Λιγο Πριν Το Τελος

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ


Αλέξανδρος Δεμερτζής

Μέρος 1ο

1


Άσε μας εμάς.

Εμείς ανήκουμε σε μια άλλη γενιά.

Εκείνη που μεγάλωσε με θανάτους.

Είμαστε τα οργισμένα μάτια που αντικρίζεις , κάθε φορά που ανεβαίνεις την Θεμιστοκλέους.

Είμαστε τα ονειροπόλα παιδιά , που βλέπουν οράματα και ουτοπίες.

Εμείς έτσι μεγαλώσαμε.

Με διάφανα κρίνα και bauhaus. Τι να μου πεις εσύ τώρα ?

Εμείς δεν ζητήσαμε μερίδιο ευθύνης από την δική σας κατάντια , μονάχα ανταλλάξαμε τα όνειρα μας με εφιάλτες.

Γι’ αυτό σου λέω , την επόμενη φορά που θα μας δεις , μην φοβηθείς.

Μόνο οι δειλοί φοβούνται.

Σύρε και εσύ στην παρέα μας , βάλε κρασί και κάτσε να μιλήσουμε για τις μεγάλες και τις μικρές επαναστάσεις μας.

2


Και έτσι φεύγω από τούτον εδώ τον κόσμο.

Ήρεμος και μεγάλος.

Με μια βαθιά υπόκλιση , σε όλους τους θεατές μου.

Πλέον είμαι ελεύθερος (αυτό δεν ήθελα πάντα ;).

Πλέον θα μπορέσω να πετάξω

πάνω από την Πίνδο και τα Πυρηναία.

Να ξαναπάω στα μέρη που αγάπησα.

Να δω όλους εκείνους που με σημάδεψαν.

Σας ευχαριστώ όλους.

Γιατί ήσασταν για μένα , το σύμπαν μου.

3


Ίσως ,

όταν σε ξαναδώ, να μπορέσω να σου εξηγήσω

γιατί έγιναν όλα αυτά.

Ίσως και εσύ στο τέλος τέλος τα καταλάβεις.

Είναι πολύ μπερδεμένη η ζωή.

Αν προσθέσεις και το συναίσθημα.

Γίνεται άλυτος λαβύρινθος.

4


Στα αδιέξοδα σχέδια των τρελών.

Πάνω σε πτώματα άλλα.

Εγώ είμαι αυτός που διάλεξες να ζήσεις.

Στις πιο ποθητές σου ώρες

Γίνονται θαύματα τρανά.

Μείνε εκεί ,

Για να με δεις να φτάνω.

5


Όλα εκείνα τα φοβισμένα , υπέροχα λυπάμαι.

Δίπλα σε άδειες κάμαρες,

Στη Μπενάκη πάνω , στον πρώτο όροφο.

Ή μήπως στη Μαυρομιχάλη ;

Αρχίζω και ξεχνάω μωρέ.

Και τα μάτια μου τα νιώθω βουρκωμένα.

Σκέψου.

Εγώ που δεν έκλαψα ποτέ.

Χαλάλι.

Οι καιροί ξέρουν να χειρίζονται τα ριζικά μας.

Κείνοι μόνο , έχουνε την εντολή του τέλους.

Και ίσως το πεπρωμένο μας.

Δεν ήτανε ποτέ

σε τούτο το σύμπαν.

6


Αδιαφορώ αν θα σε μάθω να μ’ αγγίζεις.

Έτσι κι αλλιώς ,

Τίποτα πια δεν είναι σωστό.

Χάθηκαν , όπως λέμε , χάθηκαν.

Και φταίει ο πάντα άλλος.

Το μυαλό μας , που φτιάχνει σενάρια διαστημικά

Για εξωγήινες αγάπες και ψέματα που θα θαφτούνε.

Μα το ζήτημα της αφής , είναι αρχέτυπο.

Ξυπνάει μέσα μας , την ανθρώπινη ύλη.

Αυτήν που ξεχάσαμε , κάτω από τα κουστούμια

Και τα κροκοδειλέ παπούτσια.

Όμως αυτή η αφή , σέρνει μνήμες.

Πάντα θυμάται.

Γιατί η αφή , τώρα θα σου πω ένα μυστικό ,

Κουβαλάει μέσα της όλα εκείνα που αγάπησες.

Όλα εκείνα που σε σημάδεψαν.

Οι περιπλανήσεις ενός ενστίκτου που χάθηκε στην ταχύτητα.

Γι’ αυτό δεν με νοιάζει αν θα μάθεις να με αγγίζεις.

Ξέρεις ήδη το βασικότερο πράγμα που με νοιάζει.

7


Άραγε ,

Εκείνες οι λάμψεις που βλέπαμε κάποτε παρέα ,

Να σημαίνουν κάτι ;

Άραγε ,

Υπάρχει εκείνος ο παράδεισος που για χρόνια μας μιλούσαν ;

Οι παράδεισοι καταστρέφονται πιο γρήγορα και από τις σκέψεις μας.

Μονάχα μια στιγμή επιβιώνουν.

Και εκείνη την μοναδική στιγμή νιώθω αιώνιος.

Μπορώ να δημιουργήσω ,όλα εκείνα που προδιαθέτουν καταστροφή.

8


Ανέραστη άνοιξη.

Κυριεύεις τα σώματά μας ,

Που μάταια παλεύουν να ξεφύγουν

Από την σκληρή φυλακή τους.

Γέλας μαζί μας ,

Διασκεδάζεις το ανθρώπινο τσίρκο.

Πλανήτης γη.

Πλανήτης έρωτας.

Τι από τα δυο προτιμάς ;

9


Μεγάλες τελείες. Θεόρατες

Κάνε την παράφραση , αν θες.

Δεν θα θυμώσω.

Τελείες . Τέλειες .

Τέλειες τελείες .

Κατάλαβα .

10


Σε αναζήτησα

- Στα μάτια των παιδιών της Σίλικον Βάλλεϋ- Στις νευρικές χειρονομίες των αθώων- Στα διαλυμένα σχέδια- Και στις αυταπάτες δίχως τέλος.


- Στα σκυλάδικα της επαρχίας- Σε όλα τα πρωινά του Πειραιά- Στα αργοπορημένα ραντεβού , που κατέληξαν σε κλάματα


- Στις στάσεις του μετρό της Βικτώριας- Μέσα στους χίλιους τίποτα της ζωής σου- Στα γεύματα με τους γονείς σου- Στα διψασμένα σου χείλη για έρωτα


- Στις τόσες σελίδες του Μπαλζάκ- Στις νεράιδες των δέντρων- Στους πιο ωραίους πίνακες του Πόλλοκ- Στο Παρίσι , ένα βράδυ καλοκαιριού.


- Στα παιδικά , συμβατικά πάρτι- Στις φωτιές των δρόμων της οργής- Στις αφίσες των ατάλαντων μουσικών- Σε όλα εκείνα τα ξανθά σεντόνια


- Μέσα σε ρημαγμένους κήπους με λουλούδια ξεραμένα- Κάτω από στάχτες τσιγάρα και αλκοόλ- Πίσω από μεθυσμένα τραγούδια- Δίπλα στα ταραχώδη αντίο σου- Μπροστά στο θάνατο μου

11


Τίποτα δεν μοιάζει όπως είναι.

Ποτέ μην αναζητάς , κάποιον που δεν υπάρχει

Χαμογέλασες ,

Όπως μόνο οι άδολες ψυχές χαμογελάνε

Μπρος στα μεγάλα όνειρά τους.

Στου κόσμου το αύριο , για πάντα θα φωτίζω το όνομά σου.

Με λέξεις ψεύτικες , μικρές

Και με χαμένες κραυγές ,

Στην άρρωστη απόκοσμη σιωπή της αλήθειας σου.

Θα πνίγομαι στη θάλασσα του λίγου σου.

12


Κ Ε Ν Ο

Το συναίσθημα του θανάτου.

Η απραξία.

Δυο τελείες σε απόλυτη σύγχυση.

Η ύλη που φθείρεται.

Η αναγέννηση της ενέργειας.

Η διάσπαση της ενέργειας.

Το κλάμα του Μωρού.

Η ζωή παραμένει ... ένα άλυτο μυστήριο.

13


Και αν χαθώ ,

Μες τις κοινότυπες , του κόσμου υπερβολές

Μην φοβηθείς ,

Τρέχα σε όλους να το πεις.

Πως το τέρας που εκτρέφουμε

Κάποια μέρα θα μας φάει.

14


15

ΕΙΣΑΙ ΚΑΤΙ ΠΙΟ ΣΠΑΝΙΟ ΑΠΟ ΜΕΝΑ

ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΚΑΤΙ ΠΙΟ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΑΠΟ ΣΕΝΑ.


Θα καταλάβεις κάποτε.

Μα θα ναι αργά και θα έχω φύγει.

Και δεν θα τραγουδήσω πια ,

Δεν θα γράψω ούτε μια λέξη.

Δεν θα ξανά χαθώ βαθιά , στην πόλη που τόσο αγάπησα.

Δεν θα καπνίσω ξανά

Δεν θα σε ξανά φιλήσω ποτέ.

Ούτε και ποτέ θα νευριάσω.

Δεν θα ξανά διαβάσω ποίηση

Δεν θα περιμένω το μεγάλο αύριο που πάντα σου έλεγα.

Δεν θα μιλήσω ξανά.

Απλά θα πω , φεύγω

Και ελπίζω να με ακούσεις.

Όταν λοιπόν νιώσεις την απουσία μου

16


Ίσως κατανοήσεις τον λόγο της παρουσίας μου.

Ξέρες του Ακορά

Αν έρθεις να με βρεις θα μαι ένας άλλος

απαλλαγμένος από τα βάρη τα παλιά

θα σε φωτίζω στοργικά σαν γέρος φάρος

που κάποτε άναψε μια πιο ζεστή φωτιά

και όταν σε δω θα σε φιλήσω δυο φορές

μια γιατί ξέχασα πως είναι η αγάπη

και επειδή πια δεν αλλάζουν οι εποχές

άλλη μια που άραξες σε τούτο το λιμάνι

ξέρεις εγώ έχω τόσα πολλά να μάθω

και ας με νιώθεις πιο σοφό από ποτέ

είναι που πάντα ότι αισθάνομαι το γράφω

17


και με τα λόγια είχα πάντα εμμονές

πολύ μου άρεσε η αποψινή μας βόλτα

μα τρεχα γρήγορα στο σπίτι είναι αργά

και αν σε ρωτήσουνε που ήσουν τόση ώρα

πες τους ξεχάστηκα στις ξέρες του Ακορα

Ξέρω τι αγάπησες βαθιά.

Κείνο το μπαλκονάκι.

Σαν μπαίνει ο ήλιος ο πρωινός

Και φωτίζει με τα χρώματα της ίριδας

Τους βαμμένους μπογιά τοίχους σου.

Τότε μονάχα η θλίψη σου μετεωρίζεται

Και μια άλλη εσύ , βγαίνει στο προσκήνιο της ζωής σου.

Αυτό το ανάλαφρο εγώ σου αγάπησα.

Και ας ξέρω

Πως τα αισθήματα μας ,

Βαδίζουν χωριστά.

18


Να αγιάσεις αν μπορείς

Μακριά όμως από θεούς.

Η ύλη φτιάχνει χώμα και δάκρυα.

Έρωτα και θάνατο.

Οι πεπερασμένοι άνθρωποι

Ξεμένουν πάντα

Στις καρδίες μας.

Αυτό να θυμάσαι.

19


Ατελείωτες χαοτικές απολήξεις , που συνθέτουν το πιο αυθαίρετο πλάσμα στο συμπάν. Εξερευνήσεις και διδαχές παλιών , σοφών γέροντων , που μιλούσαν για πολιτείες πέρα από τα άστρα. Η μουσική μας. Η μουσική και η ποίηση μένουν αιώνια. Τίποτα άλλο. Ίσως και το Χαμόγελό σου. Ο έρωτας δεν θα με ρωτήσεις ; ο έρωτας δεν είναι αιώνιος ; Ο έρωτας , σου απαντώ, ξεπερνά την αιωνιότητα.

20


Αόριστοι

Ζητιανεύουμε και καθαγιαζόμαστε στη λίμνη της Γεσθημανής

Παλεύουμε και επιζούμε.

Νιώθουμε χωρίς συμβιβασμούς

Και πληγωνόμαστε ανώτεροι∙Από τα σαρκικά μας πάθη.

Λιώνουμε στην άβυσσο μας ,

Χωρίς χείρα σωτηρίας , χωρίς αφέντες.

Εμείς και το σώμα μας ,

Που περιπλανιέται , ατέλειωτη σφαίρα ,

Στα λερά στενά της φαντασίας μας.

21


22

ΓΙΑΤΙ Η ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ

ΗΤΑΝ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΣΤΙΓΜΗ


Είδα στα μάτια σου την ατέλειωτη θλίψη

Και στο λαιμό σου είδα χιλιάδες σβησμένα φιλιά

Και ίσως να φταίει αυτή η απόκοσμη στίλβη

Που δεν κατάλαβα ποτέ , τι ήσουν τελικά

Ήταν το σώμα σου δειλό , αθώπευτο

Έτσι όπως χόρευες κάτω από τη βροχή

Με ένα όνειρο βαθύ , ακόρεστο

23


Να ξυπνήσεις σε μίαν άγνωστη γη

Και άλλους να γνωρίσεις κόσμους

Να συναντήσεις , τους δικούς σου θεούς

Μα καθώς πέρασες τους τελευταίους όρμους

Μονάχα το άπειρο αξίζει πια να ακούς.

Τέλος πρώτου μέρους….

24

Documents

Λιγο Πριν Το Τελος