Een stralende dag eindigde met een gigantische klap. Wat we toen nog niet wisten, was dat ons leven nooit meer hetzelfde zou worden Op 23 mei 2009 kreeg mijn vriend Bart een ongeluk en liep daarbij hersenletsel op. Bart deed mee aan een rally in Belgi en crashte zijwaarts tegen een boom. Na een aantal onzekere uren was duidelijk dat hij hersenletsel had opgelopen. Twee weken coma en zeven weken in ziekenhuizen in Belgi en Nederland volgden. Daarna ging hij revalideren. Gedurende de eerste periode hield ik, Annemieke, een online dagboek bij om familie en vrienden op de hoogte te houden. De blogs die ik schreef heb ik in dit document verzameld. Hopelijk kunnen wij hiermee lotgenoten helpen en hulpverleners en artsen een inkijkje van de andere kant geven. Ik wil Barts familie, mijn familie en een aantal vrienden bedanken voor de steun. Toen, maar vooral nu. Want hersenletsel gaat nooit over. Hersenletsel heb je niet alleen, dat heb je samen. De dag van het ongeluk, zaterdag 23 mei. Een terugblik Het was een zonnige dag in mei. Samen met wat vrienden stond ik om een uur of acht s avonds bij de twaalfde en laatste klassementsproef van een rally in Belgi te kijken. Mijn Bart deed mee als navigator van Ren in een snelle world rally car en zou elk moment kunnen passeren. Nadat de eerste deelnemers langs waren gekomen, werd ik gebeld door een vriendin. Ze viel met de deur in huis en vroeg: Hoe is het met Bart? Prima, het gaat goed. Hij kan elk moment langs komen. Stilte. Eh. Miek, ik hoorde dat hij heel hard gecrasht is en dat hij er erg slecht aan toe is. Vandaar mijn telefoontje. Nuchter als ik ben, zei ik dat ik dan wel gebeld zou zijn door het team of door Bart zelf. Over het algemeen is het zo dat als iemand aan de ene kant van het serviceterrein zijn teen stoot, aan de andere kant van de service het verhaal gaat dat hij zijn teen kwijt is. We bleven dus gewoon staan kijken tot ik meer zou horen van het team. Waarschijnlijk een loos gerucht. Een collega-navigator stond bij ons en hield via zijn telefoon de live tijden bij: Annemieke, er komen inderdaad geen tijden meer door van proef elf. Om meer duidelijkheid te krijgen belde ik de teammanager. Hij zei: Bart heeft inderdaad een ongeluk gehad, maar wij weten verder ook nog niets. We wilden je pas bellen als we concrete informatie hebben. Ik: Ok. En nu? John [bevriend teamlid dat na Ren en Bart startte] is nu bij hem. Bel hem maar. Dus belde ik John. Hij was inderdaad met zijn navigator Henk-Jan achter Ren en Bart gestopt en was bij ze, bij de auto. John vertelde dat het voor hem ook niet duidelijk was wat er met Bart aan de hand was. Hij vertelde wel meer over de aanleiding. Degene die voor Bart was gestart, had een lekke band. De proef liep over gravel en ze wierpen veel stof op. Doordat het niet waaide was het net of Ren en Bart door dichte mist reden. Toen John en Henk-Jan bij hun kwamen hebben ze hun eigen auto gekeerd en groot licht aangezet, om volgende deelnemers te waarschuwen. John: Hij heeft in ieder geval last van zijn schouder, geloof ik. Ze halen hem nu uit de auto, als ik weet naar welk ziekenhuis hij wordt gebracht, bel ik je. Even later belde de teammanager om te vertellen waar Bart precies gecrasht was, zodat ik naar hem toe kon gaan. Omdat ik ook niet als een kip zonder kop rond wilde rennen, belde ik John om te vragen of ik inderdaad die kant op kon komen. John: Nee, blijf daar maar. Anders wordt hij misschien net weggebracht terwijl jij nog onderweg hier naartoe bent. Ik bel je zodra hij in de ambulance zit en vertrekt. Uiteindelijk belde John weer: Ren wordt nu naar het ziekenhuis in Maaseik gebracht, ik ga met Ren mee in de ambulance. Henk-Jan blijft bij Bart. Ga jij ook maar vast naar Maaseik. Ik vroeg Timo (onder andere met hem en zijn vriendin stond ik te kijken) of hij mij naar mijn auto in Bocholt wilde brengen, dan kon ik zelf naar Maaseik rijden en konden zij naar huis gaan. De wedstrijd

was immers bijna afgelopen. Timo wilde daar niets van weten en bood aan met mij mee te gaan naar het ziekenhuis. In ieder geval tot ik meer zou weten. In Maaseik aangekomen, kwam Ren na een minuut of tien binnen. Daar constateerden ze dat hij een zware kneuzing bij zijn longen en een hersenschudding had en dat er een splintertje van zijn knieschijf was geschoten. 's Nachts hebben ze hem naar Hengelo gebracht en zondagochtend was hij alweer thuis. Na 20 minuten kregen wij te horen dat Bart in plaats van naar Maaseik, naar Genk werd gebracht. Dus hup in de auto, richting Genk, een afstand van 30 kilometer. Halverwege werden we gebeld dat hij toch naar Maaseik zou gaan. Dus Timo keerde weer om. Bijna in Maaseik gekomen, werden we gebeld dat we toch naar Genk moesten. Lekker, hoe de spanning dan op wordt gebouwd. Terwijl het door mij heen bleef schieten dat het toch wel vreemd was dat Bart met een lichte verwonding naar een groter ziekenhuis, dat in Genk in plaats van Maaseik, werd gebracht. Uiteindelijk kwamen we tegelijk met Barts ambulance om 21.47 uur in Genk aan. Ik zag hem op de brancard binnenkomen en wilde natuurlijk meteen naar hem toe. Nee, mevrouw. U moet hem eerst inschrijven, aldus de receptioniste. Toen ik klaar was met het doorgeven van Barts gegevens, was hij weg. Er komt vanzelf iemand bij u, ga maar in de wachtkamer zitten. Vervolgens installeerden we ons in de wachtruimte. Na iets van anderhalf uur kwam er eindelijk een verpleegkundige bij ons: Goed nieuws. Mooi, ik kan hem mee naar huis nemen? Eh, nee. Het goede nieuws is dat hij zijn benen heeft bewogen. Wat?? Ze wist zich ook geen raad met de situatie en zei dat ze eerst een CT-scan zouden maken, daarna zou er een dokter bij me komen om meer te vertellen. Tegen middernacht kwam eindelijk de dokter. In de rallyauto hadden ze Bart kunstmatig in slaap gebracht omdat het niet goed leek te zijn in zijn hoofd. Vervolgens hebben ze een CT-scan gemaakt. Ze zagen kleine puntbloedinkjes in zijn hoofd en een gebroken sleutelbeen. We installeren hem nu op Intensieve Zorgen, daarna laten we hem bijkomen, en dan mag je bij hem, aldus de dokter. Natuurlijk wilde ik weten waar ik aan toe was en wanneer hij dacht dat we naar Nederland konden gaan. Morgen maken we een nieuwe scan. Als die onveranderd is, is dat een goed teken en kun je ervan uitgaan dat jullie woensdag weer naar huis kunnen. Om half een s nachts mocht ik eindelijk naar hem toe. Hij was helemaal niet wakker! Hij lag er natuurlijk vreselijk bij, rondom aan de slangen en apparatuur en zo stil. Ik heb vijf minuten naar hem gekeken, tegen hem gepraat, hem gekust en ben toen weer naar de anderen gegaan. Zij hebben mij vervolgens naar Bocholt gebracht. Toen ik tegen twee uur s nachts eindelijk bij het hotel aankwam, zat Barts team met alle teamleden buiten op mij te wachten. Zo kon ik nog even mijn ei kwijt voordat ik ging slapen. Dat was fijn, hoewel het nog steeds niet duidelijk was wat er aan de hand was.

Zondag 24 mei Na een vreemde nacht belde ik eerst naar het ziekenhuis met de vraag of Bart alweer praatjes kreeg. De verpleegkundige zei dat ze hadden besloten hem te laten slapen tot de tweede scan gemaakt was die dag. Ook vertelde ze dat ik pas om 13.00 uur een half uurtje bij hem mocht zijn. Oh, dat was een domper. Het hele team was s morgens vroeg al vertrokken, alleen John was gebleven. Hij bleef bij mij tot mijn vader er was. Mijn ouders wonen in Drenthe, maar toevallig waren ze nu bij familie in Deurne. Hij was er dan ook snel. Toen ik om 13.00 uur met mijn vader in het ziekenhuis kwam, was de scan al gemaakt. Die was onveranderd. Goed nieuws dus, concludeerde ik naar aanleiding van de opmerking van de arts de avond ervoor. Nou, was het antwoord, eerst maar eens zien f hij wakker wordt en hoe hij wakker wordt. Zo bizar hoe je heen en weer wordt geschud door veronderstellingen of uitspraken die worden gedaan. Zo moeilijk om je dan aan iets vast te houden! In ieder geval hebben ze geprobeerd Bart bij te brengen door zijn 'slaapmedicatie' langzaam af te bouwen. Hij reageerde echter niet naar wens: ze kregen geen contact, maar zijn bloeddruk liep wel enorm op. Vervolgens hebben ze hem op andere slaapmedicatie gezet, in de hoop dat hij daar beter op reageert als het afgebouwd wordt. Daar beginnen ze vanavond mee. Rare naam hoor, slaapmedicatie. Maandag 25 mei Toen ik vandaag om 13.00 uur in het ziekenhuis kwam, vertelde de verpleging dat ze toch liever een dag wachten met het afbouwen van de medicatie. Zodat Barts hoofd een dag extra rust heeft. Dus morgen beginnen ze met afbouwen, als het goed is zou hij morgenavond wakker moeten worden. Alweer iets dat anders loopt dan eerder werd gezegd. Afgelopen nacht heb ik een hotel in Genk geboekt, vlakbij het ziekenhuis. Vanavond slaap ik bij mijn moeder, die woont in Maastricht. Een kilometer of dertig van Genk! Geluk bij een ongeluk. Op dit moment kunnen we blijkbaar niet meer doen dan hopen dat Bart wakker wordt, en vervolgens duimen dat het dan goed met hem is. Daar is nu nog niets zinnigs over te zeggen. Hopelijk help ik met mijn blogjes, die ik vanaf vandaag online zet, alle wilde verhalen die op internet rondgaan een beetje de wereld uit. Want ik krijg sms'jes varirend van 'fijn dat hij weer thuis is' tot 'wat erg dat hij in coma ligt'. Nogmaals dank voor alle steun. Liefs Annemiek

Woensdag 27 mei Veel dank voor alle lieve sms'jes et cetera. Het is ondoenlijk iedereen te beantwoorden, maar ik neem aan dat jullie daar begrip voor hebben. Tussen de bezoekhalfuurtjes door (13.15-13.45 uur en 19.00 - 19.30 uur) staat de telefoon werkelijk geen 5 minuten stil. Dat is echt hartverwarmend, maar als het niet goed gaat met Bart is het af en toe ook erg moeilijk. Ik ga ervan uit dat jullie er begrip voor hebben als ik een keer niet reageer of niet opneem. Ik ben hard op zoek naar rustmomenten. Maar ik waardeer het enorm! Even een korte update over Barts toestand. Na wat complicaties als onderkoeling (35 gr.) en verhoging - door de longontsteking die hij nu ook heeft - is Bart nu een volle dag van de slaapmedicatie af. Hij is echter niet wakker. Afgelopen nacht heb ik met zijn arts gebeld. Eindelijk iemand die direct is: Hij zou wakker moeten zijn, maar helaas is dat niet het geval. Dat is geen goed teken. Vreselijk nieuws, maar je weet wel waar je aan toe bent. Bart reageert wel op stevige pijnprikkels, maar niet op aanraken, praten, aaien, kussen enzovoorts. Op dit moment kunnen we alleen maar heel hard duimen dat hij snel reacties gaat vertonen en ontwaakt. Als hij wakker wordt, weten we pas meer over wat voor eventueel letsel hij heeft opgelopen. Intussen heb ik de wand tegenover zijn bed volgehangen met fotos van familie, vrienden enzovoorts. Als hij bijkomt, hoop ik dat hij iedereen herkent, anders helpen we hem een handje. Hopelijk heb ik snel beter nieuws! Donderdag 28 mei, 17:03 Vanmiddag ben ik weer bij Bart geweest. Hij is nog niet wakker, maar wel erg beweeglijk, vooral aan zijn linkerkant. Treurig om te zien dat hij vastgebonden is, maar ze zijn bang dat hij anders een van de slangetjes lostrekt. Het beste nieuws is een kneepje in mijn hand! Ongelooflijk hoe blij je kunt zijn met zoiets kleins. Hij reageert niet specifiek op mij, maar vertoont dus wel eindelijk reacties op verschillende impulsen. Bovendien krabt hij zich, dat is ook goed nieuws want dat is een gerichte beweging! Het eerste goede ministapje heeft hij dus gezet. Nu hopen dat hij deze fase verder doorloopt. Wat mij - en iedereen natuurlijk - betreft liefst zo snel mogelijk. Voor elke stap moeten we afwachten en duimen. Hopelijk snel weer goed nieuws!

Vrijdag 29 mei Helaas geen verandering ten opzichte van gisteren. Blijven duimen allemaal!

Zaterdag 30 mei, 22:07 Lieve vriendjes, vriendinnetjes, kennissen en familieleden, Onze knokker heeft vandaag weer een stap verder in de goede richting gezet. Hij doet af en toe zijn ogen open en reageert op vragen. Hij probeerde vanmorgen zelfs met zijn ogen de verpleegkundige te volgen die om zijn bed liep. Wel is hij nog zo vreselijk moe dat het korte periodes zijn, maar toch. Heerlijk om te merken dat hij ook op mij reageert. Vanmiddag zei ik: 'Je weet dat ik van je houd, schatje. Kom op!' Waarop hij even knikte, super! Ingebeeld of niet. Toen ik uit blijdschap wat emotioneel werd en mijn stem brak, opende hij heel even zijn ogen en kneep mij heel hard in mijn hand. Dat deed onwijs goed! Het zijn maar korte periodes, maar het is voor ons (na een week in die stille passieve toestand) echt een geweldige stap. Hij moet wel echt wat meer wakker worden, dit is nog steeds een vorm van coma, maar het heeft nou eenmaal zijn tijd nodig. Hopelijk wordt hij snel helderder, dan kunnen ze kijken hoe het met hem is en wat hij voor letsel heeft overgehouden. In ieder geval een superdag natuurlijk. Nu moeten we niet ongeduldig worden en verwachten dat het nu wel snel zal gaan, maar pffffff, het begin is er. Lieverds, dank voor alle morele steun, we komen er wel ook al duurt het lang Zondag 31 mei, 21:05 Zo, onze man heeft weer een stap gemaakt. Er zit vooruitgang in, super! Vanmorgen hebben ze de beademingsslang uit zijn keel gehaald. Of nou ja, meneer vond zelf dat het wel kon: hij had de slang er zelf uitgetrokken. Toch knap als je vastgebonden bent! Omdat hij vooruitgang boekt en longontsteking heeft, hebben ze het zo gelaten, dan kan hij ook beter hoesten. Vanmiddag vond ik hem slechter dan gisteren, hij reageerde bijna niet. Maar hij is vermoeider omdat hij nu alles zelf moet doen en een longontsteking heeft. Hij heeft zo zijn ups en downs.

Maar vanavond was up! Omdat hij die slang niet meer in zijn keel heeft, probeert hij nu af en toe wat te praten. Hij is niet te verstaan, maar toen hij ushe zei en zijn lippen tuitte, wilde hij toch echt een kusje. Nou ja, die interpretatie maakte ik maar, haha. Later zei hij een paar keer inkeh. 'Wil je drinken?' Knik. Nou ja!!! Super. Toen mocht ik hem, door een wattenstaaf in water te dompelen en hem daaraan te laten zuigen, wat drinken voeren. Onvoorstelbaar! Dus hij kan nu ook duidelijk maken wat hij wil, ook al gaat het wat moeizaam. Ook een goed teken dat hij dorst associeert met het woord drinken. Elke keer als ik er ben vertel ik een beetje wat er gebeurd is allemaal. Hij trok echt verbaasd zijn wenkbrauwen op toen ik zei dat hij alweer acht dagen in het ziekenhuis ligt. Het is de vraag of hij dat morgen nog weet, maar hij beseft wat je vertelt, dus de comateuze toestand raakt aan zijn einde. Duimen dat hij morgen ook weer zo bij de pinken is, want het voelt echt geweldig. Maandag 1 juni, 22:31 Hai allen, Vandaag was 'mwah'. Maar dat is volgens ons gevoel ook een beetje zo omdat hij een goede stap heeft gezet de afgelopen dagen. Dat kost energie. Vanmorgen is hij vrij goed geweest volgens de verpleging. Hij gaf aan dat hij moest plassen en reageerde redelijk goed. Helaas heeft hij vervolgens een soort epileptische aanval gehad, waarop ze hem valium hebben gegeven. Toen wij om 13.15 uur kwamen was hij dus niet aanspreekbaar. Hij is aan de hele rechterzijde van zijn lichaam slecht. Dus ook zijn rechterlong is slecht. Hij ligt aan de zuurstof en redt het nog niet zonder. Hij is ook slecht verstaanbaar (beweegt zijn mond rechts niet echt en waarschijnlijk is rechts zijn stemband ook niet goed). Erg frustrerend voor hem en ons dat hij probeert te praten, maar dat wij er voor 95% geen brood van kunnen bakken. Terwijl hij er zelf van overtuigd is dat hij duidelijk praat. Hij vraagt wel steeds waar hij is en waarom. Dus vertel ik over het ongeluk en dat hij alweer 9 dagen in Genk ligt. Dan is hij stomverbaasd. Vervolgens wil hij een minuut later weer hetzelfde weten. 'Onluk?' En is hij opnieuw stomverbaasd. Wel kent hij ons en toen ik zei dat morgen een vriend van ons langs komt en of hij dat leuk vindt, knikte hij echt. Dus dat zit wel goed. We moeten nu wachten tot zijn rechterlong beter functioneert en hij zonder zuurstof kan. Tot die tijd moet hij in ieder geval op de intensive care blijven. Hoe lang is echt nog niet duidelijk. Als hij van de IC mag, komt hij eerst op een andere afdeling in Genk te liggen, dus het duurt nog wel even voor hij naar een ziekenhuis in NL kan. Hij kan links goed bewegen, dus toen ik zei dat ik elke keer 30 minuten bij hem mag, maar dan stiekem 40 minuten blijf, stak hij zijn linkerduim op. Dat is natuurlijk wel super. Ook wuift hij wat met zijn linkerhand als we weggaan. Eigenlijk hebben we allebei ups en downs, ik wil af en toe te snel, maar weet ook wel dat ik moet accepteren dat het een lange weg is. Ik ga echt niet bij de pakken neerzitten, maar de mensen die me kennen weten ook wel beter. Wederom: duimen op een relatief snel herstel, we komen er wel!!!! Big kiss!

Dinsdag 2 juni, 17:25 Hallo allemaal, Vanmiddag om 13.15 uur mocht ik weer een half uurtje bij Bart. Hij was behoorlijk goed bij. Is ook al wat beter te verstaan, wat het allemaal wat makkelijker maakt. Als hij zo blijft, mag hij hopelijk binnen een week van de intensive care af en gaat hij naar een andere afdeling in het ziekenhuis in Genk. Een vriend was er vanmiddag met zijn vriendin, dat vond hij duidelijk leuk. Allemaal goede tekens! Vanavond weet hij waarschijnlijk niet meer dat ze geweest zijn, maar dat maakt allemaal niet uit, het gaat de goede kant op. Hopelijk komt hij snel van de IC en kunnen ze beginnen met het langdurige revalidatieproces. Rechts zit er nog steeds weinig beweging in zijn lichaam. Ik hoop vanavond de arts te spreken, dan krijgen we wellicht wat meer duidelijkheid. Hij is nog wel echt kapot, een half uur is eigenlijk te lang, en ook vergeet hij direct - binnen een paar seconden - wat je hem verteld hebt, zodat je het verhaal opnieuw kunt doen. Geen probleem natuurlijk, dat komt allemaal weer goed. Ik sta overigens versteld van mijn eigen geduld, dat is in het dagelijks leven wel eens anders. Onze vrienden hadden onze post ook van huis meegenomen, ik ben natuurlijk alweer langer dan een week niet thuis geweest. Hartelijk dank voor alle kaartjes, echt erg lief en hartverwarmend. Ook bedankt voor de vele lieve krabbels en mails, super! Ren is overigens ook druk bezig met zijn herstelproces. Hij heeft enorm veel pijn in zijn rug, tegen zijn longen. Vanmorgen is hij naar het ziekenhuis geweest en heeft hij wat spuiten gekregen, waardoor hij nu een beetje pijnvrij is en bij kan komen. Ook heeft hij nog last van zijn hersenschudding, maar met flink wat rust en geduld komt dat gelukkig allemaal goed! Dinsdag 2 jun, 21:30 Korte maar mooie update: Bart wist vanavond nog dat Jan vanmiddag was geweest en eindelijk blijft het verhaal over het ongeluk hangen! Dus zijn geheugen begint ook iets te werken. Hij zegt althans dat hij het nog weet. Misschien heeft hij ook wel genoeg van al het gevraag. Hij begint ook alweer grapjes te maken, over een paar weken heb ik heimwee naar de stille dagen! Weird, zo'n vooruitgang in een paar uur! Lichamelijk zit er geen vooruitgang in. Hij beweegt rechts niet (alleen als ze hem een pijnprikkel geven), maar op dit moment vind ik zijn koppie belangrijker. Morgen hopelijk meer beter nieuws, maar deze stap is alweer super.

Woensdag 3 jun, 15:57 Helaas, vandaag was Bart veel slechter dan de afgelopen paar dagen. Kon maar vijf minuten wakker blijven, was enorm in de war en kon niets onthouden. Ook was hij weer slecht te verstaan. Het enige wat hij zei was boot en daarna: ijs van de boot halen. Raar hoor, we hebben helemaal geen boot. Nou ja, wishful thinking misschien? Vanmiddag heb ik voor het eerst sinds dagen een dokter gesproken. Tja. We moeten gewoon geduld hebben (goh?). Hij gaf ook aan dat Bart erg verward is en dat het niet duidelijk is hoe lang hij zo blijft. Net zoals ik dat doe, vertellen zij hem continu waar hij is en waarom. Ergens heb ik het gevoel dat hij mij gisteravond voor het lapje heeft gehouden. Het is dus wel nog steeds mijn grote boef. Omdat hij zich rechts niet kan bewegen doen ze veel oefeningen met hem (ze buigen en strekken zijn armen en benen), wat erg goed voor hem is maar hem natuurlijk ook sloopt. Verder is zijn slikbeweging nog niet goed. Dat moet ook beter worden, voor hij van de IC mag. Hij heeft ook nog steeds een ontsteking aan zijn longen, dat gaat wat op en neer. Voor ons natuurlijk balen na zijn goede dag van gisteren. Maar ik weet het: geduld, geduld. Dus tja, hopelijk is hij vanavond of morgen weer wat beter. Kus voor alle trouwe lezertjes! En lieverds, natuurlijk blijf ik positief en sterk. Het ligt ook niet in mijn karakter - net als dat van Bart - om op te geven! Desondanks mag ik best een beetje balen, toch? Geen zorgen over mij, ik red mij wel Woensdag 3 juni, 20:43 Hoi allemaal, Bart was vanavond wat beter dan vanmorgen. Hij is wel erg in de war. Heeft het over de hoofdcommissaris en weet ik het wat, maar bleef in ieder geval wel een half uurtje wakker. Hij heeft vanmiddag zijn eerste voedsel gehad en dat binnen gehouden: een vanillepuddinkje, hoewel hij beweert dat het bosbessen was. Dus een kleine vooruitgang! Verder no news! Donderdag 4 juni, 15:28 Bart was vanmiddag net zoals gisteravond. Geen voor- of achteruitgang dus. Hij is goed aanspreekbaar, begrijpt wat ik vraag, maar komt er niet helemaal uit met de antwoorden. Wat hij wel zeker weet, is dat hij naar huis wil. Even geduld nog! Zijn geheugen laat hem ook in de steek, dus wederom heb ik uitgelegd waar hij is en waarom. We komen er wel, het zal vast een keer blijven hangen. Ze hebben vanmorgen een CT-scan gemaakt om te kijken hoe het met de bloedinkjes of kneuzingen in zijn hoofd is. De kneuzingen zijn bijna weg! Morgen maken ze een MRI-scan om te kijken of er nog ander letsel in zijn hoofd is. Omdat zijn gedrag niet overeenkomt met de goede scan van vandaag. En dat is dus weer slecht nieuws Tot morgen, Liefs Miek

Vrijdag 5 juni, 18:17 Gisteravond waren John, Henk-Jan en Mark op visite: had ik naderhand drie huilende volwassen kerels op de parkeerplaats van het ziekenhuis staan! Ik kan me voorstellen dat het niet meevalt om te zien, terwijl ik het wel redelijk goed vond gaan. Alles is relatief. Wel vraag ik mij nu af of het in dit stadium verstandig is om mensen op bezoek te laten komen. Moet ik ze tegen zichzelf beschermen, of juist niet? Vanmiddag ben ik weer bij m'n kereltje geweest. Hij is nog steeds behoorlijk in de war, met af en toe een helder moment. Zijn geheugen laat hem ook nog wat in de steek. Met revalidatie zullen we straks vast wel een heel eind komen! Zijn vroegere baas was er vanmiddag en Bart deed heel knap heel hard zijn best met net doen of er niets aan de hand was. Wat ik eigenlijk wel pijnlijk vond om te zien. Doordat hij eigenhandig - en hardhandig - zijn maagsonde en beademingsslang eerder deze week had verwijderd, heeft hij een infectie aan zijn slokdarm en een maagzweer. Dat is wel alweer onder controle. Hij was vandaag redelijk beweeglijk aan zijn rechterkant. Volgens de verpleegkundige zijn dat momentopnames, maar het is in ieder geval goed om te zien dat hij wel wat kan rechts. Hij stuurt het niet echt zelf aan, maar de beweging is daar en ik mogelijk. Hoewel hij nog verschillende ontstekingen in zijn lijf heeft, willen ze hem snel verplaatsen naar de afdeling neurochirurgie, ook in Genk. Op de intensive care kunnen ze hem eigenlijk niet meer verder helpen. Omdat zijn toestand slechter is dan je op basis van de goede CT scan zou verwachten (bloedinkjes zijn bijna verdwenen), maken ze maandag een MRI om te kijken of hij nog ander hersenletsel heeft. Ja, die zin hebben jullie eerder gelezen, ze zouden het vandaag eigenlijk al doen. Als hij verhuist naar de andere afdeling - hopelijk morgen - zijn de bezoekuren ruimer. Bovendien kan hij dan weer in een dag- en nachtritme komen (op de IC branden dag en nacht alle lichten). I'll keep you posted!! Zaterdag 6 juni, 15:19 twee weken na het ongeluk Hallo allemaal, Net ben ik weer bij Bart geweest. Lichamelijk gaat het - lijkt het - heel iets beter, hoewel hij nog niets met zijn rechterarm kan. Hij krijgt nu ook kleine beetjes normaal voedsel. Typisch Belgi: zijn eerste normale avondmaaltijd was een beetje patat en een visprakje. Lijkt me ook niet echt fijn voor de maag na twee weken voeding uit een sonde en een beetje pudding. Geestelijk gaat het echter niet zo goed. Gezien de positieve reacties op mijn vorige blog zal ik het wat beter uitleggen. De CT-scan was inderdaad goed, maar... dat komt niet overeen met Barts slechte geestelijke toestand. Maandag maken ze een MRI omdat ze denken dat er iets anders in zijn hoofd aan de hand is. Hij herkent iedereen wel, maar je kunt niet echt een gesprek met hem voeren. Zijn geheugen werkt ook nog niet goed. Vanmiddag was afgrijslijk. Hij hing alleen maar kwijlend in een stoel. Erg dramatisch om te zien. Het enige dat ik kon doen was zijn kin afvegen. Als hij iets helderder is, wil hij naar huis en hij begrijpt niet dat dat niet mag of kan. Daar begint hij nu ook gerriteerd over te raken. Verder had hij het over journalisten die volgens hem voor de deur stonden (verpleegkundigen bedoelde hij, denk ik) en zei hij: Ik moet de telefoon opnemen. Er was geen telefoon te horen Tja. Net als wij, moet ook hij geduld hebben. In ieder geval blijft hij nog tot en met de MRI op de intensive care.

Let wel, ik blijf positief, maar wil het toch een beetje nuanceren hoe het met hem gaat. Dat het een lange weg is, was al duidelijk. Hopelijk kan hij snel van de IC, ik denk dat een andere kamer met een normaal dag- en nachtritme hem goed zal doen. Kus uit Mestreech Edit 21.00 uur: vanavond leek hij af en toe iets helderder. Ze hebben vandaag ook een EEG gemaakt, om te kijken hoe het met zijn hersenactiviteit is. Maandag horen we de uitslag. Zondag 7 juni, 15:01 Gefeliciteerd met je 65ste verjaardag, Pa! Ik had gewild dat je het niet op een camping vlakbij Genk hoefde te vieren. Volgend jaar hopelijk beter. Bart was hetzelfde als gistermiddag, echter nog afweziger. Na een poosje ben ik maar vertrokken, hij was gewoon veel te moe. Hopelijk snel weer wat positief nieuws! Maandag 8 juni, 10:06 Hallo allemaal, Helemaal geweldig dat steeds meer mensen graag bij Bart op bezoek willen komen, maar ik heb de spaarzame bezoekjes even volledig stopgezet. Bart kan het niet aan en los daarvan krijgt hij er zo'n terugslag van, dat de weg naar herstel alleen maar langer wordt. Vrijdag was hij het mannetje, de afgelopen dagen had hij vervolgens een echt dramatische terugval. Daarnaast vind ik het wat 'onterend' als mensen die niet echt dicht bij hem staan hem zien zoals hij de laatste dagen is. Ik ga ervan uit dat jullie daar begrip voor hebben. Hopelijk is hij snel wat beter en aan bezoek toe. Afgelopen dagen, met een Bart die alleen kan kwijlen, waren in ieder geval erg, erg zwaar. Van Bastiaan heb ik een boekentip gekregen: 'Op het Randje' van Top Gear-presentator Richard Hammond. Voor mij was de geestelijke toestand van Hammond na zijn crash erg herkenbaar. Misschien voelen ook anderen de behoefte het boek te lezen. Tot vanmiddag. Lieve groet, Annemieke Maandag 8 juni, 20:52 Later een blog dan gepland, want Bart bleek vanmiddag verplaatst te zijn naar de afdeling Neurochirurgie, met bezoektijden van 14.00 uur tot 20.00 uur. Wat een verschil! En wat een informatievoorziening in het ziekenhuis, pff. Kom je op de IC, is alles weg! Ik ben super positief, maar schrok toch wel behoorlijk om zijn bed leeg te zien. Na twee uitzonderlijk slechte dagen was hij vandaag redelijk goed. Helder, begreep wat ik zei. Wel is hij erg boos omdat hij om zijn middel nog vastgebonden is (zijn hand gelukkig niet meer) en omdat hij niet met mij mee mag als ik vertrek. Ook is het verhaal over het ongeluk nog steeds niet blijven hangen en ook niet dat hij in Belgi ligt. Hij is nog steeds erg in de war en kraamt tussen de wat

helderdere momenten gewoonweg onzin uit. Maakt niet uit, na een vreselijk weekend is dit voor ons weer een stap de goede kant op. Rechts is hij lichamelijk nog ronduit slecht. Vrijdag tilde hij op de een of andere manier zijn been goed op, nu krijgt hij hem niet verder dan een paar centimeter. Ook kan hij nog niets met zijn rechterarm. Geen probleem, met veel revalidatie komt dat (grotendeels) wel weer goed. Hij zei dat hij mij de hele nacht had geprobeerd te bellen en dat het stom was dat ik niet opnam. Dus ik vroeg waarmee hij mij dan gebeld had. Pakt hij de afstandsbediening van de televisie Tja, daar lukt het inderdaad niet mee. Helaas betekent het feit dat hij niet meer op de IC ligt dat we bijna geen artsen te spreken kunnen krijgen. De verpleegkundigen wisten niets over de EEG die in het weekend gemaakt was. Ze zeiden wel dat er verschillende onderzoeken met hem gedaan werden en dat zijn nek niet goed is. Als je dan doorvraagt weten ze ook niets. Vage bende weer. De MRI is opnieuw verplaatst, nu staat hij voor morgen op de lijst. Om de dokter te kunnen spreken, moet je een afspraak maken. Ik heb gezegd dat ik dat z.s.m. wil. Morgen komen we aan bod. Eindelijk, want ik heb wel behoefte aan wat informatie nu. Vooral omdat hij afgelopen weekend zo achteruit was gegaan. Dus... even het gesprek met de arts afwachten. Hopelijk is hij morgen net zo goed, maar ik weet dat de kans ook groot is dat hij weer een terugslag heeft. We'll see. Dinsdag 9 juni, 20:40 Even een chagrijnig blogje, mag vast wel een keer. Ik voel me genaaid (en ik heb niet eens gezoend). Maandag zou een afspraak worden geregeld met de dokter voor vandaag. Dus vandaag liep ik steeds bij de verpleging langs: 'Weten jullie al wanneer de dokter komt?' Ook omdat Barts ouders graag bij het gesprek wilden zijn. Zij staan 5 kilometer van Genk op een camping. Als ik een tijd wist, kon ik ze bellen om naar het ziekenhuis te komen. 'Hij komt zo bij je.' En dat bleven ze de hele middag zeggen. Om 18.00 uur voelde ik de bui natuurlijk hangen. Dus weer naar de verpleging: 'Oh, hij is net weg.' Nou jaaaaaaaaa! Toen ik zei dat ze beloofd hadden ons in te plannen voor een gesprek, vonden ze me maar lastig en uiteindelijk zeiden ze: 'Dan bel je toch zelf voor een afspraak?' Waarop ik het nummer van de secretaresse van de dokter kreeg. Dat hadden ze dan maandag toch ook kunnen doen? Natuurlijk was de secretaresse intussen ook al pleite. Dus morgenochtend om 09.00 uur bel ik en eis ik een afspraak. Als ze me dan met weet ik veel wat afschepen... Jammer dat het zo moet. Nu over Bart. Toen ik om 14.00 uur kwam, was Bart er niet. Bleek hij naar de MRI te zijn. Wat dan wel weer goed nieuws is, want dat werd ook al vanaf vrijdag steeds uitgesteld. Dus ik ben op zijn kamer gaan zitten wachten. Om 15.30 uur brachten ze hem weer binnen. Hij was volledig in de war, toen ik hem vroeg waar hij was geweest, zei hij: 'Man, man. Ik ben drie dagen weggeweest. Almere, Den Haag, overal.' En dat gelooft hij zelf dan ook echt. Hij was goed aanspreekbaar, maar bleef wel wat warrig en was moe, iets slechter dan gisteren. Dus vanavond ben ik wat eerder vertrokken om hem lekker te laten slapen. Hoe dan ook: morgen heb ik nieuws! Kus kus

Woensdag 10 juni, 20:28 Goed nieuws en minder goed nieuws. Het goede nieuws: Bart gaat maandag naar het ziekenhuis in Enschede!! Het slechte nieuws, maar dat hadden we al verwacht, is de uitslag van de MRI. Vanmiddag kregen we dus eindelijk de dokter te spreken. Vanmorgen was ik al telefonisch van het kastje naar de muur gestuurd. Na drie telefoongesprekken en doorverwijzingen kwam ik gewoon weer op Barts afdeling uit. 'Ja, wij weten het ook niet.' Ik heb mijn punt gemaakt en vanmiddag spraken we eindelijk zijn arts. Duizendmaal excuses bladiebla. Het boeit dan ook niet meer: vertel maar gewoon hoe het met Bart is. Bart heeft in zijn rechterhersenhelft bloedinkjes gehad. Dat zijn nu korstjes, het genezingsproces daarvan duurt erg lang (kan paar maanden tot wel een jaar duren). Dat letsel zorgt ervoor dat hij erg in de war is, soms erg druk, af en toe agressief en boos, soms een opleving heeft en zijn geheugen deels kwijt is. Dat is erg raar: recente dingen weet hij wel, dingen van vroeger weet hij ook en daartussenin is het vaag. Hij weet bijvoorbeeld niet dat hij vier seizoenen het televisieprogramma De Grote Beurt heeft gepresenteerd en dat hij al jaren sigaretten rookt in plaats van shag. Dat letsel zal meer problemen blijken te geven, maar dat moeten we nog ondervinden. Ik weet nu al wel dat hij niet kan lezen of klokkijken en dat hij slecht ziet. Over een half jaar gaan ze het cognitieve deel onderzoeken, dat heeft nu nog geen zin. Het moet zichzelf in ieder geval allemaal weer gaan herstellen. Zoals ze zeggen: tijd heelt alle wonden. Links echter, is een zenuwbaantje gescheurd. Dat hebben ze nu pas bij de MRI kunnen constateren. En dat zorgt ervoor dat hij rechts zijn arm en been niet goed aan kan sturen. Hij tilt zijn been zo'n 5 centimeter op, maar dat was het dan wel weer. Vrijdag tilde hij zijn been verder op, dat zal een spierreflex zijn geweest. Hij kan het zelf niet goed aansturen omdat de verbinding er niet is. Dat komt op termijn wel goed, de zenuwen zoeken een andere baan, maar ook dit wordt een lang proces. Het is ook niet duidelijk of het helemaal goed komt. Maandag gaat hij naar de afdeling Neurochirurgie in Enschede. Pas als zijn letsel rechts iets hersteld is (hoeft niet veel te zijn, maar gewoon iets), kunnen ze aan intensieve revalidatie beginnen. Nu kan hij dat psychisch nog niet aan. Het moet eigenlijk wel zo snel mogelijk gebeuren, dus daar zullen ze wel bovenop zitten. Hopelijk al binnen een week of twee. Omdat die zenuwbaan links gescheurd is, moeten andere hersencellen allerlei taken gaan overnemen. Dat proces duurt gewoon heel erg lang (wellicht een a twee jaar). Dat stimuleren ze dan dmv intensieve revalidatie. Het wordt een lang en een superzwaar proces in ieder geval. Zowel voor Bart als voor mij. Maar we komen er wel. De revalidatie zal ook niet meevallen. Op een gegeven moment zal hij bijvoorbeeld twee dagen kracht in zijn arm opbouwen, om het op de derde dag weer te verliezen. Ook zou het kunnen zijn dat hij erg depressief of agressief wordt (kan hij niets aan doen, dat is het letsel). Maar we zien het allemaal wel. Bart is een vechter, een doorbijter en iemand die bereikt wat hij bereiken wil, dus zijn karakter werkt alleen maar in zijn voordeel! Zijn sleutelbeen is aardig aan het genezen. De longontsteking is bijna weg, de slokdarminfectie moeten ze nog opnieuw bekijken. Zijn maagzweer zal blijven terugkomen: dat is afhankelijk van stress, maar hij gaat sowieso een stressvolle tijd tegemoet. Dat zijn alle onbenullige randdetails Kus kus kus

Donderdag 11 juni, 23:35 mijn 37ste verjaardag Lieve allemaal, Sorry voor de mega late update. Uiteraard wilde ik niets aan mijn verjaardag doen (normaal vind ik het allemaal al wat overdreven, word immers maar een dagje ouder, haha). Desondanks had ik direct na het bezoekuur gereserveerd in een restaurantje in Maastricht en heb ik lekker met de ouders en Barts zus gegeten. Ik kom nu net weer bij moeders thuis. Het was gezellig. De kilo's vliegen er ongewild af, dus die kogelbiefstuk ging er even goed in. Bart was vandaag extreem goed: het mooiste kado!!! Ik had aardbeienvlaai meegenomen om onze (schoon-)ouders te trakteren. Ik ben nog nooit zo vaak door Bart gefeliciteerd als vandaag. Oh, taart. Wie is er jarig? Ik, schatje. Oh, wat leuk! Gefeliciteerd. En dat zeker een keer of tien. Misschien heeft hij morgen een terugslag, maar dat maakt niet uit, vandaag heb ik genoten. Hij begreep alles, zei zelf: 'Ik heb wel geluk gehad h?' en 'Joh, ik ben zoooo in de war en ben veel dingen kwijt, daar moeten we eens wat aan doen!' Voor het eerst dat hij dat zelf beseft! Ook maakte hij grapjes, lachte voor het eerst, tilde zijn rechterbeen op (?) en was gezellig. We konden echt een gesprek met hem voeren. Natuurlijk had hij ook warrige momenten en bijzondere (voor hem waargebeurde, maar voor de kenners onzinnige) verhalen, maar hij brengt het met een lach (pfieuw, lang niet gezien), wat het weer grappig maakt. Super dus! Morgen weer een nieuwe dag, maar deze neem ik mee!!! Niet overenthousiast worden, er komen terugslagen, maar vandaag was heerlijk. Cadeautje van de verzekering was minder. Hun reactie: Hij kan net zo goed in Genk revalideren, dus we vergoeden de terugreis met de ambulance niet. Pff. Maar dat breien we hopelijk ook wel weer recht. Bart komt sowieso maandag naar Enschede Dikke zoen voor alle lieve en ondersteunende berichten! PS. voor wie het niet wist: Bart is piloot! Van een vliegtuig, ECHT! Hahaha Vrijdag 12 juni, 21:00 Ook vandaag een topdag! Superdepuper! Bart kan opeens klokkijken, terwijl hij er gisteren niets van snapte! Ook kon hij voor het eerst de kaartjes lezen die hij heeft gekregen. Heel vreemd, maar ook mooi. Je kunt gesprekken met hem voeren, als je het niet te ingewikkeld maakt, en dat is ook erg leuk. Hij is heel gezellig en lief. Hij commandeert de boel ook alweer: hij had vanmorgen tegen de verpleging gezegd dat ze mij maar wat eerder moesten laten komen. 'Bart, om twee uur, als het bezoek mag komen, is ze er wel weer.' 'Ze kan best eerder komen, ik kan het wel aan. Bellen, nu.' Af en toe vertelt hij een verhaal waarvan ik gewoon weet dat het niet klopt, maar dat maakt niet uit. Ook is hij af en toe in de war. 'Ik reed toch met Jan?' Of: 'Zit de BMW helemaal in elkaar?' 'Nee, je reed met Rene, in de Subaru.' Of hij denkt dat hij in Itali of Mekka (?) in het ziekenhuis ligt bijvoorbeeld. Hij beseft in ieder geval nu wat er aan de hand is. Zegt ook dat het allemaal niet klopt in zijn hoofd, dat hij veel kwijt is en dat praten zo lastig is. Ze doen 's morgens 'fietstraining' met hem. Dat is rustige revalidatie. Ze maken zijn been helemaal vast aan een hometrainer en maken dan de draaibeweging: dat is goed voor zijn rechterbeen. Hij kon zijn been vanmiddag ook een stukje

optillen! Met zijn arm heeft hij meer moeite. Hij kan alleen zijn vingers een heel klein beetje bewegen. Verder krijgt hij spraak- en geheugentraining. Dat is fijn. Hij wil het zelf allemaal ook erg graag en vroeg zelfs om extra tips. Hij wil erg, erg graag naar huis, maar realiseert zich nu wel dat hij eerst nog naar het ziekenhuis en het revalidatiecentrum in Enschede moet. Vanmiddag was Erwin er, een bevriende Belgische navigator: 'Heeey Mombi!!' riep hij toen Erwin binnenstapte. Die directe herkenning is nog steeds een opluchting. Dan maakt hij ook grapjes: 'Ik krijg spraakles van Belgen. Blgen! Dat komt toch nooit goed?' Met zo'n grappige uitdrukking op zijn gezicht. Kortom, weer een topdag. Duimen voor morgen! Zaterdag 13 juni, 21:05 Vandaag had Bart even een kleine terugslag. Hij kon bijvoorbeeld nu niet meer klokkijken. Ook dat lost hij wel weer op, hij zegt dan gewoon tegen mij: 'Maak mijn horloge even zo dat ik het ook snap. Dat kun jij wel. Mooi in ieder geval dat hij denkt dat ik superwoman ben. Verder had hij het geheugen van een goudvis en begreep hij niet meer waarom hij in het ziekenhuis ligt. En dat hij in Genk ligt vond hij helemaal onzin. Dus ik heb 50 keer verteld dat hij in Genk ligt en waarom. Maakt niet uit, ik doe het met plezier. Hij realiseert zich dat hij veel niet weet en probeert steeds helder te krijgen wat er volgende week allemaal gaat gebeuren. 'Waarom is het allemaal zo ingewikkeld?' vraagt hij dan. Komt allemaal wel goed, morgen is hij misschien weer net zo goed als gisteren. Maandag zal wat minder zijn, na de lange reis in de ambulance. Maar dat is ook logisch. Hij vindt het mooi dat hij naar Enschede kan maandag, maar: 'Dan kunnen we net zo goed doorrijden naar Goor (waar wij wonen).' Inderdaad, haha. Verder ging het met zijn arm weer wat beter vandaag, dus dat is super. Ook praat hij steeds beter. Hij wilde met een goede vriend praten en heeft met mijn telefoon een kort gesprekje gevoerd. Dat was hartstikke leuk. Het allereerste telefoontje. Zolang je het simpel houdt, gaat dat prima. Morgen kan ik geen blog plaatsen, om 20.00 uur rijd ik na drie weken eindelijk lekker weer naar mijn eigen bedje in Tukkerland. Maandag 15 juni, 20:50 Eindelijk in Nederland! Zo, Bart is weer in Nederland. Hij moest volgens hem - voor zijn werk nog allerlei steden aandoen tussen Genk en Enschede. Dus is hij naar Almere en Den Haag geweest en heeft hij een visje gegeten in Scheveningen. Ook moest hij de ambulancechauffeur de weg wijzen. Hahaha. Hij vertelde dat het zwaar was de hele weg te zitten, maar ik kreeg een attest voor liggend vervoer, dus dat zal wel mee zijn gevallen. Natuurlijk was hij bekaf, maar ook blij me weer te zien. Man, wat tof dat hij in Enschede ligt. Niet alleen omdat ik weer thuis kan slapen, maar omdat de aanpak op de afdeling zo anders is dan in Genk. Er mogen nu maximaal twee personen per keer op de kamer en alleen naaste familie. De bezoektijden zijn sterk verminderd en hij mag geen tv kijken. Op de intensive care in Belgi stond continu de tv aan, enorm hard, en dan ook nog eens op wielrennen, waar Bart de pest aan heeft. Hij kon de afstandsbediening niet gebruiken omdat hij vastgebonden was, dus al met al niet een fijne situatie. Dus als ik binnenkwam, zette ik elke keer eerst de tv uit. Persoonlijk denk ik dat deze aanpak in Enschede hem wel even goed zal doen. Hij heeft nou eenmaal rust nodig. Zoals de

verpleegkundige, Annemieke (handig voor Bart), zei: 'Zo weinig mogelijk impulsen.' Ik heb Barts neurochirurg ook al gesproken! Hij kwam zich voorstellen toen ik me voor Barts deur aan het omkleden was. Ze zijn bang voor MRSA, dus we mogen vier dagen zweten er is een hittegolf - met overhemden, handschoenen, mondkapjes en een muts. Fijn dat hij direct bij me kwam, zo kan het dus ook. Bart is nog steeds in de war en kan niets onthouden. Het zweet breekt hem uit als hij bijvoorbeeld een afstandsbediening ziet. Hij heeft een afstandsbediening voor zijn bed, daar zit 1 rode knop op, om de zuster op te roepen. Dat probeerde ik hem uit te leggen, maar hij begrijpt er niets van. 'Welk knopje is voor de zuster?' 'Die rode, de enige gekleurde, de rest is grijs.' 'Oh. Eh... Welke ook alweer?' 'Die rode.' 'Pff, waarom maken ze het zo ingewikkeld? Weet je wat, ik druk helemaal nergens op, dan kan ik ook niet per ongeluk de verpleging oproepen. Vreemd, hoe hersenen werken en wat hij wel of niet snapt of zich herinnert. Hij ligt goed op deze afdeling en we spreken zeer snel de dokter om te horen wat hij van het hersenletsel vindt. We'll keep in touch. Dinsdag 16 juni, 21:18 Haai! Bart is nog net zo als gisteren en de dagen ervoor. Wel heb ik het gevoel dat zijn been en arm beter worden: buigen gaat prima. Het is dus niet zozeer spierkracht, eerder aansturing. Buigen gaat prima, maar op welk moment en in wat voor mate, dat wordt lastiger. Hij kan absoluut nog niet op zijn benen staan: als hij niet door twee mensen vast wordt gehouden, valt hij om. Hopelijk kunnen we snel het revalidatietraject in. Geestelijk is hij nog net zo in de war (beweert dat hij in Itali is), en er blijft nog steeds weinig tot niets hangen. Hij is in ieder geval wel gezellig en op sommige vlakken ook scherp. De rest komt wel, stapje voor stapje! Woensdag 17 juni, 21:01 Geen nieuws vandaag, behalve dat Bart nog wat meer in de war was. Nu wist hij zeker dat hij bij Mark, een bevriende rallyrijder, thuis was. Net alsof diegene hem in een aparte kamer op een ziekenhuisbed zou laten liggen en iedereen die langskomt apenpakjes aan laat trekken, haha. Hopelijk kan hij snel naar de revalidatie, qua beweeglijkheid rechts zit het wel redelijk goed. Morgen weer een update, wellicht weer geen nieuws, maar het gaat nou eenmaal langzaam. Donderdag 18 juni, 21:35 Er is geestelijk de afgelopen zes dagen niet veel veranderd: Bart is erg in de war en kan niets onthouden. Wel kan hij nu lezen (losse zinnen, geen verhalen). Dat is mooi: dan kan hij rustig alle kaartjes die hij heeft ontvangen lezen. Vanaf het begin heb ik die in een fotoalbum geplakt.

Hij kan al een tijdje zijn rechterbeen iets optillen en weer neerzetten en licht buigen en strekken. Zijn rechterarm buigt hij ook een beetje en ook kan hij de vingers van zijn rechterhand openen en dichtdoen. Dat gaat per dag een heel klein beetje beter. Hij heeft wel veel pijn in zijn hele rechterzijde: een prikkend gevoel, alsof het slaapt. Ik zou er niet aan kunnen denken daar wekenlang last van te hebben. Hij kan niet staan, laat staan (ahum) lopen, dat komt met de revalidatie wel. Ook op de rand van zijn bed zitten houdt hij maar een paar minuutjes vol, daarna valt hij om. Hij ligt nog steeds gesoleerd, tot we morgen horen of hij wel of niet MRSA (ziekenhuisbacterie) heeft. Ik ga ervan uit dat hij dat niet heeft, omdat hij in Belgi ook steeds getest is. Maar uiteraard willen ze in Enschede het zekere voor het onzekere nemen. Als hij morgen die bacterie niet heeft, kan hij ook de kamer af en kunnen ze meer met hem doen: naar fysiotherapie en naar eventuele scans bijvoorbeeld. Ook kan ik dan vragen of ze hem in een rolstoel zetten, zodat we even naar de restauratie of naar buiten kunnen. Mits dat niet teveel prikkels geeft. Hoewel hij nog erg in de war is (vanmiddag was hij iets beter, vanavond weer niet), denk ik - hoop ik - dat hij snel naar het revalidatiecentrum gaat. Daar kunnen ze verder aan hem werken en hem weer op de been krijgen en helpen met zijn arm. Hopelijk wordt die warboel in zijn hoofd ook snel beter, dat frustreert hem enorm. Mijn broer was er vanavond, die zei dat Bart de groetjes krijgt van een vriendin, een kapster, in Steenwijk. 'Oh,' zei Bart. 'Ik moest vanmiddag nog aan haar denken toen ik met de auto langs een kapsalon reed. Hihi. Dus hij heeft het waanzinnig druk tussen de bezoekuren door. Bedankt voor de belangstelling en ook voor de vele lieve kaartjes, mails, telefoontjes, krabbels enz. Bart en ik komen er wel! Vrijdag 19 juni, 21:00 Hallootjes, Geen nieuws vandaag. Behalve dat ik pantoffels mee moet nemen. Ze willen hem toch - ondersteund en schuifelend - op een normale wc zien te krijgen! Dat is mooi. Hopelijk lukt dat snel, nu valt hij alleen nog maar om. Maar ook al wordt hij ondersteund/gedragen door twee mensen, het geeft hem waarschijnlijk toch een beter gevoel. Ik heb hem ook nog een mooie verrassing kunnen bezorgen: 'Hoe is het met onze benedenburen?' vroeg hij. 'Euh? 'We wonen toch aan de Haddingestraat, in Groningen, boven die winkel?' 'Nee schat, twee jaar geleden zijn we van ons kneuterige appartementje in Groningen naar een mooi huis in Goor verhuisd.' 'Echt? Goor? Wat voor huis dan? En wat doen we in hemelsnaam in Goor? Ha! Dat vroeg ik mij ook af toen we er gingen wonen. Hoe ik het huis ook beschreef, er ging geen lichtje branden. Morgen neem ik wat foto's mee. Hij zal wel genieten, want onze verhuizing van Groningen naar Goor was een hele verbetering! Vandaar dat hij het onzin vond toen ik gisteren vertelde dat we vlak voor de Sezoensrally, waar hij crashte, een nieuwe vloer in de garage hadden laten leggen. We hadden in Groningen namelijk een plek gehuurd in een grote parkeergarage, dan zou het inderdaad onzin zijn

Ook de tijd/klok kost hem moeite. Hij zei vandaag dat ik zijn horloge met zomertijd ergens had laten slingeren, nu had hij alleen die met de wintertijd en daar kon hij niets mee. Hij snapt er dus eigenlijk weinig van, maar zoekt daar redenen voor buiten zijn letsel om. Ook als ik zeg dat het bezoekuur nog tien minuten duurt, zegt hij zelf dat dat hem weinig zegt. Wat zijn tien minuten? Het tijdsbesef is er niet. Maar lieve allemaal, ook dat komt allemaal goed. Dat houd ik hem ook steeds voor! Het kost nou eenmaal tijd. Liefs uit, jawel, Goor!

Zaterdag 20 juni, 21:10 4 weken na de crash Vanavond om 21.49 uur (ja, navigatrice) is het vier weken geleden dat Bart op werd genomen in het ziekenhuis in Genk. Wat is er veel gebeurd in die tijd! Eerst dacht ik dat ze alleen even zijn schouder in gingen tapen (!), vervolgens het verhaal van de puntbloedinkjes, toen werd verteld dat hij die woensdag erop wel naar huis kon, toen werd meneer niet wakker, daarna het eerste kneepje. Nou ja, lees de blogs er maar weer eens op na. Vandaag was hij net als voorgaande dagen: erg in de war. Voor het eerst wilde hij naar de wc, in

plaats van in de fles te plassen. Hij heeft een wc op zijn kamer, op een paar meter van zijn bed. Ok, mooi project voor ons samen. Met heel veel gedoe heb ik hem in een rolstoel gekregen, op de wc, er weer af en weer op bed. Een hele onderneming, aangezien hij 90 kilo weegt en ik momenteel net 50. Het heeft ons zo'n 45 minuten gekost en hij was echt bek- en bekaf. In ieder geval een goede oefening voor straks, als hij af en toe naar huis mag. Hij kan in ieder geval absoluut niet staan. Dus die revalidatie kan hij goed gebruiken. Verder is zijn dagschema in het weekend wat anders dan door de week, en daar was hij behoorlijk door van slag. Het verschil is dat hij in het weekend geen therapie krijgt en 's morgens een uurtje extra bezoekuur. Op de een of andere manier is dat niet te bevatten voor hem. Ook zijn tijdsbesef is volkomen zoek. Op mijn verzoek had de verpleging de dagplanning groot opgeschreven en voor zijn bed op de muur gehangen, zodat hij zich wat vast kan houden aan die structuur en weet waar hij aan toe is. Ze dachten er echter niet aan om die planning in het weekend weer van de muur te halen. Dus nu heb ik erboven gezet: maandag tot en met vrijdag, en daarnaast een papier gehangen met de weekendplanning. Al doende word je steeds wijzer! Overigens, vanaf het begin heb ik een groot schrijfblok naast zijn bed gelegd. Elke dag schrijf ik op wie er de volgende dag komen, plus een volledig uitgeschreven planning van die dag. Daar kan hij dus ook op terugvallen. Bovendien barst hij van de vragen, waarvan hij het antwoord direct weer vergeet. Elke vraag die hij stelt, schrijf ik ook op, met het antwoord eronder. Vooral in het begin, in Belgi, waren de bezoekuren kort. Totaal was ik een uur per dag bij hem. Dat betekende dat hij 23 uur met onbeantwoorde vragen zat. Vandaar. Helaas vergeet hij af en toe nog wel dat hij het op kan zoeken in het blok dat direct naast hem ligt, maar goed. Hij ligt nog steeds in quarantaine, de uitslagen van de ziekenhuisbacterie zijn niet binnen. Pff. Ze hebben me beloofd morgen hoe dan ook de uitslag te krijgen. Gelukkig is het ziekenhuislaboratorium zeven dagen per week open. Zondag 21 juni, 20:51 Misschien weten jullie het nog: op 11 en 12 juni bleven de dingen gedurende het bezoekuur redelijk hangen bij Bart. Daarna niet meer. Vandaag bleef echter af en toe ook even iets hangen. Niet helemaal feitelijk, maar goed genoeg. Morgen komt bijvoorbeeld Jan even langs en dinsdag Harry. Dat vertelde ik vanavond aan het begin. Aan het eind zei hij: 'Wanneer komen Jan en Harry ook alweer?' Hij vergeet nog steeds waar hij is en vond ons vanavond vrij dom toen we zeiden dat Enschede in Twente ligt. Welnee, Eindhoven ligt in Twente, niet Enschede. Haha. Hij is daar dan in die mate van overtuigd, dat hij het echt bizar vindt dat wij hem tegenspreken. Verder is hij nog steeds in de war en veel kwijt. Hij vertelde doodleuk dat hij gisteren even thuis was geweest. 'Lekker dan', antwoordde ik, 'zit ik hier en ben jij thuis!' Dan moet hij wel weer lachen. Lezen van zinnetjes (niet hele teksten) gaat, maar hij vindt het erg lastig om te interpreteren wat hij leest. Hij leest bijvoorbeeld op zijn dagschema dat hij een broodmaaltijd krijgt, maar vraagt zich dan af wat daarmee wordt bedoeld. Om 14.00 uur weet hij niet meer wat hij om 12.00 uur gegeten heeft. Hij zegt dan zelfs dat hij geen eten heeft gekregen. Hij lijkt ook iets meer kracht in zijn rechterarm te krijgen. Het gaat allemaal verrekte langzaam, maar het gaat wel de goede kant op. Hopelijk blijft morgen weer het een en ander hangen, ook al is het maar een kwartiertje! Hij ligt nog steeds in quarantaine. Een van de kweekjes liet een verkleuring zien. Dat hoeft niets te betekenen, maar dan willen ze het wel opnieuw weer onderzoeken natuurlijk. Uiterlijk dinsdag

hebben we de definitieve uitslag. Duimen, dat het negatief (dus goed) is! Maar daar ga ik van uit, aangezien hij in Belgi herhaaldelijk getest is. Dit schijnt vaker voor te komen. Maandag 22 juni, 16:01 Bart boekt vooruitgang. Geestelijk blijven sommige dingen nu hangen. Wel raar dat het selectief is (het een blijft hangen, het andere niet). Ook trekt hij het soms uit het verband, maar dat geeft niet. Qua geheugen is het nog niets. Hij wist niet eens dat we een Ducati hebben, die hebben we al jaren. Nou ja, dat was dan weer een mooie verrassing! Lichamelijk maakt hij hele mooie stappen. Vanmorgen kon hij - ondersteund door twee verpleegkundigen - naar de douche op zijn kamer schuifelen! Beloning: de eerste douche in een maand. Dat lukte vrijdag nog niet. Mooi dus en hij heeft er ook van genoten. De verpleging is zeer over hem te spreken. Ik heb gevraagd hoe snel hij naar het revalidatiecentrum kan, mits de uitslag van de MRSA negatief is. Woensdag of vrijdag komt de revalidatiearts langs om zijn situatie te beoordelen. Dan komt hij op de wachtlijst te staan: er is een wachtlijst van enkele weken, dat was wel een beetje een domper. Morgen heb ik een gesprek met zijn arts. Ben benieuwd wat zijn visie op het letsel en het herstel is! Maandag 22 juni, 20:50 Toch even een extra update. Ik heb met een verpleegkundige gesproken (morgen met de arts). Ze willen hem voorlopig absoluut nog prikkelarm houden. Dus ook als de uitslag van de bacterie negatief is, zal hij nog niet met mij - in een rolstoel - de gang op mogen. Aan een kant jammer, aan de andere kant heb ik het idee dat het voor Bart beter is. Vanavond had hij al een kleine 'terugslag' van vandaag. Toen ik vroeg hoe hij de dag vond, zei hij: 'Te druk.' Op zich is dat natuurlijk ook zo: zijn eerste 'stapjes' waren een heel evenement en Jan is vanmiddag ook een vol uur op bezoek geweest. Dus hij blijft prikkelarm, zoals ze dat noemen (beperkt bezoek, geen tv enz.) Ook blijft hij op zijn eigen kamertje. Sterker nog: als hij eindelijk naar het Roessingh mag, zullen ze hem eerst ook in een aparte kamer met zo weinig mogelijk prikkels zetten. Je kunt het ook merken aan zijn praten: hij heeft meer moeite als hij moe is. Oh ja, hij zei dat hij zo'n raar gevoel in zijn gezicht heeft. Dus ik vroeg hoe het dan voelde. Eerder zei hij: alsof ik bij de tandarts ben geweest en ben verdoofd. Nu zei hij doodserieus: 'Als een kruislings hekwerk van bloemen.' Oh ja, heb ik ook wel eens last van. Maar blijkbaar heeft hij zenuwpijn aan zijn hele rechterzijde, ook in zijn gezicht. Verder blijven dingen voor mijn gevoel wel beter hangen. Hij weet nu dat hij in Goor woont, maar alleen omdat ik dat herhaaldelijk verteld heb en omdat ik alles voor hem in een map schrijf. Dan kan hij het teruglezen als ik er niet ben. Als ik vraag hoe ons huis er van binnen uitziet heeft hij geen idee. Man, wat een feest als hij terugkomt, al die verrassingen!

Dinsdag 23 juni, 20:56 - Een maand verder Enerverend dagje! Afgelopen nacht had Bart last van waanbeelden en is hij waanzinnig in paniek geraakt. De hele afdeling heeft hij wakker geschud. Hij was zo in paniek dat hij mij meteen wilde spreken, maar de verpleging wilde mij niet bellen omdat het zo laat was. Jammer Vanmiddag kwam ik met Harry bij hem en surprise: na 8 dagen was de quarantaine afgelopen! Joepie! En ze lieten hem toen wij er waren achter een looprekje de twee meter van het bed naar de stoel afleggen, nogmaals joepie! Dat was ook wel bijzonder voor Harry. Hoewel Harry hem nog wel even moest uitleggen dat Bart echt niet in Itali is. Het lopen gaat onder begeleiding van twee verpleegkundigen en zeer moeizaam, maar ik had dit niet zo snel durven verwachten. Dus Harry en ik genoten er wel van. Balen dat hij nu weken moet wachten tot hij naar de revalidatie gaat, maar c'est la vie. Geestelijk is het nog steeds een drama. Hij is echt verward. Wat ik vertel blijft iets beter hangen, maar hij hutselt wel alles door elkaar. Dus wat zijn koppie betreft moeten we echt geduld hebben. Hij weet overigens ook zeker dat hij ditzelfde ongeluk al een keer eerder heeft gehad, in beide ziekenhuizen heeft gelegen en zo heeft moeten opkrabbelen. Godzijdank niet, maar ik krijg het niet uit zijn hoofd gepraat. Hij was vandaag echt wat ontdaan dat ik hem niet wilde geloven. Dus uiteindelijk zeg ik dan maar dat ik dat niet wist en dat het, als hij dit al eerder heeft meegemaakt, dus allemaal vast wel goed komt. Verder was het ook nieuws voor hem dat Harry een boot heeft (heeft hij allang), dus qua geheugen is hij echt erg veel kwijt. En hij beweerde dat Quattro, onze kater, een klein dun katje was. Harry schaterde het uit. Ja, toen we hem kregen was hij inderdaad te klein en te mager, maar dat is ruimschoots gecompenseerd, het is nu een gezellige dikke kater. Vanavond was IK wat in de war met de bezoektijden (hij zei: 'Dat mag jij ook weleens zijn, hoor,' whoehaha). In ieder geval kwam ik tien minuten te laat. Dus het was echt helemaal mis. Hij had de verpleging al opgetrommeld en gevraagd waarom ze hem op een andere kamer hadden gezet, want zo kon ik hem nooit vinden. Tja. Het komt door het aflopen van de quarantaine, denk ik. De kamerdeur staat nu open, zodat hij op de gang kan kijken en hij krijgt dus (voor hem) veel extra prikkels nu, dat zal wel verwarren. Hopelijk heeft hij vannacht een rustige nacht, dat zal hem goed doen! Woensdag 24 juni, 21:03 Hallo allemaal, Bart heeft vannacht gelukkig heerlijk geslapen. Hij heeft sinds gisteren andere medicatie om spanningen te onderdrukken, dat slaat aan. Hij was dus prima te spreken om 14.00 uur en ook behoorlijk helder en alert. Hij gaf zelf ook aan dat hij zich goed voelde. Om 14.00 uur kwam toevallig ook de revalidatiearts van het Roessingh bij hem langs. Zij heeft een intake van een uur met hem gehad: allerlei vragen om zijn geheugen te testen en oefeningen om zijn lichamelijke toestand te bekijken. Hij had een behoorlijk heldere dag: de vragen gingen dan ook redelijk goed. Hij kon er even niet opkomen dat we in Goor wonen, maar toen hij dat wist, dreunde

hij ons adres ook op. Ook vond hij het moeilijk om uit te leggen wat voor werk hij sinds een paar maanden als freelancer doet. Op zich deed hij het erg goed. Ik ben benieuwd wat voor antwoorden hij gisteren/morgen op dezelfde vragen zou geven. Maar het is elke dag weer een momentopname, zodra hij daar is hebben ze snel genoeg door hoe het echt met hem gaat. Hij denkt zelf overigens dat het 2007 is en dat verbaast mij, gezien zijn geheugenverlies, niet. We krijgen overigens wel eens de opmerking van bezoekers dat het niet gek is dat hij zijn arm en been niet kan gebruiken, omdat hij al een maand inactief is. Dus als hij oefent, moet het in no-time weer goed zijn. Dan moet ik diegenen toch teleurstellen: het komt niet door zijn spieren, maar door zijn hersenletsel. Maar goed, dat wist ik al. Hij heeft in ieder geval zijn eerste stapjes al gezet, dat had ik in dit stadium nog niet verwacht! Hij zal voorlopig nog prikkelarm moeten blijven. Daardoor duurt het wat langer tot hij naar het revalidatiecentrum kan. Als hij naar het Roessingh gaat, moet hij eerst alleen op een kamer. Maar de revalidatiearts heeft nu alles in gang gezet qua revalidatie in het ziekenhuis. Barts programma in het ziekenhuis is de komende weken al zoals het ook in het Roessingh zal zijn: fysiotherapie, ergotherapie, logopedie enz. Gelukkig dat de quarantaine afgelopen is! Hij krijgt wel alles eerst op zijn kamer. Ook fysiotherapie. Daarna mag hij op de gang voor zijn kamer oefenen en als hij eraan toe is in de fysiotherapieruimte in het ziekenhuis. Hangt ervan af hoe hij reageert op de toenemende hoeveelheid prikkels. Nu kan hij het nog niet aan. Lentement, lentement. Ik zag de bui al hangen na het heftige uurtje met de revalidatiearts: vanavond was Bart behoorlijk moe en weer aardig in de war. Hij zei ook dat hij knallende koppijn had gehad na dat uurtje en daarna direct in slaap was gevallen. Bart: 'Vanmiddag is de revalidatiearts ook geweest.' Ik: 'Ja, die vrouw. Toen was ik bij je.' Bart: 'Een vrouw? Oh ja.' Vijf minuten later: 'Vanmiddag is de revalidatiearts ook geweest.' Ik: 'Ja, die vrouw. Toen was ik ook bij je.' Bart: 'Oh ja.' Vijf minuten later: 'Vanmiddag is de revalidatiearts ook geweest.' Ik: 'Ja, die vrouw. Toen was ik ook bij je.' Bart: 'Oh ja.' Vijf minuten later: 'Vanmiddag is die revalidatiearts ook geweest.' Ik: 'Blub.' Om dat 'blub' moest hij vreselijk lachen. Hij begreep dat ik bedoelde dat hij het geheugen van een goudvis heeft. Omdat ik hem continu serieus neem - hij heeft er (terecht!) enorm de pest aan als mensen hem uitlachen als hij in de war is - kan hij het ook wel hebben van me. Hij kan ook niet tegen betuttelen, met zijn intelligentie is immers niets mis. Oh, wat een moeilijk woord, wat knap van je vind hij dan ook niet te verteren, ik overigens ook niet. Met zijn verstand is niets mis! Verder was hij lief als steeds. Morgen of vrijdagochtend wordt een nieuwe CT-scan gemaakt. Vrijdag om 15.00 uur heb ik een afspraak met zijn arts, dan kan hij alle resultaten meenemen in het gesprek. Eens zien wat de dag van morgen brengt, tot dan!

Donderdag 25 juni, 20:53 Hallo! Ik ben net weer terug van Bart. Het lijkt de afgelopen twee dagen of er af en toe toch iets (deels) blijft hangen! Ok, hij was even weer vergeten dat we in Goor wonen (St. Oedenrode toch?) en ik moest opnieuw opschrijven dat hij in Enschede is, want dat vergeet hij steeds. Ook wilde hij graag dat ik opschreef hoe het zat met zijn ongeluk. 'Oh ja, hoe is het dan met Ren? 'Hij weet ook zeker dat hij eerder in dit ziekenhuis heeft gelegen (niet) en dat soort dingen. Dus elke dag pen ik een A4 vol met antwoorden op vragen die hij heeft en met zijn dagschema en het bezoek dat hij krijgt. Zo heeft hij wat houvast en als vragen steeds terugkomen, kan hij het antwoord weer terug lezen. Als hij eraan denkt dat het opgeschreven is tenminste, want dat vergeet hij ook af en toe. Over Ren: die is alweer druk aan het werk. Hij kan zich weer redelijk goed concentreren en is van de pijn in zijn rug af. Hij loopt nog wel met een kruk, maar dat deed hij ook al voor het ongeluk. Natuurlijk wel balen voor hem, hij was bijna van zijn kruk af voor de Sezoensrally! Morgenavond komt Ren even op bezoek om weer met Bart bij te praten over het ongeluk. Kunnen ze het samen een plekje geven. Morgenmiddag heb ik een gesprek met zijn arts. Ik hoop dan ook morgenavond wat concretere informatie te hebben. Tot morgen! Vrijdag 26 juni, 17:29 Vanmorgen heeft Bart logopedie gehad en vervolgens fysiotherapie: voor het eerst niet in zijn kamer. 'Veel prikkels, joh!' aldus Bart. Hij wist mij zelf te vertellen dat ze maandag met een rollator gaan oefenen. Mooi dat hij dat onthouden had! Vanmiddag om 16.15 uur hebben we met Barts arts gesproken. Bart was daar zelf ook bij, het was bij hem op de kamer. Wel even weer heftig, vooral voor Bart zelf. Godzijdank gewoon een eerlijke arts. Hij kan niets zeggen over Barts herstel en of het wel goed komt. De eerste zes maanden zal hij de meeste vooruitgang boeken, daarna is het een kwestie van jaren. Het kan ook zijn dat het zo ongeveer blijft zoals het nu is, of dat het later weer iets achteruit gaat. Omdat er nu littekenweefsel in zijn hersenen ontstaat, kan het zijn dat andere hersencellen door dat weefsel verdrukt worden, waardoor er nieuwe problemen ontstaan of andere functies uitvallen. Ook dat is afwachten. We gaan er vanuit dat het (grotendeels of helemaal) goed komt, maar de tijd zal het uitwijzen. Bart moest van de dokter een meter achter het looprekje lopen, toen zei de verpleegkundige iets tegen mij, waardoor Bart omviel. Een halve seconde zijn concentratie kwijt, en boem, daar gaat hij. Zo sneu, hij wilde zo goed zijn best doen. Het nare gevoel dat hij in zijn rechterzijde heeft is zenuwpijn en gaat vaak wel over, dat ligt aan zijn hersenstam. Hij staat op de wachtlijst voor een CT. Helaas zijn er maar twee scanners in het ziekenhuis, waarvan een deze week kapot is gegaan. Op zich maakt het niet uit hoe lang het duurt, het wordt er niet anders van. Ze gaan hem ook niet anders behandelen/revalideren aan de hand van de uitslag. Het is

vooral om te kijken hoe het met de genezing in zijn hoofd gaat en of de zwellingen afnemen. Pas op de langere termijn, maanden, kunnen ze allerlei andere functietestjes met hem gaan doen, dat heeft nu gewoonweg geen zin. Vervelend om hem zo achter te moeten laten, wat zal het nu tekeer gaan in zijn hoofd! Over een kwartiertje ga ik weer naar hem toe, dan zal ik alles nog eens rustig met hem doorspreken. Vanavond plaats ik geen blogje, dan ga ik afleiding zoeken bij het Schoolfeest hier in het dorp. Tot morgen! EDIT: 21.00 uur. Ondanks de drukke dag had Bart toch een en ander onthouden en hij was niet zo warrig! Zaterdag 27 juni, 15:59 Het gaat de afgelopen twee dagen vrij goed met Bart! Hij is niet zo verward en onthoudt dingetjes. Hij schrijft de dingen die hij wil onthouden nu zelf op (spijkerschrift omdat hij met links moet schrijven), leest het terug en repeteert het voor zichzelf. Mooi! Hij zei zelf al toen ik binnenkwam: 'Ik voel me goed vandaag.' Toen ik vroeg op wat voor manier, antwoordde hij: 'Minder verward, minder hoofdpijn en minder duizelig.' Hopelijk zet deze lijn zich voort. Hij had wel weer meer last van zijn arm vandaag en kon er minder mee dan gisteren. Ook had hij moeite met de tijd: 'Volgens mij loopt de klok achteruit.' Als hij zich realiseert dat hij opnieuw een verhaal vertelt dat hij al twee keer eerder heeft verteld, zegt hij zelf: 'Oh. Blub.' Zondag 28 juni, 21:06 Bart was ook vanmiddag helder en onthield nog steeds dingetjes! Hij was wel erg moe. Toen ik vanavond kwam was hij wel wat in de war. Hij zei dat hij om 16.00 uur wat in paniek was geraakt. Ik was van 11.00 - 12.00 uur en 14.00 - 15.00 uur geweest en om 16.00 uur dacht hij opeens dat ik de hele dag nog niet geweest was. Maar hij had toen net geslapen, dan is hij sowieso warriger. Als ik dan vertel waar we het tijdens de eerdere bezoekuurtjes over hadden gehad, gaat er wel een lampje branden. Zegt hij. Maandag 29 juni, 20:56 Eerst even over de revalidatie van vanmorgen: Bart moest op een loopbrug (tussen twee balken) lopen en dat ging vrij goed. Ook moest hij van zijn stoel naar zijn bed zonder rekje. Dat is een kwestie van opstaan, omdraaien en weer gaan zitten. Dus geen stap zetten. Hij vond het doodeng, maar het lukte wel. Dat gaan ze nu ook meer oefenen. De CT scan was ook gemaakt. Volgens Bart was de arts erg tevreden. Maar hij is niet de meest betrouwbare bron op het moment (ahum), dus we horen het morgen wel. Vanmiddag heeft de revalidatiearts besloten dat hij weer rustig aan prikkels mag krijgen. Dus surprise: vanavond mocht ik hem in een rolstoel laten zetten en samen met hem een rustig en stil plekje opzoeken buiten!

Heerlijk voor hem, na vijf weken eindelijk weer buitenlucht! Hij was er wel zo van onder de indruk in zijn hoofd, dat hij na vijf minuten zei dat hij die dag al drie keer eerder buiten was geweest. Haha. Ook mocht ik vanavond de televisie laten aansluiten. Dan gaan ze kijken of hij een half uurtje tv per dag aankan. Niet dat hij echt in staat is iets te volgen, maar het zal hem wat afleiden. Vanavond, vannacht en morgenochtend kijken ze aan hoe het met Bart gaat. Als hij rustig blijft en geen knallende koppijn krijgt, mag hij morgenavond weer even naar buiten en mag hij morgenavond ook weer even de tv aan hebben. En dan nog mooier nieuws: kan hij het allemaal inderdaad aan, dan mag hij over een dag of drie een kamer met iemand delen. Daar zijn we qua privacy niet helemaal kapot van (hoewel het hem mooi afleidt buiten de bezoekuren), maar het betekent dat - als het goed gaat - hij in het Roessingh ook met iemand anders op de kamer kan. En daardoor zal hij veel sneller naar het Roessingh kunnen. Duimen voor de komende dagen dus! Dinsdag 30 juni, 20:45 Even een kort blogje, ik heb knallende koppijn en alle holtes in mijn hoofd zitten dicht. Toen ik vanmiddag kwam, meldde Bart dat hij een erg onrustige nacht had gehad en moe wakker was geworden. Het was toch wat veel geweest dat hij gister een half uurtje naar buiten mocht en een kwartier televisie had gekeken. Desondanks mocht ik hem vanavond weer naar buiten brengen: naar een plekje waar verder geen mensen waren (niet gemakkelijk op een ziekenhuisterrein). We zijn een minuut of twintig buiten geweest. Daarna heb ik hem nog even naar de wc geholpen en toen ik wegging heeft hij de tv aangezet om een kwartiertje te kijken. Hopelijk heeft hij er vannacht minder last van. Verder geen nieuws vandaag! Woensdag 1 juli, 21:59 Hallo allemaal, Afgelopen nacht heeft Bart gelukkig een rustige nacht gehad. Dus ik mocht weer even met hem naar buiten. Onderweg naar buiten zag ik dat de restauratie verlaten was, dus vroeg ik of hij zin in een kop koffie had, om mee naar buiten te nemen. 'Lekker,' aldus Bart. Omdat ik hem in de rolstoel moet duwen, vroeg ik of hem bij het binnenkomen van de restauratie of hij het dienblad op zijn schoot wilde houden. 'Ja, hoor,' zei hij. Toen hij het dienblad op schoot had, duwde ik hem naar de kassa om daar koffie te bestellen. 'Nee, nee, nee, ik wil toch geen dienblad op schoot, wat eng!' Dus heb ik de koffie laten zitten en twee flesjes drinken gepakt, die hij gewoon vast kon houden. Toen we eenmaal buiten waren, op een plekje waar niemand was, zei hij: 'Jeetje, dat was wel eng h?' 'Ja, schat.' Zo zie je maar weer: stap voor stap. Maar hij voelt zich goed en heeft geen hoofdpijn. We komen er wel! Dikke kus maar weer. PS ik voel me weer beter hoor! Wat hoesterig, maar dat gaat wel weer over.

PPS Vanaf vandaag niet meer een dagelijkse update. Het is een traag proces, waardoor ik net als vandaag niet altijd echt wat te melden heb. X Donderdag 2 juli, 16:32 Een blogje, dus toch nieuws! Bart had prachtig nieuws toen ik om 14.00 uur kwam. Toen hij vanmorgen wakker werd, had hij in twee vingers het normale gevoel weer terug! Dus in die twee vingers geen doof en pijnlijk gevoel meer. Hij kan nu ook wat beter dingen met rechts doen, oefent nu hard met schrijven en is apetrots. Vanmorgen heeft hij voor het eerst de krant (Spits) gelezen, in plaats van alleen maar de koppen gesneld. Hij begreep het ook zo ongeveer allemaal. Hij onthoudt ook weer meer en weet nu ook ongeveer hoe ons huis er vanbinnen uitziet. Dus ik heb het idee dat er dingen terugkomen. Ze gaan nu al zijn medicijnen afbouwen (slaappillen, pijnstillers en pillen tegen psychoses en paniekaanvallen). Als hij goed reageert op het afbouwen, mag hij na het weekend bij iemand anders op de kamer en hopelijk een week later richting Roessingh! Dus weer een mooie stap. Hopelijk op - relatief - korte termijn weer zo eentje. Vrijdag 3 juli, 20:48 Net zo'n goede dag als gisteren. Hij is vandaag bovendien gepromoveerd van looprekje naar rollator. Hij mag nog niet alleen met de rollator proberen te lopen, maar dat mocht met het looprekje ook niet. Hij heeft voor zijn rechteronderbeen een prothese gekregen voor als hij met de rollator loopt: hij heeft namelijk last van een klapvoet. Dat ding heet een EVO. Jawel, de Evo XI is uit! De zusters vroegen zich af waarom dat ding een Evo heet. 'Duh', zei Bart, 'het is een evolutie van een oude versie, vandaar.' Voor de niet rallykenners: Mitsubishi heeft rallyautos, de Lancers Evo, die serie loopt momenteel tot de Evo X. Vandaag had hij even last van het blubeffect, zoals wij het nu noemen. Omdat hij de krant iets kon lezen, had ik een brief voor hem geschreven. Vandaag keek hij drie keer in de la: 'Hey, wat leuk! Een brief van Annemieke.' De derde keer realiseerde hij zich dat hij de brief al twee keer eerder had gelezen. Maar hij zei zelf dat hij het elke keer weer hartstikke leuk vond, dus elk nadeel hep z'n voordeel. Verder lekker helder en goedgemutst! Zaterdag 4 juli, 16:40 Hallo allemaal, Vandaag even een terugslag. Vannacht om 2 uur dacht Bart dat het tijd was om op te staan. Hij is over het hekje van het bed geklommen, heeft zich aan weten te kleden en vervolgens viel hij om. Toen de verpleging kwam zat hij totaal verward op de grond. Hij was dus weer in de war en ze hebben hem weer op de medicatie gezet. Hij zei zelf vanmiddag ook dat hij zich verwarder voelt. Ook is het nare gevoel in die twee vingers nu (even, hoop ik) weer terug.

Jammer, maar we weten dat het 'two steps forward, one step back' is. Edit 21.00 uur. Toen ik vanavond kwam, was Bart een beetje in paniek. Hij heeft nu erg veel last van zijn arm, meer dan de afgelopen weken. Ik ga ervan uit dat het morgen weer beter is! Zondag 5 juli, 16:15 Bart was vandaag nog iets slechter. De afgelopen dagen kon hij zelf overeind komen uit de stoel (door op zijn looprekje te steunen), dat lukte nu niet. Ook kan hij minder met zijn arm. Het komt niet door de val, zo hard is hij ook alweer niet gevallen. Het is een ander soort pijn waar hij last van heeft. Zijn spraak was ook een klein beetje slechter vandaag. In ieder geval is hij dus weer aan de medicijnen, hij mag vanavond even geen televisie kijken en het naar buiten gaan moeten we weer sterk reduceren. Vanmiddag ben ik 20 minuutjes met hem buiten geweest, vanavond mag het dan niet. Jammer, maar beter voor hem. Hij komt morgen dus ook niet bij iemand anders op de kamer te liggen. Even afwachten weer allemaal! Maandag 6 juli, 21:58 Barts arm is hetzelfde gebleven, ook heeft hij het goede gevoel in zijn vingers nog niet terug. De dokter heeft hem op de lijst gezet voor een MRI. In overleg met de revalidatiearts is toch besloten hem prikkels te blijven geven: dus toch een half uur tv per dag en 2x per dag mag hij tijdens het bezoekuur even naar buiten of naar beneden. Wel moeten we ervoor zorgen dat hij op een hele rustige plek is, het is al gauw teveel. Binnenkort halen ze hem weer van de medicatie af. Even zien hoe hij dan weer reageert. Hij heeft een paar meter zelfstandig gelopen onder toeziend oog van de fysiotherapeut, dat ging redelijk. Hij gaf aan zo'n traag gevoel in zijn hoofd te hebben. Zelf dacht hij dat het aan de medicatie lag. Dat heb ik voor hem nagevraagd, maar dat is niet het geval. De medicatie helpt juist dat gevoel te verlichten. Hij is nog steeds iets warriger dan de vorige week, maar zoals ik weet, het gaat met ups en downs. Bis bald! Dinsdag 7 juli, 21:14 Bart dacht dat hij een hele goede en rustige nacht had gehad, maar begreep vanmorgen van de verpleging dat hij van bed was geweest 's nachts en voor zijn kamer op de gang zwalkte. Daar wist hij niets meer van. De fysiotherapeut zei vanmorgen tegen Bart dat hij hem zo optimistisch vindt. Bart had geantwoord dat hij er ook vanuit gaat voor 98% te herstellen. De fysio antwoordde dat 95% al helemaal super zou zijn... Maar we zien het allemaal wel. Bart heeft gezegd dat hij het vreselijk vindt dat hij die EVO (beenprothese) moet gebruiken, dus die hebben ze nu weer aan de kant gegooid. Eerst proberen ze het zonder. Dat is mooi. Verder geen nieuws!

Woensdag 8 juli, 20:37 Hallo allemaal, Bart had weer een betere dag, na wat mindere dagen! In zijn middelvinger is het goede gevoel weer grotendeels terug (d.w.z. dat hij in die vinger niet meer zo'n doof en slapend gevoel heeft, maar een normaal gevoel). Verder gaf hij aan minder verward en verdoofd te zijn in zijn hoofd. Gister was hij nogal in de war, vertelde hij vanavond. Meestal heb ik het wel door, maar hij is er ook meesterlijk in om niets te laten merken. Hij was in ieder geval vannacht niet zo in de war. Toen ze hem maandagnacht op de gang vonden, was hij compleet van slag, dacht hij dat hij in Belgi was en bazelde van alles. Hij kon vandaag ook weer wat meer met zijn arm: kon hem hoger optillen, ongeveer tot aan zijn oor. Ook lukte het een eindje te lopen tijdens fysiotherapie, zonder hulpmiddelen! Super, vooral dat goede gevoel in die vinger, want dan kan hij ook meteen weer wat meer met rechts. Dat doet hem enorm goed. 'Ik heb zelf mijn brood gesmeerd!' Hij was vannacht weer uit bed geweest. Hij is dan toch aan het slaapwandelen, want hij kwam er op een gegeven moment achter dat hij op de gang was. Daar schrok hij erg van. Hij is teruggekomen op zijn kamer en de nachtverpleging had niets gemerkt. Vooral over dat laatste was hij erg in zijn nopjes. Hij heeft wel in de smiezen dat als hij 's nachts onrustig is, ze hem minder snel van de medicatie afhalen en minder snel volgende stappen nemen. Morgen maken ze een MRI! Donderdag 9 juli, 15:44 Vanmiddag kwam ik bij Bart. De verpleegkundige nam me eerst even apart en zei dat hij bij het ontwaken even de weg kwijt was geweest: 'Waar ben ik, waarom, wat is er allemaal aan de hand?' Beetje in de war dus weer, maar dat is op zich geen verrassing. Maar vervolgens kwam het goede nieuws: maandag mag Bart naar Het Roessingh! Er komt maandag een eenpersoonskamer vrij. De medicatie willen ze nog niet afbouwen, dat gebeurt te zijner tijd in t Roessingh wel. Fijn dat er een eenpersoonskamer vrijkomt, want hij is er nog niet aan toe een kamer te delen. Super! Eens zien hoe het hem afgaat, een uur fysio in het ziekenhuis vindt hij al enorm zwaar. De eerste weken zal hij wel uitgeput zijn, haha. Vanmorgen is de MRI gemaakt, dat viel Bart erg tegen: hij moest twee uur stil liggen en kreeg steeds meer last van zijn arm. Omdat hij zenuwpijn heeft, is hij erop gaan liggen, dan voelt de druk even anders en neemt de pijn af. Maar dat is maar even. Maar de scan begon al. Aangezien je niet mag bewegen, heeft hij de hele tijd zijn pijn zitten te verbijten terwijl hij op zijn arm lag. Vanmiddag wipte dokter Lenders even naar binnen tijdens het bezoekuur: de MRI zag er globaal genomen goed uit! Hij wil hem nog wel even bekijken met een neuroloog. Dus voor Bart nog 4 nachtjes slapen en dan kan hij na zeven weken het ziekenhuis verruilen voor het revalidatiecentrum! Edit 21.00 uur. Nog even een update over zijn gesteldheid. Hij voelt zich weer iets verwarder en meer

verdoofd dan gisteren. Ook is het goede gevoel in die ene vinger voor de helft weer weg. Dat zal wel heel langzaam gaan allemaal! En ja, als het maar vooruit gaat. En dat gaat het. Zaterdag 11 juli, 20:38 Hallo allemaal, Nog twee nachtjes slapen en dan mag Bart naar t Roessingh. Hij vindt het vreselijk spannend en is ook al zenuwachtig. Weer een hele stap! Bart klaagt meer over de pijn in zijn arm, been en vooral vingers. Vrijdag hebben we de neurochirurg gesproken: het is een irritatie van de uiteinden van zijn zenuwen. Hij heeft zelfs last van de aanraking van zijn t-shirt op zijn arm). De neuro was ietwat negatief: de kans is reel aanwezig dat het niet overgaat. Maar we zien wel hoe dat verloopt in t Roessingh. Met trainen zal hij erg ver komen. Omdat Bart er steeds meer last van heeft (niet doordat het erger is geworden, maar omdat hij nu wel genoeg van continu die pijn heeft), heeft de neuroloog medicijnen voorgeschreven. Dan gaat de pijn wat weg. Helaas was hij vergeten het ook daadwerkelijk door te geven. Vandaag heb ik het bij de verpleging nagevraagd. Ze wisten van niets, dus krijgt Bart vandaag en morgen pijnstillers, zodat hij er niet 's nachts wakker van ligt. Maandag komt de neuroloog weer en krijgt hij de juiste medicatie mee naar t Roessingh. Als dat nare gevoel wat weg is (net als vorige week 2 dagen in 2 vingers), kan Bart ook meer met rechts. Op zich wel logisch, als mijn voet of been slaapt, kan ik er ook niet op staan. De neuroloog moet daarnaast de MRI-scan nog even goed bekijken. De afgelopen twee dagen voelt Bart zich wel weer wat helderder in zijn hoofd. Zijn spraak is iets slechter dan vorige week, maar dat trekt ook wel weer bij. Af en toe is hij nog in de war. Hij moest bijvoorbeeld naar de wc, ging daar met de rollator heen, stond voor de wc en wist vervolgens simpelweg niet meer hoe hij plassen moet. Ik moet plassen, maar hoe doe ik dat dan? Ik denk dat hij daarvoor had geslapen, dan is hij bij het wakker worden nog wat in de war. In ieder geval plaats ik maandag weer een update over de overgang naar t Roessingh. Ik mag hem zelf brengen! Gisteren moesten we oefenen hoe we in- en uit de auto komen. Hilarisch, sta je daar bij je auto in de parkeergarage met allemaal verpleegkundigen om je heen. Ze zijn ook wat bangig allemaal. Bart en ik zien het probleem niet zo, we redden ons wel, maar dat moesten we dan wel demonstreren. Om 10.30 uur moet ik hem maandag afleveren bij t Roessingh. Tot maandag! Maandag 13 juli, 21:59 Vanmorgen heb ik Bart naar t Roessingh gebracht. Om 10.00 uur kwam ik bij hem. Hij zat al helemaal klaar. Snel hebben we alle spullen bij elkaar gezocht, afscheid genomen na 4 weken MST en zijn met z'n tween naar Het Roessingh gereden. Daar genoot hij al van, lekker saampjes in de auto! De aankomst bij t Roessingh was goed. Er ligt een park aan de overkant van de weg, dus hoeven we niet meer voor de hoofdingang te luchten, maar kunnen we lekker op een bankje in het park gaan zitten. Verder hoef ik eindelijk niet meer eindeloos zoeken naar een parkeerplekje en me scheel te betalen aan parkeergeld. Maar goed, dat is een bijkomend voordeel voor mij, haha. We werden netjes opgepikt bij de receptie. De zuster ging met ons naar Barts riante kamer. Hij moet - in verband met het vermijden van prikkels - nog op een eenpersoonskamer liggen. De kamer waar hij nu ligt is eigenlijk een tweepersoonskamer, maar ze hebben het andere bed eruit gehaald. Lekker veel ruimte om met rolstoel/rollator om het bed te manoeuvreren, een gezellig gekleurd dekbedje op bed (doet toch anders aan) en een hele ruime badkamer: zo kan hij echt zelf met gemak met zijn

rolstoel de badkamer in. De wc heeft beugels aan beide zijden: hij kon steunend voor het eerst staand plassen. Hij kan verder met gemak zelf naar de stoel in de douche rollen enz. We kregen meteen een rondleiding over de afdeling. Ook perfect. Ik had gedacht hem om 10.30 uur af te leveren en dan weer te moeten vertrekken, maar ook ik moest bij het intakegesprek met de dokter zijn. Dus hebben we samen geluncht. Niet op zijn eigen kamertje, maar gezellig met andere patinten van de afdeling in het dagverblijf. Daarna heb ik zijn fotocollectie weer aan de wand gehangen. Hopelijk voor het laatst nu. Het is een flinke klus, maar wel zo gezellig voor hem. Om 14.00 uur kwam de dokter. Hij heeft gekeken naar wat Bart kan/niet kan, wat hij wil enzovoorts. Aan mij heeft hij gevraagd in hoeverre Bart qua karakter veranderd is, hoe we wonen enz. Lucky us dat we thuis beneden een badkamer hebben: dan zetten we eerst gewoon een bed in het kantoor, daar zit de badkamer aan vast! De eerste dagen heeft hij vooral gesprekken met alle behandelende artsen en verder laten ze hem wat met rust, omdat dit natuurlijk weer een hele verandering is. Vervolgens stellen de therapeuten samen een behandelschema op en moet er gewerkt worden. Bart is de afgelopen twee, drie dagen behoorlijk goed. Hij geeft zelf ook aan het minder 'druk' in zijn hoofd te hebben. Daardoor heeft hij weer meer ruimte om dingen te onthouden en zich te concentreren. Lichamelijk gaat hij nu, na de dip van vorige week, ook weer vooruit. Hij kan zijn arm veel hoger optillen. Lopen blijft lastig, maar daar gaat nu hard aan gewerkt worden. Hij heeft gisteren die medicatie tegen die gerriteerde zenuwuiteinden gekregen, dat slaat ook aan. En minder pijn betekent natuurlijk ook dat hij minder vermoeid is en zich wat beter kan concentreren. Doordat hij minder pijn in zijn vingers heeft, kan hij rechts ook weer wat meer. Hopelijk zet deze lijn zich eventjes voort. Morgen zal hij wel een klein dipje hebben door alle indrukken van vandaag, maar dat is dan niet meer dan logisch. Wat een verhaal.. Tot snel!

Woensdag 15 juli, 09:58 over dinsdag 14 juli

Nog even een update over gisteren. Het gaat prima met Bart! Hij heeft de overstap goed doorstaan. Gisterochtend heeft hij zich voor het eerst zelf gedoucht: hij kan met de rolstoel tot aan de stoel in de douche komen, dan is het alleen een kwestie van opstaan, vasthouden, omdraaien en weer gaan zitten. Daarna heeft hij zich zelf afgedroogd. Wel heeft hij de zuster even gebeld om van het natte deel te komen, maar dat is alleen maar verstandig. Stel je voor dat hij uitglijdt en dan ook nog een been breekt. Vervolgens heeft hij zich lekker zelf aangekleed en gedurende de dag gaat hij iedere keer alleen naar de wc. Wat moet dat fantastisch voor hem zijn, daarmee krijgt hij een stuk zelfstandigheid terug. Ze laten hem veel meer zelf uitvinden wat hij kan en wat niet, in het ziekenhuis hielpen ze bij alles. Dat moest ook wel, in die kleine badkamer in het ziekenhuis kon hij zich nooit zelf redden. Daar kwam je al nauwelijks met de rolstoel in. Dat zelf uitvinden werkt dus goed, hoewel hij sinds het weekend sowieso een flink pak beter is. Hij hing erg aan zijn dagschema in het ziekenhuis, hier zijn ze daar wat soepeler in, dat vindt hij dan wel weer lastig. Hij moet bijvoorbeeld zelf weten wanneer hij gaat slapen. 'Wat raaar,' aldus Bart. Ook controleren ze niet of hij wel na een half uur zijn televisie uitzet. Hij doet dat op zich wel uit eigen initiatief, maar maandag was hij met de tv en het licht aan in slaap gevallen. Om 01.00 uur hebben ze beide uitgezet. Lijkt mij ook niet de bedoeling. Met zijn rolstoel mag hij ook naar hartenlust rondbanjeren over de afdeling. De fysiotherapeut heeft hem laten traplopen, en dat ging ook goed. Bart wil zoooo graag naar huis, dus hij loopt zich mega uit te sloven, haha. Sinds afgelopen zaterdag verveelt Bart zich tussendoor (eerder ging hij steeds slapen). Een goed teken! Dus hij heeft inmiddels een iPod en gisteren moest ik zijn laptop meenemen. Welja. Wel erg veel prikkels in een keer, maar we zien wel hoe het afloopt. Gisteravond was hij wel een tikkie meer in de war en wat vergeetachtiger. Volgende week mag ik een dag meelopen met Bart. Dan kunnen zij kijken of wij eraan toe zijn dat Bart een keer een dag naar huis kan, ik kan dan zien hoe ze alles overdag met hem aanpakken. Maandagavond krijgen we samen een presentatie voor nieuwe bewoners. Echt wel top dus. Volgens Bart krijg ik zelf ook een psycholoog? We zien het wel. Woensdag 15 juli, 21:21 Ook vandaag ging het prima met Bart. Morgen loop ik een dagje met hem mee: van opstaan tot slapen gaan, dus om 08.30 uur sta ik naast zijn bed. Morgenavond plaats ik dan ook een wat uitgebreidere update, dan weet ik precies hoe het reilt en zeilt! Donderdag 16 juli, 22:15 Vandaag heb ik een dagje met Bart meegedraaid. Helaas is het niet gelukt wat extra therapie en dergelijke in te plannen op zo'n korte termijn. Jammer. Gistermiddag om 15.00 uur was het pas definitief dat ik een dagje mee zou draaien. De eerste week plannen ze bewust weinig in, alleen intakes, om de patint wat te laten wennen. In ieder geval stond ik om 08.15 uur al naast zijn bed. Ik kreeg de strenge instructie dat ik nergens mee mocht helpen en alleen toe mocht kijken.

Bart moest eerst uit bed komen. De verpleger, Jan, zei tegen Bart: 'Je moet je handdoek zelf pakken. Ik heb gisteren verteld waar die ligt. Weet je het nog?' 'Euh, nee?' Jan heeft het nog een keer verteld en is toen vertrokken, met de mededeling dat Bart zelf moet bedenken wat hij allemaal doen moet. Dat kost Bart dus echt enig nadenken. Dan zit hij op de rand van zijn bed en denkt: ik wil nu douchen. Wat moet ik daarvoor allemaal doen? Uiteindelijk besloot hij eerst zijn handdoek te pakken (ligt in een hal naast de kamer), vervolgens rolde hij de badkamer in. Twijfel: kan ik nou het beste de douche in met de rolstoel of de rollator? Uiteindelijk koos hij voor de rolstoel. Het had achteraf de rollator moeten zijn, maar ach. Vervolgens was hij al bij de douche, toen hij bedacht dat het licht nog aan moest: dus weer terug naar de deur om het licht aan te doen. Moeilijk om dat dan niet even voor hem te doen! Toen rolde hij weer terug naar de douche. Daar aangekomen ging hij eerst hard zitten nadenken over hoe hij het allemaal nou het beste aan kon pakken. Het is uiteindelijk allemaal gelukt. Daarna, om 10.00 uur, konden we door naar het ontbijt in het dagverblijf. Jan kwam weer: 'Weet je wat je nu doen moet?' Ja, naar het dagverblijf.' 'Nee, eerst moet je nog iets anders doen.' Denk, denk Nee, er kwam niets. 'Ok', zei Jan, 'eerst ga je naar de keuken om te melden dat je eten wilt.' Dat is aan de andere kant van de afdeling. Dus meldden we daar dat Bart klaar was voor het ontbijt en vervolgens gingen we naar het dagverblijf. De dame van de keuken kwam achter ons aan lopen met zijn blad met eten. Brood smeren et cetera gaat nu redelijk. Dat was een week of twee geleden ook wel anders. Hij eet veel en veel meer dan hij thuis deed. Hij was overigens ook ruim 10 kilo afgevallen en de ditiste had gezegd dat hij - met zijn lengte - meer moet eten, vooral omdat hij vanaf maandag heftig aan de revalidatie gaat. Om 11.00 uur stond vervolgens een half uurtje fysiotherapie op het programma. Zijn balans is eerst getest. Staan gaat op twee benen prima, op n been begint hij wel erg te wankele