Het bovenste ook goed zien? Zoom in met CNTRL + scroller van je muis!

- Stapte Iris op haar fiets en ging bij Sander langs; Noah bleek in coma te liggen.

- Biechtte Simone het verhaal over Stan op tegenover Cooper.

- Praatte Jordy met Stan over hoe onbeschoft hij kan zijn tegenover meisjes.

- Gingen Jordy, Veerle, Esmée, Simone en Cooper op weg om met een clubje

Koninginnenacht te vieren en lieten Stan thuis zitten; hij mocht niet mee van

Sarah en Wietse wegens zijn slechte cijfers.

- Groeiden Abel en Emine op naar tieners en gaven ze een feestje.

- Spraken Victoria met Kay en zijn vriendengroep af om iets te gaan doen als ze

binnenkort weer op Lenny gaat passen.

- Vierden Iris en Tim hun eerste dag in hun vakantiehuisje.

Dat was een lekker (kort)gevatte terugblik, hè? Nou, dan nu maar verder naar de

update!

‘Telefoon!’ Serena lachte breeduit naar haar dochter Robyn wie ze lag te

verschonen. ‘Hoor je het ook, lieverd? Ik geloof dat we even moeten roepen. –

Jongens?!’ Kort keek ze over haar schouder en zag Kelson voorbij lopen. ‘Wil jij?’

Kelson wijzigde zijn bestemming onder het lopen. ‘Met wie? – Eh, nee. Met Kelson.’

Serena was alweer verder gegaan met Robyns luier te verschonen, zij het met ge-

spitste oren. ‘Ik geloof dat je broer toch eventjes wat hulp nodig heeft,’ verwittigde ze

haar kleine meid.

Robyn lag met haar donkerblauwe ogen vragend omhoog te kijken. Ze leek

zich totaal niet te storen aan het feit dat ze met alleen een luier in de box lag. Nieuw-

sgierig keek ze om zich heen en volgde Serena tot ze uit beeld was verdwenen.

‘Ene Evi of zo,’ verklaarde Kelson met opgetrokken schouders en overhandigde

Serena de telefoon. ‘Ik geloof dat ze Nienke wil spreken.’

‘Evi!’ Opgewekt bracht Serena de telefoon naar haar oor. ‘Hoi, met Serena! Ik geloof

dat je mij niet moet hebben. – Ja, inderdaad.’ Ze aaide Kelson even over zijn bol. ‘Dat

is onze middeloudste. – God, dat is ook zo lang geleden! Hoe gaat het met je?!’

Kelson besloot dat zijn moeder het wel alleen af kon. Hij trok een gezicht naar zijn

zusje toen die hem glimlachend lag op te nemen en rende toen naar buiten, terug

naar Olivier, met wie hij zou gaan voetballen op het veldje voor hun huis.

‘Nee, Nienke is net een boodschap doen, maar… - Voor een housewarmingparty?!’

Herhaalde Serena opgetogen. ‘Ik geloof dat ik daar volmondig ja op mag antwoorden!

Wanneer willen jij en Alex dat feest geven?!’

Alsof ze zijn naam had geroepen, stond Kay achter Serena. Ze schrok en liet de

telefoon zowat uit haar handen vallen, waarop ze begon te lachen. ‘Nou zeg, Kay

hoort ook het woord ‘feest’. – Ja, de oudste ja. – Nee, schei toch uit! Die lijkt op z’n

vader, dat wil je niet weten!’ Serena lachte.

Aan hoorde aan de lach van de persoon aan de andere kant van de telefoon dat het

een vrouw moest zijn. Een vriendin van vroeger, misschien?

Kay boog zich over het wiegje met daarin zijn zusje. Gefrustreerd slaakte ze een

kreetje zodra ze hem in het vizier kreeg. Kay begreep direct het probleem: Robyn kon

niet volgen wat hun moeder allemaal deed. Sinds ze een tijdje terug had ontdekt dat

ze haar hoofd kon meedraaien, deed ze niets liever. Dat ze nog iets te jong was om

haar hoofd op te tillen of zichzelf om te draaien was normaal, maar wel iets waarmee

ze leek te zitten.

Grinnikend tilde Kay Robyn op en legde haar tegen zijn schouder. ‘Zo goed, meisje?’

Kay’s woorden leken amper aan te komen bij Robyn. Ze was in elk geval stil en Kay

begreep het volkomen. ‘Je bent soms wel een mopperkont, hè?’ Liefdevol kuste hij

haar zachte, roze wangetje. ‘Wen er maar vast aan dat Sereen me zo ter sprake

brengt. Dat zal ze bij jou ook gaan doen. Het wordt alleen maar erger.’

‘Wat wordt alleen maar erger?’ Nienke stapte de keuken binnen, waarop het geluid

van trippelende hondenpootjes volgde.

‘O,’ deed Kay geheimzinnig. ‘Mam is aan de telefoon. Ze is aan het vertellen hoe

vervelend wij als haar kroost soms zijn.’ Hij probeerde een stalen gezicht, maar tever-

geefs. Lachend stak hij zijn tong uit naar Nienke. ‘Wat eten we vandaag?’

‘Iets gemakkelijks, want Kelson moet straks naar voetbal. Daarnaast moet je me nog

even helpen met iets na het eten. Een belangrijke taak.’

Door die woorden legde Kay zijn zusje terug in haar wieg, zodat ze – op Kenzo na –

met zijn tweeën in de keuken stonden. ‘Wat is er dan, dat wat ik voor je moet doen?’

Nienke keek Kay niet aan terwijl ze de boodschappen uit de tas begon te halen. ‘Je

moet met me mee de stad in. De drieling is overmorgen jarig, weet je nog?’ Triom-

fantelijk keek ze op naar haar oudste zoon. Nu was zij het die hem tuk wilde nemen

en met resultaat. ‘Een cadeautje kopen dus. Of drie dingen. We zien wel even, oké?’

Kay wilde tegensputteren. Shit man, vandaag was Johan bij Abel en Emine komen

wonen. Hij wilde liever daarheen. Ongemakkelijk verplaatste hij zich naar de andere

kant van de deurpost. ‘Ik weet dat het Koninginnedag is, maar... Justin en Jim…’

Het was een tijdje stil in de keuken. Nienke ruimde de boodschappen op en Kay

stond nog steeds te twijfelen over wat hij het liefst wilde. Nienke en Serena hadden

het al aan zien komen dat Kay direct naar zijn ooms toe had gewild. Nienke wilde hen

echter een eerste dag gunnen zonder familieleden. ‘Voor Johan gaan we ook wat

halen,’ antwoordde Nienke dus maar. ‘Dat geven we later, oké? Als hij wat meer ge-

wend is aan zijn nieuwe thuis.’ Nienke dwong zichzelf om Kay aan te kijken. ‘Oké?’

Kay knikte instemmend, enigszins met tegenzin. Al snapte hij het volkomen. Achter

hem knipoogde Serena naar haar vrouw en kneep Kay in zijn schouders. ‘God, jullie

geloven toch nooit wie ik aan de telefoon heb gehad. – Evi!’ Glunderend keek ze

Nienke aan. ‘Ze heeft ons uitgenodigd. Zij en Alex geven een housewarmingparty. Ik

heb de datum al gecheckt. We hebben niks en het is in het weekend.’

‘Een housewarmingparty?’ Kay draaide zich om. Hij had Evi en Alex slechts één keer

gezien en dat was op zijn afgelopen verjaardag bij zijn opa en oma thuis. Maar het

woord ‘party’ was zeker een overweging waard. Vooral als er ook familieleden waren.

Nienke trok haar wenkbrauwen op. ‘Heeft Evi ons uitgenodigd? En pap en mam?’

‘Dat niet alleen! Ook Justin en Jim. En Victor en Naomi. En Wietse en Sarah.

Dennis, Keisha en zelfs Lynn en Joe. Weet je dat ze zelfs Leslie en Richard wil uit-

nodigen? De laatste tijd schijnt ze nogal wat met Leslie af te kletsen! Leuk hè!’

Het duizelde Nienke even van de namen. Ze had een groot deel van haar jeugd

naast Evi, Noah en Sander gewoond. Echter had ze, buiten Sander, nooit een bijster

goede band gehad met één van haar buren. Een dringende vraag vormde zich in haar

hoofd: en de kinderen dan? Kay was haar echter voor met die te stellen.

‘Dat klinkt gezellig!’ Riep Kay uit. ‘Wanneer gaan we daarheen? Komen Pepijn en

Emma en Amber en zo dan ook allemaal?!’ Stralend keek hij Serena aan.

‘Elf mei,’ mompelde Justin in zichzelf terwijl hij de hoorn neerlegde. ‘Dat is over

tweeënhalve week of zo…’

‘Anderhalf. Het is nu dertig mei en over tien dagen is het elf mei,’ verbeterde een op-

getogen jongensstemmetje.

Justin draaide zich met een glimlach om en grinnikte zachtjes. Johan was nog geen

dag bij hen en nu al onmisbaar. ‘Je hebt helemaal gelijk! Dank je, Johan!’

Grijnzend kwam Jim uit de keuken gelopen. ‘Is het rekenwonder weer in actie?’ Kort

woelde hij door Johans op zijn weg naar zijn man. ‘Wat zei je grote broer allemaal?’

‘Ik heb Wietse nog niet gebeld. Evi belde net op,’ legde Justin uit. ‘Ze heeft ons zo-

juist uitgenodigd op de housewarmingparty die zij en Alex geven op de elfde.’

Jim trok zijn wenkbrauwen op en nam een slok van zijn wijn alvorens hij die op tafel

zette en zijn handen in zijn zij stak. ‘Werkelijk?! Dat is op een vrijdagavond, nietwaar?’

‘Over anderhalve week dus,’ voegde Johan toe vanaf zijn plek op de bank, waar hij

Ivara probeerde te lokken met piepgeluidjes. ‘Kom maar, meisje.’

Even waren Justins gedachten vertrokken. Vertederd keek hij naar de poes en hun

‘kersverse’ zoontje. Dat was wel het eerste dat Johan enorm beviel aan dit huis.

‘Dan moeten we die dag maar vrij houden, hè!’ Jim pakte zijn wijnglas weer op en

wilde weer richting de keuken lopen om de lunch verder klaar te maken. Hij werd

echter opgehouden door Abel.

‘Mag Dennis vanavond hier komen?’ Hij stuiterde nog net niet op en neer voor zijn

vaders ogen. ‘Ik kwam hem en Keisha net tegen in de stad met Pelle.’

Jim knikte en richtte zich tot Johan. ‘Denk je dat je er klaar voor bent mijn

tweelingbroer te ontmoeten?’

Ergens was Johan enigszins zenuwachtig voor het ontmoeten van alle nieuwe

familieleden. Desalniettemin zaten er veel kinderen in de familie, was hem verteld.

‘Hebben Dennis en Keisha ook kinderen?’

Abel opende zijn mond om van wal te steken over het verhaal van Dennis en zijn

drie kinderen, terwijl hij maar één dochter had waarover hij zelf de volledige zorg

droeg. Jim had het al voorzien en was zijn oudste zoon te slim af door hem voor te

zijn. ‘Ze hebben één dochter, Nena. Dat is nog maar een baby’tje, dus ik weet niet…’

‘Natuurlijk komt Nena even mee! Als je onze familie gaat ontmoeten, moet je het ook

goed doen!’ Joviaal klapte Abel Johan op zijn schouder. ‘Dennis is voetbalcoach van

FC Blauwwater. Dus als je op voetbal gaat.’ Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen.

Johan lachte en voelde het bloed naar zijn wangen gaan. ‘Dan kan hij het vast goed.’

Daarbij zei hij maar niet dat hij zelf niet zo weg was van voetbal, maar meer van

zwemmen hield. Als het erop aankwam zou hij het wel zeggen.

‘Je hoeft niet per se op voetbal, hoor,’ viel Emine haar broer in de rede. ‘Je kunt ook

op volleybal. Herinner je je Stan nog uit het plakboek dat we voor je hebben ge-

maakt? Hij is een neef van ons en doet aan basketbal. Zijn zus volleybalt en haar

vriendje doet aan fitness. Kay doet aan badminton... Je kunt ook niks doen, als ik.’

Abel viel Emine bij en Johan vertelde dan toch maar dat hij gek was op zwemmen.

Tevreden glimlachend toetste Justin het nummer van zijn oudste broer, met een half

oor meeluisterend naar wat zijn kroost onderling aan het bespreken was. Het liefst

was hij er zo naast geploft, maar hij kon niet blijven uitstellen.

‘Hé, Wietse, met mij!’ Justin glimlachte van oor tot oor. Wietse wist altijd zijn vreugde

te delen om nieuwe familieleden, zo nu ook. ‘Ja, dank je wel! – Nee, ja, ik bel eigenlijk

om heel iets anders. Hun verjaardag, ja. We zijn er nu inderdaad wel uit. We komen

toch zondag in plaats van zaterdag. Dat is wat fijner voor Johan en ook voor Yara,

Wende en Marijn.’ En voor Jim en hemzelf, dacht hij er achteraan. Het was altijd

spannend hoe adoptiekinderen op hun nieuwe omgeving reageerden. ‘Ja, tot dan hè!’

Iris bleef checken of Tim niet naar de tekening gluurde die ze van hem aan

het maken was en giechelde zachtjes. ‘Je moet wel stilliggen, anders lukt het niet.’

Tim trok met zijn mond en wilde tegensputteren. Hoe kon hij nou hier liggen terwijl hij

het liefst bij haar in het gras zou komen zitten? ‘Duurt het nog lang? Ik sterf hier.’

Iris begon te lachen. ‘Kom nou, melodramatisch figuur!’ Ze verduidelijkte de lijnen

van Tims pony nog eens en wreef er zachtjes overheen met haar vinger. ‘Klaar!’

Als door een bij gestoken schoot Tim overeind om het portret te bekijken. ‘Wow. Ik

wist niet dat ik een tweelingbroer had!’ Tim keek bewonderend naar zichzelf. Het leek

sprekend. ‘Het zou ook gek zijn als ze je niet hadden aangenomen op die school.’

Iris begon te blozen en wendde haar blik af. Tims gezicht kwam dichter en dichterbij

en toen lukte het haar niet meer. ‘Je kunt ook overdrijven.’

‘Niet als het om jou gaat.’ Tim stak zijn hand uit om Iris kaaklijn te strelen. Hun

voorhoofden raakten elkaar en vurig versmolten hun lippen met elkaar. Als één lieten

ze zich in het zachte gras vallen. Iris volgde Tims kaaklijn en kuste hem teder in zijn

hals. Met een zucht kromde hij zijn nek en tekende hij patroontjes met zijn vingers op

die van Iris.

Iris sloot genietend haar ogen. Nu pas leek ze weer te merken hoe het warme weer

zijn tol eiste. Al vond ze dat nu totaal niet erg. Dit was haar beste Koninginnedag ooit.

Naast haar duwde Tim zich op zijn ellebogen omhoog. Met een glimlachen keek hij

neer op een half slapende Iris. Het begon al zo vanzelfsprekend te worden om naast

haar wakker te worden in de ochtend dat het bijna leek alsof het altijd zo zou was ge-

weest en het altijd zo blijven zou. Helaas was niks minder waar. Dit was alweer de

derde dag van hun korte vakantie en daarmee de laatste. Gelukkig was het pas vroeg

in de middag en dus nog lang geen avond, wanneer ze zouden terugkeren naar huis.

Een onrustig gevoel overviel Tim. Er was iets wat hij Iris had willen vertellen, al die

hele drie dagen lang. Alleen wist hij niet goed hoe hij het moest brengen. Er was een

manier waarop ze wèl elke ochtend naast elkaar wakker konden worden.

‘Jammer, hè?’ Iris had inmiddels haar ogen weer geopend door het gedraai naast

haar. Met haar hand ondersteunde ze haar hoofd en probeerde Tims blik te vangen.

‘Het leek nog wel gisteren dat we weggingen,’ vervolgde ze, wat haar een meewarige

blik van Tim opleverde. Zie je wel? Hij hoefde niets te zeggen. Ze begreep hem en hij

haar. Iris slaakte een zucht. ‘Ik heb helemaal geen zin in die examens, weet je…’

‘Over school gesproken, ik… Ik heb eens nagedacht en ik wil ook weer terug naar

school. Ik moet iets omhanden hebben,’ mompelde Tim tegen zijn arm.

Even was Iris met stomheid geslagen. ‘Ga je je inschrijven voor een studie?!’

Tim grijnsde even en wendde zijn blik af toen hij antwoordde: ‘Ja, fotografie.’

‘Dat is te gek! Dan zitten we straks allebei op de universiteit!’ Iris sprong overeind,

recht in Tims armen. Even deed ze een stapje achteruit, zodat ze hem kon aankijken.

‘Ga je dan ook uit huis?’

Tim knikte. Hij zocht naar woorden, maar alles wat hij zich had voorgenomen klonk

ineens afschuwelijk dom. Hoe moest je in godsnaam vragen of iemand met je wilde

samenwonen op de universiteit? Samen in een studentenhuis? Een gewoon huis?

Voor Tim nog iets kon zeggen, werd hun moment verstoort door gerinkel – Iris’

mobiel. Iris slaakte een zucht. ‘Ik dacht dat ik hem op stil had gezet.’ Bij haar tas ge-

komen wilde Iris het gesprek wegdrukken en haar mobiel alsnog op stil zetten, maar

staakte dat idee toen ze zag wie het was. Sander belt stond er in het display.

Ze wisselde een vlugge blik met Tim, die haar vragend aankeek. Dat leek al be-

vestiging genoeg. Tim knikte haast onzichtbaar en liet zich met op elkaar geperste lip-

pen op de grond glijden. Hij vond het vervelend dat Sander nu belde.

‘Met mij,’ zei Sander in zijn iPhone terwijl hij het stuur even losliet om te schakelen.

‘Het ziekenhuis belde en is flink mis.’

Iris voelde hoe ze wit wegtrok. Sanders stem alleen al was verontrustend genoeg.

‘Wat is er gebeurd?’ Ze merkte hoe kleintjes haar stem klonk en draaide haar rug naar

Tim toe. Wat was dat allemaal op de achtergrond? Zat hij in de auto te bellen?

‘Er zit vocht. Bij zijn hersenen. Een vochtophoping,’ bracht hij onsamenhangend uit.

Alles van het telefoontje van nog geen kwartier terug kwam weer naar boven.

Hij was net bezig met het aquarium schoon te maken toen het telefoontje

kwam. Sander wist dat elk telefoontje van het ziekenhuis het nieuws kon brengen

waar hij zo voor vreesde. Nu hij dit te horen had gekregen, wist hij dat de eerste

dominosteen omgevallen was. Hij kon het maar niet geloven.

Niet-wetend wat ze moest zeggen liet Iris zich op een steen in de buurt zakken. ‘En

nu?’ Wist ze uit te brengen. Was dit einde oefening? ‘Wat gaat er nu gebeuren?’

‘Ze kunnen hem niet opereren, omdat het bij zijn hersenstam ligt.’ Sander zat

inmiddels te huilen en vloekte op een stoplicht dat op rood sprong. Het kon hem niets

meer schelen als hij daarvoor bekeurd werd en drukte het gaspedaal extra in om de

eerste rijdende auto’s voor te zijn. ‘Ze geven hem nog één week.’

‘Eén week,’ herhaalde Iris, zich afvragend of ze hem hoorde huilen. ‘Er is nog hoop?’

Sander hoorde de onzekerheid. ‘Een heel kleine kans,’ antwoordde hij zachtjes.

Iris’ hart stond een paar seconden stil toen ze Sander naar adem hoorde happen. Hij

zat overduidelijk te huilen in de auto. ‘Waar ben je?’ Een zinloze vraag waar ze met-

een spijt van had zodra ze hem had gesteld. Ze kon nooit zo snel bij hem zijn.

‘Ik moet hangen,’ klonk het bedompt. ‘Ik ben bijna bij het ziekenhuis. Ze gaan uitleg

geven over wat er verder gaat gebeuren. Cathelijn...’

‘Zeg maar tegen oma dat ik eerder naar huis kom, oké?’

Sander knikte en stemde ermee in zonder dat het tot hem doordrong waar Iris dan

moest wezen als ze niet thuis was; hij mompelde een groet en hing op.

Verslagen liet Iris haar arm zakken. Ze keek één stervende seconden in Tims ogen.

‘Ik moet erheen,’ bracht ze uit. Boosheid, onmacht, ongeloof, wanhoop en verdriet dat

zich nog geen uitweg wist te vinden – ze voelde het allemaal. Ze liep met natte ogen

in Tims armen. ‘Ik wil erheen,’ mompelde ze vastberaden. ‘Ik moet erheen.’

Tims gedachten gingen onwillekeurig uit naar zijn eigen vader en hij drukte Iris nog

steviger tegen zich aan. Het veroorzaakte een soort van steek in zijn maag dat ze het

liefst weg wilde hier, hun vakantie vervroegd wilde opgeven. Waarvan de meest voor-

name reden Sander steunen was. Het liefst wilde hij hier blijven, het met haar hebben

over samenwonen of in elk geval over samen naar de universiteit gaan.

Voor ze op vakantie gingen, hadden ze het over Noah gehad. Het zou niet eerlijk zijn

als Tim haar zou overhalen hier te blijven. Als ze dat echt wilde, kon hij het niet over

zijn hart verkrijgen.

Iris voelde hoe Tim langzaam knikte en ze lieten elkaar los. Ergens wilde ze het zich

niet beseffen wat ze zojuist te horen had gekregen. Desalniettemin zou ze enkel zich-

zelf voor de gek houden als ze dat wel deed. Want was een dergelijke situatie niet

precies wat Tim en zij elkaar duidelijk hadden gesteld voor ze waren vertrokken? Ze

kon hier niet blijven afwachten. Ze moest zo snel mogelijk naar huis toe. Naar haar

oma, naar Sander. Naar Noah.

‘De man die ons een rondleiding door de school gaf, was blijven staan in de

grote hal die je ziet als je binnenkomt zegmaar – de aula, geloof ik – dus wij doen dat

ook. Net op dat moment gaat de zoemer. Stond er een meisje naast me en ze schrók

toch toen dat ding af ging!’ Ratelde Kay enthousiast. ‘Een paar jongens waren echt de

hele tijd grapjes aan het maken over haar. Op een gegeven moment gingen ze wel te

ver en dat heb ik ze ook duidelijk gemaakt, maar toch. Het bleef wel grappig stiekem.’

Leah grinnikte zachtjes. ‘Ik zie het al helemaal voor me. Jammer dat ik niet op de-

zelfde dag als jij een rondleiding heb, alleen omdat we een ander niveau doen.’

‘Maar we zitten evengoed bij elkaar op school dan!’ Riep Kay, half in euforie.

Wat een positievelling was Kay toch ook! Leah kon niets anders dan Kay gelijk

geven. Aan de ene kant kreeg ze er al de kriebels van als ze hem dagelijks in de gang

zou passeren, maar aan de andere kant… Ze wilde dat de meivakantie al geweest

was, evenals de zomervakantie. Dan zouden ze bij elkaar op school zouden zitten…

‘Ik heb trouwens ook al vet zin in vanavond. Maar goed dat we voor de film gereser-

veerd hebben. Het schijnt dat hij nogal veel bezocht wordt.’ Kay grijnsde bij het voor-

uitzicht dat hij vanavond met zo goed als al zijn vrienden naar de film zou gaan. Hij

werd er simpelweg vrolijk van door hen om zich heen te hebben. Het meest nog wan-

neer dat met zoveel mogelijk tegelijk was. ‘Daarover gesproken… hoe laat is het?’

Leah kende Kay lang genoeg om te weten dat zulke vragen retorisch waren. Ze hield

dan ook wijselijk haar mond, geamuseerd door hoe hij zich gedroeg; als zichzelf.

‘O mijn god, gewoon nog maar een half uur en dan gaan we eindelijk Victoria op-

halen!’ Het moment dat hij dat eruit had gegooid, besefte hij zich dat het eigenlijk nog-

al cru klonk: Leah ging helemaal niet mee. Ze wilden dat allebei, maar Leah zou de

rest van de meivakantie bij haar vader doorbrengen. Voor ze naar de bioscoop ging-

en, kwam hij haar ophalen om samen met haar wat te eten. ‘Sorry!’

‘Geeft niet, Kay.’ Verlegen wendde Leah haar blik af van Kay’s gezicht en er ver-

schenen blosjes op haar wangen. Ze hield ervan hoe hij altijd rekening met anderen.

Ze keek met een ruk op toen ze Kay hoorde grinniken. ‘Ga je daar nu ook al ver-

legen om worden? Het moet niet erger worden met jou tegenwoordig!’ Kay stak zijn

handen uit en begon haar te kietelen, waarop Leah van de bank sprong.

Of het echt de spanning ophief of juist verergerde, wist Kay niet. Het stemde on-

gekend onzeker. Dat Leah dat de laatste tijd vaker zat te doen om dingen die hij zei of

deed, was hem niet ontgaan. Hij wist niet goed of hij nu blij moest zijn met die veran-

dering of niet. Want als het betekende wat hij dácht wat het betekende…

Er klonk een zacht kuchje en Kay stopte abrupt toen hij zijn moeder in de deuropen-

ing ontdekte. Nu was het hij die bloosde. Dat gebeurde zelden. Wat had hij toch?

Kort liet Serena haar blik op haar zoon rusten en wendde zich toen tot zijn vriendin.

‘Ik geloof dat je taxi er is.’

Leahs vader stond inderdaad te wachten voor het huis. Kay gaf Leah een

korte knuffel. ‘Tot vanavond! Om acht uur op het Pieterplein! En eet smakelijk!’

‘Hallo daar!’ Klonk het rechts van Kay. ‘Hier zijn we dan. Ik heb Nena vast mee.’

Serena ving Dennis blik met een twinkeling in haar ogen. Dennis had voor het eerst

het gevoel dat hij tegen het luchtledige liep te praten bij Kay. Ergens stak hem dat,

maar hij snapte wel waarom. De verliefdheid spatte er vanaf tussen hem en die meid.

Pas toen de auto wegreed, wist Kay zijn gedachten op iets anders te richten dan

Leah. ‘Hé, Dennis!’ Hij vloog zijn oom om de hals, waarna hij niet wist hoe snel hij die

moest loslaten toen hij zag wie Dennis bij zich had. ‘Dag kleine Nena!’ Tetterde hij

enthousiast. Nena keek met haar bruine ogen op naar haar halfbroer en gaapte.

Serena en Dennis lachten zachtjes. ‘Ze is net wakker van haar dutje,’ verklaarde

Dennis. ‘Al is ze vrij beweeglijk als ze wakker is, als ze geslapen heeft is ze dufjes.’

Serena’s harde lach klaterde door de straat terwijl ze de voordeur achter hen sloot.

‘Dat is zo herkenbaar!’ Riep ze uit terwijl ze geamuseerd naar Kay keek.

Hij wilde tegensputteren. Ergens nam Kay het Serena van daarnet nog steeds kwa-

lijk. Al zag hij daar een probleem. Hij wist nog steeds niet zeker wat er net nou eigen-

lijk was gebeurd en of hij zijn moeder wel wat kon kwalijk nemen. De deur stond ge-

woon open en hij en Leah hadden niets anders gedaan dan anders. Of… of wel?

‘Dus, wat zeg je ervan?’ Dennis draaide zich weg van de Robyns wieg waar hij Nena

bij in had gelegd en keek zijn neefje aan. ‘Zullen we dan maar naar het station rijden?’

‘Het station,’ herhaalde hij nadenkend. ‘Is het al zo laat dan?!’ Direct ging hij op zoek

naar de autosleutels. ‘Waar zijn de sleutels, mam? Of heeft Nienke de auto meege-

nomen vandaag? Anders gaan we gewoon met Dennis’ auto.’ Kay wendde zich tot

zijn oom. ‘Jij en Keisha hebben toch allebei een auto, toch? – Dat is echt handig!

Waarom hebben wij dat niet? In onze auto zit een betere geluidsinstallatie…’

‘Alsof je een geluidsinstallatie nodig hebt. Je bent zelf de radio,’ merkte Kelson op.

Dennis keek Serena met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ze begon hard te lachen.

‘Je slaat de spijker op z’n kop, Kel. – Veel succes, Dennis. Kay is helemaal van jou.’

‘Dank je…’ zei Dennis langzaam en quasibedenkelijk, wat Kay van zijn ene been op

zijn andere heen en weer liet wippen. ‘Ik kom zo nog wel even terug hoor. Ik weet niet

hoe laat Keisha terug is, dus dan kan ik net zo goed nog even. Als dat geen…’

‘Nee, dat is geen probleem. Nienke is toch nog lang niet thuis. – Kom nou maar!

Straks staat Victoria op dat station te wachten!’ Hij kon het niet geloven. Nog even en

dan zou hij met Abel, Emine, Pelle, Emily, Amber, Leah en Victoria in de bioscoop

zitten. Hij kon nu al niet wachten. Kay begon Dennis mee te trekken.

Dennis grijnsde en knikte naar zijn neefje terwijl hij naar Serena en Kelson zwaaide.

“Help!” mimede hij met zijn lippen, maar zonder dat zijn grijns verdween.

Kelson sprong op de bank om zijn oom en pleegbroer na te kunnen kijken. Serena

ging hoofdschuddend achter hem staan. ‘Het is toch wat hè, die familie van je.’

Het kon Kay allemaal niet snel genoeg gaan. Hij keek telkens op het klokje

in het dashboard. In zijn achterhoofd vormde zich al een monoloog tussen Victoria en

hem. Hij moest haar vertellen dat hij verliefd was op Leah. Hij kende Victoria langer

dan vandaag en hij wist dat ze het vast zelf ook wel zou merken. Ze was degene met

wie hij er het liefst over zou praten. Zij wist vast wel raad.

Dat voorval op Abel en Emines verjaardag was nu al iets meer dan een maand

terug. Zijn vrienden hadden gelijk gehad: hij vond Victoria leuk. Leuk als één van zijn

beste vriendinnen. Het leuke aan Victoria was dat ze recht door zee was, maar dat je

haar zelf ook met dingetjes kon plagen. Je moest alleen weten waarmee.

‘Waar denk je aan?’ Onderbrak Dennis Kay’s gedachtestroom. Hij wierp een blik

rechts van hem met ietwat van een scheve grijns. Hij moest zich inhouden niet direct

van wal te steken. ‘Ik weet wel waaraan jij denkt.’

Kay trok zijn wenkbrauwen even samen, gluurde vanuit zijn ooghoeken naar Dennis

om te zien of hij hem nog steeds aankeek en keek toen vlug strak voor zich uit. ‘O ja?’

‘Hoe heet ze eigenlijk?’ Dennis besloot er geen doekjes om te winden. Dat soort

dingen werkten leidden enkel tot ontkenning.

‘Wie? Dat meisje wat we gaan halen?’ Kay slaakte een zucht van verlichting. Dennis

bedoelde vast Victoria. ‘Victoria, maar dat weet je toch wel?’

Dennis lachte zijn lach met het half rauwe randje van het vroegere roken. ‘Ik bedoel

niet Victoria. Ik bedoelde het meisje van wie je net afscheid nam.’

Kay voelde hoe het bloed naar zijn wangen steeg. ‘Ik ken haar van badminton.’

Dennis grijnsde om Kay’s verweer. Nu wist hij dat hij goed zat. ‘Kan ze goed badmin-

tonnen?’ Hij keek opnieuw opzij toen er geen antwoord kwam. Kay keek hem arg-

wanend aan, alsof hij dacht dat Dennis hem in de maling nam. ‘Nou?’

‘Ja, ze kan goed badmintonnen,’ antwoordde Kay lacherig. Het was waar: Leah kon

ongeveer evengoed badmintonnen als hij. Daarom vond hij het het tofst om tegen

haar te spelen. Tenminste nog een beetje concurrentie.

Nu was Dennis even stil en hij kon de spanning van Kay’s lichaam af voelen komen.

Hij was nerveus, merkte Dennis. ‘Kan ze dan net zo goed badmintonnen als zoenen?’

‘O. Mijn. God.’ Kay barstte in lachen uit. ‘Doe normaal, Dennis!’

‘Jullie zien elkaar al zitten, hè? Dat is echt geen geheim. Het stráált ervan af!’ Dennis

zette de auto in zijn achteruit. ‘Als je met iemand de eerste keer moet zoenen, is zij ‘t.’

Kay wist niet wat hij moest zeggen. ‘Daar is Vic!’ Riep hij uit. Een geschenk uit de

hemel, dacht Kay opgelucht. Hij werd compleet gestoord in deze auto. Hij stormde de

auto uit, de parkeerplaats op, om Victoria te omhelzen wie hij zo lang niet gezien had.

Dennis bleef zitten om het tafereel te aanschouwen. Het was bijna te mooi om voor

uit de auto te komen. Moeite om zijn grijns te verbergen, deed hij totaal niet. Kay en

zijn vriendengroep ook… En dan had Dennis maar gedacht dat híj populair was

geweest. Vandaag de dag was dat van toen een totaal andere dimensie.

Het moment waarop Victoria Dennis in de auto zag zitten, kwam hij eruit om haar tas

aan te pakken. Even keek hij toe hoe Kay met Victoria achterin ging zitten. Zou Kay

soms net zo’n rokkenjager worden als hij vroeger zelf was geweest?

Er klonk een schelle lach van boven en Nienke en Dennis lachten zachtjes

om het kabaal. Kelson keek even van zijn blokken op. ‘Wat maken ze herrie!’

Vanuit de box klonken er twee verontwaardigde geluidjes: Nena en Robyn in koor.

Serena draaide haar hoofd en giechelde zachtjes. Dennis grinnikte. Zo te merken

vonden alle kinderen het leuk om mekaar weer eens te zien.

‘Hé!’ Kelson keek over de hoofden van zijn moeder en oom heen. ‘Daar is Keisha!’

Dennis haalde zijn arm om Serena’s schouders weg en stond met een zucht op om

zich uit te rekken. ‘Is het al zo laat? Zo zie je maar weer. Eenmaal aan de praat ge-

betekend dat je er haast in blijft hangen als je mij bent.’

‘Komt me niet bekend voor,’ mompelde Serena quasionnozel. ‘Maar jee, ik moet dan

zo inderdaad eens bellen naar Nienke of ze patat meeneemt onderweg.’

Keisha’s vingers tikten op het raam. Een klein glimlachje richtte ze tot Dennis. Vlug

opende hij de deur. ‘Ik heb de sleutels!’ Hij trommelde op zijn broekzak.

‘Oh,’ deed Keisha enkel. Ze keek van haar man naar Serena en terug. ‘Ik schrok

toen ik thuis kwam. Nena weg, jij weg. Auto niet. Ik was bezorgd.’ Even stopte ze toen

Dennis haar wang kuste en sorry zei. ‘Laat dat de volgende keer weten, oké?’

‘Niks aan de hand dus!’ Serena klopte Keisha vanachter op haar schouders en wilde

langs haar heen richting de keuken lopen. ‘Wil je iets te drinken? We hebben…’

‘Nee, dank je.’ Keisha’s stem had een rauw randje, waardoor Serena onverschillig

haar ouders optrok en toen maar lachte. Keisha besteedde er geen aandacht aan.

‘Dennis, ik denk dat we beter naar huis kunnen gaan. Het is al rond etenstijd.’ Ze keek

hem niet aan en stond over de box gebogen om haar dochter op te pakken. ‘Kom je,

liefje? Ga je lekker met mama mee naar huis, hmm?’

Nena leek het helemaal niet ‘lekker’ te vinden. Jammerend omdat ze ineens uit die

lekkere comfortabele box was gehaald legde ze haar hoofd op Keisha’s schouder.

‘Nou, orders van de baas!’ Dennis sloeg zijn laatste wijn achterover. ‘Ik ga nog even

Kay gedag zeggen. Hem veel plezier wensen met z’n vrienden in de bios vanavond.’

Met Dennis boven – daar waar Kay en Victoria waren – waren Serena en

Keisha alleen in de kamer. Zij merkte wel dat Keisha niet zo blij was haar man hier

aan te treffen. ‘Dennis heeft aangeboden even voor taxi te spelen. Kay heeft een

vriendinnetje te logeren die opgehaald moest worden.’

Keisha glimlachte nog eens dat ene lachje wat Serena een ongemakkelijk gevoel

bezorgde. Het leek wel alsof ze het Dennis kwalijk nam. Wat het ook moge zijn met

Keisha, Serena wist wel dat ze niet verder wilde vertellen. ‘Ik hoorde dat Evi jullie ook

heeft gebeld voor dat feestje. Leuk, hè! Is wel weer eens gezellig, dacht ik zo!’

Voor Keisha erop in kon gaan, een poging de haast aanraakbare spanning tussen

hen tweeën te doorbreken, sprong Kelson op. ‘Ik mag ook mee, toch?! En Kay ook!’

‘Mee waarheen?’ Klonk het vanaf de trap. ‘Oh! Keisha!’ Kay stak bij wijze van een

begroeting even zijn hand op naar zijn tante. ‘Wacht, bedoel je dat feest van Evi?’

‘Ja!’ Kelson keek stralend naar zijn broer op. ‘Jammer dat jij er dan niet bij bent, Vic.’

‘Toria,’ lispelde Victoria. ‘Vic-toria.’ Ze had het nu al zó vaak gezegd. Met tot spleet-

jes geknepen ogen keek ze naar Kay: Kelson had dat van hem. Dat was gewoon zo.

Kay lachte hard en stak zijn tong uit; hij wist precies waarop hij Victoria kon pakken.

Hij wist dat ze er een hekel aan had als iemand haar Vic noemde. Lachend gaf hij

Kelson een high five. ‘Hadden je ouders maar een naam moeten kiezen die niet af te

korten is. Zoals Kay!’ Kay glimlachte naar zijn moeder en biologische vader en lachte

nogmaals. ‘Maar kun je er écht niet bij zijn dan? Ik bedoel, dan kan je zien hoe maf

Dennis kan dansen.’

‘Ja, net als laatst!’ Kelson ging vlak voor Dennis’ neus staan. ‘Toen je hier was en dat

ene irritante liedje weer op TMF was!’ Hij keek achterom naar Serena. ‘Weet je nog?!’

Keisha’s gekuch klonk door de kamer. ‘Tot bij het feest aanstaande vrijdag dan, hè.’

‘Gaan jullie morgen niet naar de verjaardag van Yara, Wende en Marijn morgen?!’

Kelson trok een pruillip naar Dennis en sloeg zijn armen om zijn middel. ‘Je móét!’

‘Kelson!’ Victoria lachte en roste zijn haar door de war. ‘Van wie heeft hij dat op-

dringerige toch?’ Plagerig keek ze over naar Kay, die haar in haar zij prikte.

‘Tegen zo’n pruillip kan ik niet op,’ verzuchtte Dennis. ‘Maar natuurlijk komen we!’

Thuis gooide Dennis de sleutels op het kastje en wilde doorlopen naar

boven om nog even achter de computer te kruipen.

‘Dennis?’ Klonk het vanuit de keuken. ‘Kun je even komen?’

Met een glimlach sloeg Dennis zijn armen vanachter om Keisha’s middel. Ze werkte

zich ogenblikkelijk los uit zijn armen. Strak keek ze hem aan. ‘Wat was dat allemaal?’

‘Och.’ Dennis lachte bij de herinnering aan Kay’s opgewonden gedrag. ‘Kay gaat

vanavond naar de film met een hele groep en vanavond gaat hij bij Victoria logeren.

Net toen ik afscheid kwam nemen, vertelde hij aan haar hoe verliefd Kay is op een

meisje van badminton. Serena paste op Kelson en Robyn, Nienke…’

‘Daar heb ik het niet over.’ Keisha’s woorden klonken kil en afstandelijk. ‘Ik heb het

over het feit dat je me helemaal niet laat weten waar je uithangt. Ik was doodongerust!

Je telefoon ligt gewoon boven over te gaan. Je hebt nog niet eens een briefje

achtergelaten!’ Keisha’s stem sloeg over en ze pauzeerde even. ‘Kom ik daar,’

vervolgde ze, met haar vinger aan de overkant van hun huis – Nienke en Serena’s

huis – gepriemd. ‘En dan zit jij met een arm om haar heen. Een árm om haar heen?!’

Keisha keek woedend op naar Dennis’ gezicht.

Dennis was met stomheid geslagen. Hij vroeg zich inderdaad hetzelfde af: Wat was

dit allemaal? Een zenuwachtig lachje ontsnapte uit zijn keel. ‘Liefje, er is één ding dat

je moet weten en dat is dat je ernaast zit als ik denk wat dit is wat ik denk.’ Hij pro-

beerde de blik van zijn vrouw te vangen. ‘Serena en ik hebben…’ Samen een zoon.

Samen een dochter. Samen twee kinderen. ‘Wij hebben samen een heel speciale

band.’ Wat kon hij doen of zeggen om Keisha te overtuigen? Dat was toch waanzin?

‘Dennis…’ Keisha had Dennis niet aangekeken terwijl hij sprak. Daar was een reden

voor. Haar ogen waren nat van de tranen en haar stem klonk kleintjes. ‘Ik heb ook wel

door dat er iets speciaals tussen jullie is. Waarom zit je anders met je armen om haar

heen?’ Keisha sloeg haar ogen op en er ontstapten twee kleine stroompjes uit de oog-

hoeken. Ze schudde haar hoofd en draaide zich van hem af. ‘Wees eerlijk. Ga jij…’

‘Keisha, ik bén eerlijk!’ Riep Dennis wanhopig. ‘Waarom zou ik… Ik ga daar nooit…’

‘Ga je daar nooit vaker heen als ik er niet ben?!’ Onderbrak Keisha haar man, nu

ook schreeuwende. ‘Nou, vertel op! En lieg niet tegen me, want ik hoorde wat Kay zei.

Jij bent daar al véél vaker geweest terwijl ik het niet wist, hè?! Zeg op!’

Dennis leunde tegen het aanrecht en staarde naar de neuzen van zijn schoenen. Hij

had de tranen in zijn ogen. Hij was de wanhoop nabij. ‘Uiteraard ben ik daar vaker

geweest als jij er niet was. Mijn zus woont daar, mijn zwager woont daar. En de

biologische moeder van mijn kinderen. Ik…’ Dennis slaakte een zucht, voelde zich

immens schuldig. Waarom had hij dan ook niet gewoon een briefje achtergelaten? ‘Ik

had je moeten zeggen. Als ik had geweten dat je er zo’n punt van zou maken…’

Afwachtend keek Dennis naar Keisha op.

‘Natuurlijk maak ik er een punt van. Die dingen die Kay zegt… Hoe Kelson tegen je

doet…’ Keisha schudde opnieuw met haar hoofd, probeerde het beeld van Nena en

Robyn samen in één box te vergeten. ‘Hoe Serena naar je lacht. Jullie zijn…’

‘Keisha…’ Dennis slikte en draaide bij zodat ze elkaar wel in de ogen moesten kijk-

en. Zodat ze kon zien dat ze niet de enige was met de tranen in de ogen. ‘Af en toe

moet ik gewoon even weg. Ik kan niet de hele tijd thuis zitten als ik niet werk. Ik dacht

dat je dat wel wist. Dat je…’ Dennis zuchtte, zocht naar woorden. ‘Ik moest gewoon

even nadenken. Soms kan dat gewoon even niet hier.’

‘Dus dan ga je naar háár?’ Keisha voelde een steek van jaloezie. ‘Wanneer ben ik…’

‘Jij bent er altijd voor me,’ beantwoordde Dennis haar vraag voor ze die stelde. ‘Al

zijn er ook dingen die…’ Ik niet met jou bespreken kan. Die ik zelf moet oplossen, of

met de hulp van vrienden. ‘Soms kan een vriend beter helpen.’

‘Een vriend,’ hoonde Keisha. ‘Niet te geloven. Sander is je beste vriendin en dan ga

je naar háár. Ik kan mijn oren niet geloven. Het klinkt gewoonweg zó slap.’

Dennis dacht ineens terug aan de tijd dat ze nog allemaal op de universiteit zaten.

Justin had ineens bij Serena en Nienke aan de deur gestaan. Hij dacht dat Jim hem

bedroog, omdat hij hem samen had gezien met één of andere man in de stad. Dat

bleek later Jims oudere broer Richard te zijn. Ze hadden elkaar in geen jaren gezien.

Dennis was er uiteraard geweest voor z’n tweelingbroertje. De uren waarop nog niet

was uitgekomen dat Richard Jims broer bleek, Justin huilend bij Nienke en Serena op

de bank zat en zij met z’n allen bij elkaar waren gekomen om hem te steunen en de

boel uit te zoeken…

Een fractie van een seconde had Dennis zich voorgesteld hoe het zou zijn als hij van

zijn geliefde zou weten dat zij vreemdging. Hij wist dat de rest van hun vriendengroep

zich hetzelfde voorstelde van hun partner. Niemand wilde zoiets meemaken.

Al had hij dan nog zo’n losbandige geschiedenis: nooit van zijn leven. Dennis dacht

dat Keisha wel had begrepen dat hij na dat voorval nooit zijn geliefde zou bedriegen.

Ze kenden elkaar al jaren, vanaf de universiteit al! Plotseling voelde Dennis woede

opwellen. ‘Je weet toch dat ik dat nóóit zou kunnen!’ Schreeuwde hij. Boos smeet hij

een bord in de gootsteen, waarop Keisha ineen kromp. ‘Serena is de vrouw van mijn

zús! Denk jij dat ik Nienke zoiets zou aandoen? Of Kay, Robyn, Nena? Dat ik mezelf

zoiets… dat ik jóu het zou aandoen?’ Dennis was tegen de keukenkastjes in elkaar

gezakt en op de vloer beland.

Dat hij niets meer scherp zat kon hem niets meer schelen. Hij kon zich niet heugen

wanneer hij voor het laatst zo had zitten janken. Zo lang het maar hielp om Keisha te

overtuigen. ‘Ik heb je niet bedrogen. Ik zou je nooit bedriegen. Ik hou van je.’

Keisha liet zich naast Dennis op de grond zakken. Zou hij dan toch de waarheid

spreken? ‘Soms kan… ik me gewoon niet voorstellen dat… dat wij het volhouden.’ Ze

dacht aan een paar maand terug, toen ze ruzie hadden gehad over een tweede kind.

Dan vroeg ze zich af tot in hoeverre Dennis en zij hetzelfde wilden in het leven.

‘Lief,’ zei Dennis vermoeid en door een waas van tranen. ‘Waarom zou er sprake zijn

dat we dat niet zouden? Ik hou van jou. Ik wil jou. Niks en niemand anders. Ik…’

Keisha keek Dennis in zijn donkerblauwe ogen en drukte haar lippen vurig op de

zijne. Hij had gelijk. Natuurlijk hield hij ook van haar. ‘Het spijt me,’ fluisterde ze. ‘Het

spijt me…’ Maar Dennis’ zoenen zeiden genoeg: Er was genoeg gepraat voor nu.

Kay hield Victoria tegen op het stoepje voor hun huis. Hij wist dat het tijd

was om te vertrekken. Victoria’s tante Emerald verwachtte hen over een kwartiertje.

‘Wacht even.’ Vanuit zijn ooghoeken keek hij hoe Serena en Kelson de auto gingen

halen. Zo wist hij zeker dat Victoria en hij buiten gehoorafstand waren. ‘Ik wilde je

boven de hele tijd iets vertellen. Net toen Dennis naar boven kwam…’ Kay lachte en

richtte zijn blik op de stoep. Zijn hart ging als een razende tekeer. Dit was het moment

waarop hij eindelijk iemand kon vertellen dat hij verliefd was op Leah. En niet zomaar

iemand, maar zijn beste vriendin Victoria. ‘Ik vertelde laatst toch dat ik Leah zo leuk

vind?’ Kay kreeg het voor elkaar zijn stem toch over te laten slaan, al fluisterde hij. ‘Ik

geloof dat ik verliefd op haar ben.’ Zo, dat was eruit. Kay wilde het liefst een rondje

om de tuin rennen. Wat een opluchting! Verrukt keek hij op naar Victoria’s gezicht.

‘Ja, echt?’ Victoria toverde een big smile tevoorschijn en probeerde blijheid op te

brengen voor Kay. Hij stond voor haar te stralen. ‘Ik wist het wel! En zij ziet jou ook

wel zitten,’ vulde ze in. ‘Ze heeft niets dan goeds over je te melden.’ Het was waar.

Inmiddels hadden Leah en Victoria elkaar zo vaak gesproken via msn. Het was voor

Victoria wel duidelijk. Haar vermoedens waren bevestigd: Ze waren beiden verliefd.

Onverschillig haalde Kay zijn schouders op. ‘Ik weet het niet.’ Zijn lachje verried dat

hij meer zeker was van een positief antwoord op die vraag dan een negatief.

Victoria lachte om zijn soort van verlegenheid. Iets wat Kay bijna nooit gebeurde. Ze

dwong zichzelf haar armen om hem heen te slaan. ‘Jullie krijgen nog wel wat, wacht

maar,’ fluisterde ze Kay’s oor. Een fractie van een seconde slaagde Victoria er niet

meer in om haar façade op te houden. Iets in haar zei dat ze iets anders had moeten

zeggen. Zíj vond Kay ook al tijden leuk. Leah had het ook gemerkt en dat had ze af-

gewimpeld. Ze probeerde gewoon blij te zijn voor Leah en Kay. Want als Kay Leah

leuk vond, kon Victoria het wel vergeten. Ze gunde het hem. En Leah ook, de lieverd.

‘Ko-hom! Ik wil naar Lenny toe!’ Zeurde Kelson en hij plantte zijn handen in zijn zij.

Serena lachte, maar vond het wel lastig om ineens twee dagen zonder jongens te

zitten. Kay ging met Victoria en nog wat Sims naar de bioscoop en bleef een paar

dagen bij haar tante slapen. Kelson ook, zodat hij zich met Lenny kon vermaken.

Twijfelachtig bleef Serena naar de tieners kijken. Eerder die dag had ze nog de

indruk gehad dat Kay Leah leuk vond. Maar nu hij tegenover Victoria stond... Iets van

bezorgdheid en misschien wel teleurstelling schoten door haar heen. Misschien

moest ze dan toch met Kay gaan praten over meisjes.

Victoria sputterde tegen toen Kay haar koffer wilde dragen. Serena’s glimlach keerde

terug op haar gezicht en ze schudde haar hoofd. Kay en meerdere meiden? Nee. Hij

was niet zo’n jongen. Hij was gewoon… Kay. Zo moest ze niet meer denken

‘Wij gaan naar Wietse en Sarah!’ Riep Cathelijn naar boven van onderaan

de trap. Ze wisselde een korte blik met Joey. ‘Zal ik even naar boven gaan?’

Joey schudde zijn hoofd. ‘Ik ga wel even. Wacht jij maar even in de auto.’

Er klonk zacht geklop op Iris’ slaapkamerdeur. ‘Ben je… oh.’ Joey was

enigszins verbaast Auke bij Iris op haar kamer aan te treffen. Hij lag op bed en zo te

zien was hij in slaap. ‘Wij gaan nu. Weet je zeker dat je niet alsnog mee wilt?’

Iris knikte en keek kort naar Auke. ‘Auke heeft vannacht amper geslapen,’ zei ze om

haar opa’s vraag te voorkomen. ‘Je kunt hem beter even laten.’

Iris had nog geen half uur geleden te horen gekregen van Auke dat hij zou gaan, als

afleiding voor zichzelf. Als oom wilde hij het liefst alles meemaken van zijn neefjes en

nichtjes. Pepijn zou er ook zijn, met wie hij het de laatste tijd zo goed kon vinden. Hij

was ingedommeld en nu kon hij misschien beter met rust gelaten worden, vond Iris.

‘Goed dan.’ Joey stond even besluitloos, ook wetend dat hij Auke het best kon laten

liggen. ‘Als Auke of jij je bedenkt, ben je natuurlijk altijd welkom. Dat kan ik je zo al

melden namens Sarah en Wietse. Als er iets is of als het niet gaat, moet je bellen.’

Alsof ze Cathelijn niet al zouden bellen als het nog slechter ging met Noah. Iris knik-

te enkel. Ze kon het zich niet opbrengen haar opa te zeggen dat hij iets doms zei. Hij

bedoelde het alleen maar goed. Hij wilde gewoon zeker weten dat hij zijn kleindochter

en jongste zoon met een gerust hart kon achterlaten voor een paar uurtjes.

Iris was alweer zes dagen terug van vakantie. Toch leken het wel zestig

jaar. in de tussentijd was de tijd zo traag voorbij gekropen, maar leek het tegelijkertijd

alsof er al een triljoen dingen waren gebeurd.

Iris besefte zich dat ze de afgelopen dagen maar moeizaam was doorgekomen. Ze

had slecht geslapen en wachtte na een paar dagen tot Cathelijn uit haar werk kwam,

enkel om te horen of zij nog nieuws had gehoord over Noah. De uren dat ze sliep

waren hazenslaapjes die ze deed waren onrustig en ook ondiep. Voor Auke ging het

al niet veel anders. Iris was jaloers op het feit dat hij zo midden op de dag beter kon

slapen dan zij dat kon. Het liefst wilde ze ook even alles vergeten.

Al hadden Melvin en Krijn een amper een band met Noah, ze probeerden alle begrip

voor Iris en Auke te tonen. Hun opa en vader, Joey, had ook een lastige tijd. Hij deed

geen enkele moeite zijn emoties te verbergen, maar was er minder goed in om ze

bespreekbaar te maken.

De enige keer dat Iris bij Sander op bezoek was gegaan, was zodra hij zes dagen

terug was gekomen uit het ziekenhuis. Zijn huis was al een bende en Iris vroeg zich af

wat hij op het moment deed. Ze wist dat haar oma hem zou overtuigen vrij te nemen,

ook al wilde hij iets omhanden te hebben. Hij was net als hen totaal gesloopt. Iris

wilde het liefst met hem praten, maar durfde niet. Bang dat Sander haar zou

buitensluiten, haar niet zou willen belasten met zijn emoties. Dat hij zou denken dat

ze al genoeg zou hebben aan haar eigen pakket op het moment.

Zes dagen. Zeven dagen terug zat Iris nog met Tim voor een kampvuurtje. Met zijn

trui aan, een arm van hem om haar heen. Het was vijf dagen terug sinds ze hem voor

het laatst had gezien, wat ook maar een kort bezoekje was geweest door de spiegel.

Lang had hij niet kunnen blijven. Iris had haar hoofd vol van Noah en Tim zei dat ze

zich vooral niet verplicht moest voelen langs te komen bij hem, enkel als ze dat wilde.

Tim kon er in stilte al genoeg voor haar zijn, maar weten wat ze doormaakte kon hij

niet. De enige die dat kon waren haar grootouders, Sander en Auke.

Iris keek naar Aukes blonde haren die afstaken tegen haar blauwe dekbed. Hij leek

zo volkomen zorgeloos nu hij lag te slapen. Ze had bijna zin om erbij te gaan liggen.

Vermoeid stelde haar brein zich scherp op wat er al die tijd al voor haar op het

bureau had gelegen. Haar aantekeningen van scheikunde. God, dat ook nog.

Over acht dagen had Iris haar eerste examen. Ze leerde elke dag en ze wist dat ze

moest en zou, maar echt zorgen maken daarover deed ze niet. Tegen het einde van

elk schooljaar stelde ze zich het opnieuw voor. Hoe zou het zijn als ze in het examen-

jaar zat? Hoe zou het zijn om je voor te bereiden op je examens? Hoe zou het zijn om

ze daadwerkelijk te maken? Op de laatste vraag kon Iris zichzelf nog geen antwoord

geven. Wat ze wel wist, was dat alles wat ze zich bij de voorbereidingen had voor-

gesteld anders had geleken. Alles waaraan ze echt dacht was Noahs dood.

Nog één dag. Dan was het een week nadat ze de vochtophoping hadden gecon-

stateerd. Er was nog altijd niets veranderd. Dat zou betekenen dat ze morgen de anti-

biotica, sondevoeding en het infuus zouden stoppen. Noah was ten dode opge-

schreven. Iris wist dat hij nu wel lang genoeg had geleden. Toch voelde het onwerk-

elijk dat hij er straks niet meer zou zijn. Het idee deed Iris een brok in haar keel vorm-

en. Ze wilde er niet aan denken wat er dan allemaal zou gebeuren. Hoe haar opa dan

zou zijn. Hij zou dan enig kind zijn. Iris besefte zich ineens dat het haar een enorm

eenzaam vooruitzicht zou lijken als ze zonder Krijn zou komen te zitten. Ruw schudde

ze haar hoofd: zo mocht ze niet denken.

Auke slaakte een zucht en draaide bij. ‘Hé,’ deed hij naar Iris.

Iris voelde de tranen over haar wangen stromen terwijl ze op het bed ging liggen.

Aukes armen voelden extra warm en veilig om haar heen. Zonder beiden iets te zeg-

gen sloten ze hun ogen. Iris merkte niet eens meer hoe haar tranen droogden.

Het daglicht leek haast afgestemd aan Iris’ humeur: Grijs en grauw. Al was

de temperatuur zoals gezegd redelijk. Wonderbaarlijk genoeg had ze beter geslapen

dan de afgelopen dagen, maar ze was nog steeds ongelooflijk duf.

Duf of niet: het stond haar meteen weer bij welke dag het was. Vandaag zouden ze

het stoppen in het ziekenhuis. ‘De stekkers eruit halen’. Ze had het haar oma al zo

vaak horen zeggen. Dan ging het over willekeurige patiënten. Niet over Noah.

‘Iris.’ Sanders stem klonk dik en schor. Hij keek niet eens om. ‘Hoi.’

In stilte ging Iris naast Sander in het gras zitten. Hieraan begon ze langzamerhand te

wennen. De afgelopen drie dagen had Sander bij hen geslapen. Joey had erop ge-

staan. Natuurlijk had Sander het aanbod eerst tweemaal afgeslagen.

Elke dag was er die lucht van de sigaretten in de ochtendlucht. ‘s Middags na de

lunch en ‘s avonds na het avondeten en nog talloze keren tussendoor. Zelfs Iris viel

het op dat Sander meer was gaan roken, al had ze hem daarvoor in geen tijden zo

vaak achter mekaar gezien als nu. Toch zei ze er niets van: ze vond het prettig dat er

toch iets van regelmaat was in deze rare, onwerkelijk aanvoelende dagen.

‘Ik ga even douchen,’ meldde Sander zodra hij zijn sigaretje op had. Iris bleef buiten

alleen achterliet.

Auke stond boven in de deuropening van Iris’ kamer. Hij had wat simpels

aangetrokken. ‘Ik wil niet shit klinken,’ zei hij zacht. ‘Doe gewoon dat ene vestje aan

waarvan Noah altijd zei dat het echt jouw vest was. Het ziet er casual uit.’

Iris keek haar oom schuin aan. Haar ogen liepen alweer vol met tranen en knikte,

zodat ze over haar tranen biggelden. ‘Dank je wel,’ zei ze schor. Hij had gelijk. Noah

zou niet willen dat ze één of ander net iets uit de kast zou trekken. Iets dat ze nooit

droeg. Iets wat niet bij haar paste, iets wat niet ‘Iris’ was.

Ze was alweer alleen in de kamer op het moment dat ze zich wilde gaan omkleden.

Het was half elf en haar opa en oma waren elk moment hier vanuit hun werk.

Over een half uur waren ze in het ziekenhuis verwacht voor het afscheid nemen.

Iris’ notitiebriefje met wat ze nog tegen Noah wilde zeggen brandde in haar

broekzak. Dingen die hij, door zijn coma, waarschijnlijk niet eens hoorde. Maar je wist

maar nooit. Je hoorde ook zo vaak op tv dat het wel mogelijk was. Iris hoopte in elk

geval vurig dat hij haar horen zou. Dat waar hij kwam een vredige plek was, met veel

gezondheid. Al wist ze niet eens goed of ze daarin geloofde.

Iedereen schrok op toen de telefoon ging. ‘Ik neem ‘m wel,’ zei Auke zacht.

Iris wilde overeind komen. Sander versperde haar de weg en hun blikken kruisden.

‘Hij moet even wat te doen hebben.’ Sanders ogen keken kalm in die van Iris.

Auke was inderdaad enorm zenuwachtig, merkte Iris nu pas op. Iets wat je normaal

wel op moést vallen. Ze opende haar mond om iets te zeggen, die akelige stilte weg

te halen. Toen zei Auke zijn naam en luisterde iedereen in stilte naar wat hij zei.

‘Je spreekt al met Auke, pa.’ Er ontsnapte een giechel uit zijn keel. Normaal konden

de jongens Joey wel schieten als hij Melvin voor Auke aanhoorde of andersom. Het

korte gesprek dat daarop volgde, bestond vooral uit ja’s en ohs. Niemand besteedde

er echt aandacht aan toen Auke ophing. Iedereen was in gedachten verzonken. Ieder-

een, behalve Krijn.

‘Had ze nog iets bijzonders te melden?’ Zijn toon verried dat hij het antwoord eigen-

lijk al wist. Hij vroeg het enkel om zijn ergernis hardop te kunnen over het feit waarom

ze dan überhaupt nog belde.

Iris was nu al iets aan het bedenken om tegen Krijn in te gaan als hij dat zou doen,

want ze kende hem door en door.

Aukes antwoord verraste hen echter allemaal. ‘Ja,’ zei Auke langzaam. ‘Ik… Noah is

bijgekomen. Mam is zo hier. We mogen naar hem toe, eventjes.’

Het grote huis waar ze nu voor stonden herkende Iris nog amper. Ze was er

vaak genoeg langs gefietst of gereden, maar was nooit zo dichtbij geweest.

‘Jezus, ik zou bijna niet beter weten of Evi heeft net zoveel kinderen als jullie,’

merkte Krijn op tegenover zijn grootouders. Hij had gelijk. Het huis was een enorme

villa. Geen huis waarin je woonde als je een echtpaar richting zestig was met een

dochter die bijna op kamers ging.

Het eerste wat Iris zag was een hoofd met blond haar en even dacht ze dat haar

hart stilstond. Toen zag ze dat het wel een gezicht was wat erop leek, maar dan zo-

veel jaar ouder en de vrouwelijke variant dat Iris haar blik afwendde. ‘Evi!’

Joey, Cathelijn en Evi begroetten elkaar uitbundig. Alex stak zijn hoofd om de deur

en wenkte hen dat ze mochten door lopen.

Binnen klonk er een enorm kabaal: zo te merken waren zij niet als eersten hier. Er

waren al heel wat Sims. Sommigen van hen herkende Iris niet eens. Dat waren vast

kennissen van Alex of zo.

‘Tim, wat leuk dat je ook bent meegekomen,’ klonk het vanuit de hoek van de woon-

kamer. Iris herkende zijn stem meteen. Sander duwde zich van de muur af en kwam

op hen afgelopen. Zijn ene hand gevuld met een wijnglas, zijn andere in zijn broek-

zak. Op zijn wangen lichte blosjes van de alcohol en een voorzichtige glimlach om zijn

mond. Iris kon het niet laten eenzelfde gezichtsuitdrukking over te nemen. Het feit al-

leen al dat hij weer kon lachen maakte haar ook blij.

‘Sander,’ zei Tim. Hij grinnikte en wist zich geen houding te geven. Om Sander te be-

groeten met een handdruk was niet Tims ding, maar hij had hem nog niet vaak ge-

noeg gezien om hem te omhelzen. Gelukkig voor hem merkte Iris dat op.

‘Wij lopen even door,’ meldde ze in het algemeen tegen de Sims in hun buurt. In

tegenstelling tot Iris en Tim bleven Cathelijn en Joey wel bij Sander staan om te prat-

en. Kort wisselde Iris een blik met Sander: ze zou later terug komen om te praten. Hij

staarde haar na en Iris wist niet of hij het nu begrepen had of niet.

‘Iris!’ Kelson kwam op zijn nichtje afgestormd. ‘Eindelijk, daar zijn jullie!’ Dat moment

besefte Iris zich dat Kelson ook Tim bedoelde en ze lachte. ‘We zochten jullie al!’

‘Oh?’ Tim keek geamuseerd van Kelson naar Iris en terug. Zelfs zonder zijn litteken

had Tim het jochie nog herkend: onontkoombaar Kay’s pleegbroertje. Wat was hij

gegroeid! ‘Wat is er dan? Waarom zocht je ons?’ Glimlachend keek Tim Kelson aan.

‘Nou,’ begon Kelson terwijl Mira naast hem opdook. ‘Abel wil weten of je nu eindelijk

Bram eens hebt meegenomen, zodat hij hem kan inmaken met XXS4! En ik heb al

heel vaak geoefend met Kay en ik wil ook graag strijden!’ Verrukt keek Kelson op naar

Tim, tot hij merkte dat ze met z’n tweeën voor hem stonden. ‘Hij is er niet, hè?’

‘Wil je graag strijden? Wat zijn dat nu weer voor woorden?’ Justin keek met een

schuin hoofd naar zijn neefje, quasibang. ‘Je gaat toch niet vechten, hè?’

‘Jawel!’ Kwam Abel tussenbeide. ‘We zijn op oorlogspad. Maar Bram is er niet bij?

Nog altijd niet? Ook al heb je dat al tig jaar geleden beloofd?’ Met samengeknepen

ogen nam Abel Tim op. Die stond hèm op zijn beurt in zich op te nemen.

Abel was ook al zo gegroeid! Als je sommige familieleden van Iris even niet zag, wist

je niet wat je overkwam. Iedereen was enorm gegroeid en Tim kon maar nooit

wennen aan het feit hoe uitheemse Sims sneller oud werden dan zoals bijvoorbeeld

hij, omdat hij in een magiewereld leefde. ‘Nee, Bram is er niet,’ bracht hij uit.

Abel stompte Tim speels tegen zijn arm, waarbij hij per ongeluk tegen Emma aan-

stootte. Ruw draaide zij zich om en wilde flink uitvallen tegen waarvan ze dacht dat

het Abel was, tot ze zag dat het Tim was. ‘Tsst!’

Tim mompelde iets van een verontschuldiging en Abel legde een arm op Emma’s

schouder, die ze er geërgerd weer afschudde voor ze verder ging met het gesprek dat

ze met Pepijn voerde. ‘Kom, we gaan ergens anders heen,’ zei ze luid tegen hem.

‘Let maar niet op hen,’ zei Abel. ‘Soms zijn ze gewoon… vaag.’ Hij haalde zijn

schouders op alsof hij het dagelijks meemaakte. ‘Gaan jullie mee naar de achtertuin?

Daar is de rest ook. Dan kunnen jullie Johan ontmoeten.’

Veerle, Simone en Esmée liepen met zijn drieën door Evi’s huis. Af en toe

wierp Simone een schichtige blik over haar schouder. Cooper glimlachte kort naar

Simone, waardoor ze zich een stuk beter voelde. Naast hem stond Stan, die haar

meteen een rotgevoel had bezorgd.

Simone wist dat Stan ook zou komen. Toch duurde de blik tussen hen maar een

paar seconden – korter dan ooit tevoren. Bijna alsof hij haar niet aan wilde kijken. Het

leek haast wel alsof er iets was veranderd sinds Simone Cooper had vertelt wat er

tussen Stan en haar was voorgevallen.

Nu richtte Simone haar blik op Cooper, die haar een knipoog gaf. Een gevoel van

rust overspoelde haar. Ze leek minder bang voor Stan met Cooper in de buurt. Veilig

zelfs, leek het zowaar. Desalniettemin was dat niet het enige gevoel dat Cooper haar

tegenwoordig bezorgde.

Vanuit haar ooghoek zag Simone nog net hoe Jordy bijdraaide toen ze weg wilde

lopen. Jordy had kennelijk gemerkt dat Coopers aandacht even ergens anders naar

uit was gegaan dan het kennismakingsgesprek met Maite, de dochter van Alex, en

volgde zijn blik.

Simone glimlachte naar haar vriend en wilde wederom wegdraaien. Hun blikken

hielden elkaar net iets te lang vast, of verbeeldde ze zich dat nou?

‘Hé, sta je weer te dromen over je geheime lover?’ Riep Esmée plagerig en op zo’n

volume dat iedereen het horen kon die maar wilde. ‘Ga je mee naar de keuken? Het

schijnt dat er daar lekker spul te krijgen is.’ Zelf liep ze richting wat de keuken bleek.

Veerle trok een gezicht naar Esmée om haar opmerking en legde een hand op

Simones schouder. ‘Gaat het wel goed met je?’ Fluisterde ze tegen haar.

Met een vreemd gevoel keek Simone op naar haar vriendin. ‘Hè? – Ja hoor.’ Ze

dwong zichzelf te glimlachen terwijl ze getweeën naar de keuken liepen. Ze was nog

steeds in de war van daarnet. Jordy had haar op zo’n manier aangekeken waardoor

ze zich afvroeg… wist Jordy soms wat er tussen Stan en haar was gebeurd?

Een eindje van het groepje tieners vandaan waren Evi, Joey en Cathelijn

neergezegen. Victor en Naomi waren er ook bij komen zitten en Evi had een tijdje

enthousiast met hen lopen babbelen. Ze had geprobeerd Sander over te halen bij hen

te komen zitten. Ze herinnerde zich nog goed hoe goed hij vroeger met Victor en

Naomi bevriend was geweest.

Het was voor Evi een vreemde gewaarwording dat Sander nu even liever geen hele

hordes Sims om zich heen had. Normaliter was ze anders van hem gewend. Uiter-

aard wisten ze enigszins van de toestand die er met Noah speelde, via Joey en Cath.

Desalniettemin was Sander niet een persoon om zijn gevoelens open en bloot te

delen met zijn vrienden, schatte ze in. Ze kon zich niet voorstellen dat het ooit zo was.

‘Het is me wel wat,’ zei Victor, alsof hij Evi’s gedachten kon lezen. ‘Van Noah, bedoel

ik. Veerle vertelde wat ze van haar opa had gehoord toen ze bij ons was,’ verklaarde

hij met een glimlach tegenover Joey. ‘Dat hij uit zijn coma is gekomen.’

Joey’s gedachten dropen gelijk af naar zijn oudere broer. ‘Met minimale reflexen,’

voegde hij eraan toe. ‘Dat wel. Hij begrijpt wel wat er is gebeurd.’ Of hij het onthouden

zou, wist niemand. Aan de ene kant hoopte Joey voor één keer in zijn leven dat Noah

het niet onthouden zou. Alles moest zo pijnloos en moeiteloos mogelijk verlopen.

Cathelijn zag dat het met haar man niet ging. Bemoedigend kneep ze in zijn hand.

‘Dat van de reflexen houdt in dat hij het onder andere niet meer voor elkaar krijgt te

praten. Hij kon‘ja’ en ‘nee’ antwoorden door met zijn ogen te knipperen, maar

verder…’ De stilte aan tafel duurde zo lang dat het ongemakkelijk begon te worden.

‘Gelukkig heeft hij geen pijn,’ probeerde Cathelijn het van de zonnige kant te bekijken.

Sander stapte op dat moment de veranda op. Hij hoorde waarover er werd gepraat

en kreeg spontaan de neiging zich om te draaien. Hij wilde het niet hebben over zijn

vader die zo goed als op sterven lag. Maite ontnam hem de kans. Diep vanbinnen

voelde hij ergernis opborrelen jegens zijn stiefzusje toen zij riep: ‘Hé, jongens!’

Alle vijf de ouders keken vijf op naar de veranda, waar ze Sander en Maite samen

zagen staan. Evi glimlachte breeduit: ze vond het altijd fijn te zien als Maite en Sander

samen stonden te praten. Haar arm strekte ze uit om hen te wenken. ‘Kom erbij!’

Maite keek op naar Sander en knikte richting de tafel. ‘Kom! Want jullie moeten me

toch echt even uitleggen wie wie is en zo.’

Sander stond nog even te twijfelen, maar Maite was niet zo iemand. Ze duwde

Sander zachtjes in zijn rug om hem mee naar de tafel te krijgen.

‘Komt u maar, komt u maar,’ lachte ze.

‘Wat zijn het veel kinderen, zeg! Je hebt weleens verteld dat de familie van jou groot

is, maar Jezus!’ Maite keek van Evi naar Sander en terug. ‘Jullie zijn Cathelijn en

Joey, dat weet ik. Jullie heb ik weleens ontmoet. En jullie zijn?’

In het kort stelden Victor en Naomi zich voor. Ze deden een poging hun kinderen

aan te wijzen, maar niet iedereen was overal te bekennen. ‘Onze tweeling is bevriend

met de kinderen van Sarah en Wietse,’ legde Victor daarbij uit.

‘Wietse is mijn oudste zoon,’ vulde Cathelijn aan. ‘Veel om in één keer te bevatten.’

‘Te veel, moet ik je wel melden,’ klonk er een vierde mannenstem achter Evi.

‘Oh, Richard! Wat leuk dat je met Leslie mee bent gekomen!’ Evi kwam direct over-

eind om haar vriendin en diens man te omhelzen. ‘Zijn de drie kinderen ook mee?’

Emily had Amber al meegesleurd naar waar onder andere Kay, Abel en Emine zat-

en. Er klonk luid geroep toen ze daartussen Johan ontdekten, die al met Mira en

Kelson aan de babbel was geslagen. Het groepje ouders volgde Richards blik.

‘Jij moet Justins broer zijn!’ Verstoorde Maite het moment waarop ze vast dachten

‘mijn god wat zijn ze toch met veel’ of iets in die richting. Leslie was al vaker over de

vloer gekomen, omdat ze bevriend was met Evi. Richard daarentegen had Maite tot

nu toe alleen nog maar gehoord. ‘Justin, die getrouwd is met… Jullie zoon,’ richtte

Maite zich tot Joey en Cathelijn, die begonnen te lachen.

‘Juist andersom. Jim is mijn broertje en hij is met Justin getrouwd. Dát is hun zoon,’

grinnikte Richard. ‘Maar je begint het te leren, denk ik! – Richard, inderdaad. Jij moet

dan Maite zijn?’

Maite knikte en plofte tegelijkertijd met de rest weer neer in haar stoel. ‘Jullie hebben

drie kinderen,’ begon ze. ‘Amber, Emily… en?’

‘Olivier,’ vulde Leslie lachend aan. ‘Die met het vlassige haar, bij het roodharige

meisje. Dat is Mira, de dochter van Naomi en Victor. Ik weet niet of je haar kent?’

Zo ging het nog een tijdje door en Sander moest moeite doen zich niet te vervelen.

Met de minuut snakte hij meer en meer naar een sigaret. Toch was hij Maite dank-

baar. Op deze manier hield ze het gesprek wel op een ander onderwerp dan Noah.

‘Zij gaan ook studeren aanstaand jaar?!’ Riep Evi uit toen ze hoorde dat Sarah en

Wietses oudste dochter en diens vriendje naar de universiteit zouden gaan. ‘Dus die

zitten ook al in de examens. Net als jij dus!’ Verrukt keek ze naar Maite, die knikte.

‘De vierling zit ook in de examens,’ plakte Joey er achteraan. ‘Maar dat wist je al.’

Sanders gedachten werden in één klap terug geroepen door die woorden. Iris zou

dus binnenkort ook gaan studeren. Sander glimlachte om zijn eigen studententijd.

Onwillekeurig schoot zijn blik de kant op waar Tim en Iris daarstraks hadden ge-

staan. Inmiddels hadden ze zich kennelijk van Kay en consorten weten te bevrijden

en stonden ze in de woonkamer te praten met Veerle en wat vrienden van haar.

Het klopte nog altijd niet als Sander zag hoe Tim zijn arm om Iris heensloeg. Het zag

er veel te intiem uit voor als je je in gezelschap bevond, veel te klef. Iris paste daar

helemaal niet naast. Zo goed kende hij haar wel. Het was niks voor haar.

‘Of niet, Sander?’ Evi keek haar zoon aan voor een bevestiging. ‘Jij zou toch foto’s

maken vandaag? Had je je camera niet ergens boven neergezet?’

Sander begreep de hint en kwam overeind. ‘Ja, ik ga dat ding wel even zoeken.’ Het

was vooral dat hij het ding had meegenomen naar zijn moeder voor als hij zich ver-

veelde en hij zich geen houding wist te geven.

Onderweg naar boven merkte Sander dat hij geen seconde te laat was ver-

trokken. De deurbel ging, wat betekende dat er nog meer visite zou komen. Daar

hoefde Sander de eerste paar minuten even niks van mee te krijgen. Er was maar

één ding waar hij nu zin in had en dat was een sigaret.

In de keuken begon Simone zich stierlijk te vervelen. Esmée bleef maar om

Alex heen hangen, zogenaamd geïnteresseerd in het eten dat hij maakte. Hij vertelde

dat hij een eigen restaurant runde waar Esmée vast nog een keer zou langskomen.

‘Zullen we je anders helpen met de hapjes rond te delen?’ Stelde Veerle voor. Ze

knipoogde naar Simone. Die keek Veerle aan alsof ze gek was geworden. Het enige

doel dat Veerle had, was dat Esmée eens wat afstand hield van Alex.

Esmée wist zelf ook wel dat ze duidelijk liet merken dat ze niet vies was van Alex.

Verrukt liet ze zich van het aanrecht glijden. ‘Ja, Alex,’ stemde ze in met Veerles idee.

‘Die gevulde hapjes en zo.’ Ze ging achter hem staan en Veerle giechelde zachtjes.

Met een glimlach draaide Alex zich om, waardoor Esmée ineens in zijn gebiedje

stond. ‘Weet je, Esmée. Daar in dat kastje liggen wat dienbladen. In de kast ernaast

staan wijnglazen. Willen jullie die vullen en ronddelen?’

Aan zijn snelle handelen merkten de meisjes dat Alex een kok was die gewend was

dat er snel en efficiënt werd gewerkt in de keuken en dat hij meestal de rest van de

ploeg aanstuurde. Gedwee volgden ze zijn ideeën op. Onderling wisselde Veerle een

blik met Esmée, die deed alsof haar neus bloedde. Hoezo seinde Veerle telkens van

haar naar Alex en terug?

‘Wat ben ik toch blij met zulke fijne hulpjes als jullie.’ Alex hield de deur voor

hen open en keek ze na. Esmée liep achteraan en keek nog even om.

‘Moet je dat zien,’ mompelde Emma. Van een afstandje had ze alles gevolgd. Pepijn

ook. Hij wilde Emma mee naar buiten zien te krijgen – onderhand had hij het binnen

ook wel weer gezien – tot hij zag hoe Esmée over haar schouder keek.

‘Jezus,’ grinnikte hij. ‘Ik geloof dat Alex haar dubbelzinnig dankbaar is,’ merkte hij op.

Emma verslikte zich in haar drinken en al keek Esmée niet op, ze wist dat ze het ge-

hoord moest hebben. Net goed. Moest ze zich maar niet zo als een slet gedragen,

vond Pepijn. Hij keek Emma met een twinkeling in haar ogen aan.

Simone voelde haar wangen rood aanlopen toen ze bij het groepje waren aange-

komen waar ook Stan en Jordy stonden. Met Cooper. Ze liet bijna het dienblad

omkiepen toen ze Jordy een drankje aanbood en voelde zich zo mogelijk nog roder

worden. ‘Sorry,’ murmelde ze, het gelach van Stan negerend.

‘Pff, boeiend,’ deed Jordy, wat Stan direct de mond snoerde. Normaal had hij mee-

gelachen, maar zijn waarschuwende ondertoon liet weten dat het niet grappig was.

Opgelaten volgde Simone haar tweelingzus en vriendin terug naar de keuken. Daar

zette ze het lege dienblad op het aanrecht en ze voelde dat ze even op adem moest

komen. ‘Alex, waar is hier beneden de wc?’

Opgelucht haalde Simone adem toen ze alleen bleek te zijn boven, waar het toilet

zich bevond. Wat een poeha daarbinnen. Ze had echt het idee dat al die jongens daar

naar haar hadden zitten kijken, maar was des te meer verward toen ze merkte hoe-

veel invloed Jordy’s afkeuring op Stan had gehad. Als ze zelf niet zo stuntelig had ge-

daan, zou ze zich er haast beter van hebben gevoeld.

Het water op haar polsen kalmeerde haar. Als in trance keek ze naar het alsmaar

stromende water uit de kraan. Geschrokken richtte ze zich op toen ze de deur hoorde

opengaan. In de spiegel zag ze wie er achter haar was binnengekomen. Haar hart

leek een slag over te slaan.

‘Hé,’ zei Cooper met zijn scheve glimlachje. ‘Alles oké hier?’ Hij kwam zo dichtbij

staan dat het net niet dichtbij genoeg was naar Simones zin en ze concentreerde zich

op zijn piekerige haar en kleine stoppelbaardje.

Cooper stond echter dichtbij genoeg om te zien dat Simone lichtelijk zenuwachtig

was. In zijn ogen waren de vragen te zien die hij met zijn mond niet had gesteld. Hij

vroeg haar of ze nog last had van Stan, of ze zich vermaakte.

Ze knikte haast onzichtbaar. Ja, ze vermaakte zich. Er was echter één ding dat ze

dolgraag zou willen. Alsof hij het begreep, glimlachte hij tevreden en tilde zijn hand op

om haar wang te strelen. Het volgende moment drukten hun lippen op die van elkaar.

In de tuin tikte Sander Joey op zijn schouder. ‘Ik heb de camera naar bene-

den gehaald. Wil je even helpen schuiven met de tafels, zodat ik daar een hoekje kan

maken om hem op te stellen?’

Kay, die even verderop zat te kletsen met wat neefjes en nichtjes, hoorde wat

Sander zei en stond op. ‘Wacht maar, ik help wel even.’ Abel voegde zich bij hem en

met zijn vieren werd er flink wat geschoven en getild. ‘Klaar,’ zeiden Abel en Kay te-

vreden in koor.

‘Het zou enig zijn om alle kinderen er stuk voor stuk op te zetten, denk je niet?’ Mij-

merde Evi in het wilde weg. Ze wilde weleens zien hoe alle leeftijdsgenoten op één

foto kwamen te staan. Met en zonder aanhang. ‘We kunnen…’

‘Dat kan ik wel regelen!’ Enthousiast sprong Kay op een stoel en zette zijn handen

als een toeter rond zijn mond. ‘Mag ik even jullie aandacht?’ In de tuin werd het ogen-

blikkelijk stil. ‘Sander gaat zo de camera opstellen in die hoek daar.’ Kay wees over

zijn schouder. ‘Kom allemaal effe kijken zodat hij ons op erop kan zetten! – Dank u!’

Even wisselden Evi en Cathelijn een blik, wat Joey zag en schouderophalend be-

antwoordde als een ‘zo is hij nu eenmaal’. ‘Dank je, Kay.’

‘Dat is geen moeite, opa. – Kom, Abel. We gaan de rest van binnen halen!’

Iris merkte hoe Tims onzekerheid de das werd omgedaan bij het horen over

de camera van Sander. Ze stonden zowaar als twee mannen aan het ding te prutsen.

Een deel van haar wilde in de buurt blijven om te checken of alles wel goed verliep

tussen hen. Sander had van begin af aan vooral koeltjes gereageerd toen hij had ge-

merkt dat Iris en Tim wat hadden, maar de afgelopen tijd leek hij veranderd.

Onderhand was Sander op meer fronten veranderd dan hetzelfde gebleven. Iris nam

hem niks kwalijk; ze had het nog steeds met hem te doen. De momenten waarop ze

zich met een schok weer besefte wat er aan de hand was met Noah, voelde ze zich

schuldig en blij tegelijk. Blij omdat ze er even niet aan had hoeven denken. Het was

afgrijselijk om telkens dat verdriet en die vragen met je mee te slepen. Als zij het al zo

erg vond, wilde ze niet weten hoe Sander zich moest voelen.

Wat dat betreft kon ze nog altijd moeilijk hoogte van hem krijgen. Jawel, ze was in-

middels in staat om dingen uit hem los te krijgen. Iets wat haar vroeger nooit lukte. Iris

had altijd al geweten dat het enkel een façade was die Sander probeerde op te houd-

en in het bijzijn van anderen. Alleen zij die hem echt kenden wisten wat er speelde in

zijn hoofd, dat hij net zo onzeker was als ieder ander. Iris vermoedde dat Sander Tim

dan ook eindelijk had geaccepteerd en daarom nu aardiger deed tegen hem. Althans

deed hij een poging tot, maar het kwam nogal gemaakt op haar over.

‘Sta je te dromen,’ fluisterde een stem in haar oor die haar deed denken aan die van

haar oma. Toen ze zich omdraaide, sprong ze zowat in de lucht. Het was Isolde.

Een lijzige glimlach verscheen op Isoldes gezicht bij het zien van Iris’ gezichtsuit-

drukking. ‘Jij hebt vast een slecht geweten als je zo van me schrikt.’ Haar blik gleed

naar de mannen bij de camera en terug naar Iris.

Iris had het idee dat Isolde het met opzet deed. Een onprettig gevoel overspoelde

Iris. Het gevoel dat ze wel vaker had als Isolde in de buurt was. Het gevoel alsof ze

dwars door je heenkeek. Het gevoel alsof je poedelnaakt voor haar stond, naakt tot

op het bot. Het bezorgde Iris de kriebels.

‘Misschien is het tijd om met je lover op de foto te gaan,’ bedacht Isolde hardop.

‘Misschien wel, ja.’ Iris glimlachte ongemakkelijk en bleef staan, niet goed wetend

wat ze nu verder moest zeggen – of ze überhaupt iets moest zeggen. ‘Ik ga dan nu.’

Isolde wuifde haar weg terwijl ze een trek van haar sigaret nam. Zonder haar blik

van Iris af te wenden, zeeg ze neer op de dichtst bij zijnde stoel. Iris liep regelrecht op

Tim af, waardoor Isolde het niet kon laten te grinniken. Uiteraard – dat was ook nog

een lover.

Close-up Iris en Isolde.

‘Lynn belde net,’ fluisterde Iris in Tims oor terwijl ze naast hem ging zitten en Sander

de camera goed instelde. ‘Ze wilde me succes wensen met mijn examens.’

Tim glimlachte en kuste haar op haar kruin. ‘Lief van haar, hè?’ Hij zei er niet bij dat

Lynn daar waarschijnlijk alleen aan gedacht had omdat Tim het thuis over examens

en de universiteit had gehad op een moment dat Lynn bij hen was.

Plotseling voelde Iris het hevige verlangen even weg te zijn van hier. Weg van hier

samen met Tim. Het voelde ongemakkelijk om in de camera te lachen terwijl ze zich

minder vrolijk voordeed dan ze eigenlijk was. Het gebaar van haar arm om Tim zijn

schouder voelde zelfs enorm nep nu ze naar de camera keek, of eigenlijk naar wie er-

achter stond om de foto te nemen. Iris probeerde het gevoel te onderdrukken zoals ze

de laatste tijd vaker deed. Nu was de gave om te doen alsof er niets was echter op.

Een flits verblindde haar zicht voor een seconde en toen het beeld weer helder werd,

keek ze Tim schuin aan.

‘Ik heb even wat lucht nodig,’ fluisterde ze in zijn oor. ‘Ik trek het niet meer.’

Bezorgd keek Tim in haar ogen om te zien of ze duizelig was of iets. Toen hij niks

van dat alles ontdekte, knikte hij met een enigszins opgelucht gevoel. Toch zat het

hem niet lekker dat ze het kennelijk om andere redenen niet trok. ‘Laten we ergens

heengaan waar we kunnen praten,’ stelde hij voor.

Iris knikte en liep een andere kant uit dan Tim; de richting van Alex en Evi. ‘Even ge-

dag zeggen,’ liet ze hem weten. Ze wist dat hij waarschijnlijk een kort intermezzo op

het feestje in gedachten had gehad en dat ze daarna weer terug gingen, maar ze wil-

de naar huis.

Nee, eigenlijk wilde ze niet naar huis, besefte ze zich toen ze zich omkeerde van

haar familie. Ze moest ergens heen waar ze niet gestoord zouden worden. Ze moest

nadenken. Nadenken over wat ze al tijden had nagedacht, maar wat een onafge-

maakte gedachte bleef. Ze wilde niet verder denken dan waar haar gevoelens dat

toelieten. Alleen als ze eerlijk tegen zichzelf was, wist ze dat ze dat juist moest doen.

De Sims om haar heen maakten zich overduidelijk zorgen. Dit kon niet langer zo.

Noah, Sander, Tim, het feestje, alle familieleden bij mekaar, haar examens van over

minder dan twee weken en haar vertrekken naar de universiteit binnenkort… Het

werd Iris allemaal te veel. Het had al veel te lang geduurd. Ze moest het kwijt. Om te

beginnen met Tim. Als er iemand het recht had om het te weten, was hij het wel.

Vluchtig keek zij ook naar hem op in één van die lange seconden. Langer aankijken

kon ze hem niet. Dat kon ze pas wanneer ze er waren. Iris slikte een grote brok in

haar keel weg en haalde diep adem voor ze zei: ‘Kunnen… kunnen we naar het bos

gaan? Ik moet met je praten.’

Dat was een flinke hap, niet?! Vond het zelf

ook wel met schrijven en fotograferen. Weet

zeker dat mijn spel er net zo over denkt: af

en toe was het echt frustrerend met de

crashes, zeg!

Toch kan ik dit niet afsluiten zonder te

vermelden dat het súper was om weer ‘zij

aan zij’ met Marieke een update te

schrijven. Hierbij inspireerden de bands The

Police, Sting en The Ramus naast het liedje

“Fly” van Ludovico Einaudi nog extra. Weer

bedankt, Marieke. Zonder jou was ik nog

steeds in mezelf aan het mijmeren over

welke muziek ik geweldig vind en waarom.

Xx Ilse