Daar zat ik dan helemaal alleen met een bonkend oor op vrijdagavond. Ieder uit, en ik? Ik mocht nergens heen. Dokters woorden waren; “De komende week alleen maar rusten, niet bukken en geen huishoudelijk werk doen.” Geen huishoudelijk werk doen vond ik wel best, maar het rusten viel me toch zwaar tegen. Dan maar een beetje tv kijken. Om 20.00 begon Goede Tijden, Slechte Tijden (GTST). En als vaste kijker besloot ik dat eerst te kijken. Ik had al gezien dat daarna Pirates of the caribbean: at world’s end op tv zou komen, dus dat zou ik daarna kijken. Pirates zou om 23.45 afgelopen zijn dus dan zou ik nog een kwartiertje iets moeten kijken, wat? Dat zou ik dan wel zien.

In GTST hebben we het “babydrama”. Rikki en Sjoerd zijn net bevallen van een zoontje Bram. Maar omdat ze nog te jong is hebben ze besloten het kindje te laten adopteren door pleegouders. De pleegouders zijn Bing en Sjors. Er zijn echter wat problemen. Er zijn nog geen duidelijke afspraken gemaakt wat betreft het kindje. En nu het kind weg is merk je dat Sjoerd het kindje toch heel erg mist. Rikki vindt het moeilijk om de baby te zien, maar haar moederinstinct speelt op en ze besluit toch om het kindje te bezoeken zonder dat Sjoerd ervan af weet. En daarbovenop probeert Bing de baby bij de familie Bouwhuis weg te houden. In dit verhaal is het cliché dat 2 tieners zwanger raken en het uiteindelijk de baby weggeven omdat ze er zelf niet voor kunnen zorgen. Natuurlijk voegt GTST er heel veel drama bij zodat het voor de kijker ook nog spannend is om te kijken. Maar het punt is en blijft dat een tiener zwanger raakt en de baby weggeeft.

Als tweede hebben we het verhaal van “zus of zoon”. Nadat Janine uit het ziekenhuis naar huis mocht, moest ze medicijnen prikken. Nick besloot de medicijnen te vervangen met placebo’s waar Janine nog zieker van werd. Alleen omdat Maxime de medicijnen bij Janine inspoot is zij natuurlijk verdachte nummer 1. Noch Ludo of Janine weten wie de dader is. Ze besluiten na veel overleg dat ze eruit zijn dat Maxime de dader moet zijn. Ludo weet Nick over te halen om met zijn wraakplan mee te doen. Ze laten Maxime doen geloven dat ze weten dat Nick de dader is. Nick moet vluchten waardoor het allemaal echt lijkt. Ik vind dit verhaal niet cliché. Maar als je het in GTST plaats met Ludo der bij wordt het opeens wel cliché, want altijd is er wel iemand die wraak wil in Ludo zijn omgeving. En dit is niet de eerste keer dat Maxime en Nick beef hebben met elkaar, je zou dit als een vervolg kunnen zien.

Als laatste hebben we het verhaal van de homo’s. Lucas en Edwin zijn een homostelletje. Anton Bouwhuis, de conservatieve vader van Edwin, vindt het helemaal niets dat zijn zoon homo is en deed er in het begin van hun relatie alles aan om Lucas bij Edwin weg te houden. Uiteindelijk komt Anton tóch bij zinnen en accepteert na een goed gesprek met Edwin eindelijk dat zijn zoon homo is. Alles is weer koek en ei tussen Edwin en zijn vader en behalve een paar kleine onenigheidjes gaat het verder ook prima met de relatie tussen Lucas en Edwin. Lucas belandt dan echter in een coma na een schietpartij en niemand weet wanneer en of hij nog wakker zal worden. Edwin bezoekt Lucas vaak in het ziekenhuis en ontmoet hier co-assistent Ron Bos. Edwin heeft tijdens de periode dat Lucas in coma ligt zijn hart uitgestort bij Ron en krijgt weer van Lorena te horen dat Ron op mannen valt. Het hele verhaal doet me wel erg denken aan As The World Turn. Hierbij was er ook een homostelletje, de een lag in het ziekenhuis en de ander snoepte bij met de dokter. Natuurlijk kussen Ron en Edwin met elkaar, Lucas wordt wakker en komt erachter. Wel erg cliché allemaal.

GTST is een soap, en een soap is drama. Er zitten veel clichés in, de drie verhalen die ik hierboven heb genoemd zijn de drie die nu het actiefst zijn. Natuurlijk spelen er in de soap nog meer verhaallijnen en deze brengen allemaal hun eigen clichés. Verder kent GTST nog wat stereotypen. Iedereen in de soap moet iemand voorstellen. Je hebt de zakenmannen, barmannetjes, kappervrouwtjes enz. Ik vind niet dat er heel erg gebruik wordt gemaakt van stereotypen. Bijvoorbeeld bij Lucas, Edwin en Ron. Het stereobeeld van een homo is toch wel iemand die heel wijferig en luidruchtig is. En dat is hij hun totaal niet zo. Lucas komt er nog het dichts bij in de buurt. Maar aan Ron of Edwin zou je totaal niet zeggen dat ze homo zouden zijn als je het bekijkt via het stereobeeld. Dit laat de kijker ook wel zien dat niet alle homo’s heel wijferig en luidruchtig zijn.

Na GTST was het tijd voor de film Pirates of the Caribbean. Bij het kijken werd ik overspoeld met stereotypes. Het is een piratenfilm, ik had dus ook niet anders verwacht. Alles klopte; het haar, de make-up, de kostuums, het decor, en ga zo maar door. Het imago van piraten is dat ze veel drinken en op zee naar schatten zoeken. Dat imago wordt in deze film op een grappende wijze ook naar voren gebracht. De stereotype piraat doet niet veel aan persoonlijke hygiëne en dit soort type piraat komt vooral ook naar voren in de film. Maar er was een verassing want er was namelijk een piraat die er verzorgd uitzag en niet voldeed aan het stereotype piraat. Dat was namelijk Will Turner gespeeld door Orlando Bloom. Hij zag er “schoon” uit en gedroeg zich niet als de typische piraat. Hij werd verliefd op de dochter van de Gouverneur in het eerste deel van de film. In het tweede deel hebben ze een relatie, wat natuurlijk wel te verwachten was. De film vond ik zelf heel leuk om te zien, ondanks dat het vol met stereotype en clichés zat.

Na de film had ik nog een kwartiertje te vullen. Ik zapte en stopte bij het kanaal TLC. Hier zag ik 2 vrouwen op de bank zitten en ze spraken een beetje zielig. Ik dacht bij mezelf; “wat zou jou probleem zijn”. Ik was benieuwd en bleef kijken. Het programma heette: My naked secret. Deze aflevering ging om de 27 jarige verpleeghulp Kelly. Zij had al jaren last van haar enorme borsten met cupmaat 34KK. En met dit programma probeerde ze met de hulp van een therapeut en een operatie haar problemen te overwinnen. In dit programma werd naar voren gebracht dat een vrouw met hele grote borsten heel veel obstakels in der leven heeft. Ze sprak hoe er naar der werd gefloten toen ze nog jong was en dat ze dat ongemakkelijk vond. En dat ze nu nog steeds last heeft als mensen naar der kijken. Het hebben van grote borsten maakt het leven van de vrouw depressief. Het hebben van grote borsten wordt naar mijn idee niet gelijk gezien als iets negatief. Je zou juist denken dat heel veel vrouwen wat grotere borsten willen hebben. In dit programma kwam juist het tegengestelde naar voren. En dat was wel verassend om te zien. Vooral ook omdat ik niet gelijk aan der kon zien wat der probleem was. Dus ik snapte ik ook niet dat ze er zoveel last van had dat mensen naar de keken. Maar in het “echt” kan het natuurlijk anders eruit zien. Ze werd dus geopereerd en kreeg therapie. En na alle veranderingen leefde ze nog lang en gelukkig. Dit had ik ook wel verwacht met dit programma. Er is iemand met een probleem. Ze zoeken hulp voor degene en na een paar maanden zijn alle problemen weg en is degene gelukkiger dan ooit.