Γενική Συνέλευση ΦΣ Τοπογράφων: ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ*

*μια παραγωγή των μελών της επιτροπής αγώνα τοπογράφων (ή ΚΝΕ, ή ΜΑΣ)

Και ποιος δεν πέρασε από το αμφιθέατρο Β1 την Τρίτη το μεσημέρι: πτυχιούχοι τοπογράφοι που τοποθετούνται στις συνελεύσεις και ...ψηφίζουν, άεργοι 30χρονοι -καθοδηγητές- κνίτες από διάφορες σχολές, μαθητές που μας καλούν να στηρίξουμε επιτροπή αγώνα (!), τα ...αδέλφια των προαναφερθέντων μαθητών, μέλη ΔΣ -κατά δήλωσή τους- άλλων συλλόγων για να μας μεταφέρουν μια δήθεν απόφαση για συμμετοχή στην κινητοποίηση της 5ης Νοέμμβρη.

Όλος αυτός όμως ο πολυμελής θίασος συμμετείχε σε μια παράσταση με πολύ συγκεκριμένη σκηνοθεσία και αναμενόμενη κατάληξη: την πάση θυσία ψήφιση από το σύλλογο του πλαισίου της επιτροπής αγώνα. Τι κι αν αυτό σημαίνει την ουσιαστική διάλυση της γενικής συνέλευσης; Τι κι αν αυτό σημαίνει τη χρησιμοποίηση με το χειρότερο και πιο ανήθικο τρόπο 15χρονων παιδιών, τα οποία βέβαια σε τίποτα δε φταίνε; Τίποτα δεν έχει σημασία μπροστά στην αναγκαιότητα να υπηρετήσουμε την κομματική μας γραμμή, να χτίσουμε το μαγαζάκι μας.

Και όταν μυριστούμε ότι τελικά η παράσταση δε θα έχει καλό τέλος για μας, τότε θα πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να τη διαλύσουμε πριν αποδοκιμαστούμε από το κοινό: με τσαμπουκάδες και ψευτομαγκιές τόσο από τους εγχώριους όσο (κυρίως) από τους ξέμπαργους τριαντάρηδες άεργους κνίτες άλλων σχολών.

Ωραία όλα αυτά. Τελικά η παράσταση είχε άδοξο τέλος, αλλά τουλάχιστον ο σύλλογος θα συμμετέχει στην πορεία της 5ης Νοεμβρίου, κάτι που τόσο πολύ θέλαμε. Ο θίασος όμως είχε άλλη μία ακόμα παράσταση να δώσει:

5/11: Ο ΕΧΘΡΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ*

*μια υπερπαραγωγή του ΜΑΣ και της επιτροπής αγώνα τοπογράφων

Και φθάνει επιτέλους η μέρα που τόσο περιμέναμε. Η μέρα μιας πορείας που βαφτίστηκε από κάποιους ως η μεγαλύτερη (!) των τελευταίων ετών. Συμμετείχαν εκεί διάφοροι και με διάφορους τρόπους: επιτροπές αγώνα, επιτροπές ετών, σύλλογοι με αποφάσεις διοικητικών συμβουλίων, σύλλογοι (λιγοστοί) με απόφάσεις συνελεύσεων, σύλλογοι χωρίς καθόλου αποφάσεις. Αυτό είναι όμως μια άλλη -πικρή- κουβέντα.

Είχαμε λοιπόν την τύχη ο δικός μας σύλλογος να βρεθεί εκεί ύστερα από απόφαση της συνέλευσής του. Θα έλεγε κανείς, ε έχει μια μεγαλύτερη αξία ένας τέτοιος σύλλογος να τοποθετηθεί από ότι ένα διοικητικό συμβούλιο. Τα μέλη του θιάσου είχαν όμως διαφορετική άποψη.

Αφού πρώτα απογορεύτηκε στο σύλλογο να μεταφέρει την απόφασή του στη μικροφωνική που είχε στηθεί, γιατί λέει είχε πολλούς συλλόγους στην ουρά (φανταζόμαστε συμπεριλαμβανομένου του 10 λεπτου σατυρικού δρώμενου). Και βέβαια μετά εμφανίστηκε ο αρχιθιασώτης (έτυχε να ‘ναι ο γραμματέας ΑΕΙ της ΚΝΕ) μπροστά στο μπλοκ και τραμπουκίζοντας μέλη του συλλόγου προειδοποίησε ότι «αν δε φύγετε από εδώ θα έχετε πρόβλημα, δεν παίζετε κανένα ρόλο, είστε λίγοι και θα έχετε πρόβλημα, να πάτε στο τέλος της πορείας» και άλλα τέτοια ωραία. Ο θίασος στην παράσταση του αιώνα...

Θα περίμενε κανείς βέβαια οι συνάδελφοι της επιτροπής αγώνα να πάρουν θέση εκείνη τη στιγμή, για τα όσα συνέβαιναν μπροστά στο πανό του συλλόγου τους, αλλά είναι μάλλον δύσκολο να πάρεις θέση όταν δεν είσαι εκεί. Και που ακριβώς βρισκόντουσαν; Καλή απορία...

Γιατί όμως συμβαίνουν όλα αυτά; Μήπως είναι ...τυχαία περιστατικά; Δεν πιστεύουμε στην τύχη. Είναι τελικά εκείνη η γραμμή που λέει ότι το μόνο που έχει σημασία είναι το κόμμα, το μαγαζάκι, είναι υπεύθυνη για αυτές τις συμπεριφορές. Είναι αυτή ακριβώς η αντίληψη που θέλει να συντρίψει την νεανική ορμή και να τη χωρέσει σε κομματικά καλούπια. Είναι αυτή ακριβώς η αντίληψη που θέλει ένα κίνημα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της κομματικής γραφειοκρατίας. Που βλέπει κάθε άλλη κινηματική δύναμη σαν εχθρό που πρέπει να ηττηθεί, ανεξαρτήτως κόστους. Και είναι αυτή ακριβώς η αντίληψη που θα πρέπει κάθε φοιτητής που θέλει να πάρει τον αγώνα στα χέρια του, που πιστεύει ότι μπορούμε, στο σήμερα να νικήσουμε, να συντρίψει. Γιατί η ιστορία είναι καμιά φορά πολύ διδακτική. Γιατί σε μια εποχή όπου κυριαρχεί η ηττοπάθεια και η απογοήτευση, που το τρίτο μνημόνιο ήρθε για να σαρώσει ότι έχει απομείνει, που τα πολιτικά και εργατικά δικαιώματα είναι πολυτέλεια, για εμάς στόχος είναι να βρεθούμε στις συνελεύσεις και στο δρόμο με κάθε αγωνιστή-ρια και να πάρουμε πίσω ότι μας ανήκει. Και όχι να βρίσκουμε στο πρόσωπο άλλων αγωνιστών τον εχθρό και μόνος στόχος να είναι η άνοδος του «μαγαζιού». Γιατί...

ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΔΕ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΕ ΜΟΥΣΕΙΑ (ούτε χωράνε σε κομματικά γραφεία)

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ!

Υγ: Καλά ρε «σύντροφοι», 40 φωτογραφίες στον 902.gr, ούτε μισό πίξελ δεν περίσεψε για το φοιτητικό μας σύλλογο;

ΑΕΠ-ΕΑΑΚ