Orain dala urte batzuk ni txikia nintzenean Bartzelona hirira joan nintzen. Lau urte nebazan eta Bartzelonari buruz ez nekien gauza handirik, nire gurasoak museoetan zenbilzela ni, euren alboan egoten nintzen piruleta bat jaten. Egun batean ni nirea ez zan aulkitxo batean jesarri nintzen eta loak hartu neban, ez nintzen konturatu aulkitxo horrek gurpilak ezkazala, eta kaleetan zehar ibili zan arrapaladan nire barruan lo egonda. Aulkitxoa hiriko zoora iritsi zan. Hain zuzen ere lehoien kaiolara, nik ez nekian non nengoen baina, lehoiak bazekien hor nengoela. Jendeak lehoia nire atzean ikusi ebanean oihuka hasi ziren, nik atzera begiratu neban eta hor non ikusi neban lehoia ikaragarri bat. Sorte handia eduki neban zooko lehoi zaindaria hor zegoela eta eskopetaren bidez lehoia lokartu eban. Ni negarrez nengoen asko ikaratu nintzelako. Nik eskumuturrean amaren telefono zenbakia neukan idatzi eta zooak nire amari deitu eutsien. Oso kezkaturik egoanez korrika etorri zan. Hori poza ni ikusi nebanean, oso gogor besarkatu neban amak eta aitik ere.

Hotelera iritsi ginenean oso ikaraturik iritsi zan ama. Nik ez nekian zergatik, azkenean bizirik nengoen. Baina berriro aulkitxo berdinean

Bartzelona

ko abentura

geratu nintzen lo. Aulkitxo hura sorgindurik egoala iruditu zaidan amets batean. Oraingoan aulkitxoak Kolonen behatokira eroan neban. Behatokitik jausi nintzen, turista batek heldu eutsolako aulkitxoa baina, bakarrik aulkitxoa hartu eban ni jausi egin nintzen. Berriro ere oso sorte handia eduki neban, behean bi gizon egozan koltxoi bat eramaten eta ni koltxoiaren gainean jausi nintzen. Nire ustez nire bizian ez nintzen sentitu hain sorte handikoa. Berriro ere nire gurasoei deitu eutsien eta oraingoan hotelean giltzapeturik utzi deustien istilu gehiago ez sortzeko. Iritsi ziranean ni berriro arriskuan nengoen, oraingoan ia leihotik jausi nintzen eta aitak salbatu deustenean ikaragarrizko sermoia bota deustien eta ni ikaraturik ohe barrura sartu nintzen ama eta aita deabruak zirela pentsatzen. Berriro Bermeora iritsi ginenean bizitza beti bezain arrunta bihurtu zan.

Amaiera.

Egilea: Oier