Transcript
Page 1: Πολιτιστικό πρόγραμμα: Παιδική ζωγραφική
Page 2: Πολιτιστικό πρόγραμμα: Παιδική ζωγραφική

ΘΕΜΑ<<ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΗ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ

ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ.>><< ΠΩΣ ΕΠΗΡΕΑΣΕ ΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ >>

ΜΑΘΗΤΕΣ

Ελένη Μπαλή (Α3)Σπύρος Μύταλας (Α3)Νίκος Τζιόβας (Α4) Αποστολία Τουρίκη (Α4) Στάθης Μύταλας (Γ3)

Υπ.καθηγητής – Κολιός Ιωάννης (ΠΕ 8)

Page 3: Πολιτιστικό πρόγραμμα: Παιδική ζωγραφική

Παλιά ζωγράφιζα όπως ο Ραφαήλ. Μου χρειάστηκε μια ζωή για να μάθω να

ζωγραφίζω όπως τα παιδιά.

Πικάσο

Page 4: Πολιτιστικό πρόγραμμα: Παιδική ζωγραφική

ΑΛΕΞΗΣ ΑΚΡΙΘΑΚΗΣ

(1939 – 1994)

Page 5: Πολιτιστικό πρόγραμμα: Παιδική ζωγραφική

Με τα μάτια της συζύγου του «Ηταν ένας άνθρωπος πάρα πολύ ευγενής, παρ’ ότι

δεν φαινόταν εξωτερικά. Είχε μια καλοσύνη την οποία πολύ λίγοι άνθρωποι είχαν καταλάβει. Φυσικά και

ήταν εκκεντρικός και ιδιόρρυθμος στην καθημερινότητά του -αν τον συγκρίνει κανείς και με άλλους. Αλλά ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε πολύ τη ζωή. Συγκρουόταν μέσα του». Και ακόμη:

«Κοιμόταν πάρα πολύ λίγο. Μπορούσε να γυρίσει στις 6 το πρωί και στις 9 να είναι στο πόδι. Σηκωνόταν, έπινε καφέδες, έβγαινε, γύριζε, έβλεπε (ήταν ένας

άνθρωπος που έβλεπε, έπαιρνε πολλές εικόνες, κάτι που μου έμαθε και εμένα να αναγνωρίζω, δούλευε,

ξαναέβγαινε, έπινε, γελούσε. Ταξιδεύαμε πάρα πολύ μαζί. Ξαφνικά σου έλεγε στις 2 η ώρα το βράδυ

"πακετάρισε, φεύγουμε"»...

Page 6: Πολιτιστικό πρόγραμμα: Παιδική ζωγραφική

Είχε να αντιτάξει στη ζωγραφική της αναπαράστασης μια σειρά από

πυροτεχνήματα και εκλάμψεις, κάτι ανάμεσα στις εικονογραφήσεις

μεσαιωνικών χειρογράφων και τους οραματισμούς ενός ποιητή που ήξερε να μετουσιώνει τις εμπειρίες θανάτου και θαυμασμού της ζωής σε ένα πανηγύρι

σχημάτων και χρωμάτων.

Αλέξης Ακριθάκης: Ο ποιητής του καμβά

Page 7: Πολιτιστικό πρόγραμμα: Παιδική ζωγραφική

Ηθελα πάντα να γίνω ζωγράφος. Μα μέσα μου είχα την κακιά αρρώστια του καλλιτέχνη». Αυτή

η φράση μιας συγκλονιστικής αυτογνωσίας συνοψίζει εξαιρετικά την περίπτωση του Αλέξη Ακριθάκη. Ρομαντικός, αντισυμβατικός, με μια

εγγενή διάθεση για περιπέτεια και μια συγκινητική παιδικότητα, καταιγιστικός και ονειροπόλος, παρορμητικός και επίμονος

αναζητητής εμπειριών, πίστεψε από πολύ νωρίς ότι η ζωγραφική δεν είναι γνώση, αλλά

παρατήρηση της ζωής, η οποία προκύπτει μέσα από έναν απολύτως ελεύθερο τρόπο διαβίωσης.

Ηταν γόνος γνωστής και ευκατάστατης οικογένειας, η οποία ωστόσο

χαρακτηριζόταν από μια βαθιά αντινομία: Η μητέρα του, Ρενέ Στάντζου, καταγόταν από

μια πλούσια βαυαρική οικογένεια και ήταν η ιδιοκτήτρια ενός περίφημου οίκου ραπτικής στον οποίο σύχναζαν οι κομψότερες κυρίες της αθηναϊκής κοινωνίας. Από την άλλη, ο πατέρας του Αντώνης ήταν πρόσφυγας της

Μικρασιατικής Καταστροφής, ενώ στα χρόνια του Εμφυλίου τον έστειλαν εξορία ως

κομουνιστή.

Page 8: Πολιτιστικό πρόγραμμα: Παιδική ζωγραφική

Στο καφενείο «Βυζάντιο» θα έρθει σε επαφή με πνευματικούς ανθρώπους σαν τον Σαχτούρη, τον Εμπειρίκο, τον Ταχτσή. Αλλά εκείνος που θα άλλαζε ριζικά τη ζωή και το πεπρωμένο του

είναι ο Γιώργος Μακρής: «Μου έμαθε να βλέπω και όχι να ζωγραφίζω»,

αναφέρει για εκείνον χρόνια μετά. Σταδιακά, αυτές οι ολονύχτιες

μυσταγωγίες στο θρυλικό καφενείο θα μεταμορφώσουν τον Ακριθάκη σε έναν ιδιαίτερα δεκτικό μαθητή που

ανακάλυπτε την παραμελημένη κλίση του: Τα σχέδια με μολύβι και έντονα χρώματα. «Από πολύ μικρός είχα το

ψώνιο της ζωγραφικής. Ημουνα σίγουρος πως μία μέρα θα γινόμουνα

ζωγράφος. Οπως άλλα παιδιά φτιάχνουν ιστορίες με λέξεις, εγώ

έφτιαχνα ιστορίες με εικόνες. Ευτυχώς, το ένστικτό μου δε

λάθεψε».

Και πράγματι, το 1967, έπειτα από πρόσκληση του Ευρωπαϊκού Κέντρου πηγαίνει στο Βερολίνο και παρουσιάζει έργα του στην

γκαλερί Hammer. Η έκθεση σημειώνει πρωτοφανή επιτυχία

και οι γερμανικές εφημερίδες αφιερώνουν εκτενή άρθρα για

τη ζωγραφική του νεαρού Ελληνα με το φλεγόμενο

όραμα.Με τη γυναίκα του Φώφη παντρεύεται έναν χρόνο μετά

και αποκτούν μια κόρη, τη Χλόη. Παράλληλα, κερδίζει την

υποτροφία της Γερμανικής Υπηρεσίας Ακαδημαϊκών

Ανταλλαγών και εγκαθίστανται οικογενειακώς στο Βερολίνο,

μέχρι το 1984.

Page 9: Πολιτιστικό πρόγραμμα: Παιδική ζωγραφική

Δημιουργεί έναν πολύχρωμο μικρόκοσμο γεμάτο από αρχετυπικά σύμβολα και εικόνες παρμένες από

βαθύτατα προσωπικές εμπειρίες και εμμονές: Λουλούδια, πουλιά, βαλίτσες, καρδιές, βέλη, ρόδες

και σημαίες συναποτελούν το μαγικό ποιητικό σύμπαν του Ακριθάκη με πολυποίκιλες χρωματιστές

σκηνές πλημμυρισμένες από απειροστές λεπτομέρειες. Μια οπτική μυθολογία στην οποία

κεντρικό ρόλο έχει πάντα το ταξίδι και η περιπέτεια, με τη διάθεση φυγής του καλλιτέχνη να είναι κάτι περισσότερο από έκδηλη και με την εντυπωσιακή

χρήση των έντονων χρωμάτων να καθηλώνει. Αυτά τα φωτεινά χρώματά του είναι που αποθεώνουν την

ιδέα της ζωής, ενώ υποκρύπτουν τη βαθιά και αναπόδραστη όπως θα αποδεικνυόταν μελαγχολία

του

Το 1984 αφήνει το Βερολίνο και ξαναγυρνά στην Ελλάδα. Συμμετέχει στην παρουσίαση

της συλλογής του Αλέξανδρου Ιόλα, ο οποίος πάντα τον βοηθούσε. Δεν θα σταματήσει να δουλεύει και να διοργανώνει εκθέσεις, παρά τα νοσοκομεία και τις αλλεπάλληλες κρίσεις.

Κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του, η άσχημη κατάσταση της υγείας του μείωσε

την εικαστική παραγωγή του, η οποία περιορίστηκε σε μεγεθύνσεις λεπτομερειών

από παλαιότερα έργα του, ένα μπλοκ σχεδίων με τις φιγούρες τροφίμων του

Δρομοκαΐτειου ψυχιατρείου και μια σειρά με θέμα τα λουλούδια, την οποία αφιέρωνε

«στους αυτόχειρες φίλους του».

Ο Αλέξης Ακριθάκης πέθανε στις 19 Σεπτεμβρίου 1994. Από τότε, δύο μεγάλες αναδρομικές εκθέσεις θα αποκαλύψουν εκ νέου τη σπουδαία καλλιτεχνική του προσωπικότητα: Το 1997

στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης και στην Εθνική Πινακοθήκη της Αθήνας και το 2003 στο

Βερολίνο, στη Neue Nationalgalerie, όπου θα παρουσιαστεί αντικριστά με τον Πικάσο ως μια αναλλοίωτη ξεχωριστή

μορφή του ύστερου μοντερνισμού στην Ευρώπη. Σήμερα, μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα ότι τα έργα του αποτελούν

-για πρώτη φορά, ίσως, στη νεότερη Ιστορία της ελληνικής τέχνης- μια απόλυτα συνειδητή και συστηματική καλλιτεχνική πράξη, η οποία αν και καθοριστική για τη σύγχρονη εικαστική

σκηνή είχε αμιγώς προσωπικές καταβολές: Το έργο του Ακριθάκη παραμένει πάντοτε ένα με την πληγωμένη

ψυχοσύνθεσή του. Αλλωστε, το είχε πει και ο ίδιος κάποτε: «Η μόνη τροφή της τέχνης είναι η ίδια η ζωή». Είναι προφανές ότι

περιαυτολογούσε...

Page 10: Πολιτιστικό πρόγραμμα: Παιδική ζωγραφική

Χουάν Μιρό: Ο σουρεαλιστής που συνεχίζει να λάμπει

O Joan Miro είναι γνωστός για τις γεμάτες παιχνιδίσματα εικόνες του. Οι συμβολικές

του εικόνες δίνουν την αίσθηση της αφέλειας και της παιδικότητας κοιτάζοντάς της κάποιος

για πρώτη φορά. Σε αντίθεση με την καλλιτεχνική του εικόνα, ο Μιρό ήταν ένα

συγκεντρωμένος, εργατικός άνθρωπος που προτιμούσε να πηγαίνει στις εκθέσεις των

γκαλερί ντυμένος με κλασσικά σκούρα κοστούμια εργασίας.

Ο ισπανικής καταγωγής ζωγράφος και γλύπτης Χουάν Μιρό υπήρξε ένας από τους πρώτους

υπερρεαλιστές καλλιτέχνες που τόνισε τις φανταστικές εικόνες και αποτέλεσε

εκπρόσωπο του κινήματος του σουρεαλισμού που ξεκίνησε στις αρχές του εικοστού αιώνα. Ο

Μιρό ανέπτυξε μια δική του ιδιαίτερη εξατομικευμένη εικαστική γλώσσα που

προέρχεται από τους προϊστορικούς χρόνους και τις πηγές της φύσης.

Ο Zουάν Μιρό (στα καταλανικά αποδίδεται Ζουάν ή Ζοάν Μιρό, ενώ η

ισπανική εκδοχή Χουάν Μιρό είναι λανθασμένη προφορά του ονόματος)

(Joan Miró i Ferrá, 20 Απριλίου 1893 – 25 Δεκεμβρίου 1983) ήταν Καταλανός

ζωγράφος και γλύπτης και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους υπερρεαλιστές

καλλιτέχνες του 20ού αιώνα.

Γεννήθηκε το 1893 στην Βαρκελώνη και σε ηλικία 14 ετών φοίτησε στην Εμπορική Σχολή, αν και

παράλληλα παρακολουθούσε κρυφά μαθήματα στην Σχολή Καλών Τεχνών και αργότερα στην Ακαδημία Galí μέχρι το 1915. Το 1920 μετακόμισε στο Παρίσι

όπου συμμετείχε στους καλλιτεχνικούς κύκλους της Μονμάρτης και γνωρίστηκε αρχικά με το κίνημα του ντανταϊσμού και αργότερα με τους υπερρεαλιστές,

κάτω από την επίδραση των οποίων άρχισε να διαμορφώνει ένα ιδιαίτερο και προσωπικό ύφος στη ζωγραφική του. Ο μεγαλύτερος ίσως θεωρητικός του υπερρεαλισμού και ένα από τα ηγετικά στελέχη του, ο Αντρέ Μπρετόν, αναφερόμενος στον Μιρό δήλωσε

πως "είναι ο περισσότερο σουρρεαλιστής από όλους". Το 1921 πραγματοποιήθηκε η πρώτη ατομική

του έκθεση στο Παρίσι, ενώ περίπου δέκα χρόνια αργότερα, η πρώτη ατομική του έκθεση στη Νέα

Υόρκη.

Το 1926 ασχολήθηκε με τη σκηνογραφία και σε συνεργασία με τον Μαξ Ερνστ σχεδίασε τα κοστούμια και τα σκηνικά για τα Ρώσικα Μπαλέτα Σεργκέι Ντιαγκίλεφ.

Το 1955 εγκατέλειψε προσωρινά τη ζωγραφική και αφοσιώθηκε περισσότερο στις γραφικές τέχνες και τα

κεραμικά.

Το 1975 δημιουργήθηκε το Ίδρυμα Ζουάν Μιρό στο Κέντρο Σπουδών Σύγχρονης Τέχνης στη Βαρκελώνη. Ο ίδιος ο Μιρό

δώρισε στο ίδρυμα περίπου 5000 σχέδια του.

Page 11: Πολιτιστικό πρόγραμμα: Παιδική ζωγραφική

Έργα του Χουάν Μιρό

Page 12: Πολιτιστικό πρόγραμμα: Παιδική ζωγραφική

ΠΑΟΥΛ ΚΛΕΕ (1879-1940)Ο ιδιόμορφος, αλλά αυστηρός Πάουλ Κλέε

Λέγεται ότι ο Πάουλ Κλέε ζωγράφιζε με μεγάλη ευκολία, σαν οι γραμμές του να

έκαναν περίπατο στον καμβά. Μέχρι και τη γάτα του άφηνε να ζωγραφίζει, σύμφωνα με

ένα ιστορικό ανέκδοτο. Ενας από τους συλλέκτες του τον επισκέφτηκε μια μέρα στο

εργαστήριό του και είδε τη γάτα του να περπατάει πάνω σε έναν πίνακα αφήνοντας τα αποτυπώματά της στα φρέσκα χρώματα. Εντρομος το επισήμανε στον Κλέε, ο οποίος τον καθησύχασε: «Τα επόμενα χρόνια», του είπε, «ο κόσμος θα αναρωτιέται πώς πέτυχα

ένα τέτοιο θαυμαστό αποτέλεσμα»!

ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ

<< Η τέχνη δεν αναπαράγει αυτό που βλέπουμε. Μάλλον, μας κάνει

να το δούμε><<Όσο πιο τρομακτικός γίνεται ο κόσμος, τόσο η τέχνη γίνεται πιο αφηρημένη. Ενώ ένας ειρηνικός

κόσμος παράγει ρεαλιστική τέχνη.>>

<<Η Φύση έχει την πολυτέλεια να είναι υπερβολική. Ο καλλιτέχνης

πρέπει να είναι λιτός μέχρι και στην τελευταία λεπτομέρεια>>

Γεννημένος το 1879 στο Μουνχενμπούχζε, κοντά στη Βέρνη της Ελβετίας, ο Πάουλ Κλέε ήταν γιος μουσικών.

Ταλαντούχος ο ίδιος στο βιολί, μπήκε στον πειρασμό να ακολουθήσει μουσική σταδιοδρομία και ανάμεσα στο 1903 και στο 1906 έπαιζε περιοδικά με τη Συμφωνική Ορχήστρα

της Βέρνης. Στη νεότητά του ο Κλέε έγραψε επίσης ποιήματα και αποπειράθηκε να γράψει θεατρικά έργα. Τα

πρώτα του σχέδια ήταν τρυφερά, γλυκά τοπία, στα οποία οι γονείς του διείδαν την πιθανότητα μιας σταδιοδρομίας. Το 1898 ο Κλέε έφυγε για το Μόναχο και ένα χρόνο αργότερα

ενεγράφη στην Ακαδημία του Μονάχου, διευθυντής της οποίας ήταν ο Φρίντριχ φον Στουκ, τότε πολύ διάσημος ζωγράφος. Ο Κλέε ολοκλήρωσε τη μαθητεία του με μια

επίσκεψη στην Ιταλία, όπου εμπνεύστηκε καθοριστικά από την αναγεννησιακή τέχνη. Το 1906 παντρεύτηκε τη Λίλι

Στουμπφ, μια πιανίστρια που είχε γνωρίσει ως σπουδαστής, και εγκαταστάθηκε στο Μόναχο.

Ο Κλέε εισήλθε στους κόλπους της avant-garde όταν το 1911

έγινε μέλος του «Γαλάζιου Καβαλάρη» («Der Blaue Reiter»),

της καλλιτεχνικής ομάδας που είχαν ιδρύσει ο Βασίλι

Καντίνσκι και ο Φραντς Μαρκ. Ως το 1914 όμως ο Πάουλ

Κλέε το έβρισκε δύσκολο να ζωγραφίσει. Ενιωθε έλλειψη

αυτοπεποίθησης και δεν εμπιστευόταν την ικανότητά του

ως κολορίστα, γι' αυτό και τα περισσότερα έργα του ως

εκείνη τη χρονιά ήταν ασπρόμαυρα. Τον Απρίλιο του 1914

όμως ταξίδεψε στην Τυνησία και εντυπωσιάστηκε από το

τοπίο τόσο πολύ που άρχισε να ζωγραφίζει

χρησιμοποιώντας έντονα χρώματα. Οι υδατογραφίες που

φιλοτέχνησε στην Τυνησία θα μπορούσε να πει κανείς ότι

αποτέλεσαν τη βάση για τον χειρισμό του χρώματος σε όλη

τη μετέπειτα ζωγραφική του.

Το 1920 ο Πάουλ Κλέε εκλήθη να διδάξει στη Σχολή Αρχιτεκτονικής και Εφαρμοσμένων

Τεχνών Bauhaus της Βαϊμάρης. Οι διαλέξεις που έδωσε - οι οποίες αργότερα

συγκεντρώθηκαν σε περισσότερες από 3.000 σελίδες σημειώσεων και έχουν εκδοθεί πολλές

φορές σε πολλές χώρες - αποτέλεσαν μια απαράμιλλη συνεισφορά στον τομέα της

θεωρίας της τέχνης.

Στα μέσα της δεκαετίας του '20 ο Κλέε πραγματοποίησε την πρώτη του ατομική έκθεση στο Παρίσι. Η

αυξανόμενη προσήλωσή του στην τέχνη του από τη μια και η πολιτική ένταση που επικρατούσε στη σχολή

Bauhaus από την άλλη εξώθησαν τον Κλέε να παραιτηθεί από την έδρα του το 1931, επιλέγοντας μια λιγότερο

απαιτητική θέση καθηγητή στην Ακαδημία του Ντύσελντορφ. Παρέμεινε εκεί ως την άνοδο του Αδόλφου

Χίτλερ στην εξουσία το 1933. Αφού υπέστη αλλεπάλληλες ταπεινώσεις από την Γκεστάπο,

ξαναγύρισε στην Ελβετία, όπου και παρέμεινε ως τον θάνατό του το 1940.

Μολονότι ο Κλέε ουδέποτε ενετάχθη σε σχολή ή

κίνημα (πέραν του «χαλαρού» «Γαλάζιου

Καβαλάρη»), επηρέασε τις περισσότερες

καλλιτεχνικές τάσεις που χαρακτήρισαν την

πρωτοπορία του 20ού αιώνα. Χωρίς να είναι ούτε

παραστατικός ούτε ανεικονικός αλλά με τη δική του

ενδοσκοπική, «χαμηλόφωνη», ιδιότυπη προσέγγιση,

μας άφησε περισσότερους από 9.000 πίνακες, σχέδια

και υδατογραφίες, τεκμήρια της εξαντλητικής του

αφοσίωσης στο προσωπικό του όραμα.Αυγουστίνος Ζενάκος

γράφει το μέλος Παναγιώτης Βουλιάκης (vouliakis)

Με γονείς μουσικούς, ο Klee φαινόταν αρχικά να ακολουθεί την

οικογενειακή παράδοση. Στα επτά του σπούδαζε βιολί και ήταν

μόλις έντεκα χρονών όταν ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του σαν

επαγγελματίας μουσικός στην Ορχήστρα της Βέρνης...

Η ζωγραφική, που του ασκούσε έλξη από τότε που ήταν μικρό

παιδί, τον κέρδισε τελικά...

Συχνά, οι πίνακές του θυμίζουν παρτιτούρες ή σελίδες

βιβλίων. Μουσικά σύμβολα εγγράφονται στην επιφάνεια των

μουσαμάδων του.

Η μουσική είναι γι αυτόν εμπειρία ζωής. Η σχέση του μαζί της

ήταν αυτή ενός επαγγελματία ερμηνευτή.

Ο Paul Klee (1879-1940), ζωγράφος του 20ου αιώνα, λάτρευε τον Μπαχ, τον

Χάιντν και τον Μότσαρτ. Επέλεξε τις εικαστικές τέχνες. Εκεί

ένοιωθε πως μπορούσε να διερευνήσει νέες

πιθανότητες,ναπειραματιστεί,νακαινοτομήσει.

Εξοικειωμένος, σαν ερμηνευτής, με τον αντιστικτικό χαρακτήρα των

περισσοτέρων συνθέσεων της μουσικής του 18ου αιώνα, αναπόφευκτα, μετέφερε

αυτά τα μουσικά στοιχεία σε ένα άλλο υλικό.

«Το μάτι ακολουθεί τους δρόμους που του ανοίγει το ίδιο το έργο».

Σε ένα πρώτο επίπεδο ανάγνωσης των έργων του Klee, ακόμα και ο λιγότερο σχετικός

ανακαλύπτει τις τιμές που αποδίδει στη μουσική ο ζωγράφος.

Οι τίτλοι των έργων του, το θέμα τους, παραπέμπουν στη μουσική ρητά, με σαφήνεια. Ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης αφορά στα

μουσικά σύμβολα - γραφήματα που εμβάλλονται στο κάδρο (ή που υπαινίσσεται ο σχηματισμός τους), ενισχύοντας την εντύπωση ύπαρξης ενός

αυτόνομου σύμπαντος συμβόλων.

Μουσικά σύμβολα μετατοπίζονται, διαχωρίζονται, επαναλαμβάνονται σε ελεύθερα ή αυστηρά σχήματα,

δημιουργώντας ρυθμικές φιγούρες που μπορούν πια να ολοκληρωθούν στην περιοχή των πλαστικών τεχνών.

Όπως από τον καιρό του Πυθαγόρα οι σχέσεις των μουσικών διαστημάτων εκφράζονται με μαθηματικές αναλογίες, έτσι και

στο έργο του Klee η σχέση ανάμεσα στα διάφορα μέρη του ζωγραφικού πίνακα στηρίζεται στην «αφηρημένη» ακρίβεια των

αριθμών.Ο χρόνος, ένα θεμελιώδες στοιχείο της μουσικής εισάγεται και στη ζωγραφική από τον Klee. .

Στα έργα του, οι συνδυασμοί χρωμάτων και σχημάτων υποβάλλουν, με τον τρόπο που έχουν αποδοθεί, πολλαπλές

αναγνώσεις: κάθετες, οριζόντιες, διαγώνιες.Εικόνες που κάμπτονται, ομάδες που συγκλίνουν ή αποκλίνουν δυναμικά, οι αναπαραστάσεις μιας φιγούρας, ακόμα και η θέση της υπογραφής μπορούν να ερμηνευθούν εν χρόνω: μια σειρά

γεγονότων.Το παιχνίδι των εικόνων, οι ζώνες διαφορετικής πυκνότητας

μέσα στο ίδιο το έργο, που αυτό δημιουργεί, δημιουργούν την εντύπωση ότι τα αποτυπωμένα σχήματα θα αρχίσουν να

κινούνται, να χορεύουν.

Page 13: Πολιτιστικό πρόγραμμα: Παιδική ζωγραφική
Page 14: Πολιτιστικό πρόγραμμα: Παιδική ζωγραφική

ΕΡΓΑ ΜΑΘΗΤΩΝ

Page 15: Πολιτιστικό πρόγραμμα: Παιδική ζωγραφική
Page 16: Πολιτιστικό πρόγραμμα: Παιδική ζωγραφική

Κωνσταντίνος Κουσιάδης Γ’2