Ο Τριακονταετής πόλεμος (1618-1648)

Ο Τριακονταετής Πόλεμος έλαβε χώρα από το 1618 ως το 1648, κυρίως στα εδάφη της σημερινής Γερμανίας και έφερε σε σύγκρουση τις σημαντικότερες ευρωπαϊκές δυνάμεις. Παρότι ήταν από την αρχή ένας πόλεμος θρησκευτικού χαρακτήρα, η διαμάχη ανάμεσα στη δυναστεία των Αψβούργων και τις άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις ήταν επίσης ένα από τα κύρια αίτια της σύγκρουσης, όπως φαίνεται από το γεγονός ότι η καθολική Γαλλία υποστήριξε τη διαμαρτυρόμενη πλευρά, γεγονός που ενίσχυσε τη διαμάχη ανάμεσα στους

Αψβούργους και τη Γαλλία. Ο πόλεμος έληξε με τη συνθήκη της Βεστφαλίας το 1648.

Ο πόλεμος αυτός διαιρείται σε τέσσερις περιόδους. Κατά την πρώτη περίοδο η διαμάχη επικρατούσε μόνο μεταξύ των κρατιδίων της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους. Στην δεύτερη περίοδο έχουμε την είσοδο της Δανίας στον πόλεμο στο πλευρό των προτεσταντών. Στην τρίτη περίοδο έχουμε την επέμβαση της Σουηδίας και στην τέταρτη την επέμβαση της καθολικής Γαλλίας στο πλευρό των προτεσταντών.Αναλυτικότερα:

Βοημική ή Παλατινατική (1618-1625). Ο στρατηγός Τίλι της «Καθολικής Λίγκας» νικά τον Φρειδερίκο του Παλατινάτου και τον αναγκάζει να καταφύγει στην Ολλανδία. Έτσι, οι Καθολικοί θέτουν υπό τον πλήρη έλεγχό τους τη Βοημία.

Δανική (1625-1629). Ο βασιλιάς της Δανίας Χριστιανός Δ' βοηθά τους προτεστάντες. Ηττάται, όμως, το 1629 από τον καλά οργανωμένο στρατό του φον Βάλενσταϊν και αναγκάζεται να συνάψει την ειρήνη της Λιβέκης με κυριότερο όρο να μην αναμιγνύεται στις υποθέσεις της Γερμανίας. Ο Βάλενσταϊν, παρά τις επιτυχίες του, αντικαθίσταται από τον Τίλι στην αρχιστρατηγία των αυτοκρατορικών στρατευμάτων,

λόγω της δυσφορίας των συμμάχων ηγεμόνων και της κακής διαγωγής των στρατευμάτων του.

Σουηδική (1629-1635). Ο βασιλιάς της Σουηδίας Γουσταύος Αδόλφος επεμβαίνει προς υποστήριξη των Προτεσταντών. Προελαύνει νικηφόρα στη Βαυαρία και καταλαμβάνει το Μόναχο. Στο Λίτσεν (1632) νικά τον ανακληθέντα Βάλενσταϊν, αλλά φονεύεται ο ίδιος. Ο νέος αρχηγός των Σουηδών Βερνάρδος συνεχίζει τις νίκες, ενώ ο Βάλενσταϊν θεωρείται ύποπτος και δολοφονείται (1634).

Γαλλοσουηδική (1635-1648). Κατά τη φάση αυτή, ο πόλεμος σφραγίζεται από την αντιπαράθεση Βουρβώνων και Αψβούργων. Εξέχουσα φυσιογνωμία της περιόδου αυτής είναι ο καρδινάλιος Ρισελιέ, πρωθυπουργός του γάλλου βασιλιά Λουδοβίκου ΙΓ', ο οποίος θορυβημένος από την κυριαρχία των Αψβούργων (αν και ομόδοξοί του), μετατρέπει τον πόλεμο από θρησκευτικό σε κατακτητικό. Χάρη στην πολιτική του, η Γαλλία συμμαχεί με τη Σουηδία και κηρύσσει τον πόλεμον κατά του αυτοκράτορα και αργότερα κατά των Ισπανών. Μετά το θάνατο του Βερνάρδου (1639), ο στρατός του και οι περιοχές που κατακτήθηκαν από αυτόν στην Αλσατία περιέρχονται στη Γαλλία. Οι ενωμένες δυνάμεις των Γαλλοσουηδών νικούν τα αυτοκρατορικά στρατεύματα και προελαύνουν προς τη Βιέννη, ενώ ο πρίγκιπας Κοντέ κατατροπώνει τους Ισπανούς στο Ροκρουά (1643).

Αρχικά ξεκίνησε ως θρησκευτικο πολιτική διαμάχη ανάμεσα στον βασιλιά Φερδινάνδο Β΄της Βοημίας, που θέλησε να επιβάλει τον καθολικισμό, και τους προτεστάντες κατοίκους που αντέδρασαν έντονα. Μαζί με τους προτεστάντες της Βοημίας επαναστάτησαν και οι προτεστάντες της Αυστρίας, της Ουγγαρίας, της Σιλεσίας και της Μοραβίας. Η Καθολική Συμμαχία, που δημιουργήθηκε από τους καθολικούς ηγεμόνες υπό τους Αψβούργους σε αντίβαρο της Ευαγγελικής Ένωσης των προτεσταντών των Γερμανικών κρατών, με μεγάλη στρατιωτική δύναμη συνέτριψε τον εκλέκτορα του Παλατινάτου Φρειδερίκο Ε' (τον «βασιλιά του χειμώνα») στην Μάχη του Λευκού Όρους (8-11-1620) και επανέφερε την χώρα υπό το στέμμα των Αψβούργων. Η

δίωξη των υπόλοιπων ηγετών της Ευαγγελικής ένωσης και των άλλων προτεσταντών συνεχίστηκε με τον στρατηγό Τίλλυ και στην βόρεια Γερμανία.

Λόγω του σοβαρού κινδύνου που αντιμετώπιζαν οι προτεστάντες, η Δανία με τον βασιλιά της Χριστιανό Δ΄ επενέβη την άνοιξη του 1625. Η συμμετοχή της Δανίας ήταν αποτυχημένη και έληξε άδοξα με την υπογραφή συνθήκης ειρήνης στην Λυββέκη το 1629 όπου οι Δανοί παραιτήθηκαν από κάθε δικαίωμα μελλοντικής τους ανάμειξης στην διαμάχη.Μετά από την μεγάλη νίκη τους οι Αψβούργοι επεδίωξαν την επιβολή απόλυτης μοναρχίας σε όλα τα γερμανικά κράτη. Εκτός από την αντίδραση των Γερμανών ηγεμόνων έκδηλη ήταν η ανησυχία που προκαλούσε η παντοδυναμία των Αψβούργων σε Σουηδία και Γαλλία οι οποίες έβλεπαν τα ζωτικά τους συμφέροντα να πλήττονται. Οι Σουηδοί έχαναν τα προνόμια τους στην περιοχή της Βαλτικής και

οι Γάλλοι έμπαιναν ανάμεσα σε ασφυκτικό κλοιό αφού εκτός από τις Κάτω χώρες και την Γερμανία και το στέμμα της Ισπανίας ανήκε στους Αψβούργους.

Το 1630 οι Σουηδοί υπό τον βασιλιά τους Γουστάβο Αδόλφο αποβίβασαν στη Γερμανία 15.000 περίπου στρατιώτες και προχώρησαν στο εσωτερικό της χώρας ώστε να βοηθήσουν προτεσταντικές πόλεις τις οποίες πολιορκούσε ο Τίλλυ. Στην περίπτωση του Μαγδεμβούργου, σημαντικό προπύργιο των προτεσταντών, οι Σουηδοί άργησαν να φτάσουν και η πόλη έπεσε στα χέρια τον καθολικών οι οποίοι προέβησαν στην σφαγή των 40.000 κατοίκων. Μετά από αυτό ο Τίλλυ στράφηκε κατά της Σαξονίας. Ο Γουστάβος Αδόλφος έσπευσε προς βοήθεια των Σαξόνων και κατά την Μάχη της Λειψίας (17-09-1631)συνέτριψε τον στρατό των καθολικών. Μέχρι το τέλος του 1631 οι Σουηδοί ήταν κύριοι μεγάλων περιοχών της βόρειας Γερμανίας. Τον Απρίλιο του 1632 ο Γουστάβος Αδόλφος πέρασε τον Δούναβη στην νότια Γερμανία κοντά στο Ντονάουβερτ και στις 13 με 15 Απριλίου συγκρούστηκε με τις δυνάμεις του

Τίλλυ στις όχθες του Λεχ (παραπόταμος του Δούναβη). Η νίκη ήρθε πάλι για τους Σουηδούς και ο Τίλλυ τραυματισμένος σοβαρά πέθανε μετά από 15 μέρες. Την αρχηγία των καθολικών ανέλαβε ο Βάλλενσταϊν ο οποίος με την συνδρομή 40.000 μισθοφόρων συγκρούστηκε με τους Σουηδούς στην Μάχη του Λούτζεν κοντά στην Λειψία. Το πλήγμα για τους Σουηδούς ήταν μεγάλο παρότι κέρδισαν την αμφίρροπη μάχη, καθώς έχασαν τον Γουστάβο Αδόλφο που σκοτώθηκε κατά την διάρκεια της.

Οι Σουηδοί συνέχισαν τον πόλεμο υπό τον πρωθυπουργό Άξελ Οξενστιέρνα. Το 1634 ο Βάλλενσταϊ δολοφονήθηκε από συνωμότες, πιθανότατα κατόπιν οδηγιών του Αυτοκράτορα αφού ο στρατηγός σχεδίαζε να αποστατήσει στο αντίπαλο στρατόπεδο. Έτσι ,την αρχηγία των καθολικών ανέλαβε ο Αρχιδούκας Φερδινάνδος ο οποίος σημείωσε κάποιες νίκες εναντίον των προτεσταντών φόβος όμως της ανόδου των Αψβούργων στους σημαντικότερους θρόνους της Ευρώπης έκανε τον καρδινάλιο Ρισελιέ να οδηγήσει την καθολική Γαλλία στο πλευρό των προτεσταντών μαζί με τους Σουηδούς, τους Ολλανδούς και τους Ιταλούς της Πάρμας και της Σαβοΐας. Οι

εχθροπραξίες επεκτάθηκαν στις Κάτω χώρες, στην Ιταλία και την Ισπανία.

Το 1635 οι Γάλλοι δεν μπόρεσαν να καταφέρουν σημαντικά πράγματα στα πολεμικά μέτωπα της Ιταλίας της Γερμανίας και των Κάτω χωρών. Από τις προτεσταντικές δυνάμεις μόνο οι Σουηδοί με τον στρατηγό Μπονέρ κατάφεραν και εισέβαλαν με επιτυχία στην Σαξονία. Μεταξύ 1635-1640 οι Γάλλοι είχαν αρκετές

επιτυχίες ενάντια στις Αυστροΐσπανικές δυνάμεις στα Ιταλοελβετικά σύνορα και ενάντια στους Ισπανούς και τους Αυτοκρατορικούς Γερμανούς στην νότια και την βόρεια Γαλλία αντίστοιχα. Το 1641 οι Γάλλοι εισέβαλαν στην Ισπανία και κατέλαβαν την Βαρκελώνη και άλλες σημαντικές πόλεις. Από το 1642 έως και το 1648οι περισσότερες νίκες ήταν για το στρατόπεδο των προτεσταντών και των συμμάχων τους Γάλλων.

Πηγές Εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση, λήμμα Τριακονταετής πόλεμος Joachim Baetkius, Das Ende Germaniens, στο Graggenbuhl Huber: Quellen

zur algemeinen Geschichte. τ.3. σ. 182.

Ιστορία του Τριακονταετούς Πολέμου στο HistoryWorld

Οδηγός για μελέτη-. Jones Archer (1987), The Art of War in the Western World, New York, Universityof Illinois Press-. McNeill, William, (1995). Keeping Together in Time. Dance and Drill in HumanHistory. New York, Harvard U.P.-. McNeill, William (1982). The Pursuit of Power. Technology, Armed Force andSociety since A.D. 1000. Chicago, Chicago U.P.-. Mention, Leon, L’ armee de l’ancien regime, de Louis XIV a la Revolution, (reprint,Michigan Univ.).-. Wedgwood, C.V., & Grafton, Ant., (2005). The Thirty Years War. NYRB Classics.-. Childs, John (2006). Warfare in the Seventeenth Century. London, New York,Harper.-. Martines, Lauro (2013). Furies: War in Europe, 1450 – 1700. New York,Bloomsbury Press.

Τσέλιος Δημήτρης