Opowieść o ziarnie

W żyznej wiosennej ziemi leżały obok siebie dwa ziarna.

Pierwsze powiedziało:

- Chcę rosnąć! Chcę zapuścić korzenie głęboko, głęboko w ziemię pode mną i wysunąć kiełki poprzez jej pancerz nade mną ...

Chcę rozwinąć delikatne pączki niczym proporce,

by oznajmić światu nadejście wiosny ...

Pragnę poczuć słoneczne ciepło na twarzy

i błogie krople porannej rosy na płatkach!

I ziarno wzeszło.

Drugie powiedziało:

- Boję się. Jeśli zapuszczę korzenie w ziemię

poniżej, kto wie, co napotkam w ciemnościach?

Jeśli przebiję się przez twardą ziemię u

góry, mogę zniszczyć swe kruche pędy ...

A co pocznę, jeśli otworzę pączki, a jakiś

ślimak będzie chciał je zjeść?

A gdy zakwitnę, pewnie wyrwie mnie jakieś dziecko.

Nie, nie. Zaczekam lepiej, aż zrobi się

bezpieczniej.

I ziarno czekało...

Kura, grzebiąc w ziemi w poszukiwaniu pożywienia, znalazła pogrążone w oczekiwaniu ziarno i nie namyślając się ani chwili zjadła je.

Siej ziarna Bożych Słów. Nie czekaj na korzystniejsze, bardziej sprzyjające warunki.

W przeciwnym wypadku twoje ziarno może nigdy nie dostać możliwości wzrastania, jako Roślina

Królestwa Bożego.

Oto siewca wyszedł siać. A gdy siał, jedno padło na drogę; i przyleciały ptaki, wydziobały je. Inne padło na miejsce skaliste, gdzie nie miało wiele ziemi, i wnet wzeszło, bo nie było głęboko w glebie. Lecz po wschodzie słońca przypaliło się i nie mając korzenia, uschło. Inne znów padło między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je, tak że nie wydało owocu. Inne

w końcu padły na ziemię żyzną, wzeszły, wyrosły i wydały plon: trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny.

I dodał: Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha. (Mk 4:3-8)

HW