Embed Size (px)
Citation preview
WK: Normal, but so different
Hoofdstuk 29
In de vorige update…
• Werd Shania wakker na haar overdosis pillen. Ze ontmoette Merle, die haar
wil helpen weer wat meer zelfvertrouwen te krijgen.
• Bleek Marit zwanger te zijn van haar vijfde kindje.
• Overleed Nathan in het bijzijn van zijn drie dochters.
• Gingen Olivia en Valentina uit. Valentina dook in een dronken bui met een
jongen in de jacuzzi, en merkte op het einde van de update dat ze zwanger
was…
En dan lezen we nu verder…
“Hé, zusje! Het spijt me dat ik niet eerder kon komen,
maar die problemen met Valentina thuis… ik ben hier
gewoon nog niet geraakt.”, verontschuldigt Iris zich.
Marit,
Guus,
Nienke,
Simon,
Roos,
Jasmin &
Carlijn
“Geen probleem!”, lacht Marit, “We hebben allebei ons
eigen drukke huishouden, en daarom kunnen we niet
altijd bij elkaar langskomen. Maar je, bent er, en dat is
het belangrijkste!”
“Gaan we dan naar binnen?”, Iris staat als een klein
kind te trappelen van ongeduld, “Ik ben heel
nieuwsgierig naar de kleine Carlijn!”
En zo staat ze even later vertederd met haar
babynichtje in haar armen.
“Ze is zo schattig!”, kirt ze, terwijl ze Carlijn heen en
weer wiegt.
“Echt, ik kan niet wachten tot ik binnenkort mijn eigen
kleinzoon of –dochter kan knuffelen!”
“Da’s waar ook!”, komt Marit er weer bij staan, “Hoe
lang moet Valentina nog?”
In ieder geval niet lang meer,” antwoordt Iris, “Ik zeg
niet dat ze elk moment kan bevallen, maar lang zal het
toch niet meer duren!”
Op dat moment wordt hun gesprek onderbroken door
Jasmin die de kamer komt binnen gehuppeld: “Tante
Ris, vanavond ben ik jarig. Kom jij ook naar mijn
feestje?”
“Dat zal niet lukken, Jasmintje,” antwoordt Iris, “Want
weet je? Valentina krijgt binnenkort een kindje, en
daarom moet ik nu heel goed voor haar zorgen!”
Jasmins ogen worden groot: “Een baby’tje, zoals
Carlijn? Dan mag ik toch wel eens op bezoek komen,
hé?”
“Natuurlijk mag je dat!”, zegt Iris, “Maar nu moet ik
wel naar huis. Doe je de groeten aan je broer, zussen
en papa?”
Het gezicht van Jasmin betrekt even: “Papa moet
vanavond weer laat werken, hij is bijna nooit meer
thuis… hij komt vanavond niet eens voor mijn
verjaardag…”, zegt ze triestig.
Iris neemt afscheid van haar nichtje, en vertrekt met
een ongerust gevoel weer naar huis. Er is echt iets
niet in orde daar…
Die avond staat Jasmin zenuwachtig voor de taart.
“Mag ik nu de kaarsjes uitblazen?”, vraagt ze voor de
zoveelste keer.
En wanneer Marit knikt, blaast ze in één keer alle
kaarsjes uit en springt vol verwachting in de lucht.
“Dat was echt leuk!”, roept ze uit, en daarna wendt ze
zich tot haar moeder: “Wacht je nog even met Carlijn
te laten opgroeien? Ik ga eerst even andere kleren
aantrekken.”
Wanneer Jasmin een halfuurtje later de kamer weer
binnenkomt, staat Marit al met Carlijn bij de taart:
“Kom er maar snel bij, want dat je nu een tiener bent,
wil nog niet zeggen dat je niet op tijd naar je bed
moet!”
Even later heeft ze de kaarsjes voor Carlijntje
uitgeblazen, en gooit ze de baby in de lucht.
“O nee…”, kreunt ze bij het zien van het gezichtje van
haar jongste dochter. Zonder dat de anderen hun zusje
goed hebben kunnen zien, verdwijnt ze met haar naar
de slaapkamer om haar kapsel te veranderen.
Wanneer Guus een paar uur later thuiskomt van zijn
werk, loopt hij meteen door naar Carlijns kamertje. Met
een nors gezicht kijkt hij naar het peutertje aan de
speeltafel.
Haar blonde haren kan ze nog van haar grootvader
geërfd hebben, de oog- en huidskleur heeft ze van
haar moeder… maar de vorm van de ogen, die is
ongetwijfeld… van Staf!
Als Carlijn merkt dat er nog iemand in de kamer is,
kijkt ze met een lief gezichtje op: “Papa??”
Guus tilt haar op om haar gezichtje beter te bekijken.
“Ik ben je vader niet!”, roept hij dan opeens luid,
waarop Carlijn hard begint te huilen.
Zonder daar aandacht aan te schenken, dropt Guus
het meisje ruw op de grond. Vervolgens buldert hij
door het hele huis: “MARIT! We moeten praten!”
Een beetje nerveus loopt Valentina naar het huis toe.
Ze heeft niet echt zo’n fantastische band met haar
tante Anke, maar op dit moment lijkt toch wel de beste
persoon om haar vragen te beantwoorden.
Anke,
Daniël &
Devon
Ze is nog niet binnen als de deur al openvliegt en
Devon naar buiten komt gewaggeld: “Faltina! Faltina
spele??”
“O ja, we gaan gezellig spelen!”, roept Valentina,
terwijl ze het jongetje ondersteboven laat hangen.
Devon giert het uit van de pret.
Dan klinkt Ankes stem: “Valentina, kom je binnen? Ik
heb koekjes gebakken voor ons, dat praat wat
gezelliger!”
“Koekjeeeeeess!”, roept Devon blij uit. Valentina heeft
moeite met hem in zijn kinderstoeltje te zetten, zo
enthousiast is hij.
“En, vertel eens?”, vraagt Anke vriendelijk, “Wat wou
je precies weten?”
Valentina zucht even: “Ik kan het zo goed niet
zeggen… binnen dit en een week wordt mijn kind
geboren, en ik ben pas zestien!”
“En ik weet gewoon niet… ik ben er nog niet klaar
voor! Tante Anke, jij was ook zestien bij Kelsy, en
zeventien bij Shania… hoe heb jij het klaargespeeld?”
“Ik, het klaargespeeld?”, Anke lacht even spottend,
maar is dan meteen weer serieus, “Ik sta waar ik nu
sta dankzij de hulp van je moeder… als Iris er niet
geweest was, zou Shania me waarschijnlijk ook zijn
afgenomen…”
Ze denkt even na: “Valentina… weet je wie de vader
van je kind is??”
Met een dromerige blik kijkt Valentina voor zich uit:
“Ja, natuurlijk weet ik wie het is… hij heet Stefan, en ik
ben al verliefd op hem vanaf de eerste keer dat ik hem
zag…”
“Mag ik je dan één raad geven?”, zegt Anke terwijl ze
allebei weer opstaan, “Vertel hem over je
zwangerschap, laat hem deel uitmaken van het leven
van je kind. Met z’n tweeën sta je zoveel sterker!”
“Dat zal ik doen, tante Anke!”, verzekert Valentina,
“Morgen bel ik hem meteen op!”
Haar gezicht betrekt even: “Maar tante… denk je dat ik
een goede moeder zal zijn??”
“Nichtje…”, zegt Anke, en ze legt een hand op
Valentina’s schouder, “Heb je mij al eens goed
bekeken? Ik denk niet dat het erger kan!”
“En… ik heb je daarnet met Devon bezig gezien.
Volgens mij wordt jij een geweldige moeder!”
“Ik hoop het!”, zucht Valentina, “Maar eigenlijk ben ik
best nog wel zenuwachtig voor wat er gaat komen!”
Veel tijd om te stressen heeft ze echter niet meer, want
diezelfde nacht nog wordt ze wakker met hevige
steken in haar buik…
“Aaaargh! Verdomme! Geen idee hoe mama dit drie
keer heeft kunnen uithouden!”, roept ze zo luid dat
toch wel iemand haar zou moeten horen.
In de kamer ernaast is Olivia inderdaad wakker
geworden. Slaapdronken knippert ze met haar ogen,
zich afvragend wat in godsnaam de reden van al dat
lawaai is.
Valentina! De baby komt!, schiet er dan opeens door
haar hoofd. Meteen schiet ze uit haar bed en snelt naar
de kamer van haar zus. Maar wanneer ze daar
aankomt…
… heeft Valentina het kindje al in haar armen!
“Mijn huidskleur en bruine haar, maar de groene ogen
van Stefan…”, zucht ze, “Ze is gewoon perfect…”
Ze geeft de baby aan Iris, die net is binnengekomen:
“Hier mama, wil jij je kleindochter ook even
vasthouden?”
“Ze is prachtig…”, zegt Iris, terwijl ze voorzichtig een
kusje op het babyhoofdje drukt, “Wat een geweldig
verjaardagscadeau voor vanavond…”
Olivia staat glimlachend toe te kijken.
“Hoe ga je haar eigenlijk noemen?”, vraagt ze
nieuwsgierig.
“Ik noem haar…”, Valentina strijkt nadenkend over het
wangetje van de baby, “Ik noem haar Elfi…”
“Ik weet het niet, Merle…”, zucht Shania, “Natuurlijk
zal ik nooit meer zo dom zijn om pillen te nemen, maar
om binnenkort gewoon mijn leven weer op te
pikken…”
Shania
“Je wordt ook niet meteen voor de leeuwen gegooid
hé, Naia,” probeert Merle haar gerust te stellen, “We
gaan alles stilaan weer opbouwen. Je hoeft ook niet
meteen met iedereen te beginnen praten hoor!”
“Dat weet ik ook wel, maar ik ben gewoon bang om
weer buiten te komen, weer contacten te moeten gaan
leggen…”, mompelt Shania.
“Weet je wat jij nodig hebt?”, zegt Merle, terwijl ze
opstaat van het bed, “Een beetje zelfvertrouwen! Kom
op, de taxi staat klaar, dan gaan we wat nieuwe kleren
kopen!”
“Maar Merle… dat durf ik helemaal niet…”, zucht
Shania, en ze maakt al aanstalten om de kamer uit te
lopen.
Merle houdt haar tegen: “Shania, je hoeft helemaal
niets te doen, alleen maar wat kleren passen en
zeggen wat je leuk vindt.”
Ze slaat een arm om Shania heen: “Ik wil je helemaal
nergens toe dwingen, maar ik ben er zeker van dat het
je goed zal doen!”
Shania maakt zich los uit de omhelzing en tovert een
glimlach op haar gezicht: “Zijn we dan weg?”
Wanneer ze even later in de kledingwinkel aankomen,
is Shania opeens al haar angsten vergeten. Opeens is
ze weer het vrolijke meisje dat ze vroeger was, en
samen met Merle gaat ze helemaal los op de muziek.
Dan herinnert ze zich het doel van hun bezoekje aan
de winkel, en begint tussen de kledingrekken te
zoeken. Niet veel later heeft ze al een paar
kledingstukken gevonden, en samen met Merle trekt
ze naar het pashokje.
Na een paar outfits gepast te hebben, denkt Shania
eindelijk gevonden te hebben wat ze zoekt.
“Merle, vind je dit ook niet mooi?”
“Geweldig, Shania!’, zegt Merle die erbij komt staan,
“Ga jij je maar alvast weer aankleden, dat zal ik dit
setje gaan betalen. En dan gaan we naar huis, eens
kijken wat we zoal met je haar en make-up kunnen
doen.”
“Ik vertrouw je volledig!”, lacht Shania.
Even later staat ze voor de spiegel onzeker aan haar
haren te plukken, maar Merle is dolenthousiast: “Zie
je, ik zei je toch al dat een korter kapsel je leuk zou
staan!”
Shania glimlacht voorzichtig: “Je hebt gelijk, Merle. En
weet je? Ik geloof dat ik me nu wel sterk genoeg voel
om weer écht onder de mensen te komen!”
Ze steekt haar armen uit: “Merle, je bent een schat!
Bedankt voor wat je allemaal voor me gedaan hebt!”
“Dat is graag gedaan, Shania!”, lacht Merle, “En je
weet het: als je hulp nodig hebt, ben ik er voor je!”
“Is Valentina in de babykamer? Ik wil haar zo graag
proficiat wensen!”, is het eerste wat Anke zegt als ze
binnenkomt.
Iris lacht: “Ja, Valentina is boven bij Elfi. Ga er maar
snel naartoe zusje, ik zie dat je amper je zenuwen kunt
bedwingen!”
Iris,
Lex,
Olivia,
Valentina
& Elfi
“Hah, sorry Ris, waar zijn mijn goede manieren ook?”,
grinnikt Anke, “Gelukkige verjaardag, natuurlijk!”
Maar nadat ze Iris en Lex uitgebreid heeft
gefeliciteerd, haast ze zich toch naar boven.
Iris’ mond valt intussen open als ze Shania ziet
binnenkomen: “Naia! Wat zie je er geweldig uit, meid!
Ik bedoel… je haar, je kleren… je ziet er gewoon
fantastisch uit!”
“En dat allemaal met dank aan Merle!”, vertelt Shania
enthousiast, “Zij heeft echt zoveel voor me gedaan, ik
zou niet weten waar ik nu zonder haar zou staan!”
“Dus probeer ik nu langzaam aan opnieuw onder de
mensen te komen.”, eindigt ze haar uitleg, “Te
beginnen met jullie verjaardagsfeestje!”
Iris glimlacht: “Goede keus, meidje!”
Ook boven klinken er heel wat verwonderde kreten,
maar dan eerder van vertedering.
“Wat een schatje!!”, jubelt Anke terwijl ze Elfi uit haar
bedje tilt, “Echt zo’n prachtkindje, Val!”
Ze kijkt Valentina smekend aan: “Mag ik haar
misschien eens vasthouden?”
En wanneer haar nichtje knikt, neemt ze de baby
voorzichtig op haar arm.
Nadat ook Kelsy erbij is komen staan en haar kleine
nichtje heeft bewonderd, draait Valentina zich om:
“Kom, laten we maar weer naar beneden gaan, het zal
voor mama en papa wel bijna tijd zijn om op te
groeien.”
Beneden staan Iris en Lex inderdaad al bij hun taarten.
“We kunnen het nu niet langer uitstellen”, zegt Lex, en
hij voegt er snel aan toe: “Maar ik ben er zeker van dat
jij er als oudje nog net zo geweldig zal uitzien al nu!”
“Vleier!”, grinnikt Iris, terwijl ze zich voorover buigt
om haar kaarsjes uit te blazen, “Nu ja, op hoop van
zegen dan maar…”
Terwijl zijzelf de tintelingen door haar lichaam pas
begint te voelen, grijpt Lex met een pijnlijk gezicht
naar zijn rug: “Auw! Ik geloof dat ik nu meteen al de
nadelen van het oud zijn begin te voelen!”
“Ik ook!”, hoort hij Iris van de andere kant van de tafel
kreunen, “Maar ik moet toegeven dat het beter meevalt
dan ik gevreesd had! Zullen we ons dan nu maar weer
eens omdraaien?”
“Ik wist het wel!”, roept Lex meteen wanneer hij Iris
ziet, “Ik wist wel dat je net zo knap zou blijven!”
En hij begint zijn vrouw hartstochtelijk te zoenen.
“Normaal zou ik dit écht vies vinden!”, roept Valentina
tussen hun gekus door, “Maar voor deze ene keer zal
ik het maar toelaten, zeker?”
Wanneer Iris en Lex een make-over hebben gehad, het
feestje is afgelopen en alle gasten naar huis zijn,
spreekt Olivia haar ouders aan: “Mama, papa? Zou ik
even met jullie kunnen praten?”
“Natuurlijk, Liv!”, knikt Iris, “Zolang je ook maar niet
gaat vertellen dat je zwanger bent?”
Olivia grinnikt: “Nee mama, het is niets ernstigs
hoor!”
“Kijk, het zit zo”, begint ze, “Ik heb de laatste tijd wat
opzoekwerk gedaan, ik doe al een tijdje goed mijn best
op school, en… ik zou graag gaan studeren.”
Nog voordat haar ouders kunnen antwoorden, gaat ze
verder: “Ik heb al op de site van de universiteit
gezocht, en ik zou morgen meteen al kunnen
vertrekken…”
Ze kijkt een beetje angstig voor zich uit: “Ik mag toch
van jullie??”
Iris en Lex lachen opgelucht.
“Als het dat maar is, meisje. Natuurlijk mag je van ons
gaan studeren!!”, zegt Lex meteen, “En wij zijn zo
trots op je!”
Een beetje met een schuldige blik kijkt Olivia haar
tweelingzus aan, die er net is komen bij zitten: “Jij
vindt het toch niet erg, Val?”
Valentina lacht: “Zusje toch! Ik had best mee willen
gaan naar de campus, maar waarschijnlijk had ik toch
meer gefeest dan gestudeerd… en bovendien heb ik
nu Elfi, ik kan haar toch moeilijk meenemen!”
“En haar hier laten… dat zie ik ook niet zitten. Ze zou
me niet eens meer kennen als ik terugkom! Nee, gaan
studeren is niks meer voor mij!”
Ze staat op en omhelst haar zus: “Go for it! Laat ze
daar maar eens zien wat Olivia Normal waard is!”
Wanneer de tweeling even later naar bed is, hebben
Iris en Lex wat tijd om zelf van alles te bekomen.
“Weet je?”, zegt Lex terwijl hij zijn vrouw in zijn armen
neemt, “Ik geloof dat ik de gelukkigste man van de
wereld ben.”
“Vier geweldige kinderen, een prachtige vrouw en een
schitterende kleindochter!”, gaat hij trots verder.
Maar Iris zucht even: “Ik maak me zorgen om Maarten.
Het is al zo lang geleden dat we van hem nog iets
gehoord hebben, we weten niet eens waar hij zit…”
“En toch… toch weet ik zeker dat alles goed met hem
is. Ik voel het gewoon, alles komt goed met hem.”,
antwoordt Lex.
“En weet je wat ik zeker weet?”, fluistert Iris zachtjes.
Ze legt haar hoofd op Lex’ schouder en gaat dan
verder: “Dat ik de gelukkigste vrouw op de wereld
ben…”
Tot de volgende
keer!!!
Ja, een geweldige
picspamfoto… Anke ging Devon
even een kinderliedje leren, en
dat moest blijkbaar door de
verzorgingstafel heen ><
