WK: Normal, but so different

Hoofdstuk 20

“Tante Ris, is het goed als ik straks nog even met Shania meega?”,vraagt Kelsy,“Ze heeft haar kamer helemaal heringericht, en vroeg of ik eens kwam kijken.”

Even later komt Shania al aangelopen, en Iris omhelst haar:“Wat ben je groot geworden, meid!”

“Zeg Shania, vertel eens,”valt Iris meteen met de deur in huis,“Op welke manier denkt jouw moeder te weten hoe de hele Wonderkind-uitdaging in elkaar zit?”

“Geen flauw idee!”,zucht Shania,“Ik vertelde thuis over jullie, en opeens begon mama zo gemeen over je hele familie te spreken.”

“Ik heb jullie wel verdedigd, hoor!”,voegt ze er meteen aan toe,“Want ik geloof niet dat jullie zo zouden acteren voor geld of zo!”

Dan draait ze zich om naar Kelsy:“Zijn we dan weg, Kels?”

“Zo, treed maar binnen in ons nederig stulpje!”,grijnst Shania, wanneer ze voor het huis staan.

“Hé, ik hoor gerommel boven!”,merkt Shania verbaasd op,“Dan zal mama vandaag toch eens een keer thuis zijn!”

Even later klinken er voetstappen op de trap:“Ha Naia, je bent th… KELSY???”

Kelsy draait zich verbaasd om bij het horen van de stem.“Mama?”

“Mijn kleine meisje! Je bent zo groot geworden…”Anke loopt op Kelsy af om haar te omhelzen, maar die wendt zich af.

“Nu ben je wel trots op me, zeker!”,snuift Kelsy,“Na de eerste drie jaren van mijn leven niet naar me te hebben omgekeken, en daarna ook niets meer van je te hebben laten horen!”

Ze draait zich weer om naar Anke, en haar gezicht is nu één grote donderwolk:“Wat heb je daar nu op te zeggen? Ik weet het nog wel hoor, dat ik soms de hele dag in mijn bedje zat en geen eten kreeg, geen aandacht,… gewoon helemaal niks!”

“En iedere avond kwam jij dan even de kamer in om je om te kleden, want dan stond er alweer een man op je te wachten! Ik wist wel dat ik Shania’s verhalen nog ergens van kende!”

Shania kijkt verbaasd toe:“Mama? Is het waar? Ben jij… ben jij de moeder van Kelsy?”

Kelsy heeft zich intussen omgedraaid, en staat te telefoneren:“Tante Ris? Kan je even komen? Het is… nogal dringend.”

Even later komt Iris als een furie het huis binnengestormd:“Ha, we horen toch nog iets van je! Begrijp je wel hoe je Shania de afgelopen jaren hebt doen afzien?”

“Maar in tegenstelling tot Kelsy ben je er dus in geslaagd haar bij je te houden! O, wat zou ik graag gehad hebben dat de kinderbescherming haar was komen halen!”

“Shania heeft avonden en avonden bij ons doorgebracht, omdat haar mama weer eens niet thuis was! Ze was blij met een boterham, want bij haar thuis was er alleen maar afhaalpizza!”

“Ik heb haar moeten zeggen wanneer ze best een douche kon nemen! Ze heeft een jurk van Kelsy gekregen omdat haar kleren en vreselijk uitzagen, en ik heb haar haren moeten afknippen omdat ze er de kam niet meer doorkreeg!”

“Ik zal maar gewoon de woorden herhalen die ik hier twaalf jaar geleden voor de deur ook uitsprak: Jij ben echt gek, Anke!”

Wanneer ze opkijkt, ziet ze dat Anke haar handen voor haar gezicht heeft geslagen, en stilletjes staat te huilen.

“Het… spijt me…”,snikt ze,“Laat me het allemaal uitleggen…”

Iris ziet dat haar zusje het lijkt te menen, en ze gaan met z’n allen aan de tafel zitten.

“De dag dat Kelsy werd meegenomen…”,begint Anke,“Ik was zo van streek. Tegen Iris deed ik alsof het alleen maar om mijn imago ging, maar ik had echt het gevoel dat ik het verknald had…”

“Om mijn zinnen wat te verzetten, ben ik die avond weer uitgeweest. Ik had wat teveel gedronken, en mijn date en in zijn samen in bed beland…”

“En toen ik een paar maanden later ontdekt dat ik weer zwanger was… ik wou zo graag bewijzen dat ik het wel kon, dat ik wel een goede moeder was…”

“En toen werd jij geboren, Shania. Wat ik toen voelde… ik was echt van plan om mijn leven lang goed voor je te zorgen!”

“De eerste twee jaren ging alles goed. Maar toen begon het weer te kriebelen… ik heb die mannen gewoon nodig, zonder dates kan ik niet leven!”

“En toen ik eenmaal opnieuw was beginnen daten, kon ik gewoon niet meer stoppen! Ik moest en zou iedere avond met een man uitgaan…”

“En Kelsy…”,ze draait zich naar haar oudste dochter,“Toen Shania over haar beste vriendin vertelde, was ik zo blij dat jullie elkaar per toeval weer gevonden hadden…

“Ik wist wel… dat ze bij jullie een betere thuis zou krijgen dan ik haar ooit zal kunnen geven…Maar ik wil helemaal opnieuw beginnen nu, ik hoop dat jullie me een nieuwe kans willen geven…?”

Kelsy staat op:“Mama, ik weet net zo goed als jij dat het onvergeeflijk is wat je mij en Shania hebt aangedaan. Dit kan niet meer worden goedgemaakt.”

“Maar ik wil graag geloven dat jij je leven wil beteren. Van mij krijg je een nieuwe kans!”En ze omhelst haar moeder.

Ook Shania staat op: “Weet je, mama”,begint ze,“Vroeger fantaseerden Kelsy en ik altijd dat we zusjes waren.”

“Maar sinds vandaag hoeven we dus niet meer te fantaseren: we zijn gewoon zusjes!”,roept ze enthousiast uit, terwijl ze op Kelsy afloopt.

“Het ziet ernaar uit dat de meisjes in mijn plaats beslist hebben!”,zegt Iris terwijl ze naar Anke toe loopt.

“Want ondanks alles wat je misdaan hebt, heb je me ooit het mooiste cadeau gegeven dat maar mogelijk is.”

Ze draait zich om naar Kelsy en Shania:“De vriendschap van deze twee meiden!”

Iris neemt haar gsm, en belt de rest van de familie op:“Mama, je kan nooit raden waar ik nu sta…”

Amper vijf minuten later komen Yasmine en Nathan het huis binnengelopen.“Mijn kleine meisje!”,omhelst Yasmine Anke,“We dachten echt dat we je dit keer voorgoed kwijt waren!”

“Het spijt me, mama en papa.”,zegt Anke,“Ik lijk nu pas te beseffen wat ik jullie allemaal heb aangedaan!”

“Ha, je weet het dan toch!”Met haar bolle buik voor zich uit stekend, komt Marit het huis binnengewaggeld.

Even kijkt Anke verbaasd naar de buik, maar dan vliegt ze op haar jongste zusje af:“O Maritje, het spijt me zo!”

“Vanaf het moment dat ik wist dat je in mama’s buik zat, heb ik je gehaat. Ik wou de jongste blijven, en de meeste aandacht krijgen!”

“Nu ja, als die aandacht al niet naar die slimme grote zus van mij ging, tenminste.”En ze draait zich om naar Iris.

“Maar Iris, nu weet ik dat jij daar ook niks kan aan doen. Die wijsheid van jou is gewoon een gave.”gaat ze verder, en ze grinnikt:“Net zoals ik ook zo mijn vreemde trekjes heb!”

Er wordt nog even gezellig over en weer gebabbeld in de familie, tot Nathan opeens de aandacht naar zich toetrekt.

“En nu nodig ik jullie allemaal bij Yasmine en mij thuis uit, om te vieren dat de hele familie weer bij elkaar is!”Iedereen begint luid te juichen.

Maar bij het rechtstaan, trekt Marit opeens een pijnlijk gezicht.“Auw!”,mompelt ze zachtjes, hopend dat niemand het gehoord heeft.

Maar Anke heeft het wel door.“Marit, gaat het wel?”,vraagt ze bezorgd, terwijl haar blik naar Marits buik gaat.

En wanneer haar zusje ‘nee’ schudt, draait ze zich resoluut om:“Kom, we brengen je naar huis. Je kan toch niet alleen blijven als je moet bevallen!”

Maar zodra ze bij Marits huisje aankomen, krimpt het meisje al in elkaar van de pijn.“Auw… ik denk dat de baby er nu uit wil!”,

Gelukkig heeft ze genoeg mensen rondom haar, die haar gedurende de hele bevalling steunen.

En ze zijn er allemaal getuige van hoe Marit bevalt van een schattig klein meisje.“Zo! Wat ben je mooi, kleine Nienke…”,fluistert Marit, terwijl ze het meisje eens goed bekijkt.

Maar dan legt ze Nienke op de grond…“O nee! Het begint weer, er komt nog een kindje aan!”

“Pfoe… wat een werk!”,zucht ze, wanneer ze haar tweede kindje in haar armen houdt,“Maar je was het waard hoor, mijn lieve Simon!”

Ze loopt naar binnen om alvast Simon op haar bed neer te leggen. Maar dan geeft ze hem toch maar aan Anke, want…

“Het is hier nog niet gedaan, hoor!”,roept ze uit, terwijl ze opnieuw begint te puffen.

“Wow! Ik hoop maar dat jij de laatste was, Roos!”,zegt ze, terwijl ze liefdevol haar derde kindje bekijkt.

Iris en Anke, allebei met een baby op de arm, staan toe te kijken.Een drieling… dat had niemand verwacht.

“Ga jij nu maar slapen, Maritje.”,zegt Yasmine tegen haar jongste dochter,“Een bevalling van drie kinderen moet niet niks zijn. En wij regelen het hier allemaal wel.”

Marit neemt de goede raad van haar moeder ter harte en kruipt in bed, waar ze meteen in slaap valt.

De rest van de familie steekt intussen flink de handen uit de mouwen, en dit is het resultaat: een roze kamer voor Nienke, een paarse voor Roos en een blauwe voor Simon!

Met een zucht laat Yasmine zich in de zetel vallen:“Ik bedenk opeens iets. Wat doen we met Staf? Mag hij weten dat hij vader van een drieling geworden is?”

“Hij wou vanaf het begin niks van het kind weten. Wie weet wat hij zal zeggen als hij hoort dat het er drie zijn?!”

“Laten we hem gewoon een geboortekaartje sturen.”,opteert Iris,“Dan kan hij zelf kiezen of hij erop ingaat of niet.”

“En van één ding ben ik zeker”,zegt Yasmine,“Wat er ook gebeurt, we zullen Marit met de HELE familie kunnen steunen!”

Tot de volgende keer!!!