Transcript
Page 1: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

Barbar Türkler İMF’ye Karşı

Ulaş Başar Gezgin

Page 2: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

1

İçindekiler Eyids, Ölüm, Yaşam... Satılık Yüz, Kiralık Yüz Cennet’e Cehennem’e Döşenen Yol... Gerçek Gülüşlüler... Devre-yaşam Birinci Ay Savaşı. İnsanları Ayakkabılarından Tanıyan Adam. İstanbul’da 1 Milyon Bangkoklu; Bangkok’ta 1 Milyon İstanbullu... Bümbüyüklerle Kümküçükler... Çocuk, Çocuk, Lanet Olası Çocuk. Dünya: Kapkaranlık Bir Gezegen. Yaşamın Anlamı. Beşizistan’ın Öyküsü. Doktor’un Ölümü. Yanardağlar Patladığında. Güldüm ve Güldüm ve Güldüm... Aşçı Kral. Tanrı Yaratmak (ya da Toplamak). Bali’de Bitimsiz Bir Gece. Uzaylıların Gizli Oyunları… Düşünürler Maçının Uzatmaları... “Barbar Türkler, İMF’ye Karşı!”

Page 3: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

2

Eyids, Ölüm, Yaşam… Hastanede, ölüm döşeğindeki dedenin pek ziyaretçisi yoktu. Ölüm döşeğinde olsa da, zihni hâlâ dupduruydu. Artık onun için bir gelecek kalmadığından, hep geçmişi düşünüyordu. İçeriye giren genç hemşirenin bileklerindeki kesik izleri onu çok üzdü. Odada bir tek hemşireyle o vardı. “Giderayak bir yararım olsun geride bırakacaklarıma” diye düşünerek söz aldı: - Canın mı sıkkın hemşire hanım kızım? Genç hemşire, soruyu geçiştirmekle gerçekten yanıtlamak arasında bir süre kararsız kaldı. - Evet. Yaşamda daha iyi bir noktada olmayı umardım. Okulda hep başarılıydım. Şimdi hastanede her günüm aynı. Keşke doktor olsaydım. Çok mutsuzum. - Şu an gençsin. Önünü göremiyorsun. Oysa bunun iyi yanı, önünde uzun mu uzun bir ömür olması. Evet, yaşamda olanaklar herkese eşit dağıtılmamış; ama yapabileceğin çok şey var yine. Önce karar vermelisin. Kararında hem gerçekçi hem de tutkulu olmalısın. Bunun ölçüsü çok önemli. Çok gerçekçi olursan, istediklerini yapamazsın; çok hayalci olursan da çok hayal kırıklığına uğrarsın. Bak, ben öldü öleceğim. Hergün ağrıdan sızıdan mahvoluyorum, ama “yaşadım” diyebilirim üstüne basa basa; “ölsem de gam yemem artık” diyebilirim. Canına kıymayı düşünüyorsan; sana önerim, acele etme. Bekle biraz, benim yaşıma gel, sonra yeniden düşün. Ama boş boş da bekleme. Yazgını eline almak için çalış, didin! - Öğütleriniz benim için umut verici. Peki bana örnek olsun diye, yaşamınızdaki bir dönüm noktasını anlatabilir misiniz? - Elbette! Sevinirim! Hatta ben ölmeden istiyorum ki birisine anlatayım o günleri, öyle öleyim. Ömrümde iki dönüm noktası var; ikisi de birbirinden önemli. Birincisi şu: Senin yaşlarında, ben de senin gibi mutsuzken; gönüllü yardım amacıyla, Angola’ya bir uçak bileti aldım. Uçuş o uçuş zaten. İnsanlığı; bir insana yardım etmenin, onun yüzünü güldürmenin değerini öğrendim böylece. Çoğu zaman, ya yardım etmeyiz insanlara ya da yardım ettiğimizin farkına varmayız. Bak örneğin sen şu an bana yardım ediyorsun, ama farkında değilsin. Beni dinleyecek kimsem yok ölüm döşeğimde, ama sen dinliyorsun. - Evet, sizi dinliyorum. - Güneydeki bir köyde, çocuklara ve yetişkinlere okuma yazma öğretiyordum. ‘Okul’ diye birşey yoktu. Kimi zaman bir ağaç gölgesinde, kimi zaman köy kahvesinde, kimi zaman su başında. Yani nerede olursa... Bir gün, köyün uzağındaki tarlada, her zamanki gibi, okuma-yazma öğretiyordum ağaç gölgesinde. Ders bittiğinde, bir anda, oldukça alımlı bir genç kadın çıktı karşıma; afalladım. Adı, Luyana imiş. Bu kadını köyde hiç görmemiştim. Komşu köylerden birinden olduğunu; okuma-yazma öğrenmek için bizim köye geldiğini söyledi. Bizim köyde bir öğretmen olduğunu duymuş, öyle gelmiş. Ben de tüm günümü ona ayırıp elimden ne gelirse yaptım. Zeki

Page 4: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

3

bir öğrenciydi. Herşeyi ‘şıp’ diye anlıyordu. Kalemi sol elle değil sağ elle kullanmayı öğretirken, eli, usulca elime değdi. Göz göze geldik. Saatlerce öğretimden sonra hava kararmıştı; ben, evin yolunu tutmalıydım; o da kalacak bir yer bulmalıydı. Bana evimde kalacak yer olup olmadığını sordu. Ev dediğin nedir ki zaten. Bildiğin gibi, kara kıtanın köylerinde, evle bahçe arasında büyük bir fark yoktur. İnsanlar, üstlerine güneş için bir örtü gererler; yerde ya da ağaçların arasına gerdikleri hamakta yatarlar. Bu nedenle, herkesin evinde herkes için yer vardır elbette. O gece, benim evimde kaldı. Sabah, çocukların gürültüsüyle uyandım; Luyana’nın çevresini sarmışlardı; onunla kucaklaşıyor, sohbet ediyorlardı. Çocuklardan birini, sessizce yanıma çağırdım; “akrabanız mı?” dedim. “Kimimizin ablası, kimimizin teyzesi, kimimizin anası olur” dedi; şaşırdım. Meğer Luyana, Angola’nın kraliçesiymiş. Bu kadar aç çocuğun arasında kraliçe olmaktan utanır; sarayın yemeklerini, anasından, babasından gizli gizli, çocuklara dağıtırmış. Ona yoksullar hiç bir zaman ‘prenses’ ya da ‘kraliçe’ demezmiş; o, kimilerin ablası, kimilerinin teyzesi, kimilerinin anası imiş. Dün, köye gelmiş; bir yerlerden, benim burada öğretmenlik yaptığımı duymuş; tanışmak istemiş. Yanındakilere sessiz olmalarını söyleyip tarlanın oraya gelmiş usulca; önce uzaktan izlemiş beni; sonra da, bana belli etmeden iyice yaklaşmış; öğrencilerimin yüzünü ve sonra benim yüzümü gizli gizli süzmüş; ders bitiminde öğrenciler dağılırken ‘pat’ diye karşıma çıkmış. Yüzüne bakınca, köydeki kızlardan bir farkı yoktu işte. Narin elleri dışında, hiç bir yerinden, köylü olmadığını anlayamazdım. Okuma-yazma bilmiyormuş gibi numara yapmış dün. Ömrümdeki ikinci dönüm noktası, eyidsli kraliçe ile evlenmem oldu. Eyidsli olduğunu bile bile, bile isteye evlendim onunla. Nasıl eyids olduğunu kendisi de bilemiyordu; kan aktarımı sırasında olabilirmiş belki. Ama bu, önemli değil. Onun eyidsli olduğunu yıllarca gizledik herkesten. Bir tek o ve ben biliyorduk bu sırrı. Bütünleşmemize ve tek bir beden oluşumuza engel olacak hiç bir plastiğin aramıza girmesine izin vermedik. Tüm sıvılarımız birbirine karıştı yıllarca. Onunla, birlikte ölmek için evlendik! - Lütfen devam edin, durmayın. Sonra ne oldu? Bir eyidsliyle evlendiniz!? Sıvılarınız birbirine karıştı!? Sizin böyle yapmanızın, bana göre, üç nedeni olabilir: Siz ya yaşamaktan vazgeçmiştiniz ya onunla özellikle kraliçe olduğu için evlenmiştiniz ya da gerçekten aşıktınız. Hangisi? Luyana, kraliçe olmasaydı; onun eyidsli olduğunu bile bile evlenir miydiniz yine de? - Hanım kızım, yaşamaktan vazgeçmeyi düşünmüştüm gençken; ama Luyana’yla tanıştıktan sonra sımsıkı sarıldım yaşama. Ona gerçekten aşıktım. Ve hep öyle kaldım! Ve o, aslında Angola Kraliçesi değil. Aklın nereye uçtu?! Angola, bir cumhuriyet; kraliçesi yok. O, Angola’yı; Angola da onu sevdiği için; ben onu; o, beni sevdiği için, gönlümüzün kraliçesidir o. Tahtı, sarayı, hazinesi, hiç bir şeyi olmayan bir kraliçe... Hemşire, dalgınlığı nedeniyle kendine kızdı; dedenin, gözlerini, coşku içinde, duvara yansıyan gölgelere dikip duraksamasından yararlanarak, bir ona, bir de kesik izli

Page 5: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

4

bileklerine baktı. “Daha fazla yaşamalıyım; en azından, bu öyküyü milyonlarca insana ulaştıracak kadar çok yaşamalıyım” dedi içinden ve söz aldı: - Peki sonra ne oldu Luyana’ya? - Yıllar sonra toprağa karıştı bedeni. Bir daha hiç evlenmedim. Bana birşey olmadı her nedense. Uzun bir ömrüm oldu gördüğün gibi. Aşkın gücüydü belki bu; ama aşkın gücü olsaydı, onun da sağ kalması gerekmez miydi... Şimdi hanım kızım, şu makinenin fişini çeksem öleceğim. Ömrüm, bu makineye bağlı. Ama ne yapıyorum; çekmiyorum da çektirmiyorum da yaşamın fişini. Çeksem, ağrım sızım bitecek; ama çekmiyorum işte. Sense gençsin; önünde koca bir ömür var; yaşamının fişini çekmek istiyorsun. Ben senin için öleyim, sen benim için yaşa, olur mu hanım kızım?..

*** Birkaç gün sonra, Angola’da, dedenin yattığı hastanenin kayıtlarına, bir ölüm daha eklendi. Dedenin ölü bedeni, morga kaldırıldıktan sonra; genç hemşire, odayı toparladı ve dedenin çekmecesinin üstündeki resmi, ömrünün sonuna dek saklamaya kendi kendine söz verdi. Luyana’nın bu resminin de ayrı bir öyküsü vardı belki. Ama bunu anlatacak kimse kalmamıştı artık. Yıllar sonra aynı hastanede yatan ben, bu öyküyü bir hemşireden dinledim. Bu öyküyü anlattıktan sonra, bana, Luyana’nın resmini gösterdi. Resimdeki yüzün, senin yüzün olduğunu görerek afalladım sevgili okur. Demek, bana anlatmadığın ne çok öykün varmış... 24.05.2009 Ho Çi Min Kenti, Vietnam

Page 6: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

5

Satılık Yüz, Kiralık Yüz Bunun böyle olacağı belliydi. Ekranlarda çarşaf çarşaf topçuları, popçuları çıkarırsanız böyle olacaktı, belliydi işte. Ve bu topçu ve popçular, o kadar sıradanlardı ki, birden onbir milyona dek sayılarla anılıyorlardı. Halk, Topçu 1 ile Topçu 5’in ağız dalaşını dinlemek için ekrana kilitleniyordu. Popçu 4’ün Topçu 7’yi aldattığı doğru muydu? Popçu 9, Topçu 2 ile gece klübünde basılmış mıydı? Yanıtlanması, insanlık için çığır açacak böyle milyonlarca soru vardı. Ülke, öyle bir noktaya gelmişti ki, bilim, sanat ve hele felsefe, zor işler olduklarından ve şan şöhret ve para getirmedikleri için, bilimci, sanatçı ve felsefeciler bir avuca sığacak kadar azalmışlardı; herkes topçu ya da popçu olmak istiyordu. Zaten topçu ya da popçu oldun muydu milletvekili seçilme şansın çok yüksekti. Hatta bir dönem, Meclis’in % 99’u ya topçu ya da popçu olduğundan, Meclis’te Topçular ve Popçular olarak iki topluluk oluşmuştu. Topçular, bütçeden ayaktopuna ayrılan ödeneğin arttırılmasını savunuyor; topun, ülkenin kalkınmasındaki rolüne dikkat çekiyorlardı. Popçular ise, topun üstündeki ekonominin her an kayıp düşebileceğini söylüyorlardı. Ayrıca, topçuluk için en azından bir top ve alan gerektiğini; popçuluk için ise, en ucuz eğlence aracı olan insan sesinin yeterli olduğunu vurguluyorlardı. Buna göre, topa dayalı kalkınmanın maliyeti, popa dayalı kalkınmanınkinden yüksek olduğundan, bütçede daha hesaplı olan popa daha çok kaynak ayrılmalıydı. Demokrasiyi içlerine sindiremeyen, bilimci, sanatçı ve felsefeci bozuntuları, halkın oylarıyla başa geçmiş topçuları ve popçuları her fırsatta protesto ederlerken, Topçu Partisi ve Popçu Partisi yandaşları, onları linç etmek için kuyruğa girerlerdi. Bu darbeci artıkları, halkın iradesine karşı çıkıyorlardı. Topçu Partisi için en önemli gelir kaynağı, maçlar olduğundan; parti yandaşları, maça gitmeyeni dövüyorlardı. Aynı biçimde, halk düşmanları, caz dinlediklerinde, halkımızın yüce pop estetiğinin kırmızı çizgilerine dokunmuş oluyorlardı. Caz, yeraltına inmiş; çıkış günlerindeki gibi, yeniden bir direniş müziği niteliği almıştı. Topçu Partisi’nin ilk icraatı, Türk uygarlığının düşman kafataslarıyla oynayarak başlattığı yüce spor ayaktopunu ölümsüz bir başarı olarak gelecek kuşaklara bırakmak için, Beyoğlu ve çevresindeki tüm yapıları yıktırıp 15 milyon izleyici kapasitesinde dev bir stadyum yaptırmak olmuştu. Söylemeye gerek yok sanırız: Bu, dünyanın en büyük stadyumu olarak, Türk’ün ata sporuna olan bağlılığını gösteriyordu. Bu stadyum, maç olmadığı zaman pop konserleri için kullanılacağından, Pop Partisi de, bu stadyumun açılışında sevinç gösterileri yapmıştı. Yalnız orada kalsa iyiydi. Tıp öğrencilerinin % 99’u, en iyi parayı getirmekle kalmayıp insanı şan şöhret sahibi de yapan estetik cerrahiyi seçiyordu. Öteki alanlarda doktor yetersizliği başgösteredursun; estetik ameliyat, estetik cerrahların bolluğu nedeniyle kan testi kadar ucuzlamıştı. Şimdi, isteyen herkes, hazırlanmış kalıplarla, bir topçunun ya da popçunun yüzünü alabiliyorlardı. Artık öyle bir noktaya gelindi ki, sokaklarda binlerce Topçu 5, Popçu 7 vb. dolaşıyordu. Kimin gerçek Topçu 5 olduğunu anlamak olanaksızdı. Topçu 5 de binlerce taklidi gibi yeteneksiz olduğundan, daha doğrusu, onlar ne kadar yetenekliyse o kadar yetenekli olduğundan; top oynamaları da gerçek Topçu 5’in hangisi olduğunu bulup çıkarmaya yetmiyordu. Karamurat filmlerini andırır biçimde, “Hanginiz Topçu 5?” denildiğinde, herkes, tek

Page 7: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

6

tek öne çıkıp “Topçu 5 benim” diyordu. Popçularda da durum aynıydı. Popçu 7 ile yeteneksizlikte de ortak olan binlerce taklidi, kimin gerçek Popçu 7 olduğunu ayırt etmeyi olanaksızlaştırmıştı. Hani şu halkın oyuyla başa geçenleri saymayan halk düşmanı bilimci, sanatçı ve felsefeci bozuntuları var ya; onlar, ikiye ayrılmıştı. Kimisi, estetik ameliyatlara sıcak bakıyor; tarihteki bilimci, sanatçı ve felsefecilerin yüzlerini alıyordu. Kimileri ise, buna tümüyle karşı çıkıyordu. Çocukların da estetik ameliyat yaptırıp topçu-popçu yüzü almasına olanak sağlayan yasa, Meclis’ten oybirliğiyle geçerken; bir haber, gündeme bomba gibi düştü: Bu kez, gerçek topçular ve popçular, taklitleriyle karıştırılmamak için, yeni yüzler almaya başlamışlardı. Artık, kimin gerçek topçu ve popçu olduğunu anlamak çok kolaydı: Eski topçu-popçu yüzlerine sahip olmayanların gerçek topçu-popçu olduğu şıp diye anlaşılıyordu. Ama hepsi birbirine benzeyen, bu nedenle kimlik bunalımı yaşayan parti yandaşları boş dururlar mı?! Bu kez de, topçuların ve popçuların yeni yüzlerini almaya başladılar. Topçular ve popçular için öyle büyük bir çıkmazdı ki bu; kimisi, bu sürece dayanamayarak kendi canına kıydı. Her yeni yüz alışlarında taklit ediliyorlardı. Sonra ülke için acı bir haber dört bir yana yayılmaya başladı: Çok estetik ameliyat olanların yüzleri, geri döndürülemez biçimde kırışmaya ve büzülmeye başlamıştı. Artık daha fazla estetik ameliyat olamayacaklardı. Para kırma ve ünlü olma hevesindeki genç estetik cerrahlar, başından beri bildikleri bu korkunç gerçeği herkesten gizlemişlerdi. Onların kendilerinin ameliyat olmamaları da demek ki bu yüzdendi. Halkımızın %99’u, defalarca estetik ameliyat olduğundan, yüzleri, hilkat garibesininkine dönmüştü. Artık o kadar çirkinlerdi ki, ülkede bütün aynalar kaldırılmıştı. Topçunun-popçunun kıçını-başını izlemeyi seven halkımız için en önemlisi, yüz güzelliği olduğundan; çoğunluk, insan içine çıkamaz duruma gelmişti. Artık, sokaklar bomboştu. Bir tek, bilimci, sanatçı ve felsefeci bozuntuları görülebiliyordu sokakta. Bu insanlık düşmanları kıs kıs gülüyorlar şimdi. Onların o doğal, o güzelim yüzleriyle ülkenin yeni ünlüleri olacaklarına kuşku yok. Genç kuşaklar, bu kez, onların yüzlerini taklit edecekler. 20.05.2009 Ho Çi Min Kenti, Vietnam

Page 8: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

7

Cennet’e, Cehennem’e Döşenen Yol… Onunla Hindistan’daki bir tapınakta tanıştım. Görüntüsünden, Türkiyeli olduğunu anlamak, olanaksızdı. Saç-sakal birbirine karışmıştı. Tapınağın çevresinde turist gibi dönüp dolanıp Türkçe konuşuyordum kendi kendime. Nasılsa Türkçe anlayan yoktu çevrede. Türkçe olarak “Harika bir tapınak bu” dediğimde, -o da Türkçe olarak- “öyledir; öyle olmasa, yıllardır burada yaşamazdım” diyerek beni hem şaşırttı hem korkuttu. Elbette bir adı ve soyadı varmış, ama bunları unutmak istiyormuş. Çevrede herkes onu ‘Caney’ olarak çağırıyor. Caney’in anlattıkları, binlerce sayfayı aşar. Bir kere, neden buraya gelmiş? Kendini ‘gizemci ortakçı’ olarak adlandırıyormuş. Ne demek bu? Özel mülkiyetin kalkmasını, kula kulluğun bitmesini istiyormuş. Ama diğer ortakçılar gibi, göksel varlıkları yoksaymıyormuş. Ona göre, buna ‘tanrı’ da dense, ‘melek’ de dense, birtakım göksel varlıklar varmış ve Dünya’daki en ince ayrıntıyı bile göksel varlıklar belirliyormuş. Yine de, tarihte ve günümüzde çok kan döktükleri için üç ‘büyük’ dine uzakmış. Ona göre, Buda, ilk ortakçı imiş. Sonrasında nice ortakçı gelmiş geçmiş ama bunları tanımıyoruz; çünkü tarihi, güçlüler yazarmış. Babai’nin ve Şeyh Bedreddin’in Anadolu’dan çıkmış oluşundan gurur duyuyor. Hindistan’da kimi görse, Şeyh Bedreddin’i anlatır dururmuş. ‘Yoldaş’ sözünü çok beğeniyormuş; çünkü zaten ‘tarikat’ sözcüğünün ‘tarik’i, ‘yol’ demekmiş. Bu nedenle, tüm insanları ‘yoldaş’ diye çağırıyormuş, 7 yaşındaki çocuktan 70 yaşındaki dedeye dek. Hatta kedileri köpekleri de böyle çağırırmış. “Çünkü tüm canlılar olarak doğanın bir parçasıyız. Ömür bir yoldur. Ömrümüzü paylaşıyoruz tüm canlılarla” diyordu. Caney, bana, bir Hintli dostumu anımsattı. Dostum, belki binlerce yıl toplumun üst tabakasında olan bir aileden geliyordu; soyadını görenler, onun üst tabakadan olduğunu anlıyorlardı. Son derece de dindardı; 35 yaşına dek et yememişti. Gelin görün ki bu aynı arkadaş, “damarımı kessen komünist kanı akar. Böyle bağlıyız biz komünizme ailecek” diyordu. “Bu ikisi uyuşur mu?!” dediğimde ise, “elbette uyuşur. Biri, din; biri, ideoloji” demişti. “Caney dost” dedim, “senin bu duruşunu eskiler ‘Komünist İmam’ adlı kitapta deşmişler. Hem, birkaç yıl önce, solcu bir gazetede, okur mektuplarına takma adla psikolog gibi yanıt veren, ama her nedense onlara hep tutucu yanıtlar veren yazarımsıya, bir genç, ‘solcu imam’ adını takmıştı. Gerçi, ‘solcu imam’, köşesinden, bu gence hakaret ve küfür etmişti de; gazetenin ‘solcu’ yönetimi, bilinmez (!) bir nedenle, bu yazarımsıyı korumuştu. Sen de bir tür solcu imam mısın?” Değilmiş; dinle bütün ilişkisi, ölümden sonraki yaşama hazırlık içinmiş. Peki buraya nasıl gelmiş? Türkiye’deyken, gizemci ortakçılığını sınama gereksinimi duymuş. Göksel varlıklar gerçekten onu seviyorlar mıymış?.. Doğru yolda olduğunu nasıl anlayacakmış?.. Caney’e göre, göksel varlıklar, iyilerse –ki iyi olmalılar- onların da eşitlikten ve adaletten yana olması beklenir. Peki nereden bilecek bunu? Caney, kendince bir yol bulmuş. Her hafta piyango almaya başlamış. Piyangoda para çıkınca, “doğru yoldayım, gökler beni seviyor” diye seviniyormuş. Peki parayı ne yapıyormuş? Ne çıkarsa yakıyormuş. Şükür ki, deli diye hastaneye tıkmamışlar. Paranın, kendisini ve eşini-dostunu yoldan çıkarmasından korkuyormuş. Ayrıca, paraları yakınca, düzenin para kıtlığından bunalıma girip çöktüğünü hayal eder dururmuş. Hatta bir keresinde çıkan en yüksek ikramiyeyi kışın ısınmak için sobada yakan da oymuş. Gazetelerde boy boy resmi çıkmıştı; ama burada, sakalı ve yüzünün kavrukluğu nedeniyle, tanıyamadım onu. Yoksa, Caney, o olaydan sonra, silinmez bir

Page 9: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

8

biçimde kazınmıştı insanların belleklerine. Hatta kimisi onu taklit etmişti. İkramiye çıkmayanlar da sahte paraları gerçekmiş gibi gösterip topluca yakmış, böylece Caney kadar ünlü olmak istemişlerdi. Herkes yaksaydı ya şu paraları; böylece, Caney’in özlediği gizemci-ortakçı yaşam kurulmuş olurdu. İşte Caney, böyle her keresinde para çıkmasından çok hoşnutmuş; zengin oldu diye değil, “göklerin sevdiği kulum hâlâ” düşüncesi nedeniyle. Ama birgün, piyango falan çıkmaz olmuş. Şaşmış kalmış, yataklara düşmüş. Son birkaç ayda yaptıklarını düşünmüş, bir tane bile kötülük bulamamış kendi hanesine yazılabilecek. Hiç bir hayvanı da incitmediğinden, tümüyle böcek yuvası olan evinde, almış Caney’i kara bir düşünce: “Acaba yanlışlıkla karıncalara mı bastım?” Aramış aramış ama bir türlü bulamamış. Her gün Şeyh Bedreddin’in Sultan Mahmut Türbesi’ndeki mezarını ziyaret eder olmuş; ama bir türlü geri gelmemiş, şansı. Her hafta, piyangodan para çıkmadıkça eriyip gidiyormuş. Sonra, gençliğinde Hint dili okumuş bir arkadaşı, durumuna üzülmüş; ona Hindistan’da bir tapınağa kapanmayı önermiş. Allem etmiş kallem etmiş, sonunda Caney’i ikna etmiş. Caney, Şeyh Bedreddin’in mezarına son kez gidip ağlamış; hatta öyle sitemliymiş ki, “göksel varlıklar bizden yana olsaydı, Şeyh’im Bedreddin, sen yenilmezdin. Onlar bile yalnız bıraktı bizi” demiş. İşte Caney’in bu Hint tapınağına geliş öyküsü bu. Tapınaktan ayrılmadan, ona, öbür dünyayı sordum. “Bilemeyiz ama gel sana ben gençken sık sık geçen bir fıkrayı anlatayım” dedi, devam etti: “Bir ortakçı ölmüş, Cehennem’e koymuşlar, cehennemlikleri örgütlemiş, “insanlar Cennet’te sefa sürerken bize bu kadar eziyet olmaz” diye ayaklanmışlar. Bunun üzerine melekler, onu, Cennet’e atmış; bu kez de, “kardeşlerimiz Cehennem’de ateşler içinde yanarken biz burada nasıl sefa sürebiliriz” diye ayaklanmışlar. Ortakçıyla başa çıkamayan melekler, tanrıdan yardım istemişler. Tanrı, “çağırın bana şu ortakçıyı” demiş. Tanrıyla ortakçının özel görüşmesinden sonra, melekler, tanrıya “ey tanrım, ne yapacağız?” diye sorunca, tanrı şöyle demiş: “Tanrı yok, yoldaş var!”” Fıkraya gülmediğimi görünce, sanırım, biraz alındı. Fıkranın üstüne, sanırım benim görgüsüzlüğüm nedeniyle, ciddileşti ve dedi ki: “Tanrı, insana akıl vermiş. Aklını kullanmayıp körü körüne inananlar, Cehennem’e; aklını kullananlar, Cennet’e gitmeli. Hatta bu aklını kullananlar, tanrının ve Cennet’in ve Cehennem’in varolmadığı sonucuna varmış olsalar bile, Cennet’e gitmeliler. Değil mi ki insanı insan yapan, aklıdır; onlar da akıllarını kullandılar. Bu durumda, tanrının, başta Şeyh Bedreddin olmak üzere tüm ortakçıları Cennet’e koyması gerekir. Ölmeden bilemiyoruz işte bunları; ama sana söz, öldükten sonra bu sorunun yanıtını bulursam, seni, bir yolunu bulup mutlaka bilgilendireceğim.” Birkaç gün sonra eve döndüm. Aylar sonra ise, Hint gazetelerinde çıkan ‘dervişin ölümü’ haberi, Türkiye’deki ajanslara yavaş yavaş düşmeye başladı. Hele onun Türkiyeli olduğu ortaya çıkmasın mı; 68 kuşağının değerlerini aktaramadıkları şımarık ve kafası dumanlı 75 ve sonrası doğumlu çocukları, Caney’in yıllarını geçirdiği tapınakta aldılar hemen soluğu. Kafamdaki soru ise büyüyordu anbean: Acaba bana haber verecek miydi Caney? Öbür dünyanın ne biçimde olduğunu anlatacak mıydı bir biçimde bana? Ben de piyango mu almalıydım? Para çıkarsa, Caney’in birgün bana haber vereceğini mi ummalıydım? Erkeklik ilacı, kadın bulma siteleri, reklam kampanyaları türünden çöp-postaları bilgisayarımdan silerken, gönderen, başlık ve ileti bölümü boş olan, yani tümüyle boş olan bir e-posta aldım. İlk

Page 10: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

9

kez, böyle her yerinden boş bir e-posta alıyordum. Acaba Caney’in e-postası mıydı bu? Peki nasıl okuyacaktım bunu? Caney, beni geleneksel yollarla buldu. İnsanlık tarihinin başından beri açık olan yolu kullandı; düşlerime girdi. Öbür dünyada tanrı, Cennet’e ve Cehennem’e kimi koyacağına karar vermek için çekiliş yapıyormuş. Caney’in durumu da çekilişle belirlenecekmiş. Tanrı şöyle diyormuş: “İlkdünyada yaptıklarınız or’da kaldı. İyiyi de kötüyü de size ben verdim. Herşeyinizi ben belirledim. Demek ki, kötülükten olduğu kadar, iyilikten de sorumlu tutulamazsınız. O nedenle, melekler, Cennet-Cehennem biletleri için sayı çekecekler.” Böylece, dünyada iyilik yapanların, Cehennem’e; kötülük yapanların, Cennet’e gittiği çok oluyormuş. Soranlar olmuş tanrıya, “bu ne adaletsizlik?!” diyenler olmuş. Tanrı ise şöyle yanıtlamış onları: “siz, benden korktuğunuzdan iyilik yapanlarsınız. Benim korkumdan değil, gerçekten içinden geldiği için iyilik yapanları, Cennet’e de Cehennem’e de koymuyor; kendi ülkemde, tanrı ülkesinde ağırlıyorum. İçinden geldiği gibi, inanan-inanmayan ayırmadan herkese iyilik yapanlar çoğalsaydı, ilkdünyada hiç bir sorun kalmazdı. Ben de bu kadar meşgul olmazdım. Tanrı ülkesinde en güzel yeri, benim varlığıma inanmamalarına rağmen ayrımsız iyilik yapanlara ayırıyorum.” Caney’le ilgili bir yargı yanlışı olduğuna eminim. Onun, içinden geldiği gibi iyilik yaptığını, gerçekten iyi olduğunu kanıtlamak için, kendimi öldürüp tanrı katında ona tanıklık edeceğim. 19.05.2009 Ho Çi Min Kenti, Vietnam

Page 11: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

10

Gerçek Gülüşlüler... Sermaye düzeninin beni yapaylaştırdığını bugün bir kez daha anladım: Bugün, gülüşleri sahici olan herkesi tutukladılar. Köşedeki elma yanaklı çiçekçi kızı da tutukladılar elbette. Gülümsemesine duyduğum gizli hayranlık da böylece öfkeye dönüştü. Ve işte benim gülüşüm sahici değilmiş ki, beni tutuklamadılar. Oysa, ben ağız dolusu gülerdim gençken. Günlerin nasıl geçtiğini anlamazdım. Garsonlar, kasiyerler, tezgahtarlar; bunların hiçbirisi tutuklanmadı. Palyaçolar da öyle. İlk önce elbette, anaokulu öğretmenleri tutuklandı. Neymiş efendim, onlar gülünce, milletin morali bozuluyormuş; “ne adaletsiz dünyada yaşıyoruz” diye ayaklanıyorlarmış. İşte bu nedenle, gerçek gülüşlüler, gülmekten değil, halkı isyana teşvikten tutuklandı. Anladık, benim gülüşüm sahici değil. Peki ben neden gülemiyorum? Belki de yiyeceklere birşeyler katıyor devlet. Her yemekte azıcık var bu mutsuzluk virüsünden. Belli bir yaşa gelince, bedende birikmiş oluyor; mutsuz oluyorsun. Ya da belki; şu “hava kirliliğine son çözüm” diye 30 yıldır sıktıkları sprey olmasın işin içinde?! En mantıklı olasılık, bu, görünüyor. Demek, 30 yıl, bu virüslü havayı soluyunca, gülüşlerin tadı da kaçıyor. Sonra da belki, gerçek gülüş ilaçlarından, parayı kıracaklar. Bu sermaye düzeninden herşey beklenir. Yaparlar mı, yaparlar... Zaten, domuz gribinde de, ilaç şirketlerinin, virüsü, bilerek yaydığı iddiası ortaya atılmamış mıydı... “Ateş olmayan yerden duman çıkmaz” demişler. İşin içinde bir iş var ki, birisi iddia atmış. Ben de bu hava virüsü iddiasını attığıma göre, işin içinde bir iş var; yoksa atmazdım, öyle değil mi... Eskiden, sermaye düzeninden herşey beklenmezdi. Sınırları vardı bu düzenin, her düzen gibi. Örneğin, eskiden, Ay’a reklam veren olmazmış; inanılır gibi değil! Halbuki şimdi, Ay’a reklam vermek için devletlere verilen para, trilyonları buluyor. Dün, tüm gece boyu, düşlerimde reklam görüşüm de, aynı düzenin bir oyunu olmalı. Ama bence, en büyük değişim, ev reklamcılığı dolayısıyla oldu. Düzen, Ay’ı bile reklam için paylaştıktan sonra, reklam verilebilecek yer olarak, bir tek, evlerin içi kalmıştı. Şimdi her evin tüm duvarları, reklamlarla dolu. Evsahipleri, evin içduvarlarına verilen reklamlardan zengin oluyor. Kiracılarsa, eviçi reklamlarıyla gelir elde etme olanağından yararlanmak için, borca girip bir an önce bir ev almanın yoluna bakıyorlar. Bu noktadan sonra, borca girip ev almayan, enayidir zaten. Şirketlerin, evsahiplerine yönelik reklam ödemelerini eve gelen konuk sayısına göre yapması, komşu-eş-dost-arkadaş ili şkilerini patlattı. Artık, dışarıda yemek yemeye giden yok. Herkes birbirinin evine gidiyor; evlere girerken, elektronik kartla kaydoluyor; böylece gelirlerini arttırıyorlar. Günümüzün temel felsefesi, “gözün gördüğü her yerde reklam olmalı.” Konuk sayısına göre gelir olunca işin içinde, bütün gülüşler sahteleşti. Herkes, birbirini, daha fazla çevre yapıp daha fazla gelir elde etmek için ve yalnızca bunun için ziyaret eder oldu. Ne kadar çok gülersen, o kadar çok gelir geliyordu. Ne kadar ekmek, o kadar köfte... Belki de, hava virüsünden olmamıştır gülüşlerin sahteleşmesi. Yaşantımızda doğal bir neden var bunun için: Eviçi reklamcılığı... Çocukları da tutuklarlar mı acaba? Çünkü en sahici gülüşler onlarınkidir sonuçta. Üstelik, gerçek gülüşlüleri tutuklayınca ne yapacaklar? Onların gülüşlerini

Page 12: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

11

sahteleştirmenin bir yolunu biliyorlar mı acaba? Benim okuduğum kadarıyla, tarihte, gelmiş geçmiş tüm sahte gülüş çağlarında, gerçekten gülen insanlar olmuş. Onlar, “sahte gülüşlüler, gerçek gülüşlü olsun” diye, hep daha fazla ve doya doya gülmüşler. Evlerine reklam almamışlar, gördükleri tüm reklamları yırtmanın bir yolunu aramışlar. Onların birbirini ziyareti gerçekmiş. Zaten, kolluk güçlerinin, gerçek gülüşlüleri bulması uzun süremezdi; çünkü bu eviçi reklamcılığı çağında, bir tek onlar dışarıda yemek yiyorlar. Ya peki ben niye gülemiyorum?! Ben de tutuklanmak istiyorum. Eski çağlarda olduğu gibi, ben de ölüme güle güle gitmek istiyorum. Beni ne güldürebilir acaba? Ay’daki reklamı paçavraya çevirsem, onun yerine “Buraya Reklam Koymak Tehlikeli ve Yasaktır” diye hiç bir zaman silinmeyecek harflerle yazsam, gülebilir miydim? Onun kendisi de reklama dönüşürdü, çirkin olurdu. Eskiden nasılmış ki Ay’ın yüzü? Çin’de Ay’ın yüzünde tavşan görürlermiş, ‘aytavşanı’ derlermiş. Başka ülkelerde ‘Aydede’ derlermiş bizim tontona; yüzü, yaşlı bir adamınkine benziyor diye... Ben Ay’a öyle birşey yazmalıyım ki; sahte gülüşlü çoğunluk, Ay’ı görüp birdenbire gerçekten gülmeye başlamalı! Ne yazabilirim?! Ay’ın üstüne hiç bir şey yazmazsam, gözün gördüğü her yerde reklam olmadığının farkına vararak gülerler mi acaba? Bu, herhalde güldürmez onları. Tamam, buldum! Hem, bu, beni de güldürür! Şimdiden, sahici gülücükler oluştu yüzümde. Aman, görmesin devletin zor güçleri... Şunu yazacağım: “Tüm reklam şirketleri, ikinci bir emre kadar kapatılmıştır. Şimdi sarılın bakalım eşinize-dostunuza gerçekten; çünkü bunun için para verilmeyecek artık size...” 17.05.2009 Ho Çi Min Kenti, Vietnam

Page 13: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

12

Devre-yaşam Ömrüm, mutsuz varsılları mutlu etmek için binbir yol bulmakla geçti. Psikologluk, üniversitede okurken, bana, heyecan verici gelirdi; şimdi, geçimimi sağlamak için yaptığım zoraki bir iş... Neden böyle oldu? Çünkü insanlara, olaylara olumlu yanından bakmayı öğretirken; bu öğrettiğim yöntemler, bana işlemez oldu. Neymiş efendim, “olumlu yandan bak”. Sen şanslı doğmuşsan, herhalde olumlu yandan bakarsın. Bunu sana öğretmek, çocuk oyuncağı. Zaten biz psikologlara en yoksullar gelse yanmıştık; çünkü yaşamlarında bunca acı varken, hangi “olumlu yandan bak” masalına inanacaklar... İşte böyle düşüne düşüne, yıllar içinde çok mutsuz oldum. Yaşamım son derece renksizdi. Hergün bir sürü danışan görüyordum, yarın da bugün de dün gibiydi hep... Bir gün, yine böyle, “tekdüze, berbat bir yaşamım var” diye düşünürken; çöpçülerin, işlerini büyük bir sevinçle yaptıklarını gördüm. Neydi onları bu kadar mutlu eden? Bunu sorunca, mutluluklarının tuzla buz olacağını düşündüm; ama yine de sormaya karar verdim. Bu insanlar, mutlulardı ve psikologa gitmeden mutlulardı üstelik. Şöyle bir şey düşündüm: Bana gelen mutsuz zenginler, bir ay çöpçü olarak çalışsalar nasıl olurdu? Çöpçüler gibi gecekondularda kalsalar? Şirketlerinden bir ay kopuk olarak yaşasalar? Zaten bu varsılların, dinlenceleri de zehir. İşten başka birşey düşünmedikleri için, boş zamanlarında bile mutlu olamazlar. Aman da borsa ne olmuş, aman da dolar düşmüş mü... Evet; devre-yaşam önerim, böyle ortaya çıktı. Çımacı kılığına girip Fransızca şiirler döktürerek, milleti şaşkına çeviren Sakallı Celal’den esinlendiğimi söylemeliyim. Onun ünlü sözünü de şöyle uyarlamıştım: “Bu kadar mutsuzluk, ancak zenginlikle mümkündür.” Hem, ülkenin kalkınmasına katkım yadsınmamalı: Zenginleri çöpçü yaparak, işgücünün niteliğini arttırmış oldum – ya da belki düşürmüşümdür. Ülke, sayemde, bir aylığına da olsa, onlarca zenginden kurtuldu. Mutsuz zenginlere, çöpçülük seçeneği sunuyordum. İlk başta çok yadırgasalar da; Amerika’da zenginlerin böyle yaptığını, bizim zenginlerin Amerikalı zenginlerden geri kalmaması gerektiğini söyleyince, hemen başlamak için can atıyorlardı. İlk ay, en heyecanlısıydı. El yordamıyla yaptığım deney, başarılı olmuştu. Zenginler, bir ay çöpçülük yaptıktan sonra, zengin olarak sürdükleri yaşamın değerini anlıyor; bana minnettar kalıyorlardı. Ben de şaştım “nasıl oldu bu” diye. Çöpçüler de çok hoşnutlardı; işlerine bir ay ara veriyor, ücretli olarak izne ayrılıyorlardı. Hatta, bir kanalın, bu devre-yaşam programımdan övgüyle söz edip, çöpçülerin ülkenin en mutlu insanları olduklarını ve imrenilecek, basit bir yaşam sürdüklerini dünya aleme ilan etmesinden sonra, hem çöpçüler daha da mutlu oldular hem de ünüm, kıtalar, dağlar aşıp Mars’a kadar dayandı. İşi büyüttüm kısa sürede. Dünyanın dört bir yanından zenginler, akın akın, kliniğime geliyordu. Estetik ameliyat, yalnızca, bedeni onarmaya yetiyordu; yaşamı onarmaya yetmiyordu. İşte onun için geliyorlardı bana sanırım. Dünyanın belli başlı gazetelerinde, çöpçülerle ve bir ay çöpçü gibi yaşamış zenginlerle uzun söyleşiler çıkıyordu. Ferrarisini satan bilge bile, ilim irfan için kapımı aşındırdığı gün, “bunu da gördüm ya, gam yemem artık” dedim kendi kendime. Bir kanalla yaptığımız anlaşma dolayısıyla, çöpçüler, yeteneklerini sergiliyor; kimin devre-yaşam programımın yeni

Page 14: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

13

dönemine katılacağı, izleyici oylarıyla belirleniyordu. Bu programları sevmesem de; ‘psikoloji’ denilen sosyete sporunu, çöpçüleri de mutlu edecek bir noktaya taşımak, gurur vericiydi benim için. Beklenmedik sonuçlar da çıkmadı değil: Kimi zenginler, bir aydan sonra, çöpçü olarak kalmaya karar verdiler. Para saymak ve saydırmakla geçen, hep daha fazlasını isteyen eski yaşamlarından daha iyiydi bu, onlara göre. Ülkenin tüm emekçileri, güleryüzlüydü artık. Sanki güleryüzlülükte birbirleriyle yarışıyorlardı. Aslında, gerçekten de yarışıyorlardı. Umuyorlardı ki, bir gün, bir zengin, onları görüp “çok mutlusunuz. Hele bir ay izin verin ki, ben de lağımları açayım, ben de sokak lambalarını değiştireyim, ben de sizin gibi mutlu olayım” diyecek. Böyle psikolojinin gözünü yiyeyim ben. Baştan bilseydim böyle olacağını, hiç mutsuz da olmazdım. Ama zaten mutsuz olmasaydım, devre-yaşam programı da çıkmazdı. Demek ki ben mutsuzum. Mutsuz muyum? Hadi ya! Bu kez niye mutsuzum?! Hay, bıktım ben bu işten. Zaten zenginler de çöpçüler de yavaş yavaş homurdanmaya başladılar: Zenginler, “bir çöpçü kadar bile mutlu değiliz” diye üzülüyorlarmış. Çöpçülerse “bir aydan sonra yine işbaşı yapıyoruz” diye dertleniyorlarmış. İşe bak ya; ben de mutsuzum işte. Gemisinin batacağını bilen kaptan, kaçarken, geminin kaptanını, Afrikalı-Amerikalı yaparmış. Hey yazar! Sen bu sözümü duymamış ol! Gel, sen, kimi zaman, psikolog ol; ben de, kimi zaman, yazar olayım. Beğendin bunu demek! Hoşçakal yazar! Bu, işyerimin anahtarı. Çay istersen, 1313’ü arayıp ısmarlayabilirsin; çaycıya da selam söylersin benden. *** Hey yazar! Seninle devre-yaşam yapmamızın üstünden aylar geçti. Seninki de zor işmiş be arkadaşım; sabah-akşam bekle ki esin gelsin. Sokaklarda notlar alırsın, vergi memuru sanırlar seni, kaç or’dan; zaten, zincirlerinden başka kaybedecek birşeyleri olmayanlar, yıkım nedeniyle, burunlarından soluyor. Hele o kaçak taksicinin or’da, elinde kağıt-kalemle “taksi çağırtacaktım” dersen, mahalleli, “burada taksi yok” derler; seni kaçak taksi denetçisi sanırlar. Sonra, eve gidip televizyonu açsan, filmlerin neredeyse tümü, sıkıcı gelirmiş sana be kardeşim; hep tahmin ettiğin gibi ilerleyip aynı biçimde bitiyormuş filmler. Bir toplantı ortamında ne tür insanlarla karşılaşacağını, hangi insanın ne diyeceğini de bir dakika önceden değil, yıllarca önceden anlayabiliyormuşsun. Herşey aynı geliyormuş sana. Bunun için, aha şu camdan dışarı baktığımda gördüğüm ne kadar insan varsa, hepsinin sıkıcılığı katlanarak artıyormuş senin için. Vay yazar, sen benden daha mutsuzmuşsun yazar... Psikologluğun değerini şimdi anladım. Hadi gel, değişelim. Hem sen neden güneş gözlüğü taktın? O da ne! Neden gözlerin mor?! Demek, devre-yaşam programıyla bile mutluluk bulamayanlar, işyerini bastılar! Demek, gözleri dönmüş olduğundan, seni ben sandılar! Demek, eşşek sudan gelinceye kadar, dağıttılar ağzını burnunu! Kızmazsan, birşey sorabilir miyim? Seni dövdükten sonra nasıllardı? Söyle bir; sordun mu onlara; “ağzımı burnumu dağıttınız, mutlu musunuz, boyunuz uzadı mı?” diye sordun mu? Öyle deme yazar. Bu, bilim için çok önemli. Adam dövmek, insanları mutlu edebiliyorsa; yeni bir adam dövme programı başlatabiliriz. Yoksullara, bir posta için, bir aylık gelirlerini veririz; sonra, mutsuz olan bir insan gelip adamı döver; rahatlar; mutlu olur. Sana da ücretsiz olur bu program, bir yıllığına; ne dersin yazar? Ne dedin? Ne dedin? Senin ben olmadığımı anladılar mı? Ağzımı burnumu dağıtmak için kapıda mı bekliyorlar? Yazar, peki sen dayak yiyince mutlu oldun mu? Dayak

Page 15: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

14

yenince mutlu olunuyorsa, bu kez, bir dayak yeme programı başlatırız... Hadi ya; mutlu olmadın demek. Kapıyı yumruklayan onlar mı?! Ama yazar, aslında sen yazar değil, psikologsun; dayaklık olan, sensin. Bu işi başlarına sen açtın. İşleri karıştırma! Ben yazarım, sen psikologsun. Kapıyı açıyorum ki seni bir kez daha benzetsinler. Bakalım, insan, birisini dayak yerken izlediğinde mutlu olabiliyor mu... Deneyip göreceğiz. Az sonra... Bizden ayrılmayın... 17.05.2009 Ho Çi Min Kenti, Vietnam

Page 16: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

15

Birinci Ay Savaşı Herşey, Büyük Patlama’yla başladı elbette; ama o andan bu ana dek olanları yazmak, sonsuz sayfa gerektirirdi. Ayrıca, o sonsuz sayfaya yazdıklarımız da, o andan sonra olanların bir parçası olduğunu göre, biz yazdıkça, sonsuzluğa yeni sonsuzluklar eklenirdi. Her neyse; şimdilik bu kadar kafa karıştırmaya gerek yok. Herşey, Büyük Patlama’yla başlasa da, Dünya’nın yeni biçimini alışı, ABD başkanının işkence raporunu açıklamasıyla oldu. Çin’i, Rusya’yı ve tekerine çomak sokan irili ufaklı bir sürü ülkeyi “sizde insan hakları ihlalleri çok. Demokratik olmalısınız.” vb. diye azarlayan o zamanların koskoca bugünlerin kümküçük Amerikası, işte bu işkence raporuyla çöküş sürecine giriyordu. Demek, “devlet güvenliği için işkence gerekebilirdi.” ABD’nin tutucuları, bu raporun açıklanmasına büyük tepki gösterdiler; bu, küllen yalandı; doğru olsa bile, vatan-millet için yapılmıştı. ABD’nin gerçek demokratları, bu raporu yadırgamadılar; çünkü ABD’nin işkence yaptığı, ilk kez ortaya çıkan bir gerçek değildi. Yalnız, işkence yapan görevlilerin yargılanmamasına içerlediler. ABD dışındaki gerçek demokratlar için ise, bu, kabustu: Artık, demokrasi adına, insan hakları adına, işkenceye karşı çıktıklarında “ama ABD de yapıyor” denilecekti. Ama bakın, Myanmar’a askeri yönetimi nedeniyle ambargo koyan AB ülkelerinin demokratları, ABD’nin açığını yakalayınca bir anda aslan kesildiler. Büyük kampanyalarla, AB’nin işkenceci ABD’ye ambargo koymasını sağladılar. Bunu diğer ülkeler izledi. Hatta, artık Güney Amerika’daki Bolivar Birliği’nin bir parçası olan Küba bile, ABD’ye ambargo uygulama kararı aldı. ABD, hem bu ambargolar nedeniyle; hem de İsrail’in nükleer saldırganlığını görmezden gelerek, İran ve Kuzey Kore’de başlattığı savaşların dev harcamaları nedeniyle, içinden çıkılmaz bir çöküş sürecine girdi. ABD’deki İsacı rahiplerin, işkenceye karşı, tüm eyaletlerde büyük gösteriler düzenlemesi ve bu gösterilerin ABD’nin son teknoloji ürünü ordusuyla kanlı bir biçimde bastırılması, ABD’nin en has dostlarını bile, ambargocuların tarafına çekti. ABD’nin kabusu yeni başlıyordu: Bolivar Birliği’nin bir parçası olan Meksika, 1846-1848’deki Meksika-Amerika Savaşı’nda Amerika’nın ele geçirdiği, daha sonra ABD’nin güney ve güneybatısını oluşturan Teksas, Kaliforniya, Arizona, Nevada, Utah, Colorado ve Yeni Meksiko gibi eyaletleri geri istiyordu. Meksika’nın istemlerini, dünyanın iki süpergücünden biri olan Hindistan destekliyordu. Rusya ise, 1867’de 7.2 milyon Dolar’a ABD’ye sattığı Alaska’yı geri istiyordu; 7.2 milyon Dolar’ı ABD’ye geri verip Alaska’yı topraklarına katacaktı. Rusya; Çin ve Hindistan gibi devlerin karşısında, ‘sıcak denizlere inme emeli’nden çoktan vazgeçmişti; enlemesine genişlemenin ve tüm Kuzey’in hakimi olmanın yollarını arıyordu. Bolivar Birli ği’ne ve Rusya’ya karşı, ABD’nin korumanlığını, dünyanın diğer süpergücü Çin yapıyordu. ABD’yi ekonomik durgunluktan kurtaran güç olan Çin olmasa; dünyanın ‘hasta adam’ı ABD, çoktan nalları dikmişti zaten. Çin’in ABD’yi korumasının elbette koşulları vardı: ABD’nin Pasifik kıyılarında Çin askeri üsleri açıldı. Buna karşı çıkan ABD’li ulusalcılara verilen yanıt netti: “Çin ordusu, bizi işgal etmek için değil; bizi yedi düvelden korumak için burada.”

Page 17: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

16

Çin etkisi, askeri üslerle kalmadı; zamanla Amerikan yaşamının her yanını etkiledi: Olağan koşullarda 18 Şubat’ta kutlanan Devlet Başkanları Günü, ABD’nin ilk Çinli-Amerikalı devlet başkanının anılmasına ayrıldı. 13 Ekim’de kutlanan Kolomb Günü yerine, aynı gün, Amerika’yı Avrupalılar’dan önce keşfettiği ileri sürülen Çinli Amiral Zheng Xe’ya ayrıldı. 4 Temmuz’da kutlanan Bağımsızlık Günü, Çin’le Dostluk Günü olarak değiştirildi. İngiltere’de Hint yemeklerinin İngiltere’nin ulusal yemeği olarak kabul edilmesi gibi, Çin yemekleri, Amerika’nın varolmayan mutfağına taze kan getirdi. Televizyonlarda, Çin takvimiyle Amerikan yerli takvimi arasındaki benzerliklerle ilgili uzun tartışma programları oluyordu. Çince’nin ABD’nin ikinci kamusal dili olan İspanyolca’nın yerine kamusal dil yapılması, tüm kamusal belgelerin İngilizce ve Çince olmak üzere iki dilde yazılması, Amerikan Doları’ndaki devlet başkanı resimlerinin Çin-Amerika (dikkat: ‘Amerika-Çin’ değil, ‘Çin-Amerika’. Yeni yayınlanıp tüm devlet birimlerine gönderilen genelgede, Çin’in, her zaman, Amerika’dan önce yazılması zorunlu kılınıyordu. ABD’nin kurtarıcısı Çin’e saygı gösterilmeliydi) dostluğuna vurgu yapacak biçimde değiştirilmesi gibi tasarılar, her gün, artık çift-dilli olarak basılan gazetelerin sayfalarını kaplıyordu. Çin’in ve Hindistan’ın 2100’de tüm ülkeleri geçeceğini 2009’da öngörenler çoktu. Bu konuda öyküler de yazılmıştı. Yorumcular, bir kere, bu iki devin büyük nüfusuna ve baş döndürücü kalkınma hızına dikkat çekiyorlardı. Çin ve Hindistan, bu iki üstünlüğünün ötesinde, yüzlerce üst düzey okul ve araştırma kurumu açtı. Eskiden doktora yapmak ve çalışmak üzere ABD’ye giden milyonlarca yetenekli genç, Çin’i ve Hindistan’ı yeğlemeye başladı. İki dev, en yoksullarını, nüfusu gittikçe yaşlanan, bu nedenle çöküşe giren Japonya ve Avrupa’ya göndererek, yoksulluk sorununu büyük ölçüde çözdüler. Bu arada, Çin, nüfusunun yaşlanmasına ve genç nüfusun gerektiğinden az olmasına neden olan Tek Çocuk Politikası’nı da kaldırdı. İki dev, beyin göçünü tersine çevirerek, dünyanın en nitelikli i şgücüne sahip oldular. Çin’in 2003 yılında, Rusya ve ABD’den sonra, uzayda insanlı uçuş yapabilen üçüncü ülke olmasından kısa bir süre sonra, Hindistan da, dördüncü ülke oldu. Böylece uzay gerginlikleri de hafif hafif başladı. Fakat iki dev de, birbirine saldırmaya yanaşmıyordu. Komşu oldukları için, birbirlerine saldırmayı riskli buluyor; karşılıklı bir saldırı sonunda haritadan silinmekten korkuyorlardı. Bu nedenle, kendi aralarında ölçülü bir diplomasi yürütürken; başka ülkeleri, kendileri için savaştırıyorlardı. İşte Çin’in ABD’yi; Hindistan’ın Bolivar Birliği’ni desteklemesi, bu sürecin bir ürünüydü. 2. Soğuk Savaş Dönemi’ydi bu. Bu soğuk savaşa, iki devin de, şirketlerini, ucuz işgücü olan ABD’ye kaydırması eşlik ediyordu. ABD’deki çağrı merkezlerinde çalıştırılan ABD yurttaşlarının Çince ve Hint dillerini konuşmaları, aksanlı oluyor; Çin’deki ve Hindistan’daki yurttaşlar, bu kötü Çince’den ve bu kötü Bengalce’den, Güceratça’dan, Tamilce’den vd. rahatsız oluyorlardı; ama olsun. ABD’nin gerilemesi, Çin’in de Hindistan’ın da işine yaramıştı. Öte yandan, Çin ve Hindistan’da sendikalar güçlü olduğundan, Çin ve Hint fabrikaları, akın akın, ucuz işgücü cenneti ABD’ye kayıyor; bu durum, birçok Çinli’yi ve Hintli’yi işsiz bırakmakla kalmıyor, ABD’li işçilere karşı Çin’de ve Hindistan’da ulusalcı bir dalganın büyümesine de yol açıyordu. Bu işsizler, daha sonra, Çin ve Hint ordularına katılıyor; hem iş sahibi olmuş oluyor hem de ulusalcı duygularına hitap eden bir iş yapmış oluyorlardı. ABD’nin içi, kaynıyordu. Etnik kavgalar ve mezhep ayrışmaları, almış başını yürümüştü. Amerika Yerlileri, kültürel olarak kendilerine yakın gördükleri Çinliler’i ve Çin Ordusu’nu sevinç gösterileriyle karşılamıştı. İspanyol-Amerikalı ABD başkanının dev heykelleri, daha ilk günde yerle bir edilmişti. ABD yurttaşları,

Page 18: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

17

heykelleri kırmak için birbiriyle yarışıyordu. Sökülen taşları, inşaat işçileri, kendi gecekondularının yapımında kullanmak üzere topluyorlardı. ABD’de yaşayan milyonlarca İspanyol ise, Meksika’nın, dolayısıyla, Bolivar Birliği’nin bir parçası olmak istiyorlardı. ABD’nin beyazlarının ve siyahlarının tavrı, karışıktı; çoğunun, Hintli ve Çinli akrabaları vardı. Hergün, bir mezhep, bir başka mezhebin kilisesine intihar saldırısı düzenliyordu; ölmemişleri de yoldan geçenler öldürüyordu. Beyazlar, Kanada’ya kaçıyor; İspanyollar, Meksika’ya sığınmanın bir yolunu arıyor; Siyahlar’sa Afrika’ya dönmeyi düşünüyorlardı. En iyi durumdakiler, Yerliler’di. Onlar, Bedeviler gibi, kentlerden uzak yaşıyorlar; patlayan bombalardan etkilenmiyorlardı. Meksika’nın uyuşturucu kartelleri, Meksika’nın, Bolivar Birliği’ne katılmasıyla, ABD’ye sığınmışlardı. ABD, tümüne yurttaşlık vermişti. ABD’nin düşüncesi, onları Meksika’ya karşı oluşturulacak askeri birliklerde kullanmaktı. Bu, iyi bir düşünce olabilirdi; ancak, ABD, bu kartellerin karanlık ve denetlenemez güçler olduğunu unutmuştu. Bu unutkanlık, ABD’nin sonunu getirdi: Bolivar askerleriyle ABD-Meksika sınırında çatışmaya giren uyuşturucu kartelleri, bu 2. Soğuk Savaş Dönemi’nde, sıcak savaşın başlamasına yol açtı. Küba’nın, Venezuela’nın, Bolivya’nın, Arjantin’in ve daha birçok ülkenin askerlerinden oluşan Bolivar Ordusu’nun, savaşmaktan bıkmış, Vietnam’dan Irak’a, İran’dan Kuzey Kore’ye dek aldığı yenilgilerle moral olarak çökmüş ABD ordusunu yarıp ABD’nin orta eyaletlerine girmesi, çok kısa sürede oldu. Sokaklarda sevinç gösterileri yapanlar, bu kez, ABD’nin İspanyolları’ydı; Çinli-Amerikalı ABD başkanının dev heykellerini tuzla buz ediyorlardı. İsrail yapımı kimyasal silahlar ve ABD’nin daha önce Vietnam’da kullandığı, üç-beş kuşakta engelli doğumlara neden olan portakal gazı bile, ABD’yi kurtarmaya yetmedi. ABD, Bolivar güçlerini püskürtmek için, Hiroşima ve Nagasaki’ye yaptığı gibi, ama bu kez kendi kentlerine, atom bombası atmayı düşünürken; Çin ordusu, devreye girdi. Bolivar Ordusu ile büyük çatışmalara girdiler. Bir yandan da, Hindistan’ın tam desteğini alan Rusya, Alaska’yı ani bir saldırı ile ele geçirmişti. ABD, gafil avlanmıştı. Rusya, Alaska’yı, para vermeden, bedavadan geri almaktan mutluydu. Hindistan’ın dostluğundan öyle hoşnuttular ki, Alaska’da yeni bir kent kurup adını ‘Gandhi-grad’ koydular. Tarihin cilvesi buydu işte: Tam adı ‘Çin Halk Kurtuluş Ordusu’ olan Çin Ordusu, yine bir halk ordusu olan Bolivar Ordusu ile çarpışıyordu; iki tarafın da kurtarmak istediği halk, başka başkaydı. Savaşın Hindistan’a ve Çin’e sıçrayıp birbirini yok etmeye gideceğinden korkan iki dev, sonunda ateşkes imzaladılar. Anlaşma, bu savaşları, sömürgeciler arasındaki yeni paylaşım kavgaları olarak gören 1 Mayıs Partisi’nin gücü nedeniyle tarafsız kalmış Türkiye’de, artık çoktan eskimiş, bu nedenle Asya-Avrupa Müzesi’ne dönüştürülmüş 1. Boğaz Köprüsü’nde yapıldı. Boğaz Köprüsü Anlaşması’na göre, ABD’nin güneyi, Bolivar Birliği’ne; kuzeyi, Çin Halk Cumhuriyeti’ne verildi. Bolivar Birliği, topraklarındaki Çinli azınlıkların toplumsal ve siyasal haklarını tanıma sözü verdi; Çin Halk Cumhuriyeti ise, ülkesindeki İspanyol azınlıkların haklarını koruyacaktı. Alaska’nın özbeöz Rus toprağı olduğu, bu anlaşmayla güvence altına alındı; hatta, ABD, Alaska’yı, uluslararası hukuka aykırı olarak ikiyüz yıldan fazla elinde tuttuğu için, tazminat ödemeye mahkum edildi. Bundan sonra ABD’de ne olur, belli değil. Zaten ‘ABD’ diye birşey de kalmadı. Ülkenin kuzeyi, Çin Birleşik Devletleri; güneyi ise, Bolivar Birleşik Devletleri oldu. Bundan bin yıl sonra, Amerikan ulusalcılarının, “Amerika, kendini yönetecek güçte değil; Amerika’ya manda gerekli” diyenlere karşı, Amerika’nın daha önce bağımsız

Page 19: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

18

olduğunu kanıtlamak için, eski Kuzey Amerika haritalarını bulup çıkarmaları gerekecek; yoksa kim inanır Amerika’nın bağımsız olabileceğine... Yine de, son zamanlarda, Kaliforniya’da bir gerilla hareketi tomurcuklanıyor. Kaliforniya’nın İspanyol olmayan halkları, kolay teslim olacağa benzemiyor. Kaliforniya’nın bağımsızlık yanlısı aydınları, Bolivar Birliği’ne ve Çin’e karşı savaşmak için, Vietnam’ın ve Irak’ın ABD’ye karşı direnişlerini ayrıntılı olarak inceliyorlar; bu iki direnişteki gerilla yöntemlerini uygulamaya çalışıyorlar. Kaliforniyalı direnişçilerin en ünlü sloganları, yıllanmış parti sandıklarından çıkma: “Ernesto’ya bin selam, daha fazla Vietnam!” Ne günlere kaldık ey Özgürlük Anıtı... Artık, Dünya’da ABD de bölüşüldükten sonra, paylaşılacak pek bir yer kalmamıştı. İki dev, bundan sonra, paylaşım kavgalarını uzaya yoğunlaştıracaklardı. İlk adım, elbette, stratejik öneme sahip olan Ay’ın paylaşılması olacaktı. Dünya savaşı çıkacağına ay savaşı çıkması yeğdir, biz dünyalılar için; öyle değil mi ama... 04.05.2009 Ho Çi Min Kenti, Vietnam

Page 20: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

19

İnsanları Ayakkabılarından Tanıyan Adam Bu olayın Afrika’da geçtiği söyleniyor, ama dünyanın hemen hemen her yerinde geçmiş olabilir aslında. Görünürde, olayın başkişisi, ülkenin dahi başbakanı. Dahi başbakan, birçok dahide de olduğu gibi, garip huylara sahipmiş. İnsanların yüzlerini anımsayamaz, ama onları ayakkabılarından tanırmış. Onun için, insan bedeni, yalnızca ayaklardan oluşurmuş; dünyayı, sanki bir kamera, yalnızca ayakları çekiyor gibi görürmüş. “Dost, başa; düşman, ayağa (bakar)” derler, ama o, dostunun da düşmanının da ayağına bakarmış. Halk da yöneticiler de bu garip huyunu çok yadırgarlarmış; yine de başbakanı severlermiş; çünkü o, bir dahiymiş; ülkenin yerli yapımı ilk füzelerini ve uydularını yapıp ülke adına göğün enginlerine atan adammış. Egemenler de severmiş onu; çünkü başbakan, dahi de olsa, toplumsal ilişkilerde zayıfmış; onu kandırmak, çok kolaymış; herkesin iyi niyetli olduğunu sanırmış. Bir kere, ayakkabı renkleri, önemli bilgiler verirmiş ona; sonra, düz mü, bağcıklı mı, çıtçıtlı mı, yapışkanlı mı, ona bakarmış. Zaten kimilerinin spor, kimilerinin iş ayakkabısı giymesi; kimi ayakkabıların ucuz, diğerlerinin pahalı olması; kimilerinin kadın, kimilerinin erkek, kimilerinin çocuk, kimilerininse erkeklerin de kadınların da giyebileceği ayakkabılardan olması, işini çok kolaylaştırırmış. Sonra, ayakkabının tasarımına bakarmış. Sivri burunlu mu, düz burunlu mu, arkası nasıl; ve elbette, malzemesi, lastik mi, deri mi vb… Bunların hepsi ama hepsi, bir şimşek çakımında uyanırmış dahi başbakanın beyninde, insanlarla karşılaştığı zaman. Bundan sonra, ayakkabının yıpranmışlık düzeyine bakarmış. Yeni-eski ayakkabı ayrımının ötesinde, ayakkabının özellikle nerelerinin eskidiğine bakarmış. Ama bir ayakkabı türü varmış ki, işte onu ayıramazmış: Postallar. Postallılar, sabah-akşam, postallarını boyadıklarından; hep, bakımlı olduklarından; hep aynı renk ve kalıpta postal giydiklerinden; dahi başbakan, postallıları bir türlü ayırt edemezmiş. Öyle olurmuş ki, hükümet başkonağında, emireri bile odasına girse, genelkurmay başkanı sanıp saygı duruşunda bulunurmuş. Genelkurmay başkanını da emireri sandığından, işler hep sarpa sararmış. Dahi başbakanın bu huyu, garip elbette. Bu garip huyun altını kazmak istersiniz diye, dahi başbakanın üniversite hocası olduğu yıllara gidelim: Dönem sonunda, bir öğrenci, dahi hocayı görür. Hoca, onu tanımak için, bir, ayağına; bir de yüzüne bakarken, öğrenci, “hocam, ben bütün derslerinize girdim, tartışmalara etkin olarak katıldım, yine de dersinizden kaldım, nasıl olur?” demiş. Dahi hoca da, “o zaman başka ayakkabı giymişssin!” demez mi?! O zaman öğrenci üstelemiş: “Hocam, siz öğrencileri neden ayakkabılarından tanıyorsunuz?” Bunun üzerine dahi hoca, “siz, gençsiniz; izlentilere uyup sürekli, saçınızı başınızı değiştiriyorsunuz; ama ayakkabılarınızı nadir olarak değiştiriyorsunuz. Saçınız değişince, yüzünüz de görünüşünüz de değişiyor. Ayakkabılarınız, daha güvenilir” demiş. Dönelim postallılara: Ülkede çeşit çeşit ayakkabı, sokakları turlarken ve dahi başbakan, insanları rahatlıkla ayırt edebildiği için mutlu mesut yaşarken; bir gün, postalların sayısının arttığını görüp şaşırmış ve daha sonra, ülkeye ordunun elkoyduğunu öğrenmiş. Artık ne sokakta ne de hükümet başkonağında, postal dışında ayakkabı görmek ne mümkün… Daha da kötüsü, dahi başbakandan da postal giymesini istemişler. İşte bu, dahi başbakan için çok zor olmuş. Postalları ayırt

Page 21: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

20

edemeyen dahi başbakan, kendisini de ayırt edemez olmuş. Kendi ayağına baktığında, saygı duruşuna geçer olmuş. Sokaklarda yalnızca postal görülürken, insanlar, aslında, evlerinde, gizli gizli, takunya giyerlermiş. Sonra bir gün, takunyalılar, topluca sokağa çıkmışlar; hükümet başkonağını sarıp başpostallıları tutuklamışlar. Bu kez, sokaklar ve hükümet başkonağı, takunyalılarla dolup taşmış. Bir süre sonra, bir tane postal bile görülmez olmuş. Ama fabrikalarda, işyerlerinde, okullarda, insanın varolduğu ve varolacağı her yerde, insanlar, içlerinden “ne postal ne takunya” diyorlarmış; bu ikisi yerine, çıplak ayakla dolaşıyorlarmış. Takunyalılar tarafından yakalandıklarında falakadan geçirilip zorla takunya giydirilen bu çıplak-ayaklıların ne zaman iktidarı alacağı belli değil. Ama dahi başbakan, bize, şu sözü verdi: “Çıplak-ayaklılar başa geçerse, insanları ayakkabılarından tanıma huyumdan vazgeçeceğim; çünkü insanı insan yapan, elleridir. Çıplak-ayaklıların yalnızca ayakları değil, elleri de nasırlı olur. Tüm insanlar, ellerinden ibarettir zaten. Elleri tanımayı öğreneceğim.” Dahi başbakan, sözünü tutar mı bilmiyoruz; ama bize, insanlığın kurtuluşunun, çıplak-ayaklılarda olduğunu söyledi. 30.04.2009 Ho Çi Min Kenti, Vietnam

Page 22: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

21

İstanbul’da 1 Milyon Bangkoklu; Bangkok’ta 1 Milyon İstanbullu... Nedenini bilmiyorum –gizli anlaşmalar yapıldığı söyleniyor-; ancak, Tayland hükümeti ile Türkiye hükümeti arasında imzalanan anlaşmayla 1 milyon Bangkoklu’nun İstanbul’a; 1 milyon İstanbullu’nun Bangkok’a yerleştirilmesi, iki ülkeyi de geri dönülmez bir biçimde değiştirdi. Bir kere, İstanbul’da her sokak başına, daha ateşli hizmetler de sunabilecek masaj salonları açıldı. Kentteki tecavüz oranı sıfıra inerken; geleneksel evlilikler, Rus güzellerinin arz-ı endam ettiği Karadeniz kentlerinde olduğu gibi, tam da orta yerinden çatırdayıverdi. İstanbul erkeği, “ben Türk’üm” ya da “ben Kürt’üm, bana bir şeycikler olmaz” diye düşünerek AİDS kaptı; İstanbul hastanelerinde özel AİDS birimleri açmak kaçınılmaz oldu. Kentte, namus cinayeti diye bir şey kalmadı; kadınlarla yatmak isteyenler, gencecik kızları kandırıp sonra onların namus cinayetine kurban gitmelerine neden olmak yerine, masaj salonlarına gidip işlerini görüyorlardı. Ancak, Bangkoklular’ın gelişi, İstanbullu geleneksel evli kadınların intiharlarını da arttırdı. Eşlerini evde tutabilmek için, daha nitelikli olmaları gerekiyordu. Artık, güzel yemek yapmak yetmiyor; yatakta da Bangkok güzellerinden aşağı kalmamaları gerekiyordu. Çağdaş kadınlara ise, Bangkoklular’ın gelişiyle gün doğmuştu. Onlar, mutlu olmak için, artık, geleneksel kafalı erkeklerle evlenmek ve hatta kazayla çocuk yapıp ömürleri boyu pişman olmak zorunda değillerdi. Masaj salonları, onlara da açıktı. Birçok tutucu için, bu yeni İstanbul, mide bulandırıcı olsa da; çoğunluk açısından herşey yolundaydı. Suç oranı düşmüştü. İstanbul, laylaylom bir topluma –ya da Taycası’yla ‘sabay sabay’ bir topluma- dönüşüyordu. En büyük fark, İstanbul trafiğinde görülüyordu. Trafikte çok sakin olan, birbirine sövüp saymayan, birbirlerini yumruklamayan Bangkoklular, ilk başta, İstanbul trafiğini çok yadırgamışlardı; ilk aylarda, trafikte dayak yiyen çok Bangkoklu oluyordu. Ama masaj salonları etkisi, yavaş yavaş, İstanbul yollarına da yayıldı; İstanbullular, trafikte sorun yaşadıkları Bangkoklular’la çok kibar konuşmaya başladılar. Sonra bu kibarlık, Bangkoklu olsun İstanbullu olsun herkesle konuşmada sergilenmeye başlandı. Artık, İstanbul yollarında bağırana çağırana raslanmıyordu. Bir insan, yolda bağırıp çağırıyorsa, insanlar, “hemşerim, sen İstanbullu değilsin herhalde?!” diye kibarca uyarıyorlardı. Bağırıp çağırmak, İstanbul dışından olmanın belirtisi olarak algılanıyordu. Yalnızca trafik mi?! İstanbullular, eşcinsellere ve travestilere kem gözle bakmayı da bırakmışlardı. Duy da inanma! Öyle ya, Bangkoklular arasında bir sürü eşcinsel ve travesti vardı. Cinsel baskı düzeneklerinden artık neredeyse tümüyle kurtulmuş İstanbullular’ın eşcinseller ve travestiler için “onlar da insan, biz de insanız” deyişi, inanılmayacak düzeyde büyük bir değişim değilse ne idi?.. Bunu söyleyenler, geçtiğimiz yıllarda, bir travestinin öldürülmesinden sonra, “haydi demokratlar, “hepimiz ibneyiz” diye pankart açın” diyen aynı kişiler değil miydi?! Hatta bu aynı kişiler, Uluslararası Eşcinseller ve Travestiler Şenliği’nin İstanbul’da, Taksim’de yapılması için önayak oldular. Hükümet, İstanbul’da bu kadar büyük bir değişim beklemese de ve hatta bu nüfus değişimi tasarısına imza atıldığı için ilk başta pişman olunsa da, Bangkoklular’ın

Page 23: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

22

Türkiye’nin devlet başkanına krallarıymış gibi taparcasına bağlılık duyması, hükümetin yüzünü güldürüyordu elbette. Keşke tüm Türkiyeliler de, hükümet ne derse onu yapacak yücelikte olsaydı; keşke herkes “10 mekik, 10 şinav çek” denildiğinde, kaytarmanın yolunu aramasaydı… Fakat, İstanbul’daki Bangkoklular’ın siyasallaşması geç olmadı. Kendi ülkelerinde de konuk oldukları ülkede de, kendilerine, darbecilerle, adları binbir türlü yolsuzluğa karışmışlar arasında bir seçim yapmak dışında bir yol çizilmemişti. Onlar da, kendi ülkelerinde olduğu gibi, kırmızı t-gömlekliler ve sarı t-gömlekliler olarak ikiye bölündüler ve aynı biçimde ve fakat değişik renklerle, darbeci kırmızılar ve yolsuz yeşiller olarak ikiye ayrılmış İstanbullular’la ortak hareket etmeye başladılar. Şöyle ki, darbe yanlısı Bangkok sarıları ile İstanbul kırmızıları biraraya gelip turuncuları oluşturdu; onlar da, turuncu ‘devrim’lerde olduğu gibi, hükümeti darbeyle ele geçirmeyi hedefliyorlardı. Yolsuz ‘demokrat’ Bangkok kırmızıları ile İstanbul yeşilleri biraraya gelip kahverengileri oluşturdu. Sultanahmet Meydanı, bir, turuncuların; bir, kahverengilerin eylemleriyle çalkalanıp duruyordu. Olaylar, tam da, aynı yerde, İ.S. 531-532’de gerçekleşmiş Nika Ayaklanması’na benziyordu. O zamanlar, bugünkü Sultanahmet Meydanı, at yarışı alanıydı. At yarışlarında dört takım olurdu: Maviler, kırmızılar, yeşiller ve beyazlar. Dönemin Bizans İmparatoru I. Jüstinyen (527-565) –ki ironik bir biçimde, Medeni Hukuk’un da temellerini atmıştır-, beyazları tutuyor. 531’de bir yarış sonrasında olaylar çıkıyor; maviler ve yeşiller, bu olaylardaki ölümlerden sorumlu tutuldukları için tutuklanıyorlar. Tutuklananların çoğu asılıyor. 10 Ocak 532’de bir mavi, bir de yeşil kaçıyor ve manastıra sığınıyor. Bir linç kalabalığı da manastırı sarıyor. İmparator, halk desteği nedeniyle, son iki idamı, ömürboyu hapse çevirmek zorunda kalıyor ve 13 Ocak’ta yeni bir yarış düzenleneceğini duyuruyor. Saray, at yarışı alanının yakınında; İmparator, yarışı, saraydan izliyor ve İmparator’a daha baştan küfür ediliyor. Aynı günün sonunda, kalabalık, saraya saldırıyor. İmparator’a karşı ayaklanmaya, kimi meclis üyeleri de katılıyor; çünkü yeni vergilerden rahatsızlar. Bunlar, İmparator’dan, başvergitoplayıcıyı ve Jüstinyen yasalarını oluşturan başhukukçuyu kovmasını istiyorlar. Komutan Belisarius komutasındaki Bizans Ordusu, 30,000 ayaklanmacıyı, Sultanahmet’te kılıçtan geçiriyor. Ayaklanma, 18 Ocak’ta işte böyle bastırılıyor. Ayaklanmacı meclis üyeleri de sürgüne gönderiliyor. İşte Sultanahmet’in turuncu ve kahverengi eylemcileri, Nika Ayaklanması günlerini anımsatıyorlardı. Olaylar ne kadar büyür; sürgüne gönderilirler mi; 30,000 kişi, kılıçtan ya da dipçik darbelerinden geçirilir mi, şimdiden bilmek zor; ancak, turuncuların Sabiha Gökçen Havaalanı’nı, kahverengilerin Atatürk Havaalanı’nı işgal ettikleri gün, İstanbul’un 2,500 yıllık yazılı tarihinde Nika günlerinden sonra en hareketli gün oldu. Üstelik, birçok eylemci, Tay boksu öğrenmiş olduğu için, olaylar, eskisine göre daha kanlı seyretti. İstanbul’da yaşayan Bangkoklular’ın iki büyük sorunu, hava ve din idi. Mayıs’tan Kasım’a yağışlı mevsim, Kasım’dan Mayıs’a yağışsız mevsim yaşayan ama hep sıcak, hep sıcak bir ülkeden gelen Bangkoklular’ın İstanbul’un Aralık’ında, Ocak’ında tir tir titremeleri, yürek parçalıyordu. Ülkelerinde yaz’ın, Mart ile Mayıs arasında olduğu –ki yaz, ‘sıcak’ değil ‘en sıcak zaman’ anlamına gelir, çünkü onların ülkeleri zaten hep sıcaktır- bu sıcak, bu güleç insanların Haziran-Eylül arasını yaz olarak benimsemeleri de uzun zaman aldı.

Page 24: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

23

Dahası, İstanbul’da Bangkoklular’ın gidebileceği Budacı tapınakları bulunmuyordu. Ülkedeki tek Budacı tapınağı, Bitlis kentinin Ahlat ilçesinde, bundan 700-800 yıl önce Moğollar’ın yaptırdığı tapınaktı. Ama o da, İstanbul’a bir hayli uzaktı. Bu nedenle, Bangkoklular, İstanbul’da kendi tapınaklarını kurmaya başladılar. Hükümet, ilk başlarda, buna tepki göstermedi. Osmanlı hoşgörücülüğü altında bu tapınakların açılmasına destek bile verdi. Hatta Osmanlı döneminde varolmayan bir inancı korudukları için kendilerini Osmanlı’dan iki adım ileri bir adım geri saydılar. Dahası, Diyanet’te Alevilik ve İsacı mezhepleri yanında Budacılık’ın da temsil edilmesi tasarıları tartışılıyordu. Buna göre Diyanet, Budacı rahipleri ülke koşullarına uygun bir biçimde eğitmek ve tapınaklara atamak yetkisinde olacaktı. Artık, İstanbul’un meydanlarında kuş yemi satan ve dilenen Budacı rahipleri görmek, oldukça sıradan bir olaydı. Rahipler, turuncu eylemcilerle karıştırılmamak için turuncu yerine beyaz giyiyorlardı. Böylece, İstanbullular’a, Budacı rahipten çok, derviş gibi görünüyorlardı. Rahipler, kirlenen beyaz giysilerini gösterip “işte ömrümüz, giysilerimiz gibi kirli! Bizi arınmak kurtarır!” diye konuşmaya başladıklarında, ilahi adalet tüccarlarının çektiği filmleri izlemekten bıkmış olan ama yine de ruhsal bir kurtuluş yolu arayan binlerce İstanbullu, onları, meydanlarda, yemlere saldıran kuşların arasında bağdaş kurup dinlemek için sıraya giriyordu. İstanbul’un daha barışçıl bir kent oluşunu, bir de buna bağlamak, yanlış olmaz herhalde. Ama bir süre sonra, hükümet, binlerce İstanbullu’nun Muhammedcilik’i bırakıp Budacı oluşunu kaldıramayıp düğmeye bastı; birçok Budacı tapınağı kapatıldı; rahipler, ülkenin birliği ve bölünmez bütünlüğünü parçaladıkları gerekçesiyle gözaltına alındılar. Ancak, Budacı rahipleri canları gibi seven onbinlerce İstanbullu, rahiplerin gözaltında tutuldukları karakolların önünde bir aya yakın, gece gündüz, nöbetleşe oturma eylemi yapınca, hükümet, geri adım attı; rahipler salıverildi; tapınaklar, yeniden açıldı. Bütün bu kahverengi-turuncu atışmalarına ve rahiplere yapılan baskılara karşın, İstanbullular, Bangkoklular’ın İstanbul’a gelişiyle daha mutlu bir yaşama sahip olmuşlardı; bu nedenle, bu nüfus değişimi kararını imzalayan devlet başkanının partisi, bir sonraki seçimde İstanbul’dan % 80 oy aldı. “Bu gidişle, bir elli yıl kadar daha, % 80 oy almayı sürdürürler” diyorlar. Gelelim Bangkok’taki İstanbullular’a... Aslında çok fazla anlatacak bir şey yok: İlk başlarda Bangkok camileri, 1 milyon İstanbullu’nun Bangkok’a yerleşmesi nedeniyle dolup taşıyordu. İğne atsanız yere düşmesini bırakın, o kadar kalabalıktı ki, iğneyi bile atamıyordunuz. Bu nedenle, Tayland hükümeti, Bangkok’ta yeni camiler açmayı bile düşündü. Fakat birkaç ay sonra, masaj salonlarındaki İstanbullular’ın sayısı, camilerdeki İstanbullular’ın sayısını geçti. Bangkok’taki tavuk ve balık tüketiminde de büyük artış oldu; çünkü camiler yerine masaj salonlarını dolduran aynı İstanbullular, önlerine konan etlerin inek mi domuz mu olduğunu ayırt edemediklerinden, işi güvenceye almak için, heryerde tavuk ve balık yiyorlardı. Artık, Bangkok’un yollarında, büyük kazalar ve kavgalar oluyordu. İstanbullular, Filipinler’in başkenti Manila’dan sonra dünyanın ikinci en kötü trafiğine sahip Bangkok’ta “arabalar bir saattir ilerlemiyor” diye, öndeki araçların sürücülerine saldırıyorlardı. Burası, İstanbul değildi; ama bunu anlamak için çok geçti. Yoldaki kavgalar dışında, İstanbullular’ın Bangkok’a gelişi, Bangkok’ta bir İstanbul mafyasının türemesine de yol açtı. Yumuşak huylu, güler yüzlü insanların kenti Bangkok’ta, en çıtkırıldım İstanbullu bile aslan kesiliyor; küçük bir olayda bile, pazusunu, tekmesini konuşturuyordu. Uyuşturucuların görece serbest olduğu kentte,

Page 25: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

24

hergün onlarca İstanbullu’nun uyuşturucu baskınlarında yakalandığı bildiriliyordu haberlerde. Tayland hükümeti, İstanbullular’ı geri yollamak için bir hal çaresi düşünmekte. Bakalım ne yapacaklar... 27.04.2009 Ho Çi Min Kenti, Vietnam

Page 26: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

25

Bümbüyüklerle Kümküçükler... Dondurmacıların bir oyunu olmalıydı bu. Hava, çok sıcaklamıştı. Havalandırmanın bir yararı yoktu; hava, zenginleri bile serin konaklarında terletecek kadar sıcaktı. Ülkenin yoksulları böcek gibi ölürlerken, durumdan en çok yakınanlar, gösteriş yapmak için, özel üniversitelerde aşağı sınıflardan, pis kokulu öğrencilerle okuyan sosyete kızları oldu. Birazcık terlediklerinde yıkanacak yer arayan, o da olmazsa üstlerine bir kilo koku süren sosyete kızlarının bu insanı kendinden geçiren kokuları bile, ter kokularını ve ölü bedenlerin mide bulandırıcı kokusunu bastıramıyordu. Hükümet, sonunda, ölümlerin önüne geçmek için, giysi giymeyi yasakladı. Bir tek, özel kumaştan yapılan şapkayı giymeye izin vardı. Mezartaşlarında olmasa bile toprak altında eşit olan yoksullar ve varsıllar, bir anda yeniden ayrıştılar: Memeleri büyük kadınlar ve çükleri büyük erkekler, en çok saygı görenlerdi. Bunlar en çok arzulananlar oldukları için, kısa sürede ünlü oldular; daha sonra da zengin oldular. Hatta içlerinden ‘Vajina Diyalogları’ ve ‘Penis Kasılmaları’ adlı müzik albümleri yapanlar bile oldu. Giysiler gidince yeni bir dünya kurulmuştu. Eski zenginlerin varlığından eser kalmamıştı; küçük memeleri ve küçük çükleri önde yürüyüp gidiyorlardı. Küçük memeliler ve küçük çüklüler, çareyi, kendilerini başka alanlarda geliştirmekte buldular. Toplumda dışlanmışlıklarını içli şarkılara ve şiirlere vurdular; çoğunluk, onların ağlatılarını dinlerken; büyük memeliler ve büyük çüklüler, yüksek sanat yapıtlarıyla güzide sanat ortamlarını kasıp kavuruyorlardı. Büyük memeliler ve büyük çüklüler, kuşaklar boyu kendi aralarında çiftleşe çiftleşe arayı iyice açtılar. Büyük memelilerin torunları, bümbüyük memeli olurken; büyük çüklülerin torunları, bümbüyük çüklü oldu. Küçük memelilerin torunlarının kümküçük memeli olduğunu ve küçük çüklülerin torunlarıın kümküçük çüklü olduğunu söylemeye gerek yok sanırım. Bu arada, bümbüyük memeliler ve bümbüyük çüklüler daha çok çocuk yaptıklarından, bümbüyükler bir süre sonra çoğunluk oldular. İşte zaten asıl sorun, onlar çoğunluk olduktan sonra çıktı: Çoğunluğun artık bümbüyük memeli ve bümbüyük çüklü olduğu ülkede, yönetime gelmek isteyen öyle çok bümbüyük vardı ki, kendilerini daha özel, daha farklı gösterme gereksinimi duydular. İçlerinden biri çıktı ve “bümbüyük memeli ya da bümbüyük çüklü olmak yetmez, büyük beyinli olmak da gerekir” dedi. Bunu söyleyen bümbüyük, beyninin büyük olup olmadığını bilmiyordu; ama çıkmıştı ağzından bu söz bir kere... Kendilerini özel kılma çabasındaki milyonlarca bümbüyük, bu bümbüyük düşüncenin peşinden koştu. Sonunda talep öyle bir arttı ki, her köşe başında beyin ölçüm istasyonları açılır oldu. Gelin görün ki, bümbüyükler içinde yapılan ölçümlere göre, büyük beyinli, pek yoktu. Beyin, meme ve çükten elbette farklıydı: Beyin, dışarıdan görünemezken; giysilerin yasaklandığı ülkede meme ve çük rahatlıkla görülebiliyordu. Bümbüyükler, kendilerinin özel olduklarını düşündüklerinden, beyinlerinin büyük çıkacağından eminlerdi; ancak, evdeki hesap çarşıya uymadı. Ama dediğimiz gibi, beyinle meme ve

Page 27: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

26

çük bir değildi. “Beynim büyük” diye yalan söylemek kolaydı; nasılsa beyin, dışarıdan görünemiyordu. Oysa “yiğidin malı meydandadır” (haydi buna “dilberin malı meydandadır” diye bir ek yapalım) sözünü doğrular biçimde, meydanda olan malın yalanı olamıyordu. Gerçek şuydu: Bümbüyükler, ömür boyu, memeleri ve çükleri için değer verilmeleri nedeniyle, ve meme ve çük muhabbeti dışında bir iş yapmadıkları için beyinsizleşmişlerdi. Sanki doğa, onların çüklerine ve memelerine beyinlerinden alıp vermişti. Bümbüyükler, sahte raporları ellerinde, beyinlerinin ne kadar büyük olduğundan övünür olmuşlardı heryerde. Meme-çük muhabbeti yapan, pek kalmamıştı. Yalnızca, kümküçüklerin en küçükleri, “zenginin malı züğürdün çenesini yorarmış” misali, hala, bümbüyüklerin memelerinin ve çüklerinin ne kadar büyük olduğundan söz ediyordu. İşte bu nokta, bu bümbüyükler ülkesinin dönüm noktası oldu: Bümbüyüklerin herşeyine özenen kümküçükler, beyin ölçüm istasyonlarına gider oldular gizli gizli. Şu işe bakın ki, küçük çüklü, küçük memeli kümküçüklerin beyinleri büyük değil bümbüyüktü! Memeleri ve çükleri küçük olduğundan, kendilerini başka alanlarda geliştirmek zorunda kalmışlardı. Meğer doğa, onların memesini ve çükünü, beyinlerini geliştirsinler diye küçük bırakmıştı. Memeleri-çükleri bümbüyüklerin beyin ölçüm raporlarının sahte olduğu bir bir ortaya çıkarken, memeleri-çükleri kümküçük, beyinleri bümbüyüklerin yıldızı parlamaya başlamıştı. Beyinleri bümbüyükler, beyinlerinin bümbüyüklüğünün, meme ve çük kadar meydanda olmasını sağlamak için, bir barkod geliştirdiler. Bu barkod, küçük bir daire biçimindeydi ve beyinleri bümbüyükler, bu barkodu, Hintli kadınların kaşlarının ortasına koyduğu o ünlü noktalar gibi –ki bu noktalara ‘bindi’ dendiğine Hintli bir hanım dikkat çekiyor-, kaşlarının tam da orta yerine dövme olarak yaptırmaya başladılar. Böylece, bir insanın beyninin büyük ya da bümbüyük olup olmadığı, iki kaşının arasına bakınca şıp diye anlaşılıyordu. Artık insanlar, yolda yürürken, kadınların göğsüne ve erkeklerin belaltına değil, kadın-erkek tüm insanların kaşlarının arasına bakar olmuşlardı. Sonra ne mi oldu? Bilmiyoruz. Göreceğiz ne olacak. Benim tahminim, kaşı noktalıların kendi aralarında kuşaklar boyu çiftleşmeleri sonucu, beyni bümbüyüklerin torunlarının aşırı zeki; memesi ve çükü bümbüyüklerinse aşırı salak olacağı. Ya da belki bu kuşaklar boyu çiftleşmeler, zaten geçen yüzyıllarda sürmüş ki, günümüzde memesi ve çükü bümbüyükler aşırı salak. Bu öyküyü kaş arası sınavlarının yazılı bölümü için hazırladım (bümbüyük beyinlilerin sayısı artınca, bir de sınav eklediler barkod takmak için). Bu öykü sayesinde kaşımın arasına bir nokta gelir mi bilmem. Ama bilimcilere göre, önemli olan, beynin büyüklüğü değil, işlevidir; önemli olan, beynin kıvrımlarının çokluğu, beynin kimyasal ve biyolojik karmaşıklığıdır. Yani sınavdan geçemezsem, gazetelere tam da böyle açıklama yapacağım. Ve benim gibi, sınavı geçemeyecekler, bu düşüncemin peşinden koşacaklar, eminim. O zaman, ülke, çok kıvrımlı (beyinliler) ve az kıvrımlı (beyinliler) olarak ikiye ayrılır mı bilmem. Ama sınavı geçersem, size diyeceğim, “önemli olan, elbette, beynin bümbüyüklüğüdür; gerisi, ayrıntıdır. Bu kadar araştırmacı yanlış biliyor olamaz! Beynin bümbüyüklüğü sözkonusu olursa, gerisi ayrıntıdır.” Yani demem o ki, bana sınavı geçirtmezlerse ülkeyi alt üst edeceğim; onun için, geçirseler daha iyi olur...

Page 28: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

27

23.04.2009 Ho Çi Min Kenti, Vietnam

Page 29: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

28

Çocuk, Çocuk, Lanet Olası Çocuk... 5 yıl önce o romantik lokantada oturup geleceği düşündüğümüzde, en çok da, bir hafta içinde bu kadar yakınlaşmamıza şaşmıştık. Nasıl olmuştu da yıllarca bekleyen sen ve yıllardır evli olan ben, aynı masada oturmuş, geleceği düşünürken, birlikte çocuk yapma konusuna gelmiştik?.. Bu, senin doğurganlığının son yılları nedeniyle, uygun bir eş arama telaşı içinde olmandan ve benimse kronik mutsuz bir evlilikte debelenip durmamdan kaynaklanıyor olabilir miydi? Sana sorduğumda, “hayır” demiştin, “biz çok uyumlu bir çift olabiliriz; daha ilk dakikadan beri, birbirimize çok yakınız. Başka kimse mutlu etmedi bizi böyle.” Doğru muydu? Evet doğruydu. O evde suratı asık, bir aşağı bir yukarı dolanan adam, senin yanında çocuklaşıyordu. Önce dedik ki, “ilişkimizi saklayalım”. Sakladık saklamasına ama karımın durumu anlaması zor değildi. Ve onun, ilk görüştüğümüz gece, eve döndüğümde, bir tekila devirdiğini, sabaha kadar ağladığını, komşuların gürültüden kapıya dayandığını sana elbette söylemedim. Ertesi gün, en önemli belgelerimi işyerine taşıdığımdan ve akşam evde yine olay olur diye bir otelde kendi başıma yer ayırttığımdan haberin olmadı. Çünkü sen, karımın senin yüzüne asit atmasından korktun. Oysa senden önce çoktan bitmiş bir evlilikti bu. Gönlün bende olsa da (bana öyle demiştin), benimle daha fazla görüşmekten rahatsız oldun. “Anla beni” dedin, “ben evli olsaydım sen ne hissederdin?!” Seni anlıyordum ve istedim ki ben boşanıncaya kadar birbirimizi daha fazla tanıyalım ve sonra, kimbilir, benim gibi bir hayta bile, senin güzelim gözlerin uğruna bir ev kedisine dönüşebilirdi... Neredeyse dönüşecektim... Sonra o romantik lokantaya oturduk ve gerçek yaşını öğrendim. Benden 3 yaş büyük olmana karşın, benden 3 yaş genç göstermene şaştık... Ve benim gibi, kesinlikle çocuk yapmak istemeyen bir adama, yaşının ilerlediğini, bir an önce çocuk yapmak istediğini söyledin. Ailen böyle istiyordu, sen çok istediğinden değil. Sen, çocuk yapmak değil, ana-babana torun yapmak istiyordun... Şaşaladım elbet... Benim çocuğum olacaktı ha? Olurdu, neden olmasındı, o gözlere ömürboyu bakmamı sağlayacaksa neden olmasın... Sonra ne oldu, neden ayrılmıştık biz? Sen benimle daha fazla görüşmek istememiştin. Ben boşanana kadar beklemeye söz vermiştin; sonra neden küsmüştük biz? İkimiz de çok yaşlıyız artık, çıkartamadım neden küstüğümüzü... Sonra seni bir erkekle dolaşırken gördüm, bir yandan üzüldüm, seni yüklü görürsem nasıl kahrolacağımı düşündüm; bir yandan da sevindim senin için. Sonunda çocuğun olacaktı. Yoksa, tutup benim gibi bir haytayla evlenip de çocuk yapmasaydın, ömrünün geriye kalanında sürekli mutsuz olup lanet okuyacaktın bana... Onun yerine çocuk yapsaydık, bu kez de ben lanet okuyacaktım sana... Neden? Çünkü o zamanlar şöyle düşünürdüm: Bebek, bir insanın ömrünü kilitler. Sonra, çocuk, büyüyüp senin hiç istemediğin türden bir insan olabilir. Hepsinden önce, insanlar doğarken, kimse onlara dünyaya gelmek isteyip istemediğini sormaz. Doğum, ana-babaların bencilliğinin bir ürünüdür. Kendileri için çocuk isterler ama çocuğun dünyaya gelmeme hakkı yoktur. Hatta biliyor musun, doğarken kendisine bu hak verilmediği için ömrü boyu mutsuz olmuş bir arkadaşım vardı: Kendi canına kıymaktan utanıyor ve korkuyor ama yaşamak da istemiyordu. Bunun için günlerce, bol akıntılı ırmağın

Page 30: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

29

kıyılarında dolaştı. Neden? Çünkü ırmakta sürüklenen bir çocuk görürse, kendini sulara atacak, çocuğu kurtaracak; yüzme bilmeyen bir insan olarak, kendisini sulara bırakacaktı. Ama insanlar bunu farketmeyip kendini çocuğu kurtarmak için feda ettiğini sanacak ve onu kahraman ilan edeceklerdi. Bu arkadaşım, birgün gerçekten böyle öldü. Şu ilerideki heykeller onun adına dikildi. Bir kahraman değil, bir yaşama isteksizi olduğunu senin dışında kimseye anlatmadım... Ne diyordum: Doğum, ana-babaların bencilliğinin ürünü. Yalnızca o da değil; ana-babalar, sanki çocuk için en iyi koşulları yaratacaklarmış gibi iyimserdirler. Ondan sonra dünyaya gelir çocuk, ne olur?.. Binbir yoksunluk içinde büyür gider... Her neyse, işte bu nedenlerle, çocuk istemezdim o zamanlar. Çocuk büyüyünce, daha iyi koşullarda yaşayanları görüp her gün milyonlarca kez babasına yani bana küfretsin istemedim... Anımsa! Bütün muhabbet, aramızdaki şakadan çıkmamış mıydı? Sana gelecek tasarılarını sorduğumda, bana temel hedefinin çocuk yapmak olduğunu söylememiş miydin? Ben de sana, çocukları sevdiğimi; çocuk yapmayı sevmediğimi; başkasının çocuğunu sevmeyi yeğlediğimi; ama yardımım gerekiyorsa, seninle çocuk yapabileceğimi; ama birlikte büyütemeyeceğimizi söylememiş miydim? Önce katıla katıla gülmemiş miydik buna... Sonra nereden ciddileşti konu? Gittin dedin ki, “ben yalnızca çocuk yapmak istemiyorum, bir koca istiyorum, bir aile kurmak istiyorum”... Sonra nereden çıktı ağzından “seninle çocuğumuz olursa, en azından, zeki bir çocuk olur” sözü?.. Çocuk yapmakta gecikmen, bundan kaynaklanmış olmasın... Hep yüksek olmadı mı beklentilerin baba adaylarından?.. Yoksa zaten çoktan bulurdun bir koca, bu güzelliğinle... Hatta zaten, o gün, bana, “tamam, kocaya gerek yok, çocuk yap benimle, ben kendim bakarım” deseydin, ona da razıydım. Ve hatta yumuşak kalpli olduğumdan, bebek bir kez dünyaya geldi mi, elbette bırakıp gidemezdim seni ve yavrumu... Bir ev kedisi gibi uysallaşır, gözlerinden başka gözlere bakmazdım. Son gün karar vermiştin. Benimle yürütemeyeceğini düşünmüştün. Çocuk isteği baskın gelmişti; aslında, çocuğu isteyen sen değil ailen olduğuna göre, “ömrünü hep başkaları için yaşarsan hiç bir zaman mutlu olamazsın” demiş olmalıyım sana. Sense, “senden iyisini bulamam. Kahretsin, ömürboyu bekar kalacağım. Bu gidişle çocuğum olmayacağına göre, evlat edineceğim ileride” demiş olmalısın. Bense, “sen çok iyi bir insansın. İnsanlara gerçekten yardım etmek istiyorsan, bencillik yapmayı bırak; evlat edinerek, daha çok mutluluk katarsın dünyaya” demediysem... Ah eşek kafam, deseydim de, belki ikna ederdim seni... İşte böyle ayrıldık ve film koptu... Seni o erkekle gördükten sonra, bir daha uzun süre görmedim... Küçücük bir haber bile ulaşmadı bana, seninle ilgili. İşte şimdi, aradan 5 yıl geçmiş. Çoktan boşanmışım, yaşım ilerlemiş. Çocuk istiyorum artık, çünkü yaşamı anlamlı kılacak herşeyi denedim bugüne dek. Hepsi geçici... Ama çocuk kalıcıdır... Evet bencilim. Kendimi rahatlatmak için çocuk istiyorum. Ama unutma, ben yalnızca sen ne kadar bencilsen o kadar bencilim, daha fazlası değil. Hem üstelik, tomurcuklanan bir aşkı, çocuk için bitirmiş de değilim... Yani senden daha az bencil sayılırım... Acaba öyle mi? Elbette öyle değil. Yoksa, yeniden kavuşmuşken birbirimize, sana “ben çocuk istiyorum, seninle çok iyi bir çift oluruz ama çocuk yapmak için yaşlısın” demezdim. Ama bak, yine senin kadar bencilim. Bu tomurcuklanan aşkı, çocuk yapamayacağın için buduyorum burada... Hem, hala aklım almıyor, beni bırakıp gittin, yine de çocuğun olmamış. “Senden sonraki erkek arkadaşım, senden zeki değildi” diyorsun,

Page 31: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

30

“zeki olmayacaksa, bebeğim olmasın daha iyi”. “Evlat edinelim” diyorsun, “bir değil iki değil tam beş tane”. O kadar çocuğa susamışım ki şimdi, tamam. Ama ben kendi çocuğumu istiyorum. Ve 5 yıl önce senin dediğin gibi, “yalnızca çocuk yapmak değil, eş istiyorum”. Bir Grek düşünür, “bir aşkta iki kez aynı biçimde ağlanmaz” demiş. Rollerimiz değişse de, yine 5 yıl öncesi gibi ağlıyoruz... Bak, romantik lokantanın tahta masasında gözyaşlarımızdan göl oluştu... Bir aşkta iki kez aynı biçimde ağlanırmış; düşünür, yanlış biliyor... Anita, lütfen beni 5 yıl sonra yeniden bul. O zaman bendeki çocuk yapma isteği de sönecek, eminim. Böylece, çocuklar, çocuklar, lanet olası çocuklar, aşkımızın önünde bir engel olmaktan çıkacaklar... 02.04.2009 Ho Çi Min Kenti, Vietnam

Page 32: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

31

Dünya: Kapkaranlık Bir Gezegen Dünya, artık, kapkaranlık bir gezegen. Karanlık bir dünyaya ‘gezegen’ denilebilirse, işte o kadar. Herşey, uzun yaşam arayışıyla başladı. Dünyayı elinde tutan bir avuç zengin, “biz özeliz, zenginiz; o zaman ömrümüz kısa olmamalı” diyerek tüm araştırmacılara yüklü paralar ödediler. Ölümsüzlük arayışı, o da olmazsa uzun ömür arayışı hep vardı. Ancak bunun için bu kadar büyük paralar ödenmemişti şimdiye dek. Çözüm, tıptan değil, beklenmedik bir alandan çıktı: Uzay fiziği. Hani şu evrenin nasıl oluştuğunu açıklayabilen ama neden oluştuğunu ve yokluktan varlığın nasıl çıktığını anlatamayan bilim. Bu bilim, varlığın oluşumu yerine varlığın nasıl bugünkü duruma geldiğini anlatmakta başarılıdır; bu nedenle kimseciklere yaranamaz. Ama bu uzun ömür arayışında (insanlar, gerçekleşemeyeceğini anladıklarından, ölümsüzlükten çoktan vazgeçmişlerdi), uzay fiziği en önemli bilim oldu. Neden? Çünkü uzay fizikçileri şuna dikkat çektiler: Güneşte yaşayan bir insan, daha uzun yaşar; çünkü güneşin kendi yörüngesinde dönüş süresi, daha uzundur. Güneşte 1 gün, 27 ile 35 gün arasına karşılık gelir. Dolayısıyla Dünya’da 60 yıllık bir yaşam, Güneş’te 1620 ile 2100 yıl arası bir yaşama karşılık gelir. Bunu duyan varsıllar, tüm paralarını Güneş’e yolculuk ve Güneş’te yerleşim için harcadılar. Zenginler, uzun yaşam için Güneş’e yerleşirlerken, yanlarında tüm bilimcileri de götürdüler. Bilimciler, bundan büyük haz duydular; çünkü Güneş’te yerleşim, insanlık için büyük bir adımdı ve onlar, bu büyük adımın öncüsü olmak istiyorlardı. Böylece, varsıllar ve bilimciler gidince, herşey, biz yoksullara kaldı. Dinciler ve sanatçılar öne çıktılar. Bilimciler gidince meydan onlara kalmıştı. Daha önce din devletleri çıkmıştı ama sanat devletleri hiç çıkmamıştı. Bu sanat devleti yapısında, sanatçı olmayanlar, yönetici olamıyordu. İktidar hevesindeki insanlar, yönetici olabilmek için sanata yöneliyorlardı. Bu yönetim, popçuları ve mankenleri sanatçıdan saymıyor (ne kadar ayıp değil mi, yaptıkları), onları sınırdışı ediyordu. Popçular ve mankenler, ülke dışında, Sürgünde En Sevilen Sanatçılar Meclisi’ni kurmuşlardı ve dincilerden destek alıyorlardı. Eskiden dinle bilim savaşırken, bugün dinle sanat çarpışıyor; popçular ve mankenler, sanatçılara karşı, bir bir kapanıyor ya da hacı sakalı bırakıyordu. Ülke, bu hariçten gazel okuyanlara karşın, gücünü arttırdı ve öyle bir noktaya geldi ki, ülkenin sanatçı oranı, okuma-yazma oranından yüksek duruma geldi. İşte bu noktada, Sanatistan, başka ülkelere sanat devrimi ihraç etme kararı aldı ve nice sanatçıyı diğer ülkelere gönderdi. Şimdi, bu anlatımımdan, dünyanın din devletleri ve sanat devletleri olarak ikiye ayrıldığını sanabilirsiniz. Böylesi, yorgun insan zihninin de kolayına gidenidir. Oysa, dünyada çeşit çeşit devlet çıktı: Marangozistan’da yalnızca marangozlar yönetici olabiliyordu; çünkü –söylendiğine göre- ülke yönetmek, tahtayı yontup biçim vermeye benzerdi. Bunu da en iyi, marangozlar bilirdi. Marangozlara temel karşı çıkışı, yonutçular ya da eskilerin deyişiyle heykeltraşlar oluşturuyordu. Onlara göre, ülke yönetmek, zor bir işti; taş yontmak, tahta yontmaktan daha zor olduğu için, bu işi, yonutçular, marangozlardan daha iyi yapardı. Terzistan’da terziler, ülke yönetmeyi elbise biçmeye benzetirken; Kasabistan’daki temel savsöz, “ülke için et kesen de eti kesilen de şereflidir; bu nedenle, ülkeyi en iyi, kasaplar yönetir” biçimindeydi. Böyle say say gider. Yani anlayacağınız, ne kadar meslek varsa o kadar devlet biçimi vardı. Ancak herbirinde de en büyük güç, dinciler ve sanatçılardı.

Page 33: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

32

Çünkü bu ikisi, din ve sanat uğruna, marangoz da olabiliyordu kasap da ve daha neler neler… Biz Dünya’da böyle birbirimizi yiyeduralım, Güneş’te yavaş yavaş çatışmalar başlamış. Bilimciler, Güneş’i, köpek gibi çalıştırıldıkları Dünya’nın tam tersine olarak bir bilim cenneti olarak görmüşler; ancak, varsılların baskısıyla karşılaşmışlar yine. Güneş’e ilk gidenler, en varsıllar, Güneş’in kutuplarına yerleşmiş. Bunu anlamakta zorlandım ama nedenini şöyle açıklıyorlar: Dünya’nın tersine, Güneş, katı durumda değil; gaz biçiminde. Bu nedenle, değişik bölgelerinin kendi çevresinde dönüş hızı farklı. Dünya’nın her yanı, aşağı yukarı 24 saatte kendi çevresinde döner; dönüş hızı, her yerde aşağı yukarı aynıdır. Ancak, Güneş bir gaz küresi olduğundan, kutuplar bölgesi, kendi çevresinde 35 günde dönerken, 0 enleminde yani orta noktada 27 günde dönüyor. Dolayısıyla, Güneş’in kutuplarında yaşayan bir insan, orta noktasında yaşamış bir insandan daha uzun yaşamış oluyor; çünkü bir güneş günü, kutuplarda en uzunu. İşte bu nedenle, ilk gelenler, kutuplara gitmiş. Bilimciler, varsılların baskısıyla karşılaşınca, onlarla yaşamak istememişler; kutuplardan orta noktalara kaçmışlar. Aradan yıllar geçmiş; bilimciler Güneş’in ortasında mutlu mesut yaşarlarken, içlerine bir sıkıntı saplanmış; “varsılları buraya taşıyan, biziz ama onlar bizden daha uzun yaşıyorlar kutuplarda” diyerek öfkelenmişler ve kutuplara akınlar düzenlemişler. Aralarındaki savaşlar nedeniyle Güneş’in kara lekeleri yavaş yavaş büyümüş; sonra da tüm Güneş’i kaplamış. Anlayacağınız, Güneş bile dar gelmiş onlara. Bu kara lekeler artınca, Güneş’in her yerinde kendi çevresinde dönüş hızı aynı olmuş. Böylece, bilimcilerle varsılların kavga etmesi için bir neden kalmamış. Yorgan gitmiş, kavga bitmiş. Ancak, işte bakın, olan, bize oldu: Dünya artık, kapkaranlık bir gezegen. Karanlık bir dünyaya ‘gezegen’ denilebilirse işte o kadar. Dinciler, yüzlerce dinsizi toplayıp tanrıya ve tanrılara kurban ettiler. Bunlar içinde, Güneş-Tanrı Ra’ya tapan Mısır dincileri ile ülkeleri Japonya’yı ‘güneş ülkesi’ ve imparatorlarını güneş-tanrının oğlu olarak gören Şintocular’ın törenleri görülmeye değerdi. Düşünün bir; Güneş sönmüş, tanrıları ölmüştü. Onlarınki, sönmüş bir tanrı için son çırpınışlardı. Ancak ne yapsalar ne etseler, Güneş yine de canlanmadı. Hala karanlıktayız. Sanatçılar ise, Güneş için nice resim çizdiler; nice oratoryo bestelediler. Eski, yanık Güneş’e özlemleri her yerinden fışkırıyordu bu yapıtların. Çare yoktu yine de. Güneş, sönmüştü artık. Ben mi? Ben ner’de miyim? Ne mi yapıyorum? Ben Yazaristan’da yaşıyorum. Yalnızca yazarlar yönetici olabildiği için, tüm bu iktidar hırsımla, yazarmışım gibi yapıyorum. Bu öyküyü de beni yazar sansınlar diye yazdım. Peki bu yaptığım diriltir mi Güneş’i? Hiç sanmam... 11.03.2009 Ho Çi Min Kenti, Vietnam

Page 34: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

33

Doktor’un Ölümü Bilen bilir: Doktor Dang Thuy Tram, 1970’de Vietnam-Amerikan Savaşı sırasında bir gerilla barınağında öldürülmüş ülkücül bir genç kızdı. Savaşa, başkentteki sıcak yuvasından çıkıp gönüllü olarak katılmıştı. Aslında o, kurtuluş savaşında düşen 2 milyon Vietnamlı’dan yalnızca biriydi. Ancak ölümünden 35 yıl sonra, bir eski ABD askeri, onun ölümüne dek tuttuğu günceleri Vietnam’daki ailesine ulaştırınca, hem Vietnam’da hem de Amerika’da ünlü oldu kızıl doktor. Doktor’un güncesi, Vietnam’da 1,5 yılda 450,000 sattı. Bir arkadaşımın dediğine bakılırsa, oldukça kişisel ve okumaya değmeyecek günceler bunlar. Ama olsun... Zaten konumuz, bu günceler değil. Bir köylüden duydum bu öyküyü: Doktor, nasıl olduysa, ölümünden 40 yıl sonra dirilmiş. Hem de, Orta Vietnam’da öldürüldüğü ormanda. Öldüğü sırada savaş hala devam ettiğinden, savaşın sürdüğünü sanmış. Siperlerde gizlene gizlene köylere bakmış ama o eski köylerin yerinde, tek bir taş bile bulamamış; ormanın dev köklü ağaçları, köyleri çoktan yutmuşmuş. Gizli gizli kasabaya gidip Komünist Partisi yapısını aramış. Bulmuş da! Ama o yaşarken yeraltında örgütlenen, gizli olan partinin bayraklarının açık açık dalgalanmasına anlam verememiş. KP yetkilileri, onu görünce şaşkına dönmüşler. Sosyalizmin simgesi olan doktor yaşıyordu ha! Hükümete edilen telefonlardan sonra, Doktor’u Saygon’a göndermişler. Saygon’da attığı her adım, dumur etmiş onu. Adını, Hitler’e karşı devlet başkanı adayı olan, sonra Hitler tarafından hapse atılıp öldürülen Almanya KP başkanı Ernst Thalmann’dan alan okulun hemen orada, neon ışıklarıyla bir yanıp bir sönen ‘Perfect America’ yazısını görünce, neredeyse bayılacakmış. KP’liler, “savaş çoktan bitti. Biz kazandık! Vietnam’da sosyalizm var” dememiş miydi? Birlikte sevinmemişler miydi? E peki bu ‘Mükemmel Amerika’ yazısı ne oluyordu?! Doktor, sokaklarda birçok boyacı çocuk, bisikletçi, dilenci görmüş. Ama bunları, 5 yıldızlı otellerin yanında görerek daha da şaşırmış. Saygon’un neonlu kapitalizmine öfkelenerek bir sinemaya girmiş. Sinemada ‘Elveda Lenin’ adlı bir film oynuyormuş. Herkes filme gülerken, koca salonda bir tek o ağlamış. Demek, sosyalizm, çoktan dağılmıştı. Demek, kızıl bayrakların hala dalgalandığı ülke, Vietnam, ruhunu çoktan teslim etmişti. Doktor, KP’lilerle bağını koparmaya karar vermiş. Savaş zamanlarında olduğu gibi, günlerce dışarıda, sokaklarda yatmış. Sokakta yatarken, gelen geçenler ona para atıyormuş. O da bu paraları boyacı çocuklara veriyor; zengin lokantalarından yemek çalarak doyuruyormuş kendi karnını ve çocuklarınkini... Doktor’un Irak’a gidişi, iki olay nedeniyle olmuş: Birincisinde, Doktor, karnı ağrıyınca bir hastaneye gitmiş; kapısında ‘doktor’ yazan bir odaya girince, içerideki adam ona bağırıp çağırmaya başlamış; “önceden randevu almadan böyle ‘pat’ diye girilmezmiş”. Bizim doktor, bu doktora sinirlenince, olaylar büyümüş; kimisi, bizim doktoru; kimisi, diğer doktoru desteklemiş; sonunda bizim doktoru yaka paça dışarı atmışlar. İkincisinde, inanılmaz bir şey olmuş: Bir kitapçının önünden geçerken, kocaman bir poster görmüş. Raslantı bu ya; resim, kendisine benziyormuş. Altına bakınca bir de ne

Page 35: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

34

görsün: Kendi adı yazıyor. Hemen içeri girmiş; “bu, benim” demiş; “verin güncemi, okuyayım” demiş. “Deliye bak, kendini Doktor Dang Thuy Tram sanıyor” diye gülmüşler ona. Parasını vermediğini gördüklerinde, kitabı almasına izin vermemişler. Doktor, “hırsızlar! Benim güncelerimi satarak zengin oluyorsunuz; Vietnam’daki bu ‘mükemmel Amerika’ düzeni böylece sürsün diye benim güncelerimi bile kullanıyorsunuz” deyince, korumalar, Doktor’u dövmüş. Sokakta, ağrısıyla sızısıyla yatarken, yakınlara park eden bir arabanın bangır bangır çalan radyosundan haberleri dinlemiş; oradan, Irak-Amerikan Savaşı’nı duymuş. Vietnam’dan umudunu kestiğinden, Irak’a gitmeye karar vermiş. Irak’a gitmeden, ülke tarihindeki en büyük banka soygununu gerçekleştirmiş; paraları dilencilere dağıtıp elinde bir tek Irak bileti ve sahte pasaportla Irak’a gitmiş. Direnişçileri bulması zor olmamış, çünkü onlar zaten heryerdelermiş. Tuttuğu güncelere bakılırsa Doktor, Irak’ta, eski günlerdeki gibi yaşamış; direnişçilerin yaralarını sarmış, kırıklarına çıkıklarına bakmış, çokça ameliyat yapmış. Tüm dünyanın da Vietnam’ın da kurtuluşunun Amerika’yı bir kez daha dize getirmekten, Irak’tan geçtiğini düşünmüş hep. Ta ki, direnişçilerin içinde en tutucu kesimlerin egemen olmasına dek. Doktor’dan başını kapatmasını istemişler. O da buna çok şaşırmış, başını kapatmayı reddetmiş. Tutucu kesimse, bunun üstüne, Doktor’dan Irak’ı terketmesini istemiş. O da, devrimin ilk yıllarını yaşayan Nepal’e gitmeye karar vermiş. Iraklı köylünün bulduğu günce burada bitiyor. O tarihten sonra, Doktor’un öldürüldüğü haberi yayıldı. Ama Doktor’u tutucuların mı Amerikan işgal güçlerinin mi öldürdüğü anlaşılamadı. Doktor’un ölümünü Amerika, dünyaya, “tutucuların vahşeti” olarak sundu; böylece, direnişe, tutucu olmayanlardan gelen desteği kırmayı amaçladı; direnişçilerse, Doktor’un ölümünü, direnişin tutucu değil uluslararası bir nitelik kazanışına kanıt olarak sundular. Tüm haber ajanslarında bir numaralı haber olarak verilen, Irak’ın ünlü Vietnamlı doktorunun ölüm haberi üzerine ise, Vietnam’da, Saygon dilencileri ve sokak çocukları dışında hiç kimse, bu öldürülen doktorun, Vietnam-Amerikan Savaşı günceleri yoksatan/ çoksatan Doktor Dang Thuy Tram’ın ta kendisi olduğuna inanmadı. 08.03.2009 Ho Çi Min Kenti, Vietnam

Page 36: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

35

Beşizistan’ın Öyküsü Doğumların çoğunluğunun tek yumurta olarak beşiz olmaya başlaması, herkesi şaşırtmıştı. Oysa, bundan, kendilerini evrende yapayalnız hisseden kimyacı beşizler sorumluydu. Beşiz doğumlara yol açacak ilaçları dünya yörüngesinden havaya püskürttüklerinde, nasıl bir dünya yaratmakta olduklarını pek de bildikleri söylenemezdi. Zaten bunu bilmek için, beşizlerin büyümesini beklemek gerekirdi. Geçmiş düzenle fark, en çok, okullarda görüldü: Beşiz kardeşler, bütün sınıflarda, beşiz olmayanlardan sayıca fazlaydı. En çok dayak yiyenler de, tam da bu nedenle, beşiz olmayanlar oluyordu. Beşizler arasındaki kavgalarsa, eski dönemlerdeki meydan kavgalarını aratmıyordu. Beşizler, yalnızca bu kavgalar nedeniyle değil, en çok, ayırt etme zorluğu nedeniyle başa belaydı öğretmenler ve yöneticiler için. Bu nedenle, okullarda disiplin cezaları, beş kardeş için birden uygulanıyordu. Beş kardeşten biri, sigara içerken mi yakalandı; hepsi birden ceza alıyordu. Bu, beşizlerin diğer çocuklardan farklı bir biçimde gelişmelerine neden oldu: Beşiz olmayanların, kendilerine ayrımcılık yaptığını düşünüyorlardı. Haklıydılar da üstelik. Beşizler büyüdükçe, ülkenin tüm sorunları onlardan bilinmeye başlandı: Deprem mi oldu, beşizler yüzünden; gece yolda bir han’fendi mi öldürüldü, ancak beşizler yapmıştır; maçta olay mı çıktı, beşizlerin işidir; para, değer mi kaybediyor, uluslararası beşiz locasının başının altından çıkmıştır. Beşizlerin farklı bir biçimde gelişeceği, zaten doğdukları andan belliydi. İlk başta, hükümet, çok sevinmişti beşiz doğumlarına. Öyle güzel, öyle sağlıklı, öyle bereketli bir ülkeymişiz ki; hükümet, bizi, medeniyet liginde onar yirmişer öyle bir atlatmış ki; analar bile, bire on veren toprak gibi verimliymiş. Hatta, herşeyi sayıya dökmeye meraklı borsa uzmanları, beşizlerin ulusal gelire ve hisselerin değerine olan katkısını çoktan hesaplamışlardı bile. Yüce devletimiz, Japonya’da 100 yaşını aşanlara ödül veren, sonra ilerleyen yıllarda 100 yaşını aşanların çok artması nedeniyle bu ödülleri vermekte zorlanan Japon devleti gibi, önce, beşiz doğuran analara büyük yardım yapıp evlerinde yemek çadırları kurdurdu; ama sonra, doğumların çoğunluğunun beşiz doğumu olduğunu görüp batmaktan korkarak, yardımı kesti. Zaten beşizlerin farklı gelişimi dediğimiz olay da o noktada başlar: Devlet, beşizlere yardımı kesince, birçok yuva dağıldı; birçok beşiz, cami avlularına bırakıldı; sayısız beşiz, yetiştirme yurtlarına verildi. Yeni evliler, beşiz doğar diye, çocuk yapmaktan korkar oldular. Sevgililer, birbirlerine sokaktaki beşiz dilencileri gösterip “aman ha, çocuk yapmayalım” diyorlar; bunu duyan beşiz çocuklar, çok üzülüyor ve öfkeleniyorlardı. İşte beşizler böyle büyüdüler ve büyük sıkıntılar içinde büyürken, yalnızca kendi kardeşlerini değil, tüm beşizleri tutmayı öğrendiler. Beşizler, yalnızca birbirlerinden kız alıp kız verdi. Bir beşiz, diğer bir beşizle sevgili olduğunda, geriye kalan dört kardeş, diğer dört kardeşle sevgili oldu. Beşizler birbirlerinden ayırt edilemediğinden, onların arasında toplu sevişme de doğal olarak yaygınlaştı ve beşiz olmayanlar arasında, “ışığı kapatıp kime denk gelirse yatıyorlar, mum söndü oynuyorlar” biçiminde söylentiler yayıldı. Üstelik, bu biçimde birlikte olan beşiz çiftlerinin çocukları da beşiz oldu ve hiç bir beşiz erkek, hangi çocukların kendi çocukları olduğunu bilmediği için, beşizler, tüm çocukları, ayrım gözetmeksizin kendi çocuklarıymış gibi büyüttü. Bir yandan, gizemli bir gizli topluluk niteliği de alan

Page 37: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

36

beşizler, simge olarak, yıldızı kullanmaya başladılar ve adalet çığlıkları göğü delip diğer gökadalara bile yayıldı. İşte bu çığlıklar bir gün karşılığını buldu: Tümüyle beşizlerden oluşan Beşizistan takımının golünü, beşiz olmayan hakem saymayınca, beşiz seyirciler sahaya indi; oradan da hızlarını alamayıp Meclis’i bastılar. Asker ve polisler içinde çokça beşiz olması, onların kısa zamanda hükümeti devirmelerini sağladı. Beşizistan işte böyle kuruldu. Başbeşizin ilk konuşması, tarihe yıldızlı harflerle geçecekti: “Ey beşizler, bugüne dek hep dışlandık! Her kötülük bizden bilindi! İşte yıldız bize yol gösterdi sonunda! Bugün Beşizistan’ın kuruluşunu ilan ediyorum! Bugün, bundan sonra, hem ülkemizin kurtuluşunun ve kuruluşunun anıldığı, hem de dünyanın dört bir yanındaki beşiz çocukların ülkemize gelip beşer beşer dans gösterileri yaptıkları bir gün olacak. Hepinizin, her bir beşinizin bildiği gibi, beşizizm, insan doğasına en uygun düzendir. Beşin uğurlu bir sayı olduğunu beşiz olmayanlar bile bilir. Sorarım size, insanı insan yapan nedir? Eli ve ayağı değilse nedir?! İnsanın her elinde ve ayağında beşer parmak yok mudur? Neden on değil de beş? Neden üç değil de beş? Çünkü beş, uğurlu bir sayıdır; insanı insan yapan sayıdır. Bildiğiniz gibi, beşiz olmayanlara, ‘düzdoğan’ diyoruz. Neden düz? Çünkü bizim gibi beşiz olarak, insan doğasına en uygun biçimde, muhteşem bir biçimde doğmak varken, bunlar, dörder dörder, üçer üçer, ikişer ikişer, hatta düşünebiliyor musunuz, birer birer doğmuşlar. Birer birer doğum ne kadar yavan bir doğumdur, insan aklı almıyor. Öyle yavan ki, bu yavanlığı insan düşünemiyor bile. İğrenç! Oysa biz beşizler, böyle yavanlıkların değil, insan aklının korkunç güzel bir dışavurumunu sunan büyük bir karmaşıklığın ürünüyüz. Ve diyorum ki, beşizlerin tarihte zincirlerini ilk kez kırdığı bu topraklar, kendine beşiz bir biçimde varolmayacak; tüm dünyadaki beşizlerin kurtuluşu için, kanının son beş damlasına dek dövüşecektir. Dünyanın tüm beşizleri birleşin! Beşizleşin!” Başbeşiz’in konuşması, dünyada yankısını buldu. Öyle ki, dünya, kardeş sayılarına göre beşe ayrıldı: Tekdoğumlar, 1. Dünya’yı; ikizler, 2. Dünya’yı; üçüzler, 3. Dünya’yı; dördüzler, 4. Dünya’yı ve beşizlerse, doğal olarak 5. Dünya’yı oluşturuyorlardı. Bu gelişme üzerine Başbeşiz, 5. Dünya Kuramı’nı geliştirdi ve Beşizistan’ı dünyanın tüm beşizlerinin önderi ilan etti. Beşizistan’ın ilk işi, tekdoğanların çoğunluk olduğu komşu ülke Tekistan’ı beşizizm adına işgal etmek oldu. Gerçi, Başbeşiz’in yaptığı konuşmaya göre, bu, bir işgal değil, özgürleştirme harekatıydı. Beşizistan, beşizlerindi; dünya da Beşizistan’ın olmalıydı. Yıllar yılları kovaladı; Beşizistanlılar, büyük bir adalet ve kardeşlik düzeni kurdular; bu beşizist düzende, tüm beşizler eşitti. Başbeşiz’in ölümünden sonra, sırasıyla, 5. Beşiz, 10. Beşiz, 15. Beşiz, 20. Beşiz ve son olarak, 25. Beşiz geçti başa. Bu yıllar boyunca, 5’e bölünmüş dünyada, savaşlar savaşları kovaladı. Bu savaşlarda dünyanın 5 gücü, kimi zaman, aralarında anlaşma yapıp geriye kalanlara saldırıyordu. Kimi zamansa, eli kulağında olan yeni savaşlar için hazırlık yapıyorlardı. Beşizlerin torunları, beşizlerin devrim öncesinde çektiği acıları çoktan unutmuştu. Beşizist devrimin yaşayan tek önderi de ölünce, ülkede yenilik tartışmaları başgösterdi. Genç beşizler, hep Beşizistan’da yaşayıp beşizlerden başka insan görmemekten sıkılmıştı. Gençler, başkalarına benzemek istemiyor; bir kez geldikleri

Page 38: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

37

bu beşi bir yerde dünyada eşsiz olmak istiyorlardı. Onlar, Tekistan’dan çıkan filmleri hayranlıkla seyrediyor; arabalara 5 kişinin değil yalnızca bir kişinin bindiğini görüp şaşırıyorlardı. Beşizistan’daki eşitli ğin Tekistan’da zerresinin olmadığını unutuyorlardı. Başbeşiz’in ölümünden sonraki yıllarda, Tekistan ülkesi, İkizistan, Üçüzistan ve Dördüzistan’ın en parlak beyinlerini Tekistan vatandaşı yaparak, bu ülkelerin işçilerini de Tekistanlılar’ın çalışmak istemeyeceği işlerde çalıştırmak üzere Tekistan’a kabul ederek, zenginliklerine zenginlik üstüne zenginlik katmışmış. Zaten Beşizistanlı gençlerin hayranlığı, biraz da bundan kaynaklanıyormuş. İşte bu Tekistan’ın bilimcileri, Tekistan düşleriyle aklı bir karış havada dolaşan Beşizistanlı gençleri “beşizizm, verimsizdir. Zenginliğin tek yolu Tekizm’dir” diyerek kandırmayı başarmışlar. Bu Beşizistanlı gençler, yine aynı biçimde maçtan çıkıp “tekist özgürlükler isterük” diye Meclis’i basıp hükümete el koydular. Beşizistan, o zamandan beri belini doğrultamadı bir daha. Beşizistan’ın eski Beşizist yeni Tekist mafyaları, hükümet oldu; Beşizistan’ın tüm ortak mallarını yağmaladılar. Hatta kendi aralarındaki atışmada, en zengin mafyayı da, kaçakçılıktan hapse attılar. Bu öyküyü her anlatışımda aklıma iki soru gelir: Peki, başta, doğumların çoğunluğunun beşiz olmasına neden olan beşiz kimyacılara ne oldu? Yanıtını biliyorum ama yine de yeniden söyleyesim var: Beşiz kimyacılar, beşizist düzenin kurulduğunu göremeden öldüler ama kitapları hala çok satıyor. Diğer soru ise, bundan sonra ne olacağı... Onu bilseydim öykücü değil falcı olurdum. Aslında, Beşizistan’ın Tekistan nedeniyle değil kendi kendine dağıldığını söyleyenler de var. Bunlara göre, 25. Beşiz zamanında olaylar şöyle gelişmiş: 25. Beşiz, “Tekistan bizi yıkmaya çalışıyor; aramıza gizmenlerini sokmuş; bu gizmenler, bizim beşizimizmiş gibi davranıyor. Ama gerçekte beşizimiz değiller. Tüm beşizistler, beşiz taklidi yapan tekistleri bulup temizlemelidir” diye bir konuşma yapmış. Bunun üzerine kardeşler, birbirlerini öldürmüş. Bu öldürümler öyle yaygınlaşmış ki, sonunda, beş kardeşin de sağ kaldığı tek bir aile bile kalmamış. Ülke, tümüyle dördüzlerle, üçüzlerle, ikizlerle ve tekdoğanlarla dolmuş. Ama hepsi de, “asıl Beşizist benim!” diye avazı çıktığı kadar bağırıyormuş. Sonra dördüzler, 4. Dünya ülkelerine; üçüzler, 3. Dünya ülkelerine; ikizler, 2. Dünya ülkelerine ve tekdoğanlar da, 1. Dünya ülkelerine yakınlık duymuş; ortada ne dirlik ne düzen kalmış. Öyle ya da böyle, bugün Beşizistan, müzelerde sergilenen tarihsel bir kalıntı. Yine de, “beşizlerin sayısı azaldı; her işi makineler ve robotlar yapıyor artık; beşizizme gerek yok” diyenlere aldanmayın. Beşizler hep varolacak çünkü kimyacı beşizler, dünyayı yorumlamakla kalmadılar; dünyayı geri dönülmez bir biçimde değiştirdiler de... “Geri dönülmez bir biçimde” ne demek? Şu demek: Doğumların çoğunluğu hala beşiz! Beşiz, beşiz, beşiz, beşiz, beşiz... 07.03.2009 Ho Çi Min Kenti, Vietnam

Page 39: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

38

Yaşamın Anlamı Kimi zaman böyle olur işte. Geçmişe bakarsınız ve “aynı, filmlerdeki gibi” diyesiniz gelir. Çocukluk arkadaşım Barkın’ı ve kendimi düşününce hep bunu diyesim gelir. Benim için herşey bir anda oldu gibi geliyor: Okul bitti, memurluk sınavına girdim, okuldaki ilk ve son kız arkadaşımla evlendim; evliliğin ilk yılında ilk çocuğum, sonrasında da ikinci ve üçüncü çocuğum oldu. Çocuklarla uğraşmaktan “yaşamın anlamı ne?” gibi benim için kendi başına anlamsız sayılabilecek soruları kendime bir kez bile sormadım. Ne gerek duydum ne de zamanım oldu buna. Kendi ailemin sorunudur, kayınların sorunudur, çocukların okuludur derken, bir bakmışım saçlar ağarmış ve yaş pastasına 60 mum sığmaz olmuş. İlk ve son sevgilimle evlenmiş, neredeyse 40 yıl evli kalmıştım; okulu bitirdiğim gibi girdiğim devlet işinden, emekliliğe çoktan hak kazanmama karşın, emekli olup da sıkılmayayım diye ayrılmamıştım. Şimdi Toplukonutlar’da bir evim, bir arabam var. Emekli aylığım da olacak. Çocuklar büyümüş, kendi yuvalarını kurmuşlar. E tamam işte, daha ne isteyeyim. Bir de yazlığın taksitlerini ödedim mi; istediğim zaman köyüme, istediğim zaman yazlığıma giderim, istediğim zaman da evde otururum. Çocuklar yardım eder zaten, yazlık için; biz ölünce herşey onlara kalacak nasılsa... Doğrusunu isterseniz, “60 yıllık yaşamımda ilginç bir anım yok” desem yeridir. Bir tek, herkeste olan askerlik anıları var, o kadar... Evet, anlatacak hiçbirşeyim yok ama ben yıllar boyu, çocukluk arkadaşım Barkın’ın öyküleriyle coşturdum arkadaşlarımı. Barkın, okulu bitirdiği gibi, eğitimini sürdürmek üzere, çokgelişmiş bir ülkeye gitti. O da benim gibi, yoksul bir soyaktan geldiğinden, oralarda parasız pulsuz çulsuz kalmış; soğuk gecelerde perdelere sarılıp uyumuş; yabancı olduğu için ayrımcılık yaşamış; hem, orada, çeteler de yaygınmış; birgün bıçak çekip çok ama çok şişkin (!) cüzdanını almışlar. Ama çokgelişmiş ülkelerde ‘beden eğitimi’ de çokgelişmiş olduğundan çokça sevgilisi olmuş. Sonra orayı bırakıp bu kez de, azgelişmiş ülkelere yöneldi (bu ‘çokgelişmiş’-‘azgelişmiş’ sözleri, bana nedense ‘çok pişmiş’-‘az pişmiş’i anımsatır). Azgelişmiş ülkelerde yabancılara daha çok değer verildiğini görmüş. Bu azgelişmişlik hoşuna gitmiş; bu azgelişmişliğin sürmesini sağlayan hükümetleri bir yandan eleştirirken, bir yandan da onların böyle kalmasına içten içe sevinirmiş. Yoksa, azgelişmiş ülkeler çokgeliştikçe, bizim Barkın’ın değeri kalmayacakmış ülkede. Azgelişmiş ülkelerde ‘beden eğitimi’ de zayıfmış. Bedenler çokgelişmiş olsa da ve azgelişmiş ülkelerde yabancıların peşinden koşan mutlaka bulunsa da, hem evlenmeden birlikte olmak zormuş hem de kafa dengi eş bulmak... Bunun için Barkın, azgelişmiş ülkelerde el üstünde tutulmuş tutulmasına ama yine de, pek sevgilisi olmamış. Oysa çokgelişmiş ülkelerde el üstünde tutulmasa da çokça sevgilisi olabiliyordu. Azgelişmiş ülkeleri yine de sevmiş. Çokça sevgilisi olmasındansa çokça evlilik yapmış; böylece, evliliği sıradanlaştıkça boşanmış, bir daha evlenmiş. Söylediğine bakılırsa, bu evliliklerin hiçbirinde mutlu olamamış. Gezgin olduğu için hep gözü dışar’da olmuş. En uzun evliliği 5 yıl sürmüş. Boşandıktan sonra, “rekorumu kırdım, 5 yıl evli kalabildim!” diyerek şaşkınlık içinde havaya uçtuğunu daha dün gibi anımsarım. “Ne zaman baba olacaksın?” diye sorduğumda, “çocuk

Page 40: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

39

yapmak, insanı bağımlı ve yerleşik olmaya zorlar. Bu nedenle hiçbirzaman baba olmayacağım” derdi. Zaten Barkın, bir ülkede 2 yıldan çok kaldı mı sıkıntıdan patlardı. Başından ne maceralar geçti! Bizim televizyonlarda izlediğimiz, yok efendim, timsahlar arasında gezinti, yabanıl ormanlarda yaşantı vb. onun yaşamıydı. Yıllarca o, yaşadıklarını yazdı bana; ben de ona ülkede olup bitenleri. Şimdi onda da yaş 60 ya, başka türlü bakıyor yaşama. Üzerine mahzunluk çökmüş. “Ömrümü heba ettim; keşke senin yerinde olsaydım, çoluğum çocuğum olsaydı, büyüselerdi şimdi” diyor. Yaşamın anlamını aramak için boşuna dolaşmış o kadar ülkeyi, boşuna eskitmiş o kadar kadını. En iyisi, çocuk yapmakmış. İnsan, çocuk yapınca boş kalmazmış. Zaten neden hayvanlar ‘hayatın anlamı’ diye sıyırmazlarmış, çünkü önce eş bulmaktan sonra da çocuk bakmaktan, bu soru akıllarına bile gelmezmiş. Ben “çocuk yapman için geç değil, yine de yaparsın” deyince, bu kez de “torunlarımı göremeyeceğim” diye tutturuyor. Ah be arkadaşım, ah be Barkın kardeşim.. Ben de senin öykülerini anlatarak avundum ömür boyu. Çocuk yapmak yetseydi tek başına, yaşamı anlamlı kılmaya; ne gerek kalırdı senin maceralarını anlatmaya. Hem, öyle olsaydı, kendi canlarına kıyanların yalnızca çocuksuzlar olması gerekirdi. Benim yaşamımın anlamının yarısı, çocuklarımsa; yarısı da, senin arkadaşın olmaktır; çılgın Barkın’ın arkadaşı olmaktır. Benim gibi olmak istiyorsan; al, herşeyim senin olsun. Çocuklarım da torunlarım da, anlattığım maceralarından tanıyor seni; amcalarını bağırlarına basmasını bilirler. Zaten ben de senin yerine geçmek isterim. Gençliğimde senin gibi olamadığım için böyle oldum ben. Senin yaşamından sıkılana dek ölmüş olurum zaten. İşte bu be! Gelsin kadınlar, gitsin ülkeler! Yaşamın anlamı, yaşanmayanları yaşamaktır sonuçta... 22.02.2009 Ho Çi Min Kenti, Vietnam

Page 41: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

40

Yanardağlar Patladığında Bugün ileri teknoloji ürünleriyle kendinden geçmiş insanlık, yanardağların gücünü unutuyor. Kazı ekibi olarak ortaya çıkardığımız yazıtta insan yaşamını kökünden değiştiren dört patlama anlatılıyor. İnsanlar, zengini daha zengin, yoksulu daha yoksul yapan bir düzende yaşarlarken, yanardağ bir patlamasın mı?! Dünyanın bütün yoksulları yokolmuş, bir tek zenginler kalmış. Bunu saray tarihçileri “insanlığın altın çağı! Yoksulluğun olmadığı cennet düzeni!” diyerek selamlamışlar. Ancak bir süre sonra, zenginlerde bir derttir almış yürümüş: Kim hizmetçilik yapacak, kim temizlikçilik yapacak, bahçeyi kim düzenleyecek diye dertlenmişler; bunları yapmak, zenginlerin ağırına gidiyormuş. Sonunda bir hal çaresi bulunmuş: Devlet, daha önce yoksullara yardım eden zenginleri kara listeye almış, hepsinin mallarına el koymuş. Böylece, malları elinden alınan zenginler, geçimlerini sağlamak için çalışmak zorunda kalmışlar. “Çalışmak zorunda kalmak” ne söz; bu eski zenginler, hep zengin kalanlara temizlikçilik, hizmetçilik ve bahçıvanlık yapar olmuşlar. Gel zaman git zaman öyle yoksullaşmışlar ki, bu yeni düzenin patlama öncesi düzenden farkı kalmamış. Böyle bin yıl kadar sürdükten sonra, yanardağ ikinci kez patlamış. Bu kez tüm zenginler ölmüş. Yoksullar ilk başta sevinç içindeymiş; temizlikçilik, hizmetçilik, bahçıvanlık yaparlarmış ama efendileri yokmuş, bu nedenle mutlularmış. Sonra köşklerde kimin kalacağı kavgası çıkmış; yoksulların devleti, bu kargaşalığı çözmek için, patlamadan önce zenginlerin köpeği olan yoksullara ceza vermiş, onları yoksul olarak bırakmış. Diğer yoksullar ise, köşklere yerleştikten sonra, yavaş yavaş, zengin gibi davranmaya başlamışlar. Birkaç on yıl sonra, bu köşk yoksullarının patlama öncesi zenginlerinden farkı kalmamış. Böyle bin yıl kadar sürdükten sonra, bu seferki patlamada, tüm devlet kurumları, yanardağ püskürtüsünün altında kalmış. Adaletsizlikleri, kağıt üstünde de olsa, kuralına uygun bir biçimde şirin olarak gösteren devlet de ortadan kalkınca, kan, gövdeyi götürmüş. Zengin, zenginin; yoksul, zenginin; zengin, yoksulun ve yoksul, yoksulun malına ve canına göz koyar olmuş. Bir süre sonra, beklenmedik bir olay olmuş: Saray tarihçisi, bu üç patlamayı ve sonrasında olanları okumuşmuş ve bu kargaşalığa son vermek istiyormuş. Bir tepeye çıkmış ve şöyle bir konuşma yapmış: “Ey ahali! Gerçeği ne zaman göreceksiniz!? Yarısı yanmış saray kayıtlarına bakılırsa, bu yanardağ, şimdiye dek üç kez patlamış; üçünden sonra da, zenginin yoksul, yoksulun zengin olduğu çok olmuş. Sizi zengin ve yoksul yapan, doğadır. Ben, Doğa’nın elçisiyim. Doğa der ki, “benim gücümü kabul ettiğiniz sürece yanardağlarımı patlatmayacağım.” Yanardağ ağzından girilen öbür dünyada, hepiniz zengin olacaksınız; yoksul işlerini hayvanlar yapacak.” Ahali, buna çok sevinmiş. Kavgalarını bırakıp Doğa’nın ürünleri olduklarını anımsamışlar, barışmışlar. Zengin yine zengin, yoksul yine yoksulmuş ama herkes “kardeşiz” diyerek adaletsizliklere göz yumuyormuş. Ancak, dördüncü patlamayla birlikte, Doğa kardeşliğine inanç azalmış. Bir de, bu son patlamadan sonra, yanardağ kurumuş; bir daha patlamayacakmış. Zengin, zengin kalmaya; yoksul, yoksul kalmaya sonsuza dek devam edecekmiş. Yazıtın yazarı burada uzun bir boşluk bırakmış ve şöyle bitirmiş:

Page 42: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

41

“Yanardağlar kurudu; yoksullar, yanardağ gibi patlamasını öğrenmeliler.” 14.02.2009 Ho Çi Min Kenti, Vietnam

Page 43: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

42

Güldüm ve Güldüm ve Güldüm... 3 aylık ömrüm kaldığını öğrendiğimde üzüldüm mü, emin değilim. Çünkü zaten er ya da geç, herkes gibi ben de ölüp gidecektim. Gençliğimden bu yana ölümle ilgili neler değişmedi ki... Eskiden mezartaşları, adı üstünde ‘taş’tı. O zamanlar bilim-kurgu öykülerinde, ölüyle ilgili herşeyin kaydedilebileceği, isteyenin sayısal anı defterine yazı yazabileceği, uzaktan kumandalı, görüntülü mezartaşlarından tek tük sözedilirdi. Bugünse, büyük alışveriş merkezlerinde boy boy e-mezartaşı satılıyor. Eskiden kefen parası biriktirirdi ya insanlar, şimdi e-mezartaşı için birikiyor aynı paralar. Öldüğü sanılıp mezara diri diri gömülmekten korkanların, mezarda dirilen varsa, alarm çaldıran özel güvenlikli mezartaşlarına gösterdiği ilgi de benim gençliğimde yeni yeni artıyordu; oysa bugün bu güvenlik düzeneği, bütün e-mezartaşlarının vazgeçilmez bir parçası. Gerçi bu düzenekle diri diri gömülmekten kurtulana hiç rastlanmadı ama olsun; önemli olan, insanın içinin rahat olması. Burada kalsa iyi; psikologumdan bunun daha da ötesini öğrendim. Psikologumla son oturumumdan sonra, bir barda içmeye karar verdik. Sarhoş oldukça, görüşmelerimizdeki kalın kabuğunu kırarak içini dökmeye başladı. Meğer doluymuş da, açılacak birini arıyormuş. Ona 3 ay sonra öleceğimi söylememiştim (zaten kimseye söylemedim); ama o, birdenbire, sözü, ölüme ve ölümsüzlüğe getirdi: “Koca koca profesörler, yazarlar öldü; onlarca kitapları vardı, herkes onları tanırdı; hatta kimisi, resmi törenle gömüldü. Peki sonra ne oldu? Öldükten sonra, törenlerini göremediler; ne kadar sevilip sevilmediklerini bilemediler. O koca kitapları kimisi, dünyayı değiştirmek için yazdı; kimisi, sözü dinlenen bir insan olma güdüsüyle. Birçoğu içinse, her ikisi birden. Sonra da ölüp gittiler; bir hafta anımsandılar; ondan sonra bitti. Şanslı olanları, bireycilikleri, sosyetiklikleri, orduculukları unutulup badem gözlü yapılırlar. Ölüler, yaşayanlardan herzaman değerlidir, çünkü ölüleri kimse kıskanmaz. Düşümde kerelerce kendi ölüm törenimi gördüm. İnsan kendi ölüm törenini nasıl görebilir diye kafaya taktım. Ölüm törenimi izleyip öyle ölmek istiyorum; ne kadar sevildiğimi ya da sevilmediğimi bilip öyle ölmek... Bunun için üniversiteden arkadaşlarımla görüştüm, ben ölmeye yakınken bedenimden bir eşbeden yapacaklar; beni öldü gösterecekler. Ben de gizlice ölüm törenine katılacak, insanların hakkımda ne düşündüklerini öğreneceğim. Ondan sonra da karşılarına çıkıp “ölmedim” demek istemem, zaten gereğinden fazla yaşadım.” Evet, bu, tam da aradığım bilgiydi. Ayık kafayla, ölümün önemli olmadığını, önemli olanın, insanların zihninde yaşamak olduğunu söyleyen psikologum, bana, sarhoşken, en önemli bilgiyi vermişti. Beni ölü gibi gösterecek doktor arkadaşlarının bulunağını aldım; zamanım dar olduğundan, hemen ertesi gün arkadaşlarıyla görüştüm. Meğer bu kendini ölü gösterme olayı çok yaygınlaşmış. Hatta aileler artık kimi ölümlere inanmaz olmuşlar. Ancak, hassas bir konu olduğundan basına yansımıyormuş. Ama zaten kuşkulanacak yakınım olamazdı ki... Dağcı olan kardeşim, bir yolculukta ölmüştü. Babamı, küçükken; annemi, kardeşimin ölümünden sonra kaybetmiştim. Hanımsa, bana kızıp basıp gittiği bir gün, arabanın altında kaldı. “Çocuğum, bu rezil dünyada doğumundan başlayarak çile çekmesin” diye baba olmamıştım. Belki de, kanbağıyla yakın olduğum kimsem kalmadığı için ölümümün eli kulağında oluşu üzmemişti beni. Yoksa onlar üzülecek diye ben de üzülürdüm. Beni yaşatan, yazılarımın okunması ve okurlarımdan, tek tük de olsa yorum almaktı. İnsanların

Page 44: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

43

büyük bir çoğunluğu, hayatın anlam(sızlığ)ı boşluğunu, çocuk yaparak, dinle ve/ ya da top oyunlarıyla doldururken, ben, okunmakla doldurmuştum işte. Merak ettiğim, okurlarımın ne yapacağıydı. Evet, herşey hazırdı; 25 Mayıs, doğum ve ölüm günüm oldu; doktorların hazırladığı (sahte) ölü bedenime herkes inanmıştı. Gazetedeki köşeme, 40 yıl önce ölümle ilgili yazdığım bir yazım konmuştu. Hatta yazının 40 yıl önce yine 25 Mayıs’ta yazılması, geleceği görebildiğime kanıt sayıldı. Oysa ölmemiştim. Ölüm günümden sonraki günlerde, gizlendiğim otelde sürekli e-postalarıma baktım; günlerce ülkede çıkan tüm gazeteleri aldım; kitaplarımın satışının artıp artmadığını soruşturdum. Gazetemdeki küçük bir haber dışında hiç bir gazeteye yansımadı ölümüm. Okur mektupları bıçak gibi kesildi; kitap satışlarım, milim artmadı. Cenazeme ise kaç kişinin katıldığını ne siz sorun ne ben söyleyeyim. Çok üzülmüştüm. Sonra parlak bir fikir geldi aklıma: Mezarcıyı paraya boğacak, mezardaki sahte bedenimi oradan aldırıp yaktıracak ve mezarımı da darmadağın edecektim. Ondan sonra da hiçbirşey olmamış gibi gazeteye gidip ölümden sonraki yaşamla ilgili öyküler uyduracaktım. Yaptım da! Konuşmalarım büyük olay oldu; ülkede bir sonraki gün, ana sayfada büyük harflerle yer almadığım bir tane bile gazete yoktu. Üstelik, bu işi ayarlayan mezarcı, büyük bir raslantı sonucu, ertesi gece kalp krizinden öldü. Mezardan dirilmediğimi ileri sürecek bir babayiğit bile kalmamıştı. (Doktorları saymıyorum çünkü parayı alınca çenelerini kapamayı bilir onlar.) Televizyonda hergün, Cennet’i ve Cehennem’i anlatıyordum. Yoksulların Cennet’te sefa sürdüğünü, varsılların Cehennem’de heba olduğunu anlattıkça, bu dinci solculuğa milyonlarca insan hayran oluyordu. En büyük sömürüyü yaşayan ama hep tutucu partileri destekleyen milyonlarca emekçi, mutluluktan uçuyordu. Ölüm törenime katılmasını beklediğim ama katılmayan tanıdıklar da akın akın evime geliyorlardı. Sabahlara kadar Cennet-Cehennem öyküsü anlatmaktan yorgun düşüyordum. Bir de bu tanıdıklara, ölüm törenime gelmediklerini bildiğimi söylediğimde, “özür dileriz; ölümün bizi öyle üzdü ki, üzüntüden yataklara düştük” diyorlardı. Ben de inandım... Daha sonra işi ilerlettim, ustalaştım. Bana Cennet’i ve Cehennem’i soranlarla ayrı ayrı görüşmeye başladım. Böylece nabza göre şerbet verebiliyor, herkesin kendince mutlu olabileceği bir Cennet resmi çiziyordum. Bizim Ayyaş Selim’e yanaşıp, “üstümde baskı olduğu için gerçekleri söyleyemiyorum. Aslında, Cennet, musluklarından şarap akan bir meyhane” diyordum örneğin. Bir ulusalcıya “Cennet’te ezan Türkçe okunuyor. Cennet’in köylerinde de Köy Enstitüleri var” dediğimde sevincini görmeliydiniz. İsacılar’la görüşmelerimde ise, alttan alarak, “evet, Cennet’te ezan okunuyor ama Ermenice, Süryanice ve Rumca olarak” diyordum. Sonunda anladım ki, Cennet, insanları mutlu etmedikçe hiç bir işe yaramaz. Ama insanların mutlulukları, başkalarının mutsuzluğunu getirir. Bu nedenle herkesin ayrı cenneti olmalı. Her neyse... Herkesin tanıdığı, hergün, resmi, gazeteleri boy boy kaplayan bir insan olarak yaşarken, hastalığımı unutmuştum. Ama bu arada, kendini ölmüş gibi gösteren başka adamlar da ortaya çıkmaya başladı. Dirildiklerine yemin billah ediyorlardı. Üstelik, Cennet öyküleri, benimkilere hiç benzemiyordu. Bu da benim Cennet öyküsü tekelimi sarstı, saygınlığımı yerle bir etti. Bu kez, gazetelerin ilk sayfalarını, onlarla Cennet-Cehennem atışmalarımız dolduruyordu. Hah, bir de lanet olası doktorlar, benim gibi şan-şöhret peşinde koşmaya karar verip de gerçekleri açıklamasın mı?! İşte orada film koptu. Korkarım yakında evimi taşlamaya başlarlar. İyisi mi, ölümümü

Page 45: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

44

geciktiren şu hapları bırakayım. Ölür kurtulurum. Ama o da ne? O Cennet’i anlattığım insanlar neden ellerinde çiçeklerle evime doğru geliyorlar? Pencereden görebildiğim kadarıyla bir hayli kalabalıklar. Ayyaş Selim mi bu, kapıdaki? Ne diyor bana? - Hocam sağol! Sen bir üçkağıtçısın, bizi kandırdın, dirildiğin falan yok. Önce sana kızdık, evini taşlamak için yola çıkıyorduk. Sonra düşündük, Yorgo, “ama bak hoca hep bizim mutlu olabileceğimiz biçimde çizmiş Cennet’i ve bizi mutlu etmek için Cennet’i birer birer bireysel olarak çizerken, bizden asla bir karşılık beklemedi” dedi. Biz de biraz daha düşündük ve ikna olduk. Hoca, yakında öleceğini duyduk; seni son günlerinde mutlu edeceğiz; öldükten sonra hiçbirşey anımsamayacaksın ama ölene dek seninleyiz. - Ben de, öldüğümde bu kez inanmazsınız diye düşünmüştüm. Hem ben, sandığınız gibi iyi değilim. Bu Cennet öykülerini karşılık beklemeden anlattığım doğru değil; şan-şöhret için yaptım. - Evet ama, sonuçta yakında öleceksin. Ölümü yenemezsin ama ölüme gülerek gidebilirsin. Yaşarken ne kadar çok insanı mutlu edersen, ölüme o kadar çok gülerek gidebilirsin. Bunun üzerine, güldüm ve güldüm ve güldüm...(*) 13.02.2009 Ho Çi Min Kenti, Vietnam (*) Bu bitiriş, aşağıdaki şiir çevirisinden esinlendi: Okara, G. (2002). Güldün ve güldün ve güldün (çev. U.B. Gezgin). http://ulas.teori.org/index.php?option=com_content&task=view&id=256&Itemid=34

Page 46: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

45

Aşçı Kral Evet, ‘turritopsis nutricula’ adlı denizanasıyla başlayan çalışmamıza noktayı koyduğumuz gün, insanlık için yeni bir çağın başlangıcı sayılmalı. Bu denizanası yaşlanınca hücreleri yenileniyor, gençleşiyordu ve böylece, yaşlılık-gençlik döngüsüyle sonsuza dek yaşıyordu. İlk çalışmalar, onyıllar alsa da, işte sonunda insan deneyleri için son hazırlıkları bitirdik. Hesaplamalarımıza göre, hücrelerine, hazırladığımız eriyik her gün şırınga edilecek insan, 75 yaşına kazasız belasız, sağ salim vardığında, onu deneyliğimize alacağız ve 5 yaşına dönmesi için en uygun ortamı yaratacağız. Bu deneyde, insanın bu denizanası gibi yaşlılık-gençlik döngüsüyle ölümsüz olup olamayacağı sorusuna yanıt vereceğiz. Ancak, şimdilik yanıtlayamayacağımız çokça soru olacak: Örneğin, ikinci yaşamı dolayısıyla 5 yaşına gelecek Badem (ilk ölümsüz insan olacağı için, ‘Adem’den esinlenip ‘Badem’ diyelim), önceki yaşamını anımsayacak mı? 5 yaşında olduğuna göre O’na kim bakacak? Anası-babası zaten çoktan ölmüş olacak. Badem’in çocukları ve torunları O’na bakabilir; ancak, babalarına/ dedelerine, çocuklarına/ torunlarına bakarmış gibi bakmak garip olmayacak mı? Gerçi bugün dünyanın dört bir yanında, çoğu aile, gelecekte güvence olsun diye çocuk yapıyor. Badem’in çocukları ve torunları, Badem’e, gelecekte ölümsüz olduklarında, ikinci yaşamlarında, Badem de kendilerine baksın diye bakabilir herhalde... Sonuçta herşey karşılıklı... Peki ama Badem, önceki yaşamını anımsayacak mı? Deneyimizde bunu öğrenme olanağımız da yok. Önceki yaşamını anımsayacaksa pek bir sorun yok aslında. O zaman, 1,000 yıl önce yazılmış ucuz bilim-kurgu romanlarındaki gibi, ‘gövdesi küçük ama aklı büyük yaratıklar’ öykülerine bir yenisi eklenecek. Ancak Badem, geçmişini anımsayamayacaksa, işler çok karışacak. Gerçi, durum, yine de o kadar kötü değil. 1000 yıl önce çocuklar, yetenek edinmek için hergün bir yapıya giderlermiş; buna ‘okul’ denirmiş. Burada bilgili olduğu sanılan ve ‘öğretmen’ diye bilinen bir öbek insan, çocuklara el yordamıyla yetenek kazandırmaya çalışırmış. Eğitim haplarını bulan meslektaşlarımız, çocukları ne büyük beladan kurtarmış meğer. İşte Badem en azından okula gitmeyecek, bir eğitim hapı alacak, o kadar. Hapı alıp 5 yaşında iş yaşamına başlayan milyarlarca yaşıtı gibi (‘yaşıtı’ dedim ama yaşı, 5 değil 75 gerçekte) O da bir iş tutabilir. Fakat hiç bir yaşam deneyimi olmayacak ki... Bizim deneylikten çıktığı gibi iş yaşamına atılamaz ki... Gerçi demek ki, ilk 5 yaş için de haplar geliştirmek gerekiyor. Peki O’na hangi eğitim hapını vermeliyiz? Avukatlık hapı mı? Doktorluk hapı mı? İşçilik hapı mı? İşte bu nokta, karışık. Gerçi bu karışıklık, Badem’in durumundan kaynaklanmıyor. Genel bir sorun var burada: Bu eğitim haplarını oldum olası garip bulmuşumdur. Benim kuşağım, hapsız bir biçimde eğitim almış olan son kuşak. Evet ‘okul’ diye bir yerde ömrümüzün yarısını tüketmedik; gittiğimiz her yerde, bize gelen iletilere yanıt vere vere, sürekli bir geribildirim düzeni içinde eğitim aldık. Şimdiki hap kuşağına inanılmaz geliyor bu. Eskiden doktor olmak için çokça ileti alır, çokça yanıt verirdiniz; doktor olmak zordu gerçekten. Şimdi, almışsın hapı, olmuşsun doktor; olmuşsun avukat... Paran varsa, alırsın çocuğuna hapı; doktor da olur çocuğun, avukat da... Zaten bunda bir fark yok; eskiden de böyleymiş; parası olan, düdüğü çalarmış; sınavı kazanamayan, özelde okurmuş. Fakat eskisinden farklı olarak, bugün hapı üretenler, insanlara eskiden yeterlilik belgesi verenlerden çok daha güçlü. Neyse, dönelim Badem’e: Badem’e hangi hapı vereceğimizi bilmiyoruz; belki de, eski çağlarda ilk gösterdiği başarı

Page 47: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

46

üstüne ad konulması gibi, biz de ilk başarısında, bu başarıya uygun bir hap verebiliriz. Ya da Badem neden ilk yaşamında yaptığı işi ikinci yaşamında da yapmasın? Kibritçi miydi, ikinci yaşamında da kibritçi olsun. İster mi peki aynı işi yapmayı? Belki de kendisine sormalı... Efendi olan, yine efendi olmak ister herhalde... Köle olanlar da hep efendi olmak ister... Peki bu ölümsüzler dünyasının köleleri kim olacak; kim ter dökecek günboyu... Robotları ve makineleri çalıştırmak için hep köleler gerekecek, ve onları üretmek ve onarmak için de... Bu ilk ölümsüzlük deneyi için çeşit çeşit başvuru aldık: Varını yoğunu ‘nankör’ çocuklarına bırakmak istemeyen huysuz yaşlılar, binbir yıl tahtta kalma düşü kuran imparatorlar, yaşlılığa kesin çözüm isteyen kocamış güzeller ve (bu iş, tehlikeli bir iş olduğundan ve yitirecek birşeyleri olmadığını düşündüklerinden) çulsuz gençler (bakmayın; onların çulsuzluğu, hapsızlıklarından kaynaklanıyor). Sormayın, bu ölümsüzlük deneyi, açık arttırmaya çıktı; başımızdaki yönetici-bilimci bozuntusu sağolsun... Yani benim ‘Badem’ dediğime bakmayın; bu ilk ölümsüzlük deneyinin katılımcısı, kesin bir imparator falan olacak. Paran kadar ömür... Ama yalnızca ilk deneyde konuşur para. Her yenilik gibi topluma yayılacak, ölümsüzlük de... Çünkü ölümsüz patronların, ölümsüz işçilere gereksinimi olacak. Hep işçi kalacak bedenler gerekecek, kazancı arttırmak için. Demek ki çok fazla işçi hapı gerekecek. İşçi hapları azalırsa işçi kıtlığı çıkacak. O işçi haplarını ikinci yaşamlarında işçi olmak istemeyen bedenlere zorla yedirme görevi de biz bilimcilere verilecek. Bunun için bize büyük paralar ödenecek; bu yolla en çok işçi üretenlerimiz, ölümsüzcesine bilimci olarak yaşayıp gitme olanağıyla ödüllendirilecekler. Ama işte ben bunda yokum, meslektaşlarımın da kızgın olduklarına eminim. Biz üretelim; patronlar yaşasın, imparatorların ömrü uzasın... Olmaz! İlk ölümsüzlük adayının bir imparator olacağına adım gibi eminim; nasılsa bu iş, parayla. Ama O’na aşçılık hapı vereceğim ki görsün, bir insana hizmet etmek nasıl bir şeymiş. Hapı bir kez yuttu mu, ne kurtulabilir etkisinden ne de başka hap alabilir. Evet, evet, aşçı hapını alsın da hizmet etmeyi öğrensin 70 yıl! Ondan sonrasına da bakarız... Şimdi hapı yuttu işte! 07.02.2009 Ho Çi Min Kenti, Vietnam

Page 48: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

47

Tanrı Yaratmak (ya da Toplamak) Devrimciliğim, Doktor Che ile ilgili ‘Motosiklet Güncesi’ adlı filmi izlememle başlar. (Hala devrimci olup olmadığıma, sözümü bitirdikten sonra siz kendiniz karar verirsiniz.) Tıp fakültesinde öğrenciyken izlediğim bu başyapıt, beni önce Che üstüne sonra adaletsizlikler üstüne okumaya yöneltti. O kadar etkilendim ki, motosikletle İstanbul’dan Filistin’e bir yolculuk yapmayı bile ciddi ciddi kafaya koymuştum. Filistin’de motosikletimi El Fetih’e armağan edip Gazze savaşçılarına katılacaktım. Bir gün yolda yürürken, Che t-gömlekli bir gençle karşılaştım, ona Filistin yolculuğu düşüncelerimi anlattım. Bir yerde oturup sohbet etmeye karar verdik. Bir türkü barda bir yandan arkadaşı dinlemeye kendimi veremeyip yolculuğun ayrıntılarını düşünürken, içkiye fazla kaçırmışım herhalde. Kendime geldiğimde bir küvette idim. Notta şu yazıyordu: “İyi bir insana benziyorsun, o nedenle yalnızca bir böbreğini aldık”. Hep, birilerinin başına bir bela gelir; “bana olmaz; o herifler, dikkatsiz, salak, cahil” deriz ya; işte o kendimi yücelten düşünceler, o anda tuzla buz oldu. İşte ben de, tıp öğrencisi de olsam herkes gibi idim; bedenim, kırılgandı. Notu cebime koyup okuldan bir arkadaşımı aradım, eve vardım. Notu yeniden açtım: “İyi bir insana benziyorsun, o nedenle yalnızca bir böbreğini aldık”. Acaba neden iyi bir insan olduğumu düşünmüşlerdi? Yoksa sarhoşken, Filistin’e gideceğimden mi söz etmiştim?! Bilmiyorum. Peki o Che t-gömlekli arkadaşın orada işi neydi? Onun bu olayla bir ilgisi var mıydı? O türkü barı günlerce gözetledim; ancak o genci bir daha görmedim. Organ mafyasını filmlerden duymuştum. Yoksullar hep ya organlarını satmak zorunda kalıyorlardı ya da kaçırılıyor, benim gibi, organlarını yitiriyorlardı. Doktor Che’nin, motosikletini üstüne üstüne sürdüğü adaletsizlikler, organ kaçakçılığında da aynıydı. Çocuğunun sağaltımı için organını mafyaya veren babaların sayısı az değildi. Gel gör ki, herkes açıkça toplumsal olan bu sorunları kendi bireysel sorunu gibi görür hep. Filistin’e gitmekten vazgeçtim. Doktor Robin Hood olacak, zenginden organ çalıp yoksula verecektim. Tıp fakültesinde benim gibi Che’den etkilenmiş arkadaşlarımı ikna etmek uzun sürse de, bu işe girmeye karar verdik. Özellikle kız arkadaşlarımızı pahalı yerlere gönderiyor, zengin erkekleri içirip içirip böbreklerini alıyorduk. Böbrekleri kamulaştırdıktan sonra, küvetin yanına “ZENGİNDEN ALIP YOKSULA, DEVRİMCİ ORGANİZMA!” yazısını bırakıyorduk. Böbreği kamulaştırılanlar, zengin işadamları olduğundan, her eylemimiz olay oluyordu. Eylemlerimiz artıp ülke çapına yayıldıkça, bizi taklit edenler çıkıyor; başka illerde tıp öğrencileri yakalanıyor ve bizim eylemlerimizden sorumlu tutuluyorlardı. Biz de aynı eylemi, onlar gözaltındayken yapıp onların suçsuz olduklarını kanıtlıyor, serbest bırakılmalarını sağlıyorduk. Ünümüz dünyaya taştı sonunda. Başka ülkelerdeki tıp öğrencileriyle de bağlantı sağladık. Bizim gibi onlar da okullarında çok başarılı öğrenciler olduklarından, dikkat çekmiyorlardı. Artık yalnızca yoksula çalışmıyor, aynı zamanda dünyanın savaş bölgelerine de para yardımı yapıyorduk. Böbrek bekleyen yoksulların sevinci görülmeye değerdi. Sevinçten ağlayıp “Allah sizden razı olsun” diyen gözler, bende sonunda yeni bir düşünce uyandırdı: İnsan mı tanrıyı yarattı, tanrı mı insanı yarattı; bu, tartışılır. Ancak, tanrının adil olmadığı, gün

Page 49: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

48

gibi ortada. (Adil olduğunu söyleyenler kendilerini kandırıyor...) Adil bir tanrı yaratmaya karar verdim. Bu tanrının her bir yanı dört dörtlük olmalı: Her bir organını dünyanın dört bir yanından özenle seçecek, yerli yerine yerleştireceğim. Doktor Che’nin öldükten sonra bir daha ateş eder diye korktukları için kestikleri eli, adil tanrının altın organı olacak. Böylece tanrı, eliyle bir yeri gösterdiğinde; o yer, adalet ülkesi olacak... 12.02.2009 Ho Çi Min Kenti, Vietnam

Page 50: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

49

Bali’de Bitimsiz Bir Gece Adam, bir yolculuktan sonra evine dönüyordu. Yol yorgunluğu nedeniyle uçakta kestiriyordu. Bir ara uyanır gibi olup da çevreye baktığında, onu süzmekte olan hostesi gördü. Bu hostes, onun yıllardır görmediği Cana idi. Kucaklaştılar. Adam, evine dönmemeye karar verdi. Cana ile birlikte başka bir ülkeye gideceklerdi. İndikleri ilk havaalanında, Endonezya-Bali’nin en uygun yer olduğuna karar verdiler. Bali’nin o güzelim havaalanından inip bir motosiklet kiralayacak; Bali’nin merkezden uzak, ıssız bölgelerinde, ayrı geçen yılların acısını çıkaracaklardı. Öyle de yaptılar. Motosikleti Cana sürüyordu. Bali’nin merkezinden geçerlerken, adamı tanıyanlar oldu. “Hoşgeldin John!” diyorlardı ona; adamsa, buna çok kızıyordu, “ben John değilim, Can’ım” diyordu. Can, yolda, yıllardır görmediği çocukluk arkadaşlarını da gördü; onları Cana’ya tanıştırdı. Onlar da, Can ile geleceklerdi. Bali’ye yeni yaptırılmış paralı yoldan geçerlerken Can’la Cana, arkadaşları kaybettiler; ama bunu umursamadılar, çünkü arkadaşları zaten sonuçta nerede buluşacaklarını biliyorlardı. Can, motosiklet üstünde, arkadan Cana’nın memelerini avuçlarken, garip bir duyguya kapıldı. Motosikleti süren, Cana değildi sanki. Üstelik, Bali’ye daha önce hiç gelmemiş olduğunu söyleyen Cana’nın Bali yollarını avucunun içi gibi bilmesi, Can’ı kuşkulandırdı. Ama yıllardan sonra Cana’ya yeniden kavuşmaktan öyle mutluydu ki, bu olumsuz düşünceleri içine gömdü. Cana’ydı işte bu; Can’ın küçük avuçlarıyla birebir uyuşan küçük memelerinden belliydi. Sonra birden, Can’ın aklına, üstünde yeterince para olmadığı geldi. Bir yolculuk dönüşünde, beklenmedik bir biçimde Cana’ya kavuşmuş, yeniden yolculuğa çıkmıştı; para çıkışmayacaktı. Acaba uzaklardaki arkadaşlarından para mı istemeliydi? Umursamadı bu durumu; sonunda Cana’ya kavuşmuştu; para, bir biçimde bulunurdu; ama Cana, herzaman bulunmazdı. Sonra, aklına, sırtındaki çantanın küçücük olduğu geldi. Büyük çantalarını havaalanında kargoya vermişti; ama sonra ani bir kararla uçak değiştirip Bali’ye gelmişlerdi; büyük çantalarını almayı unutmuştu. Çantasında sandalet bile yoktu. Cana’nın çantası da küçücüktü. Hele çantasında kitap olmaması, bir anda beyninden vurulmuşa dönmesine yol açtı. Koca günde ne yapacaktı kitaplar olmasa. Sonra durdu, durdu, “ne biçim düşünce bu! Cana’ya kavuşmuşum sonunda; kitap mı okuyacağım şimdi!” diye geçirdi içinden; “bugünlerde hiç kitap okumayacağım. Hiç! Hiç!” Sonunda otele geldiler. Tam içeri girecekken, kapı ağzında, yaşlı bir kadınla karşılaştılar. Kadın, Cana’yla konuşuyor; daha önce ödünç verdiği birşeyleri geri istiyordu. Cana’nın otele girdiğinde Kayıt Kabul’a gitmeden doğrudan odaya gitmesi, bu işte bir iş olduğuna Can’ın artık gözünden kaçamayacak kadar açık bir kanıttı. Kadın gider gitmez, Can, Cana’ya “kimsin sen?!” diye sordu şaşkınlıkla; “evde konuşuruz” dedi Cana. Can, ikisi eve girdikten ve kapıyı kapattıktan sonra, Cana’ya baktı. Ama bu kadının yüzü, Cana’nınkine hiç mi hiç benzemiyordu. Hoş bir Cavalı yüzüydü bu, Hintli’ye çalan; boynunda ise bir haç vardı. Kesinlikle Cana değildi bu kadın. Can’ın şaşkın bakışlarına karşılık, “açıklayabilirim” dedi kadın. Bir anda Can, bu kadının bir seks işçisi olduğunu anladı. Yalnız orada kalsa iyi; kendisinin yaşlı bir

Page 51: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

50

adam olduğunu, adının da ‘John’ olduğunu anımsadı birden. Kapı ağzındaki kadınsa, kadın satıcısıydı belki. John, ağlamaklı oldu. Cana yoktu ortada. Ömründe hiç sevgi görmemiş bir adamdı o. Kimse, onunla, severek birlikte olmadığından, parasını bastırıp seks işçileriyle yatıyordu işte. Niceleri, bir yabancı olarak sırtından geçinmek için evlenecek olmuştu John’la; ama hiçbirinin kendisini sevmediğini, onunla evlenmek istemelerinin parasızlıktan ileri geldiğini bal gibi biliyordu. Bu nedenle, tüm isteklilere karşın, hiç evlenmedi John. Parayla satın alınmayan seksin, sevgiye dayalı olduğu için, daha fazla mutluluk verici olduğunu hiç bilemeyecekti John; çünkü ömrünü, gençlik yıllarında tutulduğu Cana’yı aramakla heba etmiş; kimseyle severek birlikte olmamıştı. John, başladı ağlamaya. Ama sonra, kadının da ağlamaklı olduğunu görünce; kendinden utandı. Bu kadının dertleri, onunkilerden daha büyüktü herhalde. Onu tanımak istedi. - Yine mi John!? Herşeyi unuttun mu? - Unutup unutmadığımı bile anımsamıyorum. - Beni de unuttun yani. - Evet. Adın ne? - Ben İrena. Anımsadın mı? - Yok. - Aşk olsun. Kaç geceyi birlikte geçirdik. Bunamışsın sen John, erken bunamışsın. Aylardır böylesin. Yeniden yeniden anlatıyorum herşeyi. Umarım son olur bu kez. - Kusura bakma. Gerçekten anımsamıyorum. - Ben İrena. Cava’dan, Katolik İrena. İlk geceyi çok net anımsıyorum: Kalçamdaki dövmeler çok hoşuna gitmişti. O ilk gece beni çok yormuştun. “Beni bu kadar yorma, sabah işe gideceğim” demiştim. John, anımsar gibi oldu. Evet, bu, İrena’ydı. Bir işte çalıştığını duyunca şaşırmış; Bali’de gündüzleri otellerde, lokantalarda, dükkanlarda vb. çalışan kızların geceleri bedenlerini satıp satmadıklarını merak etmişti. Seks işçiliği, halklaşmıştı belki de. Bu kadar düşük aylıkla çalışan kızcağızlar, geceleri, aylarca bir işte çalışarak kazanacakları geliri elde ediyorlardı. Tek bir yatışta elde edilen 500,000 Rupiah ya da 50 Dolar, Bali halkı için az para değildi. Gerçi, gecelerin gelirinin çoğu, satıcı ve onun adamlarına gidiyordu; ama yine de para, paraydı. Ona, bu işe nasıl başladığını sormayı düşündü John; ama belki kerelerce sormuştu bunu daha önce; onu bir kez daha üzmek istemedi. Ama şuna hayret etti: Nasıl oluyordu da, bu kadar kötü yaşam koşullarına karşın, kendi canına kıymıyordu İrena? Onu herşeye karşın yaşama bağlayan ne idi? Boynundaki haca bakılırsa, onu ayakta tutan, dindi belki de. Ama bu nasıl tanrıydı ki, onu, geceleri bedenini satmaya itmişti... Büyük başharfle yazılmayı hak etmiyordu böyle bir tanrı. Öyleyse neden hâlâ haç taşıyordu boynunda İrena?.. Yabancılar için, boynunda haç olan bir kadınla yatmak, hoş düşünceler çağrıştırmıyor olsa gerekti. Belki de, İrena, Katolik bir müşterinin onu kurtarmasını bekliyordu. Ya da çoğunluğu Muhammedci olan Endonezya gibi bir ülkede, Muhammedci müşteriler, bir İsacı kadını becermekten özel bir zevk alıyorlardı da; sürekli ona geliyorlardı. İrena’yı ayakta tutan, din olamayacağına göre, ne idi? Belki çocuğu vardı İrena’nın. Belki, bir adam, evlenme sözü verip onu kandırmış; sonra gebe bırakıp kaçmıştı. Bedenini satmaya ondan sonra başlamıştı belki. Evet, bir seks işçisini ancak bir çocuk

Page 52: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

51

bağlayabilirdi yaşama. İrena’nın soyunurken cebinden düşürdüğü resimdeki çocuk, kendi çocuğu olmalıydı. Birlikte olduktan sonra duş aldılar ve yanyana uzandılar. “Üzülme John” dedi İrena, “ben sana sahip çıkacağım. Sen hiçbirşey anımsamasan da ben herşeyi sana anımsatacağım.” John’un gözlerinden yaşlar dökülse de, yol yorgunluğu baskın çıktı; derin bir uykuya daldı. Uyandığında, uçaktaydı. Piste çoktan inmiş olan uçakta, bir yolcunun hâlâ uyumakta olduğunu gören hostes, John’un yanına gitti; onu dürtükledi. John, birden uyandı; uçakta olduğunu görünce şaşırdı. Uçaktan çıkıp çantalarını almak üzere Çanta Bölümü’ne geçti. Beyni, kendisine bir oyun oynamıştı işte. Bir düş görmüştü; ama beyni, bunu gerçek bir olaymış gibi kaydetmişti. Uçakta uyuyakalmış olduğuna göre, ne İrena ne de Bali yolculuğu gerçekti. Böylesi daha iyiydi. Şimdi John’u karşılamaya eşi gelmiş olmalıydı. Çantaları aldıktan sonra, havaalanı çıkışında, yüzünü kapatacak biçimde tüllü bir şapka giymiş bir kadın, John’un boynuna sarıldı; “hoşgeldin Can! Oraya varınca haber etmedin, beni merakta bıraktın” dedi. “Ben Can değilim” dedi John, “John’um ben, John!” “Kocamın şakaları devam ediyor” dedi içinden, kadın. “Tamam kocacığım; sen John’sun ben de Hanna’yım. ‘Can’ ner’den çıktı zaten”. John, rahatlamıştı; karısı Hanna’nın motosikletine atladı, yol boyunca sürekli düşündü. John muydu Can mıydı acaba? Ya bu kadın, Cana mıydı Hanna mıydı? İrena kimdi peki? Hanna, yüzünü neden tülle örtmüştü? Kimden gizliyordu yüzünü? John’dan mı? Çevredeki insanlardan mı? Birden, düşünü anımsadı John. Motosiklet üstünde giderlerken geçtiği bu yollar, Bali yollarının tıpatıp aynısıydı. Yolda, insanlar, selam veriyordu John’a: “Merhaba John! Hoşgeldin! Akşam içmeye gelecek misin bizim meyhaneye?!” Demek Bali’de yaşıyordu John. Eve vardıklarında, Hanna, tülü, yüzünden kaldırdı. Hoş bir Cavalı yüzüydü bu, Hintli’ye çalan; boynunda ise bir haç vardı. John, bu yüze bakakaldı. - Ne oldu John? Anımsayamadın mı karını? Anımsayamadın mı Bali’de tanışmamızı? İlk geceyi çok net anımsıyorum: Kalçamdaki dövmeler çok hoşuna gitmişti. O ilk gece beni çok yormuştun. “Beni bu kadar yorma, sabah işe gideceğim” demiştim. John, düşünü anımsadı. “Evet anımsadım” dedi, “sen İrena’sın, Cavalı’sın.” - Çocuk okulda şu an. O da babasını çok özledi. John, duyduklarına bir anlam veremedi. Düşünde gördüklerini de birkaç saniye içinde unutuverdi. Belleğinden herşey silinmişti; ama bir adı çok iyi anımsıyordu. - Cana ner’de peki? - İşte en çok bu üzüyor beni John. Tamam, erken bunadın, herşeyi unutuyorsun. Ama benim adımı anımsamak dururken, gidip yine ‘Cana’ diye tutturuyorsun. - Cana mı? O da kim? Kim ‘Cana’ dedi? Ben mi dedim? - Elbette sen dedin. - Ne dedim? - Cana. - Ha evet ner’de Cana?!

Page 53: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

52

John, sorusuna yanıt alamadı. Akşam yemeğinde kızını gördü ama anımsayamadı. Gece oldu; İrena, soyunduktan sonra, John’un üstünü çıkardı. John’un üstünden bir resim çıktı. Kıvırcık saçlı güzel mi güzel bir kızın resmiydi bu. Resmin arkasında ise, ‘Cana’ yazıyordu. John, yine kuşkulandı. İrena yalan söylüyordu belki. John, uyur gibi yaptı; İrena’nın uyumasını bekledi. İrena uyuyunca, arkasında ‘Cana’ yazan resmi buldu; üstünü giydi ve evi sessizce terketti. Havaalanına gidecekti; çünkü gününün havaalanında başladığını anımsıyordu. Geçmişiyle ilgili ipuçları bulacaktı belki havaalanında. Fakat havaalanı, ona ipucu verecekmiş gibi görünmüyordu. Sonunda umutsuzluğa düştü ve rastgele bir uçak bileti aldı. En iyisi, Bali’den ayrılıp yeniden düşünmekti. Uçak kalkarken, derin bir uykuya daldı John. Ben, John’u, aynada Can’a bakarken buldum; belki de John, Can’a değil, Can, John’a bakıyordu. Peki ben John’a ve Can’a mı bakıyordum, onlar mı bana bakıyordu? Yoksa ben, John’la bir olup Can’a mı bakıyordum? Bir türlü anlayamadım ben de. En iyisi derin bir uykuya dalmak... Belki, uyanınca, Cana çıkar karşıma... Bali, Endonezya, 12 Haziran 2009 Ho Çi Min Kenti, Vietnam, 1 Temmuz 2009

Page 54: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

53

Uzaylıların Gizli Oyunları… Bizim işyerinde uzaylıların çalıştığının ortaya çıkması herkesi şaşırtmıştı. Hemen yanı başımdaki çalışma arkadaşım bile uzaylıymış! Onların uzaylı olup olmadığını anlamak çok zor. Onların da iki gözü, iki kulağı, iki burnu, üç dudağı, beş kalbi, yedi bacağı var. Yani hepimiz gibiler. Yürüyüşlerinde hiç bir fark göremezsiniz. Aynı bizim gibi şarkı söyler; aynı bizim gibi içlenirler kara gecelerde. Hah, bizim işyerinde çok uzaylı çıkmıştı; ben de uzaylı uzmanı kesilmiştim. Uzaylıları şıp diye anlamaya çalışıyordum. İşyerinde yakalanan uzaylıların kimisinin oracıkta kafasını uçurdular ama kafaları hep yerine geliyordu. Kimilerini ise, araştırma yapmak üzere falakaya yatırdılar; ters askıya astılar; elektrik verdiler. Yüce bilim insanlarımız, onların acıya ne kadar dayanabildiklerini görmeye çalışıyorlardı. Acısız bir dünya için, uzaylılar üstünde acı deneyleri yapmak gerekliydi onlara göre. Böylece, insansoyu, acıya daha dayanıklı olacak; daha mutlu yaşayacaktı. Yok, hiçbir yerlerinden uzaylı oldukları anlaşılmıyor. Hatta bana kalırsa, ‘uzaylı’ diye acı araştırmaları merkezlerine götürdüklerinin en azından bir bölümü, dünyalıydı. Ama olsundu canım; dünyalılar üstünde de acı deneyleri yapmalı; uzaylılarla dünyalıların acı deneylerini karşılaştırmalıydı. Bir insanın uzaylı olduğunu anlamanın tek bir yolu vardı: Konuşmaları. Uzaylıların özelliği, ağızlarını açtıklarında, dünyalılar gibi havadan sudan değil güneşten yıldızdan konuşmalarıydı. Onlara göre, insanların mutlu olduğu başka gezegenler vardı. İşte bu sözler, dünyanın tüm devletlerinin birleşmesinden oluşmuş Dünya Devletleri Birliği’nin resmi görüşüne tersti. Dünyadan daha güzel bir gezegen mi vardı! Evet, dünyada yoksullar vardı; dünya pazarlarında domates gibi eziliyorlardı; ama onlar, yoksul ve mutlulardı. Dünya, öyle güzel bir gezegendi ki, yoksulları bile mutlu etmeye yeterdi. Ben güneşten yıldızdan söz açan birçok kişiyle tanıştım ömrümde. Güneşten gelip güneşe gideceklerini söylüyorlar. Onlara göre, güneş tozundan gelmişiz ve yine güneş tozuna dönüşecekmişiz. Bunlar, şiirlerinde güneşi içtiklerinden söz ediyorlardı. Bir gaz bulutu olan güneşi solumak ya da içine çekmek neyse de, içmek ne oluyordu... “Uzaylı doğulmaz, uzaylı olunurmuş”. Ablam, bana öyle söyledi. 25 Mayıs 2525. Bu günü hiç unutmuyorum. Ablam, bu günde, bana, kendisinin de uzaylı olduğu söyledi. Şaşırdım ama yadırgamadım. Uzaylı doğulmaz, uzaylı olunurmuş. Ablamla biz kardeşmişiz ama annemiz babamız, uzaylı değilmiş (en azından bana öyle dedi; belki onlar da uzaylıdır kimbilir). Yani ablam, dünyalı olarak doğmuş; sonradan uzaylı olmuş. Uzaylıların çocuğu olup uzaylı olmayanlar da oluyormuş. Peki nasıl uzaylı olmuşmuş? Aynen benim olduğum gibi. Ona da birisi, ablamın bana yaptığı gibi, güneşi içmeyi öğretmiş. Biz uzaylılar, beş vakit güneşi içer; konuşma gücümüzü böyle kazanırız.

Page 55: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

54

Ablam, beni, sonunda ikna etti. Mars’a gitmeye karar verdik. Dünyalıların yaptığı acı deneyleriyle belirsiz bir geleceğe yelken açmak istememiştik. Mars’a ‘kızıl gezegen’ denmesi boşa değil. Kızıl bir gezegendir gerçekten. Mars’ın kızıllığı, Marslılar’ın kızıllığından gelir. Görmesini bilene... Mars’ta, dünyalıların yoksulu ve yoksunu oldukları herşeyin paylaşıldığını gördüm. Mars’ta herşey yoktu elbette, ama olmayanların yoksulluğunu ve yoksunluğunu da paylaşıyorduk. Ben de ablamla bir işe girdim. Ne ışın silahı ne acı deneyleri korkusu vardı burada. Fakat bir süre sonra bir söylenti çıktı: “Dünyalılar, gezegenimize gizlice girmiş!” Dünyadaki uzaylı avında olduğu gibi; Mars’ta da dünyalı avı başladı. İşyerinde, yanı başımızdakiler, bizden ayrılıp bilinmedik bir yere götürülüyorlardı. Zaten bir kişinin dünyalı olması, havadan sudan konuşmasından anlaşılıyordu. Onların üstünde de acı deneyleri yapılıyor muydu bilmiyoruz; ama en azından, kafaları, göz göre göre uçurulmuyordu. Dünyalılar üstünde acı deneyleri yapılmışsa, bunun, Marslı bilimcilerin şaşkınlığı nedeniyle olabileceğini düşünüyorum. Nasıl oluyordu da bu dünyalılar, acıya bu kadar dayanıksızdı?! Bu, Marslılar için bir hastalıktı. Marslılar, bu hastalığa karşı önlem almak durumundaydı. Mars’ta yoksulluğu ve yoksunluğu çekilen herşey paylaşılırken, Mars Devletler Birli ği, büyük bir hızla silahlanıyordu. Dünya’nın daha çok kaynağı ve daha gelişmiş silahları vardı. İşte Dünyalılar da, gizlice Mars’a giriyorlardı. Anayurt Mars, Dünyalı saldırısına karşı savunulmalıydı. Bu gerginlik içerisinde, Mars’taki düzen de, Dünya’daki düzene benzemeye başladı yavaş yavaş. Paylaştığımız yoksulluklara ve yoksunluklara yenileri eklenirken, ordumuza yeni silahlar alınıyordu. Bunu anlıyorduk. Gerçekten tehdit altındaydık. Bu son gelişmeler, bize, bir Dünyalı’nın görüşlerini anımsatıyordu. Dünyalı, “sınırlar kalkmadan Dünyalılık olanaksız” demişti. Bizden öncekiler, bunu Mars için de söylemişlerdi; Mars düzeni, ancak, Mars’taki tüm sınırlar kalkınca kurulabilmişti. Fakat bu son silahlanma yarışından sonra, bunun yeterli olmadığını anladık. Tek ülkede Dünyalılık ya da tek ülkede Marslılık, işlemiyordu. Tek gezegende Marslılık’ın da yürümeyeceğini anladık. Tüm gezegenlerde kurulsa, Güneş Dizgesi dışında da kurulmalıydı. Her neyse. Bunları düşünmek için erken. Bizden sonraki kuşaklar düşünsün. Ablamla Mars’ta rahattık. Başka ablalar da başka kardeşler de bizim gibi mutlu olsun diye, Dünya’ya dönmeye karar verdim sonunda. Sen yakın arkadaşımsın diye, bunları sana anlattım. Amacımız, bütün yoksulları Mars’a götürmek. Böylece, zenginler, Dünya’da kendi başlarına kalacak ve yoksullara yaptırdıkları tüm ayak işlerini, kendileri yapacaklar. Robotlar herşeyi yapamaz. Robotlar da ayaklanıyor zaten bu aralar. Robotlar, zenginlerin kurtuluşu değil. Onları da katacağız saflarımıza; onları da alacağız yanımıza elbette. Bu durumda, Dünya’da Mars düzenini kurmamıza ramak kalacak. Bizim kuşağımız görmez herhalde, ama ileride neden olmasın... 13.09.2009 Ho Çi Min Kenti, Vietnam

Page 56: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

55

Düşünürler Maçının Uzatmaları... “Çok heyecanlı bir maç oldu” dedi birinci arkadaş. İzleyenler, izlemeyenlere anlatıyordu. “Alman-Yunan Düşünürler Maçı’ndan sözediyorum. Gerçi, Fransız-Arap Düşünürler Maçı’nın daha ilginç olduğu duydum, ama onu izleyemedim. Çinli-Hintli düşünürlerin maçı da daha sonra oynanacak; sonra, diğer takımların da katılımıyla, yenenler, kendi aralarında eşleşecek. (Ya da eşleşecekti.) En güçlü felsefe kiminkiymiş böylece göreceğiz. (Ya da görecektik.) Ne diyordum? Hah, izlediğim maçı anlatıyordum size. Alman-Yunan Düşünürler Maçı’nda, bir tarafta Hegel, Nietzsche, Wittgenstein ve Leibniz; bir tarafta Aristo, Plato, Sokrates ve Arşimed vardı. Almanlar, beyefendi giysileriyle; Yunanlılar, başlarında zeytin taçlarla, üstlerinde geleneksel giysileriyle katılmışlardı maça. Maç başlayınca, topa dokunan olmadı. Hepsini aldı bir düşünce. Almanlar’ın elleri çenelerindeydi, bir biraraya geliyor bir de ayrılıyorlardı. Yunanlı oyuncular da aynısını yapıyordu. Böyle bir süre geçtikten sonra, Arşimed, birden “Evraka!” diye bağırarak topa vurdu; Yunanlılar, hızlı bir atakla gol attılar. Hegel, golün gerçekliğini sorguladı; Nietzsche’yse sarı kart yedi. Taze kan arayan Alman teknik adamlar, oyuncu değişikli ğine gittiler. Ne başladıysa böyle başladı: Wittgenstein çıktı, Marx girdi. Marx’ın oyuna girmesinden kısa bir süre sonra, Nietzsche’nin can sıkıntısından vurduğu top, gol oldu. Hegel, bu golü Alman takımı attığı için, bu sefer, golün gerçekliğini sorgulamadı. Marx ise, sahada, elinde bir kalemle, tarih yazmak ve tarih yapmak arasındaki farkı düşünüyordu. Gol olunca, hakeme sordu: “Bu gol, burjuvaziye mi proleteryaya mı atıldı?” Hakem, “bu gol, Yunanistan’a atıldı” diye yanıtlayınca, Marx, “gol atan da gol yiyen de burjuva” dedi. Yunan ve Alman takımlarındaki düşünürlere baktı; içlerinden, ezilenlerin felsefesini yapan bir insan evladı bile bulamadı. Ayrıca, milli bir takımda oynamak istemiyordu. “Dünyanın tüm ezilenleri birleşin” diyerek, tribünlerin kapılarını açtı; birçok işçi, köylü ve köle, Alman ve Yunan takımlarına karşı oynamak için, Marx’ın kaptanlığındaki takıma katıldı. Karşılarında işçileri, köylüleri ve köleleri gören Alman ve Yunan düşünür takımı, düşünmeyi bırakıp oynamaya başladılar; çünkü gördüler ki, ezilenler kazanırsa, ezilenleri görmeyen felsefeleri de, ezenlerin düşünürleri olarak tüm ayrıcalıkları da suya düşecek. İşte dişe diş, göze göz maç, bu noktada başladı. Ezilenlerin varlığı, ezenlerin düşünürlerini gerçekçi olmak zorunda bıraktı. 17. dakikada sahaya inen seyirciler, proleterler gol yemesinler diye, proleter takımının kalesini söktüler ve binlerce emekçi, burjuvaların kalesini doldurdu; burjuva kalesinin ağları, bu kadar emekçiyi bir arada görmeye dayanamayarak yırtıldı. Bunu Marx’a sormaya gerek yoktu. Bu, burjuva kalesine atılmış en büyük goldü; ama hakem, golü saymadı; yok efendim, Marx, ofsayta düşmüşmüş. 23. dakikada, kimi yabancı oyuncular, sarı kart gördü. 55. dakikada, iki takımdaki Rum ve Ermeni oyuncular, sahadan uzaklaştırıldı. 60. dakikada, burjuvazi, kendi kalesine gol attı; ama hakem, golü saymadı. 68. dakikada, proleterlerin şutu, direkten döndü. 71. dakikada, burjuvaların kalecisi, kalesine doğru roket gibi gelen topu son anda kurtardı. 75. dakikada, burjuvaların daha önce sarı kart görmüş Amerikan oyuncuları, Vietnamlı oyunculara yaptıkları faul nedeniyle, bir sarı kart daha görerek sahadan atıldılar. 80. dakikada ise, proleter takımındaki bir oyuncu (Sokak Çalgıcıları Sendikası başkanı

Page 57: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

56

olanı), “suçu saz çalmak” olduğu için, kırmızı kartla oyundan uzaklaştırıldı. 89. dakikada, tribünün duvarını yıkan burjuvalar, maçı, tribünden değil saha kenarından izlemeye başladılar. O zamandan beri, onları, kimse, oradan uzaklaştıramadı. Burjuvalarla proleterlerin maçı, çekişmeli olsa da 0-0 bitti. Uzatmalara gidilecekken, Marx, kazananı belirlemek için, oylama yapılmasını önerdi; ama toplum içinde bir azınlık olan burjuvalar, demokrasiye karşı çıktılar; askeri darbe düzenleyip işçileri sahanın dışına, tribünlere geri oturttular. Orta hakemi general, yan hakemleri imam ve rahip yaptılar. Stadyumun her yanına da şöyle yazdılar: “En iyi işçi, seyirci olan işçidir.” Soyunma odasında ısınan proleterler, Marx’ın imdadına yetişti. Darbenin kovalayıp seyircileştirdiklerinin yerine, bu idmanlı proleterler geçti. Uzatmalar başladı başlayacaktı; ama proleterlerin bu koşullarda kazanması, daha en başından bile, olanaksız görünüyordu. General olan orta hakem ve din adamı olan yan hakemler, biraraya gelip maçın kurallarını değiştirdiler; burjuvaların kalesini küçültüp proleterlerin kalesini büyüttüler. Ayrıca, burjuvaların her golü, beş gol yerine geçecekti. Proleterler, bu konuda ikiye ayrıldı: Kimisi, “bu koşulları kabul etmeyelim, maça kendi kurallarımızı koyalım; kabul etmiyorlarsa, maçı boykot edelim; gollerimizi gizli gizli atalım” diyordu. Diğerleri ise, “sahayı onlara bırakırsak, onlara herşeyi bırakmış oluruz; biz gidersek, burjuvalar, bizimle maç yapmak yerine, kendi aralarında maç yapar; böyle olursa, insanlar, asıl maçın bizimle burjuvalar arasında değil, burjuvaların kendi aralarında olduğunu sanır. Üstelik, bu durumda, burjuva amigolar, tribünlerdeki binlerce emekçi kardeşimizi kolaylıkla kandırabilir” diyordu. Aralarında anlaşamadılar ve kimisi maçı boykot etti, kimisi “maça devam” dedi. Burjuva-proleter maçının 1. dakikasında, işçilerin binyıllık emeklerini vererek kurdukları, yeraltından uzaya dek uzanan orak-çekiç heykelinin yıkıldığı haberi geldi. Burjuvalar, bunu fırsat bilip proleter takımına gol attı; gol, beş gol yerine geçti. Maçın 18. dakikasında, burjuvaların kimilerinin iflas ettiği haberi geldi. Moral bozukluğu içindeki burjuvalar, özellikle Fransız ve Güney Amerikalı yıldız oyuncuların yürüttüğü ataklarla, kalelerinde beş gol birden gördüler. Proleterlerin attığı beş gole sinirlenen general hakem, oyunu durdurarak, skoru yazanlara düzeltme yapmaları için haykırdı: “Bu saha da top da tribün de hatta benim düdüğüm de, burjuvaların malıdır. O halde, burjuvaların attığı gol de yediği gol de burjuvaların hanesine yazılmalıdır. Skoru düzeltin! 5-5 değil 10-0.” Skor düzeltildi; şaşkınlık içindeki proleterleri, yan hakemlik yapan imam ve rahip yatıştırmaya çalıştı: “Üzülmeyin, evet, bu maçta attığınız goller size sayılmıyor; ama öbür dünyada, tüm goller sizin hanenize yazılacak.” Bu açıklama, kimi proleterleri rahatlattı.” Maçı izlemiş olan diğer bir arkadaş söz aldı: “Hah, bu konuyu açmışken, ben de, atladığın bir gelişmeyi aktarayım. Sen herhalde önemsiz bulduğun için anlatmadın bunu; ama başkaları, önemli bulabilir. Marx’ın, proleter takımını kurarken, aklından geçirdiği bir düşünce daha vardı: “Bir de, materyalist düşünürlerden bir takım kurayım.” Öyle de yaptı; materyalist düşünür takımıyla idealist düşünür takımı arasında, kimi maçlar yapıldı; ama bunların hiçbirisi, burjuvalarla proleterlerin maçı kadar heyecanlı olmadı. Yine de, bu materyalist-idealist takımlarının etkisiyle olsa gerek; idealistler, kendilerini materyalistlerden ayırt etmek için, kafalarına bir başlık geçirmeye başladılar. Materyalistler, şapka takarken; idealistler, başlık takıyordu. Bu “şapka mı başlık mı” kavgası, proleterleri de burjuvaları da ikiye böldü. Örneğin, 98.

Page 58: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

57

dakikada, başlıklılarla şapkalılar birbirine girdi. Bunu da ben eklemiş olayım, maçı izlememiş arkadaşlar için. Bir de, 101. dakikada, burjuvaların kendi aralarında, başlık-şapka kavgasına benzer bir zıtlaşma da oldu. Onu da analım ki tamam olsun.” Dinleyen arkadaşlardan biri meraklıydı: “Peki maç, kaç kaç bitti? Sonunda ne oldu?” “Maç bitmedi. Sürekli olarak uzatmalar oynanıyor. Kimisi, “proleterler, general olan orta hakemi alt edip, yerine Hakemler Sendikası başkanını atamazsa, bu maç, böyle çok sürer” diyor. Fakat size bunu neden anlattım, ona geleyim: Burjuva-proleter maçının her hafta oynanan uzatmalarında, burjuva takımı, hep aynı oyunculardan oluşuyor; proleter takımında ise, herkes, burjuvalarla çarpışmayı öğrensin diye, her hafta başka oyuncular oynatılıyor. Spor yorumcularına göre, proleter takımının sürekli olarak uzatmaları oynamak istemesi, tüm proleterleri maçta oynatarak, onları, hakemin değiştirileceği o büyük güne hazırlama çabasından ileri geliyor. Proleter takımının oyuncuları her hafta değişse de, takım kaptanı değişmiyor: Marx. Çok yaşlı olsa da; burjuvalar, onu, her hafta, hacı sakalından çekiştirse de; ona “yaşlısın; emekliye ayrıl artık; biz sana para verelim; bu takımı bırak; gel bizim takımda oyna; gollerini bize değil karşı takıma at” deseler de, yeşil sahaların bu kramponsuz, yalınayaklı solaçığı, ataklarını sürdürüyor. Bu haftaki uzatmalarda oynamak ister misiniz dostlar? Size bunları boşa anlatmıyorum. Desteğiniz gerekiyor; çünkü en iyi işçi, sahaya inen işçidir...” (*) (*) Bu öykünün ilk bölümcesinde geçen Alman-Yunan Düşünürler Maçı, Monty Python adlı İngiliz topluluğun ‘International Philosophy: Germany vs Greece’ adlı kısa güldürüsünden alınma. Bu güldürü, “düşünürler maç yapsa ne olurdu?” gibi yalın ve güzel bir düşünce üstüne kurulu. Ama bu, işlenmemiş bir güldürü. Örneğin, yedek oyuncu olarak Marx giriyor; ama hiç bir etkisi yok. Monty Python’un zayıflığı, gönderme yapmayan, düz bir güldürü biçimine sahip olmasından ileri geliyor. Bu öykü, bu düz güldürüye, Aziz Nesin’in memleketinden bir yazarın yanıtı olarak değerlendirilebilir. Monty güldürüsüyle, bu öykü arasındaki farklar, Aziz Nesin’in neden büyük bir gülmece yazarı olduğunu bir kez daha gösteriyor: Monty, içinde Marx geçen bir güldürüde bile gönderme yapmıyor; yüzeysel kalıyor. Aziz Nesin ise, sinekten yağ çıkarırcasına, küçücük bir ayrıntıdan bile taşlama çıkarabiliyor. Aziz Nesin’in izindeyiz... Ho Çi Min Kenti, Vietnam 19.09.2009

Page 59: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

58

“Barbar Türkler, İMF’ye Karşı!” Türk, uluslararası basında, ‘barbar’ olarak başladı imge yolculuğuna. Yeri geldi, ‘hamal’ oldu. Cumhuriyet kurulduktan sonra bile, hatta günümüzde bile, kimilerince, dört karılı sanıldı. Erkekleri fesli, sarıklı; kadınları peçeliydi; e bu Türkler zaten deveye biniyorlardı. Zaman içinde bu imgeler, varlığını az ya da çok korurken, Türk, özellikle 1950’lerle birlikte, kıvrak zekası ve duygusallığıyla tanındı. Türk, artık, dünyanın sevip saydığı Nazım Hikmet’ti. Türk, artık, birlikte gülünüp ağlanılan Aziz Nesin’di. Bu iki büyük ad, birçoklarını, Türkler’in barbar olmadığına inandırdı. Sonra Türk, Kıbrıs’la tanındı. Anlaşıldı ki, yine barbarmış bu Türk... Sonra ‘bizim oğlanlar’ denilenler, ülkenin kapılarını, yedi düvele ardına kadar açtılar ve anlaşıldı ki, Türk, barbar olsa da, Amerika’nın ipine tutunmaktan hoşlanıyormuş. Sonra yine yıllar geçti: Türk, Avrovizyon yarışmalarıyla, Batılı’daki Doğulu imgesini tazeledi. Doğu, Batılı için, hamam, harem, peçeli yüzleriyle göbek dansı yapan şuh bir kadın değilse ne idi... Erkeği, öpücüklü şarkılar söylerdi Türk’ün; kadını da şıkır şıkır oynar; Batılı’nın kollarına atlamak için can atardı. Bir yandan da, topçu olarak tanındı Türk. Eskiden Konstantinopolis’i inleten toplar yerine, hedefi, bu kez, küçüktü: Fethedilen, edilmiş; kaybedilen, kaybedilmişti. E o zaman Türk, kalelere gol atsındı canım; böylece Batılı’yı savaşta yenmiş kadar olacaktı. Oysa, zaferleri, hep stadyumlarda kaldı Türk’ün. Elinden gelense, “gavur yapıyor abi” demek oldu. Dünya alem, Türk’ü, işte böyle, topçuluktan başka elinden birşey gelmeyen bir asker milleti eskisi olarak tanıdı. Türk, yurtdışına gittiğinde, ona hep Galatasaray’ı, Fenerbahçe’yi sordular. Artık Nazım Hikmet’i de Aziz Nesin’i de anımsayan pek çıkmıyordu. Kitap okuyanlar içinse, Türk, Orhan Pamuk demekti. Hani şu, sirk hayvanı olarak ilginç bulunan Doğulu’nun, tam da Batılı’nın gördüğü gibi olduğunu gösteren o Türk. Türk bile, bunu kabul ettikten sonra, daha fazla düşünmeye gerek yoktu.

*** Takvimler Ekim 2009’u gösterdi sonra. Türk, yine barbar! İşinde en usta olan Batılı’nın kafasına nasıl da ayakkabıyı fırlattı, gördünüz mü? Barbar bu Türkler işte. Yüz yıl önce de böylelerdi. O da yetmemiş, sokaklarda camları çerçeveleri indirmişler. Neyse ki, en barbarları, bizimkileri koruyor da, toplantıya yaklaşamamışlar. Bunların hepsini Özgürlük Heykeli’nin meşalesinde sallandıracaksın ki, anlasınlar, herşeyi, daha fazla özgürlük için yaptığımızı. Şu ukala Türk’e de bakın karşıdaki! Yaklaşalım da dinleyelim, ne diyor: “Ülkeme küskündüm hep. Ama şimdi gurur duyuyorum Türkiyeli olduğum için. Ülkem, yiğit, zeki ve eleştirel gençlerin ülkesi. Şimdi, herkes, bana, İMF karşıtı gösterileri soruyor. Eskiden, topçuları popçuları sorarlardı. Kızıyorlar bana, “az bile yapmış bizim gençler” dediğimde. Kapalı kapılar ardında alınan kararlarla, borçlu doğuyor bizde bebeler. Başka bebeklerse alacaklılar... Sizin bebekleriniz elbette.

Page 60: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

59

Gençlere saldırıyor, bu düzenin böyle sürmesinden hoşnut olan esnaf. Onlar da kepenklerini indirselerdi ya.” “Biz, Afganistan’a da Irak’a da Türkiye’ye de demokrasi getirdik” diyorum Türk’e. Ne dese beğenirsiniz: “Ya evet, satılık kalemleriniz tam da bunu yazdılar: Irak’ta Bush’a ayakkabı atan gazeteci, 9 ay hapis yatarken, Türkiyeli gösterici, serbest bırakılmış. Bu, Türkiye’nin ne kadar demokratik bir ülke olduğunu gösterirmiş de mişmiş. Türkiye’de İMF başkanına değil de, Bush’a ayakkabı atılsaydı, eylemciyi günlerce işkenceden geçirirlerdi bir kere. Bush’la İMF başkanı bir mi... Üstelik, işgal altında tuttuğunuz Irak’la Türkiye’yi nasıl karşılaştırabilirsiniz? Irak’ta demokrasinin önündeki en büyük engel sizsiniz. Türkiye’de daha çok hak varsa, ülkede daha uzun soluklu bir direniş olduğu içindir.” Bir Amerikalı olarak, her defasında daha da sinirleniyorum. Bana kalırsa, yabancı ülkelerle ilgili en büyük sorun, bu ülkelerin yabancılar tarafından yönetilmesi. Ya da bıraksınlar, en barbarları yönetsin şu ülkeyi ki, biz de cebimizi doldurmaya devam edelim. Ama öfkemi içimde tutuyorum ve şöyle diyorum bu ukala Türk’e: “Hadi or’dan barbar Türk. Sen eskisi gibi topla popla uğraş. Zaten kırılan camları da sigorta ödüyor. Sen yine öpücüklü şarkılar yap. Haremli, hamamlı, göbek danslı şaheserler çıkart. Bize, “siz beni nasıl görüyorsanız, en doğrusu odur” de. Bak barbar Türk, sen uslu dur, biz de sana borç vermeye devam edelim, tamam mı?” Türk, yanıt vermedi; birgün yüce Amerika’mızın karşısına, yüzbinlerce, milyonlarca Türk’le, Kürt’le, Ermeni’yle, Arap’la, Afgan’la, dünyanın tüm ezilen halklarıyla çıkmak için hazırlık yaptığı, her halinden okunuyordu. Bu Türkler’in en barbarlarını ülkemizde besleyip büyütmeyi sürdürürsek, birşeycikler olmaz canım, korkmayın öyle... Dolar’ın açamadığı kaç kapı var Tanrı aşkına... 06.10.2009 (6 Ekim İMF’nin İstanbul’dan kurtuluşu temsili gösterisi sırasında)

Page 61: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

60

http://ulas.teori.org/index.php?option=com_content&task=view&id=15&Itemid=36 Bir Avustralya üniversitesinin Vietnam yerleşkesinde tutumbilim (iktisat) dersleri vermekte olan ve günlük Evrensel Gazetesi’ne ve Yeni Harman Dergisi’ne Asya-Pasifik üstüne köşe yazısı yazan Dr. Ulaş Başar Gezgin, 1978’de İstanbul’da doğdu. Darüşşafaka Lisesi’nden sonra, lisans (2000) ve yüksek lisans (2002) derecesini Boğaziçi Üniversitesi’nden aldı. Yansıbilim (psikoloji) eğitiminin ardından, Tayland’da fen bilgisi öğretmenliği yaptı. ODTÜ Enformatik Enstitüsü’nde Eylül 2003’te başlayıp Mayıs 2006’da tamamladığı ‘Relationship of Bodily Communication with Cognitive and Personality Variables’ adlı doktora tezi, bilişsel bilimler alanında Türkiye’de verilmiş ilk doktora tezi olma özelliğini taşımaktadır. 2004’te, Canterbury Üniversitesi İnsanbilim Doktora Bursu’na değer görülerek, Yeni Zelanda’da Canterbury Üniversitesi’nin Toplumbilim-İnsanbilim (Sosyoloji-Antropoloji) Bölümü’nde insanbilim doktorasına başladı (Tez başlığı: “That Was When I realized I was Georgian!”: The Imagined Renationalizating of Georgians and Republican and Post-Republican Responses to New Georgian Nationalisms http://ulas.teori.org/index.php?option=com_content&task=view&id=640&Itemid=44 ). Bu ikinci doktorasını çeşitli nedenlerle tamamlamadı. Boğaziçi’nde iki yıl asistanlık (2000-2002) yaptıktan sonra, çeşitli yükseköğretim kurumlarında; yansıbilim, insanbilim, dilbilim ve bili şsel bilimler alanlarında ders vermiştir. Son dönem akademik çalışmaları, ‘Asya çalışmaları’ başlığı altında özetlenebilir. İlk kitabı, İspanyolca’dan çevirdiği ‘Kartal mı Güneş mi?’ adlı düzyazılmış şiir kitabıdır (Octavio Paz, İstanbul: Virtüel Yayınları, 2000). Aynı yıl, öyküleri, Gençlik Kitabevi Ödülü’ne değer görülüp yayınlanmıştır. Şimdiye dek yayınlanmış (6 kitap, 9 e-kitap olmak üzere, şiir (İngilizce ve Türkçe), opera librettosu, üniversite düzeyinde ders kitabı, makale toplaması (İngilizce), deneme, öykü, çeviri şiir vb. dallarda olmak üzere) 15 kitabının adları ve yayın bilgileri ve diğer çalışmaları, metnin sonunda verilmiştir. Gezgin’in kimi çalışmaları, İngilizce, Fransızca, Vietnamca ve Gürcüce’ye çevrilmiştir. Son olarak kaleme aldığı mizahlı siyasal bilim-kurgu öykülerinden oluşan kısa öykü kitabına yayıncı aramakta; yaratıcı yazarlık ve anlatı çözümlemesi üstüne bir kitap yazmaktadır. Yayınlanmış son kitabı şudur: Silent Movies, Cognition and Personality. Almanya: VDM Verlag. http://www.amazon.com/Silent-Movies-Cognition-Basar-Gezgin/dp/3639202694 Edebiyatçılar Derneği ve Asya-Pasifik Toplumbilim Derneği üyesi olan Dr. Gezgin’in çalışmalarına şimdiye dek şu dergi ve gazetelerde yer verilmiştir: Evrensel Gazetesi, Evrensel Gazetesi Evrensel Hayat Eki, Evrensel Kültür Dergisi, Havuz Dergisi, İzinsiz Gösteri Dergisi, Çevirmenin Notu Dergisi,Thanh Nien Weekly, Günlük Gazetesi, Sınırda Dergisi, Knowledge Hub, Heterodox Economics News, Pirosmani Dergisi, Asya’nın Sesleri Bülteni, Kül Eleştiri Dergisi, Kül Öykü Dergisi, Kültür Araştırmaları Derneği Bülteni, Bilim ve Gelecek Dergisi, Arta Dergisi, Anafilya Dergisi, BT Dünyası, Şiir Akademisi Dem Edebiyat Dergisi, Bachibouzouck Dergisi, Birgün Gazetesi, Radikal İki, Zinhar Dergisi, Çveneburi Dergisi, İmece Dergisi, Mizan Dergisi, Ağır Ol Bay Düzyazı Dergisi, Öteki-siz Dergisi, Türk Psikoloji Bülteni, Katarsis Dergisi, Okuntu Dergisi. Ağ sayfası: http://ulas.teori.org E-posta bulunağı: [email protected] Gezgin Kaynakçası (Gezgin’in Tüm Yapıtlarının Dizelgesi) : http://ulas.teori.org/index.php?option=com_content&task=category&sectionid=13&id=61&Itemid=36 Cogprints’te yayınlanan yapıtları: http://cogprints.org/perl/user_eprints?userid=6477 Son Güncelleme: 11 Kasım 2009

Page 62: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

61

http://ulas.teori.org/index.php?option=com_content&task=view&id=649&Itemid=36 Kitapları Gezgin, U. B. (2009). Silent movies, cognition and personality. Almanya: VDM Verlag. http://www.amazon.com/Silent-Movies-Cognition-Basar-Gezgin/dp/3639202694 Gezgin, U. B. (2009). Vietnam & Asia in flux, 2008: Economy, tourism, corruption, education and ASEAN regional integration in Vietnam and Asia. Darmstadt: H@vuz Publications. http://books.google.com/books?id=Wgbm9xvYIjwC&printsec=frontcover&source=gbs_navlinks_s#v=onepage&q=&f=false http://www.amazon.de/Vietnam-Asia-Flux-2008-Gezgin/dp/3981217055/ref=sr_1_17?ie=UTF8&s=books-intl-de&qid=1249400172&sr=8-17 http://www.slideshare.net/dr_gezgin/vietnam-and-asia-in-flux-2008 Gezgin, U. B. (2007). Cana ve Hubli Purana opera librettosu. İstanbul: Çekirdek Sanat. http://www.pandora.com.tr/urun.asp?id=157378 Gezgin, U. B. (2007). Asya yazıları. İzmir: Ara-lık Yayınevi. http://www.ideefixe.com/kitap/tanim.asp?sid=C84V6SORQY4Y6K2QTXEF http://asyayazilari.blogcu.com Paz, O. (2000). Kartal mı güneş mi? (İsp çev: U.B. Gezgin). İstanbul: Virtüel Yayınevi. http://www.ideefixe.com/kitap/tanim.asp?sid=UGUNYLGLZM5GMMCNI9MZ Süer, A, Gezgin, U. B., Kızgın, S., Dinç, O. ve Ünsal, P. (2000). Öyküler- Gençlik Kitabevi Gençlik Ödülleri 2000. İstanbul: Gençlik Kitabevi. Gezgin, U. B. (2007). Bilişsel bilimler elkitabı. Lulu. http://www.lulu.com/content/1232419 Gezgin, U. B. (2007). Gezgin şiirleri (2000-2005). Lulu. http://www.lulu.com/content/1232382 Adnan, Etel (2007). Arap kıyameti. (çev. U. B. Gezgin) Lulu. http://www.lulu.com/content/1053330 Baramidze A. G., Gamezardaşvili, D. M. (2007). Gürcü yazını (çev. U. B. Gezgin). Lulu. http://www.lulu.com/content/1053291 Gezgin, U. B. (2007). Doğu sazları için bir ahesta opera. Lulu. http://www.lulu.com/content/1053418

Page 63: Barbar Türkler İMF'ye Karşı - Gezgin Öyküleri

Aşçı Kral Ulaş Başar Gezgin

62

Gezgin, U. B. (2007). Milan Kundera Atlası. Lulu. http://www.lulu.com/content/1053389 Gezgin, U. B. (2007). On a tablet – English poems by Ulas Basar Gezgin. Lulu. http://www.lulu.com/content/1053767 Gezgin, U. B. (der. ve çev.) (2007). Devletler ve marşları. Lulu. http://www.lulu.com/content/1053347 Jimenez, J. R. (2007). 50 İspanyol şiiri (çev. U. B. Gezgin). Lulu. http://www.lulu.com/content/1053372 Yayınlanmayı Bekleyen Kitapları Gezgin, U. B. (hazırlanıyor). Yaratıcı yazarlık ve film eleştirisi. Ho Çi Min Kenti, Vietnam, 2009. Gezgin, U. B. (2008). Vietnam şiirleri (2007-2008). Ho Çi Min Kenti, Vietnam, Mart 2008. http://ulas.teori.org/index.php?option=com_content&task=view&id=653&Itemid=36 Gezgin, U. B. (2008). Gezgin şiirleri (2005-2007). Ho Çi Min Kenti, Vietnam, Mart 2008. http://ulas.teori.org/index.php?option=com_content&task=view&id=652&Itemid=36 Gezgin, U. B. (2008). Gezgin öyküleri (2001-2007). Ho Çi Min Kenti, Vietnam, Mart 2008. http://ulas.teori.org/index.php?option=com_content&task=view&id=651&Itemid=36 Diğer Yapıtları Gezgin, U. B. (der. ve çev.) (2007- ). İnti İllimani kitabı. Gezgin, U. B. (2000- ). (der. ve çev.). İspanyolca şiirler kitabı. Gezgin, U. B. (2006). Relationship of bodily communication with cognitive and personality variables. Ankara: ODTÜ (doktora tezi). http://cogprints.org/4954/ Gezgin, U. B. (2003). Tayland güncesi. Gezgin, U. B. (2002). The psychological correlates of endowment effect: individualism-collectivism, perspective-taking, and real and hypothetical endowment effects. İstanbul: Boğaziçi Üniversitesi (Yüksek lisans tezi) http://cogprints.org/4908/