Rehabilitacja psychiatryczna

mgr Irena Jastrzębska

Historia rozwoju rehabilitacji psychiatrycznej (1)

Pierwsze wzmianki o potrzebie rehabilitacji chorych psychicznie pojawiły się w pierwszej połowie XIX wieku, kiedy zaczęto zwiększać swobodę pacjentów, a warunki

szpitalne starano się upodobnić do domowych

W 1845 roku Bartłomiej Frydrych (autor pierwszego podręcznika

psychiatrii w języku polskim) „ O chorobach umysłowych” pisał,

że „w miarę jak się chory uspokaja, należy wybrać dla niego

zatrudnienie, bo wszyscy muszą pracować”

W 1846 roku Andrzej Janikowski (pionier XIX wiecznej medycyny sądowej w Polsce) zalecał „aby w zajęciach organizowanych dla chorych – zabawy, teatr, muzyka uczestniczył również personel”

W 1868 roku Stanisław Chomentowski (psychiatra i

neurolog, autor 40 prac naukowych) „zachęcał do kupowania do zakładów

psychiatrycznych gazet, gier towarzyskich, a także do

urządzania pikników, koncertów itp.”

Przez następne lata obserwowano pewnego

rodzaju stagnację, chociaż w okresie międzywojennym wiele wysiłku włożono w

zapewnienie chorym właściwych oddziaływań

społecznych, pracy, rozrywki i umożliwienie aktywnego

trybu życia

Tradycją polskiej psychiatrii była opieka rodzinna

W 1936 roku 30% chorych objętych opieką szpitala

psychiatrycznego przebywało u okolicznych ludności

(opieka heterofamilijna – osoby chore psychicznie pod

opieką ludności)

Od końca lat 50 rozpoczął się nowy etap w dążeniu do humanizacji szpitala psychiatrycznego i w walce z objawami „instytucjonalimu”

W dużych szpitalach psychiatrycznych powstawały pierwsze programy rehabilitacyjne dla przewlekle chorych:

W wyniku powolnego przekształcania dużych, zamkniętych zakładów w coraz bardziej otwarte instytucje (proces ten nazywano „terapią instytucji”)

Zaczęto dbać o estetyczne i pogodne urządzenia wnętrz, zmniejszono liczbę łóżek na oddziałach, a przede wszystkim w coraz większym stopniu brano pod uwagę potrzeby i prawa pacjentów i ich rodzin

Dawniej Dzisiaj

Dawniej Dzisiaj

Dawniej Dzisiaj

Rozpoczęta w latach 60 reorganizacja systemu lecznictwa psychiatrycznego, oparta na zasadach psychiatrii

środowiskowej przynosi wymierne korzyściZ pośrednich form opieki psychiatrycznej rozwinęły się

stopniowo psychiatryczne oddziały dzienne, w których realizuje się program zajęć terapeutycznych

Ostatnie lata przyniosły także stopniowy rozwój opieki nad rodziną w sytuacji kryzysu poprzez wizyty w domu

pacjenta – zespoły leczenia środowiskowego

Dzisiaj Jutro

Definicja

Rehabilitacja psychiatryczna - system skoordynowanych oddziaływań społecznych, psychologicznych,

wychowawczych i medycznych umożliwiających chorym psychicznie samodzielną egzystencję i integrację społeczną

Cele

Celem rehabilitacji psychiatrycznej jest wyposażenie pacjenta w umiejętności:

o Fizyczneo Intelektualneo Emocjonalne Potrzebne do życia, uczenia się i pracy, przy jak

najmniejszym wsparciu ze strony osób, które na co dzień lub w sytuacjach kryzysowych zajmują się pomaganiem

Rodzaje rehabilitacji psychiatrycznej

Medyczna farmakoterapia podtrzymującaZawodowa poradnictwo i szkolenie zawodowe przystosowane do możliwości

osoby niepełnosprawnej oraz sytuacji na rynku pracySpołeczna Proces przygotowania osoby niepełnosprawnej do aktywnego

życia Kształtowanie takich warunków i postaw otoczenia, które

ułatwiałyby jednostce pełną integrację społeczną

Zasady rehabilitacji psychiatrycznej

Zasada optymalnej stymulacjiZasada wielostronności metodZasada stopniowania trudnościZasada powtarzalności oddziaływańZasada partnerstwaZasada wielokierunkowości oddziaływań

Zasada optymalnej stymulacji

Wskazuje na niesłuszność stosowania nadmiernej lub zbyt ubogiej stymulacji chorego, monotonii lub przypadkowości

bodźcówWymagania zbyt wysokie stają się przyczyną rezygnacji,

apatii, a nawet odmowy udziału w dalszej rehabilitacjiNiedostateczna stymulacja wywołuje lub pogłębia objawy

instytucjonalizmuMa na celu dostarczenie wrażeń stymulujących aktywność

psychiczną

Zasada wielostronności metod

Zakłada kompleksowość w rehabilitacji, o której decyduje równoczasowość biologicznych i niebiologicznych

(psychosocjoterapeutycznych) metod postępowania

Zasada stopniowania trudności

Zwraca uwagę na dostosowanie formy i zakresu pomocy do zmieniających się możliwości chorego – począwszy od

zastępowania go w działaniach i decyzjach, aż do pozostawienia mu pełnej swobody i samodzielności

Zasada powtarzalności oddziaływań

Wynika z remitującego przebiegu choroby i nawrotowości objawów chorobowych

Zaostrzenie objawów psychotycznych i rehospitalizacja są często powodem do powtórzenia i utrwalenia umiejętności,

które chory nabył wcześniej

Zasada partnerstwa (1)

Wskazuje, że nie można rehabilitować chorego bez jego czynnego udziału

Rehabilitacja jest prawem, nie obowiązkiem i nie należy jej realizować wbrew woli i bez zgody pacjenta

Zasada partnerstwa (2)

Zasady: Poszanowanie praw i indywidualności chorego Budowanie zaufania, akceptacji programu i współpracy pacjenta Nie stosowanie zakazów i nakazów Zachowanie szacunku dla pacjenta, podtrzymywanie jego poczucia

godności, autonomii i pozytywnej samooceny Pozbycie się przez pielęgniarkę postawy nadopiekuńczej Dostarczenie jasnych, jednoznacznych norm i wzorców zachowań Wzmacnianie pozytywne zachowań prospołecznych pacjenta Zwracanie uwagi na zachowanie sprawności , korzystne cechy

osobowości, a nie na deficyty sprawności Zachowanie realistycznego optymizmu oraz niezmniejszanie

oczekiwań wobec chorego

Zasada wielokierunkowości oddziaływań

Nakazuje jednoczasowość interwencji w różnych sferach życia: rodzinnej, zawodowej, towarzyskiej i społecznej

Czynniki decydujące o skuteczności oddziaływań rehabilitacyjnychI grupa – związana z osobowością i umiejętnościami

chorego Cechy osobowości przedchorobowej Przystosowanie przedchoroboweII grupa – związana bezpośrednio z obrazem choroby Wiek zachorowania Przebieg choroby Czas trwania hospitalizacji Nasilenie objawów negatywnych Rozległość objawów deficytowychIII grupa – związana z sytuacją psychospołeczną Klimat rodzinny Stereotyp choroby psychicznej

Czynniki utrudniające rehabilitację

Objawy wytwórczeInne objawy psychopatologiczne, np. objawy osiowe

schizofrenii (autyzm)Obniżenie nastroju i napędu w depresjiObjawy wtórne jako skutek choroby i hospitalizacji

(deficyty)Objawy schorzeń somatycznychStosowane leki

Tok postępowania rehabilitacyjnego pielęgniarki (1)

Nauczenie pacjenta, jak ma żyć ze swoją chorobą: Jak unikać okazywania przeżyć psychotycznych wobec obcych Jak się ubierać i zachowywać, aby być akceptowanym Jak dostosować się do obowiązujących norm Jak prowadzić aktywny tryb życia Jaki zakres samoopieki jest dostępny pacjentowi W jakich sytuacjach powinien zwrócić się do lekarza lub

pielęgniarki

Tok postępowania rehabilitacyjnego pielęgniarki (2)

Pomoc w przywróceniu optymalnych stosunków z innymi przez:

Postawę życzliwości wobec otoczenia, dbałość o wygląd zewnętrzny, czystość i estetykę mieszkania, pamięć o rocznicach i uroczystościach

Zwalczanie bezczynności chorego Starania, aby zapewnić swej rodzinie przychylność osób

znaczących w środowisku Uczestniczenie w pracy grup samopomocy, grup wsparciaNie należy stawiać choremu nadmiernych wymagań, gdyż

może to spowodować dekompensację

Tok postępowania rehabilitacyjnego pielęgniarki (3)

Przed wypisem ze szpitala należy się upewnić, jak chory radzi sobie z nawiązywaniem kontaktów z ludźmi

Istotne jest to, czy chory ma gdzie mieszkać, z czego będzie żył, jak może korzystać z opieki specjalistycznej i socjalnej oraz jak można mu zapewnić właściwe kontakty społeczne

Okresy rehabilitacji psychiatrycznej

Rehabilitacja wczesnaRehabilitacja późna

Rehabilitacja wczesna

Obejmuje rozpoznanie problemów pacjenta, pomoc psychologiczną dla pacjenta i rodziny w rozwiązywaniu

konfliktów i podejmowaniu życiowych decyzjiOdbywa się przy pomocy psychoterapii

Rehabilitacja późna

Jest stosowana u osób hospitalizowanych długotrwale, przewlekle chorych, żyjących w izolacji lub w konflikcie z

otoczeniemDotyczy osób, które utraciły zdolność przystosowania do

środowiska, nie spełniają wymagań otoczenia, nie radzą sobie z podstawowymi wymogami bytowymi, a także osób

przebywających na stałe w opiece stacjonarnejDo metod stosowanych w ramach tej rehabilitacji należą:

terapia zajęciowa, uczestniczenie w społeczności leczniczej, treningi aktywności, psychoterapia podtrzymująca i

usprawnianie ruchowe

Zadania rehabilitacyjne realizowane są w zróżnicowanym wymiarze:

Na dziennych i stacjonarnych oddziałach o profilu rehabilitacyjnym

W hostelach i mieszkaniach chronionychW warsztatach terapii zajęciowejZakładach aktywizacji zawodowejNa obozach rehabilitacyjno – wypoczynkowychTurnusach terapeutyczno – rehabilitacyjnychW środowiskowych domach samopomocy

Hostele (1)

Hostel – to forma pośrednia między oddziałem stacjonarnym a powrotem do dotychczasowego środowiska

Jego oferta jest szczególnie korzystna w odniesieniu do osób, które:

Uzyskały już względną samodzielność, ale wymagają jeszcze czasowej separacji od otoczenia

Potrzebują dłuższego czasu na adaptację do warunków i wymogów życia pozaszpitalnego po długotrwałym pobycie na oddziale lecznictwa stacjonarnego

Rehabilitacja w hostelu przebiega w warunkach zbliżonych do naturalnego środowiska życia

Obecność personelu w hostelu ogranicza się do kilku godzin dziennie

Hostele (2)Zadaniem hostelu jest kształtowanie i utrwalanie

umiejętności z zakresu: Samoobsługi Aktywnego udziału we własnej farmakoterapii Poszukiwania pracy Nawiązywania i podtrzymywania kontaktów międzyludzkich,

rozwiązywania problemówPobyt w hostelu jest również okazją do: Zwiększenia spójności grupy Zawierania nowych znajomości Uczenia się dawania i czerpania oparcia w trudnych sytuacjach

Zakład pracy chronionej

Zasady funkcjonowania zakładów pracy chronionej

określa ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz

zatrudnianiu osób niepełnosprawnych z dnia 27

sierpnia 1997 r.

Decyzję w sprawie przyznania statusu zakładu pracy chronionej wydaje wojewoda.

Wymagania jakie musi spełniać zakład pracy chronionej to:

Działalność gospodarcza musi być prowadzona przez co najmniej 12 miesięcy

Należy zatrudniać nie mniej niż 25 pracowników w przeliczeniu na etaty

co najmniej 40 proc.; w tym co najmniej 10 proc. ogółu zatrudnionych stanowią osoby zaliczone do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności albo,

co najmniej 30 proc. osób niewidomych lub psychicznie chorych, albo osób upośledzonych umysłowo zaliczonych do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności

W zakładzie pracy chronionej częściej zatrudnione są osoby lekko i umiarkowanie niepełnosprawne

Zakłady pracy chronionej zatrudniają bardzo mało osób z niepełnosprawnością intelektualną.

Czasami niepełnosprawni pracownicy skarżą się, że w zakładach pracy chronionej są złe warunki pracy.

Zakład Aktywizacji Zawodowej - Zaniedbane ogniwo rehabilitacji

Polski system rehabilitacji zawodowej osób

niepełnosprawnych wciąż nie działa sprawnie.

Mimo miliardów złotych wydawanych na ten cel

zaledwie kilka procent osób ze znacznym stopniem

niepełnosprawności pracuje

ZAZ – dostarczają miejsc pracy osobom ze znacznym stopniem i umiarkowanym stopniem niepełnosprawności

Zakład taki tworzy się także w celu rehabilitacji zawodowej i społecznej tych osób oraz przygotowania ich do aktywnego życia w otwartym środowisku na miarę ich indywidualnych możliwości

Zakład aktywności zawodowej jest wyodrębnioną organizacyjnie i finansowo jednostką tworzoną przez powiat, gminę, stowarzyszenie lub inną organizację społeczną, której statutowym zadaniem jest rehabilitacja zawodowa i społeczna osób niepełnosprawnych

Podstawy prawne dla działalności zakładów aktywności zawodowej stworzyła ustawa z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 ze zm.).

Zgodnie z przepisami ustawy osobami niepełnosprawnymi są osoby, których stan fizyczny, psychiczny lub umysłowy trwale lub okresowo utrudnia, ogranicza lub uniemożliwia wypełnianie ról społecznych, a w szczególności zdolności do wykonywania pracy zawodowej.

Zakład aktywności zawodowej nie może prowadzić działalności gospodarczej polegającej na wytwarzaniu wyrobów przemysłu paliwowego, tytoniowego, spirytusowego, winiarskiego, piwowarskiego, a także pozostałych wyrobów alkoholowych o zawartości alkoholu powyżej 1,5% oraz wyrobów z metali szlachetnych albo z udziałem tych metali

Zabronione jest również prowadzenie działalności w zakresie handlu ww. wyrobami

Środki zakładowego funduszu aktywności przeznaczane są na wydatki związane z:

usprawnieniem oraz oprzyrządowaniem stanowisk pracy wspomagających samodzielne funkcjonowanie osób niepełnosprawnych w zakładzie pracy

zakupem sprzętu i wyposażenia dla osoby niepełnosprawnej umożliwiającego jej samodzielne uczestniczenie w życiu społecznym oraz lokalnym środowisku

pomocą osobom niepełnosprawnym w przygotowaniu ich do pracy poza zakładem

Kto pracuje w ZAZ?W ZAZ pracuje obecnie najwięcej osób : z upośledzeniem umysłowym -  ok. 27% ze schorzeniami narządu ruchu i kręgosłupa – 16% z chorobami psychicznymi i nerwowymi - 15,3% ze schorzeniami narządu wzroku - 15% ze schorzeniami neurologicznymi – prawie 15% ze schorzeniami narządu słuchu i mowy tylko 2,3%Pracownicy zaz to najczęściej osoby słabo wykwalifikowane. Wykształcenie podstawowe - 31,6% niepełne podstawowe - 6,5% zasadnicze zawodowe - 32,1% średnie ogólnokształcące i pomaturalne zawodowe -18,8% wyższe - 3,7%

Środowiskowe Domy Samopomocy

Środowiskowy Dom Samopomocy jest

jednostką organizacyjną resortu pomocy

społecznej, działającą na zasadach zadania

zleconego samorządom, fundacjom,

stowarzyszeniom.

Do zadań ŚDS należy budowanie sieci oparcia społecznego, przygotowanie do życia w społeczeństwie i funkcjonowania w środowisku:

osób przewlekle psychicznie chorych niepełnosprawnych intelektualnie.

Podstawy prawne funkcjonowania ŚDS

Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie środowiskowych domów samopomocy z dnia 9 grudnia 2010 r. (Dz. U. z 2010 nr 238 poz. 1586)

Ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z dnia 15 kwietnia 2004 r

Ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego

Misją ŚDS jest przywracanie osobom radzenia sobie w sytuacjach życiowych na najwyższym z możliwych poziomie, stwarzanie możliwości do rozwoju ruchu

samopomocowego oraz rozwój sieci oparcia społecznego we współpracy z najbliższym i dalszym

otoczeniem społecznym.

Cel działalności

Wspieranie uczestników i ich rodzin oraz kompensowanie skutków niepełnosprawności w sferze zdrowia psychicznego, a także propagowanie modelu zdrowej rodziny poprzez:

stwarzanie warunków do nabycia umiejętności wykonywania podstawowych czynności życia codziennego, doskonalenia umiejętności nabytych oraz realizacja zadań życiowych,

podtrzymywanie i rozwijanie umiejętności niezbędnych do samodzielnego życia,

zapewnienie miejsca pobytu, jednego gorącego posiłku dziennie, w tym dietetycznego zgodnie ze wskazówkami lekarza,

wsparcie psychologiczne i terapeutyczne- wsparcie w sytuacjach kryzysowych,

opieka pielęgniarska i rehabilitacja fizyczna integracje osób z zaburzeniami psychicznymi w społeczności

lokalnej poprzez aktywizacje zawodową  i społeczną stymulowanie osobistego rozwoju poprzez opracowanie

indywidualnego planu pomocy zapewnienie warunków do rozwoju samorządności uczestników umożliwienie udziału w terapii zajęciowej, indywidualnej,

grupowej, grupach wsparcia, spotkaniach grupowych, wspieranie grup samopomocowych w zakresie zdrowia psychicznego

zaspokajanie w miarę możliwości tych potrzeb, które wpływają w dużym stopniu na rozwój psychiczny: bezpieczeństwa, działania higieniczne, odżywiania, ruchu, odpoczynku, kontaktu, godności osobistej, kontaktu emocjonalnego, sensu życia, kulturalne

umożliwienie realizacji potrzeb religijnych i kulturalnych zapobieganie stanom powodującym konieczność ciągłej opieki ze

strony instytucji poprzez globalna rehabilitacje środowiskową zróżnicowanie usług w zależności od możliwości psychofizycznych

osób oraz ich potrzeb, oczekiwań, zainteresowań organizowanie spotkań i zajęć integracyjnych poza Środowiskowym

Domem Samopomocy współpraca z rodzinami osób korzystających z działalności Domu,

poradnictwo, informacja, wsparcie    i pomoc w rozwiązywaniu problemów życiowych

wspieranie grup samopomocowych

uaktywnianie środowiska związane z propagowaniem i ochrona zdrowia psychicznego

współpraca ze środkami masowego przekazu w celu propagowania ochrony zdrowia psychicznego

kształtowanie wobec osób z zaburzeniami psychicznymi i ich rodzin właściwych postaw społecznych  a zwłaszcza zrozumienia, tolerancji, życzliwości a także przeciwdziałaniu ich dyskryminacji

Typy ŚDS

Typ A – dom dla osób psychicznie chorych, przeznaczony dla osób z przewlekłymi zaburzeniami psychotycznymi, takich jak np. schizofrenia, zaburzenia schizotypowe, urojeniowe lub schizoafektywne,

Typ B – dom dla osób niepełnosprawnych intelektualnie – upośledzonych umysłowo, przeznaczony dla osób niepełnosprawnych intelektualnie w stopniu głębokim, umiarkowanym i lekkim (gdy osoba z lekkim stopniem niepełnosprawności ma sprzężone zaburzenie, np. dysfunkcja narządów ruchu, padaczka, autyzm, itp.),

Typ C – dla osób wykazujących inne przewlekłe zaburzenia czynności psychicznych.

Turnusy rehabilitacyjne

Turnusy rehabilitacyjne mają na celu przede wszystkim:

ogólną poprawę sprawności, Wyrabianie zaradności, Pobudzanie i rozwijanie

zainteresowań osób niepełnosprawnych

intelektualnie.

Cele działalności

Osoby NI są kierowane do oddziału w turnusie na wniosek lekarza

Aby umożliwić osobom niepełnosprawnym aktywny wypoczynek i rehabilitację, koszty uczestnictwa osób NI w turnusach są dofinansowywane ze środków PFRON – u, na podstawie ustawy z dnia 27. 08. 1997 roku o rehabilitacji społecznej i zawodowej oraz o zatrudnieniu osób niepełnosprawnych.

Osoba niepełnosprawna może ubiegać się o dofinansowanie ze środków Funduszu, wyjazdu jej opiekuna.

Szczegółowe zasady finansowania do wyjazdów rehabilitacyjnych ustala Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25. 06. 2002 roku, w sprawie określenia rodzaju zadań powiatu, które mogą być finansowane ze środków PFRON – [Dz. U. z dnia 01. 08. 2002]

Obecnie w Polsce realizowane są: Obozy o profilu terapeutyczno – rehabilitacyjnym (ich program jest

z góry ustalony i świadomie włączony do psychoterapii) Turnusy rehabilitacyjno – wypoczynkowe (ich nadrzędnym celem

jest rekreacja i wypoczynek)

Domy Pomocy Społecznej

DPS – instytucja świadcząca na poziomie obowiązującego

standardu, osobom wymagającym całodobowej

opieki z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności usługi:

bytowe, opiekuńcze, wspomagające, edukacyjne w

formach i zakresie wynikających z indywidualnych potrzeb.

Rodzaje DPS

Domy, w zależności od tego, dla kogo są przeznaczone dzielą się na domy dla:

Osób w podeszłym wieku Osób przewlekle somatycznie chorych Osób przewlekle psychicznie chorych Dorosłych niepełnosprawnych intelektualnie Dzieci i młodzieży niepełnosprawnych intelektualnie Osób niepełnosprawnych fizycznie

Rodzaje DPS

Domy pomocy Społecznej mogą być również prowadzone łącznie dla:

Osób w podeszłym wieku i chorych przewlekle somatycznie Osób chorych przewlekle somatycznie oraz niepełnosprawnych

fizycznie Osób w podeszłym wieku i niepełnosprawnych fizycznie Osób dorosłych oraz dzieci i młodzieży niepełnosprawnych

intelektualnie

Zgodnie z Ustawą o pomocy społecznej z 12 marca 2004 roku z późniejszymi zmianami domy pomocy społecznej może prowadzić:

jednostki samorządu terytorialnego, kościół katolicki, inne związki wyznaniowe, fundacje i stowarzyszenia pozostałe osoby prawne i fizyczne

Cele DPS - u

Profilaktyczny - przeciwdziałanie zjawisku instytucjonalizacji polegającym na negatywnym wpływie instytucji totalnej na przebywające w DPS osoby

Socjalny - zaspokajanie potrzeb fizjologicznych, o zaspakajanie potrzeb psychofizycznych takich jak; potrzeba

bezpieczeństwa; uznania; przynależności; miłości; samorealizacji;

o przystosowanie do życia w instytucji; - życie w instytucji totalnej wymaga uruchomienia wielu mechanizmów adaptacyjnych.

o indywidualne wspieranie.

Cele DPS – u cd.

Aktywizujący – aktywizowanie, przygotowanie do podjęcia pracy chociażby o charakterze terapeutycznym, dysponowanie własnymi pieniędzmi, podejmowanie samodzielnych decyzji;

o współdecydowanie; o usamodzielnienie;

Warsztaty terapii zajęciowej

WTZ – funkcjonują od 1992 roku i zgodnie z Ustawą o rehabilitacji społecznej i zawodowej oraz zatrudnianiu

osób niepełnosprawnych stanowią „wyodrębnioną organizacyjnie i finansowo placówkę stwarzającą osobom

niepełnosprawnym (DzU 97.123.776 z późn.zm.) niezdolnym do podjęcia pracy możliwość rehabilitacji zawodowej i społecznej w zakresie pozyskiwania lub

przywracania umiejętności niezbędnych do zatrudnienia”

Dla kogo WTZ?

Warsztaty terapii zajęciowej – są to miejsca pracy dla osób z ogólnie znacznie obniżoną sprawnością intelektualną lub wysiłkową, wymagających szczególnej opieki i ułatwień w celu zaadaptowania się do pracy, którą mogą podjąć w przyszłości w zwykłych zakładach, albo stałego miejsca zatrudnienia oraz dla tych które nie mogą zarabiać na życie, pracując zawodowo w normalnych warunkach.

WTZ - placówki wyodrębnione organizacyjnie i finansowo, które mają na celu stwarzanie osobom z niepełnosprawnością możliwości uczestniczenia w rehabilitacji społecznej i zawodowej. Terapia realizowana jest poprzez terapię zajęciową.

Zadania WTZogólne usprawnianie;rozwijanie umiejętności wykonywania czynności życia

codziennego, w tym zaradności osobistej dzięki stosowaniu różnych technik terapii zajęciowej;

przygotowanie do życia w środowisku społecznym w szczególności poprzez rozwój umiejętności planowania i komunikowania się, dokonywania wyborów, decydowania o swoich sprawach oraz rozwój innych umiejętności niezbędnych w życiu, a także poprawę kondycji fizycznej i psychicznej;

rozwijanie podstawowych oraz specjalistycznych umiejętności zawodowych, umożliwiających późniejsze podjęcie pracy zawodowej w zakładzie aktywności zawodowej lub innej pracy zarobkowej bądź szkolenia zawodowego.

Uczestnicy

Zajęcia w warsztacie prowadzone są zgodnie z indywidualnym programem rehabilitacji i terapii.

Uczestnikami WTZ są osoby niepełnosprawne będące klientami WTZ, nazywane są one uczestnikami.

Uczestnicy WTZ muszą posiadać orzeczenie o niepełnosprawności. Orzeczenie takie (wraz z kwalifikowaniem terapii zajęciowej) wydaje Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o stopniu niepełnosprawności.

Formy pracy w WTZ

Zasadniczą formą terapii jest terapia zajęciowa (ergoterapia).Poza nią WTZ wykorzystują najczęściej zajęcia ruchowe,

ogólnousprawniające, komunikację społeczną i terapię psychologiczną.

Finansowanie

WTZ jest finansowany ze środków PFRON. Możliwe jest też pozyskiwanie środków z innych źródeł.

Wśród nich wymienia się: dotacje samorządowe, darowizny z organizacji pozarządowych i osób prywatnych oraz darowizny sponsorów

Działalność WTZ jest działalnością o charakterze niezarobkowym.

Ewentualny dochód ze sprzedaży produktów i usług wykonanych przez uczestników warsztatu w ramach realizowanego przez nich programu rehabilitacji i terapii przeznacza się w porozumieniu z uczestnikami na pokrycie wydatków związanych z integracją społeczną uczestników.

Dziękuję za uwagę