юрьева горка

Двіна, імкнучыся з паўночнага ўсходу Віцебшчыны больш-менш роўным накірункам да Лужасна, у канцы згаданага паселішча робіць нечаканы паварот на поўдзень. Прамінуўшы Ціраспаль і Чэпіна, магутная рака на паўночнай ускраіне Віцебска загінае мудрагелістую дугу круга на усход, каб неўзабаве, ужо ў цэнтры горада, рэзкапавярнуць управа, на поўдзень, дзелячы абласны цэнтр на дзве амаль роўныя паловы. Праз нейкія 4 км, у раене зліцця з Лучосай, Дзвіна зноў робіць выгіб, скіроваючы пашырэлае рэчышча на захад, такім чынам утварыўшы велізарную на плошчы луку, у якой утульна размясцілася сенняшняе віцебскае Задзвінне

Своеасаблівай гіпатэнузай магутнай дзвінскай дугі з’яуляецца маляўнічая града са складанейшым рэльефам, пралеглая паўдзесятка кіламетраў з паўночнага ўсходу ад Чэпіна на паўдневы захад да Маркаўшчыны і ДБК (домабудаўнічы камбінат). Размова ў прапануемых запісках вядзецца аб Юр’евай Горцы - сярэдняй частцы грады, большай па плошчы і важнейшай па значэнню

У раене Маркаўскай слабады існавалі найменні – гара пад Іванам, Траецкая гара, Залатая горка.

Яшчэ неўсталяванай была сенняшняя назваразглядаемага аб’екта,

мясцовыя жыхары называлі яго і Сасоннікам,

і Елагам, і Юр’еўкай.

НАЗВЫ асобных частак грады:

правялі першую маеўку рабочыя Віцебска

размяшчаліся сродкі

Супрацьпаветранай абароны.

– месцам правядзення рэспубліканскага мотакроссу

на прыз Героя Савецкага Саюза М.П. Шмырова.

Крос меў не толькі яўную папулярнасць у аматараў відовішч,

але і вельмі сумныя вынікі – нявечанне рэльефу,

знішчэнне зяленых насаджэнняў і іншыя сур’езыя выдаткі.

быў перанесены за горад у іншае месца.

на адным з паўднева - ўсходніх уступаў Юр’евай Горкі

побач з жылым раенам, які суседнічае з вул. Цітова.

Размясціліся

• Як гарадскія могілкі, Сяменаўскія

вядомы яшчэ з XIX стагоддзя,

што пацвярджаецца старымі надпісамі на муправанай браме,

надмагільных помніках і інш. адзначынамі.

могілкі размешчаны на самастойныя сектары:

Сяменаўскія Лютэранскія Ваенныя

Прыкладна палова

ўсей тэрыторыі

за старой цаглянай брамай, зразмежаваныя ад Сяменаўскіх

вул. Растаннай

да афіцыяльнага зацвярджэння статуса гарадскіх тут ужо

існаваў старажытны могільнік. З успамінаў старажылаў вядома,

што у 1812 годзе тут былі пахаваны воіны

расійскай імперыі Сяменаўскага палка,

загінуўшыя у бітве з напалеонаўскім войскам пад Віцебскам.

Адтуль і сенняшняе найменне.

па суседству з Юр’евай Горкай функцыянаваў велізарны

ваенны шпіталь. Памерлых ад ран воінау хаваліна адведзеным участку могілак,

служыліся паніхіды, праходзілі воінскія часці з аркестрам.

Ужо больш чым за паўстагоддзе гэты храм адсутнічае у Віцебску.

А гэты ж самавіты храм меў да Кастрычніцкай рэвалюцыі,

у тагачасным грамадстве, неабыякавую папулярнасць.

і пра час яе заснавання ўжо ў XIX стагоддзі

не памятаюць у Віцебску

Пониже Георгиевской церкви, на первой террасе,

находится источник ключевой воды,

над коим поставлена часовня,

украшенная несколькими образами.

Вода этого источника

почитается целебной в глазных болезнях,

что приписывается не минеральному ея свойству,

а особой благодати Божией,

показавшей себя здесь явлением иконы

Божией Матери Тихвинской

и ныне висящей над самым колодцем.

Размешчан ў падножжа грады раена былых Елагаў – сенняшняга стадыена “Лакаматыў” і парка чыгуначнікаў (былы сад Елагі ў савецкі час насіў найменні - “Сад камуны” і “Парк ім. Л. Кагановіча”).

Апошнім часам нястрымна і няспынна

да разглядаемага аб’екта

падступае

сенняшняя шматпавярховая будоўля. З боку вул. К. Маркса, ужо недалека ад падэшвы гары,

узнікаюць адна за другой высозныя стандартныя камяніцы,

якім засталося перабрацца на другі бок вуліцы,

бліжэй да грады, каб схаваць канчаткова

ад цікаўных вачэй усе адметнасці і прыгажосць

Юр’евай Горкі.