Reisblog van Erik en Hilde
CHINA
5 juni – 7 juli 2014
2
Abu Dhabi here we come
Posted on 4 juni 2014 by Hilderik
De checklist voor onze rugzakken is door de jaren heen zo volledig geworden dat we
misschien wat nonchalanter worden en pas vandaag beginnen met pakken. Op
minder dan een uur zit alles in onze rugzakken, die trouwens almaar lichter worden.
Hilde ongeveer 14 kg, mijn rugzak ongeveer 17 kg. De dagrugzakjes een kleine 7 kg en
die van Hilde minder dan 5 kg.
Terwijl Hilde onze e-tickets opvraagt, hou ik mij de rest van de voormiddag bezig met
de installatie van enkele bewakingscamera’s die ik voor een prikje kon kopen. Op die
manier houden we wat contact met het thuisfront en kunnen we onze bordertjes wat
in het oog houden .
Alle treinritten en tussenvluchten zijn ondertussen besteld. Hiervoor moesten we een
hotelkamer in Dali reserveren waar de treintickets worden afgeleverd. Dit maakt
natuurlijk ook dat we er een iets strakker reisschema op na zullen houden. We
hebben zes nachtelijke treinverplaatsingen of zes hotelnachten uitgespaard . Op één
van die treinen dachten ze ons in een hardsleeper te leggen. Dat zijn coupés waar er
zes bedden zijn voorzien. Maar kun je je al inbeelden dat ik op dat bovenste bed moet
kruipen? De kans dat ik die halve trein afbreek en in kosten zou vallen is niet
onbestaande. Met een beetje aandringen is het ons uiteindelijk toch gelukt om een
softsleeper te krijgen. Dat zijn coupés voor vier personen. Dit is redelijk… en Hilde
slaapt zo graag bovenop .
Mijn gitaar reist dit jaar niet mee, die zit in Afghanistan. Hopelijk komt ze zonder
kogelgaten terug . Maar in het land van onze Chinese vrienden zal ik er wel één,
‘made-in-Hongkong-zo-goed-als-gratis’ kunnen vinden zeker.
Gewapend met een Belgische biervlag, zullen we de ‘Fier op ons bier-campagne’ van
VLAM af en toe in de spreekwoordelijke verf zetten en Hilde met dit kleinood laten
poseren voor bekende en minder bekende monumenten… Als hier maar geen Chinese
vodden van komen.
Ons volgend verslagje zal vanuit de Verenigde Arabische Emiraten (VAE) zijn. Hier
verblijven we twee nachtjes in het Emiraat Abu Dhabi, een opgespoten eiland en
tevens hoofdstad van de VAE. Met mijn vleesklak en bijpassend Australisch hoedje en
Hilde met haar Afghaans sjaaltje, zullen we daar de 45° trotseren.
3
Morgen worden we hier opgehaald rond halfnegen door mijn zus Aline en
schoonbroer Michel. Zo zijn we tijdig in Zaventem, waar we tegen 11u20 opstijgen.
Tenminste als Obama niet te lastig doet, want die schijnt morgen ook te vertrekken.
We landen in Abu Dhabi omstreeks 20 uur plaatselijke tijd, hier zal het dan 18 uur
zijn of een verschil van 2 uur. Tot in Abu Dhabi. Reacties:
1. Luc says: 4 juni 2014 at 15:34
Onze virtuele rugzak staat ook klaar.
Hou jullie haaks, geniet ervan en pas op mekaar. (rivieren mijden is de boodschap…)
en ….aub maak mooie verslagen (en dito foto’s) zodat we kunnen meegenieten !!!
2. E10 says: 4 juni 2014 at 15:36
goeie reis en vergeet niet xie xie op tijd en stond te zeggen
http://reizen-en-recreatie.infonu.nl/vertaal/5853-basis-chinees-wegwijs-in-china.html
is er ergens een overzicht traject op een kaart te zien ?
3. kurt says: 4 juni 2014 at 15:39
Ale, zoals al gezegd: goede reis!
4. nadine van den eeckhoudt says: 4 juni 2014 at 15:44
Hey Hilde en Erik,
Ik wens jullie een prachtige reis toe. Ik zal met veel ongeduld wachten op de verslagen en de foto’s
en zo een beetje mee genieten van het grote China.
Veel reisplezier.
Groetjes van Nadine
5. eric vermeylen says: 4 juni 2014 at 16:31
ik wens jullie een goede reis en een behouden terug reis geniet er van wij doen het volgende week
het zelfde
6. Feremans Lieve says: 4 juni 2014 at 20:29
helaba,
heel goeie reis en “use your eyes and ears.”
and let us enjoy!
Lieve
4
7. Kathleen Stas says: 5 juni 2014 at 07:19
Wow, dat ziet er veelbelovend uit!!
Een fantastische, veilige reis gewenst met veel onvergetelijke momenten.
Bedankt om ons mee te laten genieten.
Kathleen
8. Evy says: 5 juni 2014 at 07:29
Goei reis. Misschien vind je ginder wel ergens een kampvuurke om de eerste reeks alvast te
oefenen :-). En wie weet hoeveel enthousiastelingen vind je daar :-).
Groetjes Evy
Een visumstempel van het Emiraat Abu Dhabi
Posted on 5 juni 2014 by Hilderik
Om precies kwart voor elf krijgen we van onze kapitein te horen dat alle passagiers
‘on board’ zijn. Wij content, een half uurtje voor scheduled. Dit is echter zonder de
Europese politiekers gerekend die af en aan vliegen voor de Europese top.
Uiteindelijk houden ze ons nog drie kwartier geketend aan de terminal en vertrekken
we met een klein half uur vertraging. Voor een top mag je wel iets over hebben, vooral
als Obama meedanst. Enfin, vandaag zal het mij worst wezen. De piloot belooft een
viteske hoger te vliegen, maar door de vele thermiek en het vrij slechte weer
onderweg, kunnen we niets van onze achterstand goedmaken.
Etihad vlucht Brussel – Abu Dhabi
5
Niet getreurd. Wij overnachten vandaag in Abu Dhabi in een hotelletje wars van alle
authenticiteit en moeten ons dus niet zoals de meeste medereizigers voor een
aansluitende vlucht haasten.
Wij vonden dat het – na driemaal een tussenlanding in Abu Dhabi – eindelijk tijd
werd om een visumstempel van dit Emiraat in onze reispas te hebben. De
megalomane projecten roepen om onze aandacht, en dat zullen ze de komende twee
dagen krijgen. Meer hierover morgen.
Als we om 20h30 plaatselijke tijd landen, krijgen we nog een kleffe 32 graden om
onze oren geslagen. Benieuwd wat die 45°C morgen met ons zal doen.
Een vriendelijke Arabier maakt ons wegwijs in het (volgens hem naar Zwitsers
model) vervoer voor morgen. Wij besluiten geen huurauto te nemen wegens risico op
gevangenschap bij de kleinste aanrijding. Ook een taxi is niet voor onze budgetbeurs,
dus besluiten we morgen de verplaatsing naar Dubai met de bus te maken. Voor 5
euro of 25 Dirham krijgen we anderhalf uur bakoven. Zeg nu zelf, daar kan je toch
niet voor sukkelen
Abu Dhabi vanuit de lucht
We doen ons nog te goed aan een lichte maaltijd…hmhm, kopen een fles wijn en
tegen de tijd dat we naar onze kamer gaan is het al iets voor middernacht (22 uur
Belgische tijd).
Nooit gedacht dat we tussen de Arabieren zouden overnachten, maar onze eerste
indruk is alvast veelbelovend. Benieuwd of we daar morgen ook nog zo over denken.
6
Ik wil de grootste hebben.
Posted on 6 juni 2014 by Hilderik
Na een zeer korte nacht, zitten we voor dag en dauw aan de ontbijttafel. We
vertrekken zeer vroeg richting centrum Abu Dhabi waar we aan de ‘Al Wahda Mall’ in
het busstation een bus richting Dubai nemen. Na dik twee uur bus bevinden we ons
niet ver van Dubai Cruise terminal waar we gebruik willen maken van één van de
modernste onbemande metro’s ter wereld. Vrijdag, begrijpen wie kan, gaat deze
echter pas omstreeks 13.25 uur open.
Wij dus terug op een lokale bus richting Burj Khalifa, de hoogste wolkenkrabber ter
wereld. We verzilveren onze tickets die we van thuis uit gereserveerd hebben.
Gelukkig, want anders vingen we bot of moesten een veelvoud betalen van de € 48,-
die we nu betaalden.
Ons tijdslot is tussen 13.45 en 14 uur, ruimschoots de tijd om de grootste Mall ter
wereld te verkennen, met de hoogste waterval en het grootste aquarium. 1200
winkels, waaronder alle grote merken, verdringen zich hier om de toeristen zoveel
mogelijk Dirhams uit hun zakken te kloppen. In Dubai en Abu Dhabi worden alle
records verbroken van grootste, meeste, beste, chicste, meeste blingbling.
Ze beseffen hier dat olie niet onuitputtelijk is. Naar verluid in deze regio nog zo’n 20
jaar en dan zijn de puttekes leeg. Daarom proberen ze op allerhande manieren
nieuwe inkomsten te vinden, en de kaart van luxe toerisme wordt hier volop
getrokken. Hier vind je trouwens de enige twee zevensterren hotels ter wereld (Burj
Al Arab in Dubai en Emirates Palace in Abu Dhabi). Maar de grootheidswaanzin
leidde al een paar maal tot bankroet, bankencrisissen… en hier was geen Vlaamse
overheid om de putten te delven .
Als je hier rondloopt heb je het gevoel dat hier de laatste 10 jaar tegen een
ongelofelijk tempo aan buildings werd gebouwd, allemaal om ter origineelst van
vorm. Duizenden en duizenden Indiërs, Pakistani en gastarbeiders uit Bangladesh,
hebben hier jaren tegen een hongerloon 2 shiften per dag gedraaid om deze artificiële
futuristische stad neer te poten. 60% van de bouwkranen ter wereld bevinden zich
hier in Dubai en Abu Dhabi!
Het bezoek aan de Burj Khalifa is toch wel indrukwekkend met zijn 828 meter. Wij
worden op minder dan 60 seconden 124 verdiepingen naar boven gekatapulteerd.
Daarmee bevinden we ons ongeveer in de helft van de gigant. Alleen Armani die daar
7
een hotel uitbaat en enkele happy few die per dag meer verdienen dan wij
vermoedelijk in onze ganse levensloop, hebben toegang tot de hogere
verdiepingen. Maar ook op deze hoogte is het alvast een belevenis en voeg dit maar
aan jullie ‘places to be’ toe.
Burj Khalifa – Dubai
At the top Burj Khalifa – Dubai
Na deze overweldigende ervaring zakken we af en laten onszelf verloren lopen in de
verschillende leuke Souks die het Emiraat rijk is. De Gouden Souk, De Naif Souk met
zijn goedkoop foto- en filmmateriaal, de Specerijen Souk. In deze laatste herbeleven
we onze Marokko avonturen. We worden verschillende keren aangeklampt voor
allerlei namaakmateriaal. Een vrolijke Arabier gaat uit de bol als hij met Hilde op de
foto mag.
8
Spice Souk – Dubai
Hierna nemen we de overzet om de Kreek, die uit de Perzische golf Dubai in twee
splitst, over te steken. Na een leuke babbel met een jonge Indische gastarbeider, die
ons begeleidt naar de bus, nemen we afscheid van Dubai. Onderweg passeren we nog
langs de grootste indoor skibaan ter wereld. Het is alweer half negen als we terug in
ons hotel terugkeren.
Overzet Kreek – Dubai
Hilde in zwarte abaya én sluier.
Posted on 7 juni 2014 by Hilderik
Vandaag brengen we onze laatste dag Verenigde Arabische Emiraten (VAE) door in
Abu Dhabi, vrij vertaald ‘de Vader van de gazelle’. Het grootste deel van het emiraat
9
bestaat uit woestijn, maar ook hier net als in Dubai, is er een competitie om ter
meeste buildings optrekken. Abu Dhabi is rijk aan heel wat groene parkjes, die men
met kilometers lange waterslangen tracht vochtig te houden. Dit levert de stad de
bijnaam ‘Parkstad aan de golf’ op.
Een waanzinnig voorbeeld van menselijke bouwkunst en engineering is het Ferrari
World. Een Formule 1 racebaan, resort en pretpark. Hieraan is met bijna 50.000
gastarbeiders gedurende 6 jaar onophoudelijk dag en nacht gewerkt. Wij laten dit aan
ons voorbij gaan en brengen een bezoek aan de Sjeik Zayed bin Sultan Al Nahyan-
moskee. Een mondvol.
Sjeik Zayed bin Sultan Al Nahyan-Moskee – Abu Dhabi
De Moskee, misschien niet de grootste – hij behoort wel tot de acht grootste – maar
wel de duurste. Tja er moest hier toch ook een superlatief aan voorafgaan. In ieder
geval indrukwekkend. Zo ook de dresscode. Hilde moet een zwarte abaya aan én een
sluier (die ze gelukkig zelf bij had), en dat levert natuurlijk enkele leuke foto’s op. Heb
al spijt dat ik een lange broek aan had, anders mocht ik ook een witte abaya aan, en
dat had fotografisch ook wel iets opgeleverd. De toegang is gratis, maar als de
oliebronnen opgedroogd zijn, zal dat wel veranderen denk ik.
10
Sjeik Zayed bin Sultan Al Nahyan-Moskee – Abu Dhabi
De temperaturen in de schaduw trotseren met gemak de 40°. In de zon hebben we er
het raden naar. Als we onze schoenen moeten uittrekken om in de gebedsruimte te
gaan, moeten we bijna dansend de laatste meters overbruggen vanwege de hete vloer.
Hier kan je eieren op bakken … en niet alleen eieren, mijn voeten voelen aan als
geroosterde varkenspoten .
Het Iraanse tapijt van 5600 m² brengt verkoeling. Ik vraag mij af of ik Hilde haar
abaya niet ga gebruiken om rond mijn voeten te wikkelen wanneer we terug buiten op
zoek gaan naar onze sandalen.
Na dit staaltje van menselijke bouwkunst nemen we een taxi naar het Heritage
center, een zeer bescheiden Bokrijk aan de Perzische golf, zeg maar. Een klein beetje
een tegenvaller. Een paar nomadententen tussen de buildings, een authentiek oude
moskee, en wat oude ambachtslui, kunnen ons niet echt overtuigen.
11
Abu Dhabi – Heritage Village
Van hieruit naar de Marina Mall is een kleine 2 km. In deze temperatuur geen
sinecure. De vochtigheidsgraad is dan wel niet zo hoog als in ZOA vorig jaar, maar je
kan mij toch uitwringen als we er aankomen. Abu Dhabi telt maar 16 malls
(winkelcentra à la Wijnegem shoppingcentrum, maar dan in ’t groot), Dubai telt er
ongeveer 50. Sjeik Khalifa bin Zayed Al Nahyan is hier den baas (tevens president van
VAE). Hij zou de Sjeik niet zijn moest hij zich daar zo maar bij neerleggen. Er is een
nieuw buitensporig project gepland om de grootste der grote malls te bouwen en die
zou af zijn tegen 2020. Dames die graag shoppen, wacht nog eventjes tot dan . Dan
heb je meteen een uitvlucht om nieuwe schoenen te kopen, want je verslijt er met
gemak een paar door hier alleen maar rond te lopen.
Na een kleine verfrissing, sluiten we Abu Dhabi in grandeur af. We bezoeken het
Emirates Palace Hotel, één van de twee zeven-sterren hotels in de VAE. Verder dan
een driesterren zijn we nog nooit gekomen, dus we weten niet wat een vijfsterren is,
laat staan een zevensterren hotel. De auto’s op de oprijlaan zeggen eigenlijk genoeg,
Bentley, Chevrolets, Rolls Royce (de mooiste volgens Hilde)… en ga zo maar door. We
mogen echter zo maar binnenlopen, weerom gratis…, om een kijkje te gaan nemen in
de gigantische foyer.
12
Abu Dhabi – Emirates Palace Hotel
Er schijnen hier bijna 2000 mensen in de weer om aan de meest onmogelijke wensen
en verzuchtingen van deze rijken der aarde te voldoen. We hebben niet gevraagd wat
het kost voor een nachtje, maar vermoedelijk meer dan ons vakantiebudget van een
maand. We ruilen dit multi-sterren-hotel met plezier in voor ons bescheiden drie
etoillekes, en maken ons klaar voor onze grote overtocht naar het uiteindelijke doel
van onze reis… China.
Straks vliegen we zowat over onze Jenthe zijn kampementen. We zochten het eens op
en van hieruit naar Masar-I-Sharif is het nog een dikke 4000 kilometer langs de vaak
moeilijk en ontoegankelijke wegen. Sorry Jenthe, het weerzien zal voor begin juli zijn
.
Boodschap voor de collega’s van Hilde: we hebben gisteren de ‘Fier op ons bier-vlag’
op de Burj Khalifa vergeten te fotograferen (ze zat nochtans in onze rugzak), maar
hopelijk maken volgende foto’s het ruimschoots goed. We zullen alle foto’s in een
apart fotoalbum zetten. Ik verwittig de gevoelige ‘Belgische kijkers’: laat deze reeks
links liggen http://chinafoto.liekenspeeters.be/#!album-257
13
Fier op ons bier at Grand Mosque – Abu Dhabi
Enfin, met deze tussenstop verdelen we de slaappijnen van onze jetlag een beetje en
leerden een zeer vriendelijk volkje kennen. See you tomorrow in Beijing (Peking).
Traveling flag
Posted on 8 juni 2014 by Hilderik
Minus 48 graden, pikdonker, … en nog niet kunnen slapen. Natuurlijk we zitten op
11780 m hoogte in een airbus van Etihad van Abu Dhabi naar Peking. De pilletjes van
dokter Voghel om goed te kunnen slapen lijken voor mij parels voor de zwijnen. Een
paar minuten met tussenpozen van meer dan een uur lukt het mij toch om af en toe
weg te dromen. De gevreesde jetlag slaat toe… of hebben we ons dan toch net iets tè
goed gedaan in het foyer van de luchthaven… .
Er werden aanvankelijk zware onweders voorspeld op het ogenblik van onze landing
in Peking, maar gelukkig zijn die op de laatste moment wat verlaat… De thermiek
onderweg op de grens van de Himalaya is anders ook niet mis. Doodmoe komen we
aan in Peking, waar we eerst met een treintje naar terminal 3 moeten om onze bagage
op te halen. Aanvankelijk vinden we geen enkele taxichauffeur die ons naar ons hostel
wil brengen. We hebben nochtans mooi ons huiswerk gemaakt en het adres van onze
hostel in het Chinees uitgeprint. We beginnen te twijfelen aan de echtheid van de
hostel… niettegenstaande het feit dat we hem op Tripadvisor hebben gecheckt.
Na lang aandringen en met de hulp van een chauffeur van een illegaal taxibedrijfje
lukt het ons om een officiële taxi te strikken. Onbegrijpelijk maar waar . De
14
chauffeur herkent het adres niet meteen, maar onder impuls van onze Chinese
vriend, de onofficiële taxichauffeur, neemt hij de moeite om de hostel te bellen.
Na een klein uurtje taxi en elf euro lichter komt onze gastvrouw ons aan de grote
baan oppikken. Ik vraag om eerst de kamers te zien en nadat we weigeren in een
kamer te slapen waar de lakens van de vorige nog op liggen, krijgen we mits een
toeslag van € 3,- een upgrade naar de luxe kamer… Ik durf hier geen foto van posten,
want anders gaan jullie echt met ons te doen hebben. Veel te klein, ruikt onfris…
enfin het is maar om te slapen en aangezien de lakens hier wel proper zijn, stemmen
we hierin toe.
We zetten onze rugzakken af en vertrekken onmiddellijk met de metro naar de
Verboden Stad en het Plein van de Poort van de Hemelse Vrede. Vorige week
herdacht men op dat plein nog zijn trieste 25ste verjaardag van de bloedige opstand.
ttz, in de rest van de wereld, hier werd dit natuurlijk doodgezwegen. De politie is hier
nadrukkelijk aanwezig. Voor we het plein op mogen zijn we al minstens 5 keer
gefouilleerd. Dat we ons een keer van afslag missen en opnieuw de rij wachtenden
moesten trotseren, zal ik er maar niet bij vertellen .
Poort naar de verboden stad
Voor de Verboden Stad nemen we uitgebreid de tijd en de herinneringen van vorig
jaar aan de Keizerlijke Stad in Hue (Vietnam) steken weer de kop op. Ze hebben alle
twee wel iets speciaals, maar dit heeft een grandeur… bovendien kent iedereen de
film wel van de ‘Last Emperor’. Die maakt het natuurlijk net iets gekender.
Ook hier in de Verboden Stad ontkomen we niet aan een scanner. Ook onze rugzak,
net als op de luchthaven, moet voor de zoveelste keer door de scanner. De Chinezen
15
blijven er gelaten bij, zo’n zaken wennen zeker. Wij moeten echter op onze tanden
bijten om die kleine machtswellustelingetjes geen dreun voor hun kop te geven. Bij
nader inzien zou dat hier natuurlijk geen goed idee zijn.
Hierna keren we nog eens terug naar het Tian’an Men, maar krijgen daar zo’n
onweder op ons hoofd… Ik ben al gelukkig dat het vanmorgen met ons in het vliegtuig
niet de dans der angstigen heeft gewalst. We slenteren nog wat rond, maar als de
donder en de bliksem in alle hevigheid losbarst, houden we het hier voor bekeken.
Niet voordat we de Belgische biervlag ontvouwen en vereeuwigen aan het Plein van
de Poort van de Hemelse Vrede. Ook in de Verboden Stad ontvouwen we dit kleinood
en we voegen een plaatsje toe aan de ‘traveling flag’
Erik meets Mao
Na een verkwikkende douche kiezen we voor een plaatselijk restaurantje waar de
menukaart alleen in het Chinees te verkrijgen is. We gaan af op onze zintuigen en
woordenboekje en smossen met onze eetstokjes de hele tafel onder. Maar al was het
hond dat we aten…. het was lekker ;-). Ook de Chinezen vallen goed mee. Ze verstaan
ons wel niet, maar als ze zien dat we moeite doen met onze Chinese vertaal-app dan
gaat er een hele (Chinese) wereld voor ons open.
Onbetaalbare souvenir rijker
Posted on 9 juni 2014 by Hilderik
Om zeven uur worden we opgepikt door een aftands busje, waarvan de zitjes naar
Chinees model gemaakt zijn. Gelukkig hebben we drie zitjes voor ons beiden, wat
maakt dat we ons prachtig lichaam over drie stoelen kunnen verdelen.
16
Na drie uur traffic jam, bereiken we het doel van onze dag: ‘de Chinese muur’. Je hebt
verschillende mogelijkheden om de muur te bezoeken, maar wij kiezen voor
Mutianyu. Een zeer goede keuze blijkt achteraf. Geen shopping onderweg. Dit is
natuurlijk één van de highlights van de reis en dat al op onze tweede dag. Het zal
moeilijk worden om dit nog te overtreffen. Alleen al de idee om hier te mogen
wandelen maakt ons zowaar emotioneel.
Maar alvorens we op de muur zelf kunnen wandelen moeten we nog een eind
klimmen. Het alternatief is een kabelliftje dat vermoedelijk door één van de
middeleeuwse dynastieën is geïnstalleerd . Mijn favoriete vervoermiddel? Ik denk
het niet. Wij hakken de knoop door en kruipen in een zitje dat kreunt zodra ik mij
neerzet. Vluchten kan niet meer, de kabel trekt ons onverbiddelijk voort. In de verte
zie ik welke hoogte dit ding bereikt. Ik denk dat mijn klim te voet naar boven minder
zweet zou geproduceerd hebben. Als we na lange uren (in werkelijkheid vermoedelijk
maar een minuut) op het eindstation toekomen, begin ik al alternatieven te zoeken
om straks terug af te dalen. Hilde blijft er stoïcijns onder, hoewel dat ze achteraf
toegeeft dat dit ook niet echt haar ding is. Zou ik eindelijk haar zwakke plek ontdekt
hebben .
Stoeltjeslift naar Chinese muur
Maar terug naar de muur. Het oudste gedeelte van de muur bestaat al zo’n 2700 jaar,
het jongste deel zo’n 600 jaar. 6000 kilometer lang 8 m hoog en 6 meter breedte,
door woestijnen en over bergen. Probeer dit maar eens te bevatten in manuren…
Het uitzicht is geweldig. Als we ooit een top drie van ‘places to see’ moesten maken,
staat dit er geheid bij. We krijgen drie uur om hier te wandelen, zeg maar kletteren
17
want op sommige plaatsen zijn de trappen zo stijl dat je precies aan een rotswand
hangt.
Na deze geweldige ervaring gaan we te voet naar beneden en bezoeken we nog een
verscholen grot: de ‘water curtain cave’. We lopen hier alleen rond, nochtans dit is
eigenlijk ook de moeite waard. Na een geweldige lunch die in de 30 euro inbegrepen
was, reizen we terug af richting hotel. Ondertussen maken we kennis met Taiwanese,
Schotse, Zweedse en ‘lompe’ Franse wereldreizigers.
‘s Avonds dwalen we rond in de ‘Wangfujing Dajie’ een avondmarkt in Beijing waar je
alles kan eten wat je maar kan bedenken. Van de meest exotische spinnen,
duizendpoten, wantzen… wij proberen geroosterde inktvis… tenminste dat denken we
toch, en als je van rubberachtig houdt is dit the place to be
Levend streetfood op een stokje (schorpioen)
Ondertussen gaan we op jacht naar een Chinese sim-kaart, kwestie van ook op de
treinen mijn verslagjes te kunnen maken. Tussen haakjes gisteren duw ik mijn USB-
kabeltje vermoedelijk op een verkeerde manier in mijn smartphone met als gevolg dat
het hele slot beschadigd werd. Dit is natuurlijk balen. In dezelfde winkel waar we de
telefoonkaart kopen hebben ze voor een prikje dat slotje vervangen. Iets waarvoor je
bij ons je toestel meer dan een maand moet missen.
We sluiten af met een biertje op een terras en worden voor de zoveelste keer
gefotografeerd en aangesproken. Wij kunnen hier nog best een carrière uitbouwen als
fotomodel. In Laos en Cambodja kwamen ze het nog vragen… hier hebben ze
duidelijk minder gêne.
18
Een lerares kaligrafie vergelijkt mij met Stalin. Zal vermoedelijk wel iets met mijn
moustache te maken hebben en na een leuke babbel trekt ze ons mee naar haar
atelier. We wapenen ons al en spreken af dat we niets gaan kopen. Je mag echter niet
altijd doemdenken, ze maakt voor ons een schitterende kaligrafie van onze namen,
leidt ons rond tussen haar werkjes en zonder dat ze ook maar de minste aanstalten
geeft om iets te verkopen neemt ze afscheid alsof we haar al jaren kennen. Wij een
leuke ervaring en een onbetaalbare souvenir rijker.
kaligrafie
We zijn in de ‘mood’ en wandelen tot op het Tian’an Men plein, maar dit is weer
buiten de draconische maatregelen van de politie gerekend. Na weer een half dozijn
controles, aftasten, scanners, moeten we onverrichter zake terugkeren, want het plein
is door terrorismedreiging afgesloten. Ge zou op den duur denken dat we hier in een
communistisch land zitten .
We sluiten af in ons supermarktje achter de hoek van ons hostel en verwennen
onszelf met een Chinees wijntje dat wonder boven wonder geweldig lekker blijkt te
zijn. @Paul Opdebeeck dit is nog een markt die je moet aansnijden voor je op
pensioen gaat .
Ach ja, voor onze Facebook-vrienden: dat medium wordt hier afgeblokt. We
verdwijnen dus voor 5 weken van de radar. Instagram zal onze bondgenoot worden.
Google is nog zoiets. Hier hebben we het Chinese alternatief: www.baidu.com.
@Patricia: de Chinezen zijn echt wel zeer lieve, hulpvaardige mensen. Heel anders
dan vele verhalen die we vooraf hebben gehoord. De taal is en blijft een uitdaging,
maar levert ons zeer grappige momenten op .
19
Ik vertel altijd over mijn ziel die te paard komt, wel ze is gearriveerd. Reactie:
1. Jana says: 10 juni 2014 at 08:13
Ik had er graag bijgeweest… 2 redenen: Chinese muur (natuurlijk) ma toch ook jullie gezichten in
het liftje.
Wie zijnen hoed is dit wie zijnen hoed is dat, wie zijnen hoed mag dat toch zijn.
Posted on 10 juni 2014 by Hilderik
Vandaag nemen we het zomerpaleis onder de loep. We voorzien drie uurtjes, maar
het is zo boeiend dat we er uiteindelijk bijna een ganse dag spenderen.
Maar voor we daar zijn, nuttigen we ons ontbijt zoals gisteren op de kamer. We
hebben gisterenavond nog wat noedels gekocht met pikant rundsvlees. Ik garandeer
je dat als je dit ’s morgens eet je onmiddellijk klaar wakker bent. Gelukkig hebben we
voor morgenvroeg brood gevonden. De smeerkaas met aardbeien niet te na
gesproken, zorgt voor een aangename afwisseling. We zijn nog maar een week weg en
de noedels en rijst komen al langs ons oren uit .
Na dit vijfsterren ontbijt verkassen we met de metro naar ‘Suzhoujie’ een dertig
minuten trammen verder. Dankzij de app die onze vrienden Danie en Etienne
doorstuurde, is het kinderspel om in de Beijing Metro onze weg te vinden. Ik weet
niet of jullie die gebruikt hebben Etienne (E10), maar dit is echt een geweldig
hulpmiddeltje. Vanaf ‘Suzhoujie’ nemen we nog een taxi. Door het eerste stuk met de
metro, omzeilen we natuurlijk de ochtendfiles.
Onze reisgids (Capitool) verklapt dat we drie uren moeten voorzien om rond te
geraken, maar na zes uren ronddolen hebben we nog niet de helft van de
bezienswaardigheden gezien. We zullen hier nog een keertje moeten terugkomen.
20
Kaart Zomerpaleis
De Chinese tekens beginnen ons meer en meer te intrigeren. Maar hoeveel moeite we
ook doen, het is en blijft niet allen bij spreekwoordelijk Chinees . Gisteren lieten we
ons door een Taiwanese vertellen dat er veel verschillende dialecten zijn, maar dat de
schrijftaal hetzelfde is. (Tsang Tsey, spreek me tegen als het niet zo is ). De tekens
worden ook gewoon van links naar rechts gelezen, hoewel dat op de oudere
monumenten nog van rechts naar links moet gelezen worden. Voor ons zal het in
ieder geval worst wezen. Zelfs van onder naar boven begrijpen we er geen jota van.
Wij hebben in ieder geval een leuk aandenken van gisteren met onze namen in
Chinese tekens.
Links Hilde, rechts Erik in het Chinees
Om te eindigen in het Zomerpaleis nemen we nog een overzet over het Kunming-
meer naar de marmeren boot. Of hij daadwerkelijk rond vaart, daar hebben we zo
onze twijfel over , maar hij is toch wel echt van marmer. Na een uitgebreide
fotosessie voelen we dat de lucht afkoelt en dat er onweer op komst is. Natuurlijk
breekt dit in alle hevigheid los op het ogenblik dat wij terugvaren. De hemelsluizen
21
laten zich volledig gaan en trakteren ons bovendien op afschrikwekkende lichtflitsen
en donderslagen dat horen en zien vergaan. Als we na enkele doodsbange momenten,
door de stuurmanskunsten van de kapitein toch kunnen aanmeren is het bovendien
zo hard beginnen waaien dat iedereen door en door nat is. De boot is het speeltje van
het meer geworden, de golven beuken om ter hardst tegen de boot in. Het zicht wordt
herleid tot nul. Iedereen blijft angstig op de boot zitten. Wij springen echter, mekaar
goed vasthoudend, op de kant en rennen door de striemende regen naar het
dichtstbijzijnde gebouw. De honderd meter die we moeten overbruggen maakt ons
door en doornat. De rest van de passagiers blijven gelaten op de boot zitten,
doodsbang om op de kade te springen.
Na tien minuten gaat de storm liggen, sirenes maken de apocalyptisch sfeer compleet.
Het ene na het andere brandweercorps drumt naar afgerukte bomen, ondergelopen
gebouwen, afgerukte daken. Wij komen er in de toiletten met de schrik vanaf.
Na nog een kwartier trekt de hemel terug op alsof er nooit iets is gebeurd. Wij hebben
genoeg van de keizer zijn vakantieoord en laten ons door een taxi aan het dichtstbij
zijnde metrostation afzetten en sporen naar de Kolenheuvel in het ‘Jing Shanpark’
dat we eergisteren wegens te moe lieten links liggen. We negeren de
wegversperringen naar boven en gaan toch via de gladde trappen opwaarts om van
een heerlijk uitzicht op de Verboden Stad en Beijing te genieten. Dit geweldig uitzicht
doet ons het onweer snel vergeten.
Zicht op verboden stad
Na dit ‘quality-momentje’ wandelen we (omdat de taxichauffeurs niet echt
meewillen) naar het operagebouw via het Tian‘an Men plein (waar we trouwens nog
een wissel van de wacht meepikken om de vlag te strijken). We hadden graag nog een
22
voorstelling in het operagebouw meegepikt, maar we vrezen dat we beiden het einde
van de voorstelling niet zouden halen en iedereen met ons gesnurk zouden storen .
Operahouse
Als we terug in het hotel komen, zijn we beiden pompaf… Onze stappenteller gaat een
stuk boven de dertigduizend. Wel zijn we gelukkig dat onze treinticketten voor onze
volgend vier verplaatsingen hier zijn toegekomen. Niets te vroeg want morgenavond
nemen we de trein naar Pingyao.
We sluiten af in een plaatselijk restoke in de Hutongs nabij ons hotel, waar ze
blijkbaar nog niet veel ‘Lawaai’ (fonetisch voor vreemdeling) gehoord (euh gezien)
hebben. De kaart is weerom uitsluitend in het Chinees, dus met onze app met
Mandarijnse vertaling kunnen we kip met rijst en groentjes bestellen. Hilarische
taferelen als we de vertaling proberen na te zeggen. Maar met humor bekom je zoveel
meer.
En oeps… waar is mijn hoed toch? Waar is mijn hoed? Waar is mijn Australische
hoed toch gebleven? Jammer maar helaas, ben ik hem onderweg ergens
kwijtgespeeld. Wellicht is Thor, de God van de donder ermee aan de haal.
Reacties:
1. E10 says: 10 juni 2014 at 16:48
Ik heb de metro-app vooral tijdens de voorbereiding gebruikt.
Ge het het daar precies naar uw zin maar er lijkt wel smog?
2. Aranka says: 10 juni 2014 at 17:39
Bij de volgende Aussiereis weten we direct welk cadeautje we kunnen meebrengen
23
3. Luc says: 10 juni 2014 at 20:22
Rik !!!! blijf van water weg !!!!!!
Hoe meer dat ge dat proeft, hoe liever dat ge dat moogt
Posted on 11 juni 2014 by Hilderik
Vandaag staat er een hele boel op het programma. We beginnen met de trommel- en
klokkentoren. We gaan via de Zhuan’er-hutong (oude steegjes van de stad) en
kunnen een Siheyuan (binnenplaatshuis) meepikken. De treden in de trommeltoren
zijn eigenlijk net iets te hoog en te stijl, maar het loont wel de moeite. We komen net
op tijd boven en kunnen nog meegenieten van een drumdemonstratie. Ook het zicht
op de stad loont de moeite en we kijken nu op de kolenheuvel, van waar we gisteren
naar hier keken. De klokkentoren laten we links liggen, en lopen terug via de Hutong
naar de metro.
Onderweg zien we groepjes oude mannen zelfgemaakte gezelschapspelen spelen. Dit
levert enkele leuke plaatjes op.
Traditionele Hui Chinees
Daarna brengen we nog een bezoek aan de Confuciustempel en de Lamatempel.
Beide tempels zagen we ook in Hanoi maar deze lamatempel staat in het Guinness
book of records omdat het beeld, het grootste beeld ter wereld is dat uit één stuk
Sandelhout werd gemaakt.
De zon is alweer over haar hoogste punt als we naar de ‘Tempel van de Hemel’
afzakken. .. En neen, we worden ‘voorlopig’ dit tempelgeweld niet moe. Geen enkele
24
tempel is dezelfde en de Chinageschiedenis wordt steeds boeiender. Hoe meer dat ge
dat proeft, hoe liever dat ge dat moogt . Dit blijkt hier trouwens dé plek te zijn voor
gepensioneerden die graag met de kaarten spelen of een soort Mahjong. In de
schaduw van de lange gang zitten wel honderden kaart/Mahjong-tafeltjes. Blijkbaar
spelen ze niet voor kippen zoals bij ons, maar voor de eer.
Tempel van de Hemel
Ons tellertje gaat vandaag weerom richting 35.000 stappen. Gelukkig kunnen we nog
in ons hostel terecht voor een douche. Niet meer in onze kamer, want daar moesten
we vanmorgen uitchecken. Onze rugzakken mochten we aan het onthaal achterlaten.
We hadden de keuze om onze kamer tot 20 uur te houden, maar tegen betaling van
een ganse dag. Dat was een beetje van het goeie teveel, dus kozen we voor de optie
gemeenschappelijke douche.
We maken meteen nog gebruik van de wifi en posten onze foto’s en vullen de blog
aan. De trein vertrekt vannacht pas om 23u53 richting Pingyao, waar we morgen
rond halftien zullen aankomen. Hopelijk rijden de treinen niet naar Belgische
normen, want anders zou dit wel eens véééél later kunnen zijn.
De lieve dame aan het onthaal schrijft voor ons nog enkele zinnen op in het Chinees
voor de taxichauffeur en de treinconducteur. Kwestie van ons wat verstaanbaar te
kunnen maken onderweg. Je moet hier wat inventief omspringen met de taalbarrière
.
25
Het is even wennen aan het straatbeeld in Beijing. Overal zie je koppels lopen,
waarbij de mannen de handtas van de vrouwen dragen. Vreemd om zo’n man met een
roze handtas te zien lopen. Maar ze doen het hier allemaal. Het went dus wel.
Beijing heeft ons in elk geval kunnen bekoren. Het is een leuke, drukke stad. Héél
véél volk, maar je krijgt geen verstikkend gevoel, zelfs niet in de metro. Vreemd
genoeg hadden we een weids gevoel verwacht op het Tian’an Menplein. Dat was niet
zo. Wellicht door de grote gebouwen eromheen.
Het eten is soms toch nog wat wennen…
Streetfood
Streetfood
26
Streetfood
Paparazzi…
Posted on 12 juni 2014 by Hilderik
Gisterenavond vergezelde onze gastvrouw ons naar de grote baan om een taxi tegen
te houden. Ze had nochtans al een zinnetje op een papiertje geschreven om af te
geven aan de taxichauffeur, waarop stond dat we naar het treinstation moesten
gebracht worden. We protesteren, maar ze staat erop en bovendien krijgen we nog
een leuk vriendschapsbandje dat ons geluk en voorspoed zal brengen.
Na een half uur staan apegapen en tweehonderd taxi’s later die vol zitten of niet
willen stoppen, blijkt dat bandje toch niet zoveel geluk te brengen. Ze loopt nog even
terug om een taxi te bellen maar blijkbaar staan ze daar op de centrale niet te
springen om twee rugzaktoeristen naar het treinstation te brengen. We beslissen dan
maar om gepakt en gezakt het gevecht met de metro aan te gaan. We hebben wat last
in onze rug en dan is dit niet de ideale oplossing, maar de tijd tikt onmeedogenloos
verder en het is al ruim na tien uur en onze trein vertrekt omstreeks 23u51. We weten
van Patricia en Hugo dat we goed op tijd moeten zijn, want de security check durft
nogal eens uit te lopen.
En inderdaad de eerste check is al om het gebouw binnen te mogen, meterslange
rij….dit weegt echter niet op tegen de rij van de security check. Alles wordt hier wel
zééér grondig gecontroleerd. Niet alleen de rugzakken maar ook wijzelf moeten door
een securitypoort en bij de minste biep worden we nog eens lijfelijk afgetast. De ene
keer al intiemer dan de andere … .
27
Bovendien is het natuurlijk niet zo evident om ons treinspoor terug te vinden…Zie
foto hieronder .
Treinen aangekondigd uitsluitend in Chinees
Enfin de rugzakken beginnen toch wat door te wegen, maar één uur op voorhand
mogen we dan zelfs al op de trein, na….u raadt het, een kleine controle.
Nu schrik dat er op die trein iets gebeurt, hoeven we niet te hebben. Alle mensen met
slechte bedoelingen zijn ondertussen door al die controles tegengehouden…
De treinreis verloopt rustig, onze cel… euh coupégenoten zijn twee rustige Chinezen
die op een paar smekpartijen na, ons een rustige nacht bezorgen. Echt rustig kan je
die nachtelijke treinreizen natuurlijk niet noemen. Vele medereizigers staan in de
gang te roken of lopen af en aan naar de toiletten. Ook het dikwijls stoppen en
optrekken maakt dat je geen ideale nacht krijgt. .. en toch blijf ik het leuk vinden. We
proberen wat contact te maken met medereizigers, maar we zijn weg van de
bewoonde wereld en alleen Chinees is hier de voertaal.
Met een klein kwartiertje vertraging komen we het station van Pingyao binnengerold.
De gastheer van het hotel – dat Hilde gisteren nog in allerijl reserveerde – staat ons
op te wachten met onze naam op een groot wit papier.
Pingyao is werkelijk een verborgen pareltje. Dit is één van de meest authentieke
steden die we ooit zagen. De oude stad en zijn omwalling is nog volledig intact en
heeft niet te hard geleden onder de Franco-Anglo oorlogen die hier heel wat naar den
duivel hebben gedaan.
28
Ons hotel is een pareltje, we slapen in een Siheyuan (binnenpleinhuis in een hutong)
met een authentiek kangbed. De vloer is in dals die bij ons thuis in het kippenhok
liggen, maar dit is alsof we een reis in een tijdscapsule maken. Het kangbed was
vroeger een grote bakstenen plateau met een oven onder die ze overdag gebruikten
om het huis warm te stoken. ’s Avonds als het vuur uit is, werd er een matras op
gelegd en kon de familie samen op een warm bed slapen.
Siheyuan (binnenpleinhuis in een hutong) met een authentiek kangbed.
We doen het vandaag wat rustiger aan en doen wat aan lichamelijke verwennerij. Een
etentje, iets gaan drinken, een middagdutje,…. We kunnen het niet laten en gaan in
de namiddag toch nog op bezoek naar het huis van de Gouverneur (Yamen).
Uitzicht op de oude stad
Ondertussen zijn we al één en andere gewoon als er Chinezen met hun fototoestellen
passeren. Wat we vanavond meemaken, slaat toch alles. We sluiten de dag af in een
klein restaurantje en kiezen een tafeltje aan de kant van de weg. We begrijpen het
eerst niet goed, is dit een speciale bezienswaardigheid dit restaurant… maar meer en
29
meer Chinezen beginnen alsof het afgesproken is foto’s van ons te nemen. Hoe meer
Chinezen stoppen om een foto te nemen hoe minder gêne de andere krijgen en mee
opgeslorpt door de massahysterie mee beginnen te fotograferen.
Dit is echt niet meer normaal, op zeker ogenblik staan ze daar met bijna twintig
Chinezen foto’s te trekken alsof het super vedetten betreft… Ik vraag mij af of ze die
afleveringen van de kampioenen hier uitzenden. Wij beginnen stilaan te voelen wat
super vedetten alle dagen meemaken. Op den duur komen ze gewoon het restaurant
binnen en komen ze het tafeltje naast ons zitten en blijven ongegeneerd flitsen en
trekken.
Toren in Pingyao
Wij begrijpen dat we er niet als een alledaagse Chinees uitzien, maar dit slaat echt
alles. Ons eten smaakt natuurlijk niet meer. Gelukkig wordt het donker en kunnen we
opgeslorpt door de duisternis incognito van nog een Tsingtao (plaatselijk biertje)
genieten. We nemen het zekere voor het onzeker en kruipen met een wijntje op de
binnenkoer van onze Siheyuan, weg van alle drukte.
Als later op de avond het bericht komt binnengelopen dat een collega is overleden die
de strijd met kanker heeft verloren, staan we met beide voetjes terug op de grond.
Vaarwel Nicole, zowel Hilde als ikzelf hadden de eer om jou als collega te hebben.
Reactie:
1. Fabienne & Bart says: 13 juni 2014 at 04:09
We volgen jullie vanuit het Wilde Westen en lezen dat jullie het best naar de zin hebben. Wat betreft
street food – nr 36 eens proberen-:) Groetjes vanuit Sheridan (Wyoming), morgen reizen wij verder
naar Yellowstone – Fabienne & Bart
30
De stadsmuren
Posted on 13 juni 2014 by Hilderik
Die Facebook blokkade blijft ons toch wat dwars zitten. Blijkt nog maar eens hoe
verslaafd een mens aan die sociale media geraakt. Ook Google en al zijn afgeleiden
worden hier geblokkeerd. Ik durf noch Google, noch Facebook in de titel van mijn
bericht te zetten uit schrik dat mijn berichten niet zullen vertrekken.
De ganse reis hebben we beiden het gevoel dat we nog niet thuis zijn geweest sinds
ons Zuidoost-Azië avontuur. Dit heeft natuurlijk te maken met het feit dat we hier
vaak met dezelfde mensen, culturen enzovoort geconfronteerd worden. Maar
verschillen zijn er wel degelijk hoor, zowel Vietnam als China zijn Communistisch,
maar in Vietnam is er toch iets meer tolerantie.
Roken op restaurant lijkt hier in China de normaalste zaak, en niet alleen op
restaurant, ook op de treinen bezondigen reizigers zich hieraan. Van restaurant
gesproken, gisteren ben ik door al die commotie met de Paparazzi vergeten vertellen
dat we op voorhand moesten betalen. In Holland waren we al gewoon dat je je hotel
vooraf betaalt (enfin hier ook), maar je eten op voorhand betalen…. Gelukkig is het
hier niet overal zo. Het duiveltje in mij kwam boven als hij daar met de rekening
stond, vooral als hij de rekening terug wilde meenemen.
Ik stelde hem voor de keuze, ofwel de rekening ofwel het geld… hij heeft er zelfs zijn
bazin bijgehaald omdat de brave jongen natuurlijk alleen maar Chinees sprak. Ik
weet het, het is niet schoon, vooral omdat de meeste mensen hier super vriendelijk
zijn, maar ik had geen goesting om al iets te betalen dat ik nog niet gezien had… en
daarmee moet je hier toch zeer goed oppassen zulle .
Tentoonstellingen, musea enz … worden vaak allen becommentarieerd in het
Chinees, gelukkig biedt onze Capitool en Trotter voldoende soelaas in onze eigen taal.
Bovendien vermelden beide gidsen trouwens de vertaling van de bezienswaardigheid
in het Chinese schrift, wat het voor ons natuurlijk gemakkelijker maakt om bepaalde
zaken te vragen en terug te vinden.
Maar een ding moet je de Chinezen toch zeker nageven. De ganse stad Beijing is
voorzien van stenen met ribbeltjes op de voetpaden om het blinden en slechtzienden
gemakkelijk te maken.
31
Vaak wordt er ook strijd gehouden met wie wat het eerst heeft uitgevonden… Wat de
elektrische fiets betreft kan ik met zekerheid zeggen dat die van hier komt. En wat
meer is, hier moet je zelfs niet meer trappen, dus eigenlijk is het meer een elektrische
bromfiets… Dat de batterij nogal lomp is moet je er dan maar bijnemen.
Elektrische fiets
Vanochtend maken we een stevige wandeling op de stadsmuren, de gidsen spreken
van 6 km, de locals van 6,4. Mijn gps maakt er bijna 6,7 km van. Nu het maakt niet
uit, het is een leuke wandeling op de 12 meter hoge stadsmuur. Al de uitkijktorens en
kantelen zijn een ode aan de 72 wijzen en 3000 discipelen van Confucius. Wij
genieten hier met volle teugen van het uitzicht over de oude en nieuwe stad.
Stadsmuur
32
Stadsmuur
Onze voormiddag hangt er natuurlijk weer aan, in de namiddag beperken we ons tot
…nog maar eens een Confucius tempel en de tempel van de Goden van de stad.
Confucius
De rest van de namiddag en avond doen we ons tegoed aan een leuk terrasje en een
etentje bij de Chinees .
Twee Nederlanders zijn met stomheid geslagen dat we de ganse reis zonder
gids, groep of reisorganisatie maken. Enfin zo ziet ge maar, we moeten niet altijd
versleten worden voor die domme Belgen .
33
Ook hier worden de wereldkampioenschappen op de voet gevolgd. Alleen moeten wij
dit op de enige Engelstalige zender volgen: CCTV news een Afrikaanse zender. Cnn
of Sportzenders … never heard about. Ah neen, ook daar steekt de overheid een stokje
voor. Rechtstreeks naar de matchen kijken is niet echt een optie, we zitten hier 6 uur
later. De vroegste match is hier omstreeks middernacht… Zo voetbalgek zijn we nu
ook weer niet. We zien de samenvatting ‘s anderendaags wel op CCTV Africa .
Wanneer ik ’s avonds op de binnenkoer mijn verslag maak, ziet de gastvrouw een foto
van ons Merel op de achtergrond van de laptop. Ze is zo gecharmeerd door haar witte
haar, dat we een uitnodiging krijgen om volgende keer met ons Merel naar China te
reizen. @Jana en Nils: je zal ons Merel toch eens moeten laten meegaan hoor . Ook
de foto’s van onze tuin doen haar verwonderd vragen wat wij in godsnaam in het
stoffige Pingyao komen zoeken.
Elk zijn meug zeker :-).
Handig met stokjes
Posted on 14 juni 2014 by Hilderik
Laatste dag Pingyao, het Mingdynastieke stadje met zijn 3000 historische
winkels. Daar waar de banken zijn uitgevonden… Tip voor de bankiers: kom hier eens
kijken waar jullie roots liggen .
Het driedagenticket waarmee je 20 historische gebouwen, musea en
gemeenschapshuizen kan bezichtigen, is zo goed als opgebruikt. We vergasten de stad
met meer dan 100.000 stappen op ons tellertje en toch moeten we nog enkele
bezienswaardigheden laten links liggen. Onze motto is: ‘het allerlaatste kan en mag je
ook niet gezien hebben, je moet altijd een reden hebben om terug te willen komen.’
Mijn laptop is stilaan de geest aan het geven. Ik krijg al voor de tweede maal een blue
screen of dead. Ik hoop dat hij het nog eventjes volhoudt, anders zullen de verslagen
op de smartphone gemaakt worden, hetgeen betekent een stuk korter. Enfin, we
krijgen hem uiteindelijk terug in gang en kunnen niet alleen onze foto’s posten, maar
ook een heel leuk filmpje. Moet je echt eens bekijken.
We bezoeken vandaag nog het huis van de oprichter van de plaatselijke bank, Mr. Lei
Lütai, en het agentschap en museum van de eerste gewapende transporten (da’s meer
34
iets voor de Celle). We pitsen er ook nog een Taoïstische tempel tussen (jullie beter
gekend van de dierenriem, ik ben van het jaar van het varken en Hilde van het jaar
van de draak).
Lei Lütai, oprichter van de Rishenchangbank
In de Taoïstische tempel groeit er een soort van braambessenboom, maar de smaak
nijgt meer naar een Durian (Nationale vrucht van Cambodja, die niet te vreten is en
heel erg stinkt. Cfr. verslag Kampot vorig jaar).
Taoïstische tempel
Het ‘gaan Chinezen’ krijgt natuurlijk voor ons een speciale betekenis, vooral omdat
het steeds maar handiger worden met de stokjes. Mijn deel van de tafel is meestal na
het gevecht nog wel herschapen in een kleine vuilnisbelt , maar dat is het vaak met
35
een vork en mes ook . Ik kom uit een grote familie en wij moesten vroeger zo snel
mogelijk eten, want anders waren de anderen ermee weg. Iets waar ik (en dat
verraadt mijn lichaam misschien een beetje) vrij goed in gespecialiseerd ben . Hier
echter eet je met die stokjes wat trager, hetgeen ervoor zorgt dat je verstand tijdig het
signaal geeft dat je voldaan bent. Dus verschiet niet als je me binnen een maand terug
ziet verschijnen.
We beginnen stilaan wat Chinese woordjes onder de knoet te krijgen: hoe je de
rekening vraagt, goeiendag, bedankt, het was lekker… enfin de Chinese tekens zijn
onleesbaar, de taal zelf is nog een stuk moeilijker. Onze uitspraak zorgt hier
natuurlijk vaak voor hilariteit maar als ze voelen dat je moeite doet zijn ze zo veel
vriendelijker. En uitlachen doen ze nooit.
De bladeren van onze ‘Trotter’ beginnen te lossen. Dit heeft natuurlijk het voordeel
dat ik dit afbreekproces nog een handje help en alleen de bladeren uitscheur die we
nodig hebben die dag.
We laten onze leuke Siheyuan (huis met binnenkoer) voor wat het is en nemen
vannacht weer de nachttrein richting Xi’an, het beginpunt van de zijderoute en het
vermaarde terracottaleger.
Reactie:
1. Jenthe says: 14 juni 2014 at 13:26
Mja kwa uitspraak is de intonatie heel belangrijk he. Sommige woorden hebben tot 5 verschillende
betekenissen, zo kan het woord “ma” zowel moeder als paard betekenen, maar is het ook een
vraagwoord wat van uw zin een vraag maakt: ni hao is goedendag, en ni hao ma is dan hebt u een
goede dag? (Letterlijk dan), hoe gaat het is iets correcter.
Dus ik kan wel begrijpen dat het soms grappig is veel plezier daar nog
De geur van eten, urine en ander lichaamsvocht
Posted on 15 juni 2014 by Hilderik
Gisterenavond laten we ons naar het station van Pingyao brengen met een elektrisch
karretje zoals er op de golfterreinen gebruikt worden, maar waarvan het oude
centrum van Pingyao bezaaid is. Niet alleen deze karretjes, ook de elektrische fietsen
36
rijden hier bij de vleet. Uitkijken geblazen dus, want je hoort ze niet afkomen, maar
op het laatste moment blazen ze je met hun claxonneke van de weg. Verschieten.
De aankondiging van de nachtmerrietrein
Enfin wij dus naar het station, waar ik een spiegel van een brommertje loop. Maar
aangezien ze hier meer spiegeltjes dan geld hebben, word ik er niet op nagekeken.
Na een klein uurtje in de wachtzaal is het onze toer en mogen we naar het
perron. Om de zoveel meter staat er een mannetje van het station alles in goede
banen te leiden. Hij maant ons aan om op een rij te gaan staan. Ik blijf ostentatief
naast Hilde staan. (met mij kunt ge lachen zulle, zo ne Capouchoneur (Brussels voor
deugeniet)).
De brigadier - of ik weet niet hoe je zo iemand moet noemen - geeft het op. Het is van
in de tweede kleuterklas geleden dat ze me in een rijtje konden duwen.
Enfin, mijn schelmerij zal straks op de trein afgestraft worden...
Zodra de trein komt aangesloft en we door de venstertjes naar binnen kunnen zien,
beseffen we al dat er iets niet in de haak is. Het is wel degelijk de juiste trein, maar
van soft sleeper is er geen sprake. Het hele treinstel is een grote slaapzaal, zonder
afgesloten ruimtes. Iedereen loopt tussen alle bedden door, drie bedden boven
mekaar. De moed zakt ons in de schoenen. Enfin dit moet je ook maar eens
meegemaakt hebben, denken we dan. Als we aan de bedden toekomen, waar wij
moeten zitten, blijkt ons bed al ingepalmd.
37
De twee lieverds proberen ons nog een bed hoger te katapulteren, maar dit is zonder
de waard gerekend. Enfin, ze beseffen dat ze met geen doetjes te maken hebben en
ruimen plaats. We zetten onze rugzakken tussen ons in en Hilde doet de moeite om
haar lakenzak boven te halen. Ik laat mij uitgeput op mijn bed zakken.
De geur van eten, urine en ander lichaamsvocht mengt zich met de geur van
sigaretten die hier zonder veel problemen worden opgestoken. Kinderen die
wenen, Chinese jeugd die het uitstapje van hun leven maken. Bovendien blijkt de
trein nog zeven keer onderweg te stoppen met passagiers die uitstappen en nieuwe
reizigers die klaar wakker eerst nog een potje willen koken. Als ik ’s morgen van het
toilet wil gebruik maken en tussen de uitwerpselen mijn ding moet doen… enfin
diegene die me goed kennen kunnen al vermoeden met welk een b….geluidjes ik de
trein heb getrakteerd .
Het is een lange nacht en we zijn beiden redelijk kapot als we in Xi’an aankomen.
Daar wacht ons dan een nieuwe verrassing als blijkt dat de taxichauffeurs ons niet
willen meenemen, omdat de afstand niet ver genoeg blijkt te zijn. Natuurlijk heb je
dan van die absjaars die van de situatie willen gebruik maken. Na veel geduld is er
toch een brave ziel die ons voor het correcte bedrag naar ons hostelletje wil brengen.
We komen al voor zeven uur aan op onze nieuwe plek en eerst wil de bediende ons
nog niet op de kamer laten. Maar als hij ons volledig leeg in een zeteltje ziet
neerzakken, krijgt hij blijkbaar toch wat medelijden en geeft ons de sleutel van onze
kamer. We nemen nog een klein schoonheidsslaapje en om acht uur zitten we allebei
fris en monter aan de ontbijttafel.
Daarna verkennen we de stad en genieten van wat ooit het startpunt van de oude
zijderoute was. Zowel in de Belltower als de Drumtower (net zoals in Beijing) wonen
we een demo bij van trommels en klokken.
38
Trommelgeweld in de Drumtower
Na dit trommelgeweld, zakken we nog af naar de Islamitische wijk waar de Hui-
Chinezen de dans uitmaken. Dit is een minderheid van Islamitische Chinezen met
een neus voor zaken en die over gans China te vinden zijn. In deze wijk nemen we ook
nog de grote Moskee (Huajue Xiang) onder de loep, trouwens de oudste van het land
en een voorbeeld van culturele verdraagzaamheid en verscheidenheid. Ik voel dat
mijn bobijntje volledig leeg is, ik krijg nog nauwelijks de ene voet voor de andere. Het
gulzige culturele leven van de laatste dagen laat zich gevoelen.
We nemen de metro terug naar ons Hostel en na een verkwikkende rust kunnen we er
weer tegen aan.
’s Avonds als onze batterijen weer zijn opgeladen nemen we nog een bus richting
Grote Pagode van de wilde gans, waar we een leuke muzikale fonteinshow
meepikken.
Fontein show aan de Grote Ganspagode
Het kost mij vandaag extra moeite om dit neer te pennen, maar ne keer dat ik bezig
ben en met het nodige edele vocht ben ik weer niet te houden.
39
Reactie:
1. Patricia van Hugo says: 15 juni 2014 at 18:33
Hoi Hilde en Erik !
China is een waar openlucht-circus … Blij dat het ginder jullie aanstaat en wat een mooie foto’s ! Al
kunnen de treinen nog veel beter natuurlijk.
Aan de Klokkentoren, links naast de Starbucks hebben ze heerlijke Dumplings aan een zachte prijs :
een specialiteit voor Xian ! Probeer ook de avondvertoning van de Tang Dynasty niet te missen : was
prijzig (maar het eten is erbij inbegrepen) en is onvergetelijk !
Achtste wereldwonder
Posted on 16 juni 2014 by Hilderik
Als je dertien bent en je krijgt 720.000 mensen, zesendertig jaar lang ter beschikking,
tja dan moet je die toch bezighouden. Zo dacht die kleine snotneus Keizer Qin –
geobsedeerd door de dood – er ook over en hij liet ze dan al die tijd maar een
mausoleum bouwen met een terracottaleger rond hem van vele duizenden soldaten
om hem ook tijdens zijn dood te beschermen… hoe zot kunt ge zijn. Enfin wij hebben
vandaag het genoegen om het terracottaleger van deze keizer Qin te bezoeken.
Dit wordt wel eens het 8ste wereldwonder genoemd en wij zijn het er over eens dat dit
weerom een momentje is om in te kaderen, bovendien is vandaag de Chinese boer op
de site om een signeersessie te geven. Het lijkt bijna onmogelijk maar de site is maar
pas in 1974 door deze boer toevallig ontdekt terwijl hij, samen met nog andere
boeren, op zoek was naar water. Hij is de enige overlevende boer, 68 jaar jong. Een
hele eer om die gast te ontmoeten, maar hoe graag we het ook zouden willen, zijn
gesigneerd boek moeten we laten links liggen, wegens te zwaar voor onze rugzak.
40
Hogere officieren ;-)
Vanmorgen worden we met een busje opgehaald en pikken onderweg nog wat
gezelschap op. Weerom een leuk internationaal gezelschap van Australiërs, een Ierse,
een Welshman, een Nieuw-Zeelander, een Chinese uit New-York en dan natuurlijk
ondergetekend koppel. Een bont gezelschap, maar tijdens de twee uur durende rit
wisselen we leuke wedervaren van onze reizen uit.
In de uitstap was ook een lunch inbegrepen, maar als ze die al tegen halfelf tussen je
kiezen proberen te steken is ons ontbijt natuurlijk nog niet helemaal verteerd. Nu we
eten alvast tegen de honger die komt .
Terracotta warriors
Na het vermaarde Terracotta warriors geweld bezoeken we ook nog het mausoleum
van de zeer eerwaarde heer Qin himself. Zijn graf hebben ze nog steeds niet durven
blootleggen uit angst voor kwikvergiftiging. De klungel wilde dat zijn graf alle
elementen van de aarde bevatte en vond er niets beter op dan de rivieren in zijn graf
na te bootsen met kwik.
41
Qin Mausoleum
De nalatenschap van zijn leger maakt veel goed en we zullen zijn erfenis maar
omarmen en zijn kuren vergeven. Ge weet allemaal hoe machthebbers zelfs in deze
tijden nog graag hun ei leggen en hun streepje in de geschiedenisboeken trekken .
Al bij al sluipt dit achtste wereldwonder onze top vijf binnen. Vraag ons nu niet wat
onze top vijf is want daar zitten nog een twintigtal andere bezienswaardigheden in .
Drumtower by night
Het is al na vier uur als we terug aan het hotel worden afgezet. Een douchke later,
genieten we nog van een lange avondwandeling in de Islamitische wijk die, hoe later
op de avond, drukker en drukker wordt. We willen ons beiden graag in streetfood
storten, maar de verzengende hitte en de alsmaar toenemende drukte laat ons kiezen
voor de dumplings in een gekoeld restaurantje nabij de Belltower. Dit is een
specialiteit van de streek en het moet gezegd bijzonder lekker. Met dank aan de
Chinalover uit de Mussepi .
Reactie:
1. danny says: 16 juni 2014 at 17:59
Fantastisch reisverslag, veel plezier daar op z’n Chinees…
42
西安 en hebbedingetjes voor kaligrafen
Posted on 17 juni 2014 by Hilderik
Gisteren nog vergeten te vertellen dat toen we terugkwamen van de Islamitische wijk,
we gebruik maakten van de metro. We moeten hier onze kaartjes zelf via een
automaat nemen… niet gemakkelijk, maar eens je de procedure kent vlot het wel.
Terwijl ik bezig ben om kaartjes te nemen zie ik in mijn ooghoeken Hilde een Chinees
koppel helpen aan een automaat om een kaartje te kopen. Hoe snel geraakt ne mens
ingeburgerd .
De omwalling rond de oude stad beslaat een lengte van 14 km. We overwegen om dit
met een gehuurde fiets te doen. Als we echter boven komen aan het noordelijk
gedeelte blijkt dat dit 670 yuan zou kosten of een vijfentachtig euro. Wij vragen haar
in beleefd Nederlands of ze op haar hoofd is gevallen en of ze het zot houdt met twee
brave Vlamingen. Ze geeft geen krimp en wij gaan natuurlijk niet op haar aanbod
in. We zullen dan wel wandelen met de optie dat we er op de zuidelijke muur ook
weer afkunnen.
Stadsmuren noordelijke poort
Gewapende met een flesje water, laten we ons vergezellen door een staalblauwe
hemel. De eeuwige smog hier indachtig, moeten we hiervan genieten, want dit valt
hier niet dikwijls mee. Al snel wordt duidelijk dat dit hemelsblauw-gezelschap niet in
ons voordeel werkt. Nergens is er ook maar een streepje schaduw te bekennen en de
temperaturen lopen al snel een stuk boven de 30°C. 12 meter boven de stad op een
avenue van bijna even breed. Niets om over te klagen, maar na een dik uur voel ik
mijn pas zwaarder worden. Mijn vleesklak heb ik nochtans met een sierlijk klakje
bedekt om de hevige stralen van Laura te temperen. Na een uur voel ik mij zo mottig
als een snep. Gelukkig kunnen we onze povere voorraad water aanvullen aan een
43
drankkraampje met astronomische prijzen (in verhouding met wat je hier normaal
betaalt).
Dit verzacht alvast een beetje. Te weinig ontbeten, niet genoeg gedronken. Het is een
lijdensweg naar de dichtsbij zijnde uitgang die dus inderdaad op het zuiden ligt, ofwel
zeven kilometer verder. Het point of no return zijn we al voorbij dus terugdraaien is
geen optie. Gelukkig hebben we af en toe leuke zichten wat het allemaal wat
dragelijker maakt.
Als we na twee uur aan de zuidelijke poort komen tank ik mezelf goed vol. Een Brufen
en wat sportdrank doen wonderen. We besluiten toch om de wandeling van 14 km
niet helemaal te doen want dit zou wel eens verkeerd kunnen aflopen.
Kleine tip, vertrek inderdaad zoals de gidsjes aangeven aan de Zuidelijke poort, hier
kan je fietsen huren voor 45 Yuan (ongeveer € 5,-).
Op het binnenplein aan de zuidelijke poort zijn we getuige van een kleine opvoering
van enkele soldaten uit de Mingdynastie. Onderhoudend.
Mingdansje. Voor alle duidelijkheid, Marina S dit is geen Belgische biervlag
We zien op onze kaart dat we vlakbij de paviljoenen met de stenen tafelen zijn. Ook
de Shuyanmen wijk met zijn kunstacademie (die geen bezoekers toelaat) en zijn
kraampjes met allerlei hebbedingetjes voor kaligrafen. We bijten dus nog maar wat
op onze tanden en we wringen onszelf tussen de kraampjes door, maar overmant
44
door een nieuwe dorstaanval besluiten we om ergens aan een tafeltje in een klein
lokaal restaurantje een drankje te nuttigen. We krijgen ook de spijskaart
voorgeschoteld die we aanvankelijk negeren. Maar de aantrekkelijke foto’s op de
menu doen ons toch besluiten om iets te eten. Ik neem een rijsschoteltje en een
visschoteltje. Hilde een vlees en groenteschotel. Voor minder dan € 11,- krijgen we
hier een feestmaltijd voorgeschoteld waarvan we met gemak met tien mensen konden
eten. Trouwens niet alleen veel maar vooral lekker. De visschotel blijkt een soort
Bouillabaise te zijn, vrij pikant maar lekker…
Bouillabaise in Shuyuanmenwijk
Ik voel mijn energie en mijn krachten terugkomen. Tja een grote vrachtwagen kan
ook niet alleen op water bollen zeker. Gesterkt door deze feestdis weten we met onze
vernieuwde energie weer geen blijf en laten deze zijn werk doen in het paviljoen van
de stenen tafelen. Een prachtig museum in een voormalige Confuciustempel. In één
van de zalen wordt een hele ruimte gewijd aan de evolutie van Chinese karakters.
Beetje bij beetje leren we ook wat Chinese karakters. Wie kan volgende karakters
ontcijferen 西安
Poëzie van allerlei dynastieën op stèles in het Paviljoen van de stenen tafelen
45
Ook een zaal met poëzie van allerlei dynastieën op stèles (stenen met verhalen op)
krijgt onze bijzondere aandacht. Een stuk na twee uur begint onze concentratie te
tanen en beslissen we om in onze Hostel de binnenkant van onze oogleden wat te
bestuderen .
We komen wat op krachten en ik maak van deze namiddag gebruik om mijn blog van
vandaag al wat aan te vullen, want vanavond zal er geen tijd zijn. We gaan naar het
Sunshine Grand Theater voor een volgens onze gids kitscherige, melodramatische
vertolking van wat ooit dagelijkse kost was voor de keizer en zijn gevolg tijdens de
Tangdynastie. Wordt vervolgd…
Reactie:
1. Peter says: 17 juni 2014 at 20:58
西安 – Ik gok op Xi’an :-p
Prachtige reisverslagen, hou de humor en de goede moed erin!
Nog geen goedkoop chinees gitaartje gevonden, Erik?
Happy Bouddha
Posted on 18 juni 2014 by Hilderik
Gisterenavond zijn we dus nog naar een voorstelling geweest van een dansensemble
in de Tang Dance Palace show of het Operahouse. Je kon voor 11 euro extra genieten
van een dumpling buffet. Zo wat hét gerecht van Xi’an. Aangezien wij ons gisteren al
in de dumplings smeten, passen we vandaag voor al dat lekkers en nemen de
voorstelling zonder bik. Trouwens dumplings zijn lekker, maar nogal eentonig naar
onze mening voor een ganse maaltijd.
Tangdynastie danseressen
46
De voorstelling is alvast iets wat je moet gezien hebben, maar na een dik uur ben je
toch blij dat dit kitscherige melodrama voorbij is. In het fotoalbum vind je alvast een
kleine montage van gisteren, dan kan je zelf oordelen.
Ik wil nog eventjes meegeven dat als je naar de link hierboven gaat naar het
fotoalbum en je wil precies weten waar die foto is genomen, klik je op details
bovenaan en daar kan je via eigenschappen van de foto te weten komen waar hij
precies is genomen.
Ondertussen hebben onze smaakpapillen zich aan de Greatwall wijn aangepast. Ik
denk wel dat we gaan verschieten als we thuis weer onze ouwe getrouwe Chileense
wijn gaan proeven .
Vanochtend genieten we nog van enkele tempels. De eerste die we onder de loep
nemen is de tempel van de acht onsterfelijken. Daar zijn we getuigen van een
ceremonie dat een koppel te beurt valt. We doen wat navraag over welke soort
ceremonie, maar niemand van de omstaanders kan ons verder helpen. Ik spreek
achteraf een monnik aan, maar die kan alleen maar bedeesd lachten. Bon, hier komen
we dus niet verder en we hebben er het gissen naar. Het was in ieder geval leuk, en
laat het ons daarbij houden.
Ceremonie Tempel van de acht onsterfelijken
We moeten nog enkele metrohaltes verder om naar onze volgende tempel te gaan. We
volgen een bordje waarvan we denken dat dat de tempel is, maar na enkele lugubere
achterstraatjes waar enkele ongewassen bedelaars ons bekijken alsof we een
‘verschijning’ zijn, blijkt het een nonnenklooster te zijn. Het is bovendien nog
gesloten. Terwijl ik eventjes naar de zijkant loop, is Hilde al op de deur aan het
bonken. Een vriendelijk nonnetje laat ons binnen en troont ons mee naar de eerste
tempel waar Happy Bouddha in al zijn glorie, glimlachend met zijn blote buik en
kletskop zit te blinken. De non bekijkt de Bouddha, dan kijkt ze naar mij, ze zegt iets
47
in het Chinees, vermoedelijk iets in de stijl van … wat een gelijkenis. Ben al content
dat ze niet voor mij op de knieën gaat.
Na een kleine privé rondleiding, danken we het nonnetje en laten een kleinigheidje
achter voor Bouddha.
Als we buiten komen, houden we een tuktuk tegen. Het meisje dat aan het stuur zit
laat ons glimlachend plaats nemen en rijdt, voor ze naar onze bestemming gaat, via
haar familie om te laten zien welk vlees ze in haar elektrische kuip heeft gevangen. De
ganse familie komt kijken, waarna ze zo fier als een gieter het elektrische wagentje
krakend en puffend in gang trekt. Ik verwacht dat de familie begint te
handenklappen, maar ze wuiven ons uit alsof we voor een lange tocht het sop kiezen.
Tuktuk naar de Tempel van de Stadsgod
Gelukkig hebben we voor de tuktuk gekozen, want het is nog een gans eindje rijden.
Haar hoofddoek wappert in de wind en ik ben bang dat hij voor haar ogen het zicht
gaat belemmeren. Maar ze laveert ons als een topchauffeur tussen al de hindernissen
en nauwe straatjes tot onze bestemming. Ze ziet er zo gelukkig uit dat ik een ogenblik
denk dat zij ons gaat betalen. Enfin voor € 2,- zo’n ervaring.
De tempel van de stadsgod is een beetje een ratjetoe, maar misschien wordt het wel
eens tijd om iets anders te doen.
Vanavond wisselen we de Shaanxi provincie in voor de Sichuan provincie en
verkassen naar Chendgu, daar waar voor het eerst papieren geld werd gedrukt.
De zenuwen staan een beetje gespannen na onze laatste ervaring met de
nachttrein. Maar we zijn natuurlijk geen doemdenkers en tenslotte sparen we
vannacht weer een hotelletje uit en kunnen morgenvroeg nog een hele voormiddag
genieten van de fantastische landschappen.
48
Reactie
1. Aranka says: 19 juni 2014 at 05:49
Dag Erik en Hilde,
Net zoals we vrolijk worden van ons klein Boeddhaatje dat op de kast altijd vrolijk zit te lachen, worden
we altijd goedgezind bij het lezen van jullie reisverslagen!
Safe travels!
Aranka en Stijn
Chinese rock and roll
Posted on 19 juni 2014 by Hilderik
We flirten met de 40°C in de schaduw als we gezakt en gepakt klaar staan om Xi’an
met de nachttrein in te wisselen voor het koelere (29°C) Chengdu. We besluiten de 2
kilometer niet te voet te overbruggen, maar maken gebruik van een Punbung of
zoiets… (Chinese naam voor tuktuk).
Als we zo wat lezen over beide steden krijgen we het gevoel dat we naar een iets
landelijker dorpje gaan. Beijing met zijn 23 miljoen en Xi’an met zijn 9 miljoen
inwoners zijn inderdaad al de moeite. Ons zogenaamde provinciestadje Chengdu…14
miljoen inwoners, het wordt dus weer koppenlopen. In oppervlakte niet zo groot,
maar er wordt gewoon in de hoogte gebouwd. Trouwens volgens onze nieuwe
gastheer staan hier nog veel appartementen leeg, want € 350 euro huur kan hier geen
kat betalen en toch wemelt het hier van de bouwprojecten. Als 60 procent van alle
kranen ter wereld in Abu Dhabi en Dubai staan, laat ik je raden waar de rest zijn
onderkomen heeft gevonden .
Bon, maar wij dus naar het treinstation waar ik onze Punbung driver gelukkig maak
met onze stadskaart van Xi’an die wij toch niet meer nodig hebben. De 200 meter die
ons nog resten om de afstand naar het station te overbruggen en de relatief kleine file
om de security check te nemen, zorgen ervoor dat ik zowat drijfnat van het zweet ben.
Weerom een kleine zoektocht naar de trein, maar een jonge man in keurig uniform
toont ons in welke zaal we moeten wachten. Hij roept iets toe naar een al even
opgedirkte dame die ons begeleidt en ons vriendelijk verzoekt om plaats te nemen
vlak voor de gate naar de trein die we moeten nemen. Wij hebben alvast geen klagen
49
van de Chinese behulpzaamheid. Meestal als je de mensen op straat aanspreekt en ze
spreken geen Engels, dan durven ze je afwimpelen. Maar dit heeft dan meer te maken
met het feit dat ze je niet kunnen helpen omdat ze je niet verstaan.
De wachtzaal loopt stilaan vol en een klein half uur voor vertrek worden we verzocht
naar de trein te gaan. Op spoor 2 staat een vrij nieuwe trein ‘naar Chinese normen’ te
wachten. We zijn er niet gerust in, omdat we in wagon 9 in bed 1 en 2 liggen. Dit zijn
dus de eerste bedden naast de WC.
Trein K879 Xi’an – Chengdu
In ons coupé wachten al twee vriendelijke Hongaren die onze reisgezellen zullen zijn
voor de komende 16 uur. Ik sta nog altijd nat in ’t zweet en zodra we op de trein
stappen blijkt de airco niet op te staan. Die wordt na navraag bij onze wagonbediende
pas opgezet als de trein vertrekt. Ik kan het niet harden en ik wacht buiten de trein.
Als ze het sein geeft dat we vertrekken, kan ik dus niet anders dan op mijn plaats gaan
zitten en hopen dat die verdomde airco zo snel mogelijk opgezet wordt. Als de trein
vertrekt blijkt er dus iets aan die airco te mankeren. Ik laat jullie raden als het buiten
40°C in de schaduw is, wat de temperatuur in een coupé is van een trein die al een
hele tijd in volle zon staat te wachten.
Ik zet een raam open in de gang, omdat we zo wat wind binnenkrijgen. Dit wordt
echter onmiddellijk door een boze treinbediende toegesmeten met een hele uitleg in
het Chinees. Ik trek mijn schouder op en doe dat ik hem niet versta (wat in
werkelijkheid wel een beetje zo is). Als ik de venster terug wil opendoen is er een
klein Chinees meisje dat mij uitlegt waarom ik dat venster niet mag opendoen. De
warme lucht verstoort de correcte werking van de airco. OK, that makes sense.
We zijn bijna twee uur verder als ze eindelijk het mankement aan de airco ontdekken.
Ik ben ondertussen een 5-tal liter vocht verloren. Onze Hongaarse compagnons die
50
een figuur hebben in dezelfde orde van grootte als ikzelf, druppelen alsof ze in een
sauna hun kilo’s kwijt willen, gelukkig houden ze hun kleren aan.
Enfin dit kleine euvel…niet te na gesproken, en de trein die onderweg een paar keer
de remmen dichtslaat alsof er een frontale botsing ging plaatsvinden, hebben we een
voorspoedige reis. We hebben een toffe babbel met onze Hongaarse vrienden. Alleen
zorgen ze voor wat geluidpolutie bij het verorberen van een 10-tal grote pakken chips.
Maar dit weegt niet op tegen de miserie op de vorige trein. Ik ben vorige keer nog
trouwens vergeten vertellen dat ik ’s nachts eentje zijn oortjes uit zijn oren getrokken
heb, omdat hij Chinese rock and roll zat mee te zingen. Die gaat dat ook niet vlug
meer doen .
Een flink stuk na de middag worden we door een taxi (€ 3,-) afgezet aan het Chengdu
Panda appartement. Het blijkt een fonkelnieuw appartement te zijn. Ik denk zelfs dat
wij de eerste klanten zijn. Onze kamer ligt op de achtste verdieping van een grote
building op een gang waar het gemeentebestuur nog enkele appartementen heeft.
Enfin onze kamer mag er zijn en we beschikken zelfs over een wasmachine.
Zicht vanuit Chengdu Panda Appartement
Als we zijn ingeschreven neemt hij ons mee om ons een beetje wegwijs te maken in de
wirwar van straten en trakteert ons bovendien op de lunch. Ons hoor je niet klagen en
wij maken van de gelegenheid gebruik om van alles te vragen over China. Het één-
kind-policy is nog altijd van kracht. Als je er een tweede kindje bij wil, moet je al vlug
30.000 Yuan ophoesten. Gelukkig kwamen onze ouders met respectievelijk 10 en 7
kinderen er goedkoper van af .
51
Menukaart zonder foto’s, gelukkig gokten we goed.
Ook het Facebook verhaal wordt nog eens bovengehaald. Hij vertelt ons trouwens dat
sinds gisteren ook Gmail werd geblokkeerd. Ik hoop niet dat ze meelezen, want
anders worden volgende week vermoedelijk alle liekenspeeters-linken ook uit de
lucht gehaald.
Morgen staat er ook weer één van de hoogtepunten van onze reis op het programma
en hopen we jullie morgenavond te kunnen vertellen waarom de Walen twee panda’s
konden bietsen.
Ik zag twee beren broodjes smeren
Posted on 20 juni 2014 by Hilderik
Gisterenavond ben ik nog eventjes een kaart van de stad gaan kopen. Onze Trotter
vermeldt dat je voor 5 Yuan zo’n kaartje kan kopen in alle kiosken. Bovendien staan
de straatnamen er niet alleen met Chinese karakters op, maar ook in Pinyin (dit is
Chinees, fonetisch geschreven, zonder dat je Chinese tekens moet kennen)
gemakkelijk als je het moet vragen . Enfin onze kaart was uitsluitend met Chinese
tekens. Hilde is er een hele tijd mee bezig geweest om de bezienswaardigheden op te
zoeken aan de hand van de Chinese tekens en die dan telkens op de kaart aan te
duiden. Nu een statenplan is een stratenplan, maar ik verzeker je dat dit toch een hele
uitdaging was.
52
Chinees stratenplan
Vandaag wacht het fokcentrum van de panda’s. We zetten onze wekker om 6 uur. In
alle vroegte verlaten we onze nieuwe thuisbasis om voor de grote toeloop in het
fokcentrum te zijn. Gisteravond kochten we in een plaatselijk bakkerijtje enkele
croissants en een broodje, zodat we niet teveel tijd zouden verliezen met het ontbijt.
Om de hoek kapen we een taxi en voor half acht staan we al op het domein. Alleen de
werknemers en verzorgers zijn op het appèl. Wij kunnen dus helemaal alleen op ons
duizendste gemakjes genieten van het grote domein. We gaan onmiddellijk richting
Giant Panda’s omdat die in alle vroegte voor de eerste warmte worden gevoed.
Giant panda on a lazy morning
We kunnen in alle stilte genieten van het ontbijt van deze toch wel prachtige dieren.
Als er twee dieren zijn die ik er wil uitpikken zijn het de Koala en de Panda… beiden
beertjes… tja ne mens voelt zich aangetrokken door zijn soortgenoten zeker. Ik weet
het. Voor de Panda’s moesten we niet naar China komen, je kan deze tegenwoordig
ook in Wallonië in Pairi Daisa gaan bekijken. Daar lopen er echter maar evenveel
rond als dat wij koningen hebben. In de wereld zouden er maar zo’n 2000 rondlopen
(ik heb het niet meer over koningen hé Winne), waarvan er uiteindelijk maar een
53
honderd in het wild verblijven. Deze zijn natuurlijk zo goed afgeschermd dat dit – net
zoals de ’Tasmaanse Duivels’ in Australië – alleen in beschermde omgevingen te
bekijken zijn.
Tot voor kort was dit Panda-fokprogramma alleen om wereldwijd de dierentuinen
van Panda’s te voorzien, maar het blijkt zo goed te lukken dat er ook exemplaren
terug in het wild kunnen worden uitgezet. Enfin, ik moet niet vertellen dat we hier ten
volle van genieten, dit is weer een uitstapje om in te kaderen. Tegen de tijd dat wij
ook de kinderafdeling, de kleutertuin en de rode panda’s (nog veel zeldzamer) op ons
eentje konden bekijken, begint de massa toe te stromen en kunnen wij terwijl
iedereen naar de panda’s stormt, op onze duizendste gemakken het enige
pandamuseum in de wereld aan een onderzoek onderwerpen.
Daarna slenteren we nog wat door het gigantische domein, en kopen in een kleine
shop onze jaarlijkse prullaria voor de kerstboom. Iedere buitenlandse reis brengen we
een kleinigheid mee voor de kerstboom. Die begint ondertussen al wereldse allures te
krijgen.
We ontmoeten hier, niet geheel onverwachts, onze Hongaarse vrienden van vorige
nacht die hier met een gids naartoe zijn gekomen. Ze zijn hier niet over te spreken
omdat de gids hen op minder dan een uur door dit gigantische domein wil loodsen. Ik
zie dat zijn zakken weer uitpuilen van de chips. Ik denk dat hij tegen het einde van
zijn vakantie de kaap van 200 kilogram wil nemen. Enfin de reden dat ze dit liever
georganiseerd doen is een slechte ervaring die ze hadden in Beijing met een tuktuk
die hen meenam en hen midden in een Hutong, ver van alles weg, wilde afzetten
tegen een woekerprijs van 300 Yuan. Tja, deugnieten lopen er overal rond zeker.
Aan de uitgang staan enkele taxi’s die ons voor het dubbele van de normale prijs
willen terugvoeren. Ik bal mijn vuisten al, het verhaal van onze Hongaarse vrienden
indachtig, maar ondertussen kennen we het klappen van de zweep en houden een
geüniformeerde bestuurder aan die braafjes zijn metertje opzet.
54
Netjes op een rij…
Na de middag brengen we een bezoekje aan de hut van Du Fu, één van de bekendste
dichters van China die leefde rond de jaren zevenhonderd-en een-chick dus …tijdens
de Tangdynastie.
Du Fu hut – Groene oase
De Chinese dynastieën zijn net zoals de Egyptische enorm boeiend, maar dit is iets
dat je beter eens kan ‘Googlen’ of in het Chinese geval ‘Baiduen’. Een overzichtje van
de dynastieën hebben we alvast in de menu van onze blog gezet. Het park dat volledig
aan deze dichter is gewijd, is de grootste groene oase in Chengdu. Vandaag houden
we dus een groen dagje en we genieten achteraf bij een ijsje en een drankje en
begluren op onze beurt onze Chinese vrienden die net als wij de drukte van de stad
ontvluchten.
55
Du Fu hut. Dichter ontmoet dichter.
We hebben het nog gezegd. De Chinezen zijn eigenlijk een heel levendig, vriendelijk
volkje met soms een raar gevoel voor humor, maar in tegenstelling tot wat wij op
voorhand dachten, zeer behulpzaam. Het rochelen moet je er maar bijnemen.
Inderdaad tientallen keren per dag hoor je voor, achter, links en rechts van je,
meestal mannen (alhoewel dat ik al menig vrouw moeite hoorde doen, alsof het slijm
van tussen haar tenen moest komen) diepliggende geluiden hoor produceren, en
spugen dat ze moeten oppassen dat ze zelf niet over hun eigen slijmerig
lichaamsvocht uitschuiven.
Vanavond liep er naast ons een gast die zo diep rochelde dat hij er van moest braken.
Ik had schrik dat hij de fluim er handmatig ging moeten uithalen. Ik kan ondertussen
één en ander verdragen, maar van zulke lieftallige taferelen word ik echt niet vrolijk
.
Nog een kleine anekdote die onze gastheer gisteren vertelde: als een jongen en een
meisje kennis maken met elkaar en ze menen het (nadat blijkt dat de jongen een huis
kan kopen) stort de jongen zijn volledige wedde op de rekening van het meisje. Tja
da’s een kwestie van vertrouwen zegt hij. Dat er veel vrijgezellen rond lopen behoeft
geen verwondering zeker .
We beslissen om ’s avonds de 5 kilometer te voet naar ons hotel te overbruggen.
Metro is leuk maar boven de grond is er wel veel meer te beleven.
56
We stoppen nog bij een leuk restaurantje waar we een soort van Chinese hotpot met
vis eten die al onze smaakpapillen aan het werk zet. We dachten eerst een stoofpotje
van konijn te nemen maar gelukkig zag Hilde op het laatste moment dat dit abdomen
(ingewanden) waren. Ach, we aten in Schotland ook al de ingewanden van een schaap
(hagis), dus van een konijn zal ook wel niet slecht zijn zeker . Bweuk…. .
Hotpotfestival
Posted on 21 juni 2014 by Hilderik
Vandaag is weer onze laatste dag in Chengdu en we maken er maar weer een
‘tempeldagje’ van. In de voormiddag nemen we Qinyang Gong of de ‘tempel van de
groene geiten’ onder de loep. Deze valt vooral op door zijn zwarte achtergrondkleur
en natuurlijk zijn twee geiten die glad gewreven zijn door de duizenden gelovigen die
hem dagelijks onder handen nemen. Ik denk bij mezelf, laat ik er ook maar eens op
wrijven, baat het niet, het schaadt hopelijk ook niet. Mijn haar en verstand zijn nog
altijd in dezelfde orde van grootte als gisteren, maar ik had misschien harder moeten
wrijven.
Na deze wrijfgeiten-tempel, wandelen we verder naar de Wuhou Ci. Oorspronkelijk
een gedenkplaats die al snel een toeristische attractie werd sedert de Tangdynastie(!),
nu een soort van Mausoleum van Liu Bei die zich tijdens de Mingdynastie (zo’n 750
jaar later) liet opmerken. Leuke plek met veel groen en mooie beelden.
Qingyang Gong Tempel van de groene geiten – Hilde kust draak (haar Chinese teken)
57
Na de laatste rustplaats van deze moedige Mingdynastieke-gabber staat de zon op
haar hoogste punt en onze kilometerteller staat al weer roodgloeiend. We stoppen
aan een restaurant waar veel locals zitten. Niet dat we hier al een restaurant zijn
tegengekomen waar veel westerlingen zitten, om de eenvoudige reden dat hier niet
veel westerlingen rondlopen.
Na een eenvoudige maar lekkere maaltijd voor nog geen € 10,- zijn onze batterijen
weer opgeladen om de volgende confrontatie met nog maar eens een Boeddhistische
tempel aan te gaan. Deze keer nemen we wel de metro uit angst dat ons
kilometertellertje gaat ontploffen.
De paviljoenen van de Wenshuttempel zijn gelegen in een leuk park waar de locals
naartoe komen om tot rust te komen. De tempel is gewijd aan de Bodhisattva van het
verstand. Na de gebruikelijke confrontatie met mijn evenbeeld Bouddha, genieten we
van het mooie parkje.
Wenshutempel of Manjushri
Beide tempels zijn blijkbaar een geschikte plaats voor de dames om het Tai Chi te
beoefenen. We herkennen nog enkele bewegingen, maar kunnen ze toch niet meer
nadoen. (Daar verschieten jullie van hé dat wij ooit Tai Chi hebben beoefend ).
We gaan ’s avonds op onze elan verder en brengen nog een bezoekje aan het vlakbij
ons hotel gelegen ‘Peoples park’ waar een bedrijvigheid heerst van jewelste. Het is
zaterdag en iedereen geniet hier samen met zijn familie van zijn vrije dag. Er wordt
gezongen dat het een lieve lust is. Drie karaokes op minder dan twintig meter van
mekaar proberen mekaar te overstemmen met een kakafonie aan valse noten. De
fiere partners van de zangers klappen in hun handen, terwijl de volgende zanger zich
meester maakt van de microfoon zonder dat het vorige zangwonder op de appreciatie
van het publiek kan rekenen.
58
Peoples park – kaarters
Er wordt met de kaarten gespeeld, kinderen stoeien in het water, er wordt met boten
gevaren, thee gedronken. In dit park zijn een paar van de meest gerenommeerde
theehuizen van China gehuisvest en wij als gepatenteerde koffieslurpers, willen ons
voor de gelegenheid bekeren tot en theeritueel.
Het overvolle terras met zijn overbeladen tafels met theekopjes en resten van allerlei
zaden, die hier met de kilo verorberd worden, nodigen niet echt uit maar we bijten
door. Hier worden vermoedelijk meer zonnepitten en weet ik veel welk zaad naar
binnen geperst alsof ze hopen dat dit zangzaad straks voor de nodige juiste noten op
hun Karaokefest zal zorgen.
Wij vinden een tafeltje dat min of meer aan onze normen voldoet en laten ons een
Jasmijntheetje bezorgen, van ritueel is er niet veel sprake want het moet vooruit
gaan. Nadat de thee een paar minuten getrokken heeft en wij onze buren stiekem
begluren hoe zij hun thee nuttigen, apen we onze Chinese vrienden na en slurpen het
theeke naar binnen. Alleen begrijpen wij niet hoe zij dit naar binnen krijgen, ofwel
heeft er iemand in mijn thermos met water gepist ofwel zijn onze geparfumeerde
thees niet te vergelijken met deze rommel… maar dit ligt alleen aan ons hoor.
Intussen komen ze ons om de haverklap vragen om onze oren te reinigen. (alsof al dat
zanggeweld nog niet voldoende onze orenschelpen entert). Ze hebben daarvoor
vervaarlijk materiaal mee. Maar uit onze oren blijven ze uit . Hun stokskes zijn
wellicht toch niet groot genoeg voor mijn oren (ik zal het zelf maar zeggen zeker
Vanne…).
59
Peoples park Theeritueel
Als we wat later, al het dansgeweld in het park laten voor wat het is en op zoek gaan
naar een restoke voor de avond. Vinden we dit in een hotpot-restaurant niet ver van
ons hotel. De garçon die het onthaal verzorgt neemt zijn taak ter harte en hij werpt
zich op als onze persoonlijke verzorger.
De menukaart is weerom zonder prentjes en alleen maar in Chinese tekens. We
worden vrij goed in het communiceren met Chinezen en met de hulp van onze
vertaalapplicatie kunnen wij de nodige lekkernijen op tafel laten toveren. We
bestellen wat varkenswangetjes, wat rundsvlees, wat groentjes. Zij toveren op hun
beurt een pot met groentjes op tafel en steken onder de tafeltje een vuurtje aan zodat
het soepje begint te koken en wij dan net zoals met fondue ons vlees tussen onze
stokjes laten koken.
De hotpot is in dit geval een echte hotpot. Ik ben ondertussen één en ander gewoon
wat betreft pikant eten, maar dit is niet pikant dit is kokend lood. Hilde moet na twee
stukjes vlees het hotpotfestival staken en eet alleen de droge rijst. Ik volhard in de
boosheid, maar na een tijdje zie ik roder dan de honderden pepertjes in ons soepje.
Mijn lippen branden alsof ik met mijn smikkel op een strijkijzer ben gevallen. Ik vrees
dat ik de rest van de avond dit kokend lood in mijn lichaam zal kunnen volgen tot en
met het afscheid morgenvroeg op toilet .
60
Menukaart
We stoppen dit vuurgevecht en stoppen in het eerste het beste winkeltje en blussen
onze bek met elk twee ijsjes. Voor alle zekerheid vervolledig ik de bluswerken en kap
enkele lokale bieren naar binnen die mij voor de gelegenheid smaken alsof het Duvel
was.
Als kampvuuravond in Chengdu kan dit natuurlijk tellen al had ik best met wat
minder vuur gelukkig geweest. Ons contact ’s avonds met ons Merel maakt alles goed.
Ook onze Jenthe en ons Jana passeren de Viber/Skype-revue. Onze jongste schelm
Janko kregen we niet aan de lijn, maar die zagen we gisteren toevallig in levende lijve
een handdoekje over de camera’s gooien. Het was weer feest ten huize Liekens-
Peeters .
Morgen nemen we voor de verandering het vliegtuig naar onze volgende bestemming.
Lijiang kan zich maar beter schrap zetten, want we komen er aan…
Reacties:
1. Eva Serkeyn says: 24 juni 2014 at 10:04
Héla Hilde, ruik ik daar Chinese concurrentie voor de “Geitenbond”???
Hilderik says: 25 juni 2014 at 06:17
Als rasechte geit moest ik die Chinese geiten toch eens gaan bekijken hé. Maar geen nood. Die
bronzen gevallen kunnen niet aan onze geitjes tippen zulle.
61
Matriarchaat
Posted on 22 juni 2014 by Hilderik
We leggen een aanbod naast ons neer om in Chengdu te blijven en er Engelse les te
geven. We besluiten dus maar om vanmorgen een taxi voor minder dan € 5,- naar de
luchthaven te nemen en onze Chinareis verder te zetten.
Na ons Laos avontuur vorig jaar met Air-Laos kan zowat alles. We vinden een vlucht
voor € 180,- met Capital Airlines voor ons beiden naar Lijiang, gelegen in de
provincie Yunnan. Na een uur en een kwart vliegen landen we stipt op de luchthaven
van Lijiang. De landing is spectaculair. De aanvliegroute ligt tussen vierduizenders,
zowel links als rechts stijgen de bergen boven ons uit. Als we landen zitten we zelf op
2400 meter. Hopelijk krijgen we geen last van hoogteziekte.
Lijiang Landing tussen de bergen van de Jade Draak
Lijiang is gelegen in een aardbeving-gevoelig gebied en kwam in 1996 in het nieuws
als de stad zowaar helemaal verwoest werd. Met internationale hulp werd alles terug
opgebouwd en kon de oude stad – die de mooiste van China heet te zijn – terug
worden opgebouwd. En staat nu zelfs op de Unesco Werelderfgoed-lijst.
Als je weet dat er in België al een groot verschil is tussen een Limburger en een
Antwerpenaar, dan hoef ik niet te vertellen dat het verschil hier nog veel frappanter is
tussen de inwoners van de verschillende provincies.
De Naxi, afstammelingen van Tibetaanse nomaden, hebben Lijiang als hun
geestelijke hoofdstad en er lopen hier nog heel wat rond (zo’n slordige 300.000) en
die leveren natuurlijk in hun klassieke klederdracht zeer leuke foto’s op. Trouwens
deze bevolking gaat gebukt onder matriarchaat, de vrouwen werken hier voor de
62
kost terwijl de mannen zich enkel wat mogen bezighouden met tuinieren en muziek
maken. Ik doe navraag voor immigratie, maar Hilde wil mij niet helpen bij het
invullen van de Chinese papieren .
Naxi in vol ornaat
Alle gekheid op een stokje, als Pingyao al een pareltje is dan schieten woorden ons te
kort om Lijiang te beschrijven. Natuurlijk kan het niet anders dan dat het stadje
overspoeld wordt door toeristen, vooral vandaag zondag is het hier over de koppen
lopen. Weliswaar haast voor 99,9% Chinezen.
We laten ons verdwalen in al die pittoreske straatjes en komen uiteindelijk terecht in
het ‘park van het Meer van de Zwarte draak’. Een van de meest fotogenieke plekken
in Azië. De wolken willen niet echt mee en ‘Snow Moutain’ in het ‘Jade Dragon-
gebergte’ ligt helemaal gehuld in de wolken. Maar zelfs dan nog levert het leuke
beeldjes op.
Het park van het meer van de zwarte draak
We proberen voor morgen een trip naar de Tiger Leaping Gorge (de diepste kloof ter
wereld) te regelen. De organisatie waar we na lang zoeken een Engelssprekende
63
Chinees vinden, wil ons wel inschrijven voor morgen, maar krabbelt na een
telefoontje met zijn baas terug. De weersomstandigheden voor morgen zijn niet goed
genoeg en dan is het veel te gevaarlijk. Volledig mee akkoord, ware het niet dat wij
voelen dat zijn baas volgens ons geen westerse toeristen mee wil. Enfin, we proberen
morgen opnieuw en desnoods zetten we onze zoektocht naar een andere organisatie
verder. In het slechtste geval nemen we een taxi en zien we wel hoe het verder moet.
We verdwalen nu echt helemaal en nadat we de hulplijn van enkele Chinezen
inroepen om ons terug op het rechte pad te krijgen, laten we ons verleiden voor een
waar Jak-festijn met als toetje wat kippenpoten. De Jak is overheerlijk en ook de
kippenpoten zijn niet slecht, maar aan die zwarte klauwen zit toch wat weinig vlees
aan.
Kippenpoten
Het plan was om vanavond met onze Belgische biervlag wat keet te gaan schoppen in
één of andere lokale kroeg. De meeste kroegen hebben grote schermen opgesteld voor
de clash tussen België en Rusland, (voor de andere matchen ook hoor) maar ik voel
dat mijn lichtje stilaan aan het doven is voor vandaag. Het zal een wonder heten als ik
hier op de kamer al tot de aftrap volhoudt (start middernacht). De Chinezen
supporteren alvast voor de Belgen (Belishi) zoals ze het hier zo leuk kunnen zeggen.
In ieder geval, hier heerst er een ware WK-manie, de sportzenders hier zenden 24 op
24 uit, telkens in een truitje van hun favoriete ploeg van de dag. Vandaag dus in de
Belgische truitjes.
Reactie:
1. tt says: 23 juni 2014 at 09:23
Dat adres om Engelse les te geven mag je me wel bezorgen! TT
64
Hilde met haar ingebouwde gps
Posted on 23 juni 2014 by Hilderik
Vanmorgen tijdens het ontbijt maken we kennis met een in Hongkong geboren
Chinees die op jonge leeftijd naar Australië (Sidney) is uitgeweken, maar ieder jaar
naar China terugkomt. Hoe ouder je wordt, vertelt hij, hoe meer je geïnteresseerd
raakt in je eigen geschiedenis.
Hij vertelt ons ronduit over de invasie van de Japanners in Birma en de aanval van
diezelfde schelmen op de Amerikanen in Pearl Harbour. Hij vertelt niet zonder enige
fierheid dat zij (de Chinezen) de Japanners in de tweede oorlog wisten staande te
houden hier in deze contreien, anders hadden we volgens hem allemaal Japans
gesproken. Hij voegt er ook aan toe dat de angst van de westerlingen voor een
eventuele invasie van de Chinezen, onterecht is. Zelfs ten tijde van de Mingdynastie
bevoeren de Chinezen al de zeven wereldzeeën, maar nooit met inhalig gedrag (zoals
de Christenen wel eens pleegden te doen… dit zijn mijn woorden niet die van hem)
om land te veroveren, maar om kennis en geschenken te delen. De Chinezen zijn geen
agressief volk, wat hebben zij in het verleden ooit veroverd? (dit zijn dan zijn
woorden, niet die van mij, alvorens ik voor naïeveling word versleten).
Enfin een zeer boeiend gesprek en een leuke aanzet om onze dag te beginnen. Onze
voormiddag hangt er al voor een stuk aan, maar we hebben deze voormiddag nog
genoeg tijd om de Wang gu pagode onder de loep te nemen. De Leeuwenheuvel
volgens het plaatselijke Naxi of het Dogba.
Wan Gu
Een zware beklimming, vooral als je weet dat we al boven de 2400 meter starten, en
we door de hoogte al weinig hebben geslapen. Je voelt een tekort aan zuurstof, mijn
65
hersenen krijgen zo al te weinig zuurstof, ik zeg het maar liever zelf. Maar als je dan
nog een paar honderd meter moet klimmen… enfin het uitzicht is spectaculair en we
genieten met volle teugen.
Wan Gu Pauwengepronk
Na dit adembenemend (letterlijk) uitstapje laten we ons na wat pauwengepronk
afzakken naar het huis van Mu. Een locatie die je volgens ons gidsje eventueel kan
laten links liggen, maar volgens ons toch wel fotogeniek genoeg is.
Mu’s house
We doen ons in het Praagcafé te goed aan wat westerse snuisterijen en bekijken
tijdens een korte middagrust de beelden van België-Rusland. Vannacht zijn we niet
verder dan de bedroevende eerste helft (de eerste tien minuten niet te na gesproken)
geraakt. We zagen al via een uitgelaten Mathilde en Flup op onze smartphone dat we
vermoedelijk met de ganse buit gingen lopen.
66
Na dit kort interludium gaven we ons weer over aan de oude stad, die voor Hilde met
haar ingebouwde gps geen geheimen meer heeft. Ik volg op een getekende kaart waar
ik noch kop, noch staart kan aan krijgen en buig ootmoedig het hoofd en volg gedwee
mijn meerdere in deze discipline. Ze brengt ons vlekkeloos terug naar ‘het park van
het meer van de zwarte draak’ waar de hemel iets meer is opgetrokken en de sluier
rond Snow Mountain iets gezakt is.
We doen ook nog een tweede poging om het instituut te bezoeken dat zich bezig
houdt met het Dogba. 1400 bekende tekens in dit enige nog levendige
hiërogliefenschrift worden hier verder bestudeerd en ontcijferd. Een mooie locatie,
maar het opzoekwerk is vooral een werk van lange adem en niet echt een toeristische
attractie.
Dogba enige nog levendige hiërogliefenschrift
‘s Avonds maken we nog kennis met twee leuke Amerikaanse madammen (eentje met
Chinese roots) en wisselen wat adressen en mails uit. We krijgen het adres van een
applicatie om het Facebook-verbod hier in China te omzeilen, maar we vermoeden
dat je dit op voorhand moet installeren. Voor de geïnteresseerde (VPN unlimited).
Enfin wij slagen er hier niet in, maar misschien als je dit voor je bezoek aan China
installeert???
Ondertussen is de nacht gevallen en valt de regen met bakken uit de lucht. Hopelijk
komt onze uitstap van morgen niet in het gedrang.
67
Tijgersprong
Posted on 24 juni 2014 by Hilderik
We beslissen gisterenavond om de uitstap naar de Tiger Leaping Gorge op ons eigen
te organiseren. We kunnen met een Chinese organisatie mee, maar dan moeten we al
om kwart voor zeven klaarstaan en de plek waar ze ons oppikken is nogal onduidelijk.
We bedanken voor het aanbod en volgens onze gastvrouw is het eigenlijk best alleen
te doen.
De nacht beslist er echter anders over, Hilde frequenteert het toilet de ganse nacht
door. ’s Morgens volledig uitgeteld beslist ze om in het hotel te blijven, aangezien ze
nog steeds niet beter is. Ik twijfel om te vertrekken, maar ze spoort me aan om alleen
te gaan. Te gek om rond te lopen, zegt ze, om de ganse dag haar handje vast te
houden en het prachtige weer te negeren om de gorge te bezoeken.
Onze gastvrouw zal voor het nodige paardenmiddel zorgen en belooft me dat ze haar
in de watten zal leggen.
Ik vertrek met een klein hartje richting busstation en wat blijkt… de bustickets voor
vandaag naar de Tiger Leaping Gorge zijn uitverkocht. Godv……
Markt
Maar wonder boven wonder, de dame achter het loket spreekt enkele woorden Engels
en ze legt met handen en voeten uit dat ik nog een laatste ticket kan bemachtigen
voor Qiaotou. Vandaar moet ik dan een andere bus nemen die mij tot aan Tina’s
Guesthouse brengt. Ik twijfel of ik niet beter terug kan gaan naar het hotel, want ik
maak me toch wel een beetje zorgen. Na wat Viber-contact beslis ik om verder te
gaan. Ik ben hier nu toch, dus kan ik evengoed dit avontuur aangaan.
68
Na wat zoeken geraak ik uiteindelijk op de bus, dit zijn weer Aziatische toestanden.
Veel te kleine zitjes en een bus die in Vlaanderen wellicht niet door de autocontrole
geraakt. Leuke vooruitzichten als je hiermee de bergen in moet.
Busrit Lijiang – Tiger Leaping Gorge
Toevallig zie ik dat een Chinees met een rugzak dezelfde richting uit moet als ik en hij
belooft mij om te verwittigen als we moeten uitstappen. Na een dikke twee uur, zijn
we in Qiaotou. Hij spreekt een Zhang-vrouw aan, van een plaatselijke bergstam, die
mij voor 160 yuan naar het guesthouse wil brengen. Bovendien wil ze daar op mij
wachten terwijl ik de afdaling naar de Tiger Leaping Gorge maak.
Het lijkt een beetje op een Indiaanse die mij voorzichtig langs deze spectaculaire weg,
klimmend langs ingestorte stukken weg, via neergevallen rotsen, naar het guesthouse
brengt (zie filmpje).
Met Zhang-madame naar Tiger Leaping Gorge
Daar brengt ze mij naar het begin van het pad waar ik twijfel of ik deze spectaculaire
afdaling wel in mijn eentje ga maken. Het begin van deze route is indrukwekkend…
gevaarlijk. Ik overweeg of ik niet gewoon een paar foto’s van hier neem en
onverrichter zake met deze Zhang-madame terug naar de bushalte rijd.
69
Een Chinese familie die aan de afdaling begint, neemt alle twijfel weg. Ik volg in hun
voetsporen deze gevaarlijke afdaling. Dit is bijna kletteren met momenten. Met
trillende benen komen we op een platform waar ik kan kiezen om de afdaling verder
te zetten via laddertjes of via een stijl afdalend pad. Een deel van de Chinese familie
gaat voor de volgens mij onverantwoorde opties van de ladder, terwijl ik als
beschermer van moeder en dochter de gewone weg neem. Die is al meer dan
spectaculair genoeg. Na een veertig minuten dalen, bereiken we de rivier Jinsha
Jiang, die schuimend van woede en onverbiddelijk haar overtollige water over deze
gorge uitbraakt.
Tiger Leaping Gorge – Hangbrug
De legende wil dat een tijger hier de rivier overspringt om aan jagers te ontkomen. Ik
kan een deel overbruggen langs een houten bruggetje, waar ik met de schrik van mijn
leven de overkant bereik. Ook hier weer word ik uitgenodigd om samen op
verschillende familiefoto’s te poseren.
Het moeilijkste deel, de afdaling, is achter de rug. Iedere wandelaar die af en toe in de
bergen gaat wandelen weet dat de afdaling het moeilijkste is. Na de woeste
schuimbekkende rivier wat te laten aanzwellen met mijn zweet, vang ik de terugtocht
aan. Ik volg in het spoor van enkele jongeren die bijna lopend naar boven gaan. Aan
de eerste halte zie ik ze hijgend uitrusten en als ze zien dat ik niet stop om te rusten
vliegen ze me weer, halsbrekende toeren uithalend, voorbij. Ze kunnen het toch niet
maken dat deze oversized vreemdeling voor hun naar boven gaat. Bij de tweede halte
zie ik enkelen de wanhoop nabij. Ik stijg op een rustig tempo naar boven zonder dat
ik eigenlijk moet stoppen. Na de derde rustplaats zie ik enkele ‘bijna lijkjes’ liggen
hijgen, die zal ik niet meer terug zien voor de top.
Boven word ik uitbundig door een Zhang-oudje verwelkomd. We drinken samen op
de goede afloop en ik laat mij gewillig, uitgeput, door deze lieftallige Zhang-madame
terug naar het busstation brengen.
70
Eind goed al goed in de armen van een Zhang-madame
Daar krijg ik het voorstel om ipv een bus te nemen, met haar door te rijden naar
Lijiang voor 300 yuan (of € 35,-). Ik zal wel de gewone bus nemen. Als ik echter nog
enkele Chinezen zie zoeken naar een bus, kunnen we met gebarentaal een
overeenkomst maken om elks voor ongeveer € 5,- met een minivan terug naar Lijiang
te rijden.
Na een bijna twee uur durende rit met rokers en gekwetter, ben ik in de wolken als ik
aan het hotel kom en Hilde min of meer weer op de voet zie. Ze ziet nog wat bleekjes
en heeft nog niets gegeten. Ik sleur haar mee naar een restaurant achter de hoek waar
een schotel rijst wonderen doet. Ik moet ons kampvuurwijntje alleen nuttigen, want
dit edele vocht kan misschien nog voor wat onheil zorgen.
Morgen vertrekken we in alle vroegte naar onze volgende bestemming met een twee
uur durende treinrit. Dali here we come…
Reacties:
1. TT says: 25 juni 2014 at 09:50
Spoedig herstel Hilde! – TT
2. E10 says: 25 juni 2014 at 13:34
spectaculair (maar niet voor mijne bek)
71
Verwend
Posted on 25 juni 2014 by Hilderik
Vandaag bereiken we ons onderkomen ergens in Dali, de thuishaven van de Bai-
people. We zetten ons wekkertje om 6 uur, maar mijn ingebouwd klokje maakt mij
om vijf voor wakker. Onze gastvrouw is mee extra vroeg opgestaan om ons ontbijt
klaar te maken. Hilde voelt zich al een stuk beter, maar eieren als ontbijt is nog een
stapje te ver. Ze legt ons echt in de watten, dit hotelletje kan ik alleen maar aan
iedereen aanraden.
We krijgen nog een lift naar het fonkelnieuwe treinstation van Lijiang dat
vermoedelijk één van de mooist gelegen stations is dat we ooit zijn tegengekomen….
En dat zijn er ondertussen al wat.
Lijiang treinstation
We krijgen ondertussen al een berichtje van onze nieuwe gastvrouw, een B&B in Dali,
dat ze ons van de trein komen oppikken. Zo is aan reizen niets meer gelegen. We
worden hier eigenlijk ongelofelijk verwend. We wentelen ons in deze gastvrijheid en
laten ons deze diensten welgevallen. Als je je nog herinnert welke miserie we vaak
hebben om taxi’s te vinden die je niet willen pluimen… (met het door onszelf
opgelegd zeer beperkt reisbudget.) We willen binnenkort terug weg dus moeten we
zuinig zijn .
Op de trein socialiseren we met onze buren die de Engelse taal goed machtig zijn (iets
wat in deze contreien steeds minder en minder voorkomt).
Na een dikke twee uur stopt de trein in Dali. We zijn niet ver meer van de grens met
Myanmar (voormalig Birma), ook de Tibetaanse grens is niet echt ver meer af. Sapa
72
in Vietnam is ook binnen dagafstand en dat maakt ons toch wat weker. Hier hebben
we enkele leuke herinneringen.
We zijn in het land van de Bai-minderheidsgroep, ook hier dragen de vrouwen nog
vaak hun traditionele felgekleurde outfit.
Dali Bai madammen
We installeren ons in ons nieuw onderkomen, een B&B van weerom een ongelofelijk
behulpzame familie. Daarna eten we een curryschotel (voor Erik, Hilde houdt het nog
wat sober met een schoteltje rijst) in een klein plaatselijk restaurant en doen een
kleine verkenning van de stad.
Na de middag maken we een wandeling tussen rijstvelden en kleinere veldjes met
allerlei gewassen en we gaan richting Erhaimeer. Een meer van meer dan 42 km lang
en ongeveer 9 km breed. Het is meer dan een uur stappen en mijn benen die nog vol
melkzuur zitten van de gorge-afdaling van gisteren en Hilde die nog een beetje aan
het recupereren is van haar nachtelijke escapades gisteren, moeten diep gaan om tot
ginder te geraken.
We passeren nog een authentiek dorpje waar de tijd duidelijk is blijven stilstaan en
waar de toeristen nog nooit van gehoord hebben. Om de eigenheid van dit dorpje te
bewaren, ga ik de naam hiervan niet publiceren . We worden hier trouwens door
enkele jongeren achterna geroepen met Ni Hao Laowai. Wat zoveel betekent als ‘dag
vreemdeling’.
73
Dali – Baidorp
We passeren een marktje met taferelen uit een historische film en hetgeen we aan het
meer te zien krijgen… Jongeren die in ondergoed elkaar proberen de loef af te steken.
Het zou een scene uit de witte kunnen zijn.
We hopen een taxi te kunnen vinden, maar dit dorpje staat vermoedelijk niet op het
schema van de taxiboys. We zetten er dus maar de pas in en wandelen de 7 km terug.
Als we terug in onze B&B arriveren, zijn we beiden stikkapot. We overwegen om
morgen een gezapige bergtocht te maken, maar onze vermoeidheid zou er wel eens
een motorritje rond het meer van kunnen maken.
In een kleine supermarkt vinden we een lekker Spaans wijntje die de Chinese wijnen
tot pompwater herleiden. Een smek-orgie niet te na gesproken, waar we in een het
plaatselijk restaurant bij momenten het gevoel hebben tussen een kudde dieren te
zitten eten, is dit weer een goddelijke locatie.
Ik heb die app ‘VPN unlimited’ om Facebook hier te kraken geïnstalleerd gekregen…
en het werkt nog ook.
Mount Cangshan
Posted on 26 juni 2014 by Hilderik
Mount Cangshan, vierduizend vijfhonderd meter hoog. 1000 meter minder dan Snow
Mountain in Lijiang maar toch al meer dan de moeite waard. We vertrekken in Dali
op 1900 meter en stijgen naar 2650 meter. Een loeizware beklimming. Het duurt
twee uren voor we boven aan de tempel Zhongi Si zijn. Een tempel met een
bijbehorend klooster waar de monniken Tai Tchi Chuan beoefenen. Je kan er ook
blijven slapen, maar vandaag is het een natuurdagje en laten we de monniken voor
74
wat ze zijn. Ook de tempel krijgt maar een matige belangstelling van ons, en na een
kleine rustpauze zijn we terug op weg naar wat één van de mooiste scenery ’s is die we
ooit zagen. We blijven de rest van de tocht zo’n tien kilometer op een zeer mooi
aangelegd pad dat bijna de hele wandeling op dezelfde hoogte blijft. Het pad ligt er
beter bij dan de voetpaden hier in de buitenwijken van Dali. Je moet er met hun open
riolen en putten in het voetpad goed uitkijken dat ge hier geen poten breekt.
De spectaculaire zichten wisselen mekaar in sneltempo af. Boven op het pad, en dat
maakten we al meerdere malen mee, lopen er heel wat families die met de stoeltjeslift
naar boven zijn gekomen, hierboven een kleine wandeling maken en na minder dan
een uur weer krossen om bij de lift te zijn.
Per paard Dali Mount Cangshan
Een avontuurlijker aangelegde Chinees huurt beneden aan de voet van de berg een
paard met drijver die hen zo naar boven en beneden brengt. Wij staan hierboven dus
te lekken van het zweet omdat wij onze eigen paardenkracht gebruikten om hier te
geraken. We hebben anders al zoveel beziens, nu ze ons voor hun ogen zien smelten,
kan hun plezier niet op. Ze noemen de Westerlingen hier trouwens ook wel eens
langneus (ik ken iemand die gezegend is met een geweldig exemplaar, benieuwd hoe
ze hem hier zouden noemen… Maar ik noem geen namen, want het is te delicaat… ik
wil alleen kwijt dat zijn voornaam begint met Va… ;-)))
75
Spectaculaire vergezichten Dali Mount Cangshan
Enfin het is loeizwaar maar het is de moeite waard. De laatste kilometers is er een
mogelijkheid om …een kabellift te nemen. Wij overwegen om dit ook te voet te doen,
maar op mijn gps staat al meer dan 23 kilometer. We opteren dus maar voor de
kabellift. Zodra ik mijn ticket heb gekocht mogen we onmiddellijk in een gesloten
bakje plaatsnemen. Ik twijfel nog of ik alsnog te voet zou gaan, maar de deuren gaan
onherroepelijk dicht en we zitten met ons beiden gevangen in de kooi. Zodra het spul
mee begint te draaien is er geen stoppen meer aan, we worden gekatapulteerd en
hangen op duizelingwekkende hoogte te bengelen aan een klein kabeltje dat ons ipv
naar beneden, eerst nog hoger en hoger een nieuwe bergtop overvoert.
Reizen is een beetje je angsten overwinnen, maar met dit vervoermiddel blijf ik het
toch moeilijk hebben. Ook Hilde heeft andere favoriete vervoermiddelen. Enfin als ik
wat rustiger word, genieten we van de ongelofelijke landschappen. Iedere keer als ons
bakje een piloon passeert, is het toch een beetje schrikken. Er is hier nog een tweede
kabelbaan die je op 25 minuten naar een bergtop brengt en afzet aan een bergmeer.
Wij vinden echter dat je een berg te voet moet bedwingen als je hem wil overwinnen,
dus twee kabels op een dag … geef toe da’s toch een beetje te veel van het goede.
Kabelbaan Dali Mount Cangshan
76
Op het einde van onze kabelbaan rit waar ik onverschrokken uitstap nemen we een
taxi voor € 4,- naar onze B&B. Het is al halfvijf als we gewassen en gestreken klaar
zijn en wachten op onze volgende activiteit voor vanavond, een romantische Chinese
musical. Ik werk ondertussen al mijn blog wat bij en na een lekker hapje begeven we
ons rond halfacht naar den theater.
Een openluchttheater waar 6000 plaatsen zijn, met geweldige decorstukken, waar de
majestueuze bergen in de achtergrond een hoofdrol spelen, waar de echte sterren een
feeërieke sfeer scheppen waar iedere gepatenteerde theaterhater stil van zou worden,
waar minstens 120 actrices en acteurs het beste van hun zelf geven, boten die varen,
luchtacrobatie, projecties, en ik kan nog zo eventjes doorgaan. Er ontbrak maar én
ding: publiek. Met ongeveer dertig mensen waarvan er in de loop van de
voorstelling zeker 20 verdwijnen. Een beetje pijnlijk, als die 120 mensen die het
beste van hun zelf gaven moesten beloond worden met dit schaarse handgeklap.
Openluchttheater
Nog eventjes iets anders: de naam China betekent zoveel als Midden-land… het land
in het midden van de aarde. Da’s natuurlijk zoals je het interpreteert. In onze gang
hangt alvast een wereldkaart die dat nogal letterlijk neemt .
Wereldkaart volgens Chinezen
77
Reacties:
1. yvan says: 26 juni 2014 at 16:04
Begint met Va.. ? Valère ? Vatrick? Varel? Vart? Vamiel? Varc?
En bij ons noemen ze de sintkatelijnewaverenaars ‘de langoren’ …+)
2. E10 says: 26 juni 2014 at 16:39
Onze wereldkaart is niet beter
En heb je eens een wereldkaart van Amerika gezien, wel je mag kontent zijn als er nog iets anders op
staat
En wat betekent bejing ?
3. TT says: 26 juni 2014 at 22:33
@E10
Bei = noorden
jing = hoofdstad
Beijing = hoofdstad in het noorden
cfr Nan = zuiden
Nanjing = hoofdstad in het zuiden (was vroeger hoofdstad)
Fietsen op de heide met Aalscholvers?
Posted on 27 juni 2014 by Hilderik
Vanmorgen staat weer een helse tocht van 125 km op het programma. We plannen
om een brommertje te huren en de hele tocht rond het meer te maken. Onze
gastvrouw helpt ons aan het ontbijt met een tekstje in Chinese tekens zodat we een
mobieltje met benzine kunnen huren. De meeste zijn elektrische brommertjes en
hebben maar een actieradius van een dikke twintig km… vermoedelijk zelfs niet als
wij daar beiden op kruipen.
Na het vijfde verhuurbedrijfje zakt de moed in onze schoenen. Nergens eentje met
benzine te krijgen alleen elektrische sleuren. Onze gastvrouw voelt precies nattigheid
en ze komt ons achterna gelopen om mee te onderhandelen… niks gekort geen
brommertje… tenzij een elektrisch. We bestuderen de kaart nog eens goed en
78
beslissen in plaats van het ganse meer rond te rijden, alleen de westelijke oever te
verkennen… per fiets.
Het plan is om met de fiets tot aan Ren Li Yi te fietsen waar de ‘tong van het meer’ te
vinden is, dit is een kleine landtong van ongeveer één kilometer lang en amper dertig
meter breed. In dat dorpje wordt er trouwens ook nog met aalscholvers op vis
gevangen.
Wij huren dus een fietsje voor ongeveer € 2,- per persoon voor de ganse dag… daar
kun je niet voor sukkelen denk je dan. Hilde is nog geen 50 meter weg of haar
versnellingsapparaat draait tussen haar wielen. Gelukkig zonder enige erg. Wij dus
terug, de winkeldame is ondertussen gaan lopen. Wij wisselen met de hulp van de
buurvrouw de fiets in voor een andere.
Het zijn twee mountainbikes die voor ons beiden drie maten te klein zijn. Geen
probleem, we zetten het zadel op de hoogste stand, het stuur is geen beginnen aan, en
wij weg. Na een paar kilometer wordt al snel duidelijk dat dit gaat pijn doen. Maar 18
km tot aan de aalscholvers, wij zijn geen watjes hé. Wij op ons duizendste gemakken
via allerlei liefelijke dorpjes waar de tijd is blijven stilstaan. Het meer langs de ene
kant met daarachter het panorama van de oostelijke bergen. Langs de andere kant de
bergen die we gisteren bedwongen hebben… Nu ja, bedwongen
Dali Fietstocht Erhai meer
Het is een prachtige rit en we verbijten alle twee de zadelpijn, de rugpijn en de
slapende handen. Als we het met onze eigen trekking fietsen konden doen, gingen we
voor de hele toer. Maar de pijn laat zich meer en meer gelden. Enfin tegen de middag
zijn we zowat op onze bestemming en maken een leuke tussenstop op de landtong.
Daarna zetten we koers naar het dorpje waar er nog aalschovers actief zouden zijn,
waarmee de vissers gaan vissen op het meer. Het is middag en noch de vissers noch
79
de aalscholvers geven thuis. We krijgen nog een tweede kans in Guilin, één van onze
volgende bestemmingen om samen met die vogels een partij vissen op te duiken.
We zijn dus eigenlijk een beetje onverrichterzake terug moeten keren. Enfin, we
hebben genoten van de landtong, de dorpjes met hun vriendelijke bevolking en de
leuke prentjes aan het meer.
Dali Fietstocht Erhai meer
Ik heb via Garmin Open Streetmaps de kaarten van China op mijn gps gezet en ik
moet zeggen, dat werkt hier feilloos. Ik moet dus nog iets rechtzetten van vorig jaar
toen we in Lao Cai waren in Vietnam aan de Chinese grens. Mijn gps werkte toen niet
en ik dacht dat dit de Chinezen waren die de gps-signalen blokkeerden. Niets is
echter minder waar, het was gewoonweg mijn toestel dat stuk was. Ondertussen heb
ik van Garmin een nieuw toestel gekregen (gelukkig was deze nog onder garantie).
Enfin, we doorkruisen het ganse dorpje en ik zie dat we ondertussen al 25 kilometer
op de teller staan hebben. Dit wil dus zeggen dat we op het einde van de dag 50
kilometers zullen genuttigd hebben. Dit heet vandaag overconsumptie. We zijn
stikkapot en we zien beiden op tegen de rit met de veel te kleine mountainbike.
Bovendien is de terugweg licht bergop en waait er een klein briesje in ons nadeel.
De zon brandt en onze bidon is leeg. Dit wordt met vlag en wimpel één van onze
zwaarste fietstochtjes. Om de kilometer moeten we bijtanken. Ik heb het gevoel dat
we hier de processie van Echternach aan het fietsen zijn. Drie zware inspanningen op
vier dagen is blijkbaar toch een beetje te veel van het goede. …
Weerom krijgen we hier niet alles gezien, want eigenlijk moeten we nog de drie
prachtige Pagodes, symbool van Dali, laten linksliggen. Ach wie weet komen we hier
ooit wel terug.
80
Vanavond komt daar nog een nachtelijke treinrit naar Kunming bovenop. We
beslissen dus om het daar wat kalmer aan te doen en een hotelletje met een sterretje
meer te nemen, dat we gelukkig via onze ouwe getrouwe Booking.com weten te
reserveren.
Bloggen op 2000 meter hoogte in Dali
Reactie:
1. TT says: 27 juni 2014 at 13:30
‘k hoor het al. We gaan mogen trainen;
Kerstmis
Posted on 28 juni 2014 by Hilderik
Gisterenavond na een leuke babbel met onze gastvrouw, die heel openhartig over
haar land praat, laten we ons naar het 16 km verder gelegen station van Dali brengen.
Daar zijn we meer dan één uur te vroeg en installeren ons helemaal achteraan de
wachtzaal en kijken deze mierennestdrukte toch telkens weer met verwondering aan.
Opnieuw zijn we de enige westerlingen.
81
Wachten op de trein naar Kunming
Om half twaalf mogen we al op de trein, waar we in wagon zes zitten, opnieuw in het
eerste coupé, bed 1 en 2. We delen ons coupé met een jong Chinees koppel die
duidelijk niet gelukkig zijn met ons gezelschap. Zodra de trein vertrekt leggen we ons
onmiddellijk te slapen, het is tenslotte ook al kwart voor twaalf.
Maar…het scheelde niet veel of ik had eigenhandig een Chineesje stilletjes van deze
aardbol willen trappen. Eentje minder zou toch niet opvallen . Ik denk dat het de
eerste keer was dat hij met het treintje weg mocht. Aan ontbering zal het niet gelegen
hebben, want hij had dezelfde lichaamsbouw als ik en dat is niet van ontbering. Of het
nu was om te gaan roken of om zijn overtollige lichaamsvochten uit zijn lichaam te
persen, ik vrees dat met de frequentie waarmee hij de deur open en dicht doet, de
deur het niet zal volhouden tot in Kunming. Bovendien doet hij het lichtje boven zijn
bed zo dikwijls aan en uit dat ik het gevoel krijg dat hij kerstmis wil simuleren. Als hij
omstreeks drie uur het grote licht aanknipt, laat ik mijn stem wat zakken en brom in
ware kerstmanstijl… howhowhow… Het helpt maar hij knipt toch het lichtje boven
zijn bed aan en begint paniekerig onder zijn bed te zoeken… Vermoedelijk is zijn gsm
gevallen en tussen het bed gezakt. Enfin, om een zééér lang verhaal kort te maken,
zo’n gezelschap is een ware nachtmerrie. Gelukkig komen we al omstreeks kwart voor
zes aan in Kunming.
Alsof deze verschrikkelijke korte nacht nog niet voldoende was is het hard beginnen
regenen. Niet het ideale scenario om met een rugzak op je rug en nog een ander klein
rugzakje op je buik een taxi te vinden. Wij hebben ons adres op een papiertje laten
schrijven en laten het aan de taxichauffeurs zien, maar ze wimpelen ons allemaal af.
Doodmoe met een doorregent papiertje met ons adres op en niemand die je wil
helpen of op z’n minst wil zeggen waarom ze je niet willen helpen. Geloof me vrij, dit
zijn geen momenten om ons te benijden. Na een tijdje is er toch een vrouwelijke
taxichauffeur die het doorregende papiertje bekijkt en toont welke richting we
moeten uitgaan.
82
Hilde vraagt nog eens Beijing Lu (Pekingstraat) en als ze knikt beslissen we maar te
voet verder te gaan, dit heeft geen zin. We menen trouwens uit haar reactie te
begrijpen dat het niet ver te voet is. Na een tijdje zien we inderdaad dat we op de
juiste straat zitten. En na een tijdje doemt het gigantische hotel met zijn 37
verdiepingen voor ons op. Tegen de tijd dat we de goed verstopte ingang terugvinden
zijn we door en door nat. Het is ondertussen half zeven en de dame achter de balie
maakt er ons attent op dat we pas tegen zeven uur op de kamer mogen. Ik protesteer
en maak haar duidelijk dat we al de ganse nacht op de trein zitten en dat een half uur
vroeger op onze kamer geen economische gevolgen zal hebben voor hun keten.
Room with a view
Na wat getwijfel krijgen we onze sleutel en rusten de rest van de voormiddag wat uit,
lezen wat bij, enfin het is weer middag voor we het weten. We proberen voor morgen
nog een uitstap te regelen naar het stenen woud, weerom een eigenaardig
natuurverschijnsel. De zoektocht naar een organisatie die ons wil meenemen is weer
een zeer vermoeiende bezigheid. Niemand wil vreemdelingen meenemen… We weten
niet goed of we dit onder de noemer racisme moeten catalogeren. Tegen vijf uur zijn
we beiden redelijk pist en vol frustratie. We nemen ons voor om ons niet te laten
inpakken en we proberen in ons eigen hotel nogmaals en roepen er een soort van
manager bij, eentje die eindelijk de taal van Shakespeare begrijpt en bovendien nog
vlot spreekt ook.
We overdonderen haar en zeggen dat we speciaal een omweg van 3000 kilometer
hebben gemaakt om naar dat ‘stenen woud’ te gaan en dat we kost wat kost (nu ja…)
naar daar willen. Ze neemt ons mee naar een aangrenzend reisbureau (waar we al
eerder waren, maar die geen vreemdelingen wou meenemen). Na wat aandringen van
onze hotelmanager, worden we toch toegelaten tot de groep. Er is echter een
uitsluitend Chinees sprekende gids, we passeren langs één of ander verkoopcentrum
en de lunch is ook niet westers (alsof we hier nog geen Chinees gegeten hebben). De
83
hotelmanager twijfelt zelfs een beetje aan de kwaliteit van het eten… Als dat maar
goed afloopt.
Enfin dit zijn niet de ideale reisdagen, maar dit hoort er nu eenmaal bij. Maar hier in
China is het vaak niet eenvoudig om te krijgen wat je wenst. Maar met wat
doorzettingsvermogen en vooral eindeloos geguld en humor… maar van dat laatste
stak er vandaag niet veel meer in ons zakje .
We vieren onze overwinning met een duik in het zwembad op de zevende verdieping
en genieten van het zicht over de stad en de bergen op onze kamer op de 26ste
verdieping van het WTC.
Na de publicatie van de kaart van het midden-land, kreeg ik via opmerkingen een
leuke discussie tussen:
E10: “Onze wereldkaart is niet beter. En heb je eens een wereldkaart van Amerika
gezien, wel je mag content zijn als er nog iets anders op staat. En wat betekent
Beijing?”
TT: “Bei = noorden jing = hoofdstad Beijing = hoofdstad in het noorden
cfr Nan = zuiden Nanjing = hoofdstad in het zuiden (was vroeger hoofdstad)”
Interessant weetje, dankjewel hiervoor.
In dit hotel kunnen we gelukkig wel CNN volgen. We krijgen onthutsende verhalen
over de bevolking op het platteland. Niet minder dan 72% van de kinderen hier gaan
met honger naar school. De sociale zekerheid is een ramp. Voor mensen die nog ten
dienste hebben gestaan van het land (of de partij) is er één of ander fonds om uit te
putten. Maar de andere overgrote meerderheid zal zelf uit eigen zak zijn
dokterskosten moeten betalen. Een bevallende moeder moet wachten tot het haar
beurt is… Neem dan nog de handel in levende donoren en dan weet je wel dat er nog
heel wat werk aan de winkel is.
Intussen valt de nacht over de stad en rond ik mijn verslag van de dag af. Met een
Chinees/Tibetaans wijntje in de hand van Shangri-la (dat niet te zuipen is) genieten
we nog wat van het spectaculaire zicht dat de verlichte stad Kunming ons biedt.
84
Chinees bad
Posted on 29 juni 2014 by Hilderik
Gisterenavond nog een extra modem gekregen van het hotel, want we kregen ons
blogbericht van gisteren niet gepubliceerd. De halve staf stond hier op onze kamer,
want tenslotte moet een Belishi-familie verzorgd worden. (Belishi = België).
Vanmorgen zitten we al om 6u30 aan het ontbijt en gelukkig maar, want onze
chauffeur hangt al om twintig na zeven aan onze telefoon. Het busje zit al vol dus, ik
mag vooraan zitten, dus wij denken we zitten gebeitst voor vandaag. Na een klein ritje
worden we er echter aan het busstation uitgekieperd. We worden verzocht in een
hotel naast het busstation te wachten. Een beetje vreemd, we zitten helemaal alleen in
de een groot salon. Alles zal toch wel goed doorgegeven zijn…
Na een klein half uurtje staat er een juffrouw te roepen Shilin, Shilin. Wat zoveel
betekent als Stenen woud. Wij staan recht en ze vraagt om te betalen. Ik laat ons
briefje zien dat we gisteren meegekregen hebben en ze begint verwoed te bellen. Na
wat geChinees heen en weer, krijgen we toestemming om op de bus te stappen. Zelfs
de gids spreekt geen Engels. Nu uiteindelijk blijken twee meisjes toch wel wat Engels
te spreken. Veel moet het niet zijn, als ze ons maar weten te vertellen wanneer we
terug op de bus moeten zijn.
We maken er een echt Chinees dagje van. We volgen de groep en stappen van het ene
elektrische wagentje op het andere en vliegen van hier naar ginder, foto’s nemend van
de ene bezienswaardigheid terwijl iedereen eigenlijk al naar de volgende
bezienswaardigheid aan het uitkijken is.
Kunming Stenen woud – Shilin
Enfin, we leren nog een ander koppel kennen van Shanghai dat wel goed Engels
spreekt en die ons een beetje op sleeptouw neemt.
85
Het stenen woud was alvast al de moeite meer dan waard. Dit is weer één van die
creaties van de natuur die het karstgebergte heeft herschapen in deze fenomenale
grillige beelden die van de hand van een kunstenaar kunnen zijn.
Na deze natuurshot, krijgen we een lunch aangeboden waarvoor mijn hondjes zouden
passen, maar honger is een goede motivator. Maar zelfs onze nieuwe Chinese familie
trekt toch een beetje met de neusvleugels. Enfin, als hier maar geen imodium aan te
pas komt, ben ik al best tevreden.
Hierna krijgen we dus het verplichte nummertje langs een winkelcentrum… en wat
voor één. Hier staan meer bussen bij mekaar dan dat er in België rondrijden. Je kan
hier over de koppen lopen en je kan niet iets opnoemen dat hier niet te koop is. Wij
genieten van een wandeling en van een ijsje en laten deze Chinese gewoonte aan ons
voorbij gaan. Hierna krijgen we de keuze ofwel een taxi nemen naar ons hotel ofwel
nog een museum meepikken en een diner.
Gierig als we zijn op reis gaan we ‘all the way’ en gaan mee naar het museum.
Ondertussen blijft de gids maar uitleg geven, twee uur op, twee uur af… in het
Chinees! Ik overweeg om haar microfoon te saboteren. Mijn oren tuiten van haar
geschreeuw door het microotje. Na een tijdje valt mijn ‘euro’ dat ik oortjes bijheb en
geniet de rest van de trip van JD .
Het zogezegde museum blijkt weerom een verkoopcentrum, voor zilver deze keer. We
komen binnen via een grote ruimte waar ze het over elkaar schuiven van de
aardplaten simuleren en de hier zéér gevoelige aardbeving-regio nabootsen.
Daarna moeten we inderdaad weer langs de honderden verkopers die onze Chinese
vrienden bijna opeten. Ons laten ze met rust om de eenvoudige reden dat ze geen
Engels spreken. ’t Heeft dus soms zijn voordelen .
Onze motor begint stilaan te sputteren. We twijfelen of we dat avondeten nog wel
mee gaan nuttigen. Nu we zo ver zijn denken we, kan dit er nog wel bij. We stoppen
aan één of ander nogal onguur restaurant en krijgen een lunch die het dubbele aantal
sterren krijgt dan het restaurant vanmiddag, maar nooit de Michelinquotering zal
krijgen van een Vlaamse frituur.
86
Kunming _ eten bij de Chinees
Enfin, het is leuk om met onze nieuwe vrienden samen, de ongekende (al goed)
gerechtjes te proeven en op zijn Chinees de dag af te sluiten. Weer een onbetaalbare
ervaring rijker en op die manier geraakt ons zakje humor weer gevuld. We hebben
weer enkele buitenlandse contacten bij. Als iedereen die we de laatste twee jaren
hebben uitgenodigd effectief afkomt naar onze Casa, gaan we al onze broers en
zusters moeten mobiliseren vrees ik . En misschien is dit dè aanzet naar onze, al zo
lang op handen zijnde B&B .
We tellen ondertussen mee de uren af die onze Jenthe in het verre Afghanistan moet
kloppen en hopen op een behouden thuiskomt. Misschien leest hij dit… maar
misschien ook niet. Het zou in ieder geval leuk zijn om hem op zijn verjaardag als hij
thuiskomt (1 juli) met een leuke sms of Facebook berichtje te verwelkomen. Zijn
nummer 0484 38 39 00.
Sporen tussen Karst
Posted on 30 juni 2014 by Hilderik
Ik ben gisteren nog vergeten te vertellen over de Sami. Shilin (het Stenen woud) is de
geboortestreek van deze zeer kleurrijke bevolking. Je zag trouwens gisteren op enkele
foto’s de in fel rood uitgedoste dansers. Ook vele Sami geven rondleidingen in het
stenen woud.
87
Wij worden vanmorgen maar pas tegen acht uur wakker, dit is bijna een record denk
ik. Vandaag stond er in de voormiddag nog de Bamboo-tempel op het programma,
maar we genieten op onze duizendste gemakken van het ontbijt en beslissen om deze
voormiddag de vogel-en plantenmarkt in de Oude straat van Kunming te verkennen.
De voormiddag is zo weer voorbij en na een kleine lunch is het tijd om te pakken en
uit te checken. We hebben onze langste treinrit voor de boeg: 17 uren trein- en
rochelplezier. Het is altijd een beetje spannend afwachten wie onze medereizigers
zullen zijn.
Het is toch een meevaller als blijkt dat Aad, een noorderbuur onze coupé deelt.
Verder is er nog een Chinese jonge man die de hele tijd in de gang blijft zitten en waar
we dus niet veel last van hebben.
We doen gisteren zo veel moeite om in Shilin te geraken en vanavond passeren we
hier met de trein. Enfin, op die manier genieten we nogmaals van deze wonderlijke
creaties van de natuur. Bovendien krijgen we vanuit de trein leuke beelden van
boeren die hun rijst en maïs tussen deze grillige stenen verbouwen. Tijdens de 1200
kilometer lange treinreis rijden we tussen allerlei verschillende karstformaties. De
fengcongkarst of kegelkarst is er zo eentje van… indrukwekkend. Morgen als we in
Guilin aankomen zal Fenglinkarst of torenkarst het overnemen. Ook verdwijngaten
(tiankeng) zouden de revue moeten passeren, hopelijk kunnen we er eentje
fotograferen.
Ik maak voor de verandering mijn verslagje op de trein. Of ik het gepubliceerd krijg is
maar zeer de vraag want mijn 4G verbinding is nooit sneller dan Edge (snelheid van
internetverbinding) .
Morgenvroeg wisselen we de provincie Yunnan in voor de provincie Guangxi waar we
treinen tot Guilin en daar met de auto worden opgehaald (dit heeft Hilde gisteren
weer lekker voor de bakker gekregen), en rijden we verder naar Yangshuo, waar we
midden de spectaculaire karstheuvels en rijstvelden zullen logeren. En waar de Li (Li
Jiang) hopelijk de aangekondigde schilderachtige beeldjes zal opleveren.
We zullen hier deze keer met de Miao of Hmong te maken krijgen. Met deze zowaar
nog kleurrijker bevolking maakten we vorig jaar alvast kennis in Vietnam en hadden
zelfs de eer om er te blijven slapen. Deze keer laten we die kelk aan ons voorbij gaan.
88
Afscheid van een Vlag…
Posted on 1 juli 2014 by Hilderik
De treinrit is een aaneenschakeling van tunnels. Alsof we van Kunming naar Guilin
ondergronds rijden. De keren dat we dan toch uit een tunnel komen worden we
getrakteerd op adembenemende Karstlandschappen. Er zaten echter een paar
rochelkampioen tegen elkaar uit te maken wie het hardst zijn spuug in zijn keel kon
laten rollen. Ik had graag de nummer 1 tem 5 in willekeurige volgorde mijn
ongewassen lakens in hun bek gestoken. Je leert er mee leven, maar gewoon raken
doen we na vier weken nog niet. Nadat we een paar uur weg zijn is het toilet in onze
wagon al buiten gebruik… kan niet missen .
Wat van onze Belgische treinen niet kan gezegd worden, moeten we van de Chinese
spoorwegen toch wel gezegd hebben: stiptheid is hier niet zoals in België een loos
begrip. Met uitzondering van vandaag. De trein heeft voor de eerste keer een
vertraging, en wat voor een. Meer dan 2 uur te laat rolt hij het station van Guilin
binnen, waar we opgehaald worden om naar onze eindbestemming Yangshuo, 60 km
verder, te worden gebracht.
We verblijven in één van onze leukere hostels tijdens deze reis. Bovendien is de
eigenaar een Gentenaar die na wat rondzwerven hier zijn stekje vond. Zijn frigo’s
steken vol met Belgische bieren die we dan ook aan een proeftest laten ondergaan. En
ze doorstaan de test met verve en we moeten tot spijt van wie het benijd, alle andere
Aziatische bieren achterlaten… Al moet gezegd dat bij deze verzengende
temperaturen een lekkere Tsingtao, het toch weer haalt van onze veel te sterke bieren.
Als je bij deze temperaturen 2 Duvels drinkt, kunnen ze je van het asfalt schrapen.
Vanavond spelen onze rode duivels tegen Amerika en Hilde laat haar kleinood dat ze
doorheen heel China zeulde, achter bij deze leuke Vlaming die vanavond met nog een
andere Vlaming en enkele Amerikanen gaat supporteren. De Vlag heeft haar einddoel
hiermee bereikt. Waar beter dan hier op zo’n leuke plaats tussen het karstgebergte, de
mooiste plaats in China en bovendien bij een Vlaming die hier de Belgische bieren
promoot. Bovendien bezegelt hij de ruil met twee Belgische biertjes. Zijn Hostel
Carpe Diem zal voor eeuwig in ons geheugen gegrift zijn.
89
Yangshuo, Afscheid van een vlag in hostel Carpe Diem
Na een verkenningstocht doorheen de stad, waar we getrakteerd worden op en
tropische regenbui, plannen we een late uitstap met een lokale visser en gaan we op
de Li vissen met aalscholvers.
Is dit zonde…? Wel de vissers doen het hier al eeuwen op die manier. De vogels hun
nek zijn inderdaad met een touwtje afgebonden, maar wel zodanig dat ze nog wel de
kleine visjes kunnen verorberen. Als ze grotere exemplaren vangen laten ze die met
plezier door hun baasje uit hun bek halen.
Vissen in Yangshuo met aalscholvers
Dierenmishandeling… de meningen zijn verdeeld maar ik denk dat er veel ruwere
spelen zijn waar dieren niet ontzien worden. Het is in ieder geval een schouwspel dat
we niet licht zullen vergeten.
90
Na dit spektakel moeten we de 2 kilometer nog door het bos in het pikkedonker naar
huis. Het heeft wel iets, maar de welverdiende Chinese biertjes achteraf smaken alsof
het Belgische zijn.
De laatste twee dagen krijgen we de blog en de foto’s wel gepubliceerd, maar moeten
via onze smart Phone het berichtje sturen dat onze blog is bijgewerkt. Vandaar dat
het berichtje er enigszins anders uitzag.
Stroomversnellingen met Bamboovlotje
Posted on 2 juli 2014 by Hilderik
Vanmorgen krijgen we een fotoalbum in onze pollen geduwd. Gert, de eigenaar, heeft
een fietstocht uitgestippeld naar de Yulong-rivier die je dan met een bamboo-vlot een
stukje kan afvaren.
Na een stevig ontbijt gaan we naar het fietsenverhuurwinkeltje en kunnen 2 vrij
goede fietsen (in vergelijking met onze fietsen in Dali) versieren. Volgens onze
gastheer zullen we ongeveer een vier uur op de fiets zitten… tenminste als we niet
verloren rijden…
We zijn nog niet goed weg of we vinden ons tweede afslagpunt niet… we rijden nog
eens terug naar ons vorige herkenningspunt en vandaar proberen we nogmaals.
Eigenlijk waren we juist bezig, maar het volgende afslagpunt was gewoon een stuk
verder… Geduld is niet onze beste deugd… Enfin, toch niet die van mij.
Dit is eigenlijk de enige keer dat we op onze stappen terugkeren. Het fotoalbum is
zeer duidelijk. Het is een beetje een fotozoektocht, en eigenlijk let je op die manier
een stuk beter op.
91
Yangshuo Fietstocht
We fietsen door de Baili dorpen en het is alsof we in de Chinese versie van ‘Wij,
Heren van Zichem’ fietsen. Ook hier is de klok stil blijven staan en het ene geweldige
panorama wisselt zich gewillig af met het volgende adembenemende vergezicht. Ne
mens zou er zijn water zo van laten lopen. Gewoonweg prachtig. Dit is Nin Binh, de
droge Halong bay in Vietnam van vorig jaar ten voete uit. Zij het iets grootser.
Ne mens zou er emotioneel van worden, zoveel schoonheid… We zijn hier geheid op
onze plaats .
We hebben een afspraak ergens aan een brug waar onze fietsen op een vrachtwagen
worden geladen en waar wij met een Bamboo-vlot een stuk van de Yulong gaan
afvaren. Maar voor het zover is laat mijn voorste band het afweten en moeten we nog
een heel stukje te voet. We proberen er lyrisch onder te blijven. Maar wanneer een
gewiekste dame me probeert te ringeloren door onze fiets-vlot-voucher te misbruiken
en ons een nieuw vlotavontuur te verpatsen gaat de lyriek eventjes zoek. Gelukkig
voel ik aan mijn water dat er iets niet klopt en gelukkig kunnen we een beetje verder
voor € 3,- mijn band laten repareren. Ook hier proberen ze mij een nieuw bamboo-
avontuur te verkopen, maar als ik de voucher van het hostel laat zien, helpen ze ons
met plezier verder.
92
Platten band
Op de volgende brug komen we op onze afspraak. De man neemt zwijgzaam het
papiertje aan en steekt het in zijn portefeuille. Voor alle zekerheid neem ik contact op
met onze hostel, maar deze keer blijkt het toch wel de juiste gozer te zijn. Enfin, het is
allemaal nogal onduidelijk en nadat hij de fietsen heeft opgeladen doet hij teken dat
we nog een dutje kunnen doen.
Hilde noch ik hebben behoefte aan slaap en maken hem duidelijk dat we meteen
willen vertrekken. Blijkbaar had hij zelf op een powernapje gerekend en we weten
niet of hij erg gelukkig is met zijn nieuwe compagnons.
Zo’n bamboo –vlot is niet meer dan 10 stevige bamboo-balken aan mekaar gesjord
met daarbovenop 2 stoelen. De roerganger staat achteraan met een dunne bamboo-
stok het geheel tussen watervallen, stroomversnellingen en tegenliggers te loodsen.
Bamboo vlot
93
De eerste stroomversnelling/waterval is er al onmiddellijk eentje om in te kaderen.
We zijn doornat, voor zover we het al niet waren van het zweet. Er volgen nog een
tiental stroomversnellingen die niet zo hevig zijn, maar dat weet je natuurlijk pas als
je de versnelling genomen hebt. Het is dus altijd vrij spannend als het lawaai van een
waterval zich aandient.
Ook hier zijn de views weer om op te vreten. We proberen zoveel mogelijk zichten op
onze netvliezen te branden en voor eeuwig en drie dagen op te slagen. De foto’s
verraden natuurlijk niet alles. Je kan nooit de diepte en intensiteit met een foto
weergeven, maar het helpt alvast.
Yangshuo Stroomversnellingen
In de verte zien we een onweer aanrollen en ik hou mij al vast aan de takken van de
bomen (spreekwoordelijk natuurlijk), maar een paar druppels niet te na gesproken,
ontspringen we de tropische dans. De gasten in onze hostel krijgen de volle laag en
ook wij profiteren van de koelere luchtstroming en kunnen in veel dragelijkere
temperaturen de resterende tien kilometers overbruggen.
Voor morgen staat er iets heel anders op het menu. Maar als je dat wil weten… moet
je morgen maar mee je voetjes onder tafel steken.
Wij genieten verder na van lekkere hemelse drankjes op het terras van ons hostel…
hier kan zelfs de beste WK-match België-USA niet tegen op .
94
Cooking class
Posted on 3 juli 2014 by Hilderik
Hilde werkt regelmatig ons draaiboek bij en dit is naast deze dagelijkse proza van
China , toch wel een handig gidsje voor toekomstige Chinareizigers. De
bezienswaardigheden die we per locatie bezochten, de hotels/hostels waar we
verbleven met hun prijs, het transport, enz. Dit kan je allemaal onder de link:
‘Draaiboek’ terugvinden.
Vandaag wordt er niet al te best weer voorspeld en we laten ons verleiden… We
hebben al enige ervaring met oosterse cooking classes, maar onder het moto: de liefde
voor een land gaat door de maag, schrijven we ons vandaag in voor een rondje
Chinees koken.
Yangshuo markt
We hebben afspraak in het park met onze kokkin en het gezelschap wordt aangevuld
met enkele van de Nederlanders die we eerder deze week tegenkwamen op de trein
van Kunming naar Guilin, een Zwitserse met haar dochter die een mondje Chinees
blijkt te spreken en een familie Noren maken het gezelschap compleet.
We trekken eerst naar de plaatselijke markt waar we de producten vers gaan inkopen.
Ondertussen leren we de meest bizarre groenten en fruit kennen. Lotusvruchten,
lotuszaden, Chinese asperges, wit-purperen pepertjes, zachte mierikswortel, verse
bamboescheuten,… te veel om allemaal op te noemen. Ook het vlees en de levende
dieren, die wachten op hun beul, liggen door mekaar uitgestald. Kikkers met tien in
een netje, springend over mekaar, hun laatste seksorgie belevend alvorens ze
overgeleverd worden aan het mes van hun beenhouwer.
95
Yangshuo Markt Pepertjes
Het is een hele belevenis, soms op het randje, vaak er los over, van wat bij ons als
elementaire hygiëne wordt beschouwd. Maar we zijn in Azië en geraken stilaan
gewoon aan andere leefgewoontes. Zolang het maar terug goed komt als we terug in
ons landje zijn.
Daarna worden we in een busje gestopt en laten ons droppen aan een leuke locatie
waar voor de gelegenheid een heuse kookschool is ingericht met alles erop en eraan.
Bovendien is het zicht op het karstgebergte weer adembenemend, hieraan zal het dus
niet gelegen hebben.
Yangshuo koken maar…
Ook het menu dat we klaarstomen is er eentje om duimen en vingers af te likken.
Onze kokkin, May, dompelt ons onder in de geheimen van de Chinese keuken en
neemt ons mee op een culinaire trip doorheen de verschillende Chinese provincies.
Na deze schranspartij, keren we voldaan terug naar het hostel en beginnen we te
pakken voor de volgende verplaatsing. Vanavond vertrekken we naar de luchthaven
van Guilin waar we met een nachtvlucht naar Shanghai vliegen. We komen vannacht
96
omstreeks 2 uur aan op onze bestemming en we boekten nog geen hotel. We zien wel
hoe we dit varkentje zullen wassen.
Reacties:
1. TT says: 3 juli 2014 at 22:59 (Edit)
Wees maar zeker dat jullie reis anderen inspireert!
2. winnie says: 4 juli 2014 at 10:17 (Edit)
I love the pic when you are both cooking!!!
looks so nice!
miss you all lot in Dali.
Delay due to poor weather conditions
Posted on 4 juli 2014 by Hilderik
De taxichauffeur komt ons gisterenavond ophalen rond acht uur en brengt ons via
alle slechte wegen die Yangshuo rijk is naar de luchthaven. Na een uurtje over en
weer geschud, komt hij eindelijk op een tolweg waar hij eindelijk wat snelheid kan
maken.
De laatste 40 kilometer worden we de hele tijd getrakteerd op bliksem en donder. Ik
sta te popelen om het vliegtuig in te stappen . Zodra we op de luchthaven komen,
zien we alle aankondigingsborden… delay due to poor weather conditions… Ik
probeer een andere manier te bedenken om de tweeduizend kilometer die ons van
Shanghai scheidt, te overbruggen. Maar ik vrees dat dit de enige optie is. De
luidsprekers kondigen de vertraging ook in het Engels aan maar we verstaan er geen
bal van. We zijn hier de enige niet Chinezen en onze medereizigers zijn zich van het
bestaan van Engels niet bewust. We worden angstig bekeken wanneer ik iets vraag,
alsof ik verantwoordelijk ben voor het slechte weer.
Na een tijdje wordt toch duidelijk waar we moeten instappen en met veertig minuten
vertraging komt ons vliegtuigje van de onbekende Chinese maatschappij ‘Spring
Airlines’ het tarmac op getaxied.
97
Zodra we via de sluizen het vliegtuig mogen instappen blijkt dat wij op de tweede rij
zitten in first class. Als er iets gebeurt, zal het alvast in stijl gebeuren. Nog nooit
hadden we zoveel beenruimte. Ik heb nu wel korte beentjes, maar ik kan ze helemaal
uitstrekken voor ik de zetel van de rij stoelen voor mij kan aanraken.
Zodra de Chinezen aan boord zijn, vallen alle Chinezen hun ogen dicht alsof ze
allemaal verdoofd zijn. Ook Hilde begint te knikkebollen nog voor we zijn vertrokken.
Ik vraag mij af of ik de enige ben die mij zorgen maak over het slechte weer. Als het
vliegtuig op de startbaan staat en zijn motoren laat brullen dat horen en zien vergaan,
is er geen houden meer aan. Het vliegtuig verheft zich al schokkend door het
onhoudbare lifteffect de hoogte in. Het is alsof alle fotografen van heel de wereld bij
mekaar zijn gekomen om onze start te fotograferen. De ene bliksem lost de andere af
en zorgt voor een prachtig schouwspel waar ik blijkbaar de enige getuigen van ben. Ik
maak Hilde wakker om haar deelgenoot van dit schouwspel te maken. Slaapdronken
knikt ze voldaan en laat mij alleen met dit licht- en klankspel.
We krijgen de mededeling dat de ganse vlucht onze gordel niet los mag wegens het
slechte weer en de thermiek onderweg. Ik heb geen problemen met vliegen, maar hier
ben ik als de dood voor. Enfin, we geraken na een dikke twee uur veilig aan de grond
in Shanghai en van zodra de piloot op zijn remmen staat voor het luchthavengebouw,
worden de Chinezen als bij wonder wakker en kruipen als het ware over mekaar om
als eerste buiten te komen.
Een taxi brengt ons tegen dezelfde snelheid als het ‘Springvliegtuig’ naar ons
onderkomen in Shanghai. Het is halfdrie ’s morgens als de chauffeur met scheurende
banden zich naar zijn volgende klant begeeft. We zijn blij dat we nog licht zien
branden in ons hotel, maar onze vreugde is van korte duur.
“Jullie hebben pas vanaf morgen gereserveerd”, zegt een vermoeide bediende. Ik laat
de mail van booking.com zien waarin er bevestigd wordt dat we op de laatste moment
nog een aanpassing hebben gedaan. Ze is echter onze taal niet machtig en wimpelt
ons af… hier staan we nu, oververmoeid. Hilde probeert ook nog eens met handen en
voeten uit te leggen hoe de vork in de steel zit maar niks gekort… alle kamers zijn
bezet. Ik begin mij stilaan op te winden en dat is niet naar de zin van de nachtwaker
die zijn matrak al eens ostentatief naar de andere kant van zijn broek trekt.
Mijn stoppen slagen door, ik klop met mijn vuist op haar bureautje en voel dat ik dit
geen tweede keer moet doen, wil ik het meubel niet tot schroot herleiden. De bewaker
98
nu helemaal wakker, verschiet van zoveel lawaai en schuift zijn matrak terug naar de
andere kant van zijn broek, neemt een borstel en vuilblik en verdwijnt met zijn
matrak tussen zijn benen de lift in, de angstige bediende alleen latend met twee
oververmoeide reizigers. Op vraag van Hilde, laat het kind haar goed hart zien en belt
enkele bevriende hotels op… tevergeefs. Wij besluiten ons kamp op te slaan in het
aanpalend foyer met de belofte dat als morgenvroeg de manager binnenkomt er
storm zal overtrekken.
Hilde legt haar op de bank, ik installeer mij op de vloer onze rugzakken als moeder
kloek achter mij verstoppend. Ik hoef niet te vertellen dat dit een van onze meest
memorabele nachten is in China.
Omstreeks zes uur, komt ze vertellen dat de eerste gasten zijn uitgecheckt en dat de
bewaker de kamer voor ons op orde heeft gebracht en dat we – tot zolang onze andere
kamer niet in orde is – wij gratis van de bedden mogen gebruik maken. Zijn we toch
niet wat streng geweest tegen deze bediende… maar ja, als ge moe zijt .
Shanghai De Bund
Na een hazenslaapje proberen we iets te eten en trekken al geeuwend tegen tien uur
‘de Bund’ op, een leuke promenade langs de Huangpu. Je krijgt het gevoel dat
Liverpool en Chicago nooit ver weg zijn.
Na de middag nemen we de Oostelijke en Westelijke Nankinstraat onder de loep met
zijn Volksplein, maar de regen beslist dat het genoeg is geweest voor vandaag en
dwingt ons enkele terrasjes op waar we ons verwennen met lekkere dingen.
99
Shanghai de oude stad
Als de nacht valt blijkt onze nieuwe kamer toch wel een voltreffer te zijn met zicht op
de oude Chinese stad met op de achtergrond het nieuwe kloppende hart van Shanghai
en zijn hoge torens.
Reacties:
1. TT says: 4 juli 2014 at 15:20 (Edit)
“Ik maak Hilde wakker om haar deelgenoot van dit schouwspel te maken. ”
Jaja, … een beetje met de schrik gezeten?
Had ik het geweten, ‘k had jullie het telefoonnummer van mijn nichtje gegeven.
‘k ben ook ooit zo midden in de nacht aangekomen in Shanghai. Maar dat was noppes hotel. Maar
ook wel een unieke ervaring: die miljoenenstad zo langzaam aan zien wakker worden.
2. winnie says: 5 juli 2014 at 15:18 (Edit)
Big modern city are always full of surprising good or bad…
Wish you all enjoy the time in Shanghai.
winnie
Flapoor
Posted on 5 juli 2014 by Hilderik
Voor dag en dauw staan we aan de poorten van de Yu tuin. We kuieren er heerlijk
rond zonder de drukte van de massatoeristen die op zaterdag verwacht worden. Het
twee hectaren grote tuinencomplex blijkt één van de mooiste van China te zijn. Wij
zijn het met deze stelling van Trotter volmondig eens. Net zoals bij Gaudi’s
monumenten in Barcelona zijn er hier geen rechte lijnen terug te vinden.
100
Shanghai Yu tuin
Wie weet waar Gaudi zijn mosterd vandaan haalde? Enfin hier werd/wordt
gemediteerd, geschreven, gelezen dat het een lieve lust was/is. In zo’n decor lijkt dit
ons niet moeilijk. Zodra de toeristen toestromen is er van mediteren geen sprake
meer en wij wisselen gewillig onze plaats in voor de opdringerige toeristen die – als
het enigszins mogelijk is – de 2 ha oppeuzelen nog voor wij de uitgang hebben
bereikt.
Na deze droomstart lopen we richting ‘Bund’ waar we een overzet nemen naar
Pudong. Het aan de overzijde gelegen stadsgedeelte van de Huangpu, waar de
beruchte gangster Du Yuensheng, alias Flapoor Du, vele jaren geleden de plak
zwaaide… Ik voel mij hier verbonden met deze gangster met dezelfde gebreken als
ikzelf. De hoogbouw zorgt voor de nodige adrenaline. Adembenemend wandelen
tussen al dit concrete, iron and glass.
Shanghai Pudong
Hierna sluiten we de voormiddag af in de ‘Ohel Moishe Synagoge’. Een zeer boeiend
museum over de 23.000 joden die door de inwoners van Shanghai in bescherming
zijn genomen. Dit mede door toedoen van de Japanse viceconsul, die loodrecht tegen
het Japanse/Duits regime in, de Joden redde van een gewisse dood. Deze Viceconsul
Shibota werd net als Oscar Shindler door de Israelische overheid benoemd tot
101
‘rechtvaardige van de naties’. Onze Auschwitz-confrontatie van enkele jaren geleden
is weer voelbaar.
Shanghai Ohel Moishe Synagoge
Na dit aangrijpend momentje, nemen we de metro naar de Franse concessie. Deze
Europees aandoende streek waar we de Huaihai straat omzoomd met zijn platanen
afwandelen tot aan Peoples square kan ons niet echt bekoren. Het museum en de
opera op het einde van deze laan, gelegen aan Peoples square kan dit wel. We kunnen
door tijdgebrek echter alleen de buitenkant aan een nader onderzoek onderwerpen.
Als we verder wandelen tot aan de ‘Bund’ verwittigt onze stappenteller ons dat we
voor vandaag een record gaan breken en houden kampvuuravond in Shanghai in een
leuk restaurant ‘River site’.
Shanghai Bund
Morgen overbruggen we de 1500 km die ons nog scheiden van Beijing tegen
duizelingwekkende snelheid. Op minder dan 5 uur klieven we het Chinese landschap
tegen 300 km per uur met de HST.
102
To travel is to discover that everyone is wrong about other countries
Posted on 8 juli 2014 by Hilderik
“Tourist don’t know where they’ve been, travelers don’t know where
they’re going”. Paul Theroux
Het treinstation in Shanghai waar we inchecken is zowaar groter dan de meeste
luchthavens die ik ken. De ene na de andere HST vertrekt hier uit Shanghai naar
allerlei bestemmingen. Zoveel HST’eetjes naast mekaar zie je niet gauw. Benieuwd of
hij inderdaad zijn beloofde 300 km/uur zal halen.
We mogen 15 minuten voor vertrek aan boord, en als we goed en wel zijn
geïnstalleerd gaan de deuren dicht en begint onze supersnelle tocht naar Beijing.
1500 km overbruggen in 5 uur. Het is zo ongeveer van Brussel naar de Côte d’Azur in
vijf uurtjes.
Ik probeer mijn gps aan de praat te krijgen, maar de ramen zijn vermoedelijk gelaagd
en dat laat moeilijk gps signalen door. Maar vooraan ieder rijtuig staat te lezen welke
snelheid de trein haalt, en inderdaad… we zijn nog maar goed weg of het metertje
haalt al 300. Hij haalt bij momenten zelfs 310 km/uur. Het is alsof je op de rug van
een kogel zit, maar dan veel comfortabeler.
HST Shanghai – Beijing
Er is ook een restauratiewagen aan en daar doet iedereen zich te goed aan noedels en
soepjes en dan kan het slurp- en smekfestival beginnen. Iedereen neemt zijn eten mee
naar zijn zitje. China is een geweldig land met prachtige landschappen en met
103
ongelofelijk vriendelijke mensen; zeer behulpzaam, al wat je wil … maar waar we ons
blijven aan ergeren:
- de meest kokette dame verandert in een wolf als haar noedeltjes voor haar
worden neergezet
- de meest voorname heer transformeert in een schrokkige hond, blik op
oneindig, hoektanden bloot… blijf van mijn soepie
- zodra dit overheerlijke menu is verorberd, staat men recht nog nakauwend
en smekkend, en voor men aan de deur is moet de eerste rochel al tussen de
tanden uit het diepste van de ziel omhooggehaald zijn om zijn toevlucht
gezocht te hebben op de vloer, waar iedereen naar believen zijn servetten en
rochels deponeert en waar er gelukkig onmiddellijk een hulpje met vuilblik
en veger alle sporen komt wissen.
Toch, laat dit je niet weerhouden om naar China te gaan. Hilde heeft er iets minder
last van dan ik, maar ik heb last van geluidpolutie, zelfs iemand die in mijn buurt een
appel eet maakt me kittelorig ;-)) dus ligt het voor een groot deel aan mij.
Een tweede onmogelijke eigenschap is het ongeduld van Chinese reizigers, zowel op
metro, trein, vliegtuig. Ze staan allemaal zo hevig en gefocust dat ze persé eerst willen
instappen alvorens ze de reizigers die willen uitstappen de kans geven het voertuig te
verlaten. Met als gevolg duw- en trekpartijen.
En dan als laatste, waar Hilde het dan iets moeilijker mee had en ik absoluut niet …
het gapen en staren. Ze bekijken ons van top tot teen alsof we buitenaardse wezens
zijn. Vaak nemen ze foto’s, meestal in het geniep (denken ze ), maar soms vragen ze
het wel omdat er iemand van de familie mee op de foto wil. We leken wel even
supersterren. We schatten dat er in die maand meer foto’s van ons genomen zijn, dan
dat wij zelf foto’s hebben genomen van China. (ongeveer drieduizend)
Rond drie uur komen we aan in Beijing, vijf minuten voor voorziene tijd. We mogen
onze bagage droppen in het hostel Alborada, waar we bij het begin van onze reis in
Beijing hebben gelogeerd. Daar worden we als goeie vrienden ontvangen. We mogen
onze rugzakken hier zo lang laten staan als we willen, maar spreken af dat we ze rond
8 uur komen oppikken.
We genieten nog enkele uren van Beijing en spotten voor de derde keer het
Tian’anmen plein, maar ook deze keer laten we het Mausoleum van Mao links liggen.
104
We zagen ome Ho al in Ho Chi Minh, maar deze rakker was me toch iets té links.
Nochtans komen er nog dagelijks duizenden Chinezen hun eer betuigen… maar ja wij
zijn dan ook geen Chinezen hé .
Tian’anmen
We duiken Peking in zonder kaart. Eens we een stad kennen, trekken we onze plan
zonder kaart. Een stad moet je lezen en zodra je enkele assen van de stad kent, heb je
alleen een plannetje van de metro nodig en daar hebben we onze leuke Danie en E10-
app voor.
Na wat gekissebis over de exacte prijs van onze kleine aandenkens met de lokale
handelaar, is het stilaan tijd om onze rugzakken op te halen en richting luchthaven af
te zakken. Ons vliegtuig vertrekt om halfdrie ’s nachts en we hopen nog wat te
douchen (wat uiteindelijk niet lukt, of we moesten terug naar het dichtstbijzijnde
airporthotel). Het eerste halfuur van de vlucht is zo turbulent dat zelfs de
airhostessen door de piloot aangemaand worden onmiddellijk te gaan zitten. Maar de
rest van de twee vluchten verlopen zo gemoedelijk, dat ik vanaf Abu Dhabi zelfs kan
slapen. Dit ligt vooral aan het feit dat er zo weinig volk op het vliegtuig zit, zodat ik
mij languit op de vier middelste zetels kan uitstrekken.
Voor het laatste wapenfeit zorgt de bagageafhandeling. Voor het eerst krijgen we in
Peking op onze rugzakken een sticker opgeplakt dat deze met prioriteit en de nodige
egards moeten behandeld worden… Ik denk dat ze onze rugzakken zodanig hebben
willen verwennen dat ze er wat meer tijd voor nodig hadden in Abu Dhabi… met als
gevolg geen rugzakken in Zaventem.
Enfin, na het nodige papierwerk hebben ze ons beloofd dat ze vandaag tot bij ons
thuis worden gebracht.
105
We worden afgehaald door onze Jenthe en als we thuiskomen is ons Merel door het
dolle heen dat bonnie en bompie terug zijn. De grotere loebassen zijn natuurlijk ook
content, maar hun feesthal in de Groenstraat wordt bij deze terug omgetoverd naar
een gewoon huisje .
’s Avonds kunnen we met alle kinderen genieten van de eerste mosseltjes, en zijn er
heel wat verhalen te vertellen over Afghanistan, de rapporten, China en de nieuwe
werkaanbiedingen .
Onze leuze ‘de weg is onze bestemming’ is nog steeds van kracht, maar als de neuzen
naar huis staan, zijn we toch blij dat we thuis zijn en in onze bib de volgende reis
kunnen voorbereiden.
Ik hoop dat jullie genoten hebben van onze fontonten in China en hopen dat als dat
inderdaad zo is, jullie een klein berichtje achterlaten op onze blog, met eventueel wat
commentaar waar we volgende keer misschien iets meer rekening mee moeten
houden. Indien je dat liever doet, mag het ook in een privéberichtje.
Alvast bedankt voor de leuke reacties die voor ons vaak een hart onder de riem waren
en een stimulans om onze blog verder te zetten.
Oh en onze volgende reis… Weet je? Geef eens wat leuke ideetjes
“To travel is to discover that everyone is wrong about other countries”.
Aldous Huxley Reacties:
1. Jan Liekens says: 8 juli 2014 at 08:43 (Edit)
Hilde & Erik.
Bedankt voor de weerom fantastische blogberichtjes en foto’s. Echt leuk om ze te lezen en te
bekijken.
Groeten
Jan LIekens
2. Peter says: 8 juli 2014 at 09:08 (Edit)
Ik heb in ieder geval genoten van elk stukje.
Het was dagelijks iets om naar uit te kijken in de mailbox!
De fijne en humoristische vertelstijl, gecombineerd met de prachtige foto’s en filmpjes maakte dat je je
106
mee in China waande.
Reizen vanachter een computerscherm, het kan dankzij Hilderik!
Tips om beter te doen? Geen flauw idee, dit is een succesformule wat mij betreft.
Andere reisbestemmingen? Ik heb vernomen dat Chili ook wel enorm de moeite is, maar ik weet niet
of je daar veel internetverbinding gaat hebben.
3. Aline en Michel says: 8 juli 2014 at 09:43 (Edit)
Zoals iedereen vinden wij de reisverhalen enorm boeiend en keken we elke dag uit naar een volgend
reisverslag. En bij dezer kijken we uit naar een persoonlijk weerzien.
Groetjes
4. Kathleen Stas says: 8 juli 2014 at 09:56 (Edit)
beste Hilde en Erik,
Welkom thuis!
Bedankt voor jullie boeiend reisverhaal!
Het was inderdaad leuk om met jullie mee op reis te zijn.
Ik ga jullie dagelijks verslagje missen, de ideale reisgids.
De volgende bestemming…
Zegt Afrika jullie niets? Ik ben alvast fan!
5. Jenthe says: 8 juli 2014 at 11:29 (Edit)
Tof om te volgen en voor minder ervaren reizigers een toffe houvast om zelf eventueel iets voor te
bereiden, en in dat opzicht zou ik een land willen voorstellen waar jullie zelf al lang over bezig zijn:
Canada. En moest dat niet direct een optie zijn is IJsland naar verluid ook zeer mooi kwa natuur en
voor wandelingen dan!
6. Patricia en Hugo says: 8 juli 2014 at 21:55 (Edit)
Il ne faut pas rêver sa vie, mais il faut vivre ses rêves !
Welkom terug thuis !
Pas op : China is sterk verslavend ; binnen 2 maanden gaat Patricia er al voor de derde keer naartoe
….
Is Myanmar niet echt iets voor jullie ???
107
Draaiboek
–> ‘+’bij de bezienswaardigheden en in vet gedrukt betekent dat we dit bezocht
hebben.
Donderdag 5 – zaterdag 7 juni 2014: Abu Dhabi – Dubai
Transport: vlucht Brussel – Abu Dhabi: EY58 (Etihad Airways): 11h20 –
20h00
Overnachting: Premium Inn – € 76,64 (2 nachten) –> Zeer goed! Douche
en toilet bleken gebreken te hebben, maar dit werd na onze melding
onmiddellijk verholpen. Het is een ‘airporthotel’, maar alles is zeer goed met de
bus te bereiken.
(= aanrader)
Abu Dhabi:
+ Sheikh Zayed Grand Mosque
+ Emirates Palace
+ Marina Mall
- Al Ain Oasis
- Abu Dhabi Corniche (wandelroute langs de kust)
Dubai:
- Bur Dubai
+Oude stad
+Dubai Creek
+Houten dhows lossen aan de kade
- Mooie wandeling over Baniyas Road
+Goud souk en spice souk
- Woestijn trekkings
+Burj Khalifa (828 meter): toegang AED 125,- of 24,44 euro (vooraf boeken, max.
30 dagen vooraf) - geboekt om 2:00 pm
- The Walk Dubai
+Dhow Tour
- Souk Madinat
108
- Eten bij Bu Qtair (visrestaurant op plastieken stoeltjes in het zand – uitgebaat door
Indiërs.
Zaterdag 7 juni 2014:
Transport: vlucht Abu Dhabi – Peking: EY888 (Etihad Airways): 21h30 –
08h50 (aankomst 8 juni)
Zondag 8 – woensdag 11 juni 2014: Beijing
Capitool p. 79 – RG p. 73 – Trotter p. 116
Overnachting: Alborada Hostel, n° 3, Si’anmen North Alley, Xicheng, Peking
–
€ 107,21 (3 nachten) –> Goed. Onthaal is prima, we worden zeer goed in het
Engels geholpen. De netheid van de kamer laat te wensen over. Lakens, toilet
en douche zijn proper = belangrijkste, maar de grond is ronduit vuil! Om de
kamer langer te mogen houden, rekenen ze een volledige dag aan (maar we
weten niet of ze ons hier goed begrepen heeft). (=geen aanrader)
+Chinese muur (3 uur rijden + 4 uur wandelen). Wij kozen voor de plaats
Mutianyu (=aanrader)
+Het Zomerpaleis
+Lamatempel
+Tempel van de Hemel
+Tian’anmen plein (plein van de hemelse vrede)
+Verboden stad (15 min. voor opening naar ticketbalie! of op zondag = rustiger,
gesloten op maandagnamiddag)
+Kolenheuvel (achter verboden stad)
+Eetkraampjes
+Oude wijken van Beijing (de hutongs van Dong Cheng) rond de
Klokkentoren en Trommeltoren
+Drumtower
- Beihai-, Qianhai-, Houhai- en Xihaimeer
- Markt van Panjiayuan
+Wangfuyingstreet met avondmarkt (Wangfuying Snack Street =
streetfood)
- Operashow
- Minggraven (50 km N)
109
- Qinggraven (130 km O)
- Hangende Tempel (Xuankong Si) – (ongeveer 200 km W)
- Peking Man Site
Woensdag 11 juni 2014:
Transport: Trein Beijing North – Pingyao: K609: 23h51 – 09h35 (9h44): €
117,36 (2 personen) soft sleeper (=aanrader)
Donderdag 12 – zaterdag 14 juni 2014: Pingyao (Shanxi Province)
Capitool p. 138 – RG p. 244 – Trotter p. 230
Overnachting: Yide Hotel, n° 16 Shaxiang Jie, Pingyao, Shanxi (standard
tweepersoonskamer B, 2 pers., 2 nachten: € 91,-) –> Zeer goed! Iets
duurdere klasse, maar het is zijn geld meer dan waard. Zeer net, authentiek
karakter, kangbed (slaapt goed). De diensten die ze aanbieden, zoals pick-up
service, was+strijk = duur (1 euro/stuk). (=aanrader)
Tip: Je kan in Pingyao aan twee locaties in de oude stad een ticket kopen dat drie
dagen geldig is en waarmee je toegang krijgt tot alle bezienswaardigheden. Je kan wel
telkens maar één keer per bezienswaardigheid binnen. Kostprijs per persoon: 120
yuan (of 14 euro).
+Mingdynastieke Stadsmuur (wandeling van 6,7 km)
+Oude Ming-Qing straat
+De oude woningen
+De tempels en officiële woningen:
De taoïstische tempel Qingxuguan;
De tempel van de Goden van de stad;
De tempel van Confucius;
De oude Boeddhistische Zhenguo Lotustempel;
De Beurstoren (kon niet bezocht worden);
De oude hoofdzetel van het bestuur van Yamen
Meubelmuseum
Rishengchangbank
De residentie van Lei Lütai
Newspaper museum
Armed escort museum
110
Erlang temple
- Shanxi museum
- Shuanglin Si (7 km ZW): met de fiets naar Het Klooster van de Twee Wouden
Zaterdag 14 juni 2014:
Transport: Trein Pingyao – Xi’an: 2669: 21h46 – 06h15 (8h20): €99,- 2
personen hard sleeper (=geen aanrader, zorg ervoor dat je softsleepers
hebt én dat je een trein hebt met een nummer die met een K begint)
Zondag 15 – woensdag 18 juni 2014: Xi’an (Shaanxi Province)
Capitool p. 162 – RG p. 251 – Trotter p. 242
(Overnachting: Green Forest Hostel, 4F, N° 9 North of Main Street, Xi’an
(net buiten de oude stad aan de North Gate (€ 79,- 2 personen, 3 nachten) –>
Goed. Zeer goede ligging. Onthaal en behulpzaamheid zijn zeer goed. Netheid
laat te wensen over. Ze waren net aan het werken aan de ontbijtruimte en dat
bracht veel stof mee. Begrip hiervoor, maar de kamer was bij aankomst zeer
stoffig, de grond zeer vuil en die is tijdens ons verblijf nooit gereinigd. Wel
kregen we elke dag nieuwe handdoeken, maar werd de badkamer voor de rest
niet gereinigd. Geen pick-up service aan treinstation, maar is begrijpelijk
wegens hectisch. (=geen aanrader)
Binnen de stadsmuren:
+Islamitische wijk (Huiwijk)
+De Grote Moskee
+Belltower
+Drum tower
+Het Woud met de Stenen Tafelen
+De Shuyuanmenstraat
+Stadsmuur (south gate = beste startpunt, fietshuur is daar ook goedkoper en
betaalbaar) Wij hebben een halve muur gelopen van North gate over East gate naar
South gate = 7 km)
- wandeling rond de stadsmuur (kleine steegjes met eetkraampjes)
+8 Onsterfelijkentempel
+Tempel van de Stadsgod
111
Buiten de stadsmuren:
+Operahouse (Tang Palace Dance Show) (=geen aanrader)
- De Graven van Hanyangling
+Big wild goose pagoda (met daarachter de Fonteinenshow)
+Terracottaleger (± 40 minuten buiten de stad, 42 km O)
- De Huashanberg (120 km O) (we zagen achteraf foto’s van iemand die wel geweest
is en dat zag er prachtig uit. Jammer dat we dit links hebben laten liggen!)
Woensdag 18 juni 2014:
Transport: Trein Xi’an – Chengdu: K879: 19h45 – 11:40 (15h55): € 91,- 2
personen soft sleeper (=aanrader)
Donderdag 19 – zondag 22 juni 2014: Chengdu (Sichuan Province):
Overnachting: Chengdu Panda Apartment, No 109 Xiao Nan Street,
Qingyang District, Chengdu 610015 (€ 98,- 3 nachten / 2 personen) –> Goed!
Nieuw complex dat enkele appartementen aanbiedt en waarvan een percentage
van de verhuurgelden geschonken wordt aan het Panda fokcentrum. Zeer ruim,
zeer net en voorzien van wasmachine met waspoeder, keuken. Geen
handdoeken of toiletartikelen. Geen pick-up service ofwel tegen duur tarief.
Vrij goed gelegen aan Peoples Park en gelijknamig metrostation. Het bed is wel
zeer hard. De derde nacht kon Hilde hier niet meer op slapen. (=toch een
aanrader)
Capitool p. 358 – RG p. 749 – Trotter p. 490
+De Tempel van de Groene Geiten
+Theemarkt + ceremonie
- Theetempel (rituelen en ceremonies van de monniken)
+Peoples Park (zeer lawaaierig)
- Kookworkshops
- Opera
- Grote Boeddha van Leshan
+Natuurlijke habitat van de reuzepanda’s (Wolong National Natural Reserve,
maar in Chengdu Panda Breeding and Research Center (12 km NO) kunnen
bezoekers de panda’s van dichtbij zien)
+Wuhou Ci of mausoleum van Liu Bei
112
+Wenshu tempel
+De hut van Du Fu
- 4-daagse Cruise op de Yangtze ? Trotter p. 543 (van Chongqing naar Yichang –
boot President 8)
Zondag 22 – woensdag 25 juni 2014: Lijiang (Yunnan Province)
Transport: vlucht Chengdu – Lijiang: JD5135 (Capital Airlines): 10h05 –
11h20: € 179,44 (=aanrader)
Overnachting: Lijiang Emerald Boutique Hotel, 44 Guangbi Lane, Guangyi
Street, Lijiang Old City (€ 131,- 3 nachten, 2 personen, inclusief ontbijt) –>
Zeer goed! Authentiek, zeer proper, voorzien van alle comfort. Zeer goede
badkamer. Beste bed tot nog toe. Kan soms wat lawaaierig zijn buiten, maar
zeker niet storend. Hangt een beetje van de medehuurders af. Zeer
behulpzaam, maar minder goed Engelssprekend. Ze doen wel alle moeite van
de wereld. Gratis koffie, gratis bier. Gratis pick-up service van luchthaven bij 3
overnachtingen. Onderhandelen over de prijs is mogelijk. (=aanrader!!!)
Capitool p. 390 – RG p. 707 – Trotter p. 459
+Oude stad
+Het Park van het Meer van de Zwarte Draak
- De Bergen van de Jade Draak (40 km N)
- Snow Mountain
+Tiger Leaping Gorge (diepste kloof ter wereld, 95 km N)
+Wang Gu Pagoda
+Mu’s residence
Woensdag 25 – vrijdag 27 juni 2014: Dali (Yunnan Province)
Transport: Trein Lijiang – Dali: K9612: 8h25 – 10h16: € 16,10 voor 2
personen hard seat –> Zeer goed
Overnachting: Dali Hooloo B&B, Yuer Road, Dali Old Town, Dali 671000 (€
40,- 2 nachten / 2 personen, inclusief ontbijt) –>Zeer goed. Dit is een B&B,
maar volgens de normen van een hostel. Het enige minpuntje is het Franse
toilet, maar dat gaan ze binnenkort aanpassen. Een zeer attente gastvrouw.
Spreekt zeer goed Engels en is heel erg behulpzaam. Perfecte
locatie. (=aanrader!)
113
Capitool p. 386 – RG p. 700 – Trotter p. 44
- Butterfly spring
+Oude stad
+Huguo Lu en Renmin Lu (straten)
+‘Er Hai meer (gewandeld en gefietst) vissen met aalscholvers (wordt hier niet
meer gedaan)
+Mount Cangshan (te voet naar boven + het 10 km aangelegde pad over
de kam + kabellift naar beneden) zeer mooi!
- Yan’s compound
- Ververij van Zhoucheng
- Drie pagoda’s van de Chongsheng Tempel (3 km N)
+Licht- en spektakel Show (love story)
+Vreemdelingenstraat
Vrijdag 27 juni 2014:
Transport: Trein Dali – Kunming: K9620: 23h44 – 05h41: € 52,- 2 personen
soft sleeper (is geen nightsleeper waard vanwege de korte rit. Beter
een dagrit voorzien)
Zaterdag 28 – maandag 30 juni 2014: Kunming (Yunnan Province)
Overnachting: Kai Wah Plaza International Hotel, Beijing Road, Kunming (€
92,5 voor 2 nachten/2 personen) –>Voldoende. Het is een 5-sterren hotel
dat we gekozen hebben vanwege de gunstige prijs via booking.com en omwille
van het feit dat we al om 7 uur ‘s ochtends konden inchecken. Zeer afstandelijk,
ontbijt is niet inbegrepen en er wordt een service charge aangerekend, hetgeen
het duur maakt. Wel heeft één van de dames ons goed geholpen met de tour
naar het Stenen Woud. (=geen aanrader)
Capitool p. 374 – RG p. 684 – Trotter p. 399
+ Stenen woud
- Cianchi Lake
- De Yuantongtempel
- Het Park van het Smaragden Meer
- Gouden tempel (11 km NO)
- Bamboo tempel (12 km NW)
114
- De Bergen van het Westen (16 km ZW)
+Vogel- en bloemenmarkt
Tip: Al bij al vinden we dat Kunming niet de moeite is om te bezoeken. Het Stenen
Woud is mooi, maar is de omweg niet waard.
Maandag 30 juni 2014:
Transport: Trein Kunming – Guilin: K986: 16h00 – 9h07: € 122,50 voor 2
personen soft sleeper (lange rit, maar zeer goed)
Dinsdag 1 – donderdag 3 juli 2014: Guilin (Guangxi Province)
Capitool p. 314 – RG p. 637 – Trotter p. 678
Overnachting: Tripper’s Carpe Diem Hostel, nr. 35 Shi Ban Qiao, Yangshuo
(€ 35,5 voor 2 nachten / 2 personen) –>Zeer goed! Bij aankomst bleek de
eigenaar een Vlaming te zijn die de Belgische bieren tracht te promoten in deze
streek. Bijgevolg hebben we hier de Belgische Biervlag achtergelaten. Zeer
goede locatie, net iets buiten het drukke centrum van Yangshuo. Prachtig
gelegen tussen het karstgebergte. Mooi terras. Zeer behulpzaam personeel.
Lekker eten. (=aanrader)
Één van de mooiste plekken in China (= inderdaad zo!)
+Yangshuo (kartsgebergte)
+Fietstochten en/of per bamboeboot langs de Yulong rivier
- Moon hill, ’s avonds (20 – 21 uur) kan je een show volgen = Chinese love story met
spectaculair verlichte bergen (€ 35,- best vooraf boeken)
- Trekking Ping’an (= ’s werelds hoogste rijstterassen, Dragon’s Bone of Longji +
minderheidsgroep Zhuang)
+Vissen met aalscholvers
+Kookworkshop (=aanrader)
Donderdag 3 – zondag 6 juli 2014: Shanghai
Transport: vlucht Guilin – Shanghai: 9C8806 (Spring Airlines): 23h40 –
01h55:
€ 168,- (15 kg bagage p.p. + 7 kg handbagage p.p.) (=aanrader)
115
Overnachting: Ibis Yu Garden, Nr. 85 Zhoujin Road, Shanghai (€ 106,5 voor
2 nachten / 2 personen) –> Voldoende: organisatie is niet zo goed. Er zijn
wat misverstanden geweest met een extra nacht die we wilden boeken. De
kamer die we uiteindelijk hadden geboekt voor de 2 overige nachten bleek niet
de beloofde kamereigenschappen te hebben. Lag het aan het hotel of aan
Booking.com? Dat willen we in het midden laten. We brachten Booking.com op
de hoogte en we kregen geen antwoord. Ibis is een keten, afstandelijk,
standaard, … Locatie was wel perfect. (=geen aanrader).
Capitool p. 183 – RG p. 363 – Trotter p. 274
+ De Bund + overzet naar Pudong (nu het businessdistrict)
+ De Nankinstraat
+ Het Volksplein
- Het Museum van Shanghai
+ De Oude Chinese stad: De Yutuin (heel vroeg gaan, dan is het nog
rustig)
- Het Kongkoupark
+ De Synagoge Ohez Moishe en Museum van de Gevluchte Joden
- Vlooienmarkt
- Vogel- en bloemenmarkt
- Jaden Boeddhatempel
+ Franse wijk (is niet de moeite)
Omgeving Shanghai: Suzhou (Bamboo Grove Hotel = € 35,- per nacht – niet geboekt)
- De watertuinen van Suzhou (Venetië van het Oosten, stad van zijde en tuinen)
- Tiger Hill Pagoda
- Shan Tang Street
- Meester van de Netten: tuin
- Tuin van de Nederige Administrator
- Pan Men Pagoda
Zondag 6 juli 2014: Beijing
Transport: Trein Shanghai Hongquiao – Beijing South: G14: 10h00 – 14h55:
€ 150,- 2 personen second class seat (=aanrader!)
Capitool p. 79 – RG p. 73 – Trotter p. 116
116
+ Tian’anmen plein
+ Wangfujingstraat (souvenirshopping :-))
Maandag 7 juli 2014: Brussel
Transport: vlucht Peking – Abu Dhabi: EY889 (Etihad Airways): 02h30 –
07h15;
vlucht Abu Dhabi – Brussel: EY55 (Etihad Airways): 09h05 – 14h15
Slotconclusie: China is nog een goedkoop reisland. Hetgeen het duur maakt zijn de
toegangsgelden bij de bezienswaardigheden. Nog goedkoper dan in België, maar in
vergelijking met de prijzen voor voeding, drank, inkomen van een gemiddelde leraar,
… zijn ze duur te noemen.
De mensen zijn zeer vriendelijk en behulpzaam. Een beetje giechelig, maar dat heeft
te maken met hun verlegenheid. Ze hebben een andere cultuur en andere gewoontes
die soms een beetje vreemd aanvoelen, omdat wij het anders gewoon zijn. Maar wat
is de goede gewoonte?
Mits een beetje aanpassing en goede wil kom je ver. Engels is niet altijd evident. Een
goeie tip: als je iets niet direct bekomt, geef dan niet onmiddellijk op. Met wat
doorzettingsvermogen en veel geduld, bereik je vaak wat je wil. Als je iemand
ontmoet die wel goed Engels spreekt, kan je aan deze persoon vragen om enkele
zinnen in het Chinees te noteren: vb. voor een taxichauffeur: Breng mij naar…; of op
de trein: ik wil afstappen in …, kan je mij verwittigen als we daar aankomen?.
Het was een zeer vermoeiende reis, maar we kunnen het iedereen aanraden.
Recommended