10.G Pernott

Die avond sliep Joan als een roos. Zodra haar hoofd het kussen raakte, was ze

vertrokken. Ze hadden niet eens door gehad dat het al elf uur was geweest toen ze naar

bed gingen. Bruce en zij hadden de hele avond zitten praten.

Midden in de nacht schrok ze wakker. Hun vermoeden werd bevestigd: Joan bleek

Inderdaad zwanger te zijn. Vol verbazing keek ze naar haar bolle buik.

‘Dus toch…’

Joan had geen mazzel. Nadat ze zich had aangekleed – ze was één of ander oud setje

tegengekomen dat ze had willen bewaren voor klusgevallen of gevallen zoals deze – ging

de kraan van het bad kapot. Ze voelde de hormonen door haar lijf gieren. Vloekend

draaide en morde ze met wat gereedschap. Van zichzelf was ze tamelijk technisch

aangelegd, maar ze zag het even niet meer zitten allemaal.

Het duurde dan ook niet lang voor Bruce zijn slaperige hoofd om de deur stak.

‘Gaat alles goed hierbinnen?’ Met grote ogen keek hij naar Joans buik. De bolling was

niet groot, maar er was duidelijk verschil te zien. ‘O, Joan…’ Fluisterde hij zacht.

Joan viel in Bruce’ armen. Een woordenstroom aan beklag verliet haar mond. ‘Ik heb

het bad gemold en het stomme ding werkte voor geen ene meter mee. Ik werd er niet

goed van. Het is me gelukt, maar ik… Ik weet niet. Ik moet gewoon even iets eten, want

ik rammel.’

Een stevig ontbijt en twee uur later stond de carpooler voor de deur. Bruce stapte in en

Joan wilde aan de andere kant instappen, maar Bruce schudde zijn hoofd.

‘Joan, hier hebben we het gisteren over gehad…’

Joan slaakte een zucht en toverde een waterachtig glimlachje op haar gezicht. ‘Ik kan

toch niet de hele dag thuis gaan zitten…’

Bruce grinnikte. ‘Een paar uurtjes, lieverd. Dan ben ik weer thuis,’ probeerde hij haar

moed in te spreken. Zelf wilde hij ook niets liever dan thuisblijven, maar dat kon niet.

Haar voornemens om buiten in de zon touwtje te gaan springen, bleken toch zwaar tegen

te vallen. Met die dikke buik was haar snelheid niet meer wat het geweest was. Binnen

de kortste keren was ze doodmoe. Dus besloot ze toch maar eventjes op één oor te

gaan liggen om wat bij te komen.

Echter werd ze later wakker dan ze wilde. Het begon buiten al lichtelijk donker te

worden. Het eerste wat ze zag toen ze haar ogen opende, was Bruce’ felrode haar.

‘Lieverd, wordt je wakker? Ik heb wat te eten voor je gemaakt.’

Joan volgde Bruce met nog halfdichte ogen naar de woonkamer. De geur van eten

maakte dat haar maag zich omdraaide. Bruce zag het en opende zijn mond om iets te

zeggen.

‘Ik probeer het wel gewoon,’ zei Joan voor hij iets kon zeggen. Binnen no-time was de hamburger weggewerkt.

Bruce glimlachte tevreden. ‘Ik ben blij te zien dat je toch wel honger hebt.’

Joan haalde haar schouders op.

‘Kennelijk is het alleen de geur die me misselijk maakt.’

Bruce lachte hard.

‘Nog maar een misselijkmakende hamburger? Qua geur, bedoel ik dan?’ Voegde Bruce

eraan toe.

‘Neem zelf ook wat,’ grijnsde Joan. ‘Je hoeft hier niet voor kok te spelen als je zelf niets

eet.’

Tussen al het gelach door voelde Joan hoe onrustig het kleintje in haar maag begon te

worden. Met een gilletje sprong ze op.

‘Bruce, moet je nu kijken! Mijn buik is alweer iets dikker!’ Gilde ze met een mengelmoes

van verbazing en blijdschap.

‘Zie je nou wel? Zijn mijn misselijkmakend ruikende hamburgers toch nog ergens goed

voor!’ Triomfantelijk keek Bruce zijn vrouw aan.

‘Daarom hou ik nou van jou. Jij maakt overal een grapje van,’ lachte Joan.

De periode die daarop volgde, begon Joan te merken dat de baby steeds meer van

haar energie begon te eisen. Toch was ze iemand die zich niet uit het veld liet slaan en

als ze zelf niet al te veel kon doen, kon ze nog altijd personen zoeken die dingen voor

haar zouden doen.

Tevreden stond ze met haar handen in haar zij te kijken naar de niet al te grote, niet

al te kleine maar bovenal gloednieuwe babykamer.

‘Hier zal het kleintje het prima naar zijn of haar zin krijgen,’ zei Joan gedecideerd.

Bruce was druk bezig het hogerop te schoppen in de commercie. Zijn baas had hem nu

zelfs al een drieputter cadeau gedaan.

‘Nog even en we hebben een hele verzameling van die carrièrebeloningen,’ grapte

Joan. Ze wees naar haar boksbal verderop in de tuin. ‘Dit staat beter dan binnen,

nietwaar? Zo kunnen we nog eens van de tuin genieten.’

‘Hmm…’ Deed Bruce afwezig.

‘Ik merk het al. Ik laat je wel.’ Joan schudde lachend haar hoofd.

Die nacht was het raak. De hele dag was Joan al onrustig geweest, maar nu wist ze

het zeker: haar vliezen waren gebroken. Het kindje kwam. Eerst probeerde ze even tot

rust te komen, maar uiteindelijk moest ze tegen de muur aan leunen om niet om te

vallen. Ze crepeerde van de pijn.

‘Bruce, wordt wakker!’ Gilde ze.

Bruce kwam er net op tijd uit: in een mum van tijd stond ze met een kersverse zoon in

haar armen.

‘Wat een schatje,’ fluisterde Joan. ‘En Dewey is exact een kopie van zijn vader. Rood

haar en bruine ogen.’ Met glinsterende ogen keek ze op naar Bruce. Hij was sprakeloos.

‘Ik… - mag ik?’ Vroeg hij met een brok in zijn keel.

Na die nachtelijke onderbreking werd alles een beetje in de war gegooid. Joan bleef de

hele nacht op om de kleine te eten te geven en te wassen. Ze nam zelf nog een douche

en barstte van de honger. Tegen de tijd dat ze klaar was met dat alles, was de zon al op

en moest Bruce naar zijn werk. Nog even gluurde ze voor de zekerheid langs Dewey’s

slaapkamerdeur die op een kiertje stond. Toen ze zag dat hij rustig lag te slapen,

kroop ze zelf ook nog even terug in bed.

Dewey was een vrij rustige baby, wat iets was waar Joan en Bruce blij mee waren.

Joan begreep dat Dewey’s middagdutje een bijzonder mooie gelegenheid was om haar

vriendinnen te bellen en te vertellen over haar bevalling.

Bruce ging zijn eigen weg overdag en ‘s avonds was hij thuis bij zijn gezin. Hij maakte de

ene promotie na de andere en het was steeds moeilijker om hogerop te komen. Maar dat

wilde nog niet zeggen dat hij zich zomaar uit het veld liet slaan.

Joan haar leven leek nog nooit zo snel te gaan en toen ze zag hoe Dewey groeide

als kool, maakte haar beseffen dat ze het huis wel wat groter mochten maken om meer

ruimte te creëeren voor als hij peuter zou zijn en zou leren lopen en praten.

Als Joan iets in haar hoofd had, moest het meteen gebeuren en aangezien ze de

juiste Sims kende, was het zo gepiept. De kamer werd net een paar meter ruimer, zodat

er zo nodig een grotere eettafel kon staan en er in elk geval nog een bank bij paste. De

keuken bleef hetzelfde: klein maar fijn en net niet totaal opvallend in het geheel.

Bruce was buiten zinnen de dag voor Dewey’s eerste verjaardag.

‘Je belooft me toch wel dat het niet al te groot zal gaan worden?’ Vroeg hij Joan op

fluistertoon nadat ze Dewey met succes in slaap hadden weten te krijgen.

Joan schudde haar hoofd.

‘Dat is mooi. Want nou ja, hij wordt dan wel net iets ouder, maar ik denk niet dat al die

drukte goed is voor Dewey…’ Ging Bruce weifelend verder.

‘Bruce…’ Joan rolde met haar ogen. ‘Wil jij niet dat ik veel Sims uitnodig, of…?’

Bruce wendde verlegen zijn blik af. Hij wist ook niet wat het was, maar het was haast

alsof hij van nature een beetje afkeer had van grote groepen Sims bij elkaar. Joan vond

het echter alleen maar schattig. In elkaars armen schuifelden ze Dewey’s slaapkamer uit

en belandden ze in hun eigen.

Vrijdag nam Joan een vrije dag op om wat dingentjes voor Dewey’s verjaardagsfeest

te regelen. Naderhand maakte ze kennis met Katrina Zakkendrager, de oppas die zij toe

had gekend aan Dewey voor als Bruce en zij beiden moesten werken.

‘Dat is eigenlijk alles wel wat u over Dewey moet weten,’ besloot Joan haar verhaal.

‘Tenzij u nog vragen heeft?’ Katrina schudde haar hoofd. ‘Dat is mooi. Dan ga ik nu gauw

verder met het regelen van de dingen voor het feest. Ik weet niet… het is misschien

kortdag, maar als je zin en tijd hebt om te komen, ben je van harte welkom.’

Nog geen handjevol Sims waren er aanwezig in huize Pernott die avond.

‘Voel je je wel lekker?’ Lachte Bruce. ‘Er zijn zo weinig Sims!’

Joan haalde haar schouders op.

‘Jij wilde toch niet zoveel Sims uitnodigen? Dus dat heb ik gedaan.’ Voor Bruce

daarover na kon denken, volgde ze Joans uitgestrekte vinger. ‘Daar zit de oppas op de

bank. Heb je al kennis met haar gemaakt? Kom, ik zal je even voorstellen.’

Bruce en Katrina raakten aan de praat. De avond duurde voort en Sophie en Valentijn, de

andere twee gasten, vermaakten zich voor de tv. Bruce vond het ook deze keer

meevallen, maar hij had Joan weleens blijer gezien. Hij hoopte dan ook dat het

tevoorschijn halen van de taart wat meer samenhang zou creëeren. Hoewel hij het niet

alles vond om in het middelpunt van de belangstelling te staan, had hij het graag voor zijn

vrouw over.

‘Jongens, even opgelet allemaal! Het is tijd voor de taart!’

O mijn god, en ja hoor, daar was de peuterversie van Dewey. Net als Bruce een grote

bos rood haar, bruine ogen en een stralende glimlach. Je zou kunnen zeggen: een

miniversie van Bruce, aangezien er niet per se veel van zijn mams in hem te herkennen

valt.

De speeltafel die Joan en Bruce voor hun zoontje hadden gekocht werd voor de dag

gehaald en zonder ook maar boe of bah te zeggen, kroop Dewey daarheen en ging er de

hele avond niet meer weg. Hij ramde wild met de blokjes op de tafel en gooide krijtjes in

het rond.

Katrina deed een poging om bij hem te gaan kijken, want als oppas is het

natuurlijk wel belangrijk dat je een band hebt met je oppaskindjes, al is het er in dit geval

één. Al die belangstelling vond Dewey prachtig. Aan het eind van het feest was het zelfs

Katrina die hem naar bed bracht. Tevreden keek Bruce hoe ze haar zoontje een kus op

zijn voorhoofdje gaf. Bij haar durfde hij zijn zoon wel achter te laten.

Katrina ging zelfs pas weg toen de rommel die Sophie en Valentijn achter hadden gelaten

opgeruimd was.

‘Hartstikke bedankt Katrina. Als jij je werk hetzelfde doet als je vandaag op dit feestje

was, geloof ik dat wij nog eens een heel fijne tijd met jou als oppas te gemoed gaan,’

zei Bruce van harte bij het afscheid nemen.

‘Erg van de feestjes ben ik niet, maar misschien is het juist ook weleens goed om het

over een andere boeg te gooien. Bedankt, hoor. Ik vond het ook heel leuk.’

Zo rustig als Dewey was geweest als baby, zo luidruchtig was hij nu in de vroege

ochtend. Hij stond kabaal te maken voor tien en Bruce was niet zo blij dat hij er op zijn

vrije dag zo vroeg uit moest. Maar voor zijn zoontje had hij het over. Aan Joan kon hij het

werk niet overlaten: zij moest tenslotte zelf werken. Omdat hij toch niet veel beters te

doen had, besloot hij te oefenen met lopen nadat hij Dewey wat speciale melk had

gegeven die Katrina hem had aangeraden.

‘Wat goed, Dewey! Je bent een natuurtalent!’

Aan het eind van de dag kon Dewey zelfs lopen èn praten.

‘Een natuurtalent, ja, inderdaad, wat ik je zeg!’ Riep Bruce enthousiast in de telefoon.

Aangezien een aantal van zijn vrienden niet op Dewey’s verjaardag hadden kunnen

komen, praatten ze bij over de telefoon. ‘Je moet binnenkort echt eens langskomen, joh,

ja, moet je doen. Zal Joan ook leuk vinden. Hè? Ja, nee, die ligt nu op bed. Moe van het

werken enzo. Nee, ja, ik zal de groeten doen. Doe ik, tot gauw!’

Tijdens het eten kon Joan haar ogen niet van het kleine mannetje afhouden na alles wat

Bruce verteld had over hem.

‘Mooi hè?’ Mompelde ze.

Bruce lachte. ‘Je lijkt wel verliefd.’

‘Misschien ben ik dat ook wel. Wie zou dat nou niet zijn als zoiets van ons samen is,

een deel van jou?’

De rode wenkbrauwen schoten omhoog. ‘Ehrm, Joan, niet tè sentimenteel…’

‘Sorry, ik liet me even gaan. Maar ik zat te denken, hè… Dit gaat zo goed. Oké, de

zwangerschap was wennen, maar achteraf gezien… Ziet hij er niet een beetje eenzaam

uit?’

Bruce legde abrupt zijn lepel neer. ‘Joan?’ Zijn ogen zochten de hare, zijn hand kroop

over tafel. ‘Bedoel je dat je nog een kindje wilt?’

Joan glimlachte haar witte tanden bloot. ‘Waarom niet? Hoe meer zielen, hoe meer

vreugd, toch?’

Bruce begon als een bezetene te grijnzen. Zoiets kon natuurlijk alleen uit Joans mond

komen. ‘Nou en of,’ beaamde hij. Want op dit vlak moest hij haar gewoon gelijk geven.

‘Nog zo’n wonderkindje van jou en mij lijkt me zalig.’ Met een veelbetekenende blik keek

hij naar zijn halflege kommetje en vlug concentreerde hij zich op het laatste beetje. Zijn

hart maakte een sprongetje toen hij dacht aan wat Joan zojuist had gezegd. Vlug werkte

hij de laatste beetjes macaroni naar binnen. Het kon hem niet snel genoeg gaan.

Het was ‘s ochtends vroeg opstaan met de kleine Dewey in huis. Hij brulde de

hele boel bij mekaar als hij niet vlug genoeg uit bed werd gehaald. Joan begon een uur

later dan Bruce, dus was het meestal zij die het haasje was om Dewey uit bed te halen.

‘Nee, lieverd, het water is niet te warm. Voel maar.’

Dinsdag was Katrina’s eerste officiële werkdag. In tegenstelling tot ‘s ochtends

wanneer meneer uit bed gehaald wilde worden om vervolgens ontbijt te krijgen, had ze

niet zo’n kind aan meneer. Ze had alle tijd om de krant te lezen.

Zelfs nadat zijn papa en mama thuis waren gekomen, speelde hij door aan zijn eigen

tafeltje. Dewey was dolgelukkig met het ding. De hele dag bouwde hij torens met de

plastic blokken. Er ontstonden kleine kunstwerkjes en wanneer hij eventjes stopte om

zelfstandig naar het potje toe te waggelen, ruimde hij zijn blokjes zelf op.

Joan was helemaal vol van Dewey. Die avond had ze zich buiten voor de drieputter

geïnstalleerd. Ze vroeg zich nog steeds af van wie hij zijn netheid had geleerd. Zo

extreem netjes was zij toch niet? En oké, misschien was Bruce een beetje netter dan de

Gemiddelde Sim, maar… Plotseling staakten de gedachten in haar hoofd. Voelde ze dat

nu goed? Een trap in haar buik?

Joan en Bruce waren razend benieuwd hoe Dewey zou reageren wanneer de kleine er

was.

‘Ja, jij wordt een grote broer. Als hij of zij net zo’n dondersteen wordt als jij, wordt het

nog gezelliger. En dan gaan we heel veel feestjes geven en heel veel sporten.’

‘Mijn broertje mag ook in mijn kamer!’ Verrukt keek Dewey Joan aan.

‘Nou,’ zei Joan bedenkelijk. ‘Dat lijkt me dan weer net iets tè gezellig worden. Maar we

zullen zien. Maarrèh… Je weet weer mooi tijd te rekken. Nu eerst naar bed, slimmerik.’

Bruce, die alles had gehoord omdat hij achter de deur had staan luisteren, trok Joan

lachend in zijn armen. ‘Fantastisch dat hij zo enthousiast is hè? De baby is er nog niet

eens.’

‘Wat dacht je anders? Het is een zoon van ons, dus ook van mij. Kleine kans dat die

verlegen is.’ Joan grijnsde vol zelfvoldoening.

‘Je hebt gelijk,’ vond Bruce. ‘Wat betreft die gedeelde kamer: ik zou dolgraag willen

helpen met zoeken, maar jij weet waarschijnlijk vast wel weer iemand die dat wilt doen.’

Een paar weken later was de verjaardag van Dewey. Joans buik was al net weer wat

dikker. Haar werkniveau gestagneerde, net als bij Bruce. Omdat zijn vrouw nu zwanger

was moest hij veelal het huishouden doen.

‘Kleine badkamer, hè mannetje?’ mompelde hij. Het was net groot genoeg voor een bad

en een wc, maar meer hadden ze eigenlijk ook niet nodig. Bovendien hadden ze nu wel

drie slaapkamers in plaats van twee.

‘Om claustrofobisch van te worden,’ mompelde Dewey.

Bruce was even met stomheid geslagen en keek met grote ogen naar zijn zoon.

Bruce bedacht zich dat als Dewey zo’n grote woordenschat had, hij misschien ook wel

kon zingen. Dus probeerde hij een verjaardagsliedje uit om mee te beginnen. Dewey had

zijn aandacht overal behalve bij het liedje zelf. Als Bruce hem riep, keek hij zijn vader

afwezig aan.

‘Oké, misschien wordt dit toch niet zoveel als ik gehoopt had dat het zou worden…’

Joan kwam de hoek omgelopen en grapte iets over een niet muzikale familie. Bruce

besloot het op te geven en kwam overeind. Dewey volgde zijn vaders voorbeeld, maar

niet langer als peuter. Zijn ouders keken hem onthutst aan.

‘Wat is er? Jullie wilden toch geen feestje geven dit keer omdat mama…’

‘Maar ik had een taart voor je kunnen bakken!’ Bruce was toch wel lichtelijk

teleurgesteld. Zijn zoon die eten niet belangrijk vond?

‘Er is maar één ding dat ik wil mijn verjaardag: jullie.’ Dewey omhelsde zijn moeder.

Dewey’s woorden veroorzaakten tranen in zijn moeders ogen. Hoofdschuddend haalde

ze een schaal macaronisalade uit de koelkast en deelde het op in drie kommetjes.

‘Ik weet dat die kleren niet kunnen, maar vindt je het heel erg om te wachten met het

kopen van nieuwe tot de baby er is?’

Dewey trok een gezicht. ‘Ben je gek? In deze kleren ga ik niet naar school!’

Met opgetrokken wenkbrauwen volgde Bruce het gesprek. Hij begreep werkelijk waar het

probleem van zijn vrouw en kind niet.

De discussie over kleren duurde voort tot de deurbel ging. Verrast liet Bruce Magda

binnen.

‘Nou, waar is dat feestje?!’ Riep ze enthousiast uit. Eerst geloofde ze haar vriend niet,

maar toen Bruce’ woorden werden beaamd door Joan wel. ‘Nooit gedacht dat ik dit nog

mee zou maken,’ zei ze onder het genot van ook een schaaltje macaroni. ‘Dit spul is

trouwens verrukkelijk. Maar… ik zie dat je buik zowat op knappen staat?’

‘Ja, ik kan elk moment broer worden! Al ben ik dat technisch gezien al,’ opperde Dewey.

Het leek net alsof de baby het gehoord had, want op dat moment stoof Joan overeind.

Het krukje waarop ze zojuist nog had gezeten vloog een halve meter achteruit.

‘Jongens…’ begon ze. Verder kwam ze niet. Meer woorden waren er ook niet nodig,

want iedereen begreep het. Dewey hield zijn adem in en keek naar zijn vader. Gelukkig

wist Bruce hoe te handelen.

‘Yes, een broertje!’ Dewey huppelde drie rondjes om de tafel. ‘Zie je wel dat het een

jongentje werd?! Ik wíst het gewoon, ik wist het!’

Alle vier waren ze in rep en roer, inclusief Magda.

‘Wat een poepie! Hoe noemen jullie hem?’

‘Chandler,’ antwoordde Joan.

Het was maar goed dat geen van de anderen op Bruce letten, want hij was helemaal in

zijn eigen wereld. Schijnbaar vindt hij Joan nu eenmaal aantrekkelijk met een baby.

En ik denk dat we de familie Pernott dan hier maar even gaan verlaten voor nu. Dan

hebben ze even rust van de camera’s enzo – wat denk ik wel nodig is, met de komst van

Chandler. =)

Ik wilde nog even zeggen dat ik het keigaaf vind dat er zo massaal gereageerd is op de

eerste update de vorige keer! Hopelijk dan ook tot een volgende keer! =D

Xx Ilse