ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Το Δημοτικό τραγούδι ως λογοτεχνικό είδος αντλεί το υλικό του από την προφορική λογοτεχνική παράδοση, αυτήν που αναπτύσσεται από την ανάγκη που έχει κάθε άτομο και γενικότερα κάθε λαός να εκφράσει τα συναισθηματικά του και ψυχικά φορτία, τα ιδανικά του, τους πόνους και τις χαρές του, ακόμα τις εντυπώσεις και τις σκέψεις του μέσα στην ευκολομνημόνευτη ποίηση

Τα βασικά χαρακτηριστικά του δημοτικού τραγουδιού, με τα οποία και χαρακτηρίζεται ως τέτοιο συνοψίζονται στα ακόλουθα:

Η ανωνυμία του δημιουργού. Ο δημιουργός και συνθέτης του δημοτικού τραγουδιού παραμένει άγνωστος

Η απροσδιοριστία του ακριβούς τόπου προέλευσης. Μπορεί να είναι γνωστός ο τόπος αναφοράς, όχι όμως ο ακριβής τόπος σύνθεσης

Η απροσδιοριστία του ακριβούς χρόνου σύνθεσης. Μπορεί να είναι γνωστός ο χρόνος αναφοράς όχι όμως ο ακριβής χρόνος σύνθεσης

Η λαϊκή έκφραση ακολουθώντας τοπικά ιδιώματα. Το δημοτικό τραγούδι αποδίδεται πάντα με το χρονικά τοπικό γλωσσικό ιδίωμα

Ο λαϊκός ψυχισμός, όπως αυτός εκδηλώνεται στη ζωή

Οι παρατηρούμενες παραλλαγές. Όσες περισσότερες παραλλαγές παρατηρούνται τόσο περισσότερο φέρεται καταξιωμένο

Η απόδοση σε τραγούδι και όχι ποίημα. Το δημοτικό τραγούδι δεν απαγγέλλεται

Το ζωντανό ύφος και η ρεαλιστική περιγραφή

Το χαρακτηριστικό μέτρο. Ο ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος (πολιτικός στίχος) κυριαρχεί απόλυτα. Ακολουθούν, με μεγάλη διαφορά, ο ιαμβικός δωδεκασύλλαβος και ο τροχαϊκός στίχος. Η ομοιοκαταληξία σπανίζει, κάποιες φορές είναι συμπτωματική και είναι απαραίτητη μόνο στα λιανοτράγουδα.

Επιπλέον χαρακτηριστικά Έλλειψη ομοιοκαταληξίας Η αρχή της ισομετρίας. Κάθε

στίχος εκφράζει ένα πλήρες και ολοκληρωμένο νόημα.

Επανάληψη του α΄ ημιστιχίου στο β΄.

Π.χ. εδώ είσαι σκλάβα του πασά ,σκλάβα των Αρβανίτων.

.Γλώσσα ζωντανή και παραστατική, λόγος λιτός και πυκνός, κυριαρχία ρήματος και ουσιαστικού.

Ο νόμος των τριών. Αναφέρονται τρία πράγματα-πρόσωπα- έννοιες από τα οποία συνήθως δίδεται έμφαση στο τρίτο.

Τα άστοχα ερωτήματα(προωθούν την εξέλιξη της ποιητικής αφήγησης και κορυφώνουν την ποιητική ένταση)

Σταθεροί εκφραστικοί τρόποι(μοτίβα).Στίχοι ή φράσεις που επαναλαμβάνονται σε πολλά δημοτικά τραγούδια

Παμψυχισμός (Τα άψυχα συμπεριφέρονται ως ανθρώπινες οντότητες- μπορεί να αναφερθεί και ως προσωποποίηση)

Συμβατικά πρόσωπα(τα πουλιά λειτουργούν ως μαντατοφόροι).Πρόσωπα που έχουν συγκεκριμένο ρόλο.

Σχήματα λόγου (υπερβολές, αντιθέσεις, προσωποποιήσεις, μεταφορές, επαναλήψεις)

Χρήση συμβολικών αριθμών, συνήθως το τρία και τα πολλαπλάσιά του ή το επτά

Είδη δημοτικού τραγουδιού Το ελληνικό δημοτικό τραγούδι ανάλογα με το θέμα του διακρίνεται στα ακόλουθα βασικά είδη:Ακριτικό (π.χ. Ο Θάνατος του Διγενή)ΚλέφτικοΙστορικόΘρησκευτικόΠαραλογήα[›] (π.χ. το Γεφύρι της Άρτας)ΝανούρισμαΤαχτάρισμαΛάχνισμαΕρωτικόΓαμήλιοΞενιτιάςΓιορταστικόΜοιρολόγιΓνωμικόΣατιρικόΒαΐτικο κ.ά.ΑναγνωρισηΣημειώνεται ότι τα τέσσερα πρώτα μπορεί ν΄ αποτελούν έπη, ή μυθιστορίες και κατά είδος να δημιουργούν σειρά, τους λεγόμενους κύκλους (π.χ. ακριτικός κύκλος).

Ακριτικά τραγούδια

Από των εσχατιών της Καππαδοκίας μέχρι των Ιονίων νήσων, και από της Μακεδονίας και των χωρών των δυτικών ακτών του Ευξείνου μέχρι της Κρήτης και της Κύπρου, άδονται μέχρι του νυν άσματα, αφηγούμενα τους άθλους και τάς περιπετείας του Διγενή και τους αγώνας αυτού προς του Απελάτας και τους Σαρακηνούς, και φέρονται δια στόματος παραδόσεις, αναφερόμεναι εις τόπους και αντικείμενα, μεθ' ων συνδέεται το όνομα αυτού. Εις ταύτα η φαντασία του λαού εγκατέπλεξε μύθους, ων τους πλείστους παρέλαβεν ανακαινίσασα εκ της πλουσίας μυθικής κληρονομιάς της αρχαιότητος, και απήρτισε τον ιδεώδη τύπον ήρωος νεαρού ως ο Αχιλλεύς, κραταιού ως ο Ηρακλής και ενδόξου ως ο Αλέξανδρος. Εν κεφαλαίω δ' ειπείν εις τον Διγενή Ακρίτην αποκορυφούνται οι πόθοι και τα ιδεώδη του ελληνικού έθνους, διότι εν αυτώ συμβολίζεται η μακραίων και άληκτος πάλη του ελληνικού προς τον μουσουλμανικόν κόσμον".

(Ν. Γ. ΠΟΛΙΤΟΥ Περί του εθνικού έπους των νεωτέρων Ελλήνων.)

Ο ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ ΚΙ Ο ΜΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ Η ΑΝΤΡΕΙΩΜΕΝΗ ΛΥΓΕΡΗ, Η ΜΑΝΝΑ ΤΟΥ ΔΙΓΕΝΗ ΤΟΥ ΚΑΣΤΡΟΥ ΤΗΣ ΩΡΙΑΣ ΤΗΣ ΛΙΟΓΕΝΝΗΤΗΣ Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΟΣ ΤΟΥ ΑΚΡΙΤΗ ΤΟ ΠΑΛΕΜΑ ΤΟΥ ΤΣΑΜΑΔΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΤΟΥ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΙΓΕΝΗ

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΙΓΕΝΗ

Ό Διγενής ψυχομαχεί κ' η γη τόνε τρομάσσει. Βροντά κι' αστράφτει ο ουρανός και σειέτ' ο απάνω κόσμος,κι' ο κάτω κόσμος άνοιξε και τρίζουν τα θεμέλια, κ' η πλάκα τον ανατριχιά πως θα τόνε σκεπάση,πως θα σκεπάση τον αϊτό τση γης τον αντρειωμένο. Σπίτι δεν τον εσκέπαζε, σπήλιο δεν τον εχώρει, τα όρη εδιασκέλιζε, βουνού κορφαίς επήδα, χαράκι' αμαδολόγανε και ριζιμιά ξεκούνειε. 'Σ το βίτσιμά πιανε πουλιά, 'ς το πέταμα γεράκια,'ς το γλάκιο και 'ς το πήδημα τα λάφια και ταγρίμια.

Ζηλεύγει ο Χάρος με χωσιά, μακρά τόνε βιγλίζει, κ' ελάβωσέ του την καρδιά και τη ψυχή του πήρε.

Ιστορικά τραγούδια

«Λέγοντες δημώδη ιστορικά τραγούδια,εννοούμεν άσματα εκπηγάσαντα αμέσωςεξ ιστορικών γεγονότων ή περιστάσεωνκαι προωρισμένα να τραγουδούνταιυπό του λαού».(UHLAND)

Σημαίνει ο Θιος, σημαίνει η γης, σημαίνουν τα επουράνια,σημαίνει κ' η αγιά Σοφιά, το μέγα μοναστήρι,με τετρακόσια σήμαντρα κ’ εξηνταδυό καμπάναις,κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και διάκος.Ψάλλει ζερβά ο βασιλιάς, δεξιά ο πατριάρχης,κι' απ' την πολλή την ψαλμουδιά εσειόντανε οι κολόνναις.Να μπούνε 'ς το χερουβικό και νά βγη ο βασιλέας,φωνή τους ήρθε εξ ουρανού κι' άπ' αρχαγγέλου στόμα."Πάψετε το χερουβικό κι' ας χαμηλώσουν τ' άγια,παπάδες πάρτε τα γιερά, και σεις κεριά σβηστήτε,γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψη.Μόν στείλτε λόγο 'ς τη Φραγκιά, νάρτουνε τρία καράβια,το ‘να να πάρη το σταυρό και τάλλο το βαγγέλιο,το τρίτο, το καλύτερο, την άγια τράπεζα μας,μη μας την πάρουν τα σκυλιά και μας την μαγαρίσουν".Η Δέσποινα ταράχτηκε, κ' εδάκρυσαν οι εικόνες."Σώπασε, κυρά Δέσποινα, και μη πολυδακρύζης,πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά σας είναι.

Κλέφτικα τραγούδια

"Πλην της αρχαίας απλότητος και λιτότητοςπαρατηρούμεν και ακραιφνές νεωτερικόν πάθοςκαι σθένος ακαταδάμαστον εις τα δημοτικά τραγούδια,οπού η γλώσσα είναι έμπλεως ορμήςπρος απόσεισιν του ξενικού ζυγού καιαδιαλλάκτου μίσους προς τους απίστους μουσουλμάνους.Τα κλέφτικα τραγούδια νομίζεις πως είναι χείμαρροι αφρισμένοι, εκρέοντες όχι από ανθρώπινα χείλη, αλλ’ από τους βράχους της Οίτης και του Ολύμπου".(Κ. Mendelsohn Bartholdy)

•... ΓΕΝΙΚΑ ... •ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΙΣΑΒΟΥ •ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ •ΤΟΥ ΒΑΡΛΑΜΗ •Ο ΓΕΡΟΣ ΚΛΕΦΤΗΣ •ΤΟΥ ΛΑΒΩΜΕΝΟΥ ΚΛΕΦΤΗ •ΤΟΥ ΛΑΒΩΜΕΝΟΥ ΚΛΕΦΤΗ •ΤΟΥ ΚΛΕΦΤΗ ΤΟ ΚΙΒΟΥΡΙ •ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ •ΤΟΥ ΚΙΤΣΟΥ •ΤΟΥ ΛΙΒΙΝΗ•ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΗΛΙΟΝΗ•ΤΟΥ ΜΠΟΥΚΟΥΒΑΛΑ •ΤΟΥ ΚΩΣΤΑΝΤΑΡΑ ΤΟΥ ΒΛΑΧΟΘΑΝΑΣΗ

•Ν

•ΤΩΝ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΑΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΡΟΥ ΒΕΝΕΤΣΑΝΑΚΗ•ΤΟΥ ΣΤΕΡΓΙΟΥ•ΤΟΥ ΓΙΩΤΗ•ΤΟΥ ΧΡΟΝΗ •ΤΟΥ ΑΝΔΡΙΤΖΟΥ•ΤΟΥ ΛΙΑΚΟΥ •ΤΗΣ ΛΙΑΚΑΙΝΑΣ •ΤΩΝ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΑΙΩΝ •ΤΩΝ ΚΛΕΦΤΩΝ•ΤΟΥ ΖΑΧΑΡΑΚΗ •ΤΟΥ ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗ •ΤΩΝ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΑΙΩΝ•ΤΟΥ ΚΑΤΣΑΝΤΩΝΗ •ΤΟΥ ΝΙΚΟΤΣΑΡΑ•ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΥ ΣΤΑΘΑ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΩΝ ΛΑΖΑΙΩ

Ο ΓΕΡΟΣ ΚΛΕΦΤΗΣ

Γέρασα o μαύρος γέρασα, δε μπορώ 'α περπατήσω, δε μπορώ 'ά σύρω τάρματα, τα γέρημα τσαπράζια,τοις πέντε αράδες τα κουμπιά, τα φλωροκαπνισμένα.Τουφέκι μου περήφανο, πιστόλια πέρα πέρα,και συ σπαθί μου διμισκί με τη χρυσή τη χούφτα,δεν πρέπεστε για κρέμασμα, κι' ουδέ για το παζάρι,μόν πρέπεστε για λεβεντιά και για λιανή μεσούλα.

Τραγούδια της ξενιτιάς

"Η ξενιτειά κι' ο θάνατος αδέλφια λογούνται".

Η ΜΑΝΝΑ ΤΟΥ ΞΕΝΙΤEΜΕΝΟΥ Η ΜΑΓΙΣΣΑ

Την ξενιτειά, την άρφανιά, την πίκρα, την άγάπη, τα τέσσαρα τα ζύγιασαν, βαρύτερα ειν' τα ξένα. Ο ξένος εις την ξενιτειά πρέπει να βάνη μαύρα, για να ταιριάζη η φορεσιά με της καρδιάς τη λάβρα.

Παραλογαίς

"Εις τα εθνικά εκείνα άσματατων Ελλήνων, όσα ύπόθεσιν έχουνιδεώδη ή πεπλασμένην, η φαντασίατου λαού εκδηλώνεται μετά περισσής ποικιλίας, ελευθερίας και δυνάμεως".(Fauriel)

ΤΟ ΔΟΚΙΜΙΝ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ Τ' ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΑΔΕΡΦΙΑ Κ' Η ΚΑΚΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΜΑΥΡΙΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΔΕΡΦΗΣ ΤΟΥ ΤΗΣ ΑΠΟΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΗΣ ΤΗΣ ΚΟΥΜΠΑΡΑΣ ΠΟΓΙΝΕ ΝΥΦΗ Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΝΥΦΗΣ ΠΟΥ ΚΑΚΟΤΥΧΗΣΕ ΤΟΥ ΚΥΡ ΒΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΙΟΦΥΡΙΟΥ ΤΗΣ ΑΡΤΑΣ ΤΟΥ ΚΟΛΥΜΠΗΤΗ Η ΜΑΝΝΑ Η ΦΟΝΙΣΣΑ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ

Σαράντα πέντε μάστοροι κ' εξήντα μαθητάδες γιοφύρι νεθεμέλιωναν 'ς της Άρτας το ποτάμι. Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ εγκρεμιζόταν. Μοιριολογούν οι μάστοροι και κλαιν οι μαθητάδες."Αλίμονο 'ς τους κόπους μας, κρίμα 'ς τοις δούλεψαίς μας,ολημερίς να χτίζουμε, το βράδυ να γκρεμειέται." Πουλάκι εδιάβη κ' έκατσε αντίκρυ 'ς το ποτάμι, δεν εκελάιδε σαν πουλί, μηδέ σα χιλιδόνι, παρά εκελάιδε κ' έλεγε, ανθρωπινή λαλίτσα."Α δε στοιχειώσετε άνθρωπο, γιοφύρι δε στεριώνει, και μη στοιχειώσετε ορφανό, μη ξένο, μη διαβάτη,παρά του πρωτομάστορα την όμορφη γυναίκα, πόρχεται αργά τ' αποταχύ, και πάρωρα το γιόμα."

Τ' άκουσ' ο πρωτομάστορας και του θανάτου πέφτει.Πιάνει, μηνάει της λυγερής με το πουλί ταηδόνι:Αργά ντυθή, αργά αλλαχτή, αργά να πάη το γιόμα,αργά να πάη και να διαβή της Άρτας το γιοφύρι. Και το πουλί παράκουσε, κι' αλλιώς επήγε κ' είπε: "Γοργά ντυσου, γοργά αλλαξε, γοργά να πας το γιόμα,γοργά να πας και να διαβής της Άρτας το γιοφύρι."

Νά τηνε κ' εξανάφανεν από την άσπρη στράτα. Την είδ' ο πρωτομάστορας, ραγίζεται η καρδιά του. Από μακριά τους χαιρετά κι' από κοντά τους λέει. "Γεια σας, χαρά σας, μάστοροι και σεις οι μαθητάδες, μα τι έχει ο πρωτομάστορας κ' είναι βαργωμισμένος; -Το δαχτυλίδι τόπεσε 'ς την πρώτη την καμάρα, και ποιος να μπη και ποιος να βγη το δαχτυλίδι νά βρη; -Μάστορα, μην πικραίνεσαι κ' εγώ να πα 'σ' το φέρω, εγώ να μπω, κ' εγώ να βγω, το δαχτυλίδι νά βρω."

Μηδέ καλά κατέβηκε, μηδέ 'ς τη μέσ' επήγε,"Τραύα, καλέ μ', τον άλυσο, τραύα την αλυσίδα, τι όλον τον κόσμο ανάγειρα καί τίποτες δεν ηύρα."

Ένας πιχάει με το μυστρί, κι' άλλος με τον ασβέστη, παίρνει κι' ο πρωτομάστορας και ρήχνει μέγα λίθο.

"Αλίμονο 'ς τη μοίρα μας, κρίμα 'ς το ριζικό μας!Τρεις αδερφάδες ήμαστε, κ' οι τρεις κακογραμμέναις, η μιά χτισε το Δούναβη, κ' η άλλη τον Αφράτηκ' εγώ η πιλιό στερνότερη της Άρτας το γιοφύρι. Ως τρέμει το καρυόφυλλο, να τρέμη το γιοφύρι,κι' ως πέφτουν τα δεντρόφυλλα, να πέφτουν οι διαβάταις.

-Κόρη το λόγον άλλαξε, κι' άλλη κατάρα δώσε, πόχεις μονάκριβο αδερφό, μη λάχη και περάση". Κι' αυτή το λόγον άλλαξε, κι' άλλη κατάρα δίνει."Αν τρέμουν τ' άγρια βουνά, να τρέμει το γιοφύρι,κι' αν πέφτουν τ' άγρια πουλιά, να πέφτουν οι διαβάταις, τι έχω αδερφό 'ς την ξενιτειά, μη λάχη και περάση

Τα λιανοτράγουδα

ΠΑΙΝΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΤΙΚΗΣ

ΠΑΙΝΕΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΤΙΚΟΥ

ΠΑΛΙΑΙΣ ΑΓΑΠΑΙΣ

ΚΑΪΜΟΙ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

ΠΟΘΟΙ

ΠΑΡΑΠΟΝΑ

ΧΩΡΙΣΜΟΣ

ΑΠΙΣΤΙΑΙΣ

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ

ΦΙΛΗΜΑΤΑ

ΠΑΝΤΡΕΙΑ

ΠΕΙΣΜΑΤΙΚΑ

ΦΙΛΗΜΑΤΑ

Αρρωστημένος του γιατρού πάντα ζητάει βοτάνι, κ' εγώ σου ζήτησα φιλί, πολλά σου κακοφάνη.

Μαργαριτάρι ατρύπητο, κόρη μου, 'ς το λαιμό σου,κ' ένα μικρό, μικρόπουλο φιλί 'ς το μάγουλο σου.

Όποιος φιλάει την αυγή την αγαπητική του, παίρνει του Μάη τη δροσιά, τη ρήχνει 'ς το κορμί του.

'Σ τη γειτονιά σου με πουλούν σκλάβο, κι' αγόρασε με, για να φιλί με δίνουνε, δώσε το κ' έπαρέ με.

Τραγούδια της αγάπης

"Ο έρως, ο υπέρ πάν άλλο συναίσθημα παλλόμενος και αντηχώνεις τας παράλογάς, επικρατεί και πληροί εξ ολοκλήρου τα τραγούδια της αγάπης. Βλέπεις εις αυτά συνειλεγμένα ως εις ευώδεις ανθοδέσμας, ως εις αρμονικούςστεφάνους, τα ευγενέστατα άνθητης ερωτικής ποιήσεως".(P. Ε. PAVOLINI)

ΠΩΣ ΠΙΑΝΕΤΑΙ ΓΗ ΑΓΑΠΗ

ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟ ΒΟΤΑΝΙ

ΤΗΣ ΖΕΡΒΟΠΟΥΛΑΣ

Η ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΑ ΜΕ ΤΑ ΜΗΛΑ

Η ΚΑΚΟΠΑΝΤΡΕΜΕΝΗ

ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΣΗ ΚΟΡΗΣ

ΤΟ ΠΕΘΥΜΙΟ

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΑΠΑΡΝΗΜΕΝΗΣ

Η ΓΙ ΑΠΑΡΝΗΜΕΝΗ

ΤΟ ΘΡΗΝΟΣ ΤΣ ΑΓΑΠΗΤΙΚΗΣ

ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟ ΒΟΤΑΝΙ

Της αγάπης το βοτάνικάθε τόπος δεν το κάνει.Κάθε τόπος δεν το κάνει,κάθε γης δεν το πετάει, μόν' της Λεβαδιάς ο τόποςκαι της όμορφης ο κόρφος

Νυφιάτικα τραγούδια

"Ή ποίησις εν Ελλάδι εισχωρεί εις πάντα τα καθέκαστα των γαμήλιων εορτών, εις πάσας τάς γαμηλίους συνηθείας, υποδεικνύουσα τον σκοπόν αυτών, επεξηγούσα την συμβολικήν των έννοιαν, προσδίδουσα εις αύτάς πάθος και μεγαλεϊον".(FAURIEL)

•........ΓΕΝΙΚΑ.....

•ΕΙΣ ΑΡΡΕΒΩΝΙΑΣΜΕΝΟ

•ΟΤΑΝ ΚΟΣΚΙΝΙΖΟΥΝ Τ' ΑΛΕΥΡΙΑ•ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ, ΟΤΑΝ ΓΕΜΙΖΟΥΝ ΤΑ ΣΤΡΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΣΚΕΦΑΛΑ

•ΟΤΑΝ ΠΑΝ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΗ ΝΥΦΗ•ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΠΡΟΤΟΥ ΠΑΡΟΥΝ ΤΗ ΝΥΦΗ

•ΟΤΑΝ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΤΡΙΚΟ ΤΗΣ ΣΠΙΤΙ Η ΝΥΦΗ

•ΟΤΑΝ ΦΘΑΝΟΥΝ ΕΙΣ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΓΑΜΒΡΟΥ

•ΟΤΑΝ ΡΑΒΟΥΝ ΣΤΟΝ ΠΑΣΤΟΝ ΒΑΤΟΝ•ΟΤΑΝ ΚΙΣΣΟΝ

ΟΤΑΝ ΠΑΝ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΗ ΝΥΦΗ

Αυτό ταστέρι το λαμπρό, που πάει κοντά 'ς την Πούλια,αυτό μου φέγγει κ' έρχομαι, κόρη μ', 'ς τον οβορό σου.Χτυπώ τη θύρα δυο φοραίς, το παραθύρι πέντε. "Σήκω ν' άλλάξης, κόρη μου, να βάλης τάρματά σου,γιατ' ήρθαν να σε πάρουνε πεζούρα καί καβάλλα. Χίλιοι έρχονται καβαλλαριά, κι' άλλοι χίλιοι πεζούρα, ξηντα μουλάρια κουβαλούν σιτάρι για το γάμο."

Ναναρίσματα

"Νήπια γουν ευμελούς μινυρίσματος κατακούοντα κοιμίζεται".(Σέξτος ο Εμπειρικός)

Κοιμήσου αστρί, κοιμήσου αυγή, κοιμήσου νιο φεγγάρι,κοιμήσου, που να σε χάρη ο νιος που θα σε πάρη. Κοιμήσου, που παράγγειλα 'ς την Πόλη τα χρυσά σου,'ς τη Βενετιά τα ρούχα σου και τα διαμαντικά σου.Κοιμήσου, που σου ράβουνε το πάπλωμα 'ς την Πόλη, και σου το τελειώνουνε σαρανταδυό μαστόροι,'ς τη μέση βάνουν τον αετό, 'ς την άκρη το παγόνι. Νάνι του ρήγα το παιδί, του βασιλιά ταγγόνι. Κοιμήσου και παράγγειλα παπούτσια 'ς τον τσαγγάρη,να σου τα κάνη κόκκινα με το μαργαριτάρι.Κοιμήσου μέσ' 'ς την κούνια σου και 'ς τα παχιά παννιά σου, η Παναγιά η δέσποινα να είναι συντροφιά σου.

Μοιρολόγια

"Τα μοιρολόγια των γυναικών μας, θαυμαστά ελεγειογραφίας αριστουργήματα, αυτόφυτα της ελληνικής ευαισθησίας προϊόντα, κινοϋσι τον θαυμασμόν των ποιητών και εφελκύουσι των γραμματολόγων την προσοχήν όσον ουδέν άλλο, έστω και το εντεχνότερον, των λοιπών έξηυγενισμένων και τετορνευμένων ημών στιχουργημάτων".(ΣΠ. ΖΑΜΠΕΛΙΟΣ)

Ό Χάρος των νεωτέρων Ελλήνων επιφαίνεται ως αντιπρόσωπος του θανάτου και του άδου καθόλου, αποσπών ιδίαις χερσϊ την ψυχήν των κατακυρωθέντων εις αυτόν ανθρώπων και φέρων ταυτην εις το υπό την γήν βασίλειον αυτού. Είναι αυτός ο θάνατος, η προσωποποιία του αμεταβλήτου φυσικού νόμου, εις ον υπόκεινται πάντες οι επί της γης ζώντες."(BERNHARD SHMIDT)

ΟΤΑΝ ΞΕΨΥΧΗΣΗ ΟΤΑΝ ΣΗΚΩΝΟΥΝ ΤΟΝ ΝΕΚΡΟΝ ΕΙΣ ΧΗΡΑΝ ΕΙΣ ΑΓΟΥΡΟΝ ΤΗΣ ΜΑΝΝΑΣ ΕΙΣ ΠΑΙΔΙ ΕΙΣ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΙΡΟΛΟΓΙ ΜΑΝΝΑΣ ΕΙΣ ΚΟΡΗΝ

.....ΓΕΝΙΚΑ....

ΤΟΥ ΛΕΒΕΝΤΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΑΡΟ

ΤΟΥ ΛΕΒΕΝΤΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΑΡΟY

ΤΟΥ ΧΑΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΙΟΥ

ΤΟΥ ΧΑΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΤΡΑΘΙΩΤΗ

ΤΗΣ ΛΥΓΕΡΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΑΡΟΥ

ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ ΤΟΥ ΧΑΡΟΥ

Η ΛΥΓΕΡΗ ΣΤΟΝ ΑΔΗ

ΤΗΣ ΜΑΝΝΑΣ ΕΙΣ ΠΑΙΔΙ

Α δε φουσκώση η θάλασσα, ο βράχος δεν αφρίζει,κι' αν δε σε κλάψη η μάννα σου, ο κόσμος δε δακρύζει.

πηγή: www.el.wikipedia.org πηγή: www.ert-archives.gr πηγή: www.xorio.gr πηγή: www.youtube.com Πηγή :www.myriobiblos.gr

ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

Άρωμα Ελλάδας