•ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΦΥΛΛΑ ΕΧΟΥΝ ΠΡΑΣΙΝΟ, ΚΙΤΡΙΝΟ, ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ-ΚΟΚΚΙΝΩΠΟ ΚΑΙ ΚΑΦΕ ΧΡΩΜΑ;•ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΦΥΛΛΑ ΠΕΦΤΟΥΝ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ;

Η αλήθεια μέσα από ένα παραμύθι….

Ο κύριος Καστανός μας αφηγείται…

Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα δάσος με καστανιές φύτρωσε ένα δεντράκι. Σιγά σιγά μεγάλωνε κι όλο μεγάλωνε ώσπου έγινε ένα μεγάλο κι υγιές δέντρο. Κάθε άνοιξη γέμιζε πράσινα φύλλα τα κλαδιά του, τα οποία κρατούσε και όλο το καλοκαίρι. Μα σαν ερχόταν το φθινόπωρο, έριχνε τα φύλλα του και περίμενε με ανυπομονησία μέχρι την άνοιξη να βγάλει πάλι καινούρια.

Ένα πρωινό του Οκτώβρη το δέντρο είχε πιάσει δουλειά. Δε βιαζόταν καθόλου κι έτσι αργά αργά έριχνε τα κιτρινοκαφέ φύλλα του κάτω στο χώμα, πάνω από τις απλωμένες του ρίζες. Το αεράκι που φυσούσε ελαφρά έπαιρνε και μερικά από αυτά λίγο πιο πέρα ή λίγο πιο μακριά. Το δάσος με τις καστανιές όπου ζούσε το δεντράκι μας ήταν πανέμορφο, ντυμένο με το κίτρινο, πορτοκαλί, κοκκινωπό και καφετί χρώμα του.

Ξαφνικά ένα μικρό πουλάκι κάθισε πάνω σε ένα από τα σχεδόν γυμνά κλαδιά του δέντρου μας.

‾Γεια σου, φίλε μου! είπε το πουλάκι στο δέντρο.‾Γεια και σένα, μικρέ μου Κότσυφα, απάντησε εκείνο.

‾Πώς σε λένε, δεντράκι μου;‾Το όνομά μου είναι Καστανός και ανήκω στην οικογένεια της

κ. Καστανιάς.‾Χαίρω πολύ! είπε γλυκά το πουλάκι.‾Κι εγώ χαίρομαι που σε γνωρίζω.‾Ξέρεις, να… σε είδα φιλικό και θέλω να σε ρωτήσω κάτι που

το έχω απορία από καιρό, είπε διστακτικά ο μικρός κότσυφας.‾Ό,τι θες, αρκεί να μπορώ να σου δώσω μια απάντηση, είπε

πρόσχαρα ο Καστανός.‾Θέλω να μου πεις πώς το

κάνεις αυτό! είπε κι έδειξε με τη φτερούγα του τα φύλλα που έπεφταν.

‾Αυτό θες μόνο; ρώτησε το δεντράκι έτοιμο να του δώσει την απάντηση που περίμενε.

‾Ε, να! Και πώς αλλάζεις χρώμα στα φύλλα σου! πήρε θάρρος ο Κότσυφας και εξέφρασε ολοκληρωμένα όλα όσα ήθελε να μάθει.

‾Αυτό θα μας πάρει λίγο χρόνο. Έχεις το χρόνο και τη διάθεση να ακούσεις;

‾Μα γι’ αυτό ήρθα! Είμαι όλο αυτιά! τσιτσίρισε δυνατά από τη χαρά του το πουλί.

Ο Καστανός είχε μιλήσει πάμπολλες φορές με τα πουλιά που κάθονταν ή φώλιαζαν στα κλαδιά του, αλλά αυτά που ήθελε να μάθει ο μικρός Κότσυφας δεν τα είχε συζητήσει ποτέ με κανέναν. Ούτε καν τα είχε σκεφτεί ποτέ! Πήρε λοιπόν ένα σοβαρό ύφος κι άρχισε:

«Κάθε άνοιξη πρέπει να γεμίσω τα κλαδιά μου με φύλλα. Πάνω σε κάθε φύλλο που γεννιέται γεννιούνται μαζί του και οι χρωστικές ουσίες του, δηλαδή οι ουσίες που του δίνουν το χρώμα του. Έτσι σε κάθε φύλλο κατοικεί η κ. Χλωροφύλλη, η κ. Ξανθοφύλλη και η κ. Καροτίνη.

Η κ. Χλωροφύλλη είναι πιο δραστήρια και πιο έξυπνη από τις άλλες δύο κυρίες κι έχει χρώμα πράσινο. Η κ. Ξανθοφύλλη έχει χρώμα κίτρινο και η κ. Καροτίνη έχει χρώμα πορτοκαλί και μερικές φορές κοκκινωπό.

Αυτές οι τρεις κυρίες συγκατοικούν πάνω στο φύλλο για όσο αυτό ζει. Επειδή όμως, όπως είπα πριν, η κ. Χλωροφύλλη είναι πιο δραστήρια και πιο έξυπνη από τις άλλες, εμείς τα δέντρα την εμπιστευόμαστε περισσότερο και της έχουμε αναθέσει έναν πολύ πολύ σπουδαίο ρόλο, το ρόλο της μαγείρισσας. Κι αυτό γιατί, μικρέ μου Κότσυφα, η κουζίνα κάθε δέντρου βρίσκεται στα φύλλα του και θα σου εξηγήσω στη συνέχεια τι γίνεται ακριβώς.

Έτσι η κ. Χλωροφύλλη όλη την άνοιξη και τo καλοκαίρι απλώνεται σε όλο το φύλλο και πέρα δώθε, πάνω κάτω στο φύλλο μαγειρεύει το φαγητό μου. Είναι λογικό λοιπόν ότι οι άλλες δύο κυρίες, η Ξανθοφύλλη και η Καροτίνη, να περιορίζονται σε ένα πολύ πολύ μικρό μέρος και να μη φαίνονται, αφού καλύπτονται από την κ. Χλωροφύλλη. Η κ. Χλωροφύλλη έχει χρώμα πράσινο, έτσι το χρώμα του φύλλου είναι και αυτό πράσινο. Το κίτρινο και πορτοκαλί χρώμα στο φύλλο υπάρχουν, δε φαίνονται όμως γιατί καλύπτονται από το πράσινο.»

‾Και πότε εμφανίζονται και οι άλλες δύο κυρίες, διέκοψε ο Κότσυφας όλο αγωνία.

«Για να ζήσω, όπως και κάθε ζωντανός οργανισμός, πρέπει να τραφώ», συνέχισε ο Καστανός. «Το στόμα μου βρίσκεται στις ρίζες μου. Αυτές ρουφούν το νερό με τις διαλυμένες σε αυτό θρεπτικές ουσίες. Το νερό με τις θρεπτικές ουσίες μέσα από σωλήνες που υπάρχουν στο κορμό μου μεταφέρονται στα κλαδιά μου κι από εκεί στα φύλλα μου.

Εκεί η κ. Χλωροφύλλη τα παίρνει και μαζί με το φως του ήλιου και τη βοήθεια του αέρα μαγειρεύει το φαγητό μου. Μετά, μέσα από άλλους σωλήνες, το στέλνει και θρέφει όλα τα μέρη μου.

Και πρέπει να ξέρεις ότι το μαγείρεμα που κάνει η κ. Χλωροφύλλη ασφαλώς και είναι απαραίτητο για να ζήσω εγώ αλλά είναι απαραίτητο και για να ζήσετε κι εσείς. Και ξέρεις γιατί, φίλε μου; Γιατί, όσο μαγειρεύει, ελευθερώνει οξυγόνο που χωρίς αυτό δεν μπορεί να ζήσει κανείς ζωντανός οργανισμός. Βλέπεις λοιπόν τι μεγάλο έργο έχω να κάνω κι εγώ κι όλα τα δέντρα πάνω στον πλανήτη; Τέλος πάντων, αυτό για να το συζητήσουμε θέλουμε πολλή ώρα κι εσύ με ρώτησες άλλο πράγμα.

Η κ. Χλωροφύλλη φτιάχνει ασταμάτητα τροφή όλη την άνοιξη και το καλοκαίρι μέχρι να μπει για τα καλά το φθινόπωρο.

Τότε όλα αλλάζουν. Ο καιρός γίνεται όλο και πιο ψυχρός, αρχίζει το κρύο. Επίσης η μέρα μικραίνει άρα έχω λιγότερες ώρες τον ήλιο στη διάθεση μου. Και ασφαλώς όχι κάθε μέρα μιας και οι φίλοι μας τα σύννεφα πολλές φορές τον κρύβουν. Η δουλειά της κ. Χλωροφύλλης αρχίζει να μειώνεται, αφού δεν έχει τον ήλιο. Από την άλλη εγώ πρέπει να σκεφτώ τον εαυτό μου. Πρέπει να κρατήσω το φαγητό, την ενέργεια, που έχει ετοιμάσει η κ. Χλωροφύλλη την άνοιξη και το καλοκαίρι για να ταϊστώ και να αντέξω όλο τον χειμώνα. Αλλιώς πάει ξεράθηκα!

Δημιουργώ κάτι σαν τοίχος, ώστε το νερό να μη φτάνει στα φύλλα μου. Η κ. Χλωροφύλλη χωρίς νερό δεν μπορεί να μαγειρέψει. Έτσι σιγά σιγά αρχίζει να ετοιμάζεται για να φύγει.

Κάτι πρέπει να κάνω λοιπόν. Τα φύλλα στα κλαδιά μου είναι πολλά. Ο χειμώνας μακρύς και δύσκολος. Το φαγητό δε φτάνει να ταΐσω όλο μου το σώμα. Αν ρίξω τα φύλλα μου, έχω μικρότερη επιφάνεια να φροντίσω. Έτσι λοιπόν μπαίνω σε μια διαδικασία, ώστε να ρίξω από μόνος μου τα φύλλα μου.

Σιγά σιγά εξαφανίζεται και τότε βρίσκουν την ευκαιρία και προβάλλουν η κ. Ξανθοφύλλη και η κ. Καροτίνη. Τα φύλλα μου παίρνουν κίτρινο και πορτοκαλί χρώμα. Δεν μένουν βέβαια για τόσο καιρό όσο η κ. Χλωροφύλλη γιατί, αφού εγώ έχω κόψει το νερό στα φύλλα, αυτά χωρίς νερό πεθαίνουν.

Η κ. Ξανθοφύλλη και η κ. Καροτίνη φεύγουν και το φύλλο πεθαίνει και πέφτει από τα κλαδιά μου. Όταν όλες οι χρωστικές ουσίες φύγουν από το φύλλο, αυτό παίρνει ένα καφέ χρώμα . Τα φύλλα που πέφτουν μετά από λίγο καιρό θρυμματίζονται και γίνονται λίπασμα για μένα. Αυτό με βοηθάει να παραμείνω υγιές και δυνατό.

Και… τέλος! πιστεύω να σου έλυσα τις απορίες Κότσυφα».

‾Είναι καταπληκτικό, είναι υπέροχο! Θα φτερουγίσω να το πω στους φίλους μου. Θέλω όμως να μου πεις και κάτι άλλο!

‾Ακούω, είπε χαμογελώντας ο Καστανός.

‾Πονάς; Όταν πέφτει ένα φύλλο, εσύ πονάς; είπε με έναν τόνο πόνου στη φωνή του.

‾Όχι φυσικά! Σου είπα, εγώ το κάνω κι ανακουφίζομαι μάλιστα.

‾Ωραία, ευχαριστώ πολύ για το μάθημα! Φτερουγίζω τώρα στους άλλους! είπε και φτερούγισε μακριά.

‾Να μου ξανάρθεις! Μ’ αρέσει να κάνω τον δάσκαλο, είπε ο Καστανός κι έριξε και το τελευταίο φύλλο του.

Ο Καστανός ήταν σίγουρος πως όλοι στο δάσος με τις καστανιές θα ζούσαν καλά κι αυτόν τον χειμώνα κι αυτός φυσικά καλύτερα, αφού είχε ολοκληρώσει με επιτυχία την πτώση όλων των φύλλων του.

Ο ι μαθητές της Γ΄ τάξης Ανδριόπουλος Ιωάννης

Γκιόνι Νινέλα

Δαβανέλλου Λουκία Ιωάννα

Διαμαντοπούλου Ειρήνη

Καλλιπολίτη Φαιναρέτη

Κολυβά Αθανασία

Κόμης Αντώνιος

Μαγκλάρας Δημοσθένης

Μάργαρη Ανδριάννα

Παγιός Νικόλαος Λυσίας

Παλαιολόγου Στυλιανός

Πετρόπουλος Ευστάθιος

Ροζής Ιωάννης

Σάλτας Διογένης

Σαμίκος Αθανάσιος Ανδρέας

Σκαπετοράχη Ασημίνα

Χαντζέλη Αθηνά

Η δασκάλα της τάξης Κάντζαρη Μαρία

Claude Monet

Η Φάρμα Με Τις Καστανιές, Πωλ Σεζαν