DRODZY UCZNIOWIE :

TE SŁOWA SKIEROWANE SĄ DO UCZNIÓW Z WSZYSTKICH KLAS NA KAŻDYM POZIOMIE. ZBLIŻA SIĘ KONIEC ROKU SZKOLNEGO. JAKO KATECHECI CHCIELIBYŚMY BARDZO PODZIĘKOWAĆ TYM, KTÓRZY PIĘKNIE WSPÓŁPRACUJĄ W TYCH TRUDNYCH WARUNKACH I ODSYŁAJĄ PRACE , PODPISUJĄ SIĘ I PISZĄ Z KTÓREJ SĄ KLASY – BO SĄ I TACY CO NIE, I NIE WIADOMO KOMU WSTAWIĆ OCENĘ. NIESTETY JEST W NIEKTÓRYCH KLASACH PO KILKA OSÓB, KTÓRE W OGÓLE NIE ODESŁAŁY PRAC DOMOWYCH A CO TYDZIEŃ PRTEZENTOWANE SĄ 2 KATECHEZY (ANI ZDJĘCIA Z NOTATKI W ZESZYCIE ANI PRACY DOMOWEJ). JAK WIĘC WAS SKLASYFIKOWAĆ ? JEŚLI ZALEŻY WAM NA DUCHOWYM ROZWOJU I POZYTYWNEJ OCENIE ODEZWIJCIE SIĘ! WASZYCH KOLEGÓW, KTÓRZY WZOROWO PRACUJĄ PROSZĘ ,BĄDŹCIE DOBRYMI APOSTOŁAMI I POINFORMUJCIE, ZAPYTAJCIE KOLEGĘ CZY KOLEŻANKĘ CZY ZROBIŁ COŚ Z RELIGII?

Z CHRZEŚCIJAŃSKIM POZDROWIENIEM I PAMIĘCIĄ W MODLITWIE O WAS – WASI KATECHECI

KATECHEZY DLA KLAS 1 PO SZKOLE PODSTAWOWEJ:

KATECHEZA 1:

TEMAT DO ZAPISU W ZESZYCIE: POSZLI NA CAŁY ŚWIAT – ZESŁANIE DUCHA ŚWIĘTEGO.

Zapoznaj się z poniżej zaprezentowaną katechezą i zapisz notatkę w zeszycie. Zdjęcie i pracę domową prześlij mailem.

Uroczystość Zesłania Ducha Świętego to jedno z najstarszych świąt Kościoła. Obchodzono je już w czasach apostolskich.Jest pamiątką zstąpienia Ducha Świętego na Maryję i apostołów pięćdziesiątego dnia po zmartwychwstaniu Pana Jezusa. W tym dniu apostołowie rozpoczęli odważne głoszenie radosnej nowiny o zbawieniu.Uroczystość Zesłania Ducha Świętego nosi również nazwę Zielone Świątki. W średniowieczu istniał zwyczaj rzucania z sufitu kościoła podczas Mszy Świętej róż i innych kwiatów symbolizujących dary Ducha Świętego.

,,Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata. (Mt 28,19-20)

Warto nieść innym miłość Jezusa

Jezus dał apostołom nakaz nauczania i udzielania chrztu. Choć posłał ich do wszystkich narodów, nie było możliwe, by wszędzie dotarli. Podobnie też nie nauczają „do skończenia świata”. Oznacza to, że słowa Jezusa mają jeszcze inne znaczenie. Nakaz głoszenia Ewangelii jest skierowany do uczniów z każdego narodu, żyjących w każdym czasie. Misja ta skończy się w dniu końca świata. Każdy z nas jest odpowiedzialny za głoszenie wiary innym ludziom.„Obecnie, kiedy Kościół pragnie przeżyć głęboką odnowę misyjną, istnieje forma przepowiadania, dotycząca nas wszystkich, jako codzienne zadanie. Chodzi o niesienie Ewangelii osobom, z którymi każdy ma do czynienia, zarówno najbliższym, jak i nieznanym. Jest to nieformalne przepowiadanie słowa, które może się dokonywać podczas rozmowy, a także to, które podejmuje misjonarz odwiedzający jakiś dom. Być uczniem znaczy być zawsze gotowym, by nieść innym miłość Jezusa, a dzieje się to spontanicznie w jakimkolwiek miejscu, na ulicy, na placu, przy pracy, na drodze”.(Papież Franciszek, Adhortacja apostolska „Evangelii gaudium”, 127)202,,Wszyscy bowiem w jednym Duchu zostaliśmy ochrzczeni,aby stanowić jedno Ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy,czy wolni. Wszyscy też zostaliśmy napojeni jednymDuchem. (1 Kor 12,13)W epoce globalizacji informacje są przesyłane z kontynentu na kontynent w kilka sekund. Nie musimy fizycznie pokonywać tysięcy kilometrów, by włączyć się w ewangelizację całego świata. Pierwszą i najważniejszą formą głoszenia Dobrej Nowiny jest bezpośrednia rozmowa. Takie dawanie świadectwa wiary ma największą moc i przynosi największe owoce.„W tym przepowiadaniu, zawsze pełnym szacunku i uprzejmym, pierwszym krokiem jest dialog osobisty, w którym druga osoba się wypowiada i dzieli swoimi radościami, nadziejami, troską o najbliższych i (…) sprawami leżącymi jej na sercu. Dopiero po takiej rozmowie możliwe jest przedstawienie słowa, w formie

lektury jakiegoś fragmentu Pisma Świętego lub opowiadania (…): o osobistej miłości Boga, który stał się człowiekiem, wydał samego siebie za nas i jako żyjący ofiaruje swoje zbawienie i swoją przyjaźń. Jest to orędzie, którym dzielimy się w postawie pokornej, dając świadectwo, (…) iż orędzie to jest tak bogatei tak głębokie, że zawsze nas przerasta. Czasem to przesłanie wyraża się (…) przez osobiste świadectwo, opowiadanie, gest albo w formie, jaką Duch Święty może podsunąć w konkretnych okolicznościach. (…) byłoby dobrze, aby to spotkanie braterskie i misyjne zakończyć krótką modlitwą, nawiązującą do trosk, jakie owa osoba wyraziła. W ten sposób poczuje ona wyraźniej, że została wysłuchana i zrozumiana, że jej sytuacja została złożona w ręce Boga, i przyzna, że Słowo Boże przemawia rzeczywiście do jej egzystencji”.

(Papież Franciszek, Adhortacja apostolska „Evangelii gaudium”, 128)

Współczesne metody ewangelizowania:

- prasa dla młodzieży, np. „Miłujcie się”, „List”, „Droga”, „Jezus żyje”…-muzyka chrześcijańska (zespoły muzyczne), np.: ks. Jakub Bartczak,2 Tm 2,3; Elohim, MateO…-programy telewizyjne, np.: „Między niebem a ziemią”…- dzieła ewangelizacyjne w Internecie, np.: faceBóg, deon.pl, Zarażę Cię Bogiem…- akcje na ulicach miast, np.: różaniec, koronka do Bożego miłosierdzia,uwielbienie Najświętszego Sakramentu, wieczory chwały…- dyskoteki ewangelizacyjne, np. „Dla Ciebie, Adonai”, chrystoteki…- chrześcijańskie szkoły tańca, np.: „Dance Hope” w Łodzi…-spotkania młodych, np. Lednica, Przystanek Jezus…- filmy o tematyce religijnej, np. „Bóg nie umarł”, „W rękach Boga”…

Zapamiętaj i zapisz w zeszycie ! Każdy z nas może podjąć zadanie głoszenia Ewangelii w taki sposób, jaki jest dla niego możliwy. Możemy dotrzeć do osób, do których nie mają dostępu papież i kapłani.Ewangelizacja jest czymś więcej niż mówienie o Jezusie i nauczanieprawd wiary. To przede wszystkim głoszenie Dobrej Nowiny mocąDucha Świętego, którego owocem jest poznanie osoby JezusaChrystusa i przyjęcie Go jako swego Pana i Zbawiciela.

? ZASTANÓW SIĘ• Jakie znaki towarzyszyły Zstąpieniu Ducha Świętego?• Ja kie dary Ducha Świętego otrzymali apostołowie?• Do kogo Jezus dziś mówi: „Idźcie i nauczajcie”?• W jakim celu otrzymujesz Ducha Świętego?• Jakie masz możliwości głoszenia Ewangelii jako licealista?• Co możesz wykorzystać do rozgłaszania słów Jezusa?• Jakie masz możliwości głoszenia Ewangelii ?

Zadanie (1 lub 2 do wyboru)1. Przygotuj prezentację multimedialną dotyczącą

stosowania nowoczesnych metod w ewangelizacji. Pamiętaj o roli, jaką w głoszeniu Dobrej Nowiny odgrywa Duch Święty.

2. Wyszukaj nazwy zespołów, które wykonują muzykę chrześcijańską,wybierz jedną z piosenek i wpisz jej tekst do zeszytu.

3. Pomódl się o odwagę ewangelizowania we własnym środowisku.

KATECHEZA 2

TEMAT DO ZAPISU W ZESZYCIE: Mój sztandar-Bóg,Honor,Ojczyzna.

Zapoznaj się z poniżej zaprezentowaną katechezą i zapisz notatkę w zeszycie. Zdjęcie i pracę domową prześlij mailem.

Obowiązkiem każdego Polaka jest troska o swój kraj. Prawda ta została wyrażona hasłem „Bóg, Honor, Ojczyzna”, które znajduje się na wielu sztandarach, również tych reprezentujących szkoły. W jaki sposób te słowa mogą się stać dewizą życia młodego człowieka w XXI wieku?W historii naszego kraju było wiele wydarzeń, w których walczący o wolność kierowali się tą właśnie dewizą. Przypominają nam one smutne losy naszego państwa, ale jednocześnie bohaterstwotych, którzy dążyli do zachowania polskości i pragnęli przywrócić Ojczyźnie upragnioną wolność. W czasie wojen, zaborów, okupacji, gdy nasza Ojczyzna była zagrożona, wielu Polaków walczyło o prawo do używania języka ojczystego, możliwość posiadania ziemi, o wolną Polskę, oddając niejednokrotnie za nią swoje życie. Hasło „Bóg, Honor, Ojczyzna” było drogowskazem dla rycerstwa polskiego, powstańców, żołnierzy września 1939 r., Armii Krajowej, „żołnierzy wyklętych”,a także dla Polaków żyjących w czasach komunizmu i odważnie broniących swojej wiary i tożsamości. Oni wiedzieli, że są wartości, które zawsze zwyciężają: prawda, miłość, wolność i sprawiedliwość. Dlatego całą swoją nadzieję pokładali w Bogu, który jest Prawdą, Miłością i dawcą prawdziwej wolności.Kościół zawsze odgrywał wielką rolę w podtrzymywaniu świadomości narodowej i polskiej państwowości. Na przestrzeni

wieków był wręcz niezastąpiony, stając w obronie narodu i godności człowieka.Wszystko zaczęło się w 966 r., kiedy Polska przyjęła chrzest, zapraszając Chrystusa do swego życia narodowego, i stała się krajem chrześcijańskim. W dużej mierze to ludzie Kościoła tworzyli administrację, szkolnictwo, sądownictwo oraz stawali w obronie języka polskiego. Wiara w Boga wielokrotne przyczyniała się do ratowania naszego narodu przed rozpadem. Po cudownej obronie Jasnej Góry król Jan Kazimierz w 1656 r. obrał Maryję za Królową Polski.

Warto być wiernym Bogu i Ojczyźnie

Kompania Reprezentacyjna Wojska Polskiego54

Mój sztandar – Bóg, Honor, Ojczyzna179 Ciężką próbą narodowej tożsamości był okres rozbiorów. Polacy mężnie znosili cierpienia związane z niewolą. W czasach, gdy zabroniono im używać ojczystego języka, wielu pod groźbą śmierci podejmowało walkę z germanizacją i rusyfikacją. Władze niemieckie i rosyjskie zwalczały też Kościół katolicki, ponieważ uważały go za ostoję polskości – usuwano księży z parafii i konfiskowano dobra kościelne.Z Kościołem walczono również podczas II wojny światowej – prześladowano duchowieństwo i zamykano świątynie.

Kościół stawał w obronie narodu i dzielił jego los. Wielu chrześcijan, także duchownych, oddało swoje życie za wiarę i Ojczyznę.Kościół odgrywał znaczącą rolę w kulturze społecznej narodu polskiegorównież w okresie komunizmu. Rząd chciał za wszelką cenę doprowadzić do ateizacji naszego społeczeństwa. Wyrzucono religię ze szpitali, szkół i wojska. Przedstawiciele władz kościelnych, m.in. kardynał Stefan Wyszyński, swoją postawą okazywali narodowi, na czym polega mocna wiara oraz miłość do Ojczyzny. W Kościołach śpiewano „Bogurodzicę” i „Rotę” oraz podtrzymywano tradycję i pamięć o prawdziwej historii Polski. Mimo prześladowań Kościół stał na straży polskiej tradycji narodowej. Dzięki wierze i pomocy Boga nasz naród przetrwał bardzo trudne wydarzenia na przestrzeni wieków. Dewizą „Bóg, Honor, Ojczyzna” kierował się Prymas Polski Stefan kardynał Wyszyński, który sprawował swój urząd w Polsce opanowanej przez komunizm. Za swoją działalność był więziony przez władze komunistyczne przez trzy lata. W homilii wygłoszonej podczas uroczystości św. Stanisława w Krakowie powiedział:„Dla nas po Bogu największa miłość to Polska! Musimy po Bogu dochować wierności przede wszystkim naszej Ojczyźnie i narodowej kulturze polskiej. Będziemy kochali wszystkich ludzi na świecie, ale w porządku miłości. Po Bogu więc, po Jezusie Chrystusie i Matce Najświętszej, po całym ładzie Bożym nasza miłość należy się przede wszystkim naszej Ojczyźnie, mowie, dziejom i kulturze, z której wyrastamy na polskiej ziemi. (…) będziemy żądali, abyśmy mogli żyć przede wszystkim duchem, dziejami, kulturą i mową naszej polskiej ziemi, wypracowanej przez wieki życiem naszych praojców”.(Homilia Prymasa Wyszyńskiego…, www.wpolityce.pl)

Obchody Święta Kawalerii Polskiej w Krakowie180Zadanie (1 lub2 do wyboru)1. Opisz wybrane wydarzenie historyczne, któremu towarzyszyło hasło„Bóg, Honor, Ojczyzna”.2. Odszukaj nazwiska paru osób, które oddały swoje życie za wiaręw Boga i za Ojczyznę. Napisz kilka zdań o jednej z nich.3. Pomódl się wieczorem w intencji swojej Ojczyzny.

Zapamiętaj i zapisz w zeszycie !

„Bóg, Honor, Ojczyzna” – te trzy wartości są ze sobą ściśle związane.Ten, kto realizuje w swoim życiu Boże zasady, jest człowiek iem honorui troszczy się o dobro Ojczyzny. Przyznawanie tym wartościompierwszeństwa w życiu to stawianie sobie wysokich wymagań i ciężkapraca nad sobą. Ale podjęcie tego trudu może uczynić nasze życiepięknym i niepowtarzalny m. Bez wysiłku, ofiary i poświęcenia niejesteśmy w stanie osiągnąć dobra.

wiem, że:Kościół w Polsce zawsze broni narodu i godności człowieka

Zastanów się ?

• Jakich znasz Polaków, którzy kierowali się w życiu dewizą „Bóg, Honor, Ojczyzna” ?• Dlaczego nie jest łatwo postawić Boga na pierwszym miejscuw życiu?• W jaki sposób możesz dochować wierności Polsce?• W jak i sposób dajesz świadectwo miłości do Ojczyzny?• Jak możesz realizować obowiązek patriotyzmu?KATECHEZY DLA KLSY 1 PO GIMNAZJUM:

TEMAT DO ZAPISU W ZESZYCIE: Moc z wysoka, którą otrzymaliśmy – zesłanie Ducha Świętego.

181KA Zapoznaj się z poniżej zaprezentowaną katechezą i zapisz notatkę w zeszycie. Zdjęcie i pracę domową prześlij mailem.

Przybądź, Duchu Święty, Ześlij z nieba wzięty Światła Twego strumień. Przyjdź, Ojcze ubogich, Przyjdź, Dawco łask drogich, Przyjdź, Światłości sumień.

Z pewnością potrafisz wymienić siedem darów Ducha Świętego. Możepamiętasz również owoce Ducha – była o nich mowa na wcześniejszych lekcjach. Jeśli otwartym sercem przyjmujesz dary i chętnie z nich korzystasz, wówczas dojrzewają w tobie wspaniałe owoce, przynoszące wiele dobra.Święty Paweł w swych listach pisze także o specjalnych darach, którewidoczne były w zakładanych przez niego wspólnotach. ,,Nie chciałbym, bracia, byście trwali w niewiedzy co do darów duchowych. (…) Nikt nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: „Panem jest Jezus”.

(…) Wszystkim zaś objawia się Duch dla [wspólnego] dobra. Jednemudany jest przez Ducha dar mądrości słowa, drugiemu umiejętność poznawania według tego samego Ducha, innemu jeszcze dar wiary w tymże Duchu, innemu łaska uzdrawiania przez tego samego Ducha, innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozpoznawanie duchów, innemu dar języków i wreszcie innemu łaska tłumaczenia języków. Wszystko zaś sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu tak, jak chce.” (1 Kor 12,1.3.7-11)

„Mowa dzisiaj jest w katechezie o charyzmatach. To słowo greckie, którego używał św. Paweł – zwłaszcza w Liście do Koryntian – na oznaczenie szczególnych darów, jakie otrzymują członkowie wspólnoty dla dobra tej wspólnoty. Wymieniał ważne charyzmaty, czyli dary nadzwyczajne, ale podkreślał, że wśród tych darów zawsze największa jest miłość. I to jest zawsze tak samo.Sobór Watykański II przypomniał naukę o charyzmatach i zaktualizował ją, nawiązując do słów św. Pawła. Obok tych charyzmatów – rzec można nadzwyczajnych – jak na przykład dar czynienia cudów, dar mówienia językami, co było znamienne dla pierwszych wspólnot, są charyzmaty zwyczajne, życia codziennego, które jednak w ogromnej mierze przyczyniają się do dobra wspólnego. Chociażby taki charyzmat matki, która wychowuje dzieci, albo charyzmat oazy. O oazie mówię, bo dotyczy ona młodych ludzi, którzy odnaleźli Chrystusa i chcą pociągnąć do niego innych młodych.Tych charyzmatów jest wiele – trzeba o nie bardzo dbać, prosić Boga, dziękować za nie i strzec ich dla dobra wspólnoty.Życzę Kościołowi w Polsce, aby miał wielu charyzmatyków”.(Jan Paweł II, Audiencja generalna, Watykan 09.03.1994)

Duch, Tchnienie (gr. Pneuma, łac. Spiritus) jest rzeczywistością dynamiczną. Jest jak powietrze, którego nie widać, ale żyć bez niego nie można. Jest jak światło, które rozświetla ciemności, jak woda, co gasi pragnienie, jak ziemia, która rodzi pokarm, jak zielone drzewo dające cień i owoce. Chrześcijanie od samego początku wierzyli w Boga Ojca, Boga Syna i Boga Ducha Świętego. Sobór w Konstantynopolu (381 r.) mówi nam, że Duch Święty jest Osobą Boską, pochodzącą od

Ojca (a więc nie zrodzoną, jak Syn), wspólnie z Ojcem i Synem odbierającą uwielbienie i chwałę. Pismo nadaje Mu różne symboliczne imiona, odzwierciedlające Jego działanie: Obłok, Światło, Ogień, Tchnienie, Namaszczenie, Woda Żywa, Paraklet (gr. parakletos – asystent, adwokat, pocieszyciel). Wszystko to jednak mało.Jest dla nas tajemnicą. Może najbardziej strzeżoną tajemnicą Boga-Trójcy… Być może jest tak dlatego, że Duch chroni to, co jest najistotniejsze w poznaniu Boga, czyli – osobistą więź. Możemy Go poznać tylko poprzez Jego działanie, na miarę naszej otwartości. Jesteśmy ochrzczeni i – w większości – bierzmowani. W chrzcie otrzymaliśmy Ducha Świętego, zostaliśmy przez Niego uświęceni. Rozpoczęliśmy nowe życie. On nas uświęcił i pomagał w rozumieniu prawd wiary, pouczał i prowadził, ale zostawialiśmy to niejako dla siebie.Modliliśmy się i wiara nasza wzrastała. W bierzmowaniu Duch Święty umocnił nas, abyśmy mieli odwagę dzielić się darem wiary ze światem. Po przyjęciu bierzmowania zostaliśmy wezwani do odważnego głoszenia wiary i zdobywania ludzi dla Chrystusa, tak jak apostołowie. Mocą tego sakramentu mamy być gotowi do zachowywania, głoszenia i bronienia wiary. Przyjmując dary Ducha Świętego, mamy dzielić się wiarą, czyli „dać coś od siebie i z siebie”. Trzeba dać coś z siebie, żeby żyć w pełni.

Na miły Bóg,Życie nie tylko po to jest, by brać.Życie nie po to, by bezczynnie trwać.I aby żyć siebie samego trzeba dać.(S. Soyka, Tolerancja)

Pomyśl„Dzisiaj chcę wołać do was wszystkich, zgromadzonych tutaj na placuśw. Piotra, i do wszystkich chrześcijan: otwórzcie się z pokorą na dary Ducha!Przyjmijcie z wdzięcznością i uległością charyzmaty, które Duch Świętynieustannie rozdziela! Nie zapominajcie, że każdy charyzmat jest dany dla wspólnego dobra, to znaczy dla pożytku całego Kościoła!”

(Jan Paweł II, Spotkanie z ruchami charyzmatycznymi, Rzym 1998)

SłownikCharyzmaty (gr. chárisma – przychylność, darmowy dar, dobrodziejstwo, łaska) są łaskami Ducha Świętego udzielanymi w celu budowania Kościoła, dla dobra ludzi oraz ze względu na potrzeby świata.

Zapamiętaj„Charyzmaty powinny być przyjmowane z wdzięcznością przez tego, kto je otrzymał, ale także przez wszystkich członków Kościoła. Są one rzeczywiście wspaniałym bogactwem łaski dla żywotności apostolskiej i dla świętości całego Ciała Chrystusa, pod warunkiem jednak, że chodzi o dary, które prawdziwie pochodzą od Ducha Świętego i żeby były wykorzystywane w sposób w pełni zgodny z autentycznymi poruszeniami tego Ducha, to znaczy w miłości, będącej prawdziwą miarą charyzmatów (por. 1 Kor 13)”.(KKK 800)

ModlitwaBoże, Ty przez misterium dnia dzisiejszego uświęcasz swójKościół ogarniający wszystkie ludy i narody, ześlij dary DuchaŚwiętego na całą ziemię i dokonaj w sercach wiernychtych cudów, które zdziałałeś w początkach głoszenia Ewangelii.Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, któryz Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, Bóg, przezwszystkie wieki wieków.(Kolekta z uroczystości Zesłania Ducha Świętego)

Zadanie (1 do wyboru)1. Napisz, jak rozumiesz słowa: „aby żyć, siebie samego trzeba dać”.2. W jaki sposób możesz zdobywać ludzi dla Chrystusa?3. W jaki sposób w codziennym życiu (nauce, rozmowach z przyjaciółmi) korzystasz z „mocy z wysoka”?

Warto przeczytać

J.Czapnik, Czym są charyzmaty?, <http://www.odnowa.jezuici.pl/szum/prowadzenie--spotkainmenu-33/charyzmaty-mainmenu-58/326-czym-s-charyzmaty>.

A. Kowalczyk, Charyzmaty w świetle Pisma Świętego, <http://www.marana-tha.pl/index.php?go=czytelnia/wykl_charyzmaty>.

Jan Paweł II, Świeccy we wspólnocie chrześcijańskiej, Poznań 1997.ZY

TEMAT DO ZAPISU W ZESZYCIE: Wiara wspierająca wolność.

181KA Zapoznaj się z poniżej zaprezentowaną katechezą i zapisz notatkę w zeszycie. Zdjęcie i pracę domową prześlij mailem.

DLA Adam Asnyk w wierszu „Do młodych” tak pisał:Każda epoka ma swe własne celeI zapomina o wczorajszych snach...Nieście więc wiedzy pochodnię na czeleI nowy udział bierzcie w wieków dziele,Przyszłości podnoście gmach!

4 marca 1901 dotarło do szkoły zarządzenie pruskich władz oświatowych o wprowadzeniu języka niemieckiego do nauki religii od nowego roku szkolnego (rok szkolny rozpoczynał się wtedy 1 kwietnia). We Wrześni religii uczył Schölzchen, hakatysta, którego metodą wychowawczą było budzenie strachu przed kijem. Gdy nadeszły katechizmy w języku niemieckim, dzieci odmówiły ich przyjęcia albo w porozumieniu z rodzicami zwróciły je nazajutrz.Uczennica Bronisława Śmidowiczówna, oddając nauczycielowi niemiecki katechizm, trzymała go przez fartuszek, aby nie

splamić sobie rąk. Dzieci, korzystając z rad rodziców, zastosowały bierny opór, odmawiając odpowiedzi w języku niemieckim na lekcjach religii, za co spadły na nie represje, nie wyłączając kar cielesnych. Aby podnieść autorytet szkoły pruskiej i przełamać nieposłuszeństwo dzieci, zaczęto stosować najrozmaitsze kary i przemoc fizyczną. Opornych uczniów karano aresztem, trwającym niekiedy kilka godzin,a trzykrotnie wymierzono karę chłosty (2, 13 i 20 maja 1901). Najdotkliwiej pobito Stanisława Jerszyńskiego i Bronisławę Śmidowiczównę. Było tak, ponieważ niemieccy nauczyciele nie potrafili w inny sposób opanować uczniowskiego buntu. Jedynym nauczycielem, który popierał strajkujące dzieci, był Bronisław Gardo. W oporze umacniał je również ksiądz Jan Laskowski. Wkrótce jednak za swą działalność musiał opuścić Wrześnię. Nie pozwolono mu nawet pożegnać się ze swoimi parafianami.

Tam od Gniezna i od WartyBiją głosy w świat otwarty.Biją głosy, ziemia jęczy:– Prusak dzieci polskie męczy!Tam! Tam nad Wrześnią nowe słońce wschodzi.Spoza osłony czarnych, ciężkich chmur,Zza krat sądowych, z procesów powodzi,A padłszy na twarz synów i cór,Jak złota zorza szczerym blaskiem świeci:Na wrzesińskie dzieci!Dzieci tej ziemi! Gdy was ból omota,A dobre serca pocznie męka gnieść,Gdy słabnąć pocznie i wiara, i cnota,Niech wam przyświeca owych dzieci cześć,

Co świecić będzie do końca stuleci:Z tych wrzesińskich dzieci!My z Tobą, Boże, rozmawiać chcemy,Lecz „Vater unser” nie rozumiemyI nikt nie zmusi nas Ciebie tak zwać,Boś ty nie Vater, lecz Ojciec nasz.

„Wolność stale trzeba zdobywać, nie można jej tylko posiadać. Przychodzi jako dar, utrzymuje się poprzez zmaganie. Dar i zmaganie wpisują się w karty ukryte, a przecież jawne. Całym sobą płacisz za wolność – więc to wolnością nazywaj, że możesz płacąc ciągle na nowo siebie posiadać. Tą zapłatą wchodzimy w historię i dotykamy jej epok: Którędy przebiega dział pokoleń między tymi, co nie dopłacili, a tymi, co musieli nadpłacać? Po której jesteśmy stronie?”(św. Jan Paweł II)

Kultura europejska, oparta na innych niż chrześcijańskie założeniach, „rodzi człowieka, który żyje tak, jakby Bóg nie istniał” (św. Jan Paweł II). Jest więc ogromna potrzeba niesienia Europie – zarówno Zachodniej, jak i Wschodniej – przesłania nadziei jako daru Chrystusa. Gdy chodzi o Europę, św. Jan Paweł II przestrzegał w swoim nauczaniu przed „zacieraniem się pamięci chrześcijańskiej”, której towarzyszy „lęk przed przyszłością”. Napiętnowałteż „szerzący się indywidualizm i coraz większe zanikanie międzyludzkiej solidarności”. Kościół ofiaruje Europie wielki i

dobry dar – wiarę w Jezusa Chrystusa jako źródło nadziei, która zawieść nie może.

„Pokój, który jest darem Boga, jest także rezultatem wysiłków ludzi dobrej woli, instytucji krajowych i międzynarodowych, w szczególności państwem najbardziej zaangażowanych w poszukiwanie rozwiązań konfliktów. Nigdy nie należy godzić się z brakiem pokoju. Pokój jest możliwy. Pokój jest pilnie potrzebny. Pokój jest niezbędnym warunkiem życia godnego osoby ludzkiej i społeczeństwa”.(Benedykt XVI)

Pomyśl„Gdy chcemy iść razem, musimy budować nadzieję na Chrystusie”.„Czyż mogłoby drzewo bez korzeni żyć i rozwijać się? Europo, nie zapominaj swojej historii!”(św. Jan Paweł II)

– Jakie tradycje patriotyczne cenione są w twojej rodzinie?– Jakie polskie zwyczaje żyją w twojej rodzinie?

ZapamiętajPolska jest narodem chrześcijańskim od tysiąca lat. Polskość została zachowana dzięki Kościołowi i minionym pokoleniom patriotów.„Miłość ojczyzny i służba dla niej wynikają z obowiązku wdzięczności i porządku miłości”.(Katechizm Kościoła katolickiego, 2239)

Zadanie (1 do wyboru)1. Na podstawie rozmów z ludźmi ze swojego otoczenia dowiedz się i napisz, jak walczono o zachowanie polskości.2. Napisz, dlaczego miłość do Ojczyzny jest realizacją przykazania miłości.3. Z podanych wyrazów ułóż piramidę wartości, od najważniejszej dla ciebie do najmniej ważnej. Uzasadnij swój wybór.

Polskość wolność Ojczyzna

Ofiara Europejczyk patriotyzmwiara mała ojczyzna dom rodzinnyrodzina Unia Europejska język ojczystynaród konstytucja wspólnota

KATECHEZA DLA KLASY 2:

TEMAT DO ZAPISU W ZESZYCIE: Wystąpić w dobrych zawodach.

Zapoznaj się z poniżej zaprezentowaną katechezą i zapisz notatkę w zeszycie. Zdjęcie i pracę domową prześlij mailem.

Mecz piłki nożnej w nocy„Tego wieczoru noc na stadionie ruchliwa, zaludniona dziesięcioma tysiącami cieni.A gdy reflektory pomalowały na zielono aksamit ogromnego trawnika.Noc zaintonowała chorał podtrzymywany dziesięcioma tysiącami głosów.Bo mistrz ceremonii dał znak rozpoczęcia uroczystości.Imponująca liturgia toczyła się bez zahaczeń.

Biała piłka przelatywała od gracza do gracza, jakby wszystko było dokładnie naprzód przygotowane.Przechodziła od gracza do gracza, toczyła się po ziemi lub wzbijała ponad głowy.Każdy na swoim miejscu przyjmował ją i kopnięciem przesyłał drugiemu, a ten chwytał dalej.A ponieważ każdy robił, co do niego należało, i w miejscu, w którym trzeba,Ponieważ każdy dawał potrzebny wysiłek.Ponieważ każdy wiedział, że wszyscy są mu potrzebni,Powoli a pewnie piłka szła naprzód.Aż gdy zebrała pracę każdego.Gdy zebrała serca jedenastu graczy.Drużyna przypuściła atak i zdobyła zwycięską bramkę…Na tym świecie, Panie, każdy z nas ma swoje miejsce.Jako przewidujący organizator odwiecznie je nam przeznaczyłeś.Jesteśmy tutaj Tobie potrzebni, potrzebni jesteśmy naszym braciom, a oni wszyscy nam są potrzebni.To nie miejsce, które zajmuję, Panie, jest ważne, ale doskonałość i intensywność, z jaką na nim żyję.Cóż znaczy, że jestem na przedzie lub w tyle, jeżeli stanowię maksimum tego, czym powinienem być?Oto, Panie, mój dzień…Czy zanadto nie trzymałem się linii autowej, z rękami w kieszeniach, krytykując wysiłki innych?Czy byłem na swoim miejscu i gdyś spoglądał na nasz teren, czy zastałeś mnie tam?Czy dobrze przyjąłem piłkę od mego sąsiada i od gracza z samego końca boiska?Czy dobrze „serwowałem”, bez wykazywania osobistej ambicji, żeby być więcej cenionym?Czy tak zorganizowałem grę, żeby odnieść zwycięstwo i żeby wszyscy przyczynili siędo niego?Czy walczyłem do samego końca, pomimo niepowodzeń, ciosów i ran?Czy nie byłem zmieszany owacją drużyny i widzów, zniechęcony ich niezrozumieniem i wymówkami, zarozumiały z powodu ich uznania?Czy pomyślałem o omodleniu gry, pamiętając, że w oczach Boga ta gra ludzi jest służbą Jemu?

Idę teraz odpocząć do szatni, Panie. Jutro, jeśli dasz znak, znów rozegram partię. I tak co dzień…Spraw, by ta partia, uroczyście rozgrywana ze wszystkimi braćmi, stała się imponującą liturgią.A gdy Twój ostatni gwizdek przerwie nasze życie,Byśmy zostali wybrani do Pucharu Niebios”.(Michel Quoist, Modlitwa i czyn, Warszawa 1990)

Często patrzymy na sportowców jako na idoli, podziwiamy ich osiągnięcia, stają się nam bliscy. Warto się jednak zastanowić, czy mogliby oni być dla nas wzorem nie tylko na płaszczyźnie sportowej. Czy tak samo dobrze jak z piłką, sztangą, rakietą tenisową i nartami radzą sobie z własnym życiem? Czy potrafią budować wartościową egzystencję?Cieszą nas sukcesy bohaterów sportu, choć nietrudno zauważyć, ile za tym się kryje treningów, determinacji, wytrwałości, hartu ducha. Wielu przegrywa i tak jest w sporcie. Co innego, jeśli chodzi o życie. Tu każdy z nas w jakimś stopniu jest sportowcem i każdy może być zwycięzcą. Tu przegrać nie można, bo stawka zbyt wysoka, a jest nią życie wieczne.

Święty Paweł porównał życie do udziału w zawodach:,,W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiary ustrzegłem. Na ostatek odłożono dla mnie wieniec sprawiedliwości, który mi w owym dniu odda Pan, sprawiedliwy Sędzia, a nie tylko mnie, ale i wszystkim, którzy umiłowali pojawienie się Jego.” (2 Tm 4,7-8)

,,Ty natomiast, o człowiecze Boży, podążaj za sprawiedliwością, pobożnością, wiarą, miłością, wytrwałością, łagodnością! Walcz w dobrych zawodach o wiarę, zdobądź życie wieczne: do niego zostałeś powołany i [o nim] złożyłeś dobre wyznanie wobec wielu świadków.” (1 Tm 6,11-12)

„«Dobre zawody», o których czytamy w Liście św. Pawła do Tymoteusza, to metafora ludzkiego życia. Każdy człowiek, tak jak sportowiec, zmaga się ze słabościami i ograniczeniami ciała, hartuje swoją psychikę, dążąc do mety i zwycięstwa. Podobnie jak sportowiec i zawodnik. Sportowiec dąży do zwycięstwa

«tu i teraz». Człowiek natomiast zmierza do zwycięstwa w wieczności”.(z listu biskupów polskich do wiernych w roku Olimpiady 2004)

Pomyśl i zapisz w zeszycie

„Każdy chrześcijanin jest powołany, aby być sprawnym zawodnikiem Chrystusa, to znaczy wiernym i odważnym świadkiem Jego Ewangelii. Ale by z powodzeniem spełniać to zadanie, musi być wytrwały w modlitwie, ćwiczyć się w cnocie i we wszystkim naśladować Boskiego Mistrza. To On bowiem jest prawdziwym «Atletą» Bożym; to On jest Człowiekiem «najmocniejszym» (por. Mk 1,7), który dla nas podjął walkę z «przeciwnikiem» – szatanem – i pokonał go mocą Ducha Świętego, ustanawiając królestwo Boże. On też uczy nas, że aby wejść do chwały, trzeba przejść przez mękę (por. Łk 24,26.46), i sam przeszedł przed nami tą drogą, abyśmy mogli pójść Jego śladem”.(Jan Paweł II, Przemówienie na stadionie olimpijskim w Rzymiew roku Wielkiego Jubileuszu 2000)

– Jaką rolę sport pełni w twoim życiu?– Czy nie przesłania ci Boga?– Czy nie jest pretekstem do nienawiści, agresji i przemocy?– Jak troszczysz się o swój rozwój fizyczny?– Czy nie zaniedbujesz duchowego treningu: modlitwy, sakramentów,lektury Pisma Świętego, uczynków miłosierdzia?– Co jeszcze powinieneś zrobić, żeby twoje chrześcijańskie życie stało się udziałem w „dobrych zawodach”?

Zapamiętaj,,Wytężając siły ku temu, co przede mną, pędzę ku wyznaczonej mecie, ku nagrodzie, do jakiej Bóg wzywa w górę w Chrystusie Jezusie.”(Flp 3,12-14),,Walcz w dobrych zawodach o wiarę, zdobądź życie wieczne: do niego zostałeś powołany.”(1 Tm 6,12)KATECHEZA 2 :

TEMAT DO ZAPISU W ZESZYCIE: Przyjmijcie dary mojego Ducha – Uroczystość Zesłania Ducha Świętego

Duch Święty jest Bogiem, jedną z Osób Trójcy Świętej (KKK 685). Pięćdziesiąt dni po swoim zmartwychwstaniu Pan Jezus zesłał Ducha Świętego na zgromadzonych na modlitwie uczniów (Dz 2,1-4). Przez wiarę i chrzest otwieramy się na działanie Ducha, stając się Jego świątynią (1 Kor 3,16). On w nas mieszka i przy naszej współpracy kieruje naszym życiem wiary, nadziei i miłości. Duch Święty ożywia wiarę całego Kościoła, uczy modlitwy i uzdalnia do przyjęcia słowa Bożego: „A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja dobro od zła, daje też odwagę do tego, aby się skłaniać ku dobru. Chrześcijaninwciąż potrzebuje łaski Ducha Świętego, Jego natchnień i ochrony.

Przeczytaj i rozważ tekst : KKK 683 i 685-686 oraz 1 Kor 12,3b

– Jaką rolę pełni Duch Święty w tajemnicy chrztu?– Kim jest Duch Święty i na czym polega wiara w Niego?

„Nikt nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: «Panem jest Jezus »” (1 Kor 12,3).

„Poznanie wiary jest możliwe tylko w Duchu Świętym. Aby pozostawaćw jedności z Chrystusem, trzeba najpierw zostać poruszonym przez Ducha Świętego. To On wychodzi naprzeciw nas i wzbudza w nas wiarę. Mocą naszego chrztu, pierwszego sakramentu wiary, życie, które ma swoje źródło w Ojcu i zostaje nam ofiarowane w Synu, jest nam udzielane wewnętrznie i osobowo przez Ducha Świętego w Kościele” (KKK 683).

„Wierzyć w Ducha Świętego oznacza wyznawać, że Duch Święty jest jedną z Osób Trójcy Świętej, współistotny Ojcu i Synowi, i «z Ojcem i Synem wspólnie odbiera uwielbienie i chwałę»” (KKK 685).„Duch Święty działa z Ojcem i Synem od początku aż do wypełnienia zamysłu naszego zbawienia” (KKK 686).

KKK 688– Jakie są możliwości poznawania Ducha Świętego w Kościele?

„Kościół, wspólnota żyjąca w wierze apostołów, który tę wiarę przekazuje, jest miejscem naszego poznania Ducha Świętego:– w Pismach, które On natchnął– w Tradycji, której zawsze aktualnymi świadkami są ojcowie Kościoła– w Nauczycielskim Urzędzie Kościoła, któremu On asystuje– w liturgii sakramentalnej, w której przez jej słowa i symbole Duch Święty prowadzi nas do komunii z Chrystusem– w modlitwie, w której wstawia się za nami– w charyzmatach i urzędach, które budują Kościół– w znakach życia apostolskiego i misyjnego– w świadectwie świętych, w którym ukazuje swoją świętość i kontynuujedzieło zbawienia”. (KKK 688)

KKK 691-693– Jak należy wyjaśnić nazwę „Duch Święty”?– Jakie określenia Ducha Świętego znajdujemy w Nowym Testamencie i co one oznaczają?

„«Duch Święty» jest imieniem własnym Tego, którego wielbimy i któremuoddajemy chwałę wraz z Ojcem i Synem.Pojęcie «Duch» jest tłumaczeniem hebrajskiego słowa Ruah, które przede wszystkim oznacza tchnienie, powietrze, wiatr. (…) Duch i Święty to przymioty Boże wspólne Trzem Osobom Boskim. Łącząc jednak te dwa pojęcia, Pismo Święte, liturgia i język teologiczny określają niewymowną osobę Ducha Świętego, unikając możliwej dwuznaczności z innym sposobem posługiwania się pojęciami «duch» i «święty»” (KKK 691).

„Gdy Jezus zapowiada i obiecuje Ducha Świętego, nazywa Go «Parakletem», co dosłownie oznacza: «Ten, który jest wzywany przy czymś» (J 14,16.26; 15,26; 16,7). «Paraklet» tłumaczy się zazwyczaj jako «Pocieszyciel»; Jezus jest pierwszym Pocieszycielem. Sam Pan nazywa Ducha Świętego «Duchem Prawdy»(J 16,13)” (KKK 692).

„Poza imieniem własnym, które jest najczęściej używane w Dziejach Apostolskich i Listach, u św. Pawła znajdują się określenia: Duch obietnicy (Ga 3,14; Ef 1,13), Duch przybrania za synów (Rz 8,15; Ga 4,6), Duch Chrystusa (Rz 8,11), Duch Pana (2 Kor 3,17), Duch Boży (Rz 8,9.14; 15,19; 1 Kor 6,11; 7,40); u św. Piotra znajduje się określenie: Duch chwały (1 P 4,14)” (KKK 693).

KKK 694-697– Jakie są symbole Ducha Świętego i co one oznaczają?

„Woda. Symbolika wody oznacza działanie Ducha Świętego w sakramencie chrztu, ponieważ po wezwaniu Ducha Świętego staje się ona skutecznym znakiem sakramentalnym nowego narodzenia (…). «Ochrzczeni w jednym Duchu», zostaliśmy również «napojeni jednym Duchem» (1 Kor 12,13): Duch jest więc także w sposób osobowy Wodą Żywą, która wypływa z boku Chrystusa ukrzyżowanego, jak ze swego źródła, i która tryska w nas na życie wieczne”(KKK 694).

Namaszczenie. Symbolika namaszczenia olejem także oznacza Ducha Świętego, a nawet staje się Jego synonimem. We wtajemniczeniu chrześcijańskim jest ono znakiem sakramentalnym bierzmowania. Chcąc jednak ująć w pełni całą wymowę tej symboliki, trzeba odwołać się do pierwszego namaszczenia dokonanego przez Ducha Świętego, którym było namaszczenie Jezusa. Chrystus (w języku hebrajskim «Mesjasz») oznacza «namaszczony» Duchem Bożym”(KKK 695).Ogień symbolizuje przekształcającą energię dzieł Ducha Świętego (...). Jan Chrzciciel zapowiada Chrystusa jako Tego, który «chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem» (Łk 3,16). W postaci języków «jakby z ognia» Duch Święty spoczywa na

uczniach w poranek Pięćdziesiątnicy i napełnia ich sobą (Dz 2,3-4). Tradycja duchowa zachowa tę symbolikę ognia jako jedną z najlepiej wyrażających działanie Ducha Świętego: «Ducha nie gaście» (1 Tes 5,19)”(KKK 696).Obłok i światło. Te dwa symbole są nierozłączne w objawieniach Ducha Świętego.Obłok pojawia się, gdy Mojżesz wstępuje na górę Synaj, nad NamiotemSpotkania, podczas wędrówki przez pustynię i poświęcenia świątyni Salomona.Figury te następnie zostają wypełnione przez Chrystusa w Duchu Świętym.Duch Święty zstępuje na Maryję Dziewicę i osłania Ją «swoim cieniem», by poczęła i urodziła Jezusa (Łk 1,35). To On zjawia się na górze przemienienia:«zjawił się obłok i osłonił ich» – Jezusa, Mojżesza, Eliasza, Piotra, Jakuba i Jana, a z obłoku odezwał się głos: «To jest Syn mój, Wybrany, Jego słuchajcie!» (Łk 9,34-35). W końcu ten sam obłok zabrał Jezusa sprzed oczu uczniów w dniu wniebowstąpienia (Dz 1,9) i objawi Syna Człowieczego w chwale w dniu Jego przyjścia” (KKK 697).KKK 698-701– Jakie są symbole Ducha Świętego i co one oznaczają?„Pieczęć jest symbolem bliskim symbolowi namaszczenia. «Pieczęcią swą naznaczył Bóg» (J 6,27) Chrystusa i w Nim Ojciec naznacza swą «pieczęcią» także nas (2 Kor 1,22; Ef 1,13; 4,30). Ponieważ obraz pieczęci (sphragis) wskazuje na niezatarte znamię namaszczenia Ducha Świętego w sakramentach chrztu, bierzmowania i kapłaństwa, został on wykorzystany dla wyrażenia niezatartego «charakteru», wyciskanego przez te sakramenty, które nie mogą być powtórzone” (KKK 698).

Ręka. Wkładając ręce, Jezus leczy chorych i błogosławi dzieci. Apostołowie będą czynić to samo w Jego imię, a ponadto właśnie przez włożenie rąk apostołów jest udzielany Duch Święty” (KKK 699).„Palec. Jezus «palcem Bożym wyrzuca złe duchy» (Łk 11,20). Jeśli Prawo Boże zostało napisane na kamiennych tablicach «palcem Bożym» (Wj 31,18), to «list Chrystusa» powierzony apostołom jest napisany «Duchem Boga żywego nie na

kamiennych tablicach, lecz na żywych tablicach serc» (2 Kor 3,3)”(KKK 700).„Gołębica. Na końcu potopu (którego symbolika odnosi się do chrztu)wypuszczona przez Noego gołębica powraca, niosąc w dziobie świeżą gałązkę z drzewa oliwnego na znak, że ziemia znowu nadaje się do zamieszkania. Gdy Chrystus wychodzi z wody po swoim chrzcie, zstępuje na Niego Duch Święty w postaci gołębicy i spoczywa na Nim. Duch Święty zstępuje do oczyszczonego serca ochrzczonych i w nim przebywa. Symbol gołębicy na oznaczenie Ducha Świętego jest tradycyjny w ikonografii chrześcijańskiej” (KKK 701).

Pan przyszedł, gdy byłem nieszczęśliwyNazywam się Erwan. Urodziłem się w rodzinie katolickiej i dane mi byłoprzeżyć szczęśliwe dzieciństwo. Otrzymałem tradycyjne, chrześcijańskie wychowanie.Przyjąłem wszystkie sakramenty wprowadzające w życie wiary: chrzest,komunię, bierzmowanie. Byłem bardzo pilnym uczniem, uzyskiwałem dobre wyniki, które przynosiły radość i dumę moim rodzicom.Radykalna zmiana nastąpiła od czasu rozpoczęcia nauki w liceum. Kontakty z młodymi z marginesu i rewolucyjne ideały profesora filozofii, wyśmiewającego często kulturę chrześcijańską i Kościół, pogłębiały stopniowo we mnie ducha krytycyzmu, posuwającego się aż do nienawiści: wobec Kościoła, wobec niesprawiedliwego i alienującego społeczeństwa oraz względem przygniatającej, represyjnej atmosfery domowej. Śmierć kolegi z liceum wzmogła we mnie niesmak do życia.Zacząłem „flirt” ze środowiskiem narkomanów. Ci młodzi z marginesu,zbuntowani, pociągali mnie nieodparcie. Czyż nie mieli odwagi bronić swojego stanowiska? Mój wygląd wskazywał bardzo wyraźnie, jak nieporządne życie prowadziłem: długie włosy, brudny i zużyty jeans, wytarty i przepocony sweter itd.(…) Przybyłem do pewnej rodziny… Przyjęcie, jakiego doznałem, miało

ogromne znaczenie. Stałem się natychmiast częścią rodziny. Bóg był obecny w ich życiu. W środku domu znajdowała się kaplica potwierdzająca Jego obecność.Mówili o Bogu jak o Przyjacielu, o Kimś bliskim… o Ojcu…Po dwóch miesiącach wspólnego życia powiedzieli mi o dużym zgromadzeniu w dniu Zielonych Świąt i sesji w Paray-le-Monial. By zrobić im przyjemność – jeszcze jeden argument pychy, która wynosi przyjemność, by ukryć pragnienie serca – postanowiłem zgodzić się na wyjazd. Pragnienie dzielenia tego szczęścia i radości, o które ocierałem się codziennie, stawało się tak silne w mojej duszy, że wypowiedziałem jakby ultimatum: „Jeśli istniejesz, jeśli mnie kochasz, tak jak mi o tym mówią, zrób coś dla mnie, ukaż mi się. Daję Ci trzy dni i więcej Ci ich nie dam…”Pierwszy dzień był więc koszmarem. Straszliwy ból przenikał moje serce, pełne lęku. Dlaczego nie mogę dzielić tej radości i szczęścia, jakie ci wszyscy ludzie tutaj zdawali się przeżywać? Czy Bóg się ukrywa? Czy istnieje naprawdę? Jeśli jest miłością, dlaczego czeka z objawieniem mi swojej miłości? Z mojego serca modlitwy rósł w wewnętrznych ciemnościach.Nazajutrz Kościół obchodził Zesłanie Ducha Świętego. Wielkie pragnienie Boga ogarniało moje serce. Wołałem do Niego w czasie Eucharystii: „Jeśli istniejesz, uczyń coś dla mnie!” To pragnienie było tak gwałtowne, że postanowiłem przyjąć Komunię (nie przystępowałem do niej od pięciu czy sześciu lat).W chwili kiedy przyjąłem Ciało Chrystusa, przeżyłem prawdziwy wewnętrzny wstrząs. Odczułem pełną dobroci, kochającą obecność, wobec której czułem się maleńki, ale przygarnięty takim, jaki byłem. Wszystko to można streścić w kilku słowach: otrzymałem pewność, że jestem kochany przez Boga. Nie było to przede wszystkim doświadczenie Jego istnienia, ale Jego miłości. Zrozumiałem, że Bóg żyje. Przeżywałem namacalnie łaskę, która odtąd konkretyzowała się i wcielała w moje codzienne życie. Ta łaska była punktem wyjścia doradykalnego nawrócenia. Zakorzeniała się ona we mnie przez wiarę, nadzieję i miłość. Dziękuję Panu za tę miłość, tak bliską, tak konkretną, tak pełną miłosierdzia.Miałem jeszcze spore trudności w drodze, która zaprowadziła mniedo spowiedzi… Tak bardzo wstydziłem się wyznać grzechy! Ale była to także chwila doniosła, niedająca się wypowiedzieć,

decydująca przez zasięg uzdrowień wewnętrznych, jakich ten sakrament dokonał.Właśnie poprzez to, kim jestem: maleńkim i nędznym nawróconym grzesznikiem, ale wezwanym do chwały, każdego dnia odkrywam coraz bardziej, że Bóg mnie kocha i że mnie zbawił. To On, Bóg, rozwinął nad moją nędzą płaszcz swojej miłości i potęgi.(Pan zmienił moje życie, przekł. A. Bocian, Warszawa 1995, s. 9-18)

Podsumowanie katechezyWiara w Ducha Świętego prowadzi do coraz większego otwarcia się na Jego osobę i wpływ. Duch Święty inspiruje nasze modlitwy i uczy chrześcijańskiego życia. Proś Ducha Świętego, żebyś mógł doświadczać Jego obecności i działania w swoim codziennym życiu.

Zapis w zeszytach Praca domowa1. Wyjaśnij znaczenie któregoś z symboli Ducha Świętego.2. Ułóż własny tekst wyznania wiary w Ducha Świętego (trzy do pięciu zdań), zapisz go w zeszycie i pomódl się nim.

KATECHEZY DLA KLSY 3:

KATECHEZA 1

TEMAT DO ZAPISU W ZESZYCIE: Moc z wysoka, którą otrzymaliśmy – Zesłanie Ducha Świętego.

Duch Święty jest Bogiem, jedną z Osób Trójcy Świętej (KKK 685). Pięćdziesiąt dni po swoim zmartwychwstaniu Pan Jezus zesłał Ducha Świętego na zgromadzonych na modlitwie uczniów (Dz 2,1-4). Przez wiarę i chrzest otwieramy się na działanie Ducha, stając się Jego świątynią (1 Kor 3,16). On w nas mieszka i przy naszej współpracy kieruje naszym życiem wiary, nadziei i

miłości. Duch Święty ożywia wiarę całego Kościoła, uczy modlitwy i uzdalnia do przyjęcia słowa Bożego: „A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja dobro od zła, daje też odwagę do tego, aby się skłaniać ku dobru. Chrześcijaninwciąż potrzebuje łaski Ducha Świętego, Jego natchnień i ochrony.

Przeczytaj i rozważ tekst : KKK 683 i 685-686 oraz 1 Kor 12,3b

– Jaką rolę pełni Duch Święty w tajemnicy chrztu?– Kim jest Duch Święty i na czym polega wiara w Niego?

„Nikt nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: «Panem jest Jezus »” (1 Kor 12,3).

„Poznanie wiary jest możliwe tylko w Duchu Świętym. Aby pozostawaćw jedności z Chrystusem, trzeba najpierw zostać poruszonym przez Ducha Świętego. To On wychodzi naprzeciw nas i wzbudza w nas wiarę. Mocą naszego chrztu, pierwszego sakramentu wiary, życie, które ma swoje źródło w Ojcu i zostaje nam ofiarowane w Synu, jest nam udzielane wewnętrznie i osobowo przez Ducha Świętego w Kościele” (KKK 683).

„Wierzyć w Ducha Świętego oznacza wyznawać, że Duch Święty jest jedną z Osób Trójcy Świętej, współistotny Ojcu i Synowi, i «z Ojcem i Synem wspólnie odbiera uwielbienie i chwałę»” (KKK 685).„Duch Święty działa z Ojcem i Synem od początku aż do wypełnienia zamysłu naszego zbawienia” (KKK 686).

KKK 688 – to zapiszcie w zeszycie– Jakie są możliwości poznawania Ducha Świętego w Kościele?

„Kościół, wspólnota żyjąca w wierze apostołów, który tę wiarę przekazuje, jest miejscem naszego poznania Ducha Świętego:– w Pismach, które On natchnął

– w Tradycji, której zawsze aktualnymi świadkami są ojcowie Kościoła– w Nauczycielskim Urzędzie Kościoła, któremu On asystuje– w liturgii sakramentalnej, w której przez jej słowa i symbole Duch Święty prowadzi nas do komunii z Chrystusem– w modlitwie, w której wstawia się za nami– w charyzmatach i urzędach, które budują Kościół– w znakach życia apostolskiego i misyjnego– w świadectwie świętych, w którym ukazuje swoją świętość i kontynuujedzieło zbawienia”. (KKK 688)

KKK 691-693– Jak należy wyjaśnić nazwę „Duch Święty”?– Jakie określenia Ducha Świętego znajdujemy w Nowym Testamencie i co one oznaczają?

„«Duch Święty» jest imieniem własnym Tego, którego wielbimy i któremuoddajemy chwałę wraz z Ojcem i Synem.Pojęcie «Duch» jest tłumaczeniem hebrajskiego słowa Ruah, które przede wszystkim oznacza tchnienie, powietrze, wiatr. (…) Duch i Święty to przymioty Boże wspólne Trzem Osobom Boskim. Łącząc jednak te dwa pojęcia, Pismo Święte, liturgia i język teologiczny określają niewymowną osobę Ducha Świętego, unikając możliwej dwuznaczności z innym sposobem posługiwania się pojęciami «duch» i «święty»” (KKK 691).

„Gdy Jezus zapowiada i obiecuje Ducha Świętego, nazywa Go «Parakletem», co dosłownie oznacza: «Ten, który jest wzywany przy czymś» (J 14,16.26; 15,26; 16,7). «Paraklet» tłumaczy się zazwyczaj jako «Pocieszyciel»; Jezus jest pierwszym Pocieszycielem. Sam Pan nazywa Ducha Świętego «Duchem Prawdy»(J 16,13)” (KKK 692).

„Poza imieniem własnym, które jest najczęściej używane w Dziejach Apostolskich i Listach, u św. Pawła znajdują się określenia: Duch obietnicy (Ga 3,14; Ef 1,13), Duch przybrania za synów (Rz 8,15; Ga 4,6), Duch Chrystusa (Rz 8,11), Duch Pana (2 Kor 3,17), Duch Boży (Rz 8,9.14; 15,19; 1 Kor 6,11;

7,40); u św. Piotra znajduje się określenie: Duch chwały (1 P 4,14)” (KKK 693).

KKK 694-697– Jakie są symbole Ducha Świętego i co one oznaczają?

„Woda. Symbolika wody oznacza działanie Ducha Świętego w sakramencie chrztu, ponieważ po wezwaniu Ducha Świętego staje się ona skutecznym znakiem sakramentalnym nowego narodzenia (…). «Ochrzczeni w jednym Duchu», zostaliśmy również «napojeni jednym Duchem» (1 Kor 12,13): Duch jest więc także w sposób osobowy Wodą Żywą, która wypływa z boku Chrystusa ukrzyżowanego, jak ze swego źródła, i która tryska w nas na życie wieczne”(KKK 694).

Namaszczenie. Symbolika namaszczenia olejem także oznacza Ducha Świętego, a nawet staje się Jego synonimem. We wtajemniczeniu chrześcijańskim jest ono znakiem sakramentalnym bierzmowania. Chcąc jednak ująć w pełni całą wymowę tej symboliki, trzeba odwołać się do pierwszego namaszczenia dokonanego przez Ducha Świętego, którym było namaszczenie Jezusa. Chrystus (w języku hebrajskim «Mesjasz») oznacza «namaszczony» Duchem Bożym”(KKK 695).Ogień symbolizuje przekształcającą energię dzieł Ducha Świętego (...). Jan Chrzciciel zapowiada Chrystusa jako Tego, który «chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem» (Łk 3,16). W postaci języków «jakby z ognia» Duch Święty spoczywa na uczniach w poranek Pięćdziesiątnicy i napełnia ich sobą (Dz 2,3-4). Tradycja duchowa zachowa tę symbolikę ognia jako jedną z najlepiej wyrażających działanie Ducha Świętego: «Ducha nie gaście» (1 Tes 5,19)”(KKK 696).Obłok i światło. Te dwa symbole są nierozłączne w objawieniach Ducha Świętego.Obłok pojawia się, gdy Mojżesz wstępuje na górę Synaj, nad NamiotemSpotkania, podczas wędrówki przez pustynię i poświęcenia świątyni Salomona.Figury te następnie zostają wypełnione przez Chrystusa w Duchu Świętym.

Duch Święty zstępuje na Maryję Dziewicę i osłania Ją «swoim cieniem», by poczęła i urodziła Jezusa (Łk 1,35). To On zjawia się na górze przemienienia:«zjawił się obłok i osłonił ich» – Jezusa, Mojżesza, Eliasza, Piotra, Jakuba i Jana, a z obłoku odezwał się głos: «To jest Syn mój, Wybrany, Jego słuchajcie!» (Łk 9,34-35). W końcu ten sam obłok zabrał Jezusa sprzed oczu uczniów w dniu wniebowstąpienia (Dz 1,9) i objawi Syna Człowieczego w chwale w dniu Jego przyjścia” (KKK 697).KKK 698-701– Jakie są symbole Ducha Świętego i co one oznaczają?„Pieczęć jest symbolem bliskim symbolowi namaszczenia. «Pieczęcią swą naznaczył Bóg» (J 6,27) Chrystusa i w Nim Ojciec naznacza swą «pieczęcią» także nas (2 Kor 1,22; Ef 1,13; 4,30). Ponieważ obraz pieczęci (sphragis) wskazuje na niezatarte znamię namaszczenia Ducha Świętego w sakramentach chrztu, bierzmowania i kapłaństwa, został on wykorzystany dla wyrażenia niezatartego «charakteru», wyciskanego przez te sakramenty, które nie mogą być powtórzone” (KKK 698).

Ręka. Wkładając ręce, Jezus leczy chorych i błogosławi dzieci. Apostołowie będą czynić to samo w Jego imię, a ponadto właśnie przez włożenie rąk apostołów jest udzielany Duch Święty” (KKK 699).„Palec. Jezus «palcem Bożym wyrzuca złe duchy» (Łk 11,20). Jeśli Prawo Boże zostało napisane na kamiennych tablicach «palcem Bożym» (Wj 31,18), to «list Chrystusa» powierzony apostołom jest napisany «Duchem Boga żywego nie na kamiennych tablicach, lecz na żywych tablicach serc» (2 Kor 3,3)”(KKK 700).„Gołębica. Na końcu potopu (którego symbolika odnosi się do chrztu)wypuszczona przez Noego gołębica powraca, niosąc w dziobie świeżą gałązkę z drzewa oliwnego na znak, że ziemia znowu nadaje się do zamieszkania. Gdy Chrystus wychodzi z wody po swoim chrzcie, zstępuje na Niego Duch Święty w postaci gołębicy i spoczywa na Nim. Duch Święty zstępuje do oczyszczonego serca ochrzczonych i w nim przebywa. Symbol gołębicy na oznaczenie Ducha Świętego jest tradycyjny w ikonografii chrześcijańskiej” (KKK 701).

Pan przyszedł, gdy byłem nieszczęśliwyNazywam się Erwan. Urodziłem się w rodzinie katolickiej i dane mi byłoprzeżyć szczęśliwe dzieciństwo. Otrzymałem tradycyjne, chrześcijańskie wychowanie.Przyjąłem wszystkie sakramenty wprowadzające w życie wiary: chrzest,komunię, bierzmowanie. Byłem bardzo pilnym uczniem, uzyskiwałem dobre wyniki, które przynosiły radość i dumę moim rodzicom.Radykalna zmiana nastąpiła od czasu rozpoczęcia nauki w liceum. Kontakty z młodymi z marginesu i rewolucyjne ideały profesora filozofii, wyśmiewającego często kulturę chrześcijańską i Kościół, pogłębiały stopniowo we mnie ducha krytycyzmu, posuwającego się aż do nienawiści: wobec Kościoła, wobec niesprawiedliwego i alienującego społeczeństwa oraz względem przygniatającej, represyjnej atmosfery domowej. Śmierć kolegi z liceum wzmogła we mnie niesmak do życia.Zacząłem „flirt” ze środowiskiem narkomanów. Ci młodzi z marginesu,zbuntowani, pociągali mnie nieodparcie. Czyż nie mieli odwagi bronić swojego stanowiska? Mój wygląd wskazywał bardzo wyraźnie, jak nieporządne życie prowadziłem: długie włosy, brudny i zużyty jeans, wytarty i przepocony sweter itd.(…) Przybyłem do pewnej rodziny… Przyjęcie, jakiego doznałem, miałoogromne znaczenie. Stałem się natychmiast częścią rodziny. Bóg był obecny w ich życiu. W środku domu znajdowała się kaplica potwierdzająca Jego obecność.Mówili o Bogu jak o Przyjacielu, o Kimś bliskim… o Ojcu…Po dwóch miesiącach wspólnego życia powiedzieli mi o dużym zgromadzeniu w dniu Zielonych Świąt i sesji w Paray-le-Monial. By zrobić im przyjemność – jeszcze jeden argument pychy, która wynosi przyjemność, by ukryć pragnienie serca – postanowiłem zgodzić się na wyjazd. Pragnienie dzielenia tego szczęścia i radości, o które ocierałem się codziennie, stawało się tak silne w mojej duszy, że wypowiedziałem jakby ultimatum: „Jeśli istniejesz, jeśli mnie kochasz, tak jak mi o tym mówią, zrób coś dla mnie, ukaż mi się. Daję Ci trzy dni i więcej Ci ich nie dam…”

Pierwszy dzień był więc koszmarem. Straszliwy ból przenikał moje serce, pełne lęku. Dlaczego nie mogę dzielić tej radości i szczęścia, jakie ci wszyscy ludzie tutaj zdawali się przeżywać? Czy Bóg się ukrywa? Czy istnieje naprawdę? Jeśli jest miłością, dlaczego czeka z objawieniem mi swojej miłości? Z mojego serca modlitwy rósł w wewnętrznych ciemnościach.Nazajutrz Kościół obchodził Zesłanie Ducha Świętego. Wielkie pragnienie Boga ogarniało moje serce. Wołałem do Niego w czasie Eucharystii: „Jeśli istniejesz, uczyń coś dla mnie!” To pragnienie było tak gwałtowne, że postanowiłem przyjąć Komunię (nie przystępowałem do niej od pięciu czy sześciu lat).W chwili kiedy przyjąłem Ciało Chrystusa, przeżyłem prawdziwy wewnętrzny wstrząs. Odczułem pełną dobroci, kochającą obecność, wobec której czułem się maleńki, ale przygarnięty takim, jaki byłem. Wszystko to można streścić w kilku słowach: otrzymałem pewność, że jestem kochany przez Boga. Nie było to przede wszystkim doświadczenie Jego istnienia, ale Jego miłości. Zrozumiałem, że Bóg żyje. Przeżywałem namacalnie łaskę, która odtąd konkretyzowała się i wcielała w moje codzienne życie. Ta łaska była punktem wyjścia doradykalnego nawrócenia. Zakorzeniała się ona we mnie przez wiarę, nadzieję i miłość. Dziękuję Panu za tę miłość, tak bliską, tak konkretną, tak pełną miłosierdzia.Miałem jeszcze spore trudności w drodze, która zaprowadziła mniedo spowiedzi… Tak bardzo wstydziłem się wyznać grzechy! Ale była to także chwila doniosła, niedająca się wypowiedzieć, decydująca przez zasięg uzdrowień wewnętrznych, jakich ten sakrament dokonał.Właśnie poprzez to, kim jestem: maleńkim i nędznym nawróconym grzesznikiem, ale wezwanym do chwały, każdego dnia odkrywam coraz bardziej, że Bóg mnie kocha i że mnie zbawił. To On, Bóg, rozwinął nad moją nędzą płaszcz swojej miłości i potęgi.(Pan zmienił moje życie, przekł. A. Bocian, Warszawa 1995, s. 9-18)

Podsumowanie katechezyWiara w Ducha Świętego prowadzi do coraz większego otwarcia się na Jego osobę i wpływ. Duch Święty inspiruje nasze

modlitwy i uczy chrześcijańskiego życia. Proś Ducha Świętego, żebyś mógł doświadczać Jego obecności i działania w swoim codziennym życiu.

Zapis w zeszytach Praca domowa (1 do wyboru)1. Wyjaśnij znaczenie któregoś z symboli Ducha Świętego.2. Ułóż własny tekst wyznania wiary w Ducha Świętego (trzy do pięciu zdań), zapisz go w zeszycie i pomódl się nim.

KATECHEZA 2:

TEMAT DO ZAPISU W ZESZYCIE: Czy wolno zabijać w imieniu prawa? Wokół kary śmierci.

„Jesteście skazani, to prawda, ale nie potępieni. Każdy z was może zostać przy pomocy łaski Bożej – świętym.”(Jan Paweł II do więźniów, Zakład Karny w Płocku, 1991 r.)

Każdy człowiek posiada niezbywalne, niezmienne, uniwersalne prawa. Najważniejszym z nich, z którego wypływają wszystkie pozostałe, jest prawo do życia. A jeśli ktoś naruszy to prawo, jeśli zabije drugiego i uczyni to w pełni świadomie, z premedytacją?Jaka powinna być za to kara – czy wolno wówczas i jemu odebrać życie?Według raportu Amnesty International z 10 kwietnia 2013 r. karę śmierci wykonuje 21 państw na świecie. W Europie jedynym takim państwem jest Białoruś. Obecnie na wyrok śmieci na całym świecie oczekuje ponad 23 tysiące ludzi. W Polsce karę śmierci zniósł kodeks karny z 1997 r., ale ostatni wyrok wykonano w 1988 r.Święty Jan Paweł II często apelował, że we współczesnych społeczeństwach kara śmierci nie jest konieczna i powinna być całkowicie zniesiona. „Ponawiam wezwanie, które zawarłem niedawno w orędziu na Boże Narodzenie, aby zgodzono się

położyć kres karze śmierci – praktyce okrutnej i zarazem niepotrzebnej” (7 stycznia 1999 r. podczas Mszy w St. Louis w USA). W Encyklice Evangelium vitae papież napisał:

„Zarówno w Kościele, jak i w społeczności cywilnej oraz powszechnej zgłasza się postulat jak najbardziej ograniczonego jej stosowania albo wręcz całkowitego zniesienia. Problem ten należy umieścić w kontekście sprawiedliwości karnej, która winna coraz bardziej odpowiadać godności człowieka, a tym samym – w ostatecznej analizie – zamysłowi Boga względem człowieka i społeczeństwa. Istotnie, kara wymierzana przez społeczeństwo ma przede wszystkim na celu «naprawienie nieporządku wywołanego przez wykroczenie».(…) wymiar i jakość kary powinny być dokładnie rozważone i ocenione, i nie powinny sięgać do najwyższego wymiaru, czyli do odebrania życia przestępcy, poza przypadkami absolutnej konieczności, to znaczy gdy nie ma innych sposobów obrony społeczeństwa.Dzisiaj jednak, dzięki coraz lepszej organizacji instytucji penitencjarnych,takie przypadki są bardzo rzadkie, a być może już nie zdarzają się wcale”.(EV 56)„Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa”. Jezus mu odpowiedział: Zaprawdę, powiadam ci: „Dziś będziesz ze Mną w raju”.(Łk 23,42-43)

Corocznie w dniu 26 marca obchodzony jest w Polsce Dzień Modlitw za więźniów. W tym dniu przypada wspomnienie św. Dobrego Łotra, który jest patronem więźniów. Kościół katolicki obejmuje swoją modlitwą szczególnie tych więźniów, którzy są oddaleni od Boga, bez nadziei i sensu życia.„Kult Dobrego Łotra rozpowszechnili franciszkanie, którzy przedstawiali go jako patrona skazanych na śmierć. Patronuje on również więźniom, kapelanom więziennym, przewoźnikom, proszącym o dobrą śmierć, pokutującym i nawróconym grzesznikom, także skruszonym złodziejom. Ludzie – zwłaszcza pogubieni życiowo – zwracają się do niego o pomoc i wstawiennictwo, ponieważ jest on wzorem doskonałego żalu za grzechy”.(Wspomnienie Dobrego Łotra, www.glosojcapio.pl)

Wspólnota św. Dobrego Łotra Charyzmatem Wspólnoty św. Dobrego Łotra jest głoszenie Dobrej Nowiny o Zbawieniu każdemu człowiekowi, niezależnie od wieku, środowiska i sytuacji, w jakiej się znajduje.Dobry Łotr jest przykładem tego, że Bóg nigdy nie zrezygnuje z człowieka, nawet jeśli jest bardzo poraniony przez grzech. Dlatego właśnie wspólnota pragnie głosić królestwo Boże wszędzie i każdemu. Na zaproszenie duszpasterzy członkowie wspólnoty prowadzą także rekolekcje ewangelizacyjne dla szkół, wspólnot i parafii.(na podst.: www.dobrylotr.pl)

Pomyśl„Ludzie nie powinni być zabijani rękami innych, lecz umierać na rękach innych”.(Horst Köhler, prezydent Niemiec w latach 2004-2010)

– Czym jest dla ciebie godność człowieka?– W jakich sytuacjach i w jaki sposób bronisz ludzkiej godności?– Kto potrzebuje twojej modlitwy za wstawiennictwem św. Dobrego Łotra? Zapamiętaj„Kościół opowiada się przeciwko karze śmierci, ponieważ jest «zarówno potworna, jak i niekonieczna» (Jan Paweł II, St. Louis, 27.01.1999 r.)”.(Youcat, 381)

ModlitwaNakazałeś nam, Panie, pamiętać o więźniach – prosimy Cię więc za nimi. Skazanych niewinnie uchroń od nienawiści i przeklinania niesprawiedliwych sędziów. Daj im zachować prawość i miłość do Ciebie. Tym, którzy cierpią za winy popełnione, daj łaskę, aby mogli zrozumieć błędy swoje i za nie żałowali, a nam, Panie, daj światło Ducha Świętego, naucz nieść braciom naszym uwięzionym miłość i nadzieję,abyśmy wspólnie osiągnęli Twoje, Panie, królestwo.