ΣΕΙΡΑ: ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ *
ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ:
Συλλογή, Ταξίδια στο Χωροχρόνο
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Γεννήθηκε το 1962 στη Λάρισα. Α' λογοτεχνικό βραβείο διηγήματος της εφημερίδας «Τα Νέα» για
το διήγημα Ένας πολύ προσωπικός πόλεμος. Α' βραβείο διηγήματος επιστημονικής φαντασίας της Γενικής
Γραμματείας Νέας Γενιάς για το διήγημα Ο κόσμος του Άκρος. Βραβείο διηγήματος του περιοδικού «Ανεξήγητο», για το διήγημα
Ένα κάπως παράξενο πρωινό. Έχουν ήδη εκδοθεί:
• Φεγγαρογέννητο, 1982, εκδόσεις Alfa Press, μυθιστόρημα. • Ποιος θρηνεί τον Άδωνι;, 1986, εκδόσεις Κοροντζή, μυθιστόρημα. • Συμβαίνει τη νύχτα, 1989, εκδόσεις Βασδέκη, μυθιστόρημα.
Επίσης έχουν δημοσιευτεί: • Ένας πολύ προσωπικός πόλεμος, διήγημα, στο Ελληνικό φανταστικό
διήγημα, τόμος 3ος, εκδόσεις Αίολος. • Ένα κάπως παράξενο πρωινό, διήγημα, στο περιοδικό «Ανδρομέδα». • Ο κόσμος του Άκρος, διήγημα, στο 15 διηγήματα επιστημονικής φαντα
σίας, εκδόσεις Γραμματείας Νέας Γενιάς. Επαναδημοσιεύτηκε στο Ιστορίες ελληνικής φαντασίας, εκδόσεις Ωρόρα. Επαναδημοσιεύτηκε στο Ιστορίες από το χωροχρόνο, εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη - «Νέα Σύνορα».
• Χαμένη περίπολος, διήγημα, στο Ιστορίες ελληνικής φαντασίας No 2, εκδόσεις Ωρόρα. Επαναδημοσιεύτηκε στο Ιστορίες από το χωροχρόνο, εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη - «Νέα Σύνορα».
• Εισβολείς, διήγημα, στο περιοδικό «Comic Fan».
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
«ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ» ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΛΙΒΑΝΗ
ΑΘΗΝΑ 1995
Σειρά: ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ Τίτλος. ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ Συγγραφέας: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ Επιμέλεια: ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΧΑΤΖΗΕΥΣΤΡΑΤΙΟΥ Εξώφυλλο: ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΧΑΡΑΚΗΣ
Copyright ©: Κωνσταντίνος Ρωμοσιός Copyright © 1995: ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΛΙΒΑΝΗ ABE - «ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ» Σόλωνος 98 106 80 Αθήνα. Τηλ.: 3600398, Fax: 3617791
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική, ή η απόδοση κατά παράφραση ή διασκευή του περιεχομένου του βιβλίου με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του εκδότη. Νόμος 2121/1993 και κανόνες του Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.
ISΒN 960-237-101-3
στη μνήμη του φίλου μου Διονύση Κιούρκα
Κανόπους 3, Ορυχεία Μέταλ Τράιτον. 16-3-136 μ.Μ., 17.45 ώρα Γκρίνουιτς
Ο ΙΑΝ Μαρσουλεάνου έπιασε με την άκρη του ματιού του μια απροσδιόριστη κίνηση στην άκρη του ογκόλιθου στα δεξιά του, που στεκόταν ποιος ξέρει πόσα εκατομμύρια χρόνια εκεί, στην ίδια θέση, εχθρικός και ανεξιχνίαστος στην ανθρώπινη εξερευνητική διείσδυση.
Το μέρος ήταν γεμάτο τέτοιους ογκόλιθους και νταμάρια από γιγάντιες πέτρες, αλλά ο συγκεκριμένος ογκόλιθος ήταν ανάμεσα σ' αυτόν και στον καχεκτικό, αρρωστημένα κόκκινο ήλιο που αυτή την ώρα έδυε εκατομμύρια μίλια μακριά, ο Ίαν δεν ήταν σίγουρος πόσα, και που έριχνε τη σκιά του πέτρινου όγκου πάνω στον Ίαν και στον εκσκαφέα του.
Ήταν, λοιπόν, ευκολοδιάκριτο γι' αυτόν ν' αντιληφθεί σχεδόν αμέσως ότι μια αμυδρή παραμόρφωση της σκιάς του ογκόλιθου σήμαινε πως ένα νέο αντικείμενο είχε ξεπροβάλει στο φωτεινό περίγραμμα του ορίζοντα πίσω από το βράχο, που έριχνε βαρύ τον ίσκιο του στο πέτρινο έδαφος αυτού του καταραμένου πλανήτη.
Για μια στιγμή ο Ίαν Μαρσουλεάνου αιφνιδιάστηκε, θα μπορούσε να πει κάποιος που δεν τον ήξερε αρκετά καλά πως ίσως ίσως και να τρόμαξε
9
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
από την ξαφνική αυτή αλλαγή των δεδομένων σ' αυτό τον αφιλόξενο τόπο, στις εσχατιές του γνωστού Διαστήματος.
Και θα ήταν απόλυτα λογική μια τέτοια σκέψη. Ο πλησιέστερος χειριστής εκσκαφέα ή άλλου μη
χανήματος ήταν τουλάχιστον τρία μίλια μακριά, η πιο στοιχειωδώς δε οργανωμένη ανθρώπινη παρουσία βρισκόταν ακόμη μακρύτερα, στον καταυλισμό, δέκα μίλια βόρεια, μέσα από το πιο κακοτράχαλο έδαφος που είχε δει ποτέ του.
Ένιωθε, ή τουλάχιστον θα μπορούσε να νιώθει, απελπιστικά μόνος σ' αυτή την ανεξερεύνητη ακόμα περιοχή του Γαλαξία.
Όμως ο Ιαν Μαρσουλεάνου, πρωτότοκος γιος του Βασίλη και της Μαρίζας Μαρσουλεάνου, των πρώτων Ρουμάνων αγροτών που είχαν την απίστευτη τύχη να ευλογηθούν από τα χέρια του ίδιου του Πανάγαθου Μεσσία, πέντε χρόνια πριν γεννηθεί ο Ιαν, δεν μπορούσε κατ' ουδένα τρόπο να εκδηλώσει δειλία μια τέτοια στιγμή.
Γι' αυτό η δεύτερη σκέψη που σχηματίστηκε στον εγκεφαλικό του φλοιό ήταν πολύ πιο ψύχραιμη από την πρώτη, απόρροια πρωτόγονου ενστίκτου που οι απόγονοι του Αδάμ, του πατέρα της φυλής των ανθρώπων, δεν είχαν κατορθώσει ακόμη να τιθασεύσουν.
Οτιδήποτε και αν δημιουργούσε τη σκιά θα το αντιμετώπιζε. Έβγαλε από τη σέλα του κουβουκλίου προστασίας του εκσκαφέα το ακτινοβόλο όπλο του. Τίποτα ζωντανό σ' αυτό το σύμπαν δεν μπορούσε να εξακολουθήσει να παραμένει ζωντανό μετά την επαφή του με μια ριπή θανάσιμης ακτινοβολίας του Τόμαχοκ 4Δ που τώρα κρατούσε στα χέρια του.
10
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
Το ερώτημα ήταν πώς θα παρέσυρε το στόχο του να αποκαλυφθεί πίσω από την ασφαλή κρυψώνα του εξώκοσμου ογκόλιθου.
Το μυαλό του άρχισε να παίρνει γρήγορα στροφές.
Γύρισε τον εκσκαφέα του προς την αντίθετη κατεύθυνση έτσι ώστε να έχει την πλάτη του στον πανάρχαιο πέτρινο όγκο που στοίχειωνε το μέρος.
Έκανε μια σειρά από μηχανικές κινήσεις, για να δώσει στον παρείσακτο την εντύπωση πως ήταν απασχολημένος στην εξόρυξη μεταλλευμάτων, ενώ στην πραγματικότητα ανίχνευε το περίγραμμα της σκιάς του βράχου σε αναζήτηση της πρώτης ύποπτης παραμόρφωσης.
Ήξερε πως η μάσκα οξυγόνου που φορούσε στο πρόσωπό του και η φιάλη που βάρυνε την πλάτη του θα τον δυσκόλευαν στη σκόπευση, που πρέπει να ήταν θέμα ενός ή δύο το πολύ δευτερολέπτων, αν ήθελε να είχε επιτυχή κατάληξη, και θα τον δυσκόλευαν περισσότερο απ' ό,τι στις μανούβρες εξόρυξης που έκανε καθημερινά επί τέσσερις μήνες τώρα σ' αυτό τον κρανίου τόπο και που λίγο πολύ τις είχε πια συνηθίσει.
Όμως στηριζόταν στον απόλυτο αιφνιδιασμό του αντιπάλου, που σίγουρα δε θα περίμενε τέτοια αντίδραση από έναν απασχολημένο σε βαριές μεταλλευτικές εργασίες εργάτη, τυλιγμένο και φασκιωμένο με καλώδια προστασίας αντιβαρύτητας, σκληρές μαγνητικές μπότες, μάσκες και φιάλες οξυγόνου, για την εκπλήρωση της αποστολής του και την επιβίωσή του σ' αυτό τον απροκάλυπτα εχθρικό πλανήτη.
Ο μικροσκοπικός ήλιος εξασθενούσε γοργά και οι σκιές τριγύρω μάκραιναν ασθμαίνοντας από την αόρατη τριβή με τις αρχέγονες πέτρες του εδάφους.
11
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
Πόση ώρα είχε περάσει από την πρώτη ανακάλυψη του παρείσακτου; Δέκα λεπτά, δεκαπέντε, δεν ήταν σίγουρος. Δούλευε μηχανικά και αφουγκραζόταν. Ο μόνος ήχος που έφτανε στα αυτιά του ήταν η σύντομη κοφτή αναπνοή του μέσα από τη μάσκα οξυγόνου.
Είχε αρχίσει ν' απελπίζεται και να πιστεύει ότι τα μάτια του τον είχαν προδώσει, όταν η σκιά εμφανίστηκε ξανά.
Πρόβαλε δειλά δειλά πίσω από το βράχο και ο ανεπανόρθωτα εξασθενημένος ήλιος, που είχε μακρύνει παραμορφωτικά πλέον τις σκιές των αντικειμένων που συναντούσε στο διάβα του, έδινε μια αλλοιωμένη εικόνα του όντος.
Ο Ίαν το μόνο που μπορούσε να ξεχωρίσει ήταν δυο μικρές προεξοχές που ξεπρόβαλλαν από το κεφάλι. Ανάσανε με ανακούφιση. Συμπλήρωσε την εικόνα του παρείσακτου με τη φαντασία του. Τον ήξερε εξάλλου τόσο καλά. Ένας όμοιός του κοσμούσε την καμπίνα του επικεφαλής εργολάβου στον καταυλισμό, βαλσαμωμένος επιτήδεια από κάποιους αδελφούς μεταλλωρύχους.
Οι «ούρος», όπως τους είχαν ονομάσει οι πρώτοι σκαπανείς που είχαν πατήσει το πόδι τους στον Κανόπους 3, ήταν η μοναδική μορφή ζωής που παρουσίαζε ο πλανήτης και που η λιγοστή ποώδης βλάστησή του, σε αραιά και δυσεύρετα σημεία, μπορούσε να συντηρήσει.
Είχαν πάρει το όνομά τους από την ολοφάνερη ομοιότητά τους με τους ουραγκοτάγκους, τους γήινους πιθήκους που τώρα είχαν εκλείψει από το ζωικό βασίλειο του μητρικού πλανήτη.
Είχαν τρίχωμα σ' ολόκληρο το σώμα τους, ακόμη και στο κεφάλι, τις σπάνιες φορές που περπατούσαν
12
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
όρθιοι έφθαναν το ύψος του ενάμισι μέτρου. ίσως λίγο περισσότερο, και η μόνη διαφορά τους από τους συνονόματους τους στη Γη ήταν ένα ζευγάρι κέρατα που φύτρωναν στο τριχωτό της κεφαλής.
Ήταν από τη φύση τους περίεργα ζώα και αυτή η έμφυτη περιέργειά τους είχε κάνει το συγκεκριμένο Ούρο να παρακολουθεί τις κινήσεις του Ίαν εδώ και ώρα.
Υπολόγισε τη θέση του από το περίγραμμα του βράχου όπως το είχε φωτογραφίσει μέσα στο νου του. Εκτός των άλλων, οι ούρος ήταν εξαιρετικά γρήγοροι. Αν ήθελε να γυρίσει στον καταυλισμό με το τρόπαιο, θα έπρεπε να σκοπεύσει αστραπιαία.
Η σκιά της φιγούρας είχε ξεπροβάλει σχεδόν ολόκληρη τώρα.
Γύρισε και πάτησε τη σκανδάλη. Η λεπτή δέσμη της γαλάζιας ακτινοβολίας του
Τόμαχοκ 4Δ χτύπησε την πέτρινη επιφάνεια στα ριζά των ποδιών του ζώου, τινάζοντας κομμάτια βράχου και σκόνη προς κάθε κατεύθυνση. Στο επόμενο κλάσμα του δευτερολέπτου ο ούρος είχε εξαφανιστεί από το οπτικό του πεδίο.
Ένα κυρίαρχο ένστικτο, κρυμμένο επιμελώς μέσα στα γονίδια και τα χρωματοσώματα του Ίαν Μαρ-σουλεάνου, ξεπήδησε από τα βάθη της ψυχής του και ανέβηκε προς τη γλώσσα του πιέζοντάς την ασφυκτικά να ξεστομίσει τη χειρότερη βρισιά που μπορούσε να σκεφτεί, αλλά εκατόν τριάντα οχτώ χρόνια μεσσιανικής παρουσίας είχαν διαγράψει από το λεξιλόγιο κάθε άσχημη φράση, πολύ περισσότερο δε την οποιαδήποτε βρισιά.
Ο Ιαν συγκράτησε τα νεύρα του για την άσχημη βολή του. Έπρεπε να είχε σημαδέψει τριάντα εκατοστά ψηλότερα. Σκέφτηκε φευγαλέα την εικόνα του
13
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
εαυτού του να γυρίζει στον καταυλισμό με το ζώο στους ώμους, όπως οι αρχαίοι κυνηγοί στις παλιές κινηματογραφικές ταινίες. Μόνο τριάντα εκατοστά ψηλότερα...
Ας είναι. Ήταν θέλημα Θεού. Διότι ο Θεός καθοδηγεί το χέρι και κάθε κίνηση κάθε καλού Μεσσια-νιστή.
Συνειδητοποίησε πως είχε ιδρώσει από την υπερπροσπάθεια της αυτοσυγκέντρωσης και της σκόπευσης. Χοντρές σταγόνες κυλούσαν στο πρόσωπό του και στο σβέρκο του.
Διέκοψε την παροχή οξυγόνου και έβγαλε τη μάσκα του. Ήθελε ν' αφουγκραστεί τον πλανήτη χωρίς τον παραμορφωτικό ήχο της αναπνοής του, που αντηχούσε μόνιμα στ' αυτιά του.
Το μόνο που ακουγόταν ήταν ο άνεμος. Εδώ κι εκεί μια ριπή σάρωνε το παγωμένο έδα
φος, στροβιλίζοντας τη λεπτή, κρυσταλλική σκόνη που λαμπύριζε στο αδύναμο φως. Κουρασμένα, ο ήλιος προσπάθησε να ξεφύγει από τα σύννεφα που τον κάλυπταν στο μακρινό ορίζοντα, αλλά το αρρωστημένο κόκκινο χρώμα του πρόδωσε την ηλικία και τις δυνατότητές του. Με μια τρυφερή κίνηση, έστειλε μια τελευταία ηλιαχτίδα να χαϊδέψει το σκληρό πλανήτη και χάθηκε πίσω από ένα νεαρό σύννεφο μεθανίου.
Το τοπίο έγινε σκοτεινό, παιχνίδι στα χέρια του πεισματάρη αέρα. Αυτός μουγκρίζοντας σάρωσε τους πανάρχαιους βράχους, κοντοστάθηκε μια στιγμή στριφογυρίζοντας γύρω από το κουφάρι του εκσκαφέα του Ίαν Μαρσουλεάνου και ξεχύθηκε στους διπλανούς λόφους.
Τα μάτια του Ίαν είχαν αρχίσει να τσούζουν και δάκρυα να θολώνουν την όρασή του. Η ατμόσφαιρα
14
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
του Κανόπους 3 δεν ήταν αναπνεύσιμη περισσότερο από ένα, το πολύ δύο, λεπτά. Ύστερα αν δε φoρoύ-σες την ειδική μάσκα οξυγόνου, το διοξείδιο του άνθρακα, το μεθάνιο, και το διοξείδιο του θείου που, κυρίως, μαζί με κάποιες μικρές ποσότητες οξυγόνου και αζώτου, απάρτιζαν τη σύσταση του αέρα του πλανήτη, μπορούσαν να σου δημιουργήσουν ανεπανόρθωτη βλάβη στον εγκέφαλο και αν η έκθεσή σου στην ατμόσφαιρα συνεχιζόταν κι άλλο μπορούσαν να επιφέρουν ακόμη και το θάνατο.
Ξαναφόρεσε τη μάσκα του και κοίταξε το ρολόι του.
18.30 μ.μ. Το σκοτάδι έπεφτε γοργά τριγύρω. Μια τελευταία προσπάθεια, σκέφτηκε, να σπάσει το βράχο στα πόδια του εκσκαφέα του και θα τα παρατούσε για σήμερα. Θα γυρνούσε στον καταυλισμό.
Άναψε τα φώτα του εκσκαφέα και βύθισε τα γε-ωτρύπανα του μηχανήματος του στο πέτρινο έδαφος. Η πρώτη επαφή εξαπέστειλε στην ατμόσφαιρα χιλιάδες μικρές σπίθες φωτιάς, άνομο γέννημα της τριβής των δύο ξένων υλικών, του ακατέργαστου βράχου που ρίζωνε το μέρος για εκατομμύρια χρόνια και του αυθάδους, γεμάτου κομπασμό παρείσακτου ατσαλιού του γεωτρυπάνου.
Όμως μόνο η πρώτη επαφή, γιατί μια στιγμή αργότερα ο βράχος είχε ανοίξει τα σωθικά του στο χειρουργικό νυστέρι του πανίσχυρου αντιπάλου του.
Κοίταξε το βυθομέτρη. Ένα μέτρο, ενάμισι, δύο μέτρα, δυόμισι, τρία μέτρα...
Σιγοτραγουδούσε ένα σκοπό, όταν στα τριάμισι μέτρα άναψε κόκκινο λαμπάκι στην οθόνη του βυθομέτρη. Παράλληλα μια σειρήνα συναγερμού άρχισε να ηχεί στ' αυτιά του.
15
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
Κίνδυνος. Όλως ξαφνικά και ανεξήγητα τα γεω-τρύπανα είχαν βρει κενό. Ο βράχος που κανονικά θα έπρεπε να συνεχίζει εκατοντάδες μέτρα κάτω από το έδαφος είχε αναπάντεχα τελειώσει και παραχωρήσει τη θέση του στο κενό.
Διέκοψε τη σειρήνα συναγερμού γιατί τον ενοχλούσε και ζήτησε φασματική ανάλυση του εδάφους από τον κομπιούτερ του εκσκαφέα. Στην οθόνη διαμορφώθηκε το σχήμα που διάβασαν τα ραντάρ υπεριώδους ακτινοβολίας.
Πανάγαθε Μεσσία! Κάτω από τα πόδια του και σε βάθος μόλις τριάμισι μέτρων υπήρχε ένα τεράστιο σπήλαιο. Αν δεν του έδινε λάθος στοιχεία ο κομπιούτερ, πρέπει να είχε έκταση πάνω από τέσσερις χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα.
Το αντιμετώπισε με ανάμεικτα συναισθήματα. Ήταν η πρώτη φορά που έβρισκαν κούφωμα στην επιφάνεια του πλανήτη. Για πρώτη φορά ο βράχος δεν ήταν απόλυτα συμπαγής.
Κατέβασε το μοχλό επιστροφής των γεωτρυπά-νων. Θα έφερνε βοήθεια από τον καταυλισμό και θα προχωρούσαν αύριο όλοι μαζί με το πρώτο χάραμα της ημέρας.
Εις μάτην. Τα γεωτρύπανα αρνούνταν να υπακούσουν. Κάπου είχαν μπλοκάρει.
Η βαθιά ριζωμένη τάση του να βλαστημήσει' ξανάρθε πάλι στην επιφάνεια, αλλά και πάλι συγκρατήθηκε.
Σκέφτηκε γρήγορα την επόμενη κίνησή του. Το βρήκε. Θα έκοβε φέτα το βράχο και έτσι θα
απελευθέρωνε τα γεωτρύπανά του. Κατέβασε στα σπλάχνα του βράχου και τα άλλα δυο βοηθητικά γεωτρύπανα σε μια γεώτρηση περιδίνησης, ώστε να ξεμπλοκάρει τον παγιδευμένο εκσκαφέα του. Πα-
16
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
ράλληλα είχε τα μάτια του καρφωμένα στις ενδείξεις του βυθομέτρη. Ένα μέτρο, ενάμισι, δύο μέτρα, δυόμισι, τρία μέτρα.
Ακούστηκε ένας υπόκωφος θόρυβος, ένα μουγκρητό μέσα από τα βάθη του πλανήτη, μεγάλοι όγκοι πετρωμάτων που υποχωρούσαν μουγκρίζοντας και τρίβονταν μεταξύ τους, ελευθερώνοντας βρυχηθμούς και ενέργεια σε μια έκταση πολλών χιλιομέτρων.
Καθώς το έδαφος κάτω από τα πόδια του άρχισε να τρέμει και να υποχωρεί ανεξέλεγκτο κάτω από το βάρος του εκσκαφέα του, κατάλαβε αστραπιαία πως οι χειρισμοί του είχαν προκαλέσει τεκτονικό ρήγμα.
Δοκίμασε να πιάσει στο χέρι του το ραδιοεπικοι-νωνητή για να ειδοποιήσει τον καταυλισμό αλλά δεν προλάβαινε. Εγκατέλειψε την κίνησή του στη μέση και προτίμησε να χουφτώσει το φυλαχτό με την εικόνα του Μεσσία που κρεμόταν στο στήθος του. Ψιθύρισε από μέσα του μια προσευχή. «Θεέ μου, βοήθησέ με». Η σειρήνα χτυπούσε δαιμονισμένα, οι βράχοι υποχωρούσαν και ο ίδιος γαντζώθηκε πάνω στο κάθισμά του. Την επόμενη στιγμή ο εκσκαφέας έπεφτε σε ελεύθερη πτώση συνοδευόμενος από σπασμένα βράχια και σύννεφα σκόνης. Δεν είχε δυνάμεις να υπολογίσει πόσο κράτησε η πτώση αυτή. Κατάλαβε το τέλος της ξέφρενης πορείας του εκσκαφέα από την πρόσκρουση στο έδαφος.
Η πρόσκρουση ήταν τρομερή. Καθώς και τα τέσσερα γεωτρύπανα του μηχα
νήματος είχαν σπάσει, η σύγκρουση του κυρίως σώματος του εκσκαφέα με το βράχο τον συνέτρι-ψε. Τα μέταλλα της βάσης στραπατσαρίστηκαν και παραμορφώθηκαν οικτρά.
Η σύγκρουση τίναξε τον οδηγό του εκσκαφέα
17
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
προς τα μέταλλα της κονσόλας χειρισμού, όμως η ζώνη ασφαλείας τον κράτησε ασφαλή στη θέση του, καθώς από μια ανέλπιστη τύχη ή το πιθανότερο από μια παρέμβαση του ίδιου του Πανάγαθου Μεσσία το κουβούκλιο προστασίας έμεινε σχεδόν ανέπαφο από τη σύγκρουση μια που δεν είχε άμεση επαφή με το βράχο, αφού ήταν έτσι σχεδιασμένος ο εκσκαφέας, ώστε το κέντρο βάρους του να κρατά πάντα ψηλά το κουβούκλιο ασφαλείας μέσα στο οποίο ζούσε και κινούνταν ο χειριστής του.
Ο Ίαν Μαρσουλεάνου ευχαρίστησε σιωπηλά το Μεσσία για την προσωπική του επέμβαση και τίναξε τις πέτρες και τη σκόνη από τη φόρμα του. Το μηχάνημα είχε χάσει την μπαταρία τροφοδοσίας ρεύματος και είχε βυθιστεί στο σκοτάδι. Ένα σκοτάδι τόσο βαθύ, που θα μπορούσες να το κόψεις με μαχαίρι.
Έλεγξε με μηχανικές κινήσεις τη φιάλη οξυγόνου στην πλάτη του. Ευτυχώς ήταν ανέπαφη. Κοίταξε την κονσόλα με τα όργανα. Όλα κατεστραμμένα. Ψηλάφισε στο σκοτάδι το ραδιοεπικοινωνητή. Δεν του έδινε καμία ένδειξη λειτουργίας, ήταν νεκρός.
Πού βρισκόταν; Στο σπήλαιο που είχε ανιχνεύσει λίγο πριν με τη
φασματική ανάλυση. Αυτό ήταν το μόνο σίγουρο. Αλλά σε πόσο βάθος; Δεν μπορούσε να ξέρει. Όπως και να 'χε θα έπρεπε να βγει το συντομότερο δυνατόν από αυτή την τρώγλη του διαστήματος.
Ψαχούλεψε στα τυφλά για το φακό του μέσα στο κουβούκλιο προστασίας.
Τον βρήκε. Και έκανε το λάθος να τον ανάψει. Γιατί, καθώς η δέσμη φωτονίων πάσχισε απεγνω
σμένα να διαλύσει έστω και ένα μικρό τμήμα του
18
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
αρχέγονου σκοταδιού, συγκεντρώθηκε πάνω στο πρώτο αντικείμενο που βρέθηκε μπροστά στον κατάπληκτο μεταλλωρύχο.
Η οντότητα, που το φως του φακού του είχε βγάλει μέσα από τους χειρότερους εφιάλτες, έστεκε εκεί μπροστά του στα τρία μέτρα απόσταση, κάτασπρη σαν μάρμαρο, δυο μέτρα ύψος, μ' ένα σύμπλεγμα φιδιών να ελίσσεται μέσα από τα μαλλιά της και δυο ασάλευτα μάτια που ασκούσαν πάνω του μια ακατονόμαστη μαγνητική ακτινοβολία και μια φρίκη, που έκανε να μαρμαρώσει κάθε ίνα του κορμιού του εκτός από τους πνεύμονές του που μαζεύτηκαν... μαζεύτηκαν... συσπάστηκαν και ξεφύσηξαν με όση δύναμη του είχε απομείνει μια πρωτόγνωρη κραυγή τρόμου, που έσχισε τις παρυφές του Διαστήματος μέχρι εκεί που τελειώνει κάθε λογική.
Για πρώτη φορά στη ζωή του ο τρόμος είχε φωλιάσει στην ψυχή του Ίαν Μαρσουλεάνου.
19
Γη. Μανχάταν Νέας Υόρκης. «Κέντρο Αποκατάστασης Σωφρονισθέντων».
22-1-137 μ. Μ., 08.35 ώρα Γκρίνουιτς
ΕΤΟΙΜΟΣ, Κάρλσον; Ο χοντρός δεσμοφύλακας τον κοίταξε περιπαι
χτικά μέσα από τη λιγδωμένη μπλε στολή του. Τα μαλλιά του ήταν κολλημένα με μπριγιαντίνη πίσω στο κρανίο του και άφηναν έτσι να φαίνονται μια αρχή φαλάκρας και ένα αντιαισθητικό εξόγκωμα στο δεξιό κροταφικό του οστό.
Είχε στη ζώνη του τα κλειδιά με τα οποία μόλις του είχε ανοίξει την πόρτα ασφαλείας του κελιού του.
Το κελί ήταν μικρό. Μόλις δύο επί δύο. Ίσα ίσα που χωρούσε το κρεβάτι και μια μικρή τουαλέτα. Υπήρχε και ένα μικρό σιδερόφραχτο παράθυρο που έβλεπε στη μεγάλη εσωτερική αυλή της Φυλακής. Όμως το τζάμι του ήταν βρόμικο και πολύ ψηλά για να μπορεί ο Κάρλσον ή ο οποιοσδήποτε άλλος τρόφιμος να το φτάσει για να το καθαρίσει, και έτσι τώρα που ήταν κλειστό εμπόδισε λόγω της βρομιάς, που είχε καλύψει την παγωμένη επιφάνεια του, το φως του πρωινού να μπει στο σκοτεινό κελί.
Ούτως ή άλλως έκανε πολύ κρύο για να επιχειρήσει κάποιος να το ανοίξει. Γενάρης μήνας στη Νέα
21
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
Υόρκη τα πάντα ήταν χιονισμένα και το κρύο τσουχτερό. Η θερμοκρασία είχε τώρα τέσσερις μήνες που δεν είχε ανέβει πάνω από τους μηδέν βαθμούς Κελσίου. Στο κελί του Κάρλσον ήταν συνήθως εφτά με οχτώ βαθμούς ψηλότερη, αλλά ποτέ αρκετά ψηλή ώστε να μην κρυώνει.
Σηκώθηκε και έτριψε τα κουρασμένα κόκκινα μάτια του. Δεν είχε κλείσει μάτι όλο το βράδυ.
Έριξε μια τελευταία ματιά στο κελί που τον είχε φιλοξενήσει τις τελευταίες σαράντα ημέρες. Σαν από κάποια παλιά, ξεχασμένη τώρα πια συνήθεια, κοίταξε μήπως είχε ξεχάσει κάποιο προσωπικό του αντικείμενο. Ύστερα όμως θυμήθηκε πως δεν είχε πλέον προσωπικά αντικείμενα μαζί του. Του τα είχαν αφαιρέσει όλα όταν τον είχαν φέρει εδώ. Ήταν σίγουρος πως είχαν καταστρέψει και όλα τα αντικείμενα του σπιτιού του αμέσως μετά τη σύλληψή του. Δε θα είχαν αφήσει τίποτα που να θύμιζε τον παλιό Κένετ Κάρλσον. Ήξερε τον τρόπο που δούλευαν. Μεθοδικός και απόλυτος.
Έβγαλε από την εσωτερική τσέπη της φόρμας του μια κιτρινισμένη φωτογραφία του πατέρα του. Ήταν το μόνο που του είχαν επιτρέψει να κρατήσει. Προσπάθησε να διακρίνει την οικεία και αγαπημένη του φιγούρα μέσα στο λιγοστό φως του κελιού, που τρύπωνε σχεδόν λαθραία από τη λάμπα φθορίου του διαδρόμου.
Ο πατέρας του ήταν πάντα εκεί. Πίσω στο μικρό χωριό του, στη Σουηδία, χαμογελούσε αιώνια, ή όσο τουλάχιστον θυμόταν ο Κάρλσον, κρατώντας το μικρό Κένετ στη στοργική του αγκαλιά, με φόντο τη φάρμα τους. Την είχε τραβήξει η μητέρα του τη φωτογραφία αυτή. Το θυμόταν σαν να είχε γίνει μόλις χθες και ας είχαν περάσει τόσα χρόνια. Θυμή-
22
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
θηκε ακόμη την ασφάλεια που ένιωθε στην αγκαλιά του καθώς οι μνήμες ξεχύνονταν ακανόνιστα, σαν χείμαρρος στους διαδρόμους του μυαλού του. Σαν γάτα που χουζουρεύει δίπλα στο αναμμένο τζάκι, σαν ένας μικρός κόκκος άμμου που αιωρείται στη χαδιάρικη επαφή του κύματος σε κάποια ακρογιαλιά, οι αναμνήσεις τον τύλιξαν κυρίαρχες και τον πήγαν πίσω στο μικρό χωριό που ο Κάρλσον είχε μεγαλώσει. Είδε τον εαυτό του να τρέχει στα δάση που έζωναν τη φάρμα τους και τα καλοκαίρια να ψαρεύει δίπλα στον πατέρα του, στο μικρό ποτάμι που διέσχιζε το χωριό. Είδε τη μητέρα του να ψήνει την αγαπημένη του μηλόπιτα στο φούρνο και ένιωσε σχεδόν τον ουρανίσκο του να γεύεται αυτή τη μισοξεχασμένη γεύση ξανά.
Όμως μια σκοτεινή σκέψη, απρόσκλητος αιμοσταγής εισβολέας, σταμάτησε ξαφνικά κάθε άλλο παιχνίδι με τις αναμνήσεις. Μια σκέψη κυρίαρχη, βασανιστική, που βράδια τώρα τον τυραννούσε σαδιστικά και του έπαιρνε τον ύπνο μακριά. Και τώρα ήταν πάλι εδώ. Στο κέντρο του μυαλού του, στο κέντρο της ύπαρξης του: «Σε λίγο δε θα είχε αναμνήσεις».
Η στιγμή που ένα παγερό μηχάνημα θα τις έσβηνε είχε φτάσει. Πόσο γρήγορα είχαν περάσει οι σαράντα ημέρες!
Έβαλε τη φωτογραφία ξανά στη μέσα τσέπη της φόρμας του. Δεν είχε βέβαια και πολύ σημασία. Σε λίγο δε θα θυμόταν το πρόσωπο στη φωτογραφία, δε θα θυμόταν τίποτα από την παλιά του ζωή.
Βλαστήμησε τον εαυτό του για τη σκέψη που του ξέφυγε. Δεν ήταν η «παλιά του ζωή». Ήταν η μόνη ζωή που είχε ζήσει. Έμπηξε τα νύχια του μέσα στη σάρκα των γροθιών του.
23
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
—Έτοιμος, Κάρλσον; Σήμερα είναι η μεγάλη στιγμή για σένα. Η στιγμή που θα δεχτείς το Μεσσία.
Ο δεσμοφύλακας εξακολουθούσε να τον κοιτά περιπαιχτικά. Ήταν ο μόνος δεσμοφύλακας που είχε επαφή μαζί του όλες αυτές τις μέρες της κράτησης του. Δεν ήταν και πολύ έξυπνος. Μάλιστα υπήρχαν μερικές φορές που ο Κάρλσον πίστευε πως ίσως να ήταν και λοβοτομημένος. Όμως όχι, δεν ήταν. Ήταν γνήσιος Μεσσιανιστής, θεληματικός.
Ο Κάρλσον έγνεψε καταφατικά. Προχώρησε σταθερά και βγήκε από τη σιδερένια
πόρτα έξω στο μακρύ διάδρομο της πτέρυγας του. Ο δεσμοφύλακας πίσω του κλείδωσε το κελί του και τον συνόδευσε. Δεξιά και αριστερά υπήρχαν κελιά με πλανημένους Σατανιστές που περίμεναν τη σειρά τους για λοβοτομή. Μερικοί τον χαιρέτησαν φωναχτά. Άλλοι απλώς του έγνεψαν. Τους περισσότερους δεν τους είχε δει ποτέ. Λίγους τους θυμόταν από κάποιες σύντομες συναντήσεις στο προαύλιο της Φυλακής.
Ο δεσμοφύλακας τον χτύπησε φιλικά στον ώμο. —Η χάρη Του θα σας δεχτεί όλους, Κάρλσον.
Ακόμη και σένα, που όπως λένε είσαι από τους χειρότερους πλανημένους. Η μετάνοια, η συγχώρηση και η αγάπη είναι το δώρο που θα σας δώσει.
Είχαν φτάσει ήδη στο τέλος του διαδρόμου της πτέρυγας αυτής.
Ο φύλακας πάτησε ένα κουμπί και η βαριά πόρτα ασφαλείας που τους έκλεινε το δρόμο άνοιξε αυτόματα. Είχαν μπει σε μια μεγάλη φωτεινή αίθουσα. Δυο λοβοτομημένοι δεσμοφύλακες χειρίζονταν μια κονσόλα ελέγχου των συστημάτων ασφαλείας του
24
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
συγκεκριμένου τμήματος του συγκροτήματος της Φυλακής. Ο δεσμοφύλακας τους χαιρέτησε:
—Ο Μεσσίας μαζί σας, αδελφοί. Ειρήνη και αγάπη.
Αυτοί με τη σειρά τους του ανταπέδωσαν το χαιρετισμό.
Ύστερα ένας από αυτούς πήρε τον Κάρλσον από το χέρι και τον οδήγησε σε μια διπλανή αίθουσα, πολύ μικρότερη αλλά με ισχυρότερο φωτισμό. Αμέσως ήρθε στα ρουθούνια του η μυρωδιά του οινοπνεύματος και του οξυγόνου της νάρκωσης. Στο κέντρο της αίθουσας υπήρχε ένα ανατομικό χειρουργικό κρεβάτι, πάνω από το οποίο υψώνονταν περίπλοκα και ευέλικτα τα χειρουργικά μηχανήματα και οι εγκοπείς λέιζερ. Δυνατοί προβολείς ξεπρόβαλλαν από το ταβάνι. Η θερμοκρασία πρέπει να ήταν στο μηδέν.
Δυο νοσοκόμες και ένας γιατρός ασχολούνταν με κάτι που ο Κάρλσον δεν μπορούσε να διακρίνει, σε κάποιον από τους πάγκους που υπήρχαν στα πλάγια της αίθουσας του χειρουργείου.
Παρ' όλο που είχαν μπει αθόρυβα, ο γιατρός τους αντιλήφθηκε και γύρισε προς αυτούς. Πλησίασε προς το μέρος τους χαμογελώντας κάτω από τη χειρουργική μάσκα.
—Ο Μεσσίας μαζί σας, αδελφοί. Εσύ πρέπει να είσαι ο Κένετ Κάρλσον.
Έγνεψε στο δεσμοφύλακα ν' απομακρυνθεί κι εκείνος βγήκε από την αίθουσα.
Ο γιατρός κατέβασε τη μάσκα του, αφήνοντας να φανεί ένα συμπαθητικό πρόσωπο και μια τούφα ξανθά μαλλιά. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από τριάντα.
—Μη φοβάσαι, Κάρλσον. Η ζωή σου θ' αλλάξει
25
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
σήμερα. Δε θα έχεις πια καμιά σχέση με το αμαρτωλό παρελθόν σου.
Τον βοήθησε να βγάλει τα ρούχα του, εκτός από το εσώρουχο που φορούσε, και τον έβαλε στη σωστή θέση στο ανατομικό κρεβάτι.
Κανονικά θα ήταν βολικότερο να βγάλει και το εσώρουχο, επειδή όμως οι νοσοκόμες ήταν γυναίκες δε θα έπρεπε να τον δουν γυμνό. Ήταν αντίθετο με τον Κώδικα Ηθικής του Μεσσιανικού Συμβουλίου.
Το κρεβάτι ήταν ακόμη πιο κρύο και η επαφή με το στρώμα έκανε ένα ρίγος να διαπεράσει τη ραχοκοκαλιά του. Μια νοσοκόμα τοποθέτησε μια λευκή πετσέτα κάτω από το κεφάλι του και τον βοήθησε ν' ανασηκωθεί. Ύστερα, με μια ξυριστική μηχανή άρχισε να κουρεύει τα μαλλιά του.
Απέναντι του και πάνω από την πόρτα της εισόδου υπήρχε μια τεράστια εικόνα του Μεσσία. Ήταν η εγκεκριμένη εικόνα που συνήθως αναρτούσαν σε δημόσια κτίρια και δημόσιους χώρους.
Φορούσε την επίσημη μαύρη στολή και στο στήθος του κρεμόταν το σύμβολο της εξουσίας του Θεού: ο σταυρός που ξεπηδούσε μέσα από το άστρο του Δαβίδ. Τα μαλλιά του ήταν καστανά, μέχρι τους ώμους, και είχε περιποιημένο μούσι και μουστάκι. Αυτό που σου έκανε όμως τη μεγαλύτερη εντύπωση στην ήδη επιβλητική φυσιογνωμία του ήταν το βλέμμα του. Μέσα από δυο γαλανά μάτια αναδυόταν ένας ακαταμάχητος ελκτικός μαγνητισμός που ήταν ευδιάκριτος σε κάθε εικόνα του. Σε καλούσε κοντά του απ' όπου και αν τον κοίταζες.
Η νοσοκόμα είχε ήδη τελειώσει τη δουλειά της και αφού αφαίρεσε την πετσέτα που είχε γεμίσει τρίχες τον έβαλε να ξαπλώσει ξανά, με το κεφάλι του να προεξέχει ελαφρώς ανασηκωμένο, στηριζό-
26
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
μενο σε μια μεταλλική προεξοχή στήριξης. Ύστερα πέρασε μια κρέμα σ' όλη την επιφάνεια του γυμνού πια κρανίου του, ώστε αυτό να λειανθεί και να διευκολύνει τη χειρουργική επέμβαση.
Τον άφησε εκεί ακίνητο και τον έδεσε στο κρεβάτι με δυο μεταλλικά ελάσματα.
Ο γιατρός ήρθε από πάνω του. —Είμαι σίγουρος ότι φοβάσαι, Κάρλσον, έτσι δεν
είναι; —Δε θα 'πρεπε; Για λίγο φάνηκε να διστάζει για την απάντηση
που θα 'πρεπε να δώσει. —Όχι, είπε τελικά. Δεν έχεις κανένα λόγο να φο
βάσαι. Κοίταξε μηχανικά τις ενδείξεις στη φιάλη οξυγό
νου και αφού βεβαιώθηκε πως δεν υπήρχε πρόβλημα συνέχισε την κουβέντα του.
—Τι ήσουν μέχρι σήμερα, Κάρλσον; Ένας αμαρτωλός, ένας οπαδός του Σατανά...
Ο ξαπλωμένος άνδρας προσπάθησε να διαμαρτυρηθεί.
—Αυτό είναι ψέμα. Ποτέ δεν ήμουν οπαδός του Σατανά και είμαι σίγουρος πως και όλοι αυτοί οι εκατομμύρια λοβοτομημένοι δεν είχαν καμία σχέση με το Σατανά ή με ό,τι άλλο τους καταλογίζετε.
—Μην ξεχνάς, Κάρλσον, τα λόγια του Κυρίου: «Όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον μου». Κι εσύ, αν δεν κάνω λάθος, αδελφέ μου, δεν ήσουν σίγουρα με τον Κύριο.
Ο Κάρλσον έσφιξε τις γροθιές του ανήμπορος ν' αντιδράσει.
Μια νοσοκόμα τού πήρε λίγο αίμα και μετά το έβαλε κάτω από έναν αναλυτή για εξέταση τυχόν αλλεργίας στη νάρκωση που θ' ακολουθούσε.
27
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
—Και είναι αυτός λόγος για να με ακρωτηριάσετε, αν είναι ακρωτηριασμός και όχι δολοφονία η λοβοτομή; Γιατί σίγουρα δε μου σβήνετε απλώς τη μνήμη. Δημιουργείτε ένα νέο Κάρλσον, όπως ακριβώς τον θέλετε. Ένα ρομπότ στην υπηρεσία της Θείας Του χάρης.
Ο γιατρός χαμογέλασε. Έδειχνε να έχει ακούσει τα ίδια λόγια χιλιάδες φορές. Αλήθεια, πόσους είχε λοβοτομήσει; Μόνο στην πτέρυγα του υπήρχαν εκατόν είκοσι πλανημένοι που χρειάζονταν σωφρονισμό.
—Σου δόθηκαν πολλές ευκαιρίες, Κάρλσον, να έρθεις οικειοθελώς στην αγκαλιά του Θεού. Ακόμα και μετά τη σύλληψη σου παρακολούθησες εντατικά επιμορφωτικά σεμινάρια από άγιους κατηχητές, που έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν να βαλσαμώσουν την αγριεμένη σου καρδιά και να σου εμφυτεύσουν τον καλό σπόρο του Κυρίου, το σπόρο της αγάπης. Οι περισσότεροι πλανημένοι δέχονται το μήνυμα του Πανάγαθου Μεσσία και μετανοούν.
»Εσύ όμως όχι, Κάρλσον. Εσύ αρνήθηκες πεισματικά. Τι άλλη λύση έμενε λοιπόν εκτός από τη λοβοτομή; Και μην ξεχνάς πως η λοβοτομή δεν είναι ακρωτηριασμός. Απλώς σβήνεται από τους αδένες της υπόφυσης και τους νευρικούς ιστούς της μνήμης όλο το αμαρτωλό παρελθόν.
—Και εμφυτεύεται ένα καινούριο πρόγραμμα. Σαν κομπιούτερ, έτσι;
Ο άλλος τον κοίταξε με κατανόηση, στοργικά θα μπορούσε κανείς να πει. Σαν να προσπαθούσε να εξηγήσει ένα δύσκολο μαθηματικό τύπο σ' ένα παιδί του νηπιαγωγείου.
—Είμαστε υποχρεωμένοι από την επιστήμη και την ηθική να το κάνουμε αυτό, Κάρλσον. Αν δε
28
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
σου εμφυτεύαμε νέους ιστούς μνήμης στα εγκεφαλι-κά σου κύτταρα, το μυαλό σου θα ήταν κενό, ίσως εντελώς κενό. Αυτό θα δημιουργούσε σοκ στον εγκέφαλό σου και ενδεχομένως θα γινόσουν φυτό σ' όλη σου τη ζωή ή ακόμα μπορεί να σε οδηγούσε και στο θάνατο. Δε θα μπορούσαμε να το επιτρέψουμε αυτό. Όλοι οι άνθρωποι, αδελφέ μου, είμαστε ίσοι, όλοι οι άνθρωποι είμαστε παιδιά του ίδιου φιλεύσπλαχνου Θεού. Και αυτός ο Θεός, Κάρλσον, σ' αγαπάει και περιμένει να γυρίσεις κοντά Του. Αν η λοβοτομή είναι ο μόνος δρόμος, τότε δεν είναι θυσία αλλά εξάγνιση από τις αμαρτίες και σωτηρία.
Ο Κάρλσον δεν απάντησε. Μπορούσε να διακρίνει στα μάτια του άλλου την πίστη του καλού Μεσ-σιανιστή. Του θεληματικού Μεσσιανιστή. Γιατί σίγουρα ο γιατρός δεν ήταν λοβοτομημένος, ήταν θεληματικός. Δε θα μπορούσε ποτέ ένας λοβοτομημένος να χειρουργεί, απαιτούσε πολύ λεπτές εργασίες για ένα λοβοτομημένο, που συνήθως ήταν ανίκανος να ενεργήσει πολυσύνθετες πράξεις.
Η νοσοκόμα που είχε τελειώσει τα τεστ πλησίασε το γιατρό.
—Όλα εντάξει, γιατρέ, είμαστε έτοιμοι. Εκείνος πάλι κοίταξε το ρολόι του. —Περίεργο, μουρμούρισε. Δεν έχει αργήσει άλλη
φορά. Ο ξαπλωμένος άνδρας προσπάθησε ν' ανασηκω
θεί στο κρεβάτι του, αλλά τα μεταλλικά ελάσματα τον κράτησαν στη θέση του.
—Γιατί δεν ξεκινάμε; Αφού θα γίνει ούτως ή άλλως, ας γίνει μια ώρα αρχύτερα...
Ο γιατρός ξανακοίταξε το ρολόι του με μια έκφραση συγκρατημένης ανυπομονησίας.
—Δεν μπορώ να σε εγχειρήσω εγώ, Κάρλσον, δεν
29
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
είμαι χειρούργος. Εγώ είμαι ένας απλός αναισθησιολόγος. Ο καθηγητής Τζόνσον είναι αυτός που θα σε εγχειρήσει και ήδη έχει αργήσει. Θα έπρεπε να ήταν εδώ.
Ο Κάρλσον προσπάθησε να φανταστεί τη φυσιογνωμία του Τζόνσον χωρίς να τα καταφέρει.
—Τι μνήμη θα μου βάλετε; ρώτησε ξαφνικά τον άλλο.
Ο γιατρός ήρθε ξανά από πάνω του και έπιασε το σφυγμό του.
—Τι άλλο; Τη μνήμη ενός καλού Μεσσιανιστή που υπηρέτησε ολόκληρη τη ζωή του τον Γιαχβέ και έζησε σύμφωνα με τις εντολές του. Μη φοβάσαι, Κάρλσον, είναι ανώδυνο.
Ύστερα γύρισε προς μια από τις νοσοκόμες και ετοιμάστηκε να της ζητήσει να πάει να βρει την αιτία της καθυστέρησης του καθηγητή Τζόνσον.
—Αδελφή... Τα λόγια του έμειναν στη μέση, καθώς η πόρτα
άνοιξε διάπλατα με περιττή βιασύνη και μπήκαν ορμητικά στο δωμάτιο ο Τζόνσον και ένας άγνωστος του άνδρας.
Ο ξένος ήταν νέγρος, καλοντυμένος, με άψογο ακριβό κοστούμι και μεταξωτό πουκάμισο με λαμέ γραβάτα.
Γύρισαν και οι δυο προς το μέρος του. Φαίνονταν λαχανιασμένοι και ελαφρώς ιδρωμένοι. Ήταν προφανές ότι είχαν τρέξει για να προλάβουν κάτι.
Ο καθηγητής γύρισε προς τον αναισθησιολόγο, που ήταν ευδιάκριτο πως ήταν κάτι σαν βοηθός του στη συγκεκριμένη χειρουργική ομάδα.
Του έγνεψε με το βλέμμα. —Λύστε τον, Μάικλ.
30
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
— Μα, καθηγητά... είναι έτοιμος για την επέμβα-ση.
Ο Τζόνσον προχώρησε νευρικά προς το χειρουρ-γικό κρεβάτι και άρχισε να λύνει μόνος του τα δεσμά του ξαπλωμένου ανθρώπου.
—Δεν έχει «μα», Μάικλ. Ο κύριος —και έδειξε προς τον καλοντυμένο νέγρο— είναι γραμματέας του Μεσσιανικού Συμβουλίου. Και έχει στα χέρια του μια διαταγή άμεσης προτεραιότητας για την αναστολή της επέμβασης λοβοτομής στον πλανημένο αυτό. Μήπως θέλεις να σ' τη δείξει κι εσένα για να πειστείς;
Είχε ήδη τελειώσει την απαγκίστρωση των μεταλλικών ελασμάτων.
Ο νεαρός γιατρός ανασήκωσε αρνητικά τους ώμους. Δεν είχε κανένα λόγο ν' αμφισβητήσει την ειλικρίνεια των λόγων του καθηγητή Τζόνσον. Μάλιστα, παραμέρισε στο πλάι και άφησε το γραμματέα του Μεσσιανικού Συμβουλίου να περάσει.
Ο νέγρος έσκυψε πάνω από τον Κάρλσον, που είχε αρχίσει ν' ανασηκώνεται στο κρεβάτι του, και τον βοήθησε να ντυθεί.
Ύστερα τον έπιασε μαλακά από το μπράτσο και τον συνόδευσε μαζί με τον καθηγητή Τζόνσον μέχρι το προαύλιο της Φυλακής. Εκεί τους περίμενε ένα μεγάλο μαύρο αεριωθούμενο όχημα με τα διακριτικά του Μεσσιανικού Συμβουλίου χαραγμένα πάνω του.
Ο νέγρος χαιρέτησε τον Τζόνσον, που με τη σειρά του θεώρησε σκόπιμο ν' απευθυνθεί στον Κάρλσον.
—Στην ευχή του Θεού, αδελφέ μου. Απ' ό,τι φαίνεται έχεις την ουράνια τύχη να κερδίσεις το προσωπικό ενδιαφέρον του ίδιου του Πανάγαθου Μεσσία.
31
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
Του έδωσε και το χέρι σε μια εγκάρδια χειραψία αποχαιρετισμού.
Αμέσως μετά ο Κάρλσον επιβιβάστηκε στο αεριωθούμενο. Κάθισε στο πίσω κάθισμα, δίπλα στον απεσταλμένο του Συμβουλίου. Υπήρχε και ένας οδηγός μπροστά. Όμως το διαχωριστικό τζάμι που ήταν ανεβασμένο εμπόδιζε το Σουηδό να διακρίνει αν ήταν άνθρωπος ή ρομπότ ο οδηγός του οχήματος.
Το αεριωθούμενο απογειώθηκε ήρεμα και αθόρυβα στον πρωινό ουρανό της Νέας Υόρκης. Καθώς έπαιρνε ύψος, ο Κάρλσον συνειδητοποίησε πως έβλεπε το φως της ημέρας όχι πίσω από τα κάγκελα του κελιού του ή από τον ψηλό μαντρότοιχο του προαυλίου της Φυλακής ύστερα από σαράντα ημέρες.
Έξω φυσούσε ένας παγωμένος αέρας που χτυπούσε τα πλευρικά τοιχώματα του οχήματος κατά ριπές. Σίγουρα έκανε κρύο έξω, αλλά μέσα η θερμοκρασία για πρώτη φορά έπειτα από πολύ καιρό έκανε τον Κάρλσον να αισθάνεται ότι ο κόσμος είναι τελικά όμορφος ή τουλάχιστον υποφερτός.
Ήταν πολύ μπερδεμένος ακόμη. Όλα είχαν συμβεί πολύ γρήγορα. Μετά από ατέλειωτες ημέρες που ο χρόνος κυλούσε αργόσυρτος και αδιάφορος για όλα, ξαφνικά μέσα σε λίγες στιγμές οι παλμοί της ζωής ξαναχτυπούσαν διψασμένα, ακόρεστοι για την πλήρωση όσων είχαν στερηθεί στο σκοτεινό κελί του Κέντρου Αποκατάστασης Σωφρονισθέντων.
Γιατί τον ήθελε το Μεσσιανικό Συμβούλιο; Δεν ήταν καθόλου σημαντικός. Όχι τουλάχιστον από όσο μπορούσε να υποθέσει. Πάντως είχε πάρει πίστωση χρόνου. Θα παρέμενε, άγνωστο για πόσο, ο Κένετ Κάρλσον που είχε γεννήσει η μητέρα του και
32
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
όχι ένα υποκατάστατο, προϊόν χειρουργικής επέμβασης.
Το αεριωθούμενο είχε ανέβει στα οχτακόσια μέτρα και άλλαξε κατεύθυνση για το κτίριο της έδρας του Μεσσιανικού Συμβουλίου.
Πετούσαν τώρα πάνω από το Μπρονξ. Μπορούσε να διακρίνει από το παράθυρο του τα χαλάσματα που καταλάμβαναν μια σημαντική έκταση πολλών χιλιομέτρων εκεί που κάποτε βρίσκονταν κτίρια και δρόμοι και αυτοκίνητα. Μερικοί άνθρωποι, αψηφώντας τα αυξημένα ακόμη επίπεδα ραδιενέργειας, είχαν επιστρέψει στα χαλάσματα παρά τη σχετική απαγόρευση.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες στο μεγάλο πόλεμο κατά του Αντίχριστου είχαν υποστεί τις μικρότερες ζημιές, σε σχέση με την Ευρώπη, φυσικά, που ακόμα δεν είχε καταφέρει να σταθεί στα πόδια της. Είναι χαρακτηριστικό ότι το έδαφος των Η.Π.Α. δεν είχε πληγεί ούτε από έναν πύραυλο του εχθρού. Όμως το Μπρονξ, όπως και το Κάνσας, ήταν οι μοναδικές εξαιρέσεις, όπου πράκτορες του Αντίχριστου είχαν καταφέρει να εισχωρήσουν σε μια αποστολή αυτοκτονίας και να πυροδοτήσουν μικρές πυρηνικές βόμβες που είχαν κρυμμένες πάνω τους.
Είχαν περάσει από τότε περισσότερα από εκατόν τριάντα εφτά χρόνια, όμως η ραδιενέργεια δεν επέτρεπε στα συνεργεία ανοικοδόμησης να ξαναχτίσουν τις κατεστραμμένες περιοχές.
Ήδη όμως το αεριωθούμενο είχε οπτική επαφή με το κτίριο στέγασης του Μεσσιανικού Συμβουλίου, που υψωνόταν υπερήφανο και επιβλητικό μέσα στους εκατόν είκοσι έξι ορόφους του, στο δυτικό τμήμα της πόλης. Ένας γίγας από γυαλί, που στην κορυφή του ένα γιγάντιο μεταλλικό ομοίωμα του
33
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
Μεσσία, με τα χέρια ενωμένα σε στάση προσευχής, ευλογούσε αιώνια την πόλη.
Το σκάφος «έσκυψε» κατά τριάντα μοίρες και πέρασε κάτω από το αριστερό χέρι του αγάλματος προς την εξέδρα προσγειώσεων. Από τον πύργο ελέγχου τού έδωσαν άμεση προτεραιότητα προσεδάφισης. Με αθόρυβη κομψότητα έσβησε τους κινητήρες του και αμφιταλαντεύτηκε προς στιγμή πάνω από την εξέδρα υπ' αριθμόν τρία, δεχόμενο αδιαμαρτύρητα τα πλευρικά χτυπήματα του ανέμου. Ύστερα ακούμπησε απαλά στην ταράτσα του κτιρίου και κάθε θόρυβος των μηχανών χάθηκε, καθώς ταυτόχρονα η βάση της εξέδρας, που το είχε προσγειώσει ο πιλότος άρχισε να υποχωρεί προς το εσωτερικό του κτιρίου, ελεγχόμενο προφανώς από ηλεκτρονικούς υπολογιστές τώρα πια.
Ένιωσε το στομάχι του να σφίγγεται. Είχε το συναίσθημα ότι ένα τεράστιο ανθρωποφάγο σκουλήκι τον κατάπινε σιγά σιγά μέσα σ' ένα σκάφος-παγίδα απ' όπου ήταν ανήμπορος να δραπετεύσει. Τον ενοχλούσε και το γεγονός ότι δεν είχε πια τα μαλλιά του. Το κρανίο του ήταν εντελώς φαλακρό μετά το κούρεμα στο χειρουργείο και αυτό επέτεινε το αίσθημα ανασφάλειας που τον είχε κυριεύσει.
Η μεταλλική οροφή της εξέδρας έκλεισε πάνω από τα κεφάλια τους, την ίδια στιγμή που η βάση σταμάτησε να υποχωρεί περισσότερο.
Ο νέγρος συνοδός του γύρισε και τον κοίταξε για πρώτη φορά σε όλη τη σύντομη διαδρομή τους.
—Ελάτε, κύριε Κάρλσον. Άνοιξαν τις πόρτες του οχήματος και κατέβηκαν. Πρέπει να βρίσκονταν στον τελευταίο όροφο της
έδρας του Μεσσιανικού Συμβουλίου, που τον χρησιμοποιούσαν σαν εξέδρα υποδοχής των οχημάτων.
34
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
Προχώρησαν μαζί προς τον πλησιέστερο ανελκυστήρα.
—Ενενηκοστός όροφος, επίπεδο τρία, είπε ο γραμματέας στον κομπιούτερ του ανελκυστήρα.
Η πόρτα άνοιξε στο πρόσωπο ενός φρουρού. Φορούσε τη μαύρη στολή με τα διακριτικά της Μεσσιανικής Αυτοκρατορίας και στο μέτωπο είχε χαραγμένο τατουάζ το σταυρό που έβγαινε μέσα από το άστρο του Δαβίδ, χαρακτηριστικό γνώρισμα της Αυτοκρατορικής Φρουράς του Μεσσία.
Ο συνοδός του του έδειξε την ταυτότητα του και κάποια συνοδευτικά έγγραφα και τότε ο φρουρός παραμέρισε και τους άφησε να περάσουν.
Πέρασαν σ' ένα διπλανό δωμάτιο, όπου ένας άλλος γραμματέας τους έγνεψε να καθίσουν. Ο νέγρος τον πλησίασε και κάτι είπαν χαμηλόφωνα που ο Κάρλσον δεν μπορούσε ν' ακούσει.
Αμέσως μετά ο νέγρος οπισθοχώρησε, τον χαιρέτησε μ' ένα νεύμα και βγήκε από το δωμάτιο.
Ο δεύτερος γραμματέας, που μέχρι τότε δεν είχε σηκωθεί από την καρέκλα του, σηκώθηκε και ενημέρωσε κάποιον από τη συσκευή ενδοεπικοινωνίας, που βρισκόταν πάνω στο γραφείο του, για την άφιξη του Κάρλσον. Είχε και αυτός το ίδιο κομψό ντύσιμο.
Γύρισε και κοίταξε τον Κάρλσον. —Ο σεβασμιότατος μέγιστος ραβίνος Ιλάι Κου-
ριόν θα σας δεχτεί σε λίγες στιγμές, αδελφέ Κάρλσον.
Ο μέγιστος ραβίνος Ιλάι Κουριόν; Απ' όσο μπορούσε να θυμηθεί ο Κάρλσον, ο Κου
ριόν ήταν ένα από τα δώδεκα πανίσχυρα μέλη του Μεσσιανικού Συμβουλίου που καθόριζε τις τύχες της Μεσσιανικής Αυτοκρατορίας. Το σφίξιμο στο
35
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
στομάχι του χειροτέρευε. Τι θα μπορούσε να θέλει απ' αυτόν, έναν πλανημένο;
Προσπάθησε να χαλαρώσει. Ήταν ένα παιχνίδι που ακόμα δεν ήξερε τους κανόνες για να το παίξει, αλλά που ήταν σίγουρος πως όσο το έπαιζε η λοβοτομή θα έμενε ένας αμφίβολος, απομακρυσμένος εφιάλτης.
Έριξε το κουρασμένο του σώμα σε μια πολυτελή πολυθρόνα δίπλα του.
Το δωμάτιο ήταν πολυτελέστατο. Στο πάτωμα μια κατακόκκινη μοκέτα από βελού
δο απλωνόταν απ' άκρη σ' άκρη. Στην αριστερή πλευρά μέσα από τα φιμέ τζάμια μπορούσες να δεις τη Νέα Υόρκη από τον ενενηκοστό όροφο που βρισκόταν αυτή τη στιγμή. Απέναντι του υπήρχε μια σκαλιστή ξύλινη πόρτα που μάλλον οδηγούσε στο γραφείο του μέγιστου ραβίνου και δίπλα το γραφείο του γραμματέα. Δεξιά του ολόκληρος ο τοίχος ήταν μια οθόνη ολογραφικής τηλεόρασης. Είχες την αίσθηση πως δεν υπήρχε εκεί τοίχος, αλλά πως ήταν ένα τεράστιο παράθυρο που έβλεπε σ' έναν άλλο κόσμο.
Το συγκεκριμένο κανάλι έπαιζε το «Σαμψών και Δαλιδά». Μπορούσες να δεις ακριβώς μπροστά στα μάτια σου, στο διπλανό δωμάτιο, τον ανίκητο εκπρόσωπο της εκλεκτής φυλής του Θεού να συντρίβει τους εχθρούς του σ' ένα υπέροχο δείγμα αυτοθυσίας προς χάριν της Θείας Του δόξας και της δόξας των τέκνων του Ισραήλ.
Ο Κάρλσον πήρε το τηλεκοντρόλ που βρισκόταν σ' ένα τραπεζάκι δίπλα του και πάτησε τυχαία ένα κουμπί. Η εικόνα στον τοίχο άλλαξε. Ένας καλοντυμένος κύριος καθόταν σε μια πολυθρόνα στο διπλανό δωμάτιο και με μια σειρά χάρτες πίσω του και τη
36
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
Βίβλο στο δεξί του χέρι εξηγούσε για άλλη μια φορά στους θεατές πως είχε εκπληρωθεί η ερμηνεία της Αποκάλυψης και των Ιερών Γραφών για την έλευση του Μεσσία και τη Δευτέρα Παρουσία του Θεού.
Η πόρτα απέναντι του άνοιξε και εμφανίστηκε ο μέγιστος ραβίνος. Ήταν ένας γελαστός μεσήλικος, μετρίου αναστήματος, με έξυπνα μάτια και τη χαρακτηριστικά γαμψή σημιτική μύτη. Φορούσε και αυτός την επίσημη στολή της Μεσσιανικής Αυτοκρατορίας.
—Αγαπητέ μου αδελφέ Κάρλσον, πέρασε... πέρασε μέσα.
Το γραφείο του ραβίνου είχε την ίδια κόκκινη μοκέτα και μια τεράστια τρισδιάστατη φωτογραφία του Μεσσία πάνω από το δρύινο έπιπλο του γραφείου του.
Κάθισε σε μια πολυθρόνα και το ίδιο έκανε και ο ραβίνος απέναντι του.
—Λοιπόν, Κάρλσον; Του πρόσφερε τσιγάρο. Αρνήθηκε ευγενικά. —Λοιπόν, σεβασμιότατε; —Επιτέλους γνωριζόμαστε, πλανημένε αδελφέ
μου. Είχε πάντα το ίδιο χαμόγελο στο πρόσωπο του. —Ξέρεις ότι ο αρχηγός των δυνάμεων ασφαλείας
μας δεν είχε ήσυχο ύπνο μέχρι να σε συλλάβει; Ο Κάρλσον δεν είχε καταλάβει αν ήταν κομπλι
μέντο. —Γιατί αυτό, σεβασμιότατε; Είμαι τόσο ασήμα
ντος και ανάξιος λόγου και οι δυνάμεις του Μεσσία τόσο πανίσχυρες που δεν μπορώ ποτέ να πιστέψω ότι η Αυτοκρατορία μπορούσε έστω και καθ' υπόθεση να κινδυνέψει από εμένα.
37
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
Το χαμόγελο έγινε ακόμα μεγαλύτερο. —Αδελφέ μου, είναι χαρά για το Μεσσία και για
όλους μας η σωτηρία σου. Έχεις διαβάσει τη Βίβλο, έτσι δεν είναι; Θα θυμάσαι τότε πως κάθε φορά που ένας αμαρτωλός γνωρίζει την αλήθεια του Θεού ο ουρανός έχει γιορτή. Δεν κινδύνευε ποτέ το κράτος του Θεού από εσένα, αλλά ο ίδιος ο εαυτός σου κινδύνευε από την έλλειψη του Θεού μέσα σου.
Σηκώθηκε και του έβαλε ένα ποτό από μια μικρή κάβα που υπήρχε στη βιβλιοθήκη.
—Και αν κάποιος δεν πάει ο ίδιος προς το Θεό, τότε ο Θεός έρχεται προς αυτόν, έτσι;
—Σωστά. Πολύ σωστά. Αυτό δείχνει να καταλαβαίνεις την αναγκαιότητα της λοβοτομής, Κάρλσον, ή καλύτερα να σε λέω Κένετ- προτιμώ το μικρό σου όνομα.
Δοκίμασε μια γουλιά από το ποτό του. Ουίσκι. Σκοτσέζικο ουίσκι. Η ξεχασμένη από καιρό γεύση ανέβηκε στον ουρανίσκο του και ζέστανε τα σωθικά του.
—Σεβασμιότατε, ξέρετε, φαντάζομαι, ότι δε θα συμφωνήσω ποτέ. Ας μην επιμένουμε λοιπόν να διαφωνούμε για την αναγκαιότητα ή μη της λοβοτομής και ας πάμε στο λόγο της απαγωγής μου και της ακούσιας προσκόμισης μου ενώπιον σας.
—Πολύ καλά, λοιπόν, Κένετ. Ας μπούμε στην ουσία.
Ο μέγιστος ραβίνος σηκώθηκε και βημάτισε νευρικά. Είχε σταματήσει να χαμογελά, σε μια προσπάθεια να βρει την κατάλληλη λεκτική φόρμουλα για να εκφράσει τα όσα ήθελε να πει στο συνομιλητή του, προσπάθεια που φάνηκε για μερικά δευτερόλεπτα να τον έχει απορροφήσει εντελώς.
Σταμάτησε ξαφνικά και τον κοίταξε στα μάτια.
38
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
—Τι ξέρεις για τον Κανόπους 3; Ο Κάρλσον για μια στιγμή αφουγκράστηκε την
ατμόσφαιρα. Δεν είχε πάει ποτέ το μυαλό του στο Διάστημα. Ανασήκωσε τους ώμους αδιάφορα.
—Ό,τι ξέρει όλος ο κόσμος. Είναι ο τρίτος πλανήτης του ηλιακού συστήματος του Κανόπους. Πλούσιος σε τριτονίτη, ορυκτό απαραίτητο για τα καύσιμα των διαστημοπλοίων της Θείας Του Χάριτος, με τα οποία η Αυτοκρατορία σας εδραιώνει την παρουσία της και την ισχύ της στο διάστημα.
Ο Κάρλσον πήρε το συνωμοτικό του ύφος. Έγειρε τη μέση του μπροστά προς τον Ιλάι Κουριόν.
—Ακουσα από έναν πλανημένο αστροφυσικό στη Φυλακή, που μάλλον τον έχετε λοβοτομήσει τώρα, ότι κάτι δεν πάει καλά με τον Κανόπους 3. Μου είπε ότι τον τελευταίο περίπου χρόνο οι αναφορές που λαμβάνατε ήταν τουλάχιστον περίεργες αν όχι υστερικές.
Ο μέγιστος ραβίνος συγκατένευσε κουρασμένα. —Είχε δίκιο όποιος και αν σου το 'πε, Κένετ,
αδελφέ μου. Τα πράγματα δεν πάνε καλά στον Κανόπους 3.
Γύρισε στην πόρτα για να βεβαιωθεί ότι ήταν κλειστή και ότι κανείς δε θα μπορούσε να κρυφακούσει την κουβέντα τους.
—Στον Κανόπους 3 εδώ και μερικούς μήνες έχει ξεσπάσει μια τρομερή επιδημία.
- Τ ι ; —Ναι, μια τρομερή επιδημία. Μια επιδημία που
δεν ξέρουμε από πού προήλθε και πώς θα την αντιμετωπίσουμε.
Ο Κάρλσον γέλασε δυνατά. —Εσείς, μια πανίσχυρη Αυτοκρατορία, κάτω από
τη φωτισμένη ηγεσία του ίδιου του απεσταλμένου 39
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
του Θεού, του Μεσσία, δεν μπορείτε ν' αντιμετωπίσετε ένα μικρόβιο; Ή μήπως, σεβασμιότατε, τον Κα-νόπους 3 τον έπλασε άλλος Θεός, ανταγωνιστικός προς τον δικό μας.
Ο ραβίνος προσπάθησε να συγκρατήσει το διαφαινόμενο θυμό του.
— Μην ξεχνάς, πλανημένε αδελφέ μου, πως η βασιλεία του Θεού δεν έχει έρθει ακόμη στη Γη. Όπως είναι γραμμένο στις Ιερές Γραφές μας, αλλά όπως και ο ίδιος ο Μεσσίας, η ενσάρκωση του Πανάγαθου Κυρίου, μας είπε, θα περάσει μια χιλιετής περίοδος προσαρμογής μέχρι να εγκαθιδρυθεί και στον υλικό αυτό κόσμο μας η ουράνια βασιλεία Του και να επιβληθεί το θέλημα Του. Και ας μην ξεχνάμε ποτέ πως ο Αντίχριστος μπορεί να νικήθηκε στην κατά μέτωπο σύγκρουση με τον Κύριο χάρη στη δύναμη και την αυτοθυσία των πιστών Του, αλλά δεν έχει πάψει ποτέ να επιβουλεύεται το θρόνο του Θεού. Η δύναμη του Κακού, αδελφέ Κένετ, δεν έχει ξεριζωθεί οριστικά από τον κόσμο μας. Προσπαθεί ακόμη αμετανόητα να σηκώσει κεφάλι ενάντια στα θεία σχέδια Του. Και σίγουρα η επιδημία αυτή δεν είναι τίποτε άλλο από μια εκδήλωση του Σατανά, που θέλει να σταματήσει την πρόοδο της Ανθρωπότητας προς την ένωση με τον Γιαχβέ και τη Βασιλεία των Ουρανών που μας περιμένει στο τέλος της χιλιετίας που διανύουμε.
Ο Σουηδός τον κοίταξε και αυτός με τη σειρά του στα μάτια.
—Και πώς μπορώ να βοηθήσω εγώ, ένας ταπεινός πλανημένος Γήινος παράνομος, το θρίαμβο της Μεσσιανικής Αυτοκρατορίας επί των δυνάμεων του Κακού ή του μικροβίου ή εν πάση περιπτώσει
40
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
ό,τι άλλο ταλαιπωρεί τους εργάτες σας στον Κανό-πους 3;
—Κένετ, αδελφέ μου, γιατί μιλάς έτσι; —Πώς δηλαδή; —Χρησιμοποιείς κατά κόρον σε λάθος πρόσωπο
την κτητική αντωνυμία. Δεν είναι ο «Θεός μας», η «Αυτοκρατορία μας», οι «εργάτες μας». Είναι, και μην το ξεχνάς ποτέ αυτό, και ο δικός σου Θεός, η δική σου Αυτοκρατορία και οι δικοί σου εργάτες. Είσαι μέρος της όλης Δημιουργίας του ίδιου Δημιουργού, αδελφέ μου. Η μοίρα μας είναι κοινή για όλους. Αν ο αγώνας του Καλού αποτύχει, οι συνέπειες θα είναι οι ίδιες για όλους, δικαίους και αδίκους, πλανημένους και Μεσσιανιστές.
Ο Κάρλσον ήπιε μονορούφι το υπόλοιπο ουίσκι του.
—Σεβασμιότατε, δε μου απαντήσατε ακόμη για το δικό μου ρόλο στην ιστορία αυτή.
—Ναι, Κένετ, έχεις δίκιο. Λοιπόν... Προσπάθησε να βρει τα κατάλληλα λόγια. —Όσο χρόνο ήσουν στο Κέντρο Αποκατάστασης
Σωφρονισθέντων, ένας επιστήμονας ανακάλυψε μάλλον τυχαία ότι πιθανότατα ένα μικρό καταλυτικό ένζυμο που εμπεριέχεται στο αίμα σου ίσως, και λέω ίσως, αδελφέ μου, να καταπολεμά επιτυχώς τον ιό που δημιούργησε την επιδημία στον Κανόπους 3.
— Δηλαδή, έχω μοναδικότητα ανάμεσα σε δισεκατομμύρια ανθρώπους; Αυτό θέλετε να μου πείτε, σεβασμιότατε;
Έτριψε αμήχανα τον καρπό του. Δεν μπορούσε ακόμη να τον πιστέψει απόλυτα.
—Και ποια είναι ακριβώς τα συμπτώματα της επιδημίας αυτής;
Ο ραβίνος ήρθε και στάθηκε απέναντι του, ακου-
41
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
μπώντας τους γοφούς του στο έπιπλο του γραφείου του προς το οποίο είχε στρέψει την πλάτη του.
—Η πληροφορία που μου ζητάς, αδελφέ μου Κέ-νετ, με εντολή του Μεσσία είναι διαβαθμισμένη ως άκρως απόρρητη. Καταλαβαίνεις πως, αν δε δεχτείς την αποστολή σου, δε θα μπορέσω να σου αποκαλύψω ούτε μια λέξη περισσότερο απ' όσα ήδη ξέρεις.
Ο Κάρλσον φάνηκε ν' αμφιταλαντεύεται. —Μμμ... δεν είμαι απόλυτα σίγουρος ότι θα μ'
ενδιέφερε να γίνω το πειραματόζωο ενός απίθανου εργαστηρίου κάπου σε μια γωνιά ενός εχθρικού πλανήτη.
—Πρέπει να σου πω ακόμη ότι ο ίδιος ο Πανάγαθος Μεσσίας έδειξε προσωπικό ενδιαφέρον για τη δική σου περίπτωση. Με παρακάλεσε μάλιστα να σε συνοδεύσω ο ίδιος στο ταξίδι προς τον Κανόπους 3 και να μείνω στον πλανήτη όσο χρειαστεί να μείνεις κι εσύ.
—Τουλάχιστον, σεβασμιότατε, πείτε μου γιατί αναβάλατε τη λοβοτομή μου. Δε θα σας εξυπηρετούσε καλύτερα να παίρνατε μαζί σας ένα Μεσσιανιστή Κάρλσον από έναν πλανημένο, επικίνδυνο ίσως για τους απλούς εργάτες του Κανόπους, και αμετανόητο Κάρλσον;
Ο μέγιστος ραβίνος σηκώθηκε και πάλι. —Σκέψου, αδελφέ μου, ότι ίσως το ένζυμο στο
οποίο στηρίζουμε όλες μας τις ελπίδες να μην αντιδρά κάτω από το κράτος ενός λοβοτομημένου εγκεφάλου. Ποιος θα αναλάμβανε τότε την ευθύνη για την αδικαιολόγητη απώλεια της τελευταίας αυτής ελπίδας της Ανθρωπότητας;
—Και δε σκεφτήκατε την πιθανότητα ν' αρνηθώ; Το χαμόγελο στο πρόσωπο του Ιλάι Κουριόν ξα
ναγύρισε.
42
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
- Δ ε νομίζω ότι θ' αρνηθείς, αδελφέ μου Κένετ. Εσύ, ο μεγάλος εραστής της ελευθερίας, ν' αρνηθείς τις πιθανότητες μιας επιβίωσης ή και δραπέτευσης, αν θέλεις, σ' έναν απομακρυσμένο πλανήτη, οπού σίγουρα θα πιστεύεις ότι το στοργικό χέρι του Μεσσία ίσως να είναι εξασθενημένο; Εγώ προσωπικά, όπως και η πλειοψηφία του Μεσσιανικού Συμβουλίου το αποκλείσαμε. Εξάλλου, αν αρνηθείς ξέρεις ότι σε περιμένει η λοβοτομή. Είμαστε απολύτως έτοιμοι να ρισκάρουμε τις πιθανότητες. Και σίγουρα δε θα ήθελες την αιώνια ευτυχία ενός λοβοτομημε-νου Μεσσιανιστή. Όχι εσύ. Δεν είναι το στιλ σου, αδελφέ μου. Να σου πω και κάτι τελευταίο που δε θα τολμούσα να το πω ποτέ μπροστά σε τρίτους; Σε συμπαθώ, Κένετ Κάρλσον. Και θα προτιμούσα να ήσουν με τη δική μας πλευρά, την πλευρά του Καλού, ένας θεληματικός στρατιώτης του Θεού.
Σταμάτησε και περίμενε να δει την εντύπωση που έκαναν τα λόγια του στο Σουηδό. Μπορούσε να μαντέψει πως είχε πάρει ήδη την απόφαση του.
Τον είδε που σηκώθηκε και βάδισε προς το παράθυρο.
Ο Κάρλσον άφησε το βλέμμα του να πλανηθεί στη Νέα Υόρκη, την πρωτεύουσα της Μεσσιανικής Αυτοκρατορίας. Οι ουρανοξύστες δέσποζαν σ' όλο τον ορίζοντα σαν τεράστια γυάλινα και τσιμεντένια φυτά που έλκυαν πρόστυχα και παραπλανητικά τα χιλιάδες αεριωθούμενα, μηχανικά έντομα που βομβι-ζαν στην ατμόσφαιρα, στις ταράτσες προσγείωσης τους. Εκατομμύρια άνθρωποι, κάτω στα πόδια τους, πήγαιναν στις καθημερινές εργασίες τους, θεληματικοί, λοβοτομημένοι, πλανημένοι που κρύβονταν ζώντας με δυο προσωπεία, όσοι ελάχιστοι και αν είχαν απομείνει.
43
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
Από πάνω ο ουρανός ήταν μουντός και παγωμένος. Και πάνω από τα σύννεφα, που κρέμονταν βαριά πάνω από την πόλη, σχεδόν έβλεπε το άγνωστο Διάστημα, εχθρικό και μυστηριώδες, να τον καλεί με μια μυστική φωνή που μόνο αυτός άκουγε.. Δεν είχε ταξιδέψει ποτέ πέρα από την ατμόσφαιρα της Γης. Μια φλόγα ενθουσιασμού, που είχε αρχίσει από ώρα να σιγοκαίει μέσα του, τώρα έπαιρνε γρήγορα διαστάσεις πυρκαγιάς. Ήταν μια πρόκληση στην οποία έπρεπε να απαντήσει.
Και μια απάντηση που βγήκε μέσα από το λησμονημένο υποσυνείδητο του, από τις παράνομες τώρα, απαγορευμένες βιντεοκασέτες που τον μεγάλωσαν μερικές δεκαετίες πίσω, στη φάρμα του στη Σουηδία, ήλθε κυρίαρχη στα χείλη του.
—Οκέι, Σκότι, διακτίνισέ με... -Τι ; Η απορημένη έκφραση του ραβίνου, που δεν είχε
καταλάβει λέξη, τον ξανάφερε στην πραγματικότητα.
—Εντάξει, είπε. Δέχομαι.
44
Πολεμικό καταδρομικό σκάφος Βασιλεύς Σολομών, σε τροχιά γύρω από τον Κανόπους 3.
11-10-137 μ.Μ., 04.40 ώρα Γκρίνουιτς
ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ πάλι στη Σουηδία. Μπορούσε να δει τον καπνό από το σπίτι που καιγόταν και που τον είχε φιλοξενήσει τα δεκαέξι πρώτα ανέμελα χρόνια της ζωής του.
Ο πατέρας του δίπλα έκλαιγε με αναφιλητά. Δεν τον είχε ξαναδεί να κλαίει.
Τα πόδια τους πατούσαν στο βρεγμένο χώμα από την πρωινή βροχή που είχε ποτίσει το δάσος, που δέσποζε σκοτεινό και εξώκοσμο, αναβλύζοντας μυστηριώδεις μυρωδιές πίσω τους. Κάτω στα ριζά του λόφου που στέκονταν, λαχανιασμένοι ακόμα από το ασυνήθιστο τρέξιμο, ο όχλος που είχε κάψει το σπίτι τους φαινόταν να διστάζει ν' αποφασίσει ποια πορεία είχαν πάρει οι φυγάδες που καταδίωκε.
Ο πατέρας του συνέχιζε να κλαίει. Η μητέρα του μόλις είχε καεί ζωντανή μέσα στο
σπίτι από τον εξαγριωμένο όχλο των Μεσσιανιστών. Δεν είχε προλάβει να γλιτώσει όπως οι ίδιοι.
Ακουσε τη φωνή του πατέρα του καθώς έβγαινε συντετριμμένη, πνιχτή μέσα από το λαρύγγι του.
45
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
—Εγώ φταίω, Κένετ... εγώ φταίω. Έπρεπε να είχαμε φύγει νωρίτερα...
Η αλήθεια είναι πως πίστευε, από λανθασμένη όπως αποδείχτηκε εκτίμηση, ότι ποτέ δε θα συνέβαινε αυτό. Όχι τουλάχιστον σ' αυτό το ξεχασμένο από τον υπόλοιπο κόσμο μικρό αγροτικό χωριό της Σουηδίας.
Και όλα αυτά, παρ' ότι οι πληροφορίες πλήθαιναν καθημερινά, πως οι οπαδοί του Μεσσία έκαναν εκκαθαρίσεις και διωγμούς των πλανημένων, όπως αποκαλούσαν όλους τους αντιφρονούντες, στα πλαίσια της εκστρατείας «Οριστικής Εκρίζωσης του Σπέρματος του Σατανά» που είχε εξαγγείλει πριν μερικούς μήνες το Μεσσιανικό Συμβούλιο.
Ο όχλος, οπλισμένος με παλιά ντουφέκια και κυνηγετικά όπλα, άντρες και γυναίκες που φωνασκούσαν ακανόνιστα, με μάτια που έλαμπαν από αφοσίωση στο θεάρεστο έργο που επιτελούσαν, είχε αρχίσει ν' ανεβαίνει το λόφο. Προφανώς είχαν βρει το σωστό δρόμο.
Ο Κένετ πανικόβλητος άρπαξε τον πατέρα του από το μπράτσο και τον τράνταξε δυνατά.
—Πατέρα, μας βρήκαν, έρχονται προς τα δω. Πρέπει να φύγουμε.
Το πανίσχυρο ένστικτο της επιβίωσης και της προστασίας του παιδιού του έκανε τα δάκρυα να σταματήσουν να κυλούν στο φλογισμένο πρόσωπο του. Η μορφή του σκοτείνιασε, καθώς φαινόταν να προσπαθεί να πάρει μια δύσκολη απόφαση.
—Δε θα φύγουμε μαζί, Κένετ. Πρέπει να χωρίσουν οι δρόμοι μας. Μόνο έτσι έχουμε ελπίδες σωτηρίας. Εσένα δε θα σε ακολουθήσουν. Εγώ είμαι το έπαθλο που θέλουν.
46
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
Είδε την γκριμάτσα της άρνησης στο πρόσωπο του εφήβου.
Έσφιξε τα δόντια του και σκούπισε τα υγρά αυλάκια που είχαν αφήσει τα δάκρυα στα μάγουλα του.
—Πρέπει, Κένετ, πρέπει... Το πλήθος των διωκτών τους πλησίαζε. Οι φωνές
τους ακούγονταν καθαρά τώρα. Έβγαλε από την τσέπη του δερμάτινου σακακιού
του μια φωτογραφία που απεικόνιζε τους δυο τους σε στιγμές παλιότερης ευτυχίας και μια δισκέτα κομπιούτερ.
—Πάρε αυτά, Κένετ. Μη χάσεις ποτέ αυτή τη δισκέτα. Και μην ξεχνάς πως πάντα κάθε Μεσαίωνας έχει ένα τέλος. Κράτα την ελπίδα στα σκοτεινά χρόνια που έρχονται.
Τον έσφιξε στην αγκαλιά του για μια στιγμή μόνο.
Έπειτα στάθηκε στο ξέφωτο, στην κορυφή του λόφου, για να τον δει ο όχλος, χάρισε ένα τελευταίο χαμόγελο στον Κένετ και χάθηκε στο δάσος.
Ο Κένετ ούρλιαξε από απόγνωση. —Όχι, πατέρα... όχι... όχι... Δυο χέρια τον είχαν αρπάξει απαλά και τον ανα
σήκωναν. Όχι... όχι... όχι... Το δάσος χανόταν, το ίδιο και οι θύμησες... Όχι... Η εικόνα άρχισε να ξεδιαλύνει. Ένα πρόσωπο τον κοιτούσε ερευνητικά. Άκουσε
μια άγνωστη φωνή να έρχεται από έναν ξένο κόσμο, πολύ μακριά, ίσως σε κάποιον άλλο Γαλαξία.
—Ξύπνα, Κάρλσον. Ξύπνα.
47
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
Η φωνή και το πρόσωπο απ' όπου έβγαινε ανήκαν σ' ένα σώμα με στολή.
Τι στολή; Έψαχνε απεγνωσμένα να καταλάβει, να συνέλθει.
Θυμήθηκε ξαφνικά. Ήταν ο Μάλκομ Μακντό-ναλντ, κυβερνήτης του Βασιλεύς Σολομών.
—Ονειρευόμουν, ψέλλισε αδύναμα. Ο άλλος έκανε μια γκριμάτσα κατανόησης. —Έτσι είναι τα συμπτώματα, είπε. Όταν ξυπνάς
μετά από νάρκωση τριών μηνών είναι φυσικό να ονειρεύεσαι. Ο εγκέφαλος στο τελευταίο στάδιο της νάρκωσης δημιουργεί εικόνες και όνειρα, γιατί η συνείδηση ξυπνά και αυτή και αρχίζει να λειτουργεί ξανά.
Έκανε νεύμα σ' ένα γιατρό του σκάφους που στεκόταν πίσω του κι εκείνος πλησίασε τον ξαπλωμένο στο θαλαμίσκο νάρκωσης Κάρλσον και του έκανε μια ένεση στο δεξιό μπράτσο.
—Πού βρισκόμαστε; — Πριν δυο μέρες βγήκαμε από το υπερδιάστημα
και μόλις πριν από λίγο μπήκαμε σε τροχιά γύρω από τον Κανόπους 3.
Προσπάθησε ν' ανασηκωθεί. Οι δυνάμεις του τον εγκατέλειψαν και ξανάπεσε στο στρώμα του θαλαμίσκου.
—Πού είναι ο Κουριόν; Ο κυβερνήτης απομακρύνθηκε στην άλλη άκρη
του δωματίου, δίπλα σ' ένα τεράστιο παράθυρο που άφηνε τη θέα του πλανήτη να το κυριεύει σχεδόν ολόκληρο.
—Τον ξυπνήσαμε από τη νάρκωση λίγες ώρες πριν από σένα. Μόλις συνέλθεις θα τον δεις.
Ένιωθε ήδη τις δυνάμεις του ν' ανακάμπτουν. Προσπάθησε ξανά ν' ανασηκωθεί και τα κατάφε-
48
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
ρε. Με αργές, προσεκτικές κινήσεις κατέβηκε από τον ατομικό του θαλαμίσκο και φόρεσε ένα ζευγάρι παντόφλες που υπήρχαν στο πάτωμα.
Το παράθυρο ή το φινιστρίνι ή ό,τι άλλο ήταν αυτό μπροστά του τον τράβηξε σαν μαγνήτης.
Ο Κανόπους 3 δέσποζε σχεδόν σ' όλο τον ορίζοντα.
Αριστερά του φαίνονταν οι άλλοι δυο πλανήτες του ήλιου του Κανόπους. Και πέρα μακριά, πίσω τους ακριβώς, ο ήλιος, ένας μικρός εξασθενημένος ήλιος.
Δεξιά του και λίγο πάνω από τον Κανόπους 3 ένα πολύχρωμο νεφέλωμα λαμπύριζε με όλα τα χρώματα της ίριδας.
—Τι είναι αυτό; ρώτησε μαγεμένος. —Ένα νεφέλωμα από συμπαγή αέρια και αστρό-
σκονη. Τίποτα σημαντικό. Πάντως κάνει ωραία εφέ. Ακούστηκε μια αυτόματη πόρτα ν' ανοίγει πίσω
τους. Την επόμενη στιγμή η φιγούρα του μέγιστου ρα
βίνου Ιλάι Κουριόν είχε διαβεί το κατώφλι. Ο κυβερνήτης υποκλίθηκε με σεβασμό. —Η φώτιση του Γιαχβέ μαζί Σας, σεβασμιότατε... Ο ραβίνος χαιρέτησε μ' ένα δυσδιάκριτο νεύμα
και αυτό ήταν όλο. Σχεδόν τον αγνόησε. Είχε στρέψει ολόκληρη την προσοχή του προς το Σουηδό.
Διέταξε ν' αδειάσει το δωμάτιο και σε δευτερόλεπτα είχαν μείνει οι δυο τους.
Ο Κάρλσον ένιωθε αμήχανα. Ο ραβίνος είχε έρθει επιβλητικός και παντοδύνα
μος, ενώ ο ίδιος φορούσε μόνο τα εσώρουχα του. Πώς να ήταν η εμφάνιση του ύστερα από τόσους μήνες νάρκωσης;
Πέρασε το χέρι του ανάμεσα στα μαλλιά του
49
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
σπρώχνοντας τα προς τα πίσω. Και μόλις τότε συνειδητοποίησε χαρούμενος ότι τα μαλλιά του είχαν ήδη ξαναμεγαλώσει μετά το υποχρεωτικό κούρεμα των προετοιμασιών για τη λοβοτομή.
Χάιδεψε και το σαγόνι του και η αίσθηση της αφής των ξανθών τριχών, που είχαν αρχίσει να συμπλέκονται μεταξύ τους σχηματίζοντας ένα πρώιμο αλλά πυκνό ήδη γένι, τον χαροποίησε ιδιαίτερα.
Η αυτοπεποίθηση του ξαναγύριζε. Ο ραβίνος τον πλησίασε και τον χτύπησε φιλικά
στον ώμο. —Πώς πάμε, Κένετ; Όλα εντάξει; Ύστερα, μην περιμένοντας απάντηση, στράφηκε
προς τη θέα του Κανόπους 3. —Εντυπωσιακό το θέαμα, έτσι δεν είναι, αδελφέ
μου; Ο Κάρλσον φόρεσε μια φόρμα που βρήκε σε μια
πρόχειρη αναζήτηση και συμφώνησε με το ραβίνο. — Γιατί δεν κάθεσαι ν' απολαύσουμε μαζί το θέ
αμα, αδελφέ Κένετ; Είναι η πρώτη σου βόλτα στο Διάστημα, ηρέμησε και απόλαυσε τη, λοιπόν.
Ο ίδιος κάθισε σε μια πολυθρόνα με θέα το τεράστιο φινιστρίνι και έδειξε και στο συνομιλητή του μια παρόμοια.
Ο Σουηδός ακολούθησε την υπόδειξη του. Ακόμα δεν είχε επανακτήσει πλήρως τις δυνάμεις του από τη μακρόχρονη νάρκωση και πίστευε πως μια ολιγόλεπτη ξεκούραση θα του έκανε καλό. Εξάλλου τι άλλο είχε να κάνει;
Το βλέμμα του μαγνήτιζε η εναλλαγή των απαλών χρωματισμών του νεφελώματος δεξιά του πλανήτη. Συμπαγή αέρια και αστρόσκονη, του είχε πει ο κυβερνήτης.
—Το νεφέλωμα μπροστά μας, και έδειξε ταυτό-
50
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
χρονα με το χέρι του, φαίνεται να έχει παγιδευτεί από τη βαρύτητα του πλανήτη. Αποτελεί φυσικό δορυφόρο του ή κάποιο άλλο φαινόμενο;
—Από την πρώτη επαφή μας με τον Κανόπους, Κένετ, βρίσκεται εκεί. Ακολουθεί την τροχιά του Κανόπους 3. Πρέπει να είναι παγιδευμένο στην έλξη του πλανήτη, γιατί ακολουθεί την τροχιά του. Είναι απλώς ένα εντυπωσιακά πολύχρωμο σιντριβάνι χρωμάτων, τίποτα περισσότερο.
—Έχετε στείλει κάποια εξερευνητική αποστολή εκεί;
—Για ποιο λόγο; Είναι αέρια σε κατάσταση μερικής στερεοποίησης. Τα όργανα δείχνουν ότι δεν υπάρχουν αξιοποιήσιμα μεταλλεύματα, δεν υπάρχει ζωή και δεν υπάρχουν καθόλου συνθήκες υποστήριξης ζωής. Γιατί λοιπόν να ξοδέψουμε καύσιμα, χρόνο και άντρες;
Ο Κάρλσον ανασήκωσε τους ώμους του, για να-δείξει ότι το επιχείρημα του ήταν ολοφάνερο.
—Μα από επιστημονική περιέργεια φυσικά. Ο ραβίνος γέλασε μ' ένα σύντομο, κοφτό γελάκι,
όπως το συνήθιζε. —Δεν είμαστε επιστημονική αποστολή, αδελφέ
μου. Εργολαβική εκμετάλλευση πετρωμάτων κάνουμε. Σε όλους τους σταθμούς εδάφους δεν υπάρχουν παρά μερικοί γιατροί για τα έκτακτα περιστατικά και κάποιοι μεταλλειολόγοι για να δοκιμάζουν την ποιότητα του εξορυσσόμενου τριτονίτη. Πέραν αυτών θα βρεις μόνο εργάτες και μηχανικούς εκσκαφών. Και σου τα λέω όλα αυτά, γιατί θα πρέπει να προετοιμαστείς ψυχολογικά για το τι μας περιμένει στον Κανόπους 3 και να εγκλιματιστείς το συντομότερο δυνατόν στο νέο σου περιβάλλον.
—Γιατί;
51
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
Ο μέγιστος ραβίνος γύρισε και τον κοίταξε απορημένος.
—Τι εννοείς; Ο Κάρλσον χαμογέλασε με τη σειρά του. Ένιωθε
να μοιράζει αυτός την τράπουλα. —Σεβασμιότατε, νομίζω ότι είναι η στιγμή των
αποκαλύψεων. Η στιγμή που θα βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Αν δεν είμαι πλήρως ενημερωμένος για την κατάσταση που επικρατεί, δεν πρόκειται να συνεργαστώ μαζί σας όσο και να με πιέσετε.
Ο ραβίνος εξακολουθούσε να έχει το ίδιο έκπληκτο βλέμμα στα μάτια του.
—Αδελφέ μου Κένετ, συγχώρησε με, αλλά εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω τι εννοείς. Σου έχω εξηγήσει από την αρχή της αποστολής μας το σκοπό αυτής...
—Ναι, ναι, το ένζυμο στο αίμα μου, η μυστηριώδης επιδημία του Κανόπους, η μοναδικότητα μου ανάμεσα σε δισεκατομμύρια ανθρώπους...
Έσφιξε τη γροθιά του στη ράχη της πολυθρόνας στην οποία καθόταν, και το έκανε εμφανώς.
—Δεν πίστεψα ούτε λέξη. Ευθύς εξαρχής. Στη Γη προσποιήθηκα ότι κατανόησα το πρόβλημα, ότι πάτησα την μπανανόφλουδα που μου πετάξατε, ότι σας πίστεψα χωρίς καμία δεύτερη σκέψη. Αλλά το έκανα για να επιβιώσω. Γυρόφερνε η λοβοτομή πάνω από το κεφάλι μου. Έπρεπε να παίξω το παιχνίδι σας.
»Αλλά εδώ το παιχνίδι τελειώνει. Ή μαθαίνω τον αληθινό λόγο για τον οποίο βρίσκομαι εδώ πάνω ή ξεχάστε τον Κένετ Κάρλσον. Έγινα σαφής;
Περίμενε μια στιγμή να σφυγμομετρήσει την εντύπωση που έκαναν τα λόγια του στον Ιλάι Κουριόν. Είδε πως το βλέμμα του είχε σκοτεινιάσει. Κατάλα-
52
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
βε πως πάλευε μέσα του για το αν ήταν η κατάλληλη στιγμή για αποκαλύψεις. Έπρεπε να παίξει το παιχνίδι του μέχρι τέλους.
—Δεν υπάρχει μικρόβιο ούτε επιδημία, έτσι δεν είναι; Τότε τι τρέχει στον Κανόπους 3; Θέλω απάντηση. Τώρα.
Τον είδε που σηκώθηκε και βημάτισε νευρικά προς την πόρτα και πάλι πίσω, δίπλα στο φινιστρίνι.
Ο Κανόπους 3 γυρνούσε αργά, σχεδόν ανεπαίσθητα, γύρω από τον άξονα του μπροστά στα μάτια τους, κρύβοντας το επτασφράγιστο μυστικό του από το διψασμένο για αλήθεια Κάρλσον.
Ο ραβίνος ήρθε και ξανακάθισε στην πολυθρόνα του. Φαινόταν να έχει πάρει την απόφαση του.
—Πολύ καλά, αδελφέ μου. Αργά ή γρήγορα θα μάθαινες την αλήθεια. Καλύτερα λοιπόν γρήγορα παρά αργά.
Έψαξε τον τρόπο που θα ξεκινούσε. —Βρίσκεσαι εδώ εξαιτίας της μοναδικότητας του
επαγγέλματος σου. Ο Κάρλσον έμεινε άφωνος. —Προγραμματιστής κομπιούτερ; Υπάρχουν εκα
τομμύρια άνθρω... —Όχι, όχι, Κένετ, τον διέκοψε ανυπόμονα. Δεν
εννοώ το βιοποριστικό σου επάγγελμα. Εννοώ την παράνομη ενασχόληση σου με την Αρχαιολογία.
Η έκπληξη του μεγάλωνε συνεχώς. Την Αρχαιολογία; Γύριζε πάλι πίσω. Πίσω στο δάσος της Σουηδίας.
Θυμήθηκε τα τελευταία λόγια του πατέρα του πριν τον χάσει για πάντα: «Μη χάσεις ποτέ αυτή τη δισκέτα. Και μην ξεχνάς πως πάντα κάθε Μεσαίωνας έχει ένα τέλος. Κράτα την ελπίδα στα σκοτεινά χρόνια που έρχονται».
53
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
Και την κράτησε. Ήταν σχεδόν παιδί ακόμα όταν, κυνηγημένος από
ένα μηχανισμό που δεν καταλάβαινε για κάποια αιτία που πάλι δεν καταλάβαινε, άρχισε να κρύβεται και να μαθαίνει. Ν' αποκωδικοποιεί και να ρουφά το θαυμαστό καινούριο κόσμο που ξεδίπλωνε αυτή η δισκέτα μπροστά στα μάτια του. Τον δίδαξε τις αρχαίες δοξασίες, τους προμεσσιανικούς πολιτισμούς, την κληρονομιά μιας ανθρωπότητας θαυμαστής, φωτεινής και κυρίως μη λοβοτομημένης. Είχε μέσα της κρυμμένες γνώσεις Ιστορίας —όχι αυτής που μάθαιναν τα παιδιά στο σχολείο, αλλά της πραγματικής Ιστορίας, Γλωσσολογίας και Φιλοσοφίας, Ποίησης και Αρχαιολογίας.
Και έτσι όπως ο νους του απομυζούσε αχόρταγα την απαγορευμένη γνώση, ένιωθε πως έπαιζε με τη φωτιά και όσο έπαιζε με τη φωτιά τόσο το πάθος του για την αναζήτηση της Γνώσης μεγάλωνε. Η γοητεία της αμαρτίας του παράνομου τον είχε συνεπάρει. Περισσότερο από έναν αιώνα τώρα η ενασχόληση με την Αρχαιολογία, τη Φιλοσοφία και την Ιστορία των προμεσσιανικών χρόνων είχε κηρυχτεί παράνομη και διωκόταν ποινικά. Αυτό όμως του έδινε ένα αίσθημα υπεροχής και μοναδικότητας, που τον έριχνε με καινούριες δυνάμεις στην Αναζήτηση.
Βέβαια η δισκέτα που του είχε κληροδοτήσει ο πατέρας του δεν ήταν πανάκεια. Όμως ήταν το έναυσμα για το νεαρό Κένετ ν' αναζητήσει, να ψάξει για την αλήθεια, να βρει απαγορευμένα βιβλία από άλλους πλανημένους, που όλο και λιγόστευαν πια, να εξασφαλίσει σπάνιες, αντιγραμμένες για πολλοστή φορά δισκέτες επιστημονικών προγραμμάτων έρευνας των αρχαίων θρησκειών και πολιτισμών, μικροαντικείμενα με σημασία ή κάποιες κουβέντες με γε-
54
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
ροντότερους που θυμούνταν θολά και απόμακρα καταστάσεις και πράγματα ξεχασμένα πια και ηθελημένα λησμονημένα από τον πανίσχυρο μηχανισμό της Μεσσιανικής Αυτοκρατορίας.
Και μπορούσε να υπερηφανεύεται ότι στα σαράντα τρία του χρόνια ήταν ή τουλάχιστον πίστευε πως ήταν —ποτέ δεν μπορούσε να ήταν σίγουρος κάτω από το πέπλο σιωπής και σκότους που επέβαλλαν οι συνθήκες— ο καλύτερα καταρτισμένος Αρχαιολόγος και γνώστης των αρχαίων πολιτισμών σ' ολόκληρη την επικράτεια της Αυτοκρατορίας στη Γη ή στους αποικιακούς πλανήτες, αμάρτημα θανάσιμο για το Μεσσιανικό Συμβούλιο, που ζητούσε την κεφαλή του επί πίνακι.
—Τι σχέση έχει η Αρχαιολογία με τον Κανόπους 3;
—Είμαι περίεργος, Κένετ. Ο αρχηγός της Ασφαλείας σε θεωρούσε τον πιο επικίνδυνο πλανημένο Σατανιστή. Μου είχε κινήσει την περιέργεια αυτή του η άποψη για το βαθμό επικινδυνότητας σου. Για να δοκιμάσω, λοιπόν, την επαλήθευση των φόβων του ή το αβάσιμο αυτών. Τι ξέρεις για τη δημιουργία της Μεσσιανικής Αυτοκρατορίας;
—Όσα μου επιτρέψατε να μάθω, σεβασμιότατε. Ο ραβίνος γέλασε πάλι, αυτή τη φορά πιο εγκάρ
δια. — Μ' αρέσεις, Κένετ Κάρλσον. Ξεγλιστράς σαν
χέλι. Ας είναι. Θα πρέπει να δοκιμάσω τώρα το βαθμό των γνώσεων σου για την πραγματική Ιστορία του κόσμου. Πιστεύω και ελπίζω να μη διαψευστώ πως ένας ενημερωμένος σύμμαχος γίνεται πιστότερος φίλος και συνεργάτης.
Έβηξε για να καθαρίσει το λαιμό του. —Λοιπόν, ας ξεκινήσουμε από μια βασική και
55
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
αδιαμφισβήτητη αρχή. Υπάρχει ένας μόνο αληθινός Θεός, που αποκάλυψε το όνομα Του στους προγόνους της φυλής μου, ο Γιαχβέ. Ο Κύριος ημών, λοιπόν, άφησε παρακαταθήκη στο λαό μου, τους Ισραηλίτες, τη μοναδικότητα της παρουσίας Του και την εντολή να διαδίδουν τη Δόξα Του και το Όνομα Του. Η Θεία καθοδήγηση Του και η Αγάπη Του προς τα τέκνα Του, μας προστάτευσε από τους εχθρούς μας και μας έδωσε γη για να εγκατασταθούμε και να Τον δοξάζουμε, τη Γη της Επαγγελίας. Μας υποσχέθηκε δε πως, όταν θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου, θα στείλει τον απεσταλμένο Του, το Μεσσία, σάρκα εκ της σαρκός Του, για να μας ανυψώσει στην κορωνίδα των εθνών και να μας δώσει το φωτισμένο έλεγχο του κόσμου τούτου που δικαιωματικά Του ανήκε, μια που Αυτός ο ίδιος τον δημιούργησε. Η κιβωτός της Διαθήκης των εντολών Του, την οποία κράτησε το έθνος μας θεματοφύλακας πιστός και ακάματος, ήταν η Γνώση και η Δύναμη, που μας επέτρεψε επί τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια να επιβιώσουμε, μια χούφτα πιστοί Του ανάμεσα σε ορδές άπιστων ειδωλολατρών και ορκισμένων εχθρών μας. Βέβαια περάσαμε δύσκολες στιγμές. Μάλιστα το 70 μ.Χ., με την παλαιά χρονολόγηση της Ιστορίας, λίγο έλειψε ν' αφανιστούμε από προσώπου Γης, όταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Τίτος έκαψε την Ιερουσαλήμ και μας εξανδραπόδισε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Όμως στις κρίσιμες εκείνες ώρες το Ιερατείο είχε μια καταπληκτική έμπνευση που άλλαξε την ιστορία του κόσμου. Για να μπορέσουν οι Εβραίοι να γίνουν αποδεκτοί και να ενσωματωθούν στις κοινωνίες που μετανάστευσαν ως πρόσφυγες ξεριζωμένοι από τον τόπο τους, έπρεπε να δημιουργήσουν έναν κοινό τόπο ιδεών και αντίληψης
56
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
με τους ντόπιους πληθυσμούς, χωρίς όμως ποτέ να προδώσουν τον Γιαχβέ και να παραδώσουν στους απίστους την παρακαταθήκη της αληθινής πίστης. Με απλά λόγια έπρεπε να κρατήσουν αλώβητη την πίστη τους στον έναν και μοναδικό Θεό, ζώντας μέσα σε εχθρικά έθνη πολυθεϊστών, και παράλληλα να επιβιώσουν. Η χρυσή τομή βρέθηκε στη δημιουργία μιας νέας θρησκείας, με στοιχεία της αληθινής πίστης αλλά όχι με καθολική ταύτιση μ' αυτή. Το όνομα αυτής δε χριστιανισμός. Δημιουργήσαμε το χριστιανισμό σαν ανάγκη επιβίωσης και αποδοχής μας από τα έθνη που φιλοξενούσαν τους Εβραίους της διασποράς. Ο χριστιανισμός ήταν σάρκα απο τη σάρκα του ιουδαϊσμού, όχι όμως η αληθινή πίστη αλλά κάποια έντεχνη παραφθορά της αληθινής πίστης, με την οποία άρχισε πλέον η αντίστροφη μέτρηση της παγκόσμιας κυριαρχίας του Γιαχβε και της εκλεκτής του φυλής και η δρομολόγηση της Αποκάλυψης του μόνου και αληθινού Θεού. Απο τη στιγμή που επιβάλαμε το χριστιανισμό στον ελληνικό κόσμο της Δύσης το παιχνίδι κρίθηκε. Η ανωτερότητα και επικυριαρχία της φυλής μου έγινε καταφανής και αποδεκτή από όλους. Οι χριστιανοί άρχισαν να βαπτίζουν τα παιδιά τους με δικά μας ονόματα. Τα παιδιά τους άρχισαν να διδάσκονται στα σχολεία τη δική μας Ιστορία σαν δική τους Ιστορία. Μάθαιναν για τον Αβραάμ, τον Ιακώβ, τον Ισαάκ, το Μωυσή, το Σολομώντα και το Δαβίδ σαν να ήταν δικοί τους πρόγονοι. Απόλυτη ταύτιση λοιπόν. Δεν ήμαστε οι πρόσφυγες πια, οι απόκληροι. Ήμαστε ο εκλεκτός λαός του Θεού και αυτό είχε γίνει συνείδηση σε όλους.
-Όμως τα πράγματα δεν ήταν πάντα ρόδινα για σας. Πολλές φορές κάποιοι σας καταδίωκαν.
57
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
—Φαντάζομαι, Κένετ αδελφέ μου, ότι εννοείς τον Χίτλερ και κάποιους άλλους.
Ο ραβίνος χαμογέλασε. Έπλεξε μεταξύ τους τα δάχτυλα των χεριών του και ύστερα τα τέντωσε ώστε ν' ακουστεί το κρακ των σπονδύλων.
—Τίποτα δεν έγινε τυχαία ή χωρίς έλεγχο. Το παγκόσμιο Σιωνιστικό Συμβούλιο έκανε προσεχτικά τις κινήσεις στη σκακιέρα της Ιστορίας. Έχεις την εντύπωση, Κένετ Κάρλσον, ότι αν δεν είχε προηγηθεί το Ολοκαύτωμα των Εβραίων στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο θα είχε αποκτήσει ποτέ το Ισραήλ δικό του κράτος; Το δύσκολο, αδελφέ μου, δεν ήταν η δημιουργία κάποιων κρίσεων και κάποιων αναπόφευκτων και χρήσιμων πολέμων, αλλά η προετοιμασία της κοινής γνώμης για την τελική νίκη, την έλευση του Μεσσία.
Πήρε μια ανάσα πριν συνεχίσει. Μπροστά τους ο τρίτος πλανήτης του Κανόπους γυρνούσε πάντα στο δικό του ρυθμό.
—Τα πράγματα επιταχύνθηκαν με το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Σε πρώτη φάση πιστέψαμε ότι ένας δυαδισμός θα εξυπηρετούσε καλύτερα τα συμφέροντα μας. Δημιουργήσαμε έτσι δυο αντίπαλα κοινωνικοπολιτικά συστήματα, τον καπιταλισμό και τον κομμουνισμό και....
—Τον κομμουνισμό; — Μα φυσικά, αδελφέ μου Κένετ. Πώς μπορεί να
διαφεύγει σ' εσένα, το μεγαλύτερο ίσως εναπομείναντα ιστορικό, ότι Μαρξ, Έγκελς, Λένιν και όλα τα μέλη της πρώτης σοβιετικής κομμούνας στην επανάσταση του 1917 ήταν Εβραίοι; Αλλά δε σε κατακρίνω. Η ιστορία, Κένετ, γράφεται από τους νικητές, με τον τρόπο που αυτοί θέλουν. Για να ξαναγυρίσω στη ροή των σκέψεων μου, η διαρχία αυτή δε δούλεψε
58
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
περισσότερο από πενήντα χρόνια. Γι' αυτό φροντίσαμε να ενισχύσουμε τον έναν πόλο του καπιταλισμού και τον ηγετικό του κυρίαρχο, τις Η.Π.Α., σε βάρος του άλλου πόλου, της Σοβιετικής Ένωσης. Έτσι περάσαμε στην τελική φάση της μιας και μοναδικής υπερδύναμης, των Η.ΠΑ. Φυσικά ήδη από το δέκατο ένατο αιώνα μετά Χριστόν, με την παλιά χρονολόγηση, όλα τα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά κέντρα του καπιταλισμού και της Δύσης γενικότερα βρίσκονταν σε δικά μας χέρια. Οι τράπεζες, οι μεγάλες βιομηχανίες, το διεθνές εμπόριο, οι πολυεθνικές εταιρείες, OL εφημερίδες και αργότερα οι κινηματογραφικές εταιρείες και τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα και ως φυσική συνέπεια και οι κυβερνήσεις των περισσότερων κρατών ελέγχονταν πλήρως από δικούς μας ανθρώπους. Όταν ελέγχεις τον πλούτο και τα μέσα ενημέρωσης ενός λαού, τότε ελέγχεις απόλυτα αυτόν το λαό. Όλες οι ταινίες και τα τηλεοπτικά προγράμματα της εποχής εκείνης παρουσίαζαν τη φυλή μας ως μια συμπαθή και κατατρεγμένη φυλή που προσπαθούσε να επιβιώσει κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, ανάμεσα σε απάνθρωπους διωγμούς και συνωμοσίες τρελών ηγετών και μισητών λαών. Έτσι η κοινή γνώμη Ευρώπης και Αμερικής προετοιμαζόταν αργά αλλά σταθερά για την έλευση του Μεσσία και τη δευτέρα παρουσία του Θεού, δηλαδή για την παγκόσμια κυριαρχία της εκλεκτής Του φυλής. Το μήνυμα αυτό το διακήρυτταν με κάθε τρόπο και διάφορες θρησκευτικές ομάδες που είχαμε δημιουργήσει στους κόλπους των χριστιανικών Εκκλησιών για να τις ελέγχουμε καλύτερα, όπως ήταν οι μάρτυρες του Ιεχωβά, οι πεντηκοστιανοί, οι μορμόνοι, οι κουάκεροι και ένα σωρό άλλες θρησκευτικές κοινότητες εξυπηρέτη-
59
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
σης δικών μας συμφερόντων. Όμως η καλύτερη καλλιέργεια του εδάφους έγινε από τις τεκτονικές στοές. Αυτό ήταν το υπέρτατο όπλο μας στη διάνοιξη του δρόμου για τον ερχομό του Μεσσία και την πλήρωση των Γραφών. Οι τέκτονες και οι μασονικές στοές παντού σ' ολόκληρο τον κόσμο δούλευαν αθόρυβα για το Παγκόσμιο Σιωνιστικό Συμβούλιο. Τις περισσότερες φορές τα απλά μέλη δε γνώριζαν καν τη σκοπιμότητα των εντολών που τους δίνονταν. Πίστευαν πως αφορούσαν οικονομικά και μόνο συμφέροντα και τη διαχείριση του παγκόσμιου χρήματος. Έτσι, αδελφέ μου, μ' αυτό τον τρόπο, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου και ο Γιαχβέ είδε πως ο σπόρος που είχε σπείρει χιλιάδες χρόνια πριν είχε καρπίσει και ήταν έτοιμος για τη συγκομιδή. Έστειλε λοιπόν τον απεσταλμένο Του στον υλικό αυτό κόσμο για να τον σώσει και να επιβάλει το παντοδύναμο θέλημα Του.
—Βέβαια, είχατε κάποια προβλήματα στην αρχή. Ο Μεσσίας σας δεν έγινε παντού δεκτός με ενθουσιασμό.
—Ναι, είναι αλήθεια πως ο Σατανάς, που ευθύς εξαρχής, από τη δημιουργία του Κόσμου, επιβουλευόταν τη θέση του Κυρίου μας, έφερε αντίσταση στα Θεία σχέδια Του.
-Ποιος Σατανάς, σεβασμιότατε; Ένας απλός σείχης ήταν.
Ο ραβίνος ξερόβηξε ενοχλημένος. -Κάνεις λάθος, αδελφέ μου. Ο σείχης Αμπντούλ
Αλ Σαβάχ δε θα μπορούσε ποτέ χωρίς τη βοήθεια του Σατανά να συσπειρώσει όλα τα ισλαμικά έθνη σ' έναν ανίερο αγώνα εναντίον του Μεσσία. Ο σείχης ήταν ο ίδιος ο Αντίχριστος που είχαν προφητέψει οι Γραφές, αδελφέ μου Κένετ.
60
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
—Όπως και να είχε, οι μουσουλμάνοι ήταν πολύ φανατικοί για να παραδοθούν έτσι εύκολα και χωρίς ν' ανοίξει μύτη στα σχέδια των σιωνιστών. Ευτυχώς πάντως για σας και για όλο τον κόσμο που ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος κράτησε μόνο τρεις μέρες.
—Δε θα μπορούσε να κρατήσει περισσότερο. Ένας πυρηνικός πόλεμος ήταν αδύνατο να κρατήσει περισσότερο. Εξάλλου τα μεσσιανικά έθνη ήταν συντριπτικά ισχυρότερα.
—Παρ' όλα αυτά η Ευρώπη έπαθε μεγάλες ζημιές. —Ήταν σε απόσταση βολής από τους αραβικούς
ατομικούς πυραύλους, αδελφέ μου, γι' αυτό. Πάντως σου το ξαναλέω, τον πόλεμο αυτό δεν τον προκαλέσαμε εμείς. Ήταν αναπόφευκτος. Η Αποκάλυψη του Ιωάννη και όλα τα προφητικά βιβλία όλων των λαών και θρησκειών μιλούσαν με σιγουριά για την αναγκαιότητα του μεγάλου πολέμου. Ήταν αναπόφευκτος για να υπάρξει μια παγκόσμια ειρήνη και να οικοδομηθεί το Κράτος του Θεού. Στις στάχτες του πολέμου αυτού γεννήθηκε η ελπίδα και άνθισε η σοφία του Θεού. Γεννήθηκε η Μεσσιανική Αυτοκρατορία. Και εκατόν τριάντα εφτά χρόνια τώρα έχουμε ειρήνη, αγάπη και ευτυχία για όλα τα παιδιά του Θεού.
—Και λοβοτομές για τους υπόλοιπους. — Και οι λοβοτομές, αδελφέ μου, εξυπηρετούν
μια αναγκαιότητα. Πάντως μειώνονται γοργά. Ο Σατανάς έχει χάσει πια το παιχνίδι και το ξέρει. Η αντίστροφη μέτρηση του τέλους του έχει αρχίσει. Η Μεσσιανική Αυτοκρατορία είναι πια πανίσχυρη. Οι πλανημένοι δεν είναι παρά μερικές δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, σε σύνολο δισεκατομμυρίων κατοίκων της Γης, το Κράτος του Θεού δεν κινδυνεύει πια από εσωτερικούς εχθρούς, εδώ και τέσσερις γενιές
61
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
τα παιδιά γεννιούνται καλοί Μεσσιανιστές, τα σχολεία και τα μέσα ενημέρωσης διδάσκουν την άγια γνώση που θέλουμε και επιθυμούμε και η πρόσβαση σε παράνομη γνώση είναι σχεδόν αδύνατη πλέον.
Ο Σουηδός σηκώθηκε από την πολυθρόνα του. Περπάτησε, για να ξεμουδιάσει, μερικά μικρά σταθερά βήματα και ξαναγύρισε μπροστά στο παράθυρο.
—Και ο Μεσσίας; ρώτησε. Ποιος είναι ο Μεσσίας; Την αλήθεια, Ιλάι Κουριόν. EivaL αδύνατο να είναι άνθρωπος και να ζει τόσα χρόνια. Ήταν ήδη τριάντα τριών χρονών όταν νίκησε το σεΐχη και ίδρυσε τη Μεσσιανική Αυτοκρατορία και έχουν περάσει από τότε εκατόν τριάντα εφτά χρόνια. Δεν μπορεί να είναι εκατόν εβδομήντα χρονών και να είναι ζωντανός. Και όμως τον βλέπω στην τηλεόραση και στις δημόσιες εμφανίσεις να μη φαίνεται πάνω από πενήντα χρονών. Τι κόλπο κάνετε, σεβασμιότατε;
Ο μέγιστος ραβίνος χαμογέλασε και στο πρόσωπο του σχηματίστηκε μια εγκάρδια διάθεση, ένα πέπλο στοργής.
—Κανένα κόλπο, αδελφέ μου Κένετ. Είναι απλώς ο Μεσσίας. Δεν είναι άνθρωπος. Είναι άφθαρτος και αιώνιος όπως η δόξα του Γιαχβέ. Αν αφήσεις κι εσύ την καρδιά σου να την πλημμυρίσει ο λόγος του Θεού, θα καταλάβεις την αλήθεια για το Μεσσία.
Ο Κάρλσον έσφιξε τα νύχια του στην κλειστή του παλάμη.
—Δεν μπορώ να καταλάβω την αλήθεια για το Μεσσία, σεβασμιότατε, όπως δεν μπόρεσα ακόμη να καταλάβω και το νόημα της παρουσίας μου εδώ, σε τροχιά γύρω από έναν ασήμαντο πλανήτη ορυχείων. Συγχωρήστε τη μειωμένη μου αντίληψη
62
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
για την κατανόηση των όσων θαυμαστών μού αποκαλύψατε και, παρακαλώ, να μου εξηγήσετε λίγο εκτενέστερα την έννοια της εκούσιας μεταφοράς μου σ' αυτό τον τόπο, στην άκρη του γνωστού Διαστήματος.
Ο Ιλάι Κουριόν φάνηκε να μην καταλαβαίνει ή τουλάχιστον να κάνει πως δεν καταλαβαίνει την ειρωνεία στα λόγια του άλλου. Συνέχισε στο δικό του κατηχητικό ρυθμό.
—Με δυο λόγια, αδελφέ μου Κένετ, είμαστε μια πανίσχυρη κοινωνία. Μια πανίσχυρη κρατική δομή, αν θέλεις. Πάντως, και χωρίς καμιά αμφιβολία, η ισχυρότερη αυτοκρατορία που γνώρισε ποτέ η Γη. Το τελικό στάδιο στην εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Δε φοβόμαστε τίποτα και δεν απειλούμαστε από κανέναν. Και δεν είναι αλαζονεία αυτό, Κένετ Κάρλσον. Είναι η διαπίστωση της δύναμης του Γιαχβέ και η άπειρη αγάπη του Μεσσία προς τα παιδιά Του.
—Παρ' όλα αυτά κάτι σας τρομάζει στον Κανό-πους 3, έτσι δεν είναι;
Ο μέγιστος ραβίνος χαμήλωσε προς στιγμή το βλέμμα.
Όταν το ξανασήκωσε, τα μάτια του δεν καθρέφτιζαν την ίδια έπαρση.
—Ναι, αδελφέ μου. Έχεις δίκιο. Βρήκαμε κάτι στον Κανόπους 3 που ίσως —και ξαναλέω ίσως— θα μπορούσε κάτω από κάποιες προϋποθέσεις να εξελιχθεί σε απειλή για μας, την έκταση της οποίας δεν είμαστε σε θέση ακόμη να προσδιορίσουμε.
—Και που φυσικά δεν είναι μικρόβιο... —Ναι, αδελφέ μου, δεν είναι μικρόβιο. Είναι ένα
άγαλμα. —Άγαλμα;
63
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
Ο Σουηδός είχε ν' ακούσει τη λέξη αυτή εδώ και... Δε θυμόταν πόσα χρόνια.
Ο Μεσσίας είχε απαγορεύσει την κατασκευή αγαλμάτων και από την επικράτηση των Μεσσιανι-στών η Γλυπτική ως τέχνη είχε απαγορευτεί και φυσικά ξεχαστεί. Μάλιστα το Μεσσιανικό Συμβούλιο, υπερβάλλοντας εαυτό, είχε διατάξει την καταστροφή όλων των αγαλμάτων, ανάγλυφων και αρχαίων παραστάσεων, που υπήρχαν στα ανά τον κόσμο μουσεία και ιδιωτικές συλλογές, ως επικίνδυνα είδωλα ειδωλολατρών και έργα διαβολής του Σατανά και των πλανημένων οπαδών του.
—Άγαλμα; επανέλαβε μην μπορώντας να πιστέψει στ' αυτιά του.
—Ναι, άγαλμα. Για την ακρίβεια κάποιο ειδώλιο μιας θεότητας προφανώς των ιθαγενών. Αλλά ποιών ιθαγενών, που μόνο πιθήκους έχουμε βρει σ' αυτό τον κόσμο. Το βρήκε τυχαία ένας χειριστής εκσκαφέα, ο... —κοίταξε κάποιες σημειώσεις του, για να θυμηθεί τ' όνομα του— ...Ίαν Μαρσουλεάνου. Ο κακομοίρης ήταν καλός Μεσσιανιστής και το σοκ της ανακάλυψης τον τρέλανε. Ακόμη δεν έχει βρει τα λογικά του. Αλλά από τη στιγμή της ανακάλυψης κοντεύουμε να τρελαθούμε όλοι μας. Χιλιάδες ερωτήματα τρυπάνε το μυαλό μας. Ποιος κατασκεύασε το άγαλμα; Τα μόνα όντα του πλανήτη είναι οι ού-ρος, εντελώς ανίκανα πλάσματα για να φτιάξουν οτιδήποτε, πόσο μάλλον ένα άγαλμα. Αν όχι λοιπόν οι ούρος, τότε ποιος; Και τι απέγινε αυτός ο δημιουργός του; Πού βρίσκεται τώρα; Και, το κυριότερο, τι κίνδυνο αντιπροσωπεύει για τη Γη και τη Μεσσιανική Αυτοκρατορία. Κατάλαβες τώρα την κρισιμότητα της αποστολής μας, αδελφέ μου;
Ο Κάρλσον έστρεψε την πλάτη του στο ραβίνο
64
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
και ακούμπησε τα χέρια του με τις παλάμες του ανοιχτές στο ενισχυμένο κράμα πλαστικού και κρυστάλλου του παραθύρου. Η θέα του πλανήτη ήταν το ίδιο εντυπωσιακή όπως όταν την πρωτοαντίκρι-σε.
—Εντυπωσιακή ιστορία, είπε χωρίς να γυρίσει. Αλλά και πάλι δεν καταλαβαίνω το δικό μου ρόλο στην ιστορία αυτή. Αφορά μάλλον τους επιστήμονες σας ή σε τελική ανάλυση τους στρατηγούς σας.
—Μα, αδελφέ μου, είναι πασίδηλη η αναγκαιότητα σου. Έχουμε σίγουρα τη μεγαλύτερη επιστημονική γνώση και τον ισχυρότερο στρατό που γνώρισε ποτέ η Ανθρωπότητα. Όμως δεν έχουμε αρχαιολόγους και ιστορικούς. Η ανάπτυξη της δομής της κοινωνίας μας τον τελευταίο αιώνα τους κατέστησε περιττούς. Και η γνώση του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε εδώ στον Κανόπους εναπόκειται στην ερευνητική ικανότητα των ιστορικών μελετητών και των ξεπερασμένων αρχαιολόγων. Το πρόβλημα μας είναι πως αυτά τα είδη μάς τελείωσαν προ πολλού, για να σου το πω κάπως ρεαλιστικότερα.
Το πανίσχυρο μέλος του Μεσσιανικού Συμβουλίου σηκώθηκε και στάθηκε δίπλα του.
—Είσαι ο μόνος, Κένετ Κάρλσον, που μπορεί να λύσει το γρίφο του Κανόπους. Τουλάχιστον οι Υπηρεσίες Ασφαλείας μας επέμεναν σ' αυτό. Η παράνομη ενασχόληση σου με τη μελέτη της Ιστορίας των αρχαίων πολιτισμών και την Αρχαιολογία έχουμε τη γνώμη πως ίσως είναι η ύστατη δυνατότητα που έχει ο πλανήτης μας για την κατανόηση και ερμηνεία των μυστηρίων του Κανόπους 3.
Ο Σουηδός δε γύρισε να τον κοιτάξει. Είχε χαθεί στις σκέψεις του. Του έλεγε αλήθεια ο ραβίνος ή μπλόφαρε για άλλη μια φορά; Όχι, αυτή τη φορά
65
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
σίγουρα δεν μπλόφαρε. Μπορούσε να μαντέψει περισσότερο παρά να καταλάβει το μόλις διαφαινόμενο πανικό στα λόγια του. Σίγουρα στη Γη, το Μεσσιανικό Συμβούλιο είχε τρομοκρατηθεί. Γι' αυτό είχε αφήσει σκόπιμα να διαδοθεί η φήμη για τη δήθεν επιδημία στον Κανόπους 3. Καταλάβαινε πως τους σκορπούσε τρόμο η ιδέα ότι το αγέρωχο και ακαταμάχητο δημιούργημα τους, η Μεσσιανική Αυτοκρατορία, ενδεχομένως κινδύνευε από κάποια περίεργα οχταποειδή όντα, που δεν καταλάβαιναν γρυ από Μεσσία και άλλα σχετικά και τους περίμεναν στη γωνία του Γαλαξία για να τους την ανάψουν. Τον διασκέδαζε η ιδέα. Αλλά πέρα από όλα αυτά η αλήθεια είναι πως τον γοήτευε η σκέψη να λύσει ένα μυστήριο ενός κόσμου απόμακρου και σιωπηλού, στις εσχατιές του ουρανού. Μα, αν πάλι αποκάλυπτε στο ραβίνο και τους ομοίους του την ενδεχόμενη ύπαρξη ενός άλλου πολιτισμού μιας ίσως ευγενικής, ειρηνικής φυλής που είχε πιθανόν δημιουργήσει το άγαλμα, δεν του έδινε την ευκαιρία να λοβοτομήσει μια ακόμη έλλογη ράτσα πόσων άραγε εκατομμυρίων ψυχών;
—Δεν μπορώ να βοηθήσω, είπε. Ο Ιλάι Κουριόν τον κοίταξε έκπληκτος. —Γιατί; —Δε... δεν έχω πια τις δισκέτες με τις έρευνες και
τα αρχεία μου. Όταν η θαυμαστή σας αστυνομία όρμησε στο σπίτι μου και με συνέλαβε, τα κατέσχεσε όλα. Δεν μπορώ να δουλέψω χωρίς αυτά. Λυπάμαι.
Ο ραβίνος προχώρησε στην ενδοσυνεννόηση και μίλησε σε κάποιον.
—Υπολοχαγέ, πάρε το δέμα που σου εμπιστεύτηκα και αναφέρσου αμέσως σ' εμένα.
66
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
Σχεδόν την επόμενη στιγμή η πόρτα άνοιξε και ένας νεαρός αξιωματικός πέρασε μέσα. Έδωσε στο ραβίνο μια μεταλλική θήκη και ύστερα στάθηκε σε στάση προσοχής.
—Αυτός είναι ο αδελφός Ντέιβιντ Κλαιν. Ο Κάρλσον παρατήρησε προσεκτικότερα τον α
ξιωματικό. Φορούσε τη μαύρη στολή με τα διακριτικά της
Μεσσιανικής Αυτοκρατορίας και στο μέτωπο του είχε χαραγμένο τατουάζ το σταυρό που ξεπρόβαλλε μέσα από το άστρο του Δαβίδ. Ο Ντέιβιντ Κλαιν ήταν ένας υπολοχαγός της Αυτοκρατορικής Φρουράς του Μεσσία.
Ο ραβίνος άνοιξε τη μεταλλική θήκη και την έδωσε στον Κάρλσον. Οι δισκέτες του ήταν όλες μέσα. Ακόμα κι εκείνη η πρώτη που του είχε εμπιστευτεί ο πατέρας του με τρεμάμενα χέρια πριν από πολλά χρόνια.
Τις κοίταξε συγκινημένος. — Αν ούτε αυτό σε πείσει να συνεργαστείς, αδελ
φέ μου Κένετ, υπάρχει πάντα η λύση της λοβοτομής. —Και ο Κανόπους 3. Τι θα κάνετε με τον πλανή
τη; —Σε έσχατη ανάγκη θα τον βομβαρδίσουμε με
ακτινοβολία και θα καταστρέψουμε τα πάντα στην επιφάνειά του και σε ακτίνα διακοσίων μιλίων κάτω απ' αυτή. Ο γόρδιος δεσμός δε λύνεται, Κάρλσον. Κόβεται με το σπαθί. Εσύ διαλέγεις.
Ο Σουηδός ξαναγύρισε προς τη θέα του τρίτου πλανήτη του ήλιου του Κανόπους. Μπορούσε να δει το μαγευτικό νεφέλωμα να ιριδίζει μέσα σε μια θάλασσα χρωμάτων και φωτός στα δεξιά του.
— Θα χρειαστώ κάποιον βοηθό, είπε. Και θέλω πρόσβαση στους κομπιούτερ του σκάφους και σε
67
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
κάθε πληροφορία που ζητήσω, όσο απόρρητη κι αν είναι.
Στράφηκε στο μέγιστο ραβίνο για να δει την έκφραση του.
—Εντάξει. Θα έχεις ό,τι ζητήσεις. Βοηθός σου θα είναι ο υπολοχαγός Κλαιν. Θα είναι το μάτι μου και το αυτί μου στη δουλειά σου, Κάρλσον. Θα μου δίνει αναφορά για οποιαδήποτε πρόοδο των ερευνών σας. Εγώ θα είμαι στο Βασιλεύς Σολομών. Δε θα κατέβω στον Κανόπους 3. Αναφορά θα δίνεις σ' εμένα μέσω του υπολοχαγού. Οτιδήποτε χρειαστείς θα το ζητήσεις από εκείνον και θα το έχεις αμέσως. Θα κατεβείτε με ένα θαλαμίσκο στον πλανήτη αμέσως μόλις ετοιμαστείς. Θέλεις κάτι άλλο να με ρωτήσεις;
Έγνεψε αρνητικά. Ο μέγιστος ραβίνος προχώρησε προς την πόρτα
χωρίς δεύτερη κουβέντα. Αλλά καθώς η αυτόματη πόρτα τραβήχτηκε για να τη διαβεί, κοντοστάθηκε και σαν κάτι να θυμήθηκε ξαναγύρισε το βλέμμα του στον Κάρλσον.
— Και μην προσπαθήσεις να μου κρύψεις κάτι, Κάρλσον. Η οργή του Γιαχβέ θα είναι τρομερή.
Ύστερα η πόρτα έκλεισε και η εικόνα του χάθηκε πίσω απ' αυτή, αφήνοντας τον μόνο με τον αδελφό Κλαιν, τις σκέψεις του και έναν πλανήτη που τον προκαλούσε και τον μαγνήτιζε.
68
Κανόπους 3. Καταυλισμός ορυχείων Μέταλ Τράιτον.
12-10-137 μ.Μ., 10.30 ώρα Γκρίνουιτς
ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ του δεν έλεγε και πολλά πράγματα. Ήταν λιτό πέραν του δέοντος. Υπήρχε ένα κρεβάτι και ένα παράθυρο που έβλεπε τα βράχια του εδάφους. Τίποτε άλλο. Με τη βοήθεια των μηχανικών εδάφους του καταυλισμού είχαν συνδέσει και έναν κομπιούτερ, ο οποίος επικοινωνούσε απευθείας με τον κεντρικό κομπιούτερ του καταδρομικού Βασιλεύς Σολομών και με τον περισσότερο πρωτόγονο κομπιούτερ του καταυλισμού.
Ο καταυλισμός ήταν καμιά δεκαριά μονώροφα λυόμενα κτίρια, απλωμένα σε μια στενή έκταση τριών τετραγωνικών χιλιομέτρων, με μια μοναδική είσοδο το καθένα, και ένα θάλαμο αποκατάστασης οξυγόνου στην είσοδο τους, που φιλοξενούσαν τους εργάτες και τους μηχανικούς των ορυχείων Μέταλ Τράιτον.
Κάθε κτίριο είχε έναν ευρύχωρο χώρο κρεβατιών σε διπλές σειρές, που μπορούσε να φιλοξενήσει μέχρι και εκατό εργάτες, καθώς και βοηθητικούς χώρους για την εξυπηρέτηση των αναγκών των εργαζομένων σε αυτόν. Στο κέντρο της μεγάλης αίθουσας
69
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
κάθε κτιρίου υπήρχε μια τρισδιάστατη ολογραφική εικόνα του Μεσσία σε φυσικό μέγεθος.
Ο Κένετ Κάρλσον ήταν ένας από τους λίγους ανθρώπους σε όλο τον καταυλισμό που είχε το προνόμιο να έχει δικό του δωμάτιο. Το ίδιο σπάνιο προνόμιο είχε δοθεί και στον υπολοχαγό Ντέιβιντ Κλαιν, και μάλιστα δίπλα στο δικό του.
Είχαν έρθει πριν δυο ώρες μ' ένα θαλαμίσκο του Βασιλεύς Σολομών, που είχε προσγειωθεί στο χώρο υποδοχής αεροσκαφών του καταυλισμού.
Ο Σουηδός είχε αναλώσει ολόκληρο αυτόν το χρόνο των δύο ωρών στη σύνδεση του κομπιούτερ και στη δοκιμή λειτουργίας του. Όταν αποφάσισε πως ήταν ικανοποιημένος από την απόδοση των τεστ που είχε ολοκληρώσει, βγήκε από το δωμάτιο του και απευθύνθηκε στον υπολοχαγό Κλαιν, που κάτι συζητούσε στη μεγάλη αίθουσα με τον επικεφαλής του καταυλισμού Τζιάκομο Τζιανίνι.
—Θα χρειαστώ έναν ειδικό μεταλλειολόγο, είπε. Ο Τζιανίνι έγνεψε καταφατικά. Μετά φώναξε ένα
βοηθό του και του έδωσε οδηγίες. Γύρισε προς τον Κάρλσον και τον πλησίασε συνοδευόμενος από τον Κλαιν.
—Σε ένα λεπτό θα είναι εδώ. Χρειάζεσαι κάτι άλλο, αδελφέ μου;
—Ναι. Πού ακριβώς βρέθηκε το άγαλμα; Ο επικεφαλής τον κοίταξε με πανικόβλητο βλέμ
μα, φέρνοντας ασυναίσθητα το δάχτυλο του μπροστά από τα χείλη του.
—Σσσσ... έκανε. Μόνο εμείς οι τρεις και ο μεταλλειολόγος που ζήτησες ξέρουμε για την ύπαρξη του αγάλματος. Κανείς άλλος. Γι' αυτό λοιπόν πρόσεξε να είσαι προσεχτικός με τους εργάτες και να κρατάς το στόμα σου κλειστό. Είναι θέμα υψίστης ασφα-
70
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
λείας και με μια λάθος κίνηση μπορεί να τιναχτούν όλα στον αέρα.
Κοίταξε γύρω του συνωμοτικά και χαμήλωσε ακόμα περισσότερο τον τόνο της φωνής του.
—Το μέρος βρίσκεται δέκα μίλια νότια. Τέσσερις ώρες με τα οχήματα εδάφους, αλλά δύο λεπτά με το θαλαμίσκο σας. Μπορούμε να το επισκεφτούμε όποτε θέλετε.
Ο Κένετ ετοιμάστηκε να του απαντήσει αλλά δεν πρόλαβε, καθώς με την άκρη του ματιού του έπιασε την κίνηση ενός ανθρώπου που έτρεχε προς το μέρος τους. Ήταν μια γυναίκα. Μια όμορφη νέα γυναίκα.
Γυναίκα... Πόσο καιρό είχε να δει γυναίκα; Δε θυμόταν. Ήταν σχεδόν πεπεισμένος πως σ' ένα τέτοιο μέρος δε θα μπορούσε να σταθεί γυναίκα, μα να που τώρα μια έστεκε μπροστά του. Φορούσε γαλάζια φόρμα εργασίας και ένα τζόκεϊ της εταιρείας, που μετά βίας κρατούσε μια χαίτη από μαύρα μαλλιά να πέσουν στους ώμους της.
—Ο αδελφός Κένετ Κάρλσον, τους σύστησε ο Τζιανίνι. Η μεταλλειολόγος που ζητήσατε.
Του πρότεινε το χέρι της. —Το όνομα μου είναι Θίνα, κύριε Κάρλσον. Χά
ρηκα που σας γνώρισα. Χμ... «κύριε Κάρλσον», όχι «αδελφέ Κάρλσον» ή
κάτι παρεμφερές. Ο Σουηδός είχε ν' ακούσει παρόμοιο χαιρετισμό πολύ καιρό. Το σημείωσε κάπου στο υποσυνείδητο του.
—Λοιπόν, αν είμαστε έτοιμοι, μπορούμε να φύγουμε.
Ο Τζιάκομο Τζιανίνι τους έδειξε ευγενικά το δρόμο προς την έξοδο.
Στο χώρο υποδοχής που μεσολαβούσε ανάμεσα στην κύρια αίθουσα και το θάλαμο αποκατάστασης
71
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
οξυγόνου, ο Κάρλσον πρόσεξε κάτι που του είχε διαφύγει την πρώτη φορά. Δεξιά και πάνω σε μια μεταλλική βάση βρισκόταν παγερό το βαλσαμωμένο σώμα ενός ζώου που έμοιαζε με ουραγκοτάγκο με κέρατα. Πρέπει να ήταν ένας ούρος, από αυτούς που του είχε μιλήσει ο μέγιστος ραβίνος στο καταδρομικό.
Ο επικεφαλής τους έδωσε μάσκες και τους βοήθησε να περάσουν φιάλες οξυγόνου στην πλάτη και να τις δέσουν στη ζώνη τους με λωρίδες ασφαλείας.
Για τον Τζιανίνι και τη Θίνα η υπόθεση φαινόταν παιχνιδάκι. Ο Κάρλσον και ο υπολοχαγός ήταν ασυνήθιστοι και δυσκολεύτηκαν.
Φόρεσαν όλοι σκάφανδρα στο κεφάλι τους και πέρασαν στο θάλαμο αποκατάστασης οξυγόνου.
Έξω, στην ατμόσφαιρα του πλανήτη, ένας απόμακρος ασθενικός ήλιος πάσχιζε να φωτίσει τους βράχους του τοπίου που απλωνόταν μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι.
Μπήκαν στο θαλαμίσκο. Ήταν ένα τετραθέσιο σκάφος με χώρο στο πίσω
μέρος του για αποσκευές και εργαλεία ή φορητό οπλισμό, ανάλογα με τις ανάγκες της στιγμής, με δυο τουρμπίνες σχετικά αθόρυβες, όπως είχε διαπιστώσει ο Κάρλσον στο ταξίδι του από το Βασιλεύς Σολομών προς την επιφάνεια του Κανόπους 3.
Καθώς υψώνονταν στην ατμόσφαιρα του πλανήτη, το βραχώδες τοπίο, που άγονο και αφιλόξενο κάλυπτε τον ορίζοντα, έγινε ένας χάρτης δυσνόητος και εχθρικός, αφού δεν υπήρχε κανένα σημάδι το οποίο να ξεχωρίζει για να σου δώσει προσανατολισμό πορείας.
Ο Ντέιβιντ Κλαιν πιλοτάριζε το σκάφος μόνο με
72
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
βάση τις συντεταγμένες που του έδωσε ο Τζιανίνι και όχι στηριζόμενος σε οπτική επαφή.
Και πράγματι σε δυο λεπτά πετούσαν πάνω από το σημείο. Δεν υπήρχε καμιά διαφορά, τουλάχιστον από την εναέρια παρατήρηση, από το υπόλοιπο τοπίο. Μόνο βράχοι και πέτρινα εξογκώματα διάσπαρτα παντού.
Ο υπολοχαγός προσγείωσε το θαλαμίσκο. Κατέβηκαν. Ο Κάρλσον μπορούσε να διακρίνει κάποιον αδιό
ρατο φόβο ή καλύτερα κάποια ένταση στο βλέμμα και τις κινήσεις του Τζιάκομο Τζιανίνι. Στην αρχή απόρησε, όμως, σε δεύτερη σκέψη, μάλλον βρήκε την εξήγηση της συμπεριφοράς του αυτής.
Προφανώς ο Τζιάκομο Τζιανίνι, σαν καλός Μεσ-σιανιστής που ήταν, και σίγουρα δε θα είχε τη θέση του επικεφαλής εργολάβου και διοικητή του καταυλισμού αν δεν ήταν, είχε κάποια δεισιδαιμονία για το μέρος αυτό, που πίστευε πως ήταν ενδεχομένως τόπος στοιχειωμένος από το Σατανά και τους πιστούς του.
Σίγουρα τον ίδιο φόβο θα έπρεπε να ένιωθε και ο υπολοχαγός Ντέιβιντ Κλαιν, όμως αυτός ήταν στρατιώτης και είχε εκπαιδευτεί να κρύβει τα συναισθήματα του και να υπακούει μόνο σε διαταγές.
—Εδώ είμαστε, είπε ο Τζιανίνι. Κατέβηκαν ένας ένας από το όχημα που τους
μετέφερε. —Προσέξτε τα βήματα σας, ξαναείπε ο Τζιανίνι.
Η βαρύτητα μοιάζει με της Γης, αλλά δεν είναι ακριβώς η ίδια.
Ο Σουηδός κατάλαβε τι εννοούσε όταν πήγε να κάνει το πρώτο του βήμα. Σήκωσε το αριστερό του πόδι για να περπατήσει, αλλά αιφνιδιασμένος από
73
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
τα πόσο βαρύ το ένιωσε δεν το μετακίνησε παρά μονάχα δεκαπέντε πόντους. Μάλιστα, επειδή ήδη ο κορμός του είχε ρίξει το κέντρο βάρος του σώματος του μπροστά και ξαφνικά αυτή η κίνηση έμεινε στη μέση και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, λίγο έλειψε να βρεθεί ολόκληρος στο έδαφος, αλλά κράτησε την ισορροπία του την τελευταία στιγμή.
Για το επόμενο βήμα κατέβαλε μεγαλύτερη προσπάθεια και υπολόγισε μικρότερη απόσταση μετακίνησης και πράγματι αυτή τη φορά τα κατάφερε. Προσαρμοζόταν εύκολα.
Ο επικεφαλής του καταυλισμού τους έγνεψε να τον ακολουθήσουν.
Περπάτησαν μερικά βήματα και μετά κοντοστάθηκαν.
Ο Κάρλσον απόρησε. Δε φαινόταν τίποτα εκεί που είχαν σταματήσει. Το τοπίο ήταν το ίδιο. Μόνο βράχοι.
Ο Τζιανίνι στράφηκε στον υπολοχαγό. —Αδελφέ μου, θα με βοηθήσετε να μετακινήσω
αυτόν το βράχο; Ο υπολοχαγός της Αυτοκρατορικής Φρουράς του
Μεσσία συγκατένευσε πρόθυμα. Έτσι, με συντονισμένη προσπάθεια, οι δυο άντρες
μετακίνησαν ένα μικρόσωμο σχετικά βράχο τριτονί-τη, που σε απόλυτη εναρμόνιση με τον περιβάλλοντα χώρο έκρυβε επιμελώς και με διακριτικότητα την είσοδο ενός σπηλαίου.
Η είσοδος έχασκε σκοτεινή και απειλητική, σαν ένα αρπαχτικό στόμα που οδηγούσε το θύμα που μόλις είχε κατασπαράξει στα έγκατα του πλανήτη.
-Περιμένετε με, είπε ο Τζιάκομο Τζιανίνι. Θα φέρω σκάλα για να κατεβούμε. Είναι απότομη η κάθοδος.
74
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
Σε δυο λεπτά είχε επιστρέψει από το θαλαμίσκο με μια σπαστή σκάλα και ισχυρούς φακούς για όλα τα μέλη της ομάδας.
Στήριξε τη μια άκρη της σκάλας στην είσοδο του σπηλαίου και άφησε την άλλη άκρη να πέσει μέσα.
Γύρισε στην κοπέλα. — Θίνα, εσύ ξέρεις καλύτερα από όλους μας το
σπήλαιο. Θα κατέβεις πρώτη; Εκείνη δεν απάντησε. Έλεγξε τις ενδείξεις του
οξυγόνου στη φιάλη της και άρχισε να κατεβαίνει. Την ακολούθησαν ο Τζιανίνι, ο Κάρλσον και τε
λευταίος ο Κλαιν. Το σπήλαιο ήταν θεοσκότεινο. Κατέβαιναν μηχανικά, το ένα προσεχτικό βήμα
μετά το άλλο, τη μεταλλική σκάλα για τριάμισι ή τέσσερα περίπου μέτρα, όπως μπόρεσε πρόχειρα να υπολογίσει ο Σουηδός.
Τελικά ένας ένας άρχισαν να πατάνε σε στερεό έδαφος βράχου.
Άναψαν τους φακούς. Οι φακοί ήταν ισχυρότατοι, αλλά παρ' όλα αυτά
δεν μπορούσαν να διαπεράσουν το αρχέγονο σκοτάδι παρά μονάχα για έκταση λίγων μέτρων. Μπροστά τους υπήρχε μονάχα ένας σκεπασμένος με κάποιο είδος μουσαμά όγκος και τίποτε άλλο.
—Πόσο μεγάλο είναι το σπήλαιο; ρώτησε ο Κάρλσον.
—Τέσσερις χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα, αποκρίθηκε ο Τζιανίνι. Kαι αυτό με βάση τις μετρήσεις των οργάνων μας. Δεν το διαπιστώσαμε ποτέ με επιτόπια έρευνα.
— Γιατί αυτό; —Θα αστειεύεστε, αδελφέ μου. Ποιος θα αναλάμ
βανε την ευθύνη να εξερευνήσει το άντρο του Αντί-
75
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
χριστού; Σφραγίσαμε γρήγορα την είσοδο και κρατήσαμε στεγανό το μυστικό από τους εργαζομένους στον καταυλισμό.
Ο Κάρλσον έστρεψε το φακό του ολόγυρα. Δεν μπορούσε να διαπεράσει το σκοτάδι.
—Μπορώ να βγάλω το σκάφανδρο μου; Ο άλλος φάνηκε διστακτικός. —Ναι, είπε τελικά, αλλά μόνο για ένα λεπτό. Ο Σουηδός έβγαλε το σκάφανδρο του και τη μά
σκα οξυγόνου από το πρόσωπο του. Αφουγκράστηκε τον αέρα. Ήταν υγρός και είχε έντονη τη μυρωδιά της μού
χλας. Το σπήλαιο πρέπει να ήταν τυφλό, τουλάχιστον για εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες χρόνια. Όμως ακόμη μπορούσε να αναπνεύσει τη μαρμαρόσκονη, μια μυρωδιά γνώριμη από τις ενασχολήσεις της παιδικής του ηλικίας, όταν με τον πατέρα του επεξεργαζόταν αρχαία αγάλματα, που με κόπο και αυτοθυσία είχε εκείνος διαφυλάξει στο υπόγειο του σπιτιού τους στη Σουηδία.
Τα μάτια του είχαν αρχίσει να τσούζουν και κάποιο δάκρυ να σχηματίζεται στην άκρη των βλεφάρων τους.
Αποφάσισε να μην το ριψοκινδυνεύσει άλλο. Φόρεσε ξανά τη μάσκα οξυγόνου και το σκάφανδρο.
Ύστερα, με αποφασιστικό βήμα πλησίασε το σκοτεινό όγκο που έστεκε μπροστά τους και τράβηξε το μουσαμά με τον οποίο τον είχαν πρόχειρα καλύψει.
Έπιασε με την άκρη του ματιού του τον υπολοχαγό Κλαιν ν' αποστρέφει το βλέμμα του τρομαγμένος στην αποκάλυψη αυτού που είχε αναστατώσει την πανίσχυρη Μεσσιανική Αυτοκρατορία.
Τ' άλλα δυο πρόσωπα που τον συνόδευαν στην πρώτη του αυτή επαφή με το άγνωστο, περισσότερο
76
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
εξοικειωμένα με το θέαμα που αντίκρισαν, κράτησαν το βλέμμα τους σταθερό.
Παρατήρησε προσεχτικά την οντότητα που είχε σκαλιστεί στο μάρμαρο, άγνωστο από ποιον ή από τι ή πριν από πόσο καιρό.
Ήταν μια ανθρωποειδής φιγούρα, ύψους δύο μέτρων, θηλυκού γένους χωρίς καμιά αμφιβολία, αφού οι πτυχώσεις του ενδύματος που φορούσε και που έμοιαζε με μακρύ χιτώνα σχημάτιζαν καμπύλες στο στήθος της και τους γοφούς της. Έμοιαζε με γυναίκα της Γης, εκτός ίσως από δυο σημεία που διαφοροποιούσαν την πρώτη αυτή εντύπωση του παρατηρητή: τα μαλλιά της και τα μάτια της.
Αντί για μαλλιά ξεπηδούσε από το κεφάλι της ένα σύμπλεγμα φιδιών που ελίσσονταν και στριφογύριζαν εξώκοσμα σ' έναν αιώνιο δαιμονικό χορό.
Αλλά το σπουδαιότερο ήταν τα μάτια της. Δυο ψυχρά, παγερά κομμάτια μαρμάρου, που σε μαγνήτιζαν και σκορπούσαν στην ψυχή σου τον τρόμο ατενίζοντας σε από όποια γωνία και αν τα κοιτούσες.
—Λοιπόν, αδελφέ μου, διέκοψε τις σκέψεις του ο επικεφαλής του καταυλισμού των μεταλλωρύχων, ποια είναι η γνώμη σου;
Ο Κένετ Κάρλσον ανασήκωσε τους ώμους του. —Είναι νωρίς για κάποιο συμπέρασμα. Θα χρεια
στεί πολλή έρευνα και κυρίως έρευνα του χώρου. Πρέπει να μάθουμε αν κρύβει και άλλες τέτοιες εκπλήξεις το σπήλαιο αυτό.
Άγγιξε το άγαλμα και άφησε το χέρι του να κυλήσει τρυφερά στην επιφάνεια του. Ο άγνωστος γλύπτης το είχε σμιλεύσει με πολύ μεράκι.
—Το μόνο σίγουρο είναι πως πρόκειται για μάρ-
77
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
μαρο, είπε. Υπάρχουν κοιτάσματα μαρμάρου στην επιφάνεια του πλανήτη;
—Ναι, σε πολύ μικρές ποσότητες βέβαια. Όμως αρκετές για να φτιάξουν OL οπαδοί του Αντίχριστου τα άνομα δημιουργήματα τους. Υπονοείς ότι το έχουν φτιάξει κάτοικοι του πλανήτη;
Ο Σουηδός ανασήκωσε και πάλι τους ώμους του. —Δεν ξέρω ακόμη. Είναι πιθανόν. Όπως μου εί
πατε, όμως, μόνο οι ούρος ζουν στον πλανήτη. —Ναι, και αυτά τα ζώα είναι αδύνατο να έχουν
φτιάξει οτιδήποτε τέτοιο. Ο Κάρλσον έβγαλε από την τσέπη του ένα μικρό
κοφτερό σουγιά και έξυσε την επιφάνεια από το πόδι του αγάλματος. Τη σκόνη τη μάζεψε σε μια μικρή πλαστική σακούλα και την έδωσε στον Τζια-νίνι.
—Θέλω λεπτομερή ανάλυση του υλικού και μια συγκριτική μελέτη με τα μάρμαρα του πλανήτη. Έχετε κάποιο εργαστήριο ικανό για τέτοια ανάλυση ή θα πρέπει να το στείλουμε στο Βασιλεύς Σολομών;
Ο Τζιάκομο Τζιανίνι κοίταξε τη νέα γυναίκα δίπλα του.
—Το μοναδικό εργαστήριο στον καταυλισμό το έχει η αδελφή Θίνα.
Ο Σουηδός τη ρώτησε απευθείας. —Θίνα, μπορείς να το κάνεις; Από την απάντηση
θα ξέρω αν έγινε από γηγενείς κατοίκους του Κανό-πους 3 ή αν ήρθε απέξω. Θα είναι το πρώτο βήμα για τη λύση του μυστηρίου. Λοιπόν, μπορείς;
Του έγνεψε καταφατικά. —Θα τα καταφέρω, κύριε Κάρλσον. —Το οξυγόνο τελειώνει, τους διέκοψε ο υπολοχα
γός. Κοίταξαν όλοι τις ενδείξεις του μετρητή.
78
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
Πράγματι τελείωνε. —Πρέπει να φύγουμε, είπε ο Τζιανίνι. Θέλετε
κάτι άλλο, αδελφέ μου Κένετ Κάρλσον; —Ναι- θέλω να εγκατασταθεί μια γεννήτρια, που
να ρίχνει άπλετο φως στο χώρο. Σήμερα κιόλας. Ο άλλος διαμαρτυρήθηκε. —Σήμερα; Είναι αδύνατον. Ούτε να το σκέφτεστε.
Πρέπει να βρω έμπιστους ανθρώπους, που να μπορέσουν ν' αναλάβουν τη δουλειά χωρίς πολλές ερωτήσεις.
Τράβηξε από το έδαφος το μουσαμά και ξανασκέ-πασε το άγαλμα.
—Και βέβαια χωρίς να δουν αυτό. Σκέφτηκε για μια στιγμή. —Αύριο το μεσημέρι θα είναι έτοιμη η γεννήτρια
ρεύματος. Πάμε τώρα. Ο χρόνος μας τελειώνει. Με προσεχτικές κινήσεις σκαρφάλωσαν πάλι τη
σπαστή σκάλα. Έξω, ο ίδιος ασθενικός ήλιος μισοφώτιζε τα βρά
χια. Ένας χλομός πάνω κόσμος, ιδιοκτησία του κατακτητή, της Μεσσιανικής Αυτοκρατορίας, και ένας σκοτεινός κάτω κόσμος ιδιοκτησίας τίνος;
Και το χειρότερο: όλοι περίμεναν από έναν πλανημένο Σατανιστή την απάντηση.
79
Κανόπους 3. Καταυλισμός ορυχείων Μέταλ Τράιτον.
12-10-137 μ.Μ. 20.45 ώρα Γκρίνουιτς
ΗΤΑΝ ξαπλωμένος νωχελικά στο κρεβάτι του. Το μυαλό του βασάνιζαν δεκάδες συνδυασμοί επίμονων ερωτήσεων. Και δεν περίμενε βοήθεια από πουθενά.
Η θερμοκρασία έξω από τα προστατευτικά κτίρια του καταυλισμού ήταν πολλοί βαθμοί κάτω από το μηδέν, μέσα όμως έκανε ζέστη.
Από το παράθυρο μπορούσε να βλέπει τους άγνωστους αστερισμούς του Κανόπους 3. Εκατομμύρια απόμακρα, παγωμένα αστεράκια, που έστελναν το φως της παρουσίας τους στις εσχατιές του Διαστήματος. Το ηλιακό σύστημα του Κανόπους βρισκόταν πλησιέστερα στο κέντρο του Γαλαξία απ' ό,τι ο μητρικός του πλανήτης, η Γη, και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να φαίνονται στον έναστρο θόλο διπλάσια αστέρια από τη Γη. Ήταν ένα θέαμα εντυπωσιακό.
Αλλά το επισκίαζε ένα άλλο εκθαμβωτικότερο θέαμα. Το νεφέλωμα που συνόδευε τον Κανόπους 3 στην ατέρμονη πορεία του μέσα στα σιωπηλά μονοπάτια του Σύμπαντος, μετά την αποχώρηση της ηλιακής ακτινοβολίας, που είχε ακολουθήσει τη δύση του ήλιου του Κανόπους, είχε ξεπροβάλει στον
81
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
ουρανό, ιριδίζοντας ανάμεσα στα λιγοστά σύννεφα μεθανίου της ατμόσφαιρας του πλανήτη.
Τον ηρεμούσε η θέα του. Στο μυαλό του ξαναγύριζε η ίδια ποιητική διάθε
ση που του δημιουργήθηκε όταν το πρωταντίκρισε από το παράθυρο του Βασιλεύς Σολομών. Του θύμισε αμυδρά το βόρειο σέλας, όπως φαινόταν τις νύχτες στη Βόρεια Σουηδία. Όμως χίλιες φορές πιο λαμπερό και πολύχρωμο.
Άκουσε χτύπημα στην πόρτα. —Εμπρός. Ήταν η Θίνα. —Κύριε Κάρλσον, συγνώμη που σας ενοχλώ. —Κένετ. Λέγε με Κένετ. Θα δουλέψουμε αρκετά
μαζί. Δε χρειάζεται ο πληθυντικός και το επώνυμο. Πέρασε.
Πέρασε μέσα και έκλεισε την πόρτα πίσω της. Ο Σουηδός έπιασε κάτι χαρακτηριστικό της που
το είχε προσέξει και την πρώτη φορά που την είδε, αλλά που τώρα στον κλειστό χώρο του μικρού δωματίου το αισθάνθηκε εντονότερα.
Μύριζε όμορφα. Το σώμα της μύριζε όμορφα. Δεν ήξερε αν ήταν κολόνια ή κάτι σχετικό. Μόνο να μαντέψει μπορούσε.
—Έχω τις απαντήσεις της ανάλυσης, Κένετ. Ο Κάρλσον ανασηκώθηκε και πάτησε τα πόδια
του στο πάτωμα, καθισμένος πάντα στο κρεβάτι του. —Σοβαρά; Δεν το περίμενα τόσο γρήγορα. Μπρά
βο, Θίνα. Λοιπόν; Η γυναίκα κάθισε δίπλα του και του έδειξε έναν
πίνακα με στοιχεία και εξισώσεις που δεν καταλάβαινε.
—Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το άγαλμα,
82
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
είπε. Έχει κατασκευαστεί από μάρμαρο του πλανήτη.
—Υποθέτω πως αυτό στρέφει την έρευνα μας προς μία και μοναδική κατεύθυνση.
Σηκώθηκε και βημάτισε νευρικά στο μικρό χώρο του δωματίου.
—Τι ξέρεις για τους ούρος; Η κοπέλα έκανε ένα μορφασμό απορίας. —Όχι πολλά. Ήταν εδώ όταν κατέβηκε η πρώτη
εξερευνητική αποστολή. Οι δικοί μας τους σκοτώνουν από χόμπι. Συνήθως τους βαλσαμώνουν, για να τους πάρουν αναμνηστικό ενθύμιο πίσω στη Γη. Μερικοί τους τρώνε κιόλας. Εγώ δεν αντέχω στην ιδέα αυτή.
—Εντάξει, Θίνα. Έκανες καλή δουλειά. Θα τα πούμε αύριο.
Την καληνύχτισε και κάθισε στο τραπέζι του ηλεκτρονικού υπολογιστή. Τον έκαιγε η ανυπομονησία.
—Κομπιούτερ, είπε, φέρε με σ' επαφή με τον Ιλάι Κουριόν.
Η οθόνη του υπολογιστή έδωσε το λογότυπο του Βασιλεύς Σολομών.
Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα. Μετά εμφανίστηκε το πρόσωπο του κυβερνήτη του καταδρομικού.
—Εδώ, Μάλκομ Μακντόναλντ. Σε τι μπορώ να σας φανώ χρήσιμος, αδελφέ Κένετ Κάρλσον;
—Πού είναι ο μέγιστος ραβίνος, κυβερνήτα; Στο πρόσωπο του άλλου καθρεφτιζόταν η απορία
το ίδιο έντονα με την απεικόνιση της βιασύνης στην έκφραση του Σουηδού.
—Είναι απολύτως απαραίτητο να του μιλήσετε; —Ναι, είναι απολύτως απαραίτητο, διάολε. Το πρόσωπο του κυβερνήτη έγινε βλοσυρό. —Μη βλασφημάς, πλανημένε αδελφέ μου.
83
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
Ύστερα στιγμιαία σιωπή. Το σκεφτόταν. —Περίμενε μισό λεπτό. Στην οθόνη εμφανίστηκε εκ νέου το λογότυπο σή
μα του καταδρομικού. Πέρασαν δύο ή τρία λεπτά μέχρι να ξανανοίξει η οθόνη.
Ο μέγιστος ραβίνος τον κοίταξε βαριεστημένος. Ήταν φανερό πως τον είχαν ξυπνήσει.
—Τι συμβαίνει, αδελφέ μου Κάρλσον; Ελπίζω να έχεις σημαντικό λόγο που με ξύπνησες.
—Έτσι πιστεύω. Ποιος ήταν ο πρώτος που κατέβηκε στην επιφάνεια του Κανόπους 3;
—Δεν ξέρω. Γιατί; Είναι σημαντικό; Δεν περίμενε την απάντηση. Το έβλεπε έστω και
μέσα από την παραμορφωτική εικόνα της οθόνης στο βλέμμα του Σουηδού.
— Καλά, περίμενε να συνεννοηθώ με τον Μακντό-ναλντ.
Ξανά το σήμα. Πέρασαν άλλα τρία λεπτά. Το πρόσωπο του ραβίνου, όπως ξαναεμφανίστηκε
στην οθόνη, έδειχνε πως είχε ξυπνήσει εντελώς. —Το εξερευνητικό σκάφος μεταλλευτικών ερευ
νών Η Δόξα του Δαβίδ, με κυβερνήτη τον Τζέιμς Κάρπεντερ. Ευχαριστημένος τώρα;
—Θέλω πρόσβαση στο προσωπικό ημερολόγιο του κυβερνήτη.
Η οθόνη άλλαξε ύστερα από παρέμβαση του κυβερνήτη. Το αγωνιώδες πρόσωπο του Μακντόναλντ εμφανίστηκε μπροστά στα αποφασισμένα μάτια του.
—Κάρλσον, τρελάθηκες; Αυτό που ζητάς είναι διαβαθμισμένο άκρως απόρρητο.
—Τότε ξεχάστε τον Κένετ Κάρλσον και ζήστε με την αγωνία του Κανόπους.
Έκλεισε σκόπιμα τον κομπιούτερ και πήγε και ξάπλωσε στο κρεβάτι.
84
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
Το μυστηριώδες νεφέλωμα έστελνε τις πολύχρωμες δέσμες φωτός να χαϊδεύουν το Σουηδό, καθώς περνούσαν παιχνιδιάρικα από το παράθυρο του δωματίου του.
Η νύχτα του Κανόπους, πέπλο βαρύ που κάλυπτε τα πάντα. Ήταν κάπως απότομος με τη Θίνα, σκέφτηκε. Θα της ζητούσε συγνώμη αύριο. Η αλήθεια είναι πως τον επηρέαζε η γοητεία της. Ήταν όμορφη, και αυτό τα δημιουργούσε όλα.
Ή μήπως δεν ήταν; Μήπως την έβρισκε όμορφη επειδή είχε πολλούς μήνες να δει γυναίκα; Όχι. Κατηγορηματικά όχι. Η Θίνα ήταν αντικειμενικά όμορφη. Ακόμα και ανάμεσα σε χίλιες γυναίκες θα ξεχώριζε.
Μάλωσε τον εαυτό του. Τι τον είχε πιάσει και σκεφτόταν τη Θίνα τώρα που είχε ένα σωρό προβλήματα να λύσει;
Τον έβγαλε από τις σκέψεις το ηχητικό σήμα κλήσης του κομπιούτερ.
Σχημάτισε στο πρόσωπο του μια έκφραση ενόχλησης και άνοιξε την οθόνη.
—Κάρλσον εδώ. Ακούω. Ήταν ο μέγιστος ραβίνος. —Θα έχεις την πρόσβαση που θέλεις. Φρόντισε
μόνο να έχουμε γρήγορα την απάντηση. Έγινα σαφής;
Έγνεψε καταφατικά. Στην οθόνη βγήκε το πρόσωπο του κυβερνήτη. —Αδελφέ μου, είπε, σου μεταβιβάζω τους κωδι-
κούς-κλειδιά που χρειάζεσαι. Του έστειλε μια σειρά από σύμβολα, γράμματα
και αριθμούς. Η εικόνα στην οθόνη άλλαξε ξαφνικά.
85
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
Υπήρχε τώρα το λογότυπο σήμα του εξερευνητικού σκάφους Η Δόξα του Δαβίδ.
—Κομπιούτερ, θέλω το προσωπικό ημερολόγιο του κυβερνήτη. Την ημερήσια καταγραφή της ημέρας της πρώτης καθόδου μελών του πληρώματος του σκάφους στην επιφάνεια του Κανόπους 3.
Στην οθόνη εμφανίστηκε το ζητούμενο. «Ερευνητικό σκάφος Η Δόξα του Δαβίδ. »7-2-128 μ.Μ., 11.30 ώρα Γκρίνουιτς. »Ημερολόγιο κυβερνήτη. Καταχώριση ημέρας. »Σήμερα, κατεβήκαμε για πρώτη φορά στην επι
φάνεια του Κανόπους 3. Θέλαμε να επιβεβαιώσουμε και με ιδία αντίληψη τις μετρήσεις των οργάνων για ύπαρξη μεγάλων κοιτασμάτων τριτονίτη. Δεν πέσαμε έξω στις προβλέψεις μας. Όλος ο πλανήτης είναι μια συμπαγής μάζα αποκλειστικά σχεδόν τριτονίτη. Μια τεράστια επιφάνεια βράχων και ελάχιστων μικρών στεπών με ποώδη βλάστηση. Το εκπληκτικό όμως είναι ότι συναντήσαμε οργανικές μορφές ζωής, και μάλιστα όχι φυτογενούς προέλευσης αλλά ανεπτυγμένης ζωικής. Απ' ό,τι γνωρίζω είναι η πρώτη φορά που συναντάμε ζώα στην πορεία μας στο Διάστημα. Ας είναι το όνομα του Πανάγαθου Μεσσία μας δοξασμένο. Ενημέρωσα αμέσως σχετικά το Μεσσιανικό Συμβούλιο, αλλά το μήνυμα θα κάνει τουλάχιστον τρεις ημέρες να φτάσει στη Γη, λόγω της απόστασης που μας χωρίζει. Και φυσικά η απάντηση δεν αναμένεται πριν περάσει μια εβδομάδα από σήμερα. Δυστυχώς, η πρώτη μας αυτή επαφή δεν ήταν απόλυτα πετυχημένη και ήδη έχουμε έναν τραυματία. Τα πράγματα από την αρχή έχουν ως εξής: Πριν έξι ώρες ο Μίτσελ, ο Προβίνσκι, η Μου-λάνοβα κι εγώ ως επικεφαλής του κλιμακίου προσγείωσης μπήκαμε στο δεύτερο θαλαμίσκο και κατε-
86
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
βήχαμε στον πλανήτη. Είχαμε προεπιλέξει τον τόπο προσγείωσης από ημέρες πριν ως τον πλέον κατάλληλο, από την άποψη ότι στο σημείο αυτό υπήρχαν κοιτάσματα καθαρού τριτονίτη στην επιφάνεια και η εξόρυξη του ορυκτού θα ήταν εύκολη υπόθεση. Μόλις προσγειωθήκαμε, με έκπληξη αντιληφθήκαμε ότι το σκάφος περικύκλωσαν σχεδόν αμέσως πιθηκοει-δείς οντότητες με ακαθόριστες διαθέσεις. Έπειτα από μια σύντομη σύσκεψη και αφού ενημέρωσα και τον υποκυβερνήτη μου, στη γέφυρα της Λόξας τον Δαβίδ, αποφασίσαμε να βγούμε με τα όπλα στο χέρι. Είχαμε επίγνωση ότι ο Γιαχβέ δε θα μας εγκατέλειπε. Και πράγματι μόλις βγήκαμε τα ζώα που μας περιτριγύριζαν μαζεύτηκαν και γονάτισαν μπροστά στα πόδια μας, σπρωγμένα από την πανίσχυρη δύναμη του Γιαχβέ στην αναγνώριση της εξουσίας μας. Έμοιαζαν εκπληκτικά με ουραγκοτά-γκους της Γης, μόνο που είχαν κέρατα στο κεφάλι τους, και αυτό δεν ήταν καλό σημάδι, γιατί είναι γνωστό πως και ο Σατανάς φέρει παρόμοια χαρακτηριστικά. Έβγαζαν άναρθρες κραυγές και χοροπηδούσαν περίεργα. Φαίνονταν χαρούμενοι από την παρουσία μας και κατά περίεργο τρόπο εξοικειωμένοι με τη δική μας μορφή ζωής. Επειδή δεν ήταν εύκολη η συνεννόηση, είπα στο πλήρωμα μου να τους αγνοήσει και να προχωρήσει στη συλλογή των ορυκτών δειγμάτων. Κατά κακή μας τύχη ο συλλέκτης είχε μηχανική βλάβη. Αυτό μας καθιστούσε ανήμπορους στη συλλογή των ορυκτών, μια που στο θαλαμίσκο δεν υπήρχε χώρος για μεταφορά δεύτερου συλλέκτη, πράγμα που σήμαινε ότι θα έπρεπε να ξανανέβουμε στο διαστημόπλοιο και να επιστρέψουμε ξανά. Ήμαστε έτοιμοι για αποχώρηση, όταν ο Μίτσελ είχε τη φαεινή ιδέα να προσπαθήσει να α-
87
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
ποκόψει ένα βράχο καθαρού τριτονίτη με τα χέρια. Φυσικά, ο Μίτσελ ήταν αδύνατο να το καταφέρει με τη μυϊκή του δύναμη. Όμως ένας από τους πιθήκους πλησίασε το βράχο και εφαρμόζοντας τη δική του ζωώδη δύναμη τον απέκοψε και τον άφησε στη διάθεση μας. Τα ζώα αυτά φαινόταν να έχουν ανεπτυγμένη νοημοσύνη παρόμοια των σκύλων ή ίσως και των αλόγων. Ο Μίτσελ άφησε μια κραυγή χαράς και του έδωσε να καταλάβει με νοήματα ότι έπρεπε να το μεταφέρει μέσα στον θαλαμίσκο. Ο πίθηκος το κατάλαβε και πήρε το βράχο στον ώμο του και τον μετέφερε στο θαλαμίσκο. Ήταν μια πολύ αξιόλογη αρχή. Σκεφτόμενος το κόστος που θα γλιτώναμε από τη χρησιμοποίηση πιθήκων εργατών αντί πραγματικών εργατών, είχα αρχίσει να ενθουσιάζομαι. Έδειξα σ' έναν άλλο πίθηκο να κάνει το ίδιο. Ο δεύτερος πίθηκος με κοίταξε περίεργα και δεν έδειξε να καταλαβαίνει. Ο Μίτσελ μου είπε, Ά σ ' το σ' εμένα, κυβερνήτα' και πλησίασε ο ίδιος τον πίθηκο. Του έδειξε το βράχο που έπρεπε να σηκώσει και τον διέταξε με νοήματα να τον σηκώσει. Ο πίθηκος δεν καταλάβαινε. Ο Μίτσελ είχε αρχίσει να εκνευρίζεται. Έφερε από το θαλαμίσκο σχοινί και έδεσε τον πίθηκο από τη μέση. Ύστερα τον τράβηξε βίαια προς το βράχο. Ο πίθηκος αντιστάθηκε. Ο Μίτσελ του πρότεινε το όπλο του. Ο πίθηκος και πάλι δεν υπάκουσε. Ο Μίτσελ είχε γίνει έξω φρενών. Χτύπησε με την ανάστροφη της παλάμης του το ζώο και το ζώο τον χτύπησε και αυτό. Το χτύπημα του πιθήκου έσκισε το σκάφανδρο του Μίτσελ και τον πέταξε στο έδαφος. Προσπάθησα να μπω ανάμεσα στη διαδραματιζόμενη σκηνή, αλλά δεν πρόλαβα. Ο Μίτσελ, που ένιωθε να πνίγεται εισπνέοντας την ατμόσφαιρα του πλανήτη, πυροβόλησε με το όπλο του και
88
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
σκότωσε τον πίθηκο που τον είχε τραυματίσει. Οι υπόλοιποι πίθηκοι κινήθηκαν απειλητικά εναντίον μας. Αναγκαστήκαμε να κάνουμε εκτεταμένη χρήση όπλων για να μπορέσουμε να γλιτώσουμε τη ζωή μας. Τα ζώα βλέποντας τις θανατηφόρες ακτίνες των Τόμαχοκ 4Γ εξαφανίστηκαν πανικόβλητα, αφήνοντας πίσω τους τέσσερα από αυτά νεκρά. Μεταφέραμε γρήγορα τον Μίτσελ στο θαλαμίσκο, όπου τον συνδέσαμε με τη συσκευή παροχής οξυγόνου. Απ' ό,τι μου είπε ο γιατρός του σκάφους, μάλλον θα τη γλιτώσει. Συμπέρασμα πρώτης επαφής με τον Κανόπους 3 και τα ζώα που ζουν στην επιφάνεια του: Ο πλανήτης είναι χρυσωρυχείο. Έχει τα μεγαλύτερα και καθαρότερα κοιτάσματα τριτονίτη που έχουμε ποτέ ανακαλύψει. Και έχει μια πιθανή δυνατότητα χρησιμοποίησης των χειροδύναμων πιθήκων του ως εργατών εξόρυξης του ορυκτού. Βέβαια η προσέγγιση και εκπαίδευση τους δεν είναι της δικής μου αρμοδιότητας. Θα το αποφασίσουν άλλοι αρμόδιοι. Τέλος καταχώρισης».
Ο Κάρλσον έξυσε το κεφάλι του αμήχανος και συγκλονισμένος. Σκεφτόταν πώς μπορούσε να πάει χαμένη μια τέτοια ευκαιρία προσέγγισης δυο διαφορετικών μορφών ζωής από δυο διαφορετικούς κόσμους λόγω της ανικανότητας, της επιπολαιότητας και του θρησκευτικού φανατισμού μιας ομάδας ηλιθίων.
—Κομπιούτερ, είπε, θέλω το προσωπικό ημερολόγιο του κυβερνήτη πάλι. Την ημερήσια καταγραφή της ημέρας αποχώρησης από τον Κανόπους 3 του διαστημοπλοίου Η Δόξα του Δαβίδ.
Ο κομπιούτερ υπάκουσε σε κλάσματα δευτερολέπτου.
«Ερευνητικό σκάφος Η Δόξα του Δαβίδ.
89
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
»25-2-128 μ.Μ., 04.23 ώρα Γκρίνουιτς. »Ημερολόγιο κυβερνήτη. Καταχώριση ημέρας. »Αποστολή ολοκληρώθηκε με επιτυχία. Όλα τα
αποτελέσματα των χημικών αναλύσεων ήταν θετικά και ελπιδοφόρα. Όλος ο πλανήτης είναι μια μάζα καθαρού σχεδόν τριτονίτη. Επιστρέφουμε στη Γη με τη συνταγή που θα λύσει τα προβλήματα κίνησης του Αστροστόλου της Αυτοκρατορίας για τα επόμενα πεντακόσια χρόνια. Μοναδικό μελανό σημείο της αποστολής μας η αδυναμία επαφής και χρησιμοποίησης των γηγενών κατοίκων του πλανήτη. Μετά την πρώτη επαφή, κατέστη αδύνατον να τους βρούμε και να τους πλησιάσουμε. Μας αποφεύγουν χαρακτηριστικά. Παρ' όλο που τα όργανα μας τους ανιχνεύουν, δεν είχαμε καμία άλλη οπτική επαφή μαζί τους. Πάντως μεταφέρουμε και το πτώμα ενός για εξετάσεις και αναλύσεις πίσω στη Γη. Ας είναι ένδοξο το όνομα του Μεσσία που μας βοήθησε στην επιτυχή έκβαση της αποστολής μας. Τέλος καταχώρισης».
Η οθόνη έσβησε, αφήνοντας μόνο το λογότυπο σήμα του σκάφους.
Ο Σουηδός έσβησε τον κομπιούτερ και ξάπλωσε ξανά στο κρεβάτι του. Από το παράθυρο του δεν μπορούσε πια να δει το νεφέλωμα που τόσο τον μαγνήτιζε. Όπως ο πλανήτης περιστρεφόταν γύρω από τον άξονα του, είχε μετατοπιστεί πλέον η γεωγραφική θέση του καταυλισμού σε σχέση με το σταθερό νεφέλωμα και έτσι είχε χαθεί από τον οπτικό ορίζοντα του Κάρλσον.
Τα αστεράκια φώτιζαν εντονότερα. Γύρισε πλευρό και προσπάθησε να κοιμηθεί. Αύριο θα ξημέρωνε μια σίγουρα δύσκολη και γεμάτη ημέρα.
90
Κανόπους 3. Καταυλισμός ορυχείων Μέταλ Τράιτον.
13-10-137 μ.Μ., 07.15 ώρα Γκρίνουιτς
ΕΙΧΕ καλέσει στο δωμάτιο του τον Τζιάκομο Τζιανίνι, τον υπολοχαγό Κλαιν και τη Θίνα.
—Δεν μπορώ να καταλάβω αυτό που μου ζητάτε, διαμαρτυρήθηκε ο επικεφαλής του καταυλισμού. Το βρίσκω χωρίς καμία λογική.
—Γιατί, φίλε Τζιάκομο; Είναι πολύ απλό. Σου ζητώ να εκδοθεί μια διαταγή απαγόρευσης του κυνηγιού των ούρος σ' όλη την επικράτεια του πλανήτη. Τι έχεις να χάσεις; Ούτως ή άλλως δε σας έχουν χρησιμεύσει σε τίποτα. Έχετε βαλσαμώσει αρκετούς, οι προμήθειες σας είναι υπεραρκετές και ανανεώνονται σε τακτά χρονικά διαστήματα, ώστε να κάνουν μη αναγκαία τη θήρα τους για λόγους διατροφής σας και μόνο· και εκτός των άλλων μου είπαν πως το κρέας τους είναι μάλλον άνοστο και βαρύ για το στομάχι μας. Αντίθετα, έχω βάσιμες υπόνοιες πως πρόκειται για έλλογα όντα, με οργανωμένη κοινωνική ζωή και ίσως και πολιτισμό.
—Πολιτισμό; —Δεν ξέρω ακόμη, είπα «ίσως και πολιτισμό».
Υποδέχτηκαν με φιλόξενη διάθεση την πρώτη αποστολή της Γης και μόνο από λάθη δικά μας διακό-
91
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
πηκε η συνέχιση της επαφής μαζί τους. Αν μάλιστα προσθέσεις και το γεγονός πως το άγαλμα έχει προέλθει από ορυκτά του εδάφους του πλανήτη, τότε μπορεί να βρεθούμε μπροστά σε εκπλήξεις σχετικά με το πολιτιστικό τους επίπεδο.
Ο Τζιανίνι παρέμεινε σκεφτικός για λίγο. —Δεν ξέρω, αδελφέ μου, δεν είμαι σίγουρος. Θα
χρειαστεί άδεια του μέγιστου ραβίνου. Όσο βρίσκεται η αγιοσύνη Του σε τροχιά γύρω από τον Κανό-πους 3, τότε εναπόκειται στη δική του αρμοδιότητα μια τέτοια απόφαση.
Ο Σουηδός είχε αρχίσει να δυσανασχετεί με την ατολμία του. Αποφάσισε να τον παρακάμψει.
— Υπολοχαγέ Κλαιν, είπε, επικοινωνήστε με το αφεντικό σας και ζητήστε του την έκδοση της συγκεκριμένης διαταγής. Είναι ζήτημα ζωτικής σημασίας για την αποκατάσταση της επικοινωνίας με τους ούρος.
Ο υπολοχαγός υποκλίθηκε και κάθισε στην κονσόλα του κομπιούτερ.
Ο Κάρλσον δεν έμεινε για να δει το αποτέλεσμα της επαφής του με τον Ιλάι Κουριόν. Πήρε τη Θίνα από το μπράτσο και την τράβηξε έξω από το μικρό δωμάτιο, στη μεγάλη αίθουσα του κτιρίου, που τώρα ήταν σχεδόν άδεια από εργάτες, αφού είχαν ξεκινήσει πριν μία ώρα περίπου για τις δουλειές τους.
— Θίνα, θα ήθελα να σου ζητήσω συγνώμη για χθες το βράδυ. Ήμουν λίγο απότομος μαζί σου, αλλά...
—Ξέρω, κύριε Κάρλσον, έχετε πολλά προβλήματα και ήσαστε λίγο μπερδεμένος χθες.
—Κένετ είπαμε. Μην κάνουμε βήματα πίσω. Στον ενικό. Ναι, έχω ένα σωρό προβλήματα που ζητάνε
92
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
επιτακτικά την άμεση λύση τους και μερικές φορές ξεχνάω πώς πρέπει να φερθώ.
Το πρόσωπο του υπολοχαγού Κλαιν που φάνηκε στην πόρτα διέκοψε τη συζήτηση.
— Ο σεβασμιότατος θέλει να σας μιλήσει προσωπικά.
Ο Κάρλσον προχώρησε μπροστά στην οθόνη, όπου το πρόσωπο του μέγιστου ραβίνου τον κοιτούσε ερευνητικά.
—Τι συμβαίνει πάλι, αδελφέ μου Κένετ Κάρλσον; —Σεβασμιότατε, απαραίτητο στοιχείο για τη λύ
ση του γρίφου που έχουμε εδώ στον Κανόπους 3 είναι η άμεση αποκατάσταση της επικοινωνίας με τους ούρος.
— Είσαι καλά, Κένετ; Αυτοί είναι ζώα. Τι θα μάθεις απ' αυτούς;
—Δεν ξέρω, σεβασμιότατε, αλλά πιστεύω πως το άγαλμα είναι δική τους κατασκευή και ίσως να υπάρχουν και άλλα παρόμοια.
Ο ραβίνος τον κοίταξε σιωπηλός για μερικές στιγμές.
— Εντάξει, αδελφέ μου. Δεν μπορώ να καταλάβω τον τρόπο που σκέφτεσαι και πιστεύω πως θα είναι άδικος κόπος να προσπαθήσεις να επικοινωνήσεις με πιθήκους, επειδή όμως αυτό που μου ζητάς δεν έχει κανένα κόστος για την Αυτοκρατορία θα γίνει το θέλημα σου. Σε λίγα λεπτά η απαγόρευση κυνηγιού των ούρος θα μεταδοθεί σε όλους τους σταθμούς εδάφους. Ευχαριστημένος;
Ο Σουηδός τον ευχαρίστησε και έκλεισε την επικοινωνία. Γύρισε προς τον Τζιανίνι.
—Πότε είπατε πως θα έχουμε γεννήτρια ρεύματος στο σπήλαιο;
—Σε δυο τρεις ώρες. Έχω στείλει το πιο έμπιστο
93
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
συνεργείο ηλεκτρονικών μου στο σημείο, με εντολή να κάνουν όσο γρηγορότερα μπορούν και κυρίως κάτω από καμιά περίσταση να μην ξεσκεπάσουν το σκοτεινό όγκο που θα έβλεπαν στο σπήλαιο.
—Πιστεύεις ότι θα σε υπακούσουν; —Αδιαμφισβήτητα. Τους είπα πως είναι εντολή
του Μεσσία. —Ας είναι. Πιστεύω ότι θα ήταν καλύτερα να
πηγαίναμε κι εμείς στο χώρο λίγο νωρίτερα. Είστε σύμφωνοι όλοι;
Συγκατένευσαν. —Ωραία, φύγαμε. Φόρτωσαν στο θαλαμίσκο φιάλες οξυγόνου και
σκαπτικά εργαλεία, καθώς επίσης και διάφορα όργανα μετρήσεων που η Θ ίνα πίστευε πως θα τους ήταν χρήσιμα.
Όταν έφτασαν στο σπήλαιο, το συνεργείο ηλεκτρονικών είχε σχεδόν τελειώσει την εγκατάσταση της γεννήτριας και των φωτιστικών του χώρου.
Στο διάστημα δε που μεσολάβησε για να ξεφορτώσουν το θαλαμίσκο, το συνεργείο ολοκλήρωσε τη δουλειά του.
Ο Τζιανίνι τους έδωσε εντολή να φύγουν με το όχημα που είχαν έρθει, ένα σκληροτράχηλο ερπυ-στριοφόρο φορτηγό.
—Δεν είναι ανάγκη να κατέβουμε όλοι στο σπήλαιο, είπε ο Κάρλσον στους εναπομείναντες. Κύριε Τζιανίνι, κι εσύ, υπολοχαγέ, δε νομίζω πως η παρουσία σας στις έρευνες θα βοηθήσει σε τίποτα, μια που αγνοείτε το αντικείμενο της δουλειάς μας. Αντίθετα, θα μας είστε μάλλον βάρος καθώς θα μπερδεύεστε διαρκώς στα πόδια μας.
Ο επικεφαλής ανασήκωσε τους ώμους του αδιάφορα.
94
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
—Κανένα πρόβλημα από τη μεριά μου. Ο Σουηδός κοίταξε τον υπολοχαγό Κλαιν. —Λυπάμαι, πλανημένε αδελφέ μου. Οι εντολές
μου είναι σαφείς. Θα παρευρίσκομαι σε κάθε στάδιο των ερευνών σου.
Ο Κάρλσον πήρε μια βαθιά εισπνοή οξυγόνου και την εξέπνευσε σε δόσεις. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα.
Κατέβηκε στο σπήλαιο, με τη Θίνα και τον Κλαιν να τον ακολουθούν. Ο Τζιανίνι έμεινε στο θαλαμίσκο.
Το αρχέγονο σκοτάδι τους τύλιξε αμέσως. Υπήρχε μόνο ένας παλλόμενος φανός στο σημείο της γεννήτριας για να προσδιορίζει την ακριβή της θέση.
Ο Σουηδός κατέβασε αποφασιστικά το διακόπτη και το σπήλαιο φωτίστηκε διάπλατα σε όλο το εμβαδόν του. Έμειναν για μερικά δευτερόλεπτα να κοιτάζουν σαστισμένοι.
Τέσσερα στρέμματα που ποτέ δεν είχε φωτίσει οποιαδήποτε μορφή φωτός, τεχνητού ή φυσικού, ξαφνικά πήραν μορφή και υπόσταση, καθώς τα φωτόνια του ρεύματος χάιδευαν τα μόρια της ύλης τους.
Δε φαινόταν άλλο τεχνητό αντικείμενο εκτός από το άγαλμα που είχαν ήδη βρει. Μόνο υγρά βραχώδη τοιχώματα και μόρια σκόνης που αιωρούνταν.
—Θα το ψάξουμε σπιθαμή προς σπιθαμή, είπε ο Κάρλσον. Θίνα, ξεκίνα από εκεί. Εγώ θ' αρχίσω από την αντίθετη κατεύθυνση.
Επικέντρωσε το φως του φακού του σε συγκεκριμένα σημεία του βράχου, που του φάνηκε πως ίσως να έκρυβαν κάτι τεχνητά κατασκευασμένο, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Θα είχε περάσει μισή ώρα περίπου και είχε ήδη
95
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
αλλάξει μια φιάλη οξυγόνου, όταν την έρευνα του διέκοψε η φωνή της γυναίκας.
—Κένετ, εδώ. Κάτι βρήκα. Έτρεξε προς την πλευρά της. Όντως είχε βρει κάτι. Κολλημένη στο βράχο, στην
άλλη πλευρά του σπηλαίου, υπήρχε μια σκαλισμένη μαρμάρινη πλάκα, διαστάσεων ενός επί ενάμισι μέτρου περίπου.
Είχε πάνω της σκαλισμένη, έξοχο δείγμα παρόμοιας τεχνοτροπίας με το άγαλμα, μια παράσταση που απεικόνιζε σε μικρογραφία τη γυναικεία οντότητα του αγάλματος στο κέντρο, όρθια και αγέρωχη, και ολόγυρα της ένα πλήθος από αφύσικα ακίνητες ανδρικές φιγούρες, απόλυτα ανθρώπινες και αυτές. Όπως και το άγαλμα, έτσι και οι παραστάσεις της μαρμάρινης πλάκας δεν απεικόνιζαν ούτε πιθηκοει-δείς ούτε ανθρωποειδείς μορφές αλλά καθαρά ανθρώπινες φιγούρες.
— Είναι το άγαλμα που απεικονίζεται στο κέντρο, έτσι δεν είναι;
Ο Σουηδός συμφώνησε. —Ναι, η γυναικεία μορφή είναι η ίδια με του
αγάλματος. Φαίνεται από τα φιδίσια μαλλιά της και από το παγερό βλέμμα της. Ξέρεις όμως τι μου κάνει εντύπωση; Το γεγονός ότι παρ' όλο που τα μάρμαρα προέρχονται από τον πλανήτη δεν αναπαριστούν μορφές ζωής του Κανόπους 3 αλλά της Γης. Κοίταξε τις φιγούρες. Είναι άνθρωποι. Γήινοι ή εν πάση περιπτώσει με τη γενετική μορφολογία των Γήινων. Γιατί οι ούρος ή κάποιοι προηγμένοι προγονοί τους σκάλιζαν στο μάρμαρο ανθρώπους της Γης και όχι συγγενείς μορφολογικά προς αυτούς μορφές ζωής;
Στιγμιαία σιωπή. Κανείς δεν ήξερε την απάντηση.
96
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
—Θίνα, πάρε δείγμα μαρμάρου για ανάλυση. Θέλω να μου βρεις την προέλευση του και τη χρονολογία κατασκευής του.
Η κοπέλα υπάκουσε. Έβγαλε από τη φόρμα της ένα μικρό κόφτη και άρχισε να παίρνει μαρμαρό-σκονη από την πλάκα. Σταμάτησε την κίνηση της απότομα.
—Κένετ, κοίταξε αυτό. Υπάρχουν γράμματα στη βάση της πλάκας. Μια επιγραφή.
Ο Κάρλσον παρατήρησε καλύτερα τη βάση της μαρμάρινης πλάκας. Ναι, είχε δίκιο. Έμοιαζαν με γράμματα ταξινομημένα σε σειρά και με αναλογικά διαστήματα αφημένα μεταξύ τους, ώστε να δίνουν την εντύπωση μιας φράσης ολοκληρωμένης.
Γονάτισε και εστίασε το βιντεογράφο πάνω στην επιγραφή. Όταν του άναψε την ένδειξη ότι είχε καταγράψει την άγνωστη επιγραφή, σηκώθηκε ενθουσιασμένος.
—Επιτέλους, έχουμε μια ένδειξη, είπε. Ξανακοίταξε τα γράμματα. Δεν ήταν σίγουρος αν
επρόκειτο για γράμματα και σε ποια γλώσσα ήταν. Κατά κάποιο παράξενο τρόπο του φαινόταν οικεία αυτή η γραφή. Σαν να τα είχε ξαναδεί κάπου, κάποτε.
Για την ακρίβεια δεν ήταν γράμματα αλλά ιδεογράμματα, κάποιες ακαθόριστες παραστάσεις γεωμετρικών σχημάτων έντεχνα συμπλεκομένων.
Είδε τον υπολοχαγό Ντέιβιντ Κλαιν που τον πλησίασε.
—Βρήκατε κάτι; —Έτσι φαίνεται. —Πρέπει να με ενημερώσεις αμέσως για να στεί
λω την αναφορά μου προς το σεβασμιότατο.
97
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
Του έδειξε την κοπέλα που γονατισμένη μάζευε δείγματα του μαρμάρου.
—Μόλις τελειώσει η Θίνα και μπορέσω να έχω τα αποτελέσματα των αναλύσεων της.
Ο υπολοχαγός κοίταξε τη γυναίκα. Έτσι όπως ήταν σκυμμένη, οι καμπύλες των γοφών της τσιτώνονταν πάνω στο ύφασμα της φόρμας της. Βιάστηκε ν' αποστρέψει το βλέμμα του.
Ο Κάρλσον έπιασε με την άκρη του ματιού του την αδιόρατη λάμψη στα μάτια του άλλου. Απομόνωσε την ενδοσυνεννόηση στο σκάφανδρο του ώστε να μην ακούγονται από τη Θίνα.
—Πώς σου φαίνεται, υπολοχαγέ; — Μια καλή επιστήμων με γνώση της δουλειάς
της. Ο Σουηδός γέλασε. —Όχι αυτό. Εννοώ σαν γυναίκα. Ο υπολοχαγός πισωπάτησε ένα βήμα και στύλωσε
το ανάστημα του. Φάνηκε ενοχλημένος από την ερώτηση.
—Κάρλσον, είσαι επικίνδυνος Σατανιστής. Είμαι παντρεμένος. Και δεν μπορώ να παραβιάσω την εντολή του Γιαχβέ «ου μοιχεύσεις». Αλήθεια σ' το λέω, πως όσο πιο γρήγορα τελειώσεις την έρευνα σου τόσο καλύτερα θα είναι για όλους μας.
Ο Κάρλσον γέλασε και πάλι. Στοιχημάτιζε με τον εαυτό του πως ο Κλαιν, όπως και κάθε καλός Μεσ-σιανιστής, δεν είχε ποτέ απατήσει τη γυναίκα του και δεν είχε ποτέ προγαμιαίες σχέσεις. Ο κώδικας ηθικής του Μεσσιανικού Συμβουλίου ήταν αυστηρός και απαραβίαστος.
Ένιωσε ένα χέρι να τον αγγίζει στον ώμο. Γύρισε και είδε τη Θίνα. Του έκανε νόημα ν' ανοίξει την ενδοσυνεννόηση.
98
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
—Είμαι έτοιμη, του είπε. —Πότε θα έχουμε τις απαντήσεις; Η κοπέλα δίστασε για λίγο. —Θα προσπαθήσω να τις έχω σε λίγες ώρες. Έριξε μια ματιά ολόγυρα. —Δε νομίζω πως υπάρχει κάτι άλλο στο σπήλαιο
που παραλείψαμε να εξετάσουμε ή ν' αντιληφθούμε. —Ναι, μπορούμε να φύγουμε. Θα επιστρέψουμε
αύριο αν χρειαστεί. Έκανε νόημα στον υπολοχαγό να τους ακολουθή
σει προς τη σκάλα της εξόδου. Περνώντας μπροστά από το σκεπασμένο άγαλμα,
κοντοστάθηκε. Τράβηξε το μουσαμά που το σκέπαζε και απέμει
νε για μερικά δευτερόλεπτα εκστατικός να το χαζεύει.
Όλα αυτά του θύμιζαν κάτι ακαθόριστα μακρινό και ξεχασμένο αλλά γνωστό και οικείο.
Άγγιξε την επιφάνεια του αγάλματος και το ένιωσε με την αφή του.
—Θα μάθω τα μυστικά σου, είπε ψιθυρίζοντας στη μαρμάρινη οντότητα από το παρελθόν. Θα τα μάθω όλα.
Ύστερα έσβησε το φακό του και ακολούθησε τους άλλους στην έξοδο. Έξω ήταν μέρα.
99
Κανόπους 3. Καταυλισμός ορυχείων Μέταλ Τράιτον.
13-10-137 μ.Μ., 21.45 ώρα Γκρίνουιτς
ΕΞΩ ήταν νύχτα. Παιδευόταν τουλάχιστον επί δέκα ώρες, σκυμμέ
νος πάνω από τον κομπιούτερ του, στην ανάλυση των γραμμάτων της μαρμάρινης πινακίδας που είχε ανακαλύψει το πρωί. Είχε βάλει στο δίσκο το πρόγραμμα των προμεσσιανικών γλωσσών και έκανε συγκρίσεις. Τα αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά και τον είχαν αφήσει άφωνο, αλλά και πάλι δεν είχε προχωρήσει σε μετάφραση των γραμμάτων και αποκρυπτογράφηση του κρυφού μηνύματος τους.
Η νύχτα είχε πέσει βαριά στην ατμόσφαιρα του Κανόπους 3, αλλά δεν το είχε αντιληφθεί. Είχε φτάσει πολλές φορές κοντά στη λύση, αλλά πάντα του ξέφευγε την τελευταία στιγμή.
Γιατί... γιατί... Πού έκανε λάθος; Το χτύπημα στην πόρτα τον επανέφερε στην
πραγματικότητα. Κοίταξε γύρω του. Είδε από το παράθυρο πως ο
ουρανός του πλανήτη είχε γεμίσει αστέρια. Αφουγκράστηκε το δωμάτιο. Μύριζε κλεισούρα, παρ' όλο που ο κλιματισμός και η συσκευή εφοδιασμού οξυγόνου λειτουργούσαν αδιαμαρτύρητα.
101
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
Το χτύπημα στην πόρτα ξανακούστηκε. Άκουσε τη φωνή της Θίνας να του ψιθυρίζει σχε
δόν για να μην ξυπνήσει τους εργάτες που είχαν κοιμηθεί αποκαμωμένοι από την κούραση της ημέρας.
—Κένετ... είσαι μέσα; Να μπω; Σηκώθηκε και της άνοιξε την πόρτα. —Πέρασε. Ξανακάθισε στην κονσόλα του κομπιούτερ. Στή
ριξε το πρόσωπο του στον αγκώνα του και με το άλλο χέρι έσπρωξε προς τα πίσω τα μαλλιά του που έπεφταν στα μάτια του.
Εκείνη πλησίασε την οθόνη του κομπιούτερ και στάθηκε από πάνω του. Το άρωμα του κορμιού της χτύπησε στα ρουθούνια του.
—Τι βρήκες; —Τίποτα. Πλησιάζω την απάντηση και μου φεύ
γει μέσ' από τα χέρια μου. Εσύ τι έκανες; —Ό,τι μου ζήτησες. Ο Σουηδός γύρισε και την κοίταξε. Το είχε ξεχά
σει τελείως. —Δηλαδή; —Δηλαδή, ξέρω πότε έγινε το άγαλμα και η μαρ
μάρινη πλάκα. Οπισθοχώρησε και κάθισε στο κρεβάτι του Κάρ-
λσον. Είδε στα μάτια του άλλου την αγωνία για την
απάντηση. —Πρώτα απ' όλα και η μαρμάρινη στήλη που
βρήκαμε το πρωί έχει γίνει από μάρμαρα του Κανό-πους 3. Εφήρμοσα πάνω τους τη μέθοδο των ραδιοϊσοτόπων του άνθρακα 24 και υπολόγισα τη χρονολογία τους.
102
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
Έβγαλε από την τσέπη της τα κείμενα των αναλύσεων και του τα έδωσε.
Ο Κάρλσον τα πέταξε νευρικά πάνω στο τραπέζι χωρίς να τους ρίξει ούτε μια ματιά.
—Λέγε λοιπόν. Ξέρεις πως δεν καταλαβαίνω τίποτα από μαθηματικούς τύπους.
—Καλά. Με προσέγγιση διακοσίων χρόνων μπροστά ή διακοσίων χρόνων πίσω χρονολογούνται και τα δύο από το 4.900 π.Μ.
Σταμάτησε για να δει τι εντύπωση του έκαναν τα λόγια της.
Απ' ό,τι φαίνεται όχι μεγάλη. Εξακολουθούσε να κρατά την -ψυχραιμία του. Φάνηκε να μαντεύει τις σκέψεις της.
—Δε μ' εντυπωσιάζει το γεγονός, είπε. Ήμουν σίγουρος για την αρχαιότητα των μνημείων αυτών μετά την ανακάλυψη της ταυτότητας της γλώσσας στην οποία είναι γραμμένη η επιγραφή. Ξέρεις, μικρή μου, τι γράμματα είναι αυτά που βρήκαμε;
Κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. —Κρατήσου. Γραμμική Γραφή Α. Η κοπέλα παρέμενε ανέκφραστη. Μα, βέβαια, τι βλάκας που ήταν. Δεν μπορούσε
να ξέρει ούτε τι ήταν η Γραμμική Γραφή Α, αλλά ούτε και οποιαδήποτε άλλη γραφή πλην των καθομιλουμένων αγγλικών, που το Μεσσιανικό Συμβούλιο είχε επιβάλει ως παγκόσμια γλώσσα. Και τούτο γιατί είχε απαγορευτεί κάθε συγκριτική μελέτη προ-μεσσιανικών γλωσσών με την καθομιλουμένη αγγλική.
Ένιωσε απογοήτευση που δεν μπορούσε να συμμεριστεί τον ενθουσιασμό του για την ανακάλυψη του. Προσπάθησε να της εξηγήσει όσο πιο απλά μπορούσε.
103
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
—Είναι μια γλώσσα που έγραφαν οι αρχαίοι λαοί της Μεσοποταμίας και της Λεκάνης της Ανατολικής Μεσογείου. Όμως δοκίμασα την προσαρμογή των συμβόλων της στα ακκαδικά, στα εβραϊκά, στα χετ-ταιικά αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Δε βγαίνει νόημα. Κάτι μου ξεφεύγει.
Έσκυψε το κεφάλι κουρασμένος. —Κένετ. —Ναι. Τον κοίταξε στα μάτια και συλλάβισε την επόμε
νη φράση της. —Δοκίμασε στα ελληνικά. Η Γραμμική Γραφή Β
ήταν ελληνική, άρα και η Α πρέπει να ήταν ελληνική. Δοκίμασε.
Ήταν σαν να τον χτύπησε κεραυνός. Μια πλευρά του εγκεφάλου του εξερράγη από την
έκπληξη. Ελληνικά; Και αυτή; Πώς ήταν δυνατό μια γυναίκα που δεν είχε ποτέ της ασχοληθεί με Αρχαιολογία να ξέρει αυτή την απαγορευμένη γνώση; Ελληνικά. Η έκπληξη πλημμύριζε τα μάτια του, οι φθόγγοι συνωστίζονταν στη γλώσσα του ποιος θα βγει πρώτος, να γίνει έναρθρος λόγος ή έστω κραυγή έκπληξης και χαράς. Ήθελε να τη ρωτήσει πώς το ήξερε, πώς γνώριζε αυτό που ύστερα από τόσες άσκοπες ώρες έρευνας του είχε διαφύγει, αυτού, του επιστήμονα αρχαιολόγου, που μοναδική ενασχόληση του ήταν οι αρχαίοι πολιτισμοί. Όμως μια άλλη πλευρά του εγκεφάλου του τον πίεζε να γυρίσει στον κομπιούτερ, να πάρει τώρα πια τις απαντήσεις που ζητούσε μετά τη λύση που του είχε αποκαλύψει η Θίνα. Να κάνει το μοιραίο βήμα στη λύση του παζλ. Και αυτό το τμήμα του εγκεφάλου του ήταν το ισχυρότερο, ο απόλυτος κυρίαρχος της σκέψης του.
104
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
Δεν έβγαλε άχνα. Μόνο γύρισε σαν τρελός στο πληκτρολόγιο. Έδωσε εντολή στον κομπιούτερ να προσαρμόσει τα ιδεογράμματα της επιγραφής στο ελληνικό αλφάβητο.
Του έβγαλε ένδειξη ότι δούλευε πάνω στην εντολή του.
Στράφηκε ξανά προς την κοπέλα. Τα μάτια του έλαμπαν από ενθουσιασμό.
— Γραμμική Γραφή Α, είπε. Αποτελεί συλλαβικό σύστημα, εξελιχθέν εκ της προγενεστέρας Ιερογλυφικής Γραφής. Η κρατούσα αντίληψη στους προμεσ-σιανικούς αρχαιολόγους ήταν πως δεν επρόκειτο για ελληνική γραφή. Βέβαια, υπήρχε μια ισχυρή μειοψηφία που πίστευε το αντίθετο. Ανάμεσα τους ο πατέρας μου. Τώρα θυμάμαι πού έχω ξαναδεί τα ιδεογράμματα αυτά. Σ' ένα πήλινο αγγείο της πρωτομινωικής περιόδου, που είχε φέρει ο πατέρας μου στο υπόγειο του σπιτιού μας στη Σουηδία. Θυμάμαι πως επέμενε ότι η Γραμμική Γραφή Α ήταν καθαρά ελληνική. Πως χρησιμοποιούνταν στην ελληνική νήσο Κρήτη αλλά και εκτός αυτής προ του 2.700 π.Χ. και μετά το 1450 π.Χ. με την παλαιά χρονολόγηση και σύμφωνα με τα ευρήματα που είχαν βρεθεί. Πίστευε ότι η γραφή αυτή δεν είχε καμία εξάρτηση από άλλο σύστημα γραφής μαρτυρούμενο έξω από το χώρο της ελληνικής θάλασσας του Αιγαίου, αλλά αποτελούσε προϊόν αυτοδύναμης ανάπτυξης. Γραφόταν κυρίως σε φθαρτά υλικά και περιστασιακά στον πηλό. Με μπέρδευε η κρατούσα άποψη και μ' εμπόδιζε ν' ακούσω τα λόγια του πατέ...
Διέκοψε απότομα τη φράση του καθώς ο κομπιούτερ τού έδωσε ηχητικό σήμα ότι μετέφραζε τη ζητούμενη επιγραφή. Κοίταξε σαν τρελός την οθόνη.
105
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
Η μετάφραση αναβόσβηνε πάνω της με έντονα γράμματα:
ΦΟΒΟΥ ΤΗΝ ΜΕΔΟΥΣΑΝ ΦΥΛΑΚΑ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΤΗΣ ΘΕΑΣ
Ο Σουηδός απέμεινε σαν χαμένος από την τρομερή ανακάλυψη. Δεν μπορούσε να συγχωρήσει τον εαυτό του. Έπρεπε να το έχει καταλάβει νωρίτερα.
—Το άγαλμα είναι η Μέδουσα, είπε σχεδόν ψιθυριστά και απευθυνόμενος περισσότερο προς τον εαυτό του και λιγότερο προς τη γυναίκα, η οποία μάντευε περισσότερο παρά άκουγε τα όσα έλεγε μέσα στον πυρετό του.
—Τι είπες, Κένετ; Ο Κάρλσον σηκώθηκε και πλησίασε στο παράθυ
ρο. Έξω φαινόταν να πάλλεται σε έναν αιώνιο παλμό το μυστηριώδες νεφέλωμα. Μπορούσε να βλέπει το περίγραμμα της σκιάς που έκανε το είδωλο του καθώς καθρεφτιζόταν πάνω στο τζάμι του παραθύρου του. Είχε τα χέρια στις τσέπες της φόρμας του σε μια στάση αμηχανίας.
—Το άγαλμα είναι η Μέδουσα, επανέλαβε. Είδε τ' απορημένα μάτια της κοπέλας. Δεν κατα
λάβαινε. Ξαναγύρισε το βλέμμα του στο σκοτάδι της νύ
χτας. —Ελληνική μυθολογία, είπε. Η Μέδουσα. Μια
από τις τρεις γοργόνες. Η μόνη θνητή. Αντί για μαλλιά είχε φίδια. Το βλέμμα της μαρμάρωνε όσους το αντίκριζαν. Αυτό εξηγεί τη σκαλισμένη παράσταση στο μάρμαρο της πλάκας που βρήκαμε σήμερα. Στο κέντρο η Μέδουσα και ολόγυρα της απολιθωμένοι άντρες. Ήταν προφανές, αλλά ήμουν τυφλός. Θα
106
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
το είχα βρει νωρίτερα αν ήμουν ελάχιστα συγκεντρωμένος στη δουλειά μου. Τελικά τη σκότωσε ο Περσέας με τη βοήθεια της θεάς Αθηνάς και των Ναϊάδων. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι με το γοργόνιον, την κεφαλή της Μέδουσας, δηλαδή, η θεά Αθηνά απολίθωνε τους εχθρούς της. Γι' αυτό και οι Έλληνες γλύπτες έστηναν το άγαλμα της στην είσοδο των ιερών της θεάς Αθηνάς. Αλλά τι γυρεύει εδώ πάνω το άγαλμα αυτό;
Κλότσησε νευρικά τον τοίχο του δωματίου του. Κάθε απάντηση που έβρισκε δημιουργούσε δυο
ερωτήσεις. Δε θα κατέληγε ποτέ μ' αυτόν το ρυθμό στο τέλος της έρευνας και στην ανακάλυψη της αλήθειας.
-Ηρέμησε, Κένετ. Προχωράς βήμα βήμα προς την αλήθεια. Γιατί βιάζεσαι υπερβολικά;
Έσφιξε τις γροθιές στις παλάμες του. —Γιατί δεν ξέρω το επόμενο βήμα. —Μα μόλις πριν μου το είπες. Την κοίταξε ερευνητικά. Τι της είχε πει; —Τι εννοείς; - Α ν όντως είναι αλήθεια ότι οι γλύπτες έστηναν
το άγαλμα της Μέδουσας μπροστά από ιερούς χώρους της θεάς Αθηνάς, τότε το σπήλαιο που βρήκαμε δεν είναι τίποτε άλλο από τον προθάλαμο ενός ίσως ιερού της θεάς που ανέφερες.
Αυτό ήταν. Χτύπησε την αριστερή του γροθιά με θόρυβο στη
δεξιά του παλάμη. Η κοπέλα ήταν πολύ έξυπνη. Του έδινε λύσεις όταν τις χρειαζόταν.
—Μα... ναι, ναι. Έχεις δίκιο. Κοίταξε το ρολόι του. Πλησίαζε δέκα και μισή. —Ξέρεις να οδηγείς θαλαμίσκο; τη ρώτησε.
107
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
—Τρελάθηκες, Κένετ; Θέλεις να πάμε στο σπήλαιο στα μέσα της νύχτας;
—Γιατί όχι; Ούτως ή άλλως και στο καταμεσήμε-ρο να πάμε πάλι το απόλυτο σκοτάδι της σπηλιάς θα συναντήσουμε. Και προτιμάω να δουλεύω χωρίς την ασφυκτική παρουσία του υπολοχαγού Ντέιβιντ Κλαιν.
Η Θίνα δίσταζε. —Δεν είμαι σίγουρη αν κάνουμε το σωστό. Ίσως
θα έπρεπε να περιμένουμε να ξημερώσει. Ύστερα, δεν ξέρω να χειρίζομαι το θαλαμίσκο.
—Δικαιολογίες, είπε ο Σουηδός. Ο μόνος λόγος που θα καταλάβαινα είναι ότι είσαι εξουθενωμένη από την κούραση της ημέρας. Κι εγώ είμαι. Αλλά ο πόθος της ανακάλυψης είναι ναρκωτικό που καίει τα σωθικά μου και κρατάει τις αισθήσεις μου σε εγρήγορση και το νευρικό μου σύστημα σε υπερένταση.
Την είδε που αμφιταλαντευόταν ακόμη. — Εγώ είμαι εντάξει, είπε τελικά. Πάμε αφού το
θέλεις. Θα πάρουμε ένα όχημα μεταφοράς προσωπικού εδάφους. Είναι πιο γρήγορα από τα φορτηγά ή τους εκσκαφείς.
Σηκώθηκαν και βγήκαν από το δωμάτιο όσο πιο αθόρυβα μπορούσαν.
Φόρεσαν τις μάσκες, τις συσκευές οξυγόνου και τις στολές με τα σκάφανδρα και βγήκαν έξω στη νύχτα του Κανόπους 3.
Η θερμοκρασία πρέπει να ήταν πολλούς βαθμούς κάτω από το μηδέν, αλλά με τις στολές που φορούσαν δεν καταλάβαιναν θερμοκρασιακή διαφορά.
—Περίμενε με, του είπε η κοπέλα. Πάω να φέρω τα σύνεργα μου, που θα μας χρειαστούν.
Χάθηκε στο σκοτάδι. Έτσι ο Κάρλσον έμεινε μόνος του, κάτω από τον
108
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
έναστρο ουρανό του Κανόπους για πρώτη φορά από τη στιγμή που πάτησε το πόδι του στην επιφάνεια του πλανήτη.
Θυμήθηκε ασυνείδητα ένα διήγημα που είχε διαβάσει παιδί και που τον είχε εντυπωσιάσει τρομερά. Ήταν το Nightfall του Ισαάκ Ασίμοφ. Περιέγραφε μια κοινωνία ενός πλανήτη που είχε πολλούς ήλιους, με αποτέλεσμα να μην έχει ποτέ σκοτάδι και οι κάτοικοι του να μη γνωρίζουν τι είναι το σκοτάδι. Είχε παρατηρηθεί δε από τους αρχαιολόγους του πλανήτη ότι κάθε μερικές χιλιάδες χρόνια, σε τακτά δηλαδή χρονικά διαστήματα, ο πολιτισμός τους καταστρεφόταν από φωτιά ανεξήγητα και ξαφνικά. Μόνο κάποιες απόκρυφες θρησκείες υποστήριζαν ότι υπαίτιοι της καταστροφής ήταν τα Άστρα, πλάσματα που εμφανιζόταν στον ουρανό και έπαιρναν τις ψυχές των ανθρώπων και τους οδηγούσαν στην τρέλα. Και, πράγματι, όταν έφτασε η κρίσιμη στιγμή, σε κάποια περίοδο που μόνο ένας ήλιος βρισκόταν στον ουρανό του πλανήτη, συνέβη έκλειψη του ήλιου αυτού, με αποτέλεσμα για πρώτη φορά στη ζωή τους οι κάτοικοι του πλανήτη να έρθουν αντιμέτωποι με τη νύχτα και το σκοτάδι. Και το χειρότερο ήταν ο φόβος τους για τ' αστέρια που πρώτη φορά έβλεπαν. Μέσα στην τρέλα τους λοιπόν να έχουν φως, να παλέψουν τη νύχτα, άρχισαν να καίνε ό,τι έβλεπαν μπροστά τους, με αποτέλεσμα να καταστρέψουν για άλλη μια φορά τον πολιτισμό τους. Όταν δε η έκλειψη του ηλίου τελείωσε και το φως ξαναήρθε, είχαν μείνει μόνο θρύλοι για τ' Άστρα, που έπαιρναν τις ψυχές τους.
Πώς μπορούσαν τ' αστέρια να πάρουν μια ψυχή; αναρωτήθηκε. Και όμως ίσως να μπορούσαν.
Άκουσε βήματα στο σκοτάδι.
109
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
—Θίνα; —Θα σε απογοητεύσω, αδελφέ Κάρλσον. Δεν εί
μαι αυτή που περιμένεις. Ήταν ο υπολοχαγός Κλαιν. — Μα πώς;... Έκοψε τη φράση του στη μέση, κα
θώς έκρινε ότι έπρεπε να διατυπώσει αλλιώς την ερώτηση.
—Δεν κοιμάσαι ποτέ, υπολοχαγέ; Ο άλλος είχε φτάσει πλέον δίπλα του. — Είμαι το μάτι του Μεσσία στον καταυλισμό
αυτό, αδελφέ μου. Και το μάτι του Μεσσία είναι άγρυπνο.
Έδειχνε να τον παρατηρεί καλύτερα. — Για πού το βάλατε οι δυο σας στη μέση της
νύχτας; Ο Κάρλσον προσπάθησε να δικαιολογηθεί. — Για το σπήλαιο, πού αλλού; Πιστεύουμε ότι
κρύβει και άλλα μυστικά. Απλώς δε θέλαμε να σε ταλαιπωρήσουμε μετά την κούραση της ημέρας που τελείωσε.
Ο Κλαιν γέλασε. —Δεν μπορείς να μου κρυφτείς εύκολα, Κάρλσον.
Πρώτη και τελευταία φορά που δοκιμάζεις κάτι τέτοιο. Μην ξανακάνεις οτιδήποτε χωρίς να το ξέρω εκ των προτέρων.
Τους διέκοψε νέος ήχος βημάτων από μπότες α-ντιβαρύτητας, καθώς η Θίνα εμφανίστηκε φορτωμένη σαν αστακός με όργανα μετρήσεων και φιάλες οξυγόνου.
—Χαίρομαι που λύσαμε το πρόβλημα μεταφοράς μας στο σπήλαιο, είπε απευθυνόμενη προς τον υπολοχαγό. Δεν ήμουν καθόλου σίγουρη ότι θα έβρισκα το δρόμο με το όχημα εδάφους μέσα στη νύχτα. Δεν είχα ξανακάνει τη διαδρομή νύχτα και δεν πολυε-
110
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
μπιστεύομαι τις ενδείξεις των οργάνων ραντάρ, επειδή ακριβώς γνωρίζω την πλημμελή συντήρηση που τους γίνεται από το προσωπικό του καταυλισμού.
Οι δυο άντρες δε μίλησαν. —Λοιπόν, τι περιμένουμε; ξανάπε η γυναίκα. Εί
μαστε έτοιμοι να σας ακολουθήσουμε στο θαλαμίσκο, υπολοχαγέ.
Προχώρησαν στο θαλαμίσκο. Σε λιγότερο από τρία λεπτά είχαν σηκωθεί στον
ουρανό του Κανόπους 3. Το έδαφος ήταν πολύ σκοτεινό. Δεν μπορούσαν να διακρίνουν τίποτα. Εμπιστευόταν αποκλειστικά τις μετρήσεις των οργάνων πλοήγησης του σκάφους.
Το μόνο φως που έφτανε στην όραση τους, εκτός από τον τεχνητό πρασινωπό φωτισμό της κονσόλας ελέγχου, ήταν ο παλλόμενος ιριδισμός του νεφελώματος του πλανήτη, που το είχαν στον μπροστινό ορίζοντα τους τώρα.
Ύστερα από τρία ακόμη λεπτά, αιωρούνταν πάνω από το σημείο προσγείωσης. Ο υπολοχαγός προσγείωσε το θαλαμίσκο με επιδέξιες κινήσεις.
Κατέβηκαν και άναψαν τους φακούς τους. —Κατέβα πρώτος στη σπηλιά, του έγνεψε ο υπο
λοχαγός Κλαιν. Ο Σουηδός τον υπάκουσε. Δεν μπορούσε να κατα
λάβει γιατί φοβόταν ν' αφήσει ακάλυπτα τα νώτα του ο Κλαιν.
Μέσα στη σπηλιά το σκοτάδι ήταν τόσο πυκνό, που θαρρείς ότι θα μπορούσες να το κόψεις με μαχαίρι. Δε διέκοπτε την αδιάλειπτη συνέχεια της ύπαρξης του ούτε το αμυδρό φως του πιο μικρού αστεριού στο στερέωμα.
111
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
Άνοιξε τη γεννήτρια ρεύματος και ο χώρος φωταγωγήθηκε αμέσως. Όλα ήταν όπως τα είχαν αφήσει.
Η Θίνα απέθεσε τα εξαρτήματα που μετέφερε μαλακά στο έδαφος του σπηλαίου.
—Τι κάνουμε τώρα; ρώτησε. Ο Κάρλσον έριξε μια ματιά στα τοιχώματα των
βράχων για να δει αν υπήρχε κάποια εμφανής διαφορά. Δεν μπορούσε να διακρίνει κάτι τέτοιο.
—Έχεις μαζί σου κάποιο όργανο μέτρησης του πάχους των τοιχωμάτων του σπηλαίου;
Η κοπέλα το επιβεβαίωσε. —Ναι, το μετρητή διαπερατότητας. Είναι κάτι
σαν αντίστροφο σόναρ. Στέλνει ένα ηλεκτρομαγνητικό σήμα στο βράχο που εμείς θέλουμε και όταν σταματήσει να είναι συμπαγές το αντικείμενο που διαπερνά μάς δίνει τη σχετική ένδειξη.
—Πολύ ωραία. Έλα μαζί μου. Προχώρησαν προς μια ογκώδη βραχώδη επιφά
νεια στα δεξιά τους, που έμοιαζε λιωμένη από εξω-φυσικούς παράγοντες.
— Για δοκίμασε εδώ. Η Θίνα έβγαλε το μετρητή διαπερατότητας και
τον έθεσε σε λειτουργία. —Λοιπόν; Η κοπέλα δεν του απάντησε αμέσως, καθώς ήταν
απορροφημένη στα στοιχεία που έβλεπε. —Τίποτα, του είπε τελικά. Έχει φτάσει στο ένα
χιλιόμετρο και συναντά τον ίδιο βράχο. Θέλεις να συνεχίσω;
—Όχι, δεν έχει νόημα. Κοίταξε ολόγυρα του απογοητευμένος. — Μπορεί να μας πάρει μια εβδομάδα συνεχούς
έρευνας όλη αυτή η τεράστια έκταση, είπε. Έχεις καμιά ιδέα;
112
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
—Χμ... Τι θα 'λεγες να δοκιμάσω εκεί; —Πού; Του έδειξε ένα βράχο στο βάθος, που κύρτωνε
απότομα με κλίση προς το έδαφος της σπηλιάς. —Εκεί, σ' εκείνον το βράχο. —Εντάξει, προχώρα. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι το ιδιαίτερο έβρι
σκε στο βράχο αυτό. Του φαινόταν ίδιος με τους άλλους.
Την ακολούθησε όμως πρόθυμα. Όταν βρέθηκαν σε απόσταση μισού μέτρου από
την επιφάνεια της πέτρας, άνοιξε το μετρητή. Τα μάτια της έλαμψαν ξαφνικά. —Αυτό είναι, φώναξε. Ο Κάρλσον προσπάθησε να δει πάνω από τον
ώμο της. —Τι, τι είναι; Τι βλέπεις; Τον κοίταξε χαρούμενη. —Μόνο δέκα εκατοστά βράχος και μετά κοίλωμα
δεκαπέντε τετραγωνικών μέτρων. Είναι μια σπηλιά πίσω από το βράχο αυτό, Κένετ.
—Μα πώς... πώς το ήξερες; Ανασήκωσε τους ώμους της. —Δεν ξέρω... Γυναικεία διαίσθηση μάλλον. Ο υπολοχαγός στεκόταν πάντα πίσω τους. —Θα χρειαστείτε εκρηκτικά για να σπάσετε το
βράχο, είπε. —Όχι, βιάστηκε ν' απαντήσει ο Σουηδός. Όχι
εκρηκτικά. Θα μπορούσε να αποβεί πολύ επικίνδυνο εγχείρημα. Υπάρχει κίνδυνος, αν ο βράχος είναι συμπαγής, ν' ανατιναχτεί ολόκληρο το σπήλαιο και να μας καταπλακώσει.
—Και τι προτείνεις; Ο Κάρλσον κοίταξε το αυτόματο ακτινοβόλο ό-
113
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
πλο, που μετέφερε πάντα ο Κλάιν στην ειδική θήκη η οποία κρεμόταν από τη ζώνη του.
—Πόσο ισχυρό είναι αυτό; Ο υπολοχαγός το έβγαλε και το ζύγισε στην πα
λάμη του. Χαμογέλασε. — Τόμαχοκ 4Ε, είπε. Σκοτώνει ελέφαντα με μια
δέσμη μισού δευτερολέπτου σε απόσταση εξακοσίων μέτρων. Η τελευταία λέξη της βιομηχανίας όπλων των ένδοξων αυτοκρατορικών στρατευμάτων. Το ταχύτερο και ακριβέστερο φορητό αυτόματο όπλο.
Του Σουηδού δεν ίδρωνε το αυτί του και πολύ με την ανάλυση των προτερημάτων του Τόμαχοκ 4Ε.
— Μπορεί να κόψει ένα βράχο τριτονίτη πάχους δέκα εκατοστών;
—Φυσικά. Είναι παιχνιδάκι γι' αυτό το όπλο. —Ωραία. Του έδειξε το σημείο που ήθελε να κόψει με την
ακτινοβολία του. —Δεν μπορώ να καταλάβω σε τι θα σου χρησιμεύ
σει, διαμαρτυρήθηκε ο υπολοχαγός. —Είναι πολύ απλό· θ' ανοίξεις κυκλικά ένα ά
νοιγμα στο βράχο απ' όπου θα μπορούμε να περάσουμε έστω και έρποντας μέσα στο δεύτερο σπήλαιο. Θα το χρησιμοποιήσεις σαν το κλειδί που άνοιγε τις προμεσσιανικές κονσέρβες. Έχεις δει ποτέ σου προ-μεσσιανικές κονσέρβες, υπολοχαγέ;
—Όχι. Τίποτα την εποχή προ της έλευσης του Πανάγαθου και Παντοδύναμου Μεσσία δεν ήταν άξιο παρατήρησης εκ μέρους οποιουδήποτε καλού Μεσσιανιστή, αδελφέ Κάρλσον. Και εγώ είμαι καλός Μεσσιανιστής και είμαι ευτυχισμένος γι' αυτό, αδελφέ Κάρλσον.
114
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
—Καλά, καλά, το συζητάμε αργότερα. Κάνε τώρα αυτό που σου ζήτησα.
Έστρεψε το όπλο του προς το βράχο. —Απομακρυνθείτε, είπε. Όταν σιγουρεύτηκε πως είχαν οπισθοχωρήσει σε
απόσταση ασφαλείας, πάτησε τη σκανδάλη. Η εκτυφλωτική ακτίνα του ακτινοβόλου όπλου
άρχισε να κόβει το βράχο σαν να είχε να κάνει με σπιτικό κέικ. Η τριβή της ακτίνας λέιζερ πάνω στην πέτρα δημιουργούσε καπνούς και πότε πότε σπινθήρες, που συνόδευαν τα χοντρά κομμάτια βράχου τα οποία αποκόπτονταν στο έδαφος ή τινάζονταν μακριά, μη μπορώντας ν' αντισταθούν σ' αυτή την πρωτόγνωρη παρά φύση δύναμη που έσκιζε τα αρχέγονα σωθικά τους.
Όταν ο υπολοχαγός Κλαιν τελείωσε, ένα σύννεφο κονιορτού και καπνού πλανιόταν στην υγρή ατμόσφαιρα του σπηλαίου.
Περίμεναν να κατακαθίσει για να δουν τ' αποτελέσματα.
Και πράγματι το Τόμαχοκ 4Ε είχε κάνει πολύ καλή δουλειά. Υπήρχε τώρα στη θέση του πανάρχαιου βράχου μια τρύπα διαμέτρου μισού μέτρου.
—Θαυμάσια, είπε ο Κάρλσον. Μπαίνω πρώτος. Έσκυψε όσο μπορούσε για να χωρέσει και σύρθη
κε μέσα στο δεύτερο σπήλαιο. Τον ακολούθησε η κοπέλα.
Ο Σουηδός άναψε πρώτος το φακό του. Και έμεινε άναυδος στη θέση του.
Το νέο σπήλαιο ήταν σαφέστατα πολύ μικρότερο από το προηγούμενο. Μόλις δεκαπέντε τετραγωνικά μέτρα. Όμως ήταν γεμάτο αρχαιολογικούς θησαυρούς. Υπήρχε ένας μαρμάρινος βωμός στο κέντρο και στα πλάγια μαρμάρινα περιστύλια απίστευτης
115
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
κομψότητας. Το σπουδαιότερο όμως και το εκπληκτικότερο ήταν το άγαλμα που δέσποζε στο χώρο.
Μια νέα γυναίκα, θεϊκά όμορφη, στεκόταν αγέρωχη πίσω από το βωμό, ποιος ξέρει πόσες χιλιάδες χρόνια τώρα, περιμένοντας υπομονετικά, χωρίς η φθορά του χρόνου να την έχει αγγίξει στο παραμικρό, κάποιους θνητούς να ξαναδούν το θείο κάλλος της. Φορούσε ένα μαρμάρινο πολύπτυχο μανδύα και έφερε στο στήθος της έναν ενισχυμένο χρυσό θώρακα και μια χρυσή περικεφαλαία στην κεφαλή της. Στο δεξί της χέρι κρατούσε ένα χρυσό δόρυ και στο αριστερό μια ολόχρυση ασπίδα με σκαλισμένο πάνω της ένα κλαδί ελιάς.
Πρώτη βρήκε τη φωνή της η Θίνα. Είναι χρυσός;
Ο Σουηδός δεν τόλμησε να τον αγγίξει με τα χέρια του. Κατά κάποιο τρόπο το έβλεπε σαν ιεροσυλία εκείνη τη μοναδική στιγμή που ζούσαν.
—Αναμφίβολα. Θα μπορούσα να τον ξεχωρίσω και στην άκρη του Γαλαξία.
Ο υπολοχαγός, που τους είχε ακολουθήσει και στην είσοδο τους στη μικρότερη σπηλιά, έδειξε το άγαλμα.
—Ποια είναι; ρώτησε. —Η θεά Αθηνά, αποκρίθηκε ο Κάρλσον. Η θεά
της σοφίας των αρχαίων Ελλήνων με πολεμική εξάρτηση. Φέρει ένα από τα σύμβολα της στην ασπίδα, το κλαδί της ελιάς, και όλα τα χαρακτηριστικά της γνωρίσματα: την περικεφαλαία, το θώρακα, το δόρυ. Παράξενο όμως.
—Ποιο; —Έχω την ίδια ακαθόριστη αίσθηση, με την πρώ
τη φορά που είδα τα γλυπτά της μεγάλης σπηλιάς, πως κάτι μου θυμίζει η μορφή της. Κάτι οικείο και
116
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
αγαπημένο έχει πάνω της, κάτι πολύ κοντινό μου, τι όμως;
Η κοπέλα περιτριγύρισε το άγαλμα της θεάς και το βωμό.
—Τι είναι αυτός ο χώρος, Κένετ; —Πιθανότατα το ιερό της θεάς. Γι' αυτό και στην
πρώτη σπηλιά της εισόδου στεκόταν φύλακας αιώνιος, τρομερός και ακοίμητος η Μέδουσα. Κοιτάξτε την όμως. Δεν είναι εκθαμβωτικά όμορφη;
—Μόνο ένας πλανημένος Σατανιστής σαν εσένα, Κάρλσον, θα μπορούσε να βρίσκει όμορφη μια ειδωλολατρική φιγούρα, του είπε επιτιμητικά ο υπολοχαγός. Είναι ένα κέντρο λατρείας των δαιμόνων εδώ μέσα, Κάρλσον. Τίποτα περισσότερο.
Έπιασε το μενταγιόν με το σταυρό που ξεπηδούσε μέσα από το άστρο του Δαβίδ, το οποίο κρεμόταν στο στήθος του μέσα από τη στολή του, και προσευχήθηκε σιωπηλά.
Η Θίνα πλησίασε το βωμό. Κάτι υπήρχε πάνω του. Το έπιασε στο χέρι της.
—Αυτό τι είναι; Ήταν κάτι ξεραμένο, που στην πρώτη επαφή με
το ανθρώπινο χέρι διαλύθηκε τελείως. Έκλεισε την παλάμη της για να μη σκορπίσει εντε
λώς η σκόνη στην οποία είχε αποσυντεθεί. —Θα το κοιτάξω στο εργαστήριο, μόλις επιστρέ
ψουμε στον καταυλισμό, είπε. Ο υπολοχαγός, που μόλις είχε τελειώσει την προ
σευχή του, έπιασε το Σουηδό από το μπράτσο. —Δε μένω ούτε στιγμή περισσότερο εδώ μέσα,
είπε δυνατά. Ο Κάρλσον τον καθησύχασε. —Εντάξει, εντάξει, φεύγουμε. Γύρισε στη γυναίκα.
117
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
—Θα επιστρέψουμε αύριο, της είπε. Για λεπτομερέστερη έρευνα.
Τους έδειξε το δρόμο για την έξοδο. Είδε τον Κλαιν να βγαίνει πρώτος και τη Θίνα να
τον ακολουθεί έρποντας μέσα από το πέρασμα. Καθώς γονάτισε για να περάσει και αυτός στο διπλανό σπήλαιο, ο φακός του έριξε απρόσεχτα μια δέσμη φωτός πάνω στο άγαλμα και αυτή συνάντησε τη μεταλλική επιφάνεια του χρυσοφόρητου θώρακα και δημιούργησε μια μοναδική εκτυφλωτική αντανάκλαση, καθώς αντικαθρεφτίστηκε ταυτόχρονα σ' όλα τα χρυσά μέρη της θεάς και στη γυαλιστερή επιφάνεια των βράχων που περιέβαλλαν τον ιερό χώρο, δημιουργώντας για μερικά δευτερόλεπτα μια έκρηξη φωτός και μαγευτικής λάμψης που καταύγασε σ' όλο το σπήλαιο σαν έκρηξη χιλιάδων διαττόντων αστέρων.
Έκλεισε το φακό και τα μάτια του και κράτησε βαθιά μέσα στην ψυχή του, σαν προσωπικό μυστικό μήνυμα που απευθύνθηκε για μια στιγμή μόνο σ' αυτόν από δισεκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις, το πρώτο σκίρτημα κρυφού χαιρετισμού των ξεχασμένων θεών.
Ύστερα αφέθηκε να γλιστρήσει ξανά πίσω στο σκοτάδι.
118
Κανόπους 3. Καταυλισμός ορυχείων Μέταλ Τράιτον.
14-10-137 μ.Μ., 11.28 ώρα Γκρίνουιτς
ΚΟΙΜΟΤΑΝ ακόμη. Κοιμόταν έναν ύπνο γεμάτο περίεργα όνειρα και ψιθυριστές φωνές που κάτι του έλεγαν, αλλά που δεν μπορούσε να κατανοήσει. Και θα κοιμόταν για πολλή ώρα ακόμη, αν δεν τον ξυπνούσε το χτύπημα στην πόρτα.
Η Θίνα εξεπλάγη. —Κοιμάσαι ακόμη; Έτριψε τα μάτια του με τα χέρια του. —Ναι, ήμουν κατάκοπος χθες το βράδυ. Μου
έκανε καλό ο ύπνος. Της πρότεινε να καθίσει. —Περίμενε με. Πάω να ρίξω λίγο νερό στο πρό
σωπο μου. Η κοπέλα έμεινε μόνη. Άπλωσε τα χαρτιά των αναλύσεων που μόλις είχε
τελειώσει στο τραπέζι και τον περίμενε. Σε δυο λεπτά είχε επιστρέψει ξεκούραστος και με
μια περίεργη αισιοδοξία. —Λοιπόν, τι βρήκες; —Το δούλεψα όλο το βράδυ, είπε η κοπέλα. Κοι
μήθηκα μόνο λίγες ώρες το πρωί και μόνο όταν ο γέρικος ήλιος του Κανόπους πρόβαλε στον ουρα-
119
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
νό. Ξέρεις τι είναι η ξεραμένη ουσία που βρήκαμε στο βωμό χθες το βράδυ; Δάφνη.
—TL; Δάφνη; —Ναι. Ένα ξεραμένο φύλλο δάφνης. Ο Κάρλσον έβαλε τα χέρια στις τσέπες της φόρ
μας του και κοίταξε από το παράθυρο τα βράχια του πλανήτη που σκέπαζαν όλο τον ορίζοντα, μέχρι εκεί που μπορούσε να δει το μάτι.
—Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Ξερόβηξε για να καθαρίσει τη φωνή του. —Ότι ο Κανόπους 3 είχε κάποτε επαφή με τη Γη.
Σ' ολόκληρη την επιφάνεια του πλανήτη δεν υπάρχει τίποτε άλλο από μερικά ποώδη φυτά, που αποτελούν και τη μοναδική τροφή των ούρος. Αλλά σίγουρα όχι κάποιο δέντρο και πόσο μάλλον δάφνη, που χρειάζεται άπλετο οξυγόνο για ν' αναπτυχθεί. Και απ' ό,τι ξέρω δεν έχει βρεθεί άλλη ανεπτυγμένη χλωρίδα ούτε σε έρευνες στο υπέδαφος του πλανήτη, που να υποδήλωνε ότι κάποτε υπήρχε περισσότερη βλάστηση και οξυγόνο στην ατμόσφαιρα. Άρα, έχουν φέρει τη δάφνη και ενδεχομένως και τα μνημεία που είδαμε από το δικό μας πλανήτη.
Χαμογέλασε ευχαριστημένος. —Επιτέλους, είπε. Έχω απαντήσεις στα χέρια
μου. Γύρισε στην κοπέλα. —Θίνα, σ' ευχαριστώ για τη συνεργασία σου. Η
βοήθεια σου ήταν πολύτιμη και ανεκτίμητη. Χωρίς εσένα ίσως να μην είχα φτάσει στο τέλος της έρευνας.
Του έδωσε το χέρι της και το έσφιξε σε χειραψία. —Κένετ Κάρλσον, η ευχαρίστηση ήταν δική μου.
Όμως να προσέχεις πολύ. Τα πράγματα δεν είναι ποτέ αυτό που δείχνουν. Οι Έλληνες χρησιμοποιού-
120
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
σαν το στερητικό γράμμα «α» μπροστά απο τις λέξεις για να υποδηλώσουν κάτι που δεν ήταν αυτό που φαίνεται να ήταν. Και να θυμάσαι στις δύσκολες ημέρες που θα έρθουν μια δική μου γυναικεία συμβουλή: μην εμπιστεύεσαι ποτέ τις κατασκευές των ανθρώπων, μόνο τη γλώσσα της καρδίας σου.
Έπιασε το πρόσωπο του με τα δυο της χέρια και τον φίλησε απαλά στο στόμα.
—Εις το επανιδείν, του είπε. Και μετά έφυγε. Του είχε μεταδώσει κάτι από το άρωμα του κορ
μιού της σ' αυτό το φευγαλέο άγγιγμα της. Επέστρεψε στην κονσόλα του κομπιούτερ και ζή
τησε σύνδεση με το καταδρομικό Βασιλεύς Σολομών, και προσωπικά με τον Ιλάι Κουριόν.
Περίμενε λίγο μέχρι να τον συνδέσουν. Το χαμογελαστό πρόσωπο του μέγιστου ραβίνου
φάνηκε στην οθόνη. -Καλημέρα, αδελφέ μου. Έχω πληροφορίες οτι η
έρευνα σου προχωρεί με γοργούς ρυθμούς. Ή κάνω
- Ό χ ι , σεβασμιότατε, δεν κάνετε λάθος. Το μάτι σας και το αυτί σας πάνω στον Κανόπους 3, ο υπολοχαγός Κλαιν, σας ενημερώνει σωστά. Έχω συγκλονιστικά πράγματα να σας πω.
Περίμενε για μια στιγμή για να σκεφτεί τη σειρά με την οποία θα του εξέθετε τα γεγονότα και τις αποκαλύψεις του.
—Λοιπόν, ακούω, είπε ο άλλος. - Ε κ τ ό ς από το άγαλμα που είχε βρεθεί αρχικά,
βρήκαμε σε διπλανό σπήλαιο και κάποια άλλα εντυπωσιακότερα ευρήματα από μάρμαρο και χρυσό, καθώς και ένα δεύτερο εκπληκτικής τεχνοτροπίας άγαλμα. Βρέθηκε επίσης και μια επιγραφή γραμμε-
121
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
νη στη Γραμμική Γραφή Α, μια πανάρχαια ελληνική γραφή.
—Ελληνική; —Ναι, ελληνική. Και τ' αγάλματα απεικονίζουν
ελληνικές θεότητες του πρωτομινωικού και πρώιμου μυκηναϊκού ελληνικού πολιτισμού. Βρέθηκε επίσης και αποξηραμένο φύλλο δάφνης, που χρησιμοποιούσαν οι Έλληνες ιερείς για τις τελετές τους.
Το πρόσωπο που φαινόταν στην οθόνη είχε σοβαρέψει ξαφνικά.
—Έλληνες, ψιθύρισε μάλλον απευθυνόμενος στον εαυτό του και σαν κάποια απάντηση σε μια εσωτερική του ερώτηση.
Σε δευτερόλεπτα το πρόσωπο του είχε αποκτήσει ξανά την αυτοκυριαρχία του.
—Και τι συμπέρασμα έβγαλες; —Δεν είναι προσωπική μου άποψη. Είναι η επι
στημονική απάντηση που ψάχνατε, σεβασμιότατε. Εκεί που οδηγούν τα στοιχεία τα οποία βρέθηκαν και η ανάλυση τους. Ο Κανόπους 3, κάποτε, δεν ξέρω πότε ακριβώς, είχε αναπτύξει φοβερό πολιτισμό. Οι πρόγονοι των σημερινών ούρος ήταν κυρίαρχοι του Διαστήματος. Είχαν επισκεφθεί τη Γη κατά το παρελθόν και είχαν συμβάλει με τις γνώσεις τους στη δημιουργία ενός τουλάχιστον γήινου πολιτισμού, του ελληνικού, αλλά ενδεχομένως και άλλων. Για κάποιον λόγο που δε γνωρίζω ο πολιτισμός τους εκφυλίστηκε ξαφνικά ή σταδιακά, και πάλι δε γνωρίζω, ίσως εξαιτίας κάποιας κοσμικής καταστροφής. Ισως εκεί να έχουν τις βάσεις τους και οι παράνομες σήμερα δαρβινικές και νεοδαρβι-νικές θεωρίες για την εξέλιξη των ειδών και την καταγωγή του ανθρώπου από τον πίθηκο.
122
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
-Διαβλέπεις κάποιον κίνδυνο για την Αυτοκρατορία της Γης από τα σημερινά υπολείμματα τους;
Ο Σουηδός ανασήκωσε τους ώμους του. - Δ ε ν ξέρω ακόμη. Θέλω να έχω τη δυνατότητα
να τους μελετήσω καλύτερα. -Εντάξε ι , κάνε ό,τι νομίζεις. Όμως βιάσου. Θέλω
την απάντηση όσο το δυνατόν συντομότερα. Πρέπει να στείλω μήνυμα στο Μεσσιανικό Συμβούλιο για να πάρει τις αποφάσεις του.
Το πρόσωπο χάθηκε και απέμεινε το λογότυπο του καταδρομικού στην οθόνη του κομπιούτερ.
Σηκώθηκε και βγήκε από το δωμάτιο. Στη μεγάλη αίθουσα ήταν λιγοστοί άνθρωποι. Οι περισσότεροι εργάτες δούλευαν στα ορυχεία.
Είδε τον Κλαιν να συνομιλεί σε μια γωνία με τον επικεφαλής του καταυλισμού.
Τον φώναξε. —Υπολοχαγέ. Ο άλλος ήρθε κοντά του και υποκλίθηκε. —Τι μπορώ να κάνω για σένα, αδελφέ Κάρλσον; - Θ έ λ ω να μου εξηγήσεις τη λειτουργία του θα
λαμίσκου και τον τρόπο να τον οδηγώ. -Σκοπεύεις να κάνεις ταξίδι αναψυχής; τον ρώ
τησε ειρωνικά. —Δεν έχω υποχρέωση να σου απολογηθώ για τις
σκέψεις και τις πράξεις μου. Δεν είσαι εδώ μόνο για να με κατασκοπεύεις, αλλά κυρίως για να με βοηθάς στη λύση του μυστηρίου, για το οποίο τόσο κόπτονται τα αφεντικά σου και ο θαυμαστός σου Μεσσίας.
- Χ ά ν ε ι ς τα λόγια σου, Κάρλσον. Αυτό που ζητάς δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Αν διδαχτείς να πιλοτάρεις διαστημόπλοιο, έστω και ενδοπλανητικο της κλάσης ενός θαλαμίσκου, θ' αρχίσει να σε κυριεύει ο πυρετός της απόδρασης. Και είσαι πολύ επικινδυ-
123
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
νος για να σου επιτρέψω έστω και την πολυτέλεια της σκέψης της απόδρασης. Υποτιμάς τη δύναμη του Μεγαλοδύναμου Γιαχβέ.
Ο Σουηδός τον έπιασε από το γιακά της φόρμας του και έσφιξε την ελεύθερη γροθιά του μπροστά στο πρόσωπο του άλλου απειλητικά.
—Άκου, μάγκα μου, τ' αφεντικό σου είπε επί λέξει λίγα λεπτά πριν «να κάνω ό,τι νομίζω». Είσαι διατεθειμένος να τον παρακούσεις;
Είδε στο βλέμμα του Κλαιν την αμφιβολία να περνά για μια στιγμή από τα μάτια του.
—Αν δε με πιστεύεις, επικοινώνησε μαζί του, αλλά τώρα, γιατί βιάζομαι.
— Εντάξει. Έλα στο άνοιγμα της πόρτας. Θέλω να έχω διαρκή οπτική επαφή μαζί σου.
Πέρασε στο δωμάτιο του Κάρλσον και ζήτησε σύνδεση με το Βασιλεύς Σολομών. Από τη θέση που ήταν ο Σουηδός δεν είχε τη δυνατότητα ν' ακούσει καθαρά τη συνομιλία τους. Κατάλαβε μόνο τη συγκατάνευση στο πρόσωπο του υπολοχαγού καθώς έκλεινε η επικοινωνία με το καταδρομικό.
Τον είδε που επέστρεφε με βλοσυρό ύφος. —Φόρεσε τη στολή σου και ακολούθησε με. Μπο
ρείς να χαίρεσαι, Κάρλσον. Γίνεσαι ο πρώτος Σατα-νιστής στην Ιστορία που θα πιλοτάρει σκάφος της Μεσσιανικής Αυτοκρατορικής Αεροπορίας.
Τον ακολούθησε γελώντας. Η υπόθεση της εκμάθησης ήταν σχετικά απλή. Ο
θαλαμίσκος ήταν εξ ολοκλήρου αυτοματοποιημένος. Ξεκινούσε πατώντας ένα μικρό κουμπί, απογειωνόταν και προσγειωνόταν με τη χρήση δύο μοχλών και την πορεία του την καθόριζες με έγγραφη εντολή στον κομπιούτερ του σκάφους.
Ο Κλαιν τον έμαθε να κάνει τις κινήσεις και να
124
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
διαβάζει τις ενδείξεις του ραντάρ. Φυσικά, όταν κατάλαβε πως ο Κάρλσον είχε κατανοήσει τις βασικές λειτουργίες, του αποκάλυψε και το μυστικό, πως βασικά, αν το επιθυμούσε, μπορούσε ο ίδιος να πάρει έναν υπνάκο και να κάνει όλα τα υπόλοιπα ο αυτόματος πιλότος, που θα τον ξυπνούσε σε περίπτωση βλάβης ή ενδεχόμενου εμποδίου στην πορεία του, μόλις τα ραντάρ θα το ανίχνευαν.
Μάλιστα, σε μια επίδειξη πρακτικής εφαρμογής των όσων του είχε διδάξει, τον άφησε να πιλοτάρει το θαλαμίσκο σε μια βόλτα χαμηλού ύψους πάνω από τον καταυλισμό.
Όταν προσγειώθηκαν, ο Σουηδός ένιωσε έτοιμος ν' αναλάβει τον πλήρη έλεγχο του σκάφους.
—Πού σκοπεύεις να πας; τον ρώτησε κατεβαίνοντας από τη θέση του συνοδηγού ο υπολοχαγός.
—Θα προσπαθήσω να βρω μια στέπα. Εκεί, όπως μου είπαν, μαζεύονται οι ούρος για να φάνε. Αν είμαι τυχερός, θα προσπαθήσω να έχω κάποια επαφή μαζί τους.
—Είσαι τρελός, Κάρλσον. Τι θα πεις με τους πιθήκους; Πήρες τουλάχιστον μπανάνες μαζί σου;
—Δικό μου θέμα. Ο υπολοχαγός Ντέιβιντ Κλαιν ετοιμάστηκε να
κλείσει την αεροστεγή πόρτα γελώντας δυνατά, αλλά τελευταία στιγμή κρατήθηκε, καθώς θυμήθηκε να του δώσει μια τελευταία συμβουλή.
—Και μη δοκιμάσεις να το σκάσεις. Τα μόνιτορ ανίχνευσης του Βασιλεύς Σολομών είναι στο μάξιμουμ της εμβέλειας τους και έχουν το ιχνοστοιχείο σου συνεχώς στα ραντάρ τους.
Έκλεισε την πόρτα με δύναμη. Ο Κάρλσον έμεινε μόνος του. Απογείωσε ήρεμα και απαλά χωρίς τον παραμι-
125
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
κρό κραδασμό το θαλαμίσκο. Τον ανέβασε στα πεντακόσια μέτρα για ν' αποφύγει τις πέτρινες λοφο-σειρές που υψώνονταν μπροστά του και στη δυτική πλευρά του καταυλισμού. Έφερε το σκάφος με την πλάτη στον ήλιο, ώστε να έχει και οπτική ορατότητα.
Ήξερε ότι οι χειριστές των ραντάρ του καταδρομικού Βασιλεύς Σολομών είχαν στραμμένα τα βλέμματα τους πάνω στην κουκκίδα του θαλαμίσκου του, αλλά δεν τον ένοιαζε.
Έδωσε πορεία πλεύσης στον κομπιούτερ και έβαλε τον αυτόματο πιλότο ώστε να μπορεί να βλέπει καλύτερα τη μορφολογία του εδάφους.
Όπου κι αν κοιτούσε δεν υπήρχε τίποτε άλλο από βράχους και πετρώματα τριτονίτη. Εκατομμύρια στρέμματα τριτονίτη και μόνο τριτονίτη. Οι βράχοι μερικές φορές έπαιρναν περίεργα σχήματα, που ξεγελούσαν το μάτι του παρατηρητή.
Τα λεπτά και τα χιλιόμετρα περνούσαν και δεν μπορούσε να διακρίνει ούτε μια στέπα. Σκέφτηκε ν' ανοίξει το φασματογράφο- η ιδέα του αποδείχτηκε σωστή.
Στην οθόνη διαγράφηκε μια λεία και επίπεδη έκταση, χωρίς εξογκώματα βράχων. Αυτό πρέπει να είναι μια στέπα, σκέφτηκε. Δεν του έμοιαζε με τίποτε άλλο.
Οδήγησε το σκάφος προς τα εκεί. Σε μισό λεπτό υπερίπτατο του σημείου. Όντως
ήταν μια στέπα. Μια στέπα που όμως θα ήταν αδύνατο κάποιος να τη διακρίνει με γυμνό μάτι.
Ήταν μια μικρή έκταση δύο ή τριών τετραγωνικών χιλιομέτρων, κυριολεκτικά χωμένη μέσα στα βράχια.
Ακόμη κι αν βρισκόσουν στην κορυφή του ψηλο
126
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
τερου βράχου της γύρω έκτασης, πάλι δε θα μπορούσες να την αντιληφθείς.
Προσγείωσε το θαλαμίσκο στη μέση της στέπας και πάτησε στο υποτυπώδες χόρτο του εδάφους.
Δε φαινόταν ψυχή τριγύρω. Μόνο ο άνεμος που σφύριζε μέσα από τις ρωγμές των βράχων.
Έριξε μια ματιά στο οξυγόνο της στολής του και, αφού βεβαιώθηκε πως ήταν αρκετό για μια σύντομη βόλτα, προχώρησε προς την πλησιέστερη συστάδα βράχων. Είχε φτάσει σε απόσταση τριών μέτρων περίπου από τους βράχους, όταν κατάλαβε πως κάτι δεν πήγαινε καλά.
Έβγαλε το σκάφανδρο και τη μάσκα του και αφουγκράστηκε τον αέρα. Όταν τα μάτια του άρχισαν να τσούζουν, τα ξαναφόρεσε. Δεν υπήρχε τίποτα ανησυχητικό. Μόνο το άγριο τραγούδι του ανέμου. Ο γέρικος ήλιος είχε πάρει κλίση προς τη δύση του και γλίστρησε διακριτικά πίσω από τους βράχους.
Ξανακοίταξε τους βράχους μπροστά του, καθώς πλέον είχε πλησιάσει περισσότερο. Και τότε κατάλαβε με έκπληξη τι ήταν αυτό που δεν πήγαινε καλά.
Οι βράχοι. Οι βράχοι ήταν τριτονίτης στα σίγουρα και ταί
ριαζαν απόλυτα, ήταν σχεδόν ένα με το τοπίο, αλλά δεν ήταν βράχοι.
Τους παρατήρησε προσεχτικότερα. Θεέ και Κύριε! Ήταν γκρεμισμένοι, ερειπωμένοι
τοίχοι κτιρίων. Τους άγγιξε με το χέρι του. Ναι. Σίγουρα ήταν πελεκημένες πέτρες τριτονίτη,
που από το χρόνο είχαν χάσει το σχήμα τους, παραδομένες στην άγρια διάθεση του ανέμου. Είχαν αποκτήσει την όψη και το χρώμα των υπόλοιπων βράχων του τοπίου και έτσι ακόμα και αν ένα σκάφος
127
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
πετούσε ακριβώς από πάνω τους δε θα τους ξεχώριζε ποτέ. Καταλάβαινε πολύ καλά γιατί δεν τους είχαν ανακαλύψει τόσο καιρό οι άποικοι μεταλλωρύχοι.
Όλοι οι βράχοι μπροστά του ήταν τα γκρεμισμένα και χορταριασμένα πια κτίρια μιας μικρής πόλης, που τα ερείπια της υποδήλωναν το λησμονημένο της αλλοτινό μεγαλείο.
Δεν είχαν σκεπή ούτε οροφή και δε θα περίμενε κάτι τέτοιο ο Κάρλσον, αναλογιζόμενος πόσες χιλιετίες πιθανότατα είχαν περάσει από την τελευταία χρήση τους ως κατοικίες των κατοίκων του Κανό-πους 3 ή ως οτιδήποτε άλλο αυτά χρησίμευαν.
Όμως, καθώς έκανε μια βόλτα ανάμεσα στα ερείπια, μπορούσε να διακρίνει ίχνη από μεταλλικά στηρίγματα που, άγνωστο πώς, είχαν πλέον καταρρεύσει. Οι κάτοικοι του Κανόπους 3 έχτιζαν τα σπίτια τους με το μοναδικό υλικό που διέθεταν σε αφθονία στη γη τους, τον τριτονίτη, και αυτό τους εξασφάλιζε ένα τέλειο καμουφλάζ από ενδεχόμενους ερευνητές του μέλλοντος ή από υποτιθέμενους εχθρούς, αν και ο Σουηδός πίστευε ότι ήταν αδύνατο τη στιγμή εκείνη της παντοδυναμίας τους, και όλα τα στοιχεία συντελούσαν στην πιστοποίηση της παντοδυναμίας τους, να είχαν εχθρούς τους οποίους να φοβούνταν.
Τι είχαν απογίνει οι παλιοί κάτοικοι του πλανήτη; Τι είχε απογίνει εκείνος ο λαμπρός πολιτισμός τους, που έστελνε τα διαστημόπλοια τους στη Γη, στην αυγή της δικής μας Ιστορίας; Ποιος αστάθμητος παράγοντας τους είχε εκφυλίσει στους σημερινούς πιθήκους και τις υπέρλαμπρες πόλεις τους στα ερείπια που τώρα περιδιάβαινε;
Ξαφνικά, το μάτι του έπιασε μια κίνηση σ' ένα
128
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
από τα σκοτεινά ανοίγματα των βράχων στ' αριστερά του. Γύρισε να κοιτάξει, αλλά δεν υπήρχε τίποτα.
Βλέπω φαντάσματα, σκέφτηκε. Το μέρος το στοιχειώνει η Ιστορία.
Αλλά, καθώς έκανε να περάσει κάτω από μια μισογκρεμισμένη πέτρινη πόρτα τριτονίτη, κοντοστάθηκε.
Έκανε στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών γύρω από τον άξονα του με όλη τη δύναμη που είχε και τους είδε.
Ήταν δέκα ή δώδεκα. Δεν είχε το κουράγιο και την καθαρότητα της σκέψης για να τους μετρήσει. Στέκονταν εκεί, στην άλλη άκρη του δωματίου, απόλυτα ήρεμοι και νηφάλιοι, χωρίς ίχνος πανικού, και τον κοίταζαν με τα μεγάλα τους μαύρα μάτια, αντίθετα με τον ίδιο που ήταν έτοιμος να λιποθυμήσει ή να το βάλει στα πόδια.
Είχαν τρίχωμα σ' ολόκληρο το κορμί τους και έτσι όπως στέκονταν σκυφτοί υπολόγισε το ύψος τους γύρω στο ενάμισι μέτρο. Οι τελευταίες ανταύγειες του ήλιου που έπεφταν πάνω στην πλάτη τους έκαναν τα κέρατα τους να φαντάζουν σαν εξώκοσμες λόγχες, έτοιμες να εκδικηθούν στο πρόσωπο του όλους τους Γήινους αποίκους που τόσο καιρό τους καταδίωκαν και τους εξευτέλιζαν. Δεν είχε όπλο πάνω του, δεν είχε τίποτα ν' αμυνθεί και αυτοί ήταν πολλοί περισσότεροι του για να τα βγάλει πέρα σε μια πάλη σώμα με σώμα μαζί τους.
Ένας από τους ούρος τον πλησίασε σιγά, σε μια εμφανή προσπάθεια να μην τον τρομάξει.
Παρ' όλα αυτά ο Κάρλσον οπισθοχώρησε και κόλλησε την πλάτη του στο βράχο που πάλαι ποτέ χρησίμευε σαν τοίχος κάποιου σπιτιού των προγόνων των αντιπάλων του.
129
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
«Μη φοβάσαι», άκουσε μια φωνή. Κοίταξε ολόγυρα να δει ποιος μίλησε, γιατί ήταν
σίγουρος πως ο ούρος δεν είχε μιλήσει, μια που είχε συνεχώς το τρομοκρατημένο βλέμμα του στο πρόσωπο του και δεν αντιλήφθηκε ν' ανοιγοκλείνει τα χείλη του. Εξάλλου ήταν αδύνατο ο πίθηκος να μιλάει και μάλιστα στη γλώσσα του.
Όμως δεν υπήρχε κανείς τριγύρω, έξω από αυτόν και τους ούρος.
«Μη φοβάσαι», ξανακούστηκε η ίδια φωνή. Κοίταξε τον ούρος που τον είχε πλησιάσει, μη
μπορώντας να πιστέψει στα μάτια του. — Εσύ.... εσύ... εσύ είσαι που μου μιλάς... ο ούρος; «Συνηθίζουμε ν' αποκαλούμε τους εαυτούς μας
Τλαγκ και όχι ούρος», είπε η φωνή. «Εγώ είμαι ο Όρλιγκ κι εσύ είσαι ο Κένετ Κάρλσον, αν δεν κάνω λάθος».
Ο Σουηδός είχε ξεπεράσει το φόβο του. Η έκπληξή του ήταν τόσο μεγάλη, που τα επισκίαζε όλα.
—Μα πώς... πώς γίνεται να σ' ακούω χωρίς να μιλάς;
Ο Όρλιγκ χάιδευε αφηρημένα το τρίχωμα του στήθους του. Ο Κάρλσον αισθάνθηκε κατά κάποιο τρόπο πως του είχε επιτραπεί να σπαταλήσει μουρμουρίζοντας κάποιο χρόνο μόνο χάρη σε μια πειθαρχημένη ευγένεια.
«Ανοιγοκλείνουμε τα χείλη μας μόνο για να φάμε», είπε η φωνή. «Επικοινωνούμε με τη γλώσσα του νου».
—Εκπληκτικό, είπε ο Κάρλσον. Θυμήθηκε το βαλσαμωμένο δείγμα στον καταυλι
σμό και έπιασε τον εαυτό του να κοκκινίζει. Στο μεταξύ τον είχαν πλησιάσει και οι υπόλοιποι
130
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
ούρος ή καλύτερα Τλαγκ, όπως τους άρεσε ν' αυτοαποκαλούνται.
—Διαβάζετε τη σκέψη μας; «Ναι». Ο Σουηδός ένιωσε αμήχανα. —Μα τότε ξέρατε για μας από την αρχή... «Πολύ πιο πριν απ' ό,τι νομίζεις, Κένετ Κάρ-
λσον». Η τελευταία σκέψη είχε μια αίσθηση παλαιότητας
που έκανε τον Κάρλσον ν' ανατριχιάσει. «Οι φυλές μας έχουν παλιά φιλία, Κένετ Κάρ
λσον. Ξέρει πολύ καλά η μια την άλλη». —Γιατί περιμένατε τόσο πολύ τότε; Γιατί δεν
ήρθατε σ' επαφή νωρίτερα μαζί μας; «Δεν ήταν εύκολο. Άλλοι θεοί και άλλοι άνθρωποι
σας κυβερνούν τώρα. Η πρώτη μας νέα επαφή ήταν καταστροφική για όλους».
Ο Σουηδός έφερε στη μνήμη του το ημερολόγιο του κυβερνήτη της Δόξας του Δαβίδ. Σίγουρα είχαν δίκιο. Η πρώτη επαφή ήταν καταστροφική.
—Γιατί εμένα; ρώτησε. Γιατί διαλέξατε εμένα; «Το μήνυμα σου. Η εντολή να μη μας καταδιώ
κουν ήταν δική σου εντολή, Κένετ Κάρλσον. Εσύ είσαι ο εκλεκτός. Περιμέναμε πολύ καιρό να βρούμε κάποιον να επικοινωνήσουμε. Χαιρόμαστε που είσαι εσύ αυτός».
—Μα, αν είχατε μιλήσει νωρίτερα, σίγουρα θα βρίσκατε κάποιον λιγότερο στενόμυαλο από τους άλλους ώστε να σας καταλάβει. Θα σας βοηθούσαμε ν' ανοικοδομήσετε τον πολιτισμό σας. Δε θα είχατε πια μόνο ερείπια. Θα σας χτίζαμε κάποια σπίτια να μένετε.
Ο Όρλιγκ τον κοίταξε με τα μεγάλα του μαύρα μάτια και οι κόγχες τους στένεψαν ξαφνικά.
131
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
«Δε χρειαζόμαστε σπίτια. Μένουμε μέσα σε κοιλώματα βράχων και σε σπηλιές κάτω από το έδαφος».
— Μα τα ερείπια... διαμαρτυρήθηκε ο Κάρλσον. Τουλάχιστον κάποτε οι αρχαίοι πρόγονοι σας ζούσαν μέσα σε σπίτια.
Τα μάτια του Όρλιγκ στένεψαν ακόμη περισσότερο.
«Νομίζαμε πως κάτι θα είχε απομείνει από τη φυλετική μνήμη. Αλλά ύστερα από τόσο καιρό φαίνεται πως κάναμε λάθος».
Η έκφραση στα μάτια του Σουηδού έδειχνε ξεκάθαρα πως δεν καταλάβαινε.
«Για πάρα πολύ καιρό», συνέχισε η τηλεπαθητική φωνή του Όρλιγκ, «νομίζαμε πως είχατε χαθεί όλοι. Χαιρόμαστε που σας βλέπουμε να ξαναγυρίζετε σε μερικούς από τους παλιούς σας πλανήτες».
Ο Κάρλσον τον κοίταξε ανέκφραστα. Κάποιο ένστικτο θα πρέπει να βοήθησε τον Όρλιγκ να καταλάβει τη σημασία της αποσβολωμένης έκφρασης του Σουηδού. Ζήτησε συγνώμη.
«Ξέχασα πιθανόν να σου εξηγήσω για τα ερείπια».
Τα μάτια του Τλαγκ στριφογύρισαν αργά. «Αυτά τα ερείπια δεν είναι δικά μας. Είναι δικά
σας». Ο Κάρλσον κρατήθηκε από το βράχο, καθώς για
μια στιγμή ένιωσε τον κόσμο ολόκληρο να στριφογυρίζει.
Προσπάθησε ν' αρθρώσει κάποια λέξη, να βγάλει έναρθρο λόγο, να μιλήσει, αλλά δεν τα κατάφερνε. Έβλεπε το σκοτάδι που έπεφτε γοργά, τους Τλαγκ μπροστά του να στέκονται αμίλητοι και ένιωθε χα-
132
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
μένος. Μια ασήμαντη μονάδα σ' έναν ωκεανό ανυπαρξίας.
Τελικά του πήρε χρόνο αρκετό να βρει την κυριαρχία του, ν' αρθρώσει μερικές λέξεις.
—Θέλετε να πείτε πως δεν επισκεφθήκατε ποτέ τη Γη, πως δε φτιάξατε ποτέ διαστημόπλοια;
«Ούτε διαστημόπλοια ούτε σπίτια ούτε μηχανές. Είμαστε όντα του νου και όχι του σώματος, Κένετ Κάρλσον. Δε θα σας βρίσκαμε ποτέ μέσα στην αυτοαπομόνωση μας αν δε μας βρίσκατε πρώτοι εσείς. Έχουμε ξεχάσει πόσα χρόνια πριν έγινε. Μόνο θρύλοι υπάρχουν στη φυλή μας να μαρτυρούν το γεγονός αυτό».
—Και τα μνημεία, τ' αγάλματα, τα ιερά; «Όλα δικά σας. Πριν αποσυρθείτε». Ο Σουηδός γυρόφερνε στο μυαλό του ένα σωρό
ερωτήσεις. Ερωτήσεις που αδυνατούσαν να πάρουν σάρκα και οστά, καθώς μπερδεύονταν λίγο πριν φτάσουν στη γλώσσα του λόγω συνωστισμού και βιασύνης.
—Μίλα μου για τους παλιούς, Όρλιγκ. Ήταν Έλληνες ή έχω πέσει έξω και σ' αυτούς τους υπολογισμούς μου;
«Οι ίδιοι, όταν μιλούσαν για τους εαυτούς τους, χρησιμοποιούσαν τη λέξη Αργοναύτες. Οι θρύλοι και η δύναμη της φυλετικής μας μνήμης που περνάει αναλλοίωτη από γενιά σε γενιά μιλάνε για τον ερχομό τους. Ήρθαν καθώς ξημέρωνε ένα καλοκαιριάτικο πρωί, με τα ολόχρυσα σκάφη τους που α-στραποβολούσαν στη λάμψη του ήλιου μας και μας δίδαξαν τη γλώσσα του νου, τη γλώσσα της επικοινωνίας, και μας έδωσαν τον πολιτισμό τους. Όλα τα θαυμαστά που εκείνοι ήξεραν».
Οι Αργοναύτες τους είχαν διδάξει τη γλώσσα του
133
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
νου; Ο Κάρλσον θυμήθηκε τα εκτός νόμου τώρα πια κείμενα του Ηρόδοτου για τη χρυσή φυλή των ανθρώπων που δεν είχαν γλώσσα και δεν άφηναν γραπτά μνημεία γιατί επικοινωνούσαν με τη γλώσσα της σκέψης. Θυμήθηκε τον πύργο της Βαβέλ της ιουδαϊκής μυθολογίας, όταν κάποτε, πριν οι άνθρωποι γίνουν αλαζόνες και θελήσουν να χτίσουν τον πύργο της Βαβέλ, μιλούσαν την ίδια γλώσσα. Καταλάβαινε τώρα πια ήταν αυτή η γλώσσα. Μια κοινή γλώσσα για όλους τους ανθρώπους της Γης δεν μπορούσε να είναι άλλη από τη γλώσσα του νου, την τηλεπαθητική επικοινωνία.
—Τι απέγιναν αυτοί οι άνθρωποι, Όρλιγκ; «Έφυγαν μια ημέρα το ίδιο ξαφνικά όπως είχαν
έρθει». —Έτσι, χωρίς αιτία; «Πάντα έλεγαν πως ήταν απλώς ταξιδιώτες. Τα
ξιδιώτες που μιλούσαν με νοσταλγία για την πατρίδα τους. Την περιέγραφαν με λέξεις που εμείς δεν καταλαβαίναμε. Μιλούσαν για τη θάλασσα που χρύ-σιζε τ' ακρογιάλια τους και για τα ολόλευκα μάρμαρα των ναών τους. Ύστερα, μια ημέρα μας χαιρέτησαν, μας υποσχέθηκαν πως κάποτε θα ξαναγυρνούσαν και έφυγαν. Το μόνο που έμενε στον πλανήτη μου ήταν τα κτίρια που είχαν χτίσει και που σιγά σιγά τα έτρωγε ο χρόνος και τ' αγάλματα που σκαλίζαμε στα μάρμαρα σε ανάμνηση των όσων μας είχαν διδάξει».
Ένας συριστικός ήχος στο σκάφανδρο του Κάρλσον του υπενθύμισε πως το οξυγόνο της φιάλης του τελείωνε σύντομα.
Το σκοτάδι στην επιφάνεια του Κανόπους 3 είχε πέσει βαθύ. Και είχε ακόμη εκατομμύρια ερωτήσεις να τους ρωτήσει.
134
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
—Έφυγαν και πού πήγαν; Ξέρετε; Η φωνή ακούστηκε στην ίδια άχρωμη συχνότητα
μέσα στο μυαλό του. «Τους πήραν οι θεοί κοντά τους». —Οι θεοί; Οι δικοί τους θεοί; Πού τους πήγαν; «Στον Όλυμπο. Στην κατοικία των θεών». Ο εμβρόντητος Σουηδός έβλεπε μπροστά στα μά
τια του να ξεδιπλώνονται οι αγαπημένες του παιδικές διηγήσεις, οι ιστορίες με τις οποίες ο πατέρας του τον κοίμιζε στα γόνατα του, στο μικρό του σπίτι στη Σουηδία, πριν οι Μεσσιανιστές προσπαθήσουν να σβήσουν τα πάντα από τη μνήμη του.
—Πού είναι ο Όλυμπος; Σας μίλησαν ποτέ γι' αυτό;
Δώδεκα τριχωτά χέρια υψώθηκαν ταυτόχρονα και συγχρονισμένα προς τον ουρανό του Κανόπους 3.
«Εκεί», ακούστηκε στο νου του μια συγχορδία φωνών.
Έστρεψε τα μάτια του στον ουρανό, καθώς ο συριστικός ήχος της προειδοποίησης γινόταν πια εκκωφαντικός. Του απέμενε ελάχιστο οξυγόνο.
Τα παγωμένα μικρά αστεράκια είχαν ανάψει στον ουράνιο θόλο. Είδε και ένα μετεωρίτη που έπεφτε και κάηκε στην ατμόσφαιρα του πλανήτη. Όμως δε φαινόταν τίποτε άλλο.
Μπόρεσε να δει και ένα μικρό αστεράκι, στο Βορρά, πολύ εξασθενημένο, τρεμάμενο, έτοιμο να σβήσει, που οι εργάτες στον καταυλισμό τού είχαν πει πως ήταν ο ήλιος της Γης. Η Γη φαινόταν τώρα μια μακρινή ανάμνηση. Ακριβώς όπως η πρώτη επαφή με τους παλιούς κατοίκους της, που οι Τλαγκ είχαν πια μυθοποιήσει.
Όταν χαμήλωσε πάλι το βλέμμα του, δεν υπήρχε
135
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
κανείς μπροστά του. Οι Τλαγκ είχαν εξαφανιστεί το ίδιο αθόρυβα όπως είχαν εμφανιστεί.
Ο Κάρλσον αναρωτήθηκε αν τους είχε δει πραγματικά, αν όντως του είχαν μιλήσει ή αν ήταν ένα παιγνίδι της φαντασίας του, που δημιουργούσε μια ενδεχόμενη κακή οξείδωση του εγκεφάλου του από κάποια βλάβη στη συσκευή οξυγόνου.
Απέκλεισε γρήγορα αυτή την πιθανότητα. Οι Τλαγκ ήταν απολύτως αληθινοί. Εξάλλου, στεκόταν ακόμη ανάμεσα στα ερείπια του πανάρχαιου πολιτισμού που μεταφυτεύτηκε κάποτε στον πλανήτη.
Άναψε το φακό του και έτρεξε προς το θαλαμίσκο.
Μόλις που πρόλαβε. Είχε αρχίσει να πνίγεται από την έλλειψη οξυγόνου.
Πέταξε τη μάσκα και έβαλε το αυτόματο σύστημα οξυγόνωσης του θαλάμου διακυβέρνησης.
Με αργές, σταθερές κινήσεις απογείωσε το μικρό σκάφος με πορεία επιστροφής προς τον καταυλισμό. Καθόρισε ύψος πτήσης τα πεντακόσια μέτρα.
Ήταν σίγουρος ότι τα ηλεκτρονικά μάτια του Βασιλεύς Σολομών δεν τον είχαν αφήσει ούτε στιγμή από το βλέμμα τους.
Και ξαφνικά θυμήθηκε τη Θίνα και τα προφητικά λόγια της: Τα πράγματα δεν είναι ποτέ αυτό που δείχνουν.
Παράξενο. Αυτό το κορίτσι τού έδινε λύσεις στις στιγμές που
νόμιζε πως βρίσκεται σε αξεπέραστο αδιέξοδο. Από την αρχή της συνεργασίας τους. Του είχε υποδείξει την ελληνική γλώσσα, όταν ακόμη πάλευε χωρίς επιτυχία να ερμηνεύσει τους άγνωστους χαρακτήρες της επιγραφής στη βάση του αγάλματος. Του είχε υποδείξει να ερευνήσει τη δεύτερη σπηλιά, όταν
136
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
πίστευε πως η έρευνα του είχε κολλήσει. Πώς; Πώς τα γνώριζε όλα αυτά χωρίς να έχει σπουδάσει ποτέ Αρχαιολογία;
Και, το σπουδαιότερο, τον προειδοποίησε για το λάθος συμπέρασμα στο οποίο είχε καταλήξει, όταν πίστευε μέσα στη μέθη του ενθουσιασμού του ότι οι ούρος είχαν επισκεφθεί στο παρελθόν τη Γη.
Τα πράγματα δεν είναι ποτέ αυτό που δείχνουν, του είχε πει.
Πώς τα ήξερε όλα αυτά; Πώς; Έφερε στη σκέψη του τη μορφή της. Στ' αλήθεια την ήξερε ελάχιστα. Το μόνο για το
οποίο μπορούσε να πάρει όρκο ήταν πως δεν ήταν Μεσσιανίστρια. Ούτε μια φορά, ακόμα και πριν αποκτήσει οικειότητα μαζί του, δεν τον είχε προσφωνήσει με τον κλασικό χαιρετισμό «αδελφέ». Και όμως, αν δεν ήταν Μεσσιανίστρια, πώς της είχαν εμπιστευθεί μια τόσο νευραλγική θέση;
Το ραντάρ της κονσόλας ελέγχου του έδωσε σήμα ότι πλησίαζε.
Είχε πλέον οπτική επαφή με τα φώτα των κτιρίων του καταυλισμού και το φωτεινό κύκλο του διαδρόμου προσγείωσης.
Καθώς προσγείωνε το θαλαμίσκο στη βραχώδη αγκαλιά του Κανόπους 3, είδε δυο φιγούρες, που φάνταζαν απόκοσμες μέσα στις βαριές προστατευτικές στολές τους, να τον πλησιάζουν.
Μπόρεσε να διακρίνει τον επικεφαλής του καταυλισμού Τζιάκομο Τζιανίνι και τον υπολοχαγό Ντέι-βιντ Κλαιν.
Τον έπιασαν από τα μπράτσα και τον έσπρωξαν προς το κεντρικό κτίριο. Όταν μπήκαν μέσα και έβγαλαν τα σκάφανδρα και τις μάσκες οξυγόνου, είδε πως τα χαρακτηριστικά του προσώπου του υπο-
137
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
λοχαγού αλλοίωνε μια μάσκα οργής, μιας οργής συγκρατημένης, που όμως ήταν έτοιμη να εκραγεί από στιγμή σε στιγμή.
—Πού ήσουν τόση ώρα, Κένετ Κάρλσον; Τρελάθηκες; Λίγο έλειψε να στείλω σήμα συναγερμού στο καταδρομικό.
—Παρασύρθηκα από την έρευνα και δεν κατάλαβα πώς πέρασε η ώρα.
—Σοβαρά; Δε σου εξήγησε κανείς ότι ο θαλαμίσκος είχε και ασύρματο με τον οποίο μπορούσες να μας ειδοποιήσεις για την καθυστέρηση στην «έρευνα» σου;
Ο Σουηδός μπήκε στο δωμάτιο του, ακολουθούμενος από ένα βλοσυρό Τζιανίνι και από έναν έξω φρενών Κλαιν.
—Φωνάξτε μου τη Θ ίνα. Τη χρειάζομαι επειγόντως.
Ο επικεφαλής κοίταξε ερωτηματικά τον υπολοχαγό. Εκείνος άφησε να βγει η κρατημένη αναπνοή του και φάνηκε πια να επανακτά τον έλεγχο του νευρικού του συστήματος.
—Κάνε ό,τι σου λέει. Ο Τζιανίνι βγήκε από το δωμάτιο. Ο υπολοχαγός προχώρησε μέχρι το παράθυρο και
κοίταξε έξω τη νύχτα. Ύστερα γύρισε και κάθισε στο κρεβάτι του Κάρλσον.
—Θα μπορούσες να μας είχες ειδοποιήσει, επανέλαβε σε πιο ήρεμο τόνο αυτή τη φορά.
—Δεν μπορούσα. Την περισσότερη ώρα ήμουν μακριά από το θαλαμίσκο, συλλέγοντας στοιχεία μέσα σε κάποια βράχια. Γιατί ανησύχησες; Δεν είχα να πάω πουθενά αλλού, ούτε τη δυνατότητα να δραπετεύσω, όπως πολύ καλά μου εξήγησες νωρίτερα. Και αν ήθελα ν' αυτοκτονήσω θα το είχα κάνει όταν
138
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
με συνέλαβε η μυστική σας αστυνομία στη Γη ή λίγο πριν με οδηγήσετε στο χειρουργείο για τη λοβοτομή και όχι τώρα.
Ο υπολοχαγός Κλαιν δεν απάντησε. Κοίταξε ξανά το παράθυρο και ύστερα πάλι τον
Κάρλσον. —Τι βρήκες τελικά; —Αρκετά πράγματα. —Δηλαδή; Ο Σουηδός χαμογέλασε αινιγματικά. —Είναι άκρως απόρρητες πληροφορίες και ο
πωσδήποτε μη ανακοινώσιμες σ' εσένα, υπολοχαγέ, παρά μόνο στον αρχηγό σου. Και τώρα, αν έχεις την καλοσύνη, θα μπορούσα να μείνω μόνος; Έχω να διασταυρώσω κάποιες πληροφορίες.
Ο Κλαιν υποκλίθηκε και ετοιμάστηκε να βγει από το δωμάτιο.
—Θα είμαι έξω από το δωμάτιο σου, είπε πριν κλείσει δυνατά την πόρτα.
Ο Κάρλσον δεν κατάλαβε αν ήταν σχόλιο ενόχλησης, οργής, ειρωνείας ή προειδοποίησης η τελευταία του φράση, αλλά ένιωθε πολύ κουρασμένος για να αναζητήσει την ερμηνεία της.
Η κυκλοφορία για μεγάλο χρονικό διάστημα με τη βαριά στολή προστασίας, τη μάσκα οξυγόνου και το σκάφανδρο κούραζε τους μυς του σώματος.
Εκτός αυτού, ένιωθε το βαρύ φορτίο της αλήθειας να βαραίνει τους ώμους του. Ήταν ο μόνος που είχε ανακαλύψει άλλα έλλογα όντα στο μέχρι στιγμής εξερευνηθέν Σύμπαν.
Τι θα έκανε με το μέγιστο ραβίνο; Θα του έλεγε την αλήθεια; Και αν ναι, ποια θα ήταν η απρόβλεπτη αντίδραση εκείνου και του Μεσσιανικού Συμ-
139
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
βουλίου στην αποκάλυψη ενός άλλου διαφορετικού πολιτισμού στο Διάστημα;
Ξάπλωσε χωρίς να βγάλει τις μπότες του στο κρεβάτι και έκλεισε τα μάτια του σε μια απέλπιδα προσπάθεια να συγκεντρωθεί στις σκέψεις και στο πρόβλημα που τον απασχολούσαν.
Είχε αποφασίσει πως μάταια προσπαθούσε, όταν χτύπησε η πόρτα. Φαντάστηκε πως θα ήταν η Θίνα που είχε στείλει να φωνάξουν.
—Ναι, είπε και ανασηκώθηκε. Ήταν ο Τζιανίνι, ακολουθούμενος από τον υπο
λοχαγό Κλαιν, και φαίνονταν και οι δυο αναστατωμένοι.
—Τι συμβαίνει; Πού είναι η Θίνα; Ο επικεφαλής ήταν κατακόκκινος από τον εμφανή
εκνευρισμό του. — Δεν υπάρχει πουθενά, είπε με φωνή που έτρεμε.
Εξαφανίστηκε, λες και την κατάπιε η γη. Το δωμάτιο της είναι άθικτο, το κρεβάτι της στρωμένο και η ίδια δεν είναι πουθενά.
— Εντάξει, μην κάνετε έτσι. Θα έχει βγει για κάποιες έρευνες η κοπέλα. Μην φέρνετε την καταστροφή.
—Αποκλείεται. Κανείς δεν την είδε να φεύγει και δε λείπει κανένα όχημα. Ακόμη και οι στολές εξόδου με τις φιάλες οξυγόνου είναι όλες στις θέσεις τους.
Το πράγμα είχε αρχίσει να σοβαρεύει. Ο Σουηδός τους κοίταξε στα μάτια.
—Δεν μπορεί. Αν είναι κάποια φάρσα, τότε σταματήστε την αμέσως, γιατί η γυναίκα αυτή μου είναι απαραίτητη για την ευόδωση των προσπαθειών μου.
Όμως από το πρόσωπό τους καταλάβαινε ότι δεν ήταν φάρσα.
140
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
—Διέταξα γενική έρευνα, δικαιολογήθηκε ο Τζιά-κομο Τζιανίνι.
— Δεν μπορεί, επανέλαβε ο Κάρλσον. Δεν μπορεί να εξαφανίστηκε έτσι. Κανείς δεν αντέχει πάνω από μερικά δευτερόλεπτα την ατμόσφαιρα του πλανήτη απροστάτευτος. Άρα αποκλείεται να σηκώθηκε έτσι απλά και να περπάτησε έξω για ν' απολαύσει τη θέα.
Ένας τεχνικός μπήκε μέσα λαχανιασμένος. —Αδελφέ Τζιανίνι, δεν υπάρχει πουθενά, είπε.
Ψάξαμε όλα τα κτίρια και τις αποθήκες. Κοιτάξαμε οποιαδήποτε πιθανή κρυψώνα. Τίποτα. Τι θέλετε να κάνουμε τώρα;
Ο Τζιανίνι μάσησε τα λόγια του. —Τίποτα... τίποτα, αδελφέ μου... Θα σας ειδοποι
ήσω εγώ. Ο άλλος χαιρέτησε και βγήκε έξω. Η ταραχή του είχε γίνει ακόμη μεγαλύτερη. Ο
Κάρλσον άρχισε να τον λυπάται. —Μην κάνεις έτσι. Θα βρούμε μια άκρη. Κάθισε στην κονσόλα του κομπιούτερ. —Πώς είναι το επώνυμο της; ρώτησε. - Ε ; —Το επώνυμο της. Ο Κλαιν γύρισε και αυτός και κοίταξε τον επικε
φαλής του καταυλισμού. —Το επώνυμο της, αδελφέ μου. Θα έχει κάποιο
επώνυμο. Όλοι έχουν κάποιο επώνυμο είτε στη Γη έχουν γεννηθεί είτε στους αποικισμένους εσωτερικούς πλανήτες.
— Με το επώνυμο της, συμπλήρωσε ο Σουηδός, θα βρούμε από το αρχείο προσωπικού τα στοιχεία της.
Ο Τζιανίνι έβγαλε από την τσέπη της φόρμας του
141
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
ένα μαντίλι και σκούπισε τον ιδρώτα που κυλούσε στο πρόσωπο του.
—Δε... δε θυμάμαι, είπε. Δε μου είχε πει ποτέ το επώνυμο της.
—Αυτό είναι αδύνατον. Ήταν η μεταλλειολόγος του σταθμού και δεν ακούσατε ποτέ το επώνυμο της; Πώς είχε πιάσει δουλειά; Με ποια αποστολή είχε έρθει; Δεν είχε συνοδευτικά έγγραφα μαζί της;
—Ναι, ναι, πρέπει να είχε. Αλλά δε θυμάμαι τίποτα σχετικό μ' αυτή. Θυμάμαι πως όταν ανέλαβα εγώ επικεφαλής του καταυλισμού Μέταλ Τράιτον τη βρήκα εδώ. Ήταν ήδη ενεργό μέλος του προσωπικού του καταυλισμού.
— Ποιος είναι ο αρχαιότερος εργάτης στον καταυλισμό αυτή τη στιγμή; Ίσως αυτός να θυμάται περισσότερα.
— Εγώ είμαι. Όλοι οι παλιότεροι μου, ακόμη και αυτοί που ήρθαν μαζί μου με την ίδια αποστολή, έχουν πια αντικατασταθεί και επιστρέψει στη Γη. Είναι σκληρή η δουλειά τους, αδελφέ μου. Δεν αντέχεται πολύ ο Κανόπους 3.
Μάλιστα. Το σκοτάδι τους ξανατύλιγε. Ο Σουηδός πίεσε τον εαυτό του να βρει μια άκρη να πιαστεί, ένα μίτο της Αριάδνης να ξετυλίξει για να βρεθεί στην κοπέλα. Μόνο αυτή θα μπορούσε να τον βοηθήσει εκείνη τη στιγμή. Έπρεπε να τη βρει πάση θυσία.
—Άσε. Θα δοκιμάσω κάτι άλλο. Δεν μπορεί να δουλεύουν πολλές γυναίκες στον Κανόπους.
Πάτησε τις εντολές του στο πληκτρολόγιο του κομπιούτερ.
Στην οθόνη εμφανίστηκε ένας κατάλογος γυναικείων ονομάτων οι οποίες εργάζονταν στον Κανόπους 3.
142
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
Υπήρχαν δυο γυναίκες στον καταυλισμό της Μέ-ταλ Λούνα, άλλες τρεις στον καταυλισμό του Κάνοπ Κάνιον, στο νότιο ημισφαίριο του πλανήτη, και άλλες δεκατέσσερις στο Κέντρο Διοίκησης της εταιρείας, τετρακόσια πενήντα χιλιόμετρα από τον καταυλισμό του Μέταλ Τράιτον.
Όμως πουθενά δεν αναγραφόταν κάποια με καταχωρισμένο στοιχείο το όνομα Θίνα.
—Τίποτα, ψιθύρισε ο Κάρλσον. Σαν να μην υπήρξε ποτέ. Και όμως ήταν τόσες ημέρες ανάμεσα μας.
—Μήνες, όχι ημέρες, συμπλήρωσε ο Τζιανίνι. Ο υπολοχαγός Κλαιν τίναξε με μια αφηρημένη
κίνηση ίχνη σκόνης από το γιακά του και κοίταξε επιτιμητικά τον Τζιάκομο Τζιανίνι.
Ο επικεφαλής του καταυλισμού είχε χλομιάσει εντελώς.
—Ξέρετε τι σημαίνει αυτό, αδελφέ Τζιανίνι; του είπε με αυστηρό ύφος.
Αυτό σήμαινε ανακρίσεις, ένορκη διοικητική εξέταση και επιβολή ποινών εις βάρος του.
—Δεν μπορώ να καταλάβω πώς έγινε αυτό, προσπάθησε να δικαιολογηθεί ο Τζιανίνι στον εκπρόσωπο του μέγιστου ραβίνου στον καταυλισμό.
—Δεν μπορείτε να καταλάβετε πώς έγινε να δουλεύει ανάμεσα σας σε ένα πρόγραμμα ζωτικής σημασίας για τον ανεφοδιασμό με ενέργεια της Αυτοκρατορίας κάποια που δε φαίνεται πουθενά και που οπωσδήποτε είχε παρεισφρήσει ανάμεσα σας χωρίς την έγκριση των Αρχών του Μεσσιανικού Συμβουλίου;
—Ηρεμήστε, παρενέβη σε μια προσπάθεια κατευνασμού των πνευμάτων ο Σουηδός. Ισως να μην έχει καταχωριστεί από λάθος επεξεργασία κάποιων στοιχείων του κομπιούτερ και όσο για την εξαφάνιση της
143
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
κανείς δε μας αποκλείει ότι είχε δικές της, ιδιωτικές συσκευές οξυγόνου και στολές προστασίας στο δωμάτιο της. Το πιθανότερο είναι πως κάπου έχει αποσυρθεί για κάποια έρευνα πετρωμάτων και μόλις την τελειώσει θα εμφανιστεί.
—Ναι, βιάστηκε να συμφωνήσει ο επικεφαλής. Αυτή είναι η πιθανότερη εξήγηση.
Το χρώμα είχε αρχίσει να ξαναέρχεται στο πρόσωπο του.
—Ας ελπίσουμε πως θα είναι έτσι τα πράγματα, για το καλό όλων μας, πρόσθεσε και ο Κλαιν.
Ο Σουηδός έδειξε την έξοδο στους δυο άλλους. —Κύριοι, είμαι πολύ κουρασμένος για να συνεχί
σω. Ελπίζω να έχετε καλή ξεκούραση κι εσείς. Ήταν μια δύσκολη μέρα για όλους μας. Όσο για εσάς, υπολοχαγέ, ετοιμάστε, αν ξυπνήσετε νωρίτερα από εμένα, το θαλαμίσκο για πτήση. Αύριο το πρωί θα ταξιδέψουμε μέχρι το Βασιλεύς Σολομών. Η αποστολή μας εδώ τελείωσε. Θα πρέπει να δώσω αναφορά στο μέγιστο ραβίνο για τ' αποτελέσματα της έρευνας. Καληνύχτα.
Τον καληνύχτισαν και οι δυο και βγήκαν από το δωμάτιο.
Έβγαλε τα ρούχα του και ξάπλωσε στο κρεβάτι. Σκεπάστηκε με μια κουβέρτα. Παρ' όλο που δούλευε ο κλιματισμός και κρατούσε σταθερή τη θερμοκρασία δωματίου, για πρώτη φορά απόψε ένιωθε να κρυώνει.
Έσβησε τα φώτα με το διακόπτη που ήταν δίπλα του και άφησε μοναδικό φως στο δωμάτιο το παγερό μακρινό φως των άστρων που έμπαινε από το παράθυρο απέναντι του.
Ήθελε να βάλει μια τάξη στις σκέψεις του και είχε χίλια πράγματα να σκεφτεί, αλλά δεν πρόλαβε.
144
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
Ο φτερωτός θεός του ύπνου πέταξε από πάνω του και σφάλισε βαριά τα βλέφαρά του, και έτσι στην αγκαλιά του Μορφέα ταξίδεψε μαγεμένος οδοιπόρος στη χώρα της λήθης, των σκιών και των ονείρων.
145
Διαστημικός Θαλαμίσκος M.E.S. 2. Σε πορεία συνάντησης με το καταδρομικό
Βασιλεύς Σολομών. 15-10-137 μ.Μ., 08.17 ώρα Γκρίνουιτς
ΚΕΝΤΡΟ, είμαι σε πορεία επαφής σε 60 μοίρες βόρεια, 24 δυτικό. Ακολουθώ πορεία AL-14226/ DSA. Θα έχω επαφή σε ένα λεπτό και είκοσι δεύτερα.
—Καλώς, M.E.S. 2. Κράτα πορεία σταθερή. Θέσε αυτόματο πιλότο. Επαφή κομπιούτερ σου με κομπιούτερ ελέγχου πτήσεων ολοκληρώθηκε. Σε τραβάω με ακτίνα έλξης σε δύο δεύτερα, ένα, τώρα.
Οι δυο επιβάτες του θαλαμίσκου ένιωσαν μ' ένα απλό τράνταγμα την έλξη των ακτίνων που είχε εστιάσει πάνω τους το καταδρομικό.
—Αυτό ήταν, είπε ο υπολοχαγός. Τώρα καθόμαστε στις πολυθρόνες μας και όλα τα κάνουν από το θάλαμο επιχειρήσεων του καταδρομικού.
Κοίταξε με την άκρη του ματιού του το Σουηδό, ο οποίος είχε βολευτεί στη θέση του συνοδηγού.
— Πώς σου φάνηκε η βόλτα στο διάστημα όλες αυτές τις ημέρες;
Ο άλλος δεν απάντησε. Έριξε το κέντρο βάρος του σώματος του στη ράχη του, που ακουμπούσε
147
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
στην αναπαυτική πολυθρόνα του θαλαμίσκου, και έκλεισε τα μάτια του.
Είχε αποφασίσει να πει την αλήθεια στο μέγιστο ραβίνο. Θυμήθηκε τα λόγια του μάγου Μέρλιν στους Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης, στην αγαπημένη ταινία των παιδικών του χρόνων, το απαγορευμένο πια Excalibur, του μύστη Τζον Μπούρμαν: Όταν ένας άνδρας λέει ψέματα δολοφονεί ένα μέρος του κόσμου.
—Επαφή σε δέκα δεύτερα, ακούστηκε η φωνή στο μεγάφωνο.
Το καταδρομικό φάνταζε τώρα μπροστά τους σαν ένας γιγάντιος ιπτάμενος δράκος. Ο θαλαμίσκος τους είχε ανακόψει ταχύτητα, καθώς μια φοβερή δύναμη τον ρουφούσε προς το ανοιχτό στόμα μιας καταπακτής που είχε ανοίξει στα πλευρά του κήτους για να τους καταπιεί.
Ο χώρος ξαφνικά γύρω τους άρχισε να φωτίζεται από τις πανίσχυρες λάμπες φθορισμού του υπογείου καταστρώματος του Βασιλεύς Σολομών, ενώ παράλληλα το αρχέγονο σκοτάδι του περιβάλλοντος Διαστήματος υποχωρούσε γοργά.
Ο θαλαμίσκος προσγειώθηκε μ' ένα μικρό τράνταγμα στη μεταλλική επιφάνεια του καταστρώματος. Υπήρχαν και άλλοι δυο θαλαμίσκοι στη γιγάντια αίθουσα, αλλά δε φαινόταν ψυχή ανθρώπου.
Ο Κάρλσον ετοιμάστηκε να βγει, αλλά ο υπολοχαγός τον σταμάτησε.
— Μόνο όταν ανάψει μπλε η κόκκινη πινακίδα. Στριφογύρισε το βλέμμα του για να εντοπίσει την
κόκκινη πινακίδα. Πράγματι, ψηλά πάνω από τα κεφάλια τους υπήρχε μια πινακίδα με έντονο κόκκινο φωτισμό που αναβόσβηνε ρυθμικά. Υπήρχε μια φράση γραμμένη πάνω της: «Έλλειψη οξυγόνου».
148
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
Η πινακίδα έγινε απότομα μπλε και η επιγραφή άλλαξε: «Αποκατάσταση οξυγόνου».
—Πάμε τώρα, είπε ο Κλαιν. Κατέβηκαν και πάτησαν στο μεταλλικό έδαφος.
Δε χρειάστηκαν στολές, αφού υπήρχαν συνθήκες αναπνεύσιμης και σταθερής σε πίεση ατμόσφαιρας.
Από μια πόρτα στο βάθος της αίθουσας τους υποδέχτηκε ένας ομοιόβαθμος αξιωματικός του Κλαιν. Δε φορούσε όπως ο Κλαιν τη μαύρη στολή της Αυτοκρατορικής Φρουράς του Μεσσία, αλλά την μπλε του Αστροστόλου της Μεσσιανικής Αυτοκρατορίας.
— Καλώς ήρθατε, αδελφοί μου. Φάνηκε εγκάρδιος στην προσφώνηση του. —Ακολουθήστε με, παρακαλώ. Τον ακολούθησαν. Πέρασαν από την ίδια μικρή πόρτα που είχε ε
ξέλθει λίγο πριν ο συνοδός τους και βρέθηκαν να περπατούν σ' ένα μακρύ διάδρομο γεμάτο πόρτες δεξιά και αριστερά. Στο βάθος του διαδρόμου σταμάτησαν μπροστά από μια πόρτα που άνοιξε αυτόματα καθώς την πλησίασαν.
Πέρασαν μέσα και στριμώχτηκαν στο στενό χώρο ενός ανελκυστήρα.
Ο υπολοχαγός της συνοδείας τους πάτησε το κουμπί του καταστρώματος τρία και σε δευτερόλεπτα η πόρτα άνοιξε σε έναν πολυτελέστερο διάδρομο που οδηγούσε στη γέφυρα διακυβέρνησης του σκάφους.
Όμως δεν προχώρησαν ευθεία. Σταμάτησαν έξω από την πρώτη πόρτα που βρήκαν.
Ο υπολοχαγός χτύπησε απαλά την πόρτα. Στο κατώφλι εμφανίστηκε το γνώριμο χαμογελα
στό πρόσωπο του μέγιστου ραβίνου.
149
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
—Ο Γιαχβέ μαζί σας, αδελφοί μου. Κένετ Κάρ-λσον, υπολοχαγέ Κλαιν, χαίρομαι αληθινά που σας βλέπω. Περάστε μέσα.
Ο υπολοχαγός που τους είχε συνοδεύσει μέχρι το δωμάτιο του μέγιστου ραβίνου υποκλίθηκε και αποχώρησε, ενώ οι δυο τους περνούσαν μέσα.
Ήταν ένα άνετο, πολυτελές δωμάτιο, μ' ένα μεγάλο παράθυρο προς τον Κανόπους 3, απ' όπου ο Κένετ Κάρλσον μπορούσε να διακρίνει το γιγάντιο θόλο του πλανήτη, που τον είχε φιλοξενήσει τις προηγούμενες ημέρες, να περιστρέφεται αργά γύρω από τον άξονα του και ακόμη πιο αργά, σχεδόν ανεπαίσθητα, γύρω από το γέρικο, μακρινό ήλιο του.
— Καθίστε, αδελφοί μου. Θέλετε κάτι να πιείτε; Αρνήθηκαν ευγενικά. Ο Σουηδός πλησίασε το μέγιστο ραβίνο και αγκα
λιάζοντας τον με τον αριστερό του βραχίονα τον παρέσυρε προς την άλλη άκρη του δωματίου.
—Σεβασμιότατε, θα προτιμούσα να μην παρευρίσκεται ο υπολοχαγός ανάμεσα μας μέχρι να τελειώσω την αναφορά μου προς εσάς. Ενδεχομένως να ειπωθούν πράγματα που δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο θα θέλατε να κρατηθούν μυστικά και μη ανακοινώσιμα σε όλους.
Ο ραβίνος φάνηκε να το σκέφτεται για λίγο. —Ναι, έχεις δίκιο, αδελφέ μου. Γύρισε στον υπολοχαγό Κλαιν. —Υπολοχαγέ, περιμένετε στην πόρτα, είπε σε υ
πηρεσιακό ύφος. Εκείνος χαιρέτησε στρατιωτικά και χάθηκε στη
στιγμή. Ο σεβασμιότατος στράφηκε στο συνομιλητή του.
150
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
—Κάθισε, αδελφέ μου. Φαντάζομαι, θα έχεις ενδιαφέροντα πράγματα να μου διηγηθείς.
Ο Σουηδός έριξε το κουρασμένο του σώμα σε μια πολυθρόνα απέναντι από το γραφείο του Ιλάι Κου-ριόν, στο οποίο αμέσως μετά κάθισε εκείνος.
—Λοιπόν... —Λοιπόν, σεβασμιότατε, η κατάσταση ανατρά
πηκε εξ ολοκλήρου μετά την τελευταία μου αναφορά.
Τα μάτια του μέγιστου ραβίνου στένεψαν. —Τι εννοείς; —Ανακάλυψα ότι οι ούρος δεν είναι ουραγκοτά-
γκοι, αλλά νοήμονα όντα που αυτοαποκαλούνται Τλαγκ. Ακόμη και οι σημερινοί Τλαγκ, αυτούς που κυνηγάτε για το κρέας τους ή για βαλσάμωμα, είναι έλλογα όντα και χρήζει μεγάλης έρευνας αν το πολιτισμικό μας επίπεδο είναι ανώτερο από το δικό τους. Το βέβαιο είναι πως δεν ενδιαφέρονται για την τεχνολογία και τα επιτεύγματα της, γι' αυτό και δε δημιούργησαν ποτέ τεχνικό πολιτισμό. Τους ενδιαφέρει μάλλον η καλλιέργεια του νου και η οργάνωση σε πνευματική βάση της κοινωνίας τους. Αυτά που σας αποκαλύπτω είναι βιαστικά συμπεράσματα που έβγαλα από μια σύντομη συνάντηση μαζί τους και είναι όσα αυτοί θέλησαν να μου αποκαλύψουν.
—Σε τι γλώσσα σου μίλησαν; —Αυτό είναι το περίεργο. Δε μου μίλησαν σε κα
μιά γλώσσα. Μου μεταβίβαζαν σκέψεις τους και έπαιρναν τις δικές μου. Βέβαια, εγώ τους μιλούσα με έναρθρο λόγο, αλλά αυτοί στοιχηματίζω πως δεν καταλάβαιναν τη γλώσσα μου παρά μόνο την έννοια των λόγων μου, όπως αυτά σχηματίζονταν στο μυαλό μου.
151
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
Ο μέγιστος ραβίνος έξυσε το κεφάλι του. — Και τ' αγάλματα τα οποία βρέθηκαν; Πώς τα
μετέφεραν από τη Γη; Δεν είχαν φτιάξει διαστημόπλοια;
Ο Σουηδός κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. —Όχι. Γι' αυτό σας είπα πως η κατάσταση ανα
τράπηκε εξ ολοκλήρου. Ό,τι πίστευα γι' αυτούς πριν τους συναντήσω κατέρρευσε. Ποτέ δεν επισκέφτηκαν τη Γη στο παρελθόν. Δεν τους ενδιέφερε ποτέ να βγουν από το καβούκι τους και να επισκεφτούν άλλους κόσμους. Εμείς επισκεφτήκαμε αυτούς στο παρελθόν της Ιστορίας τους.
Είδε το μέγιστο ραβίνο να τον κοιτάζει αποσβολωμένος.
— Εμείς; —Ναι, εμείς. Τους διδάξαμε την τηλεπάθεια και
την επικοινωνία του νου, χτίσαμε κάποιες πόλεις στην επιφάνεια του Κανόπους 3 και μετά αποσυρθήκαμε ξαφνικά. Μείναμε όμως μια θρυλική ανάμνηση στον κώδικα της φυλετικής τους μνήμης, τόσο λαμπρή, που σε ανάμνηση μας άρχισαν να κατασκευάζουν αγάλματα και μνημεία όπως τους είχαμε διδάξει.
—Ποιοι εμείς, αδελφέ μου Κάρλσον; Γνωρίζω την ιστορία του πολιτισμού μας, και ειδικά του προ-μεσσιανικού, και γνωρίζω καλά πως ποτέ στο παρελθόν οι πρόγονοι μας δεν πέταξαν στο Διάστημα. Η δική μας γενιά με τη βοήθεια του Πολυεύσπλαχνου Γιαχβέ το έπραξε, αδελφέ μου.
Ο Κάρλσον χαμογέλασε βαριεστημένα. Του φάνηκε προς στιγμήν πως ματαιοπονούσε.
—Οι δικοί μου πρόγονοι σίγουρα όχι. Το ίδιο και οι δικοί σας, είπε. Όμως οι Αργοναύτες το είχαν
152
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
κάνει, προφανώς μερικές δεκάδες χιλιάδες χρόνια πριν από την ένδοξη Μεσσιανική Αυτοκρατορία.
Τα μάτια του μέγιστου ραβίνου άνοιξαν διάπλατα από την έκπληξη.
—Οι Αργοναύτες; —Ναι, οι Αργοναύτες. Οι Έλληνες. Το στόμα του προσπάθησε να πνίξει τη λέξη κα
θώς σχηματιζόταν στα χείλη του. —Οι Έλληνες; Ακούστηκε βραχνά, πνιχτά και με αποστροφή η
λέξη που εκστόμισαν τα χείλη του. —Οι Έλληνες; Όχι πάλι αυτοί, συμπλήρωσε ξεψυ-
χισμένα. Ο Σουηδός προσπαθούσε να καταλάβει το ξαφνι
κό χλόμιασμα του άλλου. —Σεβασμιότατε, τι συμβαίνει; Ο μέγιστος ραβίνος δεν απάντησε. Σηκώθηκε και
προχώρησε προς το παράθυρο, απ' όπου φαινόταν το σύνολο της επιφάνειας του βόρειου ημισφαιρίου του πλανήτη.
—Δε θα καταλάβεις ποτέ, Κάρλσον. —Τουλάχιστον προσπαθήστε να μου εξηγήσετε.
Έχω ανοιχτό μυαλό. Ο Ιλάι Κουριόν γύρισε και ξανακάθισε στην πο
λυθρόνα του γραφείου του. — Πολύ καλά, αδελφέ μου. Θα προσπαθήσω. Ξερόβηξε για να καθαρίσει τη φωνή του. —Πριν μερικές χιλιάδες χρόνια η φυλή μου έπεσε
πάνω τους για πρώτη φορά. Ήταν οι πρώτες δύσκολες στιγμές. Ήμαστε νομάδες, Κάρλσον. Νομάδες κτηνοτρόφοι. Ποτέ δεν είχαμε ακούσει για Φιλοσοφία, Ποίηση, Θέατρο, Τραγωδία, Ιατρική, Αστρονομία, Ζωγραφική, Γλυπτική, Ναυσιπλοΐα, Μουσική, Αθλητισμό. Δεν είχαμε ακούσει ποτέ για Επιστήμη, γι' αυτό
153
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
που αυτοί έλεγαν Ορθό Λόγο. Και ξέρεις, Κάρλσον; Όλα αυτά είναι πολύ γοητευτικά για μερικούς άξεστους νομάδες, που η μόνη δύναμη τους ήταν η μοναδική παρακαταθήκη της πίστης του ενός και αληθινού Θεού, του Γιαχβέ. Πέσαμε πάνω τους τυχαία, περιπλανώμενοι στη Γη της Παλαιστίνης, προσπαθώντας να ριζώσουμε στη Γη της Επαγγελίας που ο Θεός μας είχε υποσχεθεί. Περάσαμε έξω από τις πόλεις που είχαν χτίσει στα βόρεια σύνορά μας και εκεί ακούσαμε για πρώτη φορά το όνομά τους. Έλληνες. Το έλεγαν οι σκοποί των αυλών και των τυμπάνων τους όταν υμνούσαν οργιαστικά τους υποχθόνιους θεούς τους. Το έγραφαν τα λευκά μάρμαρα στις κολόνες των ναών τους που είχαν σπείρει ξεδιάντροπα στην έρημο, το τραγουδούσε ο άνεμος που γλιστρούσε μέσα από τ' άλμπουρα και τα πανιά των πλοίων τους, όπως εμείς μισοκρυμμένοι πίσω από τις χουρμαδιές της παραλίας της Φοινίκης αγναντεύαμε τις τριήρεις τους ολόγιομες, κατάλευκες και χρυσοστόλιστες να διαβαίνουν επιβλητικές και τόσο πρόστυχα σίγουρες για τον εαυτό τους τα ήρεμα νερά της Μεσογείου. Είναι τραυματική εμπειρία αυτή για ένα λαό που είχε γαλουχηθεί να είναι ο περιούσιος λαός του Κυρίου. Και τότε το νιώσαμε για πρώτη φορά, Κένετ Κάρλσον. Από ένστικτο περισσότερο παρά από λογική ανάλυση. Πως εκείνοι κι εμείς δεν μπορούσαμε να συνυπάρξουμε στη σκακιέρα της ίδιας Ιστορίας. Ένας από τους δύο έπρεπε να φύγει από τη μέση. Αποδυθήκαμε σε έναν αγώνα που είχε ήττες και νίκες. Πολλές φορές δικοί μας άνθρωποι, Ιουδαίοι, τυφλώνονταν από την απαστράπτουσα γύμνια των βδελυρών θεών τους και ξεχνούσαν την αληθινή τους πίστη. Έφτιαχναν μέσα στην ιερή Γη της Παλαιστίνης ναούς και είδωλα των Ελλήνων θεών, βάπτιζαν τα παιδιά τους με ελληνικά
154
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
ονόματα και ακόμη και αρχιερείς μας εξελλήνιζαν τα ονόματα τους, στέλνοντας τα παιδιά τους στα γυμναστήρια να γυμναστούν ολόγυμνα χωρίς ούτε ένα φύλλο συκής. Το παιχνίδι φαινόταν χαμένο. Εβραίοι της διασποράς μιλούσαν ελληνικά πλέον, έγραφαν στα ελληνικά. Όλοι φαίνονταν γοητευμένοι από αυτούς τους θεούς που έδειχναν ανθρώπινοι, γελούσαν και ερωτεύονταν, που δεν είχαν Κόλαση για να τιμωρούν τους αδίκους και που μπορούσες να τους εξευμενίσεις με την τσίκνα των ψητών. Ο Γιαχβέ μπροστά τους φάνταζε ένας απάνθρωπος, στυγνός, αιμοδιψής δικτάτορας. Ένας ιμπεριαλιστής που έστελνε τις ορδές των αγγέλων του για να σκοτώσουν δώδεκα χιλιάδες ταλαίπωρους Φιλισταίους σε μια ημέρα ή να πνίξουν στο αίμα τα πρωτότοκα παιδιά των Αιγυπτίων, μονό και μόνο γιατί τα άτυχα αυτά μωράκια είχαν την ατυχία να γεννηθούν από την άλλη πλευρά του Νείλου ποταμού και να μην ανήκουν έτσι στον εκλεκτό λαό Του. Πώς μπορούσε ν' ανταγωνιστεί τους Έλληνες που γελούσαν με το Διόνυσο και ερωτεύονταν με την Αφροδίτη; Που στα δάση τους άκουγες τα βράδια τα τραγούδια των Νυμφών και στα κύματα των θαλασσών τους έβλεπες να χρυσίζουν στη θωριά του ήλιου οι γυμνόστηθες γοργόνες; Ο Γιαχβέ δε γελούσε ποτέ, δεν ερωτευόταν ποτέ, δεν τραγουδούσε ποτέ. Ήταν, θαρρείς, συνεχώς οργισμένος, ακόμα και με τον ίδιο Του τον εαυτό για το σφάλμα που είχε κάνει να φτιάξει τους ανθρώπους. Υποσχόταν μόνο μεταθανάτιο Παράδεισο για τον εκλεκτό Του λαό, εφόσον θα του ήταν πιστοί, και αιώνια Κόλαση για τους απίστους και τους εχθρούς της φυλής μας.
Σταμάτησε για μια στιγμή και έπιασε ένα βιβλίο που βρισκόταν στο ράφι μιας μικρής βιβλιοθήκης από πίσω του.
155
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
—Ξέρεις τι είναι αυτό; ρώτησε. Ο Κάρλσον ανασήκωσε τους ώμους του. —Η Παλαιά Διαθήκη του χριστιανισμού ή ιερή
Πεντάτευχος του ιουδαϊσμού. Θα σου διαβάσω ένα απόσπασμα από το ένατο κεφάλαιο του Ζαχαρία και συγκεκριμένα τους στίχους 7-15. Είναι απολύτως συγκεκριμένες οι εντολές που δίνει ο Γιαχβέ για την αντιμετώπιση των Ελλήνων και του κινδύνου που αυτοί αντιπροσώπευαν για το έθνος μας. Άκου λοιπόν: «Και εξαρώ το αίμα των αλλοφύλων εκ του στόματος αυτών και τα βδελύγματα αυτών εκ μέσου των οδόντων αυτών... και εξεγερώ τα τέκνα σου, Σιών, επί τα τέκνα των Ελλήνων και ψηλαφήσω σε ως ρομφαίαν μαχητού. Και Κύριος έσται επ' αυτούς και εξελεύσεται ως αστραπή βολίς, και Κύριος παντοκράτωρ εν σάλπιγγι σαλπιεί και πορεύσεται εν σάλω απειλής αυτού. Κύριος παντοκράτωρ υπερα-σπιεί αυτών, και καταναλώσουσιν αυτούς και κατα-χωρήσουσιν αυτούς εν λίθοις σφενδόνης και εκπίο-νται αυτούς ως οίνον και πλήσουσιν ως φιάλας θυ-σιαστήριον...»
—Μου θυμίζει σαδιστή βασανιστή ο Γιαχβέ σας, σεβασμιότατε. Δεν έχει και πολύ σχέση με το Θεό της Αγάπης που ευαγγελίζεστε.
—Ναι, Κάρλσον. Έτσι φαίνεται. Αλλά αποδείχτηκε ότι η γλώσσα του Γιαχβέ ήταν η μόνη που μας οδήγησε στην τελική νίκη. Ο άνθρωπος χρειάζεται υποταγή και τυφλή και άκριτη υπακοή των εντολών του Θεού. Ο άνθρωπος είναι ατελές δημιούργημα ενός τέλειου Θεού. Δεν μπορεί να συνδιαλέγεται με το Θεό. Οι Έλληνες είχαν πλάνη περί αυτού. Αλλά οι Έλληνες δεν είχαν ποτέ το σπόρο της επιβολής μέσα τους. Ποτέ δεν υποδούλωσαν τους λαούς που κατακτούσαν, απλώς τους εκπολίτιζαν στο όνο
156
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
μα του ανόσιου πολιτισμού τους. Όμως ένας τέτοιος κατακτητής είναι ευάλωτος κατακτητής. Και η κυριαρχία τους δε θα κρατούσε για πολύ. Και αποδείχτηκαν σωστές οι προβλέψεις του ιερού μας συμβουλίου, του Σανχεντρίν, το οποίο έντεχνα παγίδευσε ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο μέσα στο περίτεχνο δημιούργημα μας, τη νέα θρησκεία που δημιουργήσαμε, τον χριστιανισμό, ως προοίμιο της τελικής επιβολής μας διά του Μεσσιανισμού, της απόλυτης θρησκείας που πλέον χαίρεται ολόκληρη η Ανθρωπότητα. Χρειάστηκαν μόνο τρεις αιώνες για να συντριβεί ο ελληνικός πολιτισμός κάτω από το πέλμα του αναδυόμενου από τις στάχτες της Ιερουσαλήμ χριστιανισμού. Και ξέρεις ποιο είναι το, ωραίο αδελφέ μου Κάρλσον; Ότι για δυο χιλιάδες χρόνια οι αφελείς χριστιανοί αγνοούσαν ακόμη και το όνομα του Θεού τους.
—Δηλαδή, τι εννοείτε; —Ποιο είναι το όνομα του ιδρυτή της θρησκείας
τους, Κάρλσον; — Μα... Χριστός, φυσικά. Ο μέγιστος ραβίνος γέλασε. —Χριστός σημαίνει καλός, αδελφέ μου. Είναι το
στοιχείο χριστόν. Αποκλήθηκε και Ναζωραίος, ενώ είναι γνωστό πως μέχρι τον τέταρτο αιώνα μετά τη γέννηση του δεν υπήρχε πόλη Ναζαρέτ.
Ο Ιλάι Κουριόν σταύρωσε τα χέρια του πάνω στη μεταλλική επιφάνεια του γραφείου και τον κοίταξε αποφασιστικά στα μάτια.
—Ο ιδρυτής της θρησκείας τους, Κένετ Κάρλσον, λεγόταν Ιησούς Μπαρ Ιούδα και ήταν γιος του Ιούδα από τα Γάμαλα, Ιουδαίου επαναστάτη που σκοτώθηκε από τους Ρωμαίους σε μια από τις πολλές εξεγέρσεις του λαού μου κατά του κατακτητή. Και σε
157
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
πληροφορώ πως ο ίδιος δεν ίδρυσε και δε δημιούργησε καμία θρησκεία. Ο χριστιανισμός, σαν δογματικό θρησκευτικό σύστημα, δημιουργήθηκε από τον Σαούλ, τον αποκληθέντα αργότερα και απόστολο Παύλο, και από ανθρώπους που έγραψαν τα ευαγγέλια τον τρίτο αιώνα μετά Χριστόν. Χρησιμοποιήσαμε έντεχνα έναν οραματιστή όπως ο Ιησούς, που έδωσε με τα κηρύγματα του έναν οικουμενικό προσανατολισμό στο μεσσιανικό κίνημα του ιουδαϊσμού, για να δημιουργήσουμε μια θρησκεία που μας συμφιλίωσε με την υπόλοιπη ανθρωπότητα και μας έδωσε τη δυνατότητα για την προετοιμασία της έλευσης του Μεσσία.
—Τουλάχιστον αναγνωρίζετε πως χρησιμοποιήσατε το χριστιανισμό και τη βαθιά ριζωμένη πίστη σχετικά με τη δευτέρα παρουσία του Χριστού, για τη διευκόλυνση της επιβολής στις μάζες ενός Μεσσία που το εβραϊκό έθνος πάντα περίμενε ως εθνικό απελευθερωτή. Και τα καταφέρατε καλά ομολογουμένως.
—Ναι, αδελφέ μου, αλλά αφού χρειάστηκε να ξεριζώσουμε από τον κόσμο οτιδήποτε ελληνικό. Γιατί το αρχαίο ελληνικό πνεύμα ήταν το εμπόδιο στα προαιώνια σχέδια μας. Με το χριστιανισμό το βάλαμε στη γωνία για περισσότερα από χίλια χρόνια.
—Τα σκοτεινά χρόνια του Μεσαίωνα. Όταν ο πολιτισμός οπισθοχώρησε μια χιλιετία και ο θρησκευτικός φανατισμός και η μισαλλοδοξία αποτελούσαν τροχοπέδη για κάθε ανάπτυξη. Όμως οι Έλληνες σας περίμεναν στη γωνία, έστω και άθελα τους. Όταν οι Ευρωπαίοι λόγιοι ανακάλυψαν μέσα από τα διασωθέντα κείμενα τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, οι Έλληνες βρέθηκαν πάλι στο προσκήνιο και τα σκοτεινά χρόνια της κυριαρχίας της σκέ-
158
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
ψης σας διαδέχτηκε η Αναγέννηση του πολιτισμού και ο Διαφωτισμός.
Τα μάτια του ραβίνου στένεψαν και πάλι. —Ναι, δεν τα είχαμε υπολογίσει σωστά, αδελφέ
μου. Γι' αυτό την επόμενη φορά δεν κάναμε λάθος. Οι κινήσεις μας έγιναν προσεκτικότερες. Από τις αρχές του εικοστού αιώνα, όταν τέθηκε σε εφαρμογή το τελικό σχέδιο, τίποτα δεν αφέθηκε στην τύχη. Και με την τελική επικράτηση του Μεσσία και την ίδρυση της Μεσσιανικής Αυτοκρατορίας η νίκη μας υπήρξε ολοκληρωτική. Τα αρχαία ελληνικά σταμάτησαν να διδάσκονται στα σχολεία, η ελληνική γλώσσα έντεχνα παραμορφώθηκε, η Ιστορία και τα σχολικά βιβλία της ξαναγράφτηκαν από την αρχή, αγνοώντας και διαγράφοντας τους Έλληνες από το προσκήνιο της Ιστορίας και του ιστορικού γίγνεσθαι. Κανείς δεν ξέρει ύστερα από τέσσερις γενιές μεσσιανικής επικράτησης τους Έλληνες φιλοσόφους, ιστορικούς, ποιητές. Όλα τα έργα τους έχουν καταστραφεί και από ιδιωτικές συλλογές και από τα μουσεία. Όμως δεν αρκούσαν αυτά τα μέτρα. Η Γη βαθιά μέσα της έκρυβε αποδείξεις για την ύπαρξη των Ελλήνων και όσων αυτοί αντιπροσώπευαν. Όπου και αν έσκαβες έβρισκες σημάδια ανεξίτηλα από το πέρασμα των Ελλήνων από την Ιστορία. Γι' αυτό αναγκαστήκαμε ν' απαγορεύσουμε την Αρχαιολογία σαν επιστήμη και να κηρύξουμε παράνομη τη Γλυπτική, αδελφέ μου Κάρλσον.
—Παρ' όλα αυτά υπάρχουν πάντα κάποιοι πλανημένοι Σατανιστές που ενδιαφέρονται για την ουσία πίσω από την επιφάνεια, για την αναζήτηση της αλήθειας των πραγμάτων.
—Και οι οποίοι μειώνονται δραστικά με την κα
159
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
τάλληλη διαπαιδαγώγηση και εν ανάγκη με τη λοβοτομή, αδελφέ μου.
Ο μέγιστος ραβίνος γύρισε πάλι προς τη βιβλιοθήκη και πήρε ένα βιβλίο, που η κακή κατάσταση στην οποία βρισκόταν φανέρωνε την ηλικία του.
—Ξέρεις τι είναι αυτό; ρώτησε το Σουηδό. Το τελευταίο αντίτυπο της Πολιτείας του Πλάτωνα, συνέχισε χωρίς να περιμένει απάντηση από τον Κάρ-λσον.
Το βλέμμα του Κένετ Κάρλσον στυλώθηκε πάνω στο σκοροφαγωμένο βιβλίο. Το δερμάτινο εξώφυλλο του είχε παντού μπαλώματα και η ράχη του είχε... καταρρεύσει προ καιρού. Τα κιτρινισμένα του φύλλα μόλις και μετά βίας κρατιόνταν από ένα φθαρμένο κίτρινο σπάγκο.
— Πού το βρήκατε, σεβασμιότατε; Το ψάχνω από μικρός. Πίστευα πια πως όλα τα έργα του Πλάτωνα είχαν εξαφανιστεί.
—Είναι το τελευταίο αντίγραφο της Πολιτείας που υπάρχει στο γνωστό Σύμπαν.
Ο Ιλάι Κουριόν έβγαλε έναν αναπτήρα από ένα συρτάρι του γραφείου του και πριν προλάβει ο Σουηδός να αντιδράσει έβαλε φωτιά στο παλιό βιβλίο. Ύστερα το άφησε να καίγεται πάνω στην επιφάνεια του γραφείου.
Ο Κάρλσον άπλωσε το χέρι του για να σώσει το φλεγόμενο βιβλίο από την ολοσχερή καταστροφή, αλλά η φλόγα τον έκαψε. Βόγκηξε από πόνο και τράβηξε το πληγωμένο του χέρι πίσω.
Ο μέγιστος ραβίνος γέλασε. —Αδελφέ μου Κένετ Κάρλσον, υπήρξες μάρτυ
ρας σε μια ιστορική στιγμή. Μόλις συνειδητοποίησες ότι ουδέποτε υπήρξε Πλάτωνας. Έτσι γράφεται
160
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
η Ιστορία. Και πάντα από τους νικητές. Να το θυμάσαι αυτό.
Γέλασε και πάλι, καθώς έβλεπε τον αποσβολωμένο Σουηδό να μην μπορεί ν' αρθρώσει λέξη, κρατώντας το πληγωμένο χέρι του.
—Μα γιατί; είπε τελικά. Η σοφία των αρχαίων Ελλήνων δεν είναι αποκλειστικά δική τους. Είναι ένα δώρο που ανήκει σ' ολόκληρο τον κόσμο. Γιατί τους εξοστρακίζουμε έτσι; Ακόμα και ο δικός σας λαός ήταν κατά βάση φιλέλληνας, φιλελεύθερος και προοδευτικός. Μόνο μια μικρή μερίδα σιωνι-στών, που δυστυχώς είχαν την εξουσία, τον οδηγούσε στη διαμάχη και όχι στη συμφιλίωση.
—Η σοφία των ανθρώπων είναι μια κουκκίδα άμμου στην έρημο της σοφίας του Γιαχβέ. Η σοφία των αρχαίων Ελλήνων. Χμ... Ο Ορθός Λόγος, ε; Λοιπόν, αδελφέ μου Κένετ Κάρλσον, ο Ορθός Λόγος των Ελλήνων είναι εκ διαμέτρου αντίθετος με την πίστη στον Γιαχβέ και στον απεσταλμένο Του, το Μεσσία. Η πίστη πέρα από κάθε Ορθό Λόγο είναι το θεμέλιο της Μεσσιανικής Αυτοκρατορίας, το κλειδί για τη σωτηρία της Ανθρωπότητας που πετύχαμε. Και η παραμέριση των Ελλήνων η τελευταία νίκη που κέρδισε τον πόλεμο.
Έγειρε το σώμα του μπροστά και κοίταξε το Σουηδό στα μάτια.
—Έχουμε ολόκληρο τον κόσμο στα χέρια μας, Κένετ Κάρλσον. Εκατόν τριάντα εφτά χρόνια πλήρους και αδιασάλευτης κυριαρχίας. Είμαστε πανίσχυροι και προχωράμε νικητές και τροπαιοφόροι με τη δύναμη του Θεού στην κατάκτηση του Σύμπαντος και στη διασπορά στ' άστρα της δόξας του Γιαχβέ. Και ξαφνικά σ' έναν ηλίθιο, βρομερό πλανήτη, που ούτε η μάνα του δε θα του έριχνε
161
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
δεύτερη ματιά, πέφτουμε για ακόμη μια φορά πάνω τους.
Χτύπησε με την παλάμη του το μέτωπο του. —Γιατί, Κάρλσον; Ποια σατανική μοίρα μάς
μπλέκει πάλι τους Έλληνες στα πόδια μας; —Δεν πρέπει να φοβάστε, σεβασμιότατε. Εσείς
έχετε το Μεσσία, ένα Θεό, μαζί σας. Αυτοί δεν έχουν τίποτα, δεν υπάρχουν καν. Ζουν μόνο στην ανάμνηση κάποιων πιθηκοειδών εξωγήινων πλασμάτων. Τι φοβάστε;
Ο Ιλάι Κουριόν έγειρε στην πλάτη της πολυθρόνας και κοίταξε τη μεταλλική οροφή του δωματίου, σαν να προσπαθούσε να πάρει κάποιου είδους μυστική φώτιση από ένα ανώτερο Ον, βγάζοντας με θόρυβο από τα ρουθούνια του τον αέρα που εκείνη τη στιγμή ανέπνεε.
—Ο Μεσσίας, ψιθύρισε χαμένος σε χιλιάδες σκέψεις.
Ο Σουηδός άδραξε την ευκαιρία της χαλάρωσης του άλλου.
Στηρίχτηκε και στις δυο του παλάμες που ακουμπούσαν πάνω στο γραφείο και έγειρε μπροστά, ακριβώς πάνω από το πρόσωπο του μέγιστου ραβίνου.
—Ποιος είναι ο Μεσσίας; τον ρώτησε σιγά και καθαρά, αρθρώνοντας μια μια τις συλλαβές. Μου χρωστάς μια απάντηση.
Ο ραβίνος επανήλθε στην πραγματικότητα. Τον κοίταξε αναποφάσιστος για μερικά δευτερόλεπτα.
—Ναι, γιατί όχι, είπε τελικά. Τι σημασία έχει να σ' το κρύβω τώρα.
Ξερόβηξε καθαρίζοντας το λαιμό του, καθώς ξανάβρισκε την αυτοπεποίθηση του.
—Ένα γνήσιο, λαμπρό τέκνο του παγκόσμιου
162
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
σιωνιστικού κινήματος, είπε κοιτάζοντας ταυτόχρονα την εντύπωση που έκαναν τα λόγια του στον άλλο.
—Φυσικά, δεν είναι ο γιος του Θεού ή η δευτέρα παρουσία του Χριστού ή απεσταλμένος του Γιαχβέ εν πάση περιπτώσει. Έτσι δεν είναι;
—Ναι, έτσι είναι. Ήταν ένας απλός άνθρωπος. Χαρισματικός ηγέτης σίγουρα, έξυπνος και οραματιστής, που εκπαιδεύτηκε από νήπιο για την ιερή αποστολή του και την έφερε σε πέρας θαυμάσια.
—Ήταν; Δεν είναι πια; —Δεν είναι πια, αδελφέ μου Κάρλσον. Έχει πε
θάνει πριν από εκατόν είκοσι χρόνια. Ο Σουηδός χαμογέλασε. —Το ήξερα. Ή, μάλλον, το διαισθανόμουν. Ήταν
αδύνατο να ζούσε μέχρι σήμερα σε ηλικία εκατόν εβδομήντα χρονών. Και τι κόλπο κάνετε; Πώς κατορθώνετε να τον δείχνετε από την τηλεόραση και σε όλες τις μεγάλες εκδηλώσεις της Αυτοκρατορίας σας;
—Κλώνους, αδελφέ μου, κλώνους. Έχουμε παραγάγει με ειδική καλλιέργεια από τα κύτταρα του σώματος του μια σειρά κλώνους, σωσίες του, δηλαδή, ακριβώς πανομοιότυπους, με τη μέθοδο της γενετικής μετάλλαξης. Αλλά έχουμε ήδη πρόβλημα.
—Τι πρόβλημα; —Η τρίτη γενιά κλώνων αρχίζει να χάνει τα πνευ
ματικά χαρακτηριστικά του πρωτότυπου. To DNA του εγκεφάλου τους έχει αρχίσει να εκφυλίζεται, δημιουργώντας παθολογικές καταστάσεις που ελάχιστα διαφέρουν από τη σχιζοφρένεια. Ευτυχώς δουλεύουμε ήδη πάνω σ' ένα πρόγραμμα αντικατάστασης των κλώνων με ανθρωποειδή ρομπότ σωσίες του Μεσσία. Με τη συμβολή των βίντεο, του μοντάζ
163
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
και των ειδικών οπτικών και ακουστικών εφέ θα τα καταφέρουμε. Ο κίνδυνος, Κένετ Κάρλσον, δεν προέρχεται από μέσα, από το εσωτερικό της Αυτοκρατορίας, αλλά από εκεί.
Ο Κάρλσον ακολούθησε την κατεύθυνση που έδειχνε ο σηκωμένος δείκτης του δεξιού χεριού του μέγιστου ραβίνου και το βλέμμα του συνάντησε τον όγκο του Κανόπους 3 που περιφερόταν αιώνια στο διάστημα.
Ο Ιλάι Κουριόν σηκώθηκε και προχώρησε προς το παράθυρο. Στάθηκε απέναντι από το φωτεινό κορμό του πλανήτη και απέμεινε να τον κοιτάζει σκεφτικός.
—Ξέρεις, Κάρλσον, πόσο μετράει η γνώμη μου στο Μεσσιανικό Συμβούλιο;
—Φαντάζομαι. —Και ξέρεις ποια είναι η γνώμη μου για τον Κα
νόπους; Στιγμιαία σιωπή. —Έχω αποφασίσει να προχωρήσω σε εκκένωση
του και απομάκρυνση απ' αυτόν όλου του εργατικού προσωπικού μας. Μόλις αυτή ολοκληρωθεί, θα διατάξω την καταστροφή του πλανήτη με ραδιενεργό ακτινοβολία από το Βασιλεύς Σολομών.
Ο Σουηδός τινάχτηκε από την πολυθρόνα που καθόταν. Δεν πίστευε στ' αυτιά του.
—Τι; Είναι δυνατόν; Και οι Τλαγκ που ζουν σ' αυτόν; Είναι αρκετές χιλιάδες απ' αυτούς στον πλανήτη. Δεν μπορείς έτσι εν ψυχρώ να διατάξεις τη γενοκτονία μιας φυλής ελλόγων όντων.
Ο ραβίνος έστρεψε το κεφάλι του και τον αντιμετώπισε στα ίσια.
—Βάζεις στοίχημα; Σήμερα κιόλας θα στείλω μήνυμα στη Γη με την εισήγηση μου και το μόνο που θα
164
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
κάνω είναι να περιμένω την τυπική έγκριση της. Είναι απλώς θέμα λίγων ημερών. Όσο για τον τριτο-νίτη, θα τον αναπληρώσουμε από άλλους πλανήτες, όσο επίπονο κι αν φαίνεται αυτό. Διακυβεύονται σ' αυτή τη γωνιά του Διαστήματος τα ύψιστα συμφέροντα της Αυτοκρατορίας, η ίδια η υπόσταση της. Δε θα σταθεί εμπόδιο μια χούφτα τριτονίτης κι άλλη μια χούφτα τηλεπαθητικοί πίθηκοι.
Ο Κένετ Κάρλσον έσφιξε τη γροθιά του και τον πλησίασε απειλητικά.
—Ποτέ δε θα το επιτρέψω αυτό, ραβίνε. Ο Ιλάι Κουριόν κόλλησε την πλάτη του στο μεγά
λο παράθυρο, αφού δεν υπήρχε άλλο περιθώριο να υποχωρήσει. Το πρόσωπο του είχε κοκκινίσει. Ο Σουηδός ήταν ψηλότερος του και σίγουρα πιο γεροδεμένος απ' αυτόν.
—Υπολοχαγέ, φώναξε έντρομος. Υπολοχαγέ. Η αυτόματη πόρτα άνοιξε αθόρυβα τη στιγμή που
ο Ντέιβιντ Κλαιν όρμησε μέσα. Ήρθε και στάθηκε σε στάση προσοχής μισό μέτρο
στο πλάι και αριστερά του Κάρλσον. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι γινόταν, παρά μόνο αν είχε μαντικές ικανότητες. Αλλά σαν υπολοχαγός της Αυτοκρατορικής Φρουράς του Μεσσία του απαγορευόταν να μαντεύει παρά μόνο να υπακούει.
—Διατάξτε. Το πρόσωπο του μέγιστου ραβίνου είχε γίνει μια
ανέκφραστη κέρινη μάσκα. —Σκότωσέ τον, είπε ψυχρά. Η στάση άκαμπτης προσοχής του υπολοχαγού,
που έκανε ακόμη και τις φλέβες του λαιμού του να σταματήσουν να πάλλονται, κλονίστηκε στιγμιαία.
—Πώς είπατε; Την ίδια στιγμή μέσα στο μυαλό του Σουηδού
165
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
ένα εκατομμύριο σκέψεις συνωστίζονταν πανικόβλητες, καθώς το αρχέγονο και πρωτογενές ένστικτο επιβίωσης επικάλυψε κάθε άλλη βιολογική δραστηριότητα.
Θα τον σκότωναν.... Θα τον σκότωναν σαν σκυλί... Το επόμενο λεπτό θα ήταν νεκρός από το ακτι-
νοβόλο όπλο που κρεμόταν στη ζώνη του υπολοχαγού.
Ήταν σίγουρος πως ο Κλαιν θα υπάκουε αμέσως, χωρίς δεύτερη σκέψη, μόλις συνειδητοποιούσε τη διαταγή του ανωτέρου του.
Έπρεπε ν' αντιδράσει... Να σωθεί... Είδε τον υπολοχαγό δίπλα του ελαφρά σκυμμένο
προς τα εμπρός, με το πρόσωπο στραμμένο προς τον Ιλάι Κουριόν, να προσπαθεί μέσα στον απόλυτα πειθαρχημένο εγκέφαλο του να αποκωδικοποιήσει την εντολή που μόλις είχε πάρει, ενώ το χέρι του είχε αρχίσει να τραβάει το ακτινοβόλο από τη θήκη του.
Έπρεπε ν' αντιδράσει.... να σωθεί... Συγκέντρωσε όλη τη δύναμη του στον αγκώνα
του. Του φαινόταν κατά κάποιο τρόπο ο χρόνος να
κυλά πολύ αργά, σαν να έβλεπε σε αργή κίνηση μια ταινία στην τηλεόραση, αν και στην πραγματικότητα όλα γίνονταν ακριβώς αντίθετα, αστραπιαία.
Είδε το μέγιστο ραβίνο ν' ανοιγοκλείνει το στόμα του και τους φθόγγους να συντρίβονται πάνω στο πρόσωπο του υπολοχαγού.
—Δε θα σ' το ξαναπώ κι άλλη φορά, υπολοχαγέ. Σκότωσε...
166
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
Η φράση του έμεινε στη μέση. Ο Σουηδός κινήθηκε με όση δύναμη και ταχύτητα
του επέτρεπε η απελπισία. Έστρεψε το σώμα του κατά το ήμισυ και χτύπησε
με τον αγκώνα του τον υπολοχαγό στην κοιλιά. Το κορμί του Ντέιβιντ Κλαιν διπλώθηκε στα δύο
από τον πόνο. Ο Κάρλσον τον κλότσησε με όση δύναμη είχε στο
πρόσωπο του, που βρισκόταν πια στο ίδιο ύψος με τη μύτη της μπότας του.
Ο υπολοχαγός τινάχτηκε δυο μέτρα πίσω και έπεσε με θόρυβο στο έδαφος. Το όπλο είχε γλιστρήσει στο πάτωμα.
Ο Κάρλσον όρμησε με βουτιά και το πλάκωσε με το σώμα του. Με το δεξί του χέρι, ψηλάφησε τη μοκέτα του εδάφους κάτω από το στήθος του για να το βρει απεγνωσμένα, καθώς την ίδια στιγμή έβλεπε τον Ιλάι Κουριόν να κινείται γρήγορα προς την έξοδο. Δεν έπρεπε με τίποτα να ξεφύγει.
Τον πρόλαβε την ύστατη στιγμή. —Ακίνητος. Είχε στρέψει την κάννη του ακτινοβόλου προς τη
μεριά του μέγιστου ραβίνου. Η απόσταση ήταν πολύ μικρή για ν' αστοχήσει. —Πίσω, του είπε. Με την πλάτη κολλημένη στο
παράθυρο. Ο μέγιστος ραβίνος υπάκουσε, πισωπατώντας με
αργά βήματα. Ο Σουηδός ξεφύσηξε με ανακούφιση. Του φαινό
ταν να ελέγχει την κατάσταση. Γύρισε στον πεσμένο υπολοχαγό που προσπαθού
σε ζαλισμένος ν' ανασηκωθεί. Αίμα έσταζε από το στόμα του.
167
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
— Είσαι εντάξει, υπολοχαγέ; τον ρώτησε στοργικά.
Ο Κλαιν έφτυσε δυο σπασμένα δόντια και σκούπισε με την ανάστροφη της παλάμης του το αίμα από τα χείλη του.
Δεν απάντησε. Τα είχε με τον εαυτό του που είχε επιτρέψει σ' έναν πλανημένο Σατανιστή να τον εξουδετερώσει.
Ο Κάρλσον του πρότεινε το όπλο. —Με ήρεμες κινήσεις πήγαινε δίπλα στο αφεντι
κό σου. Ο υπολοχαγός υπάκουσε. Πολύ ωραία. Τώρα τους είχε και τους δυο στο
ίδιο οπτικό πεδίο. Σκέφτηκε γρήγορα τις επόμενες κινήσεις του.
— Υπολοχαγέ, βγάλε τη στολή σου. Αυτός τον κοίταξε σαστισμένος. Αναγκάστηκε ν' ανασηκώσει ελαφρά το ακτινοβό-
λο. Αυτό είχε μεγαλύτερη πειθώ. —Κάνε ό,τι σου είπε, συμπλήρωσε και ο Ιλάι
Κουριόν. Ο υπολοχαγός γδύθηκε και κλότσησε τα ρούχα
του προς τον Κένετ Κάρλσον. Αυτός τα πήρε προσεχτικά και φόρεσε τη στολή. Ένιωθε κάπως άβολα, αλλά είχαν περίπου το ίδιο νούμερο.
—Δε θα γλιτώσεις έτσι εύκολα, του πέταξε ο ραβίνος.
Ο Σουηδός τον αγνόησε. Έκανε νόημα στον Κλαιν.
—Δέσε τον με τη ζώνη μου. Υπάκουσε. Του έδεσε με τη ζώνη τα χέρια και τα
πόδια πίσω από την πλάτη του. —Ωραία. Τώρα γονάτισε, με τα χέρια πίσω στο
σβέρκο.
168
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
Υπάκουσε και πάλι. Ο Κάρλσον τον πλησίασε αθόρυβα και τον χτύ
πησε στο κεφάλι με τη λαβή του όπλου που κρατούσε. Δεν ήθελε να τον πληγώσει άσχημα, γι' αυτό έβαλε την ελάχιστη δύναμη που πίστευε πως απαιτούσε η περίσταση.
Ο υπολοχαγός σωριάστηκε ξανά στο έδαφος, δίπλα στο δεμένο χειροπόδαρα ραβίνο.
Έβαλε το Τόμαχοκ 4Ε στη θήκη της ζώνης του και έφτιαξε κάπως τα μαλλιά του.
Προχώρησε προς την πόρτα, η οποία άνοιξε στο πλησίασμα του.
Μισοέβγαλε το κεφάλι του για να δει αν υπήρχε κάποιος.
Κανείς. Βγήκε αποφασιστικά από το δωμάτιο και μπήκε
στον ανελκυστήρα. Πάτησε το κουμπί του υπόγειου καταστρώματος. Σε δευτερόλεπτα η πόρτα του ανελκυστήρα άνοι
ξε στο γνώριμο διάδρομο που οδηγούσε στην καταπακτή με τους θαλαμίσκους.
Η ανάσα του κόπηκε καθώς το πρώτο πράγμα που αντίκρισε ήταν δυο ναύτες οι οποίοι έρχονταν προς το μέρος του.
Έσφιξε τα δόντια του και προχώρησε αποφεύγοντας να τους κοιτάζει. Ένιωθε τα βλέμματα των δύο αντρών να τον εξετάζουν με το μικροσκόπιο. Τον χαιρέτησαν. Ανταπέδωσε αμήχανα το χαιρετισμό. Είχε ήδη φτάσει στην είσοδο του καταστρώματος των θαλαμίσκων.
Τότε δεν άντεξε στον πειρασμό. Γύρισε το κεφάλι του και τους κοίταξε. Τους είδε που είχαν σταματήσει και τον παρατηρούσαν και αυτοί απορημένοι.
169
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
Είχαν καταλάβει άραγε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά;
Σίγουρα. Ήταν αδύνατο να μην αναγνώριζαν πως ήταν ξένος, πως δεν είχαν ξαναδεί αυτό τον υπολοχαγό στο πλήρωμα. Και ένας υπολοχαγός της Αυτοκρατορικής Φρουράς του Μεσσία δεν ήταν καθημερινό θέαμα. Υπέθετε πως μόνο ο Κλαιν ήταν στο πλοίο, και τον Κλαιν σίγουρα τον γνώριζαν ήδη.
Ο ένας του φώναξε από μακριά. —Υπολοχαγέ, μια στιγμή... Ο Κάρλσον όρμησε στη μεγάλη αίθουσα και κα
τέβασε το μηχανισμό που κλείδωνε την πόρτα της εισόδου.
Έπρεπε να κάνει γρήγορα. Οι δυο ναύτες δεν έφεραν μαζί τους όπλα, αλλά αυτό δε σήμαινε πως σε λίγες στιγμές δε θα είχε συγκεντρωθεί έξω από την πόρτα ολόκληρη η ομάδα ασφαλείας του καταδρομικού. Και τότε ήταν χαμένος.
Οι θαλαμίσκοι ήταν όπως τους είχε αφήσει. Προτίμησε αυτόν που τους είχε μεταφέρει από τον Κα-νόπους 3. Υπέθετε πως ήταν όλοι ίδιοι, αλλά δεν μπορούσε να διακινδυνεύσει έστω και την παραμικρή παραλλαγή, αφού δεν ήταν επαγγελματίας πιλότος, αλλά είχε μάθει να πιλοτάρει μόνο πάνω στον ένα.
Καθώς επιβιβαζόταν, άκουσε τη σειρήνα του συναγερμού να ουρλιάζει δαιμονικά. Είχε σημάνει κόκκινος συναγερμός σε ολόκληρο το σκάφος.
Ο χρόνος που του απέμενε στένευε σημαντικά. Δεν προλάβαινε να φορέσει την προστατευτική στολή. Διοχέτευσε οξυγόνο στο θάλαμο διακυβέρνησης και έβαλε εμπρός τα συστήματα εκτόξευσης.
Αλλά να εκτοξευθεί προς τα πού; Η καταπακτή που άνοιγε για την εκτόξευση των
170
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
θαλαμίσκων στο Διάστημα ήταν τώρα ερμητικά κλειστή και φυσικά η γέφυρα του καταδρομικού δεν είχε καμιά πρόθεση να την ανοίξει.
Μάντευε, σχεδόν έβλεπε, πάνοπλους σαν αστακούς άντρες να προσπαθούν να παραβιάσουν την κλειδωμένη πόρτα.
Η οθόνη του κομπιούτερ τού έδωσε την ένδειξη ότι ήταν έτοιμος για εκτόξευση.
Χμ... Μια κουβέντα ήταν. Ο κομπιούτερ δεν ήξερε βέβαια ότι απέναντι του δεν ήταν το μεσοαστρικό διάστημα αλλά μια ατσάλινη, πεισματωμένα κατεβασμένη καταπακτή.
Τι θα έκανε; Πίεσε τον εαυτό του να σκεφτεί. Μια ιδέα άστραψε στο μυαλό του από το πουθε
νά. Έδωσε εντολή στον κομπιούτερ να του υποδείξει
τα οπλικά συστήματα του σκάφους. Η οθόνη όμως του έκανε κόλπα. «Δηλώσατε κωδικό σας και κλειδάριθμο εξουσιο
δοτημένου προσωπικού». Γαμώ το. Με την άκρη του ματιού του έπιασε μια αδιόρα
τη κίνηση αριστερά πίσω του. Οπλισμένοι άντρες που έπεφταν μπρούμυτα στο πάτωμα με τα όπλα προτεταμένα ή έτρεχαν να καλυφτούν πίσω από αντικείμενα. Η ομάδα ασφαλείας είχε παραβιάσει την πόρτα. Σε δευτερόλεπτα θα ήταν νεκρός ή αιχμάλωτος.
Κοίταξε ολόγυρα σαν παγιδευμένο αγρίμι. Είδε μπροστά του ένα μοχλό, για τον οποίο ο
Κλαιν, όταν τον εκπαίδευε στο πιλοτάρισμα, δεν του είχε πει τίποτα. Ήταν ο μόνος μοχλός για τον οποίο ο υπoλoχαγός δεν του είγε πει τίποτα. Συνει-
171
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
δητοποίησε αστραπιαία τη σκέψη του και τον τράβηξε απότομα.
Η οθόνη έλαμψε: «Πύραυλος 1 οπλισμένος». Δεξιά και αριστερά του τον είχαν ζώσει οι φρου
ροί ασφαλείας. Είδε τον επικεφαλής τους να σημαδεύει και ένιωσε από το σκληρό του βλέμμα ότι την ίδια στιγμή το δάχτυλο του πίεζε τη σκανδάλη.
Δεν προλάβαινε. Είδε ένα κόκκινο κουμπί πάνω στο μοχλό που
μόλις είχε τραβήξει. Το πάτησε ενστικτωδώς, πιστεύοντας βαθιά μέσα του πως ήταν το τελευταίο πράγμα που έκανε στον κόσμο.
Όμως δεν ήταν. Ο πύραυλος 1 εκτοξεύθηκε κεραυνοβόλα και διέ
λυσε την καταπακτή απέναντι του. Σε δέκατα του δευτερολέπτου άνδρες, όπλα και αντικείμενα, που είχαν την κακή τύχη να βρίσκονται στο κατάστρωμα προσγείωσης των θαλαμίσκων, ρουφήχτηκαν από τη διαστημική δίνη που δημιούργησε η έκρηξη και η διαφορά ατμόσφαιρας ανάμεσα στο εσωτερικό του καταστρώματος και στο σκοτεινό εξωτερικό Διάστημα.
Ο Κάρλσον ένιωσε και το δικό του θαλαμίσκο να παρασύρεται προς το Διάστημα. Δεν περίμενε άλλο. Δεν ήξερε αν χωρούσε το σκάφος να περάσει από την τρύπα που είχε ανοίξει ο πύραυλος, αλλά δεν είχε πια άλλες δυνατότητες. Πυροδότησε την εκτόξευση.
Το τράνταγμα που αισθάνθηκε, καθώς ο θαλαμίσκος τιναζόταν μπροστά και η δεξιά του τουρμπίνα συνθλιβόταν στα μέταλλα της σπασμένης καταπακτής, τον έριξε βίαια πάνω στο τζάμι ασφαλείας του σκάφους.
Για ελάχιστα δευτερόλεπτα ο κόσμος σκοτείνιασε
172
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
γύρω του. Ένας τρομερός πόνος διαπερνούσε το κεφάλι του. Νόμιζε πως πέθαινε. Ανέκτησε τον πλήρη έλεγχο των αισθήσεων του από δυο πράγματα που έγιναν ταυτόχρονα. Μια κηλίδα αίμα είχε μόλις περάσει πάνω από τα χείλη του και ένας δαιμονισμένος ήχος συναγερμού διαπερνούσε τ' αυτιά του, καθώς η οθόνη τον προειδοποιούσε ότι είχαν χάσει τη δεξιά τουρμπίνα, τη μία από τις δύο που διέθετε ο θαλαμίσκος.
Σκούπισε με το χέρι του το αίμα που έσταζε από τα χείλη του και κατάλαβε ότι το τραύμα ήταν επιπόλαιο. Τα χείλη του είχαν σκάσει από την πρόσκρουση στο τζάμι.
Κοίταξε ολόγυρα του. Το σκάφος φαινόταν ακυβέρνητο. Στριφογυρνούσε γύρω από τον άξονα του σε κατάσταση περιδίνησης.
Προσπάθησε να το σταθεροποιήσει και τα κατάφερε.
Ευχαρίστησε τους κατασκευαστές του που είχαν κάνει καλή δουλειά. Πόσο καλή όμως; Πού θα μπορούσε να πάει με μια τουρμπίνα;
Μπορούσε να βλέπει από πίσω του το καταδρομικό, με την τρύπα που ο ίδιος είχε ανοίξει, βαθιά πληγή στα πλευρά του μηχανικού τέρατος.
Απομακρυνόταν γρήγορα από αυτό. Σε λίγο θα ήταν μια μικρή κουκκίδα στο αχανές Διάστημα.
Ένας ξαφνικός φόβος τον κυρίευσε. Θα τον καταδίωκαν;
Η λογική ανέλαβε να καθησυχάσει την ψυχή του. Με τι και πώς; Οι άλλοι θαλαμίσκοι είχαν απορ
ροφηθεί στο χάος από το ίδιο άνοιγμα από το οποίο αυτός είχε δραπετεύσει. Το ίδιο το καταδρομικό δε φαινόταν σοβαρά πληγωμένο για ν' αποδυθεί σε μια
173
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
καταδίωξη του, αψηφώντας τις άλλες, αμεσότερες προτεραιότητες του.
Ησύχασε κάπως στη σκέψη αυτή. Είδε ότι οι δείκτες καυσίμων και οξυγόνου ήταν
στο τέλος τους. Πού μπορούσε να πάει, αλήθεια; Ζήτησε από τον κομπιούτερ να του δώσει το πλη
σιέστερο στέρεο έδαφος μετά τον Κανόπους 3. Η οθόνη του έδωσε απάντηση. «Κανόπους 2». Τώρα μάλιστα. Ο δεύτερος πλανήτης του ήλιου
του Κανόπους ήταν ένα πολύ καυτό μέρος. Η θερμοκρασία επιφάνειας του στον Ισημερινό έφτανε τους 340 βαθμούς Κελσίου και στις πολικές ζώνες τους 90 βαθμούς. Ουσιαστικά ήταν μια διάπυρη μάζα, ανίκανη να φιλοξενήσει ανθρώπινη ζωή. Εξάλλου, ακόμα και με τη μέγιστη ταχύτητα του θαλαμίσκου δε θα έφτανε πριν περάσουν έξι ημέρες και απ' ό,τι υπολόγιζε δεν είχε καύσιμα ούτε για είκοσι λεπτά πτήσης.
Ήταν χαμένος. Κοίταξε ολόγυρα από τα τζάμια του θαλαμίσκου
που γλιστρούσε στο κενό με μεγάλη ταχύτητα. Και τότε το είδε. Και ήταν σαν να το πρόσεχε για πρώτη φορά. Το νεφέλωμα. Το νεφέλωμα αστραποβολούσε στο σκοτάδι του
μεσοδιαστήματος, τον μαγνήτιζε και τον καλούσε με μια μυστική γλώσσα που μόνο αυτός καταλάβαινε, καθώς όλα τα χρώματα της ίριδας και όλοι οι δυνατοί συνδυασμοί τους χάιδευαν τα κύτταρα του.
Συμπαγή αέρια και αστρόσκονη, του είχαν πει. Τίποτα σημαντικό. Ζήτησε από το φασματογράφο ανάλυση των στοιχείων του νεφελώματος. Τα στοι-
174
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
χεία επιβεβαίωσαν τα λεγόμενα. Συμπαγή αέρια και αστρόσκονη.
Και έτσι ξαφνικά και χωρίς ιδιαίτερη αιτία, έφερε στο μυαλό του την εικόνα της Θίνας. Μην εμπι-στεύσαι ποτέ τις κατασκευές των ανθρώπων, μόνο τη γλώσσα της καρδιάς σου, του είχε πει.
Η Θίνα. Τι εννοούσε; Πρόσεξε ξανά την οθόνη του φασματογράφου.
«Συμπαγή αέρια και αστρόσκονη». Κοίταξε ξανά το νεφέλωμα. Ένιωσε κάτι να σκιρτάει βαθιά μέσα στην καρδιά του.
Κατάλαβε τι εννοούσε η κοπέλα στην τελευταία τους συνάντηση. Όλα όσα του είχε πει ήταν οδηγός για να βρει το δρόμο του. Δεν έπρεπε να εμπιστεύεται τα όργανα του σκάφους, τις ενδείξεις του φασματογράφου.
Προσδιόρισε πορεία προς το νεφέλωμα. Υπολόγισε πως τα καύσιμα μόλις και μετά βίας θα έφταναν μέχρι εκεί. Ο λαβωμένος θαλαμίσκος υπάκουσε.
Η λογική του αντιδρούσε σ' αυτή την πορεία αυτοκτονίας. Το σκάφος θα καιγόταν από την τριβή που θα δημιουργούσε η επαφή με τα σωματίδια του κύριου όγκου της αστρόσκονης. Θα γινόταν ένας διάττοντας αστέρας, που θα έσβηνε σε δευτερόλεπτα, αφήνοντας μονάχα μια εντυπωσιακή ανάμνηση σε όσους Τλαγκ κοίταζαν τη στιγμή εκείνη τον ουρανό.
Όμως η καρδιά του ήταν αυτή που είχε αναλάβει πια τη διακυβέρνηση του σκάφους.
Πλησίαζε γοργά. Στην οθόνη άναψε προειδοποιητική ένδειξη ότι
σε ένα λεπτό θα τελείωνε η παροχή οξυγόνου στο πιλοτήριο.
Αναγκάστηκε να φορέσει τη στολή με το σκάφαν-
175
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
δρο και τη φιάλη οξυγόνου. Του δυσκόλευε τις κινήσεις, αλλά δεν είχε και άλλη επιλογή.
Το νεφέλωμα κάλυπτε τώρα ολόκληρο το οπτικό του πεδίο.
Σε λίγα λεπτά θα έμπαινε μέσα του. Ήδη η θερμοκρασία στα εξωτερικά μέταλλα του θαλαμίσκου είχε αρχίσει ν' ανεβαίνει, καθώς συντρίβονταν πάνω τους τα πρώτα αδέσποτα σωματίδια αστρικής ύλης.
Δέθηκε με τη διπλή ζώνη ασφαλείας στο κάθισμα του. Μια δεύτερη ένδειξη στην οθόνη τού έκανε γνωστό πως μόλις είχαν τελειώσει τα καύσιμα. Κινιόταν πλέον μόνο με την επιτάχυνση που είχε και η οποία επιβραδυνόταν γοργά, καθώς η τριβή και αντίσταση της αστρόσκονης και των αερίων του νεφελώματος πύκνωνε ταχύτατα.
Ο Κλαιν του είχε πει πως υπήρχε και μια βοηθητική δεξαμενή καυσίμων, που όμως ενεργοποιούνταν μόνο στις μανούβρες απογείωσης και προσγείωσης. Όμως, δεν είχε πουθενά να προσγειωθεί.
Το τέλος του πλησίαζε. Το καταλάβαινε. Έμπαινε από στιγμή σε στιγμή στο κέντρο του νεφελώματος. Υπήρχε ακριβώς μπροστά του ένα εκτυφλωτικά κόκκινο σύννεφο αερίων που θα έπεφτε πάνω του σε δευτερόλεπτα. Δεν μπορούσε ν' αλλάξει την πορεία του.
Ο επιβραδυνόμενος θαλαμίσκος έγινε ξαφνικά κόκκινος τη στιγμή που ερχόταν σ' επαφή με το νέφος. Παρ' όλα αυτά συνέχισε την πορεία του, διασχίζοντας το με μεγάλη προσπάθεια.
Ο Σουηδός άκουγε τα μέταλλα του σκάφους που έτριζαν. Από το σημείο σύνδεσης του θαλαμίσκου με τη δεξιά τουρμπίνα που είχε χάσει έβγαινε φωτιά. Η
176
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
κονσόλα ελέγχου του πιλοτηρίου βραχυκύκλωσε και άρχισε να βγαίνει πυκνός καπνός.
Ο θαλαμίσκος είχε πια σταματήσει να κινείται προς τα εμπρός και έπεφτε με καμπύλη πορεία ελεύθερης πτώσης, φλεγόμενος, προς το κέντρο της βα-ρυτικής δύναμης του νεφελώματος. Είχαν βγει από το κόκκινο σύννεφο, αλλά δεν ήξερε πού βρισκόταν, γιατί οι καπνοί είχαν γεμίσει το πιλοτήριο και εμπόδιζαν την ορατότητα.
Το ραντάρ, που φαινόταν να λειτουργεί ακόμα, του έδινε ένδειξη ότι κάτω από την κοιλιά του σκάφους βρισκόταν στερεό έδαφος. Μια μικρή ελπίδα σπινθήρισε μέσα του. Αν κατόρθωνε να το προσγειώσει; Με μια τουρμπίνα; Του φαινόταν αδύνατο.
Άρπαξε και με τα δυο του χέρια το μοχλό προσγείωσης και τον τράβηξε δυνατά. Ο θαλαμίσκος τραντάχτηκε ολόκληρος, αλλά η βοηθητική δεξαμενή καυσίμων είχε μπει σε λειτουργία και το σκάφος σταθεροποιήθηκε και σταμάτησε να πέφτει. Όμως, έγερνε προς τ' αριστερά. Το άφησε σιγά σιγά να πέφτει μη μπορώντας να το ισορροπήσει.
Μια δεύτερη φοβερή πρόσκρουση σε κάτι στερεό σταμάτησε κάθε κίνηση του. Ο θαλαμίσκος είχε ακινητοποιηθεί πάνω στο στραπατσαρισμένο αριστερό του πλευρό. Η φωτιά είχε φτάσει στα πίσω καθίσματα. Καιγόταν τώρα και η κονσόλα του χειριστηρίου.
Ένιωσε να πνίγεται. Κατάλαβε πως η φιάλη οξυγόνου είχε σπάσει με την τελευταία σύγκρουση. Πονούσε σε όλο του το κορμί. Πέταξε τη μάσκα οξυγόνου και οι καπνοί τον έπνιξαν. Δεν έβλεπε τίποτα.
Έλυσε τη ζώνη και άπλωσε το χέρι του προς την
177
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
πόρτα του θαλαμίσκου. Είχε φρακάρει από την πρόσκρουση, δεν άνοιγε.
Πνιγόταν από τους καπνούς. Θα λιποθυμούσε. Ο μετάλλινος σκελετός του διαστημικού σκάφους έτριζε συθέμελα.
Μέσα σε παραλήρημα και ενώ ο κόσμος σκοτείνιαζε γύρω του, ένιωσε δυο ζευγάρια χέρια να τον τραβάνε έξω.
Έβηχε και τα μάτια του έτσουζαν. Τα χέρια τον έσερναν πάνω σε στερεό έδαφος.
Σταμάτησαν ξαφνικά και τον άφησαν να συνέλθει. Η πρώτη αίσθηση ήταν της αφής. Τα χέρια του ακουμπούσαν πάνω σε χλόη. Ναι, σε χλόη.
Άνοιξε τα μάτια του, που τον πονούσαν ακόμη. Μπορούσε ν' αναπνέει κανονικά. Όπου κι αν βρισκόταν υπήρχε οξυγόνο. Η πρώτη εικόνα που αιχμαλώτισε το βλέμμα του ήταν το γαλάζιο του ουρανού. Ένα μικρό άσπρο συννεφάκι περνούσε τεμπέλικα.
Έχω πεθάνει, σκέφτηκε. Μια δυνατή έκρηξη τον έβγαλε από αυτή τη σκέ
ψη. Γύρισε μπρούμυτα και είδε το θαλαμίσκο του που είχε ανατιναχτεί και τώρα καιγόταν σαν λαμπάδα.
Κοίταξε το χώρο γύρω του. Υπήρχαν χαμηλοί πράσινοι λόφοι, σκεπασμένοι με χλόη, και δάση ελαιόδεντρων και πεύκων. Η ξεχασμένη μυρωδιά των πεύκων έφτανε μέχρι τα ρουθούνια του. Σε μερικά σημεία έβλεπε σπίτια από μάρμαρο και πελεκημένη λευκή πέτρα. Έκανε ζέστη.
Άκουσε χαρούμενες παιδικές φωνές. Γύρισε ανάσκελα και ανασηκώθηκε. Αριστερά
του στέκονταν δυο γεροδεμένοι νέοι άνδρες μέσα
178
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
σε γαλάζιους χιτώνες και μανδύες. Τον κοίταζαν περίεργα. Αυτοί ήταν οι σωτήρες του λοιπόν.
Γυμνά παιδάκια που έπαιζαν και γελούσαν τον περικύκλωσαν. Οι δυο άντρες τα έδιωξαν φωνάζοντας κάποιες άγνωστες λέξεις.
Ο Κάρλσον προσπάθησε να θυμηθεί τη γλώσσα τους. Την είχε ξανακούσει σίγουρα. Δεν αναγνώριζε τις λέξεις που είχαν πει, αλλά για τη γλώσσα ήταν σίγουρος. Ήταν ελληνικά. Αρχαία ελληνικά.
Ένας από τους άντρες έσκυψε πάνω του και τον βοήθησε να σηκωθεί και να σταθεί στα πόδια του. Προσπάθησε να θυμηθεί κάποιες αρχαιοελληνικές λέξεις για να τους ρωτήσει πού βρισκόταν, αλλά δεν κατάφερε να θυμηθεί καμία.
Τους έδειξε με το χέρι του ολόγυρα. Κατάλαβαν. Η λέξη που του είπαν δε χρειαζόταν μετάφραση,
γιατί ήταν η ίδια σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. —Όλυμπος. Συγκλονίστηκε καθώς συνειδητοποιούσε το νόη
μα της λέξης. Όλυμπος. Η κατοικία των θεών τους, για την οποία του είχαν μιλήσει οι Τλαγκ δείχνοντας του τον ουρανό. Ώστε αυτό ήταν λοιπόν. Δεν ήταν απλώς ένας μύθος. Οι Αργοναύτες είχαν αποσυρθεί στον Όλυμπο, που δεν ήταν μύθος ούτε βουνό, αλλά ένας φυσικός δορυφόρος, ένα φεγγάρι του Κανόπους 3, κρυμμένο επιμελώς από τα αδιάκριτα μάτια, μέσα στο πολύχρωμο νεφέλωμα.
Είδε μια εντυπωσιακή φιγούρα να πλησιάζει από μακριά. Μια νέα κοπέλα ντυμένη στα λευκά με χρυσή πανοπλία. Και όσο τον πλησίαζε τα μάτια του άρχισαν να αναγνωρίζουν τα χαρακτηριστικά της.
—Θίνα; ψέλλισε, μη μπορώντας να το πιστέψει. Φορούσε χρυσό θώρακα και ασπίδα και περικε-
179
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
φαλαία και κρατούσε στο χέρι της ένα δόρυ. Ήταν η κοπέλα του αγάλματος. Η Θίνα ήταν η κοπέλα του αγάλματος που είχε ανακαλύψει. Και όμως δεν ήταν η Θίνα. Θυμήθηκε τα τελευταία της λόγια. Οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν το στερητικό γράμμα «α» μπροστά από τις λέξεις για να υποδηλώσουν κάτι που δεν ήταν αυτό που φαίνεται να ήταν.
Αυθόρμητα ψέλλισε τις συλλαβές που έρχονταν στη γλώσσα του.
—Θίνα... α Θίνα.... Αθηνά. Αθηνά. Η θεά Αθηνά. Η κοπέλα, που γνώρισε στον Κανόπους 3, η κοπέλα που τον είχε καθοδηγήσει μέσα από μυστικά μονοπάτια να βρει τη γνώση που έψαχνε δε λεγόταν Θίνα, όπως έντεχνα είχε καλύψει το πραγματικό της όνομα, αλλά Αθηνά.
Η γυναίκα είχε φτάσει δίπλα του. Ακτινοβολούσε ολόκληρη. Ήταν πιο όμορφη από ποτέ. Η πιο όμορφη εικόνα που είχαν ποτέ τα μάτια του Κάρλσον αντικρίσει στον κόσμο τούτο.
Του πρόσφερε κάποιο ποτό από ένα χρυσό ποτήρι.
Εκείνος το ήπιε. —Τι είναι; —Νέκταρ. Θα σου δώσει γρήγορα τις δυνάμεις
σου. Τον θάμπωνε η ομορφιά της. — Είσαι στ' αλήθεια εσύ; —Ναι, Κένετ. Είμαι εγώ, η δική σου Θίνα. Προσπάθησε να της κάνει χίλιες ερωτήσεις, αλλά
η γλώσσα του μπερδευόταν καθώς συνωστίζονταν όλες μαζί να βγουν από τα χείλη του.
—Πώς γίνεται να είναι κρυφό ένα τέτοιο μέρος; κατάφερε να ρωτήσει τελικά. Γιατί τα όργανα δεν έδειχναν τίποτα;
180
ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
Του χαμογέλασε μ' εκείνο το θεϊκό χαμόγελο της. —Τα όργανα δείχνουν πάντα αυτό που θέλουμε
εμείς να δείχνουν Κένετ. Η δύναμη του νου. Ποτέ δε βρίσκεις τον Όλυμπο των Θεών με τις μηχανές, Κένετ. Μόνο η καρδιά σου σε οδηγεί σ' αυτόν. Εσύ μας βρήκες γιατί αγνόησες τις ενδείξεις των οργάνων, γιατί ακολούθησες το δρόμο της καρδιάς σου.
—Και όλα αυτά γύρω μας; —Τεχνητή ατμόσφαιρα. Είμαστε αρκετές χιλιά
δες χρόνια εδώ. Ο Σουηδός δεν μπορούσε να το πιστέψει εύκολα. —Μα πώς; διαμαρτυρήθηκε. Πώς γίνεται να ζείτε
τόσα χρόνια; Η κοπέλα χαμογέλασε και πάλι. —Η δύναμη του νου, Κένετ Κάρλσον. Ύλη, ενέρ
γεια και χρόνος, όλα βρίσκονται εδώ μέσα, είπε αγγίζοντας με το δάχτυλο της τον κρόταφο του, και πουθενά αλλού.
—Και εγώ; Ο δικός μου ρόλος σ' αυτή την ιστορία; Ήταν όλα σχεδιασμένα από την αρχή; Το ταξίδι στον Κανόπους, οι έρευνες μου, η βοήθεια σου, ακόμα και η δραπέτευση μου;
—Όχι όλα. Οι επιλογές ήταν δικές σου. Αλλά εσύ είσαι ο εκλεκτός. Αυτή είναι η αλήθεια.
Ο Κάρλσον προσπάθησε ν' αντιληφθεί την κρυφή έννοια των λόγων της.
—Ο εκλεκτός; Με έχετε επιλέξει για ποιο πράγμα; —Για να μας βοηθήσεις, Κένετ Κάρλσον. Εξακολουθούσε να μην καταλαβαίνει. —Να σας βοηθήσω σε τι; Εκείνη τον άγγιξε με τα δυο της χέρια και τον
φίλησε τρυφερά στα πληγωμένα του χείλη. —Να γυρίσουμε πίσω, του είπε.
181
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΟΣΙΟΣ
Τέντωσε το ένα της χέρι και του έδειξε κάποιο σημείο του ουρανού.
Και ο Σουηδός κατάλαβε επιτέλους τι εννοούσε. Γιατί το ήξερε αυτό το σημείο. Το είχε ξαναδεί όταν κοίταζε με τους Τλαγκ τον ουρανό. Και μπορούσε, παρ' ότι ο ήλιος εμπόδιζε ακόμα τ' αστέρια να φανούν, να το αναγνωρίσει ανάμεσα σ' εκατομμύρια άλλα. Είχε ζήσει σχεδόν ολόκληρη τη ζωή του κάτω από τις ζεστές φιλικές ακτίνες του. Ήταν αδύνατο λοιπόν να μην αναγνωρίσει το μικρό χλομό αστεράκι που ταυτιζόταν με την έννοια του «πίσω».
Ήταν ο ήλιος της Γης.
182