KOBIETA I MĘŻCZYZNA

jako dar Stwórcy

„Człowiek jako mężczyzna i kobieta jest obrazem

Boga”

„Bóg powołuje mężczyznę i kobietę do realizacji siebie

w miłości małżeńskiej”

„Wspólnota mężczyzny i kobiety

to największy cud Boga”

Już na pierwszych stronach Pisma Świętego, w opisie stworzenia świata pisarz biblijny podkreśla, że Bóg stworzył człowieka jako mężczyznę i kobietę:

„Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go

stworzył: stworzył mężczyznę i kobietę” (Rdz 1, 26-27).

Stworzył go po to, aby mógł z nim prowadzić dialog, uczynić go swoim partnerem. Wyciskając swój obraz w człowieku, uzdolnił go do kochania Boga, nawiązania relacji z Nim, słuchania Jego słów i odpowiedzi na Jego wezwania. Tak stworzony człowiek jest z natury ukierunkowany na partnerstwo, miłość, wspólnotę. Dzięki tej zdolności, która jest cechą natury Boga wchodzi w dialog nie tylko z Nim, ale także z innymi ludźmi, chce budować z nimi wspólnotę życia.

„Małżonkowie na zawsze

są obrazem Boga - Stwórcy”

„Wyjątkowa świadomość własnego ciała ”

Jan Paweł II zauważa jedną bardzo ważną rzecz. Przecież świadomość, że jego ciało należy do materii tego świata mogło by pierwszego człowieka doprowadzić do przekonania, że jest taki sam jak inne istoty na ziemi, stworzony z tej samej gliny co one, z tej samej ziemi (adamah) i wtedy uznałby się za istotę równą zwierzętom, tylko materialną, biologiczną – o wszystkich cechach świadczących o przynależności tylko do tej ziemi.

Ciało ludzkie pomimo całej swojej materialności („ulepił człowieka z prochu ziemi”) kryje w sobie wyjątkową i niepowtarzalną świadomość życia wewnętrznego właściwą tylko dla człowieka i nie dającą się sprowadzić do świata zwierząt. 

Odkrycie swojej wyjątkowości otwiera człowieka na zrozumienie własnego ciała. To przecież za jego pośrednictwem żyje w tym świecie i uczestniczy w jego wydarzeniach.

Pomimo tego, że jego ciało jest zbudowane z podobnej materii jak ciała innych istot żywych nie umie utożsamić się z nimi.

„Wyjątkowa świadomość własnego ciała ”

„Opuści człowiek ojca i matkę i staną się jednym ciałem"

Według Jan Pawła II samotność jest drogą, która prowadzi do jedności. Jedność ta jest możliwa dzięki zdobyciu świadomości, że jako ludzie jesteśmy odrębni od wszystkich istot żyjących.

Poczucie jedności między mężczyzną a kobietą jest więc doświadczeniem ściśle ludzkim. To oni stanowią dla siebie „odpowiednią pomoc”, aby tę wyjątkową jedność przeżyć.

Jedność, do której został stworzony człowiek może się dokonać tylko poprzez wybór. Aby zjednoczyć się z żoną lub mężem musi dokonać wyboru i opuścić ojca i matkę.

Ta myśl Starego Testamentu jest aktualna także dzisiaj.

Ten właśnie wybór stanowi umowę małżeńską między osobami, które jedynie na tej podstawie stają się „jednym ciałem”(TC). Wtedy staje się jasne, że „kobieta” jest dla mężczyzny, i na odwrót „mężczyzna” jest dla kobiety”. (TC)

„Opuści człowiek ojca i matkę

i staną się jednym ciałem”

Mężczyzna i kobieta tworzą „wspólnotę osób” (communio personarum), ale papież proponuje używać sformułowanie „komunia osób”, ponieważ słowo „wspólnota” ma zbyt wiele znaczeń, aby je bezpiecznie używać.

„Komunia osób” wskazuje na wzajemną „pomoc”, „wzajemność w istnieniu” osoby obok osoby. Tego typu relacji – komunii - żadna inna istota żyjąca nie mogłaby zapewnić człowiekowi.

„Opuści człowiek ojca i matkę

i staną się "jednym ciałem

„Akt małżeński w zamyśle Boga Stwórcy"

Jedność między mężczyzną a kobietą („i będą oboje jednym ciałem”) jest w teologii ciała rozumiana szerzej niż tylko same doświadczenie pociągu seksualnego związanego z płciowością. Ta w pełni ludzka duchowo-fizyczna jedność jest „bez wątpienia tą jednością, która wyraża się i urzeczywistnia w akcie małżeńskim” (TC).

„Akt małżeński w zamyśle Boga Stwórcy"

Fakt, że stają się «jednym ciałem», jest potężną więzią ustaloną przez

Stwórcę, dzięki której odkrywają oni swoje człowieczeństwo,

zarówno w pierwotnej jedności, jak i w dwoistości tajemniczego

wzajemnego przyciągania. Płeć jednak jest czymś więcej niż

tajemniczą siłą cielesności ludzkiej, która działa jakby na mocy

instynktu. Na poziomie człowieka i we wzajemnej relacji osób, płeć

wyraża zawsze nowe przekroczenie granicy samotności człowieka

związanej z konstytucją jego ciała (…).”

„Sens ciała - zdolność do bycia”

Mężczyzna i kobieta, którzy poprzez ciało są

zdolny do miłości i stania się darem dla drugiej

osoby potrzebują siebie wzajemnie nie tylko po to,

aby żyć «z kimś» i nie czuć się samotnymi, ale

także, aby żyć «dla kogoś».

„Ciało wyrażające kobiecość „dla” męskości i wzajemnie męskość „dla” kobiecości

ujawnia wzajemność i komunię osób.”

Pragnienie obdarowania zostało zakodowane w płci. Męskość i kobiecość, czyli płeć, są pierwotnym znakiem obdarowania mężczyzny i kobiety przez Boga. Dlatego pociąg seksualny mężczyzny i kobiety przekracza samą zmysłowość. Jest wyrazem pragnienia komunii, przyjęcia i udzielenia daru miłości. Dzielenia się miłością, dar z siebie dany kochanej osobie, zawiera w sobie pierwotne doświadczenie miłości Boga Stwórcy.

„Sens ciała – zdolność do bycia darem”

„Zbliżenie małżeńskie jako poznanie"

W IV rozdziale Księgi Rodzaju czytamy: „Mężczyzna zbliżył się do swej żony Ewy. A ona poczęła i urodziła Kaina” (Rdz 4,1).

W niektórych przekładach zbliżenie małżeńskie jest  określone jako „poznanie” – „mężczyzna poznał swoją żonę. A ona poczęła i urodziła…”.

Biblijne «poznanie» mężczyzny i kobiety oznacza coś więcej niż tylko samo współżycie płciowe.

Słowo «poznanie» kładzie akcent na stworzenie osobowej relacji, natomiast słowo «współżycie płciowe» wyraża raczej fizjologiczny aspekt relacji mężczyzny i kobiety.

„Zbliżenie małżeńskie jako poznanie"

Dopiero „poznanie”– doświadczenie nie tylko biologiczne, ale także psychiczne i duchowe, jest „dalszym jeszcze odkryciem sensu własnego ciała, odkryciem wspólnym i wzajemnym, tak jak wspólne i wzajemne jest od początku bytowanie człowieka, którego «Bóg stworzył mężczyzną i niewiastą»”

„Zbliżenie małżeńskie jako poznanie"

Jan Paweł II pisze: Mężczyzna, który „po raz pierwszy „poznaje” kobietę, swoją żonę, w akcie zjednoczenia małżeńskiego, to (…)  ten sam „człowiek”, który nadając nazwy — czyli również „poznając” — „wyosobnił się” od całego świata istot żyjących, animalia: „wyosobnił”, czyli potwierdził siebie samego jako osobę” (TC). W akcie małżeńskim mężczyzna i kobieta odkrywają nowe znaczenie swojego ciała, a więc pogłębiają swoją tożsamość.

„Zbliżenie małżeńskie jako poznanie"

Mężczyzna i kobieta stając się w tym poznaniu jakim jest akt małżeński „jednym ciałem” w szczególny sposób „doświadczają sensu swojego ciała. (…)  odsłaniają się wzajemnie przed sobą tą szczególną głębią własnego ludzkiego „ja”, o której stanowi właśnie ich płeć: męskość i kobiecość. Wówczas też w sposób szczególny kobieta jest poznawczo „dana” mężczyźnie, a on jej” .

„Zbliżenie małżeńskie jako

poznanie"

„Macierzyństwo i ojcostwo jako sens poznania"

Urodzenie dziecka jest spełnieniem małżeństwa, odkryciem nowych możliwości jakie kryją się w ludzkim ciele. „Rodzenie jest perspektywą, którą mężczyzna i kobieta włączają niejako w swoje wzajemne „poznanie”. (…)

Poprzez macierzyństwo i ojcostwo ujawnia się i odsłania do końca tajemnica kobiecości i męskości. Rodzicielskie - ojcowskie i macierzyńskie znaczenie ich ciał.

Rodzenie sprawia, że mężczyzna i kobieta (jego żona) „poznają się” wzajemnie w tym „trzecim”, który jest z nich obojga.

W konsekwencji owo poznanie staje się odkryciem, poniekąd objawieniem w świecie widzialnym nowego człowieka, w którym tamci oboje — mężczyzna i kobieta — rozpoznają na nowo siebie, swoje człowieczeństwo, swój żywy obraz”

„Macierzyństwo i ojcostwo jako sens poznania"

Poznanie (…) jest aktem, który (….) w zjednoczeniu ze Stwórcą ustanawia nowego człowieka (…). Ten sam „człowiek”, jako mężczyzna i niewiasta, poznający siebie wzajemnie w tej szczególnej wspólnocie–komunii osób, w której mężczyzna i kobieta łączą się ze sobą tak ściśle, iż stają się jednym ciałem”, konstytuuje człowieczeństwo — to znaczy potwierdza i odnawia istnienie człowieka jako obrazu Boga.

„Macierzyństwo i ojcostwo jako sens poznania"

„Macierzyństwo określa kobiecość „

Cała wewnętrzna konstytucja ciała kobiety, jego szczególny kształt, te właściwości, które mocą odwiecznej atrakcji stają u początku poznania, o jakim mówi Księga Rodzaju 4,1 - 2 („mężczyzna poznał swoją żonę Ewę”), pozostają w ścisłej łączności z macierzyństwem. Biblia (a za nią liturgia) z właściwą sobie prostotą sławi i czci przez tyle stuleci „łono, które Cię nosiło i piersi, któreś ssał” (por. Łk 11,27). Słowa te stanowią pochwałę macierzyństwa, stanowią też pochwałę kobiecości, pochwałę kobiecego ciała we właściwym dla niego wyrazie stwórczej miłości. W Ewangelii słowa te zostały wypowiedziane pod adresem Matki Chrystusa, Maryi

Prezentacje przygotowała

Ewa Piwowarczyk kl. 3c LOIm. Stanisława Konarskiego

w OświęcimiuKatecheta: ks. Wacław Pelczar