Για τον Μήτσο Παπαρήγα

Ένα αφιέρωμα στον κομμουνιστή ηγέτη-μάρτυρα της εργατικής τάξης, Μήτσο Παπαρήγα που θα ολοκληρωθεί σε δυο μέρη. (1ο μέρος). Στις 21 του Φλεβάρη 1949, με ανακοίνωσή της η ΚΕ του ΚΚΕ αναγγέλει τη δολοφονία του στελέχους της και Γενικού Γραμματέα της ΓΣΕΕ Μήτσου Παπαρήγα, μετά από βασανιστήρια στα μπουντρούμια της Ασφάλειας: «Με μεγάλη θλίψη η ΚΕ και η Κεντρική Επιτροπή Ελέγχου του ΚΚΕ αναγγέλλουν, ότι στις 20 του Φλεβάρη στα υπόγεια της Γενικής Ασφάλειας της Αθήνας δολοφονήθηκε άνανδρα ο Μήτσος Παπαρήγας, Γενικός Γραμματέας της ΓΣΕΕ, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Ελέγχου του ΚΚΕ, ένα από τα παλιά μέλη του κόμματός μας. Στο πρόσωπο του Μήτσου Παπαρήγα η εργατική τάξη και ο λαός της Ελλάδας χάνουν έναν από τους πιο πρωτοπόρους αγωνιστές, ένα από τα ανώτατα καθοδηγητικά στελέχη στον Λαϊκοαπελευθερωτικό αγώνα μας.

Τη δολοφονία του αλησμόνητου συντρόφου μας Μήτσου Παπαρήγα την οργάνωσαν οι αμερικανοάγγλοι ιμπεριαλιστές και οι μοναρχοφασίστες πράχτορες με την προσωπική συμμετοχή του Ρέντη. Νόμισαν πως έτσι θα λυγίσουν το λαό μας. Μα το αποτρόπαιο έγκλημα ατσαλώνει πιο πολύ τη θέληση των εργαζομένων για τη συντριβή του εχθρού. Η ζωή και οι αγώνες του Μήτσου Παπαρήγα θα τους φωτίζουν και θα τους εμπνέουν μέχρι την τελική νίκη.

Η ΚΕ και η Κεντρική Επιτροπή Ελέγχου του ΚΚΕ, τιμώντας τη μνήμη του ηρωικού συντρόφου μας, αποφασίζουν να οργανώσουν την πρώτη προλεταριακή Μεραρχία του ΔΣΕ, που θα φέρει το όνομα του Μήτσου Παπαρήγα. ΄Οσοι εργάτες και εργάτριες απ΄ το Βόλο, όπου

είναι η ιδιαίτερη πατρίδα του, την Αθήνα, τον Πειραιά και τη Θεσσαλονίκη θα καταταχθούν στον ΔΣΕ απ΄τις20 του Φλεβάρη ως τις20 του Απρίλη θα σχηματίσουν τη Μεραρχία Μήτσου Παπαρήγα, τη Μεραρχία των εκδικητών του. Αιωνία η μνήμη του Μήτσου Παπαρήγα και όλων των αγωνιστών που πέσαν για τη λεύτερη δημοκρατική και ανεξάρτητη Ελλάδα. Εκδίκηση για τον άδικο χαμό του. ΟΛΟΙ ΣΤ΄ΑΡΜΑΤΑ! ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΝΙΚΗ!»

Ο λογοτέχνης Νίκος Παπανδρέου, θα σκιαγραφήσει το πορτραίτο του ήρωα ηγέτη του εργατικού κινήματος, σε άρθρο του στο περιοδικό Νέος Κόσμος (5/1969) στην επέτειο των 20 χρόνων από τη δολοφονία του:

«Ένας από τους λίγους αγωνιστές, που μπόρεσαν να φτάσουν στην κορυφή της αρετής, είναι ο Μήτσος Παπαρήγας. Είκοσι χρόνια κύλησαν από τον άγριο θάνατό του, από τη στυγερή δολοφονία του μέσα στο κολαστήριο της Ασφάλειας. Πανδαμάτορας ο χρόνος σβήνει πολλά. Σκεπάζει ίχνη, ωχραίνει μορφές, αδυνατίζει μνήμες, αδυσώπητος στους όρους του: ΄Αν δεν φωλιάσεις στην ψυχή των ανθρώπων σου, δεν έχεις δικαίωμα παρουσίας στη μνήμη τους.

Εργατική συγκέντρωση. Τρίτος από δεξιά ο Μ. Παπαρήγας

Είκοσι χρόνια ο Μήτσος Παπαρήγας ζει σαν πάμφωτη μνήμη στην καρδιά του έλληνα εργάτη, του κομμουνιστή, του αντιφασίστα αγωνιστή. Πηγή αστείρευτη φρονηματισμού και παρόρμησης η ζωή του με τους αγώνες της, με τις αγρύπνιες της, με τις τρικυμίες της, με τη χαρά και την ικανοποίηση της προσωπικής προσφοράς σε μια πανανθρώπινη ωραία ιδέα. Ο Μήτσος Παπαρήγας ανήκει στην παλιά, την ηρωική φρουρά των σκαπανέων του εργατικού και του κομμουνιστικού κινήματος της Ελλάδας. Είδε το φως της ζωής σε μια φτωχή οικογένεια του Βόλου το 1896. Μικροεπαγγελματίας ο πατέρας του, με πολλή

δυσκολία τα κατάφερνε να ζει μετρημένα μια ολόκληρη φαμελιά με πέντε παιδιά.

Έτσι, από πολύ νωρίς άνοιξε ο δρόμος της βιοπάλης για τον Μήτσο Παπαρήγα. Ως τη δεύτερη τάξη του σχολαρχείου τα γράμματά του. Κι από τα δεκατέσσερα χρόνια του στη δουλειά-σιδεράς. Αυτή στάθηκε η πρώτη σκληρή αφετηρία της ζωής του, αλλά και το πρώτο παρθένο έδαφος για να ριζοβολήσει μέσα του, να δέσει και να μεστώσει η ταξική, η εργατική του συνείδηση. Η εφηβεία του κύλησε μέσα στην πολυτάραχη δίνη της πολεμικής δεκαετίας1912-1922. Δέκα χρόνια μακελειού, με κατακλείδα την καταισχύνη της μικρασιατικής συμφοράς, υπήρξε η δεύτερη οδυνηρή εμπειρία της ζωής για το Μήτσο Παπαρήγα. Και στάθηκε αρκετή για να μισήσει ο νέος τον πόλεμο και τις σκοτεινές δυνάμεις που τον προκάλεσαν και τον συνδαύλισαν: το διεθνή ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους υποτελείς του- την αστική τάξη με τη "Μεγάλη Ιδέα" της.

Ο Μήτσος Παπαρήγας πήρε ενεργό μέρος στα "επιστρατικά" του Βόλου, ένα κίνημα που εξέφραζε το αντιπολεμικό φρόνημα των φαντάρων. Στο ναυτικό, όπου υπηρετούσε, σκόρπαγε κρυφά αντιπολεμικές προκηρύξεις. Αυτό ήταν το βάφτισμά του στη μαζική πάλη. Ο αγώνας για μια καλύτερη μοίρα κάτω από τον ήλιο της πατρίδας όλων των ανθρώπων του μόχθου, η πάλη για ν΄ ανατείλουν και για τον ελληνικό λαό καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο, έγινε από τότε για το Μήτσο Παπαρήγα ο υπέρτατος σκοπός της ζωής του. Ένας σκοπός, στον οποίο αφιέρωσε τα πάντα, επισφραγίζοντας την προσφορά του και με τον ίδιο το θάνατό του.

Ο Μήτσος Παπαρήγας εντάχθηκε στις γραμμές του ΚΚΕ τον Οχτώβρη του1922. Μπήκε στο κόμμα με πλήρη συνείδηση ότι εντάσσεται στην πρωτοπορία της εργατικής τάξης. Και ρίχτηκε με φλόγα, με πίστη, με αφοσίωση στον αγώνα. Το 1924 πρωτοστατεί κιόλας στην οργάνωση της μεγάλης απεργίας του Βόλου κι αναδείχνεται καλός οργανωτής και ατρόμητος μαχητής. Συνεπής, θετικός, μετρημένος, με εξαιρετικές προσωπικές αρετές την παλικαριά, την αφοσίωση στην υπόθεση της εργατικής τάξης και την αδιαλλαξία του απέναντι στον ταξικό εχθρό, ο Μήτσος Παπαρήγας κέρδισε την αγάπη, το σεβασμό και την εμπιστοσύνη της εργατιάς του Βόλου, που τον αναδείχνει το 1927 Γραμματέα του Πανεργατικού Κέντρου της μεγάλης Θεσσαλικής εργατούπολης.

Η εφημερίδα του ΔΣΕ αναγγέλει τη δολοφονία του Μ. Παπαρήγα (αρχείο ΑΣΚΙ)

Το ίδιο επάξια ανεβαίνει ο Μήτσος Παπαρήγας γρήγορα και τις βαθμίδες της κομματικής ιεραρχίας. Το 3ο Συνέδριο του κόμματος, στα 1926, τον εκλέγει μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Και μετά το 4ο Συνέδριο, εκλέγεται μέλος του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ. Η θητεία του στα ανώτατα καθοδηγητικά όργανα του κόμματος δεν του δημιούργησε ποτέ ίχνος έπαρσης. Αντίθετα. Ο Μήτσος Παπαρήγας έδειχνε "έργω και λόγω" πως η εμπιστοσύνη των μελών του κόμματος, η εμπιστοσύνη της εργατικής τάξης που σε ανεβάζει στα καθοδηγητικά αξιώματα απαιτεί από σένα πολλαπλό φόρτο δουλειάς και δράσης και ένα πρότυπο ήθους, παλικαριάς, σύνεσης και πίστης. Κι ο Παπαρήγας δεν πρόδωσε ούτε στη ζωή του, ούτε και στις στιγμές του

άγριου θανάτου του αυτή την εμπιστοσύνη των απλών συντρόφων του κόμματος και της ελληνικής εργατιάς.

Η ζωή του υπήρξε πυκνή σε δοκιμασίες και πολυτάραχη. Οι διώξεις εναντίον του αρχίζουν από το 1923, όταν ήταν Γραμματέας του Συνδέσμου Παλαιών πολεμιστών του Βόλου. Δυο χρόνια φυλακή για προκήρυξη κατά του Πάγκαλου, έξη μήνες εξορία στην Αμοργό. Το 1930 δυόμισι μήνες φυλακή στο Ιτζεδίν. Μόλις αποφυλακίζεται ξαναπιάνεται και καταδικάζεται σε τριάμισι χρόνια φυλακή και δυο χρόνια εξορία. Κατορθώνει όμως το1931 να δραπετεύσει από τις φυλακές Συγγρού, κρύβεται για ένα διάστημα στην Αθήνα κι ύστερα, με τη βοήθεια του κόμματος, φεύγει στο εξωτερικό, όπου του δίνεται η ευκαιρία να εξοπλιστεί θεωρητικά.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ρίχνεται με φλόγα στην παράνομη δουλειά, ως το1936, όπου τον πιάνουν στην Πάτρα. Οχτώ χρόνια δέσμιος της μεταξικής δικτατορίας και των χιτλερικών καταχτητών, ο Μήτσος Παπαρήγας πέρασε σκληρές δοκιμασίες. Και βγήκε και πάλι παλικάρι. Απομόνωση της Κέρκυρας, Κίμωλος, Ακροναυπλία, Χαϊδάρι. Με τη βοήθεια του κόμματος δραπετεύει από το Χαϊδάρι το1944, δουλεύει παράνομα στην Αθήνα και προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.

Μετά την κατοχή δουλεύει στα συνδικάτα και στην κομματική οργάνωση του Βόλου ως το 1946, που οι εργάτες του Βόλου τον εξέλεξαν αντιπρόσωπό τους στο8ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ και το Συνέδριο τον εξέλεξε Γενικό Γραμματέα της ΓΣΕΕ. Το 1947 η ασφάλεια, με υπόδειξη των αμερικανών, συνέλαβε την εκλεγμένη διοίκηση της ΓΣΕΕ, μαζί και τον Παπαρήγα, ο οποίος στάλθηκε εξορία στην Ικαρία. Κατορθώνει όμως και πάλι να δραπετεύσει από την εξορία, γυρίζει στην Αθήνα και αρχίζει να δουλεύει μέσα στις σκληρές συνθήκες της παρανομίας της εποχής του εμφυλίου πολέμου. Εκεί τον πιάσανε για τελευταία φορά. Τον έσυραν στ΄ άντρα της βίας, τον βασάνισαν σκληρά και τελικά τον δολοφόνησαν, σκηνοθετώντας δήθεν "αυτοκτονία" του μέσα στο κελί της απομόνωσής του.»

Από αριστερά: Ζαχαριάδης, Παπαρήγας, Στρατής

Το ΚΚΕ, με άρθρο του Γιάννη Ιωαννίδη, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος, που δημοσιεύτηκε στο τεύχος του Μάρτη 1949 του περιοδικού "Δημοκρατικός Στρατός" (αναδημοσιεύτηκε από το Ριζοσπάστη), δεν άφησε πέτρα στην πέτρα απ' όλη αυτή τη βρώμικη και συκοφαντική θεωρία περί αυτοκτονίας: «Αφησαν να φανεί - έγραφε μεταξύ άλλων ο Γ. Ιωαννίδης - πως ο Παπαρήγας αυτοκτόνησε την παραμονή της δίκης του για να γίνει πιστευτό ότι δεν είχε την τόλμη να αντιμετωπίσει το δικαστήριο.[…] Τι είχε να φοβηθεί ο Παπαρήγας απ' τη δίκη αυτή; Μήπως την καταδίκη του σε θάνατο; Μα, ο Παπαρήγας ήξερε πολύ καλά πως ο θάνατός του με μια καταδίκη απ' τα στρατοδικεία των εχθρών του λαού είναι ο πιο έντιμος και παλικαρίσιος θάνατος παρά μια αυτοκτονία. Και ποτέ δε θα δείλιαζε μπροστά στον τέτοιο θάνατο.[…] Εκείνος λοιπόν που είχε κάθε συμφέρον να μην παρουσιαστεί ο Παπαρήγας στο δικαστήριο δεν ήταν ο Παπαρήγας, μα οι Αμερικάνοι καταχτητές και η ψευτοκυβέρνηση της Αθήνας...

Οι Αμερικάνοι και η ψευτοκυβέρνηση της Αθήνας δεν ήθελαν οπωσδήποτε να εμφανιστεί ο Παπαρήγας στο δικαστήριο, γιατί ήξεραν πως στο όνομα της εργατικής τάξης και σ' ολόκληρου του ελληνικού λαού, θα βροντοφώναζε στα πέρατα του κόσμου το αμείλικτο κατηγορώ του, για το αιματηρό όργιο που γίνεται στην Ελλάδα από τότε που οι Αμερικάνοι πάτησαν το καταραμένο πόδι τους στην Ελλάδα και έγιναν αφέντες της, για το άφθονο λαϊκό αίμα που χύνεται, για τα τόσα δεινά, τα βάσανα και την κατάντια του λαού μας, που είναι αποτέλεσμα της εφαρμογής στη ζωή του δόγματος Τρούμαν.

Οι Αμερικανοί και η ψευτοκυβέρνηση του Σοφούλη δεν ήθελαν, ακόμα, να παρουσιαστεί ο Παπαρήγας στο δικαστήριο, γιατί δεν ήταν τόσο εύκολο και τόσο απλό πράγμα να βγάλουν μια θανατική καταδίκη του. Ο Παπαρήγας ήταν ο νόμιμος και εκλεχτός ηγέτης

της εργατικής τάξης της χώρας. Μια καταδίκη του σε θάνατο, χωρίς στοιχεία, όπως γίνεται με όλους τους άλλους αγωνιστές του λαού, θα ξεσήκωνε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Και σήμερα το διεθνές κλίμα δεν είναι τόσο ευνοϊκό για ένα τέτοιο ξεσκέπασμα και ξεσήκωμα ενάντια στους Αμερικάνους και τον προστατευόμενό τους μοναρχοφασισμό.»

Ο Μήτσος Παπαρήγας άφησε στις επόμενες γενιές ένα φωτεινό πρότυπο αγωνιστή, ηγέτη, ανθρώπου. Ήξερε να διοχετεύει την πίστη του και την αφοσίωσή του στη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία, γιατί η πίστη του αυτή ήταν ακέρια, αλύγιστη, χωρίς ταλαντεύσεις, χωρίς νοθείες. Ήξερε να ζητά την αυστηρή προσήλωση στις αρχές του μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματος, γιατί πρώτα απ' όλα η δική του προσήλωση σ' αυτές τις αρχές ήταν απαρέγκλιτη. Ήξερε να οδηγεί τους κομμουνιστές και τους εργάτες σε ηρωισμούς, γιατί ο ίδιος ήταν πρώτα απ' όλα παλικάρι. Ήξερε, τέλος, να διδάσκει την κομμουνιστική ανθρωπιά, γιατί η ίδια η ζωή του, η συμπεριφορά του, ο λόγος του ο κοφτός και σταράτος, ο πόνος του για τον άνθρωπο, ακτινοβολούσαν ανθρωπιά.

Μήτσος Παπαρήγας (2) – Η εκδήλωση των Οικοδόμων προς τιμή του και μια προσωπική μαρτυρία

Έργο του Γ. Βαρλάμου

Στο 2ο μέρος του αφιερώματος στον κομμουνιστή ηγέτη-μάρτυρα της εργατικής τάξης Μήτσο Παπαρήγα, παρουσιάζουμε την εκδήλωση μνήμης και τιμής που διοργανώθηκε από την Ομοσπονδία Οικοδόμων Ελλάδας και το Συνδικάτο της Αθήνας, στις 30 του Απρίλη 2002 στο Θέατρο «Γκλόρια». Ένα σημαντικό στοιχείο της εκδήλωσης αυτής αποτελεί η προσωπική μαρτυρία του Βασίλη Γεωργαντά από τους κοινούς αγώνες με τον Μήτσο Παπαρήγα.

Στην εκδήλωση έγιναν ομιλίες για τη δράση του ταξικού εργατικού κινήματος και εκτενής αναφορά στη ζωή και τη δράση του Μήτσου Παπαρήγα και τιμήθηκε η μνήμη του στο πρόσωπο του γιου του, Θανάση Παπαρήγα, στελέχους του ΚΚΕ. Ακολούθησε καλλιτεχνικό πρόγραμμα με τραγούδια από τον Επιτάφιο του Γιάννη Ρίτσου, που ερμήνευσε ο Βασίλης Λέκκας.Το κείμενο που ακολουθεί είναι από ρεπορτάζ του Ριζοσπάστη της επόμενης μέρας (εδώ).*

Με μια ξεχωριστή τιμή, αυτήν που η εργατική τάξη γνωρίζει να αποδίδει σε πραγματικά άξια παιδιά της, με μια εκδήλωση απ' αυτές που οι εργάτες επαναβεβαιώνουν ότι σωστά έπραξαν κι ανέδειξαν έναν δικό τους στην κορυφή του επαναστατικού κινήματος, σε μια αίθουσα, στο «Γκλόρια», που με τη σειρά της έχει φιλοξενήσει αρκετές εργατικές συγκεντρώσεις, μ' ένα ακροατήριο που φωτιζόταν από τη λάμψη στα πρόσωπα πρωτοπόρων εργατών κι άλλων πρωταγωνιστών του λαϊκού κινήματος που δεν έλειψαν στιγμή από τις επάλξεις τα τελευταία 60, ορισμένοι κι 70 χρόνια, με το ΚΚΕ να είναι αυτό που είχε την τιμητική του, η Ομοσπονδία Οικοδόμων Ελλάδας και το Συνδικάτο της Αθήνας τίμησαν το βράδυ της Τρίτης 30 του Απρίλη 2002 τον δολοφονημένο στην Ασφάλεια, το 1949, κομμουνιστή γραμματέα της ΓΣΕΕ Μήτσο Παπαρήγα.

Ηταν μια εξαιρετικά ξεχωριστή εκδήλωση, από κείνες που η συγκίνηση δεν αφορά μόνο σε ένα πρόσωπο, δεν παράγεται στη διάρκεια κάποιου μνημόσυνου. Αλλά η ατμόσφαιρα είναι ήδη φορτισμένη από κείνη τη βαθιά γνώση της ιστορικής συνέχειας, από τη γνώση ότι βρισκόμαστε σήμερα εδώ για να συνεχίσουμε έχοντας πίσω στέρεες-γερές τις βάσεις, τόσο βαθιά τις ρίζες αυτού του αγώνα και τόσο μέγιστη την ανάγκη-χρέος του σήμερα για τη συνέχεια.

Από την εκδήλωση προς τιμή του Μήτσου Παπαρήγα

Στην είσοδο ακόμα του θεάτρου η φωτογραφική έκθεση από τη σφαγή στην Παλαιστίνη και οι ζωγραφιές των παιδιών αυτού του μαρτυρικού λαού δήλωναν το παρόν. Ο Πίετρο Εουσέ, ο γραμματέας της Ενωτικής Συνομοσπονδίας Εργατών της Βενεζουέλας, που ήρθε καλεσμένος της Ομοσπονδίας και του ΠΑΜΕ, παρείχε άμεση ενημέρωση για τον αγώνα του λαού του κόντρα στον ιμπεριαλισμό, οι δεκάδες ασπρομάλληδες που σεμνά κάθονταν στα μπροστινά καθίσματα δεν ήταν απλά παλιοί αγωνιστές. Διακρίναμε ανάμεσά τους τον ανθό του εργατικού κινήματος σε εποχές τρομακτικά δύσκολες. Ο φόβος μην αδικήσουμε έστω κι έναν αποτρέπει την ονομαστική αναφορά. Ηταν όμως εκεί η γενιά της ΟΕΝΟ, η γενιά του εργατικού ΕΑΜ, η γενιά των 115 σωματείων. Ορισμένοι, ακόμα πιο παλιοί, είναι συνομήλικοι των πρώτων βημάτων του Κομμουνιστικού Κόμματος. Ολοι αυτοί πλαισιωμένοι από τη σημερινή βάρδια της πρωτοπορίας του εργατικού κινήματος κι από κοντά νεολαίοι πρωτοπόροι αγωνιστές ήταν που έφτιαχναν το μείγμα αυτής της εκδήλωσης. Και δεν ήταν μόνοι τους.

Οπως χαρακτηριστικά το σημείωσε ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων, Α. Ζαζόπουλος, ήταν και είναι μαζί μας στους αγώνες του αύριο: Ο Μήτσος Παπαρήγας, πρότυπο αγωνιστή, ηγέτη και ανθρώπου που τη μνήμη του τιμούμε σήμερα, ο Νίκος Μπελογιάννης, ο Νίκος Πλουμπίδης, ο Χρήστος Μαλτέζος, η Ηλέκτρα Αποστόλου, ο Δημοσθένης Λιγδόπουλος, ο Ναπολέων Σουκατζίδης, ο Μήτσος Τατάκης, ο Αρης Βελουχιώτης, η Ειρήνη Γκίνη, ο Διαμαντής, ο Κώστας Βιδάλης, ο Γιάννης Ζεύγος, ο Τάκης Φίτσιος, ο Στέφανος Σαράφης. Μαζί μας, συνέχισε ο συνδικαλιστής, οι νεκροί του δικού μας Μάη. Οι δολοφονημένοι εργάτες του Σικάγου, οι 200 κομμουνιστές της 1ης του Μάη του '44 που εκτελέστηκαν στην Καισαριανή και που ανάμεσά τους βρίσκονταν ο Μήτσος Παπαδόπουλος, γραμματέας της Ομοσπονδίας Οικοδόμων,

ο Αναστασιάδης, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας, ο Πλακοπίτης, πρόεδρος των Οικοδόμων Κοζάνης, και ο Σαλμάς Σοβατζής.

Ο Βασίλης Λέκκας ερμηνεύει τον "Επιτάφιο"

Από το βήμα είχε ήδη περάσει ένα από τα φιντάνια του συνδικάτου, ο νεολαίος συνδικαλιστής Γιάννης Πρωτούλης, για να σημειώσει: «Μαθαίνουμε και διαπαιδαγωγούμαστε». «Ιδιαίτερα σήμερα που η γενικευμένη επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων συνοδεύεται με άγρια προσπάθεια ιδεολογικής χειραγώγησης, διαστρέβλωσης ιστορικών γεγονότων, η νεολαία πρέπει να μάθει για προσωπικότητες σαν κι αυτή του Μήτσου Παπαρήγα, που δε διδάχτηκε ποτέ στο σχολείο. Να μάθει για τις δυο γραμμές αντιπαράθεσης, να καταλάβει ότι δεν είναι όλοι ίδιοι. Να συνειδητοποιήσει ότι ο ταξικά προσανατολισμένος μαζικός αγώνας είναι αυτός που αναδεικνύει στο τιμόνι της εργατικής τάξης τέτοιους αγωνιστές ανυπέρβλητης αξίας. Σε τέτοιες προσωπικότητες συνηθίζεται από την άρχουσα τάξη να ξεχωρίζεται το πρόσωπο από την ιδεολογία. Η αλήθεια είναι ότι ο Μήτσος Παπαρήγας δεν ήταν μόνο ένας πρωτοπόρος εργάτης, ήταν κομμουνιστής, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Γι' αυτό δολοφονήθηκε, γιατί πρωτοστάτησε στον αγώνα της εργατικής τάξης για την εκπλήρωση της ιστορικής της αποστολής».

Μια προσωπική μαρτυρία από το πώς γνώρισε τον «μπαρμπα-Μήτσο Παπαρήγα, έτσι τον φωνάζαμε εμείς οι νέοι», κατέθεσε ο αντιπρόεδρος σήμερα της Ομοσπονδίας Συνταξιούχων του ΙΚΑ, Βασίλης Γεωργαντάς. Είναι μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, το όργιο της τρομοκρατίας αλλά και τη δημιουργία του ΕΡΓΑΣ, που κυριάρχησε παρά την τρομοκρατία στα σωματεία. Το Εργατικό Κέντρο Αθήνας στεγαζόταν στο νούμερο 10 της Αγησιλάου, εκεί που σήμερα είναι η Εργατική Εστία. Και στο νούμερο 5 του ίδιου δρόμου στεγαζόταν η ΚΟΑ του ΚΚΕ. Είχε μόλις

αποφασιστεί να γίνει το 8ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ για το Μάρτη του '46. Ο Μ. Παπαρήγας είχε κατέβει αντιπρόσωπος από το Βόλο. Πέρασε από το ΕΚΑ, οι νεολαίοι, τότε, θυμούνται τη σεμνότητα, την αποφασιστικότητα, την ειλικρίνεια, αλλά και την ιδιαίτερη ζεστασιά για τους νέους: «Μας πρόσεχε, μας συμβούλευε να γίνουμε αγαπητοί στους εργάτες που με την ψήφο τους μάς εμπιστεύονταν για τη λύση των προβλημάτων τους». Τα αποτελέσματα του συνεδρίου γνωστά. Εκεί εκλέχτηκε γενικός γραμματέας ο Μ. Παπαρήγας. Η αντίδραση δεν το χώνεψε. Με τους δικαστές ακύρωσαν την εκλογή της διοίκησης και όρισαν προσωρινή από «εργατοπατέρες» συνεργάτες των Γερμανών!

«Δώσαμε μάχη όταν ήρθαν να καταλάβουν το κτίριο και να παραλάβουν το αρχείο της διοίκησης. Δε θα ξεχάσω την ψυχραιμία του Μήτσου Παπαρήγα τη στιγμή που μπήκε στο κτίριο ο Καραχάλιος και ο Κροντήρης. Στάθηκε μπροστά τους, κατάγγειλε την παράνομη απόφασή τους, δήλωσε ότι οι εργάτες δεν τους αναγνωρίζουν και ότι θα καταγγείλουν στον ελληνικό λαό και στη διεθνή κοινή γνώμη το πραξικόπημα. Ηταν καλοκαίρι του 1946. Η Βουλή ψήφισε το Γ΄ ψήφισμα...».

Ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Α. Ζαζόπουλος παραδίδει

τιμητική πλακέτα στον Θανάση Παπαρήγα

Σε δύσκολη θέση, όπως ο ίδιος είπε, βρέθηκε ο γιος του Μήτσου Παπαρήγα και σύντροφός μας, ο δημοσιογράφος του «Ρ» και στέλεχος του Κόμματος, Θανάσης Παπαρήγας. Μόλις τον είχαν καλέσει στο βήμα για να παραλάβει μια τιμητική πλακέτα. «Η τιμή, σημείωσε, δεν κληροδοτείται». Και ευχήθηκε, τώρα που η θύελλα της ιμπεριαλιστικής επίθεσης είναι μπροστά, οι νεότερες γενιές των αγωνιστών να κατορθώσουν ό,τι οι παλιότεροι πάλεψαν να γίνει.

Την εκδήλωση τίμησαν, επίσης, με την παρουσία τους αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής τη Γενική Γραμματέα της, Αλέκα Παπαρήγα, ο υποψήφιος δήμαρχος της «Συμπαράταξης για την Αθήνα», Σπύρος Χαλβατζής, και οι πανεπιστημιακοί Θ. Ξανθόπουλος, πρύτανης του ΕΜΠ, Μ. Δελιβάνη, πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, οι αντιπρυτάνεις του Μετσόβιου Σιμόπουλος και Ανδριόπουλος. Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με συναυλία του Βασίλη Λέκκα.

Ακολουθούν αποσπάσματα από την ομιλία του προέδρου της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Α. Ζαζόπουλου:

«Η αγωνιστική πορεία και η θυσία του Μήτσου Παπαρήγα μας εξοπλίζει, μας διδάσκει πολλά. Η ταξική πάλη είναι μια ασταμάτητη αγωνιστική πορεία κι αυτοί που επιλέγουν να είναι στην πρώτη γραμμή έχουν καθήκον να την ακολουθήσουν μέχρι το τέλος γνωρίζοντας το κόστος και τις μεγάλες θυσίες που απαιτούνται, εμπνεόμενοι από την ομορφιά αυτού του αγώνα. Οι πρωτοπόροι αγωνιστές της εργατικής τάξης αντλούν τη δύναμη και ξεπερνούν τις απερίγραπτες αντιξοότητες της ταξικής πάλης γιατί πιστεύουν στον αγώνα και το δίκιο της εργατικής τάξης, γιατί είναι αφοσιωμένοι στην ιστορική της αποστολή και στην επίτευξη του τελικού σκοπού.

Στην ταξική πάλη η αστική τάξη χρησιμοποιεί κάθε μέσο. Όταν δεν περνούν οι μορφές χειραγώγησης και καταστολής των αγώνων για την υποταγή της εργατικής τάξης, η αστική τάξη καταφεύγει στη βίαιη καταπάτηση των δικαιωμάτων, στην ανοικτή τρομοκρατία. Τότε ο ταξικός αγώνας παίρνει την πιο σκληρή του μορφή. Αυτό ισχύει και στις μέρες μας. Γι αυτό κάθε αγωνιστής, συνολικά το κίνημα, έχουν καθήκον να είναι προετοιμασμένοι για όλα. Κανένας ταξικός αγώνας, καμιά θυσία της εργατικής τάξης και των αγωνιστών της δεν πάει χαμένη. Βάζει το δικό του λιθάρι στην υπόθεση της υπεράσπισης των δικαιωμάτων, στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση. Οι δυσμενείς εξελίξεις της περιόδου1989-1991, τα συγκλονιστικά γεγονότα στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και ιδιαίτερα στη Σοβιετική ΄Ενωση, η ανατροπή του σοσιαλισμού, σηματοδοτούν μια νέα κατάσταση, οδυνηρή για τους εργαζόμενους της χώρας μας, για τους λαούς όλου του κόσμου. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου πληρώνουν σήμερα ακριβά το τίμημα της "νέας τάξης πραγμάτων".

[…] Βαδίζουμε στο δρόμο του ταξικού αγώνα. Υποσχόμαστε στους νεκρούς μας, ότι αταλάντευτα θα συνεχίζουμε να βαδίζουμε, κόντρα σε όλους αυτούς που θέλουν να στραγγαλίσουν, να τιθασεύσουν το συνδικαλιστικό κίνημα, να το κλείσουν στα καλούπια του λεγόμενου "εφικτού" και δήθεν" ρεαλιστικού", να το κάνουν διαχειριστή του συστήματος. Η Ομοσπονδία μας, το ταξικό σκ γνωρίζει, ΄Οτι όλες οι δυσκολίες για τους εργαζόμενους απορρέουν από την ίδια την καπιταλιστική κοινωνία, από το γεγονός ότι η καπιταλιστική κοινωνία στηρίζεται στην εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Κατά συνέπεια η εργατική τάξη έχει περισσότερο από τον καθένα συμφέρον για το μετασχηματισμό της κοινωνίας. Για τούτο ακριβώς είχε και θα έχει πάντα για βάσιμο στόχο την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

[…]Διαβεβαιώνουμε τους χιλιάδες ήρωες και μάρτυρες της ΕΤ και του λαού μας ότι θα συνεχίσουμε αταλάντευτα να αγωνιζόμαστε για την ίδια υπόθεση για την οποία εκείνοι έδωσαν τη ζωή τους. Για ευημερία και ευτυχία του λαού μας. για εθνική ανεξαρτησία, για ειρήνη σε όλο τον κόσμο. Θα συνεχίσουμε τον ανειρήνευτο ταξικό μας αγώνα γιατί είμαστε πεισμένοι ότι η ιστορία δεν μπορεί να γυρίσει οριστικά πίσω. ΄Οτι το εκμεταλλευτικό σύστημα θα καταργηθεί με την επαναστατική πάλη των εργαζομένων, της εργατικής τάξης και του κόμματός της».

Οι φωτογραφίες και τα αποσπάσματα της ομιλίας του Α. Ζαζόπουλου, από την ιστοσελίδα της Ομοσπονδίας Οικοδόμων, εδώ.

Πηγές: Οικοδόμος Ενωμένο κτιστάδικο