Kwantologia stosowana – kto ma rację?Czyli o wyższości filozofii nad fizyką (lub odwrotnie).

Część 2.2 – Świadomość, ja.

Data... Miejscowość... Niepotrzebne skreślić...NOTATKA SŁUŻBOWATemat: Odpowiedź na zapytanie.Autor: Świadomość – ja.Adresat: Wszystkie działy i oddziały.Forma: Okólnik.Sporządzono w jednym egzemplarzu, do użytku wewnętrznego.

W nawiązaniu do pisma służbowego z poprzedniego okresu działania i rozliczeniowego, które dotarło na poziom centralny jako zapytanie działu interpretacji, ale które powstało w porozumieniu z działami zmysłów oraz działu archiwizacji, kierownictwo, świadomość – czyli ja – postanowiło sporządzić niniejszą notatkę. I kieruje ją, jako wyjaśnienie, do wszystkich działów.

Z uwagi na istotność zagadnień poruszonych we wzmiankowanym wyżej zapytaniu – z uwagi na to, że udzielane odpowiedzi mogą przyczynić się do lepszej pracy całego układu osobowościowego, czyli może się w konsekwencji zrealizować nasza lepsza wydolność, zapadała decyzja i tu jest realizowana, żeby treść pisma udostępnić wszystkim, i to w formie okólnika. Z zaleceniem do zapoznania. Jednocześnie świadomość – jednocześnie informuję, że prawdopodobnie jest to jedno z kilku podobnych pism, ponieważ również zostało już podjęte okolicznościowe zobowiązanie, że ma to być cykl, w którym z różnym natężeniem czasowym będzie realizowana akcja objaśniającai informująca. Oczywiście wszystko na miarę potrzeb i możliwości. Zapewne nie muszę dodawać, że świadomość, czyli ja, jest zarzucona przeróżnymi tematami i nie zawsze występują sprzyjające warunki do tego rodzaju czynów. Jednak w zamyśle kierownictwa jest to istotne i na tyle potrzebne, że powinno być kontynuowane.Zainteresowanych treścią zapytania, które legło u podstaw obecnej notatki informuję, że pełna jego treść znajduje się w załączniku i tam odsyłam w razie wątpliwości.

Odpowiedź na pytanie numer jeden.Wbrew zawartej w pytaniu sugestii, poziom świadomości nie podlega już rozszerzeniu – i nie może podlegać. To wynika wprost ze stanu świata, z praw natury. To stan zastany i jedynie możliwy. I nigdy nie ulegnie zmianie.Kierownictwo zakłada, że pytanie nie jest powodowane złą wolą, ale wzięło się z niedoinformowania. - Dlatego i stąd tutejsze obszerne wyjaśnienie tematyczne.Przede wszystkim trzeba pytającym uzmysłowić, i to jako fakt ważny i zasadniczy, że poziom świadomości jest krańcowym, maksymalnym w zmianie. W ujęciu ogólnym i obrazującym zagadnienie, ten poziom w swoich przebiegach można podzielić na dwa poziomy - ściśle ze sobą

1

współpracujących i wzajemnie zależnych. Pierwszy to tak zwany rytm strumienia świadomości – a drugi to sama świadomość, punktowa, już do niczego więcej sprowadzalna chwila "teraz" – moje ja. Czyli ja po prostu. Rozumiem, że powyższe wymaga poszerzenia, że tego tak zostawić nie można. Teoretycznie znający temat mogą to objaśnienie opuścić, ale zaleca się zapoznanie z nim i zawartą tu argumentacją. Ma to ważne konsekwencje dla dalszego toku rozumowania o naszym bycie, tak jako ciała, tak jako umysłu – tak jako integralnej całości.

Sugestia zawarta w pytaniu, a właściwie, prawdę mówiąc, złośliwość pod adresem kierownictwa – przy czym kierownictwo chce wierzyć, że wynika to z niedoinformowania, a nie złej woli – ta sugestia mówi, że wystarczy tylko powiększyć dostępny świadomości zasób, żeby ta stała się bardziej funkcjonalną i sprawną. Nieprawda.Być może taki pogląd, o zwiększeniu elementów użytkowanych, bierze się z powszechnego przekonania, że wystarczy zwiększyć nakłady lub obsadę działu, a wyniki same się pojawią. Nic z tego, powtarzam, i nie jest to moje, czyli świadomości, widzimisię. Gdyby to było aż tak proste, mogę zapewnić, kierownictwo już dawno by taką czynność usprawniającą podjęło, kierownictwo jest świadome świadomości oraz jej ograniczeń aż po kres. Dlatego wie, że jest to niemożliwe.

Zwracam uwagę osobom krytykującym obecny stan posiadania elementów w zakresie świadomym, że liczba tych jednostek obrachunkowych jest pochodną podstawowego, fundamentalnego rytmu zmiany w świecie, ten zaś obejmuje maksymalnie osiem jednostek. To z tego, zwracam na to uwagę, bierze się obserwowana i mierzalna w strumieniu świadomości wartość liczbowa znaków, czyli elementów obrabianych. W krańcowym ujęciu ten zakres wynosi od zera do ośmiu jednostek, praktycznie w badaniu wychodzi przedział dwa – siedem elementów. Nie więcej. To efekt tego brzegowego, już rzeczywiście nieomal punktowego zakresu zmiany.Proszę zwrócić uwagę, tak zwany strumień świadomości, czyli to, co powierzchownie i potocznie traktuje się za świadomość właściwą, to właśnie ta zmiana, kilkuelementowa zmiana. Nie ma znaczenia, czym są elementy użyte w tym strumieniu, to mogą być dowolne jednostki, ale ważne jest to, że ta zmiana, że ten proces biegnie praktycznie już na granicy, że więcej w tej czasoprzestrzeni zmiany niczego i nigdy umieścić się nie da – to wykluczone. I dlatego też wszelkie myśli o zwiększeniu elementów, poszerzeniu zdolności, rozszerzeniu parametrów, to należy wrzucić na półkę z życzeniami, które nigdy i nigdzie się nie spełnią. Na straży tego nie stoi trudność taka lub owaka, ale właściwości fizyczne świata.

Po drugie, ale w powiązaniu z powyższym, trzeba powiedzieć, że to dopiero świadomość sama siebie świadoma, że dopiero ostatni w tym ciągu zmian poziom – że to jest faktem punktowym. Świadomość jest stanem osobliwym, brzegiem zmiany. Świadomość to osobliwość osobliwie osobliwa. I niczego ponad taką punktową strukturą więcej być nie może. Świadomość to fakt równy w swojej konstrukcji Kosmosowi – to drugi możliwy brzegowy zakres, i na zawsze taki.

2

To można odczuć, wyczuć w analizowaniu samego siebie. - Zwracam na to uwagę, że kiedy operuję pojęciami, kiedy biegnie ten strumień i który uważam za świadomość – że niejako powyżej, ale w tle, gdzieś obok znajduje się zrozumienie tego, co się dzieje. Strumień kantów energetycznych płynie i płynie, ale świadomość zawartości, wiedza, co się dzieje – to znajduje się ponad. Świadomość właściwa, wiedza zmiany i efekt tej zmiany, to jest powyżej i jest z samej formuły zmiany stanem punktowym. - Zmiana odczuwana kształtuje się z kilku jednostek, ale świadomość jest już punktem. Gdyby przedstawić to w formie sfery, to strumień energii jest strefą podbiegunową, jednak dopiero to biegun jest punktem uświadomienia sobie, że poniżej, i to w skali całości sfery, na wszystkich poziomach poniżej, biegnie to, co ostatecznie zbiega się w jedność świadomego siebie punktu.

Świadomość to punkt, który buduje wszystko poniżej, to szczyt góry – ale podbudowany zmianą wszystkich zakresów i działów oraz całego organizmu. I dlatego jest tak istotne, żeby harmonijna współpraca obejmowała jak największy przedział zjawisk.

Odpowiedź na pytanie numer dwa.Tak, świadomość jest stenem środkowym. Maksymalnie środkowym. Jest punktem, jest chwilą "teraz" zmiany. Jest osią symetrii procesu i zarazem punktem środkowym między tym, co wewnętrzne, a tym, co się lokuje na zewnątrz układu.I warto, i trzeba zdać sobie sprawę, czym to skutkuje.

Przede wszystkim w pytaniu centrala zauważa pewną nieścisłość, co być może wynika z niedoinformowania zadającego pytanie. Otóż nie w samym fakcie środkowego położenia lokuje się znaczenie zmiany, tu określanej jako świadomość, to zdecydowanie za mało do wyróżnienia i podkreślenia znaczenia tego położenia. Chodzi o to, że zmiana ma charakter środkowy w całym, w maksymalnie pojmowalnym zakresie. W ramach umysłu jest to środek, ale również jest to środek zmiany od najmniejszego zakresu świata, od samego fundamentu. Umiejscowienieświadomości w środku odnosi się do przebiegów w mózgu, jako skraj możliwości – ale również do przebiegów w rzeczywistości, tutaj też jako skraj możliwości. Świadomość jest środkiem i szczytem procesu w mózgu, ale jest środkiem i szczytem procesu w świecie - niczego i nigdzie bardziej skomplikowane być nie może.Zwracam na to uwagę, to ważny punkt rozumowania. Jeżeli w zmianie jako takiej, zmianie energetycznej, która kwantowo przebiega przez wszystkie fakty, która na fundamentalnym poziomie dzieje się tylko tu i teraz – i która jest po prostu światem w toku zmiany – jeżeli tak spojrzeć na świadomość, to ten stan jest właśnie tym punktowym zdarzeniem. Świadomość posiada po jednej stronie całość faktów do tego momentu prowadzących, to mogą być dane z archiwum umysłu, to może byś strumień danych z działu zmysłów – a po drugiej pojawiają się fizyczne elementy, które w owej chwili "teraz" połączyły się w jakieś ustalenie. Ustalenie o świecie, o czymś tam, ale które jest już faktem fizycznym, czyli przybrały postać namacalną. I są dalej kierowane do zasobu archiwalnego. Z materiału wcześniejszego, jako

3

skutek zachodzenia w bliskości i w porozumieniu, więc w strumieniu świadomości, coś się nowego tworzy. I może oddziaływać na kolejne w procesie powstające fakty.Świadomość jest osią symetrii tak pojmowanego procesu, to moment w powiązaniu z chwilą aktualną świata, ale to również aktualny stan środkowy zmiany w ramach całego układu. A przez to niezwykle ważny dla całości.Świadomość w tym ujęciu to tylko owo jedno "tyknięcie" kwantowego zegara, przecież niczego więcej realnie nie ma – ale zarazem takie tyknięcie odnosi się do wszystkich elementów świata i osobowości. I razem, w sumie tych lokalnych tyknięć dotyczących wszelkich już elementów, taka suma jest świadomością. W jednym zobrazowaniu jest to tyknięcie kwantu na dnie, a w drugim tyknięcie na samej górze i w całości. I jest to w sumie to samo. Najmniejsze i największe to właśnie świadomość. Przebiega i realizuje się punktowo, jednak nic i nigdzie bardziej skomplikowanego nie ma – ponieważ taki punkt i osobliwość, to dokonuje się poprzez zmianę wszelkich punktów niżej leżących.

Warto zwrócić uwagę, że tak pojmowany stan środkowy zmiany zawsze występuje, niezależnie od momentu w istnieniu. Przecież nigdy nie ma w zmianie energetycznej chwili zatrzymania czy innego rytmu, to świat i jego rytmika nadaje układowi jego postać. Ale w trakcie na na przykład snu czy zaburzeń chorobowych, w takim zdarzeniu, które dla organizmu jest zaburzeniem pracy na jawie – w takim przebiegu z oczywistych powodów, a więc blokady, czy też wyłączenia zmysłów, dochodzi do pracy ograniczonej. Zawsze symetrycznej stronnie, bo w zmianie zawsze jest stan przed i po, jednak tym razem dzieje się w ograniczonym do pola świadomości zakresie. O ile na jawie, w czas zmiany określanej jako jawa, jeżeli w tym okresie proces biegnie w świecie zewnętrznym i wewnętrznym, a spotyka się w chwili "teraz", więc w świadomości – o tyle w trakcie snu czy choroby, tutaj stan środkowy jest zachowany, jednak źródłem elementów świadomości jest zasób archiwalny i weryfikatorem jest ten sam zasób. - A w efekcie to od jego zborności danych zależy zborność snu. Brak chimer albo nocnych horrorów wynika z ładu panującego w umyśle - jeżeli zbiór w archiwum jest uporządkowany i logiczny, tworzące się fakty także będą powielać logiczny schemat i nie będą straszyć. Im bardziej w podsyłanych przez archiwum obrazach panuje ład, tym lepsza praca i tym sen ciekawszy.

To warto i trzeba podkreślić: w trakcie jawy to świat zewnętrzny w formie strumienia energii docierającego do zmysłów dostarcza jakiś fakt, a umysł to kwant po kwancie składa w obraz czy inne doznanie. Na końcu jest wiedza, że taki fakt zachodzi. - Tylko że to jeszcze nie wszystko, to połowa wiedzy o fakcie. Dlatego, że aby wiedzieć, że to jest fakt i żeby wiedzieć, że to jest konkretny w sobie fakt - czyli żeby rozpoznać jego charakterystykę oraz kod – to powinno zostać odniesione, porównane z zasobem. Czyli po jednej stronie w zmianie wytwarza się obraz świata i jest dochodzenie do środka w zmianie, do chwili teraz i świadomości – a po drugiej, prawie że jednocześnie, ale w oczywistym opóźnieniu na potrzebne odszukanie podobnego kodu, w zbiorze danych pilnie jest

4

wykrywany schemat i kod takiej zachodzącej i budującej się zmiany. Po co? Żeby porównać. Żeby stwierdzić, że zbudowany i postrzegany fakt to na przykład drzewo czy znajoma twarz. Bez tego dopełnienia nie ma wiedzy - nie ma dwustronnego dopełnienia i świadomości, że obserwowane to jest to, co się rozpoznało. Chyba nie warto w tym momencie podkreślać zupełnej oczywistości, że nie ma i być nie może jednostronnego poznania. Jeżeli mam po jednej stronie wybudowany obraz w postaci "drzewa", to coś takiego w mojej głowie obiektywnie istnieje i na zewnątrz istnieje, i było powodem całej sytuacji – tylko że mi nic po tym, ponieważ to czysty zapis. Identyczny zapis do płyty, albo w postaci notatki ze zbiorem słów. Z samego tylko zaistnienia faktu nic w moim wewnętrznym świecie i w świecie jako takim nie wynika. Fakt to "notatka", której brakuje odbiorcy, dopełnienia w formie odczytującego.Tak, dopiero dopełnienie drugostronne - dopiero wytworzenie się po drugiej stronie zmiany odpowiednika tego faktu, dopiero to pozwala stwierdzić: tak, to drzewo. Ten fakt jest w zasobach archiwum, jest w swojej konstrukcji, w swoim kodzie zbieżny do tego, co aktualnie widzę. I dlatego jest rozpoznawalny. Bez tego dopełnienia wiedzy o fakcie nie ma, bo nie ma porównania. Jeżeli to zupełna nowość, to trzeba odnieść do podobnych elementów lub konstruować dopełnienie, ale nie może pozostać bez takiego działania. Bez dopełnienia fakt po prostu dla mnie nie zaistnieje, będzie faktem połowicznym, więc pustym.Jeżeli stwierdzam, że postrzegane jest zbieżne do kiedyś poznanego drzewa, to jest tym samym już wiedza, że to faktycznie drzewo i to może zostać odniesione do wszelkich poznanych w osobniczej historii drzew, z którymi miałem do czynienia. Warunkiem takiego działania jest jednak to, że mam co z czym porównywać, coś do czegoś odnieść – bez tego nie ma poznania. Fakty w postaci strony przychodzącej z zewnątrz, czyli ze świata w jego zmianie - i fakty strony przychodzącej z wnętrza, czyli kod z archiwum, te fakty w chwili teraz i świadomości się spotykają. I w formie lustrzanego, mniej więcej lustrzanego odbicia, stanowią dla mnie jedność. I to ta jedność dopiero jest faktem i wiedzą o takim fakcie. Dopiero takie coś, dopełnione do pełnego zakresu, dopiero to może stać się pełnym stanem fizycznym i przejść dalej. Czyli w zasobach się znaleźć i oddziaływać na kolejne fakty. Poznanie nie jest biernym poznaniem, to oczywistość - ale nie jest także tylko zbieraniem danych, to zawsze porównywanie z tym, co w zasobach już się znajduje. Porównywanie po to, żeby zidentyfikować nowość oraz dodać ją do zbioru jako kolejny fakt – albo stwierdzić powtórzenie faktu i dodać do już istniejącego zbioru, jako kolejny element potwierdzający doświadczenie.

Warto również podkreślić, że tworzenie się abstrakcji, bo przecież w tym procesie tylko i wyłącznie tworzą się abstrakcje, acz zawsze w formie fizycznych stanów – że proces "do" i proces "z wnętrza", że te przebiegi, każdy z nich, również posiadają swoje środkowe i symetryczne rozłożenie. W ich przebiegu też jest tworzenie się na formule dochodzenia do chwili teraz, ale tylko dla tego przebiegu, i odchodzeniu od niego. Przecież fakt musi się wybudować, przecież z archiwum nie fakt, ale ciąg energii płynie i składa się w fakt –

5

i dopiero takie pełne fakty mogą się spotkać i na siebie działać w ramach punktowej świadomości. W świadomości nie przebieg, ale fakt skończony i dopełniony może być zestawiany do porównań. I to dlatego w ramach snu proces może biec, mimo że brakuje strony zewnętrznej. W tym przypadku stroną zewnętrzną jest wypływający z archiwum strumień danych, który jest oczywiście porównywany także ze strumieniem idącym z archiwum – więc wszystko procesowo jest w dokładnie takiej samej postaci, jak za jawy, tylko że jawy nie ma, brakuje środowiska. I tym samym brakuje weryfikacji przez stany w tym świecie zachodzące. W trakcie snu dostarczycielem danych jest umysł i tenże spełnia rolę weryfikatora – czyli wszystko przebiega po jednej stronie. Mimo że proces zawiera w sobie obie strony - to w logicznym ujęciu brakuje całej jednej zmiany. Brakuje zmysłowego dopełnienia. I stąd bierze się niepokojący fakt senny: jest z zasady ułomny. A przez to może wprowadzać w błąd.

Odpowiedź na pytanie numer trzy. I znów z poziomu centrali musi paść uwaga, że to pytanie również w swojej warstwie głębszej zawiera niejasne, a nawet fałszujące dość mocno rzeczywistość zmieszanie interpretacyjne. Świadomość, czyli ja, nie neguje swojej roli w analizie, jest stanem środkowym, a w efekcie centralnym, jednak pojawiające się na tym poziomie, więc w strumieniu świadomości, tutaj występujące elementy, to pochodna w sposób oczywisty pracy poniższych i wszystkich poziomów i warstw – jeżeli coś się dzieje źle, a tak często niestety się zdarza, to co najmniej wina jest wspólna. - I warto mięć to na uwadze, kiedy się takie i inne uwagi kieruje do kierownictwa.

To prawda, że elementy strumienia świadomości mogą być dowolne, a więc reprezentować wszelkie odniesienia do rzeczywistości – tylko że ich forma, ich kod zapisu, który w połowie dostarcza archiwum, to jest efekt pracy tego działu. Sugestia, że świadomość może to w dowolny sposób korygować, jest więc niepoprawna. By nie powiedzieć mocniej, że zupełnie błędna. Że to kiedyś tam przeszło przez stan świadomy, to oczywiście prawda, mam tego świadomość, i stąd bierze się poczucie współodpowiedzialności za efekt końcowy, jednak tenże efekt jest wypadkową pracy działów, a nie stanem punktowym. Jeżeli kiedyś tam w naszej wspólnej przeszłości, z dowolnego nawet powodu coś poszło nie tak, zmysły działały źle, coś wypadło w obrabianiu danych, to taki wadliwy element archiwum zostaje na zawsze, wszak świadomość nie ma środków do modyfikacji przeszłości. Można obiekt nadpisać nowym stanem, dodać wyjaśnienie, poszerzyć zakresem, taki czyn jest realny, ale nie poprawka historii. A jeżeli archiwum mi podeśle takie błędne, zdeformowane ujęcie, to co mam zrobić? Muszę nim operować, bo ani wiem, że jest błędne, ani mogę to skorygować. I być może nawet nigdy się nie dowiem, że abstrakcja posiada błąd w sobie – a to może skutkować. Wiedza, a więc uświadomienie sobie, że postrzegany fakt jest tym i konkretnym faktem, to dzieje się przez odniesienie do archiwum. I to od tego, jak zakodowany jest taki fakt - to przede wszystkim od tego zależy, czy ów fakt może zostać rozpoznany. Jednak tego, jak

6

kiedyś został zakodowany, tego nie sposób teraz zrzucić wyłącznie na świadomość. Nie można, bowiem miało na to wpływ wiele czynnikówi okoliczności, idące z wnętrza osobnika jak i środowiska. Mówiąc prawdę, można tu wprowadzić wszelkie uwarunkowania. Wyjść w tym tłumaczeniu trzeba od tego, że jest oczywistością, iż w umyśle nie ma niczego, co by nie przeszło przez poziom świadomej analizy, wszystkie dane obecne w archiwum kiedyś tam przeszły swój szlak, czyli budowały się po stronie przyjściowej, zostały poznane w chwili teraz, czyli świadomie, no i znalazły się w zasobach. Nie ma niczego, co tej drogi nie pokonało – w umyśle nigdy nie da się wyróżnić stanu "czystej karty", bo takiego stanu nie ma. Albo jest stan biologiczny i to on jest punktem odniesienia, czyli cielesna konstrukcja – albo jest choćby szczątkowy zapis z doznań, szumu i podobne elementy doznań z najwcześniejszego okresu. I to jest stan odniesienia do dalszego. Każda abstrakcja posiada w historii swego powstawania przejście przez punkt świadomości.Ale powtarzam, to każdorazowo efekt pracy całej struktury, żadnym przypadkiem nie wyłączna domena świadomości. W świadomości to się dzieje, ale w powiązaniu z całością.I nie jest to samousprawiedliwienia się, nic z tych rzeczy. Chcę w ten sposób pokazać, że to współpraca wszystkich elementów, dział w dział musi ze sobą dobrze współdziałać, żeby na końcu pojawiła się pełna, funkcjonalna i przede wszystkim użyteczna - więc zbieżna do świata abstrakcja. Świadomość zbiera i organizuje, zestawia sobie podobne fakty i wyciąga z tego wnioski, ale żeby się tak zadziało, musi dział zmysłów od samego początku dobrze sprawować - archiwum nie może strajkować z byle powodu - a dział interpretacji nie może podsyłać cząstkowych, zmieszanych ujęć. Jeżeli wszystko się dobrze sprzęga, na końcu jest poprawny wniosek i świadomie podjęta myśl i decyzja, żeby kolejny krok w świecie postawić. Ale jeżeli działam w oparciu o zniekształcone dane – które zostały zniekształcone na jakimkolwiek poziomie – to czy trudno się dziwić, że moja decyzja jest na końcu błędna? Nie można. I wszystkie działy także powinne czuć się odpowiedzialne za uzyskany wynik. Zrzucić na kierownictwo łatwo, ale własnego w tym udziału się nie widzi.Przepraszam za ten przytyk, ale świadomość też ma swoje emocje. To nie tylko przyjemność z bycia tu i teraz, ale również poczucie, że to odpowiedzialność.

Odpowiedź na pytanie numer cztery.Czym są elementy tworzące się w strumieniu świadomości? Czy chodzi o jednostkę, czy zbiór? Odpowiedź jest prosta: to jednostka zaistniała na bazie zbioru – i do tego zbioru się odnosząca.Z oczywistych powodów na poziomie całościowym, świadomości, nie ma zbiorów, które przechowuje archiwum – z rozlicznych powodów tak to musi przebiegać. Od banalnego stwierdzenia, że po prostu nie ma na to czasu, bo gdyby wszystkie składowe tworzące dany fakt się w tym miejscu objawiały, to świadomość byłaby totalnie zapchana danymi i w efekcie zanim dopracuje się najprostszego ustalenia, tak zaszła zmiana zostanie skonsumowana przez głodnego stwora i nigdy się nie

7

pokaże w realnym świecie – aż po ustalenie, że to nie jest nawet i konieczne, ponieważ w każdej chwili mogę konkretny element zasobów wywołać i obrabiać.Co więc pojawia się na/w poziomie "teraz"? Symbol, jak najbardziej fizyczny w swej budowie stan - który koduje w sobie odniesienie do faktu. Jeżeli myślę lub widzę drzewo, to przecież nie wywołuję do analizy wszelkich widzianych drzew, ale symbol, abstrakcję takiego elementy rzeczywistości – w analizie jest obecne szczytowe oraz na dany moment maksymalne ujęcie odnośne faktu. W chwili "teraz" jest abstrakcja, znak, jednostka w formie "wierzchołka" góry lodowej i punkt, ale powstały z całej piramidy elementów – widzę drzewo, a w podbudowie znajduje się całość zasobów archiwum. I jeszcze więcej, za takim postrzeganym faktem kryje się cała moja osobowość, wszystko do tego momentu zebrane i jakoś przepracowane. Obrabiana jest jednostka, jednak żeby została ona zinterpretowana poprawnie i w konsekwencji zrozumiana, na to składa się całościowo idąca zmiana, cała praca układu - na to wpływa działanie wszelkich poziomów rzeczywistości i mnie. Przecież w to, co określam, co dla mnie jest mną samym i moją osobowością, na to zbierają się poziomy od najmniejszego po największy, wszelkie jakoś wyróżnialne fakty - tu niczego nie można pominąć.Operuję w świadomości symbolem zbioru, ale realnie to jednostka i składanka, kwerenda czyniona po całości, po wszystkich działach i zakamarkach. A ponieważ to jednostka, operowanie nią i tworzenie w konsekwencji nowych jednostek, to jest stosunkowo proste. Mam coś do wyboru, w chwili "teraz" dokonuje w miarę wolnego wyboru, i na tej podstawie, w takim czynie tworzy się nowość. Czyli abstrakcja do archiwum. Że to trwa i musi trwać? Prawda, ale w kupie siła. W tym przypadku fizycznie abstrakcyjna.

Odpowiedź na pytanie numer pięć.Istotne zagadnienie. Dział zgłaszający zapytanie sugeruje, że to w tym obszarze lokuje się obserwowana często niemożliwość odszukania w zbiorze potrzebnego elementu, że to źle wytworzone, źle budowane w świadomości pytanie nie pozwala w dziale archiwizującym w miarę poprawnie odkodować, a następnie przekierować strumienia danych. A w konsekwencji zwrotnie pojawiające się elementy w świadomości nie są adekwatne ani do postawionego pytania, ani tym bardziej dobrze nie pokazują świata.Świadomość, czyli ja, ma zrozumienie dla tego argumentu. Jest dość dobrze udokumentowaną prawdą, że to postać pytania warunkuje efekt końcowy, jednak nie przyjmuję krytyki w sposób bezrefleksyjny ani też w stu procentach; część winy leży w moim działaniu - ale takie działanie znów jest rezultatem funkcjonowania "po całości", o tym nie należny zapominać. Właśnie po to, żeby to poprawiać.

Jak w polu świadomości tworzy się nowość, zapytanie czy wniosek z odniesieniem do stanu aktualnego?Wchodzę na przykład do pomieszczenia, proces zapoznawania się z tu obecnymi faktami, bez znaczenia, czym one są, to przebiega tak, że analizuję, odbieram owe fakty jako strumień energii – ale zarazem odnoszę je do podobnego kodu z mojej przeszłości. I przyrównuję. A

8

to do osoby, a to do szafy, a to do krzesła. I jeżeli jest jakoś w sobie jedna strona zbieżna do drugiej, mimo konkretnych różnic, co zawsze przecież występuje, zaliczam do odpowiedniego zbioru. I to pozwala mi skutecznie odnaleźć się w przestrzeni, której nigdy nie miałem okazji poznać. Znajomość podobnych faktów pozwala oswoić i zagospodarować nowość, pozwala działać. Kiedy natomiast wracam do już rozpoznanej czasoprzestrzeni, to nie muszę skanować i porównywać wszystkiego, wystarczy że odniosę stan aktualny do tego zapamiętanego lepiej lub gorzej. Wystarczy, że w przechowywanym obrazie wyróżnię, a to dzieje się szybko, nowość i ją przetworzę – i dalsze działanie jest już ułatwione, może pobiec sprawnie i szybko.W obu przypadkach porównuję do zasobu - raz pojętego ogólnie, więc do całości danych. Czyli proces trochę musi trwać, zanim się w tej nowej okoliczności odnajdę, ale nie jest to dramatycznie wiele, to nie wymaga angażowania wielkich energii i uwagi. I na pewno bardzo sprawdza się w kolejnych etapach życia – bo nie muszę już zgłębiać tematów i zastanawiać się, czy kiedy postawię krok na tym miejscu, to czy się podłoga pode mną utrzyma, czy nie. To już dawno zostało przeanalizowane i wiem, że taka a taka struktura jest dozwolona, a taka nie.W sytuacji drugiej, czyli wcześniej rozpoznanej, działanie jest i szybsze, i pewniejsze. Analiza różnic to jedno spojrzenie, i fakty odbiegające od faktów archiwalnych są jaskrawo widoczne. Jeżeli to coś potencjalnie niebezpiecznego, to poświęcam temu uwagę, jak nic podobnego nie rejestruję – dalsza praca może się toczyć.

Sprawa kodu poszczególnego faktu, który pojawia się w świadomości, to również istotne zagadnienie. Warte omówienia.To, że docierający z zewnątrz strumień energii jest w sobie zawsze jednym i jedynym kodem, tego nawet nie trzeba podkreślać. Przecież nie ma dwu jednakich spojrzeń w oczy. Dlatego każdy wytworzony fakt w polu świadomości ma swój indywidualny odcisk i jako taki zostaje w zbiorze zapisany oraz przechowywany. Że są podobne do siebie, że czas życia wnosi zbieżne fakty, to także oczywistość, stąd niekiedy trudność wyłapania tego konkretnego. Zwłaszcza przy próbie idącej ze świadomości, kiedy pytanie jest kodowane w formie ogólnej, bo i inne wszak nie może być. Skutkuje to albo brakiem odzewu ze strony archiwum, bo dział nie może przekierować zapytania, albo podsyła w odpowiedzi mało przydatne, choć pewnie jakoś podobne kody.

Ciekawy w tym kontekście wydaje się właśnie kod poszukujący, taki, który ma wpaść w rezonans z kodem w archiwum. Trzeba mieć świadomość, że tworzące się "w teraz" abstrakcje, i to dowolnej postaci, one są ze sobą powiązane czasem i miejscem swego zaistnienia. Dlatego nie może dziwić, że choć przestrzennie lokują się daleko siebie i przynależą do miejsc związanych z konkretnymi zmysłami, to w reakcji wywołania uaktywniają się wspólnie. Należą do tej samej warstwy zmiany i dlatego są wobec siebie w poziomie, a więc współwystępują. I w efekcie przypominając sobie obraz dawno widziany, kojarzę to ze smakiem ciastka i na przykład dotykiem, te wrażenia łączą się ze sobą, bo zaszły w powiązaniu.

9

A jak odszukać intencjonalnie konkret w przepastnych zbiorach? Co jest ważne i co musi się znaleźć w kodzie poszukującym? Przecież i to trzeba mieć na uwadze, że archiwum jest w ciągłej przebudowie, że to biblioteka, w której trwa nieustanne zamieszanie wywoływane drganiami świata – że tu elementy oddalają się od siebie, że nowe spycha stare w zakamarki, albo że starocie nadpisywane są nowym i niekiedy odległym od pierwowzoru kodem. Zamieszanie w zbiorze jest konieczne i wynika z fizyczności tej struktury, dlatego znaczenia nabiera zdolność opanowania chaosu.W tym miejscu i w tym momencie oczywiście nie pokuszę się o budowę katalogu zaleceń wspomagających, mam świadomość, że jest to zabieg konieczny, ale wymagający odrębnego okólnika, być może uda się do tego kiedyś wrócić, bo z pewnością to się przyda. Ale na dziś, tak zgrubnie i wstępnie wypada powiedzieć, że wszelkie metody łączące i kojarzące, czyli różne mnemotechniki pomagają kodować treść oraz jej odszukiwanie. Znane i rozpoznane zagadnienie - i godne pilnego stosowania. Podobnie, jak to się dzieje w zbiorze społecznym, kiedy występuje potrzeba odszukania konkretnego osobnika, tak samo i w zbiorze już wewnętrznym, ale który przeobraża się kwantowymi jednostkami, więc również logicznie – tutaj również sprawdzą się metody wypracowane w innym pozornie zakresie. Czyli każde dookreślenie wyszukiwania, każde odniesienie do miejsca i czasu zaistnienia lub do zawartości abstrakcji, to jest wspomożeniem – tak ukształtowane w kod pytanie może znaleźć w archiwum swój odpowiednik. Warto tego zalecenia się trzymać, nawet jeżeli wydaje się banalne i powierzchowne.

Odpowiedź na pytanie numer sześć.Świadomość ma świadomość swojej roli. I nie zamierza przenosić na innych należących do niej obowiązków. Co również zaleca pozostałym działom.Przywołanie fachowca jest potrzebne, jednak nie zastąpi własnej i logicznej aktywności.

cdn.

Janusz Łozowski

10