Aan de andere kant van de stad, een enkel uurtje eerder, gaat de familie Alours aan tafel. In het dorp prijkt hun landhuis boven alle anderen huizen uit. En je kunt meteen zeggen dat de familie die daar woont, erg rijk is.

Hoewel het landhuis er oud en duister uitziet, straalt het toch een soort van macht uit. Hooghartigheid. Maar niemand weet dat alle ellende hier, in dit landhuis is begonnen.

Matthew staart naar zijn eten. Zijn vader klaagt luidkeels over de pallisten en laat duidelijk weten hoe hij over ze denkt.

"Het is een schande, schande dat ze hier nog steeds zijn," roept James uit. Hij slaat met zijn vuist op tafel.

De vader van Matthew heeft een hekel aan de pallisten en vindt dat ze verdreven moeten worden, voorgoed.

"Maar, Pa, zonder hen waren we allang uitgestorven, hadden we deze gemeenschap niet," verdedigt Matthew de pallisten.

"Uitschot, Matthew, uitschot! Allemaal verkeerd, geen greintje discipline, en zo kan ik blijven doorgaan!" roept James uit.

"James, alsjeblieft, hou je in. Matthew heeft ergens gelijk maar dat wilt niet zeggen dat we hun nu eerlijk moeten behandelen," sust Kathy de situatie.

"Daar heb je gelijk in, Kathy," zegt James, "Gelukkig dat we de controle nog hebben. Zonder was het allemaal toch verkeerd gegaan."

Stilletjes neemt Matthew een hap van zijn zalm maar het smaakt niet meer. Het gedrag van zijn vader en zijn opvattingen over de pallisten beginnen hem nu echt uit de keel te hangen. Elke avond begint zijn vader er over, altijd dezelfde discussie. Kathy merkt het dat Matthew het gedrag van zijn vader zat is.

"En, Matthew, heb je nog wat beleeft op school?" vraagt ze om van onderwerp te veranderen.

"Ja, ik moest weer nablijven en toen..." Verder komt hij niet.

"WAT? Moest je alweer nablijven? Hoeveelste keer is dit nou weer?" buldert zijn vader en zijn hoofd begint rood te worden.

"Matthew, ga naar je kamer, vanavond willen we je niet meer zien," zegt zijn moeder abrupt. James wil verder tieren maar Kathy geeft hem geen kans.

"Laat hem maar, de pubertijd! Het komt wel goed," fluistert ze naar James. James wil weer uit barsten maar houdt boven verwachting zijn mond.

Mopperend gaat Matthew naar boven. Altijd hoopt hij dat zijn vader boos wordt, gaat flippen. Maar zijn moeder komt er altijd tussen. Matthew en James liggen elkaar niet, mede omdat Matthew altijd moet nablijven, af en toe geschorst wordt en vaak spijbelt. Matthew is niet de perfecte zoon en James is niet de perfecte vader.

Hij zet de TV aan en denkt terug aan wat zijn vader altijd zegt aan tafel.'De pallisten moeten dood en de imunisten moeten blijven leven,' hoort hij een stemmetje in zijn achterhoofd. Precies zoals zijn vader dat zou zeggen. Maar zo heeft Matthew nooit gedacht. Pallist of niet, het kan hem niet schelen. Deze gemeenschap is te gescheiden, te apart.

Dan zet hij de TV weer uit en gaat op bed liggen. Hij sluit zijn ogen en al snel dwalen zijn gedachten af, naar dat meisje wie hij vandaag zag.Hij kan haar blonde lokken zich weer herinneren. Zo blond als de zon. Zo krullerig. Hij had dan ook geprobeerd contact te maken met haar, maar daar moest ze niets van weten. Dat merkte hij.

Misschien moet hij proberen weer contact te maken met haar. Zich misschien verontschuldigen. Voor wat? Omdat hij haar bleef aanstaren en omdat hij bijna ging kwijlen. Nee, hij moest gewoon vragen hoe ze heet en praten met haar. Want dat ze bijzonder was, dat had hij meteen door. Maar duidelijk was, dat zij dat niet wist, en in wat voor mate.

Dan hoorde hij buiten het geluid van een auto. Hij kwam snel overeind en keek naar buiten. Daar stond een grote wagen. Die stond bijna achter het hek, met de lichten uit. Dit vond Matthew verdacht. Dan laat de auto zijn claxon horen. Wat doet die auto hier, vraagt Matthew zich af. Dan hoort hij de voordeur open gaan.

James komt naar buiten lopen, gehaast. De bestuurder laat nog een keer zijn claxon horen en James zwaait, als teken dat hij eraan komt. Zijn vader snelt de trappen af en stapt ten slotte in de auto. De bestuurder laat zijn lichten uit en rijdt de straat uit.

"Wat is Pa van plan?" fluistert Matthew maar hij heeft al een donkerbruin vermoeden. Dit blijft de verkeerde kant uitgaan. En hij moet er echt iets aan gaan doen, met of zonder hulp. Maar eerst besluit hij met zijn moeder te gaan praten.