_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
AS DÚAS PALABRAS DACHUVIA
(LAS DOS PALABRAS DE LA LLUVIA)
(Edición bilingüe)
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
“Quen, se eu berrase, oiría-me desde os coros
dos anxos? E se un de súpeto accedera a tomar-me
sobre o seu corazón: afundiría-me ante o seu máis potente existir.
Pois o fermoso non é máis que o comezo
do terrible,...”
“¿Quién, si yo gritara, me oiría desde los coros de los ángeles? Y si uno de repente accediera a
tomarme sobre su corazón: me hundiría ante su más potente existir.
Pues lo hermoso no es más que el comienzo de lo terrible,...”
Rainer María Rilke
CAROÍ
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
PRÓLOGO
No ano de 1990, antes de empezar con estes escritos, lembro ter mercado unlibro de poemas “ A Lenda de Amor e Morte do Alférez Cristobal Rilke (1899),Rainer María Rilke” que influiría radicalmente nesta obra; aínda diría máis,esta nacería como produto desa grande influencia que entón empezaba a tomarforma. Daquela, os meses de verán, pasei-nos traballando para o concello, eadicaba-me, con outros compañeiros, a tarefas de limpeza, así mesmo, daconservación do tendido eléctrico e outros oficios. Nese intre encontrábamo-nos nas inmediacións dun barrio cando unha muller enferma empezou aproferir e a delirar desde unha fiestra, repetidamente: “As dúas palabras dachuvia...”. Aquela locución, dotada dunha profunda fermosura, fixou-se namiña mente. Finalmente, decidín recompilar estes poemas baixo ese título,debendo-lle a aquela dama a súa singular “intuición”. A cita é unha achega posterior e está recollida dos primeiros versos daprimeira Elexía de Duino (1912 –1922) do xa mencionado autor.
• En el año de 1990, antes de empezar con estos escritos, recuerdo habercomprado un libro de poemas "La Leyenda de Amor y Muerte del AlférezCristobal Rilke (1899), Rainer María Rilke" que influiría radicalmente enesta obra; aun diría más, ésta nacería como producto de esa graninfluencia que entonces empezaba a tomar forma. A la sazón, los meses deverano, los pasé trabajando para el ayuntamiento, y me dedicaba, conotros compañeros, a tareas de limpieza, asimismo, de la conservación deltendido eléctrico y otros oficios. En ese momento nos encontrábamos enlas inmediaciones de un barrio cuando una mujer enferma empezó aproferir y a delirar desde una ventana, repetidamente: "Las dos palabrasde la lluvia...". Aquella locución, dotada de una profunda belleza, se fijóen mi mente. Finalmente, decidí recopilar estos poemas bajo ese título,debiéndole a aquella dama su singular "intuición". La cita es una aportación posterior y está recogida de los primeros versosde la primera Elegía de Duino (1912 -1922) del ya mencionado autor.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
I
Xa non haberá máis tempo para aquel que ergueu ao ceo as súas mans,
nin para a muller nin para a besta. Semellante ao ruído de moitas augas,
baixan as voces desde o monte Sión. Este cantar ou outro cantar,
aforcado nas cítaras, repudiando a quen serviu con afecto. A palabra é
mísera, o pensamento, pero non agardo que apartes os teus ollos. Como
soportar entón a pureza?
• Ya no habrá más tiempo para aquél que levantó al cielo sus manos, ni para la
mujer ni para la bestia. Semejante al ruido de muchas aguas, bajan las voces
desde el monte Sión. Este cantar u otro cantar, ahorcado en las cítaras,
repudiando a quien sirvió con afecto. La palabra es mísera, el pensamiento,
pero no espero que apartes tus ojos. ¿Cómo soportar entonces la pureza?
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
II
Fermosas rapazas levan flores silvestres. Hai mulleres que agardan aos
seus maridos, hai nenos con fame nos berces. Quen calmará a súa dor?
Quen coñece a batalla non sente nobreza senón o peito asolado pola
destrución. Só as balas cantan gabanzas á morte e a vida é soidade sen
remorso.
• Hermosas muchachas llevan flores silvestres. Hay mujeres que
aguardan a sus maridos, hay niños con hambre en las cunas. ¿Quién
calmará su dolor? Quien conoce la batalla no siente nobleza sino el
pecho asolado por la destrucción. Sólo las balas cantan alabanzas a la
muerte y la vida es soledad sin remordimiento.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
III
Estou neste lugar e nin sequera a fermosura consigue esvaecer a mágoa
do corazón. Agardo o tempo no que a decadencia empece a vivir doutra
felicidade. Estou neste lugar e son un can que loita para montar unha
femia que amou noutros corpos a todos os homes.
• Estoy en este lugar y ni siquiera la belleza consigue alejar la pena del
corazón. Espero el tiempo en el que la decadencia empiece a vivir de
otra felicidad. Estoy en este lugar y soy un perro que lucha para cubrir a
una hembra que amó en otros cuerpos a todos los hombres.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
IV
Camiñamos polo inferno recollendo flores e non é difícil imaxinar o fin
deste día. As mulleres están dispostas a amar-nos como aquelas que
elixen margaridas nos intres do amor. Será o tempo os pétalos que con
tanto coidado son escollidos?
• Caminamos por el infierno recogiendo flores y no es difícil imaginar el
final de este día. Las mujeres están dispuestas a amarnos como aquellas
que eligen margaritas en los instantes del amor. ¿Será el tiempo los
pétalos que con tanto cuidado son escogidos?
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
V
Quen concede ao solitario a súa dita? Non é a noite, non esta noite, que
cae sobre os ósos aterecidos, que cae nas mans como auganeve. Esta
horrible visión!, esta tortura! Só o solitario pode amar ao solitario. Por
camiños de esquezo, por sendas tortuosas, prestade unha tea, un sopro
divino para acender escuras cavernas con luz inmarcesible, a poesía
para florecer novamente. Hai homes que foxen, hai homes que se perden.
Todos tocaron o seu corpo, todos seguiron o seu camiño, como almas
desprendidas da existencia.
• ¿Quién concede al solitario su dicha? No es la noche, no esta noche, que cae
sobre los huesos ateridos, que cae en las manos como aguanieve. ¡Esta
horrible visión!, ¡esta tortura! Sólo el solitario puede amar al solitario. Por
caminos de olvido, por sendas tortuosas, prestad una antorcha, un soplo
divino para encender oscuras cavernas con luz inmarcesible, la poesía para
florecer nuevamente. Hay hombres que huyen, hay hombres que se pierden.
Todos tocaron su cuerpo, todos siguieron su camino, como almas
desprendidas de la existencia.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
VI
O home non se para nunca e as ondas chegan aos pés espidos. Que nos
traerá hoxe a maré? Quen xogou coas ondas? As nubes pasan e algo
quedará... Non hai oídos para esta melodía. O vento leva o seu perfume
lonxe de nós.
• El hombre no se para nunca y las olas llegan a los pies desnudos. Qué
nos traerá hoy la marea? ¿Quién jugó con las olas?
Las nubes pasan y algo quedará... No hay oídos para esta melodía. El
viento lleva su perfume lejos de nosotros.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
VII
O viño ferve no noso sangue. Somos trobadores e cantamos. Percorremos
os camiños até o vello castelo e a súa torre aparece ante nós. É sinxelo
coroar as grilandas do seu ceo: non agaches o teu corpo! Media verdade
é peor que calquera mentira... O viño ferve no noso sangue cando
amamos porque a nosa dor é máis profunda. Planea a gaivota e a súa
danza é solemne!
• El vino hierve en nuestra sangre. Somos trovadores y cantamos.
Recorremos los caminos hasta el viejo castillo y su torre aparece ante
nosotros. Es sencillo coronar las guirnaldas de su cielo: ¡no escondas
tu cuerpo! Media verdad es peor que cualquier mentira... El vino
hierve en nuestra sangre cuando amamos porque nuestro dolor es más
profundo. ¡Planea la gaviota y su danza es solemne!
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
VIII
Un hálito mesto cae pronunciando-se como un velo nuns ollos escuros,
para un amor fugaz e un sorriso. Na pulcritude bican-se e desafían como
dúas celosas rapazas. Tamén a alma pode ferir cando se fai demasiado
grande. O paxaro canta pero a femia mostra a súa ledicia deixando-se
seducir!
• Un hálito espeso cae pronunciándose como un velo en unos ojos
oscuros, para un amor fugaz y una sonrisa. En la pulcritud se besan y
desafían como dos celosas muchachas. También el alma puede herir
cuando se hace demasiado grande. ¡El pájaro canta pero la hembra
muestra su alegría dejándose seducir!
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
IX
Tiñan pernas delgadas e cabelos preciosos. Poden atraer a atención dun
home e facer que se sinta un inepto, e a tenrura é un paso preciso para
humillar. Tiñan corpos amables que prestaban con devoción. Se as
mirades atentamente sentiran-se ofendidas. Necesitan ferir insinuando a
súa beleza, necesitan ferir se es capaz de toca-las.
• Tenían piernas delgadas y cabellos preciosos. Pueden atraer la
atención de un hombre y hacer que se sienta un inepto, y la ternura es
un paso preciso para humillar. Tenían cuerpos amables que prestaban
con devoción. Si las miráis atentamente se sentirán ofendidas.
Necesitan herir insinuando su belleza, necesitan herir si eres capaz de
tocarlas.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
X
O soño do camiñante persegue unha sombra: a esencia dun perfume que
vén de lonxe, dunha seda que quixeron tocar outras mans. Recolle a suor
como quen ordena flores e un xesto pode conmover aínda. Entre a
inmundicia se esquece doadamente pero un sentimento puro só agacha
pureza. Unha aflición capaz de maltratar, defende prostitutas da cólera
do seu Deus. Choran nos teus ombreiros bágoas de rameira -todas as
mulleres queren bágoas!-, esas son as flores que debes amar.
• El sueño del caminante persigue una sombra: la esencia de un perfume
que viene de lejos, de una seda que quisieron tocar otras manos.
Recoge el sudor como quien ordena flores y un gesto puede conmover
aún. Entre la inmundicia se olvida fácilmente pero un sentimiento
puro sólo esconde pureza. Una aflicción capaz de maltratar, defiende
prostitutas de la cólera de su Dios. Lloran en tus hombros lágrimas de
ramera -¡todas las mujeres quieren lágrimas!-, esas son las flores que
debes amar.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XI
Amaron-nos e mentiron-nos. A media luz, na metade da noite, as súas
fértiles e abundantes caricias. Mirade como veñen sobre as nubes cos
seus múltiples caprichos e seus inquietantes sorrisos, superfluas e
espidas.
• Nos amaron y nos mintieron. A media luz, en la mitad de la noche, sus
fértiles y abundantes caricias. Mirad como vienen sobre las nubes con
sus múltiples caprichos y sus inquietantes sonrisas, superfluas y
desnudas.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XII
Moitos son os camiños, moitos son os homes, e é o home o que ten que
elixir. Non é unha fatalidade o que obra senón a verdadeira razón! A
culpa do inocente é o bálsamo no que afogan todas as penas. Arderá e,
despois, seguirá a existir como unha luz sempre viva do que obrou para
esta viaxe.
• Muchos son los caminos, muchos son los hombres, y es el hombre el
que tiene que elegir. ¡No es una fatalidad lo que obra sino la verdadera
razón! La culpa del inocente es el bálsamo en el que se ahogan todas
las penas. Arderá y, después, seguirá existiendo como una luz siempre
viva de lo que obró para este viaje.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XIII
Ollos azuis, meu amor! Iso busquei: unha beleza afogada para rescatar.
Andei por esa senda sen saber que dicir. Sobre as augas flotaba, o teu
cabelo flotaba, e as ondas durmían aos meus pés. Ollos azuis, meu
amor!, profundos como un ceo e un mar, profundos, feitos para
contemplar cousas nunca vistas.
• Ojos azules, ¡mi amor! Eso busqué: una belleza ahogada para rescatar.
Anduve por esa senda sin saber qué decir. Sobre las aguas flotaba, tu
cabello flotaba, y las olas dormían a mis pies. Ojos azules, ¡mi amor!,
profundos como un cielo y un mar, profundos, hechos para contemplar
cosas nunca vistas.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XIV
É unha mentira e aínda non o sabes: vives desa estúpida esperanza
nalgún soño. Se ves unha luz pregarás e haberá un brillo infindo nos teus
ollos, se observas unha tebra estremecerás como unha ilusión. Só sentes
esa pretérita compaixón da distancia: o máis difícil é espertar e
comprender que soñamos.
• Es una mentira y aún no lo sabes: vives de esa estúpida esperanza en
algún sueño. Si ves una luz rogarás y habrá un brillo infinito en tus
ojos, si observas una tiniebla te estremecerás como una ilusión. Sólo
sientes esa pretérita compasión de la distancia: lo más difícil es
despertar y comprender que soñamos.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XV
Non é unha eternidade pero pode ser o eterno. A túa levedade pousa nos
meus beizos e abre unha ferida na que collen os nosos días. O sol
abrasou os ollos como unha moeda escintilante, noutro mundo irradiará
a calor que nos ten negado. Maldito astro!... Que lingua non lambeu o
teu rostro e se carbonizou? Ou acaso, escorregas no baleiro para
agardar o teu máis frío océano de Soidade?
• No es una eternidad pero puede ser lo eterno. Tu levedad se posa en
mis labios y abre una herida en la que caben nuestros días. El sol
abrasó los ojos como una moneda centelleante, en otro mundo
irradiará el calor que nos ha negado. ¡Maldito astro!... ¿Qué lengua no
lamió tu rostro y se carbonizó? ¿O acaso, resbalas en el vacío para
aguardar tu más frío océano de Soledad?
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XVI
Adoro as mulleres, as follas que esvaran cando morre o serán, e
perder-me así, no tesouro duns beizos con suficiente tenrura. Amo
sobre todo os sorrisos que se insinúan como flores para ornar unha
lápida. Gustan-me as mulleres que acenan o máis perverso que un
desexo pode ofrecer. Gozarei deixando que me obriguen a acender
as súas pupilas con tépedas palabras. Amo as súas costas, os seus
corpos disciplinados para fortalecer ao home, os seus xogos e as
súas travesuras, a tiranía que asedia coas súas volubles
turxescencias de Deusa
• Adoro a las mujeres, las hojas que resbalan cuando muere la tarde, y
perderme así, en el tesoro de unos labios con suficiente ternura. Amo
sobre todo las sonrisas que se insinúan como flores para ornar una
lápida. Me gustan las mujeres que insinúan lo más perverso que un
deseo puede ofrecer. Disfrutaré dejando que me obliguen a encender
sus pupilas con tibias palabras. Amo sus espaldas, sus cuerpos
disciplinados para fortalecer al hombre, sus juegos y sus travesuras, la
tiranía que asedia con sus volubles turgencias de Diosa.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XVII
Un sorriso pode ferir como un esquezo. Quen anhela un ser novo e
fráxil, quere auga tibia para as súas sedentas raíces. Se lle das o
teu afecto, debes amar e desaparecer? El é o teu único inimigo e o
desexas. Da-lle o teu amor e te ofrecerá a nada. O sol vence á
sombra máis oculta; pero, non quere a sombra tamén a luz?
• Una sonrisa puede herir como un olvido. Quien anhela un ser joven y
frágil, quiere agua tibia para sus sedientas raíces. Si le das tu afecto,
¿debes amar y desaparecer? Él es tu único enemigo y lo deseas. Dale
tu amor y te ofrecerá la nada. El sol vence a la sombra más oculta;
pero, ¿no quiere la noche también la luz?
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XVIII
Non hai mornas sabas para a súa pel espida, nin fermosos agasallos
para o seu primeiro soño. A miña amante kurda baña-se nas augas do
Tigris e ten fermosos ollos, e di cousas cálidas ós estranxeiros que beben
as súa mocidade en negras chozas de fame. Os cans lamben os seus
peitos e cospen nos cadáveres. Non hai mornas sabas para a súa pel
espida e ficará no silencio, baixo a branca neve perpetua, como unha
bágoa manchada.
• No hay tibias sábanas para su piel desnuda, ni hermosos regalos para
su primer sueño. Mi amante kurda se baña en las aguas del Tigris y
tiene hermosos ojos, y dice cosas cálidas a los extranjeros que beben
su juventud en negras chozas de hambre. Los perros lamen sus pechos
y escupen en los cadáveres. No hay tibias sábanas para su piel
desnuda y quedará en el silencio, bajo la blanca nieve perpetua, como
una lágrima manchada.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XIX
Hai estrelas que merecen un desexo -desfixeron-se en anacos tantos
desexos!-, mais todas me apartaron do seu mundo con cautela. Onde
máis brilla a luz hai escuridade: a miña única protectora, a única capaz
de espertar a tolemia. Da-me parte da túa ousada avaricia, da túa negra
desgana. Hoxe necesito un abismo!
• Hay estrellas que merecen un deseo -¡se deshicieron en pedazos tantos
deseos!-, mas todas me apartaron de su mundo con cautela. Donde
más brilla la luz hay oscuridad: mi única protectora, la única capaz de
despertar la locura. Dame parte de tu osada avaricia, de tu negra
desgana. ¡Hoy necesito un abismo!
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XX
Escoito unha voz que non naceu dunha fonte nin dunha auga e o seu
murmurio chega cabalgando o vento. Sabe o doce que é amar nuns
brazos perfumados e cada parte do seu corpo esta feito para que poida
xacer eternamente. Escoito unha voz que non naceu dunha fonte nin
dunha auga, e, non obstante está viva, alí onde o camiño bifurca un paso
cara a morte. É fermosa esta melodía e sabe o doce que é morrer!
• Escucho una voz que no nació de una fuente ni de un agua y su
murmullo llega cabalgando el viento. Sabe lo dulce que es amar en
unos brazos perfumados y cada parte de su cuerpo esta hecho para que
pueda yacer eternamente. Escucho una voz que no nació de una fuente
ni de un agua, y, no obstante está viva, allí donde el camino bifurca un
paso hacia la muerte. ¡Es hermosa esta melodía y sabe el dulce que es
morir!
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XXI
Necesitabades un Deus, unha condición nobre e pura para a vosa traizón.
Sodes demasiado hostís: demasiada persuasión, demasiada conciencia.
Algúns chegan a atopar-se raramente e outros conmemoran reliquias
baleiras; pero, velaí!, os que medran espidos co seu afán máis íntimo,
lograrán o que nin sequera imaxinades.
• Necesitabais un Dios, una condición noble y pura para vuestra
traición. Sois demasiado hostiles: demasiada persuasión, demasiada
conciencia. Algunos llegan a encontrarse raramente y otros
conmemoran reliquias vacías; pero, ¡he ahí!, los que crecen desnudos
con su afán más íntimo, lograrán lo que ni siquiera imagináis.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XXII
Este é o misterio que encerra os misterios: a vida futura que virá para
todos. Só o Creador! Só o que Ama! Evoca o seu canto! Sangra a súa
ferida! Este é o misterio que encerra os misterios: unha arca divina para
todo mal. Onde hai un abismo dorme unha verdade. Soñei un sol que se
erguía cubrindo as árbores!
• Este es el misterio que encierra los misterios: la vida futura que
vendrá para todos. ¡Sólo el Creador! ¡Sólo el que Ama! ¡Evoca su
canto! ¡Sangra su herida! Este es el misterio que encierra los
misterios: un arca divina para todo mal. Donde hay un abismo duerme
una verdad. ¡Soñé un sol que se erguía cubriendo los árboles!
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XXIII
Habitaba o inverno... O máis tenue sopro de vida deixou de tocar a súa
pérfida canción ante os ollos. Demasiada desidia -iso mata o orgullo- sen
ninguén que te escoite, sen ninguén que te ame. Miro cara arriba onde
brillan fermosas estrelas!
• Habitaba el invierno... El más tenue soplo de vida dejó de tocar supérfida canción ante los ojos. Demasiada desidia -eso mata el orgullo-sin nadie que te escuche, sin nadie que te ame. ¡Miro hacia arribadonde brillan hermosas estrellas!
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XXIV
Non se pode ser covarde nin vivir eternamente buscando a virtude,
sabendo demasiadas veces o lonxe que se atopa. Non se pode retroceder
para continuar co mesmo roibén nos ollos. Non esvaecer aínda que o ceo
nos sorprenda!
• No se puede ser cobarde ni vivir eternamente buscando la virtud,
sabiendo demasiadas veces lo lejos que se encuentra. No se puede
retroceder para continuar con lo mismo rubor en los ojos. ¡No
desvanecer aunque el cielo nos sorprenda!
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XXV
Ao ver a pobreza non nos preguntamos sobre o moito que temos. Nós, que
vivimos contemplando o bo, estamos cheos de demasiadas cousas
superfluas. En que queda o home cando se sorprende demasiado pobre,
cando se sente demasiado espido? Pero o maior dilema, se cadra, é
descubrir-nos na propia abundancia demasiado pobres, demasiado
espidos!
• Al ver la pobreza no nos preguntamos sobre lo mucho que tenemos.
Nosotros, que vivimos contemplando lo bueno, estamos llenos de
demasiadas cosas superfluas. ¿En qué queda el hombre cuando se
sorprende demasiado pobre, cuando se siente demasiado desnudo?
Pero el mayor dilema, si cabe, es descubrirnos en la propia abundancia
demasiado pobres, ¡demasiado desnudos!
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XXVI
Que flor entre as flores non ten un perfume? Que é o silencio senón notas
e o ar xeme cando unha voz persevera? Vai...!, e dille o máis fermoso
para gabar ao que nace. Que fillo dos homes non coñece se até o máis
grande viviu entre nós?
• ¿Qué flor entre las flores no tiene un perfume? ¿Qué es el silencio
sino notas y el aire gime cuando una voz persevera? ¡Ve ...!, y dile lo
más hermoso para alabar al que nace. ¿Qué hijo de los hombres no
conoce si hasta el más grande ha vivido entre nosotros?
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XXVII
A mirada dalgún ollo exhausto virá a probar este manxar de Deuses.
Cheira a decadencia cada palabra: a ambición do ser, a mística
inquietude do profeta. Será que a profecía xa non teme? Un camiño de
rosas, de homes que agonían..., sempre se agachou o máis sublime nos
corpos febles capaces de perecer e de amar. Ao home forte nunca se lle
deu arma tan devastadora: o seu propio veleno para cavar na virtude.
• La mirada de algún ojo exhausto vendrá a probar este manjar de
Dioses. Huele a decadencia cada palabra: la ambición del ser, la
mística inquietud del profeta. ¿Será que la profecía ya no teme? Un
camino de rosas, de hombres que agonizan..., siempre se escondió lo
más sublime en los cuerpos débiles capaces de perecer y de amar. Al
hombre fuerte nunca se le dio arma tan devastadora: su propio veneno
para cavar en la virtud.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XXVIII
Un pensamento é profundo pero tamén morre. Unha idea é profunda se
como unha onda acada a súa beira. A miña verdade é escura, e é máis
grata a que pode ferir.
• Un pensamiento es profundo pero también muere. Una idea es
profunda si como una ola consigue su orilla. Mi verdad es oscura, y es
más grata la que puede herir.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XIX
Será este o día que estabamos a agardar? Os mesmos sons, as
mesmas voces que sempre recordaremos. Os ollos cubriron-se de
sombras para contemplar aquelo que chamamos o invisible!
• ¿Será este el día que estábamos esperando? Los mismos sonidos, las
mismas voces que siempre recordaremos. ¡Los ojos se cubrieron de
sombras para contemplar aquello que llamamos lo invisible!
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XXX
Demasiado pronto sorriu-nos a dita cuns labios claros como o ceo, e era
mesmo auga que tan amodo baixa para calmar a nosa sede. Demasiado
pronto escoitamos a música e xa non temos palabras. Demasiadas cousas
sen inquietude!
• Demasiado pronto nos sonrió la dicha con unos labios claros como el
cielo, y era igual que agua que tan despacio baja para calmar nuestra
sed. Demasiado pronto escuchamos la música y ya no tenemos
palabras. ¡Demasiadas cosas sin inquietud!
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XXXI
Á árbore que non ardía se achegou o home. Como auga nun deserto a
súa voz era clara. A serpe reptaba e o azul era aínda máis intenso. Non
ardía o seu corpo e chamou ao Pastor para que dera o sal ao seu rabaño.
A noite caeu sobre o inmenso azul e aquela chama seguía acesa como
unha luz próspera. Eles adorarán o ouro e o Maná non caerá como neve
sobre as súas feridas. E as táboas quebrarán pero non a fe, e a árbore
arderá pero non as súas raíces.
• Al árbol que no ardía se acercó el hombre. Como agua en un desierto
su voz era clara. La serpiente reptaba y el azul era todavía más
intenso. No ardía su cuerpo y llamó al Pastor para que diera la sal a su
rebaño. La noche cayó sobre el inmenso azul y aquella llama seguía
encendida como una luz próspera. Ellos adorarán el oro y el Maná no
caerá como nieve sobre sus heridas. Y las tablas se quebrarán pero no
la fe, y el árbol arderá pero no sus raíces.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XXXII
Que quere de ti a miña xenreira? Demasiado prolífera para ser poesía a
ostentación esvara polas túas pernas. Quero ofrecer-te unha oración
perto das montañas, un sentimento puro como unha herdade deserta,
ningún poema que poida ser efémero.
• ¿Qué quiere de ti mi rencor? Demasiado prolífera para ser poesía la
ostentación resbala por tus piernas. Quiero ofrecer-te una oración
cerca de las montañas, un sentimiento puro como una heredad
desierta, ningún poema que pueda ser efímero.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XXXIII
Andei o meu camiño para ser o que son. O que máis doe é a vontade e o
orgullo, confiar sedento o abeiro da nada, e a brétema segue e aproxima-
se a nós. Nunca souben o que ía ser, e foi o averno, e foi a afronta máis
diáfana que xamais existiu. Como dicir..., sen lixar as túas fazulas
ardentes como o sol?
• Anduve mi camino para ser el que soy. Lo que más duele es la
voluntad y el orgullo, confiar sediento el amparo de la nada, y la
niebla sigue y se aproxima a nosotros. Nunca supe lo que iba a ser, y
fue el averno, y fue la afrenta más diáfana que jamás existió. ¿Cómo
decir..., sin manchar tus mejillas ardientes como el sol?
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XXXIV
O amor pode xerar pantasmas sen un corpo e adoitar a forma dunha
ilusión. É un xogo cruel semellante á dor. Quizais sexa isto. Vén ós meus
xeonllos, ten ás e non voa, agarda e semella gustar-lle que eu lle faga
mal e que ame.
• El amor puede engendrar fantasmas sin un cuerpo y tomar la forma de
una ilusión. Es un juego cruel semejante al dolor. Quizás sea esto.
Viene a mis rodillas, tiene alas y no vuela, espera y parece gustarle
que yo le haga daño y que ame.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XXXV
Ensinaron-nos a vehemencia, a ser dóciles e a calar. Nun tempo a vida
posuía algún significado, había unha lei que falaba para todos e un
brazo que inspiraba respecto. Agora hai demasiados brazos e
demasiadas almas pobres: vivir é renunciar á vida.
• Nos enseñaron la vehemencia, a ser dóciles y a callar. En un tiempo la
vida poseía algún significado, había una ley que hablaba para todos y
un brazo que inspiraba respeto. Ahora hay demasiados brazos y
demasiadas almas pobres: vivir es renunciar a la vida.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XXXVI
A destrución chega doutras terras para abolir os nosos froitos; pero nos
ollos que nos aman está o rescate do verdadeiro amor. Somos criaturas
dos antigos Deuses: compracentes da música e a poesía, da nobreza
despois dun preludio para o crime. O que realmente amamos é o desexo,
o viño para o noso deleite, e os corpos que están feitos para todas as
caricias.
• La destrucción llega de otras tierras para abolir nuestros frutos; pero
en los ojos que nos aman está el rescate del verdadero amor. Somos
criaturas de los antiguos Dioses: complacientes de la música y la
poesía, de la nobleza después de un preludio para el crimen. Lo que
realmente amamos es el deseo, el vino para nuestro deleite, y los
cuerpos que están hechos para todas las caricias.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XXXVII
Eran os días de Israel para a estirpe do pobo circuncidado no proclive
túnel do xenocidio. Xermania promulgaba a loita dun novo tempo. Eran
os días de Israel e o sangue de Xosué clamaba nas fosas exotéricas.
Nunca o odio foi tan grande! Había que borrar os restos da masacre, o
acre arrecendo da desolación no Exipto faraónico de Centro-Europa.
Contra a ética, na moral milenaria dos ofendidos, o providencial
descubrimento do Anticristo na terra de Canaán. Eran os días de Israel
no deshumanizado pentagrama de Wagner cara os nacentes mitos, nun
acto abandonado ó prexuízo da expansión estoica e covarde. A vinganza
pide ao fillo de Abrahám no patíbulo das ofrendas. O coitelo da
redención no peito de Isaac, a vara de Aarón sen florecer. Son os días de
Israel!
• Eran los días de Israel para la estirpe del pueblo circuncidado en el
proclive túnel del genocidio. Germania promulgaba la lucha de un
nuevo tiempo. Eran los días de Israel y la sangre de Josué clamaba en
las fosas exotéricas. ¡Nunca el odio fue tan grande! Había que borrar
los restos de la masacre, el acre aroma de la desolación en el Egipto
faraónico de Centro-Europa. Contra la ética, en la moral milenaria de
los ofendidos, el providencial descubrimiento del Anticristo en la
tierra de Canaán. Eran los días de Israel en el deshumanizado
pentagrama de Wagner hacia los nacientes mitos, en un acto
abandonado al prejuicio de la expansión estoica y cobarde. La
venganza pide al hijo de Abrahán en el patíbulo de las ofrendas. El
cuchillo de la redención en el pecho de Isaac, la vara de Aarón sin
florecer. ¡Son los días de Israel!
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XXXVIII
Que me daredes por este lume que se extingue, esta chama que ascende
como unha lene primavera no baleiro? Sei todo xustamente: o home non
serve, non serve o poeta, e nada ficará de todas as palabras.
• ¿Qué me daréis por este fuego que se extingue, esta llama que
asciende como una leve primavera en el vacío? Sé todo justamente: el
hombre no sirve, no sirve el poeta, y nada quedará de todas las
palabras.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XXXIX
A súa obra era ilusión soamente, pero tornou tan real que pensou
enlouquecer. Non é a primeira vez que un lenzo mata cunha morte tan
doce que liban as abellas como unha flor de voltas á luz. O artista é máis
ben un hipócrita se non recoñece o seu desprezo polo evidente.
• Su obra era ilusión solamente, pero se hizo tan real que pensó
enloquecer. No es la primera vez que un lienzo mata con una muerte
tan dulce que liban las abejas como una flor de espaldas a la luz. El
artista es más bien un hipócrita si no reconoce su desprecio por lo
evidente.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XL
Somos homes moderados até o extremo -non nacemos para a política nin para
a guerra- e se hai algo sublime en nós pronto o esquecemos. Amamos a idea
que agasalla o esencial para vivir, chea dos seus presentes: un corpo impúdico
e rebelde para o noso pracer. Non amamos a política nin a guerra; pero
danzamos para calmar as nosas penas, e deixamos que a vida, placidamente,
veña ó noso encontro.
• Somos hombres moderados hasta el extremo, no nacimos para la
política ni para la guerra, y si hay algo sublime en nosotros pronto lo
olvidamos. Amamos la idea que regala lo esencial para vivir, llena de
sus presentes: un cuerpo impúdico y rebelde para nuestro placer. No
amamos la política ni la guerra; pero danzamos para calmar nuestras
penas, y dejamos que la vida, plácidamente, venga a nuestro
encuentro.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XLI
Abandonados desde o celeste, ignoramos os teus mandamentos.
Durmidos na lei, rompemos a lei. Repudiando aos nosos fillos, lapidamos
a nosa semente. Coa afronta dos nosos actos, coa fraudulenta procura da
riqueza, renegamos da túa palabra.
• Abandonados desde lo celeste, ignoramos tus mandamientos.
Dormidos en la ley, rompemos la ley. Repudiando a nuestros hijos,
lapidamos nuestra simiente. Con la afrenta de nuestros actos, con la
fraudulenta búsqueda de la riqueza, renegamos de tu palabra.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XLII
O que busca un universo está cheo de universos. O que intúe unha
resposta é a resposta, e a verdade non está lonxe da verdade. Hai que
deixar de ser home para converxer no soño do home: unha cadencia, un
sentido na sen-razón. Non din así os poetas? O home mesmo é un animal
demasiado cruel para ser redimido.
• El que busca un universo está lleno de universos. El que intuye una
respuesta es la respuesta, y la verdad no está lejos de la verdad. Hay
que dejar de ser hombre para converger en el sueño del hombre: una
cadencia, un sentido en la sinrazón. ¿No dicen así los poetas? El
hombre mismo es un animal demasiado cruel para ser redimido.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XLIII
Escoitei as trompetas de Xericó. As aves que voaban no glorioso día á
sombra dunha queixa máis fonda que esta tristura. Aquí quen existiu non
foi coñecido, nin hai máis don que unha morte ou unha dita. Na
confluencia dos ríos escoitamos a mañá. A súa canción era fermosa,
como un musitar de augas tranquilas.
• Escuché las trompetas de Jericó. Las aves que volaban en el glorioso
día a la sombra de una queja más honda que esta tristeza. Aquí quien
existió no fue conocido, ni hay más don que una muerte o una dicha.
En la confluencia de los ríos escuchamos la mañana. Su canción era
hermosa, como un musitar de aguas tranquilas.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XLIV
Afastei de todo a tempo, do meu meirande achado. Da amizade bebín, do
amor... Arredei de todo para conservar a gratitude, para poder mirar
atrás e liberar-me do orgullo. Porque o afecto é isto mesmo: unha ave
rapaz que a necesidade vai disecando cos nosos apetitos para ferir-nos
diariamente.
• Me alejé de todo a tiempo, de mi mayor hallazgo. De la amistad bebí,
del amor ... Me arredré de todo para conservar la gratitud, para poder
mirar atrás y liberarme del orgullo. Porque el afecto es esto mismo:
una ave rapaz que la necesidad va disecando con nuestros apetitos
para herirnos diariamente.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XLV
Polos prados nevados como unha egua, corría e a súa figura semellaba
non cansar-se. Unha luz inusitada a súa ollada era como un volcán de
brasas non extintas. Esta é a verdadeira inspiración e non a morte que un
inverno coa súa pel estendida, para rumiar o pasto dos homes, achegou-
se á carne. Polos prados nevados, entre a herba fresca, o verde clamor
chegou ós seus labios. Corría e a súa figura semellaba non perder-se...,
aquela que ó amor vendeu a súa alma para rumiar pétalos dun home
capaz de seducir-la e dar-lle un fillo, e ver no ceo deses ollos a
verdadeira inspiración.
• Por los prados nevados como una yegua, corría y su figura parecía no
cansarse. Una luz inusitada su mirada era como un volcán de brasas
no extintas. Esta es la verdadera inspiración y no la muerte que un
invierno con su piel extendida, para rumiar el pasto de los hombres, se
acercó a la carne. Por los prados nevados, entre la hierba fresca, el
verde clamor llegó a sus labios. Corría y su figura parecía no
perderse..., aquella que al amor vendió su alma, para rumiar pétalos de
un hombre capaz de seducirla y darle un hijo, y ver en el cielo de esos
ojos la verdadera inspiración.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XLVI
Se hai unha conciencia da verdade por ela obviaremos todo. Se pondo
mil ousadas celosías para gardar a nosa afección, un día é forzada;
entón, a nosa man lanzará pedras como se a máis grande fermosura non
existira. Amados ventres que fostes tomados por un poder fecundo! Que
pobo non fixo a lei para loar ós seus inimigos? Que muller non foi feita
para ser posuída? Se tedes o amor estaredes en paz! Se tedes a súa
indiferenza descansaredes en paz! O home fixo a lei para enmascarar a
súa fraqueza pero os homes sen lei serán sempre inocentes.
• Si hay una conciencia de la verdad por ella obviaremos todo. Si
poniendo mil osadas celosías para guardar nuestra afección, un día es
forzada; entonces, nuestra mano lanzará piedras como si la más
grande hermosura no hubiera existido. ¡Amados vientres que fuisteis
tomados por un poder fecundo! ¿Qué pueblo no hizo la ley para loar a
sus enemigos? ¿Qué mujer no fue hecha para ser poseída? ¡Si tenéis el
amor estaréis en paz! ¡Si tenéis su indiferencia descansaréis en paz! El
hombre hizo la ley para enmascarar su flaqueza pero los hombres sin
ley serán siempre inocentes.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XLVII
Despois de botar o meu conxuro contra as doutrinas, despois de cuspir ós
ídolos e ás igrexas, tiña que haber algo máis grande que a blasfemia
contra a blasfemia -á sombra dos que rouban algún tesouro gaban-se os
crédulos-. E volvín a atopar a aquel con quen falaba e sentín que xa non
tiña nada que dicir-lle. Criticando ós falsos tornamos hipócritas, e, con
esa verdade que arrincamos dos seus froitos estériles, pouco a pouco,
manchamos o noso ánimo.
• Después de echar mi conjuro contra las doctrinas, después de escupir
a los ídolos y a las iglesias, tenía que haber algo más grande que la
blasfemia contra la blasfemia -a la sombra de los que roban algún
tesoro se alaban los crédulos-. Y volví a encontrar a aquél con quien
hablaba y sentí que ya no tenía nada que decirle. Criticando a los
falsos nos volvimos hipócritas, y, con esa verdad que arrancamos de
sus frutos estériles, poco a poco, mancillamos nuestro ánimo.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XLVIII
O meu amor non o terás se non o vés buscar. Nada te pertencerá se non o
procuras coller. E todo o que poidas facer non terá sentido, e todo o que
poidas amar será inútil. Alí onde caía o seu adorado corpo, Santo Graal,
unha muller dará de beber ao Mesías auga do seu propio pozo, dos seus
cántaros arrollados de lenes palpitacións e desexos.
• Mi amor no lo tendrás si no vienes a buscarlo. Nada te pertenecerá si
no lo intentas coger. Y todo lo que puedas hacer no tendrá sentido, y
todo lo que puedas amar será inútil. Allí donde caiga su adorado
cuerpo, Santo Grial, una mujer dará de beber al Mesías agua de su
propio pozo, de sus cántaros arrollados de suaves palpitaciones y
deseos.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
XLIX
Desexaba a esa muller, tan pouco delicada, tan pouco feminina, algo así
como unha fera posuída dun candor permanente. Só sabe Deus canto me
incitaba aquela criatura tan anómala, nada sutil, nada amable. Desexaba
a esa muller: a decadencia da especie, a femia desdeñada nos brazos do
varón querendo ser tocada pola man sensible, e, ao mesmo tempo,
defendendo a súa miseria como un escrupuloso animal.
• Deseaba a esa mujer, tan poco delicada, tan poco femenina, algo así
como una fiera poseída de un candor permanente. Sólo sabe Dios
cuanto me incitaba aquella criatura tan anómala, nada sutil, nada
amable. Deseaba a esa mujer: la decadencia de la especie, la hembra
desdeñada en los brazos del varón queriendo ser tocada por la mano
sensible, y, al mismo tiempo, defendiendo su miseria como un
escrupuloso animal.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
L
Mórbida quietude das esferas. Ritmos cóncavos e primarios que socavan
na rocha un novo cerne. O que busca amor atopa a perdición baixo a
chama que todo o extingue, versátil como o voo que ascende ás mans. O
que ama a beleza intenta conserva-la inutilmente, matando o que
realmente tiña de fermosura.
• Mórbida quietud de las esferas. Ritmos cóncavos y primarios que
socavan en la roca un nuevo vientre. El que busca amor encuentra la
perdición bajo la llama que todo lo lo extingue, versátil como el vuelo
que asciende a las manos. El que ama la belleza intenta conservarla
inútilmente, matando lo que realmente tenía de belleza.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
LI
Volver á humanidade co triste remorso do incomprendido. Volver a tocar
con dedos de recen nacido esa pura esencia. Nesta copa escancia a
liturxia o oprobio, nesta outra bebe o pudibundo honor, e na mesma os
amantes entregan-se á traizón. Volver ao humano, volver ao propio, e
prescindir de todo o imprescindible: corrupta pasaxe baldía, corrupto
amor na derrota, aborrecido vicio da burguesía.
• Volver a la humanidad con el triste remordimiento del incomprendido.
Volver a tocar con dedos de recien nacido esa pura esencia. En esta
copa escancia la liturgia el oprobio, en esta otra bebe el pudibundo
honor, y en la misma los amantes se entregan a la traición. Volver a lo
humano, volver a lo propio, y prescindir del todo lo imprescindible:
corrupto pasaje baldío, corrupto amor en la derrota, aborrecido vicio
de la burguesía.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
LII
Onde irá o teu soño a durmir esta noite? Esta fría noite que corta como
unha coitela o teu pescozo delgado... A chuvia cae namorando as áridas
pombas sobre os frisos de pedra e ti sabes que tampouco hai ninguén tras
a resplandecente fiestra, e en todas as portas fechadas á túa crecente
vontade. Só o frío desta noite agarda!
• ¿Dónde irá el tu sueño a dormir esta noche? Esta fría noche que corta
como una cuchilla tu cuello delgado... La lluvia cae enamorando las
áridas palomas sobre los frisos de piedra y tú sabes que tampoco hay
nadie tras la resplandeciente ventana, y en todas las puertas cerradas a
tu creciente voluntad. ¡Sólo el frío de esta noche aguarda!
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
LIII
Todo o teu ser estremecido, tocado polas follas que caen ó principiar
novembro. Bulideiro eco que eterniza os pasos de chuvia. Todo o teu ser
devecido de tenrura, cálido para a primeira boca que sorba o teu viño.
Fai un oco no corazón da árbore para os teus paxaros cando medren
outras tantas flores en abril. Todo..., para o cáliz de sangue na última cea
e o corpo que se desfai como xeo nos labios.
• Todo tu ser estremecido, tocado por las hojas que caen a principios de
noviembre. Bullicioso eco que eterniza los pasos de lluvia. Todo tu ser
deseoso de ternura, cálido para la primera boca que sorba tu vino. Haz
un hueco en el corazón del árbol para tus pájaros cuando crezcan otras
tantas flores en abril. Todo..., para el cáliz de sangre en la última cena
y el cuerpo que se deshace como hielo en los labios.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
LIV
Que é inmortal nesta terra de cinzas, neste sepulcro de aves e réptiles? A
celeste visión? O negro labirinto dos homes que acoden á vida? O
vagabundo que morre nas rúas estériles, ou certas estrelas que xemen
nos espazos baleiros? É acaso inmortal a mentira que enche as nosas
mans? Buscar o prudente consolo?... Só o que non dura pervive para
sempre.
• ¿Qué es inmortal en esta tierra de cenizas, en este sepulcro de aves y
reptiles? ¿La celeste visión? ¿El negro laberinto de los hombres que
acuden a la vida? ¿El vagabundo que muere en las calles estériles, o
ciertas estrellas que gimen en los espacios vacíos? ¿Es acaso inmortal
la mentira que llena nuestras manos? ¿Buscar el prudente consuelo?...
Sólo lo que no dura pervive para siempre.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
LV
Ninguén te amará con este amor derrotado. E ti mesma... Onde atoparás
o soño que apeteces? En que boca poderás consolar-te? O terrible
cazador que persegue a túa alma vive tamén para o teu recordo. Podo ser
o teu Deus ou se queres o teu Verdugo. Podo embalsamar-te de rosas e
cubrir o teu ser esta noite. Son un mortal... Serei a túa alma chea de
perfección!
• Nadie te amará con este amor derrotado. Y tú misma... ¿Dónde
encontrarás el sueño que apeteces? ¿En qué boca podrás consolarte?
El terrible cazador que persigue tu alma vive también para tu
recuerdo. Puedo ser tu Dios o si quieres tu Verdugo. Puedo
embalsamarte de rosas y cubrir tu ser esta noche. Soy un mortal...
¡Seré tu alma llena de perfección!
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
LVI
(Albatros)
Atopaches unha compañeira e nunca abandonarás. Pasarán longos os
anos e volverás ao lugar de sempre. Entre as túas ás xorde o solpor.
Baixas a escarpada rompente até o profundo mar onde agarda a cálida
chuvia, e é fermoso ese xeito de voar. Danzas arredor do teu consorte con
harmonía. Atopaches unha compañeira e nunca abandonarás. Moitos
anos pasarán e moitas estacións pero non o teu amor.
(Albatros)
• Encontraste una compañera y nunca abandonarás. Pasarán largos los
años y volverás al lugar de siempre. Entre tus alas surge el ocaso.
Bajas la escarpada rompiente hasta el profundo mar donde espera la
cálida lluvia, y es hermosa esa forma de volar. Danzas alrededor de tu
consorte con armonía. Encontraste una compañera y nunca
abandonarás. Muchos años pasarán y muchas estaciones pero no tu
amor.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
LVII
Nin un ceo estrelado! Nin un rumor de vida! Debería haber un último
sentido. Sucar o océano abertamente. Renunciar cando o pesar adoite
facer-nos escravos. Debería haber un último sentido, unha afastada
resposta ás nosas dúbidas; pero as respostas, ademais de chegaren sen
anunciar, tardan o suficiente como para non nos deixar entender.
• ¡Ni un cielo estrellado! ¡Ni un rumor de vida! Debería haber un último
sentido. Surcar el océano abiertamente. Renunciar cuando el pesar
acostumbre a hacernos esclavos. Debería haber un último sentido, una
lejana respuesta a nuestras dudas; pero las respuestas, además de
llegar sin anunciar, tardan lo suficiente como para no dejarnos
entender.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
LVIII
Se es un asasino serás perdoado e a túa traizón será calada, pero se
conservas a inocencia serás condenado polos mesmos que predican a
redención. Ser inocente neste mundo é o mesmo que ser vítima. Podes ser
perverso que ninguén te negará. Ser inocente neste mundo é unha
condena. Pode-se-lle dar de comer a un can pero nunca a un home que
conserva a súa pureza. A verdade debe ser sacrificada. Se non te
protexes ninguén te amará! Se non asasinas ninguén te amará! Que lonxe
queda o reino da inocencia recobrada!
• Si eres un asesino serás perdonado y tu traición será callada, pero si
conservas la inocencia serás condenado por los mismos que predican
la redención. Ser inocente en este mundo es lo mismo que ser víctima.
Puedes ser perverso que nadie te negará. Ser inocente en este mundo
es una condena. Se le puede dar de comer a un perro pero nunca a un
hombre que conserva su pureza. La verdad debe ser sacrificada. ¡Si no
te proteges nadie te amará! ¡Si no asesinas nadie te amará! ¡Qué lejos
queda el reino de la inocencia recobrada!
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
LIX
O poeta sexuado busca a poesía espida, de verso branco e lene pel de muller. O
poeta asexuado gusta do verso vestido co ouro da linguaxe. E acontece que os
dous viven enfrontados pola mesma femia. Nesta contenda só un pode vencer. A
beleza espida e a beleza vestida son tan fermosas como unha morte.
• El poeta sexuado busca la poesía desnuda, de verso blanco y suave
piel de mujer. El poeta asexuado gusta del verso vestido con el oro del
lenguaje. Y tiene que ocurrir que los dos viven enfrentados por la
misma hembra. En esta contienda sólo uno puede vencer. La belleza
desnuda y la belleza vestida son tan hermosas como una muerte.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
LX
Que aflore ao sentido, o máis profundo e inconsciente dos milagres! O
soño redentor! A aperta íntima! E non ser máis que o día que naufraga
no tempo, máis que o remoto son da chuvia encadeada a cada
tempestade. Desvístamo-nos de todos os prexuízos porque esta batalla
non se conseguirá derrotando nin vencendo.
• ¡Qué aflore al sentido, el más profundo e inconsciente de los
milagros! ¡El sueño redentor! ¡El abrazo íntimo! Y no ser más que el
día que naufraga en el tiempo, más que el remoto sonido de la lluvia
encadenada a cada tempestad. Desvistámonos de todos los perjuicios
porque esta batalla no se conseguirá derrotando ni venciendo.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
LXI
A simple vontade pode ser un delito -a vontade de ser-. Todo o que obriga
impón e non toda imposición pode ser apreciada. Non é sequera
dignidade, nin sequera orde -sempre foi esgrimida a orde e a dignidade
polos mesmos tiranos-, é soamente o contrario ao home o contrario á súa
vontade.
• La simple voluntad puede ser un delito -a voluntad de ser-. Todo lo
que obliga impone y no toda imposición puede ser apreciada. No es
siquiera dignidad, ni siquiera orden -siempre fue esgrimido el orden y
la dignidad por los mismos tiranos-, es solamente lo contrario al
hombre lo contrario a su voluntad.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
LXII
Saberán eses animais que o sacrificio está perto? Que teñen vivido para
ornar un prato nunha mesa, para encher o estómago da reconciliación
un día?...
Podo ver neses ollos a fatalidade e ningún perigo aparente: é a mesma
abundancia que se serve das súas galas. Vivir así, condenados
eternamente, sen ningunha promesa de futuro, sen ningunha redención,
en soidade.
• ¿Sabrán esos animales que el sacrificio está cerca? ¿Qué han vivido
para ornar un plato en una mesa, para llenar el estómago de la
reconciliación un día?...
Puedo ver en esos ojos la fatalidad y ningún peligro aparente: es la
misma abundancia que se sirve de sus galas. Vivir así, condenados
eternamente, sin ninguna promesa de futuro, sin ninguna redención,
en soledad.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
LXIII
Namentres exista a moral haberá homes con fame. A nosa conduta reside
nun simple dilema de aspiracións culinarias. No derradeiro intre decidirá
o nosa necesidade pola nosa conciencia. O noso desexo elixe polas nosas
neuronas e as carga de suficiente culpabilidade. Somos deófagos
-devoradores de Deus-. ¡Saúde e eterno apetito!
• Mientras exista la moral habrá hombres con hambre. Nuestra conducta
reside en un simple dilema de aspiraciones culinarias. Al final decidirá
nuestra necesidad por nuestra conciencia. Nuestro deseo elige por
nuestras neuronas y las carga de suficiente culpabilidad. Somos
deófagos -devoradores de Dios-. ¡Salud y eterno apetito!
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
LXIV
Só a soidade é creadora! Dela emerxe a forza que arrastra o ciclón e até a
tolemia deita á súa beira. Chamade-me culpable, se queredes, porque eu
puxen o meu pé na súa area. Un perdido desdén vergue o seu anhelo, e
sangra a luz no seu mar profundo. As súas mans pintadas percorren as
tempas onde habita ao nu o verdadeiro enxeño. Só a soidade é creadora!
• ¡Sólo la soledad es creadora! De ella emerge la fuerza que arrastra el
ciclón y hasta la locura se acuesta en su orilla. Llamadme culpable, si
queréis, porque yo puse mi pie en su arena. Un perdido desdén vierte
su anhelo, y sangra la luz en su mar profundo. Sus manos pintadas
recorren las sienes donde habita al desnudo el verdadero ingenio.
¡Sólo la soledad es creadora!
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
LXV
É moi probable que o home nos defraude, que o noso mesmo ser rexeite
os intres de conciencia e se entregue á disputa dos que se seguen sen
remedio. Como remediar a contradición ou a mesma dúbida que medra
no máis fondo do noso espírito? O home loitando por un lugar e unha
resposta! É posible que todo canto diga non sirva, nunca servirá a
palabra para expresar o sublime.
• Es muy probable que el hombre nos defraude, que nuestro mismo ser
rechace los momentos de conciencia y se entregue a la disputa de los
que se sieguen sin remedio. ¿Cómo remediar la contradicción o la
misma duda que crece en lo más hondo de nuestro espíritu? ¡El
hombre luchando por un lugar y una respuesta! Es posible que todo
cuanto diga no sirva, nunca servirá la palabra para expresar lo
sublime.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
LXVI
O alento da montaña baixa como o río vadeando a beira e descansa nos
teus labios decadentes e íntimos. A miña lingua pousa no celme da túa
chuvia. Percorro o val até os outeiros que son neve na miña almofada. A
negra terra ule a ti e no teu ventre hai un niño de tarántulas. O teu iris
voa e sangra mel do meu iris, e sae das nosas bocas a promesa... O Deus
dorme e o diaño vela, o Deus finxe e o demo constrúe.
• El aliento de la montaña baja como el río vadeando la orilla y
descansa en tus labios decadentes e íntimos. Mi lengua se posa en el
fervor de tu lluvia. Recorro el valle hasta las colinas que son nieve en
mi almohada. La negra tierra huele a ti y en tu vientre hay un nido de
tarántulas. Tu iris vuela y sangra miel de mi iris, y sale de nuestras
bocas la promesa... El Dios duerme y el diablo vela, el Dios finje y el
Demonio construye.
RRR
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA
RRR
RRR