Η σσγκεκριμέμη παροσσίαση

είμαι αποτέλεσμα της εσαισθησίας μιας μαθήτριας

και της αγάπης εμός τμήματος τοσ στολείοσ μας (Β1)

ποσ τημ εμέπμεσσε.

Σε πολλζσ χώρεσ του κόςμου βλζπουμε κακθμερινά ςκθνζσ που κανζνασ άνκρωποσ δεν κα ικελε να ηει … Τι κάνουμε

όμωσ εμείσ για αυτό …;

Άςτεγοσ πειναςμζνοσάρρωςτοσ και κουραςμζνοστίποτα δεν με βοθκάει

δεν ζχω ΚΑΝΕΝΑ

Πϊσ μποροφμε να κοιμόμαςτε ιςυχοιόταν ξζρουμε ότι γφρω μασ ςυμβαίνουν τζτοιεσ εικόνεσ ;

Πώσ μποροφμε να αντιςτεκόμαςτε ςε αυτζσ τισ φατςοφλεσ που μασ ζχουν ανάγκθ ;

Πϊσ γίνεται να ανεχόμαςτε αυτζσ τισφριχτζσ εικόνεσ ;

Πϊσ ; Κι αυτοί άνκρωποι είναι...

Ασ τουσ προςφζρουμε λίγο φαγθτό…

Λίγο κακαρό νερό …

‘Η ζνα εμβόλιο..

Κι αν αυτά είναι πολφτιμα για ςασ ,τα χρειάηεςτε , ζχετε όλεσ ςασ τισ ανζςεισ και αν δϊςετε ζςτω και λίγο από αυτά κα ςασ λείψουν… Τότε δϊςτε τουσ το

πιο απλό…..

Μια αγκαλιά … !

Μθν αφινετε τζτοιεσ εικόνεσ να υπάρχουν πουκενά ..

Βοθκιςτε …

Δώςτε ελπίδα …

Και βοθκιςτε αυτά τα παιδιά να ξαναβροφν το χαμόγελό τουσ