Wykonywanie zdjęć portretowych

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

MINISTERSTWO EDUKACJI NARODOWEJ

Remigiusz Kutyła

Wykonywanie zdjęć portretowych 313[05].Z1.05

Poradnik dla ucznia

Wydawca Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy Radom 2006

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 1

Recenzenci: mgr inż. Wanda Brześcińska mgr Andrzej Zbigniew Leszczyński Opracowanie redakcyjne: Konsultacja: dr inż. Krzysztof Symela Korekta: Poradnik stanowi obudowę dydaktyczną programu jednostki modułowej 313[05].Z1.05 Wykonywanie zdjęć portretowych zawartego w modułowym programie nauczania dla zawodu fotograf. Wydawca Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy, Radom 2006


SPIS TREŚCI 1. Wprowadzenie 3 2. Wymagania wstępne 7 3. Cele kształcenia 8 4. Materiał nauczania 9

4.1. Dobór sprzętu i materiałów do wykonywania zdjęć portretowych 9 4.1.1. Materiał nauczania 9 4.1.2. Pytania sprawdzające 14 4.1.3. Ćwiczenia 15 4.1.4. Sprawdzian postępów 17

4.2. Zasady oświetlenia postaci w fotografii portretowej 18 4.2.1. Materiał nauczania 18 4.2.2. Pytania sprawdzające 21 4.2.3. Ćwiczenia 22 4.2.4. Sprawdzian postępów 25

4.3 Zasady kompozycji, estetyki i aranżacji planu fotograficznego w fotografii portretowej 26 4.3.1. Materiał nauczania 26 4.3.2. Pytania sprawdzające 28 4.3.3. Ćwiczenia 29 4.3.4. Sprawdzian postępów 31

4.4. Zasady wykonywania zdjęć portretowych 32 4.4.1. Materiał nauczania 32 4.4.2. Pytania sprawdzające 35 4.4.3. Ćwiczenia 36 4.4.4. Sprawdzian postępów 39

4.5. Zasady wykonywania zdjęć do dokumentów 40 4.5.1. Materiał nauczania 40 4.5.2. Pytania sprawdzające 44 4.5.3. Ćwiczenia 44 4.5.4. Sprawdzian postępów 47

4.6. Obsługa klienta w zakładzie fotograficznym 48 4.6.1. Materiał nauczania 48 4.6.2. Pytania sprawdzające 50 4.6.3. Ćwiczenia 50 4.6.4. Sprawdzian postępów 51

5. Sprawdzian osiągnięć 52 6. Literatura 57


1. WPROWADZENIE

Jesteś w posiadaniu „Poradnika dla ucznia”, który będzie Ci pomocny w przyswajaniu wiedzy i podstawowych umiejętności dotyczących zasad wykonywania zdjęć portretowych, używania odpowiedniego sprzętu, wyposażenia i materiałów dla realizacji zdjęć portretowych z wykorzystaniem technik klasycznych oraz cyfrowych.

Fotografia portretowa jest jedną z najbardziej pasjonujących i ciekawych dziedzin fotografii a zarazem jedną z najtrudniejszych, z którymi spotyka się fotograf w swojej pracy. Ma swoje reguły i ograniczenia, o których powinieneś pamiętać. Od fotografa wymaga się dużych umiejętności technicznych i wyczucia artystycznego oraz kultury osobistej i prezencji. Pamiętaj, że wykonując zdjęcia portretowe musisz być trochę psychologiem zaglądającym w duszę modela, trochę aktorem i na pewno artystą potrafiącym spełniać życzenia klienta.

Portretami mogą być pamiątkowe zdjęcia wykonywane podczas wycieczki, zdjęcia stosowane w folderach reklamowych, zdjęcia ślubne czy komunijne pojedyncze lub grupowe, zdjęcia identyfikacyjne do wielu rodzajów dokumentów. Czasem robimy też portrety na czyjeś zamówienie - na przykład firmy, rodziców czy nowożeńców. Dobrych fotografów – portrecistów łatwo jest rozpoznać po stylu ich zdjęć. Mam nadzieję, że niniejszy poradnik będzie Ci pomocny w uzyskaniu podstawowych umiejętności z zakresu fotografii portretowej, które w przyszłości dadzą ci szansę na osiągnięcia mistrzostwa w tej dziedzinie.

Zapoznaj się dokładnie z treścią rozdziału Wprowadzenie ponieważ umożliwi Ci to skuteczne korzystanie z poradnika i osiągnięcie sukcesu w nauce, w ramach jednostki modułowej „Wykonywanie zdjęć portretowych” dla zawodu Fotograf 313[05] (patrz pozycja 11 w załączonej tabeli).

Zawód: Fotograf 313[05] Lp. Kod Nazwa jednostki modułowej w programie nauczania dla zawodu 1. 313[05].O1.01 Przestrzeganie przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz

ochrony środowiska 2. 313[05].O1.02 Zastosowanie elementów wiedzy o sztuce w realizacji zadań zawodowych 3. 313[05].O1.03 Posługiwanie się terminologią zawodową 4. 313[05].O1.04 Rozróżnianie materiałów fotograficznych 5. 313[05].O1.05 Magazynowanie i przechowywanie materiałów fotograficznych 6. 313[05].O1.06 Wykonywanie podstawowych czynności fotograficznych 7. 313[05].Z1.01 Organizowanie stanowiska pracy 8. 313[05].Z1.02 Dobieranie sprzętu i materiałów do wykonania prac fotograficznych 9. 313[05].Z1.03 Przygotowywanie roztworów do chemicznej obróbki materiałów fotograficznych 10. 313[05].Z1.04 Wykonywanie prac fotograficznych metodami tradycyjnymi i technikami cyfrowymi 11. 313[05].Z1.05 Wykonywanie zdjęć portretowych 12. 313[05].Z1.06 Wykonywanie zdjęć plenerowych 13. 313[05].Z1.07 Wykonywanie zdjęć architektonicznych 14. 313[05].Z1.08 Wykonywanie zdjęć reportażowych 15. 313[05].Z1.09 Wykonywanie zdjęć reklamowych 16. 313[05].Z1.10 Wykonywanie zdjęć technicznych

Poradnik składa się z pięciu części: Wymagania wstępne, Cele kształcenia, Materiał

nauczania, Sprawdzian osiągnięć, Literatura. W części Wymagania wstępne, określono katalog podstawowych umiejętności, które

powinieneś posiadać przed przystąpieniem do realizacji niniejszej jednostki modułowej. Jeśli po analizie uznasz, że któreś z umiejętności nie są dostatecznie przez Ciebie opanowane, wówczas powinieneś ponownie przestudiować materiał nauczania zawarty w poradnikach z poprzednich jednostek modułowych. W dotarciu do właściwego poradnika pomoże Ci załączona powyżej


lista jednostek modułowych, która obejmuje swym zakresem cały program nauczania dla zawodu. W przypadku trudności skonsultuj się z nauczycielem w celu trafnego wyboru poradnika.

W części Cele kształcenia znajduje się wykaz umiejętności, jakie będziesz posiadał po zakończeniu realizacji materiału nauczania zawartego w poradniku. W ocenie, czy rzeczywiście takie umiejętności opanowałeś, pomogą Ci załączone w poradniku sprawdziany postępów oraz sprawdzian osiągnięć.

Materiał nauczania jest podstawowym składnikiem poradnika i zawiera kompendium informacji, które powinieneś starannie przyswoić, aby przystąpić do wykonania zaplanowanych ćwiczeń oraz zaliczenia sprawdzianu osiągnięć. Przykład takiego sprawdzianu jest zawarty na końcu poradnika. Ponadto materiał nauczania zawiera Pytania sprawdzające stan Twojej wiedzy, która jest wymagana do realizacji danego ćwiczenia. Każde z Ćwiczeń zawartych w poradniku opisane jest w formie polecenia co należ wykonać. Natomiast uszczegółowieniem tego polecenia jest lista działań (czynności) określająca Sposób wykonania ćwiczenia. Ćwiczenia będziesz realizował indywidualnie lub pracując w zespole z innymi uczniami.

Przy realizacji ćwiczeń polegających na wykonaniu zdjęć musisz pamiętać, o dokonaniu pomiaru światła i ustawieniu w aparacie fotograficznym parametrów naświetlania w trybie ręcznego sterowania czasem i przysłoną (tzw. manual oznaczony symbolem M).

Składnikiem opisu każdego z ćwiczeń jest również Lista wyposażenia stanowiska pracy. Lista ta umożliwia sprawdzenie czy stanowisko ćwiczeniowe jest wyposażone w środki dydaktyczne niezbędne do prawidłowego wykonania ćwiczenia. W celu dokonania samooceny, (określenia jaki jest efekt nabycia wiedzy i umiejętności z danego zakresu materiału nauczania) możesz posłużyć się narzędziem, które nazywa się Sprawdzian postępów. Jest to lista kontrolna, którą powinieneś wypełnić odpowiadając na pytanie „tak” lub „nie”, co jest równoznaczne z oceną, że potrafisz wykonać daną czynność lub jeszcze jej nie potrafisz. W tym drugim przypadku powinieneś powtórzyć trening wykonując ponownie odpowiednie ćwiczenie. Zasadne jest również to, abyś wówczas jeszcze raz przestudiował zakres materiału nauczania potrzebny do realizacji tych ćwiczeń. Pomoże Ci w tym Twój nauczyciel, do którego powinieneś zwracać się z pytaniami i wątpliwościami. Kolejna część poradnika to Sprawdzian osiągnięć, który umożliwia sprawdzenie poziomu Twoich wiadomości i umiejętności po zakończeniu realizacji programu jednostki modułowej. Pozytywnie rozwiązany przez Ciebie sprawdzian osiągnięć oraz załączony do oceny w formie „portfolio” efekt realizacji ćwiczeń (wykonane fotografie) będzie stanowił dowód, że potrafisz zrealizować zdanie zawodowe polegające na prawidłowym wykonywaniu zdjęć portretowych. W przypadku sprawdzianu osiągnięć powinieneś również wiedzieć, że ma on formę testu podobnego do tych, jakie występują w części teoretycznej egzaminu zewnętrznego dla potwierdzenia kwalifikacji w zawodzie. Dlatego też istotne jest to, żebyś nabrał wprawy w rozwiązywaniu tego typu testów, co z pełnością będzie procentować w przypadku Twojego egzaminu zewnętrznego.

W celu poszerzenia i pogłębienia posiadanej wiedzy w zakresie tej jednostki modułowej możesz również skorzystać z listy materiałów źródłowych zamieszczonych w części poradnika nazwanej Literatura. Jednakże wymaga to od Ciebie inicjatywy aby dotrzeć do rekomendowanego zastawu literatury. Zestaw ten powinien być dostępny w zbiorach biblioteki szkolnej lub innych bibliotek publicznych. Wiele cennych i ciekawych informacji możesz również uzyskać korzystając z zasobów internetowych. Jeśli będziesz miał jakiekolwiek trudności ze zrozumieniem treści materiału nauczania lub ćwiczeń to poproś nauczyciela o dodatkowe wyjaśnienie i pomoc. Bezpieczeństwo i higiena pracy


W trakcie realizacji ćwiczeń musisz przestrzegać regulaminów, przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy oraz instrukcji przeciwpożarowych wynikających z prowadzonych prac. Przepisy te już wcześniej poznałeś lub poznasz w trakcie nauki. W czasie pracy poza terenem szkoły koniecznie musisz stosować się do przepisów ruchu drogowego oraz dbać o ochronę środowiska naturalnego.


313[05].Z1 Technologia prac fotograficznych

313[05].Z1.01 Organizowanie stanowiska pracy

313[05].Z1.02 Dobieranie materiałów i sprzętu do

wykonania prac fotograficznych





313[05].Z1.05 Wykonywanie

zdjęć portretowych


zdjęć plenerowych


zdjęć architektonicznych


zdjęć reportażowych


zdjęć reklamowych


zdjęć technicznych

Schemat układu jednostek modułowych


2. WYMAGANIA WSTĘPNE

Przystępując do realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć: − rozpoznawać rodzaje materiałów światłoczułych oraz inne materiały fotograficzne, − dobierać czułość matrycy w aparacie cyfrowym oraz rozdzielczość i sposób zapisu

obrazu wytworzonego przez aparat, − posługiwać się komputerem w zakresie obróbki obrazu cyfrowego, w tym obrazów

zapisanych w formacie RAW, − wykonywać podstawowe prace i procesy technologiczne z zachowaniem przepisów

bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska, − wykorzystywać elementy wiedzy o sztuce przy wykonywaniu zdjęć portretowych, − organizować stanowisko pracy fotografa z uwzględnieniem przepisów bezpieczeństwa

i ergonomii pracy, − posługiwać się terminologią zawodową w kontaktach z klientami i dokumentowaniu

prac fotograficznych, − dobierać optymalny sprzęt i materiały do wykonywania prac fotograficznych, − wykonywać podstawowe czynności fotograficzne, a w szczególności:

• korzystać z różnych źródeł informacji, • posługiwać się aparatami fotograficznymi: lustrzanką średnioformatową, lustrzanką

małoobrazkową, lustrzanką cyfrową, cyfrowym aparatem kompaktowym z możliwością ręcznych ustawień parametrów,

• stosować obiektywy wymienne, • posługiwać się elektroniczną lampą błyskową oraz reflektorami studyjnymi

święcącymi światłem ciągłym i błyskowym, • posługiwać się światłomierzem z możliwością pomiaru zarówno światła odbitego jak

i padającego, ciągłego i błyskowego, • dokonać archiwizacji wykonanego zdjęcia poprzez naklejenie go na odpowiednie

podłoże i opatrzenie właściwym opisem, − wykonać szkice i rysunki odręczne w aranżacji planu zdjęciowego, − wykonywać prace fotograficzne metodami tradycyjnymi i cyfrowymi. − magazynować, przechowywać i dokumentować materiały fotograficzne zgodnie

z obowiązującymi przepisami i standardami. Jeśli uznasz, że któreś z umiejętności wymagają powtórzenia materiału nauczania, to zrób to przed przystąpieniem do realizacji niniejszej jednostki modułowej.


3. CELE KSZTAŁCENIA

W wyniku realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć: − dobrać odpowiedni sprzęt fotograficzny (rodzaj aparatu, rodzaj obiektywu) do wykonania

zdjęć portretowych, − dobrać odpowiednie materiały do wykonania zdjęć portretowych, − dobrać odpowiedni sprzęt dodatkowy do wykonania zdjęć portretowych, − określić kierunki i funkcje oświetlenia w zdjęciach portretowych, − dokonać konfiguracji oświetlenia, − zastosować w fotografii portretowej różne kierunki oświetlenia dla uzyskania określonego

efektu, − wykonać zdjęcie portretowe w różnych warunkach oświetleniowych

• przy świetle dziennym, • przy oświetleniu atelierowym ciągłym i błyskowym, • z wykorzystaniem płaszczyzny odbijającej, • we wnętrzu z wykorzystaniem światła padającego przez okno,

− wykonać zdjęcie w technice wysokiego i niskiego klucza, − przewidzieć zmiany proporcji twarzy przy stosowaniu obiektywów o różnych

ogniskowych, − przewidzieć zmiany proporcji twarzy przy stosowaniu różnych perspektyw

fotografowania, − stosować różne plany zdjęciowe do wykonania zdjęć portretowych, − upozować modeli do portretu podwójnego dwuplanowego, − wykonać zdjęcie portretowe całej postaci unikając zniekształceń perspektywicznych, − stosować różne sposoby upozowania modela w zależności od jego cech

antropologicznych oraz charakteru zdjęcia, − dokonać ustawienia osób do portretu grupowego, − wykonać portret grupowy w plenerze i we wnętrzu, − przygotować osobę do zdjęcia portretowego, − wykonać zdjęcia do dokumentów tożsamości zgodnie z obowiązującymi normami, − dokonać obsługi klienta z zakładzie fotograficznym, − wykonać archiwizację negatywów i plików cyfrowych zdjęć do dokumentów wykonanych

w ramach prac usługowych.


4. MATERIAŁ NAUCZANIA

4.1. Dobór sprzętu i materiałów do wykonywania zdjęć portretowych

4.1.1. Materiał nauczania

Wybór odpowiedniego aparatu Jeszcze w drugiej połowie XX wieku zdjęcia portretowe wykonywano głównie aparatami

wielkoformatowymi. Negatywy dużego formatu (powyżej 6x9 cm) pozwalały na uzyskanie bardzo dobrej jakości zdjęć kopiowanych najczęściej stykowo. Ponadto duży format negatywu czarno-białego pozwalał na wykonywanie dosyć gruntownego i nie zauważalnego na zdjęciu retuszu. Korzystną cechą budowy aparatów wielkoformatowych jest możliwość wykonywania skłonów zarówno czołówki jak i ramy tylnej. Jakość i estetyka zdjęć uzyskana z aparatu wielkoformatowego jest na tyle dobra, że nawet i dzisiaj przy ekspansji fotografii cyfrowej poważne firmy fotograficzne stosują je nadal. Do nowszych modeli aparatów wielkoformatowych można dokupić tylne ścianki, w których zamiast negatywu znajduje się cyfrowa matryca światłoczuła (lub element skanujący podobny jak w skanerze płaskim), która pozwala wykonywać tymi aparatami zdjęcia cyfrowe. Innym sposobem wykorzystania tego typu sprzętu dzisiaj jest uzyskiwanie wielkoformatowych diapozytywów lub negatywów i skanowanie ich skanerami dużej rozdzielczości.

Następnym rodzajem aparatów wykorzystywanych w fotografii portretowej są aparaty średnioformatowe na film typu 120 lub 220, na których uzyskuje się formaty negatywów pomiędzy 4,5x6 cm a 6x9 cm w zależności od modelu aparatu. Dają one negatywy 3-5 razy większe niż typowe aparaty małoobrazkowe a w konsekwencji znacznie lepsze odwzorowanie tonów i szczegółów na zdjęciach. W wielu typach aparatów średnioformatowych istnieje możliwość wymiany kaset z materiałem zdjęciowym, co znacznie ułatwia pracę portrecisty (np. poprzez skrócenie czasu wymiany filmu). Ten format negatywu ma również tą zaletę, że na czarno-białych materiałach negatywowych można dokonywać retuszu (na specjalnej warstwie lub na naniesionej warstwie matoleiny). Aparaty średnioformatowe mają tę przewagę nad wielkoformatowymi, że posiadają znacznie mniejsze rozmiary i krótsze czasy naświetlania przez co są bardziej mobilne.

Lustrzanki małoobrazkowe nie są sprzętem zalecanym w profesjonalnej fotografii portretowej, ponieważ trudno jest przy ich pomocy uzyskać zadowalające parametry techniczne zdjęć. Nie oznacza to, że nie powinno się ich w ogóle używać. Dobrze nadają się do zdjęć np. do dokumentów gdzie nie jest potrzebne duże powiększenie, a retusz niewskazany.

W latach dziewięćdziesiątych dwudziestego wieku w zakładach usługowych dużą część zdjęć do wszelkiego rodzaju dokumentów wykonywano za pomocą systemu fotografii natychmiastowej „Polaroid”, obecnie, w wyniku ekspansji techniki cyfrowej ta technika prawie całkowicie wyszła z użycia.

Technika zdjęć cyfrowych jest na tyle wygodna w użyciu (np. łatwy retusz) i tania (brak negatywów), że w zakładach fotograficznych powoli wypiera tradycyjną technikę zdjęciową. Nie można opierać się postępowi technicznemu. Tradycyjne materiały zdjęciowe obecnie jeszcze mają lepsze parametry techniczne od matryc cyfrowych (chociażby w zakresie większej użytecznej skali naświetleń) i dlatego niektórzy fotografowie portreciści wolą posługiwać się jeszcze tą techniką. W fotografii portretowej, technika cyfrowa szczególnie zachwyca łatwością wykonania poprawnego technicznie zdjęcia i łatwością kontrolowania kolejnych kroków do założonego efektu wizualnego. Jednak technika to nie wszystko. To tylko narzędzie, które nie zwalnia od myślenia. Nadrzędne w stosunku do techniki są umiejętności i wrażliwość fotografa, które budują klimat zdjęć i sprawiają, że się podobają nie tylko zawodowcom, ale i przeciętnym odbiorcom. Pamiętaj


więc, że każda z technik zdjęciowych użyta w umiejętny sposób doprowadzi Cię do sukcesu, którym będzie zarówno Twoja satysfakcja zawodowa jak i zadowolenie Twojego klienta.

Obecnie w zakładach usługowych do fotografii portretowej najczęściej stosuje się aparaty cyfrowe. Do prostych zdjęć identyfikacyjnych wystarczy cyfrowy aparat kompaktowy o rozdzielczości 1600x1200 pikseli. Do portretów ślubnych, komunijnych, innych okazjonalnych indywidualnych i grupowych czy innych artystycznych wskazane jest używanie aparatów cyfrowych o rozdzielczości powyżej 5 milionów pikseli lub posługiwanie się tradycyjnymi technikami wykonywania fotografii.

Obiektywy Dobierając ogniskową obiektywu do fotografii portretowej musisz przyjąć następujące

kryteria według których będziesz dokonywał wyboru: − format negatywu (matrycy światłoczułej) jakim się posługujesz, − ilość osób i kadr który zastosujesz podczas ich fotografowania, − odległość przedmiotowa (minimalna odległości od modela lub odległości którą aktualnie masz

do dyspozycji). Jeśli jest to możliwe generalnie najlepiej jest unikać obiektywów szerokokątnych gdyż

powodują one znaczne zniekształcenia twarzy (duży nos, pucołowate policzki itp.) Fotografując grupy lub osoby w kadrze pełnym (całej postaci) najlepiej jest posługiwać się obiektywami o ogniskowej standardowej lub ogniskowej nieznacznie krótszej od standardowej. Wykonując zdjęcia portretowe w kadrze amerykańskim, zbliżeniu lub detalu należy używać obiektywów o ogniskowej dłuższej niż standardowa o około 50-100%.

A. i J. Koteccy w swojej książce Pt. „Pracownia fotograficzna – fotografia portretowa” zalecają następujące odległości przedmiotowe i ogniskowe obiektywów w zależności od formatu negatywu:

Tabela 1: Odległości przedmiotowe i ogniskowe obiektywów w zależności od formatu negatywu

Format negatywu

Rodzaj zdjęcia protretowego

Ogniskowa obiektywu

w mm

Orientacyjna najmniejsza odległość przedmiotowa (mb)

Małoobrazkowy 24 x 36 mm

popiersie całość grupa (3 mb szerokości)

75 50 35

2,80 3,00 3,00

Średnioformatowy 6 x 6 cm


120 80 50

3,80 3,40 3,70

6 x 9 cm popiersie całość grupa (3 mb szerokości)

135 90 60

3,80 3,50 4,00

Wielkoformatowy 10,7 x 12,7 cm


210 150 100

4,40 4,80 5,50

12,7 x 17,8 cm popiersie całość grupa (3 mb szerokości)

300-360 210 135

4,50 4,50 4,80

20,3 x 25,4 cm popiersie całość grupa (3 mb szerokości)

360-400 305 190

4,50 5,10 5,40

Źródło: Pracownia fotograficzna – fotografia portretowa, A. i J. Koteccy, WSiP Warszawa 1992, s. 62


Aby dane z tabeli zastosować do lustrzanek cyfrowych, w większości przypadków należy ogniskową obiektywu małoobrazkowego pomnożyć przez współczynnik 0,66. Otrzymamy wtedy wartości, które możemy uznać za adekwatne do odległości fotografowania dla aparatu małoobrazkowego:

Tabela 2: Odległości przedmiotowe i ogniskowe obiektywów przy fotografowaniu portretu aparatami

cyfrowymi

Format negatywu

Rodzaj zdjęcia portretowego

ogniskowa obiektywu w

mm

Orientacyjna najmniejsza odległość przedmiotowa w mb

matryca światłoczuła aparatu cyfrowego


50 35 12

2,8 3,0 3,0

Źródło: Opracowanie autorskie.

Do fotografii portretowej nadają się zarówno obiektywy o stałej ogniskowej jak i o zmiennej ogniskowej. Najlepsze efekty daje używanie obiektywów o stałej ogniskowej o dużym otworze względnym.

a) b) c)

Fot. 1. Zdjęcia wykonywane kolejno obiektywami: a) szerokokątnym, b) standardowym, c) długoogniskowym. Źródło: Materiały autorskie.

Sprzęt oświetleniowy w atelier portretowym Stosowany obecnie sprzęt oświetleniowy jest dwojakiego rodzaju. Są to reflektory dające

światło ciągłe gdzie źródłem światła są żarówki lub halogeny oraz reflektory dające światło błyskowe.

Reflektory fotograficzne świecące światłem ciągłym - mogą być różnego kształtu w zależności od tego, jakie światło pod względem geometrii rozchodzenia się powinno z nich się wydostawać. W atelier portretowym preferuje się reflektory, które dają światło rozproszone. Światło to uzyskuje się albo dzięki samej budowie reflektora dającego światło rozproszone, albo też na reflektor dodatkowo nakłada się siatki rozpraszające światło. Można też kierować światło reflektora na ekran odbijający światło już jako rozproszone.

Reflektory błyskowe – które praktycznie zdominowały studia fotograficzne - produkuje się w bardzo wielu odmianach i rodzajach. Obudowy lamp błyskowych bywają zróżnicowane tak, by można było uzyskiwać z nich światło, w miarę możliwości, w dużej części rozproszone, podobnie jak w przypadku reflektorów ze światłem ciągłym. Podstawową trudnością w użytkowaniu błyskowych zestawów oświetleniowych jest ustalenie kierunku i wielkości oświetlenia za pomocą reflektorów. Aby zmniejszyć tę trudność, reflektory światła błyskowego


są wyposażone w pilotującą lampę żarową, w której światło podczas ustawiania i kierowania reflektora pozwała na jego właściwe ustawienie. Podczas błysku żarowa lampa pilotująca zostaje wyłączona, a oświetlenie planu uzyskuje się ze światła błyskowego. Wielkości oświetlenia otrzymywane za pomocą lamp pilotujących nie zawsze odpowiadają proporcjonalnie oświetleniu, jakie się otrzymuje z lampy błyskowej. Jest to szczególnie niedogodne przy fotografii portretowej, bowiem oświetlenie fotografowanej osoby nie będzie odpowiadać zamierzeniom fotografa. Jednak przy pewnej wprawie, na zasadzie prób i błędów, i z tym problemem można dać sobie radę. [Poz. 6, s. 19-20]. Jeśli używasz markowych zestawów oświetleniowych to możesz nie mieć takich problemów ponieważ ich producenci zwracają dużą uwagę na to by ciągłe światło lamp pilotujących proporcjonalnie odpowiadało intensywności błysku oraz jak najlepiej odpowiadało rozsyłowi snopa światła błyskowego wysyłanego przez dany reflektor.

Istotną rolę w fotografii portretowej spełnia tło. Służy ono przede wszystkim do wypełnienia przestrzeni za portretowaną osobą. W niektórych przypadkach tło może służyć jako określony środek wyrazu. W fotografii portretowej najczęściej stosuje się tło jednolite: jasne lub ciemne, albo szare. W fotografii barwnej może być również tło barwne o różnych odcieniach i różnej jasności.

Tło jasne stosuje się, gdy się chce nadać obrazowi pewną lekkość i jak gdyby radość. Jasne tło stosuje się podczas fotografowania osób młodych, często dzieci. Bardzo jasne tło może sprawiać jednak sporo trudności zwłaszcza przy nieprawidłowym naświetleniu gdyż może się zlewać z fotografowaną postacią.

Tło szare jest tłem uniwersalnym i można je stosować prawie we wszystkich przypadkach. Szczególnie stosuje się je wtedy, gdy portretowane osoby mają ciemne włosy lub są stosunkowo ciemno ubrane.

Tło ciemne nadaje się do portretowania, gdy osoba portretowana jest ubrana na szaro lub na ciemno, ale nie na biało, a także nie ma bardzo jasnych włosów. Tło ciemne można wykorzystywać do portretowania starszych osób mocno siwych, gdyż siwizna nie będzie wtedy specjalnie raziła. Nadaje się ono w szczególności do portretów bardziej poważnych, portretów typu reprezentacyjnego, oficjalnego, chociaż i wtedy stosuje się częściowe rozświetlanie części tła i kierowanie światła reflektora na tło bezpośrednio za głową portretowanej osoby.

Tło barwne jest szczególnie przydatne w fotografii portretowej barwnej. Nie powinieneś jednak stosować tła o barwach silnie kontrastujących z ubraniem fotografowanej osoby, np. barwy dopełniające lub czerń i biel. Odrywają one również uwagę, skupiając ją bardziej na tle, aniżeli na twarzy portretowanej osoby.

Przy portretowych zdjęciach studyjnych, jako podstawowe należy przyjąć tło możliwie proste i nieskomplikowane. Takie tło pozwala podkreślić cechy fotografowanej osoby. Najczęściej stosuje się tła jednobarwne, dużych rozmiarów - najczęściej o szerokości 275 cm, wykonane z papieru zawieszonego w rolach pod sufitem, co pozwala ściągać w dół wybrane tło o określonej barwie. Inny rodzaj to tło w postaci tkaniny. Może być ono pomalowane farbą na dowolny kolor lub ufarbowane. Takie tła mogą by pokryte delikatnymi wzorami, mogą również przedstawiać wymalowane pejzaże lub wnętrza. Współcześnie stosuje się też obróbkę komputerową polegającą na „wycinaniu” portretowanych osób i umieszczanie ich wizerunków na dowolnie wybranym innym tle.

Akcesoria modelujące światło Do lamp studyjnych świecących światłem zarówno ciągłym jak i błyskowym stosuje się

wyposażenie mające na celu rozpraszanie światła parasolki lub tzw. softboksy oraz wyposażenie mające na celu kierowanie światła w określonym kierunku: stożkowe tubusy czy „plastry miodu”.


Parasolka umieszczona na reflektorze pozwala skierować światło rozproszone w określonym, dogodnym dla fotografa kierunku. W fotografii portretowej stosuje się różne parasolki o wnętrzu białym, matowym lub metalizowanym złotym, dzięki czemu uzyskuje się różne efekty oświetleniowe. Wnętrze parasolki białej matowej odbija światło jako rozproszone. Metalizowane parasolki dają światło mieszane, w dużej części rozproszone, ale częściowo skierowane. Parasolki białe (srebrne) dają światło o wyższej temperaturze barwowej, natomiast parasolki o wnętrzu metalizowanym żółtym (złotym) odpowiednio zmniejszają temperaturę barwową odbijanego światła. Coraz częściej pojawiają się parasolki z wykładziną zmarszczoną srebrną lub złotą. Pozwala to na otrzymywanie ciekawych efektów kierunkowych. Zmiany składu spektralnego światła występują szczególnie w przypadku parasolek zabarwionych na złoto. Efektem ich stosowania w fotografii barwnej jest bardziej opalony wygląd twarzy fotografowanej osoby. Kształt i wielkość parasolek mogą być różne, w zależności od efektów, które chce się uzyskać. Parasolki pozwalają kierować światło, w dużej części rozproszone, w określonym kierunku. Dają one jednak światło mniej rozproszone aniżeli duże płaskie ekrany pokryte matową, białą powierzchnią. Czasami stosuje się parasolki o kształcie parabolicznym, co pozwala otrzymywać jeszcze bardziej ukierunkowane oświetlenie.

Softboksy (płaszczyzny rozpraszające) są elementami kształtującymi charakter światła w nowoczesnym atelier portretowym. Konstrukcję nośną najczęściej stanowią elastyczne pręty z włókna szklanego napinające materiał odblaskowy, nadając płaszczyźnie kształt zapewniający dużą równomierność świecenia oraz efektywnie wykorzystując energie lampy błyskowej. Softboksy przygotowane są również do mocowania na nich dodatkowych nasadek takich jak plastry miodu i rastry paskowe. Mocowanie nasadek odbywa się przy pomocy rzepa.

Innym dodatkowym wyposażeniem atelier portretowego są światłomierze do światła ciągłego i błyskowego, statywy, płaszczyzny i ekrany odbijające światło.

Filtry zmiękczające W fotografii portretowej można stosować różnego rodzaju filtry i nasadki zmiękczające.

Przy ich pomocy można bardziej atrakcyjnie przedstawić skórę. Nakładki zmiękczająca, znane w handlu jako 'soft-image', 'softar', 'fog filter', 'diffuser', 'dream or pastel lens', umożliwiają ogólne zmniejszenie kontrastów. Dzięki przysłonie ustala się skalę miękkości światła powodowaną przez filtr. Wpływ filtru jest największy przy w pełni otwartej przysłonie i zmniejsza się wraz jej domykaniem.

Stosując filtry zmiękczające uzyskuje się jednolity efekt zmiękczenia. Rezultaty przypominają pastelowy rysunek. Legendarne filtry zmiękczające Zeis'a oddziaływają zupełnie inaczej. Ich powierzchnia pokryta jest małymi mini-soczewkami i daje bardzo drobne, dyskretne rozmycie.

Filtry których powierzchnia przypomina siatkę z drobno ponacinanych linii ("cross-screen") zmniejszają kontrast, a jeżeli jest widoczne punktowe źródło światła to wokół niego na zdjęciu powstanie gwiaździsta otoczka o wyglądzie wychodzących z niego promieni.

Innym, prostym i tanim sposobem zmiękczania obrazu podczas fotografowania jest użycie wazeliny w postaci niewielkiej plamki lub wazeliny rozsmarowanej równomiernie na całym neutralnym filtrze (np. UV).

Fotografując z użyciem filtrów rozpraszających niekiedy napotyka się poważne trudności w pomiarze światła i w ostrzeniu obrazu. Nawet najprecyzyjniejszy system pomiaru światła w aparacie może nie sprawdzić się przy nadmiernym rozproszeniu światła przez filtry zmiękczające. Przed wykonaniem poważniejszych prac sprawdź eksperymentalnie jak zachowuje się światłomierz przy danym filtrze i w razie potrzeby stosuj poprawkę lub też mierz światło za pomocą światłomierza ręcznego. Jeśli system autofocus nie radzi sobie z ustawianiem ostrości to musisz przejść na ręczne sterowanie ostrością.


Materiały fotograficzne Do fotografii portretowej nadają się w zasadzie wszystkie rodzaje materiałów fotograficznych.

W związku z bardzo szybkim postępem technologicznym i stosunkowo dużą ilością nowości na rynku fotograficznych materiałów światłoczułych błędem by było polecanie w tym miejscu konkretnych marek lub produktów.

Stosując filtry zmiękczające przydatne są niskoczułe filmy. Ze swoim drobnym ziarnem neutralizują nieco efekt filtra, przez co dają dobry efekt końcowy.

Fotografując przy rozproszonym świetle lepiej jest używać bardziej czułych materiałów zdjęciowych, np. 400 ISO które dzięki zwiększonej ziarnistości, mogą stworzyć impresjonistyczny efekt. Niektóre firmy produkują specjalne filmy "portretowe", które - jak Agfa Portrait 160 - gwarantują najlepsze odtworzenie barwy skóry. Ciekawe efekty – niezwykle bogate kolorystycznie i tonalnie można uzyskać na materiale odwracalnym (diapozytywie).

Zastosowanie tradycyjnych filmów negatywowych czarno białych pozwala na coraz bardziej popularne, podejście klasyczne, co coraz częściej podoba się klientom.

Dokonując wyboru materiału pozytywowego pamiętaj, że do miękkich zdjęć portretowych zarówno czarno-białych jak i kolorowych lepiej stosować materiały o powierzchniach matowych lub półmatowych. Ciekawe efekty daje również wykonywanie kopii pozytywowych lub wydruków na płótnie lub laminowanie zdjęć, co pozwala na nadanie im dowolnej struktury powierzchni. Zdjęcia o powierzchni błyszczącej podkreślają kontrasty i ostrość konturów.

W klasycznej fotografii czarno-białej obecnie coraz częściej wraca się do kopiowania portretów z użyciem klasycznych papierów barytowych zaopatrzonych w nowoczesne emulsje o zmiennym kontraście. Te klasyczne rodzaje papierów są też produkowane w wersjach o ciepłym tonie obrazu, który dodaje portretom niepowtarzalnego uroku zdjęć retro.

Wykonując zdjęcie portretowe z użyciem aparatów cyfrowych najlepiej jest używać jak najmniejszej czułości, co zapobiega przykremu zjawisku szumów obrazu cyfrowego. Wskazane jest również nastawienie jak najlepszych parametrów zapisu zdjęcia (najlepiej RAW).

Do kopiowania zdjęć identyfikacyjnych (do dokumentów) wykonanych metodą cyfrową używa się najczęściej małoformatowych (od ~ 8 x 11 do 10 x 15 cm) drukarek termosublimacyjnych. Druk taki jest szybki i w miarę tani ale rzadko stosuje się go do innych celów. Inną formą uzyskiwania pozytywów zdjęć portretowych jest atramentowy druk wielkoformatowy na różnych rodzajach podłoży.

4.1.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jakimi aparatami wykonuje się zdjęcia portretowe? 2. Jakie warunki techniczne powinien spełniać aparat cyfrowy do zdjęć portretowych? 3. Do jakiego typu zdjęć portretowych używa się aparatów małoobrazkowych? 4. Obiektywu, o jakiej ogniskowej można użyć do wykonania zdjęcia portretowego całej

postaci aparatem małoobrazkowym? 5. Jaki rodzaj obiektywu najlepiej nadaje się do zdjęć portretowych? 6. Jaki rodzaj oświetlenia jest obecnie najczęściej wykorzystywany w atelier do zdjęć

portretowych? 7. Jaką rolę w fotografii portretowej spełnia tło? 8. Do jakich cech modela pasuje najlepiej ciemne tło? 9. W jaki sposób złoty kolor parasolki rozpraszającej światło wpływa na barwę skóry modela? 10. Papiery o jakiej strukturze powierzchni nadają się najlepiej do kopii pozytywowych zdjęć

portretowych? 11. Jaka czułość materiałów zdjęciowych czy matrycy aparatu cyfrowego jest najlepsza do

fotografowania portretów?


4.1.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1 Wykonaj trzy zdjęcia portretowe (popiersia) tej samej osoby w tej samej pozie z użyciem

3 kolejnych ogniskowych obiektywów: 35 mm, 50 mm, 135 mm. Sposób wykonania ćwiczenia Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:

1) zapoznać się z instrukcją bezpieczeństwa i regulaminem pracy na stanowisku ćwiczeniowym oraz ze sposobem wykonania ćwiczenia,

2) wykonać ćwiczenie w plenerze, z użyciem aparatu małoobrazkowego i negatywowej czarno-białej techniki zdjęciowej,

3) sprawdzić kompletność wyposażenia stanowiska pracy do realizacji ćwiczenia, zgodnie z listą wyposażenia dla tego stanowiska,

4) zapoznawać się z poszczególnymi elementami wyposażenia stanowiska ćwiczeniowego oraz udostępnionymi instrukcjami obsługi sprzętu fotograficznego,

5) zaplanować wyjście w teren, 6) dobrać z zestawu wyposażenia odpowiedni aparat fotograficzny, 7) zaplanować w formie pisemnej zestaw obiektywów i negatywów właściwych typem do

użytego aparatu i czułością do aktualnych warunków atmosferycznych panujących w miejscu fotografowania,

8) udać się w plener, 9) uzgodnić w zespole kto najpierw pozuje a kto fotografuje, 10) zmierzyć i ustawić odpowiednie warunki naświetlania, 11) ustawić modela i wykonać 3 zdjęcia zgodnie z warunkami podanymi w temacie ćwiczenia, 12) wykonać zamianę ról – fotograf staje się modelem a model fotografem – następnie kolejni

członkowie zespołu wykonują po 3 zdjęcia zgodnie z warunkami podanymi w temacie ćwiczenia (zgodnie z punktami 10 i 11),

13) wrócić do pracowni, 14) wywołać materiał negatywowy, wybrać najlepsze kadry i wykonać kopie pozytywowe

zdjęć (każdy uczeń wykonuje kopie trzech wykonanych przez siebie zdjęć wg tematu ćwiczenia) w formacie min. 9 x 13 cm

15) przykleić zdjęcia obok siebie do arkusza A4, 16) opisać efekty zniekształceń widoczne na zdjęciach i jak zmienia się estetyka zdjęcia

w zależności tego jakiego obiektywu użyto, 17) porównać efekty i opisać wady i zalety zastosowania obiektywów o poszczególnych

ogniskowych, 18) uporządkować stanowisko pracy po realizacji ćwiczenia, 19) przedstawić pracę nauczycielowi do oceny, 20) dołączyć pracę do portfolio dokumentującego realizację ćwiczeń.

Wyposażenie stanowiska pracy: − różne rodzaje aparatów fotograficznych małoobrazkowych: najlepiej lustrzanka

jednoobiektywowa, − obiektywy wymienne o ogniskowych: 28 mm, 50 mm, 135 mm lub zoom zawierający

ogniskowe od 28 do 135 mm, − materiały negatywowe czarno-białe typu 135 o różnych czułościach, − światłomierze z możliwością pomiaru światła odbitego i padającego (po 1 szt. na zespół),


− sprzęt i materiały umożliwiające wywołanie materiału negatywowego i uzyskanie kopii pozytywowych zdjęć,

− arkusze A4 o gramaturze min 160 g/m2, taśma dwustronnie klejąca, nożyczki, długopis (po 1 szt. na zespół).

Ćwiczenie 2

Zaprojektuj podstawowe, niezbędne wyposażenie szkolnego atelier do zdjęć portretowych opierając się na dostępnej literaturze i informacjach z Internetu. Zwróć uwagę, aby na liście znalazł się sprzęt podstawowy i dodatkowy wraz z cenami.

Sposób wykonania ćwiczenia Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:

1) zapoznać się z instrukcją bezpieczeństwa i regulaminem pracy na stanowisku komputerowym oraz ze sposobem wykonania ćwiczenia,

2) wybrać lidera zespołu i dokonać przydziału czynności dla każdego członka zespołu, 3) sprawdzić kompletność wyposażenia stanowiska pracy do realizacji ćwiczenia, zgodnie

z listą wyposażenia stanowiska komputerowego, 4) zaplanować jakie podstawowe wyposażenie powinno się znaleźć w atelier, 5) zaplanować jakie hasła będą wpisywane w celu poszukiwania stron internetowych

z wyposażeniem atelier fotograficznego, 6) uruchomić komputer i przeglądarkę internetową i wejść na stronę wyszukiwarki

www.google.pl, 7) wpisać hasła do wyszukiwania i potwierdzić „wyszukaj w google”, 8) odwiedzić również strony czasopism fotograficznych: www.biuletynfotograficzny.pl,

http://www.foto.com.pl, http://www.foto-kurier.com.pl, http://www.fotografia.net.pl http://www.fotopozytyw.pl http://www.tmf.waw.pl ,

9) zaproponować w formie pisemnej wypunktowaną listę podstawowego wyposażenia atelier fotograficznego do zdjęć portretowych,

10) przedstawić propozycję zakupu sprzętu na forum grupy (liderzy) do oceny, 11) dołączyć listę do teczki zawierającej portfolio z pracami realizowanymi w ramach tej

jednostki modułowej.

Wyposażenie stanowiska pracy: − komputer PC z dostępem Internetu i podstawowym oprogramowaniem do eksploracji

Internetu (1 szt na 2 uczniów), − zestaw książek, katalogów sprzętu i czasopism z dziedziny fotografii, − arkusze A4 o gramaturze min. 80 g/m2, długopis (po 1 szt. na ucznia). Ćwiczenie 3

Wykonaj 3 kopie pozytywowe tego samego, wizualnie najlepszego Twoim zdaniem zdjęcia portretowego z ćwiczenia nr 1, na 3 papierach o tej samej gradacji, lecz różnych strukturach powierzchni – matowym, półmatowym i błyszczącym. Porównaj wszystkie trzy kopie. Uzasadnij na piśmie, która kopia Twoim zdaniem jest wizualnie najatrakcyjniejsza.

http://www.google.pl

http://www.biuletynfotograficzny.pl

http://www.foto.com.pl

http://www.foto-kurier.com.pl

http://www.fotografia.net.pl

http://www.fotopozytyw.pl

http://www.tmf.waw.pl






4) zaplanować czynności potrzebne do przeprowadzenia ćwiczenia (ustnie), 5) wykonać kopie pozytywowe zdjęć (każdy uczeń wykonuje 3 kopie z wybranego przez

siebie zdjęcia) w formacie min. 9 x 13 cm, 6) przykleić zdjęcia obok siebie do arkusza A4, 7) opisać jak zmienia się estetyka zdjęcia portretowego w zależności od tego jaka jest

struktura powierzchni kopii pozytywowej, 8) porównać efekty wizualne opisać wnioski płynące z zastosowania różnych powierzchni

materiałów pozytywowych w fotografii portretowej, 9) uporządkować stanowisko pracy po realizacji ćwiczenia, 10) przedstawić wykonaną pracę nauczycielowi do oceny, 11) dołączyć pracę do portfolio dokumentującego realizację ćwiczeń.

Wyposażenie stanowiska pracy: − wyposażenie umożliwiające powiększenie negatywów w czarno-białej ciemni

pozytywowej oraz odczynniki umożliwiające obróbkę chemiczną czarno-białych materiałów pozytywowych,

− czarno-białe materiały pozytywowe, barytowe lub na podłożu polietylenowym, o stałym lub zmiennym kontraście w wyborze 3 rodzajów powierzchni: matowe, półmatowe i błyszczące,

− arkusze A4 o gramaturze min 160 g/m2, taśma dwustronnie klejąca, nożyczki, długopis (po 1 szt. dla 1 ucznia).

4.1.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz:

Tak

Nie 1) dobrać obiektyw o odpowiedniej ogniskowej do wykonania zdjęcia

portretowego określonym aparatem?

2) wybrać z katalogów handlowych sprzęt do wyposażenia atelier portretowego 3) dobrać fakturę powierzchni pozytywu do charakteru zdjęcia portretowego? 4) zaplanować odpowiedni rodzaj tła do określonego zdjęcia portretowego? 5) ocenić przydatność określonych akcesoriów modelujących światło? 6) wyjaśnić jakie problemy techniczne można napotkać przy używaniu filtrów

zmiękczających?

7) dokonać doboru właściwego materiałów zdjęciowych do wykonania określonych zdjęć portretowych


4.2. Zasady oświetlenia postaci w fotografii portretowej 4.2.1. Materiał nauczania

Oświetlenie jest zawsze bardzo ważne w fotografii. Przy wykonywaniu zdjęć portretowych

odgrywa szczególną rolę, bowiem dzięki niemu modelujemy poszczególne elementy obrazu. Wpływa na oddanie charakteru powierzchni skóry i ubioru modela, ilości drobnych szczegółów, zwłaszcza na twarzy, bryłowatość postaci a przede wszystkim na modelowanie kształtu twarzy. Fotograf portrecista powinien wiedzieć i przewidzieć, jaki efekt daje dane oświetlenie gdyż twarz ludzka zmienia się pod wpływem nawet drobnych modulacji światła.

Aby wykonać zdjęcie portretowe należy zaplanować sposób oświetlenia modela. Planowanie należy rozpocząć od przemyślenia, która płaszczyzna modela ma zostać najpełniej i najdokładniej przedstawiona na zdjęciu. Tą płaszczyznę oświetla się jako pierwszą i stosuje się najmocniejsze źródło światła. Następne źródła światła mają już tylko za zadanie „upiększać” zdjęcie. Pierwszym zatem ustawianym przez nas światłem jest: oświetlenie zasadnicze zwane też głównym.

Do oświetlenia zasadniczego, używamy najsilniejszego, źródła światła. Oświetlenie zasadnicze decyduje o wytwarzaniu wrażenia głębi przestrzeni na obrazie, wpływa na plastyczność wizerunku modela oraz wywiera działanie na cały obraz. Tak więc źródło światła, które daje oświetlenie zasadnicze działa kształtująco i od niego zależy zasadniczy charakter obrazu. Pojęcie oświetlenia zasadniczego nie obejmuje określonych form oświetlenia lub też źródła światła. Przy portrecie może to być zwykły reflektor, dający od przodu miękkie oświetlenie przednie lub przednio-boczne traktowane jako oświetlenie zasadnicze. Przy zdjęciach z profilu światło ze strumienicy jako oświetlenie smugowe, tylno-boczne, przy zdjęciach sylwetkowych oświetlenie tła, przyjmują na siebie funkcje oświetlenia głównego zasadniczego.

Oprócz oświetlenia zasadniczego w fotografii portretowej stosuje się też oświetlenie dodatkowe zwane również dopełniającym. Wprowadzanie dodatkowego oświetlenia musi być podporządkowane oświetleniu głównemu. O ile oświetlenie zasadnicze składa się najczęściej z jednego, ale mocnego źródła światła, to oświetlenie dodatkowe mogą stanowić źródła o różnej mocy i rodzaju. Podczas gdy oświetlenie zasadnicze jest skierowane z jednego tylko kierunku (np. przednio-górno-bocznego), oświetlenie pomocnicze może być kierowane z dowolnych kierunków i pod dowolnym kątem. Jest to konieczne, by naszkicowany w głównych zarysach przez oświetlenie zasadnicze obraz, doprowadzić do efektu najkorzystniejszego wizualnie. Z reguły przez oświetlenie dopełniające rozumiemy oświetlenie słabsze od zasadniczego, które zmniejsza na zdjęciu kontrast, doświetlając miejsca nie oświetlone przez oświetlenie główne.

Kolejnym, ale w fotografii portretu nie mniej ważnym, jest oświetlenie efektowe. Oświetleniem efektowym będziemy nazywać taki rodzaj oświetlenia pomocniczego, które nie tylko uzupełnia oświetlenie zasadnicze, ale wnosi do obrazu dodatkowy akcent. Takie oświetlenie uzyskujemy za pomocą słabszego lub też bardziej oddalonego reflektora względnie strumienicy (np. reflektora z tubusem wysyłającego strumień światła w jednym kierunku). Jeśli już mamy włączone źródła światła dające oświetlenie zasadnicze i pomocnicze to możemy wprowadzić jeszcze oświetlenie efektowe jak gdyby muskające przedmiot, dające często czysto białe plamy punktowe, które pogłębiają kontrast obrazu. Bez wystarczającego oświetlenia głównego i dopełniającego samo oświetlenie efektowe rzadko daje zadowalający efekt wizualny. Oświetlenie efektowe stosuje się w fotografii portretowej do rozświetlania


włosów albo stosowania lekkiego oświetlenia konturowego, które podkreśla zarysy postaci, głowy, ramion i pozwala odpowiednio wykorzystać tło.

Oświetlenie tła Do oświetlenia tła stosujemy zazwyczaj nieduże lampy lub normalne reflektory

z nasadkami kierującymi światło w stronę tła. Zadaniem tego oświetlenia jest nadanie właściwego odcienia tła znajdującego się za fotografowanym modelem. Czasami to samo tło odpowiednio oświetlone wygląda zupełnie inaczej. Na reflektor oświetlający tło można zakładać różnobarwne filtry i tym sposobem zmieniać jego kolor. W jednej tylko dziedzinie fotografii portretowej, oświetlenie tła bywa wykorzystywane jako jedyne oświetlenie zasadnicze – do zdjęć sylwetkowych, które nie potrzebują dodatkowych źródeł światła.

Kierunki oświetlenia Najprostszym oświetleniem twarzy ludzkiej jest oświetlenie przednie, kiedy kierunek

padania promieni pokrywa się z osią aparatu. Jako oświetlenie samodzielne nie powinno być stosowane, ponieważ twarz oświetlona w taki sposób nie posiada prawie wcale cieni, jest płaska. Brak cieni na policzkach jest przyczyną poszerzenia i skrócenia twarzy. Oświetlenie takie spłyca oczodoły i zniekształca nos, ponadto na tle (zwłaszcza jasnym) za modelem, powstaje cień. Z tych względów ten rodzaj oświetlenia stosuje się jedynie w połączeniu z innym, jako dodatkowe.

Takie oświetlenie daje lampa błyskowa zamontowana na aparacie, toteż pojedyncze lampy błyskowe zamontowane na aparacie i skierowane na wprost na modela nie nadają się do fotografii portretowej studyjnej.

Oświetlenie boczne jest bardziej modelujące. Dzieli ono twarz fotografowanej osoby na dwie części – jedną mocno oświetloną i druga pozostającą w cieniu. W tym oświetleniu wyraźnie zarysowują się fałdy przyoczne, przynosowe i przywargowe.

Oświetlenie górne pogłębia oczodoły i powoduje, że wargi giną w cieniu rzucanym przez nos, natomiast oświetlenie dolne powoduje, że fałdy przyoczne pogłębiaja się a na grzbiecie nosa widać wyraźny cień, górna warga jaśnieje natomiast dolna ginie w cieniu. To oświetlenie deformuje całkowicie wygląd twarzy, ale stwarza na zdjęciu upiorny klimat.

Oświetlenie tylne stosowane jest jako oświetlenie efektowe w połączeniu z innymi rodzajami światła. Dzięki niemu uzyskujemy konturowanie modela światłem. Dobrze się sprawdza przy portretowaniu kobiet z bujnymi włosami. Światło nie może jednak padać bezpośrednio na obiektyw, ponieważ stworzy nieprzyjemne odbicia w soczewkach a później na zdjęciu.

Najbardziej naturalnym oświetleniem w fotografii portretowej jest oświetlenie przednio – górno – boczne. Spowodowane jest to tym, że na codziennie oglądamy ludzi oświetlonych światłem słonecznym, które pada z góry, nieco z boku i zazwyczaj z przodu. Podobne efekty daje oświetlenie we wnętrzach czy oświetlenie uliczne. Dlatego przy takim oświetleniu (przednio – górno – bocznym) twarz ludzka wydaje się być najbardziej naturalna i zachowuje dość wiernie charakter twarzy. Ten kierunek najczęściej jest stosowany jako oświetlenie zasadnicze. [Poz. 5 , s. 121-124]

Światło bezpośrednie czy rozproszone? Te dwie cechy światła musimy również brać pod uwagę w fotografii portretowej. W większości przypadków dobrze jest aby przy oświetleniu portretu korzystać z różnego rodzaju urządzeń rozpraszających i odbijających światło. Sprawdzają się tu parasole fotograficzne, softboksy oraz płaszczyzny odbijające światło.

Należy jednak pamiętać, że zbyt duża liczba świateł oraz mnożenie ich funkcji i kierunków wcale nie prowadzi do najlepszych wyników.

Technika wysokiego klucza (high-key) i niskiego klucza (low-key) To specjalne techniki, które bazują na znaczącej przewadze na zdjęciu plam jasnych lub

ciemnych (nazywane odpowiednio high-key i low-key) i które pozwalają osiągnąć bardzo ciekawe efekty.


Obrazy otrzymane przez zastosowanie techniki wysokiego klucza (high-key) mają na pozytywie jasne odcienie, unika się na nich głębokich zaczernień, co jest wynikiem zastosowania podczas wykonywania zdjęcia odpowiednich środków. Użyte do zdjęcia tło powinno być jasno oświetlone, możliwie czysto białe. Jasna głowa człowieka nadaje się bardzo dobrze do sfotografowania za pomocą tej metody. Są przy tym dopuszczalne ciemne włosy i ciemne oczy. Obraz wykonany tą techniką, mimo całej swej jasnej delikatności, wymaga jednak pewnych ciemnych punktów, które dodałyby mu silniejszego wyrazu. Główną rolę odgrywa tutaj przede wszystkim odpowiednie oświetlenie, które powinno być tak ustawione, aby żadne cienie nie padały na tło. Charakter obrazu wykonanego tą techniką wymaga, aby i na przedmiocie nie było żadnych ostrych cieni. Dlatego do oświetlenia trzeba wykorzystać światło całkowicie rozproszone, tak, aby nie pozwolić na powstanie głębokich cieni.

Skala zaczernień w technice niskiego klucza (low-key) zawiera na pozytywie tylko odcienie szare aż do głębokiej czerni. Unika się w niej dużych jasnych elementów obrazu. Podobnie jak na obrazach w technice wysokiego klucza uzyskiwano podkreślenie efektów za pomocą pojedynczych punktów ciemnych, tak w obrazach niskiego klucza elementem podkreślającym może być oszczędne użycie ledwie zaznaczonych bardzo jasnych miejsc. Technika niskiego klucza jest stosowana do fotografowania przedmiotów ciemnych. Obrazy takie są zazwyczaj wynikiem świadomego wyboru przedmiotu i kompozycji obrazu. Czynnikiem decydującym podczas zdjęć jest oświetlenie. Warunki naświetlania ustała się tak, aby naświetlenie było niewielkie, jednak na tyle duże, żeby również ciemne i czarne części przedmiotu spowodowały wystarczające naświetlenie.

Fot. 2. Zdjęcia z zastosowaniem techniki wysokiego klucza (High-key) i niskiego klucza (Low-key). Źródło: Materiały autorskie.

Oświetlenie portretu w plenerze Warunki oświetleniowe na powietrzu w ciągu dnia możemy podzielić na 3 rodzaje:

oświetlenie bezpośrednimi promieniami słońca, oświetlenie w dzień słoneczny w cieniu i oświetlenie w dzień pochmurny.

Oświetlenie słoneczne bezpośrednie jest bardzo kontrastowe i na zdjęciu wizualnie niezbyt przyjemne. Fotografując w takich warunkach oświetleniowych najlepiej jest posłużyć się czymś co spowoduje rozjaśnienie głębokich cieni (złagodzi kontrast) na zdjęciu czyli da nam światło dodatkowe (dopełniające) analogicznie jak a atelier. W tym celu możesz się posłużyć ekranem (płaszczyzną) odbijającą światło słoneczne w kierunku nieoświetlonej strony naszego modela. Płaszczyzną tą może być zarówno profesjonalny ekran jak i zwykła kartka papieru czy metalizowana osłona przeciwsłoneczna na szybę samochodową.

Innym sposobem na rozjaśnienie głębokich cieni w takich sytuacjach jest użycie lampy błyskowej której światło rozjaśni drugą część twarzy lub np. cienie w oczodołach i pod nosem gdy słońce świeci z góry.

W plenerze można również portretować osoby ustawione pod słońce. Sposób ten odpowiada fotografowaniu w atelier z wykorzystaniem oświetlenia tylnego. Ustawienie pod słońce daje postaci


jasne obramowanie. Aby efekt był widoczny należy wybierać stosunkowo ciemne tło. Czasami, w takich warunkach można wykorzystać dodatkowo światło lampy błyskowej ustawiając tak parametry, że światło lampy błyskowej przewyższy mocą bezpośrednie, tylne światło słoneczne, które przyjmie wtedy funkcję światła dopełniającego lub częściej efektowego. Uzyskamy wtedy np. efekt ciekawie podświetlonych włosów przy dobrze oświetlonej twarzy.

Fotografując w cieniu zdajemy się na światło rozproszone – odbite od otaczających nas przedmiotów. Możemy uzyskać wtedy dużą tonalność na zdjęciu, lecz trzeba się wystrzegać następujących sytuacji: − światła słonecznego przechodzącego przez liście i gałęzie drzew tworzącego na modelu

nieciekawe plamy, − tła oświetlonego bezpośrednim światłem słonecznym gdy model jest w cieniu – daje to

nieprzyjemnie duży kontrast pomiędzy modelem a tłem, − fotografowania barwną techniką zdjęciową w niedużej odległości od dużych

jednobarwnych płaszczyzn (model może mieć wtedy jedną stronę oświetloną z wyraźną dominantą barwną). W dzień całkowicie pochmurny światło jest bardzo rozproszone, co powoduje, że twarz staje

się płaska a oczy pozostają w cieniu. Ten rodzaj światła nie jest może zbyt ciekawy, ale ma swoje zalety – ułatwia nam np. fotografowanie par ślubnych w plenerze. Kiedy dodatkowo umiejętnie zastosujemy światło lampy błyskowej możemy uzyskać satysfakcjonujące efekty.

Sprzyjające portreciście jest natomiast niebo lekko zasnute chmurami. Płynie z niego dostateczna ilość światła by uwypuklić plastykę całej postaci lub głowy a zarazem cienie nie są zbyt głębokie.

Ciekawy portret można wykonać także w domu przy zastanym świetle dziennym bądź żarowym stosując przy tym różne modyfikacje oświetlenia. Na przykład, gdy oświetleniem głównym jest światło dzienne możemy uzupełnić je światłem lampy błyskowej lub sztucznym oświetleniem żarowym. Jednak mieszanie światła pochodzącego z różnych źródeł nie jest wskazane – szczególnie w fotografii barwnej. Jeśli okna dostarczają wystarczającej ilości światła portret możemy wykonać tylko przy takim oświetleniu. Najprostszym rozwiązaniem jest umieszczenie modela przy oknie, co spowoduje oświetlenie (światłem głównym z okna) połowy twarzy. Drugą część twarzy możemy doświetlić światłem dodatkowym pochodzącym z odbicia od ekranu umieszczonego blisko modela, na wprost okna. [Poz. 2 , s. 154]


Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jaką rolę spełnia w fotografii portretowej oświetlenie zasadnicze (główne)? 2. Do czego służy oświetlenie dodatkowe (dopełniające)? 3. Kiedy oświetlenie efektowe może pełnić w portrecie funkcje oświetlenia zasadniczego? 4. Jaki kierunek oświetlenia w portrecie powoduje wrażenie „spłaszczenia” twarzy modela? 5. Jaki kierunek oświetlenia w portrecie jest uważany za najbardziej naturalny? 6. Jakie światło stosuje się częściej w fotografowaniu portretów - bezpośrednio padające na

modela czy może raczej rozproszone? 7. Jakimi sposobami możemy zmniejszać kontrast na twarzy modela fotografowanego przy

bezpośrednim świetle słonecznym? 8. Czego należy się wystrzegać podczas fotografowania modela w cieniu podczas

słonecznego dnia? 9. Jakie warunki pogodowe są najbardziej korzystne do fotografowania portretu w plenerze? 10. W jaki prosty sposób można wykonać portret osoby we wnętrzu dbając jednocześnie by

na twarzy modela nie było zbyt dużych różnic w oświetleniu?


4.2.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1 Wykonaj serię 6 zdjęć przedstawiających popiersie tego samego modela ustawionego na

wprost, przy których kolejno zastosowałeś poszczególne kierunki oświetlenia jednym reflektorem: przednie, boczne, górne, dolne, tylne i przednio-górno-boczne. Ćwiczenie wykonaj aparatem cyfrowym i obiektywem długoogniskowym.





4) zaplanować w formie pisemnej (lub schematu) warunki oświetleniowe, dobór czułości matrycy aparatu,

5) uzgodnić w zespole kolejność w jakiej poszczególni członkowie realizują ćwiczenie spełniając kolejno rolę fotografa, modela i role pomocnicze w ustawianiu oświetlenia,

6) dobrać z zestawu wyposażenia odpowiedni sprzęt fotograficzny do wykonywania ćwiczenia, 7) dobrać odpowiedni do użytego oświetlenia balans bieli oraz odpowiednią czułość matrycy

w aparacie cyfrowym, 8) zmierzyć i ustawić odpowiednie warunki naświetlania przed wykonaniem każdego zdjęcia, 9) odpowiednio ustawić modela i wykonać co najmniej 6 zdjęć zgodnych z warunkami podanymi

w temacie ćwiczenia, 10) wykonać zamianę ról – fotograf staje się modelem a model fotografem – następnie kolejni

członkowie zespołu wykonują swoją pracę (zgodnie z punktami 8 i 9), 11) wykonać kopie pozytywowe wykonanych zdjęć (każdy uczeń ) w formacie minimum 6 x 9 cm, 12) nakleić wykonane zdjęcia na jeden arkusz wielkości A4 i opatrzyć pisemnym komentarzem do

każdego zdjęcia jak kierunek oświetlenia modeluje wizerunek modela, 13) uzasadnić wybór czułości matrycy, 14) uporządkować stanowisko pracy po realizacji ćwiczenia, 15) przedstawić pracę nauczycielowi do oceny, 16) dołączyć pracę do portfolio dokumentującego realizację ćwiczeń.

Wyposażenie stanowiska pracy: − komputer PC z podstawowym oprogramowaniem umożliwiającym wydruk zdjęć, − drukarka lub digilab, − różne rodzaje cyfrowych aparatów fotograficznych: lustrzanka cyfrowa, cyfrowy aparat

kompaktowy, − obiektywy wymienne do poszczególnych typów aparatów, − statywy ciężkie i lekkie z poziomicami (po 1 szt. na zespół), − lampa studyjna – 1 szt. na zespół (lampa dowolnego typu), − dowolne tło fotograficzne (po 1 szt. na zespół), − światłomierze z możliwością pomiaru światła ciągłego i błyskowego (po 1 szt. na zespół),


− wężyki spustowe do odpowiednich typów aparatów (wg potrzeby mechaniczne i elektroniczne) piloty do zdalnego sterowania aparatami (jeśli takie są na wyposażeniu sprzętu w pracowni. po 1 szt. na zespół),

− sprzęt i materiały umożliwiające uzyskanie wydruku zdjęć, − arkusze A4 o gramaturze min 160 g/m2, taśma dwustronnie klejąca, nożyczki, długopis

(po 1 szt. na ucznia). Ćwiczenie 2

Wykonaj w atelier 2 zdjęcia popiersia tego samego modela upozowanego na wprost tak, aby oświetleniem zasadniczym było oświetlenie przednio-górno-boczne a dopełniającym oświetlenie boczne z przeciwnej strony niż zasadnicze. Pierwsze zdjęcie wykonaj tylko z tymi dwoma źródłami światłami a na drugim zdjęciu celowo użyj trzeciego źródła światła – pełniącego rolę oświetlenia efektowego.



2) wykonać ćwiczenie z użyciem aparatu średnioformatowego i czarno-białej techniki zdjęciowej, 3) sprawdzić kompletność wyposażenia stanowiska pracy do realizacji ćwiczenia, zgodnie z listą

wyposażenia dla tego stanowiska, 4) zapoznawać się z poszczególnymi elementami wyposażenia stanowiska ćwiczeniowego oraz

udostępnionymi instrukcjami obsługi sprzętu fotograficznego, 5) zaplanować w formie pisemnej (lub schematu) oświetlenie modela, 6) uzgodnić w zespole kto najpierw pozuje a kto fotografuje, 7) dobrać z zestawu wyposażenia odpowiedni sprzęt fotograficzny do wykonywania ćwiczenia, 8) dobrać odpowiedni materiał negatywowy (czułość i typ) adekwatny do użytego oświetlenia

i typu aparatu fotograficznego, 9) zmierzyć i ustawić odpowiednie warunki naświetlania, 10) ustawić modela na wprost i wykonać 2 zdjęcia zgodnie z warunkami podanymi w temacie

ćwiczenia, 11) wykonać zamianę ról – fotograf staje się modelem a model fotografem – następnie kolejni


12) wywołać negatywy, wybrać najlepsze kadry i wykonać kopie pozytywowe zdjęć (każdy uczeń wykonuje kopie dwóch wykonanych przez siebie zdjęć) w formacie min. 9 x 13 cm,

13) przykleić zdjęcia obok siebie do arkusza A4, 14) opisać wykonanych zdjęć jak zmieniają się proporcje twarzy w zależności od pochylenia głowy, 15) uporządkować stanowisko pracy po realizacji ćwiczenia, 16) przedstawić nauczycielowi do oceny, 17) dołączyć pracę do portfolio dokumentującego realizację ćwiczeń.

Wyposażenie stanowiska pracy: − średnioformatowa lustrzanka jednoobiektywowa, − obiektywy wymienne, − statywy ciężkie i lekkie z poziomicami (po 1 szt. na zespół), − lampy studyjne – zestaw min. 3 szt. na zespół, − dowolne tło fotograficzne (po 1 szt. na zespół),


− światłomierze z możliwością pomiaru światła ciągłego i błyskowego (po 1 szt. na zespół), − wężyki spustowe do odpowiednich typów aparatów (wg potrzeby mechaniczne

i elektroniczne) piloty do zdalnego sterowania aparatami (jeśli takie są na wyposażeniu sprzętu w pracowni. po 1 szt. na zespół,

− sprzęt i materiały umożliwiające wywołanie materiałów negatywowych i uzyskanie kopii pozytywowych zdjęć,


Ćwiczenie 3 Wykonaj 2 zdjęcia portretowe w plenerze: pierwsze przy bezpośrednim świetle

słonecznym padającym z kierunku przednio-górno-bocznego a drugie takie samo tylko z użyciem płaszczyzny odbijającej (ekranu odbijającego światło) w kierunku nieoświetlonej części twarzy. Zrealizuj ćwiczenie za pomocą aparatu małoobrazkowego i negatywowej barwnej techniki zdjęciowej





4) zaplanować wyjście w plener (np. na boisko szkolne), 5) zaplanować podział ról w zespole podczas pracy (kto i w jakim momencie pełni rolę

fotografa, modela o pomocnika operującego płaszczyzną odbijającą światło, 6) zaplanować w formie pisemnej (lub schematu) oświetlenie modela, 7) uzgodnić w zespole kto najpierw pozuje a kto fotografuje, 8) dobrać z zestawu wyposażenia odpowiedni sprzęt fotograficzny do wykonywania

ćwiczenia (aparat, obiektyw, płaszczyzna odbijająca światło), 9) dobrać odpowiedni barwny materiał negatywowy (czułość i typ) odpowiedni do

bezpośredniego oświetlenia słonecznego i typu aparatu fotograficznego 10) wyjść w plener 11) znaleźć odpowiednie miejsce do fotografowania (z odpowiednim neutralnym tłem) 12) ustawić odpowiednio modela (tak aby miał oświetloną twarz bezpośrednim światłem

słonecznym z kierunku przednio-górno-bocznego) 13) zmierzyć i ustawić odpowiednie warunki naświetlania i wykonać 2 zdjęcia zgodnie

z warunkami podanymi w temacie ćwiczenia, 14) wykonać zamianę ról – fotograf staje się modelem a model fotografem – następnie kolejni

członkowie zespołu wykonują po 2 zdjęcia zgodnie z warunkami podanymi w temacie ćwiczenia (zgodnie z punktami 11 i 12)

15) wrócić do pracowni 16) wywołać materiał negatywowy, wybrać najlepsze kadry i wykonać kopie pozytywowe

zdjęć (każdy uczeń wykonuje kopie dwóch wykonanych przez siebie zdjęć wg tematu ćwiczenia) w formacie min. 9 x 13 cm


17) przykleić zdjęcia obok siebie do arkusza A4 i opisać specyfikę oświetlenia widoczną na zdjęciach i jak zmienia się oświetlenie oraz estetyka zdjęcia w zależności od tego czy fotografowano z płaszczyzną odbijającą światło czy bez,

18) uporządkować stanowisko pracy po realizacji ćwiczenia, 19) przedstawić nauczycielowi do oceny, 20) dołączyć pracę do portfolio dokumentującego realizację ćwiczeń.

Wyposażenie stanowiska pracy: − różne rodzaje małoobrazkowych aparatów fotograficznych: najlepiej lustrzanka

jednoobiektywowa (1 szt. na zespół) − obiektywy wymienne, − materiały negatywowe barwne typ 135 o różnych czułościach, − płaszczyzna odbijająca światło (1 szt. na zespół), − światłomierze z możliwością pomiaru światła odbitego i padającego (po 1 szt. na zespół), − sprzęt i materiały umożliwiające wywołanie materiału negatywowego i uzyskanie kopii

pozytywowych zdjęć, − arkusze A4 o gramaturze min 160 g/m2, taśma dwustronnie klejąca, nożyczki, długopis

(po 1 szt. na ucznia). 4.2.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz:

Tak

Nie 1) ustawić w atelier oświetlenie zasadnicze i dopełniające do wykonania

określonego rodzaju zdjęć portretowych?

2) przewidzieć jakie efekty daje zastosowanie poszczególnych kierunków oświetlenia modela?

3) rozpoznać zdjęcia wykonane w wysokim i niskim kluczu? 4) rozpoznać na danym zdjęciu w jaki sposób ustawiono oświetlenie dla jego

wykonania?

5) wykonać zdjęcia portretowe przy bezpośrednim świetle słonecznym z użyciem płaszczyzny odbijającej?

6) przewidzieć jaki efekt uzyskasz na zdjęciu przy sfotografowaniu modela bezpośrednim światłem lampy błyskowej zamontowanej na aparacie?

7) przewidzieć problemy wynikające z fotografowania portretów w słoneczny dzień w cieniu?


4.3. Zasady kompozycji, estetyki i aranżacji planu fotograficznego w fotografii portretowej

4.3.1. Materiał nauczania

Proporcje i układ twarzy Od stuleci uważa się niektóre spośród zauważanych na świecie proporcji za normalne,

zgodne z naturalnym porządkiem rzeczy. Mówi się, że są proporcjonalne”. U człowieka, na przykład, głowa stanowi jedną ósmą część całej postaci. U niektórych osób spostrzegamy jakąś „dużą” czy maleńką” głowę. Wynika to z innych niż 1:8 proporcji. „Normalna” głowa ludzka ma pewne dające się ściśle określić kształty i wielkości arytmetyczne. Jest jajowato owalna. Linia dzieląca ją na pół (w układzie poziomym) przebiega przez źrenice oczu, zaś w układzie pionowym przez grzbiet nosa. Twarz można podzielić na trzy równe części pierwszą stanowi czoło, drugą — część twarzy od zarysu brwi do czubka nosa, trzecią — usta broda. Pokazuje to załączony rysunek:

Rys. 2. Proporcje twarzy: prawidłowa, przy głowie uniesionej, przy głowie opuszczonej

Źródło: Burzyński R., Portret fotograficzny, Warszawa WAiF, 1985.

Opisane proporcje zmieniają się z różnych powodów, np łysiejący mężczyzna ma „wysokie czoło” zaś u osobnika noszącego obfity zarost wydłuża się broda. Bywają też głowy owalne, bardziej wydłużone, bardziej kwadratowe, itp.. Proporcja twarzy zmieniają się w wizerunku portretowym sposób bardzo istotny, gdy człowiek pochyli głowę, czy uniesie ją. [Poz. 1 , s. 30-31]

Cechy antropologiczno-biologiczne Wszystkie otaczające nas osoby widzimy w sposób prawidłowy, tzn. taki, w jaki oglądamy

również na fotografiach z wyjątkiem nas samych. W życiu codziennym widzimy siebie w lustrze, rzadziej natomiast na fotografii. Nie zdajemy sobie najczęściej z tego sprawy, że nasze podobizny na fotografii i w lustrze różnią się między sobą.

a) b)

Fot. 3. Zdjęcie w orientacji: a) normalnej, b) to samo w odbiciu lustrzanym. Źródło: Materiały autorskie.


W lustrze ogląda się swoje lustrzane odbicie z jednoczesnym odwróceniem obrazu stronami, tzn. strona lewa twarzy znajduje się po stronie prawej w lustrze i odwrotnie. Każdy z nas jest przyzwyczajony do widoku swojego odbicia w lustrze. Na fotografii natomiast jesteśmy przedstawieni w sposób prawidłowy, tzn. lewa strona twarzy znajduje się po stronie lewej, a prawa po prawej

Wrażenie obcości twarzy oglądanej na fotografii jest tym większe, im twarz jest bardziej asymetryczna. Każdy człowiek wykazuje lekką asymetrię twarzy. U wielu osób jedna połowa twarzy jest odmienna od drugiej. Można to wykazać w ciekawy sposób posługując się następującym trikiem fotograficznym: twarz fotografuje się w układzie „en face”, tj. skierowaną idealnie na wprost ku obiektywowi i dwukrotnie kopiuje, a następnie skleja ze tobą raz dwie prawe raz dwie prawe części. [Poz. 1 , s. 30-31]

a) b) c)

Fot. 4. Zdjęcie wykonane normalnie (a) i dwa kolejne złożone z dwóch tych samych połówek twarzy: prawych (b) i lewych (c). Źródło: Materiały autorskie.

Patrząc na te dwa zdjęcia, w pierwszej chwili odnosi się wrażenie, że są to jak gdyby dwie różne osoby lub dwaj bliźniacy. Dopiero po przeanalizowaniu okazuje się, że jest to jedna i ta sama osoba.

Plany zdjęciowe Obrazy fotograficzne w tym portretowe obejmują różną liczbę i powierzchnię

przedmiotów określanych mianem planu zdjęciowego. W fotografii portretowej wykorzystujemy następujące plany zdjęciowe:

1. Plan pełny - obejmujący w kadrze całą postać ludzką lub kilka postaci. 2. Plan amerykański, czyli trzy czwarte - obejmujący postać ludzką lub kilka postaci

w ujęciu do kolan. 3. Zbliżenie - obejmujące część postaci ludzkiej. W fotografii portretowej można w tym

zakresie wyróżnić: połowę postaci, popiersie, głowę. 4. Detal - obejmujący niewielki element postaci ludzkiej, np. część głowy, oczy.

1) 2) 3) 4)

Fot. 5. Plany zdjęciowe wykorzystywane w fotografii portretowej: 1) pełny, 2) amerykański, 3) zbliżenie, 4) detal. Źródło: Materiały autorskie.

Nie ma wyraźnych granic między poszczególnymi planami, chociaż ich określenia definiują co w kadrze powinno się znaleźć. Przystępując do realizacji portretu fotograf powinien


przeanalizować, w jakim planie zdjęciowym chce wykonać zdjęcie. Gdy zależy na sfotografowaniu tylko twarzy i jej rysów, można wykonać portret głowy lub popiersia. Natomiast, gdy portretowana osoba ma określony strój mówiący o jej zawodzie i działalności, lepiej wykonać portret w planie amerykańskim lub w ujęciu połowy postaci..[Poz. 5, s. 62-63].

Perspektywa Istotnym zagadnieniem w zdjęciach portretowych jest wysokość umieszczenia aparatu

w stosunku do portretowanej osoby. Konsekwencją tego jest zmiana perspektywy zdjęciowej która ma wpływ na wygląd osób portretowanych.

Wynika to z faktu, że fotografowane osoby widzi się w przestrzeni trójwymiarowej, natomiast na zdjęciu otrzymuje się ich obraz w płaszczyźnie dwuwymiarowej. Oglądając portretowaną osobę w warunkach naturalnych, widzi się ją zawsze prawidłowo, niezależnie od ustawienia obserwatora w przestrzeni trójwymiarowej. Natomiast na zdjęciu dwuwymiarowym ogląda się obraz pod różnymi kątami, a prawie nigdy pod kątem takim, z jakiego wykonano zdjęcie. Ma to istotny wpływ na zmianę podobieństwa fotografowanych osób, a zatem i na ich wygląd. Do tego dochodzą jeszcze zmiany i zniekształcenia perspektywiczne, w zależności od odległości przedmiotowej i odległości, z jakiej obserwuje się pozytyw.

Te niewielkie zmiany wysokości umieszczenia aparatu w stosunku do portretowanej osoby mają istotne znaczenie, szczególnie na zdjęciach głowy lub popiersia. Są one w pewnym stopniu podobne do zmian, jakie uzyskuje się dzięki pochyleniu lub podniesieniu twarzy do góry. Jednak nie są one z nimi równoznaczne, gdyż podczas zmian ustawienia głowy zmienia się również napięcie mięśni szyi, co wpływa na wygląd ogólny.

a) b) c)

Fot. 6. Zdjęcia w planie pełnym z zastosowaniem różnych perspektyw fotografowania: a) żabiej, b) horyzontalnej, c) ptasiej. Źródło: Materiały autorskie.

Zmiany perspektywy zdjęciowej podczas wykonywania zdjęć portretowych też mogą w istotny sposób zmienić wyraz twarzy i wygląd fotografowanej osoby. Zastosowanie np. perspektywy ptasiej powoduje rozszerzenie czoła fotografowanej osoby i zwężenia podbródka. Odwrotnie perspektywa żabia spowoduje rozszerzenie podbródka, a zwężenie czoła. Korzystnie jest wykonywanie zdjęć portretowych z położenia aparatu nieco wyższego aniżeli środek twarzy portretowanej osoby. [Poz. 6, s. 70-72].


Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jaką część wysokości całej postaci zajmuje głowa? 2. W jaki sposób przebiegają linie podziału twarzy?


3. Dlaczego własna twarz oglądana na fotografii wydaje się nam obca? 4. Jakie plany zdjęciowe wykorzystuje się w fotografii portretowej? 5. Jakie efekty wizualne przynosi fotografowanie modela z ptasiej perspektywy? 6. Jak zmieniają się proporcje twarzy przy podniesieniu głowy fotografowanej osoby? 4.3.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1 Wykonaj 3 zdjęcia portretowe (popiersia) tego samego modela, w pozie z twarzą na

wprost nie zmieniając ustawienia aparatu. Pierwsze zdjęcie – oś optyczna obiektywu na wysokości oczu, drugie zdjęcie – model nieznacznie podnosi głowę, trzecie zdjęcie – model nieznacznie pochyla głowę w dół. Użyj tradycyjnej techniki zdjęć czarno-białych i aparatu średnioformatowego.





4) zaplanować w formie pisemnej (lub schematu) upozowanie modela, 5) zaplanować w formie pisemnej (lub schematu) oświetlenie modela, 6) uzgodnić w zespole kto najpierw pozuje a kto fotografuje, 7) dobrać z zestawu wyposażenia odpowiedni sprzęt fotograficzny do wykonywania

ćwiczenia, 8) dobrać odpowiedni materiał negatywowy (czułość i typ) adekwatny do użytego

oświetlenia i typu aparatu fotograficznego, 9) zmierzyć i ustawić w aparacie odpowiednie warunki naświetlania, 10) upozować odpowiednio modela i wykonać serię 3 zdjęć zgodnych z warunkami podanymi



12) wywołać materiał negatywowy, wybrać najlepsze kadry i wykonać kopie pozytywowe zdjęć (każdy uczeń wykonuje kopie trzech wykonanych przez siebie zdjęć) w formacie min. 9 x 13 cm,

13) przykleić zdjęcia obok siebie do arkusza A4 i opisać jak zmieniają się proporcje twarzy w zależności od pochylenia głowy na wykonanych zdjęć,

14) uporządkować stanowisko pracy po realizacji ćwiczenia, 15) przedstawić pracę nauczycielowi do oceny, 16) dołączyć pracę do portfolio dokumentującego realizację ćwiczeń.

Wyposażenie stanowiska pracy: − średnioformatowy aparat fotograficzny, obiektywy wymienne, − negatywowy materiał barwny, − statywy ciężkie i lekkie z poziomicami (po 1 szt. na zespół),


− zestaw lamp studyjnych – min. 2 szt. na zespół (lampy dowolnego typu), − dowolne tło fotograficzne (po 1 szt. na zespół), − światłomierze z możliwością pomiaru światła ciągłego i błyskowego (po 1 szt. na zespół), − wężyki spustowe do odpowiednich typów aparatów (wg potrzeby mechaniczne


− sprzęt i materiały umożliwiające wywołanie materiałów negatywowych i uzyskanie kopii pozytywowych zdjęć,


Ćwiczenie 2 Wykonaj w atelier 3 zdjęcia całej postaci modela. Pierwsze zdjęcie wykonaj z poziomu

perspektywy ptasiej (np. z 50 cm ponad głową modela) drugie z perspektywy horyzontalnej (wysokości nieznacznie poniżej głowy modela) a trzecie z perspektywy żabiej (z poziomu ok. 20 cm powyżej powierzchni na której stoi model). Ćwiczenie wykonaj cyfrową techniką zdjęciową.





4) zaplanować w formie pisemnej (lub schematu) warunki oświetleniowe, 5) uzgodnić w zespole kto najpierw pozuje a kto fotografuje, 6) dobrać z zestawu wyposażenia odpowiedni sprzęt fotograficzny do wykonywania

ćwiczenia, 7) dobrać odpowiedni do użytego oświetlenia balans bieli oraz odpowiednią czułość matrycy

w aparacie cyfrowym, 8) zmierzyć i ustawić odpowiednie warunki naświetlania, 9) odpowiednio upozować modela i wykonać co najmniej 3 zdjęcia zgodne z warunkami

podanymi w temacie ćwiczenia, 10) wykonać zamianę ról – fotograf staje się modelem a model fotografem – następnie drugi

i trzeci członek zespołu wykonuje swoją pracę (zgodnie z punktami 8 i 9), 11) przenieść zdjęcia do pamięci komputera i dokonać selekcji , 12) wykonać wydruki wybranych zdjęć (każdy uczeń swoją pracę) w formacie min. 9 x 13 cm, 13) nakleić wykonane zdjęcia na jeden arkusz wielkości A4 i opatrzyć komentarzem która

perspektywa fotografowania jest najkorzystniejsza dla wiernego oddania wizerunku modela,


Wyposażenie stanowiska pracy: − komputer PC z podstawowym oprogramowaniem umożliwiającym wydruk zdjęć, − drukarka lub digilab


− różne rodzaje cyfrowych aparatów fotograficznych: lustrzanka cyfrowa, cyfrowy aparat kompaktowy,

− obiektywy wymienne do poszczególnych typów aparatów, − statywy ciężkie i lekkie z poziomicami (po 1 szt. na zespół), − zestaw lamp studyjnych – min. 2 szt. na zespół (lampy dowolnego typu), − dowolne tło fotograficzne (po 1 szt. na zespół), − światłomierze z możliwością pomiaru światła ciągłego i błyskowego (po 1 szt. na zespół), − wężyki spustowe do odpowiednich typów aparatów (wg potrzeby mechaniczne


− sprzęt i materiały umożliwiające uzyskanie wydruku zdjęć, − arkusze A4 o gramaturze min 160 g/m2, taśma dwustronnie klejąca, nożyczki, długopis

(po 1 szt. na zespół).


Tak

Nie 1) przewidzieć zmiany proporcji twarzy przy nieznacznym odchyleniu w górę lub

w dół względem osi optycznej obiektywu?

2) określić jakie 4 plany stosujemy przy fotografowaniu portretów ? 3) ustawić aparat tak aby uniknąć zniekształceń perspektywicznych przy

fotografowaniu całej postaci?

4) określić w jaki sposób przebiegają linie podziału twarzy modela posiadającego przeciętne, normalne proporcje twarzy?

5) przewidzieć jak zmiany perspektywy zdjęciowej mogą zmienić wygląd twarzy?


4.4. Zasady wykonywania zdjęć portretowych 4.4.1. Materiał nauczania

Upozowanie modela w atelier W fotografii portretowej nie małą rolę odgrywa pozowanie, które polega na świadomym

stosowaniu układu twarzy i całej postaci. Osobę portretowaną można ustawić w różnych kierunkach uwzględniając zwroty głowy. Wyróżnia się następujące ustawienia:

1. Na wprost (en face), szczególnie przy oświetleniu zasadniczym przednim lub przednio-górnym, rozszerzającym twarz. Nie zaleca się fotografować w ten sposób osób o twarzach otyłych lub szerokich, natomiast układ ten może być stosowany u osób o twarzach symetrycznych i szczupłych. Podczas pozowania na wprost gubi się przy tym oświetleniu kształt nosa i dlatego w przypadku osób o nosach nadmiernie wydłużonych, zbyt krótkich, wklęsłych lub garbatych takie ustawienie można stosować.

2. Półprofil. Takie ustawienie stosuje się w przypadku twarzy niesymetrycznej, np. z jednym okiem mniejszym, a drugim większym lub z krzywym nosem. Jednak nos taki nie może być ani za duży, ani za mały, gdyż wtedy w półprofilu będzie wyglądał niekorzystnie. Ustawienie półprofilem stosuje się również w przypadku innych asymetrii twarzy, np. nieforemne czoło, skrzywione usta.

3. Ustawienie profilem. Stosuje się, gdy osoba portretowana ma szczególnie interesujący i estetyczny rysunek nosa, czoła, ust i podbródka. Należy jednak zwrócić uwagę na kształt ucha, które zwrócone w kierunku aparatu może wyglądać niekorzystnie. U kobiet ucho najczęściej jest przykryte włosami, co automatycznie rozwiązuje ten problem.

4. Ustawienie tylno-boczne (profil wsteczny). Stosuje się stosunkowo rzadko, gdyż widoczne są wtedy tylko fragmenty jednego policzka, jedno ucho od tyłu i tył głowy. Taki układ stosuje się tylko w portretach kobiecych, szczególnie, gdy dobrze ze sobą harmonizują linia policzka, szyi i włosów. W niektórych przypadkach można stosować takie ustawienie w połączeniu z aranżacją za pomocą kapeluszy, szalików, chustek. Zdjęcia portretowe mogą zbliżać się. swoim charakterem do zdjęć mody.

5. Ustawienie tyłem. Stosuje się jedynie w przypadkach specjalnych, np. w portretach powiązanych ze zdjęciami mody, ze zdjęciami fryzur i uczesań.

6. Pochylenia głowy w lewo lub w prawo ogólnie nie stosuje się, gdyż w ten sposób niepotrzebnie zbyt mocno napina się jedne mięśnie szyi, kurcząc drugie. Tak upozowana głowa nie zawsze robi przyjemne wrażenie. Jednak przyjmując, że w portrecie nie ma rozwiązań niedozwolonych i takie przypadki mogą mieć miejsce.

7. Skłony głowy do przodu w dół lub do przodu do góry. Również stosuje się rzadko, gdyż wtedy występują także niezbyt estetyczne ugięcia mięsni szyi. Najkorzystniejszy jest pionowy układ głowy.

8. Zlikwidowanie fałd podbródka, tzw. drugiej brody. Zaleca się wysunąć nieco podbródek do przodu, unosząc go lekko w górę. Dzięki temu następuje wyrównanie mięsni i fałdów pod szyją, ale jednocześnie obniża się nieco czoło i skraca nos. Ustawienia takiego nie należy więc stosować przy nosach zadartych albo twarzy zbyt okrągłej.

9. Opuszczenie twarzy i podbródka. Wydłuża nos, podwyższa i rozszerza czoło. Takie ustawienie stosuje się u osób o twarzach szczupłych i o zadartych nieco nosach. [Poz. 6 , s. 62-63]

Portret podwójny i grupowy Portret dwuosobowy stwarza większe trudności niż portret jednej osoby jednakże

wykonuje się go wykorzystując ten sam sprzęt, te same zasady oświetleniowe i zasady dotyczące upozowania (jak przy pracy z jednym modelem). Inność portretu dwuosobowego polega na tym, że dochodzą dodatkowe elementy a mianowicie: kwestia czy obie osoby na


zdjęciu są tak samo ważne czy któraś z nich jest ważniejsza a co za tym idzie czy np. skomponować zdjęcie jako jednoplanowe (ustawienie modeli w jednakowej odległości od obiektywu) czy jako dwuplanowe (ustawienie modeli w różnej odległości od obiektywu).

a) b)

Fot. 7. Portrety podwójne: a) dwuplanowy, b) jednoplanowy. Źródło: Materiały autorskie.

Dominację jednej osoby nad drugą można też pokazać poprzez odpowiednie ustawienie pozy w jednym planie. Można to wyrazić poprzez umieszczenie jednej osoby wyżej w stosunku do drugiej lub przez położenie ręki jednej osoby na drugiej osobie. Te zasady dotyczą również portretów zbiorowych. Najczęstszym przykładem portretu podwójnego jest portret ślubny.

Portrety ślubne są zdjęciami szczególnego rodzaju. Mają odtworzyć podobieństwo portretowanych osób oraz odtworzyć romantykę i radość tego uroczystego wydarzenia. powinny być zarazem naturalne jak i nie obarczone sztucznym uśmiechem czy pozą. Portrety ślubne wykonywane w warunkach atelierowych pozwalają zarówno fotografowi jak i klientom na daleko posuniętą fantazję w pozowaniu i oświetleniu. Para młoda może stać, siedzieć, być oparta o różnego rodzaju rekwizyty a to wszystko ma tworzyć przyjemny i estetyczny układ kompozycyjny. Zdjęcia ślubne wykonuje się zarówno w pionie (częściej) jak i w poziomie kadrując w zasadzie w każdym z planów. Przy fotografowaniu należy baczną uwagę zwracać na każdy z elementów widocznych w kadrze, na jego położenie i właściwe proporcje. Szczególnie ważne jest idealne ułożenie sukni panny młodej i upozowanie jej tak aby przedstawiona była z gracją i elegancją.

Ostatnio popularne stało się wykonywanie zdjęć ślubnych w warunkach otoczenia naturalnego (w parku, przed kościołem, nad rzeką, w skansenach i na tle zabytkowych budowli zwłaszcza dworków). Stosuje się wtedy wcześniej opisane zasady fotografowania portretu przy oświetleniu naturalnym. Nawet, jeśli zdjęcia ślubne wykonywane są tylko w atelier technika cyfrowa umożliwia „przeniesienie” młodej pary w dowolnie wybrany plener lub dodanie elementów nieistniejących w rzeczywistości. Zdjęcia takie cieszą się również dużą popularnością wśród klientów.

Portret grupowy Portrety grupowe są to zazwyczaj portrety o charakterze rodzinnym lub koleżeńskim, albo

przedstawiające jakieś grupy zawodowe lub stowarzyszeniowe. Często portrety wieloosobowe wykonuje się na zjazdach, zgromadzeniach itp. imprezach. Portret wieloosobowy stanowi stosunkowo trudną dziedzinę fotografii portretowej. Jest to spowodowane zarówno wielością i różnorodnością portretowanych osób, jak i występującymi w związku z tym trudnościami pozowania poszczególnych osób. W większości przypadków portrety grupowe realizowane są w planie pełnym. Trudnością w grupach kilkudziesięcioosobowych jest ustawienie wszystkich osób tak, aby były one widoczne w sposób właściwy i aby jedna nie zasłaniała drugiej. Można zastosować zasadę ustawiania wszystkich tak, aby każdy następny rząd osób — plan znajdował się


znacznie wyżej od planu poprzedniego. Pozwała to zapewnić widoczność, a osoby stojące bliżej nie będą zasłaniały osób znajdujących się dalej. Jednak takie ustawienie powoduje znaczne zwiększenie wysokości obrazu, co może dawać niekorzystne wrażenie estetyczne i zbyt duże oddalenie głów od siebie. Portret taki będzie mało zwarty. Można też stosować takie ustawienie, że głowy rzędu dalszego planu będą wypadały między ramionami rzędu poprzedniego. W ten sposób można znacznie przybliżyć do siebie fotografowane osoby. Jednak wtedy trzeba uważać, aby osoby wysokie nie zasłaniały osób niższych, stojących w dalszych planach. W praktyce sprawdza się zasada, że najwyżsi zajmują miejsce w ostatnim rzędzie (najlepiej na podwyższeniu), następnie stoi rząd przedostatni złożony jest z osób średniego wzrostu (najlepiej również na podwyższeniu), a osoby niskiego wzrostu zajmują miejsca w pierwszym rzędzie. Korzystnie jest grupę ustawić na schodach, które stanowią jakby naturalne podwyższenia dla poszczególnych rzędów. Jeśli jest taka możliwość to fotograf powinien wykonywać zdjęcie z podwyższenia (lekko ptasia perspektywa), co spłaszcza nieco głębię planów i zmniejsza ewentualne dysproporcje pomiędzy głowami w pierwszym i ostatnim rzędzie.

W portretach wieloosobowych, a więc z konieczności wieloplanowych, należy stosować stosunkowo dużą odległość przedmiotową, a tym samym odpowiednio dużą odległość ogniskową obiektywu aparatu. To również wpływa na niwelację różnic w wielkości postaci i głów planu pierwszego i planów dalszych. Bardzo niekorzystnie wypada obraz, w którym wielkość głów planu ostatniego stanowi zaledwie połowę wielkości głów planu pierwszego.

W zdjęciach wieloosobowych celowym jest zastosowanie statywu. Nawet wtedy gdy będziesz wykonywać zdjęcia przy stosunkowo krótkim czasie naświetlania. Statyw ułatwi ci kadrowanie. Fotografując z ręki niewielkie drgnięcia lub przesunięcia mogą powodować niewłaściwe kadrowanie obrazu. Dotyczy to również linii horyzontu, którą w przypadku statywu można ustawić z góry tak, jak tego życzy sobie fotograf. W zdjęciach wieloosobowych trzeba stosować stosunkowo dużą głębokość ostrości, co powoduje konieczność nieco dłuższego czasu naświetlania. Z drugiej strony, stosowanie zbyt długiego czasu naświetlania nie jest korzystne, gdyż przy tak dużym zbiorze portretowanych osób mogą nastąpić zupełnie niezamierzone poruszenia. [Poz. 6 , s. 125-126]

Jeśli chodzi o oświetlenie w portrecie grupowym to nie ma możliwości modelowania twarzy indywidualnie. Dlatego w portretach wieloosobowych najczęściej korzysta się z oświetlenia równomiernego światłem rozproszonym, dającym łagodne cienie lub niedającym cieni w ogóle. Fotografując natomiast we wnętrzach jesteśmy zmuszeni do użycia lampy błyskowej. Najczęściej stosuje się lampę dużej mocy o liczbie przewodniej powyżej 45, wycelowaną na wprost, równolegle do osi optycznej obiektywu. Należy zastosować przy relatywnie niską czułość materiału negatywowego lub najniższą czułość matrycy w aparacie cyfrowym, aby przy stosunkowo dużym powiększeniu ustrzec się ziarna lub zaszumienia w obrazie cyfrowym. Fotografując techniką cyfrową zaleca się stosowanie zapisu obrazu za pomocą plików RAW. Dobrze jest też wykonać większą liczbę klatek, co umożliwi wybranie takiej gdzie wszyscy będą widoczni i będą mieli otwarte oczy. Jeśli na portretach grupowych z lampą błyskową u osób fotografowanych wystąpi zjawisko czerwonych oczu to pamiętaj, aby korygować je za pomocą odpowiedniego do tego narzędzia umieszczonego w programie do obróbki zdjęć. Niedopuszczalne jest zamalowywanie czerwonych oczu przy użyciu czarnych kropek. Najgorszym z możliwych oświetleń w portrecie grupowym jest bezpośrednie światło słoneczne. Ma ono tą właściwość, że fotografowani przy nim ludzie mają twarze wykrzywione grymasem powodowanym mrużeniem oczu.

Retusz Retuszem nazywamy świadome czynności fotografa mające na celu wprowadzenie

korzystnych zmian, uzupełnień i poprawek w tworzonym przez niego portrecie. Zmiany te można wykonać na każdym z etapów tworzenia portretu.


Retusz przed fotografowaniem polega na wykonaniu odpowiedniego makijażu osoby fotografowanej. U kobiet może to polegać zarówno na delikatnym podkreśleniu konturów oczu i ust, jak i wykonaniu ostrego makijażu z przyklejeniem sztucznych rzęs i paznokci włącznie. U mężczyzn stosuje się raczej delikatny makijaż lub tylko przypudrowanie twarzy w celu jej zmatowienia.

Podczas fotografowania stosuje się zabiegi zwane retuszem optycznym polegające na zastosowaniu odpowiednio miękko rysujących obiektywów, nasadek zmiękczających lub zastosowaniu wyrafinowanego oświetlenia. Można też używać dymu lub pary powodujących na zdjęciu różne efekty optyczne. Można także w trakcie fotografowania zwilżać wargi czy skórę modela w celu uzyskania odpowiednich efektów.

Wreszcie można retuszować już wykonane negatywy, pozytywy lub zdjęcia zapisane w formie plików cyfrowych. Retuszowi negatywowemu praktycznie można poddawać wyłącznie negatywy czarno-białe średnio lub wielkoformatowe. Obecnie wykonywanie portretów taką techniką jest jedynie formą sztuki i nie ma zastosowania w usługowych pracach fotograficznych. Retusz pozytywów w dobie fotografii cyfrowej również należy traktować jako anachronizm.

Technika zdjęć cyfrowych umożliwia wszechstronny retusz zdjęć. Jeśli nawet zdjęcie jest wykonane techniką tradycyjną czarno-białą lub barwną wystarczy zeskanować negatyw i dokonać dowolnego retuszu zdjęcia. Najczęściej wykorzystywanym narzędziem do retuszu metodą cyfrowej obróbki obrazu jest narzędzie do retuszu miejscowego dostępne w każdym z bardziej zaawansowanym programie do obróbki zdjęć.

a) b)

Fot. 8. Retusz cyfrowy.: a) zdjęcie delikatnie retuszowane b) z retuszem zbyt intensywnym – zmieniającym rysy twarzy

Źródło: Materiały autorskie.

Retusz tym narzędziem polega na „pobraniu” obrazu z jednego miejsca i „sklonowaniu” go na inne miejsce. W praktyce polega to na pobraniu obrazu np. z policzka i wypełnienie nim bruzd na czole. Należy bardzo uważać aby nie „przeretuszować” zdjęcia co objawi się w postaci usunięcia charakterystycznych dla każdego człowieka bruzd i zmarszczek na twarzy. 4.4.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jakie są sposoby ustawienia modela w fotografii portretowej? 2. Jakie wady urody możemy zatuszować stosując ustawienie modela w pozycji półprofilu? 3. W jakim układzie ustawienie głowy modela jest zazwyczaj najkorzystniejsze przy zdjęciach

portretowych.


4. Na czym polega kompozycja portretu w jednym planie? 5. Kiedy stosujemy kompozycję portretu w dwóch planach? 6. W jaki sposób można pokazać, która z osób na zdjęciu jest ważniejsza w portrecie

podwójnym, jednoplanowym? 7. W jaki sposób należy ustawić osoby pozujące do portretu grupowego? 8. Jaka ogniskowa obiektywu nie jest zalecana do fotografowania portretów grupowych? 9. Jaki sposób oświetlenia portretów grupowych najczęściej stosuje się w skąpo oświetlonych

wnętrzach?

4.4.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Wykonaj 9 zdjęć popiersia modela z zastosowaniem wszystkich 9 sposobów upozowania modela zawartych w tym poradniku w rozdziale 4.4.1. Pracę wykonaj aparatem cyfrowym.





4) zaplanować w formie pisemnej (lub schematu) warunki oświetleniowe, 5) uzgodnić w zespole kto najpierw pozuje a kto fotografuje, 6) dobrać z zestawu wyposażenia odpowiedni sprzęt fotograficzny do wykonywania


w aparacie cyfrowym, 8) zmierzyć i ustawić odpowiednie warunki naświetlania, 9) odpowiednio upozować modela i wykonać co najmniej 9 zdjęć zgodnych z warunkami

podanymi w temacie ćwiczenia, 10) wykonać zamianę ról – fotograf staje się modelem a model fotografem – następnie drugi

członek zespołu wykonuje swoją pracę (zgodnie z punktami 8 i 9), 11) przenieść zdjęcia do komputera, dokonać selekcji, 12) wykonać kopie pozytywowe wybranych zdjęć (każdy uczeń swoją pracę) w formacie

minimum 6 x 9 cm, 13) nakleić wykonane zdjęcia na jeden arkusz wielkości A4 i opatrzyć numeracją od 1 do 9

zgodnie z numeracją póz zawartą w rozdziale materiału nauczania o numerze 4.4.1., 14) zaprezentować w formie pisemnej rezultaty realizacji ćwiczenia oraz uzasadnić wybór

aparatu cyfrowego, czułości matrycy, oraz rodzaju oświetlenia, 15) uporządkować stanowisko pracy po realizacji ćwiczenia, 16) przedstawić pracę nauczycielowi do oceny, 17) dołączyć pracę do portfolio dokumentującego realizację ćwiczeń.

Wyposażenie stanowiska pracy: − komputer PC z podstawowym oprogramowaniem umożliwiającym wydruk zdjęć, − drukarka lub digilab,


− lustrzanka cyfrowa lub cyfrowy aparat kompaktowy, − obiektywy wymienne do poszczególnych typów aparatów, − statywy ciężkie i lekkie z poziomicami (po 1 szt. na zespół), − zestaw lamp studyjnych – min. 2 szt. na zespół (lampy dowolnego typu), − dowolne tło fotograficzne (po 1 szt. na zespół), − światłomierze z możliwością pomiaru światła ciągłego i błyskowego (po 1 szt. na zespół), − wężyki spustowe do odpowiednich typów aparatów (wg potrzeby mechaniczne


− sprzęt i materiały umożliwiające wydruk zdjęć, − arkusze A4 o gramaturze min 160 g/m2, taśma dwustronnie klejąca, nożyczki, długopis

(po 1 szt. na zespół). Ćwiczenie 2

Wykonaj portret dwuosobowy w ustawieniu dwuplanowym posługując się tradycyjną techniką fotografii czarno-białej z użyciem aparatu średnioformatowego.





4) zaplanować w formie pisemnej (lub schematu) warunki oświetleniowe, 5) zaplanować w formie pisemnej (lub schematu) upozowanie modeli, 6) uzgodnić w zespole kto najpierw pozuje a kto fotografuje, 7) dobrać z zestawu wyposażenia odpowiedni sprzęt fotograficzny do wykonywania

ćwiczenia, 8) dobrać odpowiedni materiał negatywowy (czułość i typ)adekwatny do użytego oświetlenia

i typu aparatu fotograficznego, 9) zmierzyć i ustawić w aparacie warunki naświetlania, 10) upozować odpowiednio modeli i wykonać serię zdjęć zgodnych z warunkami podanymi


członkowie zespołu wykonują kolejno ćwiczenie (zgodnie z punktami 9 i 10), 12) wywołać materiał negatywowy, wybrać najlepsze kadry i wykonać kopie pozytywowe

zdjęć (każdy uczeń swoją pracę) w formacie min. 9 x 13 cm, 13) nakleić wykonane zdjęcia na jeden arkusz wielkości A4 i opatrzyć komentarzem

tłumaczącym dlaczego przedstawione zdjęcie można nazwać dwuplanowym, 14) uporządkować stanowisko pracy po realizacji ćwiczenia, 15) przedstawić pracę nauczycielowi do oceny, 16) dołączyć pracę do portfolio dokumentującego realizację ćwiczeń.


Wyposażenie stanowiska pracy: − różne rodzaje średnioformatowych aparatów fotograficznych: lustrzanka jedno lub

dwuobiektywowa − obiektywy wymienne, − statywy ciężkie i lekkie z poziomicami (po 1 szt. na zespół), − zestaw lamp studyjnych – min. 2 szt. na zespół (lampy dowolnego typu), − dowolne tło fotograficzne (po 1 szt. na zespół), − światłomierze z możliwością pomiaru światła ciągłego i błyskowego (po 1 szt. na zespół), − wężyki spustowe do odpowiednich typów aparatów (wg potrzeby mechaniczne


− sprzęt i materiały umożliwiające wywołanie materiałów negatywowych i uzyskanie kopii pozytywowych,


Ćwiczenie 3

Wykonaj 3 zdjęcia – portrety grupowe całej grupy ćwiczeniowej lub całej klasy. Pierwsze zdjęcie wykonaj w sali lekcyjnej, drugie na ciemnym korytarzu a trzecie w plenerze. Użyj cyfrowej techniki zdjęciowej.





4) zaplanować w formie pisemnej miejsca i czas wykonania zdjęć, 5) zaplanować w formie pisemnej warunki oświetleniowe i sprzęt potrzebny do wykonania

ćwiczenia, 6) uzgodnić w zespole kto najpierw ustawia grupę a kto fotografuje, 7) dobrać z zestawu wyposażenia odpowiedni sprzęt fotograficzny do wykonywania


w aparacie cyfrowym, 9) zmierzyć i ustawić odpowiednie warunki naświetlania, 10) upozować grupę i wykonać zdjęcia w zgodzie z warunkami podanymi w temacie ćwiczenia

(po zdjęciu grupa rozprasza się), 11) wykonać zamianę ról – fotograf staje się ustawiającym grupę a uczeń poprzednio

ustawiający grupę przejmuje rolę fotografa, 12) wykonać kopie pozytywowe wykonanych zdjęć (każdy uczeń wykonuje kopię

pozytywową zdjęcia wykonanego przez siebie) w formacie min.10 x 15 cm, 13) nakleić wykonane zdjęcia na arkusz wielkości A4 z podpisem określającym datę

i sprecyzowaniem kto jest na zdjęciu, 14) dołączyć w formie pisemnej refleksje na temat specyfiki wykonywania zdjęć grupowych, 15) uporządkować stanowisko pracy po realizacji ćwiczenia,


16) przedstawić pracę nauczycielowi do oceny, 17) dołączyć pracę do portfolio dokumentującego realizację ćwiczeń.

Wyposażenie stanowiska pracy: − komputer PC z dostępem Internetu i podstawowym oprogramowaniem umożliwiającym

wydruk zdjęć, − drukarka lub digilab, − różne rodzaje cyfrowych aparatów fotograficznych: lustrzanka cyfrowa, cyfrowy aparat

kompaktowy, − obiektywy wymienne do poszczególnych typów aparatów, − statywy ciężkie i lekkie z poziomicami (po 1 szt. na zespół), − lampa błyskowa dużej mocy, − światłomierze z możliwością pomiaru światła ciągłego i błyskowego (po 1 szt. na zespół), − piloty do zdalnego sterowania aparatami (jeśli takie są na wyposażeniu sprzętu

w pracowni - po 1 szt. do każdego aparatu), − sprzęt i materiały umożliwiające uzyskanie wydruków zdjęć, − arkusze A4 o gramaturze min 160 g/m2, taśma dwustronnie klejąca, nożyczki, długopis



Tak

Nie 1) określić na czym polega ustawienie „en face”? 2) zminimalizować widok fałd podbródka przez odpowiednie upozowanie

modela?

3) określić w jakiej sytuacji korzystne jest ustawienie modela profilem? 4) zaaranżować portret podwójny dwuplanowy? 5) ustawić osoby do portretu grupowego? 6) określić co może spowodować zbyt intensywny retusz


4.5. Zasady wykonywania zdjęć do dokumentów 4.5.1. Materiał nauczania

Zdjęcia do dokumentów są najczęściej wykonywanymi zdjęciowymi pracami fotograficznymi wykonywanymi w większości usługowych zakładów fotograficznych. Zasadniczą cechą zdjęcia do dokumentu identyfikacyjnego jest jak najwierniejsze odwzorowanie podobieństwa fotografowanej osoby, na które wpływają: odległość przedmiotowa, oświetlenie i umiejętność uchwycenia charakterystycznych cech twarzy.

Zbyt mała odległość przedmiotowa i obiektyw szerokokątny na skutek zbyt wielkich skrótów perspektywicznych może doprowadzić do zniekształcenia wizerunku fotografowanej osoby. Można przyjąć, że odległość przedmiotowa podczas wykonywania zdjęć do dokumentów identyfikacyjnych powinna wynosić 2 - 3 metry. Aby uzyskać obraz o właściwej skali odwzorowania, należy użyć obiektywu długoogniskowego. Upozowanie fotografowanej osoby nie powinno wyglądać na wymuszone lub nienaturalne.

Zanim zaczniesz usługowo wykonywać zdjęcia do różnego rodzaju dokumentów sprawdź (np. w Internecie na stronach odpowiednich urzędów) aktualnie obowiązujące przepisy dotyczące wykonywania zdjęć do dokumentów. Klienci, którzy przychodzą do zakładu fotograficznego nie zawsze są zorientowani we właściwych wymogach dotyczących takich zdjęć. Pamiętaj też, że niniejszy poradnik odnosi się do przepisów i norm obowiązujących w 2006 roku i z powodu zmieniających się przepisów dane o sposobach upozowania klienta i technice zdjęciowej stosowanej przy wykonywaniu zdjęć do dokumentów mogą z czasem ulec zmianom. Obecnie, z racji niskich kosztów, nieskomplikowanej technologii i szybkości wykonania usługi takie prawie wyłącznie wykonuje się przy użyciu technologii cyfrowej. W pierwszej połowie 2006 roku na terenie Rzeczpospolitej Polskiej obowiązują pewne ogólne zasady wykonywania zdjęć do dokumentów. Zdjęcia identyfikacyjne do dokumentów można zatem podzielić na dwa rodzaje:

Pierwszy rodzaj to zdjęcia, których wykonanie regulują przepisy określające ustawienie modela (lewy półprofil z widocznym lewym uchem - jeśli włosy zasłaniają ucho należy je odsłonić, ucho i twarz bez ozdób - np kolczyków), bez nakrycia głowy, dopuszcza się okulary lecznicze (jeśli klient chodzi w nich stale), oraz parametry wykonania (oświetlenie twarzy równomierne, model fotografowany na białym tle). Do tej grupy zalicza się fotografie do dowodu osobistego i prawa jazdy o formacie 35 x 45 mm a także do legitymacji policyjnej – 25 x 35 mm.

Ponadto przy takich zdjęciach nie powinno stosować się żadnego retuszu. Zalecone równomierne oświetlenie uzyskuje się poprzez użycie dwóch reflektorów jednakowej mocy zaopatrzonych w urządzenia rozpraszające światło (parasolki lub softboksy), symetrycznie ustawionych względem modela najczęściej w pozycji przednio-bocznej. Czasem też stosuje się dodatkowo oświetlenia tła.

Od marca 2006 roku rozpoczął się proces wymiany dokumentów na spełniające wymogi Unii Europejskiej (dokumenty zawierające dane biometryczne, w których zdjęcia spełniają kryteria ICAO w zakresie biometrycznego wizerunku twarzy). W pierwszej kolejności ściśle określono wymogi, jakie mają spełniać zdjęcia do prawa jazdy i do paszportu. W kolejnych miesiącach ukażą się normalizacje dotyczące zdjęć do innych dokumentów. W związku z tym w marcu 2006 roku rozpoczął się program pilotażowy dla zakładów fotograficznych, dzięki któremu fotografowie mają przystosować swoje firmy do wykonywania zdjęć według nowych norm, które wkrótce będą obowiązywać na terenie całej RP. (więcej informacji znajdziesz w Internecie np. http://www.fotograf.org.pl/).

Od 27 lipca 2006 roku zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 14 lipca 2006 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wzorów oraz trybu

http://www.fotograf.org.pl/)


wydawania paszportów (-) (Dz.U. nr 130 z 19 lipca 2006 r., poz. 904.) obowiązują nowe zasady wykonywania zdjęć do paszportu. Ogólne warunki wykonania takiego zdjęcia są następujące: szerokość zdjęcia 35mm, wysokość 45mm. Obraz na zdjęciu musi pokazywać całą głowę i górną część szyi, prawa i lewa strona twarzy musi być dobrze widoczna. Wysokość głowy musi zajmować 70-80% zdjęcia tj. 31-36mm. Przy dużej objętościowo ilości włosów należy zwrócić uwagę, aby głowa była w pełni odwzorowana, przy założeniu, że wymiar twarzy nie będzie pomniejszony (część fryzury może znaleźć się poza kadrem). Wysokość twarzy nie może być mniejsza niż 31mm. Oczy powinny znajdować się na wysokości 20-30mm od dolnej krawędzi zdjęcia, w przypadku dzieci (do 11 roku życia) dolna granica może zostać przesunięta do 15mm. Twarz musi znajdować się w osi pionowej zdjęcia.

Rys. 3. Wzornik wielkości twarzy przy wykonywaniu zdjęć do paszportu.

Źródło: http://www.fotograf.org.pl/paszporty.php [online] dostęp 1.08.2006 r.

Fot. 9, 10. Prawidłowo wykonane fotografie do paszportu według instrukcji wykonywania zdjęć spełniających kryteria ICAO w zakresie biometrycznego wizerunku twarzy w paszportach i dokumentach podróży.

Źródło: http://www.mswia.gov.pl/index.php?dzial=298&id=3998 [online] dostęp 1.08.2006 r.

http://www.fotograf.org.pl/paszporty.php

http://www.mswia.gov.pl/index.php?dzial=298&id=3998


Pamiętaj, aby przed przystąpieniem do wykonywania zdjęć sprawdzić aktualnie obowiązujące normy ich wykonywania. Obszerne opracowanie pt.: „Instrukcja wykonywania zdjęć spełniających kryteria ICAO w zakresie biometrycznego wizerunku twarzy w paszportach i dokumentach podróży” zamieścił na swojej stronie internetowej Departament Rozwoju Rejestrów Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, na ośmiu stronach znajdziesz tam dokładny opis wykonania zdjęć wraz z pozytywnymi i negatywnymi przykładami wykonania.

Drugim rodzajem są zdjęcia do różnego typu legitymacji i wniosków (np. na odznaczenia). Format takich zdjęć jest określony przez właściwy urząd (najczęściej podany na formularzu lub wniosku) – wtedy klient ma obowiązek poinformować nas, jaki format zdjęć jest mu potrzebny oraz jaki ma być rodzaj upozowania (ściśle określony czy nie). W tych rodzajach zdjęć, o ile nie jest to zastrzeżone w formularzach i instrukcjach, fotograf może zastosować np. nierównomierne oświetlenie, niejednolite (np. cieniowane) tło czy subtelny retusz zdjęcia, ale zabiegi te muszą być na tyle delikatne, aby nie spowodowały trudności w identyfikacji osoby będącej na zdjęciu z jej aktualnym wyglądem. Jeśli to nie pozostaje w sprzeczności z wymogami formalnymi to możemy zapytać klienta „który profil ma lepszy” i upozować go według jego życzenia. Wymogi w zakresie formatów zdjęć legitymacyjnych zmieniają się dość szybko. Autor poradnika podaje najczęściej występujące formaty zdjęć zamawianych przez klientów w pierwszej połowie 2006 roku:

§ 37 x 52 mm - najpopularniejszy format zdjęć legitymacyjnych (legitymacje szkolne, studenckie, do świadectwa ukończenia szkoły i dokumentów na studia, do biletów miesięcznych, legitymacji branżowych itp.),

§ 25 x 35 mm – zdjęcia do legitymacji kombatanckich, prawa wykonywania zawodu dla pielęgniarek i lekarzy,

§ 50 x 50 mm, twarz na wprost, widoczne obydwoje uszu, wielkość głowy 30 mm, ponad głową 10 mm, od brody do dolnej krawędzi zdjęcia 10 mm – zdjęcia do wizy USA (sprawdź na stronie internetowej)

§ 45 x 65 mm - zdjęcia do dyplomów studiów wyższych, § 60 x 90 mm – zdjęcia do dokumentów wojskowych – ustawienie powinno

być takie, aby na zdjęciu widoczny był naramiennik (pagon) ze stopniem służbowym,

Fot. 11, 12. Zdjęcia do: a) dowodu osobistego, b) do legitymacji. Źródło: Materiały autorskie.

a) b)


W pierwszej połowie 2006 roku nie ma przeszkód formalnych dotyczących wykonywania

zdjęć do dowodów, paszportów i legitymacji z zastosowaniem tradycyjnych technik fotografii czarno-białej i barwnej poza obowiązkiem wykonania odpowiedniego formatu zdjęcia, upozowania modela i zastosowania odpowiedniego tła. Niestety, z powodów wcześniej podanych prawie nikt już nie wykonuje zdjęć takimi technikami. Tradycyjne techniki wykonania zdjęć stają się bardziej przynależne do fotografii jako dzieła sztuki, którym zdjęcie do dokumentów może być tylko w ograniczonym normami zakresie.

Najczęstszymi dzisiaj metodami uzyskiwania materialnych kopii pozytywowych zdjęć do dokumentów są: • wydruk na drukarce termosublimacyjnej – 2 metody:

a) metoda bezpośredniego wydruku z cyfrowego aparatu fotograficznego - w profesjonalnej drukarce można ustawić wielkość i ilość zdjęć a także wybrać ujęcie na monitorze podłączonym do drukarki (jeśli sfotografowaliśmy klienta kilka razy),

b) metoda wydruku za pośrednictwem komputera, zdjęcia poddanego wcześniej retuszowi lub kadrowaniu,

• kopia na barwnym papierze fotograficznym wykonana za pomocą digilaba lub minilaba z przystawką do kopiowania zdjęć z plików cyfrowych – również dwie metody: a) metodą bezpośredniego kopiowania z karty pamięci cyfrowego aparatu

fotograficznego (stosując przygotowany wcześniej w maszynie szablon który ustawi odpowiedni format zdjęć),

b) metodą kopiowania zdjęcia poddanego obróbce komputerowej – retuszowi, kadrowaniu, skalowaniu - a następnie przesłanego do digilaba lub minilaba w celu uzyskania pozytywu (łączem sieciowym lub przy użyciu nośnika danych),

Starszymi metodami uzyskiwania kopii pozytywowych zdjęć do dokumentów są: − Kopiowanie negatywu zdjęcia do dokumentów (małoobrazkowego lub

średnioformatowego) na pozytyw przy użyciu minilaba zaopatrzonego w poczwórny obiektyw dający jednoczesne naświetlenie czterech jednakowych pozytywów o określonym formacie (Np. 35 x 45 mm) na jednej kartce określonego, standardowego formatu pozytywu (Np. 89 x 127 mm),

− kopiowanie negatywów na powiększalniku, − techniką tradycyjnej fotografii czarno białej kopiowanie stykowe czarno-białych

negatywów średnioformatowych.

Fot. 13. Zdjęcie do wizy USA. Źródło: Materiały autorskie.



Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jakie zadanie ma spełniać zdjęcie do dokumentów? 2. Jaka powinna być odległość przedmiotowa przy fotografowaniu zdjęć do dokumentów? 3. Jakie oświetlenie modela jest zalecane do dowodu osobistego i paszportu? 4. Jaka poza klienta jest wymagana przy zdjęciach do dowodu osobistego i paszportu? 5. Czy do dowodu osobistego lub paszportu można sfotografować klienta w okularach

przeciwsłonecznych? 6. Jak należy upozować Klienta – wojskowego wykonującego zdjęcie do dokumentów

służbowych? 7. Przy jakich zdjęciach do dokumentów nie powinno stosować się retuszu? 8. Jakie są obecnie najczęściej stosowane sposoby wykonywania kopii pozytywowych zdjęć

do dokumentów?

4.5.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Wykonaj zdjęcie do prawa jazdy zgodnie z obowiązującymi normami.




3) zapoznać się z poszczególnymi elementami wyposażenia stanowiska ćwiczeniowego oraz udostępnionymi instrukcjami obsługi sprzętu fotograficznego,

4) zapoznać się z poszczególnymi normami i przepisami prawa dotyczącymi sposobów i procedur wykonania zdjęć do prawa jazdy,

5) zaplanować w formie pisemnej ustawienie oświetlenia i innego sprzętu potrzebnego do wykonania zdjęć,

6) uzgodnić w zespole kto najpierw ustawia grupę a kto fotografuje, 7) dobrać z zestawu wyposażenia odpowiedni sprzęt fotograficzny do wykonywania

ćwiczenia, 8) dobrać balans bieli odpowiedni do użytego oświetlenia oraz odpowiednią czułość matrycy

w aparacie cyfrowym, 9) ustawić w aparacie cyfrowym rozdzielczość otrzymywanego obrazu (zgodnie z normą), 10) przygotować modela do zdjęcia i sprawdzić czy jego wygląd odpowiada normie, 11) zmierzyć i ustawić odpowiednie warunki naświetlania, 12) upozować modela zgodnie z normą i wykonać ekspozycję 13) wykonać zamianę ról – uczeń pełniący rolę fotografa staje się modelem a uczeń poprzednio

pozujący przejmuje rolę fotografa, 14) przenieść wykonane pliki do komputera i wykonać sprawdzenie parametrów czy są zgodne

z normą (balans bieli, wielkość głowy oraz inne parametry zawarte w normie), 15) nagrać zdjęcie na nośnik zgodny z normą (jeśli szkoła posiada odpowiednie licencje na

wykonywanie tego typu zdjęć),


16) opisać sposób wykonania ćwiczenia z podaniem odpowiednich, aktualnie obowiązujących aktów prawnych normujących wykonywanie zdjęć do prawa jazdy,

17) przedstawić pracę nauczycielowi do oceny.

Wyposażenie stanowiska pracy: − normy państwowe i inne dokumenty normujące parametry które muszą spełniać zdjęcia do

prawa jazdy − komputer PC z dostępem Internetu i odpowiednim oprogramowaniem spełniającym

wymagania Państwowej Wytwórni Papierów Wartościowych lub innej instytucji upoważnionej do wydawania prawa jazdy,

− różne rodzaje cyfrowych aparatów fotograficznych: lustrzanka cyfrowa, cyfrowy aparat kompaktowy z możliwością ustawienia rozdzielczości podanej w normie do wykonania zdjęć do prawa jazdy,

− obiektywy wymienne do poszczególnych typów aparatów (po 1 szt. na zespół), − statywy ciężkie i lekkie z poziomicami (po 1 szt. na zespół), − zestaw lamp studyjnych dowolnego typu (min. 1 kpl. na zespół), światłomierze

z możliwością pomiaru światła ciągłego i błyskowego (po 1 szt. na zespół), − arkusze A4 o gramaturze min 160 g/m2, taśma dwustronnie klejąca, nożyczki, długopis

(po 1 szt. na zespół), − nośniki cyfrowe (płyty CD). Ćwiczenie 2

Wykonaj zdjęcie do wizy USA (lub innego kraju) zgodnie z obowiązującymi przepisami. Sposób wykonania ćwiczenia Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:




4) zapoznawać się z przepisami dotyczącymi wykonania zdjęć wizy Stanów Zjednoczonych Ameryki poprzez odwiedzenie strony internetowej ambasady USA w Polsce (http://warsaw.usembassy.gov/poland-pl/docs_photo.html),

5) zaplanować w formie pisemnej ustawienie oświetlenia i innego sprzętu potrzebnego do wykonania zdjęć,

6) uzgodnić w zespole kto najpierw ustawia grupę a kto fotografuje, 7) dobrać z zestawu wyposażenia odpowiedni sprzęt fotograficzny do wykonywania


w aparacie cyfrowym, 9) ustawić w aparacie cyfrowym rozdzielczość otrzymywanego obrazu (zgodnie

z wymaganiami), 10) przygotować modela do zdjęcia i sprawdzić czy jego wygląd odpowiada normie, 11) zmierzyć i ustawić odpowiednie warunki naświetlania, 12) upozować modela zgodnie z normą i wykonać zdjęcie,

http://warsaw.usembassy.gov/poland-pl/docs_photo.html)


13) dokonać zamiany ról – uczeń pełniący rolę fotografa staje się modelem a uczeń poprzednio pozujący przejmuje rolę fotografa,

14) przenieść wykonane pliki do pamięci komputera i wykonać kadrowanie oraz dopasowanie wielkości głowy modela zgodnie z wymaganiami zawartymi w formularzu wizowym,

15) przygotować plik ze zdjęciami do wydruku na drukarce termosublimacyjnej lub do kopiowania na digilabie(na jednym wydrukowanym arkuszu powinno się zmieścić od 2 do 4 zdjęć)

16) dokonać wydruku i obcięcia zdjęć do odpowiedniego formatu, 17) dokonać sprawdzenia parametrów za pomocą linijki, 18) nakleić zdjęcia na arkusz A4 i opisać sposób wykonania ćwiczenia z podaniem

odpowiednich, aktualnie obowiązujących wymiarów normujących wykonywanie zdjęć do wizy USA (lub innego kraju jaki przyjąłeś w temacie ćwiczenia),

19) przedstawić pracę nauczycielowi do oceny. Wyposażenie stanowiska pracy:

− komputer PC z dostępem Internetu, − różne rodzaje cyfrowych aparatów fotograficznych: lustrzanka cyfrowa, cyfrowy aparat

kompaktowy z możliwością ustawienia rozdzielczości podanej w normie do wykonania zdjęć,

− obiektywy wymienne do poszczególnych typów aparatów (po 1 szt. na zespół) − statywy ciężkie i lekkie z poziomicami (po 1 szt. na zespół) − zestaw lamp studyjnych – min. 2 szt. na zespół (lampy dowolnego typu) − białe tło (1 szt. na zespół), − światłomierze z możliwością pomiaru światła ciągłego i błyskowego (po 1 szt. na zespół), − linijka, arkusze A4 o gramaturze min 160 g/m2, taśma dwustronnie klejąca, nożyczki,

długopis (po 1 szt. na zespół), − drukarka termosublimacyjna lub digilab umożliwiający wykonanie wydruku. Ćwiczenie 3

Wykonaj, techniką cyfrową, zdjęcie do legitymacji szkolnej zgodnie z informacjami uzyskanymi w sekretariacie szkoły. Poddaj je retuszowi komputerowemu.





4) dowiedzieć się w sekretariacie szkoły o warunki techniczne (wielkość, kolor tła, równomierność oświetlenia) i sposób upozowania modela do zdjęć legitymacyjnych,

5) zaplanować w formie pisemnej (lub schematu) warunki oświetleniowe, 6) zaplanować w formie pisemnej (lub schematu) upozowanie modela, 7) uzgodnić w zespole kto pierwszy pozuje a kto fotografuje, 8) dobrać z zestawu wyposażenia odpowiedni sprzęt fotograficzny do wykonywania

ćwiczenia, 9) dobrać odpowiednią rozdzielczość i czułość matrycy aparatu cyfrowego,


10) zmierzyć i ustawić odpowiednie warunki naświetlania, 11) upozować odpowiednio modela i wykonać zdjęcie, 12) przeprowadzić zamianę ról – fotograf staje się modelem a model fotografem i wykonuje

swoją część zadania, 13) przenieść zdjęcia z aparatu do pamięci komputera, dokonać dwóch wersji retuszu

z użyciem narzędzia do retuszu miejscowego: wersji optymalnej i wersji ze zbyt intensywnym retuszem

14) wykonać wydruki trzech wersji tego samego zdjęcia: pierwsze – bez retuszu, drugie - z optymalnym retuszem, trzecie - „przeretuszowane”,

15) nakleić wykonane zdjęcia na jeden arkusz wielkości A4 z opisem wskazującym intensywność retuszu oraz wskazaniem które zdjęcie wygląda najlepiej,


Wyposażenie stanowiska pracy:

− komputer PC z podstawowym oprogramowaniem umożliwiającym retusz zdjęć narzędziem do retuszu miejscowego,

− drukarka lub digilab, − lustrzanka cyfrowa lub cyfrowy aparat kompaktowy, − obiektywy wymienne do poszczególnych typów aparatów, − statywy ciężkie i lekkie z poziomicami (po 1 szt. na zespół), − zestaw lamp studyjnych – min. 2 szt. na zespół (lampy dowolnego typu), − tła fotograficzne (po 1 szt. na zespół), − światłomierze z możliwością pomiaru światła ciągłego i błyskowego (po 1 szt. na zespół), − wężyki spustowe do odpowiednich typów aparatów (wg potrzeby mechaniczne


− sprzęt i materiały umożliwiające wydruk zdjęć, − arkusze A4 o gramaturze min 160 g/m2, taśma dwustronnie klejąca, nożyczki, długopis


4.5.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz: Tak

Nie

1) upozować modela do zdjęcia do dowodu osobistego i paszportu? 2) wyszukać aktualne normy stosowane dla zdjęć do dokumentów? 3) dobrać odpowiednie oświetlenie modela i tła do zdjęcia do dowodu

osobistego?

4) wymienić jakie są obowiązujące rozmiary zdjęć do podstawowych dokumentów?

5) przeformatować zdjęcie do odpowiedniego rozmiaru? 6) wykonać zdjęcie do prawa jazdy zgodnie z obowiązującymi normami? 7) wykonać, zgodnie z obowiązującymi normami, zdjęcie do paszportu ? 8) wykonać zdjęcie legitymacyjne? 9) wykonać optymalny retusz komputerowy zdjęcia legitymacyjnego?


4.6. Obsługa klienta w zakładzie fotograficznym 4.6.1. Materiał nauczania Przyjęcie klienta

W wykonywaniu zawodu fotografa pracującego w zakładzie usługowym bardzo ważną umiejętnością jest obsługa klienta. Pamiętaj proszę, że klient przychodzący wykonać zdjęcie do dokumentów jest najczęściej zestresowany, ponieważ poczynił pewne przygotowania, aby zaprezentować się jak najkorzystniej i nie jest pewien czy fotograf sprosta wymaganiom by jego wizerunek był jak najkorzystniejszy. Dlatego też fotograf powinien odpowiednio zachowywać się. Po pierwsze fotograf musi sprawiać wrażenie osoby pewnej i kompetentnej, ale nie dominującej w stosunku do klienta. Pamiętaj o dobrej starej zasadzie: „Nasz klient – nasz pan”. Od pierwszego kontaktu wzrokowego fotograf powinien dać się poznać jako osoba życzliwa i skłonna do spełnienia każdego życzenia klienta. Bardzo ważną sprawą jest powitanie klienta z uśmiechem i zapytanie go, jakiej usługi od nas oczekuje (podczas zadawania pytania najlepiej spojrzeć klientowi prosto w oczy). Jeśli klient jest niezdecydowany to trzeba życzliwie dopytać lub zasugerować, aby klient dowiedział się we właściwym urzędzie, dokładnie, jaki rodzaj zdjęć jest mu potrzebny. Jeśli już wiemy, jakie zdjęcia będziemy wykonywać należy poinformować klienta o czasie wykonania usługi i określić odpłatność za określoną ilość zdjęć. Pamiętaj, że w tym momencie zawierasz ustną umowę na wykonanie określonej pracy!

Przygotowanie klienta do zdjęcia Następną czynnością jest zaproszenie klienta do atelier i wskazanie mu miejsca gdzie może

pozostawić okrycie i przygotować się do zdjęcia. Klient może przygotować się samodzielnie, ale i tu fotograf ma co robić. Nie można fotografować osób spoconych lub wykremowanych tłustym kremem, ponieważ da to na zdjęciu jasne „wypalone” miejsca, które kłócą się nie tylko z normami ale i z estetyką zdjęć. Należy, co najmniej udostępnić klientowi chusteczkę jednorazową z prośbą, aby wytarł twarz. Można też udostępnić klientowi matowy puder w kolorze skóry z prośbą o rozprowadzenie go po twarzy. W dobrych zakładach fotograficznych osoba zajmująca się ustawianiem póz i przygotowywaniem klientów często też przypudrowuje większość fotografowanych osób (szczególnie przy portretach okolicznościowych). Po tych czynnościach przygotowawczych fotograf dokładnie ogląda modela i zaleca ewentualne poprawki.

Wykonanie zdjęcia Kolejną czynnością jest poproszenie klienta, aby zajął miejsce w atelier. Jeśli to możliwe

miejsce (np stołek czy inne rekwizyty) powinien być tak dopasowany do wzrostu klienta aby czuł się on komfortowo (nie za nisko i nie za wysoko). Następnie poproś klienta o przyjęcie odpowiedniej pozy.

Uwaga! Tylko w ostateczności dotykamy klienta w celu odpowiedniego upozowania. Dotykanie modela może być bardzo źle przez niego przyjęte. Jeśli klient nie rozumie próśb o przyjęcie właściwej pozy najlepiej zapytaj klienta o to czy możesz go dotknąć w celu właściwego upozowania.

Następnie wykonujemy serię zdjęć kierując się specyfiką zamówienia. Obróbka materiału zdjęciowego Jeśli posługujesz się zdjęciową techniką cyfrową możesz pokazać klientowi wykonane

zdjęcia i zapytać, które ujęcie mu odpowiada. Jeśli stwierdzi, że żadne to zaproponuj wykonanie kolejnych zdjęć lub umów się z klientem na następny termin (w takim przypadku nie jest przyjęte pobieranie jakiejkolwiek opłaty). Takie zachowanie przyniesie ci korzyści w postaci zadowolenia klienta, który poleci Twoje usługi swoim znajomym.


Wykonując zdjęcia portretowe okolicznościowe uzgodnij wcześniej z klientami minimalną liczbę ujęć, które masz wykonać oraz należność za realizację zamówienia. Jeśli umawiasz się na określony termin przyjęte jest pobranie zaliczki z zaznaczeniem, że przepada ona w przypadku nie zjawienia się klienta o wyznaczonym czasie i miejscu. Wykonaj sporo więcej zdjęć niż wynika z zamówienia, (jeśli fotografujesz aparatem cyfrowym nie tracisz nic oprócz czasu). Możesz nie pokazywać ich wszystkich od razu, lecz umów się z klientem na termin za kilka dni i dokonaj wstępnej selekcji i retuszu wykonanych zdjęć. Zaprezentuj wykonane pozy i poinformuj, że każda następna poza zamówiona ponad uzgodnioną ilość może być nieco tańsza.

Ponieważ obecnie prawie wszystkie prace fotograficzne w zakładach fotograficznych wykonuje się techniką cyfrową, autor niniejszego poradnika będzie opisywał dalsze czynności mając na uwadze tą właśnie technikę.

Jeśli już uzgodnisz z klientem pozę (pozy), którą (które) wybiera musisz wykonać kopie pozytywowe. Jeśli są to zdjęcia, na których retusz nie jest wskazany (do paszportu czy dowodu osobistego) to dokonujesz wydruku zdjęć bezpośrednio z aparatu cyfrowego przy użyciu przystosowanej do tego drukarki termosublimacyjnej, lub wykonujesz kopie pozytywowe za pomocą minilaba cyfrowego. Jeśli dysponujesz drukarką lub minilabem wykonanie kopii pozytywowej nie powinno ci zająć więcej niż 7-10 minut. Jeśli wykonujesz zdjęcia np. do wizy USA musisz wprowadzić zdjęcia do komputera, dokonać przeformatowania do formatu 5 x 5 cm i dobrać właściwą wielkości głowy. Dopiero po takich zabiegach możesz wykonać pozytyw przy użyciu drukarki termosublimacyjnej lub digilaba. Te czynności wydłużają proces o około 5 minut. Jeśli masz do wykonania retusz komputerowy to najlepiej umów się z klientem na odleglejszy termin (za kilkanaście, kilkadziesiąt minut lub na dzień następny).

Wydanie prac Wykonane prace powinieneś przedstawić do obejrzenia klientowi. Jeśli nie jesteś pewien,

czy prace są na najwyższym poziomie poproś klienta o cierpliwość i czas na poprawienie. Nie licz na to, że klient się nie zna i zapłaci za prace na niskim poziomie. Opinia klientów o firmie jest cenniejsza od pieniędzy, więc dbaj o zadowolenie klienta. Opakowanie wydawanej pracy może być skromne, ale również schludne i eleganckie. Wydając pracę powinieneś być miły i uśmiechnięty. Jeśli masz zamiar wyeksponować zdjęcia klienta na wystawie powinieneś poprosić go zgodę (najlepiej w formie podpisu na wcześniej przygotowanym formularzu).

Jeśli trzeba, powinieneś rzetelnie wytłumaczyć klientowi wątpliwości dotyczące wykonanej pracy a w razie reklamacji poprosić zwierzchnika. Po zrealizowaniu zamówienia fotograf może przekazać lub sprzedać klientowi oryginały negatywów lub plików cyfrowych.

Archiwizacja negatywów i plików ze zdjęciami klientów Jeśli klient przy odbiorze pracy nie otrzyma negatywów lub oryginałów plików cyfrowych

musi być poinformowany o czasie przechowywania negatywów lub plików umożliwiających wykonanie kolejnych kopii zdjęć. Obecnie archiwizację prac prowadzi się przy pomocy technik cyfrowych. Jeśli nawet prace fotograficzne wykonywane są na negatywach, to negatywy skanuje się a następnie umieszcza w odpowiednich segregatorach (podobnych do biurowych). Zanim negatyw trafi do segregatora musi być podzielony na odpowiednie odcinki (małoobrazkowy najczęściej po 6 klatek) i umieszczony w odpowiednich przegródkach. Każdy z negatywów musi być opisany datą wykonania zdjęcia i nazwiskiem klienta (klientów). Zdjęcia w formie elektronicznej archiwizuje się na płytach CD, Jeśli są to zdjęcia ślubne to jedna płyta zawiera najczęściej zdjęcia jednego klienta. Wtedy płytę opisujemy nazwiskiem klienta i datą wykonania zdjęć a potem umieszczamy w segregatorze na płyty CD zachowując porządek chronologiczny lub alfabetyczny. Jeśli archiwizujemy zdjęcia do dokumentów możemy nadawać plikom cyfrowym nazwy odpowiadające nazwisku klienta i nagrywać na


płyty CD zdjęcia wykonane w ciągu np całego tygodnia czy miesiąca. Na płycie piszemy daty określające przedziały czasowe kiedy zdjęcia były wykonywane. Na płycie mamy pliki opisane nazwiskami klientów. Jeśli klient przyjdzie powtórzyć zdjęcie i tylko orientacyjnie poda nam datę jego wykonania to na pewno znajdziemy to zdjęcie dość szybko (w każdym komputerze PC po przejrzeniu 2-3 płyt za pomocą funkcji „wyszukaj” i wpisaniu nazwiska klienta w okienko poszukiwań). 4.6.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jakie są kolejne czynności obsługi klienta w zakładzie fotograficznym? 2. O co należy zapytać klienta zamawiającego zdjęcia do dokumentów? 3. O czym należy poinformować klienta przed wykonaniem zamówienia? 4. Czego nie powinno się robić podczas ustawiania klienta? 5. O czym zwyczajowo informuje się klienta składającego rezerwację terminu na zdjęcia ślubne? 6. O czym należy pamiętać przy wydawaniu zdjęć? 7. Jakie są sposoby archiwizowania plików cyfrowych ze zdjęciami klientów? 4.6.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Odegraj scenkę przedstawiającą obsługę klienta od chwili wejścia do zakładu do pożegnania się z nim po wykonanej usłudze polegającej na wykonaniu zdjęcia do legitymacji.


1) zapoznać się z instrukcją bezpieczeństwa i regulaminem pracy na stanowisku ćwiczeniowym zorganizowanym w określonym otoczeniu (Np. pracowni lub prawdziwego zakładu fotograficznego) oraz ze sposobem wykonania ćwiczenia, które powinno być realizowane w zespołach 4 - osobowych (2 osoby odgrywają scenkę a pozostałe dwie obserwują i zapisują uwagi),

2) zaplanować w formie pisemnej scenariusz scenki, 3) zaaranżować ustawienie rekwizytów, 4) zaprezentować scenkę w zespole dwa razy: raz jako klient raz jako fotograf, 5) przeprowadzić wstępną ocenę w zespole, 6) dokonać samooceny: co zrobiłeś dobrze i źle a co mogłeś wykonać lepiej.

Wyposażenie stanowiska pracy:

− rekwizyty w postaci wyposażenia zakładu fotograficznego lub umownie przyjęte zamienniki,

− kartki papieru i długopisy.

Ćwiczenie 2 Wykonaj w komputerze archiwizację plików ze zdjęciami dokumentowymi klientów

przyjmując za kryterium nazwisko klienta.



1) zapoznać się z instrukcją bezpieczeństwa i regulaminem pracy na stanowisku komputerowym oraz ze sposobem wykonania ćwiczenia, które powinno być realizowane indywidualnie,

2) zaplanować na kartce sposób organizacji archiwizacji i zaproponować nazwy folderów, 3) wykonać na dysku komputera odwzorowania zaplanowanego schematu folderów, 4) posortować otrzymane pliki oznaczone nazwiskami klientów, 5) dokonać wyszukania zleconego przez nauczyciela pliku ze zdjęciem klienta, 6) uzasadnić pisemnie funkcjonalność przyjętej metody sortowania.

Wyposażenie stanowiska pracy: – Komputer PC z systemem operacyjnym Windows XP lub nowszym (po 1 szt. dla każdego

ucznia), – pliki ze zdjęciami klientów o nazwach odpowiadających nazwiskom (minimum 150 szt.).

4.6.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz: Tak

Nie

1) przeprowadzić procedurę obsługi klienta w zakładzie usługowym? 2) upozować klienta bez dotykania go? 3) zaplanować sposób archiwizowania negatywów? 4) zaplanować sposób archiwizacji plików cyfrowych ze zdjęciami klientów? 5) zarchiwizować pliki ze zdjęciami klientów? 6) przeprowadzić archiwizację plików cyfrowych ze zdjęciami klientów? 7) odnaleźć w komputerze odpowiedni plik ze zdjęciem klienta?


5. SPRAWDZIAN OSIĄGNIĘĆ INSTRUKCJA DLA UCZNIA 1. Przeczytaj uważnie instrukcję. 2. Podpisz imieniem i nazwiskiem kartę odpowiedzi. 3. Zapoznaj się z zestawem zadań testowych. 4. Test zawiera 20 pytania o różnym stopniu trudności. 5. Udzielaj odpowiedzi tylko na załączonej karcie odpowiedzi zakreślając poprawną

odpowiedź znakiem „X”, wpisując poprawne odpowiedzi lub wykonaj rysunek. W przypadku pomyłki należy błędną odpowiedź zaznaczyć kółkiem a następnie ponownie zakreślić odpowiedź prawidłową.

6. Test składa się z dwóch części o różnym stopniu trudności: I część – poziom podstawowy, II część – poziom ponadpodstawowy

7. Pracuj samodzielnie, bo tylko wtedy będziesz miał satysfakcję z wykonanego zadania. 8. Kiedy udzielenie odpowiedzi na jakieś pytanie sprawi ci trudność, wtedy odłóż jego

rozwiązanie na później i wróć do niego gdy zostanie ci czas wolny. 9. Na rozwiązani testu masz 45 min. Powodzenia. ZESTAW ZADAŃ TESTOWYCH Część I – Poziom podstawowy 1. Do zdjęć portretowych używane są aparaty typu

a) wielkoformatowego. b) średnioformatowego. c) cyfrowego. d) wszystkie typy aparatów.

2. Jaki typ aparatów na tradycyjne materiały zdjęciowe jest najbardziej optymalny do

wykonywania profesjonalnej fotografii portretowej z uwagi na dobrą jakość zdjęć przy stosunkowo niekłopotliwej obsłudze? a) wielkoformatowe. b) średnioformatowe. c) małoobrazkowe. d) kompaktowe.

3. W jakiej technice wykonane zostało

przedstawione obok zdjęcie? a) w technice wysokiego klucza. b) w technice niskiego klucza. c) w technice otwartego błysku. d) w technice poklatkowej.


4. Które poniżej zamieszczonych zdjęć portretowych zostało wykonane obiektywem długoogniskowym?

a) fot. 1. b) fot. 2. c) fot. 3. d) żadne z powyższych.

5. Głowa dorosłego człowieka stanowi około:

a) 1/8 wysokości całej postaci. b) 1/5 wysokości całej postaci. c) 1/4 wysokości całej postaci. d) 1/10 wysokości całej postaci.

6. Wyjaśnij dlaczego nasze wizerunki na zdjęciu i w lustrze różnią się?

a) ponieważ lustra zazwyczaj zniekształcają. b) ponieważ nigdy nie oglądamy się w oświetleniu atelierowym i nasz wizerunek

w oświetleniu atelierowym wydaje się nienaturalny. c) ponieważ twarz nie jest symetryczna i w lustrze widzimy jej odwrócony wizerunek

a na fotografii faktyczny. d) podczas fotografowania przybieramy nienaturalne miny.

7. Wymień, jakie 4 plany fotograficzne stosujemy w fotografii portretowej? 8. Do wykonania zamieszczonego obok portretu

wykorzystano oświetlenie jednym reflektorem z kierunku: a) przednio-bocznego. b) przedniego. c) przednio-górno-bocznego. d) dolno-przedniego

9. Ustawienie postaci do portretu dwuosobowego, dwuplanowego polega na

a) posadzeniu fotografowanych osób i odwróceniu ich do siebie twarzami. b) skierowaniu twarzy modeli w dwie różne strony. c) umieszczeniu modeli w różnych odległościach od obiektywu. d) upozowaniu modeli w ten sposób że jedna osoba jest wyżej od drugiej.

fot. 1 fot. 3 fot. 2


10. Jakie ryzyko niesie ze sobą zbyt intensywny retusz? a) zmiany barwy skóry. b) usunięcie charakterystycznych cech twarzy. c) zlikwidowania nie tych zmarszczek co potrzeba. d) pogłębienia cieni nad powiekami.

11. Wykonując zdjęcie do dowodu osobistego model powinien być upozowany

a) lewym bokiem do aparatu. b) lewym półprofilem z widocznym lewym uchem. c) przodem do aparatu z widocznymi obydwoma uszami. d) prawym półprofilem z widocznym prawym uchem.

12. Jakie tło powinno znajdować się na zdjęciu do dowodu czy paszportu?

a) jasne. b) ciemnoszare. c) niebieskie. d) w kolorze ludzkiej skóry.

13. O czym należy poinformować klienta przed przystąpieniem do wykonywania usługi?

a) o czasie pracy zakładu. b) o cenie i terminie wykonania usługi. c) o prawach, jakie przysługują klientowi w przypadku reklamacji. d) o typie sprzętu, na jakim będzie wykonywane zlecenie.

14. Czego należy unikać podczas ustawiania pozy klienta do wykonania określonego zdjęcia

portretowego? a) dotykania klienta. b) proszenia klienta, aby skierował wzrok w określoną stronę. c) proszenia, aby jeszcze raz poprawił fryzurę. d) proszenia, aby otarł pot z twarzy.

15. Jaki rozmiar zdjęcia jest wymagany do paszportu według Rozporządzenia Ministra Spraw

Wewnętrznych i Administracji z 14 lipca 2006 r? a) szerokość zdjęcia 25mm, wysokość 35mm b) szerokość zdjęcia 50mm, wysokość 50mm. c) szerokość zdjęcia 37mm, wysokość 42mm. d) szerokość zdjęcia 35mm, wysokość 45mm.

Część II – Poziom ponadpodstawowy 16. Jaka jest optymalna odległość przedmiotowa przy wykonywaniu zdjęć do dokumentów

(dowodu osobistego, prawa jazdy itp.)? a) 1-2 metrów. b) 2-3 metrów. c) 4-6 metrów. d) 1-5 metrów.


17. Jak ustawisz osoby do wykonania portretu grupowego 20 osobowego w kadrze poziomym? a) w jednym rzędzie (od najniższej do najwyższej). b) w dwuszeregu (od najniższej do najwyższej, drugi rząd odwrotnie). c) w dwuszeregu i w półkolu (wyżsi z tyłu). d) w trzech rzędach (osoby najniższe w pierwszym rzędzie, najwyższe w ostatnim).

18. Fotografując w atelier całą postać aparatem małoobrazkowym powinieneś użyć obiektywu

o ogniskowej a) 20 mm. b) 50 mm. c) 135 mm. d) 200 mm.

19. Tło w portretowych zdjęciach studyjnych powinno być

a) malowane w scenki rodzajowe. b) w wielobarwne wzory. c) białe. d) proste i nieskomplikowane aby podkreślić cechy modela.

20. Zaznacz na rysunku zamieszczonym na karcie odpowiedzi prawidłowe proporcje podziału

twarzy: po lewej stronie narysuj podział na 2 części i po prawej stronie na 3 części


KARTA ODPOWIEDZI Imię i nazwisko.......................................................................................... Wykonywanie zdjęć portretowych Zakreśl poprawną odpowiedź znakiem „X”, wpisz poprawne odpowiedzi lub wykonaj rysunek.

nr zadania

prawidłowa odpowiedź Punkty

1. a b c d 2. a b c d 3. a b c d 4. a b c d 5. a b c d 6. a b c d 7.

……………… ……………… ……………… ………………..

8. a b c d 9. a b c d 10. a b c d 11. a b c d 12. a b c d 13. a b c d 14. a b c d 15. a b c d 16. a b c d 17. a b c d 18. a b c d 19. a b c d 20.

Razem


6. LITERATURA 1. Burzyński R.: Portret fotograficzny. Warszawa, WAiF 1985 2. Dederko W.: Oświetlenie w fotografii. Warszawa, WAiF 1972 3. Frejman M.: Forografia studyjna. Warszawa, WNT 1993 4. Hedgecoe J.: Praktyczny kurs fotografii. Kraków, Wyd. Kluszczyński 2000 5. Kotecki A.: Pracownia fotograficzna 1. Warszawa, WSiP 1988. 6. Kotecki A., Kotecka J.: Pracownia fotograficzna. Fotografia portretowa. Warszawa,

WSiP 1992

Education

Wykonywanie zdjęć portretowych