17 Νοεμβρίου 1973

Η αρχή του τέλους!!Η αρχή του τέλους!!

ΑΠΡΙΛΗΣ του 1967

◊ Στην Ελλάδα μια ομάδα στρατιωτικών (χούντα), με την απειλή των όπλων αρπάζουν την εξουσία της χώρας μας.

◊ Συλλαμβάνουν τον τότε πρωθυπουργό, τους υπουργούς και χιλιάδες πολίτες και τους φυλακίζουν.

◊ Η χούντα πια κυβερνά στην Ελλάδα και αποφασίζει για οτιδήποτε χωρίς να ρωτά τον ελληνικό λαό.

◊ Όποιος μιλάει ή έστω σκέφτεται ελεύθερα, βασανίζεται, φυλακίζεται, εξευτελίζεται. Τη θέση της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ παίρνει η δικτατορία.

ΝΟΕΜΒΡΗΣ του 1973

◊ Έχουν περάσει 6 ½ ακριβώς χρόνια από τον Απρίλη του 1967.

◊ Χρόνια σκλαβιάς και βασανιστηρίων που όπλισαν το λαό με θάρρος και μαχητικότητα.

◊ Τώρα όμως τίποτε δεν μπορεί να τους συγκρατήσει. Ούτε δακρυγόνα, ούτε βασανισμοί, ούτε συλλήψεις.

◊ Ένα καινούριο ΟΧΙ ακούγεται για τους φασίστες και τους δολοφόνους και μια νέα ελπίδα γεννιέται για μια πολιτεία με ανθρώπινο πρόσωπο, με Δημοκρατία.

Έφτασε η αρχή του τέλους!

Οι ημέρες που ακολουθούν είναι τραγικές, συγκλονιστικές, ορόσημο

μιας καινούριας ζωής.

14 ΝΟΕΜΒΡΗ 1973

◊ Οι φοιτητές συνεδριάζουν και αποφασίζουν αποχή από τα μαθήματα και παραμονή στο χώρο του Πολυτεχνείου.

◊ Η αυλή γεμίζει από παιδιά αποφασισμένα να μιλήσουν και να παλέψουν ανοιχτά για τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Συνθήματα όπως: «Κάτω η χούντα!», «Δεν περνάει ο φασισμός!», «Ελεύθερες εκλογές στα πανεπιστήμια!», ακούγονται παντού.

ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ η 15η ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ η 15η ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Η οργάνωση των φοιτητών γίνεται τελειότερη. Ομάδες

μοιράζουν προκηρύξεις, ενημερώνουν, ξεσηκώνουν τον

ελληνικό λαό.

Οι φωνές των φοιτητών έχουν απλωθεί σε όλη την Αθήνα.

Αρχίζουν όλοι να φωνάζουν μαζί τους:

«Λαέ, λαέ ή τώρα ή ποτέ!»

«Δεν περνάει ο φασισμός!»

Αυτά που μέχρι τώρα τα ψιθύριζαν, τώρα τα βροντοφωνάζουν:

«Κάτω η Δικτατορία!»

«Ζήτω η Δημοκρατία!»

Στη γύρω περιοχή για πρώτη φορά την 15η του Νοέμβρη ακούγεται ο ραδιοφωνικός σταθμός των φοιτητών.

«Εδώ Πολυτεχνείο, σας μιλάει ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων. Εδώ Πολυτεχνείο».

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 16 ΝΟΕΜΒΡΗ

Με μάτια άυπνα, γεμάτα αγωνία οι φοιτητές βρίσκονται σκαρφαλωμένοι στα κάγκελα, στα παράθυρα του Πολυτεχνείου βροντοφωνάζουν τα συνθήματά τους.

Εφτά η ώρα το βράδυ αρχίζουν οι συμπλοκές. Οι δρόμοι γεμίζουν κυνηγημένους, ματωμένους, πληγωμένους. Οι τραυματίες μεταφέρονται. Ο σταθμός καλεί ασθενοφόρα και γιατρούς.Οι φοιτητές από τις αίθουσες κατεβαίνουν στο προαύλιο.

Ένας πυροβολισμός πέφτει απάνω στα κουρασμένα, αλλά αλύγιστα κορμιά τους.

«Είμαστε αδέρφια», φωνάζουν στους φαντάρους των τανκ.

«Είμαστε άοπλοι, είμαστε άοπλοι».

Οι φαντάροι μένουν ανέκφραστοι, σίγουρα δεν θέλουν να προχωρήσουν.

Οι φοιτητές ψύχραιμοι ελπίζουν πως δε θα τους χτυπήσουν.

Ξαφνικά όμως χωρίς προειδοποίηση ένα τανκ συντρίβει την πόρτα και όσους βρίσκονται πίσω από αυτήν.

17 ΝΟΕΜΒΡΗ Με το πρώτο φως της ημέρας φαίνεται η καταστροφή και γίνονται γνωστά τα ονόματα των πρώτων νεκρών:

Διομήδης Κομνηνός, Μιχάλης Μυρογιάννης.

Μιλούμε όλοι σήμερα για το Πολυτεχνείο και είναι παρήγορο αυτό, το ότι εξακολουθούμε να τιμούμε εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για κάτι ανώτερο.

Η τιμή τους πρέπει να είναι καθημερινή στο χώρο που ζούμε και εργαζόμαστε.

Γιατί το Πολυτεχνείο πέρα απ’ ότι υπήρξε η αρχή της πτώσης της Δικτατορίας ήταν και η αφετηρία αγώνων για κοινωνικές αλλαγές.

Μια στιγμή που οι απλοί άνθρωποι και κυρίως οι φοιτητές της εποχής σε μια αυθόρμητη και ατόφια λαϊκή εκδήλωση, πήραν στα χέρια τους την υπόθεση της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και της Αξιοπρέπειας και προκάλεσαν έτσι ανοιχτά και με λεβεντιά τη χούντα, τον τύπο, τη διεθνή κοινή γνώμη και το θάνατο.

Γιατί ακόμα κάθε 17 Νοέμβρη, ο Έλληνας παίρνει μια ένεση ανθρωπισμού και εθνικής περηφάνιας.

Γιατί τα νιάτα ξέρουν να υπερασπίζονται «αυτό το χώμα που είναι δικό τους και δικό μας».

Γιατί το νιώθουνε περισσότερο δικό τους και δικό μας, όταν η ζωή τραβάει την ανηφόρα.

Ζήτω το Πολυτεχνείο !