Tommaso Percivale

μετάφραση: Δήμητρα Δότση

ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ!

εικονογράφηση: Laura Re

ΜΑΡΙΕΤTΑ ΠΙΡΟΥΕΤΑ

Περιεχόμενα

Πιρουέτα, παρούσα; .................................................7

Η οικογένεια Πιρουέτα ........................................ 17

Η χρυσή επιστολή ................................................. 25

Η διανομή των ρόλων ......................................... 41

Αρχίζουν οι πρόβες! ............................................. 61

Μια παράσταση μα τι παράσταση! ................... 81

Φινάλε για γερά νεύρα .......................................107

7

Ήταν 7:30 το πρωί μιας καθημερινής μέρας στη

Φτερνιζούπολη, όμως εκείνο το πρωί ακόμη

και ο ήλιος έμοιαζε να μη θέλει να ξυπνήσει.

Στο δημοτικό σχολείο της περιοχής, οι μαθη-

τές του Β2, με το ένα χασμουρητό να διαδέχεται

το άλλο, κάθονταν στις θέσεις τους για το μάθη-

μα της πρώτης ώρας: μαθηματικά με την κυρία

Πρέσα.

Με λίγα λόγια σκέτη βαρεμάρα. Η απόλυτη

βαρεμάρα. Η ύψιστη βαρεμάρα.

Πιρουέτα, παρούσα;

7

98

Ο Λουκάς Κλάψας ρούφηξε τη μύτη του.

«Η μαμά μου –σνιφ! σνιφ!– λέει πάντα –σνιφ!

σνιφ!– ότι η καλή μέρα από το κλάμα φαίνεται».

Δίπλα του η Σάρα Πεισματάρα κοιτούσε

τον πίνακα και επαναλάμβανε: «Δεν θέλω, δεν

θέλω, δεν θέλω!» Το μόνο που ευχόταν ήταν να

επιστρέψει στο κρεβάτι της και αντί για προβα-

τάκια να μετράει τα θέλω της – το προηγούμενο

βράδυ είχε μετρήσει διακόσια πενήντα!

9

98

Ο Άρης Γρανάζης πάτησε στο πουκάμισό του

με τις οριζόντιες ρίγες το πλήκτρο RE-START.

Ξαφνικά άνοιξε το στόμα του μ’ ένα τόσο μεγά-

λο χασμουρητό, που έκανε τις ρομποτικές του

αμυγδαλές να αρχίσουν να δονούνται… προ-

καλώντας τον τρόμο της Λουκίας Λαμπίκου η

οποία φόρεσε τη μάσκα έκτακτης ανάγκης κι

έσπευσε να ψεκάσει γύρω της με το ειδικό απο-

λυμαντικό κατά των μικροβίων του χασμου-

ρητού χωρίς χέρι μπροστά.

9

1110

Στην τελευταία σειρά, η Άσπα Σπάτουλα

έβγαλε από την τσάντα της το κολατσιό της που

είχε φτιάξει με την τελευταία, μυστικότατη συ-

νταγή της: ταρτάκια με κρέμα φράουλας. Και

άρχισε να τα τρώει το ένα μετά το άλλο για να

ξαναβρεί το κέφι της. Κρίμα που μαζί με το κέφι

της είχε ξυπνήσει και την όσφρηση της Σαΐτας,

του χάμστερ του Λουκά, ο οποίος προσπαθού-

σε με κάθε τρόπο να το κρατήσει μέσα στην τσέ-

πη του φούτερ του.

Στην άλλη πλευρά της τάξης, ο Ηρακλής

Ζοριλής καταπολεμούσε την υπνηλία του ση-

μαδεύοντας με πινέζες το πουλόβερ του Γρη-

γόρη Γατόνη. Εκείνος με τη σειρά του έφτια-

χνε το σχέδιο ενός θρανίου-οχυρού για να

προστατευτεί.

Μέσα σε όλο αυτό το πανδαιμόνιο (και όλη

εκείνη την υπνηλία) ο μοναδικός φρέσκος φρέ-

σκος και προσεκτικός μαθητής ήταν ο Μηνάς

ΘΕΛΩ ΚΙ ΕΓΩ

ΕΝΑ ΤΑΡΤΑΚΙ!

1110

Μινιατούρας. Αντί να χασμουριέται, να τρίβει

τα μάτια του ή να κρύβεται πίσω από τον μπρο-

στινό του για να πάρει έναν υπνάκο, ο Μηνάς

κοιτούσε με αγωνία από το παράθυρο ψάχνο-

ντας να βρει την αγαπημένη του συμμαθήτρια:

τη Μαριέττα Πιρουέτα.

«Την είδε κανείς;» ρώτησε με μια λεπτή φω-

νούλα που ακούστηκε σαν τιτίβισμα. Μα όπως

πάντα, κανείς δεν τον άκουσε.

Εκείνη τη στιγμή έφτασε η δασκάλα, η κυρία

Πρέσα. Κάθισε στην έδρα, φόρεσε τα τεράστια

γυαλιά της που έμοιαζαν με μάσκα βατραχάν-

θρωπου και άνοιξε το καταλογάκι της.

Ενώ η δασκάλα διάβαζε ένα ένα τα ονό-

ματα στο καταλογάκι της (…Αστέρη, Βολίδα,

Γατόνης…) ο Μηνάς συνέχιζε να κοιτάζει από το

παράθυρο για να βρει τη συμμαθήτριά τους.

(…Γρανάζης, Ζοριλής…)

Μια στάλα ιδρώτα κύλησε στο μέτωπό του.

1312

(…Κλάψας, Λαμπίκου…)

Λίγο ήθελε ακόμα.

Πολύ λίγο!

Όταν η κυρία Πρέσα είχε φτάσει πια στο

γράμμα «Μ», το δικό του δηλαδή, την είδε επι-

τέλους στο τέρμα του δρόμου.

Ήταν εκείνη με το ροζ σακίδιo, το τζιν και την

τουτού της.

Η Μαριέττα είχε πάρει φόρα από το πεζοδρό-

μιο της πλατείας για να κάνει μια πιρουέτα με τα

13

1312

λεπτά σαν κλαράκια πόδια της, ίσια σαν δείκτες

ρολογιού. Πέρασε τα κολονάκια της εισόδου

με τα πόδια της σε ζαρετέ και τα πέλματά της

σε ντεμπουλέ. Στο τέλος, μ’ ένα διαγώνιο σασέ,

απέφυγε πολύ κομψά τη σκούπα του επιστάτη

κυρίου Αγησίλαου, που κυνηγούσε στις σκάλες

τους τελευταίους αργοπορημένους μαθητές.

Ο Μηνάς ένιωθε την καρδιά του να αντηχεί

σαν ταμπούρλο (αν και όπως πάντα, κανείς δεν

την άκουσε). Θα τα κατάφερνε άραγε η Μαριέτ-

τα να φτάσει εγκαίρως και να γλιτώσει κάποια

13

1514

από τις φοβερές και τρομερές τιμωρίες του Φοί-

βου Φοβέρα του διευθυντή, που δεν έλειπαν

ποτέ από την καθημερινότητα;

Την ίδια στιγμή, η δασκάλα Πρέσα ρώτησε:

«Πιρουέτα, παρούσα;»

Και καθώς τέντωνε το χέρι της για να πάρει

από το συρτάρι το κόκκινο στιλό των απου-

σιών, ξαφνικά άνοιξε η πόρτα. Μια λαμπερή

ηλιαχτίδα τρύπωσε στην τάξη μαζί με εκείνη:

τη Μαριέττα Πιρουέτα.

Κεφάλι στητό, πλάτη (και σακίδιο) στην ευ-

θεία, ποδαράκια στις μύτες.

Το κορίτσι έκανε την είσοδό του στην τάξη,

στριφογυρνώντας μ’ ένα πα ντι ματέν δικής της

έμπνευσης (που δεν ήταν άλλο από την παράξε-

νη έκδοση του Χαιρετισμού στον Ήλιο που είχε

δει να κάνει η θεία της, η οποία ήταν δασκάλα

της γιόγκα).

1514

«Παρούσα!» αναφώνησε στις μύτες των μπα-

λετικών νούμερο 27 παπουτσιών της.

«Ωραία. Πήγαινε στη θέση σου!» φώναξε η

Πρέσα κλείνοντας το συρτάρι μ’ ένα μπαμ!

Μ’ ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη, η Μαριέτ-

τα βάλθηκε πάλι να στριφογυρνάει στις μύτες

των ποδιών της ώσπου έφτασε στο θρανίο της.

Μονάχα τότε ένας αναστεναγμός ανακούφισης

ακούστηκε, δυνατός σαν τυφώνας.

Ήταν ο Μηνάς Μινιατούρας αλλά, όπως

πάντα, κανένας άλλος δεν τον άκουσε.

ΝΑ ΜΕ ΚΙ ΕΓΩΣΤΗΝ ΩΡΑ ΜΟΥ!

17

Όλοι ήξεραν ότι η Μαριέττα πετούσε πάντα στα

σύννεφα. Ίσως να ήταν έτσι επειδή είχε γεννη-

θεί σε μια οικογένεια ονειροπόλων ανθρώπων.

Η μαμά της, η κυρία Ράνια Κορόνα, ήταν φημι-

σμένη τραγουδίστρια της όπερας, για την ακρί-

βεια μετζοσοπράνο. Ο πατέρας της, ο κύριος

Οράτιος, ήταν διάσημος πιανίστας. Μάλιστα,

το κομμάτι του Ωδή στην Τριπλή Πιρουέτα

ήταν πασίγνωστο σε όλους τους Φτερνιζου-

πολίτες κάθε γενιάς.

Η οικογένεια Πιρουέτα

17

1918

Από τότε που η Μαριέττα ήταν ακόμη στην

κοιλιά της μαμάς της, άκουγε όλη μέρα τις

μελωδίες των γονιών της. Ίσως αυτός να ήταν

ο λόγος που έμαθε αμέσως να χοροπηδάει

πάνω κάτω σαν κουνελάκι.

Μόλις γεννήθηκε, τα κατάξανθα μαλλιά της

ήταν ήδη πιασμένα ψηλά σε σινιόν, το χτένισμα

δηλαδή που είχαν τα μεγαλύτερα αστέρια της

παρισινής όπερας.

Όταν έγινε έξι μηνών, όταν τα άλλα μωρά

δεν είχαν αρχίσει καν να μπουσουλάνε, εκείνη

1918

περπατούσε στις μύτες των ποδιών, φορώντας

τα αντιολισθητικά καλτσάκια της.

Όταν έγινε ενός έτους, φορούσε την τουτού

της πάνω από την πάνα της και στον παιδικό

σταθμό, ενώ οι συνομήλικοί της μάθαιναν να

ξεχωρίζουν το δεξί από το αριστερό χέρι, εκείνη

ήξερε ήδη απέξω και ανακατωτά όλα τα βασι-

κά βήματα του κλασικού χορού! Από τότε δεν

σταμάτησε στιγμή να χορεύει στις μύτες των

ποδιών.

2120

Η Μαριέττα χόρευε πάντα, κι όταν λέμε

πάντα, εννοούμε ΠΑΝΤΑ: στο σουπερμάρκετ

όταν πήγαινε για ψώνια με τη μαμά της, στον

οδοντία τρο τον κύριο Λαβίδα, όταν έτρωγε (σε

απόλυτη ισορροπία στις μύτες των ποδιών) το

παγωτό με φύκια και σοκολάτα των αδελφών

Χωνάκη, ακόμα κι όταν τη σήκωνε στο μάθημα

ο κύριος Πένας!

«Γλυκιά μου, γιατί χορεύεις όλη την ώρα;»

τη ρώτησε μια μέρα η μαμά της συμμαθήτριάς

της Λήδας Βολίδα, ενώ περίμεναν στην ουρά

μπροστά από τους πάγκους με τα τυριά.

«Εχμ, μάλλον το παθαίνω όταν βλέπω ή νιώ-

θω γύρω μου… τη μαγεία του χορού!»

Η κυρία Βολίδα την κοίταξε απορημένη. «Και

πώς νιώθεις δηλαδή αυτή τη μαγεία;»

«Α, είναι απλό», της εξήγησε η Μαριέττα.

«Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει σαν ταμπούρ-

λο και νιώθω ένα μυρμήγκιασμα στο δέρμα μου

2120

που με κάνει να γελάω. Τότε οι φτέρνες μου

σηκώνονται ψηλά κι εγώ ακολουθώ αυτή τη

μαγική δύναμη που υπάρχει μέσα μου».

Η μαμά της Λήδας την κοίταζε κρατώντας

ένα κομμάτι γραβιέρα στο χέρι.

2322

Η Μαριέττα συνέχισε ενθουσιασμένη:

«Είναι λες και μια φλόγα με σπρώχνει να

στροβιλίζομαι, να χοροπηδάω σαν να θέλω

να φτάσω στα σύννεφα και να πετάω στον

αέρα σαν σπουργιτάκι!» συνέχισε, κάνοντας

μια υπέροχη πιρουέτα ανάμεσα στα ψυγεία

με τα τυριά.

Όπως όλοι οι ονειροπόλοι, η Μαριέττα είχε

κι εκείνη ένα τεράστιο όνειρο: να γίνει όσο το

δυνατόν γρηγορότερα –και αύριο αν γινόταν ή

έστω την επόμενη εβδομάδα– επαγγελματίας

μπαλαρίνα και να οργώσει τις σκηνές όλου

του κόσμου.

Κρίμα που η μαμά της της είπε ότι χρειαζόταν

πολύυυυυς καιρός ακόμη μέχρι να γίνει αυτό.

Έπρεπε πρώτα να τελειώσει το δημοτικό, μετά

το γυμνάσιο και το λύκειο και να δώσει εξετά-

σεις στη σχολή χορού…

2322

«Και μετά θα γίνω μπαλαρίνα;» ρώτησε τη

μαμά της.

«Ε, δεν είναι και τόσο εύκολο», της απά-

ντησε εκείνη χαμογελώντας. «Είμαι σίγουρη

όμως ότι θα τα καταφέρεις, αρκεί να κάνεις

λίγη υπομονή».

Η Μαριέττα αναστέναξε.

Μα τις χίλιες μπάρες του κόσμου, δεν υπήρ-

χε κάποιος τρόπος να γίνουν λίγο πιο γρήγορα

όλα αυτά;

ΔΕΝ ΕΧΩ ΥΠΟΜΟΝΗ ΕΓΩ!

25