MICRORRELATOS CPI

SANTA LUCÍA

CATEGORÍA B1

O guepardo que axudou a

unha tartaruga

Era unha vez unha

tartaruga que ía devagar.

Estaba na selva, había

moitos perigos pero estaba

protexida polo seu amigo o

guepardo e o seu amigo o rinoceronte. O rinoceronte collía a

comida para a tartaruga, o guepardo cazaba presas para ela. O

rinoceronte e o guepardo ían veloces, pero a tartaruga ía lenta.

Foron onda o mago e fíxolles un conxuro.

Antón Bernárdez Fernández (1º primaria)

Os nenos que se perderon

Había unha vez cinco nenos que foron de acampada a un

bosque. Alí había unha cabana.Foron devagar cara ela abriron

a porta e de alí saíu un home cunha machada. Cando o viron

foron xunta os seus pais, pero perdéronse. Os seus pais xa

marcharan. Entón apareceron moitos lobos, pero eran os seus

pais disfrazados e salváronos.

Lucía Bacariza Rodríguez (1º primaria)

CATEGORÍA B2

O Gato

Era unha vez un gato lambón que comía por

catro homes.

Un día zampouse as ristras dos chourizos que

tiña a avoa a afumar na lareira. A avoa cun

fungueiro perseguiuno por toda a eira pero

agochouse na bodega a tanta velocidade que

levou consigo a billa do bocoi de viño tinto.

Entón o viño saiu devagar e asolagou a adega.

Que susto levou o gato lambón! Case morre

agogado e mareado con tanto alcohol.

Desde entón dinlle:

Gato lambón

por zampar tantos chourizos

acabaches de borrachón.

Jorge Lamiño Méndez (4º primaria)

O pozo máxico

O verán pasado dous nenos que vivían en Vilacoba foron visitar aos seus avós e ...

_Que é isto?

_ É o pozo dos desexos – díxolles don Antón, o vello mestre _Tirade unha moeda e pedide un

desexo.

Os nenos meteron a man no peto, pero só atoparon unha larpeirada do aniversario da súa

amiga Carme. Non o pensaron. Tirárona e observaron como se desfacía na auga e devagar

aparecía unha cara misteriosa. Mortos de medo correron a fume de carozo, e sabedes o que

atoparon ao chegar a casa? Unha torta de larpeiradas igualiñas a que tiraron. Sería

casualidade?

Noa Monteagudo Buján (4º primaria)

ACCESIT B2

A boda dos ratos

Había unha vez unha parella de ratos. Lola e Pedro decidiron

casar e convidaron a todo o seu pobo, que por suposto, era de

ratos. Pódese dicir que era todo unha ratada.

De primeiro prato comeron queixo de tetilla: de segundo, queixo

fresco e de sobremesa torta de queixo.

De súpeto viron como uns bigotes se acercaban devagar. Non o

dubidaron. Todos a cuberto! Que sorte tiveron! Era o gato

Torcuato que quería facer un xantar de ratos ao queixo, pero

quedou coas ganas.

Os ratos foron felices e comeron ...Queixo a escachar!

Tamara Leal Santamaría (4º primaria)

CATEGORÍA B3Devagar pola miña vida

Eu, Álvaro, teño dez anos e máis dun millón de recordos. Devagar penso

neles, cando rompín a rótula, cando cortei a cella ... A verdade tamén teño

recordos bos como cando abrín un agasallo e ... era unha bicicleta.

Recordar os meus pensamentos e memorias máis íntimas é bastante

interesante. Ata atopei un recordo de cando tiña tres anos! Nesa visión

vinme argallando un plan para atopar a persoa que me roubaba o

biberón ... Ao fin, era eu esa persoa! Tiraba o biberón ao chan e así non

aparecía.

Álvaro Bacariza Rodríguez ( 5º primaria)

Recordos

Aínda me lembro dese día tan fermoso no que me somerxín nunha viaxe de

soños e felicidadde coas persoas que me queren.

Ao chegar a París vimos un mendigo que ía devagar pedindo co seu fillo.

Este pedía para escolarizarse. Nós démoslle un día tras outro ata que un día

non vimos o neno. O mendigo contounos que o fillo xa ía á escola.

Días despois vímolo ensinando ao seu pai.

Chegamos a casa moi ledos porque

dentro de nós traiamos o recordo

daquela derradeira ollada infinita que

nos botou aquel vello pai ao dicirnos

“adeus”

Fuencisla Barros Monteagudo (5º

primaria)

CATEGORÍA C SECUNDARIA

Bágoas e sorrisos

Aquelas foron unhas vacacións ben diferentes. O tempo pasaba

devagar. Semellaba querer manterme alí, prisioneira eterna na

miña gaiola de pena infinita. Aborrecín as luces de cores, as árbores de Nadal, as panxoliñas ... Só quería chegar á casa e

atopala alí. Sentada. Lendo. Cociñandoas miñas comidas favoritas: chulas de bacallau, patacas

amarelas, bolo do pote.

Só quería volver e atopala alí rirmos xuntas. Escoitar chamarlle ás noticias o parte e ao can

lurpia cando, de cheo que estaba, se negaba a comer o que tiña no cazolo.

Avoíña, canto te botamos de menos!

Aída Mencía Suárez Montáns (2º ESO)

O avó

Seguindo aquel misterioso ruído, xirei devagar a manivela da porta do meu escuro cuarto. Nese

intre puiden apreciar un cheiriño a recordos. Mirei e contemplei un rostro que me soaba

bastante. Estaba sentado no meu sillón preferido. Acerqueime e de repente puiden escoitar

unhas sixilosas palabras: Xiana, Mónica, Silvia, Xan e Lucía. Logo, un intre de silencio. E

escoitei outra vez: Xiana, Mónica, Silvia, Xan e Lucía.

-Avó? -preguntei – porque repites o nome dos teus netos?

Fitoume cos seus pequeniños ollos cheos de bágoas e dixo: “Estoume facendo vello e teño medo

a que se me esquezan”

Lucía Lagos Bugallo (3º ESO)

ACCESITS SECUNDARIA

Cen palabras

De camiño á casa só podía pensar no que dixera a mestra: “Cen palabras, e

unha delas debe ser devagar”

Non era unha palabra que usase moito. En realidade nunca a escoitara, así

que ao chegar á casa o primeiro que fixo foi consultar o dicionario.

Devagar: adv. Lentamente, amodo, sen présa.

Vaia! Diso sabía un pouco. Ela nunca tiña présa por nada, sempre era a

última en todo e deixaba todo a medias porque non lle daba tempo. Pero

esta vez non! Estaba decidida a gañar o concurso e tiña unha idea boísima ...

noventa e nove e cen!

Lidia Cano Sueiro (1º ESO)

Mira atrás

_ Como calquera luns, levanteime, aseeime, almorcei e fun ao colexio.

Unha vez rematado, dirixinme ao meu lar.

Ía só; de repente sentín detrás algo que me estremecía de pés a cabeza e, non

cesaba.

Devagar tornei a cabeza e ... non lembro máis, doutora, o seguinte que

lembro foi aquel axente tomándome en brazos e levándome coa miña nai.

Ela saloucaba e, en canto a min ... Sabe, doutora? Nunca sabemos cando

imos estar coa familia por última vez e, mentres se poida, hai que desfrutar

deles.

As bágoas comezaron a escorregar pola meixela da doutora e, apenada,

abrazoume.

Cinthia Piñeiro Acevedo (4º ESO)

MICROPOEMAS CPI SANTA

LUCÍA

CATEGORÍA B1

A pombiña branca

A pombiña quería ir á praia.

Mercou un parasol e unha toalla.

A pombiña xa se relaxou

devagar á casa volveu.

Xiana Salvado Martínez (1º primaria)

O xabarín

O vento cantaba devagar

unha lembranza

mentres o xabarín

chocou coa lanza.

Adrián Castrelo Ruadas (1º primaria)

CATEGORÍA B2

O mar de Baltasar

Navego devagar polo mar,

intentarei non me marear,

como lle pasaba a don

Baltasar,

que se mareaba con só mirar.

Desiré Núñez Monteagudo (4º primaria)

A lúa e o sol

Cando o sol se poñía devagar

a lúa miraba para el

por eses ollos de príncipe

e esa boca de mel.

Natalia Navia Núñez (4º primaria)

CATEGORÍA B3

O mar

Devagar, devagar,

vexo as gaivotas voar,

os días pasar,

e as ondas soar.

Aroa Súarez Pereira (5º primaria)

CATEGORÍA C

Falar, devagar,

sen pensar, sen soñar,

palabras, versos,

soaban desfeitos.

Inés Magariños Barros (1º ESO)