WK: Normal, but so different

Hoofdstuk 11

Het volgende semester vliegt weer voorbij. De

twee studenten werken aan hun papers…

… werken aan hun skills…

(En ja, Iris heeft vanaf nu al haar vaardigheden

vol!)

… maken van tijd tot tijd niet meteen alledaagse

dingen mee…

… maar gaan uiteindelijk alweer over met

schitterende cijfers!

Iris belt ook geregeld met het thuisfront.

“Nog steeds niets gehoord van Anke?”

Ze mag dan niet al te dol zijn op haar

zusje, ongerust is ze wel.

Om haar wat meer te doen ontspannen, heeft

Lex een speciale verrassing voor haar.

“En je zal het heel gezellig vinden!”,

verzekert hij haar.

Iris’ gezicht begint te stralen wanneer ze ziet

waar ze zijn.

“Dit is het restaurant waar we voor het eerst

samen gaan eten zijn!”,

gilt ze enthousiast uit.

En daar herhalen ze – al het ware een ritueel –

hun spelletje van vorige keer: proeven van

elkaars bord!

“Op een heel gezellige avond, op genoeg

ontspanning, op onze goede examens… en op

ons!”

“Je had gelijk!”,

zegt Iris, wanneer ze bijna klaar is met eten,

“Het is echt een geweldige verrassing!”

“Wedden dat ik het nog gezelliger kan maken?”,

antwoordt Lex met een raadselachtige blik in

zijn ogen.

En wanneer hij Iris’ nieuwsgierige gezicht

ziet, staat hij op en friemelt zenuwachtig in zijn

broekzak.

“Risje… vanaf het moment dat ik tegen je

opbotste in de electronicazaak was ik

smoorverliefd op je… ik wist het zeker: met deze

vrouw wil ik de rest van mijn leven delen…”

“We zijn intussen zo’n dikke vijf jaar samen, en

ik ben nog steeds helemaal zeker van mijn

eerste gedachte. En daarom zou ik je willen

vragen…”

“Iris Sophia Normal, wil jij mijn vrouw worden?”

Iris weet even niet waar ze het heeft. Bevend

haalt ze de ring uit het doosje, en schuift hem

om haar vinger.

“Hij is prachtig, Lex…”,

stamelt ze, terwijl ze de fonkelende steen

bekijkt.

“En ja, ik wil met je trouwen! Ik wil niets liever!”

Het jonge koppel vertrekt naar huis, en geniet

nog van hun eerste nacht als verloofden.

En natuurlijk komt de rest van de familie het

grote nieuws meteen te weten!

Geweldig! Gefeliciteerd, zus!,

typt Marit,

Als Staf dat ook met mij zou doen…

Staf? Wie is die Staf dan wel?,

is het nieuwsgierige antwoord van Iris.

Van het bericht dat Marit terug stuurt, lijken dat vonken zo af te springen:

Hij zit bij mij in de klas, en vonden elkaar al een tijdje leuk. En sinds vorige week zijn we een koppel!

En ze gaat even enthousiast verder:

Hij is zo knap, en zo schattig! Ik kan echt niet

wachten om hem aan je voor te stellen!

Iris typt glimlachend terug:

Waarom nodig je hem morgen niet uit? Ik wil wel

eens weten wie die jongen is die mijn kleine

zusje het hoofd op hol brengt!

Dat zal ik zeker doen!,

antwoordt Marit meteen,

Ik zie je morgen!

“Geweldig dat je er bent, Irisje!”,

omhelst Yasmine haar oudste dochter.

“Ik wou niet liever,”

antwoordt Iris,

“Ik wou mezelf het plezier om mijn ouders oud

en grijs te zien worden niet ontnemen!”

Dan gaat haar blik naar de jongeman die een

beetje verlegen staat toe te kijken.

“Dus jij bent Staf?”

“Ik ga ervan uit dat je een beetje rustig

omspringt met mijn jongste zusje?”,

gaat ze plagend verder wanneer de jongen knikt.

“Natuurlijk!”,

antwoordt Staf, terwijl hij Marit liefdevol kust,

“Ik zie haar veel te graag om haar iets te

misdoen!”

Even later staan Nathan en Yasmine voor de

taarten. Nathan blijft een beetje stoïcijns naar de

taart staren, maar Yasmine lijkt het toch wel

spannend te vinden.

“Pfoe, nooit gedacht dat ik dit moment zo eng

zou vinden…”,

zucht ze, wanneer ze Nathan al de sprong ziet

wagen.

Maar als ze allebei – oud en grijs (blond dan, in

Nathans geval) – weer op de grond

staan, moeten ze allebei toegeven dat het nog

best meevalt.

En wanneer ze beiden iets normalere kleding

aanhebben, zijn ze nog helemaal klaar om mee

te feesten!

Het wordt nog een heel gezellige avond, totdat

opeens Iris’ gsm gaat.

“Iris Sophia Normal.”

…

“Anke? Waar zit je?”

“Waah! Iris help me! Kom me helpen,

alsjeblieft!!!”,

is het enige wat ze Anke steeds hoort roepen.

“Probeer even rustig te zijn, Anke. Waar zit je

ergens?”

…

“Oké, we komen eraan!”

“Haast je…”,

hoort ze Anke nog hijgen,

“Ik hou het niet meer vol…”

Tot de

volgende

keer!!!