A RADIOACTIVIDADE

En 1896 Becquerel descubreu que certas sales de uranio emitían radiacións espontáneamente.

Radioactividade é unha propiedade da materia, que non dependía da forma física ou química do corpo radiactivo, sinon que radicaba no interior mismo do átomo.

A radioactividade inducida foi descuberta polos esposos Jean Frédéric Joliot-Curie e Irène Joliot-Curie.

A radiactividade inducida prodúcese cando se bombardean boro, aluminio ou magnesio con partículas alfa.

Certos isótopos son inestables e emiten radiación cando se descompoñen, en cambio os isótopos naturais son estables.

A radiactividade é unha propiedade dos isótopos "inestables“, é dicir que manteñen nun estado excitado as suas capas electrónicas ou nucleares, e para alcanzar o seu estado fundamental deben perder enerxía.

A pérdida de enerxía realízana en emisións electromagnéticas ou en emisións de partículas cunha determinada enerxía cinética.

Esto prodúcese variando a enerxía dos seus electróns (rayos X), seus nucleóns (rayo gamma) ou variando o isótopo.

Un isótopo pesado pode convertirse nun moito máis lixeiro, como o Uranio.

O 15 de marzo de 1994, a Axencia Internacional da Enerxía Atómica deu a conocer 1 novo símbolo de advertencia de radiactividade con validez internacional. A imaxen foi probada en 11 países.

Podemos definir radioactividade como a propiedade que presentan determinadas sustancias (radioactivas) de emitir radiacións capaces de penetrar en corpos opacos e ionizar o aire.

Os distintos tipos de radiacións clasificanse según o poder de penetración cos nombres alfa, beta y gamma.

• Alfa: Núcleos de helio formados por dous protóns e dous neutróns. Só penetran unhas milésimas de centímetro no aluminio.

• Beta: Electrons rápidos procedentes de neutróns que se desintegran no núcleo, dando lugar a un protón e un electrón. Son casi 100 veces máis penetrantes que as alfa.

• Gamma: son radiacións electromagnéticas (fotons) de maior frecuencia que os rayos X.

O estudo da radiactividade permitiu un maior coñecemento da estructura do núcleo atómico e das partículas subatómicas.

Ábrese a posibilidade de convertir uns elementos noutros. Incluso se logra transformar outros elementos en ouro, aínda que non resulte rentable.

En xeral son radiactivas as sustancias que non presentan un balance correcto entre protóns ou neutróns.

O desequilibrio corríxese liberando o exceso de neutróns ou protóns en forma de partículas α que son realmente núcleos de Helio, e partículas ß que poden ser electróns ou positróns.

Estas emisións levan a dous tipos de radiactividade xa mencionados:

- Radiación α, que alixeira os núcleos atómicos en 4 unidades másicas, e cambia o número atómico en dúas unidades.

- Radiación ß, que non cambia a masa do núcleo, xa que implica a conversión dun protón nun neutrón ou viceversa, e cambia o número atómico nunha unidade.

Residuos Radiactivos

• Son aqueles que conteñen isótopos radioactivos en proporcións que se considera que as súas emisións poden ser prexudiciais.

Clasificación

• Residuos de baixa e media actividade: Proveñen de materiais con períodos de vida curta para os tipos de radiación máis perigosa.

• Residuos de alta Actividade: Emiten radiacións durante miles anos e teñen unha toxicidad moi elevada, ademáis emiten calor. En España son generados por centrales nucleares.

A xestión de residuos realizase para evitar os danos que se producen nas persoas e no medio ambiente.

Esta xestión basease na inmobilización destes elementos mediante barreiras:

• Físico-química: medio que inmobiliza os residuos e contenedores

• De enxeñería: Instalación na cal se sitúan os contenedores

• Xeolóxica: Medio da corteza terrestre donde se sitúan os residuos.

• En España, existe un único almacén de residuos radiactivos de baixa e media actividade “El Cabril”, que se atopa en Córdoba.

• Os residuos almacenanse en contenedores de hormigón, para posteriormente gardalos en naves construídas na superficie.

• Anualmente recibe máis de 1.000 metros cúbicos:

-95% : de oito centrais nucleares

-5%: hospitales, universidades e laboratorios de investigación.

Chámase tempo de vida ou tempo de vida media dun radioisótopo ó tempo promedio de vida dun átomo radiactivo antes de desintegrarse.

Ó tempo que transcurre hasta que a cantidade de núcleos radiactivos dun isótopo radiactivo se reduza á metade da cantidade inicial, chámaselle periodo de semidesintegración, período, semiperiodo, semivida ou vida media (non confundir co tempo de vida)

A ley da radiosensibilidade (ley de Bergonie e Tribandeau) di que os tecidos e órganos máis sensibles ás radiacions son os menos diferenciados e os que exhiben alta actividade reproductiva.

Exemplos de tecidos radiosensibles

• Tecidos altamente radiosensibles: epitelio intestinal, órganos reproductivos (ovarios, testículos), médula ósea, glándula tiroides.

• Texidos medianamente radiosensibles: texido conectivo.

• Texidos pouco radiosensibles: neuronas, oso.

Os efectos da radiactividade sobre a saúde son complexos, e dependen da dosis absorbida polo organismo xa que non todas as radiacións teñen a mesma nocividade.

Para calcular a peligrosidade, multiplicase cada radiación absorbida por un coeficiente de ponderación; esto chámase dosis equivalente e mídese en sieverts.

Outro tipo de medida é o becquerel, pero non se utiliza porque mide mal a peligrosidade dos elementos, posto que considera idénticas os tres tipos de radiacions (α,β,γ).

-Alfa e Beta: Son relativamente pouco perigosas fóra do corpo; en cambio, son extremadamente perigosas cando se inhalan.

-Gamma: Son sempre dañinas posto que se lles neutraliza con dificultade.

O risco para a saúde non só depende da intensidade da radiación e a duración da exposición, sinon tamén do tipo de tecido e da sua capacidade de absorción.

Ata certo punto, as radiacións naturais (emitidas polo medio ambiente) son inofensivas.O promedio da tasa de dosis equivalente medida a nivel do mar é de 0,00012 mSv/h.

A dosis efectiva (suma das dosis recibida dende o exterior do corpo e dende o seu interior) empeza a producir efectos detectables no organismo a partir de 100 mSv nun ano.

Os métodos de redución da dosis son:

1) Redución do tempo de exposición2) Aumento da blindaxe3) Aumento da distancia á fonte radiante.

Un contador Geiger é un instrumento que permite medir a radiactividade dun obxeto ou lugar.

Está formado, xeneralmente, por un tubo cun fino fio metálico ó largo do seu centro. O espazo entre eles está aislado e relleno dun gas, e co filo a uns 1000 V relativos co tubo.

Cando unha partícula radiactiva se introduce nun contador Geiger, produce un breve impulso de corrente eléctrica.

A radiactividade dunha mostra calcúlase polo número de estos impulsos.

Bibliografia:

• GOOGLEhttp://www.infobiografias.com/biografia/22354/Ir%E8ne-Joliot-Curie.htmlhttp://html.rincondelvago.com/radiactividad-artificial-y-natural.htmlhttp://www.nodo50.org/panc/Res.htmhttp://www.csn.es/index.php?option=com_content&view=article&id=133&Itemid=138&lang=es

• WIKIPEDIAhttp://es.wikipedia.org/wiki/Radiactividadhttp://es.wikipedia.org/wiki/Vida_mediahttp://es.wikipedia.org/wiki/Contador_Geigerhttp://es.wikipedia.org/wiki/Radiactividadhttp://es.wikipedia.org/wiki/El_Cabril

• LIBROPag 300-304: Residuos radioactivos

FIN