ΤΟ Β1 ΤΟΥ 1ΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΧΙΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ

Οι μαθητές του Β1 χωρίστηκαν σε ομάδες από την καθηγήτρια Βαγιάνου Κυριακή και ανέλαβαν να μελετήσουν κατ’ οίκον την ενότητα«Η καθημερινή ζωή στο Βυζάντιο» από το κεφάλαιο «Ο πολιτισμός του Βυζαντίου».

Η εργασία ήταν ατομική αλλά η κάθε ομάδα θα αποφάσιζε ποιο/α μέλη θα παρουσίαζαν.

Μετά την παρουσίαση ακολούθησε συζήτηση στην ολομέλεια της τάξης.

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ•Απαγορεύεται τα κορίτσια κάτω των 12 ετών και τα αγόρια κάτω των 14ων να παντρεύονται.•Στους αρραβώνες υπογραφόταν συμβόλαιο που καθόριζε την προίκα της νύφης και τα δώρα του γαμπρού.•Το διαζύγιο επιτρεπόταν μόνο αν συμφωνούσαν και οι δύο.•Μέχρι και πριν τον 11ο αιώνα οι γυναίκες είχαν πολύ λίγα δικαιώματα σε σχέση με τους άντρες. Δεν συμμετείχαν στην κοινωνική ζωή και όταν έβγαιναν έπρεπε να σκεπάζουν το πρόσωπό τους. Οι πλούσιες στις εξόδους τους συνοδεύονταν από έναν δούλο.•Στα παιδιά εκτός από το όνομά τους, τους πρόσθεταν και το όνομα του πατέρα σε γενική πτώση μέχρι να καθιερωθεί το επίθετο. •Το παιδί τα πρώτα του χρόνια τα περνούσε με την οικογένεια και μετά άρχιζε να πηγαίνει σχολείο.

Βρούζος Γιώργος

ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ•Το βυζαντινό σχολείο χωριζόταν σε δύο κύκλους σπουδών: του γραμματιστή και του γραμματικού.•Στον κύκλο του γραμματιστή φοιτούσαν παιδιά από τα 7 τους χρόνια και στου γραμματικού από τα 12.•Τα παιδία μάθαιναν σταδιακά ανάγνωση, γραφή, γραμματική, ρητορική, φιλοσοφία, αριθμητική, γεωμετρία, μουσική, Όμηρο και άλλους συγγραφείς.•Το σχολείο λειτουργούσε από τα δίδακτρα που πλήρωναν οι μαθητές αλλά για τα ορφανά παιδιά υπήρχε και δωρεάν σχολείο.•Μετά το πέρας των σχολικών σπουδών όσοι είχαν την έφεση και την οικονομική δυνατότητα συνέχιζαν σπουδές στο πανεπιστήμιο.

Βρούζος Γιώργος

Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ,Η ΙΑΤΡΙΚΗ, Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ•Για την αντιμετώπιση των ασθενειών οι Βυζαντινοί είχαν οργανώσει ιατρικές υπηρεσίες.•Κάθε πόλη διέθετε νοσοκομείο με αριθμό γιατρών ανάλογα με τον πληθυσμό της.•Υπήρχαν κάποιοι γιατροί που δέχονταν σε ιατρείο ή έκαναν επισκέψεις στα σπίτια.•Ωστόσο, λόγω δεισιδαιμονιών, πολλοί άνθρωποι κατέφευγαν στην μαγεία γι’ αυτό υπήρχαν συγκρούσεις ανάμεσα στην μαγεία και την ιατρική, αλλά και αντιδράσεις από την Εκκλησία.•Τέλος σε κάθε πόλη υπήρχαν ορφανοτροφεία και πτωχοκομεία που ιδρύονταν και συντηρούνταν από την εκκλησία.

Γιώργος Βρούζος

Οι γυναίκες στο Βυζάντιο ήταν πολύ περιορισμένες. 1) Έμεναν πολλές ώρες στο σπίτι και συνήθως οι

άντρες όπως στην αρχαία Αθήνα ήταν έξω από το σπίτι2)Οι πλούσιες γυναίκες συνοδεύονταν μ’ένα δούλο πάντοτε στα κοινά τις λίγες φορές που συμμετείχαν.3) Τα κορίτσια δεν πήγαιναν σχολείο μέχρι τον 11ο αιώνα και έπαιρναν διαζύγιο αν συμφωνούσε και ο άντρας. Όσον αφορά, τ’αγόρια1) Πλήρωναν δίδακτρα για να μορφωθούν.2) Τα ορφανά παιδιά εκπαιδεύονταν δωρεάν.Στο σχολείο τα παιδιά διδάσκονταν Όμηρο ή γραμματική, ανάγνωση και γραφή.

Βαλάντης Παπαζής

Στα μοναστήρια οι μοναχοί είχαν λιτή ζωή.Π.χ. Οι καλόγεροι έφευγαν στην έρημο για άσκηση δηλαδή, προσευχή και νηστεία. Γι’ αυτό ονομάστηκαν και μοναχοί.Επιπλέον, ο ηγούμενος του μοναστηριού ήταν υπεύθυνος για την τήρηση των κανόνων που οι μοναχοί έπρεπε να τηρούσαν.Κάποιον αιώνα μετά την αναστήλωση των εικόνων γνώρισε μεγάλη ακμή ο μοναχισμός. Ποιο όμως ήταν το σημαντικότερο κέντρο μοναστηριών της εποχής;Το άγιο Όρος στον Άθω όπου οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες έφτιαχναν μοναστήρια μετά την αναστήλωση των εικόνων.Τα μοναστήρια που έχει σήμερα το Άγιον Όρος είναι 20!

Βαλάντης Παπαζής

Η κοινωνική περίθαλψη στο Βυζάντιο.•Οι Βυζαντινοί ήταν οργανωμένοι .Κάθε πόλη είχε το δικό της νοσοκομείο.•Ο αριθμός των γιατρών εξαρτιόνταν από τον πληθυσμό της κάθε πόλης•Εκείνη την εποχή η ιατρική επηρεαζόταν από τις δεισιδαιμονίες για τα ξόρκια που έρχονταν σε αντίθεση με την γνωστή σε εμάς ιατρική

Κατοικία• Τα σπίτια στις πόλεις οικοδομούνταν γύρω από μια κεντρική αίθουσα•Στο ισόγειο τα σπίτια είχαν δωμάτιο με τζάκι κουζίνα πλυσταριό λουτρό επίσης διέθεταν ένα εικονοστάσιο η παρεκκλήσι. 2. Τα δωμάτια που υπήρχαν στον επόμενο όροφο στηριζόντουσαν από ξύλινες ή πέτρινες κολώνες • Οι φτωχοί της Κωνσταντινούπολης ζούσαν σε σπίτια με ελάχιστες ανέσεις • Τα σπίτια των χωρικών ήταν μικρά και τις περισσότερες φορές αποτελούνταν μόνο από 2 δωμάτια • Οι μεγαλοκτηματίες ζούσαν στην επαρχία μακριά από τα χωριά σε πολυτελείς επαύλεις με εσωτερικούς κήπους•

Νικολός Κώστας & Βούκουνας Χρήστος Β1

Με τη βοήθεια του λογισμικού αυτού οι μαθητέςτου Β1του 1ου Γυμνασίου Χίου γνώρισαν ποικίλες όψεις της ζωής του Βυζαντίου και ακολουθώντας οδηγίες των φύλλων εργασίας εργαζόμενοι ομαδικά αλλά και ατομικά συνέθεσαν μικρές εργασίες.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους μαθητές αλλά και στον κύριο Λεοντάρα Κώστα που μας φιλοξένησεστο Εργαστήριο Πληροφορικής!

ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΠΟΤΙΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΑΤΤΩΝΗ

ΚΩΝ/ΠΟΛΗ-ΡΩΜΗ <<ΜΕΓΑΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΑΤΤΩΝΗ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΜΥΤΡΑΣ<<ΚΩΝ/ΝΟΣ ΙΑ΄ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΑΤΤΩΝΗ

ΚΩΝ/ΠΟΛΗ-ΚΡΗΤΗ <<ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΦΩΚΑΣ>>

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΑΤΤΩΝΗ

Ο ΜΕΓΑΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕ…

ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΜΑΡΙΝΑ

Η ΕΓΝΑΤΙΑ ΟΔΟΣ

Χαρά ΠρωτόπαπαΜαρίνα Δημητρακοπούλου

ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΜΑΡΙΝΑ

Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ

ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΜΑΡΙΝΑ

ΜΕΓΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

ΒΑΛΑΝΤΗΣ

ΣΤΡΑΤΌΣ ΞΗΡΆΣ

Ο βυζαντινός στρατός χωριζόταν σε 2 κατηγορίες. Τους λιμιτανέους και τους κομητατήσιους

ΒΑΛΑΝΤΗΣ

ΛΙΜΙΤΑΝΈΟΙ

Ήταν γεωργοί στα σύνορα της χώρας, στους οποίους το κράτος έδινε δωρεάν καλλιεργήσιμη γη μ’αντάλλαγμα να προσφέρουν στρατιωτικές υπηρεσίες όταν χρειάζονταν το κράτος.

ΒΑΛΑΝΤΗΣ

ΚΟΜΙΤΑΤΉΣΙΟΙ

Οι κομιτατήσιοι ήταν ο τακτικός στρατός όπου μεταφέρονταν τη στιγμή που παρουσιαζόταν ανάγκη.

Αρχηγός τους ήταν ο αυτοκράτορας.

ΒΑΛΑΝΤΗΣ

ΗΡΆΚΛΕΙΟΣ

Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος άλλαξε την οργάνωση και την διοίκηση του στρατού, μεταρρύθμιση που ολοκλήρωσαν οι διάδοχοί του.

Δημιουργήθηκαν στρατιωτικές μονάδες τα θέματα, οι οποίες ενίσχυαν την άμυνά τους κατά την εποχή του.

ΒΑΛΑΝΤΗΣ

ΤΕΊΧΗ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΊΟΥ.

Τα τείχη αποτελούταν από πύργους, που είχαν δύο ή περισσότερα επίπεδα όπου οι αμυνόμενοι επιτίθονταν στον εχθρό και υπήρχαν ψηλοί τοίχοι με αρκετό πάχος για ν ‘αντέχουν τις επιθέσεις.

ΒΑΛΑΝΤΗΣ

Ο στρατός ξηράς Η οργάνωση του στρατού στηρίχθηκε στα δύο σώματα που είχαν δημιουργηθεί από τον Διοκλητιανό: τους λιμιτανέους και τους κομιτατήσιους. Οι λιμιτανέοι ήταν γεωργοί που έμεναν στα σύνορα της χώρας, στους οποίους το κράτος έδινε δωρεάν καλλιεργήσιμη γη, με την υποχρέωση να προσφέρουν στρατιωτικές υπηρεσίες εάν χρειαζόταν. Οι κομιτατήσιοι ήταν ο τακτικός στρατός που μεταφερόταν όπου παρουσιαζόταν ανάγκη· αρχηγός τους ήταν ο αυτοκράτορας. Άλλα σώματα στρατού αποτελούνταν από ξένους συμμαχικούς λαούς που ήταν μισθοφόροι (με αμοιβή): οι βουκελλάριοι και οι ομόσπονδοι. Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος άλλαξε την οργάνωση και τη διοίκηση του στρατού, μεταρρύθμιση που ολοκλήρωσαν οι διάδοχοί του. Δημιουργήθηκαν στρατιωτικές μονάδες, τα θέματα , που βρίσκονταν μόνιμα εγκατεστημένα στις επαρχίες, με σκοπό να ενισχύσουν την άμυνά τους, οι οποίες, μάλιστα, πήραν το όνομά τους από αυτές.

ΒΑΛΑΝΤΗΣ

Από τον 9ο αιώνα οι κύριες δυνάμεις της αυτοκρατορίας αποτελούνταν από τα τάγματα, δηλαδή τις στρατιωτικές μονάδες που βρίσκονταν στην Κωνσταντινούπολη ή σε άλλες μεγάλες πόλεις και αποτελούνταν από επίλεκτες μονάδες. Τα σημαντικότερα από αυτά ήταν: α) οι σχολές που ήταν σώμα από έφιππους και πεζούς στρατιώτες, β) οι εξκουβίτορες που χρησιμοποιούνταν συχνά σε εμπιστευτικές αποστολές, γ) το σώμα του «αριθμού» ή της βίγλας κύρια αποστολή του οποίου ήταν η φρούρηση του παλατιού και δ) οι ικανάτοι που ήταν και το νεώτερο σώμα της φρουράς. Διοικητές των σωμάτων αυτών ήταν οι δομέστικοι και οι δρουγγάριοι. Η προσωπική φρουρά του αυτοκράτορα ονομαζόταν εταιρία και αποτελούνταν από ξένους μισθοφόρους. Τα καθήκοντα των στρατιωτικών σωμάτων ήταν καθορισμένα με ακρίβεια και η διοίκησή τους στηριζόταν στην τάξη και την πειθαρχία, ενώ ποινές προβλέπονταν για παραπτώματα όπως ανυπακοή, λιποταξία, εγκατάλειψη όπλων. Η θητεία στον στρατό διαρκούσε πολλά χρόνια. Ορισμένοι, για να αποφύγουν τη στράτευση, γίνονταν μοναχοί ή ακόμα έφταναν στο σημείο να ακρωτηριάζουν μέλη του σώματός τους, ενώ οι πλούσιοι εξαγόραζαν τη στρατιωτική τους θητεία καταβάλλοντας χρηματικά ποσά που το κράτος χρησιμοποιούσε για να πληρώσει τους μισθοφόρους. Όμως, ο στρατός ήταν μια λύση για όσους δεν είχαν περιουσία. Η αμοιβή ενός στρατιωτικού εκτός από τον τακτικό μισθό, τη ρόγα όπως την έλεγαν, που ήταν ανάλογος με το αξίωμα και με το σώμα όπου υπηρετούσε, περιλάμβανε μερίδιο από τα λάφυρα, φορολογικές απαλλαγές και σιτηρέσιο (ψωμί, κρασί, λάδι και κρέας). Επίσης, οι στρατιωτικοί λάμβαναν και έκτακτες παροχές από τον αυτοκράτορα, όταν ανέβαινε στον θρόνο ή παντρευόταν ή όταν εορτάζονταν σημαντικά γεγονότα.

ΒΑΛΑΝΤΗΣ

Το ναυτικό Η εξάπλωση των Αράβων τον 7ο αιώνα απείλησε την κυριαρχία των Βυζαντινών στη θάλασσα και οδήγησε στην αναδιοργάνωση του πολεμικού ναυτικού, το πλώιμον όπως το έλεγαν, επικεφαλής του οποίου τέθηκε ο στρατηγός των καραβησιάνων. Το ναυτικό οργανώθηκε ως οργανικό τμήμα της διοίκησης των θεμάτων. Έτσι, δημιουργήθηκε ο στόλος των επαρχιών, τα θεματικά πλώιμα, με επικεφαλής στρατηγούς ή δρουγγάριους. Το βασικό όπλο, στο οποίο οφειλόταν η υπεροχή του βυζαντινού πολεμικού ναυτικού, ήταν αναμφίβολα το υγρό πυρ, "πυρ θαλάσσιον" ή "Μηδικόν πυρ", όπως αλλιώς ονομαζόταν, που αποτελούσε την πιο τελειοποιημένη έκδοση των πολεμικών εμπρηστικών υλικών που υπήρχαν ως τότε.Οι Άραβες, παράλληλα με τους Βυζαντινούς, είχαν επίσης ανακαλύψει και με επιτυχία χρησιμοποιήσει εμπρηστικά μείγματα με κύρια συστατικά τη νάφθα και την υγρή πίσσα, που δεν έσβηναν με νερό, παρά μόνο με άμμο. Η συνεχής επαφή μεταξύ των δύο λαών, οι ανταγωνισμοί και η κατασκοπεία, καθιστούν ελάχιστα πιθανή την ύπαρξη "μυστικών" όπλων, όπως το υγρό πυρ. Το υγρό πυρ φυλασσόταν μέσα σε μακρόστενα σκεύη, πήλινα ή μεταλλικά, τα οποία ονομάζονταν "σίφωνες". Η ρίψη τους γινόταν από ειδικές εκτοξευτικές μηχανές που βρισκόταν στις πλώρες των πλοίων. Οι μηχανές αυτές ήταν μάλλον βαλλίστρες, δηλαδή μεγάλων διαστάσεων ξυλοκατασκευές που είχαν μηχανισμό όμοιο με αυτόν του τόξου και έριχναν πέτρες ή βέλη.

Ένα από τα πράγματα που μ ‘εντυπωσίασε ήταν αυτό, το υγρό πυρ.

ΒΑΛΑΝΤΗΣ

Τα τείχη αποτελούνταν κατά κανόνα από πύργους, που είχαν δύο ή περισσότερα επίπεδα, από την κορυφή των οποίων οι αμυνόμενοι επιτίθονταν στον εχθρό, και από μεταπύργια, ψηλούς τοίχους με αρκετό πάχος για να αντέχουν τις επιθέσεις. Μπροστά από τα τείχη των πόλεων που βρίσκονταν σε πεδινά εδάφη κτιζόταν ένα χαμηλότερο τείχος, με πύργους κατά διαστήματα, και μπροστά του υπήρχε η τάφρος , που γέμιζε με νερό και λειτουργούσε ως μια πρώτη γραμμή ανάσχεσης του εχθρού.