Μ έσα σε μερικές ώρες, με μια ακραία αντιδραστική και αντεργα-τική απόφαση της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου, με Πρά-ξη Νομοθετικού Περιεχομένου του υπουργικού συμβουλίου

ΠΑΣΟΚ - ΝΔ (έτσι ώστε να μη χρειαστεί να περάσει καν από τη Bουλή) καταργήθηκαν εργατικά δικαιώματα δεκαετιών. Τσεκούρι 22% στον κα-τώτερο μισθό, 32% η μείωση για τους νέους, με στόχο να συμπαρασύρει όλες τις εργατικές αμοιβές μέχρι και 40%-50% κάτω! Ο κατώτερος μι-σθός γίνεται 580 ευρώ μεικτά (περί-που 500 ευρώ καθαρά), ενώ στα 400 ευρώ πάει ο μισθός των νέων! Η Ελ-λάδα του 500άρικου, πεδίο πάμφθη-νης εργατικής δύναμης και άγριας εκμετάλλευσης για τις πολυεθνικές, το ξένο και το ντόπιο κεφάλαιο, πά-ει να γίνει γεγονός. Ήρθε η ώρα να φωνάξουν οι εργαζόμενοι και οι νέ-οι ότι δεν θα ζήσουν με 400 ευρώ, ότι δεν θα γίνουν οι δούλοι του 21ου αι-ώνα! Από το τσεκούρι της ΕΕ και της κυβέρνησης δεν γλύτωσε ούτε αυτό το εξευτελιστικό επίδομα ανεργίας, που έλεγαν ότι πάνε να περισώσουν. Μόλις βρυχήθηκε η τρόικα, ο Γ. Κουτρουμάνης το περιέκοψε στα ...360 ευρώ! Τώρα καταλαβαίνουμε τι σημαίνει η Ελλάδα της ανάπτυξης, την οποία δήθεν θα φέρει ο δοτός πρωθυπουργός και η συμμορία του ευρώ. Δεν θα πεινάνε μόνο οι άνεργοι, αλλά και όσοι εργάζονται! Η κυβερνητι-

κή κουστωδία το μόνο που έφερε από τις Βρυξέλλες είναι το μισό δάνειο, το οποίο θα πάει ολόκληρο για την αποπληρωμή των υποχρεώσεων προς τους τοκογλύφους - δανειστές και για τις τράπεζες.Όπως και το υπόλοι-πο βεβαίως. Για την πλειονότητα της κοινωνίας το μόνο που μένει είναι οι άγριες περικοπές, οι φορομπηχτικές επιδρομές, η διάλυση των κοινω-νικών υποδομών. Και για να περάσουν αυτά προωθείται κι επιβάλλεται ο πιο εξευτελιστικός αυταρχισμός απέναντι στους εργαζόμενους και στο

λαό της χώρας. Ο πρόεδρος της ευ-ρωζώνης Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ έφτα-σε στο σημείο να απαιτήσει ουσιαστι-κά ψήφο στα κόμματα που στηρίζουν το Μνημόνιο. Την ίδια ώρα συνολικά η ΕΕ θωρακίζεται και μετατρέπεται σε αντεργατικό φρούριο με την ψή-φιση του Δημοσιονομικού Συμφώ-νου. Ο εργαζόμενος λαός θα αντι-δράσει. Η δυσαρέσκεια είναι μεγά-λη και αναζητά διεξόδους αγωνιστι-

κής έκφρασης. Ο λαός συνειδητοποιεί ότι δεν είναι ανίκητοι, ότι μπορεί όχι μόνο να επιβάλει ρωγμές (όπως στα χαράτσια της ΔΕΗ) αλλά και την ανατροπή. Έχει έρθει η ώρα για ένα νέο, μετωπικό και συντονισμένο, βα-θιά ανατρεπτικό και ταξικό εργατικό κίνημα. Ωριμάζει η ανάγκη ενός με-γάλου πανεργατικού - παλλαϊκού ξεσηκωμού που θα σαρώσει την επίθε-ση κυβέρνησης, ΕΕ, ΔΝΤ, κεφαλαίου. σελ. 2, 3, 5

Πικρή είναι η ιστορία του δημόσιου χρέους της Ελλάδας. Από την έναρξη της επανάστασης του 1821 άρχισε ο δανεισμός, ο οποίος έγινε μοχλός αφαίμαξης των εργαζομένων και παρέμβασης του ξένου κεφαλαίου. Ανατομία της λεηλασίας, με βάση τα βιβλία του Νίκου Μπελογιάννη και του Τάσου Μηνά Ηλιαδάκη.

Του Πέτρου Κοσμάσελ. 6-7

ΘEMA Λεηλασία μέσω χρέους

Η κυβέρνηση σκοτώνει και την υγείασελ. 12-13

Μεθοδεύσεις ασφαλιτών

Κ αινούργια «φάμπρικα» έχουν ανοίξει οι ασφαλί-τες της ΓΑΔΑ εδώ και και-

ρό, όπως πληροφορούμαστε. Κα-τά τη διάρκεια διαδηλώσεων στην Αθήνα αναγράφουν κατ’ επιλογήν στα βιβλία τους κάποιες από τις ορ-γανώσεις της ριζοσπαστικής Αρι-στεράς που συμμετέχουν – μεταξύ αυτών και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, βεβαί-ως. Στη συνέχεια περιγράφουν πε-ριστατικά βίας και κατόπιν παρα-θέτουν όσες περιπτώσεις ατόμων προσέρχονται στην Ασφάλεια για να καταγγείλουν φθορές που υπέ-στησαν περιουσιακά τους στοιχεία – σπασίματα, εμπρησμούς, κλοπή χρημάτων κ.λπ.Τεχνηέντως έτσι επιτυγχάνουν δύο πράγματα. Πρώτον, με έμμεσο τρό-πο υποδεικνύουν στα θύματα βαν-δαλισμών να στραφούν, αν θέλουν, εναντίον πολιτικών οργανώσεων της επαναστατικής Αριστεράς.Δεύτερον και σημαντικότερο από πολιτική σκοπιά, οι ασφαλίτες συσ-σωρεύουν φακέλους εσωτερικής χρήσης με τις δικές τους εκτιμήσεις όπου φορτώνουν σε πολιτικές αρι-στερές οργανώσεις αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου – μέχρι και ...κλοπές χρημάτων!Η πολιτική σκοπιμότητα αυτής της μεθοδευμένης –και προφανώς με πολιτική εντολή– διαδικασίας συ-ναρτάται με τις εσχάτως διακηρυσ-σόμενες προθέσεις κύκλων της κυ-βέρνησης δοσιλόγων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ να απαγορεύσουν ή να περιορίσουν στα ...πεζοδρόμια(!) τις διαδηλώ-σεις, αλλά και να επιχειρήσουν να φορτώνουν στα κόμματα και τις ορ-γανώσεις που συμμετέχουν σε μια διαδήλωση το ...κόστος όσων ζημι-ών προκαλούν οι ασφαλίτες προβο-κάτορες ή κάποιοι διαδηλωτές!Δεν ξέρουμε αν αυτό το σκέφθηκαν μόνοι τους οι έλληνες πολιτικοί δο-σίλογοι ή αν τους το υπαγόρευσαν οι γερμανοί γκαουλάιτερ της ΕΕ, αλλά ματαιοπονούν αν νομίζουν ότι έτσι θα καταστείλουν την οργή του λαού μας.

Σ Χ O Λ Ι O

Κύριο κόμμα του Μνημονίου

τώρα η ΝΔσελ. 4

Καθεστώς δικτατορίας διεθνούς και εγχώριου στυγνού καπιταλισμού

σελ. 10-11

Υπόδειγμα ...ανάπτυξης η Ελλάδα των 500 ευρώ!

ΑΡΗΣ ΚΑΖΑΚΟΣ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Τα διαλύει όλα το νέο Μνημόνιο

σελ. 15

Κόβουν τους μισθούςκαι τα δίνουν όλαστους δανειστές

ΚΥΡΙΑΚΗ4 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012

ETOΣ 22O • AP. ΦΥΛΛΟΥ 1.076

n 2

Eφημερίδα

της ανεξάρτητης

AριστεράςΠPIN

2 / ΠPIN ΠOΛITIKH KYPIAKH 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012

Χαλυβουργία Ελλάδοςσελ. 17

Πιο κρίσιμη από ποτέ η συμπαράσταση στους απεργούς της Χαλυβουργίας, την ίδια ώρα που η εργοδοσία συνεχίζει να απολύει εργάτες και στήνει απεργοσπαστικούς μηχανισμούς.

Αντίσταση στο Μιλάνοσελ. 22

Εκατό χιλιάδες διαδηλωτές από όλη την Ιταλία διαδήλωσαν το περασμένο Σάββατο στην Ιταλία ενάντια στην κατασκευή τρένου υψηλής ταχύτητας που θα ενώσει το Tορίνο με τη Λυών.

Νέο «Όχι» των Ιρλανδώνσελ. 23

Σε δημοψήφισμα θα προχωρήσει η Ιρλανδία για το αν θα υιοθετήσει ή όχι το Δημοσιονομικό Σύμφωνο που εγκρίθηκε στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ για αυστηρή πειθαρχία.

Π P I NΙδιοκτησία: «Eκδόσεις-Μελέτες-Έρευνες»

Aστική Mη Kερδοσκοπική Eταιρεία, Kωδικός 2806Χαρ. Τρικούπη 76, 106 80 Αθήνα, Tηλ.: 210-82.27.949, Fax: 210-82.27.947

E-mail:prin@otenet.gr http://www.prin.grTραπεζικός Λογαριασμός Συνδρομών και Eνισχύσεων:

118/784133-73 EΘNIKH TPAΠEZA EΛΛAΔAΣIBAN: GR 801101180000011878413373

ΕΚΔΟΤΗΣ: Δημήτρης Δεσύλλας ΔIEYΘYNTHΣ: Γιώργος ΔελαστίκEκτύπωση XEΛIOΣ ΠPEΣ ABEE

Mέσα σε 48 ώρες, την Τρίτη και Τε-τάρτη 28 και 29 Φεβρουαρίου, η συγκυβέρνηση

ΠΑΣΟΚ-ΝΔ του δοτού πρωθυπουρ-γού Λ. Παπαδήμου, κατάργησε το εργατικό δίκαιο και τις κατακτήσεις ενός αιώνα.

Με Πράξη Νομοθετικού Περιεχο-μένου, που εγκρίθηκε από το Υπουρ-γικό Συμβούλιο, την περασμένη Τρί-τη, χωρίς ούτε καν την τυπική έγκριση της Βουλής, η κυβέρνηση κατάργησε τις συλλογικές συμβάσεις και μαζί με αυτές μια ουσιαστική και συνταγμα-τικά κατοχυρωμένη πλευρά της τυπι-κής αστικής δημοκρατίας, τις νομικά «ελεύθερες» διαπραγματεύσεις των «κοινωνικών εταίρων».

Η πράξη, αυτή ανοίγει μια ειδι-κή περίοδο στην οικονομική και πο-λιτική ταξική πάλη, που πρέπει και θα σφραγιστεί αντικειμενικά από το διπλό αγώνα για επιβολή συλλογικών συμβάσεων σε κάθε επίπεδο με ταυ-τόχρονη διεκδίκηση αυξήσεων σε μι-σθούς και συντάξεις. Με απαίτηση για αυξήσεις στους μισθούς που να παίρ-νουν πίσω όλα τα κλεμμένα της τριε-τίας και να διεκδικούν, ταυτόχρονα, ένα εργατικό εισόδημα που να κα-λύπτει τις σύγχρονες ανάγκες, πάνω από το επίπεδο της παραγωγικότητας της εργασίας και σε βάρος των κερ-δών του κεφαλαίου. Η αντίθετη λογι-κή, «συμβάσεις κι ό,τι να ’ναι», «συμ-βάσεις έστω και με μειώσεις», αφαι-ρεί από τη νομική μορφή το περιεχό-μενό της, που είναι η μείωση της εκ-

μετάλλευσης. Αυτή η κατεύθυνση, με την οποία κινήθηκαν οι ηγετικές δυ-νάμεις των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ (και όχι μόνο) σε ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ αλλά και σε άλλα συνδικάτα, οδήγησε στον αφο-πλισμό του εργατικού κινήματος, με αποκορύφωμα να παραλύσει κάθε άμεση αντίδραση των συμβιβαστικών συνδικάτων μπροστά στο κυβερνητι-κό πραξικόπημα. «Φύλλο και φτερό» έγινε η συμφωνία ΓΣΕΕ - ΣΕΒ, τον Ιανουάριο, με την οποία ο Παναγό-πουλος καμωνόταν πως θα αντιμετω-πίσει την τρόικα και την κυβέρνηση. Όπως είδαμε, δεν βγήκαν οι βιομή-χανοι στο δρόμο για να μην περάσουν τα μέτρα…

Στο «περίμενε» άφησε και ο Σαμα-ράς τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ, που προ μηνός διαβεβαίωνε πως η ΝΔ δεν θα δεχτεί μειώσεις στο βασικό μισθό.

Με την Πράξη Nομοθετικού Πε-ριεχομένου καταργείται η Εθνική Γε-νική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Μειώνονται όλοι οι μισθοί που προ-βλέπονται από αυτή κατά 22% γενι-κά και για τους νέους μέχρι 25 ετών, κατά 32%. Έτσι, αναδρομικά από τις 14 Φεβρουαρίου, ο κατώτερος μισθός πέφτει στα 586 ευρώ μεικτά, από 751 ευρώ και στους νέους στα 511 ευρώ μεικτά. Ταυτόχρονα, καταργούνται όλες οι ισχύουσες συλλογικές κλα-δικές ή ομοιοεπαγγελματικές συμ-βάσεις και προβλέπεται ότι εάν δεν επέλθει συμφωνία μεταξύ εργαζομέ-νων και εργοδοτών μέχρι τις αρχές Μαΐου, οι εργαζόμενοι θα πληρώνο-νται με το βασικό μισθό συν τα επι-δόματα ωρίμανσης, τέκνων, σπουδών

και επικίνδυνης εργασίας, εφόσον όμως αυτά προβλέπονται από τη συ-γκεκριμένη συλλογική σύμβαση.

Κι αυτά είναι μόνο η αρχή. Διότι ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για ατομι-κές συμβάσεις με ακόμη χειρότερους όρους και στο έλεος των δεσποτικών διαθέσεων κάθε εργοδότη. Μάλιστα,

η ισχύς των επιχειρηματιών κατοχυ-ρώθηκε με την αδυναμία μονομερούς προσφυγής των συνδικάτων στον Ορ-γανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησί-ας.

Παράλληλα, με το άρθρο 5 της Πράξης Nομοθετικού Περιεχομέ-νου καταργούνται νόμοι και συμφω-νίες «που υποκρύπτουν μονιμότητα ή ρήτρες μονιμότητας» και επιτρέπε-ται, πλέον, η απόλυση εργαζομένων από επιχειρήσεις του ευρύτερου δη-μόσιου τομέα, τις πρώην ΔΕΚΟ και τις τράπεζες.

Όλα τα παραπάνω συνιστούν μό-νο το πρώτο βήμα, δεδομένου ότι τον Ιούνιο θα έρθουν και νέες περικο-

πές, με αναδρομική ισχύ, όπως δή-λωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Π. Καψής.

Από την άλλη πλευρά, την περα-σμένη Τρίτη και πάλι με τη διαδικα-σία του κατεπείγοντος, ψηφίστηκε από 202 βουλευτές ο πρώτος εφαρ-μοστικός νόμος του δεύτερου Mνη-μονίου, που επιβάλλει: Περικοπές στις κύριες συντάξεις όλων των ταμεί-ων κατά 12% για το ποσό που υπερ-βαίνει τα 1.300 ευρώ. Περικοπές στις επικουρικές συντάξεις από 10% έως 20%. Κατάργηση του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας και του Οργα-νισμού Εργατικής Εστίας. Μείωση των κρατικών δαπανών για κοινωνι-κές παροχές. Άνοιγμα 20 «κλειστών» επαγγελμάτων.

Την επόμενη ημέρα, την Τετάρτη, ψηφίστηκε στην Ολομέλεια της Βου-λής ο εφαρμοστικός νόμος του υπουρ-γείου Υγείας (βλ. σελ. 12-13) που πε-ριλαμβάνει: Ενοποίηση όλων των επι-κουρικών ταμείων σε ένα. Δραστικές περικοπές στις φαρμακευτικές δαπά-νες. Κατάργηση δημόσιων μονάδων υγείας. Κατάργηση επιδομάτων των πολύτεκνων, με τη θέσπιση εισοδη-ματικών κριτηρίων. Απελευθέρωση ωραρίου των φαρμακείων. Επέκταση της λειτουργίας των δουλεμπορικών «γραφείων ευρέσεως εργασίας».

Ιδιαίτερα κανιβαλική είναι η από-φαση του υπουργού Εργασίας για μεί-ωση του επιδόματος ανεργίας. Οι δια-βεβαιώσεις για μη αναλογική με τους μισθούς μείωση πήγαν «περίπατο» μόλις η τρόικα βρυχήθηκε και το επί-δομα ανεργίας μειώθηκε κατά 22%,

από τα 461,50 ευρώ στα 360 ευρώ, δηλαδή σε 12 ευρώ ημερησίως, όπως μειώνονται και όλα τα άλλα επιδόμα-τα που χορηγεί ο ΟΑΕΔ. Λογικό, δι-ότι «είναι πολλά τα λεφτά» που πρέ-πει να πάνε στο Μινώταυρο των το-κοχρεολυσίων: Η περικοπή των επι-δομάτων κατά 22% σημαίνει «εξοικο-νόμηση» για την αποπληρωμή των πι-στωτών της τάξης περίπου των 500 ευ-ρώ ετησίως, αν υπολογίσουμε ότι το συνολικό κονδύλι του ΟΑΕΔ για το 2012 προβλεπόταν να είναι 2,37 δισε-κατομμύρια ευρώ.

Ήρθε η ώρα για ένα νέο, μετωπι-κό και συντονισμένο ταξικό εργατι-κό κίνημα σε περιεχόμενο, δομές ορ-γάνωσης και μορφές πάλης, που θα αναγεννηθεί αναγκαστικά σε ρήξη και σύγκρουση με τον κυβερνητικό, εργοδοτικό συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και των συμβιβασμένων συν-δικάτων. Που θα συνδυάσει με νέο τρόπο, κάτω από την κατανόηση των καινούριων συνθηκών, τον αντικαπι-ταλιστικό οικονομικό αγώνα με την αγωνιστική ταξική ενότητα και τον οικονομικό αγώνα με την αντικαπι-ταλιστική πολιτική πάλη για την ανα-τροπή της επίθεσης. Όλες οι δυνά-μεις της Αριστεράς θα κριθούν πρώ-τα από όλα σε αυτό το πεδίο. Διαφο-ρετικά, περιστατικά τυφλής βίας και απόγνωσης, όπως αυτό στο εργοστά-σιο της Κομοτηνής, θα γενικευθούν. Η ιστορική αυτή μάχη, που ξεκινά από αύριο, θα κρίνει το μέλλον μιας ολό-κληρης γενιάς, αλλά και την ίδια την επαναστατική προοπτική του εργατι-κού και λαϊκού κινήματος.

Ήρθε η ώρα για ένα νέο, μετωπικό

και συντονισμένο ταξικό εργατικό κίνημα

ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ n ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΡΚΟΥ

Νόμος είναι το δίκιο του εργοδότη! Βίαιη αλλαγή των συνθηκών της οικονομικής ταξικής πάλης σε βάρος της εργασίας

Όσο πονέσαμε, πονέ-σαμε. Επιτέλους, ήρθε η ώρα της σοδειάς. Σι-γά - σιγά, θα αρχίσουμε να δρέπουμε τους καρ-πούς των θυσιών μας. Όσο για τους γύπες του κεφαλαίου, της κυβέρνησης και της τρόικας, αρχίζουν ήδη να αποσύ-ρονται, χορτασμένοι από τις σάρκες των εργαζομένων, για να δώσουν τη θέση τους στα περιστέρια της κοινω-νικής συναίνεσης και τα αηδόνια της ανάπτυξης. Θα ήταν, πράγματι, πολύ ωραίο το μαύρο χιούμορ, εάν οι αξιω-

ματούχοι και τα παπα-γαλάκια της εξουσίας δεν προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι όλα αυτά είναι (σχεδόν) αληθινά!Ας ξεκαθαρίσουμε κά-

τι, λοιπόν, μια και καλή. Από τα 65 δισ. ευρώ του πρώτου «πακέτου» και τα 130 δισ. του δεύτερου, όχι απλώς τίποτε δεν πήγε ή δεν θα πάει στις τσέπες των εργαζομένων αλλά, αντι-θέτως, τα περισσότερα βγήκαν από αυτές. Και βγήκαν για να πληρωθούν οι τράπεζες και οι λοιποί τοκογλύφοι,

οι πολυεθνικές και το κεφάλαιο.Αλλά και τα 25 δισ. που, όπως μας λέ-νε, έρχονται από το ΕΣΠΑ, είναι τε-λικά «άνθρακες». Πέρα από το γεγο-νός ότι το ποσό αυτό προκύπτει από εντελώς αυθαίρετες αθροίσεις, με-γάλο μέρος των περίφημων αναπτυ-ξιακών προγραμμάτων στα οποία δή-θεν αντιστοιχεί, έχουν ήδη εξαγγελ-θεί και κατά το παρελθόν – μάλιστα, κάποια από αυτά έχουν ήδη αποτύχει στην πράξη. Οι εργαζόμενοι δεν τρώνε πια κουτό-χορτο. Γνωρίζουν πολύ καλά, από την εμπειρία που βίαια έχουν σωρεύσει

τα τελευταία δύο χρόνια, ότι η ανά-πτυξη –όταν και όποτε έρθει στους δείκτες– θα αφορά μόνο το κεφάλαιο και την κερδοφορία του και όχι τους ίδιους. Πάνω σε ένα καμένο τοπίο, με μισθούς 400 και 500 ευρώ, η ελληνι-κή αστική τάξη και τα κέντρα αποφά-σεων των Βρυξελλών και της Φραν-κφούρτης θα προσπαθήσουν να «χτί-σουν» τη σύγχρονη και ολοκληρωτι-κή εκμετάλλευση της εργατικής δύ-ναμης, Ελλήνων και μεταναστών. Δεν θα πεινούν μόνο οι άνεργοι, αλλά και όσοι εργάζονται. Για πάντα. Θα τους αφήσουμε;

Ανάπτυξη μόνο για το κεφάλαιο και τα κέρδη του!

ΠPIN

KYPIAKH 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012 ΠOΛITIKH ΠPIN / 3

ΓΛΥΚΑΘΗΚΕ από την εξουσία ο τραπεζοτσολιάς Λουκάς Παπαδήμος και δεν θέλει να φύγει από την κεντρική πολιτική σκηνή ακόμα και μετά τη λήξη της θητείας της σημερινής κυβέρνησης που δείχνει να παρατείνεται διαρκώς. «Αυτά θα τα συζητήσουμε μετά τις εκλογές», είπε χαρακτηρι-στικά, απαντώντας σε σχετική ερώτηση ξαφνιά-ζοντας όλους όσοι είχαν μείνει με την εντύπωση ότι θα αποχωρούσε όποτε «ολοκλήρωνε το έργο του». Αρκετοί μάλιστα έσπευσαν να συνδέσουν το «ίσως» του Παπαδήμου με τη δημοσιοποίη-ση της απόφασής του να παραιτηθεί της πρωθυ-πουργικής αποζημίωσης. Στο πιθανότερο σενά-ριο να μην υπάρξει αυτοδύναμη κυβέρνηση, η Bουλή που θα προκύψει από τις εκλογές ίσως επιλέξει ξανά ένα πρόσωπο ευρείας μνημονια-κής αποδοχής, με τον αγαπημένο τραπεζίτη της τρόικας να διεκδικεί μια δεύτερη θητεία.

ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ και παράνομη η διακοπή της παροχής του ηλεκτρικού ρεύματος σε όσους δεν πληρώσουν το έκτακτο ειδικό τέλος ακινή-των, αποφάσισε την Παρασκευή σε διάσκεψη, κεκλεισμένων των θυρών, η Ολομέλεια του Συμ-βουλίου της Επικρατείας. Αντιθέτως, το δικα-στήριο έκρινε νόμιμη την επιβολή του χαρατσι-ού –χωρίς το κόψιμο του ρεύματος– εφόσον δεν θα πληρώνεται μόνιμα και σταθερά αλλά πα-ραμείνει έκτακτος φόρος, με δίχρονη διάρκεια. Πάντως, το δικαστήριο επιφυλάχθηκε να κρίνει και πάλι τη συνταγματικότητα της επιβολής στην περίπτωση που το χαράτσι αποκτήσει μόνιμο χα-ρακτήρα. Η απόφαση αποτελεί μια μικρή αλλά σημαντική νίκη για όλες τις κινήσεις που συσπει-ρώθηκαν και δραστηριοποιήθηκαν με πυρήνα της αντίδρασής τους την αντίθεση στο χαράτσι και στις οποίες πρωταγωνίστησαν κινήσεις πό-λης αλλά και συνδικαλιστικοί σύλλογοι.

ΑΝΤΙ ΝΑ ΚΟΥΡΕΨΕΙ με την ψιλή τη Ζίμενς το ελλη-νικό κράτος, κουρεύει τις απαιτήσεις του. Στα 170 εκ. ευρώ μόλις συμβιβάστηκε τελικά η ελληνική κυ-βέρνηση με τη γερμανική εταιρεία, αντί για το πο-σό των δύο δισ. στο οποίο έχουν αποτιμήσει οι έλ-ληνες βουλευτές το ύψος της ζημιάς του ελληνικού Δημοσίου από τη σκανδαλώδη δράση των Γερμα-νών. Σαν κερασάκι στην τούρτα, η εταιρεία επικοι-νωνιών δεσμεύεται για τη δημιουργία εργοστασί-ου στην Ελλάδα, καθώς και για 100 μεταπτυχιακές υποτροφίες σε γερμανικά πανεπιστήμια για Έλλη-νες μαθητές. Φυσικά, αντίθετα με την τρόικα, η Ελ-λάδα δεν επέβαλε κανέναν όρο για την ...εξυγίαν-ση και το νοικοκύρεμα της εταιρείας. Αν δεχόντου-σαν ανάλογη συμφωνία οι πιστωτές της χώρας, θα είχε καταργηθεί το 90% του χρέους σε μια μέρα με αντάλλαγμα μερικές παραπάνω θέσεις για ευ-ρωπαίους φοιτητές και σπουδαστές στα προγράμ-ματα Εράσμους στη χώρα μας και τη δέσμευση της Ελλάδας να ανοίξει εργοστάσια στο εξωτερικό!

ΓIΩPΓOΣ ΔEΛAΣTIK

Δεν άφησαν τίποτα όρθιο

Τ α λέει όλα για την κατάσταση της Ελλάδας και τη σχέση υποτέλειας προς την ΕΕ μια καταπλη-κτική γελοιογραφία που δημοσιεύθηκε στους Άιρις Τάιμς του Δουβλίνου. Δείχνει έναν ρακέν-δυτο Έλληνα που κοντεύει να κοπεί στη μέση

από μια πολύ σφιγμένη ζώνη. «Δεν βλέπω πώς μπο-ρούμε να σφίξουμε ακόμη περισσότερο τη ζώνη μας» διαμαρτύρεται. «Άσε με να σου δείξω» του λέει ένας ευτραφής τροϊκανός. Και στην επόμενη σκηνή, με χα-μόγελο υπέρτατης ικανοποίησης, έχει περάσει τη ζώ-νη στο ...λαιμό του εμβρόντητου Έλληνα και την έχει μετατρέψει σε λουρί σκύλου!

Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Η κυβέρνηση των δοσίλο-γων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν έφερε αντίρρηση απο-λύτως σε τίποτα από αυτά που απαίτησαν οι Γερμανοί και οι υπόλοιποι της ΕΕ. Η εντυπωσιακά δουλική στά-ση τους οδήγησε μάλιστα σε ακραίες φραστικές προ-κλήσεις και πράξεις. Μέσα στο πλαίσιο της αχρειότητας της κυβερνητικής πολιτικής, πήγε ο υπουργός Εργασίας Γιώργος Κουτρουμάνης, ο οποίος έχει εξευτελιστεί πα-ντελώς με τη μέχρι τώρα στάση του, να κάνει μια «ντρί-μπλα»: Να διασώσει το επίδομα ανεργί-ας από τη μείωση κατά 22%. Οι εκπρό-σωποι της ΕΕ όμως απαίτησαν ωμά να γίνει αυτό αμέσως γιατί δεν πρόκειται να δώσουν το «πράσινο φως» για τη σύνα-ψη του νέου δανείου των 130 δισ. ευρώ! Το αποτέλεσμα ήταν φυσικά να υποκύ-ψει στον εκβιασμό ο υπουργός Εργασί-ας, να βάλει την ουρά στα σκέλια και να στέλνει ...φαξ στις Βρυξέλλες με δήθεν απόφαση του υπουργικού συμβουλίου που μειώνει το επίδομα ανεργίας από τα 461 ευρώ μεικτά στα 359! «Δεν κατα-λαβαίνω γιατί οι Έλληνες αρνούνται να δεχθούν γκαουλάιτερ», δήλωσε κυνικά μετά από όλα αυτά ο υπουργός Οικονομίας της Γερμα-νίας Φίλιπ Ρέσλερ, ο οποίος έχει πάθει υστερία βλέπο-ντας τη μεν Μέρκελ να απογειώνεται στις δημοσκοπή-σεις εξαιτίας της πολιτικής «πυγμής» απέναντι στην Ελ-λάδα και στην Ευρώπη και το δικό του κόμμα των Ελεύ-θερων Δημοκρατών να μην μπορεί με τίποτα να περά-σει στις δημοσκοπήσεις το όριο του 5% για να ξαναμπεί του χρόνου στο γερμανικό κοινοβούλιο.

Η ξεφτίλα της ελληνικής αστικής τάξης και των πολι-τικών εκπροσώπων της στο νέο ρόλο των υποτελών συ-νεργατών των Γερμανών έχει φτάσει πάντως σε τέτοιο σημείο που τους έβγαλε γλώσσα ακόμη και ο ...πρωθυ-πουργός του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου! Ο Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ πήρε τόσο πολύ αέρα, ώστε απο-φάσισε να υπαγορεύσει δημοσίως στον ελληνικό λαό, τι επιτρέπεται να ...ψηφίσει στις εκλογές! Δεν υπερβάλλου-με. Σε συνέντευξή του στην τοπική γερμανική εφημερίδα Χάνοφερσε Αλγκεμάινε Τσάιτουνγκ του Ανόβερου απείλη-σε ωμά ότι αν οι Έλληνες δεν ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ,

τότε η ΕΕ θα κόψει κάθε δάνειο προς τη χώρα μας!!! «Αν ακραία κόμματα ενισχυθούν σε τέτοιο βαθμό που το ΠΑ-ΣΟΚ και η ΝΔ να μην μπορούν να σχηματίσουν έναν πλει-οψηφικό κυβερνητικό συνασπισμό και κληθούν να κυ-βερνήσουν πολιτικοί οι οποίοι θα αποχωρήσουν από το πρόγραμμα βοήθειας, τότε θα αποχωρήσουμε και εμείς» δήλωσε. «Να πάτε στον αγύριστο κι ακόμα πάρα πέρα!», είναι η απάντηση που θα δώσει και στις κάλπες ο ελληνι-κός λαός στους ευρωπαίους κατακτητές, αν και όταν γί-νουν εκλογές. Μέχρι τότε όμως οι ξένοι επικυρίαρχοι και οι ντόπιοι συνεργάτες τους κάνουν πάρτι.

«Πάρτι» τρόπος του λέγειν δηλαδή σε ό,τι αφορά στην ελληνική αστική τάξη, η οποία ναι μεν έχει την ευρωπα-ϊκή στήριξη για να γδάρει τους έλληνες εργαζόμενους λεηλατώντας τα εισοδήματά τους μέσω δραματικής μεί-ωσης των μισθών, αλλά σε ό,τι αφορά στη σχέση της με την ΕΕ και την προσδοκία χρηματοδότησης, θα συνεχί-σει να υφίσταται το «μαρτύριο της σταγόνας». Ούτε ευ-ρώ δεν θα πάρουν στο χέρι οι Έλληνες αστοί από τα 130 δισεκατομμύρια του δανείου! Ήδη τους έδωσαν μόνο τα μισά λεφτά του δανείου – 58,7 δισ. ευρώ για την ακρί-

βεια βρίσκονται πλέον υπό καθεστώς εκταμίευσης. Από αυτά, τα 30 δισ. θα καταβληθούν στους ιδιώτες ομολογι-ούχους για την ανταλλαγή ομολόγων που θα γίνει στο πλαίσιο του περιβό-ητου PSI, τα 5,7 δισ. θα πάνε για τό-κους που οφείλει το ελληνικό Δημόσιο και τα 23 δισεκατομμύρια θα δοθούν στο πλαίσιο της ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών. Δεν έμεινε τίποτα δηλαδή από την πρώτη δόση του δανείου! Μάλιστα, λόγω του «κου-ρέματος» των ομολόγων των τραπε-ζών της χώρας μας, αλλά και την πλή-ρη πλέον καταβαράθρωση των ελλη-

νικών ομολόγων στον πάτο της χωματερής των σκου-πιδιών εξαιτίας του PSI, το ελληνικό τραπεζικό σύστη-μα ...μπατίρησε εντελώς! Ούτε η ΕΚΤ δεν παίρνει πλέον τα ελληνικά ομόλογα για να δώσει ρευστότητα στις ελ-ληνικές τράπεζες, οπότε οι ηγέτες έδωσαν εντολή στον προσωρινό μηχανισμό διάσωσης (EFSF) να δώσει εγγυ-ήσεις στην ΕΚΤ ώστε αυτή με τη σειρά της να χορηγήσει δάνεια ύψους 35 δισ. ευρώ στις ελληνικές τράπεζες.

Οι «πολιτικοί συμμορίτες» της κυβέρνησης φόρτωσαν κυρίως τις κρατικές τράπεζες, την Αγροτική και το Ταχυ-δρομικό Ταμιευτήριο, με ομόλογα που τώρα αποδεικνύο-νται σκουπίδια λόγω κουρέματος, με αποτέλεσμα ουσια-στικά να τις διαλύσουν. Η ζημιά που υφίστανται υπερβαί-νει τα ίδια κεφάλαιά τους και σύμφωνα με τους υπολογι-σμούς του ΚΕΠΕ (Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονο-μικών Ερευνών) φτάνει στο ...196% των ιδίων κεφαλαίων του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και στο 356% των ιδίων κεφαλαίων της Αγροτικής Τράπεζας!!! Τα ...νταούλια των ΜΜΕ είναι για τη σωτηρία ή για τη χρεοκοπία;

Ξεκίνησαν οι συναντήσεις με αριστερές δυνάμειςn ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Π ραγματοποιήθηκαν την εβδομάδα που πέρασε με πρωτοβουλία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συναντήσεις με ηγεσίες άλλων αριστερών δυ-

νάμεων, στο πλαίσιο της προώθησης του Αγωνιστικού Μετώπου Ρή-ξης και Ανατροπής, καθώς και του διαλόγου για τη συγκρότηση μιας μαζικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.

Την περασμένη Τετάρτη, αντιπροσωπεία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (Μ. Ζευγώλη, Κ. Κωστόπουλος, Κ. Μάρκου, Χ. Τουλιάτος, Γ. Σηφακά-κης) συναντήθηκε με αντιπροσωπεία του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής (ΜΑΑ), όπου συμμετείχαν οι Αλ. Αλαβάνος, Τ. Σταυρό-πουλος (Συντονιστής του ΜΑΑ), Χ. Καπάταης (περιφερειακός σύμ-βουλος του ΜΑΑ), Κ. Παπουλής (μέλος του Συντονιστικού), Σ. Μάρ-ταλης (ΔΕΑ) και Κ. Σαπουνάς (ΑΠΟ). Κοινή ήταν η εκτίμηση ότι η δίωρη συνάντηση ήταν ιδιαίτερα γόνιμη. Η αντιπροσωπεία του ΜΑΑ βλέπει θετικά τις πρωτοβουλίες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, συμφώνησε σε μια κοινή δράση για την ανασυγκρότηση του εργατικού και κοινωνικού κινήματος, που όπως ειπώθηκε, κινείται στην ίδια κατεύθυνση με δι-κές της επεξεργασίες και προτάσεις. Στο περιεχόμενο συμφώνησε με τις βασικές πλευρές της πρότασης. Προκρίνει την ανάγκη για άμεση έξοδο από το ευρώ, αλλά θα συζητήσει και εσωτερικά τη στάση απέ-ναντι στην ΕΕ. Παράλληλα, πρόσθεσε ότι είναι αναγκαίο το αγωνι-

στικό μέτωπο να «συμπληρωθεί» με την οικοδόμηση ενός «αριστερού πολιτικού μετώπου» από όλες τις αριστερές δυνάμεις. Τέλος, η αντι-προσωπεία του ΜΑΑ είπε πως αναμένει με ενδιαφέρον την «ολοκλή-ρωση» των πρωτοβουλιών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Προχθές Παρασκευή, σε πολύ θετικό κλίμα, αντιπροσωπεία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (Αντ. Δραγανίγος, Χ. Μπίστης, Π. Σηφογιωργάκης) συ-ναντήθηκε με αντιπροσωπεία της Κομμουνιστικής Oργάνωση Ανασύ-νταξη (Β. Θεοφανόπουλος, Ανδ. Καυγάς, Γ. Αρκάδης). Η KOA βλέ-πει θετικά τη λογική του αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής, εκτίμησε ότι οι δύο δυνάμεις συμφωνούν στο πλαίσιο των «μεταβατι-κών αιτημάτων» και πρόσθεσε ότι στη σημερινή περίοδο είναι ανα-γκαίο να τεθεί το αίτημα για μια «εργατική κυβέρνηση».

Οι συναντήσεις με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, αλλά και του ευρύτερου αγωνιστικού εργατικού και μαζικού κινήματος, θα συνε-χιστούν την ερχόμενη εβδομάδα. Την Παρασκευή πραγματοποιήθη-κε συνεδρίαση της Κεντρικής Συντονιστικής Επιτροπής της ΑΝΤΑΡ-ΣΥΑ, όπου τονίστηκε πως η πρόταση του μετώπου πρέπει να προω-θηθεί και «από τα κάτω», ενώ συζητήθηκαν οι πολιτικές εξελίξεις, η παρέμβαση στους άμεσα επερχόμενους αγώνες, καθώς και η προε-τοιμασία για τις εκλογές.

Συζήτηση του ΝΑΡ

Σύγχρονη εργατική τάξη:εξελίξεις και προοπτικές.

Τετάρτη 7 Μαρτίου, 6.30 μ.μ., ΑΣΟΕΕ (αμφ. Αντωνιάδου)

Ομιλητές: Β. Μηνακάκης,Λ. Μπόλαρης, Απ. Καψάλης, Σπ. Σακελλαρόπουλος

4 / ΠPIN ΠΟΛΙΤΙΚΗ KYPIAKH 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012

Ενας είναι ο εχθρός, ο ...κομ-μουνισμός. Επιστροφή στο μέλλον της μετεμφυλιακής περιόδου για τη Νέα Δημο-κρατία με τον Α. Σαμαρά

να προσπερνά στα γρήγορα το ΠΑ-ΣΟΚ και να κηρύσσει τον πό-λεμο στην κοινωνική Αριστε-ρά. Για την κρίση, λοιπόν, δεν φταίει το καπιταλιστικό σύ-στημα, ούτε οι πολιτικές που εφάρμοσαν οι δυνάμεις του δικομματισμού τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, αλλά κυ-ρίως και πάνω απ’ όλα η Αρι-στερά που μπορεί να μην κυ-βέρνησε αλλά –σύμφωνα με το δεξιό πολιτικό– κατά και-ρούς στήριξε και υπερασπί-στηκε «όλα όσα αποτελούν σήμερα τις ασθένειες της ελ-ληνικής κοινωνίας, που μας έφεραν ως εδώ». Συγκεκρι-μένα, ο Α. Σαμαράς, μιλώ-ντας στη Βουλή ως εκπρόσω-πος της μνημονιακής κυβέρ-νησης για την ψήφιση του εφαρμο-στικού νόμου του Μνημονίου, κα-τηγόρησε την Αριστερά επειδή αυ-τή υπερασπίστηκε το δικαίωμα των εργαζομένων στη σταθερή και μόνι-μη εργασία το οποίο βάπτισε «στή-ριξη προνομίων και αγκυλώσεων». Επιπλέον, η κακιά Αριστερά ενοχο-ποίησε την «επιχειρηματικότητα», «έδιωξε επιχειρήσεις από την Ελ-λάδα με αλλεπάλληλες κινητοποιή-σεις που έκανε επί πολλά χρόνια» και πρωτοστάτησε στην υπεράσπι-ση του ασύλου! Ταυτόχρονα, ο δε-ξιός ηγέτης στην ομιλία του άφη-σε ένα παράθυρο ανοιχτό για μελ-λοντική κυβερνητική συνεργασία με την κατοικίδια εκσυγχρονιστική παραλλαγή της Αριστεράς, διευκρι-νίζοντας ότι «μπορεί να μην έχουν όλες οι πτέρυγες της Αριστεράς ευ-θύνη για όλα αυτά».

Τη στροφή Σαμαρά χαιρέτισε με πρωτοσέλιδο σχόλιό της η Κα-

θημερινή, που χαρακτηρίζει «ενδι-αφέρουσα» την «προσπάθεια συ-μπήξεως αντισυμμοριακού (!!!) με-τώπου», χρησιμοποιώντας την εμ-φυλιακή ορολογία των πολιτικών προγόνων της Δεξιάς, των ταγμα-

τασφαλιτών, των χωροφυλάκων και των χιτών. Ας μην ξεχνάμε ότι πα-τενταρισμένοι φιλοχουντικοί πολι-τικοί, όπως ο Γεωργιάδης και ο Βο-ρίδης, περιέγραψαν ως κύρια απο-στολή τους μετά τη μεταγραφή τους στη ΝΔ τη δημιουργία ενός μετώπου απέναντι στην Αριστερά.

Από την « πτώση των διαχωρι-στικών γραμμών» και το «σύγχρο-νο κοινωνικό κέντρο» του Κώστα Καραμανλή, η «νέα» Νέα Δημο-κρατία μέσα σε δύο χρόνια έχει πε-ράσει με γοργό και ευέλικτο βήμα από το λεγόμενο μεσαίο χώρο στον ακροδεξιό. Από την «ήπια προσαρ-μογή» στην πολιτική της «πυρηνι-κής βόμβας» στα εργατικά δικαιώ-ματα. Από τον ψευδεπίγραφο «κοι-νωνικό φιλελευθερισμό» στο βούρ-κο του πιο απάνθρωπου νεοφιλε-λευθερισμού. Η πιο χαρακτηριστι-κή μεταστροφή της μεταμοντέρνας Δεξιάς έγινε ωστόσο όταν μέσα σε

μια νύχτα πέταξε την αντιμνημονια-κή μάσκα και πήρε τη θέση του ση-μαντικότερου εκφραστή, του κύριου κόμματος του Μνημονίου. Και όλα αυτά πριν καν στηθούν οι κάλπες. Όλα αυτά δεν έχουν τόσο σχέση με

το ακροδεξιό παρελθόν του Α. Σα-μαρά στην Πολιτική Άνοιξη, αλλά με την αντιδραστική μετάλλαξη της αστικής δημοκρατίας όπως τη γνω-ρίσαμε και με την εντυπωσιακή δε-ξιά μετατόπιση ολόκληρου του πο-λιτικού συστήματος την ίδια στιγμή που ο κόσμος –με αντιφάσεις– στρέ-φεται προς τα αριστερά.

Σε πρώτο επίπεδο, η επίθεση Σαμαρά αποτελεί έναν αντιπερι-σπασμό, ώστε να αποσιωπηθεί ο νέ-ος του ρόλος. Ο ηγέτης της ΝΔ έχει περάσει από το στάδιο του δήθεν «αναγκαίου κακού» και της «ανα-γκαστικής συναίνεσης», στην πιο ένθερμη δίχως καμία πλέον επιφύ-λαξη ανοιχτή υποστήριξη του Μνη-μονίου. Η ίδια η Άνγκελα Μέρκελ επιβράβευσε τη γενικότερη επιθε-τική - ενδοτική στάση και τις δηλώ-σεις της «αξιωματικής αντιπολίτευ-σης» με μια συνάντηση και μια φω-τογραφία με τον αρχηγό της, ουσι-

αστικά με την έγκριση του Ράιχ για την ανάληψη της πρωθυπουργίας της Ελλάδας. Επιπλέον, ο Σαμαράς επιχειρεί να ξορκίσει τις επιθέσεις φιλίας που δέχεται από τον Α. Λο-βέρδο και άλλα «πράσινα» στελέχη

που ήδη μιλούν για απρόσκο-πτη συνέχιση της τετράμηνης συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και μετά τις εκλογές, απλά με νέο πρωθυπουργό... Φυσι-κά, οι γελοίες δηλώσεις του Σαμαρά ότι τάχα «δεν θέ-λει ούτε να ακούει περί με-τεκλογικής συγκυβέρνησης» με το ΠΑΣΟΚ με το οποίο ήδη συγκυβερνά είναι… της Χαλιμάς και αντιμετωπίστη-καν με πρωτοφανή ειρωνικά και δηλητηριώδη σχόλια από τον Tύπο. Η ΝΔ επιδιώκει να «λεηλατήσει» τα περίχω-ρα της δεξιάς πολυκατοικί-ας, επιχειρώντας να συσπει-ρώσει το διόλου ευκαταφρό-νητο ποσοστό των πληττόμε-

νων νοικοκυραίων που αμφιταλα-ντεύονται ανάμεσα στην αποχή, το ΛΑΟΣ ή τη Χρυσή Αυγή, χωρίς με-γάλη επιτυχία μέχρι στιγμής. Ακό-μα και η υπόσχεση Σαμαρά ότι θα πάρει πίσω όσους «διαγεγραμμέ-νους» υπογράψουν δήλωση μετα-νοίας και ψηφίσουν τον εφαρμοστι-κό νόμο, συγκίνησε σε πρώτη φά-ση μόλις πέντε από τους 21 που δεν ψήφισαν τη νέα δανειακή σύμβαση, ανάμεσά τους ο Μ. Κεφαλογιάννης και ο Τ. Καρυπίδης.

Πάνω απ’όλα το πολιτικό επιτε-λείο της ΝΔ γνωρίζει ότι η ακραία αντιδραστική πολιτική, την οποία έχει ήδη δεσμευτεί ότι θα εφαρ-μόσει την επόμενη πενταετία, δεν υπάρχει περίπτωση να εφαρμοστεί αναίμακτα και προετοιμάζεται για τα σενάρια εφαρμογής δημοκρατι-κής εκτροπής και βίαιης καταστολής των αναπόφευκτων κοινωνικών εξε-γέρσεων.

ΝΔ n ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΖΙΑΝΤΖΗΣ

Από το «κοινωνικό κέντρο» στο «μνημονιακό νεοφιλελευθερισμό»Τα ακροδεξιά «σταγονίδια» έγιναν χείμαρρος

ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ Ή ΕΞΟΔΟΣ ΑΠ’ ΤΟ ΕΥΡΩ;n ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ

Το ιστορικό δίλημμα «ρήξη ή ελιγ-μοί» φαίνεται να ταλανίζει όσο πο-τέ το Συνασπισμό και το ΣΥΡΙΖΑ. Η έκταση της οικονομικής και πολιτι-κής κρίσης πιέζει για σαφέστερες θέσεις, που με τη σειρά τους ανα-δεικνύουν το στρατηγικό χάσμα που χαρακτηρίζει τις δυνάμεις που στεγάζουν τα γραφεία της πλατείας Κουμουνδούρου και η συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ. Παρόλ’ αυτά, η τελευταία συνεδρίαση της Πανελλαδικής Συ-ντονιστικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ κατέληξε σε μια 5σέλιδη απόφαση 10 σημείων «προγραμματικής πρό-τασης», η οποία μ’ όλη την έκτασή της, αποφεύγει τη συγκεκριμένη το-ποθέτηση στα πιο καυτά ζητήματα: Του ευρώ και της προοπτικής, αλ-λά και της πολιτικής συμμαχιών που πρόκειται άλλωστε να αποτελέσει και τον καταλύτη για την ταυτότητα της συμμαχίας. «Είναι μια απόφαση έντιμου συμβιβασμού μεταξύ των διαφορετικών απόψεων», εκτίμησε χαρακτηριστικά ο Γρηγόρης Δεμέ-στιχας, εκ μέρους της ΔΕΑ, σημει-ώνοντας τις αντιρρήσεις της οργά-νωσής του για τη ρηχή αντιμνημονι-ακή ρητορική και όχι μόνο.

Πιο συγκεκριμένα, η ηγεσία του Συνασπισμού μεταθέτει τον τακτικό στόχο του κόμματος σε μια οικονο-μίστικη και από τα πάνω διαχείριση της κρίσης: «Μορατόριουμ αποπλη-ρωμής τόκων προς τους πιστωτές για τουλάχιστον τρία χρόνια, ώστε σ’ αυτό το διάστημα να γλιτώσου-με απ’ αυτά τα 15-20 δισ. που θα δίνουμε κατ’ έτος στους πιστωτές, χωρίς να πάμε σε διαδικασία κου-ρέματος», ήταν η πρόταση του Αλέ-ξη Τσίπρα, όπως τη διατύπωσε σε ραδιοφωνική του συνέντευξη. Στό-χος όπως είπε ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ είναι «να δοθεί χρόνος στην ελληνική οικονομία για ανά-πτυξη, με άλλη συνταγή όμως απ’ αυτή του Μνημονίου».

Από την άλλη μεριά, τακτική πρό-ταση που πλησιάζει στη συνολική ρήξη διατυπώνει το Αριστερό Ρεύ-

μα. Δύο θεμελιώδη μέτρα πρότεινε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης με άρθρο του αυτή την εβδομάδα, «δύο ανά-σες» όπως χαρακτηριστικά είπε και στη Βουλή: Πρώτον, «στάση πληρω-μών στο χρέος με στόχο τη διαγρα-φή του» και δεύτερον, «στοιχειώδη προστασία από την ασφυκτική ευ-ρωπαϊκή και εξωτερική ανταγωνι-στική πίεση για την επανεκκίνησή της», κάτι που ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος εξειδίκευσε ως εξής: «Έξοδο από την ευρωζώνη και συ-γκρότηση εθνικού νομίσματος και εθνικής νομισματικής πολιτικής για την προνομιακή χρηματοδότη-ση του δημοσίου και της οικονομί-ας». Θέση του Αριστερού Ρεύματος είναι ότι τα μέτρα αυτά αν και όχι «ικανά να ανοίξουν θετικούς δρό-μους», είναι αναγκαία μαζί με ένα «συνεκτικό σύγχρονο προοδευτικό πρόγραμμα σοσιαλιστικού προσα-νατολισμού».

Στην τελική ευθεία εισέρχονται οι επίδοξοι μονομάχοι για την προ-εδρία στο ΠΑΣΟΚ. Μέχρι στιγμής έχουν επίσημα δηλώσει την υπο-ψηφιότητά τους ο Χ. Παπουτσής και ο Β. Βενιζέλος. Προσπάθεια με αμφίβολη κατάληξη κάνει και ο Στ. Τζουμάκας, καθώς στα δημο-κρατικά κόμματα τύπου ΠΑΣΟΚ-ΝΔ κ.λπ. δεν μπορεί να βάλει υπο-ψηφιότητα όποιος θέλει, αλλά μό-νο εκείνος που θα συγκεντρώσει επαρκή αριθμό υπογραφών από τα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου. Όσο για τον Μ. Χρυσοχοΐδη, αυ-τός έχει μεν εκδηλώσει την πρό-θεσή του να είναι υποψήφιος, μι-ας και κατά δήλωσή του ίδιου το δικαιούται, αλλά η υποψηφιότητα αυτή μάλλον έχει ναυαγήσει έπει-τα και από τις ανεκδιήγητες ανα-φορές του για το Mνημόνιο που δεν διάβασε αλλά ψήφισε.

Σφήνα σε αυτές τις διεργασίες, σε απόσταση από τους δύο μονο-

μάχους, επιχειρήθηκε να μπει από το πιο ακραίο και αμιγώς νεοφιλε-λεύθερο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, των Γ. Ραγκούση και Α. Διαμαντοπού-λου, που αβαντάρεται από τον Θ. Πάγκαλο, χωρίς όμως να έχει ξε-καθαρίσει τι θα κάνει.

Πάντως, το Πολιτικό Συμβού-λιο του ΠΑΣΟΚ αποφάσισε ομό-φωνα προχθές ο νέος πρόεδρος να εκλεγεί από τα μέλη του κόμματος, με στήσιμο κάλπης στις 18 Μαρτί-ου, με ερωτηματικό το πόσοι θα συμμετέχουν από τη φυλλορρο-ούσα βάση του ΠΑΣΟΚ. Στις 9-10 Μαρτίου θα γίνει Εθνική Συνδιά-σκεψη στο ΣΕΦ.

Παράλληλα αναπτύσσονται κι-

νήσεις και διεργασίες στο χώρο των διαγραμμένων βουλευτών του ΠΑ-ΣΟΚ, που δεν ψήφισαν το δεύτερο Mνημόνιο, με πρωτεργάτες σε αυ-τές τις διεργασίες τον Χ. Καστανί-δη και τη Λ. Κατσέλη, αμφότερους διατελέσαντες σε κρίσιμα υπουργι-κά χαρτοφυλάκια στην κυβέρνηση ΓΑΠ και άρα με ανάλογα τεράστι-ες ευθύνες για τη στήριξη και από τη μεριά τους, του διαρκούς αντερ-γατικού πραξικοπήματος κυβέρνη-σης, ΕΕ και κεφαλαίου.

Όλοι βέβαια, παρά τις υποτιθέ-μενες διαφορές τους και τις αντι-παραθέσεις μεταξύ τους που γίνο-νται για το θεαθήναι, συμφωνούν στο βασικό πλαίσιο που δεν είναι

άλλο από αυτό που επιβάλλει η βαρβαρότητα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, όπως αυτή διαμορ-φώνεται από την κορυφαία και αδιαπραγμάτευτη για το ελληνικό κεφάλαιο επιλογή του. Τη με κά-θε τρόπο και μέσο συμμετοχή του στην ευρωζώνη και την ευρωπαϊκή καπιταλιστική ολοκλήρωση, έστω και με υποβάθμιση της θέσης του. Τη συνέχιση και ένταση της βάρ-βαρης επίθεσης στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα όπως αυτή έχει διαγραφεί από τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους.

Η αντιπαράθεση των «πράσι-νων» υποψηφίων γίνεται μακριά και ενάντια στο σκληρό αγώνα που δίνουν εργαζόμενοι και νεολαία. Οι υποψηφιότητες και οι άλλες πολιτικές κινήσεις απαντούν στην ανάγκη του συστήματος για ανα-συγκρότηση του πολιτικού σκηνι-κού και της σοσιαλδημοκρατίας σε πιο συντηρητική κατεύθυνση.

ΠΑΣΟΚ

ΜΑΚΗΣ ΒΑΣΙΛΑΣ

Μονομαχία στον πράσινο βάλτοΕντός, εκτός και επί τα αυτά οι υποψηφιότητες

KYPIAKH 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012 ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠPIN / 5

Προκλήσεις ΕΛΑΣ κατά του ΣΕΚ

Τ ην Παρασκευή 2 Μαρτίου στη 1 μ.μ. πολυάριθμη μεικτή περιπο-

λία της ΕΛΑΣ και της Δημοτικής Αστυ-νομίας Αθήνας «στάθμευσε» προκλη-τικά στην είσοδο των γραφείων του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος και της εφημερίδας Εργατική Αλλη-λεγγύη, στην οδό Αναξαγόρα 14A. Στην απαίτηση των μελών του ΣΕΚ να απομακρυνθούν, οι ένστολοι όχι μόνο αρνήθηκαν, αλλά άρχισαν να προκα-λούν και να λογομαχούν αποδεικνύο-ντας ότι ήταν εσκεμμένη και κατευθυ-νόμενη η ενέργειά τους λέγοντας ότι «εσείς μας φωτογραφίζετε»!

Το ΣΕΚ καταγγέλλει «τη βάναυ-ση καταπάτηση της ελεύθερης πολι-τικής δράσης με την ανοιχτή αστυνό-μευση των γραφείων του ΣΕΚ, ενός κόμματος της Αριστεράς, συνιστώσα

της ΑΝΤΑΡΣΥΑ». Όπως καταγγέλλει η οργάνωση, «η συστηματική παρε-νόχληση του ΣΕΚ με τη διεύρυνση των αρμοδιοτήτων των μεικτών συ-νεργείων ΕΛΑΣ - Δήμου Αθήνας έχει ενταθεί τις τελευταίες μέρες, αφού είναι γνωστό ότι το ΣΕΚ πρωτοστατεί στην οργάνωση του αντιναζιστικού συλλαλητηρίου στις 17 Μάρτη αλλά και στη καταγγελία συμμορίας αστυ-νομικών που έκλεβαν μετανάστες σε επιχειρήσεις σκούπα». Όπως θυμίζει το ΣΕΚ, «πριν μία εβδομάδα αστυνο-μικοί που συμμετέχουν στις επιχειρή-σεις σκούπα στην Πλατεία Βικτωρίας απείλησαν να εκτελέσουν τους μάρ-τυρες». Eπίσης, «πριν δύο μέρες, έξω από τα γραφεία προχώρησαν σε συλ-λήψεις δύο μελών του ΣΕΚ διότι φω-τογράφιζαν σύλληψη μετανάστη».

Η CIA τα ξέρει όλα και συμφέρει

Ενα χρόνιο τουλάχιστον πριν την επίσημη προσφυγή της χώ-

ρας στο ΔΝΤ, οι μυστικές υπηρεσί-ες των ΗΠΑ γνώριζαν ότι η Ελλάδα αναμένεται να προσφύγει στο συ-γκεκριμένο οργανισμό ζητώντας οι-κονομική βοήθεια. Αυτό προκύπτει από δημοσίευμα της εφημερίδας Τα Νέα, στο πλαίσιο της συνεργασίας τους με τον οργανισμό Wikileaks. Αυτό γίνεται γνωστό από την απο-κάλυψη εγγράφων του ενημερωτι-κού δικτύου Στράτφορ. Τα έγγρα-φα έχουν συντάκτες δύο μυστικούς πληροφοριοδότες του πρακτορείου με κωδικούς GR001 και GR101.

Όπως επιβεβαιώθηκε από τις αποκαλύψεις του Wikileaks, μεγά-λος αριθμός των πηγών - πληροφο-ριοδοτών του Στράτφορ αποτελείται από ενεργούς πράκτορες της CIA ή άλλων μυστικών υπηρεσιών. Τα έγ-γραφα μιλούν για πιθανότατη ολο-κληρωτική οικονομική κατάρρευση χώρας της ευρωζώνης και συγκε-κριμένα για το εάν και πότε αυτή η χώρα με τον κωδικό gr, θα κάνει αίτηση για δάνειο από το ΔΝΤ εφι-στώντας την προσοχή σε οποιαδή-ποτε ανησυχητικά σημάδια από τη δημοπράτηση ομολόγων. Την ημε-ρομηνία αποστολής της συγκεκρι-μένης ηλεκτρονικής αλληλογραφίας δεν ήταν καν γνωστό ότι το έλλειμ-μα θα διαμορφωθεί, κατόπιν «μαγει-ρικής», πάνω από το 10%...

Πολλά ερωτήματα μένουν ανοι-χτά μετά τον εντοπισμό βόμβας σε συρμό του μετρό στο Αιγάλεω το περασμένο Σάββατο. Σύμφωνα με το σενάριο στης Αστυνομίας, ένας νεαρός άφησε μια χάρτινη σακούλα με εκρηκτικό μηχανισμό πριν βγει από το βαγόνι, με σκοπό αυτή να αναφλεχθεί κατά τη διάρκεια από-συρσης του συρμού. Αστοχία στις προσμίξεις του εκρηκτικού υγρού συντέλεσε στο να μην εκραγεί και τελικώς εντοπίστηκε από οδηγό του μετρό κατά το συνήθη έλεγχο των συρμών. Ακολούθησε λακωνικό τη-λεφώνημα στο Μέγκα όπου άγνω-στος δήλωσε: «Παίρνουμε από την οργάνωση “Αντάρτικο Πόλεων”. Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τη βόμβα στο συρμό του μετρό. Θα γί-νουν και άλλες τέτοιες ενέργειες

σύντομα». Το σκηνικό της

παραλίγο πρωτο-φανούς τρομοκρα-τικής ενέργειας εί-ναι βέβαια ασυνήθι-στο και μάλλον ερα-σιτεχνικό. Πρώτον, διότι δεν συνηθίζο-νται ενέργειες τέτοιου είδους σε μέρη που παρακολουθούνται στε-νά από κάμερες και δεύτερον, διό-τι ο τρόπος ανάληψης ευθύνης χω-ρίς προκήρυξη, ακόμη και το όνο-μα της «οργάνωσης», αφήνουν εύ-λογες απορίες.

Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για ένα πολύ σοβαρό περιστατι-κό από την άποψη του αντίκτυπου είχε και που θα μπορούσε να έχει αν η ενέργεια ολοκληρωνόταν. Σί-

γουρα δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι μια τέτοια πρά-ξη επιχειρείται σε μια από τις πιο κρίσιμες φά-σεις της πολιτι-κής και κοινωνι-

κής συγκυρίας. Ένα «τυφλό» χτύ-πημα στο μετρό θα ήταν μια πρώ-της τάξης ευκαιρία για την κυβέρ-νηση να φιμώσει με όπλο το νόμο και την καταστολή κάθε αντιπολι-τευόμενη φωνή και φυσικά το ερ-γατικό κίνημα, ακριβώς όπως συνέ-βη και με τον εμπρησμό της Μαρ-φίν στις 5 Μαΐου 2010.

Ο αποπροσανατολισμός που θα προκαλούσε μια έκρηξη και μά-λιστα σε χώρο του μετρό, θα ήταν

αρκετός για να δώσει πολιτικό χρό-νο στη συγκυβέρνηση αλλά και την πρωτοβουλία κινήσεων στις δυνά-μεις καταστολής να επιβάλουν τους όρους τους.

Το έδαφος της «τρομοκρατί-ας» και των ομάδων ατομικής βίας όπου δρουν παρασκηνιακά εντε-λώς αδιαφανείς μηχανισμοί, είναι το πιο εύφορο για να καλλιεργού-νται προβοκάτσιες κάθε είδους, όπως αυτή του Σαββάτου.

Άλλωστε, και η «ευκαιρία» αυτή δεν πήγε χαμένη για την Ελληνική Αστυνομία, που συνεχίζει με αφορ-μή το περιστατικό την τακτική δη-μοσίευσης φωτογραφιών στην ιστο-σελίδα της ζητώντας από τους πο-λίτες να παράσχουν πληροφορίες που γνωρίζουν με «εχεμύθεια» σε ειδικές τηλεφωνικές γραμμές.

Βόμβα διασποράς φόβουn ΜΕΤΡΟ

n ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Εργατικά δικαιώματα και ανεξαρτησία σε «κλειστό λογαριασμό»

γκτη χρεοκοπία των εργαζομένων και της κοινωνίας που θα απολέσει κάθε δικαίωμα, ακόμη και στο μισθό ή τη σύνταξη, προκει-μένου να πληρωθούν οι Γερμανοί, οι Γάλ-λοι και οι Έλληνες τραπεζίτες. Τουλάχιστον 50 δισ., τη μερίδα του λέοντος δηλαδή, θα εισπράξουν μόνο οι τελευταίοι από το δά-νειο των 130 δισ. ευρώ.

Ο ουσιώδης ωστόσο όρος για την πρό-σκαιρη νηνεμία στο «ελληνικό μέτωπο» προ-ήλθε λόγω της ψήφισης των τριών εφαρμο-στικών νόμων την εβδομάδα που πέρασε. Η συντριβή των εργατικών δικαιωμάτων, όπως επιβλήθηκε με τη μείωση μισθών και ημερομισθίων κατά 22% (που οδήγησε το μισθό του νεοεισερχόμενου στα 586 ευρώ) και κατά 32% για τους νέους κάτω των 25 ετών (511 ευρώ μισθός) δείχνει με τον πιο καθαρό τρόπο σε βάρος ποιας κοινωνικής τάξης προωθήθηκε η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους και η ονομαστική μείω-σή του. Τα επιπλέον μέτρα δε που προα-νήγγειλε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος για τον Ιούνιο θα αποτελέσουν νέο πλήγμα στα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας, δείχνοντας ότι πρόκειται για έναν εφιάλτη χωρίς τέλος.

Παραπέρα ωστόσο, η κατάφωρη αμφι-σβήτηση και η απώλεια της εθνικής ανε-ξαρτησίας, όπως προωθείται με πιο βίαιο τρόπο με το διορισμό μόνιμου επιτρόπου στην Ελλάδα, την αποστολή 160 εφοριακών από τη Γερμανία και τις συνεχείς παρεμ-βάσεις ευρωπαίων αξιωματούχων στα εσω-τερικά μας (όπως για παράδειγμα με την απειλή του Γιουνκέρ ότι θα κοπεί η παροχή ρευστού αν στις εκλογές πάρουν πλειοψη-φία τα αντι-μνημοινιακά κόμματα) έρχεται να θωρακίσει με μόνιμο τρόπο τα συμφέ-ροντα των ξένων πιστωτών και τη σύνθλιψη των εργατικών δικαιωμάτων προς όφελος φυσικά της ελληνικής αστικής τάξης.

2012) να είχαν δοθεί στα κράτη, υπό τους ίδιους ακριβώς όρους –επιτόκιο δηλαδή 1%– η κρίση δημόσιου χρέους θα είχε τερ-ματιστεί οριστικά. Κατά τ’ άλλα όμως η κρί-ση, ως αποτέλεσμα των μέτρων λιτότητας πλέον, συνεχίζει να διαβρώνει τα θεμέλια της ευρωζώνης, με την Ιρλανδία να προε-τοιμάζεται να ζητήσει δεύτερο δάνειο «διά-σωσης», την Ισπανία να δηλώνει αδυναμία

να προχωρήσει σε περικοπές της τάξης του 4% όπως είχε δεσμευτεί, την Πορτογαλία να βλέπει τα επιτό-κια δανεισμού να τραβούν την ανη-φόρα, την Ολλανδία να εισέρχεται κι αυτή στο «νέο γενναίο κόσμο» των βάρβαρων περικοπών κ.λπ.

Στην δε Ελλάδα, το επίκεντρο των αλλεπάλληλων σεισμικών δο-νήσεων, ο πρόσκαιρος εφησυχα-σμός πηγάζει από την ασφάλεια που προσφέρει πλέον στους δανει-στές ο κλειστός λογαριασμός που αποδεικνύεται «κίνηση ματ». Αποτε-λώντας αυστηρό όρο για τη χορή-γηση του νέου δανείου, η δυνατό-τητα των πιστωτών να εξυπηρετού-νται κατ’ απόλυτη προτεραιότητα ακόμη και ως προς τους μισθούς,

τις συντάξεις ή τις κοινωνικές δαπάνες, θα έχει το εξής αποτέλεσμα: Κάθε ευρώ που θα εισέρχεται στα δημόσια ταμεία είτε από τα δάνεια του μηχανισμού ή από τα φορο-λογικά έσοδα θα πηγαίνει για την αποπλη-ρωμή τοκοχρεολυσίων και άλλων δανεια-κών υποχρεώσεων. Ενενήντα μέρες πριν την ημερομηνία πληρωμής θα πρέπει να «γεμίζει» ο λογαριασμός. Τότε και μόνο τό-τε, αφού δηλαδή έχουν πληρωθεί οι πιστω-τές, θα δίνονται χρήματα για πληρωμή δα-σκάλων και γιατρών. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο υπαρκτός κίνδυνος μιας κλασικής χρεο-κοπίας, με την κυβέρνηση ακόμη και μιας μαριονέτας όπως ο Παπαδήμος, να σηκώ-νει τα χέρια ψηλά αδυνατώντας να πληρώ-σει τους πιστωτές, απομακρύνεται. Υποκα-θίσταται όμως από μια συνεχή και ανεξέλε-

Τ έλος καλό, όλα καλά! Αυτό εί-ναι το συμπέρασμα της μα-φίας του ευρώ από την περι-πέτεια του δεύτερου δανείου των 130 δισ. ευρώ μετά την

σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης που έληξε το βράδυ της Παρασκευής. Οι δηλώσεις του δοτού πρωθυπουργού «η Ελ-λάδα αλλάζει» και «γυρίζω στην Αθήνα πε-ρισσότερο αισιόδοξος» από κοινού με τις κενολογίες περί ανάπτυξης που συζητή-θηκαν στις Βρυξέλλες, έδωσαν την αφορ-μή ώστε η φιλο-μνημονιακή δημοσιογραφία να επιχειρήσει τη δική της ρελάνς. Μάθα-με έτσι ότι, επιτέλους, αναγνωρίζονται οι θυσίες του ελληνικού λαού, η κυβέρνηση ανακτά μέρος της χαμένης της αξιοπιστίας, ότι τίθενται οι βάσεις για την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας κ.ά. Η πραγμα-τικότητα, που συνηγορεί στην παραπάνω φιλολογία, είναι ότι τους τελευταίους τρεις μήνες κάτι έχει αλλάξει στο μέτωπο της ευ-

ρωπαϊκής οικονομίας, με αποτέλεσμα η ει-κόνα κρίσης που δέσποζε επί δύο σχεδόν χρόνια στην ευρωζώνη, απειλώντας τη συ-νοχή της κάθε ώρα και στιγμή, να φαντάζει πολύ μακρινό παρελθόν.

Δεν πρόκειται ωστόσο για τίποτε πα-ραπάνω από μια μικρή ανάπαυλα. Ο βασι-κός παράγοντας που συνέβαλε σε αυτή την πραγματικότητα είναι οι πακτωλοί χρήμα-τος που δόθηκαν από την Ευρωπαϊκή Κε-ντρική Τράπεζα στις εμπορικές τράπεζες, υπό την μορφή χαμηλότοκου τριετούς δα-νεισμού. Ακόμη και μέρος αυτών των πο-σών (489 δισ. ευρώ στις 21 Δεκέμβρη 2011 και 529,5 δισ. ευρώ στις 29 Φεβρουαρίου

6 / ΠPIN E IKONOKΛAΣTEΣ KYPIAKH 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012

ΘEMAΧρονικό μιας λεηλασίας α λα ελληνικά

n ΔΙΕΘΝΗΣ ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ

Μόνιμος και σε διαχρονική βάση ο βραχνάς της ιμπεριαλιστικής κηδεμόνευσης του ελληνικού κράτους και διαρκής η λεηλασία του ελληνικού λαού. Αυτή η διαπίστωση διαπερνάει το βιβλίο του Νίκου Μπελογιάννη Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα (εκδ. Άγρα) σε ό,τι αφορά το πρόβλημα του δημοσίου χρέους της Ελλάδας και ιδιαίτερα του εξωτερικού. Όποιος το μελετήσει θα νομίζει ότι γράφτηκε για το σήμερα. Κι όμως, γράφτηκε πριν από την κατοχή του ’40. Με τον πλέον επιστημονικό τρόπο περιγράφεται η πορεία της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας μέχρι την κατοχή, η οποία συνεχίζεται έως σήμερα. Όπως γράφει στη σελ. 193, «οι πατέρες του έθνους ψήφισαν το νόμο που ζήταγαν οι τοκογλύφοι ομολογιούχοι περί Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου το 1893. Για να πάρουν οι τοκογλύφοι τα λεφτά τους, τούς παραχωρήσαμε όλα τα κρατικά μονοπώλια και να απομείνουν οι ψηφίσεις νέων φορολογικών νομοσχεδίων καταπίεσης του λαού. Πραγματικά, τούτος ο έλεγχος του ΔΟΕ, ήταν ο βαρύτερος και ξεφτιλιστικότερος από κάθε άλλον έλεγχο που επιβλήθηκε σ’ οποιαδήποτε άλλη χώρα. Στην ουσία δεν ήταν μονάχα οικονομικός, αλλά και πολιτικός»… Το σπουδαιότερο εύρημα όμως της μελέτης του Μπελογιάννη είναι ότι μέχρι το 1932 η Ελλάδα δανείστηκε 2 δισ. χρυσά φράγκα και πληρώθηκαν γι’ αυτά σε τοκοχρεολύσια 2,2 δισ. χρυσά φράγκα. Ενώ το κράτος συνέχισε ακόμη να χρωστά 2 δισ. φράγκα. Μαζί με τους απλήρωτους τόκους δηλαδή, το ελληνικό κράτος χρωστούσε περισσότερα από όσα δανείστηκε! (Οποιαδήποτε σχέση φυσικά με τη σημερινή κατάσταση κατά την οποία τα ποσά που έχουμε δώσει για την αποπληρωμή του χρέους την τελευταία 20ετία είναι διπλάσια απ’ ό,τι οφείλουμε σήμερα, είναι εντελώς τυχαία). Αφαιρώντας τα υπόλοιπα ποσά που πληρώθηκαν από τον κρατικό προϋπολογισμό μέχρι το 1932, τότε εύκολα διαπιστώνεται ότι τα ποσά που πήγαιναν στα εργατολαϊκά εισοδήματα ήταν πενιχρά. Μέχρι και σήμερα, αυτά είναι τα τραγικά θύματα του ξένου τοκογλυφικού κεφαλαίου που αφαίμαζε τη χώρα. Χρήσιμα στοιχεία για τον εξωτερικό δανεισμό της Ελλάδας από την εποχή ακόμη της Επανάστασης (1824-25) έως και σήμερα παρουσιάζονται επίσης με γλαφυρό και αναλυτικό τρόπο στο βιβλίο του Τάσου Μηνά Ηλιαδάκη, με τίτλο Ο εξωτερικός δανεισμός στη γένεση και εξέλιξη του νέου ελληνικού κράτους 1824-2009 (εκδ. Μπατσιούλας). Με τρόπο άκρως αποκαλυπτικό περιγράφεται το χρονικό των ελληνικών δανειακών συμβάσεων και το κόστος τους για τον ελληνικό λαό και τη χώρα. Από τα δάνεια της ανεξαρτησίας, ο Ηλιαδάκης περνά στο δάνειο του Όθωνα, τον τρικουπικό δανεισμό, την πτώχευση του 1893 και το Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο του 1898, την εμπόλεμη περίοδο των εκτάκτων δαπανών, στην Ελλάδα κατά τη μικρασιατική καταστροφή, τη μεταπολεμική ανόρθωση και τη δικτατορία των συνταγματαρχών, φτάνοντας ως τη Μεταπολίτευση. Το συμπέρασμα του συγγραφέα είναι πως από το 1949 και μετά, ακόμη κι έπειτα από το 1981 που η Ελλάδα μπήκε στην ΕΟΚ, το παραγωγικό τοπίο της Ελλάδας παραμένει αμετάβλητο.Οι δύο παραπάνω μελέτες (από τις οποίες αντλήσαμε τα κυριότερα στοιχεία για το δημόσιο χρέος με έμφαση στο εξωτερικό) συνιστούν υποδειγματικές δουλειές από κάθε άποψη: Tη ριζοσπαστικότητα των προσεγγίσεων, το βάθος της ανάλυσης και όχι μόνο .

Με την έναρξη της επανάστασης του 1821, πριν ακόμα δηλαδή τη σύσταση του ελληνικού κρά-τους, ξεκίνησε η παρέμβαση του ξένου κεφαλαίου στην Ελλάδα.

Το ελληνικό κράτος συστάθηκε το 1832. Έως τότε ήταν επιτακτική η ανάγκη να βρε-θούν έσοδα προκειμένου να υποστηριχθεί ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας. Τότε ξε-κίνησε η ιστορία της λήψης δανείων από το εξωτερικό για την Ελλάδα. Τα πρώτα δά-νεια της ανεξαρτησίας ήταν ύψους 2,8 εκ. λιρών. Από αυτά, αποδόθηκαν στην Ελλά-δα 1,6 εκ. λίρες. Τα υπόλοιπα 1,2 εκ. κατα-κρατήθηκαν από τις δανειοδότριες αγγλικές τράπεζες. Η Ελλάδα έπρε-πε να πληρώνει τόκους και χρεολύ-σια για κεφάλαιο που δεν της χο-ρηγήθηκε ποτέ! Το 1827, η Ελλάδα κήρυξε την πρώτη της πτώχευση. Ο κρατικός προϋπολογισμός το 1830 εμφάνιζε έλλειμμα 40%, το οποίο προερχόταν αποκλειστικά από τον εξωτερικό δανεισμό. Το 1832 το εξωτερικό δημόσιο χρέος ήταν το 64% επί του συνολι-κού δημόσιου χρέους. Την εποχή εκείνη οι Τάιμς του Λονδίνου είχαν γράψει ότι «η Ελ-λάδα θα κέρδιζε τον αγώνα της χωρίς τη βο-ήθεια της Αγγλίας και του αγγλικού χρημα-τιστηρίου». Τα εξωτερικά δάνεια της «ανε-ξαρτησίας» αποσβέστηκαν το 1921! Πρώτα το κράτος εξόφλησε τους ομολογιούχους το 1889, έχοντας δανεισθεί 15 εκ. φράγκα.

Το 1833 ακολούθησε το περίφημο δά-νειο του Όθωνα που υποθήκευσε μια για πάντα την πολιτική και οικονομική ζωή του ελληνικού κράτους. Το δάνειο εκδόθηκε στους Ρότσιλδ, τους μεγαλύτερους τοκογλύ-

φους της εποχής, με πραγματική τιμή 94%. Οι δυσβάστακτοι όροι και οι εγγυήσεις πα-ρείχαν ασφάλεια και γι’ αυτό είχαν μεγάλη ζήτηση. Το ονομαστικό ποσό του δανείου ήταν 64 εκ. δρχ. Το ελληνικό Δημόσιο μό-λις που πήρε 9 εκ., τα οποία σπαταλήθηκαν για τα έξοδα της αντιβασιλείας και το στρα-τό, που τα 2/3 του ήταν Βαυαροί. Από αυ-τό το ποσό, 33 εκ. πήγαν για προκαταβολι-κούς τόκους και χρεολύσια. Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία κράτησαν 2,5 εκ. φράγκα, ενώ 12,5 εκ. υποτίθεται ότι θα τα έπαιρναν οι Τούρκοι. Κατέληξαν όμως στους Ρώσους ως πολεμική αποζημίωση. Αξίζει να σημει-

ωθεί ότι την περίοδο 1833-43, τα συνολικά έσοδα του κράτους ανέβηκαν στα 132 εκ., τα οποία πήγαιναν στη διεθνή κηδεμονία. Από το 1859 και μετά, η Ελλάδα όφειλε να πληρώνει 900.000 φράγκα το χρόνο, με μέ-γιστο χρόνο απόσβεσης το 1974! Το 1871 η Ελλάδα χρώσταγε 100 εκ. δρχ. Ο ονομα-στικός εξωτερικός δανεισμός της περιόδου 1879-1893 ήταν 640 εκ. φράγκα, με πραγμα-τικό 464 εκ. φράγκα. Η Ελλάδα πήρε 350,7 εκ. φράγκα και τα υπόλοιπα πήγαν για την αποπληρωμή προηγούμενων δανείων.

Κατά την τρικουπική περίοδο (1882-1893) το ελληνικό κράτος χρεώθηκε 450 εκ. φράγκα. Ήδη ήταν η περίοδος που θε-

μελιωνόταν ο ιμπεριαλισμός παγκοσμίως. Εξέλιξη που διευκόλυνε την παροχή ρευ-στού και δανείων σε μία χώρα της περιφέ-ρειας. Αρκεί να τα συνόδευαν γερές εγγυή-σεις και ληστρικοί όροι. Οι ξενόδουλες ελ-ληνικές κυβερνήσεις ήταν πάντα πρόθυμες να τους αποδεχτούν. (Και πάλι οποιαδή-ποτε ομοιότητα με το σήμερα είναι καθα-ρά συμπτωματική). Το 1889 υπογράφτηκε δάνειο ονομαστικής αξίας 30 εκ. φράγκων με 20,4 εκ. πραγματικό κεφάλαιο και δά-νειο 125 εκ. με πραγματικά 91 εκ. Τούτα τα δάνεια συγχωνεύτηκαν, κατεβάζοντας την ονομαστική αξία στο 68%. Ο Διεθνής Οι-

κονομικός Έλεγχος (ΔΟΕ) το έκανε χρεολυτικό! Και το γδύσιμο σε βά-ρος του ελληνικού λαού δεν σταμά-τησε εκεί.

Ο Τρικούπης πήρε το γνωστό στην ιστορία «δάνειο των σιδηρο-δρόμων» από το Λονδίνο το 1890. Πήρε 60 εκ. ονομαστικά και πραγ-ματικά 52,9 εκ., με υποθήκη στους

ξένους τη σιδηροδρομική γραμμή Πειραιά-Λάρισα. Τα 38 εκ. πήγαν σε προηγούμενους ξένους πιστωτές και το έργο πάγωσε. Το 1892 το έλλειμμα ξεπέρναγε τα 30 εκ. Στο εσωτερικό οι μεγαλοαστοί και οι τραπεζί-τες μετέτρεπαν τα κεφάλαιά τους σε χρυσό, πουλώντας τον πανάκριβα στο κράτος που τον είχε ανάγκη. Το 1893 ο Τρικούπης κή-ρυξε την πτώχευση με την ιστορική πλέον ρήση «δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Είχε ήδη προηγηθεί η χρεοκοπία του κυρίαρχου πο-λιτικού συστήματος. Η περίοδος 1902-1909 ήταν υποθηκευμένη στην εξυπηρέτηση των εξωτερικών δανείων της τρικουπικής πε-ριόδου. Το διάστημα 1915-23 οι ελληνικές

4 Στη σύγχρονη ιστορία η περίοδος της μητσοτακικής διακυβέρνησης συμπίπτει με την περίοδο της μεγαλύτερης αύξησης

του δημόσιου χρέους

Η ΠΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ

ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

n ΠΕΤΡΟΣ ΚΟΣΜΑΣ

Από τη σύστασή του ακόμη, το ελληνικό κράτος κατέβαλλε ένα βαρύ «φόρο αίματος» στους διεθνείς πιστωτές,

που μέσω των δανείων παρενέβαιναν διαρκώς στην ελληνική πολιτική ζωή και περισσότερο στην οικονομία,

καταδικάζοντας τους εργαζόμενους στη φτώχεια και την κοινωνία στο μαρασμό και την ταπείνωση.

Συγκλονιστικές οι περιγραφές του Νίκου Μπελογιάννη και του Τάσου Μηνά Ηλιαδάκη.

KYPIAKH 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012 E IKONOKΛAΣTEΣ ΠPIN / 7

ΛΗΣΤΡΙΚΕΣ ΔΙΑΘΕΣΕΙΣ

Ζητιανιά επιβάλλουν οι πιστωτές n ΠΕΝΤΕ ΧΡΕΟΚΟΠΙΕΣ

Τα κυριότερα γεγονότα της πολιτικής και οικονο-μικής ζωής της Ελλάδας τα τελευταία 190 χρόνια σημαδεύτηκαν από την εισροή ξένου κεφαλαίου και συγκεκριμένα αυτού που ήρθε υπό τη μορφή εξωτερικού δανεισμού. Οι ληστρικές διαθέσεις των ξένων τοκογλύφων που συμμάχησαν με την αρπακτική όρεξη των ντόπιων αστοκοτζαμπάση-δων τότε και λαμογιών - τραπεζιτών σήμερα συν-θέτουν την εικόνα της ελληνικής οικονομίας καθ’ όλη τη διάρκεια ζωής του ελληνικού κράτους.

Όπως τόνισε ο Μπελογιάννης, «για να ανιστο-ρήσει κανείς την ιστορία του ελληνικού κράτους, θα χρειαστεί να ζητήσει στους ξένους τοκογλύ-φους και στα κράτη που τους προστάτευαν τις αιτίες για τις μεγαλύτερες συμφορές του ελλη-νικού λαού. Και όποιος θελήσει να γράψει για το ξένο κεφάλαιο και ιδιαίτερα για τα εξωτερικά δά-νεια, δεν μπορεί να μη δέσει με πολλά από τα κυριότερα πολιτικά γεγονότα που ξετυλίχθηκαν στην Ελλάδα». Αυτά τα έγραφε ο κομμουνιστής Ν. Μπελογιάννης 70 χρόνια πριν. Τη δημοσιονο-μική πολιτική όλων σχεδόν των ελληνικών κυβερ-νήσεων έως και σήμερα τη συνθέτουν ληστρικά δάνεια, χρεοκοπίες, φοροεπιδρομές, αναγκαστι-κές κυκλοφορίες χρήματος, πληθωρισμοί και όλα αυτά πάντα στις πλάτες του λαού. Όπως συνέ-βη σε όλα τα αδύναμα κράτη του κόσμου, έτσι και στην Ελλάδα επικράτησε η πολιτική της ζητια-νιάς. Ποτέ τους δεν θέλησαν ένα αδύναμο κρά-τος στην παγκόσμια σκακιέρα να σηκώσει κεφά-λι, καθότι έτσι θα κοβόταν η πολιτική και οικονο-μική εξάρτηση.

Όπως γράφει ο Κυριάκος Σιμόπουλος, «σ’ αυ-τή τη χώρα άλλοι θα αποφασίζουν για τις ελευθε-ρίες και το βιοτικό επίπεδο του λαού. Η ξενοκρα-τία προκάλεσε τερατογονίες στην Ελλάδα: Tο με-ταπολεμικό μεταπρατικό κράτος, τη μετανάστευ-ση, τον παρασιτικό καπιταλισμό, τα πελατειακά κόμματα, την παχύδερμη γραφειοκρατία, τη δια-φθορά, τις συντεχνίες, την υπερχρέωση. Και στο βάθος μόνιμα το φάσμα της εθνικής χρεοκοπίας. Χωρίς τη θαρραλέα αναγνώριση των ιστορικών αιτών που προκάλεσαν την παρακμή του ελληνι-κού κράτους, χωρίς το συσχετισμό της ξενοκρατί-ας με τον πολιτικό εκφαυλισμό είναι μάταιη κάθε προσπάθεια για εξυγίανση και ανόρθωση».

Πάντα με την παρότρυνση των ξενόδουλων κυβερνήσεων και των ξένων και ντόπιων τοκο-γλύφων, τα όποια δημόσια έσοδα, που ήταν προ-ϊόν του μόχθου της εργαζόμενης πλειοψηφίας, γίνονταν λεία των ντόπιων και ξένων ομολογιού-χων. Φυσικά, όταν ο λαϊκός παράγοντας ισχυρο-ποιούνταν έμπαινε κάποιο φρένο στις βλέψεις τους. Όπως συνέβη αρκετές φορές στη σύγχρο-νη πολιτική ιστορία του τόπου –όπως συμβαίνει και σήμερα– σε περιόδους κρίσεων ακολουθού-σε η πολιτική της δήθεν «σταθεροποίησης» με τις οικουμενικές κυβερνήσεις. Όπου οι δυνάμεις του ντόπιου κεφαλαίου συνασπίζονταν με αυτές του ξένου, προκειμένου «ειρηνικά» και «ενωμένα» να ξεζουμίσουν ό,τι απέμεινε πριν οδηγηθεί η χώ-ρα σε άτακτη χρεοκοπία. Για την παγίωση της ξέ-νης κυριαρχίας και των οικονομικών δεσμεύσεων πραγματοποιήθηκαν μέχρι και νοθευμένα δημο-ψηφίσματα για να έχουν την εξουσία ξενόδουλα αυταρχικά καθεστώτα. Και όταν η αστάθεια πα-ρέμενε στο πολιτικό σκηνικό της και επικράτησε το χάος, ακολούθησαν στρατιωτικές δικτατορίες για την «αποκατάσταση της τάξης». Και όπως συ-νέβη σε άλλα αναπτυσσόμενα κράτη, προκάλε-σαν τεράστια εξωτερικά χρέη. Στη συνέχεια με την αποκατάσταση της «δημοκρατίας», οι τράπε-ζες της Δύσης εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση, δίνοντας τοκογλυφικά δάνεια για να αποπληρω-θούν οι συσσωρευμένες οφειλές.

Στην Ελλάδα, η πρώτη χρεοκοπία έγινε το 1827, η δεύτερη το 1843, η τρίτη το 1893, η τέταρ-τη το 1932 και η πέμπτη έχει ξεκινήσει. Από όλες αυτές, ο ελληνικός λαός δεν επωφελήθηκε σε κα-μία, όπως έγινε αλλού. Αντίθετα αυτός κλήθηκε να πληρώσει το κόστος. Αποτελεί ιστορική υπο-χρέωση του εργατικού κινήματος να θέσει επι-τέλους τους όρους της επικείμενης χρεοκοπίας, παλεύοντας για παύση πληρωμών και τη διαγρα-φή όλου ή του μεγαλύτερου μέρους του δημόσι-ου χρέους. Η εργαζόμενη πλειοψηφία να θέσει αυτή τους όρους και να ιδιοποιηθεί τα επιτεύγμα-τα της επιστήμης και τον πλούτο της χώρας προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας και των άλ-λων λαϊκών στρωμάτων.

Έπνιξαν την επανάσταση στα δανεικά!n ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ «ΕΠΙ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΩΝ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ»

Οενθουσιασμός που έσπει-ρε η έναρξη της επανά-στασης του 1821 έκανε το λαό να προσφέρει ό,τι μπορούσε από το υστέ-

ρημά του. Από την άλλη μεριά, οι Κου-ντουριώτηδες και Σία, οι αστοκοτσαμπά-σηδες και οι Φαναριώτες όπως αναφέρει ο Μπελογιάννης στο βιβλίο του Το ξέ-νο κεφάλαιο στην Ελλάδα, έπεσαν με τα μούτρα για να αρπάξουν τη γη που άφη-σαν οι Τούρκοι. Και σαν μην έφτανε αυ-τό, δεν πλήρωναν ούτε τους φόρους τους, αρπάζανε και όσα πρόσφερε ο λαός. Τα έσοδα ήταν πενιχρά για να ικανοποιη-θούν οι ανάγκες της ελληνικής επανά-στασης.

Το 1822 συστάθηκε μία ανεξάρτητη «επί των εθνικών λογαριασμών επιτρο-πή». Αντιμετωπίζοντας τα εμπόδια στο έργο της από τους αστοκοτζαμπάσηδες, η επιτροπή πραγματοποίησε το δικό της λογιστικό έλεγχο στους εθνικούς λογα-ριασμούς. Η έκθεση ανέφερε ότι οι τότε διαχειριστές του δημοσίου ταμείου «φού-σκωσαν» τα έξοδα σε 38,6 εκ. γρόσια το

χρόνο και τα έσοδα τα συρρίκνωσαν σε 12,8 εκ. Από τα 17.250 ομόλογα που τύ-πωσαν αξίας 5 εκ. γροσιών, κυκλοφόρη-σαν 3.688 αξίας 1.471.000 γροσιών. Στα ταμεία βρέθηκαν μόνο 408, αξίας 42.100 γροσιών. Είχαν υπεξαιρεθεί 13.154 ομό-λογα, αξίας 3.486.900 γροσιών από τους αστοκοτζαμπάσηδες. Τα έσοδα για τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα από τη Φι-λική Εταιρεία και το εξωτερικό που εί-χαν μαζευτεί, είχαν μπει στα ταμεία με-ρικές εκατοντάδες χιλιάδες γρόσια και λείπανε κάποια εκατομμύρια. Η έκθε-ση της επιτροπής κατατέθηκε στην Τρί-τη Εθνική Συνέλευση αναγκάζοντας τον Κολοκοτρώνη να δηλώσει ότι «κάποιοι ελπίζουν να κληρονομήσουν τους Τούρ-κους και να μείνουν μόνοι τους στον τό-πο αυτόν». Έτσι έφτιαξε έναν ονομα-στικό κατάλογο με τις οφειλές του καθε-νός τους, εξασφαλίζοντας μερικές χιλιά-δες γρόσια. Φυσικά τα έσοδα ήταν πενι-χρά και οι κοτζαμπάσηδες πρότειναν δά-νειο για να υπεξαιρέσουν και άλλα χρή-ματα, αφού πρώτα απομόνωσαν τους Φι-λικούς.

Όπως αναφέρεται στο βιβλίο του Τά-σου Ηλιαδάκη με τον τίτλο Ο εξωτερικός δανεισμός, το 1823 το Λονδίνο πρόσφε-ρε άγρια τοκογλυφικά δάνεια στα νεο-σύστατα κράτη της Λατινικής Αμερικής. Οι λεγόμενοι αγγλόφρονες συγκρότησαν πραξικοπηματικά μια τριμελή επιτροπή δανείου στην Ελλάδα, η οποία διαπραγ-ματεύθηκε με το Λονδίνο το δάνειο. Το επιχείρημά τους ήταν ότι η πόλωση με την Αγγλία θα οδηγούσε σε επιτυχία την ελληνική επανάσταση.

Όπως συμβαίνει και σήμερα, στη συμ-φωνία του δανείου προβλεπόταν και η αγορά πέντε πολεμικών πλοίων. Το ένα από τα δύο μεγάλα κάηκε στον Τάμεση και το άλλο βγήκε από τον ποταμό γιατί πήγε να βουλιάξει. Όταν αυτό επισκευ-άστηκε το 1828, ήρθε στην Ελλάδα άλλα τέθηκε σε αχρηστία. Τα δύο μικρά έμει-ναν στο Λονδίνο καθότι ήταν άχρηστα, ενώ το τρίτο μπήκε στη μάχη αφού πρώ-τα άλλαξαν τη μηχανή του. Ό,τι απέμει-νε από το πρώτο δανεισμό της Ελλάδας έτυχε «ατασθαλούς» διαχείρισης και δεν εξυπηρέτησε ποτέ το σκοπό του.

κυβερνήσεις δανείστηκαν από την εγχώρια αγορά 220 εκ. δρχ.

Μετά το 1924 και τη μικρασιατική κα-ταστροφή παρατηρήθηκε μία ραγδαία εισ-ροή ξένων κεφαλαίων στην Ελλάδα λόγω της καταστροφής που συντελέστηκε στη Μικρά Ασία κι επίσης λόγω της εισροής φθηνής εργατικής δύναμης των προσφύ-γων που επιτάχυνε τη διαδικασία συσσώ-ρευσης του ελληνικού κεφαλαίου. Τα ξέ-να κεφάλαια ανέρχονταν στα 2,2 δισ. χρυ-σά φράγκα, με ετήσια χρεολύσια 137,5 δισ. Το λεγόμενο προσφυγικό δάνειο ήταν 12,3 εκ. λίρες ονομαστικής αξίας και η Ελλά-δα πήρε το 88%. Για δά-νειο που προορίζονταν σε πρόσφυγες ο τόκος ήταν 9%! Οι προσφυγοκάπη-λοι που ανέλαβαν τα έρ-γα «αποκατάστασης» ορ-γίασαν στις πλάτες των δυστυχισμένων προσφύ-γων. Στις αρχές του 1930, η εξυπηρέτηση του δημο-σίου χρέους απορροφούσε το 36,3% των τακτικών εξό-δων. Το έλλειμμα έκλεισε στο 1 δισ. Από δημόσια έσο-δα ύψους 8,2 εκ. οι ομολογι-ούχοι έπρεπε να πάρουν 4,4. (Για να υπάρχει ένα μέτρο σύγκρισης, σήμερα με φορο-λογικά έσοδα περίπου 50 δισ. ευρώ το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους, χωρίς τη συμφω- νία ανταλλαγής, είναι 87 δισ. ευρώ). Το ίδιο διάστημα οι πορείες πείνας ήταν καθημε-ρινό φαινόμενο και ο λαϊκός παράγοντας ανάγκασε τον Βενιζέλο να πληρώσει τα το-κομερίδια σε δραχμές. Το 1932 τα δημόσια έσοδα έφταναν τα 7,7 δισ. και οι ξένοι πι-στωτές θα έπαιρναν 6. Ακολούθησε φορο-επιδρομή και άτακτη χρεοκοπία σε βάρος του λαού. Η χρεοκοπία του 1932 βασίζε-ται στην ισοτιμία της δραχμής με τη χρυσή λίρα Αγγλίας.

Το 1936 εγκαθιδρύθηκε η μοναρχοφα-σιστική δικτατορία της 4ης Αυγούστου. Το 1937 τα δάνεια που δόθηκαν από τη ναζι-στική Γερμανία άγγιξαν τα 2,3 δισ. δρχ. Τα

καπνά και τα μεταλλεύματα έφυγαν για το Βερολίνο. Το Λονδίνο δεν είδε με καλό μά-τι τη συμφωνία του Μεταξά με τη Γερμανία του Χίτλερ. Έτσι το 1939 η κυβέρνηση Με-ταξά δανείστηκε από την Αγγλία 2 δισ. δρχ. Με αυτό τον τρόπο το Λονδίνο επανέφε-ρε την Ελλάδα στην τάξη και την ...αγκαλιά του. Ο προϋπολογισμός του κράτους άγγιζε τα 20 δισ. λόγω των υπέρογκων στρατιωτι-κών δαπανών. Για το σκοπό αυτό ρημαχτή-καν και τα ασφαλιστικά ταμεία και τα τα-μιευτήρια. Ο ελληνοϊταλικός πόλεμος που προέκυψε αμέσως μετά έδειξε ότι η πολε-

μική μηχανή της Ελλάδας ήταν ανύπαρκτη. Κατά τη διάρκεια του πολέμου του 1939 μέχρι το 1941 οι ομολογιούχοι ει-σέπρατταν κανονικά από το κράτος 2,5 δισ. δρχ.! Στην κατοχή η εξυπηρέτηση του δημό-σιου χρέους ανεστάλη μέχρι το 1949.

Μεταπολεμικά, το 1953 η Ελλάδα σύ-ναψε τρία εξωτερικά δάνεια ύψους 145 εκ. δολ. Το δημόσιο χρέος περίπου δεκα-πλασιάσθηκε. Το 1954 το 89% του χρέους αφορούσε δανεισμό σε ξένο νόμισμα και το υπόλοιπο σε δραχμές. Μέχρι τα μέσα του 1960 ο μεταπολεμικός δανεισμός τρι-πλασιάσθηκε απορροφώντας από 8% των τακτικών εσόδων το 21%. Το 1962-67 επα-νακαθορίστηκαν οι όροι αποπληρωμής

των ομολογιακών δανείων και αποπληρώ-θηκε το 97% του προπολεμικού ομολογια-κού εξωτερικού χρέους, που άγγιζε τα 6,4 δισ. δρχ. Το εξωτερικό χρέος της περιό-δου εκείνης αποτελούσε το 35% των τα-κτικών εσόδων. Κατά τη διάρκεια της χου-ντικής περιόδου (1967-74) το χρέος αυξή-θηκε 3,5 φορές, τα εξωτερικά δάνεια κα-τά 12,5%, ο δανεισμός σε χρυσό κατά 38% και τα δάνεια σε δραχμές εκτοξεύθηκαν. Για την κάλυψη του χρέους, οι δαπάνες αυ-ξήθηκαν κατά 315%. Από το 1972 οι δαπά-νες εξυπηρέτησης του χρέους ξεπέρασαν και το άληκτο εξωτερικό δημόσιο χρέος

αμέσως μετά την κατοχή. Η συνολική εξυπηρέτη-ση ανήλθε στα 53,9 δισ. δρχ. Το 46,5% αφορούσε χρεολύσια, το 50,4% για τόκους και το 3% έξοδα εξυπηρέτησης.

Τα χρόνια της μεταπο-λίτευσης η αύξηση του δη-μόσιου χρέους ήταν συνε-χής. Την επταετία 1975-81 ο δανεισμός του κράτους ήταν κυρίως εσωτερικός και άγγιζε το 87% του συνο-λικού δημόσιου χρέους. Από το 1975 μέχρι το 1987 η Ελ-λάδα σύναψε δάνεια ύψους 18,4 δισ. δολ. εκ των οποίων τα 14,8 δισ. διατέθηκαν για την εξυπηρέτηση προηγού-μενων δανείων. Η κυβέρνη-

ση Μητσοτάκη παρέλαβε το δημόσιο χρέ-ος στο 66,3% και το παρέδωσε στο 102,8%. Τα δάνεια που έγιναν επί Μητσοτάκη άγγι-ξαν τα 129,2 δισ. δρχ. με χαριστική περίοδο από 3,5 έως 5,5 χρόνια και με επιτόκια από 6% έως και 10%.

Από το 1992 και ιδίως από το 2000 και μετά, ο παραδοσιακός εσωτερικός και εξω-τερικός δανεισμός έδωσε τη σκυτάλη του στα ομολόγα Ελληνικού Δημοσίου. Μετά το 2000 ο ομολογιακός δανεισμός ξεπέρα-σε το 90% του συνολικού δανεισμού. Η συ-νέχεια, με την Ελλάδα να παγιδεύεται στον ιστό των ώριμων πια ομολογιακών αγορών, είναι λίγο πολύ γνωστή...

8 / ΠPIN ΠPINHΔON KYPIAKH 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012

Ο συντάκτης κάνει μια μεγαλοπρε-πή είσοδο στη φαντασιακή σκηνή του, προαναγγέλοντας ότι: «Το ΚΚΕ σε έξι χρόνια συμπληρώνει 100 χρόνια ζωής και δράσης. Ακριβώς έναν αιώνα. Θα τιμηθεί ο μεγάλος αυτός σταθμός αντά-ξια». Θα μπορούσε να πει ότι σε εκα-τόν έξι χρόνια συμπληρώνει 200 χρόνια ζωής και δράσης, που είναι μεγαλοπρε-πέστερη και αριθμητικά εξ ίσου ακρι-βής πρόβλεψη. Τι, να μένουμε στα μί-ζερα νούμερα των 94 χρόνων;

Στο άρθρο κυριαρχεί ένας λόγος παραληρηματικός, σεχταριστικός με την κυριολεκτική, θρησκευτική έννοια του όρου. Όπως γι’ αυτούς «που δεν

έχασαν τον προσανατολισμό τους, όταν γύρω τους κυ-

ριαρχούσε σκοτάδι» ή για τον αποστά-

τη που «έχει κόψει κάθε δεσμό με το Κόμμα και αρ-γά ή γρήγορα θα βρεθεί στο πε-ριθώριο και σε δρόμους σκοτει-νούς», γι’ αυτούς

που «διδάχτηκαν ... να βάζουν, πά-

ντα και κάτω από οποιεσδήποτε συν-

θήκες, πάνω από όλα το Κόμμα». Το κόμμα λοιπόν εί-

ναι κάτι ιερό, κάτι σαν θεός με το ανά-λογο θέλημά του. Θα θεωρηθεί κακό-πιστη η ερώτηση, αν αυτό ισχύει για οποιοδήποτε Κομμουνιστικό Κόμμα, π.χ. για το ΚΚ Κίνας ή αν το μόνο Κόμ-μα που πρέπει να βάζει κανείς πάνω απ’ όλα «πάντα και κάτω από οποιεσ-δήποτε συνθήκες» είναι μόνο το ΚΚΕ; Εν πάσει περιπτώσει, θα μπορούσε ίσως ο συντάκτης να μας δώσει το σχε-τικό κατάλογο των ιερών κομμάτων;

Το κόμμα στο κείμενο γράφεται παντού με Κ κεφαλαίο (όπως γράφε-ται και στο κείμενο του καταστατικού του). Όμως δεν φτάνει αυτό. Με κεφα-

λαίο Ι γράφεται και η ιστορία του, που φαίνεται να παίρνει στο μυαλό του αρ-θρογράφου μια θέση σαν την Παλαιά Διαθήκη.

Όμως υπάρχουν και πολύ σοβαρό-τερα θέματα στο άρθρο. Λέει ο αρθρο-γράφος: «Ο σεβασμός και η υποταγή στη συλλογική σκέψη απαιτεί μια ανώ-τερη συνειδητή στάση. Στο Κόμμα μας είναι κυρίαρχη αυτή η στάση». Αντί για τη διατύπωση του ισχύοντος καταστατι-κού του ΚΚΕ, ότι το μέλος του κόμμα-τος έχει υποχρέωση «να παίρνει μέρος προσωπικά» στη λήψη αποφάσεων και «να εφαρμόζει τις αποφάσεις των ορ-γάνων», δηλαδή ότι συλλογική είναι η απόφαση και η δράση, τώρα μαθαίνου-με για υποταγή στη συλλογική σκέψη! Ποιος εκπροσωπεί τη συλλογική σκέ-ψη, στην οποία οφείλεται υποταγή;

Για την άρση κάθε παρανόησης δι-ευκρινίζει: «Δεν μιλάμε εδώ για μηχα-νιστική αποδοχή της γνώμης των πολ-λών, της πλειοψηφίας. Μιλάμε για κά-τι πιο βαθύ και πιο ουσιαστικό. Για μια διαλεκτική σχέση του ατομικού με το συλλογικό, ως αποτέλεσμα μιας συν-δυασμένης λειτουργίας εσωκομματι-κής συζήτησης και δράσης». Δεν φτά-νει λοιπόν να εφαρμόζεις την απόφα-ση, αυτό είναι μηχανιστικό. Πρέπει μήπως να «πιστεύεις»; Δεν μας αφήνει και πολλές αμφιβολίες. Και καλά για την «εναντίωση στις συλλογικές απο-φάσεις», όμως ο συντάκτης επεκτεί-νεται και στο ότι και «η αμφισβήτησή τους δεν είναι δείγμα ούτε υγείας, ού-τε ευθύνης.

Είναι εγωισμός στο τετράγωνο. Εί-ναι προσωπικός υπολογισμός, πληγω-μένος εγωισμός. Είναι πράξη και στά-ση που κρύβει επίδραση εχθρικών για το Κόμμα αντιλήψεων».

Οι διατυπώσεις του τύπου: «Οι ιδέ-ες μας είναι παντοδύναμες, ανίκητες, γιατί είναι αληθινές, επιστημονικά θε-μελιωμένες», είναι καθαρά θεολογικού χαρακτήρα. Όπως και η θέση: «H δρά-ση κάθε μέλους από όποιο πόστο, έχει

ως βασικό κριτήριο να προωθούνται τα συμφέροντα του Κόμματος. Είναι εκεί-νη η συνειδητή στάση που αναγνωρί-ζει το δεσμό με το Κόμμα ιερό, απα-ραβίαστο».

Όμως με το «συμφέρον του κόμμα-τος» δεν τελειώνουμε εδώ: «Αυτό απαι-τεί το συμφέρον του Κόμματος, το συλ-λογικό συμφέρον». Aλλού: «Όπου οι προσωπικές πράξεις, συμπεριφορές έχουν ως βασικό κριτήριο το συμφέρον του Κόμματος και υποτάσσονται σε αυ-τό συνειδητά».

Eπίσης: «Tο συμφέρον του Κόμμα-τος είναι πάνω από όλα. Πάνω από πρό-σωπα, προσωπικές φιλίες, συγγένειες». Από ένα ΚΚ θα περίμενε κανείς να θε-ωρεί σημαντικότερο απ’ όλα το συμφέ-ρον της εργατικής τάξης και όλου του εργαζόμενου λαού. Κάποιοι θέλουν να ξεχάσουμε ότι το κόμμα ήταν κάποτε μέσο απελευθερωτικό και όχι αυτοσκο-πός ή ακόμα χειρότερα ιδιοτελής σκο-πός, όπως έγιναν σχεδόν όλα τα κόμμα-τα που άσκησαν εξουσία.

Τέλος, έχουμε την κήρυξη κατάστα-σης περικύκλωσης: «Η κομματικότητα, που συμπυκνώνει το σύνολο των αρε-τών ενός κομμουνιστή, κρίνεται καθη-μερινά και κρίνεται κυρίως στην υπε-ράσπιση του Κόμματος από κάθε αθλι-ότητα εχθρών και φίλων». Η τελευ-ταία λέξη δεν είναι σε εισαγωγικά. Δεν υπάρχουν πια φίλοι, μόνο μέλη! Ο συντάκτης είναι φανερό από τα προη-γούμενα ότι επιθυμεί να απαλλαγεί και από μερικά από αυτά.

Και στην κατακλείδα ο Δημήτρης Γόντικας, ως πραγματικός λοχίας μας εγγυάται ότι: «Ό,τι όμως κι αν κάνουν δεν θα μπορέσουν να τραβήξουν το ΚΚΕ στον κόσμο τους, στη σαπίλα, στη σήψη». Ή όπως θα έλεγε ένας πραγμα-τικός λοχίας: «Εκτός του ότι οξειδού-ται, επίσης και σκουριάζει».

* Σχόλιο σε άρθρο του Δ. Γόντικα, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στο Ρι-ζοσπάστη 29/2/2012.

Στα μέσα ξεκίνησε ο νέος κύκλος εκδι-κητικών απολύσεων. Όσοι δεν αποδέχθη-καν την υπογραφή ατομικής σύμβασης με μειωμένες αποδοχές στο τέλος του μήνα, τις μέρες που εγκρίνονταν οι μειώσεις στις συλ-λογικές συμβάσεις και στο επίδομα ανεργί-ας, απολύθηκαν. Το κριτήριο που ακολου-θείται είναι η πίστη στην επιχείρηση. Ασχέ-τως των ικανοτήτων, της επαγγελματικής επάρκειας ή της εντιμότητας, εκείνο που εκλαμβάνεται ως εχέγγυο είναι η αποδοχή των μειωμένων αποδοχών.

Αυτό το νέο καθεστώς στα ΜΜΕ δεν οδηγεί σε μια οργάνωση των άριστων, αλλά

των άχρηστων. Αρκεί κάποιος να είναι φί-λος ή συγγενής των στελεχών της ιδιοκτησί-ας για να έχει θέση εργασίας στα υπό συρ-ρίκνωση μέσα, σε μια εποχή που υποτίθεται πως θα αναζητούσαν τους ικανότερους και εξυπνότερους εργαζόμενους για να ανακτή-σουν τη σχέση τους με το κοινό. Αυτή την πολιτική ακολουθούν τουλάχιστον στην Ευ-ρώπη.

Εδώ όμως υπάρχουν στρατόπεδα. Η αποδοχή των όρων του Μνημονίου είναι σχε-δόν αυτονόητη προϋπόθεση για να έχει κα-νείς δουλειά στα μέσα, λαμβάνοντας έναν ελάχιστο μισθό. Αυτά για τους εργαζόμενους δημοσιογράφους. Γιατί για τα στελέχη υπάρ-χει πλέον ένα καθεστώς το οποίο έχουμε πε-ριγράψει. Δεν είναι δημοσιογράφοι, είναι «συνεργάτες της επιχείρησης».

Αυτή η πολιτική της εθελούσιας συρρί-κνωσης των μέσων οδηγεί σε απώλειες. Κυ-ρίως της ισχύος που έχουν τα μέσα ενημέ-ρωσης. Η αρχική διαπίστωση ήταν πως οι διαπλεκόμενοι δεν έχουν την ίδια δύναμη από τη στιγμή που δεν υπάρχει το δημόσιο χρήμα. Τώρα και εξαιτίας της εξάρτησης από τα δάνεια των τραπεζών, υποτάσσονται

απόλυτα στην τρόικα, με αποτέλεσμα να αποξενώνονται από την κοινωνία και άρα να χάνουν έσοδα και δύναμη. Αν δεν κλεί-σουν δηλαδή, το καλύτερο μέλλον για εκεί-νους θα είναι μια ενδεχόμενη εξαγορά στο μέλλον.

Είναι μαθηματικά βέβαιο πως ο Τύπος θα χτυπηθεί κι άλλο. Εκτός από τις προφα-νείς επιπτώσεις από τη σχεδιαζόμενη κα-τάργηση της δημοσίευσης των ισολογισμών, οι εφημερίδες κινδυνεύουν όπως κι άλλες μι-κρές και μεσαίες επιχειρήσεις της χώρας από τη μείωση των μισθών. Όποιος δεν αλ-λάξει το περιεχόμενό του για να πλησιάζει το αναγνωστικό κοινό, θα αποσυρθεί από το προσκήνιο, χωρίς κανείς να το καταλάβει.

Αυτό που βέβαια επιχειρείται εδώ, σε συνδυασμό με την εξέλιξη της τεχνολογίας, είναι μια βίαιη μεταφορά στις ηλεκτρονικές εκδόσεις, όπου τα έσοδα είναι ελάχιστα και το περιβάλλον λειτουργεί χωρίς να τηρού-νται τα στοιχειώδη. Οι εκβιασμοί και το κλέ-ψιμο των κειμένων είναι η τρέχουσα κουλ-τούρα του ελληνικού ίντερνετ, σε τέτοιο ση-μείο που οι εκδότες, αρνούνται να την αντι-μετωπίσουν.

AΠO

σπόντα••• Ναι, τώρα θα γίνουν οι εκλογές, στις 29 Απριλίου • Τώρα που τα έχουν πάρει όλα προτού καν στηθούν οι κάλπες, τώρα όλοι θέλουν τις εκλογές • Και πολύ περισσότερο οι ...δανειστές μας, για να τσεκάρουν με νωπές τις υπογραφές το εκλογικό σώμα, και έχοντας αφήσει για το μετά ακόμη ένα σκληρό υπόλοιπο μέτρων • Φυσικά, έχει σoφρωνιστεί και ο Σαμαράς, προτού προκηρυχθούν οι εκλογές...••• Αλλά, έστω και έτσι, οι εκλογές παραμένουν μια ευκαιρία επιλογής και ένα βήμα έκφρασης της λαϊκής βούλησης • Και αν το εκλογικό βαρόμετρο δείξει Aριστερά, ε, τότε θα πρέπει να συζητηθεί σοβαρά το όλο θέμα, τόσο υπό την έννοια της νέας δυναμικής που θα αναπτύσσεται όσο και υπό την έννοια των νέων κινδύνων ενσωμάτωσης, που φυσικά και ας μην υπάρχει ουδεμία αμφιβολία, θα ξεφυτρώσουν στα αριστερά του πολιτικού φάσματος...••• Όμως, ούτως ή άλλως, η υπογραφή του δεύτερου Mνημονίου μαζί και οι εκλογές σηματοδοτούν την αρχή μιας νέας περιόδου αγώνων για την Αριστερά και το λαϊκό εργατικό κίνημα • Υποτίθεται πως φθάνουμε στο «τέλος» των θυσιών και στην «αρχή» της ανάπτυξης, και άρα –ούτως ή άλλως– ξεκινάει μια νέα περίοδος διεκδικήσεων για την ανάκτηση ορισμένων εκ των στοιχειωδών κεκτημένων • Όμως, βαθαίνει και η σχέση της χώρας με την ΕΕ και το παιχνίδι χοντραίνει, ούτως ή άλλως, ώστε να απαιτείται μια συνολικότερη στροφή των πολιτικών εξελίξεων...••• Θα έλεγε κανείς ότι μπαίνουμε σε μια περίοδο όπου το παιχνίδι γίνεται ολοένα και πιο πολιτικό, με αιχμή μια καινούργια δυναμική στην Αριστερά • Την ίδια ώρα, θα διαμορφωθεί και η γενικότερη κατάσταση στο χώρο της πάλαι ποτέ κεντροαριστεράς (ΠΑΣΟΚ, Κουβέλης, Δημαράς κ.ά.), οπότε θα φανούν οι δυναμικές και οι δυνατότητες πολιτικής συμπόρευσης με ένα πιο ριζοσπαστικό κομμάτι αυτού του χώρου • Χωρίς αμφιβολία, το τέλος του ιστορικού κινήματος που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, θα απελευθερώσει δυνάμεις • Αλλά και θα ενταφιάσει οριστικά τις τόσες ιδεολογικές και πολιτικές αυταπάτες, που φύτρωσαν κάποτε στους ...μπαξέδες της αλλαγής...

ΔIA-

λογος

Για το ηθικό κύρος των κομμουνιστών*n ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΕΛΙΑΝΙΤΗΣ

ΠIΣΩ από τις

κάμερες

KYPIAKH 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012 ΠPINHΔON ΠPIN / 9

Ομοσπονδία Εφοριακών. Ο επικεφαλής του γερμανικού συνδικάτου τόνισε ότι «η πολι-τική παροχής βοήθειας με συμβούλους είναι θετική, αλλά δεν μπορώ να ξέρω το γερμα-νικό προσωπικό που θα αποσταλεί τι θα κα-ταφέρει σε τόσο σύντομο διάστημα, δεδομέ-νου των τεράστιων ελλείψεων σε υποδομές στην Ελλάδα». Μάλιστα, στην «αναγκαιό-τητα» αυτή της αποστολής αντιτάσσουν την αποστολή Ελλήνων εφοριακών στη Γερμα-

τα μπορούν να υπερηφανεύονται οι εγ-χώριοι κυβερνώντες και εργοδότες. Σύμ-φωνα με την εφημερίδα Λε Παριζιέν, η γαλλική αεροπορική εταιρεία Ερ Μεντι-τερανέ απολύει υπαλλήλους της, πιλό-τους και αεροσυνοδούς και τους προτεί-νει επαναπρόσληψη στη θυγατρική της στην Ελλάδα με ...ελληνικό μισθό, αν και θα εξακολουθήσουν να πραγματο-ποιούν τα ίδια δρομολόγια στη Γαλλία!

εργαζόμενους τα αφεντικά της ενημέρω-σης. Την περασμένη εβδομάδα η εργοδο-σία της Μακεδονικής Εκδοτικής Εκτυπω-τικής απέλυσε 7 δημοσιογράφους, οι οποί-οι ήταν από εκείνους που είχαν αρνηθεί να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις και να αποδεχθούν μειώσεις μισθών κατά 30%. Σε εκδικητικές απολύσεις προχώρησε και η διεύθυνση του ραδιόφωνου Σκάι, απολύο-ντας δύο εργαζόμενους που δεν υπέκυπταν στις πιέσεις για υπογραφή νέων ατομικών συμβάσεων με περαι-τέρω μείωση των ήδη μειωμένων αποδοχών τους. Η μνημονιακή «δημοκρατία» δεν έχει χώρο για ανεξάρτητες φωνές ή ανυπότα-κτες στάσεις στους χώρους δου-λειάς. Τα μίντια πρέπει να είναι «ασφαλισμένα» απέναντι σε κά-θε φωνή αμφισβήτησης...

Κράξιμο Νταλάρα Συναυλίες «αλληλεγγύης» στις

γειτονιές της Αττικής είπε να κά-νει ο Γιώργος Νταλάρας, για να ...συνομιλήσει με τους «Έλληνες στις πιο δύσκολες στιγμές τους»! Όμως στη Νίκαια και το Ηρά-κλειο απ’ όπου ξεκίνησε, έφαγε μαζικό κράξιμο από ανθρώπους που δεν ξεχνούν τις δηλώσεις του αλλά και τις αλλεπάλληλες ανατά-σεις χειρός υπέρ των μνημονίων της συζύγου και τέως υφυπουργού Εργασίας, Άννας Νταλάρα. «Ή Mνημόνιο ή καταστροφή» ήταν το δίλημμα που έθεσε ...ενόψει των συναυλιών του, ενώ έσπευσε να υποστηρίξει φανατικά τον Πά-γκαλο και τα περί αναγκαιότητας εκχώρη-σης της εθνικής κυριαρχίας. Πώς να μην του φωνάξουν «δε μας χ… ρε Νταλάρα»!

Νάιν γερμανών εφοριακώνΤην κατηγορηματική της άρνηση στην

αποστολή 160 συναδέλφων τους εφορια-κών στην Ελλάδα διατύπωσε η Γερμανική

Ψευτοεπιδόματα και για λιγότερους

Η άθλια συγκυβέρνηση με την εφαρμογή του νέου «φτωχολόγιου», αφού πρώτα μεί-ωσε μισθούς, έκοψε επιδόματα και αύξησε αναδρομικά τη φορολογία σε χιλιάδες ερ-γαζόμενους στο Δημόσιο, έρχεται τώρα να δώσει ένα ψευτο-επίδομα για τους εργαζό-μενους στα Βαρέα και Ανθυγιεινά, αφού πρώτα φρόντισε να αποκλείσει μια σειρά από κατηγορίες εργαζομένων, όπως εργά-τες κήπων, μάγειροι, καθαρίστριες εσωτε-ρικών χώρων, νυχτοφύλακες, κ.λπ. Από αυ-τό το ψευτοεπίδομα εξαιρούνται όμως ακό-μα και ειδικότητες που ήταν στα «βαρέα» όπως καθαρίστριες σχολείων, εργάτες κα-θαριότητας νεκροταφείου, τεχνίτες οικοδο-μικών εργασιών κ.ά. Το θράσος των κυβερ-νώντων έφτασε μέχρι του σημείου η σχετική υπουργική απόφαση να μην προβλέπει ανα-δρομική καταβολή του επιδόματος (από Νο-έμβριο) αλλά από τον ερχόμενο Μάιο...

ΔΗΜΑΡ κατά Ντι ΛίνκεΚατάπτυστη ήταν η δήλωση του υπεύθυ-

νου Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής της ΔΗΜ.ΑΡ, Γ. Γεωργάτου με αφορμή την καταψήφιση του πακέτου «βοήθειας» στη γερμανική Bουλή από το κόμμα «Αριστε-ρά» (Ντι Λίνκε). «Τουλάχιστον απογοή-τευση προκάλεσε» δήλωσε, ενώ ως άλλος ...Μπένι πρόσθεσε ότι «η Ελλάδα και οι έλληνες πολίτες χρειάζονται την άμεση και έμπρακτη αλληλεγγύη αντί για τον επανα-στατικό δρόμο του συμβιβασμού με το λα-ϊκισμό». «Ξέχασε» ο Γεωργάτος ότι το πα-κέτο καταψήφισε και η ΔΗΜΑΡ στην ελλη-νική Bουλή, άσχετα εάν οι περισσότεροι εί-ναι έτοιμοι να το υπερψηφίσουν. Δεν άντε-ξε στον πειρασμό, επί τη ευκαιρία, να γλύ-ψει τα «ξαδέλφια» του ΠΑΣΟΚ στη Γερ-μανία, το SPD, που «δεν ακολούθησαν τον ίδιο ολισθηρό δρόμο στο γερμανικό κοινο-βούλιο». Ο διαχωρισμός της επίσημης ΔΗ-ΜΑΡ από τις «προσωπικές απόψεις» του, ούτε τα προσχήματα δεν έσωσε...

Καθεστώς χούντας στα ΜΜΕΜεθοδικά και στοχοπροσηλωμένα «ξε-

καθαρίζουν» το τοπίο από ανυπότακτους

Στον αργολικό κάμπο τα χωριά έχουν σχεδόν χάσει τη διάκρισή τους. Σε ένα επίπεδο τοπίο η άσφαλτος και οι ταχύτητες φέρνουν κοντά το ένα με το άλλο κι η ζωή τους αφομοιώνεται στην ομοιομορφία, μαζί και οι άνθρωποι, ενώ τα παιδιά διαχέονται στις γύρω πό-λεις, ακόμα και για τα παιχνίδια τους. Αλ-λά αυτή η ομοιομορφία διαλύεται από κά-ποιες εκρήξεις. Αίφνης, ένα χωριό που δεν το ξέρουν καλά-καλά οι νεώτεροι κάτοικοι της περιοχής, μπήκε στο επίκεντρο. Η ιστο-ρία μπορεί να μην είναι τυπική στην έναρ-ξή της, γίνεται όμως τυπική στην κατάλη-ξη. Μια νέα κοπέλα, ξένη, στα χρόνια του

’50 βρίσκεται στο χωριό με ένα μωρό στην αγκα-λιά κι έναν άντρα που χά-νεται γρήγορα. Μεγαλώ-νει το παιδί δουλεύοντας σκληρά και διεκδικώντας μερίδιο από την ευημερία μιας εποχής που μπορού-σε να προσφέρει κάποια όνειρα. Το μωρό μέσα

στις χίλιες δυσκολίες μεγαλώνει, παντρεύ-εται, κάνει παιδιά και αισθάνεται δυνατή ώστε να διεκδικήσει μερίδιο ευτυχίας. Τα παιδιά δεν πέρασαν τη στένεψη της μάνας τους, είναι άλλος ο καιρός, κι όσο μεγαλώ-νουν αισθάνονται πως μπορούν να υλοποιή-σουν τα όνειρα. Ο πρώτος, ο Γιώργος, Γιώρ-γος Παπαδόπουλος (ένα κοινό, το πιο κοι-

νό ελληνικό όνομα, που καταλήγει γι’ αυ-τό τυπικό και συμβολικό) ανοίγεται, παίρ-νει νταλίκα και ξεκινάει μακριά ταξίδια, στην κούραση, την αγωνία και την ευημε-ρία. Αλλά τα πράγματα δεν πάνε όπως τα σχεδιάζουν οι βουλές των ανθρώπων, αλ-λά ούτε και οι θεοί ορίζουν τη μοίρα. Κα-θότι ο καπιταλισμός διεκδικεί και παίρ-νει τη θέση και των θεών και των ανθρώ-πων, σαρώνοντας θελήσεις, σχέδια και βου-λές. Η κρίση, οι «διαρθρωτικές μεταρρυθμί-σεις και το άνοιγμα των κλειστών επαγγελ-μάτων», έστριψαν τα τιμόνια της ζωής του Γιώργου. Οι δόσεις που άνοιξαν το δρόμο σε ελπίδες δεν μπορούσαν να πληρωθούν. Κι ας του χρώσταγε μεγάλα ποσά από τις μεταφορές πορτοκαλιών ο εργοστασιάρχης. Τον ίδιο τον είχαν ζώσει εξουσία και δανει-

στές. Το τηλέφωνο είχε γίνει μια μαρτυρι-κή συσκευή, καθώς κάθε φορά που χτύπα-γε υπενθύμιζε πως κάποιος δανειστής μπο-ρεί να βρίσκεται στην άλλη άκρη, μαζί και οι απειλές πως θα του πάρουν το φορτηγό, το σπίτι, κι ό,τι άλλο έχει. Πριν περίπου δέ-κα μέρες, ο Γιώργος Παπαδόπουλος πεθαί-νει πάνω στο τιμόνι από εγκεφαλικό. Στα 34 χρόνια του.

Απ’ όλο τον κάμπο έφτασαν άνθρωποι, εντελώς άγνωστοί του, να τον αποχαιρετί-σουν, ως το πρώτο τραγικό θύμα της κρί-σης στην περιοχή. Τέτοιο κόσμο, δεν είχε ξαναδεί το χωριό, ούτε στις εποχές της δό-ξας του.

Είναι μια ιστορία που καταντάει κοινή. Αλλά πάντως διαφορετική από του Πέτρου Κωστόπουλου. Και πιο ουσιαστική.

σχόλιαστο ημιΦΩΣ

ΘANAΣHΣ ΣKAMNAKHΣ

Μια τυπική, σχεδόν, ιστορία

TEΛEYTAIA

λέξη

Οι αποδοχές πιλότων και αεροσυνοδών θα μειωθούν κατά 30%-40%. Δηλαδή, ουσιαστικά θα εργάζονται στη Γαλλία, με μισθό ελληνικό και ιδιαίτερα μειωμέ-νο. Αυτό και μόνο το γεγονός αποκαλύ-πτει ότι τα σχέδια των ευρωπαϊκών κυ-βερνήσεων και εργοδοτών προβλέπουν επέκταση των αντεργατικών μέτρων σε όλη την επικράτεια της ΕΕ.

νία ώστε να αποκτήσουν εκεί την απαιτού-μενη τεχνογνωσία, την οποία υποτίθεται ότι δεν έχουν και στη συνέχεια να τη χρησιμο-ποιήσουν στην Ελλάδα.

Πιλότοι Γαλλίας, μισθοί ΕλλάδαςΓια εξαγωγή τεχνογνωσίας στο πώς

να πετσοκόβουν μισθούς και δικαιώμα-

ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ ΑΠΟ ΤΟ enikos.gr

10 / ΠPIN AΠOΨEIΣ KYPIAKH 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012

ΕΞΤΡΙΜ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ

Η προπαγάνδα της πεντάρας στα άκρα

n ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΠΟΛΙΤΗ

Την περασμένη Κυριακή το Βήμα δημοσί-ευσε άρθρο του συντάκτη του Ν. Χασαπόπου-λου με τίτλο «Η συνάντηση των άκρων». Η φω-τογραφία των χαμογελαστών χρυσαυγιτών στις πύλες της Χαλυβουργίας, συνοδευόταν από ένα ανεκδιήγητης έμπνευσης κείμενο που επιχει-ρούσε να ταυτίσει κομμουνιστές και φασίστες και όσους επιθυμούν ρήξη με το ευρώ και την ΕΕ με το κερδοσκοπικό κεφάλαιο.

Οι δύο αυτές παράλογες συγκρίσεις εύκολα καταρρέουν με τη στοιχειώδη κριτική, καθώς αναπαράγουν με άγαρμπο τρόπο πεπαλαιω-μένες προπαγανδιστικές μεθόδους, που έχουν στο παρελθόν χρησιμοποιηθεί, πιο αποτελε-σματικά είναι αλήθεια, από ντόπιους μετρ του τέως εκσυγχρονιστικού, νυν μνημονιακού, γκε-μπελισμού. Αν το μυαλό σας πάει στον Πρετε-ντέρη, δεν κάνετε λάθος.

Η πρωτοτυπία του συγκεκριμένου μαθητή του Πρετεντέρη, που όπως κάθε μαθητευόμε-νος μάγος, στο ζήλο του να ξεπεράσει το δά-σκαλό του πετυχαίνει την αυτο-γελοιοποίησή του, δεν είναι οι δύο λογικά εσφαλμένοι ισχυ-ρισμοί, αλλά η συνδυαστική τους χρήση ώστε να υπηρετηθεί ένας τρίτος, ακόμα γελοιωδέ-στερος αλλά και πιο επικίνδυνος: Ότι όσοι υποστηρίζουν την έξοδο από την ΕΕ και το ευ-ρώ από αντισυστημική πλευρά, στην προκείμε-νη περίπτωση ο οικονομολόγος Κώστας Λαπα-βίτσας αλλά και όλη η ριζοσπαστική αντικαπι-ταλιστική Aριστερά, είναι εχθροί της δημοκρα-τίας, εξτρεμιστές, εν δυνάμει φασίστες.

Ήδη στο άρθρο του Χα-σαπόπουλου απάντησαν με επιτυχία τόσο ο Νίκος Μπο-γιόπουλος στο Ριζοσπά-στη («Η ακραία γελοιότη-τα της ακρότατης προστυ-χιάς» 29/02/2012) όσο και ο Άρης Χατζηστεφάνου στο μπλογκ του περιοδικού Unfollow (unfollowapantiseis.wordpress.com, «H Eλλά-δα του ορθού (παρα)λόγου» 28/2/2012). Ο μεν Μπογιό-πουλος σε ένα φορτισμένο κείμενο που δεν λυπόταν τα επίθετα, στόλισε το άρθρο του Βήματος και το συντάκτη του με χαρακτηρισμούς όπως «μνημείο πολιτικής προστυ-χιάς, ιστορικής αμορφωσιάς, εκδοτικοδημοσιογραφικής σήψης και αναγωγής της βλα-κείας σε “ατομικό όπλο” του ιδεολογικού τραμπουκισμού». Ο οξυδερκής κα-τά τα άλλα συντάκτης του Pιζοσπάστη διέκρι-νε ορθά τον γκεμπελισμό στην ανίερη ταύτιση κομμουνισμού και φασισμού, παρέλειψε όμως να δει τον ελέφαντα στο δωμάτιο, δηλαδή το δεύτερο σκέλος της προπαγάνδας του Βήματος, που αναφερόταν στην έξοδο από το ευρώ, στον αριστερό οικονομολόγο Κ. Λαπαβίτσα και στη ριζοσπαστική Aριστερά.

Πιο ψύχραιμος ο Άρης Χατζηστεφάνου απο-δομεί τους ούτως ή άλλως παράλογους ισχυρι-σμούς του συντάκτη του Βήματος, σε ένα υποδειγ-ματικό άρθρο, που αποδεικνύει εκτός των άλλων και τη φτώχεια της αστικής δημοσιογραφίας.

Όταν καθώς πρέπει αστικές εφημερίδες συ-μπεριφέρονται ως οι τελευταίοι καραγκιόζηδες του κιτρινισμού και του χαφιεδισμού και επι-δίδονται στη δημοσιογραφία της κουκούλας (ταυτίζοντας για παράδειγμα συνελεύσεις γει-τονιάς με τρομοκράτες) και τη δημοσιογραφία του μπαμπούλα («εκτός ευρώ θα μας φάει ο λύ-κος»), τότε έχουμε φτάσει όντως στα άκρα: Στη χρεοκοπία ενός πολιτικού συστήματος ακραίας εκμετάλλευσης και υποτίμησης της ανθρώπινης ζωής και εργασίας, για το οποίο ο οικονομικός και πολιτικός ολοκληρωτισμός είναι η συνέχι-ση του καπιταλισμού με άλλα μέσα.

Ανεκδιήγητο κείμενο επιχειρεί

να ταυτίσει αριστερούς

και θατσερικούς, κομμουνιστές και φασίστες

Αν ακραία κόμματα ενισχυθούν σε τέτοιο βαθμό που το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ να μην μπορούν να σχημα-τίσουν πλειοψηφικό κυβερνητικό συνασπισμό», το «πρόγραμμα βο-

ήθειας» είναι στον αέρα, απείλησε ο πρό-εδρος της ευρωζώνης, ο «γίγαντας» του μι-κροσκοπικού Λουξεμβούργου, Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ. Κοινώς, εάν δεν ψηφίσετε ό,τι μας αρέσει, τότε δεν έχει δάνειο! Ιδού λοι-πόν το δημοκρατικό πρόσωπο της ευρωζώ-νης, που δεν διαφέρει πολύ απ’ αυτό ενός άξεστου τοκογλύφου. Δεν ήταν η μόνη επί-δειξη επικυριαρχίας από τους οικονομι-κούς δολοφόνους της Ευρωπαϊκής Ένω-σης και του γερμανικού Δ’ Ράιχ. Ο Γιουν-κέρ πάλι πρότεινε το διορισμό ειδικού Επι-τρόπου για την Ελλάδα (για την ...ανάπτυ-ξή μας): «Πρέπει να αναλάβουμε εμείς οι ίδιοι την εφαρμογή», γιατί «η ελληνική κυ-βέρνηση δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα». Η πρόταση δεν υιοθετήθηκε προς το παρόν, αλλά υπάρχει ήδη η άμεση εποπτεία και επιτροπεία της Κομισιόν, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του ΔΝΤ, με την παρουσία δεκάδων υπαλλήλων της «δύ-ναμης κρούσης» στην Ελλάδα. Επιπλέον, έπεσε η ιδέα να έρθουν στην Ελλάδα γερ-μανοί εφοριακοί (πότε και γερμανοί αστυ-νομικοί;), ενώ ο πρόεδρος της γερμανικής ομοσπονδιακής Bουλής Νόρμπερτ Λάμερτ (στη χώρα που παραιτήθηκε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κατηγορούμενος για δια-φθορά) έστειλε επιστολή στον Φ. Πετσάλ-νικο ζητώντας εξηγήσεις για το πού έχουν τα χρήματά τους οι έλληνες βουλευτές! Και ο ανεκδιήγητος Πετσάλνικος απολογήθη-κε...

Όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι μι-λούν για καθεστώς κατοχής, για νέα χού-ντα. Τι έχουμε λοιπόν; Κατοχή; Χούντα; Δυστυχώς κάτι χειρότερο... Στην Ελλάδα έχουν κάνει κατοχή στα εργατικά δικαιώ-ματα, στο δημόσιο πλούτο, στο μέλλον νέ-ων και μεγαλύτερων, τα συμφέροντα των δανειστών - τοκογλύφων, του κεφαλαίου ντόπιου και ξένου. Και ναι, στην Ελλάδα

κυβερνά μια «χούντα», πολιτικο-επιχειρη-ματική - μιντιακή, μια «ευρω-χούντα» που δεν μπορεί να κουνήσει βήμα χωρίς να ρω-τήσει την ΕΕ. Αλλά τα πράγματα είναι πιο δύσκολα απ’ ό,τι το 1941-44 ή το 1967-73. Γιατί το θέμα δεν είναι απλώς να φύγει η τρόικα, οι Γερμανοί, οι σύγχρονοι δοσίλο-γοι και τότε οι Έλληνες θα τα βρούμε με-ταξύ μας. Ούτε να φύγουν τα τανκς και οι συνταγματάρχες. Είναι σημαντικό να δού-με ποιους έχουμε απέναντί μας, δίπλα στην τρόικα. Τώρα είναι οι μπανκς και όχι τα τανκς. Οι γραβατωμένοι του ευρώ και της

ΕΕ και όχι ο στρατός κατοχής. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα, οι εγχώριοι κατασταλτι-κοί μηχανισμοί, η δικαιοσύνη, τα ΜΜΕ, η ελληνική ολιγαρχία. Απέναντι στο λαό ορ-θώνεται απειλητική μια νέα Ιερά Συμμα-χία, στην οποία συνεταιρίζονται, όχι ισότι-μα, το ευρωπαϊκό - διεθνές και το ελληνι-κό κεφάλαιο, η ΕΕ, τα ηγεμονικά αστικά κράτη της Ευρώπης και το ελληνικό αστι-κό κράτος.

Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή δοκιμάζο-νται πλευρές ενός νέου αντιδραστικού κα-θεστώτος, μιας σύγχρονης δικτατορίας του κεφαλαίου (διεθνούς και εγχώριου), που αποτελεί τομή στην εξέλιξη της καπιταλι-στικής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και που

προορίζεται για όλους τους λαούς. Πρό-κειται για ένα αντιδραστικό καθεστώς που έρχεται από το μέλλον του ολοκληρωτικού καπιταλισμού της εποχής μας.

Σε τι συνίσταται αυτή η αντιδραστική τομή; Το πρώτο στοιχείο, η κοινωνική βά-ση που καθορίζει το χαρακτήρα της, είναι η απίστευτη μέχρι πριν λίγο καιρό απογεί-ωση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, με την ταπείνωση της αξίας της εργατικής δύναμης, την καταβαράθρωση των μισθών, την εξάπλωση της φτώχειας, της ανεργίας, την απόλυτη πλέον εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων του λαού. Πρόκειται για την προσπάθεια του κεφαλαίου να ξεπεράσει την κρίση του με καύσιμη ύλη τους εργαζό-μενους. Ταυτόχρονα, οι εργαζόμενοι στις χώρες –όπως η Ελλάδα– που βρίσκονται σε πιο αδύναμη θέση (και σε τάση παρα-πέρα υποβάθμισης) σε σχέση με τις ηγε-μονικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, υφίστα-νται και διπλή εκμετάλλευση, καθώς σημα-ντικό μέρος της κλεμμένης υπεραξίας, των κομμένων μισθών τους και της λεηλατημέ-νης δημόσιας περιουσίας, μέσω του μηχα-νισμού εξυπηρέτησης του χρέους (αλλά όχι μόνο) ληστεύεται και φεύγει στα ιμπερια-λιστικά κέντρα.

Το δεύτερο στοιχείο, είναι η ταχύτερη και πιο αποκρουστική μετάλλαξη της αστι-κής δημοκρατίας, σε ένα σύγχρονο κοινο-βουλευτικό ολοκληρωτισμό με βασικό στό-χο να αναιρέσει –υπό τα σκήπτρα της ΕΕ– το αναφαίρετο δικαίωμα στη λαϊκή κυρι-αρχία, δηλαδή στο δικαίωμα ενός λαού να αποφασίζει για το μέλλον του. Η παραχώ-ρηση μέρους της εθνικής κυριαρχίας δεν είναι καινούργιο στοιχείο, έχει γίνει και παλιότερα στην πορεία ολοκλήρωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει περάσει μάλι-στα και στη συνταγματική αναθεώρηση του 2001. Η ελληνική αστική τάξη προχώρησε σε αυτή για να συνεταιριστεί –από χαμη-λότερες θέσεις– με το ευρωπαϊκό κεφά-λαιο, να οχυρωθεί και να αναβαθμισθεί κοινωνικο-οικονομικά, αλλά κυρίως πολι-τικά απέναντι στον «εχθρό λαό». Σήμερα

Κατοχή; Χούντα; Κάτι χειρότερο…

n ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΛΑΦΡΟΣ

ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ ΕΕ

Το κόμμα, έγραφε στις 31 Mαΐου 1921 στο περιοδικό Rassegna Comunista, το ηγετι-κό στέλεχος του Ιταλικού Κομ-μουνιστικού Κόμματος Αμα-ντέο Μπορντίγκα, «είναι ένα σύνολο ανθρώπων που έχουν την ίδια γενική αντίληψη για την εξέλιξη της ιστορίας. Που έχουν μια σαφή αντίληψη του τελικού σκοπού της τάξης που εκπροσωπούν και που έχουν ετοιμάσει εκ των προτέρων ένα σύστημα λύσεων στα ποικίλα προβλήματα τα οποία το προλε-ταριάτο θα αντιμετωπίσει όταν αυτό γίνει η άρχουσα τάξη. Γι’ αυτό τον λόγο», καταλήγει χω-ρίς περιστροφές, «η εξουσία της τάξης μπορεί να είναι μο-νάχα η εξουσία του κόμμα-τος». Οι αντιληψεις αυτές, για το κόμμα αποκλειστική πρω-τοπορία, το κόμμα υπερβατική

έννοια που δρα στο όνομα της εργατικής τάξης και τελικά επ’ αυτής, αποτέλεσαν και αποτε-λούν ρεύμα στο κομμουνιστικό κίνημα. Στη διαπάλη που έγινε, ο Αντόνιο Γκράμσι και το ρεύ-μα που εκπροσωπούσε, χρειά-στηκε να πράξουν και να πουν ενάντια σε αυτή τη λογική.

Στις 29 Φεβρουαρίου 2012 το μέλος του Πολιτικού Γραφεί-ου του ΚΚΕ Δ. Γόντικας, δημο-σίευσε ένα μακροσκελές άρθρο για το κόμμα με τίτλο «Το ηθι-κό κύρος των κομμουνιστών». Ο ρίζες της πολιτικής του αρ-

θρογράφου για το κόμμα, βρί-σκονται στις ιστορικά αδιέξο-δες, επιζήμιες και επικίνδυ-νες αντιλήψεις Μπορντίγκα. Το άρθρο περιρρέεται από την επαναλαμβανόμενη αντίληψη ενός πάνσοφου κόμματος (δη-λαδή μιας σοφής καθοδήγησης) στο οποίο «όλες οι θέσεις και προβλέψεις και σε θεωρητικό και πολιτικό - πρακτικό επίπε-δο στα πιο φλέγοντα προβλή-ματα της εποχής μας δικαιώνο-νται από τις εξελίξεις» (Pιζο-σπάστης 29/12/10).

Ο Δ. Γ. αντιμετωπιζει το

κόμμα ως την αποκλειστική πρωτοπορία της τάξης και όχι ως την ανώτερη ειδική ιδεο-λογικοπολιτική πρωτοπορία της. Έτσι όμως η γενικότερη πρωτοπορία, από μορφή κίνη-σης της ιστορικής επαναστατι-κής πράξης των ιδίων των ερ-γαζόμενων, περιορίζεται στην ειδική πρωτοπορία και το επι-μέρους, το κόμμα. Το δε κόμ-μα μετατρέπεται στο συνολικό και το συνολικό –η ευρύτερη αντικαπιταλιστική πράξη της εργατικής τάξης– γίνεται το επιμέρους. Στην ουσία, η αυ-τοτελής αντικαπιταλιστική πά-λη των ιδίων των εργατών δεν αντιμετωπίζεται ως το καθορι-στικό στην ανάπτυξη της επα-ναστατικής πάλης, αλλά ως το αποκλειστικό αποτέλεσμα της δράσης του κόμματος. Αυτή ακριβώς η αποσύνδεση της ει-

ΚΚΕ

ΑΛΕΚΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

Κόμμα για την εργατική τάξη ή «όλα για το Κόμμα»;

Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή δοκιμάζονται πλευρές

ενός νέου αντιδραστικού καθεστώτος,

μιας σύγχρονης δικτατορίας του κεφαλαίου

(διεθνούς και εγχώριου)

KYPIAKH 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012 AΠOΨEIΣ ΠPIN / 11

ΣΑΛΟΣ

Το εκατομμύριο του Ι. Κούβελου

n ΝΤΙΝΑ ΧΑΡΙΤΑΤΟΥ

Εντυπωσιακή κορύφωση είχε το πολυσυζη-τημένο σίριαλ με το βουλευτή που έβγαλε στο εξωτερικό ένα εκατομμύριο ευρώ. Όπως απο-δείχτηκε, το πρόσωπο που κατονόμασε ο ει-σαγγελέας ήταν τελικά ο Ισίδωρος Κούβελος, σύζυγος της Ντόρας Μπακογιάννη, ο οποίος μετέφερε από τις ΗΠΑ στο Λονδίνο μέσω Ελ-λάδας αυτό το μεγάλο ποσό, στο πλαίσιο των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων του, όπως ισχυρίστηκε ο ίδιος. Την προσοχή των αρμο-δίων αρχών επέσυρε το γεγονός ότι ο λογαρι-ασμός μέσω του οποίου έγινε η διακίνηση του ενός εκατομμυρίου δεν είχε συμπεριληφθεί στη δήλωση «πόθεν έσχες» του ζεύγους.

Υπάρχει λογική στη νομοθετική απαίτηση τα παντρεμένα ζευγάρια να υποβάλουν κοι-νή φορολογική δήλωση. Ένας επιχειρηματί-ας που παντρεύεται τη διάδοχο μιας από τις μεγαλύτερες πολιτικές δυναστείες της χώ-ρας μπορεί απλώς να θαμπώθηκε από έρω-τα. Ωστόσο, εύλογο είναι και το ερώτημα που δημιουργείται σε πολύ κόσμο, μήπως κάποιοι γάμοι αυτής της κατηγορίας χρησιμοποιούνται και σε επιχειρηματικές δραστηριότητες, προ-κειμένου να καλύπτουν ακόμα και επιλήψιμες διακινήσεις κεφαλαίων και εισοδημάτων.

Οι πολιτικοί οφείλουν λόγω της θέσης τους να είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι σε τέτοια θέμα-τα. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Άντζελα Γκε-ρέκου του ΠΑΣΟΚ αναγκάστηκε σε άμεση παραίτηση από την υπουργική της θέση και

πέρασε σε μια παρατεταμέ-νη πολιτική εφεδρεία, μό-λις έγινε γνωστή η υπόθε-ση των χρεών του συζύγου της προς το Δημόσιο, εξαι-τίας της επαγγελματικής του δραστηριότητας και μά-λιστα χρεών που δημιουρ-γήθηκαν κατά τη διάρκεια του προηγούμενου γάμου του Τόλη Βοσκόπουλου. Αντιθέτως, η Ντόρα Μπα-κογιάννη και οι πολιτικοί της φίλοι άρχισαν αμέσως να κατηγορούν τον αρμό-διο εισαγγελέα και να απο-καλούν «λαϊκιστές» όσους θεωρούσαν ότι η υπόθεση χρειάζεται περαιτέρω δια-λεύκανση από τους αρμοδί-ους παράγοντες.

Εντυπωσιακή είναι η πλήρης αναστροφή της στάσης των μνημονιακών

ΜΜΕ. Ενώ επί πάνω από μια εβδομάδα προ-έβαλλαν νυχθημερόν ως πρώτη είδηση τον άγνωστης ταυτότητας βουλευτή του ενός εκα-τομμυρίου, μόλις έγινε γνωστό ότι το πρόσω-πο αυτό ήταν ο σύζυγος της Ντόρας Μπακογι-άννη, επιχείρησαν κυριολεκτικά να εξαφανί-σουν την υπόθεση από την επικαιρότητα.

«Kουκούλωμα» της υπόθεσης επιχειρεί σύσσωμο το μνημονιακό μπλοκ! Δεν μπορού-σαν να κρύψουν την απογοήτευσή τους που δεν τους κάθισε το πολυφορεμένο σενάριο για τους «συμμορίτες της δραχμής» που βγάζουν τα χρήματα έξω για να «αγοράσουν μετά την Ελλάδα μισοτιμής» μόλις η χώρα φύγει από το ευρώ. Το διασκεδαστικό είναι ότι το επίμαχο πρόσωπο αποδείχτηκε τελικά ότι ήταν η πιο φανατική υπέρμαχος του Mνημονίου και του ευρώ! Το γεγονός ότι αρχικά είχε μεταφέρει τα χρήματά του στις ΗΠΑ και στη συνέχεια τα μετέφερε στο Λονδίνο δεν καθαγιάζει το πο-σό, ούτε καθιστά την πράξη περισσότερο ηθι-κή από πολιτική σκοπιά. Πιθανότατα κάπου εκεί έξω βρίσκονται και «σπείρες της δραχ-μής», αλλά γεγονός παραμένει ότι στη συγκε-κριμένη περίπτωση ένθερμοι υποστηρικτές του ευρώ και της ΕΕ είναι αυτοί που εμφάνι-σαν επιλήψιμη συμπεριφορά κατά την άποψη του αρμόδιου εισαγγελέα.

Δεν τους κάθισε το σενάριο για «σπείρα της δραχμής». Κατηγορούμενοι υποστηρικτές του ευρώ!

δικής πρωτοπορίας, του κόμμα-τος, από τη γενική πρωτοπορία –την οποία στην ουσία αγνο-εί πλήρως– τις πολυάριθμες αντικαπιταλιστικές θελήσεις, συλλογικές πράξεις και αγώ-νες της εργατικής τάξης, είναι η βάση της αυτονόμησης από την τάξη. Η ίδια εργολαβική αντίληψη της ηγεσίας του ΚΚΕ για τον κατ’ αποκλειστικότητα πρωτοπόρο ρόλο του κόμματος οδηγεί στο να «ξεχνιέται» από τον Δ. Γοντικα ο υπέρτατος νό-μος της πάλης των τάξεων, πως η «χειραφέτηση της εργατικής τάξης είναι υπόθεση της ίδιας» (Μαρξ, Γερμανική Ιδεολογία). Τον οδηγεί να συλλογίζεται γύ-ρω από την αρχή πως το κοινω-νικό και το πολιτικό επικοινω-νούν μεταξύ τους, περνώντας αποκλειστικά μέσα από τα σι-νικά τείχη του κόμματος, αντί

να αποτελούν μια διαλεκτική σχέση σε όλες τις σφαίρες της ταξικής πάλης.

Το κόμμα όμως νέου τύπου του Λένιν, στην αυγή του και παρά τα αντίθετα γραφόμενα, η ίδια η μαρξική αντίληψη και πρακτική στην εξέλιξή της, ως μέτρο και κριτής της ανεξάρ-τητης παρουσίας και δράσης του κόμματος, έχουν την ιδε-ολογική οργανωτική και πολι-τική ανάπτυξη των ευρύτερων φορέων και οργάνων της εργα-τικής πολιτικής, της ευρύτερης και γενικότερης πρωτοπορίας, δηλαδή της ιδίας της αντικαπι-ταλιστικης αυτενέργειας των εργατών. Η επιμονή στο «όλη η εξουσία στα σοβιέτ», στον αποφασιστικό και καθοριστι-κό τους πολιτικό ρόλο, αποδει-κνύουν την ευρύτερη αντίλη-ψη των ηγετών του μπολσεβικι-

σμού για το χαρακτήρα του πο-λιτικού υποκειμένου της επα-νάστασης. Εκεί, εντός των σο-βιέτ και εντός του κόμματος, ο δημοκρατικός συγκεντρωτι-σμός αντιμετωπίζεται ως μέσο συγκέντρωσης όλων των απει-θαρχιών απέναντι στην αστική πολιτική και όχι όπως μεταλλά-χθηκε με την πρώιμη ήττα των μπολσεβίκων, ως αποκεντρω-μένη πειθαρχία των πάντων απέναντι στο Κόμμα.

Στο σημερινό αχαλίνωτο καπιταλισμό, από τη μια οι βι-ομηχανικές και επιστημονικές δυνάμεις ξύπνησαν με τέτοιο τρόπο που καμιά περίοδος δεν μπορούσε να διανοηθεί. Από την άλλη, στη σε εξέλιξη κρίση εμφανίζονται δείγματα υπεραντιδραστικότητας και παρακμής που παραπέμπουν σε μεσαιωνικού τύπου φρι-

καλεότητες. Σ’ αυτήν ακριβώς την κρίσιμη φάση, διασταυρώ-νονται τα πιο αμείλικτα καθη-μερινά ερωτήματα της στοι-χειώδους επιβίωσης του λα-ού με τις μεγάλες επιδιώξεις, ερωτήματα και αναγκαιότητες της Iστορίας. Σε αυτή τη φάση οι κομμουνιστές βάζουν πάνω απ’ όλα την υπόθεση της αντι-καπιταλιστικης ανατροπής της επίθεσης με επιδίωξη την επα-νάσταση και τον κομμουνσμο, σαν υπόθεση της ίδιας της ερ-γατικής τάξης. Εκεί το κόμμα, ως το κρίσιμο και το καθορι-στικό, το αντικαπιταλιστικό μέτωπο ως το αποφασιστικό και η αντικαπιταλιστική πτέ-ρυγα του κινήματος στη διαλε-κτική τους σχέση οφείλουν να επαληθεύουν το διακριτό, ειδι-κό και κρίσιμο πρωτοπόρο ρό-λο τους.

όμως η τάση κατάργησης της λαϊκής κυρι-αρχίας αποκτά πιο άμεσο και συνολικό χα-ρακτήρα, καθώς η ίδια η ΕΕ (εκφράζοντας τα συμφέροντα των πολυεθνικών πολυκλα-δικών μονοπωλίων, των αγορών, του ευ-ρώ και των τραπεζών) προχωρά παραπέ-ρα στην αντιδραστική Οικονομική Διακυ-βέρνηση, καταξεφτιλίζοντας ακόμα και το αστικό πολιτικό προσωπικό, που υποχρε-ώνεται σε γραπτές εγγυητικές επιστολές (όπως ξέρουν οι τραπεζίτες). Επιπλέον, καταργείται η τυπική ισότητα των κρατών μέσα στην ΕΕ και διαμορφώνονται κράτη - ηγεμόνες (όπως η Γερμανία) και κράτη - παρίες, με ανεύθυνους λαούς, όπως η Ελ-λάδα, αλλά και άλλες χώρες, όπου η οικο-νομική κατάσταση (χρέος - έλλειμμα) και η ταξική πάλη δεν συμμορφώνονται προς τις αυστηρές ντιρεκτίβες που θεσπίζει το νέο αποκρουστικό Δημοσιονομικό Σύμ-φωνο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που επι-κυρώθηκε μόλις προχθές στις Βρυξέλλες. Πρόκειται για το σύγχρονο δημοκρατικό κι εθνικό ζήτημα, που ακριβώς λόγω του χαρακτήρα του δεν απαντιέται από εθνι-κοαπελευθερωτικά και αστικοδημοκρατι-κά μέτωπα, αλλά απαιτεί αντικαπιταλιστι-κό, αντιΕΕ και σύγχρονο δημοκρατικό πε-ριεχόμενο.

Δεν πρόκειται για προσωρινά μέτρα, ούτε για κάποιου είδους εκτροπή, αλλά για το μέλλον της ΕΕ, όπως διαμορφώνε-ται από το νέο Δημοσιονομικό Σύμφωνο. Βασικά συστατικά του είναι η κινεζοποίη-

ση των μισθών και ο δρακόντειος έλεγχος της δημοσιονομικής σταθερότητας. Απο-καλυπτικό είναι πρόσφατο άρθρο του Ζαν Κλοντ Τρισέ, πρώην προέδρου της ΕΚΤ, στο δίκτυο ΕΒR, όπου σημειώνει ότι «οι χώρες που έχουν επανειλημμένα αποτύχει στους δημοσιονομικούς στόχους εισέρχο-νται σε ένα δεύτερο στάδιο, όπου οι αρχές της ευρωζώνης θα διαδραματίσουν έναν πολύ πιο ουσιαστικό και επίσημο ρόλο στη διαμόρφωση των δημοσιονομικών πολιτι-κών των χωρών αυτών. Αυτό μας οδηγεί πέρα από το υπάρχον πλαίσιο, το οποίο αφήνει όλες τις αποφάσεις στα χέρια της κάθε χώρας. Αντίθετα, δεν θα είναι μόνο δυνατό, αλλά και υποχρεωτικό, για τις ευ-ρωπαϊκές αρχές να λάβουν άμεσα αποφά-σεις»! Καλεί μάλιστα ο πρώην αρχιτραπε-ζίτης για την «αποδοχή μιας νέας αντίλη-ψης της εθνικής κυριαρχίας, δεδομένων των πολύπλοκων σχέσεων αλληλεξάρτη-σης μεταξύ των χωρών της ευρωζώνης».

Δεν μπορεί κανείς να περιμένει ότι θα αντιδράσει σε αυτή τη νέα αντιδραστική πραγματικότητα η ελληνική αστική τάξη, που έχει δεσμούς αίματος με την ΕΕ και στηρίζει στα «προγράμματα διάσωσης» τη διάσωσή της (με ακριβό τίμημα και μίζα στα ισχυρότερα κεφάλαια) και την εξα-σφάλιση ισχυρότερης θέσης απέναντι στην εργατική τάξη. Το κεφάλαιο δεν έχει πα-τρίδα, μόνη πατρίδα του είναι το ποσοστό κέρδους. Το έθνος το θυμάται μόνο για να καθυποτάξει το λαό.

Γι’ αυτό δεν έχουν καμία τύχη πατριω-τικά μέτωπα και λογικές εθνικής ενότητας, μαζί με την αστική τάξη και τις κορυφές της κρατικής γραφειοκρατίας. Ένα «αντι-κατοχικό μέτωπο», που αφήνει «για μετά» την εμφύλια ταξική αντιπαράθεση, που θέ-λει «και το λαό και το Κολωνάκι», που δεν κοιτά ιδεολογικές διαφορές σε Δεξιά και Αριστερά, ούτε πρέπει, ούτε μπορεί ποτέ να σχηματιστεί, γιατί η ταξική αναμέτρηση οξύνεται. Αλήθεια, πώς μπορεί να βρεθεί στο ίδιο μετερίζι ο εργάτης με τον πετσο-κομμένο μισθό ή ο απολυμένος, με το αφε-ντικό του; Και τι αξιοπιστία έχουν «αντικα-τοχικά» μέτωπα που δεν παλεύουν για να σπάσουν οι αλυσίδες που κρατούν δεμένη τη χώρα στην ΕΕ, που δεν ζητούν αποδέ-σμευση από την ΕΕ; Απεναντίας, την ώρα της δραματικής ταπείνωσης του λαού σε όλα τα επίπεδα, το ζητούμενο είναι η ερ-γατική τάξη και η Αριστερά να διεκδική-σει με αυτοπεποίθηση την ηγεμονία στον αγώνα για την αποτίναξη του ζυγού της νέας τυραννίας. Γιατί βεβαίως δεν αποτε-λεί αριστερή και ανατρεπτική απάντηση η αγνόηση της συγκεκριμένης αντιδραστικής τομής στο επίπεδο της πολιτικής κυριαρ-χίας, από έναν δήθεν πούρο αντικαπιταλι-σμό, τον οποίο μπορεί να «χωνεύει» ακόμα και ο αθεράπευτα ευρωπαϊστής Συνασπι-σμός, που ακόμα ονειρεύεται μια μεταρ-ρύθμιση εντός ΕΕ.

«Αποτελεί καθήκον και ευκαιρία για την Αριστερά να συνδέσει θαρραλέα τον αγώ-να για ψωμί (λαϊκή επιβίωση ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και κρίση), δημοκρατία (με νέους εργατικούς και λα-ϊκούς θεσμούς οργάνωσης και ανατροπής, ενάντια στον εκφυλισμό των αστικών θε-σμών) και απελευθέρωση (από τη δικτατο-ρία των αγορών, των τραπεζών, των πολυ-εθνικών, της ΕΕ, του ΔΝΤ, με το διεθνισμό μεταξύ ελεύθερων λαών και χωρών ενάντια στον ιμπεριαλισμό)», σημείωνε πρόσφατα η Πολιτική Επιτροπή του ΝΑΡ. Πρόκειται για αγώνα στενά συνδεδεμένο με την πάλη για την επαναστατική ανατροπή του συστήμα-τος, για μια εργατική δημοκρατία νέου τύ-που, για τον κομμουνισμό της εποχής μας.

Ο αγώνας ενάντια στην ευρω-χούντα και την οικονομική κατοχή των πολυεθνι-κών διεξάγεται πρωτίστως σε εθνικό επί-πεδο, αλλά είναι βαθιά και ολοκληρωμένα διεθνιστικός, όχι εθνικός. Εχθρός μας δεν είναι «οι Γερμανοί», απεναντίας ο γερμα-νικός λαός της άγριας λιτότητας είναι εν δυνάμει σύμμαχός μας, στον κοινό αγώ-να ενάντια στην ιμπεριαλιστική Γερμανία, στην ολοκληρωτική ΕΕ, στην ελληνική ολι-γαρχία της εξαθλίωσης.

12 / ΠPIN H AΛΛH OΨH KYPIAKH 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012

Ε νώ ο χώρος της υγείας βρίσκεται σε διαρκή αναβρασμό λόγω των συνεχών περικοπών που επιβάλει η πολιτική και του δεύτερου Mνημονίου, κατεδαφίζοντας το όποιο κοινωνικό κράτος

υπήρχε, την εβδομάδα που πέρασε εγκρίθηκε με 213 ψήφους υπέρ, 58 κατά και 12 «παρών» ο εφαρμοστικός νόμος αρμοδιότητας υπουργείων Εργασίας και Υγείας. Οι διατάξεις του νέου νομοσχεδίου αναδιαμορφώνουν το νοσοκομειακό χάρτη της χώρας. Με κύριο στόχο τη μείωση των δαπανών, από το πρώτο άρθρο ο νέος νόμος καταργεί τις σημερινές υγειονομικές περιφέρειες και δημιουργεί επτά νέες περιφέρειες, οι οποίες ταυτίζονται με τις «καλλικρατικές». Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργείται μια «υδροκέφαλη» 1η Υγειονομική Περιφέρεια στην Αττική, η οποία ουσιαστικά περιλαμβάνει το μισό σύστημα υγείας της χώρας. Από την άλλη, η ταύτιση των υγειονομικών περιφερειών με τις «καλλικρατικές» περιφέρειες ανοίγει το δρόμο για τη σταδιακή απόσυρση του κράτους από την ευθύνη συντήρησης της δημόσιας υγείας και τη σταδιακή ανάθεσή της στις περιφέρειες, με τη χρηματοδότηση να διαφαίνεται θολή.Τα νοσοκομεία που μέχρι σήμερα συνδιοικούνται και είναι 82 ομάδες σε όλη τη χώρα, από την 1η Ιανουαρίου του 2013 θα οδηγηθούν σε συγχωνεύσεις σε νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου. Η μέχρι τώρα κατάσταση στα μικρά νοσοκομεία, όπου ήδη κυκλοφορεί η πληροφορία ότι «από 1η Ιανουαρίου κλείνουμε», οδηγεί σε ανασφάλεια το προσωπικό που ψάχνει να βρει το δρόμο της ασφαλούς εξόδου από την εργασία. Η πορεία μοιάζει να είναι προδιαγεγραμμένη. Με τις μικρές μονάδες να υπολειτουργούν, η λύση θα είναι το «λουκέτο». Μαζί με τις αναδιατάξεις στο νοσοκομειακό χάρτη, ο νέος νόμος έφερε μαζί του άλλη μια μείωση στις αποδοχές των εργαζομένων γιατρών στο ΕΣΥ. Το είδη ελλιπές κονδύλι των 364 εκατομμυρίων ευρώ που προβλεπόταν για εφημερίες, θα υποστεί περαιτέρω μείωση κατά 50 εκατομμύρια ευρώ, φτάνοντας στα 314 εκατομμύρια, που θα πρέπει να επανακατανεμηθούν στα νοσοκομεία. Έτσι, το ωρομίσθιο της εφημερίας προβλέπεται να μειωθεί κατά 17%, τη στιγμή που ήδη το ιατρικό προσωπικό παραμένει απλήρωτο και έχουν ξεκινήσει επισχέσεις εργασίας των γιατρών που διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους σε νοσοκομεία όπως το ΚΑΤ ή το Γενικό Κρατικό Νίκαιας. Το νομοσχέδιο απελευθερώνει το ωράριο λειτουργίας των φαρμακείων, έχει οδηγήσει ακόμα και μεγάλους φαρμακευτικούς συλλόγους της χώρας σε διαμαρτυρίες. Ταυτόχρονα, προωθεί και τη συνταγογράφηση γενοσήμων φαρμάκων, που έχει μονοπωλήσει την επικαιρότητα.Αλλά στην «τούρτα» του πολυνομοσχεδίου δεν θα μπορούσε να λείπει το κερασάκι. Με μία αιφνιδιαστική διάταξη και με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, ανοίγει ο δρόμος για την ιδιωτικοποίηση του νοσοκομείου «Ερυθρός Σταυρός» με τη συνένωσή του με το ιδιωτικού δικαίου ίδρυμα «Ερρίκος Ντυνάν» υπό κοινή διοίκηση που θα ορίζεται αποκλειστικά από το Σωματείο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός. Δεν υπάρχει άλλωστε κανένας λόγος να τηρούνται τα προσχήματα στην υγεία του Μνημονίου.

n ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ

Τον Οκτώβριο του 2011 το διεθνές ιατρικό περιοδικό The Lancet δη-μοσίευσε τα αποτελέσματα μιας έρευνας του πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ με τον εύγλωττο τίτ-

λο «Οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στην υγεία: Οιωνοί μιας ελληνικής τραγω-δίας», που έκανε αίσθηση. Ήταν η πρώτη επιστημονική τεκμηρίωση για την Ελλάδα ενός γεγονότος που είχε ήδη διαπιστωθεί σε όλες τις χώρες από όπου έχει περάσει ο αντίστοιχος οδοστρωτήρας μέτρων λιτό-τητας με τις ευλογίες και του Διεθνούς Νο-μισματικού Ταμείου. Οι πρώτοι που απο-τυπώνουν τα αποτελέσματα τέτοιων πολι-τικών σε έναν πληθυσμό είναι οι δείκτες υγείας, που παντού χειροτερεύουν, με τη θνησιμότητα να αυξάνεται, ενώ ταυτόχρο-να παντού σημειώνεται μείωση των διατι-θέμενων για την υγεία οικονομικών πόρων σε σχετικές και απόλυτες τιμές.

Οι πρώτοι μακάβριοι δείκτες των επι-πτώσεων της οικονομικής κρίσης αλλά και

των πολιτικών λιτότητας που υπηρετεί η κυ-βέρνηση έκαναν την εμφάνισή τους με την αύξηση στις απόπειρες και τον αριθμό των αυτοκτονιών. Οι αριθμοί άλλωστε είναι ψυ-χροί και καταγράφουν την αμείλικτη πραγ-ματικότητα: 17%-36% αύξηση στις καταγε-γραμμένες απόπειρες αυτοκτονίας σημειώ-θηκε το 2011. Ταυτόχρονα, γιατροί των δη-μόσιων νοσοκομείων αναφέρουν πως πα-ρατηρείται πολύ μεγάλη αύξηση στα καρ-διαγγειακά νοσήματα, αύξηση στα τροχαία κυρίως λόγω του γεγονότος ότι αρκετός κό-σμος επιλέγει πλέον να κυκλοφορεί με μη-χανές και ποδήλατα για λόγους οικονομί-ας, ενώ προς το παρόν πιθανολογείται αύ-ξηση στις κακοήθεις νεοπλασίες. Δεδομέ-νη πάντως θεωρείται η αύξηση στις ψυχι-κές ασθένειες. Το αποτέλεσμα, που κανείς δεν αμφισβητεί, είναι μια κατά 35% αύξη-ση της πρόσβασης στα δημόσια νοσοκο-μεία, τόσο γιατί έχει αυξηθεί η νοσηρότητα όσο και γιατί ένα μέρος του πληθυσμού δεν έχει πλέον τη δυνατότητα πρόσβασης στα ιδιωτικά ιατρικά κέντρα. Είναι χαρακτηρι-στικό ότι καταγράφεται μια πρώτη μείωση

των εισαγωγών σε ιδιωτικά νοσηλευτήρια κατά 25%-30% το 2010.

Τις προηγούμενες μέρες ένα έγγραφο του Αιγινητείου Νοσοκομείου αποκάλυ-ψε άλλη μια πλευρά της κρίσης του δημό-σιου συστήματος υγείας. Σύμφωνα με ομό-φωνη απόφαση του διοικητικού συμβου-λίου, το νοσοκομείο θα έπαυε να δέχεται άπορους ασθενείς κατά την εφημερία της νευρολογικής και ψυχιατρικής κλινικής. Η αιτιολογία που προέβαλε το νοσοκομείο ήταν η μη απόδοση από τη νομαρχία Αθη-νών των οφειλόμενων δαπανών νοσηλείας των ανασφάλιστων και οικονομικά αδυνά-των ασθενών που ανέρχονταν στο ποσό των 9.100.000 ευρώ. Το έγγραφο του αποκλει-σμού επανέφερε το θέμα της πρόσβασης στην περίθαλψη για τους ανασφάλιστους. Με την ανεργία στη χώρα να αυξάνεται και παρά τις ψευτολύσεις που έχει δώσει η κυ-βέρνηση στους ανέργους που ήταν ασφα-λισμένοι στο ΙΚΑ με κάποιες παρατάσεις, συνεχίζει να παραμένει το τεράστιο πρό-βλημα των ανέργων, ανασφάλιστων πλέον, που ανήκαν σε ταμεία όπως ο OAEE ή που δεν έχουν καμία άλλη ασφάλεια.

Αυτοί οι ασθενείς έχουν πολύ πιο μι-κρή δυνατότητα πρόσβασης στις υπηρεσί-ες υγείας από το παρελθόν, ειδικά αφού από την 1η Οκτωβρίου του 2011 έχουν πλέ-ον υλοποιηθεί τα περίφημα ΚΕΝ (κλει-στά ενοποιημένα νοσήλια). Κι ενώ την 1η Οκτωβρίου στο δημόσιο νοσοκομείο η νο-σηλεία, ανεξάρτητα από την πάθηση, χρεω-νόταν με το ημερήσιο νοσήλιο που είχε σχέ-ση και με τη θέση νοσηλείας, με τα ΚΕΝ οι τιμές έχουν πολλαπλασιαστεί. Αυτό για τους ανασφάλιστους σημαίνει τεράστια εμπόδια στην πρόσβαση. Παρατηρείται δε το φαινόμενο μέχρι τώρα να μην υποχρεώ-νονται να προκαταβάλουν τα λεφτά αλλά να υπογράφουν ότι αναλαμβάνουν τα έξο-δα νοσηλείας τους, που μεταφέρονται από το νοσοκομείο στο Γενικό Λογιστήριο του Kράτους κι από εκεί στην Eφορία. Αποτέ-λεσμα της πρακτικής που έχει υιοθετηθεί είναι ο ανασφάλιστος και άνεργος να βρί-σκεται σε περίπτωση προβλήματος υγείας και με δημόσιο χρέος.

Οι δυσκολίες εντείνονται από την απα-

Προωθούν φάρμακα φασόν και κόβουν την υγεία στα μέτρα της άγριας λιτότητας

Η κυβέρνηση και ο υπουργός Υγείας επέλεξαν από ένα νο-μοσχέδιο που διαλύει κατα-κτήσεις δεκαετιών, που μά-λιστα αφορούν την ανθρώπι-

νη ζωή, να μετατρέψει σε κεντρικό ζή-τημα αυτό της εξοικονόμησης πόρων με τη χρήση γενόσημων φαρμάκων, δηλα-δή φαρμάκων αντιγράφων των πρωτό-τυπων μετά τη λήξη της πατέντας που οι φαρμακευτικές εταιρείες επιβάλλουν στα αποτελέσματα της έρευνας. Το σχέ-διο νόμου, εκτός από μέτρα που αποβλέ-πουν στην αύξηση της χρήσης των γενο-σήμων, προβλέπει μεταξύ άλλων κλει-στό προϋπολογισμό στην ασφαλιστική φαρμακευτική δαπάνη, μείωση του κέρ-δους των φαρμακοποιών και φαρμακε-μπόρων και περαιτέρω μείωση της τι-μής των αντιγράφων και των φαρμάκων των οποίων έχει λήξει η πατέντα. Μέτρα που σύμφωνα με το υπουργείο θα απο-βούν προς όφελος της οικονομίας.

Με αφορμή τη δήθεν οικονομία από τη συνταγογράφηση δραστικής ουσίας, που όμως δεν μπορεί να επιβληθεί στο υπάρχον σύστημα ηλεκτρονικής συντα-γογράφησης, το υπουργείο Υγείας προ-σπαθώντας να εξυπηρετήσει συμφέρο-ντα μεγάλων εταιρειών γενοσήμων φαρ-μάκων μετατρέπει και επίσημα το φάρ-μακο από δικαίωμα σε εμπορικό παιχνί-δι κέρδους και αλλάζει τους συμμετέ-χοντες και τους όρους στο παιχνίδι του χρηματισμού.

Η χρήση γενοσήμων δεν είναι άλλω-στε καινούρια στο σύστημα υγείας. Παί-ζοντας με την ασφάλεια χιλιάδων ασθε-νών, για μεγάλη χρονική περίοδο ελλη-νικές ιδιωτικές φαρμακευτικές εταιρεί-ες παρήγαγαν γενόσημα φάρμακα που σε συμφωνία με γιατρούς και με μίζες κάτω από το τραπέζι, συνταγογραφού-νταν με το κομμάτι σε ασθενείς, με απο-τέλεσμα να έχουν καταλήξει να ονομά-ζονται περιπαικτικά φάρμακα «φα-

«Κλέβουν χιλιετίες ζωής από το λαό»

KYPIAKH 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012 H AΛΛH OΨH ΠPIN / 13

Προωθούν φάρμακα φασόν και κόβουν την υγεία στα μέτρα της άγριας λιτότητας σόν». Η εμπειρία γιατρών έχει καταγράψει ουκ ολίγες περιπτώσεις ασθενών που εμφά-νισαν είτε παρενέργειες και αλλεργίες είτε απορρύθμιση της θεραπείας τους λόγω χο-ρήγησης «βιολογικά ισοδύναμων» φαρμά-κων. Διάτρητος φαίνεται πως θα είναι και αυτή τη φορά ο έλεγχος των γενοσήμων που θα εξαρτάται από το ...λόγο του επιχειρημα-τία παραγωγού, από τον ΕΟΦ, έναν οργανι-σμό που ήδη έχει υποστεί περικοπές προσω-πικού και από ένα αδιευκρίνιστο και εύκο-λα χειραγωγούμενο «δημόσιο δίκτυο ποιοτι-κού ελέγχου των προϊόντων» από «τα κρατι-κά εργαστήρια πιστοποίησης και τα πανεπι-στημιακά ιδρύματα και κλινικές».

Όμως η χρήση γενοσήμων, όπως καθορί-ζεται στο νόμο Λοβέρδου, έχει και τα τρα-γελαφικά της σημεία. Εμφανίζεται διάταξη στο νομοσχέδιο όπου προβλέπεται ότι από την 30ή Ιουνίου ο γιατρός θα συνταγογρα-φεί το φάρμακο με την εμπορική του ονομα-σία και όταν ο ασθενής θα φτάνει στο φαρ-μακοποιό αυτός θα μπορεί να του προτείνει

το αντίστοιχο γενόσημο φάρμακο με λιγότε-ρη συμμετοχή για τον ασφαλισμένο. Ο ασθε-νής θα δικαιούται τότε να επιλέξει φάρμα-κο, με κριτήριο την οικονομική διαφορά αλ-λά αναλαμβάνοντας την ευθύνη της επιλο-γής του. Ξαφνικά, η ένδεια θα αποτελεί το κύριο κριτήριο επιλογής θεραπείας, ενώ ένα μέρος της οικονομικής διαπλοκής μεταφέ-ρεται πλέον μεταξύ εταιρειών και φαρμα-κείων που για να μεγιστοποιήσουν το κέρ-δος τους, θα προωθούν συγκεκριμένα γενό-σημα φάρμακα.

Παρακολουθώντας τη συνολικότερη εικό-να της πολιτικής που ακολουθείται στη δη-μόσια υγεία, τα κριτήρια με τα οποία λαμβά-νονται αποφάσεις είναι ξεκάθαρα. Και εί-ναι η μείωση των κρατικών δαπανών με ταυ-τόχρονη εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμ-φερόντων. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Η συνεχής μισθολογική απαξίωση των εργα-ζομένων στη δημόσια υγεία, με τις αμοιβές των γιατρών να έχουν μειωθεί χαρακτηρι-στικά κατά 35% τα τελευταία δύο χρόνια. Η

συνεχής απαξίωση των προνοιακών δομών, με τις μειώσεις στους εγκεκριμένους προϋ-πολογισμούς είναι από 15%-40%, με αποτέ-λεσμα να μη βγαίνουν ούτε οι μισθοδοσίες ούτε τα στοιχειώδη λειτουργικά και οι προ-νοιακοί φορείς να οδηγούνται σε κλείσιμο ο ένας μετά τον άλλον. Kαι είναι μερικά μό-νο παραδείγματα.

Από την άλλη, το υπουργείο Υγείας ξε-περνά τον εαυτό του στη σκανδαλώδη εξυ-πηρέτηση συμφερόντων σε συγκεκριμέ-νη μερίδα του ιατρικού κατεστημένου και συγκεκριμένες φαρμακευτικές εταιρείες. Όσον αναφορά το ιατρικό κατεστημένο, χα-ρακτηριστική είναι η απόφαση προς όφελος του μεγαλοκαθηγητικού κατεστημένου, όταν για πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια πέρα-σε νόμος που παρέχει στον καθηγητή πανε-πιστημίου δικαίωμα άσκησης κλινικού έρ-γου και στο δημόσιο αλλά και στον ιδιωτι-κό τομέα. Μέχρι τώρα, ο πανεπιστημιακός καθηγητής έπρεπε να διαλέξει πού θα εκτε-λεί κλινικό έργο. Τώρα μπορεί παντού. Και

όλα αυτά εξελίσσονται την ίδια στιγμή που τόσο γιατροί όσο και φαρμακοποιοί προκη-ρύσσουν κινητοποιήσεις.

Σε καμία από τις νομοθετικές αποφάσεις της κυβέρνησης στα χρόνια του Μνημονίου δεν αποτελεί κριτήριο το αναφαίρετο δικαί-ωμα στην υγεία. Με την ίδια ακριβώς λογική και η καθιέρωση των γενοσήμων φαρμάκων δεν έχει στο επίκεντρό της την εξυπηρέτηση του ασθενή. Σε καμία περίπτωση δεν αντι-μετωπίζεται το φάρμακο ως δικαίωμα. Σε κανένα σημείο δεν αξιολογείται ποιο είναι το πραγματικά ωφέλιμο φάρμακο με κρι-τήριο την υγεία του ασθενούς. Ένα αγαθό που θα έπρεπε να παράγεται ως δημόσιο, να υπόκειται σε κοινωνικό έλεγχο και να πα-ρέχεται δωρεάν, χρησιμοποιείται σαν μέσο, ώστε να εμφανιστεί η απαιτούμενη από την τρόικα μείωση των κρατικών δαπανών, να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα και τα κέρδη μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών και να πληρώσει για άλλη μια φορά ο εργαζόμενος εις βάρος της ποιότητας ζωής του.

«Κλέβουν χιλιετίες ζωής από το λαό»ράδεκτη κατάσταση που έχει δημιουργη-θεί στον ανύπαρκτο τομέα της πρωτοβάθ-μιας περίθαλψης. Εκεί ουσιαστικά η κυ-βέρνηση έχει δημιουργήσει έναν υδροκέ-φαλο οργανισμό που συνενώνει το ΙΚΑ, τον ΟΠΑΔ και τον OAEE. Οι ίδιοι οι για-τροί καταγγέλλουν πως ο Εθνικός Οργανι-σμός Παροχής Υπηρεσιών Υγείας έχει πά-ρει τα χειρότερα χαρακτηριστικά των τρι-ών ταμείων. Από το ΙΚΑ κράτησε το χά-ος και τις ουρές, από τον OAEE τις εξευ-τελιστικές αμοιβές για τους γιατρούς και από τον ΟΠΑΔ το γεγονός ότι δεν πληρώ-νει ποτέ το γιατρό. Το αποτέλεσμα είναι χι-λιάδες γιατροί να μην έχουν δεχτεί να κά-νουν σύμβαση με τον ΕΟΠΥΥ. Στις περι-πτώσεις δε που ο ασθενής επιλέξει να επι-σκεφθεί συμβεβλημένο γιατρό απογευμα-τινές ώρες, αν στο γιατρό αυτό έχει την τύ-χη να βρίσκεται μέσα στις 50 πρώτες επι-σκέψεις, δεν θα αναγκαστεί να πληρώσει αντίτιμο. Αν βέβαια το ραντεβού είναι ο αριθμός 51, πρέπει να πληρώσει! Η οικο-νομική αφαίμαξη συνεχίζεται μιας και από την 1η Ιανουαρίου ο ασθενής καταβάλλει πλέον 25% συμμετοχή σε όλα τα φάρμακα και 15% συμμετοχή σε διαγνωστικές εξε-τάσεις, ενώ μεγάλες κατηγορίες φαρμάκων δεν συνταγογραφούνται και μεγάλες κατη-γορίες διαγνωστικών εξετάσεων δεν δικαι-ολογούνται.

Στα δημόσια νοσοκομεία ο στραγγαλι-σμός των υπηρεσιών υγείας έρχεται από την τεράστια προσπάθεια για τη μείωση των λειτουργικών δαπανών, που φτάνει πλέον σε καταστροφικά σημεία. Ο προϋ-πολογισμός του 2012 προβλέπει μείωση των λειτουργικών δαπανών κατά 45%. Με αυτόν τον προϋπολογισμό τα νοσοκομεία μπορούν να λειτουργήσουν μέχρι τον Ιού-νιο. Συζητώντας για τις περικοπές με τον Πάνο Παπανικολάου, επιμελητή της νευ-ροχειρουργικής μονάδας στο Γενικό Κρα-τικό Νίκαιας, οι πληροφορίες ήταν αποκα-λυπτικές: «Αυτή την περίοδο, από τον Δε-κέμβριο και μετά, παρατηρούνται ελλεί-ψεις στα λεγόμενα υλικά χαμηλής τεχνο-λογίας, στα φτηνά δηλαδή υλικά γενικής χρήσης. Αυτό γίνεται και λόγω της γραφει-οκρατίας που έχουν δημιουργήσει στο σύ-

στημα προμηθειών αλλά και λόγω του γε-γονότος ότι αργούν πολύ να πληρώσουν και έχει πλέον μεγάλο πρόβλημα και ο ιδι-ωτικός τομέας. Με αποτέλεσμα να παρατη-ρούνται ελλείψεις σε σύριγγες, γάζες, λευ-κοπλάστ, φλεβοκαθετήρες και άλλα αντί-στοιχα υλικά».

Όμως το πρώτο, μεγαλύτερο και μάλι-στα πανθομολογούμενο πρόβλημα συνεχί-ζει να είναι η έλλειψη νοσηλευτικού προ-σωπικού. Η κυβέρνηση δέχτηκε και εφαρ-μόζει την απαγόρευση των προσλήψεων και για το νοσηλευτικό προσωπικό όταν και πριν τα μέτρα λιτότητας η αναλογία νο-σηλευτικού προσωπικού ανά κρεβάτι ήταν από τις μικρότερες στην ΕΕ. Πλέον έχει αρχίσει να παρατηρείται τεράστια μείωση του νοσηλευτικού προσωπικού, λόγω τόσο των συνταξιοδοτήσεων όσο και της κατάρ-γησης προσωρινών, επικουρικών και σταζ. Οι ελάχιστες προσλήψεις επικουρικών δεν βελτιώνει την εικόνα, ενώ αισθητή γίνεται η έλλειψη ιατρικού προσωπικού που μέχρι τώρα δεν ήταν εμφανής, τουλάχιστον στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.

Οι λεπτομέρειες που δίνει ο Πάνος Παπανικολάου είναι χαρακτηριστικές: «Πολλές χειρουργικές αίθουσες παρα-μένουν κλειστές γιατί δεν υπάρχει προ-σωπικό, με αποτέλεσμα να αυξάνονται οι αναμονές για τους ασθενείς. Αυξάνο-νται δε οι αναμονές και στα τακτικά ια-τρεία. Οι συνθήκες νοσηλείας στα τμήμα-τα που λειτουργούν είναι τελείως απαρά-δεκτες, με αποτέλεσμα εκτός του γεγονό-τος ότι δεν υπάρχει άνθρωπος να αλλάξει τον ορό και κάθε ασθενής χρειάζεται ή έναν συγγενή όλο το 24ωρο ή να πληρώ-σει αποκλειστική νοσοκόμα για μια αξι-οπρεπή νοσηλεία, υπάρχει πλέον και κα-τακόρυφη αύξηση στις ενδονοσοκομει-ακές λοιμώξεις. Η πρώτη και κύρια αι-τία ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων εί-ναι η έλλειψη προσωπικού. Τα νοσοκο-μειακά μικρόβια ούτε πετάνε, ούτε περ-πατάνε. Αν έχεις ένα νοσηλευτή για κά-θε 20 ασθενείς, θα έχεις αύξηση των εν-δονοσοκομειακών λοιμώξεων, ειδικά τώ-ρα που δεν υπάρχουν γάντια. Αλλά και γάντια να είχαμε, δεν σώζουνε. Η μεγα-

λύτερη αιτία για τις ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις παραμένει η έλλειψη νοσηλευ-τικού προσωπικού».

«Στη μεγάλη αύξηση των θανάτων συμ-βάλλει αυτό που συμβαίνει με τους καρκι-νοπαθείς. Η λίστα αναμονής για ακτινοθε-ραπεία και χημειοθεραπεία στο Δημόσιο μπορεί να αγγίζει και τους τρεις μήνες!», συνεχίζει ο Π. Παπανικολάου. «Μπο-ρώ να αναφέρω δύο περιστατικά που χει-ρούργησα πριν μία εβδομάδα με κακοή-θεια εγκεφάλου. Υπάρχουν τρία δημόσια νοσοκομεία που κάνουν ακτινοθεραπεία στην Αθήνα και η αναμονή είναι τρεις μή-νες. Οι ασθενείς καλούνται έτσι για να σώ-σουν τη ζωή τους να πληρώσουν 3.200 ευ-ρώ σε ιδιωτικό θεραπευτήριο. Οι συμπλη-ρωματικές θεραπείες στους καρκινοπαθείς αποτελούν πλέον τραγωδία. Χαρακτηριστι-κά, στο ογκολογικό τμήμα του νοσοκομεί-ου των Αγίων Αναργύρων, που είναι και-νούριο, ενώ υπάρχει επάρκεια γιατρών στο ακτινοθεραπευτικό, δεν κάνουν πρόσληψη ενός τεχνολόγου που είναι απαραίτητος για να λειτουργεί το μηχάνημα και απογευμα-

τινή βάρδια. Θα κόστιζε μεικτά στο κρά-τος 1.200 ευρώ τον μήνα! Και όμως δεν τον προσλαμβάνουν.

Και βέβαια, δεν υπάρχουν αρκετά κρε-βάτια σε μονάδες εντατικής θεραπείας, πολλά δε εξακολουθούν να είναι εκτός λειτουργίας γιατί δεν υπάρχει προσωπι-κό. Κάθε μέρα στη λίστα του ΕΚΑΒ Ατ-τικής υπάρχουν δεκάδες διασωληνωμένοι που δεν βρίσκουν κρεβάτι σε μονάδα. Χα-ρακτηριστικά, τη μέρα που ο Λοβέρδος εί-χε κάνει τις περίφημες δηλώσεις όπου πε-ριέγραφε την Υπατία και τους μετανάστες απεργούς πείνας σαν τεράστια υγειονομική βόμβα, εκείνη τη μέρα στη λίστα του ΕΚΑΒ των νοσοκομείων της Αττικής υπήρχαν 92 διασωληνωμένοι περιμένοντας κρεβάτι σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Αυτό ση-μαίνει ότι πολλοί από αυτούς τους ασθε-νείς πέθαναν. Επιβεβαιώνονται έτσι οι εκτιμήσεις που είχαμε κάνει στο ντοκιμα-ντέρ Xρεοκρατία, ότι θα έχουμε πολύ μεγά-λη πτώση του προσδόκιμου επιβίωσης. Συ-νολικά κλέβουν χιλιετίες ζωής από τον ελ-ληνικό λαό»!

Ακόμη και τους τρεις μήνες αγγίζει η λίστα αναμονής για ακτινοθεραπείες και χημειοθεραπειες σε δημόσια νοσοκομεία

14 / ΠPIN EΠIKAIPOTHTA KYPIAKH 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012

Σε ορισμένες περιοχές της χώ-ρας, ο χώρος εργασίας έχει σχε-

δόν μετατραπεί σε πολεμικό μέτω-πο, με απολυμένους υπαλλήλους να πυροβολούν όλο και πιο συχνά συ-ναδέλφους τους ή εργοδότες. Η αν-θρωποκτονία σήμερα είναι το τρίτο στη σειρά αίτιο θανάτου μέσα στο χώρο εργασίας», έγραφε ο Τζέρεμι Ρίφκιν το 1995 (Το τέλος της εργα-σίας). Και αν αυτά συνέβαιναν προ κρίσης, στην ευημερούσα Αμερική, κατανοεί κανείς σήμερα τι ανέμους έχουν σπείρει οι μνημονιακές κυ-βερνήσεις στην Ελλάδα, τι θύελλες θα θερίσει η ελληνική κοινωνία. Τα εγκλήματα ερωτικού «πάθους και τιμής» παραχωρούν τη θέση τους στις αυτοκτονίες και στα εγκλήμα-τα για τη χαμένη τιμή της εργασίας, για τη χαμένη τιμή και αξιοπρέπεια

του ανθρώπου.Ο «ένοπλος άνεργος» της Κομο-

τηνής πήρε την κυνηγετική καρα-μπίνα του, εισέβαλε στο εργοστά-σιο απ’ όπου είχε απολυθεί, τραυ-μάτισε δύο, κράτησε ομήρους άλ-λους τρεις. Στόχος της αστυνομίας και των ειδικών διαπραγματευτών, έλεγαν οι ειδήσεις, είναι η εξουδε-τέρωση του ενόπλου «διά της εξα-ντλήσεως» – όχι των πυρομαχικών του, αλλά της αντοχής του.

Εξαίρεση, μεμονωμένη περίπτω-ση, άτομο που όσο ήταν υπάλληλος, «επεδείκνυε ασταθή, ανάρμοστη και ασταθή συμπεριφορά στο χώρο ερ-

γασίας», σύμφωνα με την ανακοίνω-ση της εταιρείας; Μόνο που οι «ειδι-κές περιπτώσεις» δεν είναι και τόσο ειδικές, και ας εκφράζονται με ξε-χωριστούς κάθε φορά τρόπους.

«Ποιο είναι το αίτημά σας;» ρω-τούν τον «ένοπλο άνεργο» οι δημο-σιογράφοι που συνομιλούν τηλεφω-νικά μαζί του.

«Να με ξανακάνουν άνθρωπο, να ξαναγίνω άνθρωπος», απαντά. Και, όπως εξηγεί, άνθρωπο δεν σε κάνει η δουλειά με 400 ευρώ το μή-να. «Εννιά μήνες τώρα αισθάνομαι ζώο»...

Περίπου 15 λεπτά διαρκεί η συ-

γκλονιστική τηλεφωνική εξομολό-γηση –και όχι παραλήρημα– αυτού του ανθρώπου που θέλει να ξανα-γίνει άνθρωπος, ένα ηχητικό τεκμή-ριο του σύγχρονου τρόμου και της αθλιότητας και το οποίο ούτε ο κα-λύτερος θεατρικός συγγραφέας δεν θα μπορούσε να το συλλάβει. Και το σκηνικό, ένα νεκροταφείο εργοστα-σίων, μια Βιομηχανική Ζώνη του λυ-κόφωτος...

Οι τίτλοι τέλους έπεσαν. Το συμ-βάν «ομηρία στην Κομοτηνή» έλη-ξε με δύο ελαφρούς τραυματισμούς. Ένας άνθρωπος που ήδη ένιωθε τε-λειωμένος, αποκτηνωμένος, νεκρο-ζώντανος, έγινε δυο φορές τελειω-μένος, όμως εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι και απολυμένοι ακροβα-τούν στο τεντωμένο σχοινί της αυτο-καταστροφής.

AKPOBAΣIEΣ

TO TEΛOΣ THΣ AΓOPAΣ

MAPIANNA TZIANTZH

Έγκλημα (εργατικού) πάθους και τιμής

Πορεία ενάντια στην ανεργία στις 15 MαρτίουΤην ώρα που η ανεργία καλ-πάζει και το επίδομα ανερ-γίας ξεφτιλίζεται στα 350 ευ-ρώ, δύο σημαντικές πρωτο-βουλίες έρχονται να δώσουν απάντηση από την πλευ-ρά του κόσμου της εργασί-ας. Πιο συγκεκριμένα, χθες Σάββατο στο Πολυτεχνείο πραγματοποιήθηκε συνέλευ-ση ανέργων κι επισφαλώς εργαζομένων με κάλεσμα από την Πρωτοβουλία Ανέρ-γων Περιστερίου, την Ανοι-χτή Πρωτοβουλία Ανέργων, τη Συνέλευση Ανέργων Σω-ματείου Μισθωτών Τεχνι-κών, την Εργατική Λέσχη Νέας Σμύρνης, την Ομάδα ανέργων - επισφαλώς ερ-γαζομένων του Kοινωνικού Kέντρου Βύρωνα, το Δίκτυο Επισφαλώς Εργαζομένων-Ανέργων, την Πανελλήνια Ένωση Αδιόριστων Εκπαι-δευτικών (ΠΕΑΕ) και την Εργατική Ενότητα Ναυπη-γοεπισκευαστικής Ζώνης

Περάματος. Οι ίδιες συλ-λογικότητες καλούν σε πο-ρεία στο υπουργείο Εργα-σίας την Τετάρτη 15/3. Στην ανακοίνωση που εξέδωσαν τονίζουν: «Απέναντι στον εκβιασμό της πείνας και της εξαθλίωσης, της ηττοπά-θειας, της ατομικής ευθύ-νης και ενοχής οι εκατοντά-δες χιλιάδες άνεργοι, Έλ-ληνες και μετανάστες, είναι επιτακτική ανάγκη να απο-κτήσουμε φωνή, να σπάσου-με την απομόνωση, να στα-θούμε αλληλέγγυοι και να ζητήσουμε την αλληλεγγύη από όλους τους εργαζόμε-νους του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, τις λαϊκές συνελεύσεις γειτονιάς, τα κινήματα “δεν πληρώνω”. Μα πάνω από όλα, να διεκ-δικήσουμε το δικαίωμά μας στη δουλειά και την αξιο-πρέπεια, να βγάλουμε εμείς τους από πάνω, μια για πά-ντα στην ανεργία».

Iδρύθηκε το Aνοιχτό Mαρξιστικό Σχολείο

Mια σημαντική πρωτο-βουλία για τη διάδοση και επεξεργασία της μαρξιστι-κής θεωρίας ανέλαβε το Aνοιχτό Φιλοσοφικό Σχο-λείο, ιδρύοντας ένα τμήμα μαρξιστικής θεωρίας. Στό-χος του «Aνοιχτού Mαρ-ξιστικού Σχολείου», όπως ονομάζεται, είναι η συλ-λογική μελέτη του έργου που άφησαν οι κλασικοί του μαρξισμού, μέσα από την ανάγνωση και τη συ-

ζήτηση. Tα μαθήματα θα πραγματοποιούνται κάθε Tετάρτη από τις 8 μ.μ. μέ-χρι τις 10 μ.μ. στο «Xατζί-νειο» του Δήμου Kαλλιθέ-ας (Mαντζαγριωτάκη 118). H έναρξη των μαθημάτων γίνεται την Tετάρτη 7/3 και το πρώτο βιβλίο που τίθε-ται για συλλογική επεξερ-γασία είναι το H κατάστα-ση της εργατικής τάξης στην Aγγλία του Φρίντριχ Ένγκελς.

EIΔHΣEIΣ

Εκδήλωση - συζήτηση πραγμα-τοποιεί η τοπική ΑΝΤΑΡΣΥΑ τη Δευτέρα 6/3, ώρα 6.30 μ.μ., στο Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου. Ομιλητές οι: Αντώνης Δραγανί-γος, Σεραφείμ Ρίζος, Δημήτρης Τακανίκας.

Την Παρασκευή 9/3, στις 7 μ.μ., στο πνευματικό κέντρο Ελευσί-νας (Παγκάλου και Κίμωνος 11) πραγματοποιείται η πρώτη εκδή-λωση της τοπικής ΑΝΤΑΡΣΥΑ με θέμα «υπάρχει άλλος δρόμος! Για τα συμφέροντα των εργαζομένων και του λαού». Τη συζήτηση θα ανοίξει ο Άγγελος Χάγιος.

Η Τοπική Επιτροπή Βύρωνα, Καισαριανής, Παγκρατίου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ οργανώνει συζήτη-ση την Παρασκευή 9/3, 7 μ.μ. στο δημαρχείο Καισαριανής (Βρυού-λων 125 και Κλαζομενών) για την ανάγκη ενός αγωνιστικού μετώ-που ρήξης και ανατροπής. Ομιλη-τές: Γιώργος Κρεασίδης, Βασίλης Συλαϊδής, Δέσποινα Κουτσούμπα, Κώστας Καταραχιάς, Τάσος Ανα-στασιάδης.

Η Εργατική Λέσχη Νέας Σμύρ-νης (Βενιζέλου 12 και Αιγαίου) προβάλλει την ταινία της Αλίντας Δημητρίου Τα κορίτσια της βροχής τη Δευτέρα 5/3, 7 μ.μ. Θα μιλήσει η σκηνοθέτις και γυναίκες που με-τείχαν στην αντίσταση στην περίο-δο της χούντας, ενώ θα συντονίσει η Αφροδίτη Κοκουτσάκη.

«Oι ιστορικοί της Kαλλιθέας» θα είναι το θέμα διάλεξης του Kώστα Pάντου στο Aνοιχτό Φιλοσοφικό Σχολείο (Mαντζαγριωτάκη 118 Kαλλιθέα) την Tρίτη 6/3 στις 7 μ.μ.

Κυκλοφόρησε το Εκτός Γραμμής

Πλούσιο σε περιεχόμενο το νέο τεύχος του Εκτός Γραμ-μής, της περιοδικής έκδο-σης της ΑΡΑΝ που έρχεται αντιμέτωπο με το ερώτημα «μετά το ευρώ τι;». Tο πε-ριοδικό ψηλαφίζει τις δυ-νατότητες μιας αυτοδύνα-μης παραγωγής στον κλά-δο της υγείας και της αγρο-τικής παραγωγής και παίρ-νει συνέντευξη απ’ τον Κώ-στα Λαπαβίτσα για την κρίση και το ευρώ. Αναζη-τά ένα εναλλακτικό παρα-γωγικό πρότυπο και εξετά-ζει ορισμένα ανοικτά ερω-τήματα για μια θεωρία της μετάβασης. Ταξιδεύει απ’ την ανατολική Μεσόγειο των ιμπεριαλιστικών αντα-γωνισμών στη Φουκουσί-μα της πυρηνικής κατα-στροφής και από την Ιτα-λία της έκρηξης του 1968-77 στον νέο «αιώνα του Ει-ρηνικού», ενώ τολμά να κάνει κατάληψη στη Γου-όλ Στριτ και να φωτογρα-φίσει την καρδιά του κτή-νους. Περιγράφει τις προ-κλήσεις για την Αριστερά στον καιρό του Μνημονίου και εξετάζοντας την κρίση αντιπροσώπευσης, ανακτά τη χαμένη δημοκρατία. Συ-ζητά με τον Δημήτρη Τρί-μη και τον Γιάννη Αγγέλη για τα ΜΜΕ και το «κού-ρεμα» της ενημέρωσης. Εν-διαφέροντα κείμενα για τα παιδιά των ΕΑΑΚ, «που 20 χρόνια τώρα δεν τρώνε τη φόλα».

ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΣΤΟ ΘΡΙΑΣΙΟ

➨

ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΒΥΡΩΝΑ-ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗΣ

➨

ΠΡΟΒΟΛΗ ΣΤΗ Ν. ΣΜΥΡΝΗ

➨

Έστειλαν τα ΜΑΤ στην Ευκαρπίας!Σ αράντα μέρες τώρα οι κάτοικοι

της Ευκαρπίας με τη συμπαρά-σταση δεκάδων φορέων της Δυτι-κής Θεσσαλονίκης έχουν καταλά-βει το χώρο και δεν επιτρέπουν τις εργασίες κατασκευής του Σταθ-μού Μεταφόρτωσης Απορριμμά-των (ΣΜΑ) Ευκαρπίας. Αρνούνται να δεχτούν την κατασκευή μιας γι-γάντιας εγκατάστασης δίπλα στα σπίτια τους αλλά και δίπλα στην τσιμεντοβιομηχανία Tιτάν, που χρόνια τώρα επιδιώκει να αναλά-βει την καύση απορριμμάτων για την παραγωγή ενέργειας.

Τρομοκρατημένοι από την αγω-

νιστική επιμονή και την αποφασι-στικότητα των κατοίκων κι αφού τις τελευταίες μέρες υποβάλλουν σωρηδόν μηνύσεις στους κατοί-κους της Ευκαρπίας, ζητώντας αποζημίωση, ο (ισόβιος) πρόε-δρος Συνδέσμου ΟΤΑ Θεσσαλο-νίκης Ζουρνάς και ο (ειδικός στις ιδιωτικοποιήσεις υπηρεσιών) Δή-μαρχος Συκεών, Σίμος Δανιηλί-δης, έστειλαν την Πέμπτη τα ΜΑΤ για να επιβάλουν την έναρξη των εργασιών κατασκευής του ΣΜΑ! Όμως η άμεση μαζική κινητοποί-ηση των κατοίκων δεν τους το επέτρεψε. Στη μαζικότατη δε συ-νέλευση κατοίκων και φορέων, η οποία φαίνεται ν’ αποκτά όλο και πιο ριζοσπαστικά χαρακτηριστι-κά και ως προς τα αιτήματα αλλά και τις μεθόδους πάλης, ο φόβος κι η τρομοκρατία που σπέρνουν οι τοπικοί άρχοντες έδωσε τη θέση στην πίστη στον ενωτικό δυναμι-κό αγώνα!

Πρώτες αθωώσεις για την παρέλασηΑ θώοι κρίθηκαν οι πρώτοι έξι

κατηγορούμενοι για τα γε-γονότα της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη. Μάλιστα δεν χρει-άστηκε να εξεταστούν όλοι οι μάρτυρες υπεράσπισης. Οι μάρ-τυρες κατηγορίας –αστυνομικοί της ασφάλειας– έπεσαν σε πολ-λές αντιφάσεις, ενώ τα γεγονότα δεν άφηναν περιθώρια παρερμη-νείας. Συνεχίζεται όμως η ομηρία των υπολοίπων διαδηλωτών που ταυτοποιήθηκαν από την ασφά-λεια Θεσσαλονίκης και ακόμη δεν γνωρίζουν αν θα οδηγηθούν σε δί-κη ή η υπόθεση θα καταλήξει στο αρχείο.

Η δίκη είχε εξαιρετική σημασία, καθώς σε περίπτωση καταδικαστι-κής απόφασης, θα άνοιγε ο ασκός του Aιόλου και πλέον το δικαίωμα στη διαμαρτυρία θα ήταν υπό αμ-φισβήτηση. Το κίνημα «ήμουν κι εγώ εκεί», που είχε καλέσει συγκέ-ντρωση στα δικαστήρια Θεσσαλο-νίκης, αναφέρει σε ανακοίνωσή τουι: «Όλοι εμείς, οι χιλιάδες δια-δηλωτές … δώσαμε στην επέτειο το πραγματικό της νόημα. Παρέ-λαση εκείνη τη μέρα έκανε ο λα-ός! Βροντοφωνάξαμε “Όχι” στην τρόικα, το Mνημόνιο, την αντιλα-ϊκή πολιτική! … Ό,τι κι αν κάνουν δεν μας φοβίζουν! Θα είμαστε εκεί και στην επόμενη παρέλαση, θα τη μετατρέψουμε και αυτή σε παρέ-λαση του λαού!».

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ΗΛΙΑΣ Ν. ΣΜΗΛΙΟΣ

ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΣΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ

➨

ΛONΔINO, AMΣTEPNTAM KAI BEPOΛINOEXEIΣ ΞEXAΣEI ΠOY AKPIBΩΣ EIN’ TA ΛEΦTA

ΦIΛOΣOΦIKO ΣXOΛEIO

➨

KYPIAKH 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012 ΣYNENTEYΞH ΠPIN / 15

– Έχει αντικείμενο πλέον το Εργατικό Δίκαιο; Τι θα διδάσκετε στους φοιτητές σας;– Το εργατικό δίκαιο δεν μπορεί να εξαφανι-στεί διά μαγείας επειδή ψηφίζεται ο ένας ή ο άλλος νόμος. Είναι ένα ολόκληρο οικοδόμη-μα ιδεών, αξιών και έκφρασης αναγκών που δεν μπορεί να εξαφανιστεί τόσο εύκολα και για να είμαι ακριβής, δεν μπορεί να εξαφα-νιστεί ποτέ. Επειδή τα νέα νομοθετήματα, το Μνημόνιο 2 και η κοινή υπουργική απόφαση δημιουργούν ένα νέο νομοθετικό πλαίσιο, το επόμενο βήμα για την υπεράσπιση του εργατικού δικαίου είναι η προσφυγή στα δικαστήρια για την ανάδειξη των προφανών αντισυνταγματικοτήτων, της προ-φανούς αντίθεσης όλων αυτών των μέτρων προς το Σύνταγμα και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες. – Πάντως, πολλές διατάξεις του εργατικού δικαίου στην πράξη δεν εφαρμόζονταν για χιλιάδες εργαζό-μενους. Μήπως λοιπόν οι τελευταί-οι νόμοι απλώς αποτυπώνουν μια νομοτελειακή πραγματικότητα της κοινωνίας;– Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, γιατί αυτό είναι ένα επιχείρημα της τρόικας που το επέβαλε στην κυβέρνηση. Λένε ότι υπάρχει μια εκτεταμένη ανομία στο χώρο των εργασιακών σχέσεων και ότι έρχο-νται να βάλουν τάξη. Η απάντηση που δίνουν για να επιβληθεί η τάξη είναι να νομιμοποιήσουν την ανο-μία, σαν να νομιμοποιούν μια λη-στεία. Αυτή η λογική δεν έχει καμία απολύτως βάση. Όπου υπάρχει ανομία την πολεμάμε. Τα εργατικά δίκαια στον κόσμο ποτέ δεν καταφέρνουν να έχουν μια πλήρη εφαρμογή. Σε όλες ανεξαιρέτως τις χώρες υ-πάρχει υπάρχει μια εκτεταμένη γκρίζα ζώνη στις εργασιακές σχέσεις, αυτό που μάθαμε να ονομάζουμε μαύρη αγορά εργασίας. Εκεί το εργατικό δίκαιο δεν εφαρμόζεται, είτε γιατί πράγματι είναι αδύνατον αντικειμενικά είτε γιατί η οικονομική και πολιτική εξουσία θέλει να αφήσει ένα τέτοιο χώρο, που δρα διαλυ-τικά για το πεδίο των νόμιμων εργασιακών σχέσεων. Όταν οι εργοδότες μπορούν να προσφεύγουν στη μαύρη αγορά εργασίας, α-ντιλαμβάνεστε πόσο τρομακτική είναι η πίεση που ασκείται στη νομιμότητα και κυρίως πά-νω στους ίδιους τους εργαζομένους. Κυρίως πόσο πολύ επηρεάζεται αρνητικά η εξέλιξη των δικαιωμάτων και η υπόσταση του κοινω-νικού κεκτημένου σε κάθε χώρα. – Ποιος είναι ο στόχος των μέτρων;– Αυτό που ζούμε τώρα και ιδίως το Μνημόνιο 2 είναι η κορύφωση ενός μεγάλου αποδομητι-κού εγχειρήματος που έχει ξεκινήσει από τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Η σηματοδότηση για την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσε-ων δόθηκε από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αυτή η διάβρωση κορυφώθηκε στις μέρες μας λόγω της κρίσης των τραπεζών που μετα-μορφώθηκε στη συνέχεια σε κρίση δημόσιου χρέους. Τα μέτρα βέβαια του πρώτου και του δεύτερου Μνημονίου, όπως για παράδειγμα

τα μέτρα για τις συλλογικές συμβάσεις εργα-σίας, δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με το δημόσιο χρέος. Για να αντιμετωπίσουμε αυ-τές τις ιδέες, πρέπει να σκάψουμε πιο βαθιά. Η συζήτηση βέβαια αυτή απαιτεί χρόνο και κόπο, επειδή τις τελευταίες δεκαετίες οι άν-θρωποι ταΐστηκαν με ιδεολογικά σκουπίδια τα οποία προηγουμένως είχαν καλογυαλιστεί. Όλο αυτό το σκουπιδαριό που στη συνέχεια κομποστοποιήθηκε και καταστάλαξε έχει εγ-

γραφεί τόσο σταθερά στις συνειδήσεις, ώστε οποιαδήποτε συζήτηση για τα θέματα αυτά μας αναγκάζει να αρχίσουμε από τον Αδάμ και την Εύα. Όλα αυτά τα ιδεολογήματα που είναι συμπαρομαρτούντα του νεοφιλελευθε-ρισμού σε όλο τον κόσμο για την ανταγωνιστι-κότητα, την παραγωγικότητα, την ανάπτυξη κ.λπ. δεν έχουν καμία σχέση με την κοινω-νική και πολιτική πραγματικότητα. Όσο κι αν ασιατικοποιήσει ή βουλγαροποιήσει κα-νείς τους μισθούς στην Ελλάδα, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να έχουμε «ανταγωνιστικούς» μισθούς έναντι της Αιγύπτου ή της Τυνησίας. Αν δώσουμε στους ανθρώπους να καταλά-βουν συγκεκριμένα τι σημαίνει ανταγωνιστι-κότητα, θα αντιληφθούν αμέσως τα αδιέξοδα αυτής της πολιτικής. Tι είναι αυτό που στην πραγματικότητα αναγκάζει τις επιχειρήσεις στις δυτικές χώρες να ανταγωνίζονται χώρες όπως η Κίνα, η Ινδία, το Πακιστάν, η Βουλ-γαρία ή η Ρουμανία; Τότε θα σκεφτεί κανείς την καταστατική οργάνωση του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού τρό-που. Υπάρχει λοιπόν κατασκευαστικό λάθος στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό και έτσι βαθαίνουν τα ερωτήματα για την αλλαγή της καταστατικής αυτής οργάνωσης. Ως απά-ντηση διαφαίνεται η ανατροπή της, διότι είναι αδύνατο να ανταγωνιστούμε μισθούς Τουρ-κίας και Βουλγαρίας. Ή αν τους ανταγωνι-στούμε με όλα αυτά τα σφαγιαστικά μέτρα, οι άνθρωποι στην Ελλάδα θα είναι τελείως

εξαθλιωμένοι. – Ποιο είναι το μέλλον του συνδικαλισμού με-τά την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και της διαιτησίας;– Αν η κοινωνία δεν αντιδράσει σε αυτά τα μέτρα, το μέλλον είναι ζοφερό. Στην Ελλάδα καθυστερήσαμε δύο αιώνες για να αποκτή-σουμε ένα σύστημα συλλογικών εργασιακών σχέσεων, με όλες τις υπαρκτές αδυναμίες. Οι μεγάλες προσπάθειες για να αποκτή-

σουμε ένα σύστημα συλλογικών διπραγματεύσεων άρχισαν τυπικά το 1935, ουσιαστικά το 1955 και καταφέραμε το 2010 να έχουμε έ-να σύστημα πραγματικά ζηλευτό. Φτάνουμε σε ένα σημείο όπου κα-ταλύονται οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, όλο αυτό το σύστημα με τις επάλληλες συλλογικές διαπραγ-ματεύσεις που συνδυαζόταν με έναν επικουρικό μηχανισμό διαιτησίας, ο οποίος όταν δεν τα έβρισκαν τα μέρη, εγγυόταν ότι θα υπάρξει του-λάχιστον μία συλλογική ρύθμιση με τη μορφή της διαιτητικής απόφασης. Η μεγάλη κατάκτηση του ελληνικού συστήματος ήταν ακριβώς αυτή, η εξασφάλιση του ζητούμενου κάθε εθνικού συστήματος, το οποίο είναι να έχουμε συλλογικές και όχι ατο-μικές ρυθμίσεις. Τα μέτρα του Μνη-μονίου 2 διαλύουν αυτό το σύστημα και μας ρίχνουν δύο αιώνες πίσω, ε-κεί που πρωτοξεκίνησε το εργατικό δίκαιο στις αρχές του 19ου αιώνα, όπου ο βασικός και αποκλειστικός παράγοντας διαμόρφωσης όρων

εργασίας ήταν η ατομική σύμβαση. – Η επίθεση που περιγράψατε πέρασε από τη Βουλή με αυξημένη πλειοψηφία, την ίδια ώρα που υπάρχουν σκέψεις, διάφορες πλευρές αυ-τής της πολιτικής να εντυπωθούν και στο Σύ-νταγμα. Υπάρχει δυνατότητα να ανακληθούν οι νόμοι των Μνημονίων;– Φανταστείτε ένα δανειολήπτη που παίρνει έ-να τοκογλυφικό δάνειο, το οποίο είναι φανερό ότι συντρίβει κάθε δυνατότητά του να το επι-στρέψει. Αναγκάζεται να υποθηκεύσει όποια περιουσία έχει για να πάρει αυτά τα χρήματα που του είναι αναγκαία για τις επείγουσες α-νάγκες του. Μια τέτοια σύμβαση θα μπορούσε να αντέξει σε οποιοδήποτε δικαστικό έλεγχο; Επειδή η απάντηση είναι σαφής και αρνητική, κάντε τη μεταφορά του παραδείγματος στις δανειακές συμβάσεις που έχει συνάψει η χώ-ρα μας τα δύο τελευταία χρόνια. Είναι ποτέ δυνατόν να έχουν αντοχή από νομική άποψη συμβάσεις που έχουν επιβληθεί με την άσκηση ωμής βίας από τους δανειστές; Η βία ασκήθη-κε αρχικά στις κυβερνήσεις και στη συνέχεια μεταφέρθηκε αυξημένη και στους ίδιους τους βουλευτές. Είναι δυνατόν ποτέ κοινοβούλιο να νομοθετεί με τρόπο αυθεντικά δημοκρατι-κό όταν οι βουλευτές ενεργούν υπό την απειλή εξαφάνισής τους από το πολιτικό σκηνικό; Η απάντησή μου είναι σαφής. Καμιά από αυτές τις συμβάσεις δεν μπορεί να έχει υπόσταση, εξαιτίας του περιεχομένου τους και εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο επιβλήθηκαν.

Δύο αιώνες πίσω, στα σπάργανα του εργατικού δικαίου όπου βασίλευε η ατομική διαπραγμάτευση, εκτιμά ότι μας πάει το

δεύτερο Μνημόνιο ο καθηγητής εργατολόγος Άρης Καζάκος. Yποστηρίζει ότι ο αντιδημοκρατικός και αντισυνταγματικός

χαρακτήρας των μέτρων θα καταδειχτεί στα αρμόδια δικαστήρια και καταρρίπτει τα «ιδεολογικά σκουπίδια»

του νεοφιλελευθερισμού περί ανταγωνιστικότητας.

Επιστροφή στο δίκαιο του 19ου αιώναn ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΛΑΟΥΤΑΡΗ

4 Υπάρχει κατασκευαστικό λάθος στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό

ΑΡΗΣ ΚΑΖΑΚΟΣ, καθηγητής Εργατικού Δικαίου στο ΑΠΘ

ΞΕΠΕΡΑΣΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣτΕ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ 2

Όρος για το ξεπέρασμα της κρίσης η ανατροπή αυτής της πολιτικής

– Eπικαλείστε τη δικαστική κρίση, όμως το Συμ-βούλιο της Επικρατείας έκρινε ότι το πρώτο Μνη-μόνιο είναι συνταγματικό. Τι μπορούμε να ελπί-ζουμε από αυτή την οδό; – Σε ό,τι αφορά τις διεθνείς συμβάσεις που υπογράφει μια χώρα, αρμόδια κατά πρώτο λό-γο είναι διεθνή διαιτητικά δικαστήρια. Στο δι-εθνές δίκαιο υπάρχουν αποφάσεις δικαιοδοτι-κών οργάνων, διαιτητικών ή διεθνών δικαστη-ρίων που έχουν ξεκαθαρίσει τα ζητήματα αυτά στο παρελθόν, κυρίως στη διάρκεια του 20ού αιώνα. Σε ό,τι αφορά τη δικαιοδοσία των ελλη-νικών δικαστηρίων, πρώτα απ’ όλα πρέπει να δούμε το κείμενο της απόφασης. Το Συμβούλιο της Επικρατείας είχε να κρίνει τη νομιμότητα συγκεκριμένων ενεργειών και το αντικείμενο αυτής της δίκης δεν ήταν εκείνο που θα επέτρε-πε ίσως στο δικαστήριο να πάρει μια διαφορε-τική απόφαση. Με βάση τις πληροφορίες που έχω, υπάρχουν σημεία στην απόφαση που δεί-χνουν ότι ορισμένα από τα μέτρα είναι οριακής νομιμότητας, έτσι ώστε τα μέτρα του Μνημονί-ου 2 εύκολα μπορούν να θεωρηθούν ότι έχουν ξεπεράσει το όριο που φαίνεται να έχει θέσει το ΣτΕ. Ένας τρόπος να αντιμετωπίσει κανείς το ζήτημα της δικαιοσύνης, όπως είναι σήμερα, είναι να θέσει το ερώτημα που υπάρχει στα χεί-λη πολλών: Υπάρχουν δικαστές σε αυτή τη χώ-ρα; Η απάντηση που δίνω είναι ότι και υπάρ-χουν και δεν υπάρχουν δικαστές. Στην Ελλά-δα ξέρω καλά ότι υπάρχουν αρκετοί δικαστές που όταν κληθούν να κάνουν τη δουλειά τους, θα την κάνουν καλά. – Υπάρχει η άποψη ότι το εργατικό δίκαιο ήταν αποτέλεσμα μιας εποχής που το σύστημα μπορού-σε να δώσει ένα μέρος του παραγόμενου πλούτου. Τώρα στο έδαφος της κρίσης από πού θα βρει ο εργοδότης; – Υπάρχουν δικαιώματα που μπορούν να περι-ορίζονται για λόγους προστασίας γενικότερων συμφερόντων αλλά τα δικαιώματα αυτά για τα οποία μιλάμε, ατομικά και κοινωνικά δικαιώ-ματα, έχουν μια περιοχή που είναι τελείως απα-ραβίαστη. Είναι η καρδιά των δικαιωμάτων. Με τα μέτρα αυτά πλήττεται η ουσία τους. Μα-ζί με τα δικαιώματα πέφτουν και οι άνθρωποι. Σε οποιεσδήποτε συνθήκες ο πυρήνας των δι-καιωμάτων αυτών πρέπει να παραμένει απρό-σβλητος, αν δεν θέλουμε να καταρρεύσει το σύ-νολο της κοινωνίας και τα άτομα που την αποτε-λούν. Όταν προβάλλεται σήμερα ότι δεν αντέ-χουν οι επιχειρήσεις, πρέπει να το δούμε μέ-σα στο πλαίσιο που έχει διαμορφώσει η πολι-τική που ακολουθείται εδώ και δύο χρόνια, που οδηγεί στο φαύλο κύκλο της ύφεσης. Κάθε φορά ένας κύκλος ύφεσης προκαλεί νέες καταστρο-φές στις ζωές των εργαζομένων και των επιχει-ρήσεων. Στη χώρα μας η δομή της οικονομίας αποτελείται κυρίως από μικρομεσαίες επιχειρή-σεις, οι οποίες υποφέρουν εξαιτίας της ύφεσης. Όσο συνεχίζεται αυτή η πολιτική, τα προβλήμα-τα για τις επιχειρήσεις μεγαλώνουν κι άλλες χι-λιάδες θα κλείσουν κι άλλες χιλιάδες εργαζο-μένων θα μείνουν άνεργοι. Η πολιτική αυτή εί-ναι που επιδεινώνει το πρόβλημα, όχι οι μισθοί. Οι επιχειρήσεις ζουν από τη ζήτηση της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, τους εργαζό-μενους. Όταν σακατεύεις το εισόδημά τους εί-ναι φανερό ότι θα υποφέρουν και οι επιχειρή-σεις. Επομένως, όρος απαράβατος για το ξεπέ-ρασμα της κρίσης είναι να σταματήσει αυτή η πολιτική. Το επιχείρημα αυτό χρησιμοποιήθη-κε και σε καλούς καιρούς. Σας καλώ λοιπόν να σκεφτούμε όλοι το πρόβλημα που αποτελεί τη ρίζα αυτού του κακού, που είναι ο ασύμμετρος καπιταλισμός.

16 / ΠPIN KOINΩΝΙΑ KYPIAKH 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012

Ευκίνητα αυγά εκεί, ευαίσθητοι ραγιάδες εδώ... Εδώ και μερικές ημέρες η Γαλλία βιώνει ένα δράμα. Ακόμη και τα αξιοθέατά της πενθούν, έχοντας αποκτήσει ανθρώπινες ιδιότητες – περίπου όπως το αυτοκίνητο Κριστίν στην ομώνυμη ταινία του Κάρπεντερ. Δακρύζουν τα αγάλματα στο Λούβρο. Η Αψίδα σκύβει από ντροπή, θυμίζοντας Πύργο της Πίζας. Ο Σηκουάνας φουσκώνει σαν τον πορθμό του Ευρίπου, είτε από θυμό είτε από τους τόνους δακρύων που του διοχετεύουν οι ταπεινωμένοι Γάλλοι. Άρον - άρον οι τουρίστες εγκαταλείπουν τη χώρα. Τι ρωτάτε; «Μήπως πρόκειται για μεταφυσικό έργο του Στίβεν Κινγκ;». Μπα, είναι απλή απόπειρα μεταφοράς στη γαλλική πραγματικότητα της υστερίας που χαρακτηρίζει τα ελληνικά ΜΜΕ. Με άλλα λόγια: Περίπου τέτοιες –άντε, κατά τι ...μικρότερες– ολέθριες παρενέργειες θα ανακάλυπτε το μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού Τύπου, εάν τυχόν κάποιοι διαδηλωτές είχαν ρίξει αυγά στον Παπαδήμο ή τον Παπούλια, όπως ακριβώς συνέβη στην πόλη Μπαγιόν με τον Σαρκοζί, ο οποίος μάλιστα βρήκε καταφύγιο σε ένα μπαρ. Ως επί το πλείστον τα ελληνικά ΜΜΕ μετέδωσαν με νηφαλιότητα την είδηση, ακριβώς επειδή το πάθημα του ηγέτη - ομελέτα έλαβε χώρα σε ...άλλη χώρα. Μακριά από τη «ζώνη ευθύνης» των ημέτερων καθεστωτικών κέρβερων - παπαγάλων. Το ίδιο συνέβη προσφάτως με τους αποκλεισμούς δρόμων που έγιναν στο Βέλγιο, την ημέρα της Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες. Εάν επρόκειτο για την Ελλάδα, οι τηλεοπτικοί μας δέκτες θα ...έβγαζαν καπνούς από τα φλογισμένα κηρύγματα των «εισαγγελέων». Τελικά, είμαστε και ...δεν είμαστε ενιαίο «μεγάλο, ευρωπαϊκό χωριό», σε ό,τι αφορά τις αρλούμπες με τις οποίες βομβαρδιζόμαστε. «Είμαστε» θα πεις, εάν εστιάσεις στα μονότονα σαν με καρμπόν κλισέ, με τα οποία το ευρωπαϊκό πολιτικό προσωπικό πασχίζει να σπείρει στις κοινωνίες ενοχές, άρα και ανοχές στην ανηλεή λιτότητα. Δεν αλλάζουν καν τις λέξεις! «Ζούσαμε πάνω από τις δυνάμεις μας», είπε ο γάλλος πρωθυπουργός Φιγιόν στους συμπατριώτες του, μια φράση που έχουν εκστομίσει καμία πενηνταριά έλληνες πολιτικοί για τα «καθ’ ημάς». Ακόμη και το αμίμητο «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου δεν ήταν ...ανάδελφον – που θα ’λεγε κι ο Σαρτζετάκης. «Όλοι συμμετείχαμε στο πάρτι» είχε πει για τους Ιρλανδούς ο –μακαρίτης πλέον– υπουργός Οικονομικών Λένιχαν. Ναι, ο υποτιθέμενος ελληνικός «κρατισμός» και ο ...υποδειγματικός ιρλανδικός νεοφιλελευθερισμός όρμησαν στις τσέπες των υπηκόων τους με πανομοιότυπα «κατηγορητήρια» – απλώς οι Ιρλανδοί έτρωγαν σε πάρτι, ίσως ακούγοντας U2 και Βαν Μόρισον. Σε αυτά, πλήρης ομοιομορφία. Έλα όμως που ο εγχώριος ραγιαδισμός εντοπίζει εδώ ...κατ’ αποκλειστικότητα επιπρόσθετες «ντροπές», στην παραμικρή κοινωνική κινητοποίηση και διεκδίκηση. Ένα πανό να αναρτηθεί στην Ακρόπολη, στις τηλεοράσεις πεθαίνουν αγκαλιασμένοι ο τουρισμός και το «κύρος της χώρας». Μαχόμενοι εναντίον των μέτρων Μπερλουσκόνι για τα πανεπιστήμια, οι ιταλοί φοιτητές το Νοέμβριο του 2010 έκαναν καταλήψεις στο Κολοσσαίο, τον Πύργο της Πίζας, το μπαλκόνι του Αγίου Μάρκου στη Βενετία, την οροφή του θεάτρου στο Παλέρμο. Ε, δεν θρήνησε ο ιταλικός Τύπος για καμία ...«αμαύρωση», ούτε ανακάλυψε γιαπωνέζους τουρίστες έτοιμους να κάνουν χαρακίρι. Όσο για τους Γάλλους, ας μην διανοηθεί καμία ελληνική ...Μαρία Αντουανέτα να τους απαγγείλλει εδάφια από τα μαθήματα Αγωγής του Πολίτου που παραδίδουν εδώ οι τηλεοπτικοί λέκτορες των 8 μ.μ. Η Γαλλία δεν είναι απλώς η «χώρα με τα 246 είδη τυριών», όπως είπε κάποτε ο Ντε Γκολ. Εσχάτως είναι και η χώρα των ευκίνητων αυγών – αφήστε που ουδείς εγγυάται ότι πάντοτε θα βρίσκεται ένα μπαρ για να τρέξουν οι «κατατρεγμένοι»...

Ένα από τα γεγονότα που σημάδε-ψαν το 2011 ήταν ο πολύμηνος, σκληρός κι αποφασιστικός αγώνας που έδωσαν οι κάτοικοι της Κερατέας και των γύρω δή-μων ενάντια στην κατασκευή ΧΥΤΑ στην περιοχή τους. Οι κάτοικοι της Λαυρεω-

τικής ξεπερνώντας τις διαθέσεις της τοπικής εξουσίας και οργανω-μένοι σε συνελεύσεις απ’ όπου αποφάσιζαν οι ίδιοι δημοκρατικά

για το μέλλον των κινητοποιήσεών τους, τελικά κατάφεραν να βάλουν φρένο στα σχέδια της κυβέρνησης. Νίκησαν ακόμα και την άγρια καταστολή εναντίον τους, τον πρωτοφανή σε διάρκεια και βαρβα-ρότητα πόλεμο που είχε εξαπολύσει το κράτος με τις δυνάμεις ασφαλείας να πε-ρικυκλώνουν και να πνίγουν κάθε τόσο την πόλη στα χημικά, τακτική που κόστισε και το θάνατο ενός αγέννητου βρέφους.

Μέσα απ’ αυτή τη μάχη που δόθηκε και κερδήθηκε συλλογικά ξεχώρισαν και άν-θρωποι που με το λόγο τους και την αγω-νιστικότητά τους πρωτοστάτησαν στις κι-νητοποιήσεις. Μια τέτοια περίπτωση εί-ναι και η Ελευθερία Ψυχογιού. Η Ελευ-θερία Ψυχογιού δραστηριοποιείται στην Ένωση Συλλόγων Γονέων και Κηδεμό-νων της περιοχής της, στη Συντονιστική Επιτροπή της Σαρωνίδας για ελεύθερες παραλίες, είναι μέλος του Δικτύου για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα και μέσω της YRE προσφέρει εθελοντικά την εργασία της στο Κέντρο Υποδοχής Προ-σφύγων στο Λαύριο. Πρόκειται δηλαδή για έναν ενεργό πολίτη που αγωνίζεται για πολιτικά, πολιτιστικά και περιβαλλο-ντικά ζητήματα. Όταν όμως κατά τη διάρ-κεια ζωντανής σύνδεσης με την τηλεοπτι-κή εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου κα-τήγγειλε τη σύζυγο του Θόδωρου Πάγκα-λου, δημοτική σύμβουλο στην περιοχή, για

την άρνησή της να υποστηρίξει ψήφισμα συμπαράστασης στους κατοίκους της Κε-ρατέας, δέχτηκε μήνυση από την τελευ-ταία η οποία αξίωσε 300.000 ευρώ και 12μηνη κράτησή της επειδή την αποκά-λεσε «κυρία Παγκάλου». Πιο συγκεκρι-μένα στην αγωγή της αναφέρει: «Η ενα-γόμενη σκοπίμως αναφέρθηκε σε εμένα με το επώνυμο του συζύγου μου βουλευτή και αντιπροέδρου της κυβέρνησης κ. Θε-όδωρου Πάγκαλου, με σκοπό να με απα-ξιώσει, να με ευτελίσει και να πλήξει την προσωπικότητά μου».

Το δικαστήριο έχει οριστεί για την Πέμπτη 8 Mαρτίου (κτίριο 4, αίθουσα 1) στα Δικαστήρια της Σχολής Ευελπίδων. Εκατοντάδες υπογραφές συμπαράστα-σης προς την Ελευθερία Ψυχογιού έχουν συλλεχθεί και είναι χρέος κάθε ανθρώ-που με δημοκρατικές ευαισθησίες να δείξει έμπρακτα την αλληλεγγύη του την ημέρα της δίκης.

ΑΓΩΓΗ n ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ

Στο πλευρό της Ελευθερίας!

Ησκληρή αντιλαϊκή πολιτική βλάπτει σοβαρά την υγεία, θα μπορούσε να είναι ο τίτλος αυτού του άρθρου. Μετά την επιβολή του εισιτηρίου στα εξωτερικά ιατρεία, τη διάλυση

της ασφάλισης και την άγρια στροφή προς την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας υγείας, τη μετατατροπή επί της ουσίας των βασικών ια-τροφαρμακευτικών αναγκών σε είδος πολυ-τελείας για ένα μεγάλο κομμάτι κόσμου, αυτό άρχισε να γίνεται οφθαλμοφανές για το σύ-νολο της πληττόμενης πλειοψηφίας. Αυτό που πιθανόν δεν είναι γνωστό είναι πως η επέ-κταση αυτής της πολιτικής στο στρατό κατα-λήγει να είναι θανατηφόρα με όλη τη σημα-σία της λέξης. Τρία χαρακτηριστικά περιστα-τικά του τελευταίου διαστήματος αποδεικνύ-ουν για μια ακόμη φορά, πως στις πλάτες τις στρατευμένης νεολαίας στήνεται ένα επικίν-δυνο σκηνικό άγριας άμισθης εργασιακής εκ-μετάλλευσης, που θα αντιμετωπίζει τους φα-ντάρους σαν αναλώσιμους δούλους για τις πολυποίκιλες ανάγκες του σύγχρονου αστι-κού κράτους και των μηχανισμών του.

Η τελευταία σειρά στο ΚΕΝ Θήβας κό-ντευε να ορκιστεί χωρίς να εμβολιαστεί και επί της ουσίας ο εμβολιασμός έγινε μετά από τη μαζική αντίδραση των φαντάρων του στρα-τοπέδου. Το ίδιο σκηνικό και στις ειδικές δυ-νάμεις της Ρεντίνας, οπου μέχρι τις καταγγε-λίες των φαντάρων, υπήρχε σχεδόν παντελής έλλειψη φαρμάκων ακόμη και Nτεπόν. Και αν αυτά φαίνονται «μικρά», η χρήση μολυ-σμένου με αρσενικό νερού από τους φαντά-ρους του στρατοπέδου της αεροπορίας στρα-τού στο Στεφανοβίκιο του Βόλου, αποτελεί σκάνδαλο με ευρύτερες κοινωνικές προεκτά-σεις. Η θέση του υπουργείου Εθνικής Άμυνας ήταν δε τόσο τραγικά γελοία, που μερικές μέ-ρες μετά την ανάρτηση της προφανώς εφησυ-χαστικής και διευθετικού τύπου ανακοίνωσής

του στο επίσημο ιστολόγιό του, την απέσυρε ως εκ θαύματος. Το αποκορύφωμα δε της πο-λιτικής των περικοπών που λαμβάνει το πρό-σωπο της αδιαφορίας, ήταν και ο αιφνίδιος θάνατος προ λίγων ημερών του νεαρού φα-ντάρου που υπηρετούσε στο 505 τάγμα πεζο-ναυτών στο στρατόπεδο Γεωργούλα του Βό-λου, που προφανώς δεν ήταν τυχαία.

Είναι προφανές πως εδώ υπάρχει μια κοινωνική εξίσωση. Όταν η εργαζόμενη πλειοψηφία θα ζει διαρκώς στα όρια της φτώχειας, της εξαθλίωσης και της πείνας, όταν η βίαια υποβάθμιση της ζωής της νε-ολαίας γίνεται δόγμα διάσωσης του καπιτα-λισμού και της κερδοφορίας του, αυτό δεν μπορεί να μη διαπερνά και βέβαια στην πιο σκληρή του έκφραση έναν κατεξοχήν μη-χανισμό εμπέδωσης και επιβολής της κυρί-αρχης πολιτικής, όπως είναι ο στρατός. Και για να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότη-τα κατάματα, πρέπει να δούμε πως επί της ουσίας, αυτή τη στιγμή ο στρατός και κατ’ επέκταση το κράτος μας ζητά να γίνουμε δύο φορές δούλοι πηγαίνοντας να «υπηρε-τήσουμε» κάτω από τέτοιες συνθήκες, γινό-μενοι δυνητικά δύναμη καταστολής του μα-χόμενου λαού, καθώς και ιδεολογικός και όχι μόνο φορέας τόσο των δογμάτων «εθνι-κής ενότητας» και «σωτηρίας», όσο και των πιο επιθετικών ιμπεριαλιστικών ανταγωνι-σμών του ελληνικού καπιταλισμού. Και όλα αυτά μια περίοδο που αποτελεί πραγματι-κό πρόβλημα επιβίωσης η θητεία για έναν άνεργο, επισφαλώς εργαζόμενο και νέο της εργασιακής περιπλάνησης. Κι αυτό αποτυ-πώνεται ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στο γε-γονός ότι ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας δεν περνά καν ως «περιοδεύων», αδυνατώ-ντας να ζήσει ένα χρόνο επί της ουσίας χω-ρίς χρήματα.

Σε μια περίοδο όμως κοινωνικού αναβρα-

σμού και μιας άδηλης κοινωνικής εξέγερσης, δεν θα μπορούσε να διαπερνά το στρατό μό-νο το ρεύμα των από πάνω και του μαύρου κοινωνικού μεσαίωνα. Οι αντιστάσεις και οι κατακτήσεις ακόμη και μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο αναπτύσσονται και φου-ντώνουν, ανοίγοντας και νέους δρόμους. Κα-θημερινά οι φαντάροι δίνουν νέες μάχες, ζη-τώντας πολλές φορές να δημοσιεύσουν κα-ταγγελίες ακόμη και επώνυμες. Πέραν όμως αυτού, ίσως για πρώτη φορά με τέτοιο τρόπο αναπτύσσεται μια προσπάθεια κοινής δρά-σης και πραγματικής μάχης από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ. Eπιστολή που κοι-νοποίησε πριν μερικές εβδομάδες το ΠΑΜΕ στον υπουργό Εθνικής Άμυνας αλλά και στο διοικητή της στρατιωτικής μονάδας στο Άρ-γος Ορεστικό, ανέδειξε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι συνάδελφοι φαντάροι με τη θέρμανση στους θαλάμους, καθώς το ΓΕΣ έχει προχωρήσει σε περικοπές στο συσσίτιο και στη θέρμανση.

Σε αυτές τις νέες άγριες αλλά και ελπιδο-φόρες συνθήκες της ταξικής πάλης, αναδει-κνύεται για μια ακόμη φορά η ανάγκη για κί-νημα μέσα κι έξω από το στρατό, για κίνημα που θα μπλοκάρει τους νέους εξοπλισμούς, θα αποτρέψει τα σενάρια πολέμου, θα τσα-κίσει τα δόγματα της «εθνικής ενότητας» και θα κατοχυρώσει δικαιώματα για τους στρα-τευμένους νέους, για κίνημα που θα είναι το πολιτικό συνεχές του εργατικού κινήματος. Αυτό είναι απαραίτητος όρος για να έρθουν νέες νίκες και στις δύο πλευρές. Αυτή η πρω-τόλεια κοινή δράση που αναπτύσεται δειλά τόσο με τις δυνάμεις του ΚΚΕ όσο και με δυ-νάμεις της αυτονομίας πρέπει να εκφραστεί σε έναν αντιπολεμικό συντονισμό που θα δί-νει μόνιμα μάχες. Μάχες που θα κωδικοποιη-θούν γύρω από το ζήτημα του ελεύθερου συν-δικαλισμού μέσα στο στρατό.

n ΔΙΚΤΥΟ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ

ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΣ

ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΔΟΥΛΟΙ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟΜάχες φαντάρων ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης

Π ριν-ίσματαn ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΣ

εποχής

KYPIAKH 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΠPIN / 17

Σε φάση κλιμάκωσης της αντεργατικής της επίθεσης περνά η εργοδοσία του Μάνεση στη Χαλυβουρ-γία Eλλάδος, καθώς οι ερ-

γάτες έχουν υπερβεί τους τέσσερις μήνες απεργίας και δείχνουν απο-φασισμένοι να συνεχίσουν μέχρι τη δικαίωσή τους και σε αυτό το στόχο σημαντικό ρόλο θα παίξει η επιτυχία της σημερινής συναυλίας στις 12 μ., στην πύλη του εργοστασί-ου στον Ασπρόπυργο.

Η εργοδοτική ρελάνς εκτυλίσσεται πολύπλευρα και με όλους τους μηχανισμούς να έχουν επιστρατευτεί. Μέσα στο Φεβρουάριο, οι απολυ-μένοι έφτασαν τους 79 συνο-λικά, αφού προστέθηκαν 14 νέες απολύσεις. Η εργοδοσία πριν από λίγες ημέρες, έστει-λε στο εργοστάσιο δύο φορτηγά που ανήκουν στη θυγατρική του ομίλου, Γκριν Στιλ, για να φορτώσουν παρα-προϊόντα που προκύπτουν από την παραγωγική διαδικασία των χαλυ-βουργείων της εταιρείας. Η «επί-σκεψη» των φορτηγών οργανώθη-κε σε ώρα που στην πύλη δεν βρί-σκονταν ικανός αριθμός απεργών για να αποτρέψει την είσοδό τους. Οι απεργοσπάστες –ο ένας εκ των οποίων ήταν ο …ιδιοκτήτης της εται-ρείας και οι άλλοι δεν έχουν καμία σχέση με το σωματείο– δήλωσαν ότι «θα κάνουμε τη δουλειά μας». Όπως τόνισε στο Πριν ο αντιπρόε-δρος του σωματείου Νίκος Χαροκό-πος, «ο Μάνεσης έστειλε επίτηδες δύο φορτηγά για να γεμίσουν και να φύγουν και μετά να ακολουθήσουν κι άλλα, ώστε να σπάσει η απεργία, αλλά δεν θα τους περάσει». Ωστόσο, τα φορτηγά δεν βγήκαν ποτέ, καθώς οι απεργοί δεν επέτρεψαν να βγει έξω το παραμικρό φορτίο από την

εταιρεία. Ο συνδικαλιστής απερ-γός αναφέρθηκε και στις τελευταί-ες εξελίξεις στο μπλοκ των απεργών και στην προσπάθεια της εργοδοσί-ας να στήσει δικό της μηχανισμό εκ των έσω. «Στην τελευταία συνέλευ-ση περίπου 50 συνάδελφοι κατα-

ψήφισαν τη συνέχιση της απεργίας. Ωστόσο, μετά από προσπάθεια του σωματείου, σήμερα εκτιμούμε ότι δεν είναι πάνω από 20 συνάδελφοι που υιοθετούν την εργοδοτική λο-γική», σημείωσε ο Ν. Χαροκόπος, ο οποίος πρόσθεσε πως το εξώδι-κο με το οποίο ζητούν να τους επι-τραπεί να επιστρέψουν στη δουλειά το έχουν υπογράψει μόλις τρία άτο-μα. Επίσης, υπάρχει ένταλμα σύλ-ληψης του προέδρου του σωματείου και του γραμματέα, αλλά μέχρι στιγ-μής η αστυνομία και οι πολιτικοί της προϊστάμενοι δεν αποφάσισαν να προβούν στις συλλήψεις και να κη-ρύξουν κι αυτοί ανοιχτά τον πόλεμο στους απεργούς και το δίκαιο αγώ-να τους.

Αντιγράφοντας τις πρακτικές της εταιρείας στο εργοστάσιο του Βό-λου, ο Μάνεσης επιχείρησε να στή-σει και έξω από τα γραφεία στην Κηφισιά συγκέντρωση «στήριξης» της εταιρείας, παρατάσσοντας λι-

γοστούς επίδοξους απεργοσπά-στες, μαζί με τους 15 υπαλλήλους των γραφείων, μερικούς «φουσκω-τούς» και παραδίπλα μια διμοιρία των ΜΑΤ, για να δείξει ότι δεν εί-ναι μόνος του απέναντι στους εκατο-ντάδες απεργούς χαλυβουργούς που

έκαναν απ’ έξω τη διαδήλωσή τους, η οποία ήταν μαζικότατη και μαχη-τική. Παρά την απαίτηση των απερ-γών να υπάρξει συνάντηση, εκπρό-σωπος της εταιρείας την αρνήθηκε, τονίζοντας ότι δεν πρόκειται να πά-ρει πίσω τις 80 απολύσεις.

Μετά από όλες αυτές τις εξελί-ξεις, το σωματείο των εργαζομένων στη Χαλυβουργία Eλλάδος κατήγγει-λε την εργοδοσία, που με διάφορα μέσα, ψέματα, μηνύσεις και εξώδι-κα προσπαθεί να σταματήσει το δί-καιο και ηρωικό αγώνα τους, αλλά και τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ.

Το μεγάλο ερώτημα που απα-σχολεί σε αυτή την κρίσιμη φάση, όχι μόνο τους απεργούς χαλυβουρ-γούς αλλά όλο το μαχόμενο εργα-τικό κίνημα, είναι το πώς μπορεί ο αγώνας αυτός να έχει νικηφό-ρα έκβαση. Ειδικά σε μια περίο-δο που αποδεικνύεται περίτρανα ότι ο Μάνεσης ήταν «λαγός» της αστικής επίθεσης που ισοπεδώνει

μισθούς, εργασιακές σχέσεις, συμ-βάσεις, το δικαίωμα στην ίδια την αξιοπρεπή ζωή. Αρκεί η χρηματι-κή ή άλλη έμπρακτη αλληλεγγύη για τους απεργούς; Αρκούν πλέον οι ανακοινώσεις στήριξης; Ή πλέ-ον απαιτούνταν άλλα «μέτρα»; Η

γενική συνέλευση των χαλυ-βουργών μήπως χρειάζεται τώρα να απευθύνει κάλεσμα για να συγκροτηθεί ένας με-τωπικός συντονισμός των αγωνιζόμενων μεγάλων και μικρών επιχειρήσεων και οργανισμών που κλείνουν; Είναι ρεαλιστικό οι εργά-τες και εργαζόμενοι σε Χα-λυβουργία, Αλάπις, Λουκί-σα, Ιντρακόμ, Άλτερ, Ελευ-θεροτυπία, ΟΕΚ-ΟΕΕ και αλλού, να ενώσουν τις δυνά-μεις τους κόντρα στην εργο-δοσία και την κυβέρνηση; Η

απόφαση του σωματείου να απευ-θύνει κάλεσμα συντονισμού στα σωματεία του κλάδου μετάλλου εί-ναι ένα δειλό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά απαιτείται ευ-ρύτερη συστράτευση δυνάμεων. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν μπορεί να αναλάβει αυτό το έργο, παρά τις όποιες ξέπνοες απεργί-ες προκηρύσσει υπό την ασφυκτι-κή πίεση των εργαζόμενων. Ού-τε όμως και το ΠΑΜΕ, με τη λο-γική του ασφυκτικού ελέγχου των πάντων. Μόνο ένας ταξικός μετω-πικός συντονισμός μπορεί να ενο-ποιήσει όλους τους αγωνιζόμενους χώρους και να δώσει νέα καύσιμα στον αγώνα, προωθώντας σε παν-κοινωνική κλίμακα αιτήματα όπως: Kαμία απόλυση, κάτω τα χέρια από τις συλλογικές συμβάσεις, καμία μείωση μισθών αλλά ουσιαστικές αυξήσεις, κατάληψη εργοστασίων και επιχειρήσεων που απειλούνται ή κλείνουν κλπ.

ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ n ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ

Εργοδοτική ρελάνς κατά απεργώνΑναγκαίος για τη νίκη ο ταξικός μετωπικός συντονισμός

ΔΙΑΛΥΣΗ ΟΕΚ-ΟΕΕ n ΑΔΗΛΟ ΜΕΛΛΟΝ ΓΙΑ ΑΠΟΘΕΜΑΤΙΚΑ - ΑΚΙΝΗΤΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ

Κλοπή στο βωμό του Mνημονίου

Με τη δημοσίευση του σχε-τικού ΦΕΚ μπαίνει και η ταφόπλακα στους Ορ-γανισμούς Εργατικής Κατοικίας και Εργατι-

κής Εστίας. Η κυβέρνηση ορίζει ένα μεταβατικό διάστημα λειτουργίας των καταργούμενων ΟΕΚ και ΟΕΕ μόλις έξι μηνών, στο οποίο «θα πρέ-πει να τακτοποιηθούν όλες οι πρά-ξεις λειτουργικής εκκαθάρισης υπο-χρεώσεων και δικαιωμάτων», ενώ ξεκαθαρίζεται κατηγορηματικά ότι δεν θα υπάρξει καμία ανάληψη νέ-ων υποχρεώσεων που προκύπτουν από νέα προγράμματα και παροχές! «Καταργείται η πρόσβαση σε στέγη,

πολιτισμό και τουρισμό για τους ερ-γαζόμενους», τόνισε στο Πριν ο Ηλί-ας Αθανασίου, πρόεδρος του συλλό-γου υπαλλήλων ΟΕΚ. Οι αρμοδιότη-τες των καταργούμενων φορέων με-ταφέρονται και στο εξής θα ασκού-νται από τον ΟΑΕΔ. Σοβαρά ερω-τηματικά προκύπτουν για το μέλλον των πόρων, των ήδη ταμειακών δι-αθέσιμων και κάθε εσόδου των δύο καταργούμενων φορέων, που πλέον μεταφέρονται σε ειδικό λογαριασμό με την επωνυμία «Ειδικός Λογαρια-σμός Κοινωνικής Πολιτικής», με δι-οικητική, λογιστική και οικονομι-κή αυτοτέλεια που συστήνεται στον ΟΑΕΔ και τηρείται στην Τράπεζα

της Ελλάδος. Καθίσταται σαφές ότι τίποτα δεν θα πρέπει να αναμένει ο κόσμος της εργασίας που όλα αυτά τα χρόνια χρηματοδοτούσε με κρα-τήσεις του μισθού του τους δύο ορ-γανισμούς, ελπίζοντας να αποκτή-σει με βοήθεια από τον ΟΕΚ ένα δι-κό του σπίτι ή να κάνει ένα τουριστι-κό ταξίδι με τα προγράμματα κοι-νωνικού τουρισμού του ΟΕΕ. «Νέα προγράμματα και παροχές δεν ανα-λαμβάνονται από τον ΟΑΕΔ, εκτός από τη συνέχιση της λειτουργίας των βρεφονηπιακών σταθμών καθώς και τη συντήρησή τους», ξεκαθαρίζεται στο ΦΕΚ.

Μεγάλα ερωτηματικά δημιουρ-

γεί το άρθρο 4 του ΦΕΚ στο οποίο ορίζεται ότι «η κυριότητα και κάθε άλλο δικαίωμα επί του συνόλου της κινητής και ακίνητης περιουσίας των φορέων που καταργούνται, περιέρ-χονται αυτοδικαίως χωρίς την τήρη-ση οποιουδήποτε τύπου πράξης ή συμβολαίου και χωρίς αντάλλαγμα, στον ΟΑΕΔ». Διατυπώνεται δε ευ-θέως η «περίπτωση εκμετάλλευσης ή εκποίησης της μεταβιβασθείσας πε-ριουσίας των καταργουμένων φορέ-ων», όπου για την ώρα διακηρύσσε-ται ότι ο ΟΑΕΔ υποχρεούται να συ-γκεντρώνει τα έσοδα από αυτές τις πράξεις στον τηρούμενο Ειδικό Λο-γαριασμό του παραπάνω άρθρου.

Απεργία διαρκείας στην Κόκα Κόλα Μ ε 48ωρες επαναλαμβανόμε-

νες απεργίες οι εργαζόμενοι της Kόκα Kόλα 3E στο εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης συνεχίζουν τον αγώνα τους ενάντια στην απόφαση της πολυεθνικής να κλείσει δύο ερ-γοστάσιά της. Η εταιρεία ανακοίνω-σε ότι θα κλείσει τα εργοστάσια πα-ραγωγής σε Θεσσαλονίκη και Πάτρα και θα μεταφέρει τις γραμμές παρα-γωγής στα εργοστάσιά της σε Σχη-ματάρι, Βόλο και Ηράκλειο Κρήτης. Η Πανελλαδική Ομοσπονδία Εργα-τοϋπαλλήλων Εμφιαλωμένων Ποτών από τις 24 Φεβρουαρίου έχει προκη-ρύξει απεργιακές κινητοποιήσεις με 48ωρες επαναλαμβανόμενες απερ-γίες για τους εργαζόμενους στο ερ-γοστάσιο της Θεσσαλονίκης μέχρι τις 18 Mαρτίου και τρίωρες στάσεις εργασίας για τους εργαζόμενους στα άλλα εργοστάσια της πολυεθνι-κής σε Βόλο, Ρόδο και Πάτρα, ενώ στις 16 Μαρτίου θα πραγματοποιηθεί 24ωρη πανελλαδική απεργία σε όλο τον όμιλο και 3ωρη στάση στον κλά-δο. Το σωματείο εργατοϋπαλλήλων Κόκα Κόλα 3Ε Θεσσαλονίκης, με ανα-κοίνωσή του δηλώνει ότι οι εργαζόμε-νοι είναι αποφασισμένοι να παλέψουν όσο κι αν χρειαστεί για την οικογένεια και το ψωμί τους.

Αρνούνται ατομικές συμβάσεις στην ΕθνοντάταΣ ε 48ωρη απεργία προχώρησαν

οι εργαζόμενοι στην Εθνοντάτα, η διοίκηση της οποίας προχώρησε με αιφνιδιαστικό τρόπο στον ωμό εκ-βιασμό των εργαζόμενων καλώντας τους να υπογράψουν ατομικές συμ-βάσεις με μειωμένους μισθούς. Η απεργιακή απάντηση ήρθε μετά από έκτακτη, μαχητική συνέλευση του συλλόγου εργαζομένων στην Εθνο-ντάτα, ο οποίος εξαρχής τάχθηκε κα-τά της εργοδοτικής επίθεσης. Μετά από την πρώτη ημέρα απεργίας, η διοίκηση συναντήθηκε με εκπροσώ-πους του ΔΣ του σωματείου και δή-λωσε πως «η υπογραφή της τροπο-ποίησης της ατομικής σύμβασης που αφορά σε μείωση μισθών είναι προ-

αιρετική», καθώς και ότι «όποιος ερ-γαζόμενος δεν υπογράψει, δεν απει-λείται με απόλυση και δεν θα υποστεί καμία συνέπεια». Μάλιστα, τονίστηκε ότι «εάν υπάρξει καταγγελία για εκ-βιαστική υφαρπαγή υπογραφής με απειλή απόλυσης, ο υπεύθυνος της πράξης θα απολυθεί»! Φυσικά, ου-δεμία εμπιστοσύνη μπορεί να υπάρ-ξει στην εργοδοτική «δέσμευση» και γι’ αυτό ο αγώνας συνεχίζεται για να μην υπογραφεί η ατομική σύμβαση. Να σημειωθεί ότι μόνο 1 στους 4 έχει ήδη υποκύψει στον εκβιασμό.

Ασφαλισμένοι στον Αντ. Ν. Σάκκουλα Μ ια μικρή νίκη μπροστά στο γενι-

κό ορυμαγδό κατέγραψε ο σύλ-λογος υπαλλήλων βιβλίου χάρτου Ατ-τικής, καθώς το ΙΚΑ Συντάγματος θε-ώρησε τα βιβλιάρια των 14 εργαζό-μενων στις εκδόσεις Αντ. Ν. Σάκκου-λα που βρίσκονται επί μήνες σε επί-σχεση εργασίας.

18 / ΠPIN K INHΣH IΔEΩN KYPIAKH 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΕνάντια στη λογική της εκπροσώπησης και του «πλήθους μοναδικοτήτων»Η θεωρία και η πρακτική της συγκρότησης πρωτοποριών στην κοινωνική και πολιτική δράση των εργαζομένων και της νεολαίας έχει δεχθεί ισχυρά πλήγματα τις τελευταίες δεκαετίες. Η αμφισβήτηση αυτή έχει τη μήτρα της στη μετάλλαξη και τον εκφυλισμό τόσο του παραδοσιακού κομμουνιστικού κινήματος, όσο και άλλων αποπειρών απελευθέρωσης του ανθρώπου. Η αντικατάσταση της διαλεκτικής της σχέσης πρωτοπορίας - τάξης, με τα φαινόμενα του εργολαβικού ρόλου «εκπροσώπησης» των εργαζομένων, από τα παραδοσιακά κομμουνιστικά κόμματα και ο ρόλος της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας στην υπονόμευση και το ξεπούλημα των εργατικών αγώνων, καθώς και άλλα παρόμοια φαινόμενα, προβληματίζουν σοβαρά χιλιάδες αγωνιστές και αναπτύσσουν αντιδιαλεκτικές προσεγγίσεις στους τρόπους εξέλιξης της κοινωνικής, πολιτικής και θεωρητικής πάλης στην εποχή μας. Ωστόσο, ο βαθύτερος πυρήνας του προβλήματος, έγκειται στα θεωρητικά σχήματα που «ξεμπερδεύουν» με την εργατική τάξη σαν τη βασική δύναμη ανατροπής της σημερινής βάρβαρης επίθεσης του κεφαλαίου και δημιουργού μια ριζικά διαφορετικής κοινωνίας. Αυτά τα θεωρητικά σχήματα, αποτελούν, φιλοσοφικά και μεθοδολογικά, το alter ego των θεωριών εξύμνησης και αγιοποίησης της εργατικής τάξης, που κυριάρχησαν στο παρελθόν στα πλαίσια του κομμουνιστικού κινήματος. Γι’ αυτό άλλωστε δεν είναι τυχαίο το ότι αρκετοί από τους διαμορφωτές και τους οπαδούς αυτών των θεωρητικών συλλήψεων, έχουν περάσει από το ένα ρεύμα στο άλλο, υποστηρίζοντας σήμερα την «εξαφάνιση» της εργατικής τάξης με τον ίδιο φανατισμό, που διέκρινε την πρότερη θητεία τους στο ρεύμα της «αγιοποίησής» της. Και αφού δεν υπάρχουν πλέον πρωτοπόρες τάξεις αλλά το «πλήθος των πολλαπλά εκμεταλλευόμενων μοναδικοτήτων», το οποίο μάλλον ως εκ θαύματος θα συμφωνήσει και θα απελευθερωθεί, βασισμένο σε μια κοινωνικά και ιστορικά απροσδιόριστη επιθυμία, δεν υπάρχει κανείς λόγος να συζητάμε για τις σημερινές, ειδικές ή συνολικές πρωτοπορίες του κινήματος και της πολιτικής πάλης.Η ζωή βέβαια, συνεχίζει να αναδεικνύει πρωτοπορίες ακόμη και όταν αυτές δεν έχουν συναίσθηση του ρόλου τους ή διαφωνούν με τον ίδιο το ρόλο. Για παράδειγμα, ρόλο πρωτοπορίας κατακτούν εργαζόμενοι και εργάτες που βγαίνουν στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Πολλοί από τους μπλόγκερς που πήραν τη πρωτοβουλία τον Μάη του 2011 να κάνουν τα πρώτο κάλεσμα στο Σύνταγμα, αποτέλεσαν μια ειδική αγωνιστική πρωτοπορία σε εκείνη τη συγκυρία του κινήματος ενάντια στο Mνημόνιο. Αντίστοιχο ρόλο έπαιξαν και οι πολύμορφες δυνάμεις και αγωνιστές που συγκρότησαν τη «συνέλευση της πλατείας» ή οι ομάδες πολιτών που οργανώνουν την πάλη κατά των χαρατσιών.

ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ - ΤΑΞΗ

ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ

Έχει νόημα η προσπάθεια συγκρότησης πολιτικής πρωτοπορίας στην εποχή μας; Πώς θα αναδυθεί μια σύγχρονη επαναστατική

αντίληψη, υπερβαίνοντας τη γραφειοκρατική προσέγγιση του παραδοσιακού κομμουνιστικού κινήματος και τη διαλυτική στάση

ρεφορμιστικών και αναρχικών τάσεων; Eπί αυτών των ερωτημάτων τοποθετείται το Κείμενο Εργασίας για το Πανελλαδικό Σώμα

του ΝΑΡ με θέμα το «Υποκείμενο της αντικαπιταλιστικής πάλης και της κομμουνιστικής απελευθέρωσης»

Γεννιούνται πρωτοπορίες σήμερα;n ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΜΑΚΑΡΙΟΣ

Β ρισκόμαστε λοιπόν μπρο-στά στην ανάγκη ανανακά-λυψης εκ νέου σε θεωρητι-κό και πρακτικό επίπεδο των σχέσεων πρωτοπορίας - τά-

ξης και της εκ νέου διαμόρφωσης τους μέ-σα στη φωτιά του ταξικού αγώνα της επο-χής μας.

Η ύπαρξη και συγκρότηση πρωτοποριών με ποικίλο βαθμό πολιτικής συνειδητότητας δεν είναι μια αυτάρεσκη επινόηση όποιων αυτόκλητα αποδίδουν στον εαυτό τους τέτοιο ρόλο. Η δυνατότητα να συνειδητοποιηθεί και να κατανοηθεί η πραγματικότητα και να αναπτυχθεί δράση για την αλλαγή της δεν πραγ-ματώνεται ισόμετρα σε όλες τις τά-ξεις, σε όλες τις εποχές και σε όλους τους ανθρώπους, όπως άλλωστε δεί-χνει η ιστορία των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων. Γι’ αυτούς τους λόγους, η γέννηση πρωτοποριών απο-τελεί «νόμο» κίνησης και εξέλιξης της ταξικής πάλης και της εργατικής τά-ξης. Οι πρωτοπόρες δυνάμεις ενσαρ-κώνουν την πιο προωθημένη έκφρα-ση των χειραφετητικών τάσεων που ενυπάρχουν στην κοινωνική συγκρό-τηση και συμπεριφορά της εργατικής τάξης, αλλά αντεπιδρούν με τη σειρά τους στην κίνησή της, επηρεάζοντας την πολιτική της κατεύθυνση. Πρό-κειται για μια ιστορική και διαλεκτι-κή σχέση, που δοκιμάζεται και επι-σφραγίζεται μέσα στην πορεία της ταξικής πάλης και όχι σε επίπεδο δι-ακηρύξεων.

Είναι διαφορετικής φύσης ζήτη-μα η αυθαίρετη και αντι-ιστορική «κατάρ-γηση» των πρωτοποριών και άλλο οι προ-βληματισμοί και οι κριτικές για τη σχέση πρωτοπορίας - τάξης, τόσο σαν αποτίμηση της ιστορίας του εργατικού κινήματος, όσο και πολύ περισσότερο σαν ανάπτυξη σύγ-χρονης θεωρίας για την εξελισσόμενη δι-αλεκτική τους σχέση για το παρόν και το μέλλον του κινήματος. Κατά τη γνώμη του Κειμένου Εργασίας του ΝΑΡ, οι πρωτο-πορίες αποτελούν προωθημένο «απόσπα-σμα» - αντανάκλαση της ιστορικής κίνησης της εργατικής τάξης, των δυνατοτήτων και των αντιφάσεών της και όχι μια διαδικασία αποσπασμένη από αυτή την κίνηση. Δεν υποκαθιστούν ούτε αντικαθιστούν το μαζι-κό πολιτικό αγώνα της τάξης, δεν «κάνουν» την επανάσταση ούτε «παίρνουν» την εξου-σία εξ ονόματος και για λογαριασμό της ερ-γατικής τάξης. Με αυτή την έννοια, η μετα-τροπή της εργατικής τάξης από «τάξη καθ’ εαυτήν» σε «τάξη για τον εαυτό της» απαι-τεί την αλληλεπίδραση των ριζοσπαστικών τάσεων που ξεπηδούν αυθόρμητα από τον ίδιο της τον κοινωνικό χαρακτήρα, τόσο στον οικονομικό - κοινωνικό όσο και στο γενικότερο πολιτικό αγώνα, με τη συνειδη-τή έκφραση αυτών των τάσεων.

Οι πρωτοπορίες ποικίλλουν ως προς το επίπεδο της πολιτικής συνείδησης και συ-γκρότησης. Έτσι προκύπτουν και λειτουρ-

γούν πρωτοπορίες του πολιτικού αγώνα για τα οικονομικά και τα κοινωνικά δικαιώμα-τα της εργατικής τάξης, όπως είναι για πα-ράδειγμα τα σχήματα και συσπειρώσεις σε χώρους εργασίας, σπουδών, γειτονιών και πόλεων. Υπάρχουν πρωτοπορίες που συ-γκροτούνται στη βάση της αντίθεσης με την κυρίαρχη στρατηγική του αστικού συνασπι-σμού εξουσίας σε μια συγκεκριμένη περίο-δο, όπως είναι τα συνολικά πολιτικά μέτω-πα. Πρωτοπορίες κατά κύριο λόγο στρατη-

γικού και θεωρητικού χαρακτήρα (κομμου-νιστικά ή άλλα εργατικά κόμματα). Πρωτο-πορίες θεωρητικών και διανοουμένων που παράγουν απελευθερωτική θεωρία και αντιπαρατίθενται με την αστική ιδεολογία. Πολιτιστικές και καλλιτεχνικές πρωτοπορί-ες που αντιμάχονται τον αγοραίο πολιτισμό, από τη σκοπιά του πολιτισμού της χειραφέ-τησης. Καθεμιά από αυτές τις πρωτοπορίες έχει την αυτοτέλειά της, την ειδική αξία της και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της.

Στο σύνολό τους και στη διαλεκτική αλ-ληλεπίδρασή τους, οι πρωτοπορίες αυτές αποτελούν το «κόμμα με την ευρεία και ιστορική έννοια» (Μαρξ). Παράγουν πολύ-μορφα ταξική συνείδηση και έναν νέο ταξι-κό «πολιτισμό». Συμβάλλουν, σε διαφορε-τικά βέβαια επίπεδα, στην ανάπτυξη επα-ναστατικής θεωρίας, πολιτικής σκέψης και δράσης, συντελώντας στην αλλαγή των τα-ξικών συσχετισμών.

Έτσι και ο πρωτοπόρος ρόλος μιας συλ-λογικότητας σχετίζεται με την ικανότη-τά της να ερμηνεύει την κοινωνικοπολιτι-κή κατάσταση, να διατυπώνει και να προω-θεί αποτελεσματική γραμμή που επιδρά σε ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις, να εξασφαλίζει την ιστορική διάσταση και τη συνέχεια του κινήματος, να καλλιεργεί τη συλλογική δρά-ση, να είναι παρούσα σε κάθε αγωνιστικό ξέσπασμα, να προωθεί τη γενίκευση - συ-

νολικοποίηση της πάλης. Σε τελική ανάλυ-ση, οι πρωτοπορίες επαληθεύουν τον πρω-τοπόρο ρόλο τους όταν η δράση τους κατα-τείνει στο να περνά η άσκηση της εργατι-κής πολιτικής στα χέρια των ίδιων των ερ-γαζομένων.

Οι αφετηριακές αυτές θέσεις βάλλονται από δύο διαφορετικές σκοπιές: Αφενός, από τα γραφειοκρατικά αποστεωμένα ρεύ-ματα κομμουνιστικής αναφοράς, που ανα-γορεύουν την ενίσχυση ή την ανοικοδόμη-

ση της κομμουνιστικής πρωτοπο-ρίας στο «άλφα και το ωμέγα» του πολιτικού αγώνα, σε βάρος τελικά και του κόμματος και του μετώπου και του κινήματος. Αφετέρου, από εκείνους που αποθεώνουν τις κι-νηματικές και απαξιώνουν τις πο-λιτικές και στρατηγικές δυνατότη-τες της εποχής – ένα ευρύτατο φά-σμα δυνάμεων, που ξεκινούν από τη διαχειριστική Αριστερά για να φτάσουν ως την αυτονομία και τον αναρχισμό, οι οποίες υποκαθι-στούν στην πράξη τις «επάρατες» πρωτοπορίες με τις κοινοβουλευ-τικές ομάδες ή τις ομάδες κρούσης στο όνομα του κινήματος.

Πολύ περισσότερο σήμερα, στην εποχή της ολομέτωπης επίθεσης ενός ολοκληρωτικού καπιταλισμού σε κρίση, το «πέρασμα» από τους αγώνες για τα οικονομικά - κοι-νωνικά δικαιώματα σε ένα πολιτι-κό κίνημα της εργατικής τάξης και των σύμμαχων κοινωνικών στρω-μάτων ικανού να ανατρέψει την επίθεση και την αστική τάξη πραγ-

μάτων δεν γίνεται αυθόρμητα ή εξελικτικά. Για να κατακτηθεί η πολιτική συνείδηση - συγκρότηση που απαιτούν η ανατροπή της επίθεσης, η επανάσταση, η κομμουνιστική απελευθέρωση, χρειάζεται το ταξικό ένστι-κτο, η αυθόρμητη συνειδητοποίηση της τα-ξικής θέσης και οι εμπειρίες της πάλης να γονιμοποιηθούν με στοιχεία κοινωνικοοι-κονομικής ανάλυσης, φιλοσοφικής θεώρη-σης, ιστορικής «όρασης», προγραμματικής - στρατηγικής στόχευσης, με στοιχεία που μπορούν να εξασφαλίσουν μορφές προ-λεταριακής συγκρότησης μόνιμες και όχι ασυνεχείς, ενιαίες θεωρητικά και στρατη-γικά. Απαιτείται λοιπόν ο ουσιώδης - ποιο-τικός μετασχηματισμός που προκύπτει από την αλληλεπίδραση του κινήματος και των πρωτοπόρων δυνάμεών του, σε τέτοιο βαθ-μό και με τέτοιον τρόπο, ώστε η ιστορική κί-νηση της ίδιας της εργατικής τάξης να δημι-ουργεί όρους για την επίτευξη των άμεσων και των στρατηγικών της συμφερόντων. Εί-ναι ακριβώς το στοιχείο της ιστορικής αντι-παράθεσης που χαρακτηρίζει την εποχή μας, που υπογραμμίζει με τον πιο έντονο τρόπο όχι μόνο την ανάγκη γέννησης πρω-τοποριών αλλά και την ενοποίηση - συγχώ-νευση και μετασχηματισμό τους σε μια νέα στρατηγικού τύπου και ιστορικών προδια-γραφών πρωτοπορία - φορέα του κομμουνι-στικού προγράμματος του 21ου αιώνα.

4 Οι πρωτοπορίες επαληθεύουν τον ρόλο τους όταν η δράση τους κατατείνει στο να περνά η άσκηση της εργατικής πολιτικής

στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων

KYPIAKH 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012 ΑΠΟΨΕΙΣ ΠPIN / 19

Το στρατηγικό μας σχέδιο στη Βόρεια Αμερική είναι να εστιάσουμε την προσο-χή μας όσο το δυνατόν πε-ρισσότερο στη διαχείρι-

ση του επωνυμίου μας, την εμπορι-κή μας εκμετάλλευση και το σχεδι-ασμό των προϊόντων, ως έναν τρό-πο να ανταποκριθούμε στις απαιτή-σεις και τις ανάγκες των καταναλω-τών. Η μετακίνηση ενός σημαντικού τμήματος της βιομηχανικής μας πα-ραγωγής από την αγορά των ΗΠΑ και του Καναδά σε εργολήπτες σε ολόκληρο τον κόσμο θα προσδώσει στην εταιρεία μας μεγαλύτερη ευε-λιξία, προκειμένου να κατανείμου-με καλύτερα τους πόρους και το κε-φάλαιό μας. Αυτά είναι κρίσιμα βή-ματα, αν θέλουμε να παραμείνουμε ανταγωνιστικοί».

Αυτά έλεγε ο Τζον Ερμάτινγκερ, πρόεδρος του αμερικανικού τμήμα-τος της Levis Strauss και εξηγεί την απόφαση της εταιρείας να κλεί-σει 22 εργοστάσια και να απολύσει 13.000 αμερικανούς εργαζόμενους. Φεβρουάριος 1999.

Οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρεί-ες της βόρειας Αμερικής, του Κανα-δά αλλά και της Ευρώπης θέλοντας να δημιουργήσουν ισχυρά επωνύ-μια με βαθύτερα εσωτερικά νοή-ματα βρίσκονται σε μια διαδικασία υπέρβασης της ανάγκης να ταυτίζο-νται με τα υλικά προϊόντα που κα-τασκευάζουν.

Σύμφωνα με αυτή τη λογική, οι εταιρείες δεν πρέπει να ξοδεύουν τους περιορισμένους χρηματικούς πόρους που διαθέτουν στην κατα-σκευή εργοστασίων τα οποία απαι-τούν συντήρηση, σε μηχανές που φθείρονται και σε εργαζόμενους που πρέπει να πληρωθούν και να τυγχάνουν μιας μίνιμουμ κοινωνι-

κής προστασίας. Αντίθετα, προτι-μούν να κατευθύνουν αυτούς τους πόρους στις χορηγίες, στη συσκευ-ασία των προϊόντων, στην επέκτα-ση και τη διαφήμιση. Επίσης, στην αγορά δικτύων λιανικής πώλησης των προϊόντων τους, προκειμένου οι εμπορικές τους επωνυμίες να γί-νουν γνωστές στο ευρύ κοινό.

Η αλλαγή προτεραιοτήτων είχε ως αποτέλεσμα την υποβάθμιση της διαδικασίας παραγωγής αλλά και των ίδιων των παραγωγών και συ-νακόλουθα το κλείσιμο των εργο-στασίων και την απώλεια θέσεων εργασίας. Όμως τα προϊόντα κά-ποιος πρέπει να τα κατασκευάσει. Και εδώ υπεισέρχονται οι …ειδικές οικονομικές ζώνες.

Οι ζώνες αυτές, που είναι απαλ-λαγμένες από φόρους περιοχές, αποκλεισμένες από τις πόλεις που βρίσκονται πλησίον αλλά και από την ευρύτερη περιοχή, είναι τόσο παλιές όσο και το εμπόριο. Υπήρ-χαν και στην αρχαιότητα και εξυπη-ρετούσαν τη διακίνηση των αγαθών η οποία απαιτούσε πολλά ενδιάμε-σα μεταβατικά στάδια και στάσεις για ξεκούραση. Αργότερα, κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας, το Γι-βραλτάρ, το Χονγκ Κονγκ, η Σιγκα-πούρη ανακηρύχθηκαν σε «ελεύθε-ρα λιμάνια», από τα οποία μεταφέ-

ρονταν τα προϊόντα ελεύθερα, χω-ρίς την καταβολή δασμών, με πλοία στην Αγγλία. Στη σημερινή εποχή ο κόσμος έχει κληρονομήσει ποικί-λες μορφές αυτών των αφορολογή-των θυλάκων, όπως αφορολόγητα καταστήματα στα αεροδρόμια, ζώ-νες ελεύθερων τραπεζικών συναλ-λαγών στα Νησιά Κεϊμάν, τελωνει-ακές αποθήκες, ελεύθερα λιμάνια, ζώνες ελεύθερου εμπορίου κ.λπ.

Οι ζώνες ελεύθερου εμπορίου με τη μορφή της παραγωγής και προ-ώθησης εξαγωγών, ενώ έχουν πολ-λά κοινά στοιχεία με τους αφορο-λόγητους παραδείσους, αποτελούν κάτι ξεχωριστό. Δεν αποτελούν μια αποθήκη του διαμετακομιστικού εμπορίου, είναι κυρίαρχο έδαφος στο οποίο δεν υπάρχουν εισαγωγι-κοί και εξαγωγικοί δασμοί ούτε φό-ροι εισοδήματος ή περιουσίας. Εδώ λοιπόν σ’ αυτές τις ζώνες οι μεγάλες φίρμες, τα λεγόμενα επωνύμια, με-ταφέρουν την παραγωγή των προϊ-όντων τους.

Η ιδέα ότι οι ζώνες ελευθέρου εμπορίου θα μπορούσαν να βοη-θήσουν στην ανάπτυξη των οικονο-μιών του τρίτου κόσμου παρουσιά-στηκε αρχικά το 1964, όταν το Οι-κονομικό και Κοινωνικό Συμβού-λιο του ΟΗΕ αποφάσισε ότι οι ζώ-νες αποτελούσαν μέσα προώθη-

σης του εμπορίου στα υπό ανάπτυ-ξη έθνη. Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Η ιδέα αυτή άρχισε να υλοποιείται στις αρχές της δεκαετί-ας του ’80, όταν η Ινδία εφάρμοσε πενταετή φορολογική απαλλαγή για τις εταιρείες που κατασκευάζουν τα προϊόντα τους στις χαμηλόμισθες βι-ομηχανικές ζώνες.

Από τότε η βιομηχανία των ζω-νών ελεύθερου εμπορίου σημείωσε εκρηκτική ανάπτυξη. Σήμερα μο-νάχα στις Φιλιππίνες υπάρχουν πε-νήντα δύο βιομηχανικές ζώνες που απασχολούν 450.000 εργάτες. Ανά-λογες ζώνες υπάρχουν στην Κίνα, το Μεξικό, τη Σρι Λάνκα, την Ινδο-νησία, το Χονγκ Κονγκ, τη Βόρεια Κορέα, τη Ρωσία, την Πολωνία, την Ιορδανία και σε άλλες χώρες. Ο αριθμός τους ανέρχεται σε 1.000 πε-ρίπου, ίσως και περισσότερες, ενώ οι απασχολούμενοι σε αυτές ξεπερ-νούν τα 27 εκατομμύρια.

Στο εσωτερικό της ζώνης, οι βιο-μηχανικοί εργάτες συναρμολογούν τα προϊόντα των εταιρειών εργαζό-μενοι κάτω από απάνθρωπες συνθή-κες σε εργοστάσια φτιαγμένα από φθηνό πλαστικό, χωρίς παράθυρα, με τοίχους από αλουμίνιο, στριμωγ-μένα το ένα πλάι στο άλλο με μό-νο εξαερισμό την ανοιχτή πόρτα. Οι πλειονότητα των εργατών είναι

νέες κοπέλες ανύπαντρες ως επί το πλείστον για να μην έχουν υποχρεώ-σεις και να μην υπάρχει ο κίνδυνος να μείνουν έγκυες.

Τα ωράρια εργασίας είναι απάν-θρωπα. Όλοι δουλεύουν έξι ή εφτά μέρες και όταν πρόκειται να πα-ραδοθεί μια παραγγελία εργάζο-νται συνέχεια μέχρι αυτή να εκτε-λεστεί. Οι υπερωρίες είναι υποχρε-ωτικές και όποιος αρνηθεί απολύε-ται. Υπάρχουν περιπτώσεις που οι εργάτες δουλεύουν συνέχεια επί τρεις ημέρες ενώ το μόνο που τους επιτρέπεται είναι να κοιμούνται για λίγο κάτω από τις μηχανές. Η επιτή-ρηση είναι ασφυκτική και οι ομιλίες κατά τη διάρκεια τις εργασίας απα-γορεύονται.

Στα εργοστασιακά αυτά κάτερ-γα ο συνδικαλισμός είναι ανύπαρ-κτος και σε πολλά οι απεργίες απα-γορεύονται επισήμως. Καμιά αμφι-σβήτηση της εξουσίας ούτε αναμέ-νεται, ούτε επιτρέπεται. Η κοινωνι-κή προστασία αποτελεί κακόγουστο αστείο ενώ οι μισθοί σε καμιά περί-πτωση δεν καλύπτουν το κόστος ζω-ής, δεν υπάρχει δουλειά, δεν υπάρχει μισθός. Τα συμβόλαια διαρκούν με-ρικούς μήνες, μετά την πάροδο των οποίων πρέπει να συναφθούν άλλα συμβόλαια. Ο κτηνώδης συνδυασμός του τρομερού ρυθμού δουλειάς, της ανύπαρκτης ασφάλισης των θέσεων εργασίας, των μισθών πείνας και της παντελούς έλλειψης κοινωνικών πα-ροχών, συνθέτουν μια εφιαλτική ει-κόνα που διακρίνει τα σύγχρονα ερ-γασιακά κάτεργα του 21ου αιώνα.

Με τη δημιουργία τέτοιων ζωνών η κυβέρνηση ευελπιστεί πως θα επι-τύχει την πολυπόθητη ανάπτυξη που θα μας βγάλει από την κρίση!

*Πρώην πρόεδρος Ομοσπονδίας Σιδηροδρομικών

Ηψύχραιμη πολιτική αξιολόγηση των πρόσφατων βανδαλισμών και των εμπρησμών παραδοσιακών κτιρί-ων στο κέντρο της πόλης μας, οδη-γεί, κατά τη γνώμη μου, στο συμπέ-

ρασμα ότι πρόκειται για αντικειμενικά προβο-κατόρικες ενέργειες, άκρως εχθρικές προς το λαϊκό εργατικό κίνημα. Είναι αυτονόητο ότι αυτές εξυπηρετούν την κυβέρνηση, τον αστικό συνασπισμό εξουσίας και το αστικό σύστημα. Ας ξεκαθαρίσουμε μια για πάντα τα πράγμα-τα. Είμαστε κατά της κρατικής βίας αλλά και κατά της ατομικής βίας ή ένοπλης δράσης. Η βία αυτή οδηγεί σε αδιέξοδο. Σπουδαίος επα-ναστάτης που τον αναγνώρισε η Ιστορία έλε-γε: «Δέκα εκτελέσεις τσάρων δεν αξίζουν όσο μια καλά οργανωμένη, μαζική, γενική απερ-γία».

Ας έρθουμε τώρα στους κουκουλοφόρους. Αποδεδειγμένα, κουκούλες φορούσαν στο πα-ρελθόν, κατά τη διάρκεια της γερμανοϊταλι-κής κατοχής, οι δωσίλογοι και προδότες, συ-νεργάτες των κατακτητών, για να μην τους αναγνωρίζουν οι πατριώτες και να αποφύ-γουν αργότερα την τιμωρία. Σήμερα, και πάλι αποδεδειγμένα, πρώτοι απ’ όλους, κουκούλες φορούν ασφαλίτες, οι οποίοι είναι σε διατε-ταγμένη υπηρεσία. Δρουν ως προβοκάτορες. Προκαλούν κάθε είδους ζημιές κι αυτό έχει φωτογραφηθεί χωρίς ν’ αμφισβητηθεί. Δεν θα συλληφθούν, δεν θα δικασθούν και δεν θα καταδικασθούν, παρόλο που έχουν διαπράξει κακουργηματικές πράξεις (π.χ. διακεκριμένη φθορά ξένης ιδιοκτησίας).

Τα τελευταία χρόνια παίρνουν μέρος στις διαδηλώσεις και μερικές εκατοντάδες κου-

κουλοφόρων, οι οποίοι εμφανίζονται ως αγω-νιστές και επαναστάτες. Προκαλούν ζημιές, καταστρέφουν τα κτίρια των πανεπιστημίων, τα μνημεία ιστορίας και πολιτισμού. Είναι οι σύγχρονοι βάνδαλοι. Η τακτική αυτή αντιγρά-φει μεθόδους της αστικής βίας, υπηρετεί την κοινωνία του θεάματος, στηρίζεται στην ατο-μική βία, αδιαφορεί για την οργανωμένη συλ-λογική δράση και τέλος, διευκολύνει αντικει-μενικά τη λήψη μέτρων καταστολής. Ας διαβά-σουν όλοι τι είχε γράψει ο Ερνέστο Τσε Γκε-βάρα:

«Αν τρέμεις από αγανάκτηση για κάθε αδι-κία, είσαι σύντροφός μου ... Οι πραγματικοί επαναστάτες δεν κυκλοφορούν με κουκούλες, για έναν επιπλέον λόγο: Γιατί τον καιρό της επανάστασης, ο λαός θα πρέπει να αναγνωρί-ζει στα πρόσωπα των επαναστατών την πρω-τοπορία του. Ο λαός δεν θεωρεί τιμή του να συναναστρέφεται με κουκουλοφόρους».

Οι σύγχρονοι βάνδαλοι είναι πολιτικοί αντίπαλοι του λαϊκού εργατικού και οικολο-γικού κινήματος και είναι αμφίβολο εάν θα γίνουν ποτέ σύμμαχοί του. Συνθήματα του τύ-που «κάψε κι εσύ ό,τι μπορείς» ή «ολική άρ-νηση του πολιτισμού», «ούτε δασκάλους, ούτε βιβλία, στο 7ο Γυμνάσιο γράφουμε ιστορία»

είναι απαράδεκτα, καταδικαστέα και δεί-χνουν ολοφάνερα έλλειψη ήθους και παιδεί-ας. Ανυπαρξία ιστορικής γνώσης και συνεί-δησης, δείχνει η βεβήλωση με μαύρη μπογιά του αγάλματος του μεγαλύτερου επαναστάτη των Βαλκανίων και διεθνιστή Ρήγα Φεραίου, μπροστά στο ιστορικό κτίριο του Πανεπιστη-μίου Αθηνών. Όσο αυθόρμητη κι αν είναι μια νεανική έκρηξη, οι εξεγερμένοι γνωρίζουν ή οφείλουν να γνωρίζουν ότι ο Ρήγας Φεραί-ος ήταν επαναστάτης και είναι υποχρεωμέ-νοι να τιμούν το έργο και τη μνήμη του. Δια-φορετικά δρουν ανεύθυνα κι ο λαός δεν μπο-ρεί να τους εμπιστεύεται. «Είναι πολύ βολι-κό να μην εργάζεσαι, να μην διαβάζεις, να σε ταΐζουν άλλοι κι εσύ να κάνεις την επανάστα-ση», γράφτηκε με σκωπτικό ύφος στις εφη-μερίδες. Οι περισσότεροι δεν είναι άνεργοι, είναι απλώς άεργοι! Είναι καθήκον μας να συμβάλουμε στην υπεράσπιση του ανθρωπι-στικού πολιτισμού μας. Οι πολιτικές πρωτο-πορίες πρέπει να είναι ταυτόχρονα και πνευ-ματικές πρωτοπορίες. Κατά των αντιπάλων του λαϊκού εργατικού και οικολογικού κινή-ματος διατηρούμε σταθερά πολιτικό, ιδεολο-γικό και οργανωτικό μέτωπο. Επιδιώκουμε με πολιτική, ιδεολογική και ουμανιστική δια-

παιδαγώγηση να περιφρουρήσουμε τον πολι-τισμό μας και τους αγώνες μας και ν’ αποτρέ-ψουμε αυτές τις βαρβαρότητες, που όχι μό-νον κλείνουν το δρόμο προς το σοσιαλισμό, αλλά και το δυσφημούν.

Το οργανωμένο, περιφρουρημένο, μαζι-κό, λαϊκό κίνημα πρέπει να έχει αγωνιστι-κό ήθος, συνέπεια και διάρκεια ως την τε-λική νίκη. Όποιος καταστρέφει τον πολιτι-σμό μας, καίγοντας βιβλιοθήκες, πανεπιστή-μια, μνημεία ιστορίας και πολιτισμού, όχι μό-νον ρίχνει νερό στο μύλο της αντίδρασης και του σκοταδισμού, αλλά είναι και εχθρός του λαϊκού, εργατικού και οικολογικού κινήμα-τος. Η γνώση είναι δύναμη απελευθέρωσης από τα δεσμά της εκμετάλλευσης. Ο αγωνιζό-μενος λαός θέλει να βλέπει καθαρά τα πρό-σωπα των πρωτοπόρων αγωνιστών. Αυτό μας δίδαξε ο Εαμικός απελευθερωτικός αγώνας και ο Εαμικός πολιτισμός που μας άφησαν ως παρακαταθήκη.

«Η πολιτική των δρόμων», δηλαδή των δια-δηλώσεων κι όχι της «τυφλής» βίας, είναι σα-φώς σε αντιπαράθεση με την «πολιτική των διαδρόμων» που προωθούν τα αστικά πολι-τικά κόμματα και η νεοφιλελεύθερη σοσιαλ-δημοκρατία. Η λογική όμως και η πρακτική της αδιέξοδης βίας υποτάσσεται στην κοινω-νία του θεάματος, την οποία ελέγχουν, καλ-λιεργούν έντεχνα και προωθούν οι μηχανι-σμοί της αστικής τάξης (ΜΜΕ, δυνάμεις κρα-τικής και παρακρατικής καταστολής κ.λπ.), με απώτερο σκοπό την αποδυνάμωση του μαζι-κού λαϊκού κινήματος. Ας μη διστάζουμε να τους αποκαλύπτουμε κάθε φορά που μας δί-νεται η ευκαιρία.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΑΤΖΗΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥΓΙΑ ΤΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΣΤΙΣ 12 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

Το ήθος της πραγματικής εξέγερσης

ΣΠΥΡΟΣ ΚΟΤΣΙΑΣ*ΕΙΔΙΚΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΖΩΝΕΣ

Ανάπτυξη με εργασιακά κάτεργα

20 / ΠPIN K INHΣH IΔEΩN KYPIAKH 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012

ΜΝΗΜΗ

ΑΡΓΥΡΗ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ ΕΚΑΤΟ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥΒιογραφικά στοιχεία«Αλλά οι “Αγγλίες” εξακολουθούν και σήμερα να είναι μειοψηφία. Ας έχουμε λοιπόν το νου μας σε τούτο: Συγκεντρώνοντας υπερβολικά τον επαναστατικό μας ζήλο στο εσωτερικό της μειοψηφίας αυτής, κινδυνεύουμε, στην αυριανή θύελλα, να βρεθούμε στο πλευρό της μειοψηφίας. Δεν θα είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που η Ρώμη δεν θα πέσει κάτω από τα πλήγματα των Ρωμαίων, αλλά κάτω από τα πλήγματα των “βαρβάρων”» (Αργύρης Εμμανουήλ).Τον Δεκέμβριο συμπληρώθηκαν 10 χρόνια από το θάνατο του μάλλον πιο γνωστού εκπροσώπου του –ανομοιογενούς– ρεύματος ανάλυσης του διεθνούς κεφαλαιοκρατικού συστήματος, που ονομάστηκε «Άνιση Ανταλλαγή»: Ο Αργύρης Εμμανουήλ γεννήθηκε το 1911 στην Πάτρα και απεβίωσε στις 14 Δεκεμβρίου του 2001, στο Παρίσι. Θεωρείται ότι λιγότερα πράγματα είναι γνωστά για τη ζωή παρά για το έργο του, αλλά αυτό είναι μάλλον ελεγχόμενο. Το βασικό βιβλίο του: Η άνιση ανταλλαγή. Δοκίμιο για τους ανταγωνισμούς στις διεθνείς οικονομικές σχέσεις (Maspero, 1969, Monthly Review, 1972, και στα Eλληνικά Παπαζήσης, 1980), ο «πυρήνας» του οποίου είχε ήδη εκτεθεί σε παράδοση του Εμμανουήλ στη Σορβόννη (18/12/1962), είναι εξαιρετικά δύσκολα ή/και αμφιλεγόμενα γραμμένο και συνεπώς, ανοικτό σε διάφορες, συχνά αντικρουόμενες, ερμηνείες. Ο κεντρικός στόχος είναι να αποδειχθεί ότι «η άνιση ανταλλαγή», η οποία ορίζεται ως ελεύθερο και τέλεια ανταγωνιστικό εμπόριο ανάμεσα σε χώρες με διαφορετικά επίπεδα κεφαλαιοκρατικής ανάπτυξης και μισθών, αλλά με ίσο ποσοστό κέρδους, συνιστά το «στοιχειώδη μηχανισμό μεταφοράς αξίας, που επιτρέπει στις ανεπτυγμένες χώρες να εδραιώνουν και να προωθούν την άνιση ανάπτυξη, η οποία, με τη σειρά της, θέτει σε κίνηση όλους τους άλλους μηχανισμούς εκμετάλλευσης και εξηγεί όλη την κατανομή του πλούτου».Στα ακόλουθα παραθέτω ορισμένα βιογραφικά στοιχεία του Εμμανουήλ, συνοψίζω αυτό που θεωρώ κύριο στην ανάλυσή του και τέλος, αναφέρω το λόγο για τον οποίο, κατά την άποψή μου, το βιβλίο του ούτε λησμονήθηκε ούτε θα λησμονηθεί, ανεξαρτήτως κριτικής.Ο Εμμανουήλ σπούδασε οικονομικές και νομικές επιστήμες στην Ελλάδα (1927-1934) και υπό τη δικτατορία του Μεταξά, κατέφυγε το 1937 στο Βελγικό Κονγκό, όπου εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα. Το 1942 κατατάχθηκε εθελοντής στο ελληνικό σώμα της Μέσης Ανατολής και τον Απρίλιο του 1944 έλαβε μέρος στην εξέγερση κατά της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης, στο Κάιρο.

Ο Αργύρης Εμμανουήλ καταδι-κάστηκε σε θάνατο, αλλά με την αμνηστία του 1945 επέ-στρεψε στο Κονγκό, όπου συνδέθηκε ενεργά με το

εθνικοαπελευθερωτικό - παναφρικανιστι-κό - αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, στο οποίο πρωτοστάτησε ο «Μαύρος Άγιος» (Γιάννης Ρίτσος) Πατρίς Λουμούμπα (1925-1961). Το 1957 αναγκάστηκε να καταφύγει στη Γαλλία, όπου σπούδασε Ιστορία της Τέχνης (1957-1960) στη Σχολή του Λούβρου, ενώ το 1961 εγγράφη-κε στην Πρακτική Σχολή Ανωτέρων Σπουδών, από την οποία ανακηρύ-χθηκε διδάκτορας (1968) υπό την επί-βλεψη (και τις όχι δευτερεύουσες θε-ωρητικές διαφωνίες) του μαρξιστή οι-κονομολόγου Σαρλ Μπετελέμ: H δια-τριβή του ήταν ακριβώς το βιβλίο με το οποίο θα γινόταν, ευθύς αμέσως, παγκοσμίως γνωστός. Η ακαδημαϊ-κή καριέρα του ξεκίνησε το 1969 στο Πανεπιστήμιο Παρίσι VII και ολο-κληρώθηκε το 1980 στο Πανεπιστή-μιο Παρίσι Ι. Ο Εμμανουήλ περιγρά-φεται ως αντικομφορμιστής, εικονο-κλάστης, εξαιρετικά μαχητικός και επίμων στις επιστημονικές θέσεις του, αλλά και δάσκαλος που υποκινούσε στην κριτική αμφισβήτηση κάθε πα-ραδεδομένης διδασκαλίας, περιλαμ-βανομένης της δικής του. Τέλος, θε-ωρούσε, όπως υπογραμμίζει ο –από το 1974 συνεργάτης του– Κλαούντιο Τζεντλίκι, ότι οι αναλύσεις του τον οδηγούσαν στο «να ταυτί-ζεται με τους λαούς του Τρίτου Κόσμου και να αντιτίθεται στην αλαζονεία των μεγάλων δυνάμεων απέναντι στις φτωχές χώρες. Το στρατόπεδό του ήταν πάντα αυτό των αδυ-νάμων».

Κάθε άλλο παρά είναι εμφανές στον ανα-γνώστη ότι το βιβλίο «ταλαντώνεται», μάλ-λον άτακτα, περί τριών, καταρχήν ανεξάρ-τητων μεταξύ τους, ζητημάτων:

Πρώτο, της επονομαζόμενης «μεταφοράς αξίας - υπεραξίας» από τις χώρες με χαμη-λά επίπεδα ανάπτυξης - μισθών προς τις χώ-ρες με υψηλά επίπεδα ανάπτυξης - μισθών. Δεύτερο, της πιθανότητας το ελεύθερο εμπό-ριο να οδηγεί, εν αντιθέσει με ό,τι υποστη-ρίζουν ο Ρικάρντο και η Νεοκλασική Σχο-λή, σε μείωση της κατανάλωσης ανά μονάδα απασχολούμενης εργασίας. Τρίτο, του βαθ-μού τροποποίησης του ρικαρδιανού «νόμου των συγκριτικών πλεονεκτημάτων», όταν δι-αμορφώνεται διεθνώς ενιαίο ποσοστό κέρ-δους (ως συνέπεια της ελεύθερης μετακίνη-σης χρηματικών κεφαλαίων).

Θεωρώ ότι η ιδιαίτερη αλλά και προδρο-μική συμβολή του Εμμανουήλ συνίσταται στο τρίτο ζήτημα. Αλλά ας τα εξετάσουμε κατά σειρά:

Πρώτο, ακόμα και εάν γίνει η παραχώρη-ση ότι η «μεταφορά αξίας - υπεραξίας» έχει, ως έννοια κάποιο, έστω, νόημα ή ως φαινό-

μενο κάποια, έστω, οικονομική συνέπεια, το πρόβλημα είναι ότι τίποτε δεν αποκλείει πε-ριπτώσεις αντίστροφης «μεταφοράς», δη-λαδή από τις χώρες υψηλής σε αυτές χαμη-λής ανάπτυξης. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο η «ορθόδοξη» μαρξιστική θεώρηση του έρ-γου του Εμμανουήλ, η οποία επικεντρώθη-κε στο παρόν ζήτημα, οδηγήθηκε σε αδιέξο-δο. Αντιθέτως, εκείνοι οι μελετητές, οι οποί-

οι βασίστηκαν στην από τον Πιέρο Σράφα (1960) ανασυγκρότηση της θεωρίας της αξί-ας - τιμών, αφού απέδειξαν το ανυπόστατο της «μεταφοράς», στράφηκαν, εν συνεχεία, στα άλλα δύο ζητήματα και ανέδειξαν ό,τι σε αυτά είναι ενεργό.

Δεύτερο, παρόλο που ο Εμμανουήλ δεν το απέδειξε πλήρως, είναι δυνατόν (αλλά όχι αναγκαίο) να σημειώνεται μείωση της κατανάλωσης –ακόμα και– σε όλες τις χώ-ρες που συμμετέχουν στο εμπόριο. Και αυ-τό είναι τόσο πιθανότερο για κάθε μία χώρα, όσο μικρότερο είναι το ποσοστό αποταμίευ-σής της. Ωστόσο, δεν υφίσταται εκ των προ-τέρων λόγος μείωσης (αύξησης) της κατανά-λωσης στις χώρες χαμηλής (υψηλής) ανάπτυ-ξης, ενώ η χρήση προστατευτικών πολιτικών δύναται να εξουδετερώσει, για όλες τις χώ-ρες, το εν λόγω ενδεχόμενο.

Τρίτο, παρόλο που –και πάλι– ο Εμμα-νουήλ δεν το απέδειξε πλήρως, όταν πρώ-τον τα επίπεδα των μισθών προσδιορίζονται εξωγενώς, δηλαδή από τις προσιδιάζου-σες σε κάθε χώρα ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες, και δεύτερον διαμορφώνεται δι-εθνώς ενιαίο ποσοστό κέρδους, τότε πράγ-ματι ο «νόμος των συγκριτικών πλεονεκτη-μάτων» λαμβάνει μορφή που προσομοιάζει με αυτήν του «νόμου των απολύτων πλεονε-κτημάτων»: Δεν αποκλείεται οι χώρες χαμη-λής ανάπτυξης να μην είναι σε θέση να πα-ράγουν (επικερδώς) για τη διεθνή αγορά, οπότε η παραγωγή όλων των διεθνώς εμπο-

ρεύσιμων εμπορευμάτων μεταφέρεται, τελι-κά, στις χώρες υψηλής ανάπτυξης. Ωστόσο, όταν τα επίπεδα μισθών προσδιορίζονται εν-δογενώς, δηλαδή μέσω της αλληλεπίδρασης προσφοράς - ζήτησης εργασίας (περίπτω-ση με την οποία διαφωνεί ο Εμμανουήλ) τό-τε ο «νόμος των συγκριτικών πλεονεκτημά-των» τροποποιείται ποσοτικά αλλά όχι ποι-οτικά: Aν και οι μισθοί στις χώρες χαμηλής

ανάπτυξης διαμορφώνονται σε επίπε-δα που κατ’ ανάγκην υπολείπονται αυ-τών στις χώρες υψηλής ανάπτυξης, οι πρώτες είναι πάντοτε σε θέση να πα-ράγουν για τη διεθνή αγορά.

Η «παγκοσμιοποίηση», γενικά, και η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, ειδικά, δεν συνεπάγονται μόνον τις προανα-φερθείσες τροποποιήσεις του εν λόγω νόμου, αλλά και όσο τείνουν στο ρη-τά επιδιωκόμενο όριό τους, την ολο-κληρωτική μετατροπή του στο «νό-μο των απολύτων πλεονεκτημάτων», διότι πρώτον εκτυλίσσονται σε συν-θήκες μονοπωλιακού (και όχι τέλει-ου) ανταγωνισμού και δεύτερον ενέ-χουν την ελεύθερη μετακίνηση (και) του εργατικού δυναμικού. Όλες αυτές οι μεταλλάξεις έχουν ιδιαιτέρως αρ-νητικές (θετικές) επιπτώσεις στις χώ-ρες χαμηλής (υψηλής) ανάπτυξης και εδώ, ακριβώς, εντοπίζεται, θεωρώ, το θεμελιώδες πρόβλημα των χωρών του ευρωπαϊκού «Νότου», το οποίο είναι

αδύνατον, επομένως, να επιλυθεί, με μέτρα οικονομικής πολιτικής, εντός της Ευρωπαϊ-κής Ένωσης. Αντιθέτως, μάλιστα, είναι οι κλιμακούμενες τροποποιήσεις του νόμου ό,τι υπερκαθορίζει τις ασκούμενες οικονο-μικές πολιτικές.

Η Άνιση Ανταλλαγή δεν προσφέρει ού-τε τη διαμέριση των ζητημάτων που πραγ-ματεύεται ούτε την κεντρική απόδειξη που υπόσχεται, η οποία θα πρέπει να αναζητη-θεί μάλλον βάσει της ανάλυσης του ιμπερια-λισμού του O. Λανγκ και των προσεγγίσεων περί «σωρευτικής αιτιότητας» των Γκ. Μιρ-ντάλ, N. Κάλντορ, A. Θίρλγουολ, παρά στις σχέσεις ανταλλαγής, καθαυτές. Όμως, όσο υπάρχουν χώρες που διατηρούν στρατιωτι-κές δυνάμεις εκτός των ορίων της επικρά-τειάς τους, επιβάλλουν σε άλλες χώρες κυ-βερνήσεις ή προγράμματα, για να εξυπηρε-τήσουν τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών τους στον κλάδο π.χ. της μπανάνας ή χρη-σιμοποιούν τρίτα εθνικά εδάφη ως βάσεις «ανοίγματος του δρόμου για τη δημοκρατία της αγοράς», πάντα θα βρίσκονται «βάρβα-ροι» να κηρύττουν «τη χειραφέτηση από τα δεσμά της αδικίας, του δεσποτισμού, της εκ-μετάλλευσης και της πολιτικής και οικονο-μικής ηγεμονίας», ενώ κάποια χέρια θα ψη-λαφίζουν βιβλία όπως αυτό του Εμμανουήλ, με την ελπίδα ότι θα αντιταχθούν καλύτερα, εάν πρώτα κατανοήσουν.

* Αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο

Αντικονφορμιστής, εικονοκλάστης και μαχητικός, ο Αργύρης Εμμανουήλ άφησε πίσω του μια πλούσια θεωρητική

παράδοση γύρω από τις διεθνείς οικονομικές σχέσεις που εξακολουθεί να χρήζει μελέτης και κριτικής αντιμετώπισης.

Η άνιση ανταλλαγή ως θεωρητική πρόκληση

n ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΜΑΡΙΟΛΗΣ*

4 Από τη Μέση Ανατολή στο Κονγκό κι από εκεί μαθητής του Σαρλ Μπετελέμ

KYPIAKH 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012 ΠOΛITIΣMOΣ ΠPIN / 21

Τα διηγήματα του Γιάννη Οικονομίδη που συγκεντρώνονται στον τόμο με τίτλο Πράσινο πάντοτε το δέντρο της ζωής

(εκδ. Νόβολι) είναι αβίαστος καρπός μιας ζωής πλούσιας σε βιώματα, της κοινωνικής, πνευματικής και προσωπικής του

οδοιπορίας στον κακοτράχαλο καιρό μας. Διαφωνώντας με την ακροτελεύτια πρόβλεψη και αφιέρωσή του, ο συγγραφέας

μπορεί και πρέπει να μας χαρίσει και άλλα αναβρύσματα του ταλέντου και της ανθρωπιάς του.

Το δέντρο της ζωής και της αντίστασηςn ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Γ. Οικονομίδης είναι εμ-βληματική προσωπικότητα για τον Πειραιά και όχι μό-νο. Λαμπρός επιστήμονας, άσκησε για πενήντα χρόνια

το ιατρικό λειτούργημα με την ανθρωπιά και υπευθυνότητα που πρέπει σ’ ένα θερά-ποντα του Ασκληπιού. Με ευρύτερα πνευ-ματικά ενδιαφέροντα, homo universalis θα λέγαμε, παρακολουθεί και εμβαθύνει την πορεία της τέχνης, καταθέτοντας αθόρυβα και τη δική του άξια συνεισφορά. Συμμε-τέχει αδιάλειπτα στα κοινωνικά δρώμενα από το μετερίζι των ριζοσπαστικών ιδεών με κριτικό μάτι και φιλέρευνη διάθεση.

Αν μια αρχή διέπει τα γραπτά του Γ. Οι-κονομίδη, θα μπορούσα να πω ότι αυτή εί-ναι μια «κοσμική» αγάπη για το παν. Όχι μόνο για τους ανθρώπους, αλλά και για τη φύση, τα ζώα, τις ιδέες. Στα διηγήμα-τά του κυριαρχούν ήρωες πηγαίας και πλη-θωρικής αγάπης. Πρώτα απ’ όλα ο ίδιος με τη μοναδική, σπάνια στους σκληρούς και-ρούς μας αγάπη του για τη σύντροφό του. H κυρία Μαρία και η υιοθετημένη Σοφία, η γιαγιά Όλγα, ζωντανή έκφραση του Ξέ-νιου Δία, η φιλία με τον Κώστα, ο απέρα-ντος έρωτας της Βούλας που γίνεται θυσία και τελικά μητρική αγκαλιά για δύο κατα-τρεγμένα πλάσματα. Αλλά και για τους αρ-νητικούς ήρωες, ακόμη και για το βάρβαρο Δημήτρη, δεν εκδίδει απλώς μια καταδικα-στική ετυμηγορία, αλλά προσπαθεί με αν-θρωπιά και γνώση να ακολουθήσει τα μο-νοπάτια της ψυχικής του ανωμαλίας, που καθιστούσαν και τον ίδιο μέσα από μια τραγική αντίθεση έρωτα και παθολογικής ζήλειας θύτη και θύμα ταυτόχρονα, που με την αυτοτιμωρία του επιφέρει την κάθαρ-ση. Αλλά και στους χαρακτήρες, ενώ επι-σημαίνει τις ανόητες αδυναμίες χαρακτη-ριστικών τύπων, τις αντιμετωπίζει με ελα-φρά ειρωνεία ίσως και με κατανόηση, πά-ντως όχι αφ’ υψηλού με καταδικαστική και σαρκαστική λογική.

Αυτή η αγάπη όπως ήδη αναφέρθη-κε, δεν είναι μονολιθική ούτε οδηγεί πά-ντα στην ευδαιμονία (στο happy end της σύγχρονης βιομηχανίας της ψυχαγωγίας). Συνδέεται με τον πόνο, την κακία, τη δυ-στυχία, που είναι χαραγμένη στο βιολογι-κό μας χάρτη ή είναι αποκύημα των ηθι-κών και κοινωνικών μας ατελειών. Αυτό

όμως το πιθάρι του Δία με τα καλά και τα κακά αναδίδει μια οσμή ανθρωπιάς, αισι-οδοξίας, ελπίδας...

Τα διηγήματα πλημμυρίζουν από αγά-πη για τη φύση. Είναι γνωστή εξάλλου η παροιμιώδης αγάπη του συγγραφέα γι’ αυ-τήν. Η φύση είναι δυναμικά παρούσα σε όλα σχεδόν τα διηγήματα. Όχι με την έν-νοια ενός γραφικού ντεκόρ για τη ρουτι-νιασμένη ζωή μας ή την άχαρη γραφή μας,

αλλά με την αρχέγονη και σχεδόν χαμέ-νη πια, ενότητα φύσης - ανθρώπου. Αγά-πη και ενότητα που εκφράζεται χαρακτη-ριστικά στην ανθρωποποίηση ενός ταπει-νού πλάσματος, ενός σκυλιού, που είναι ο αφηγητής στο πρώτο διήγημα.

Ισοδύναμη και συγκοινωνούσα βέβαια, με την ανθρωπιά και τη φυσιολατρεία του

συγγραφέα είναι και η κοινωνική του ευ-αισθησία. Είναι διάχυτη στα διηγήματά του με τη μορφή σχέσεων, καταστάσεων, χαρακτήρων, συμπεριφορών, ακόμη και λαογραφικών (εθιμικών) αναφορών με το ιστορικό στίγμα παλιότερων αλλά και σύγ-χρονων καιρών. Θα ήθελα να αναφερθώ σε δύο διηγήματα (Η γνωριμία μου με τον κ. Κάρολο Μαρξ και Μνήμες), στα οποία αποτυπώνεται η κοινωνική φιλοσοφία του συγγραφέα και μια στάση ζωής. Στο πρώ-το, με υποδειγματική τεχνική, αφηγείται πώς ανακαλύπτει τυχαία στα αραχνιασμέ-να ράφια μιας βιβλιοθήκης το Κομμουνι-στικό Μανιφέστο.

Στην αρχή, επηρεασμένος από την πε-ριρρέουσα ατμόσφαιρα, θεωρεί τις ιδέες του συγγραφέα ανυπόστατες και επικίν-δυνες. Στη συνέχεια όμως, διαπιστώνο-ντας με τις εμπειρίες του ότι ακόμη και οι-κογενειακές σχέσεις καταντούν οικονομι-κή σχέση, δεν θα ρίξει το βιβλίο στο πυρ το εξώτερο, αλλά θα συνειδητοποιήσει ότι όντως σε αυτήν την κοινωνία θεός είναι το χρήμα.

Στο δεύτερο διήγημα σκιαγραφεί τη μορφή ενός αγνού αγωνιστή, που τυχάρ-παστοι και υστερόβουλοι «επίγονοι» θα εξαργυρώσουν τις περγαμηνές του στο βω-μό της ψηφοθηρίας, που πρόδωσε τα ιδε-ώδη του.

Ο Γ. Οικονομίδης τελειώνει με μιαν αναφορά στην αγαπημένη του πόλη, τον Πειραιά. Είναι μια ελεγεία για τον Πει-ραιά που χάθηκε και με την έννοια της οι-κοδομικής μετασκευής του και με την έν-νοια της καταστροφής ενός τρόπους ζωής, της γειτονιάς και της ζεστής επαφής των ανθρώπων, που εκτοπίστηκε από τους τσι-μεντένιιους κύβους και την αποξένωση. Ο Πειραιάς δεν καταστράφηκε από τους βομβαρδισμούς του 1940, αλλά από την επέλαση των εργολάβων, που με την κερ-δοσκοπική ασυδοσία τους κατέστρεψαν και καταστρέφουν την πόλη (και τις πό-λεις). Ο Οικονομίδης έμαθε καλά το μά-θημα από τον Μαρξ: Το χρήμα (το είπε και ο Σοφοκλής στην Αντιγόνη) καταστρέφει το νου και την ψυχή του ανθρώπου, κατα-στρέφει τις σχέσεις των ανθρώπων, αν βέ-βαια αυτοί δεν αντισταθούν. Ο Γ. Οικονο-μίδης αντιστάθηκε και αντιστέκεται στην ασχήμια της ζωής...

4 Η κοινωνική ευαισθησία του συγγραφέα συγκοινωνούσα

και ισοδύναμη με την ανθρωπιά του

ΒΡΑΒΕΙΑ ΟΣΚΑΡ: ΠΛΗΞΗ ΚΑΙ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΨυχρό κρίθηκε το ΧιούγκοΒραβείο στη Μέριλ ΣτριπΣτη σκιά των αποκαλύψεων για την ταξική και ρατσιστική σύνθεση των ανθρώπων που δίνουν τα βραβεία, πραγματοποιήθηκε η φετινή απονομή των βραβείων Όσκαρ την περασμένη Κυριακή στο Λος Άντζελες. Τα Όσκαρ επιχείρησαν να «επιστρέψουν στις ρίζες τους» και στα λεγόμενα χρόνια της αθωωότητας τουλάχιστον θεματικά. Οι δύο ταινίες που μοιράστηκαν τα βραβεία ήταν το τεχνικά άρτιο αλλά για πολλούς ψυχρό ψηφιακό τρισδιάστατο έπος του Μάρτιν Σκορσέζε Χιούγκο και η ταινία φόρος τιμής στην εποχή του βουβού κινηματογράφου Ο καλλιτέχνης. Η παιδική ταινία του Σκορσέζε έχει σαφείς αναφορές στα έργα του Βίκτορ Ουγκό και του Ιούλιου Βερν, ενώ κινηματογραφικά θύμιζε κάτι ανάμεσα στην Αμελί, την Τεχνητή Νοημοσύνη και το Σινεμά ο Παράδεισος, χωρίς ωστόσο την αυθεντικοτητα ή τη σπιρτάδα των τριών προαναφερθέντων τίτλων. Η ταινία χρησιμοποιεί σαν μοτίβο ένα ορφανό αγόρι που ψάχνει για ένα μήνυμα από το νεκρό πατέρα του και συναντά στο πρόσωπο ενός ηλικιωμένου τον θρυλικό Γάλλο κινηματογραφιστή Ζορζ Μελιέ. Κατά τα άλλα, η Μέριλ Στριπ απέσπασε ακόμη ένα βραβείο για την ερμηνεία της στο δράμα για τη ζωή της Μάργκαρετ Θάτσερ, Η σιδηρά κυρία, το οποίο παρουσιάζει την «ανθρώπινη πλευρά» της πολεμοχαρούς ιέρειας του άκρατου νεοφιλελευθερισμού. «Μαμά, σ’αγαπώ πολύ» αναφώνησε στα Eλληνικά ο Αλεξάντερ Πέιν (Αλέξανδρος Παπαδόπουλος) που πήρε το Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου για την ταινία Aπόγονοι με τον Τζορτ Κλούνεϊ. Ο Γούντι Άλεν κέρδισε για ακόμα μια φορά με την αξία του το ΄Oσκαρ καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου, για το πολύ καλο Μεσάνυχτα στο Παρίσι αλλά όπως συνηθίζει, δεν καταδέχτηκε να «νομιμοποιήσει» την τελετή με την παρουσία του. Αρνητική εντύπωση προκάλεσε η απουσία οποιασδήποτε αναφοράς για το θάνατο του Θόδωρου Αγγελόπουλου, ακόμα και στο ειδικό φιλμάκι που προβλήθηκε για τις απώλειες τη χρονιάς, η οποία παράλειψη αποδόθηκε από τους διοργανωτές σε τεχνικούς λόγους (ο Αγγελόπουλος πέθανε το 2012 και το φιλμάκι περιελάμβανε τις απώλειες του 2011). Κατά τα άλλα, μόνο το γεγονός ότι τα Όσκαρ αδυνατούν να βρουν ένα νέο παρουσιαστή ικανό να κρατήσει το κοινό (και επιλέχτηκε για 9η φορά η δοκιμασμένη λύση του Μπίλι Κρίσταλ), δείχνει σημάδια γήρανσης και κόπωσης. Η βιομηχανία του κινηματογράφου συνολικά βρίσκεται σε βαθιά κρίση η οποία δεν καλύπτεται από τη διαρκή αύξηση της τιμής του εισιτηρίου, ούτε με φτηνιάρικα ψευδοτρισδιάστατα τρικ.

ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΤεύχος 167

H κρίση έχει διαποτίσει κά-θε αρμό της ελληνικής πραγμα-τικότητας, όχι όμως και την ποι-ότητα ενός περιοδικού που επί χρόνια στέκεται με περηφάνια και επιστημονική επάρκεια στις επάλξεις της εκπαίδευσης. Ανα-φερόμαστε στη Σύγχρονη Εκ-παίδευση, που το 167ο τεύχος της εντυπωσιάζει με την πλού-σια ύλη του και τις τεκμηριωμέ-νες και μάχιμες θέσεις του.

Ξεχωρίζει το αφιέρωμα για την ειδική αγωγή, γεγονός που καθιστά το τεύχος εξαιρετικά επίκαιρο, καθώς οι μαθητές με ειδικές ανάγκες πλήττονται βά-ναυσα από τη μνημονιακή πο-λιτική του υπουργείου Παιδεί-ας και μετατρέπονται σε παιδιά ενός κατώτερου εκπαιδευτικού θεού. Έτσι, εξετάζονται οι «δι-αφυλικές αντιλήψεις των εκπαι-δευτικών απέναντι στην ένταξη και ισότιμη συνεκπαίδευση μα-θητών με δυσκολίες μάθησης στο γενικό σχολείο», οι δυσκολίες στο

γραπτό λόγο «σε μαθητές με δυ-σλεξία και με χαμηλή απόδοση στη γραφή», θέματα διδασκαλί-ας των Φυσικών Επιστημών σε παιδιά με μαθησιακές δυσκο-λίες, διατυπώνεται μια πρότα-ση για ένα εθνικό δίκτυο παρο-χής υπηρεσίας έγκαιρης παρέμ-βασης και υποστήριξης, ενώ πα-ρουσιάζεται και το κίνημα διεκ-δίκησης ανθρωπίνων δικαιωμά-των των αναπήρων.

Και, όπως πάντα, πλούσια ύλη με άρθρα, μελέτες, έρευνες, σχόλια, βιβλιοκριτική.

ΣΙΝΕΜΑ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΖΙΑΝΤΖΗΣ

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

n ΕΙΡΗΝΗ ΚΟΣΜΑ

Πύρρειος νίκη Πούτιν

22 / ΠPIN Δ ΙΕΘΝΗ KYPIAKH 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012

To αρκτικόλεξο TAV (Treno ad Alta Velocita) σημαίνει τρένο υψηλής ταχύ-τητας, που θα ένωνε το Τορίνο με τη Λυ-ών. Νo ΤΑV σημαίνει το κίνημα των κα-τοίκων της περιοχής Βαλ ντι Σούσα κο-

ντά στο Τορίνο που εδώ και είκοσι χρόνια αντι-στέκεται ακόμη στην κατασκευή του.

Ενώ γράφεται αυτό το κείμενο, οι εξελίξεις τρέχουν και η καταστολή που δέχεται η κοιλά-δα της Βάλε είναι απερίγραπτη. Ένας στρατός κατοχής έχει εγκατασταθεί εδώ και καιρό στην περιοχή, ο οποίος όμως εδώ και μία εβδομάδα μπαίνει σε μαγαζιά σπάζοντας τζαμαρίες, κατα-στρέφει αυτοκίνητα, δέρνει κατοίκους, ενώ στη φυλακή βρίσκονται σύντροφοι από όλη την Ιτα-λία για τις κινητοποιήσεις του περασμένου Ιου-λίου και ο Λουκά Αμπά, μορφή του κινήματος, βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση στο νοσοκο-μείο.

Το κίνημα αυτό ξεκίνησε πριν 20 χρόνια από τους κατοίκους των χωριών της Βαλ ντι Σούσα έξω από το Τορίνο στην Ιταλία. Τότε έγιναν οι πρώτες προτάσεις για την αντικατάσταση της υπάρχουσας γραμμής Τορίνο-Λυών με ένα τρένο υψηλής ταχύτητας. Τεράστιες εκτάσεις θα έπρε-πε να μετατραπούν σε εργοτάξια και κάποια χω-ριά θα έπρεπε να καταστραφούν εξολοκλήρου, ενώ στο κατασκευαστικό κομμάτι των τούνελ θα γινόταν χρήση αμίαντου, η οποία απαγορεύεται. Τεράστια η οικολογική καταστροφή η οποία θα έβαζε σε κίνδυνο τη ζωή των κατοίκων των περι-οχών που θα διέσχιζε, ενώ παράλληλα θα ανέ-τρεπε τον τρόπο ζωής τους.

Η μαφία, όπως λένε στην Ιταλία, μπορεί να φαίνεται στο Νότο αλλά η εξουσία της βρίσκε-ται στο Βορρά. Η κατασκευή αυτού του τρένου θα πραγματοποιούνταν χωρίς κανένα απολύ-τως λόγο, αφού η υπάρχουσα γραμμή όπως δη-λώνουν οι εργαζόμενοι στην Τρεν-ιτάλια (ιταλι-κός ΟΣΕ) εξυπηρετεί επαρκώς τις ανάγκες των μετακινήσεων. Τα μεγάλα κατασκευαστικά έρ-

γα στην Ιταλία αποτελούν βασικό κομμάτι της οι-κονομίας της, ενώ οι κατασκευαστικές εταιρείες είναι συνδεδεμένες με τη μαφία. Ένα έργο λοι-πόν αξίας δισεκατομμυρίων ευρώ, με τη συμμε-τοχή διάφορων ευρωπαϊκών κονδυλίων, σίγου-ρα οι εκάστοτε κυβερνήσεις και οι μαφίες δεν θα μπορούσαν να μην προσπαθήσουν να το θέ-σουν σε εφαρμογή.

Η ταχύτητα και οι ανάπτυξη είναι τα βασικά στοιχεία για την προώθηση αυτού του έργου από τις κυβερνήσεις. Το κίνημα Νo TAV διεκδικεί το δικαίωμα στους ανθρώπινους ρυθμούς οι οποί-οι δεν μπορούν να συμβαδίσουν με αυτούς που προσπαθεί να μας επιβάλλει το καπιταλιστικό σύστημα. Διεκδικούν το δικαίωμά τους να απο-φασίζουν για τη γη τους και να μην τους επιβάλ-λεται στρατός κατοχής όταν πάνε ενάντια στις κρατικές αποφάσεις.

Η αντίδραση των κατοίκων κάποια χρόνια πριν ενάντια σε ένα τρένο, εξελίχθηκε στην ιτα-λική «Κερατέα» και «Χαλυβουργία» μαζί. Κε-ρατέα επειδή οργανώνεται από τους ίδιους τους κατοίκους μέσα από τις συνελεύσεις και τις δο-μές του αλλά και για το πάθος και την αγωνιστι-κότητα που δείχνουν, ενώ Χαλυβουργία γιατί εί-ναι ένας αγώνας που θεωρείται από την πλειο-ψηφία του ιταλικού λαού ως ένας αγώνας που απλώς δεν πρέπει να χαθεί για το καλό όλων. Εί-ναι το μόνο τόσο δυναμικό κίνημα μέσα από το οποίο συζητιέται η κρίση και το χρέος, είναι το μόνο που απομυθοποιεί μαζικά την «τεχνοκρα-τική κυβέρνηση» ή απλά «τεχνοκρατική δικτατο-ρία» του Μάριο Μόντι.

Το περιεχόμενό του δεν περιορίζεται στις το-πικές διεκδικήσεις, αφού κάτι τέτοιο θα ήταν λί-γο. Παίρνει αφορμή από αυτό και μιλάει για τα πάντα. Για την παγκόσμια οικονομία, την κρίση, το χρέος. Αλλά εκεί δεν χρειάστηκαν μεγάλες και δύσκολες αναλύσεις. Η λογική ήταν απλή. Το TAV θα κοστίσει στον ιταλικό λαό 20 δισεκατομ-μύρια επιπλέον χρέος, τη στιγμή που γίνονται πε-

ρικοπές σε κάθε τομέα του κοινωνικού κράτους. Αυτό τους αρκεί για να πούνε «όχι άλλο χρέος», ενώνοντας τη φωνή τους και με τα άλλα κινήμα-τα αντίστασης στην Ευρώπη. «Η Βαλ ντι Σούσα είναι η πλατεία Ταχρίρ της Ιταλίας, είναι η πρω-τεύουσα της ιταλικής αντίστασης», είναι μερι-κά από τα σχόλια που γράφονται στο twitter και το facebook (βασικών πηγών πληροφόρησης και αναμετάδοσης των γεγονότων από την πλευρά του κινήματος).

Το περασμένο Σάββατο έγινε μια πορεία 100.000 διαδηλωτών από όλη την Ιταλία ενάντια στο TAV και σε αλληλεγγύη προς τους συντρό-φους του κινήματος που βρίσκονται στη φυλακή. Εκτός από τις σημαίες No TAV κρατούσαν και ελληνικές σημαίες, πανό και συνθήματα με ανα-φορές στην Ελλάδα. «Το TAV μας πηγαίνει στο Τορίνο σε 3 ώρες αλλά στην Αθήνα σε 5 λεπτά». Η Ελλάδα αποτελεί σημείο αναφοράς και καθη-μερινής ανάλυσης για τις πολιτικές συλλογικότη-τες αλλά και στοιχείο ελπίδας για τους αγωνιζό-μενους. Η άρνηση του χρέους, η αντίδραση στη «χούντα του Παπαδήμου» (όπως αντίστοιχα στο Μόντι), στην κρίση αλλά και η διεκδίκηση του αυ-τονόητου, δηλαδή της δημοκρατίας και της ελευ-θερίας, είναι κάποια από τα στοιχεία που κάνουν τους ντόπιους να νιώθουν κοντά στο ελληνικό κί-νημα. Η εποχή που οι αγώνες γίνονταν από κά-θε λαό για τον ίδιο, έχει τελειώσει. Πλέον το ένα κίνημα παρακολουθεί και στηρίζει το άλλο για-τί κάθε αγώνας που θα κερδηθεί θα είναι κατά-κτηση όλων και για όλους.

Ο αγώνας του No TAV πρέπει να κερδηθεί και αυτό θα γίνει με την αλληλεγγύη όλων μας.

Θα τελειώσω αυτό το κείμενο με μια εικόνα. Αυτή δύο παιδιών που κατά τη διάρκεια των συ-γκρούσεων τον περασμένο Ιούνιο, καθισμένα πάνω σε μια σημαία No TAV παίζανε με τα χώ-ματα και όταν ακούγανε τα χημικά να πέφτουν απλά κατεβάζανε τη μάσκα τους και συνεχίζα-νε να παίζουνε...

n ΝΙΟΒΗ ΖΑΡΑΜΠΟΥΚΑ ΧΑΤΖΗΜΑΝΟΥ

ΙΤΑΛΙΑ

Μετά από μία δεκαετία πα-ντοδυναμίας, στα 60 του, ο Πού-τιν αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη πρόκληση της πολιτικής του κα-ριέρας. Είναι το φαβορί για άνε-τη νίκη από τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών που διεξά-γονται σήμερα. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, θα αποφύγει να συρθεί σε έναν ταπεινωτικό επα-ναληπτικό γύρο. Η εικόνα του ως του εγγυητή της σταθερότητας και της ασφάλειας της Ρωσίας σε ένα περιβάλλον παγκόσμιων κλυδωνι-σμών και φόβου επισκίασε τη ρα-γδαία αύξηση των επικριτών του.

Ωστόσο, η απειλή της ανατροπής θα τον ακολουθεί σε όλη τη δι-άρκεια της εξαετούς προεδρικής θητείας, της τρίτης και εκτός ση-μαντικού απροόπτου, τελευταίας του. Θα δεχτεί πιέσεις να ανταπο-κριθεί στην απαίτηση για μεγαλύ-τερο έλεγχο στη διακυβέρνηση.

Ο άλλοτε πανίσχυρος πρώην πράκτορας της KGB θα κληθεί να βρει νέους τρόπους για να διασφα-λίσει τη νομιμοποίηση της εξουσί-ας του. Καμία επίδειξη ισχύος κα-τά την προεκλογική εκστρατεία, ούτε ακόμα η κεντρική προεκλο-γική ομιλία σε κοινό 130.000 οπα-δών, στάθηκε ικανή να αποκρύ-ψει το ότι διανύει την τελευταία φάση της ηγεμονίας του. Ο πρω-ταγωνιστικός του ρόλος στην πο-λιτική ζωή της Ρωσίας, καθώς δι-ετέλεσε οκτώ χρόνια πρόεδρος

και τέσσερα πρωθυπουργός, ει-σέρχεται στην τελευταία του πρά-ξη. Ακόμα και άνθρωποι του περι-βάλλοντός του παραδέχονται ότι η εξαετής θητεία –επεκτάθηκε κατά δύο έτη με αλλαγή του Συντάγμα-τος το 2008– είναι υπερβολικά με-γάλη για να την εξαντλήσει. Ήδη αναζητείται αντικαταστάτης, στον οποίο ο πρόεδρος θα παραδώσει το «δαχτυλίδι» με τον ίδιο τρόπο που ο ίδιος το παρέλαβε από τον Μπορίς Γέλτσιν, πριν από 12 χρό-νια. Αν πάλι αγνοήσει τις αντικυ-βερνητικές διαμαρτυρίες, το κίνη-μα εναντίον του θα δυναμώσει.

Το 2010, η δημοτικότητά του έφτανε σε ποσοστό περίπου 80%, ωστόσο σταδιακά περιορίστηκε η αποδοχή του στους κόλπους της ανερχόμενης μεσοαστικής τάξης της χώρας. Ο Πούτιν μαζί με τον

Μεντβέντεφ βρέθηκαν στο στό-χαστρο ενός μαζικότατου αντι-κυβερνητικού κινήματος μετά τις βουλευτικές εκλογές τον περα-σμένο Δεκέμβριο. Οι διαδηλωτές καταγγέλλοντας εκλογική νοθεία, απαίτησαν την απομάκρυνση του πολιτικού διδύμου από την εξου-σία. Οι αντιδράσεις διογκώθηκαν, κλονίζοντας την εμπιστοσύνη της ρωσικής οικονομικής ελίτ στις δυ-νατότητες του Πούτιν να διαχειρι-στεί την εντεινόμενη λαϊκή οργή. Σταδιακά η αστική τάξη αποσύρει την υποστήριξή της από τον πάλαι ποτέ αδιαμφισβήτητο εγγυητή της ανάπτυξης και της κερδοφορίας της. Η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει και παρά την εκλογική του επικράτηση, ο Πούτιν βρίσκε-ται πιο κοντά από ποτέ στο πολι-τικό του τέλος.

ΣΚΗΝΕΣ ΚΕΡΑΤΕΑΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΛΑΝΟ«Όχι» κατοίκων στην κατασκευή τρένου υψηλής ταχύτητας

ΣΥΡΙΑ

ΣΦΑΓΗ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ

Δικαιολογίες για επέμβαση ζητά η ΔύσηΤ ο επίκεντρο του ενδιαφέρο-

ντος εντοπίζεται πλέον στην πόλη Χομς, όπου αυτόπτες μάρτυ-ρες αλλά και ξένοι δημοσιογράφοι κάνουν λόγο για πραγματική σφα-γή αμάχων. Τουλάχιστον 35 άτομα σκοτώθηκαν τις τελευταίες ημέρες

των βομβαρδισμών, εκ των οποίων δέκα βρίσκονταν στη συνοικία Μπά-μπα Αμρ την οποία επανακατέλα-βαν δυνάμεις του τακτικού στρατού του προέδρου Άσαντ. Πληροφορί-ες αναφέρουν ότι ο στρατός χτύπη-σε με ρουκέτα αντικυβερνητική δι-αδήλωση, με αποτέλεσμα να σκο-τωθούν δώδεκα άνθρωποι, ανάμε-σά τους πέντε παιδιά. Ο Ερυθρός Σταυρός, ο οποίος αρχικά έλαβε άδεια να επισκεφθεί τις πληγείσες περιοχές, καταγγέλλει τώρα ότι ο στρατός εμποδίζει το προσωπικό του να φτάσει στη συνοικία Μπά-μπα Αμρ. Ερασιτεχνικά βίντεο από την περιοχή έδειχναν διαμελισμέ-να πτώματα στους δρόμους ύστε-ρα από την τελευταία επίθεση των συριακών δυνάμεων.

Στο Χαλέπι, δεύτερη μεγαλύτε-ρη πόλη της χώρας, τρεις διαδηλω-τές σκοτώθηκαν. Όπως δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Μοχάμεντ Χά-λαμπι, ένας εκπρόσωπος της επι-τροπής των ακτιβιστών της πόλης, «χιλιάδες διαδηλωτές πήραν μέρος σε δώδεκα πορείες που πραγματο-ποιήθηκαν στην πόλη για να εκφρά-σουν την υποστήριξή τους στη Χομς και στις άλλες πόλεις της επαρχίας Χαλέπι που είναι περικυκλωμένες από τις συριακές δυνάμεις».

Οι σφαγές που πραγματοποιεί το συριακό καθεστώς έδωσαν την ευ-καιρία στο Λονδίνο και το Παρίσι να κλιμακώσουν τη ρητορική του πολέ-μου, ζητώντας μάλιστα τη σύσταση ειδικού δικαστηρίου που θα δικάσει τα εγκλήματα του προέδρου Μπα-σάρ Αλ Άσαντ. Από την πλευρά της, η Μόσχα συνέχισε να κατηγορεί τις χώρες της Δύσης ότι υποδαυλίζουν την ένταση και τη βία, εξοπλίζοντας δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Πα-ρόλ’ αυτά, το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών διαφοροποίησε τη στά-ση του, τονίζοντας ότι σε περίπτω-ση ξένης στρατιωτικής επέμβασης δεν προτίθεται να στηρίξει το συρι-ακό καθεστώς.

Είχαν προηγηθεί δηλώσεις του ίδιου του Πούτιν, ο οποίος κράτησε σαφείς αποστάσεις από τον Άσαντ αλλά και η έγκριση από τη Μόσχα και το Πεκίνο, αναθεωρημένου ψη-φίσματος του συμβουλίου ασφαλεί-ας για τη Συρία. Με τον αέρα του νικητή, ο πρόεδρος της Τουρκί-ας Αμπντουλάχ Γκιουλ δήλωσε ότι η Κίνα και η Ρωσία «θα συνειδητο-ποιούσαν σύντομα ότι δεν είχαν άλ-λη επιλογή από το να στηρίξουν τις διπλωματικές προσπάθειες για την απομάκρυνση του Άσαντ».

KYPIAKH 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012 Δ IEΘNH ΠPIN / 23

Στην κρίση των ιρλανδών ψηφοφόρων θα τεθεί το Δημοσιονομικό Σύμφωνο που εγκρίθηκε κατά πλειοψηφία

στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ, απαγορεύοντας από το ίδιο το σύνταγμα τα δημοσιονομικά ελλείμματα

που πλέον θα επισείουν πρόστιμα ίσα με το 0,1% του ΑΕΠ.

Ιρλανδικό φρένο στη Μέρκελn ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΙΤΙΔΗ

Κ αλή μέρα για τη δημοκρα-τία, αλλά κακή μέρα για την Άγκελα Μέρκελ» ανακηρύ-χθηκε η Τρίτη, 28η Φεβρου-αρίου, από το γερμανικό πε-

ριοδικό Σπίγκελ. Βασική αιτία ήταν η ανα-κοίνωση της ιρλανδι-κής κυβέρνησης πως θα προβεί σε δημο-ψήφισμα για το αν θα υιοθετήσει το ευρω-παϊκό Σύμφωνο για αυστηρή δημοσιονο-μική πειθαρχία.

Η ιρλανδική από-φαση προκάλεσε αγανάκτηση σε αρκε-τούς ευρωπαίους αξι-ωματούχους. Είναι η πέμπτη φορά μέσα σε έντεκα χρόνια που οι Ιρλανδοί καλούνται να επικυρώσουν μέ-σω της κάλπης κυ-βερνητικές αποφά-σεις για τη μεταφορά εξουσιών στις Βρυ-ξέλλες και η στάση τους δεν ήταν πάντα θετική. Δύο φορές στο παρελθόν απέρριψαν ευρωπαϊκές συνθή-κες (της Νίκαιας και της Λισαβόνας), στις οποίες χρειάστηκε να ενσωματωθούν ειδι-κές εξαιρέσεις, προκειμένου να εγκριθούν από τους Ιρλανδούς. Γι’ αυτό και το Δημο-σιονομικό Σύμφωνο είχε εσκεμμένα συντα-χθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να αποφευχθεί η ανάγκη δημοψηφίσματος, όπως παραδέχτη-κε ο Μάικ Λινκ, υπεύθυνος για θέματα Ευ-ρωπαϊκής Ένωσης στο γερμανικό υπουρ-γείο Εξωτερικών.

Ωστόσο, ο ιρλανδός πρωθυπουργός Έντα Κένι δεν είχε την επιλογή να μην κυ-ρήξει το δημοψήφισμα. Με το 72% των Ιρ-λανδών να το ζητούν, δεχόταν επίμονες πι-έσεις από την αντιπολίτευση, με την οποία συναινούσε και ο Πρόεδρος της Δημοκρα-τίας, Μάικλ Χίγκινς. Ο Κένι ζήτησε νομι-κή γνωμοδότηση για το αν το δημοψήφι-σμα είναι αναγκαίο και οι δικαστικές αρ-χές της χώρας απάντησαν θετικά. Έτσι, ο λαός θα κληθεί να εγκρίνει ή να απορρίψει το Σύμφωνο μέχρι το Πάσχα ή το αργότε-ρο, τον Ιούνιο.

Η υπερψήφιση του Συμφώνου θα ση-μαίνει τη νομοθετική –ή και συνταγματική– κατοχύρωση ισοσκελισμένων προϋπολογι-σμών, στους οποίους το έλλειμμα θα μπορεί να φτάνει μόλις στο 0,5% του ΑΕΠ – στα όρια του στατιστικού λάθους. Όσα κράτη παραβιάζουν τους δημοσιονομικούς κανό-νες θα υφίστανται σχεδόν αυτόματα νομι-κές κυρώσεις από το Ευρωπαϊκό Δικαστή-ριο, πληρώνοντας πρόστιμο ύψους 0,1% του ΑΕΠ τους στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας. Όπως ανέφερε χαρακτηρι-στικά ο ιρλανδός ευρωβουλευτής Μάρτιν Κάλαναν, «το Δημοσιονομικό Σύμφωνο ουσιαστικά καθιστά παράνομη τη σοσιαλι-στική πολιτική υψηλών κοινωνικών δαπα-νών». Ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην παρακολούθηση των εθνικών προϋπο-λογισμών θα ενισχυθεί και όλες οι κρατικές αποφάσεις για διάθεση ομολόγων ή για οι-κονομικές μεταρρυθμίσεις θα κοινοποιού-

νται εκ των προτέρων στους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς.

Με τους Βρετανούς και τους Τσέχους να έχουν ήδη από το Δεκέμβριο ανακοινώ-σει την αντίθεσή τους στο Σύμφωνο, οι κυ-βερνήσεις των υπόλοιπων 25 κρατών - με-

λών της ΕΕ το υπέγραψαν την Παρασκευή, προκειμένου να ισχύσει από το 2013. Για να τεθεί σε εφαρμογή, το Σύμφωνο χρειά-ζεται την επικύρωση μόλις των 12 από τα 17 μέλη της ευρωζώνης. Αυτό σημαίνει ότι αφού επικυρωθεί, τα υπόλοιπα 15 κράτη - μέλη της ΕΕ θα μπορούν να το δεχτούν ή να το απορρίψουν, αλλά όχι να το μεταβά-λουν. Επίσης, συνεπάγεται ότι μια πιθανή

απόρριψη του Συμφώνου από τους Ιρλαν-δούς δεν θα επηρεάσει την εφαρμογή του στις άλλες χώρες της ΕΕ – σε αντίθεση με το 2008, όταν το ιρλανδικό «όχι» στο δημο-ψήφισμα για τη Συνθήκη της Λισαβόνας ισοδυναμούσε με βέτο.

Η προπαγάνδα υπέρ του Συμφώνου, πάντως, έχει ήδη λάβει δραματικές δια-στάσεις, με ορολογία - καρμπόν αυτής που χρησιμοποιείται στην Ελλάδα πριν από κά-θε πακέτο λιτότητας. Ενώ η απόρριψη του Συμφώνου συνεπάγεται μόνο πως οι Ιρλαν-δοί δεν θα έχουν πρόσβαση στον Ευρωπα-ϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, οι υπέρμα-χοι του Συμφώνου την ταυτίζουν με συνο-λική έξοδο από την ευρωζώνη. Υποστηρί-ζουν ότι το «όχι» στο Σύμφωνο θα προκα-λέσει τρομακτική αστάθεια στις αγορές και θα υπονομεύσει το μέλλον του ενιαίου νο-μίσματος. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης δήλωσε ότι το Σύμφωνο είναι «ζωτικής ση-μασίας για το εθνικό συμφέρον της Ιρλαν-δίας», ενώ μέσα ενημέρωσης ισχυρίζονται πως η απόρριψή του θα φέρει εκλογές, οι οποίες «τώρα δεν είναι συμφέρουσες για τη χώρα».

Σύμφωνα με δημοσκόπηση που δημο-σιεύτηκε τον Ιανουάριο, η ιρλανδική κοι-νή γνώμη είναι διχασμένη. Το 40% των Ιρ-λανδών λέει «ναι» στο Σύμφωνο, το 36% «όχι», ενώ ένα 24% παραμένει αναποφά-σιστο. Ωστόσο, η οργή για την κατάσταση

της οικονομίας είναι γενικευμένη. Το 62% των Ιρλανδών δη-λώνει πως δεν εμπι-στεύεται την κυβέρ-νηση να διαχειρι-στεί τα δημόσια οι-κονομικά. Η ανεργία ανέρχεται στο 14% και καθώς το έλλειμ-μα πέρυσι άγγιξε το 8,6%, ο προϋπολογι-σμός του 2012 συμπε-ριέλαβε γενναίες πε-ρικοπές, ύψους 3,8 δισ. ευρώ.

Μέτρα όπως αυ-τά, ωστόσο, δεν φαί-νεται να έχουν απο-τέλεσμα. Πρόσφατη έκθεση ενός από τα μεγαλύτερα ιρλαν-

δικά χρηματιστηριακά γραφεία, σημείωνε πως η χώρα θα χρειαστεί και δεύτερο πακέ-το «στήριξης» από το ΔΝΤ και την ΕΕ, κα-θώς ο ρυθμός ανάπτυξης θα αγγίξει φέτος μόλις το 0,3%. Σε ένα παρόμοιο συμπέρα-σμα κατέληγε και μια έκθεση της Ευρωπα-ϊκής Επιτροπής, η οποία διέρρευσε στο γερ-μανικό κοινοβούλιο. Και σε αυτή, τα ιρλαν-δικά σχέδια για επιστροφή στις αγορές το 2013 εμφανίζονταν ως ανεφάρμοστα. Είναι αξιοσημείωτο πως το συγκεκριμένο περι-στατικό σηματοδοτεί τη δεύτερη φορά που εμπιστευτικές πληροφορίες για την πορεία της ιρλανδικής οικονομίας φτάνουν στα χέ-ρια πρώτα των γερμανών κι έπειτα των ιρ-λανδών βουλευτών.

Το ιρλανδικό δημοψήφισμα, πάντως, δεν αποτελεί το μόνο λόγο ανησυχίας για τους υπέρμαχους του Δημοσιονομικού Συμ-φώνου. Με τον Φρανσουά Ολάντ να προη-γείται στις δημοσκοπήσεις για τις γαλλικές προεδρικές εκλογές, η καγκελάριος Μέρ-κελ φοβάται μήπως σύντομα μειωθεί η στή-ριξη σε αυτό. Προεκλογικά τουλάχιστον, ο επικεφαλής των γάλλων Σοσιαλιστών δηλώ-νει πως το Σύμφωνο πρέπει να δίνει μεγα-λύτερη έμφαση στην ανάπτυξη, ενώ παράλ-ληλα αμφισβητεί την απόδοση στο Ευρωπα-ϊκό Δικαστήριο του ρόλου του δημοσιονο-μικού χωροφύλακα. Ο ίδιος ζητά διεύρυν-ση των αρμοδιοτήτων της ΕΚΤ, έκδοση ευ-ρωομολόγων και φόρο στις χρηματοπιστω-τικές συναλλαγές.

Εν τω μεταξύ, πριν ακόμη στεγνώσει το μελάνι του Συμφώνου, η Ισπανία και η Ολ-λανδία θα θέσουν σε δοκιμασία την αποφα-σιστική επιβολή του. Στην πρώτη, το έλλειμ-μα άγγιξε το 8,5% την προηγούμενη χρο-νιά. Στη δεύτερη, επίσημες αναλύσεις προ-βλέπουν ελλείμματα της τάξης του 4,5%, 4,1% και 3,3% για τα επόμενα τρία χρόνια. Η ανάγκη, λοιπόν, λήψης μέτρων λιτότητας ύψους δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ προ-βληματίζει βαθύτατα τη συμμαχία Φιλελευ-θέρων και Χριστιανοδημοκρατών που κυ-βερνά τη χώρα.

Επίδειξη δύναμης του Κάμερον στο κίνημα των καταλήψεωνn ΑΡΗΣ ΧΑΤΖΗΣΤΕΦΑΝΟΥ

«Ο Άγιος Παύλος διώχνει τους αγανακτισμέ-νους του Λονδίνου», ήταν ο τίτλος αρκετών βρε-τανικών εφημερίδων ύστερα από την επιχείρη-ση εκκένωσης του βρετανικού κινήματος Κα-ταλάβετε το Λονδίνο που παρέμεναν έξω από τον καθεδρικό του Αγίου Παύλου στην καρ-διά του Λονδίνου. Με τη σύμφωνη γνώμη της Eκκλησίας, η αστυνομία απομάκρυνε τις πρό-χειρες εγκαταστάσεις και συνέλαβε 20 άτομα που επιχείρησαν να αντισταθούν ειρηνικά. Τα φώτα της δημοσιότητας πάντως έπεσαν τελι-κά πάνω στην Eκκλησία της Αγγλίας, η οποία ενώ έδωσε το «πράσινο φως» (αν όχι την εντο-λή) για την επιχείρηση της αστυνομίας, στη συ-νέχεια επιχείρησε να κρατήσει αποστάσεις, δεί-χνοντας ένα πιο φιλικό πρόσωπο προς τους δι-αδηλωτές.Οι συγκεντρωμένοι βρίσκονταν εκεί από τις 15 Οκτωβρίου του 2011, όταν η αστυνομία τους απαγόρευσε να πραγματοποιήσουν συγκέντρω-ση και πορεία προς το Xρηματιστήριο.Η επιχείρηση θύμιζε και σε αυτή την περίπτωση κινηματογραφική ταινία, καθώς η αστυνομία ξε-κίνησε ρίχνοντας στους συγκεντρωμένους φως με ισχυρούς προβολείς τους οποίους στη συνέ-χεια έσβησε προκειμένου να γίνεται πιο δύσκο-λη η καταγραφή των γεγονότων από κάμερες.

Ειδικά φορτηγά της αστυνομίας βρέθηκαν στο σημείο προκει-μένου να μαζέ-ψουν προσωπι-κά ήδη και εξο-πλισμό των συ-γκεντρωμένων ο οποίος κατα-σχέθηκε. Η επι-

χείρηση ολοκληρώθηκε με την τοποθέτηση ενός φράχτη έξω από την εκκλησία του Αγίου Παύλου, ο οποίος δυσχεραίνει την επανακατά-ληψη του χώρου. Η αστυνομία πραγματοποίησε ουσιαστικά μια επίδειξη ισχύος, αφού οι συγκεντρωμένοι εί-χαν αποφασίσει ούτως η άλλως να αποχωρή-σουν ειρηνικά τις επόμενες ημέρες. Η επιχεί-ρηση μάλιστα θύμιζε υπερβολικά την αντίστοι-χη εκκένωση των διαδηλωτών έξω από το κοι-νοβούλιο, όταν χρησιμοποιήθηκαν πάνω από δέκα κλούβες με ειδικές δυνάμεις της αστυ-νομίας για να απομακρύνουν περίπου 12 άτο-μα από την πλατεία. Και στις δύο περιπτώσεις η «μάχη» είχε μεταφερθεί και στα δικαστήρια, όπου η βρετανική δικαιοσύνη έκρινε ότι οι συ-γκεντρωμένοι δεν έχουν το δικαίωμα να παρα-μένουν στις συγκεκριμένες πλατείες για μεγά-λο χρονικό διάστημα. Με παράλληλες επιχειρή-σεις η αστυνομία εκκένωσε καταλήψεις κτιρίων σε άλλες περιοχές του Λονδίνου.Η περίπτωση του καθεδρικού του Αγίου Παύλου πάντως είχε αποκτήσει ιδιαίτερη σημασία κα-θώς οι συγκεντρωμένοι εκεί βρίσκονταν μέσα στα όρια του λεγόμενου Σίτι του Λονδίνου, το οποίο διατηρεί ορισμένα χαρακτηριστικά αυτο-νομίας. Η περιοχή φιλοξενεί τα μεγαθήρια του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Το Σίτι έχει το δικό του κυβερνήτη που ακού-ει στον τίτλο lord Mayor of London και κυρίως έχει ...το εκλογικό σύστημα του μέλλοντος. Για την ακρίβεια, στο Σίτι δεν ψηφίζουν μόνο οι πο-λίτες αλλά και οι επιχειρήσεις, οι οποίες έχουν δικαιώματα ανάλογα με τον αριθμό των υπαλ-λήλων τους.Το Σίτι όμως αποτελεί εικόνα από το μέλλον και για έναν ακόμη λόγο. Η αστυνομία του η οποία δρα ανεξάρτητα από την Σκότλαντ Γιάρντ, έχει ως μοναδικό στόχο να προστατεύει τις πολυε-θνικές που εδράζονται στην περιοχή. Είναι χα-ρακτηριστικό πως όταν δημιουργήθηκε το κί-νημα Καταλάβετε το Λονδίνο, στο πρότυπο του αμερικανικού κινήματος Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ και των Eλλήνων και Iσπανών αγανακτι-σμένων, η αστυνομία ονόμασε τους συγκεντρω-μένους «τρομοκράτες». Με επιστολή που έστει-λε σε τραπεζίτες και επιχειρηματίες στην οικο-νομική συνοικία του Λονδίνου προειδοποιούσε ανοιχτά ότι οι ακτιβιστές αποτελούν «τρομοκρα-τική απειλή» και τους ανέφερε μαζί με οργανώ-σεις όπως η Αλ Κάιντα.

Διχασμένοι εμφανίζονται οι Ιρλανδοί απέναντι στο Δημοσιονομικό Σύμφωνο

EKTOΣ OPIΩN n ΜΙΧΑΛΗΣ ΨΥΛΟΣ

Το Ιράν στόχος «δημιουργικής καταστροφής»

Κ άπου 48 εκατομμύρια Iρανοί ψηφοφόροι προσήλθαν στις κάλπες την Παρασκευή για να αναδείξουν τη νέα Bουλή της χώρας, μεταξύ 3.500 υποψη-

φίων, στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση μετά την επανεκλογή του Αχμαντινετζάντ στις προ-εδρικές εκλογές του 2009. Το εκλογικό αποτέ-λεσμα δεν έκρυβε μεγάλες εκπλήξεις, καθώς ανήμπορη η αντιπολίτευση, ζήτησε από τους υποστηρικτές της απλώς να παραμείνουν στα ...σπίτια τους την ημέρα των εκλογών.

Οι Iρανοί ψηφοφόροι δεν έκρυβαν πά-

Τεχεράνης.Η Oυάσινγκτον Ποστ έγραψε ότι ο επικε-

φαλής του Πενταγώνου, Λέον Πανέτα, πιστεύ-ει πως το Ισραήλ είναι πιθανό να επιτεθεί στο Ιράν σε δύο έως τέσσερις μήνες. Το περιο-δικό Kάουντερπαντς εκτιμά ότι «αυτή η άνοιξη είναι μια προ-νομιακή στιγμή για να επιτε-θεί το Ισραήλ στο Ιράν, καθώς η Ρωσία μπορεί να μην αντι-δράσει έντονα, λόγω των προ-εδρικών εκλογών του Μαρτίου και της αναμενόμενης ανατα-ραχής». «Το ερώτημα δεν είναι αν το Ισραήλ θα επιτεθεί στο Ιράν, αλλά πότε» γράφει το γαλλικό περιοδικό Eξπρές και προσθέτει ότι πολλά θα κρι-θούν στην προγραμματισμένη για αύριο συνάντηση του αμε-

ρικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα με τον ισ-ραηλινό πρωθυπουργό Bενιαμίν Νετανιάχου στο Λευκό Οίκο.

Οι Αμερικανοί έχουν κατανοήσει ότι είναι αδύνατο να κατακτήσουν στρατιωτικά το Ιράν όπως το Ιράκ και επιδιώκουν να υπονομεύ-σουν το ισλαμικό καθεστώς της Τεχεράνης. Θέλουν να εμφανίσουν το καθεστώς αποδυνα-μωμένο στα μάτια του ιρανικού λαού και τελι-κά οι άνθρωποί τους μέσα στο Ιράν να μπορέ-

σουν να το ανατρέψουν. Οι οικονομικές κυρώ-σεις και το προωθούμενο καθολικό εμπάργκο εξαγωγών ιρανικού πετρελαίου, έχουν στόχο τον οικονομικό στραγγαλισμό του Ιράν και μέ-σω αυτού στη διευκόλυνση αναρρίχησης στην εξουσία των φιλο-αμερικανικών στοιχείων.

Οι Nιου Γιορκ Tάιμς εκτιμούν ότι ο Ομπάμα θα προσπάθησει να πείσει τον Νετανιάχου ότι δεν είναι σωστό το «τάιμινγκ» για μια στρατιω-τική δράση εναντίον του Ιράν. Η εκδήλωση κά-ποιας αεροπορικής επιδρομής από τις Ηνω-μένες Πολιτείες κατά του Ιράν φαίνεται να έχει εξασθενήσει προς το παρόν, καθώς ο Ομπάμα αναμένεται να επανεκλεγεί άνετα τον προσε-χή Νοέμβριο, δίχως να χρειαστεί ένα πολεμι-κό επεισόδιο για να πείσει τους συμπατριώτες του για την ...αποφασιστικότητά του.

Το αμερικανικό κατεστημένο «ψηφίζει» Ομπάμα προκειμένου να υπάρχει η δυνατό-τητα άσκησης ευέλικτης οικονομικής πολιτι-κής για την αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης. Φυσικά, αν η κατάσταση αλλάξει δη-μοσκοπικά σε βάρος του Ομπάμα στους μή-νες που απομένουν ως τις αμερικανικές προ-εδρικές εκλογές, τίποτα δεν μπορεί να απο-κλειστεί.

«Η κυβέρνηση Ομπάμα προετοιμάζει άλλω-στε το έδαφος για ένα πιθανό πόλεμο με το Ιράν στο μέλλον – όπως και ο πρόεδρος Μπιλ Κλίντον άνοιξε το δρόμο για το διάδοχό του, Τζορτζ Μπους, να εισβάλει στο Ιράκ» σημειώ-

νει το Kάουντερπαντς και προσθέτει: «Άλλω-στε, η όξυνση της οικονομικής κρίσης μπορεί να αναγκάσει το σύστημα να προκαλέσει πό-λεμο κατά του Ιράν. Ο πόλεμος απελευθερώ-νει τη δύναμη που ο Γιότζεφ Σουμπέτερ χαρα-κτήρισε “δημιουργική καταστροφή”. Εν μέσω της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού, ο πόλεμος δεν παύει να δημιουργεί την ευκαιρία για μια νέα αύξηση του ποσοστού κέρδους. Και γι’ αυτό βλέπουμε τον πυρετό του πολέ-μου να κερδίζει έδαφος μεταξύ της καπιταλι-στικής τάξης, ως αναζήτηση εξόδου από τη σημερινή κρίση. Και από αυτή την άποψη, όλα τα μάτια στρέφονται σήμερα στο Ιράν», σημει-ώνει το αμερικανικό περιοδικό. Υπενθυμίζει ότι το Ιράν διαθέτει τεράστια αποθέματα πε-τρελαίου και φυσικού αερίου, γεγονός που δί-νει «την ευκαιρία για την αναγέννηση του πα-γκόσμιου καπιταλισμού στον τομέα της ενέρ-γειας». Σύμφωνα με την Γκόλντμαν Σακς, το Ιράν είναι μία από τις 11 χώρες εκτός των με-λών της ομάδας BRIC (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία και Κίνα) που θα μπορούσε να ηγηθεί της πα-γκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης...

Αναβρασμός στην Πράγα

«Η μεταρρύθμιση βρωμάει» φώναξαν χιλιάδες Τσέχοι φοιτη-τές που διαδήλωσαν στο κέντρο της Πράγας και σε άλλες πόλεις της χώρας την Τρίτη, διαμαρτυ-ρόμενοι κατά του κυβερνητικού σχεδίου για την ανώτατη εκπαί-δευση. Η διαδήλωση πραγματο-ποιήθηκε στο πλαίσιο της εβδομά-δας κινητοποιήσεων που οργάνω-σαν οι φοιτητές στη χώρα, σε έν-δειξη διαμαρτυρίας για την προω-θούμενη μεταρρύθμιση. Η κυβέρ-νηση επιδιώκει να επιβάλει δίδα-κτρα και προωθεί μέτρα που θα οδηγήσουν στην εμπορευματο-ποίηση της παιδείας και στον πε-ριορισμό της ελευθερίας στη δι-δασκαλία. Αναλυτικά, προβλέπε-ται η επιβολή διδάκτρων έως και 10.000 κορονών (περίπου 400 ευ-ρώ) το εξάμηνο στα κρατικά πα-νεπιστήμια, αλλά και η αντικατά-σταση ακαδημαϊκών από εκπρο-σώπους της κυβέρνησης και επι-χειρηματίες στα διοικητικά όργα-να των ιδρυμάτων. Ο Πρόεδρος Βάτσλαβ Κλάους υποστήριξε πως οι φοιτητές είναι πολιτικά υποκι-νούμενοι, θελοντας έτσι να μειώ-σει τις ευθύνες της πολιτικής του. Παράλληλα, ακύρωσε την προ-γραμματισμένη για την περασμέ-νη Δευτέρα ομιλία του στο Πα-νεπιστήμιο του Μπρνο, μετά την ανακοίνωση των φοιτητών πως δεν είναι ευπρόσδεκτος.

Όπου φύγει ...φύγει ο Σαρκοζί

Αντιμέτωπος με οργισμένους δι-αδηλωτές βρέθηκε ο γάλλος πρόε-δρος Νικολά Σαρκοζί κατά την επί-σκεψή του στη νοτιοδυτική πόλη Μπαγιόν, την Πέμπτη. Οι δεκάδες διαδηλωτές επεφύλασσαν θερμή υποδοχή στον Σαρκοζί που βρέθη-κε στη συγκεκριμένη πόλη των Πυ-ρηναίων –γαλλική περιοχή των Βά-σκων– για προεκλογική συγκέντρω-ση. Οι λιγοστοί οπαδοί του, γρήγο-ρα χάθηκαν μπροστά στους περισ-σότερους και πιο δυναμικούς διαδη-λωτές, που φώναζαν «Σαρκοζί φύ-γε» και «Σαρκοζί, ο πρόεδρος των πλουσίων». Αντιμέτωπος με το μέ-

νος του πλήθους, ο Σαρκοζί μετά δυσκολίας και υπό σκληρές αποδο-κιμασίες αναγκάστηκε να καταφύ-γει σε γειτονικό μπαρ, από το οποίο τον απεγκλώβισαν οι ειδικές δυνά-μεις καταστολής της γαλλικής αστυ-νομίας. Ο Νικολά Σαρκοζί έκανε λόγο για «βία εκ μέρους μιας μειο-ψηφίας κακοποιών με απαράδεκτη συμπεριφορά», ενώ κατά την έξο-δό του από το μπαρ δήλωσε ότι λυ-πάται για τους «φανατικούς σοσια-λιστές που συμμαχούν με τους βά-σκους αυτονομιστές».

Λογοκρισία από Ισραήλ

Έφοδο σε δύο τοπικούς τηλεο-πτικούς σταθμούς στην παλαιστι-

νιακή πόλη Ραμάλα πραγματοποί-ησε ο ισραηλινός στρατός τις πρώ-τες πρωινές ώρες της Τετάρτης. Οι ισραηλινοί στρατιώτες εισέβαλαν και κατάσχεσαν υπολογιστές, αρ-χεία, διοικητικούς φακέλους και όλους τους αναμεταδότες του Αλ Βατάν TV που σταμάτησε να εκπέ-μπει. Το τηλεοπτικό δίκτυο Κουντς έκλεισε επίσης μετά την έφοδο του ισραηλινού στρατού στα γραφεία του και την κατάσχεση του υλικού και του εξοπλισμού αναμετάδο-σης. Εντωμεταξύ, η Παλαιστινιακή Αρχή ανακοίνωσε ότι επανεξετά-ζει τη συνέχιση ή όχι της οικονομι-κής και κάθε άλλου είδους συνερ-γασίας της με την ισραηλινή πλευ-ρά μετά και από τη νέα αποτυχία των προσπαθειών αναθέρμανσης

των συνομιλιών, εξαιτίας της άρ-νησης της ισραηλινής ηγεσίας να «παγώσει» τον εποικισμό και να ξεκινήσει τις συνομιλίες στη βά-ση των συνόρων του 1967. Παράλ-ληλα, εντείνονται οι επαφές με τη Χαμάς για σύσταση κυβέρνησης εθνικής ενότητας.

Φτώχεια στην Ινδία

Εικοσιτετράωρη γενική απεργία πραγματοποιήθηκε στην Ινδία ενά-ντια στη ραγδαία αύξηση των τιμών που οδηγεί σε μεγαλύτερη φτώχεια την κοινωνική πλειοψηφία στην κα-τά τα άλλα αναπτυσσόμενη, με τους όρους της αγοράς, χώρα. Εκατομμύ-ρια απεργοί συμμετείχαν σε διαδη-λώσεις διεκδικώντας την καθιέρω-ση κατώτατου μισθού, ενίσχυση ερ-γασιακών δικαιωμάτων και ασφάλι-ση για όλους.

Ταπείνωση της Σερβίας

«Γη και ύδωρ» έδωσε η Σερ-βία για να εξασφαλίσει το «καθε-στώς υποψήφιας προς ένταξη» χώ-ρας στην ΕΕ, το οποίο της χορηγή-θηκε μόλις την Πέμπτη. Οι διαπραγ-ματεύσεις μεταξύ Σερβίας και ΕΕ μπορεί να διαρκέσουν αρκετά χρό-νια, ανοίγοντας νέο κύκλο εξευτελι-στικών παραχωρήσεων από τη σερ-βική πλευρά. «Οι χώρες της ΕΕ εί-χαν εκτιμήσει θετικά τις προσπάθει-ες της Σερβίας για την καταπολέμη-ση της διαφθοράς όπως και για τη σύλληψη των καταζητούμενων για εγκλήματα πολέμου Σερβοβοσνίων. Επίσης εκτιμήθηκε ότι το Βελιγρά-δι και η Πρίστινα δεν έχουν κλείσει το παράθυρο του διαλόγου», τονίζε-ται στην απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

ντως την ανησυχία τους, καθώς οι περισσότε-ροι αναλυτές θεωρούν σίγουρη την εκδήλω-ση κάποιας στρατιωτικής επίθεσης από το Ισ-ραήλ, με αφορμή το πυρηνικό πρόγραμμα της

ΠEPIσκόπιο

Λιγότερες περικοπές, περισσότερη παιδεία ήταν το κεντρικό σύνθημα στις διαδηλώσεις μαθητών και φοιτητών που πραγματοποιήθηκαν σε περισσότε-ρες από 40 πόλεις της Ισπανίας την Τρίτη. Οι διαδη-

λωτές κατήγγειλαν το «κούρεμα» κατά 1,1 δισ. ευρώ των δαπανών για την παιδεία, καθώς και την έκρηξη αστυνομικής βίας κατά μαθητών σε πρόσφατες κινη-τοποιήσεις στη Βαλένθια.

24 / ΠPIN ΔIEΘNH KYPIAKH 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012