ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ Σ.Φ. ΑΕΛ “ATHENS CLUB”

Τευχος #3Φεβρουαριος 2010

ΒΑΚΗΣ Γ IΑΝΝΟΥΛΗΣ -

12 ΧΡΟΝIΑ ATHENS CLUB

Δύο ξεχωρ

ιστές ιστο

ρίες, μία

κοινή αγ

άπη!

Που θα βρείτε το AC’98 MagazineΑθήνα:Στα γραφεία του Σ.Φ. ΑΕΛ “Athens Club”

Λάρισα:Στα γραφεία του Σ.Φ. ΑΕΛ “ΑΛΚΑΖΑΡ”Στο καφέ “Versus” (Ηπείρου & Καραθάνου γωνία)Στο καφέ “Μοναχά Λάρισα” (Κοραή 17)Στην μπουτίκ της ΑΕΛ (Μανωλάκη 1)

Ο σχεδιασμός και η επιμέλεια ύλης του AC’98 Magazine γίνονται από τα μέλη του Συνδέσμου Φιλάθλων ΑΕΛ “Athens Club”. Το AC’98 Magazine διανέμεται δωρεάν.

Website: http://athensclub.wordpress.comEmail: athensclub@gmail.com

Η αναδημοσίευση του περιεχομένου του περιοδικού ή μέρους αυτού, επιτρέπεται αρκεί να αναφέρεται η πηγή. Απαγορεύεται η τροποποίηση και η εμπορική εκμετάλλευσή του.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑΣυνέντευξη με τον τραγουδιστή του ύμνου της ΑΕΛ, Βάκη Γιαννούλη!

12 χρόνια Athens Club!

3

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009, απόγευμα στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Το κινητό γλιστράει στα χέρια μας που έχουν ιδρώσει από το άγχος. Ευτυχώς το σύστημα ηχογράφησης του τηλεφώνου δουλεύει μία χαρά. Μακάρι όλα να πάνε καλά…Αλήθεια πώς να είναι άραγε; Θα είναι «ζεστός» απέναντί μας ή θα μας στείλει στον αγύριστο, αφού τον θυμηθήκαμε μετά από 37 ολόκληρα χρόνια? «Τουλάχιστον εμείς τον θυμηθήκαμε», σκεφτόμαστε και ανοίγουμε με αποφασιστικότητα την πόρτα…

Η ιδέα ξεκίνησε μία ημέρα στον σύνδεσμο. Τόσα χρόνια τραγουδάμε τον ύμνο της ΑΕΛ. Ποιος όμως είναι ο τραγουδιστής; Ποιος είναι ο συνθέτης και ο στιχουργός; Πότε γράφτηκε ο ύμνος; Που ηχογραφήθηκε; Η σπίθα άναψε αμέσως μέσα μας. Μετά από μία αναζήτηση, που αποδείχτηκε πολύ ευκολότερη από ότι περιμέναμε (και απορούμε γιατί δεν την έκανε κανένας μέχρι τώρα), βρήκαμε τον τραγουδιστή του ύμνου και με αμοιβαία συγκίνηση που ξεχείλιζε και από τις δύο πλευρές, μιλήσαμε για πολύ ώρα.

Κυρίες και Κύριοι, ο κος. Βάκης Γιαννούλης, ο τραγουδιστής που έντυσε με την φωνή του την πιο γλυκιά μελωδία της ζωής μας, «σπάει» την σιωπή του 37 ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία του ύμνου της ΑΕΛ!!! Είμαστε βέβαιοι πως όσα μας είπε θα σας κάνουν να νοσταλγήσετε, αλλά και θα σας εκπλήξουν, αφού είναι λογικό πως όταν «απελευθερώσεις» 37 χρόνια σιωπής, τότε τίποτα δεν μένει όρθιο! Ελπίζουμε πραγματικά να απολαύσετε την συνέντευξη-ποταμό του τραγουδιστή μας, όπως την απολαύσαμε και μεις!

Με την έλευση του νέου έτους ο Σύνδεσμος Φιλάθλων ΑΕΛ «ATHENS CLUB» συμπλήρώσε δώδεκα (12) ολόκληρα χρόνια ζωής. Δώδεκα χρόνια στην απόλυτη υπηρεσία της Βασίλισσας της καρδιάς μας. Δώδεκα χρόνια αγώνων (πολλές φορές άνισων) χωρίς να σκύψουμε το κεφάλι μας ούτε μια στιγμή. Βλέπετε, δεν έχουμε σταματήσει στιγμή να ατενίζουμε το περήφανο άλογο και να τονίζουμε το «Ε» στο όνομα της ΑΕΛ που για μας, εκτός από «Ένωση», σημαίνει και «ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ». Συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε την ΑΕΛ ξανά στο θρόνο της και περιμένουμε να δούμε το αστέρι του 1988 τοποθετημένο πάνω στην φανέλα, ώστε να θαμπώνονται τόσο το κατεστημένο όσο και τα άθλια βόρεια παραρτήματά του. Ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας όλους όσους είναι μαζί μας σε αυτό το δύσκολο -αλλά τόσο γοητευτικό- ταξίδι και υποσχόμαστε να ΜΗΝ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ούτε στα επόμενα 12 χρόνια…

ΑΕΛ ΓΕΡΑ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΞΑΝΑ!!!

Υ.Γ.1 Τα λόγια τελείωσαν και τα δάκρυα στέρεψαν. Αντόνιο, ελπίζουμε να έχεις ήδη φτάσει στο βυσσινί κλαμπ του παραδείσου και να περνάς καλά με τα άλλα παιδιά…

Υ.Γ.2 Λόγω της σημαντικότητας της συνέντευξης του κου. Γιαννούλη, δεν υπήρχε η δυνατότητα δημοσίευσης των οπαδικών στηλών του περιοδικού μας. Υποσχόμαστε στους οπαδούς της ΑΕΛ να επιστρέψουμε δριμύτεροι στο επόμενο τεύχος…

Υ.Γ.3 Το «ATHENS CLUB» σεβόμενο απολύτως την επιθυμία του κου. Βάκη Γιαννούλη, παραθέτει, σχεδόν αυτολεξεί, την συνέντευξη όπως αυτή παραχωρήθηκε. Οι απόψεις που εκφράζονται αποτελούν προσωπικές απόψεις του κου Γιαννούλη και μόνο.

4

ΒΑΚΗΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΗΣΗ φωνή του πιο γλυκού κομματιού της ζωής μας!

5

AC: Κύριε Γιαννούλη καλησπέρα. Καταρχάς θα ήθελα να σας ευχαριστήσω πάρα πολύ για τη μεγάλη τιμή που μας κάνετε, σε όλους εμάς, σε όλα τα μέλη του Athens Club αλλά και σε όλους του φιλάθλους της ΑΕΛ, είτε ζουν στη Λάρισα είτε όχι, που δέχεστε να μιλήσετε μαζί μας. Να είστε σίγουρος ότι αυτά που θα μας πείτε δεν ενδιαφέρουν μόνο εμάς, ενδιαφέρουν πάρα πολύ κόσμο και ιδίως τα μικρά παιδιά της παιδικής κερκίδας και τη νέα γενιά που δεν έχει τη χαρά να σας γνωρίσει, όπως και πάρα πολλοί από εμάς δεν σας κρύβω ότι τραγουδάμε τον ύμνο και δεν γνωρίζουμε ποιος τον λέει, ποιος τον έγραψε, πότε γράφτηκε, δεν έχουμε πολύ καλή πληροφόρηση πάνω σε αυτό το κομμάτι. Θα ‘θελα καταρχάς πριν ξεκινήσουμε να ακτινογραφήσουμε την ιστορία του ύμνου, να μας πείτε λίγα λόγια για σας, να γνωρίσουμε τον ερμηνευτή.Β.Γ: Φίλε μου καλέ… Πριν πολλά χρόνια, βρεθήκαμε τρεις φίλοι και κάναμε αυτόν τον ύμνο. Ο κύριος Τσανακάς , οποίος δυστυχώς δεν υπάρχει στη ζωή και ο κύριος Τσιλικίδης κι αυτός δεν υπάρχει στη ζωή.

AC: Α, οι δύο στιχουργοί έχουν «φύγει»..Β.Γ.: Ο κ. Τσανακάς ήταν ο μουσικός, ο συνθέτης.

AC: Το όνομά του?Β.Γ: Γιάννης Τσανακάς. Και ο Λάζαρος ο Τσιλικίδης. Είμασταν τρεις φίλοι ωραίοι που... επειδή πρέπει να τα πω χύμα τώρα…

AC: Να τα πείτε!Β.Γ: Θα πρέπει να πω ότι ηχογραφείται η συνομιλία μας και δεν έχω κανένα μα κανένα λόγο να μην ηχογραφηθεί, αλλά αυτά που θα πω θέλω να γραφτούνε σίγουρα έτσι όπως θα τα πω.

AC: Να είστε σίγουρος ότι θα γραφτούνε ακριβώς όπως θα τα πείτε και θα δημοσιευτούνε στο περιοδικό που εκδίδει ο Σύνδεσμός μας.Β.Γ: Ξέρεις γιατί σου το λέω αυτό? Φαίνεται κι από το ύφος μου ότι είμαι πικραμένος, στεναχωρημένος λίγο. Δεν μπορείς βέβαια να πεις πως ο λόγος είναι κάτι το τόσο ιδιαίτερο, καμιά φορά τα δραματοποιούμε εμείς οι καλλιτέχνες…Ας ξεκινήσουμε όμως από τα παλιά. Το ’71, ’72, δεν θυμάμαι πότε, πέρασε και ο καιρός τώρα, βρεθήκαμε οι τρεις φίλοι, αυτοί που σου είπα. Με δικά μας έξοδα και κατηφορίσαμε για την Αθήνα.

“Έντεκα αετοί του Ολύμπου και του Κισσάβου τα καμάριααα, που πετούν αγκαλιασμένα με της νίκης τα φτερααα...”! Αμέτρητες είναι οι φορές που έχουμε τραγουδήσει αυτούς τους στίχους και έντονη η ανατριχίλα που νιώθουμε κάθε φορά που ακούμε τον ύμνο. Στο γήπεδο, στο ραδιόφωνο, στους ήχους κλήσης των κινητών τηλεφώνων. Ποιος τον έγραψε άραγε; Ποιος τον τραγούδησε; Πότε έγινε η πρώτη ηχογράφηση; Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα μας έκαναν να αναζητήσουμε τους ίδιους τους δημιουργούς του ύμνου της ΑΕΛ και έτσι δεν αργήσαμε να εντοπίσουμε τον τραγουδιστή του ύμνου, τον Βάκη Γιαννούλη, ο οποίος άνοιξε την καρδιά του στο περιοδικό μας...

6

AC: Λαρισαίοι και οι τρεις λοιπόν...Β.Γ: Όχι, εγώ είμαι Τρικαλινός αλλά έμενα στη Λάρισα, τη νιώθω σαν πατρίδα μου τη Λάρισα, εκεί έχω και την αδερφή μου, η οποία ζει εκεί. Τέλος πάντων, ήρθαμε στην Αθήνα, κάναμε την ηχογράφηση...

AC: Α, ήταν όλα δική σας ιδέα, το είχαν γράψει τα παιδιά ..Β.Γ: Βέβαια, όλα! Ήρθαν εδώ, κάναμε την ηχογράφηση, πήγαμε στο στούντιο, ηχογραφήσαμε, σε ένα πολύ ωραίο στούντιο που δεν υπάρχει τώρα...

AC: Θα μου πείτε που έγινε η ηχογράφηση?Β.Γ: Σκαραμαγκά 2, στην Πατησίων. Nα πληροφορήσουμε και τον κόσμο για να ξέρει που είμαστε...

AC: Ναι, είμαστε στην Αθήνα, στη Λεωφόρο ΑλεξάνδραςΒ.Γ: Μπράβο, εδώ στην Πατησίων, Σκαραμαγκά 2, στο στούντιο του Σήφη. Το οποίο ήταν το καλύτερο στούντιο της εποχής και μάλιστα εκεί είχαν γίνει τα μεγαλύτερα ελληνικά σουξέ και εκεί είχα κάνει και εγώ ένα σουξέ, πανελλαδικό, με τη Λίτσα Διαμάντη, το «Aπό σένα θα πάω». Αυτό είναι ενορχήστρωση δικιά μου.

AC: Αυτό είναι δεκαετία ‘80?Β.Γ: Δεκαετία 80, ναι. Σε αυτό το στούντιο λοιπόν κάναμε την ηχογράφηση. Μάλιστα αυτός που είχε το στούντιο είχε και εταιρεία δίσκων και του ανθρώπου πραγματικά του άρεσε πάρα πολύ η δυναμικότητα του τραγουδιού και της φωνής, ε κι εγώ ήμουν εδώ

γνωστός και το ανέλαβε και το έβγαλε σε δίσκο μικρό. Ένα τραγούδι ήταν ο ύμνος και από πίσω ένα άλλο τραγούδι που λεγόταν «Η Λάρισα».

AC: Ποιο? Το «Λάρισα χρυσοστόλιστη, νυφούλα στολισμένη»Β.Γ: Το άλλο..

AC: «Με το Λάκη Παγκαρλιώτα αρχηγό και το δήμαρχο Μεσίνη οδηγό»?Β.Γ: Όχι, αυτό ήταν του Τζίκα. Του Θανάση του Τζίκα του φίλου μου. Δεν ξέρω τι κάνει, έχω χρόνια να τον δω.

AC: Το «Λάρισα» αυτό υπάρχει αυτό το τραγούδι? Παίζεται?Β.Γ: Όχι, δεν παίζεται. Ήταν μαζί με τον ύμνο της ΑΕΛ, τα μικρά τα δισκάκια αν θυμάσαι.

AC:Τα 45άρια. Των 45 στροφών.Β.Γ: Ναι, ναι, των 45. Βγήκε αυτό το τραγούδι, κάναμε αγώνα να το ρίξουμε στην αγορά, είχαμε πάρει 300 δίσκους θυμάμαι τότε, πολλά λεφτά για την εποχή εκείνη. Και τα πήραμε με δικά μας έξοδα. Τα πουλούσαμε αυτά, δεν ενδιαφέρθηκε κανείς. Εγώ έμενα στη Λάρισα τότε. Και δεν ενδιαφέρθηκε κανείς. Μπορώ να πω ότι ο ύμνος αυτός τώρα έγινε επιτυχία, δηλαδή αυτόν τον καιρό έγινε επιτυχία με τα νέα παιδιά. Και μπροστά μου τώρα έχω το κομπιούτερ και αν μπούμε στο Ίντερνετ θα το δούμε μέσα,

υπάρχει. Έγινε μεγάλη επιτυχία όταν η ΑΕΛ πήρε το Κύπελλο κλπ. Το θέμα ξέρεις ποιο είναι? Ότι εγώ είμαι φιλοπαναθηναϊκός. Αλλά είμαι και φιλοΑΕΛικός, εντάξει? Όταν παίζει ο Παναθηναϊκός με τη Λάρισα εγώ με ποιον είμαι?

AC: Δεν ξέρω...Β.Γ: Όταν βάζει γκολ ο Παναθηναϊκός πρέπει να φωνάξω κι όταν βάζει γκολ η Λάρισα ακούγεται η φωνή μου με τον ύμνο! ΑΕΛ, ΑΕΛ , ΑΕΛ... (τραγουδάει το ρεφραίν του ύμνου)

AC: Ε, εξαιρέστε εκείνο το ματς και στα άλλα να είστε με την ΑΕΛ!Β.Γ: Όχι, είμαι με την ΑΕΛ πάντα! Πάντα είμαι με την ΑΕΛ! Το γυρίσαμε αυτό το δισκάκι, το προωθήσαμε μόνοι μας, μόνοι μας, πρόσεξε, μόνοι μας. Μας βοήθησε πάρα πολύ ο Θανάσης ο Τζίκας παρόλο που αυτός είχε βγάλει πριν από εμάς έναν ύμνο αλλά το λάθος του, του το είχα πει και τότε, ήταν ότι έβαλε ονόματα. Εμείς δεν βάλαμε ονόματα για να υπάρχει ο ύμνος και να μην έχει κανένα κόλλημα. Του Θανάση ήταν πολύ ωραίος ο ύμνος, πάρα πολύ ωραίος αλλά είχε τα ονόματα. Δεν υπάρχει ο ποδοσφαιριστής εκείνος...

AC: Ο Παγκαρλιώτας...Β.Γ: Ο Παγκαρλιώτας! Δεν υπάρχει ο άλλος ο...

AC: Ο δήμαρχος ο Μεσίνης...Β.Γ: Ναι, ο δήμαρχος ο Μεσίνης.

AC: Το δικό σας το τραγούδι επειδή δεν είχε ονόματα είναι πιο διαχρονικό.Β.Γ: Ακριβώς! Δεν αναφέρει. Είναι δώδεκα αετοί του Ολύμπου...

AC: Έντεκα αετοί του Ολύμπου!Β.Γ: Έντεκα αετοί του Ολύμπου. Δώδεκα είναι ο προπονητής (γέλια). Αυτοί οι «έντεκα αετοί του Ολύμπου» δεν αλλάζουν με τίποτα. Άρα ποιοι είναι? Εϊναι η ομάδα! Πήγε πολύ καλά, εντάξει, όμορφα και ωραία...

AC: Δεν ενδιαφέρθηκε κανείς να προωθήσει?Β.Γ: Κανείς, κανείς, κανείς...

AC: Όμως τα 300 δισκάκια φύγανε!Β.Γ: Ε καλά, εντάξει. Ευτυχώς υπάρχουν και φίλαθλοι. Ο μόνος που ενδιαφέρθηκε τότε λίγο είναι ο... πες μου αυτός που βγάζει τα χαλιά πως τον λένε.

AC: Ο Καντώνιας!Β.Γ: Ο Καντώνιας! Ο οποίος ήτανε πρόεδρος τότε, ήταν πρόεδρος της ομάδας. Κι ο αδερφός του που έχασε τη ζωή του και μάλιστα εγώ τότε ξαναγύρισα στη Λάρισα το ’89, αφού έφυγα το ’77, ήμουν στη μπάντα του Στρατού, υπηρέτησα στη μπαντα του Στρατού της Λάρισας. Και πήγα Θεσσαλονίκη και μετά Αθήνα και από εδώ αποστρατεύθηκα τότε. Θυμάμαι λοιπόν το ’89 γύρισα πίσω και δούλευα στις Βερσαλλίες. Δούλεψα το ’89 με ’90 στις Βερσαλλίες με τον Ντίνο, τον συγχωρεμένο, τον Τσουκανέρη. Πραγματικά είχαμε πολύ μεγάλη επιτυχία εκεί, λέγαμε και τον ύμνο, ερχόταν και ο Καντώνιας τακτικότατα.

(η συνέντευξη συνεχίζεται στη σελίδα 10)

7

8

12 χρονια athens club

Δώδεκα χρόνια Σύνδεσμος Αθήνας. Η ουσία όμως δεν βρίσκεται στο «πόσο» αλλά στο «πως». Κολυμπάμε ανάμεσα σε πρασινοκοκκινοκίτρινους καρχαρίες φορώντας με θράσος τα βυσσινί μας. Επικίνδυνο; Σίγουρα ναι αλλά εκεί είναι όλη η μαγεία. Όταν βρίσκεσαι καθημερινά στο στόμα του λύκου έχεις δύο επιλογές. Ή κλειδώνεσαι στο δωμάτιό σου, καταπίνεις το κλειδί και δεν ξεμυτίζεις με τίποτα φοβούμενος τον κίνδυνο που παραμονεύει εκεί έξω, ή αντιμετωπίζεις τον κίνδυνο ως χιόνι, αρπάζεις μια σανίδα snowboard και γλιστράς πάνω του απολαμβάνοντας την άγρια

ομορφιά και τις αξεπέραστες εμπειρίες που σου χαρίζει αυτό το extreme σπορ!

Όσο η Λάρισα θα παραμένει «καθαρή» από συνδέσμους των «μεγάλων» ομάδων, τόσο το Athens Club θα αποτελεί επιπλέον λόγο περηφάνιας για τους οπαδούς της ΑΕΛ και θα δημιουργεί τεράστια κόμπλεξ κατωτερότητας στους «Ultras Pampers» της ποδοσφαιρικής επαρχίας που παραμένουν κλειδωμένοι στα δωμάτιά τους, κοιτάζοντας κρυφά και με ζήλια από το παράθυρο τα «βυσσινί snowboard» να αλωνίζουν.

Στις απειλές του «εχθρού» δεν απαντάμε με φόβο και αποχή αλλά με οργάνωση και προσοχή. Οι πορείες μέσα στην Αθήνα χωρίς αστυνομική συνοδεία δεν είναι κάτι καινούριο για μας. Έτσι πηγαιναμε από παλιά στα διάφορα Μενίδια της Β’ και Γ’ Εθνικής, έτσι πηγάιναμε όμως και στη Νέα Φιλαδέλφεια, στη Λεωφόρο και στο ΟΑΚΑ όταν τύχαινε αναμέτρηση κυπέλλου με κάποιο «μεγάλο» του ΠΟΚ. Συνειδητοποιημένοι, αποφασισμένοι και οργανωμένοι καλά. Είμαστε εδώ και το φωνάζουμε δυνατά να ακουστούμε παντού. Το φωνάξαμε και φέτος με τη σκασιά στο ΟΑΚΑ με αεκ πριν τρεις μήνες, το φωνάξαμε και πρόσφατα στο Περιστέρι, με το βυσσινί καραβάνι να ξεκινά από το Σύνδεσμο και με πορεία να διασχίζει ασυνόδευτο τη μισή Αθήνα με φωνές, συνθήματα και καπνογόνα! Άλλα γούστα!

12 χρονια athens club

AC’98Hools & Casuals

(συνέχεια από σελίδα 7)

AC: Τότε ήταν μετά το Πρωτάθλημα ακριβώς. ’88 το Πρωτάθλημα, ’89 στις Βερσαλλίες.Β.Γ: Ναι. Όμως ξέρεις τι γίνεται φίλε μου καλέ? Ότι δεν ήρθε ένας, όπως με συγκίνησες εσύ τώρα που ήρθες, δεν ήρθε ένας να πει ρε παιδί μου πως είναι αυτός ο άνθρωπος, ζεί? τι μούτρα έχει? πως είναι? Και τότε που ημουν και πιο νέος, να έρθει να πει «α, εσύ είσαι ο τραγουδιστής?». Δηλαδή τέτοια αδιαφορία...

AC: Δεν έχει έρθει κανείς? Β.Γ: Όχι, όχι!

AC: Το τραγούδι βγήκε το ’72 περίπου απ’ ό,τι ξέρουμε.Β.Γ: Ναι, ναι απο το ’72.

AC: Η επίσημη ΠΑΕ δεν έχει...Β.Γ: Τίποτα, τίποτα!

AC: Για ένα ρετρό, ένα αφιέρωμα...Β.Γ: Τίποτα!

AC: Η «Ελευθερία»?Β.Γ: Η «Ελευθερία» έκανε μια προσωπική παρουσίαση δικιά μου, σαν καλλιτέχνη, όχι για τον ύμνο. Μάλιστα θυμάμαι την Κυριακή που με είχε η εφημερίδα ήταν οι εκλογές επί Παπαδόπουλου το «Ναι» ή «Όχι». Επί δικτατορίας.

AC: Α, επί Χούντας. Το δημοψήφισμα!Β.Γ: Μπράβο. Εμένα με είχαν στείλει φύλακα σε ένα εκλογικό κέντρο και μάλιστα ένας κρατούσε την εφημερίδα και κοιτούσε την εφημερίδα, κοιτούσε εμένα, κοιτούσε την εφημερίδα, κοιτούσε εμένα και του λέω «εγώ είμαι, μην κοιτάς». Ήμουν φαντάρος τότε.

AC: Από πότε τραγουδάτε?Β.Γ: Από πότε τραγουδάω? Πριν γεννηθώ! (γέλια)Έχω σπουδάσει πάρα πολύ... Διπλώματα... Είμαι πολύ γνωστός στο νυχτερινό κύκλωμα, είμαι συνθέτης, ενορχηστρωτής και μαέστρος... Και φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και σχολικές ορχήστρες... Πολλά.

AC: Παρόλα αυτά από την άνοδο της ΑΕΛ το 2005...Β.Γ: Τίποτα, τίποτα. Θα σου πω ένα συμβάν. Θα κατηγορήσω την ομάδα, την επίσημη ΠΑΕ. Με πήραν ένα τηλέφωνο όταν ανέβηκε η ομάδα...

AC: Το 2005?Β.Γ: Ναι, το 2005. Με παίρνει ο κύριος Τσανακάς, ο γιος του συνθέτη. Μου λέει κύριε

10

Βάκη, τι να κάνω, με πήρανε τηλέφωνο από την ΠΑΕ, θέλουν να επανεκδώσουν τον ύμνο. Του λέω δεν έχουν δικαίωμα να επανεκδόσουν τον ύμνο με ΔΙΚΗ τους εταιρεία! Δηλαδή να βγει τώρα ένας δίσκος της Μίνος ή οποιασδήποτε εταιρείας, ένα τραγούδι που λέει η Βανδή ξέρω γω, έχω το δικαίωμα να το βγάλω και εγώ με δική μου εταιρεία?

AC: Ήθελε λοιπόν η ΠΑΕ λοιπόν με δική της συνεργαζόμενη εταιρεία να επανεκδόσει τον ύμνο!Β.Γ: Με εταιρεία της ΑΕΛ. Αλλά για να δωθούν τα δικαιώματα, εντάξει, ο φουκαράς ο συνθέτης και ο στιχουργός και ο εκτελεστής πρέπει να πάρουν κάτι. Πρέπει να πάρουν τα δικαιώματά τους. Από που θα τα πάρουν? Ζητήσαμε κάτι λογικά ποσά... Θα πω για μένα, δεν ξέρω τι ζήτησε ο Τσανακάς γιατί ήταν κληρονόμος. Εγώ ζήτησα τύποις 3.000 ευρώ για να επιτρέψω τη φωνή μου να βγει σε οποιαδήποτε μορφή. Δεν νομίζω ότι είναι πολλά. Απλά τύποις. Τέλος πάντων, μια μέρα πήρα το δρόμο και πήγα στη Λάρισα. Η γυναίκα μου ασχολείται με βιτρό, είναι καλλιτέχνης και αυτή, είναι καθηγήτρια σε Πολιτιστικό Κέντρο. Κάποια στιγμή μου ήρθε μια ιδέα και ζήτησα από τη γυναίκα μου να κάνουμε ένα ημερολόγιο με βιτρό, με χρώμα δηλαδή και να έχει το σήμα της ΑΕΛ με το άλογο. Και να το δώσουμε στην ΠΑΕ σε μια τιμή εξευτελιστική, 2-3 ευρώ το ένα, να το πουλήσουνε αυτοί και να βγάλουνε λεφτά.

AC: Στη μπουτίκ της ΠΑΕ ΑΕΛ?Β.Γ: Στη μπουτίκ. Πως λέγεται ο δρόμος εκεί?

AC: Μανωλάκη. Απέναντι από το σπίτι του Στρατηγού.Β.Γ: Μανωλάκη, μπράβο. Πήγα να πω οδός Στρατηγού (γέλια). Και πάω εκεί... Με αντιμετώπισαν... Εσείς είστε λέει ο τραγουδιστής που ζητάτε και λεφτά?

AC: Στην ΠΑΕ αυτό ή στη μπουτίκ?Β.Γ: Στη μπουτίκ. Δεν ήξερα εγώ για την ΠΑΕ και πήγα στη μπουτίκ. Αλλά νομίζω ότι το ίδιο πράγμα είναι.

AC: Κοπέλα ήταν ή άνδρας?Β.Γ: Κοπέλα. Λοιπόν, μου λέει όχι, δεν θέλουμε. «Αφήστε το βιτρό» μου λέει «και αν μας ενδιαφέρει θα σας πάρουμε τηλέφωνο». Λοιπόν, όσο με πήρες εσύ, που με πήρες εσύ σήμερα αλλά όσο με πήρες τότε που δεν γνωριζόμαστε, άλλο τόσο με πήραν αυτοί. Εγώ δεν το έκανα για εμπορικούς σκοπούς, το έκανα να τους βοηθήσουμε. Ένα πολύ ωραίο ημερολόγιο, 20x10, με το σήμα της ΑΕΛ εδώ όλο πλαστικοποιημένο πάνω στο βιτρό, ήταν καταπληκτικό. Τέλος πάντων, πικράθηκα. Όχι για το ημερολόγιο. Μου λέει εσύ είσαι ο τραγουδιστής που ζητάει λεφτά? Κοπέλα μου της λέω έχεις καμία δουλειά? Σε παρακαλώ...Με πήρε ο κύριος Τσανακάς ξανά, τι θα κάνουμε... Του λέω δεν ξέρω, εγώ σου είπα την άποψή μου. Τώρα από εκεί και πέρα η συνείδησή σου προς τον πατέρα σου, η αγάπη σου προς την ομάδα, η αγάπη σου προς την Λάρισα, εσύ αποφασίζεις. Εγώ δεν μπορώ να σου πω τι θα κάνεις.

A.C:Εκδόθηκε το τραγούδι…Β.Γ: Που εκδόθηκε?

11

12

AC: Δεν εκδόθηκε ποτέ από την ΠΑΕ? Κυκλοφορεί έτσι?Β.Γ: Κυκλοφορεί στα «μαύρικα» που λέμε. Και κάποιος έκανε και μια διασκευή. Εγώ αν ήμουν συνθέτης θα του έκανα ζημιά όποιος και να ήταν.

AC: Έγινε και διασκευή με ηλεκτρονική μουσική.Β.Γ: Έγινε διασκευή. Τέλος πάντων... Χάλασε, χάλασε.

AC: Αυτό που ακούμε είναι διασκευασμένο?Β.Γ: Όχι, όχι, είναι το κανονικό, με το μπουζούκι. Τέλος πάντων, το παράπονό μου τώρα. Για να φτάσουμε στο παράπονό μου. Που είναι η επίσημη ΑΕΛ? Πληρώθηκα εγώ για αυτό που έκανα? Για να μην ζητάω αυτό που ζητάω τώρα και να λέω που είναι η επίσημη ΑΕΛ. Αν είχα πληρωθεί δεν θα έκανα καμιά χειρονομία τέτοια, αλλά δεν είναι και έξυπνη ιδέα να μην τιμάς τον άνθρωπο αυτόν που το τραγούδησε. Για σκέψου μια εμφάνισή μου σε ένα μεγάλο αγώνα στη Λάρισα, να εμφανιστεί ο μεγαλωμένος πλέον τραγουδιστής της εποχής τότε, που να λέει τον ύμνο της ΑΕΛ. Γιατί εγώ να το έχω καμάρι δηλαδή προσωπικά και να μην το έχει καμάρι η ΑΕΛ? Και στο κάτω κάτω δεν είμαι και Λαρισαίος…

AC: Θα θέλατε λοιπόν σε κάποια αγωνιστική που λέει ο λόγος...Β.Γ: Όχι, δεν θέλω εγώ. Υπόδειξη κάνω...

AC: Ναι, θα ήταν πολύ όμορφο καταρχάς...Β.Γ: Κι ούτε υπόδειξη. Τέλος πάντων, έχουμε δει δόξες και δόξες αλλά είναι ένα παράπονό μου. Να σε παίρνουν φίλοι από Λάρισα και να σου λένε Βάκη σήμερα σε ακούσαμε πάλι. Νικήσαμε και σε ακούσαμε (βουρκώνει). Που είναι η επίσημη ΑΕΛ? Με δικά μας έξοδα κάναμε τον ύμνο. Δεν πληρωθήκαμε. Πληρώσαμε! Και αυτά τα έξοδα ξέρεις είναι αρκετά ακριβά, τα έξοδα μια ηχογράφησης. Δεν παραπονιέμαι για τα έξοδα. Το θέλαμε και το κάναμε. Το θέλαμε και το κάναμε. Υπάρχει φωτογραφία μου? Το ξέρεις κανένας ότι το λέω εγώ αυτό το τραγούδι?

AC: Όχι.Β.Γ: Απαράδεκτο? Απαράδεκτο.

AC: Τουλάχιστον δεν είστε μόνος εδώ στην Αθήνα, είμαστε κι εμείς (γέλια).Β.Γ: Μα δεν ντρεπόμαστε να λέμε ότι είμαστε εδώ στην Αθήνα κι εμείς? Και στον τόπο μας τι κάνουμε δηλαδή?

AC: Για τον παναθηναϊκό ξέρουμε ότι είναι ο Βογιατζής. Δεν θα έπρεπε να γνωρίζουμε και για την ΑΕΛ?Β.Γ: Μπράβο. Δεν θα έπρεπε να ξέρουμε και για την ΑΕΛ? Και η ΑΕΛ με τόσες δόξες... Σου λέω και πάλι εγώ τρελλαίνομαι άμα ακούσω κανέναν, του ρίχνω μέχρι μπουνιά που λέμε, αμα πει κακό για την ομάδα.

AC: Έχετε επαφές με τα παιδιά των άλλων δημιουργών?Β.Γ: Μόνο με του κυρίου Τσανακά. Ο Λάζαρος δεν είχε παιδιά. Ήταν παντρεμένος αλλά δεν είχε παιδιά. Ένας εξαιρετικός κύριος, εξαιρετική πένα, μεγάλη πένα τότε για τη Λάρισα. Ήταν στη Λάρισα, μετά έφυγε και ήρθε εδώ στην Αθήνα. Μεγάλη πένα. Και ο κύριος Τσανακάς, ένας πολύ καλός μουσικός. Δυστυχώς μας έφυγε νωρίς.

AC: Κάποια στιγμή πήγατε λίγο Λάρισα, στις Βερσαλλίες είπατε και πάλι πίσω.Β.Γ: Το ’89. Και πάλι πίσω γιατί έχω εδώ πέρα οικογένεια, παιδιά , καριέρα και τα λοιπά.

AC: Πόσα παιδιά έχετε?Β.Γ: Δύο.

AC: Να σας ζήσουν! Έχετε και εγγόνια μήπως?Β.Γ: Όχι, είναι 23 χρονών η κόρη μου, 18 ο γιος μου, είναι μικροί. Παντρεύτηκα λίγο... μικρός! (γέλια)

AC: Για να δω λίγο το τυπικό ερωτηματολόγιο γιατί ξεφύγαμε τελείως και ... ήταν πολύ ωραίο. Ήθελα να ρωτήσω ποια ήταν η ανταπόκριση του κόσμου τότε που άκουσε το τραγούδι.Β.Γ: Τρελαμένοι!

AC: Το τραγούδι τότε παίζονταν στο Αλκαζάρ, υπήρχε μικροφωνική, υπήρχαν μεγάφωνα τότε?Β.Γ: Μετά από πολύ καιρό! Επειδή παιζόταν το τραγούδι του κυρίου Τζίκα, που είχε και ένα θαυμάσιο γραφείο.. δεν ξέρω τώρα τι γίνεται γιατι έχω πολλά χρόνια να επικοινωνήσω μαζί του. Αυτός είχε το γήπεδο τότε, φυσικά θα έβαζε το δικό του τραγούδι, δεν θα έβαζε το δικό μου.

AC: Βέβαια το τραγούδι εκείνο έλεγε ότι «και η Λάρισα να βγει εις την Α’ Εθνική»! Είχε βγει βέβαια τότε..Β.Γ: Βγήκε, εντάξει και κράτησε το «ΑΕΛ» ας πούμε. Με τον κ.Τζίκα είχαμε συνεργαστεί αρκετά, γράψαμε πολλές διαφημίσεις.

AC: Πότε γυρίσατε στην Αθήνα εσείς μετά για μόνιμα εγκατάσταση?Β.Γ: Το ’77.

14

AC: Το τραγούδι αυτό (11 αετοί του Ολύμπου) διανεμήθηκε με εκείνα τα δισκάκια τα 300 τα δικά σας...Β.Γ: Ναι..

AC: Μήπως επανεκδόθηκαν?Β.Γ: Όχι, πως να τα πληρώσουμε εμείς πάλι? Αφού δεν ενδιαφέρθηκε κανείς. Για τσάμπα ενδιαφερόντουσαν. Δεν είχαμε εμείς.. Σου είπα τα έξοδα ήταν πάρα πολλά για εκείνη την εποχή.

AC: Μπορούμε να πούμε ότι παρακολουθείτε την ΑΕΛ όλα τα χρόνια, την κοιτάτε, ξέρετε που είναι?Β.Γ: Όταν πήρε τώρα το Κύπελλο.. Και το 2007 αλλά και παλαιότερα το ’85.. Όχι μόνο τότε.. Κάθε φορά που παίζει η ΑΕΛ την παρακολουθώ και ακούω τη φωνούλα μου μόλις μπαίνει γκολ και πολλές φορές μπορώ να πω ότι δακρύζω γιατί εκεί έζησα στη Λάρισα δώδεκα χρόνια... Τα καλύτερά μου χρόνια!

AC: Ήταν έτσι η τελευταία μου ερώτηση, αν μπορεί κάποια ερώτηση να θεωρηθεί τελευταία γιατί μας ανοίξατε την καρδιά σας και σας ευχαριστούμε πολύ.. Πως αισθάνεστε όταν ακούτε τον ύμνο της ΑΕΛ στο Αλκαζάρ? Μάλιστα ο ύμνος της ΑΕΛ, το 2007 τον Μάϊο που νικήσαμε τον παναθηναϊκό, την άλλη σας ομάδα, έπαιξε δύο φορές στο γκολ του Κόζλεϊ και στο γκολ του Αντσουέ και μετά έπαιζε συνέχεια κατά την απονομή του Κυπέλλου. Εξακολουθείτε να συγκινήστε πολύ όταν τον ακούτε..Β.Γ: Και συνέχεια να τον ακούω δεν με πειράζει. Ας είναι και ο παναθηναϊκός που τον αγαπάω από μικρό παιδί. Όμως με την ΑΕΛ έχω άλλο...

AC: Εμείς στην Αθήνα κρατάμε και παλεύουμε, εσείς είστε εδώ και μιλάτε για την ΑΕΛ. Θα έπρεπε αυτά να είναι διδάγματα για πολλούς.Β.Γ: Ακριβώς! Θα ήθελα να πω κάτι σε όλους τους Λαρισαίους, επειδή την αγαπάνε την ομάδα… Να βρεθούν πολλοί Καντώνηδες γιατί ο άνθρωπος πραγματικά την πήγε ψηλά. Θα ήταν πολύ καλό γιατί στη Λάρισα υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι και αγάπη έχουν και λεφτά. Επειδή με αγάπη μόνο η ΑΕΛ δεν μπορεί να πάει μπροστά. Και μπορούν να την ανεβάσουν εκεί που ήταν και όλος ο κόσμος μιλούσε για τη Λάρισα.

AC: Θεωρείτε ότι δεν μπορεί τώρα να πάει ψηλά έτσι όπως είναι?Β.Γ: Ναι, με την υποστήριξη. Δεν μπορούμε να τα βάλουμε με τα μεγάλα θηρία. Βλέπεις ότι ένας ολυμπιακός έχει 2-3 Έλληνες.

AC: Το Αλκαζάρ πως σας φαίνεται? Είναι γεμάτο ή άδειο?Β.Γ: Είναι δυνατό, είναι δυναμικό. Το Αλκαζάρ έχει μεγάλη ιστορία φίλε μου. Εμείς πηγαίναμε στο Αλκαζάρ... και μπορώ να σου πω δεν είχαμε και λεφτά να μπούμε μέσα. Στις λεύκες επάνω... Πηγαίναμε με τα ποδήλατα, με τα πόδια τρέχοντας.. Έχει μεγάλη ιστορία και γι’ αυτό συγκινούμαι ...

AC: Εμείς είμαστε από το 1998 εδώ, έχουμε γραφεία στην Ομόνοια και ήταν ιδέα ενός μέλους μας, ενός πολύ παλιού και καλού οπαδού της ΑΕΛ που είπε ότι «ρε παιδιά τόσο καιρό τραγουδάμε τον ύμνο και δεν έχουμε βρει τον άνθρωπο που τον λέει, τους συντελεστές, κάποιους τέλος πάντων». Αυτό γεννήθηκε από έναν απλό οπαδό. Θα έπρεπε να έχει γενηθεί νωρίτερα αυτή η ανάγκη.

Αυτά που είπατε θα δημοσιευθούν στο περιοδικό μας και θα σας το φέρουμε όταν κυκλοφορήσει. Προσπαθούμε να διαδώσουμε την ΑΕΛική ιδέα κι επειδή είστε φορέας αυτής της ιδέας θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την πολύ μεγάλη τιμή που κανατε στο Σύνδεσμο και δεν σας λέω αντίο, θα πω απλά εις το επανιδείν για να ξαναβρεθούμε.Β.Γ: Ό,τι χρειαστείτε, επειδή με συγκίνησες πάρα πολύ και ήρθες να με βρεις σαν άνθρωπο πρώτα πρώτα και δεν ηρθες με κάποιον τσαμπουκά που ήρθαν κάποιοι για να βγάλουν τον ύμνο όπως αυτοί θα θέλανε...

AC: Ας το αφήσουμε... Εντάξει.Β.Γ: Μπράβο σου, συγχαρητήρια στο Athens Club και τι να πω? Μπορώ να βοηθήσω? Θα βοηθήσω.

AC: Εις το επανιδείν θα πούμε. Θα βοηθήσετε απλά με το να σας γνωρίσουμε όλοι γιατί θα χαρούμε πάρα πολύ!Β.Γ: Θα είναι μεγάλη μου τιμή!

AC:Ωραία! Θα σας ενοχλήσουμε λοιπόν ξανά στο τηλέφωνο!Β.Γ: Όποτε θέλετε!