Φύλλο Νο 279

28 Νοέμβρη 2012

Κυκλοφορεί

κάθε δεύτερη Τετάρτη

1,5 ευρώ

6045

Γιούρογκρουπ: Η δόση σε δόσεις, το μνημόνιο επ’ αόριστον

2

4 χρόνια από την εξέγερση του Δεκέμβρη

11

«Υποφερτό μνημόνιο» συμφώνησαν Χριστόφιας και τρόικα

13

Τι είδους μέτωπο ενάντια στο φασισμό;

15

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Για τον ΣΥΡΙΖΑ των αγώνων και της ανατροπήςΣτις 30 Νοέμβρη, 1 και 2 Δε-κέμβρη συγκαλείται στο ΣΕΦ η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη που ανοίγει τη διαδικασία με-τατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε ενι-αίο φορέα.Εκατοντάδες ανοιχτές τοπικές ή κλαδικές συνελεύσεις, με τη συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων της βάσης της Αρι-

στεράς και του κινήματος αντί-στασης, έθεσαν τα θεμέλια της επιτυχίας της Συνδιάσκεψης.Οι αγώνες της περιόδου, οι κα-ταλήψεις στους ΟΤΑ και στα υπουργεία, κάνουν φανερή την ανάγκη ενός «μετώπου» ανα-τροπής. Ανατροπής της κυβέρ-νησης Σαμαρά και αποπομπής της τρόικας. Ανατροπής των

μνημονίων και όλων των συνο-δευτικών μέτρων λιτότητας. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη δεσμευτεί σε αυτή την προοπτική. Όμως η υλοποίηση της δέσμευσης προϋποθέτει μεγαλύτερη και πιο άμεση εμπλοκή με τους υπαρκτούς αγώνες και τα αι-τήματά τους. Προϋποθέτει «προγραμματική» συζήτηση

και επιλογές της Αριστεράς, που θα ανοίγουν απελευθερω-τικούς δρόμους για τους εργα-ζόμενους και τη νεολαία. Το επόμενο Σαββατοκύριακο στο ΣΕΦ αρχίζει μια κρίσιμη φάση σε αυτή την αναγκαία συζήτηση. Που θα ολοκληρω-θεί στο Α’ Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ την άνοιξη του 2013.

Να πέσουν από τα κάτω

Σε μια κλωστή κρέμεται η τρικομματική παρά τη δόση από την τρόικα

Οι καταλήψεις στο Δημόσιο πρέπει να νικήσουνΓια τρίτη εβδομάδα συνεχίζονται οι κινητοποι-ήσεις στις υπηρεσίες των υπό διαθεσιμότητα-απόλυση εργαζομένων του Δημοσίου.Σε δήμους, υπουργεία, πανεπιστήμια, αποκε-ντρωμένες διοικήσεις κ.α. οι εργαζόμενοι σαν μια γροθιά βροντοφωνάζουν ότι το μέτρο αυτό δεν θα περάσει. Η Αριστερά έχει καθήκον να σπάσει την προπα-γάνδα των ΜΜΕ, να στηρίξει τις καταλήψεις και τις απεργίες, να τις συνδέσει με τους υπόλοι-πους εργαζόμενους, με όλο τον κόσμο που χτυπιέται από τα μνημόνια. Με αυτό τον τρόπο η εφαρμογή των μέτρων, που προβλέπονται στα μνημόνια, θα μείνουν στα χαρτιά.

2 • πολιτική ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ28 Νοέμβρη 2012

Του Πέτρου Τσάγκαρη

Α ν χρειάστηκαν δύο αναβολές και δεκατέσ-σερις ώρες συνεδρία-

σης απλώς για να αποφασιστεί το πότε θα δοθεί μία δόση που έπρεπε να είχε δοθεί από τον Ιούνιο σε μία χώρα η οποία έχει πάρει τα πλέον ειδεχθή αντερ-γατικά μέτρα που μπορούσε να φανταστεί κανείς, τότε τι θα γί-νει όταν οι αποφάσεις αφορούν πολύ μεγαλύτερες οικονομίες (Ισπανία, Ιταλία), όταν τα ποσά είναι υπερπολλαπλάσια και όταν η διεθνής ύφεση έχει βα-θύνει περισσότερο; Πραγμα-τικά τότε, το μόνο που μπορεί να σώσει την ευρωζώνη, είναι η θεία παρέμβαση, δηλ. η ενέρ-γεια ενός υποκειμένου αμφι-βόλου υπάρξεως.

Τελικά ο συμβιβασμός ήταν αμοιβαίος: Από τη μια, η Γερ-μανία δεν αναγκάστηκε να αποδεχτεί «κούρεμα» του επί-σημου τομέα, δηλ. του ελλη-νικού χρέους που διακατέχει η ΕΚΤ και οι άλλες κεντρικές τράπεζες της ευρωζώνης («έχουμε ένα αποτέλεσμα, μπορούμε να το παρουσιά-σουμε στο κοινοβούλιό μας για να αποφασίσει», είπε χα-ρακτηριστικά ο Σόιμπλε). Από την άλλη το ΔΝΤ συμβιβάστη-κε με το να αποδεχθεί ότι το έτος 2020 το ελληνικό χρέος δεν θα είναι στο χαμηλό ποσο-στό του… 120% του ΑΕΠ, όπως ήθελε προκειμένου να θεωρεί το χρέος «βιώσιμο», αλλά στο 124% του ΑΕΠ, με την προϋπό-θεση ωστόσο να βρεθεί δύο χρόνια αργότερα, το 2022, «σημαντικά πιο κάτω» από το 110% του ΑΕΠ.

Όροι και προϋποθέσειςΌπως συμφωνήθηκε, η επό-μενη δόση θα δοθεί… σε τέσ-σερις δόσεις: Πρώτα τα 34,4 δισ. στις 13 Δεκεμβρίου από την οποία η μερίδα του λέο-ντος (24 δισ.) θα πάνε στις τρά-πεζες. Οι άλλες τρεις μικρότε-ρες δόσεις (συνολικά 9,3 δισ. ευρώ) θα δοθούν εντός του πρώτου τριμήνου του 2013, ωστόσο η καταβολή του συν-δέθηκε με την πιστή εφαρμο-γή των μνημονιακών μέτρων, μεταξύ των οποίων η φορολο-γική (αντι)μεταρρύθμιση τον Ιανουάριο.

Η μείωση του χρέους στα επίπεδα που συμφωνήθηκαν θα επιτευχθεί –λένε– μεταξύ άλλων με: Επαναγορά ελληνι-κού χρέους από την ίδια την

Ελλάδα σε χαμηλότερες τιμές από τη δευτερογενή αγορά. Επιστροφή των κερδών που αποκόμισε η ΕΚΤ όταν αυτή αγόραζε σε χαμηλότερες τιμές ελληνικό χρέος. Μείωση των επιτοκίων του πρώτου δανείου που πήρε η Ελλάδα, κατά 1%. Επέκταση κατά 15 χρόνια της αποπληρωμής του πρώτου ελ-ληνικού δανείου. Αναβολή των πληρωμών των τόκων για τον EFSF κατά 10 χρόνια. Υποτίθε-ται ότι με όλα αυτά θα μειωθεί το χρέος κατά 40 δισ. ευρώ.

Ωστόσο, η αίρεση που έθεσε η Λαγκάρντ, ίσως αποδειχθεί καταλυτική: Προκειμένου να συγκαλέσει τη διοίκηση του ΔΝΤ ώστε αυτή να αποφασί-σει, ή όχι, τη συμμετοχή του Ταμείου στη δανειοδότηση της Ελλάδας, θα πρέπει να έχει ολοκληρωθεί και μάλιστα «αποτελεσματικά» η επαναγο-ρά ελληνικού χρέους, δηλ. να έχει οδηγήσει σε πραγματική μείωση του χρέους. Αν όμως αυτό δεν γίνει, τότε η Λαγκάρντ έχει κρατήσει πισινή και θα βάλει νέα προσκόμματα στην εκταμίευση των δόσεων.

Έτσι κι αλλιώς το όλο εγχεί-ρημα είναι μετέωρο αν κρίνου-με από το παρελθόν: Οι προ-βλέψεις που έκανε η τρόικα και η ελληνική κυβέρνηση το 2010 για το ελληνικό χρέος έπεσαν 15 μονάδες έξω για το ίδιο το 2010 (133,3% έναντι 148,3% που ήταν το αληθινό), 25 μονάδες έξω για το 2011 (145,1%-170,6%), 27 μονάδες έξω για το 2012 (148,6%-175,6%), 40 μονάδες έξω το 2013 (149,3%-189,1%) και 47 μονάδες έξω για το 2014 (144,3%-191,6%)! Πώς, τώρα οι ίδιοι μηχανισμοί μπορούν να πιστεύουν ότι οι προβλέψεις τους θα είναι τόσο ακριβείς ώστε το χρέος θα είναι 124% του ΑΕΠ το 2020 και πολύ πε-

ρισσότερο ότι θα είναι πολύ κάτω από το 110% το 2022; Και γιατί πρέπει να τσακώνονται επί έντεκα ώρες για «μικροδιαφο-ρές» των τεσσάρων μονάδων όταν είναι σίγουρο ότι το τελι-κό αποτέλεσμα θα απέχει από τις προβλέψεις κατά δεκάδες μονάδες; Το ερώτημα μήπως πίσω από αυτή τη διχογνωμία κρύβονται πολύ ουσιαστικότε-ρες ενδοκαπιταλιστικές διαφο-ρές, είναι βάσιμο.

«Αποικία χρέους»Επίσης, η εμπειρία από τις προηγούμενες «επιτυχίες» των ελληνικών μνημονιακών κυ-βερνήσεων είναι πικρές: με το πρώτο ελληνικό «κούρεμα», το PSI, ο Βενιζέλος ουσιαστι-κά συνέπραξε στην κλοπή των αποθεματικών των ταμείων. Τώρα η «επαναγορά» του ελλη-νικού χρέους σε χαμηλότερη τιμή ποιον άραγε θα πλήξει; Σίγουρα όχι τους δανειστές και τους κερδοσκόπους.

Στην ανακοίνωση του Γιού-ρογκρουπ ξεκαθαρίζεται ότι η Ελλάδα θα μεταφέρει όλα τα έσοδα από τις αποκρατι-κοποιήσεις και μεγάλο μέρος από τα όποια πλεονάσματα του προϋπολογισμού στον δεσμευμένο λογαριασμό για την εξυπηρέτηση του δημό-σιου χρέους. Πρόκειται για θεσμοθέτηση της «αποικίας χρέους». Αυτό δεν το λέει μό-νον η Αριστερά. Ο βουλευτής των Γερμανών Φιλελευθέρων Φρανκ Σέφλερ, σε ανοικτή επιστολή του προς τη Μέρ-κελ, προειδοποιεί για τον κίν-δυνο να εξελιχθεί η Ευρώπη σε αναδιανεμητική ένωση και ένωση χρεών. Και αυτή η προ-οπτική επιβεβαιώθηκε από τη δηλώσεις του «φιλέλληνα» Γι-ούνκερ ο οποίος μετά τη λήξη του Γιούρογκρουπ τόνισε πως

η Ελλάδα έχει δεσμευτεί στο «πακέτο μέτρων αυτόματης διόρθωσης» για αποφυγή αποκλίσεων. Παρ’ όλα αυτά, ο Γιούνκερ υπονόησε πως αυτό δεν φτάνει καθώς ξεκαθάρισε ότι «θα υπάρχουν παρεμβατι-κοί έλεγχοι στη δημοσιονομι-κή πορεία της Ελλάδας».

Όλα συνηγορούν πλέον ότι η καταβολή της δόσης πάει πακέτο με πολύ βαθύτερες περικοπές σε κοινωνικό κρά-τος, μισθούς και συντάξεις, αφού είναι σαφές ότι οι στό-χοι που έχουν τεθεί δεν θα υλοποιηθούν. Επίσης είναι σαφές ότι πάει επίσης πακέτο με την επιβολή επιτροπείας σε τράπεζες, ΔΕΚΟ και άλλους δημόσιους οργανισμούς. Μά-λιστα όλα αυτά επεκτείνονται στο διηνεκές, αφού κανείς πια δεν προβλέπει την «έξοδο στις αγορές», που σύμφωνα με τον Γ. Παπανδρέου θα γινό-ταν το 2012.

Ο συμβιβασμός της 26ης Νοεμβρίου δεν αποτελεί σε καμιά περίπτωση λύση του προβλήματος που αντιμετω-πίζουν οι καπιταλιστές σε όλον τον κόσμο και ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Είναι ασπιρίνη σε ένα σύστημα που έχει γεράσει και που όλες οι εναλλακτικές προ-τάσεις επιβίωσής του σημαί-νουν καταστροφή ανθρώπων και πραγμάτων. Το Γιούρο-γκρουπ μπορεί να συμφώνησε προσωρινά για την Ελλάδα, αλλά η συμφωνία ήρθε στη σκιά της διαφωνίας ολόκλη-ρης της ΕΕ για τον κοινοτικό προϋπολογισμό. Το «όλοι ενα-ντίον όλων», που ήταν το μότο των περισσότερων ανταποκρι-τών από τη Σύνοδο Κορυφής, καθώς και η τελική αποτυχία της προδιαγράφουν και τα όρια των μελλοντικών συμβι-βασμών.

óôá óýíôïìá...Η επαναγορά ελληνικών ομολόγων, που

κατέχουν ιδιώτες, στο 30% της ονομαστι-κής αξίας τους και συνολικού ύψους 30 δισ. ευρώ αποτελεί μια από τις προϋπο-θέσεις για να «στάξει» η ΕΕ τις επόμενες δόσεις. Είναι μια απλή τεχνική επιδότησης ιδιωτών σπεκουλαδόρων που προβλέπε-ται ότι θα κερδίσουν 4-5 σεντς ανά ευρώ που «επένδυσαν». Μόνο που, από τη στιγ-μή που διέρρευσε το σχέδιο, η τιμή των ομολόγων (που είχαν αγοραστεί αισθη-τά κάτω του 30% της ονομαστικής τους) πήρε την ανηφόρα. Με αποτέλεσμα να μη θεωρείται πλέον δεδομένη η επαναγορά ύψους 30 δισ. από ιδιώτες. Η λύση που θα απομείνει τότε; Μα ένα γενναίο «κούρεμα» των ομολόγων που έχουν ακόμα στα χέρια τους… τα ασφαλιστικά ταμεία. Όμορφος κόσμος, ηθικός…

N N N

Ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας, ο σοσιαλδημοκράτης Γκέρχαντ Σρέντερ, δεν έχει πλέον λόγους να μασά τα λόγια του. «Η κρίση απλώς αναγκάζει την Ελλάδα να ξεπουλά την περιουσία της», δήλωσε, συ-νοψίζοντας τα συμπεράσματά του για την πολιτική τόσο της γερμανικής όσο και της ελληνικής κυβέρνησης…

N N N

Παρεμπιπτόντως, μια προσεκτική με-λέτη του χρονοδιαγράμματος των αποφά-σεων του Γιούρογκρουπ προειδοποιεί με σαφήνεια ότι νέα μέτρα θα είναι αναπό-φευκτα στην Ελλάδα το Μάρτη του 2013. Έτσι, για να μην ξεχνάμε τις δηλώσεις των Σαμαρά-Κουβέλη-Βενιζέλου ότι, εντάξει, την έκαναν την αμαρτία, αλλά «είναι τε-λευταία φορά». Κάθε θαύμα τρεις ημέρες, το μεγάλο τέσσερεις…

N N N

Επισήμως ανοίγουν πλέον τη συζήτη-ση για το «Σχέδιο Β» οι Ψυχάρης και Μπό-μπολας και ο Σαμαράς υποχρεώνεται να απαντά σε σχετικές ερωτήσεις ακόμα και κραγμένα μνημονιακών δημοσιογράφων. Αυτή η νέα κατάσταση απαιτεί σκέψη κυ-ρίως από τους αριστερούς που πριν λίγο δήλωναν ότι «η έξοδος από το ευρώ» απε-λευθερώνει σχεδόν αυτομάτως. Οι διαχω-ριστικές γραμμές θα αποδειχθούν πολύ-πολύ πιο σύνθετες…

N N N

Ακόμα και αν εκταμιευτεί τελικά η «δόση», πιθανότητα με δόσεις, «τα χρήμα-τα θα επαρκέσουν μόνο για την ανακεφα-λαιοποίηση των τραπεζών και την πληρω-μή των τοκοχρεολυσίων», προειδοποιεί ο Τύπος (π.χ. «Εφημερίδα Συντακτών» 27/11). Στη βάση αυτής της αμφίβολης «επιτυχί-ας» ο Σαμαράς θα πρέπει να αναζητήσει τρόπους επιβίωσης της παραπαίουσας τρικομματικής. Ανασχηματισμός ή φυγή προς τα εμπρός με ίδρυση νέου κόμματος;

N N N

Και να σου, ξαφνικά(;), είδαμε στην «Αυγή» άρθρο της σ. Μαριλίζας Ξενογιαν-νακοπούλου. Όπου διαπιστώνει: «Απαιτεί-ται μακροπρόθεσμη στρατηγική εξόδου από την κρίση και σθεναρή διαπραγμάτευ-ση τόσο για τη χώρα όσο και για τη συνολι-κότερη ευρωπαϊκή προοπτική». Ως πρώην αναπληρώτρια υπουργός Εξωτερικών και κυρίως ως πρώην Γραμματεύς του Κινή-ματος, η σ. Μ.Ξ. αποτελεί τμήμα από το βαθύ (πιο βαθύ δεν γίνεται) ΠΑΣΟΚ. Οπό-τε τίθεται το ερώτημα: Επρόκειτο, απλώς, για μια κίνηση αβρότητας της καλής εφη-μερίδας του Συνασπισμού ή άρχισε το χο-ντρό παιχνίδι;

Συμβιβασμός της τελευταίας στιγμής στο Γιούρογκρουπ

Η δόση σε δόσεις, το μνημόνιο επ’ αόριστον

πολιτική • 3ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ28 Νοέμβρη 2012 η άποψή μας

Τ όσο η Σύνοδος Κορυ-φής όσο και τα Γιούρο-γκρουπ αποτέλεσαν ένα

χαστούκι για την ελληνική τρι-κομματική κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη. Παρότι η τρόικα εσωτερικού πήρε «όλα τα απαιτούμενα μέτρα», δηλ. νομο-θέτησε ό,τι πιο απάνθρωπο έχει ποτέ νομοθετηθεί στην Ελλάδα ενάντια στην πλειονότητα του πληθυσμού, οι εκπρόσωποι των δανειστών καθυστέρησαν μέχρι και την τελευταία στιγμή προκει-μένου να δώσουν την περίφη-μη δόση. Όμως κι αυτό ακόμη αποφάσισαν να το κάνουν σε… δόσεις, ενώ η υποσημείωση που έθεσε η Λαγκάρντ μπορεί να δημιουργήσει το υπέδαφος για νέες δραματικές ολονυκτίες στο άμεσο μέλλον.

Οι πανηγυρισμοί της κυβέρ-νησης μοιάζουν φαρσοκω-μωδία όταν την ίδια στιγμή, οι άνθρωποι δεν μπορούν να αγοράσουν φάρμακα και πετρέ-λαιο, όταν 2.000 παιδιά υποσι-τίζονται στα σχολεία της Αθή-νας κι όταν δεν κυκλοφορούν τα λεωφορεία σε μια πόλη όπως η Θεσσαλονίκη.

Δόση σε… δόσειςΟι δανειστές τελικά θα δώσουν τα 44 δισ. σε μία δόση των 34,4 δισ. στις 13 Δεκεμβρίου (η δόση αυτή κανονικά θα έπρεπε να είχε δοθεί τον Ιούνιο και χωρίς αυτήν δεν θα μπορούσαν δή-θεν από τότε να πληρωθούν μι-σθοί και συντάξεις) και σε άλλες τρείς δόσεις συνολικού ύψους 9,3 δισ. ευρώ μέχρι τον… μα-κρινό Μάρτιο του 2013. Κανείς δεν πιστεύει ότι πράγματι θα εκταμιευτεί εγκαίρως και αυτή η δόση: τα τρέιλερ από το νέο θρίλερ του Μαρτίου παίζουν από τώρα. Ωστόσο ακόμη κι αυτά μπορεί να τιναχτούν στον αέρα αν, όπως αναφέραμε, το ΔΝΤ θεωρήσει ότι το πρόγραμ-μα επαναγοράς ελληνικών ομο-λόγων από την ίδια την Ελλάδα, δεν αποδώσει τα αναμενόμενα.

Τη δόση την έδωσαν οι δανει-στές καθώς τα περισσότερα από αυτά τα χρήματα θα περιέλθουν και πάλι σύντομα στην κατοχή τους αυγατισμένα μάλιστα με τους τόκους τους. Διατηρούν σε ημιθανή κατάσταση την ελληνι-κή κυβέρνηση και την ελληνική δημόσια οικονομία, ακριβώς γιατί έτσι συνεχίζουν να κερδί-ζουν -όσο η ελληνική πλευρά αποπληρώνει τα χρέη. Επίσης πιστεύουν ότι με τη διατήρηση του μπαμπούλα της χρεοκοπίας

και της εξόδου από το ευρώ, θα γίνει δυνατό να επιβληθούν κι άλλα μέτρα που θα καταστρέ-φουν και θα εξανδραποδίζουν την εργατική τάξη στην Ελλάδα, ανοίγοντας το δρόμο για ανάλο-γες ταξικές επιτυχίες τους και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Η τρόικα εσωτερικού, οι δι-ανοούμενοι της ελληνικής άρ-χουσας τάξης και τα παπαγαλά-κια τους στα ΜΜΕ συνεχίζουν να εκτελούν συμβόλαιο τόσο για τους ξένους όσο και για τους Έλληνες καπιταλιστές. Κάποιοι από τους τελευταίους έχουν πιθανόν αντίθετα συμφέροντα από την ακολουθούμενη πολι-τική. Ο Ψυχάρης, π.χ., ωρύεται αίφνης από το «Βήμα» του για τον κίνδυνο αφελληνισμού των ελληνικών τραπεζών, καθώς και για το «πλήθος των υποτελών προθύμων της πολιτικής, των επιχειρήσεων και της δημοσι-ογραφίας που συνεπικουρούν τον Πολ Τόμσεν, υπερασπίζο-νται με πάθος κάθε έμπνευση των τροϊκανών και επικρίνουν χωρίς αιδώ οποιονδήποτε εκ-φράζει αντίθετη άποψη ή διατυ-πώνει ανησυχίες και φόβους για την οικονομία, τη χώρα και το λαό της». Ωστόσο ο όψιμα αντι-μνημονιακός Ψυχάρης κινείται με γνώμονα τα πολύ στενά συμ-φέροντα της επιχείρησής του. Η ανησυχία του πηγάζει από τους ελέγχους που σχεδιάζουν να κάνουν οι επίτροποι των δα-νειστών που θα εγκατασταθούν στις ελληνικές τράπεζες στις οποίες οι βαρόνοι του Τύπου σήμερα χρωστούν ήδη 1 δισ. ευρώ. Το κλείσιμο της στρόφιγ-γας της τραπεζικής χρηματοδό-τησης είναι αυτό που φοβάται ο Ψυχάρης, όπως ακριβώς κι άλ-λοι Έλληνες καπιταλιστές. Όμως υπάρχουν άλλα πολύ μεγαλύ-τερα κομμάτια της άρχουσας τάξης που είναι ικανοποιημένα από τα οφέλη αυτής της πολι-

τικής. Π.χ. ο Φουρλής που έχει το ΙΚΕΑ εκμεταλλεύτηκε τη νέα αντεργατική νομοθεσία και, πα-ρότι το 2011 παρουσίασε κέρδη άνω των 16 εκατ. ευρώ, επιβάλ-λει περικοπές μισθών 11% στους εργαζόμενους. Το κομμάτι των καπιταλιστών που διαμαρτύρε-ται, είναι ακόμη μειοψηφικό και ίσως παραμείνει τέτοιο επειδή δεν μπορεί να δει τα ευρύτερα και πιο μακροπρόθεσμα συμφέ-ροντα της ίδιας του της τάξης. Αυτά μπορεί να τα δει για λογα-ριασμό ολόκληρης της άρχου-σας τάξης το κράτος, το οποίο αναλαμβάνει και να υλοποιήσει την αντίστοιχη πολιτική.

ΜνημόνιαΓι’ αυτό, πέρα από τα πρόσωπα που θα συνεχίσουν να βρίσκο-νται στο πολιτικό προσκήνιο, η τρικομματική κυβέρνηση θα εξακολουθήσει με νέα αιμα-τηρά μέτρα –είτε αυτά αποτε-λούν εφαρμογή των «κρυφών» πλευρών του μνημονίου ΙΙΙ είτε αφορούν νέα μνημόνια. Οι αυ-τοκτονίες και η γενικευμένη ανθρωπιστική καταστροφή δεν θα τους κάνουν να διστάσουν. Σχεδιάζουν να ξεζουμίσουν και το τελευταίο ευρώ των εργαζο-μένων από κάθε μπάντα: και από την πλευρά των μισθών και από την πλευρά της κατανάλωσης και από την πλευρά των φόρων. Στους ΟΤΑ θέλουν να απολύ-σουν χιλιάδες εργαζόμενους παρότι η αυτοδιοίκηση είναι υπεύθυνη μόνο για το 0,9% του δημόσιου χρέους (από τα χαμη-λότερα ποσοστά στην Ευρώπη των 27), παρότι οι αποχωρήσεις των εργαζομένων στους δήμους την τελευταία διετία ξεπέρασαν ήδη τις 6.000 και παρότι ο αριθ-μός των συμβασιούχων έχει μει-ωθεί περισσότερο από 60%.

Επίσης, το νέο φορολογικό νομοσχέδιο, που διαφημιζόταν ως κοινωνικά δίκαιο και απλό,

αποδείχθηκε κι αυτό ταξικό και εκδικητικό: οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι καλούνται να πλη-ρώσουν κι άλλους φόρους την ίδια στιγμή που πέρυσι πλήρω-σαν ήδη φόρους αυξημένους κατά 37% και που το εισόδημά τους έχει καταρρεύσει κατά 25%. Ιδιαίτερη «περιποίηση» προβλέπεται για αυτούς που συμβάλλουν στην αναπαρα-γωγή της εργατικής δύναμης (βλ. κατάργηση φοροελαφρύν-σεων για τα παιδιά), αλλά και για αυτούς που συνέβαλλαν, δανειζόμενοι, στην εκτόξευση των κερδών στην οικοδομή τις προηγούμενες δεκαετίες (βλ. κατάργηση φοροελαφρύνσεων για στεγαστικά δάνεια).

Για να επιβάλλουν αυτές τις αγριότητες προχωρούν όλο και περισσότερο σε αυταρχικές μορφές διακυβέρνησης όπως οι πράξεις νομοθετικού περι-εχομένου. Ο Στουρνάρας που δεν έχει πάρει καμία ψήφο στις εκλογές, μπορεί να αποφασίζει με τέτοιες πράξεις, καθώς δεν εμπιστεύεται τους βουλευτές που πήραν εφτά εκατομμύρια ψήφους (το «να καεί το μπουρ-δέλο η Βουλή» μπορεί εύκολα να υιοθετηθεί από τους εκπρο-σώπους του κεφαλαίου σε τέ-τοιες συνθήκες). Ταυτόχρονα πληθαίνουν οι καταγγελίες για όλο και περισσότερες ασκήσεις του στρατού με αντικείμενο τη «διάλυση πλήθους» στις πόλεις.

ΠτώσηΩστόσο αυτό το πολιτικό προσωπικό είναι τελικά κατα-δικασμένο να φύγει από την κυβέρνηση. Η παραμονή του εξαρτάται από μια κλωστή, κα-θώς η απώλεια της λαϊκής ανο-χής είναι ραγδαία. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις ο τρικομμα-τικός μνημονιακός θίασος μό-λις και μετά βίας φτάνει το 30% στην πρόθεση ψήφου με ανα-

γωγή. Αυτή την αντινομία με-ταξύ προθέσεων και δυνατοτή-των, την κατανοούν και οι ίδιοι. Δεν είναι τυχαίο ότι, σύμφωνα με τον «Γκάρντιαν», την ώρα των διαπραγματεύσεων στο Γι-ούρογκρουπ στις 26/11, ο Σαμα-ράς διαμήνυε σε δραματικούς τόνους προς τους Ευρωπαίους ηγέτες πως, αν δεν αποφασιζό-ταν αυθημερόν η απόφαση για καταβολή της δόσης, η συγκυ-βέρνηση θα κατέρρεε.

Για να καταρρεύσει γρήγορα όμως η κυβέρνηση –και συνε-πώς και η βάρβαρη πολιτική της– απέναντί της πρέπει να πα-ραταχθεί συγκροτημένα ο αντί-παλος. Το δρόμο το δείχνουν αυ-τοί που ήδη εξεγείρονται ενάντια στις διαθεσιμότητες-απολύσεις αυτή τη στιγμή. Τον δείχνουν οι απεργίες και οι καταλήψεις στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυ-ξης και Τροφίμων, αλλά και στο υπουργείο Υγείας. Το δείχνουν επίσης οι κινητοποιήσεις των ερ-γαζομένων στους δήμους με τις καταλήψεις των δημαρχείων οι οποίες εμποδίζουν στην πράξη την αποστολή της λίστας θανά-του με τα ονόματα των εργαζο-μένων (η τραγική ομοιότητα της κατάστασης με αυτή της ταινίας «Η λίστα του Σίντλερ», ελάχιστα φαίνεται να απασχολεί τις ήσυ-χες συνειδήσεις του Μανιτάκη και του Κουβέλη).

Η απλή επίκληση της ανάγκης για εκλογές δεν είναι σήμερα επαρκής τακτική. Αν τα μνημο-νιακά κόμματα μπορέσουν να υποχωρήσουν συγκροτημένα και ανασυνταχθούν σε άλλη βάση, τότε ακόμη και πτώση της κυβέρνησης δεν θα σημάνει αλλαγή πολιτικής, όπως αποδει-κνύουν οι πρόσφατες εμπειρίες: η κυβέρνηση Παπανδρέου έδω-σε τη θέση της στην κυβέρνηση Παπαδήμου και αυτή με τη σει-ρά της στην κυβέρνηση Σαμαρά. Η λαϊκή οργή δεν πρέπει να εκτο-νωθεί για άλλη μια φορά έτσι. Η κυβέρνηση πρέπει να καταρρεύ-σει με πάταγο απονομιμοποιώ-ντας οριστικά το μνημόνιο, όπως το 1974 απονομιμοποιήθηκε ορι-στικά η χούντα. Αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται να γενικευτεί το κύμα των καταλήψεων και της πολιτικής ανυπακοής. Χρειάζε-ται επίσης η Αριστερά να στη-ρίξει χωρίς όρους αυτούς τους αγώνες και να πάρει εκείνες τις πρωτοβουλίες που θα ξαναβγά-λει όλον το λαό στους δρόμους, ξεπερνώντας την εγκληματική αμέλεια των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.

Στραπατσαρισμένη παρά τη δόση η κυβέρνηση

Από μια κλωστή κρέμεταιη τρόικα εσωτερικού

4 • εργατικά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ28 Νοέμβρη 2012

Των Θοδωρή Πατσατζή, Κατερίνας Γιαννούλια

Ο ι απεργίες, οι καταλή-ψεις, οι διαδηλώσεις ενάντια στην διαθεσι-

μότητα-απόλυση 2.000 αρχικά εργαζομένων με συμβάσεις Ιδιω-τικού Δικαίου Αορίστου Χρόνου (ΙΔΑΧ), έκλεισαν δύο εβδομάδες και συνεχίζονται. Σε δήμους, υπουργεία, πανεπιστήμια, Απο-κεντρωμένες διοικήσεις, οι εργα-ζόμενοι γίνονται μια γροθιά και φωνάζουν αποφασιστικά ότι το μέτρο δεν θα περάσει. Και σημεί-ωσαν την πρώτη έστω και μικρή επιτυχία.

Ανάγκασαν τον υπουργό Δι-οικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης (ΥΔΜΗΔ) Α. Μανιτάκη να παρα-δεχθεί την προσωρινή του ήττα και να γαυγίζει σαν το σκυλί που νόμισε ότι θα δαγκώσει τον αντίπαλό του αλλά τελικά έφα-γε κλωτσιά στα μούτρα. Αυτή η κλωτσιά, δηλαδή οι κινητοποι-ήσεις των εργαζόμενων, ήταν τόσο δυνατή που τον υποχρέω-σε να μην πάρει κανένα στοιχείο και καμιά διαπιστωτική πράξη από τα αρμόδια γραφεία προ-σωπικού, στις ημερομηνίες που είχε ζητήσει. Αυτό τον ανάγκασε να εκδόσει νέα εγκύκλιο με την οποία επιμένει να απειλεί. Τους εργαζόμενους στις υπηρεσίες που δεν αποστέλουν τις λίστες με τα ονόματα, αλλά και όλους τους ΙΔΑΧ (χωρίς τις εξαιρέσεις) με απολύσεις, τους προϊστάμε-νους των υπηρεσιών και τους δι-ευθυντές με πειθαρχικές διώξεις. Η πράξη του δείχνει την απόλυτη αδυναμία της κυβέρνησης να νομιμοποιήσει την πολιτική των μνημονίων.

ΚινητοποιήσειςΣτους δήμους οι εργαζόμενοι δείχνουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι ο αγώνας πρέπει να έχει διάρκεια. Καταλήψεις στα γραφεία προσωπικού, στα γρα-φεία υπηρεσιών των δήμων (που δεν επηρεάζουν τις κοινωνικές ανάγκες) και γενικευμένες στά-σεις εργασίας, 24ωρες απεργίες, αποχή από την εργασία τα Σαβ-βατοκύριακα, μοτοπορείες, συ-γκεντρώσεις και διαδηλώσεις. Διαδηλώσεις μαζικές και μαχητι-κές. Διαδηλώσεις που κάθε φορά γίνονται όλο και μεγαλύτερες.

Οι κινητοποιήσεις συνεχίζο-νται και στα πανεπιστήμια (βλέ-πε σελ. 14). Με καταλήψεις στα γραφεία προσωπικού, αλλά και απεργίες συνεχίζουν τις κινητο-ποιήσεις τους οι εργαζόμενοι σε πολλές Αποκεντρωμένες Διοική-σεις, στην Κρήτη, την Κομοτηνή κ.α. Ενώ στο χορό των κινητοποι-ήσεων όχι για τη διαθεσιμότητα, αλλά για την εφαρμογή του πει-θαρχικού, μπήκε με 48ωρη απερ-

γία και ο σύλλογος εργαζομένων του Ενιαίου Ταμείου Ανεξάρτητα Απασχολούμενων, όπου 4 εργα-ζόμενοί του κινδυνεύουν να τε-θούν σε αργία.

Στα υπουργεία οι κινητοποι-ήσεις δυσκολεύουν, παρά την πολύ μεγάλη συμμετοχή των εργαζομένων, στη συγκέντρωση που κάλεσε η ΑΔΕΔΥ με στάση εργασίας στις 22 Νοέμβρη. Εκεί είχαμε μαζική συμμετοχή των εργαζομένων του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφί-μων (ΥΠΑΑΤ). Το υπουργείο με τον πιο παρατεταμένο και μαζικό αγώνα μέχρι σήμερα.

ΥΠΑΑΤΗ απεργία κράτησε με καθημε-ρινές συνελεύσεις πρωτοφανούς μαζικότητας και συσπείρωσης και κινητοποιήσεις, πάνω από 10 μέρες. Με περιφρουρήσεις κατά τη διάρκεια όλου του 8ωρου έξω από τα περισσότερα κτίρια, με προσπάθεια συντονισμού με τους εργαζόμενους σε άλλα υπουργεία (κυρίως το Υγείας) και το Δήμο Αθήνας. Την Παρα-σκευή 16 Νοέμβρη οι εργαζό-μενοι πραγματοποίησαν πορεία από το υπουργείο, στο Πολυτε-χνείο όπου και κατέθεσαν στεφά-νι. Πριν το Πολυτεχνείο πέρασαν από το κατειλλημένο κτίριο του Δήμου Αθήνας στη Λιοσίων εκ-φράζοντας τη συμπαράστασή τους στους εκεί εργαζόμενους.

Οι εργαζόμενοι του υπουργεί-ου άσχετα με το αν είναι μόνιμοι ή όχι, ΠΕ ή ΔΕ, συμμετείχαν μαζικά στην απεργία κατανοώντας ότι αν οι πρώτες απολύσεις περάσουν τότε ο σίφουνας του μνημονίου θα τους παρασύρει όλους. Ση-μαντικό ρόλο έπαιξε η παράταξη της ριζοσπαστικής Αριστεράς στο υπουργείο, η Πρωτοβουλία Εργαζομένων στο ΥΠΑΑΤ. Ενη-μερώνοντας κατ’ αρχάς, παρόλο που είναι η «κανονική» δουλειά του σωματείου, βάζοντας κα-θημερινά την ανάγκη για συ-ντονισμό με άλλους χώρους, τη σημασία της διάρκειας των κινη-τοποιήσεων, καλώντας καθημε-

ρινά συμπαραστάτες στις κινη-τοποιήσεις. Ο ενιαίος σύλλογος δεν είναι «μαθημένος» σε αποφα-σιστικές απεργίες και στην οργά-νωσή τους ώστε να μπορούν να αντέξουν στον χρόνο. Το ΠΑΜΕ είναι εξαιρετικά δύσπιστο προς τη διάθεση των εργαζομένων και κινείται από την πρώτη στιγμή ζητώντας εγγυήσεις «σθεναρού, αγωνιστικού φρονήματος». Έτσι, μόλις εμφανίστηκε μια μικρή, φυσιολογική κάμψη του αυθόρ-μητου των απεργών, λόγω της χρονικής διάρκειας της απεργίας και αφού δεν οργανωνόταν διά-φορες δράσεις εξωστρέφειας, η συνδικαλιστική ηγεσία (ΠΑΣΚΕ) και το ΠΑΜΕ, στη συνέλευση της Παρασκευής 23/11, πρότειναν αποκλιμάκωση των επαναλαμ-βανόμενων 24ωρων. Η Πρωτο-βουλία Εργαζομένων στο ΥΠΑ-ΑΤ έβαλε πρόταση για συνέχεια όπως πριν και κέρδισε τη συνέ-λευση. Τη Δευτέρα, όμως, ο ενι-αίος σύλλογος και οι συνδικαλι-στές του ΠΑΜΕ άφησαν την τύχη των κινητοποιήσεων αποκλει-στικά στους απεργούς και στην Πρωτοβουλία Εργαζομένων. Με αυτούς τους όρους, η απεργία δεν ήταν δυνατό να συνεχίσει και η συνέλευση οδηγήθηκε σε από-φαση για 4ωρη στάση την Τρίτη 27 Νοέμβρη και νέα συνέλευση μέχρι την επόμενη Τρίτη για να αποφασίσουν το πώς θα συνεχί-σουν. Η Πρωτοβουλία φρόντισε, τουλάχιστον, στην απόφαση της συνέλευσης να μη σταματούν οι δράσεις ως τότε. Θα ξαναγίνουν συναντήσεις με σωματεία επο-πτευόμενων φορέων του υπουρ-γείου αλλά και άλλων υπουργεί-ων, ενώ την Τετάρτη 28 Νοέμβρη η Πρωτοβουλία Εργαζομένων στο ΥΠΑΑΤ, καλεί στις 3 το μεση-μέρι, σε συζήτηση απολογισμού των κινητοποιήσεων ως τώρα και κυρίως, προγραμματισμού της συνέχειας, της κλιμάκωσης, του συντονισμού μέχρι τη νίκη.

Αυτό το ερώτημα απασχολεί το σύνολο των εργαζομένων που κινητοποιούνται. Βλέπουν σα-φώς μια κυβέρνηση αδύναμη να

εφαρμόσει το μέτρο όσο διαρ-κούν οι κινητοποιήσεις. Βλέπουν όλο και περισσότερους συναδέλ-φους τους να συμμετέχουν με πείσμα στους αγώνες και να απο-νομιμοποιείται πλήρως η μνημο-νιακή πολιτική. Αλλά βλέπουν ότι λείπουν δύο παράγοντες που είναι καθοριστικοί.

ΑριστεράΟ πρώτος είναι η ξεκάθαρη στή-ριξη και αποφασιστικότητα από τις παρατάξεις της Αριστεράς, μιας και η πλειοψηφία της ΑΔΕ-ΔΥ (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ) μέχρι τώρα ξεπουλάει αυτό τον αγώνα για να σώσει τη συγκυβέρνηση Σαμα-ρά από τα χειρότερα. Η οργή των εργαζομένων θα φτάσει και στα… γιαούρτια σε τέτοιους γραφειο-κράτες. Η Αριστερά, αν θέλει να προλάβει την παντελή απαξίωση του συνόλου των σωματείων, που θα αποβεί σε βάρος της εργατικής τάξης, πρέπει να αλλάξει άρδην τη στάση της. Οι παρατάξεις του ΣΥΝ, του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην τελευταία ΕΕ της ΑΔΕΔΥ αντί για απεργία διαρκείας πρότειναν μια 24ωρη απεργία, κάτι που δεν μετέφερε την πίεση των κινητο-ποιήσεων στους γραφειοκράτες εργατοπατέρες και τους έδωσε το δικαίωμα να αποφασίσουν απλά μια τρίωρη στάση. Η στάση τους πρέπει να είναι διαφορετική στο επερχόμενο Γενικό Συμβού-λιο, τη Δευτέρα 3 Δεκέμβρη και η πρόταση για απεργία διαρκείας αδιαπραγμάτευτη. Άλλωστε οι ερ-γαζόμενοι στο δημόσιο έχουν να αντιμετωπίσουν δύο νέες εγκυ-κλίους. Η πρώτη αφορά τις λίστες προεγγραφών με τις οποίες θα απολύονται εργαζόμενοι όχι μόνο που έχουν καταδικαστεί αλλά και που εκκρεμούν και δεν έχουν τελεσιδικήσει υποθέσεις για πει-θαρχικά παραπτώματα, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το τεκμήριο της αθωότητας. Η δεύτερη αφο-ρά την κατάργηση όλων των συλ-λογικών συμβάσεων, του 13ου και 14ου μισθού, την επέκταση του δήθεν ενιαίου μισθολογίου στους ΟΤΑ και αλλού. Σε κάθε χώρο θα

χρειαστούν απεργιακές επιτροπές αγώνα, με πρώτο στόχο το συντο-νισμό, αλλά και την επαφή με την κοινωνία, καθώς και απεργιακά ταμεία.

Ταυτόχρονα, ο ΣΥΡΙΖΑ, αν θέλει να «οργανώσει την ανατροπή, για να τελειώνουμε με την κυβέρνη-ση της καταστροφής», όπως δή-λωσε ο Α. Τσίπρας στις διαδικα-σίες εκλογής αντιπροσώπων στο Περιστέρι, χρειάζεται να παρατά-ξει τον κόσμο του, αλληλέγγυο, στο πλευρό των εργαζομένων. Αυτό σημαίνει, άμεσα, σε κάθε γειτονιά, κάθε τοπική επιτροπή να σχηματίσει επιτροπές συ-μπαράστασης στους απεργούς των δήμων και όσων σωματείων κινητοποιούνται, μιας και την τελευταία βδομάδα σε πολλούς δύσκολους χώρους του ιδιωτι-κού τομέα (ΙΚΕΑ, Forthnet, Wind κ.α.) ξεσπούν, επίσης, αγώνες ενάντια στις απολύσεις και τις μειώσεις μισθών. Αυτά χρειάζε-ται να οργανώσει ο ΣΥΡΙΖΑ αντί για συναντήσεις με διάφορους γραφειοκράτες συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, με θέμα… τις καρέ-κλες. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που ξεπούλησαν πολλούς αγώνες είναι «κόκκινο πανί» για τους «κα-νονικούς» εργαζόμενους, απόλυ-τα δικαιολογημένα. Αν δεν αντι-καταστήσουμε αυτές τις εικόνες στα μάτια της εργατικής τάξης, με πρακτικές συνδικαλιστών που βγαίνουν μπροστά από τους ερ-γαζόμενους, αντί να καλύπτονται πίσω τους, τότε, αφενός θα έχου-με την τύχη του εξευτελισμού αυτών των συνδικαλιστών και κυρίως, μια κυβέρνηση που δεν θα στηρίζει και δεν θα στηρίζεται από τους εργαζόμενους. Δεν θα βελτιωθεί η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων που έχουν στενάξει από τη λεηλασία του κεφαλαίου.

Ένα ζωντανό, μαχητικό, κίνημα του κόσμου της δουλειάς και των συμπαραστατών της αριστεράς μπορεί να οδηγήσει τους αγώνες στη νίκη, να αλλάξει πραγματικά τους συσχετισμούς στα συνδικάτα, να γίνει ο καλύτερος προπομπός για μια κυβέρνηση της Αριστεράς.

Ο αγώνας ενάντια στη διαθεσιμότητα στο Δημόσιο

Δεν θα περάσουν οι απολύσεις

εργατικά • 5ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ28 Νοέμβρη 2012

30ό Συνέδριο ΟΤΟΕΆνοδο σε ψήφους και έδρες εί-χαν οι δυνάμεις της Αριστεράς στο 30ό Συνέδριο της Ομο-σπονδίας Τραπεζοϋπαλλήλων (ΟΤΟΕ). Οι παρατάξεις εκφρα-στές της μνημονιακής πολιτι-κής ΔΗΣΥΕ (ΠΑΣΟΚ) και ΔΑΚΕ καταδικάστηκαν για τη στάση τους, χάνοντας 53 ψήφους και 5 έδρες στις εκλογές για το ΔΣ της Ομοσπονδίας και 81 ψήφους και 7 έδρες στις εκλογές για εκπρο-σώπους στη ΓΣΕΕ.

Το συνέδριο γενικά δεν στάθη-κε στο ύψος των περιστάσεων. Όταν οι συγχωνεύσεις τραπε-ζών συνεπάγονται κτυπήματα στα δικαιώματα των εργαζομέ-νων, τότε περιμένεις δέσμευση για κινητοποιήσεις. Αντίθετα, αυτό που απασχόλησε το συ-νέδριο ήταν κυρίως το θέμα της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Κάτι που αποδείχθη-κε πολύ λίγο, αφού λίγες ώρες μετά την ολοκλήρωση του συ-νεδρίου έγινε γνωστό ότι στο Eurogroup, ως όρος για να δο-θεί η δόση του δανείου, τέθηκε η δέσμευση για ξεπούλημα του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου με λύση αντίστοιχη με εκείνη της Αγροτικής (διαχωρισμός σε καλή και κακή τράπεζα).

Η ψήφος στην Αριστερά μπορεί να είναι προσωρινή και, αν συνυ-πολογίσουμε τη μείωση της συμ-μετοχής, οι τραπεζοϋπάλληλοι δείχνουν να περιμένουν αγωνιστι-κές πρωτοβουλίες και όχι στάση σαν αυτή που κράτησαν οι συν-

δικαλιστές του ΣΥΝ και του ΚΚΕ στην περίπτωση της Αγροτικής.

FintexportΚατάληψη πραγματοποιούν εδώ και δέκα μέρες οι εργαζόμενοι στην εταιρεία κατασκευής μοκε-τών «Fintexport», διεκδικώντας τα δεδουλευμένα ενός έτους που τους οφείλονται. Την Πέμπτη, 29 Νοέμβρη, θα πραγματοποιήσουν συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο υπουργείο Εργασίας, απαιτώντας έκτακτη οικονομική ενίσχυση 1.500 ευρώ. Την επόμενη μέρα έχουν προγραμματίσει να κάνουν γνωστό τον αγώνα τους στους κατοίκους της περιοχής του Αγί-ου Στεφάνου, όπου βρίσκεται το εργοστάσιο, με πορεία και εξόρ-μηση στη λαϊκή αγορά.

Εκλογές ΣΕΤΤΕΑΜε επιτυχία πραγματοποιήθη-καν οι εκλογές του Σωματείου Εργαζομένων Ταχυδρομικών, Ταχυμεταφορικών Επιχειρήσε-ων Αττικής (ΣΕΤΤΕΑ), για ανά-δειξη νέου ΔΣ και εκπροσώπους στο ΕΚΑ και την Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων (ΟΙΥΕ). Η μεγαλύτερη επιτυχία συνίσταται στην αύξηση της συμμετοχής, καθώς φέτος ψήφισαν οι διπλά-σιοι σχεδόν εργαζόμενοι από την προηγούμενη φορά (252 από 140 το 2010). Η μαζικοποίηση του κλαδικού σωματείου δεί-χνει ότι η κατεύθυνση της στή-ριξης των κινητοποιήσεων, που υπήρξαν τα τελευταία 2 χρόνια στο χώρο της ταχυμεταφοράς,

ταχυδρόμησης, ακολουθήθηκε με συνέπεια. Κάτι που δίνει το δικαίωμα στους εργαζόμενους του κλάδου να έχουν δυνατό-τερη φωνή και στο ΕΚΑ (3 από 2 εκπρόσωποι) και στην ΟΙΥΕ (2 από 1 αντιπρόσωπο). Για πρώ-τη φορά μετά τις προηγούμε-νες δύο εκλογές στο σωματείο υπήρξε κοινό ψηφοδέλτιο, κάτι που μπορεί να αποδειχθεί χρήσι-μο, αν η νέα διοίκηση συνεχίσει τους κλαδικούς αγώνες και οδη-γήσει τον κλάδο στην κοινή με τους υπόλοιπους εργαζόμενους μάχη για την ανατροπή των μνη-μονίων και της κυβέρνησης.

WindΜε αποχή από την εργασία τους και στάσεις εργασίας απαντούν οι εργαζόμενη στην εταιρεία κι-νητής τηλεφωνίας «Wind» για τις απολύσεις που πραγματοποίησε στο Τμήμα Εξυπηρέτησης Πε-λατών κυρίως, αλλά και σε άλλα τμήματα σε Αθήνα και Θεσσαλο-νίκη. Οι εργαζόμενοι στο τμήμα εξυπηρέτησης πελατών με την ανακοίνωση των απολύσεων προχώρησαν άμεσα σε αποχή. Την επόμενη μέρα, 23/11, πραγ-ματοποίησαν στάση εργασίας και γενική συνέλευση που απο-φάσισε πανελλαδική στάση ερ-γασίας και τη Δευτέρα 26/11. Οι εργαζόμενοι πραγματοποίησαν συγκέντρωση στο κτίριο της εταιρείας στη Λεωφόρο Αθηνών και παράσταση διαμαρτυρίας στις κεντρικές εγκαταστάσεις της «Wind» στο Μαρούσι.

νέα από τους εργατικούς χώρους

Οι 850 εργολαβικοί του Αρι-στοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) συνεχί-ζουν τον αγώνα τους για να δι-ατηρήσουν τις θέσεις εργασίας τους και τους μισθούς τους, αλλά και για κατάργηση των εργολαβιών. Παρ’ όλα αυτά η διάρκεια του αγώνα και η απο-φασιστικότητά του φαίνεται ότι δεν είναι αρκετά για να νι-κήσουν. Ας μην ξεχνάμε ότι τέ-τοια χαρακτηριστικά είχε και ο αγώνας των Χαλυβουργών που τελικά ηττήθηκε.

Αυτή τη στιγμή επείγει περισσό-τερο από ποτέ ο συντονισμός του αγώνα τους με τους αγώνες των εργαζομένων στην τοπική αυτοδιοίκηση και των διοικη-τικών υπαλλήλων στα πανεπι-στήμια, που αγωνίζονται ενά-ντια στη διαθεσιμότητα και τις απολύσεις. Χρειάζεται ο αγώνας τους να γίνει τμήμα ενός όσο το δυνατό ευρύτερου μετώπου αντίστασης και ανατροπής. Η ήττα τους, αν έρθει μαζί με την απόλυση των διοικητικών υπαλλήλων αορίστου χρόνου, θα μειώσει τους αγώνες για ένα δημόσιο πανεπιστήμιο.

Μετά τους εργολαβικούς και τους αορίστου χρόνου σειρά

έχουν το εκπαιδευτικό προ-σωπικό και οι φοιτητές. Η κυ-βέρνηση δεν θα σταματήσει πουθενά. Η πρυτανεία, αντί να αντιληφθεί ότι το δημόσιο πανεπιστήμιο μπορούσε να το υπερασπίσει μόνο τασσόμε-νη με κάθε τρόπο στο πλευρό των εργολαβικών εργαζομέ-νων, υπέκυψε στη λογική του «ρεαλισμού» και πιέζει, ώστε οι μισθοί των εργαζομένων να πέσουν λόγω της ελλιπούς χρη-ματοδότησης.

Επίσης εμφανίζεται ως προστά-της της ομαλής εκπαιδευτικής διαδικασίας, που γι’ αυτή ση-μαίνει καταπάτηση του ασύ-λου, υπακοή στα κελεύσμα-τα του υπουργείου, χωρίς να

υπολογίζει τα ψηφίσματα των συλλόγων φοιτητών και διδα-σκόντων, και καταδίκη σε εξα-θλίωση των εργαζομένων του πανεπιστημίου.

Η Αριστερά πρέπει να καταδι-κάσει τη στάση της πρυτανείας άμεσα, να οργανώσει επιτρο-πές συμπαράστασης σε κάθε γειτονιά της Θεσσαλονίκης και σε κάθε χώρο να σταθεί στο πλευρό των εργαζομένων. Ειδικά τώρα που οι δυσκολίες στον αγώνα τους πληθαίνουν, καθώς οι απολύσεις έχουν φτά-σει τις 360 και η κυβέρνηση να απειλεί τους εργαζόμενους ότι η αστυνομία θα εισβάλλει στο χώρο του πανεπιστημίου και θα συλλάβει τους απεργούς.

Νίκη στους εργολαβικούς του ΑΠΘ

Επιμέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

Του Θοδωρή Πατσατζή

Ο ι πριν το 2010 νεοφιλελεύ-θερες, αλλά και οι μετά το 2010 μνημονιακές κυβερ-

νήσεις έχουν θέσει ως στόχο εδώ και 20 σχεδόν χρόνια τη μείωση θέσεων εργασίας στον δήθεν τεράστιο δη-μόσιο τομέα. Για χρόνια διόγκωναν προπαγανδιστικά αυτό το μύθο και φόρτωναν όλα τα «κακά» στο Δημό-σιο, για να δικαιολογήσουν την υπο-λειτουργία σχολείων, νοσοκομείων, αλλά και πολλών δημόσιων υπη-ρεσιών που παρουσίαζαν τραγικές ελλείψεις προσωπικού. Άλλοτε πάλι για να υποστηρίξουν γιατί χρειάζε-ται να ιδιωτικοποιηθούν οι δημόσιοι οργανισμοί.

Τα τελευταία δυόμισι χρόνια προσπαθούν να μας πείσουν, πά-ντα με τη βοήθεια των μεγάλων ΜΜΕ, ότι ο «τεράστιος» δημόσιος τομέας φταίει και για την κρίση.

Ο στόχος τους είναι διπλός. Και να αποποιηθούν τις ευθύνες τους για τη δημιουργία της κρίσης και να οδηγήσουν την κοινωνία σε τέτοιο αυτοματισμό, ώστε να μπορέσουν να απολύσουν ελεύθερα όσους ερ-γαζόμενους θέλουν από το δημόσιο. Δυστυχώς γι’ αυτούς, οι τρόποι που επέλεξαν να χρησιμοποιήσουν για την επίτευξη των στόχων τους γυρί-ζουν μπούμερανγκ στο κεφάλι τους.

ΣτοιχείαΤον περασμένο Αύγουστο ο υπουρ-γός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, Α. Μανιτάκης, έδωσε στη δημοσι-ότητα τα στοιχεία της απογραφής των δημοσιών υπαλλήλων. Σύμ-φωνα με αυτά, ο συνολικός αριθ-μός του προσωπικού του Δημοσί-ου, των ΝΠΔΔ και των ΟΤΑ α΄και β΄βαθμού, που υπηρετούσε ως τις 19.7.2012 φτάνει τους 665.740 υπαλλήλους. Από αυτούς μόνιμοι είναι οι 574.556, οι ιδιωτικού δικαί-ου αορίστου χρόνου είναι 54.906, οι υπάλληλοι ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου ανέρχονται σε 31.148, οι συμβασιούχοι έργου σε 4.419 και οι ωρομίσθιοι και ημερο-μίσθιοι σε 711.

Ο ίδιος υπουργός, πριν λίγες μέ-ρες στη βουλή, παραδέχθηκε ότι με τις 40.000 συνταξιοδοτήσεις, που αναμένονται ως το τέλος του

2012, οι δημόσιοι υπάλληλοι μόλις που θα ξεπερνούν τους 600.000. Αν συνυπολογίσουμε στρατιωτι-κούς, παπάδες και αστυνομικούς, τότε οι υπάλληλοι που μένουν για να εξυπηρετούν τις καθημερινές μας ανάγκες είναι ελάχιστοι.

Για να υπερτονίσει μάλιστα την επιτυχία των μνημονιακών πολι-τικών, δήλωσε ότι από το 2009 μέχρι σήμερα οι θέσεις εργασίας στο δημόσιο έχουν μειωθεί κατά 400.000. Η αλήθεια είναι ότι τα τε-λευταία τρία χρόνια ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων έχει μειωθεί κυρίως μέσω των συνταξιοδοτή-σεων, αφού χιλιάδες εργαζόμενοι, βλέποντας τις μεγάλες περικοπές στους μισθούς τους και τις αλλα-γές στο ασφαλιστικό που προβλέ-πουν τα μνημόνια, προτίμησαν να πάρουν τη σύνταξή τους.

Παρ’ όλα αυτά τα επίσημα στοι-χεία τον διαψεύδουν. Ποτέ το Δημόσιο δεν είχε τόσο πολλούς εργαζόμενους. Ο αριθμός τους το 2008, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, ήταν 698.000 και το ποσο-στό των δημοσίων υπαλλήλων στο συνολικό εργατικό δυναμικό της χώρας δεν ξεπερνούσε το 14,1%. Ποσοστό πολύ μικρότερο από πολ-λές χώρες της ΕΕ.

Ανάγκες Για όσους πάλι αυξάνουν το νού-μερο, προσθέτοντας τους εργαζό-μενους των ΔΕΚΟ, να θυμίσουμε ότι οι μισθοί αυτής της κατηγορίας εργαζομένων, που γενικώς δου-λεύουν για το δημόσιο, δεν πληρώ-νονται από το δημόσιο. Σε πολλές από αυτές μάλιστα το κράτος δεν συμμετέχει καθόλου στην οικονο-μική λειτουργία τους, λόγω μετο-χοποιήσεων και ιδιωτικοποιήσεων.

Θέλουμε Δημόσιο που να εξυ-πηρετεί τις ανάγκες μας και αυτό δεν το είχαμε ούτε πριν την κρίση. Σε αυτό δεν έφταιγε ο τεράστιος δημόσιος τομέας, αλλά το γεγονός ότι και τότε όπως και τώρα είναι σχεδιασμένος να λειτουργεί με κέ-ντρο την αύξηση των κερδών των καπιταλιστών. Σε αυτό χρειάζεται να αντισταθούμε, ξεκινώντας από το να προσφέρουμε την αλληλεγ-γύη μας στους εργαζόμενους του Δημοσίου, που αντιστέκονται στις διαθεσιμότητες-απολύσεις.

Είναι μεγάλοτο Δημόσιο;

Τα στατιστικά στοιχεία είναι του ΟΟΣΑ και περιέχονται στην έκθεση Government at a Glance που δημοσιεύθηκε το 2009 (με στοιχεία του 2008).

6 • κίνημα ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ28 Νοέμβρη 2012

Της Κατερίνας Παρδάλη

Η βία κατά των γυναικών είναι ένα παγκόσμιο και πολύ παλιό φαινόμενο

που μπορεί να πάρει πολλές δι-αφορετικές μορφές. Μπορεί να ασκείται στο πλαίσιο της οικογέ-νειας και να είναι λεκτική, ψυχο-λογική, σωματική, σεξουαλική και οικονομική.

Μπορεί να ασκείται στο πλαίσιο της κοινωνίας (βιασμός, σεξουα-λική παρενόχληση στην εργασία και αλλού, εμπόριο γυναικών, εξαναγκαστική πορνεία), καθώς και στο πλαίσιο της άσκησης της κρατικής εξουσίας. Οι γυναίκες είναι τα πρώτα θύματα του πο-λέμου, της μετανάστευσης, του σύγχρονου δουλεμπόριου, με σκοπό είτε την καταναγκαστική εργασία, είτε την καταναγκαστική πορνεία (Traffiking).

Βία είναι επίσης το να απαιτείς από τις γυναίκες ένα συγκεκρι-

μένο να ντύνονται ή να φέρονται. Είναι απαράδεκτος ο κατανα-γκασμός από μεριάς κρατών και θρησκειών που απαιτούν από τις γυναίκες να φορούν μαντήλα ή μπούργκα. Άλλο τόσο απαράδε-κτη όμως είναι και η απαίτηση κρατών –όπως είχε συμβεί στη Γαλλία– να μη φορούν μαντίλα στα σχολεία οι μουσουλμάνες κοπέλες, με ποινή την αποβολή τους από την εκπαίδευση.

Όταν ζητάμε να ορίζουμε το σώμα μας, το ζητάμε για όλες τις γυναίκες, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου.

Όταν η βία συμβαίνει σε ένα δωμάτιο βασανιστηρίων ή στην άλλη άκρη του κόσμου, καταγ-γέλλεται με απέχθεια, όταν όμως παράγεται καθημερινά στους κόλπους της οικογένειας δεν έχει την ίδια αντιμετώπιση, παρά το γεγονός ότι οι μισές βιαιοπραγίες και το 1/3 από τις απόπειρες φό-

νου κατά γυναικών έχουν δράστη το σύζυγο. Παρόμοια αντιμετώ-πιση έχουν και οι άλλες μορφές βίας κατά των γυναικών, όπως π.χ. η σεξουαλική παρενόχληση στη δουλειά ή στο δρόμο.

Πού οφείλεται Η βία που υφίστανται οι γυναίκες δεν οφείλεται στη φύση» τους, ούτε στο ότι «πάνε γυρεύοντας», όπως πολλές φορές ακούμε. Ούτε επίσης στο ότι οι άνδρες είναι γεν-νημένοι «βίαιοι» γενικά. Είναι ένα φαινόμενο που παράγει η κοινωνία στην οποία ζούμε (δηλ. ο καπιταλι-σμός) και επιδεινώνεται δραματι-κά με την οικονομική κρίση και τη σήψη αυτού του συστήματος που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια.

Η βία, αντί να μειωθεί με τη λεγόμενη «πρόοδο» των κοινωνι-ών, έφτασε τον 21ο αιώνα να έχει τεράστια έξαρση. Και μετά την οικονομική κρίση πάμε για ρεκόρ βαρβαρότητας.

Θύμα της βίας μπορεί να είναι οποιαδήποτε γυναίκα. Όμως, η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων αποτελείται από άνερ-γες, επισφαλώς εργαζόμενες και γενικά φτωχές γυναίκες. Είναι αυτές που δύσκολα θα τη δημοσιοποιήσουν και ακόμα πιο δύσκολα θα μπορέσουν να αντιδράσουν και να παλέψουν για την εξάλειψή της, αφού δεν έχουν τη δυνατότητα της οικο-νομικής ανεξαρτησίας και της κοινωνικής στήριξης.

Οι βιαιότητες είναι αλληλένδε-τες με τη θέση των γυναικών σ’ αυτή την κοινωνία και με τις δια-κρίσεις σε βάρος τους σε όλα τα επίπεδα. Και έχουν να κάνουν με τη διπλή καταπίεση των γυναικών στη δουλειά και την οικογένεια.

Σήμερα, με τα απανωτά μνημό-νια, την επιδείνωση της φτώχειας, την έκρηξη της ανεργίας, τις περι-κοπές των κοινωνικών δαπανών

και τη διάλυση του κράτους πρό-νοιας, η κατάσταση μέσα στην οι-κογένεια γίνεται όλο και πιο αφό-ρητη και πιο «βίαιη» για όλους και κυρίως για τις γυναίκες. Το ίδιο βίαιη και βάρβαρη έχει γίνει η αγορά εργασίας και οι συνθήκες δουλειάς για όλους τους εργαζό-μενους και πολύ περισσότερο για τις γυναίκες και τους νέους.

Ο αγώνας μας λοιπόν ενάντια στη βία είναι αγώνας για την οικο-νομική και κοινωνική μας ανεξαρ-τησία –απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορούμε να αντιδράσου-με στη βία. Είναι κομμάτι του αγώνα μας για να αλλάξουμε αυτό το σύστημα που αναπαράγει και επιδεινώνει όλες τις διακρίσεις σε βάρος μας. Είναι αγώνας ενάντια στην τρικομματική κυβέρνηση των μνημονίων, η οποία, με τα δολοφονικά μέτρα που συνεχίζει να παίρνει, θα κάνει τη ζωή για όλες μας κόλαση.

Γ ια  τις  επιπτώσεις  της  οικονομι-κής  κρίσης  και  των  μνημονίων απέναντι  στις  γυναίκες  μίλησε 

και η βουλευτής Α' Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ,  Ιωάννα  Γαϊτάνη,  καλε-σμένη στις 13 Νοεμβρίου σε διημερίδα υπό την αιγίδα της ΠΟΕΣΥ, με γυναίκες δημοσιογράφους,  συνδικαλίστριες από  όλο  τον  κόσμο  και  θέμα  συζήτη-σης  «τις  επιπτώσεις  της  κρίσης  στις γυναίκες», σε συνδικαλιστικό και οικο-νομικό  επίπεδο,  αλλά  και  την  αύξηση των  κρουσμάτων  της  βίας  κατά  των γυναικών.

Παραθέτουμε κάποια κομμάτια από την ομιλία της:

«…Εδώ και τρία χρόνια βιώνουμε μια πρωτοφανή οικονομική κρί-ση. Αλήθεια, τι σημαίνει αυτό για το μισό και πλέον ποσοστό του πληθυσμού; Μία στις τέσσερις γυναίκες είναι επίσημα άνεργη. Το ποσοστό για τις νέες γυναίκες έφτασε στο 60%, ενώ στους μα-κροχρόνια άνεργους οι γυναίκες

αποτελούν το 65%. […] Το ποσοστό αυτό θα ανέβει μετά τις εξαγγελίες της κυβέρνησης και της τρόικα για απόλυση 150.000 υπαλλήλων του δημόσιου τομέα, όπου η αναλογία γυναικών σε σχέση με τους άν-δρες είναι μεγαλύτερη… Συνολικά λοιπόν αυτή τη στιγμή απασχολεί-ται μόλις το 40% των γυναικών. Αντίστοιχη είναι η κατάσταση και στις συντάξεις. Στο σύνολο των απολαβών των συντάξεων, οι γυ-ναίκες παίρνουν μόλις το 40% των συνταξιούχων ανδρών. Οι οικογε-νειακές υποχρεώσεις, λόγω του ανεπαρκούς κοινωνικού κράτους, δεν επέτρεψαν σε πολλές γυναί-κες να έχουν διαρκή απασχόληση και, όταν είχαν, δεν ασφαλίζονταν πάντα.

[…]

Διάλυση κοινωνικού κράτουςΗ μείωση δαπανών για το κοινωνι-κό κράτος σημαίνει ένα σωρό υπη-ρεσίες που πρέπει να πληρώσουμε από τα πενιχρά εισοδήματά μας. Μόλις φέτος ανακοινώθηκε ότι 50.000 παιδιά δεν έχουν πρόσβα-ση σε παιδικούς σταθμούς, επει-δή δεν υπάρχουν χρήματα. Δομές υποστήριξης για ηλικιωμένους και ΑΜΕΑ κλείνουν και το βάρος για τη

φροντίδα τους πέφτει στις μάνες, τις αδερφές και τις κόρες με χρη-ματικό και ψυχικό κόστος, αλλά και με μείωση του ελεύθερου χρό-νου. Το χειρότερο από όλα θα είναι το κλείσιμο όλων των ιδρυμάτων για ψυχικά ασθενείς.

Η βαρβαρότητα όμως δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο, όταν οι χιλιάδες ανασφάλιστες γυναίκες φτάνουν στην πόρτα του νοσοκο-μείου και δεν μπορούν να μπουν, μη έχοντας να καταβάλουν το αντί-τιμο της θεραπείας ή της γέννας τους.

[…]

Και αλίμονο αν είμαστε μετα-νάστριες. Γιατί τότε ο φόβος να συλληφθούμε και να κακοποιη-θούμε από την αστυνομία ή να μα-χαιρωθούμε από τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής είναι φωλιασμένος μέσα μας. Άλλωστε γι’ αυτούς –τους λαγούς του συστήματος και της άρχουσας τάξης– ο στόχος εί-ναι ένας και δηλωμένος: Επιστρο-φή στο σπίτι, επιστροφή στον πα-ραδοσιακό μας ρόλο.

[…]

Πεποίθησή μου είναι ότι γυναί-κες που βγαίνουν σήμερα στο δρό-μο των αγώνων και κατά συνέπεια ριζοσπαστικοποιούνται γρήγορα,

είναι η ελπίδα για να ανατρέψουμε τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφαρμόζονται πια παντού. Για δύο λόγους:

α) Γιατί συμβάλλουν αριθμητικά στη μαζικοποίηση και την αποτε-λεσματικότητα του κινήματος. Τα αιτήματα του γυναικείου κινήμα-τος τη δεκαετία του ’70 (κοινωνικό κράτος, ισότητα στις αποδοχές, δι-ακρίσεις υπέρ των γυναικών κλπ.) εξασφαλίστηκαν, όταν τέθηκαν ως αιτήματα των συνδικαλισμένων εργατών, αντρών και γυναικών, γιατί η δύναμη των εργατικών συν-δικάτων και των αριστερών κομμά-των μπορούσε να το επιβάλει στην άρχουσα τάξη.

β) Γιατί σπάνε στην πράξη τις αντιδραστικές ιδέες που χωρίζουν τους ανθρώπους σε ρόλους μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες και όχι μόνο από συζητήσεις και ακτι-βισμούς ευαισθητοποίησης του «αντίπαλου φύλου». Στην εποχή της κρίσης που βιώνουμε, όλο και περισσότερες γυναίκες δεν έχουν εργασία και επιστρέφουν στο σπί-τι, με αποτέλεσμα τη συντηρητι-κοποίησή τους και τη μετατροπή τους από συμμάχους των αντρών συναδέλφων τους, σε φορείς της κυρίαρχης ιδεολογίας και εργαλείο ενάντια στους αγώνες. Η γυναίκα

που γυρνάει στο σπίτι, επικοινωνεί με τον έξω κόσμο μέσω των ΜΜΕ, τα οποία προβάλλουν κυρίως το αρνητικό στερεότυπο της γυναί-κας που νοιάζεται για τους άλλους και υποτάσσει τα «θέλω της» στις επιθυμίες των γύρω της…

Κυβέρνηση της ΑριστεράςΜια κυβέρνηση της Αριστε-ράς, που θα προέλθει μέσα από την κοινή πάλη εκατομμυρίων αντρών και γυναικών, θα είναι μια μεγάλη ελπίδα για όλους μας. Θα δώσει αυτοπεποίθηση σε όσες και όσους παλεύουμε για την ανατροπή των νεοφιλε-λεύθερων πολιτικών και της κοι-νωνικής βαρβαρότητας.

Μια κυβέρνηση της Αριστεράς, με πρόγραμμά της τα αιτήματα του κόσμου μας και ειδικότερα των γυναικών των λαϊκών τάξεων, που με την ενεργοποίηση όλων μας θα επιχειρήσει να ξαναστήσει στα πόδια του το κοινωνικό κράτος και να μας εξασφαλίσει αξιοπρεπή ζωή, μπορεί να μας δώσει το χρό-νο και την ορμή που χρειαζόμαστε για να οργανώσουμε το πέρασμα σε μια άλλη κοινωνία με κέντρο τις ανθρώπινες ανάγκες και όχι το κέρδος».

Γυναίκες στην εποχή του μνημονίου

25 Νοέμβρη: Όχι στη βία

κατά των γυναικών

Επιπτώσεις της κρίσης στις γυναίκες

αριστερά • 7ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ28 Νοέμβρη 2012

ΔΗΜΑΡ: H κρίση της μνημονιακής «αριστεράς»

Tου Σπύρου Αντωνίου

Χ ωρίς τέλος φαίνεται πως είναι ο ξεπεσμός και η με-τατόπιση της ΔΗΜΑΡ σε

όλο και πιο δεξιές θέσεις. Η «κυ-βερνώσα αριστερά» είναι φανερό πια και για τους πιο δύσπιστους ότι είναι μόνο «κυβερνώσα» και καμιά σχέση δεν έχει με την Αρι-στερά. Ο Φ. Κουβέλης και η ηγετι-κή ομάδα του κόμματος παίζουν τα ρέστα τους ως δύναμη σταθε-ροποίησης του αστικού πολιτικού συστήματος, προσπαθώντας με επικοινωνιακά κόλπα να κρύψουν την ολόπλευρη στήριξή τους στις μνημονιακές πολιτικές.

ΜανιτάκηςΗ στάση του προερχόμενου από τη ΔΗΜΑΡ υπουργού Διοικητι-κής Μεταρρύθμισης, Α. Μανιτά-κη, στο θέμα των απολύσεων στο δημόσιο είναι χαρακτηριστική. Αφού εδώ και μέρες πάλευε να μας πείσει ότι πρόκειται για «με-τακινήσεις» και όχι απολύσεις, έφτασε στο σημείο να απειλεί ότι θα κόψει τη μισθοδοσία όλων των υπό διαθεσιμότητα, μπροστά στο φούντωμα των καταλήψεων σε δήμους και υπουργεία.

Δεν δίστασε μάλιστα να δηλώ-σει στη βουλή ότι «στο προγενέ-στερο καθεστώς, πριν από την ύφεση και το μνημόνιο, ζούσαμε σε ένα καθεστώς υπέρμετρης φι-λελευθεροποίησης και δικαιωμα-τοκρατίας». Μας είπε δηλ., λίγο πιο ευγενικά από τον Σαμαρά και τον Βορίδη, ότι για την κρίση φταί-νε οι πολλές «ελευθερίες», οι κα-

τακτήσεις των συνδικάτων και οι δήθεν υπέρμετρες παροχές στους εργαζόμενους.

Κουβέντα δεν ακούστηκε επίσης –από τα ιδιαίτερα «ευαί-σθητα» σε θέματα «δημοκρατι-κής νομιμότητας» στελέχη της ΔΗΜΑΡ– για το γεγονός ότι το κοινοβούλιο, στο οποίο ορκίζο-νται όλη μέρα στα κανάλια, έχει ουσιαστικά καταργηθεί και όλα τα σφαγιαστικά μέτρα υλοποι-ούνται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.

Ίδια σιωπή συνενοχής υπάρχει και για την αμφισβήτηση του νό-μου για την ιθαγένεια, την ανακα-τάληψη των πόλεων και τα ρατσι-στικά πογκρόμ του Δένδια. Όσο για το υποκριτικό «παρόν» στα μέτρα του Μνημονίου 3, καταργή-θηκε από το «ναι» στον προϋπολο-γισμό του 2013, ο οποίος απαιτεί την εφαρμογή της πλειονότητας των αντεργατικών μέτρων του πο-λυνομοσχεδίου, που ήταν «κόκκι-νη γραμμή» για τη ΔΗΜΑΡ και δεν τα ψήφισε.

ΤριγμοίΟι παραπάνω πολιτικές επιλογές προκαλούν εδώ και καιρό τριγ-μούς στο εσωτερικό του κόμμα-τος. Οι βουλευτές Βουδούρης και Μουτσινάς, που δεν ακολούθη-σαν τη γραμμή στις ψηφοφορίες για το πολυνομοσχέδιο και τον προϋπολογισμό, ουσιαστικά απο-τελούν ξένο σώμα, ενώ ακολού-θησε η παραίτηση του Α. Νεφε-λούδη (μέλους της εκτελεστικής επιτροπής και εκ των ισχυρών δι-αφωνούντων με την πλειοψηφία)

από τη θέση του υπεύθυνου για θέματα αυτοδιοίκησης.

Ανάλογα μηνύματα διαφωνίας για την κατρακύλα της ΔΗΜΑΡ φτάνουν και από τη βάση του κόμ-ματος, τα οποία η ηγεσία εκλαμ-βάνει ως εντολή συμμετοχής στη συγκυβέρνηση με πρωτοκλασάτα στελέχη!

Η πλήρης απαξίωση του πο-λιτικού προσωπικού της άρχου-σας τάξης γίνεται προσπάθεια να μετριαστεί με την παρουσία του «δημοφιλούς» (κατά τα γκάλοπ) Φ. Κουβέλη. Το ζήτημα βέβαια δεν είναι η αγωνιώδης προσπά-θεια των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ να σωθούν από την κατάρρευση, άλλα ότι η «αριστερά της ευθύνης» κάνει ό,τι μπορεί για να τα καταφέρουν.

Κεντροαριστερή ανασύνθεσηΣτο όνομα μιας κάποιας «ανασυ-γκρότησης» του σοσιαλδημοκρα-τικού χώρου, η ΔΗΜΑΡ προσπαθεί να πλασαριστεί ως «αναγκαίος» διαμεσολαβητής με την κοινωνική οργή, για λογαριασμό του συστή-ματος πάντα, θέλοντας να καλύψει το πολιτικό κενό στο χώρο του κέ-ντρου.

Το μόνο που υποτιμούν βέβαια ο Ν. Μπίστης και οι φίλοι του είναι ότι η σοσιαλδημοκρατία μπορού-σε να παίξει έναν τέτοιο ρόλο σε περιόδους ανάπτυξης του καπι-ταλισμού. Στις σημερινές συνθή-κες της μεγάλης κοινωνικής και πολιτικής πόλωσης, κάθε «ενδιά-μεσος» σχηματισμός, αντί να κα-λύψει κάποιο κενό, κινδυνεύει να βρεθεί κυριολεκτικά στο κενό.

Διεθνείς εκδηλώσεις στην Ισπανία

Τ ι να πρωτοθυμηθούμε από τα 94 χρόνια ιστορίας του ΚΚΕ, από το Τρίτο Έκτακτο

Συνέδριό του το 1924, αναρωτή-θηκε η Αλ. Παπαρήγα στο λόγο της στο ΣΕΦ.

Για αρχή θα μπορούσε να θυμη-θεί τους πρωτοπόρους κομουνι-στές του 1924, την ηγετική ομάδα υπό τον Παντελή Πουλιόπουλο, τον πρώτο γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ, που μετέτρεψε το ΣΕΚΕ σε ΚΚΕ, ρυμουλκώντας το νεαρό τότε εργατικό κόμμα από το βάλ-το της σοσιαλδημοκρατίας στην Τρίτη Διεθνή. Την ηγετική ομάδα που διαγράφηκε, απομονώθηκε, συκοφαντήθηκε και τελικά εξο-ντώθηκε, παρόλο που ο Π. Που-λιόπουλος είχε από τότε προει-δοποιήσει τους κομουνιστές για τα «λάθη» στην ανάλυση και τη στρατηγική της ηγεσίας του ’30, για τα λάθη που σήμερα επικαλεί-ται ο Μ. Μαΐλης για να ερμηνεύ-σει την ήττα του ΕΑΜ…

Η Αλ. Παπαρήγα ερμήνευσε την αντοχή του ΚΚΕ στα 94 χρόνια

επικαλούμενη τη σταθερή προ-σήλωσή του στο μαρξισμό-λενινι-σμό. Μόνο που ο ισχυρισμός δεν αντέχει στην όποια σοβαρή εξέ-ταση της ιστορίας του κόμματος: Η γραμμή και η ηγεσία του ’20 καταδικάστηκε από την επόμενη γραμμή και ηγεσία του ’30, το ίδιο έγινε το ’49, το ίδιο το ’56, το ίδιο το ’68, αφήνοντας ως μοναδική εξαίρεση την περίοδο της ηγεσί-ας Φλωράκη (παρόλο που αυτή περιλαμβάνει το θλιβερό 1989).

Χαρακτηριστικό του κλίματος, που σήμερα επικρατεί στον Πε-ρισσό, είναι ότι η Αλ. Παπαρήγα ξεχώρισε ως «κορυφαίες στιγμές στη σύγχρονη ιστορία του κόμ-ματος» το 1968 και τις αρχές της δεκαετίας του ’90, δηλαδή δυο «στιγμές» του κόμματος που συ-νοδεύτηκαν από βαθιές και μαζι-κές διασπάσεις!

Όμως η Αλ. Παπαρήγα χρη-σιμοποίησε την ιστορία του κόμματος για να ξεφύγει από τα σημερινά προβλήματα που αντι-μετωπίζει το ΚΚΕ: Χαρακτήρισε

«ιστορική» την άρνηση του ΚΚΕ το Μάη του 2012 να δώσει στήρι-ξη σε κυβέρνηση της Αριστεράς: «Για σκεφτείτε, να δίνει ψήφο εμπιστοσύνης ή να μετέχει σε μια κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ», είπε. Μόνο που εδώ η γ.γ. του ΚΚΕ παίζει. Στο ξεκίνημα της προ-εκλογικής περιόδου το ΚΚΕ ήταν σαφώς ισχυρότερο του ΣΥΡΙΖΑ. Η ηγεσία του ΚΚΕ οφείλει να αναζη-τήσει τα λάθη που έκανε, τα λάθη που, αν είχε αποφύγει, θα υπο-χρέωναν τον ΣΥΡΙΖΑ να συζητά αν θα έδινε ψήφο εμπιστοσύνης ή αν θα μετείχε σε μια κυβέρνηση με κορμό το ΚΚΕ. Η Αλ. Παπαρήγα κρύβεται πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ για να κρύψει τις δικές της ευθύνες για την ψοφοδεή αντιμετώπιση της περιόδου της κρίσης από τη μεριά του ΚΚΕ…

Και για να συνεχίσει να κρύβε-ται επανέλαβε την περίεργη θε-ωρία ότι, αν δεν δημιουργηθούν άμεσα επαναστατικές συνθήκες και αν οι εργάτες δεν καταλάβουν την εξουσία, καμιά συγκεκριμένη

λαϊκή νίκη δεν είναι εφικτή. «Ας μας πει έστω και ένας εργαζό-μενος, πότε στη σύγχρονη ιστο-ρία είδαμε να επιστρέφουν στο λαό κατακτήσεις που πάρθηκαν πίσω;» ρώτησε.

Ο κάθε εργαζόμενος θα μπο-ρούσε να απαντήσει εύκολα: Π.χ. στη Μεταπολίτευση, όπου δεκά-δες κατακτήσεις «επέστρεψαν» στο λαό, που θα μπορούσε στη συνέχεια να τις διευρύνει…

Για να πετύχει αυτή τη «διαφυ-γή», η Αλ. Παπαρήγα εξακολού-θησε να διαστρεβλώνει ασύστολα τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αδιαφορώ-ντας αν δανείζεται επιχειρήματα του Σαμαρά ή του Βενιζέλου: «Καμία πρόταση διαχείρισης, είτε υποστηρίζει το ευρώ είτε δεν φο-βάται τη δραχμή, δεν πρόκειται να ανακουφίσει τη ζωή μας».

Η επανάληψη της κατηγορίας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει το λόμπι της δραχμής (ή σεμνότερα: δεν φοβάται τη δραχμή) είναι μια απί-στευτη αντιστροφή για τα μέλη

του ΚΚΕ που είχαν συνηθίσει να κατηγορούν τα μέλη του ΣΥΝ ως «ευρωλιγούρηδες».

Η Αλ. Παπαρήγα συνέχισε περιγράφοντας τι θα κάνει το ΚΚΕ, αν κάποτε κατακτήσει την εξουσία. Όλα αυτά τα ωραία δεν αρκούν για να ξεχαστεί η δήλω-ση της Παπαρήγα το Δεκέμβρη του 2008 («στη δική μας επα-νάσταση δε θα σπάσει ούτε ένα τζάμι»). Κυρίως δεν αρκούν για να ξεχαστούν τα βροντώδη χει-ροκροτήματα των βουλευτών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, όταν στη βουλή, η γ.γ. του ΚΚΕ πήρε το τιμόνι των επιθέσεων κατά του ΣΥΡΙΖΑ, στέλνοντας μήνυ-μα στους εργάτες ότι (μέχρι την ημέρα της επανάστασης) η πο-λιτική ηγεσία των καπιταλιστών πρέπει να μείνει ακλόνητη. Αυτή η ουσιαστικά συντηρητι-κή πολιτική δεν είναι δυνατόν να κρυφτεί πίσω από περίτεχνες «θεωρητικές» κατασκευές. Κυ-ρίως, όμως, δεν είναι δυνατόν να συνεχίζεται…

Αλ. Παπαρήγα: Φλας αριστερά, τιμόνι δεξιά

Με μεγάλη επιτυχία πραγμα-τοποιηθήκαν οι εκδηλώσεις που διοργάνωσε η Αντικαπι-ταλιστική Αριστερά (Izquierda Anticapitalista) στην Ισπανία και συγκεκριμένα στη Βαρκε-λώνη, τη Σεβίλλη και τη Μα-δρίτη, το διάστημα 21-23/11. Ο γενικός τίτλος των εκδηλώσεων ήταν «Πώς προχωράμε μετά τη 14 Νοέμβρη – Δεν θα πληρώ-σουμε την κρίση και το χρέος τους». Στη Βαρκελώνη βέβαια υπήρχε και προεκλογικό άρω-μα, αφού λίγες μέρες αργότερα διεξήχθησαν οι τοπικές εκλο-γές.

Οι ομιλητές προέρχονταν από ένα ευρύ φάσμα αγωνιστών-τριών από διάφορα κινήματα, τοπικά σωματεία και διεθνείς αντιπροσωπείες. Από την Ελ-λάδα το «παρόν» έδωσε ως προσκεκλημένη η βουλευτής Α΄ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ Μα-ρία Μπόλαρη. Έντονη ήταν η παρουσία του πορτογαλικού Μπλόκο, ενώ στη Μαδρίτη ομι-λητής ήταν ο Ολιβιέ Μπεζανσε-νό από το NPA.

Παρά τις διαφορές από πόλη, σε πόλη, κοινή ήταν η εικόνα των προβλημάτων από τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, οι επιπτώ-σεις των πολιτικών λιτότητας στους μισθούς και στο σύστημα υγείας. Σε όλες τις εκδηλώσεις υπήρξε τεράστιο ενδιαφέρον για τις εξελίξεις στην Ελλάδα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι οι συμμετέχοντες συμφώνησαν ότι η κάθε Αριστε-ρά παλεύει για τους εργαζόμε-νους στη χώρα της και ταυτόχρο-να οι αγώνες της και οι νίκες της είναι βοήθεια για το κίνημα και την Αριστερά των άλλων χωρών.

«Για άλλη μια φορά ήταν μεγάλη η χαρά, αλλά και τεράστια η ευθύνη να συνειδητοποιείς τη σημασία που αποδίδουν οι σύντροφοι στο εξωτερικό, στη μάχη που δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και τις δυ-νατότητες που ανοίγουν να ανα-τραπεί η πανευρωπαϊκή επίθεση του κεφαλαίου και να πληρώσουν την κρίση αυτοί που πραγματικά φταίνε: οι τραπεζίτες και οι βιομή-χανοι», σημείωσε η Μαρία Μπό-λαρη, μιλώντας στην «ΕΑ» για τις εντυπώσεις της από την Ισπανία.

Του Αντώνη Νταβανέλλου

Μ προστά στην κρίσιμη Πα-νελλαδική Συνδιάσκεψη, που θα θέσει τα θεμέλια του

«ενιαίου φορέα», είναι φανερό ότι ο ΣΥ-ΡΙΖΑ «έχει τον αέρα στα πανιά του», ότι η οργή του κόσμου ενάντια στα μνημό-νια θα δώσει στο ενωτικό εγχείρημα της ριζοσπαστικής Αριστεράς σημαντικές πολιτικές ευκαιρίες.

ΔεσμεύσειςΟ ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον δεσμευτεί υπέρ της «μονομερούς πράξης», της κα-τάργησης των μνημονίων και όλων των συνοδευτικών νόμων λιτότητας, βάζοντας τέλος στην αμφισημία που χαρακτήριζε τις αναζητήσεις κεντρι-κών (οικονομολογούντων) στελεχών του. Πρόκειται για ένα κρίσιμο κρίκο που θέτει τον ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε ανα-τρεπτικά καθήκοντα και υποχρεώσεις.

Το πρώτο ερώτημα, που προκύπτει, είναι: Ποιος μπορεί να το κάνει; Η απάντηση, που δίνουν τα κείμενα και οι θέσεις, είναι: Μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Αυτή η σωστή απάντηση πρέπει να διαφυλαχτεί και να βαθύνει. Η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν ταυ-τίζεται ούτε με την «αντιμνημονιακή κυβέρνηση», ούτε, περισσότερο, με όποια εκδοχή κυβέρνησης «κοινωνι-κής (ή εθνικής) σωτηρίας».

Ταυτόχρονα, μια κυβέρνηση της Αριστεράς –ειδικά σε συνθήκες βα-θιάς κρίσης του συστήματος– δεν μπορεί να στηρίζεται στην αυταπάτη ότι θα υλοποιήσει έναν «κοινό τόπο» μιας τάχα ουδέτερης ανασυγκρότη-σης της χώρας, ότι θα κυβερνήσει

συμβιβάζοντας, ρεαλιστικά, τα συμ-φέροντα τόσο της κυρίαρχης τάξης και των δανειστών, όσο και τα συμφέ-ροντα των εργαζομένων, των φτωχών και της νεολαίας.

Μια κυβέρνηση της Αριστεράς μπο-ρεί να προκύψει μόνο από τη «λαϊκή εντολή» να έρθουν τα πάνω κάτω και θα μπορεί να σταθεί αξιοπρεπώς μόνο αν επιχειρήσει πραγματικά τις ανατρο-πές που θα ανοίγουν το δρόμο προς τη σοσιαλιστική απελευθέρωση, ανατρέ-ποντας ταυτόχρονα όλες τις παραδό-σεις και τις συνήθειες του σοσιαλδη-μοκρατικού «δρόμου».

Ακριβώς γι’ αυτό είναι κρίσιμη η συζήτηση για το πρόγραμμα. Η ανα-τροπή των μνημονίων δεν είναι εφι-κτή χωρίς τη ρήξη με το μηχανισμό «εξυπηρέτησης» του χρέους. Η άμεση παύση πληρωμής των τόκων στους δι-εθνείς και ντόπιους τοκογλύφους (οι μνημονιακοί προϋπολογισμοί εγγρά-φουν υποχρέωση περί τα 11 δισ. ευρώ ετησίως) είναι απόλυτη προϋπόθεση για στροφή υπέρ της κάλυψης των εργατικών και κοινωνικών αναγκών. Η εκπλήρωση αυτής της υποχρέωσης από μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα αλλάξει πλήρως τα δεδομένα για τη συνολικότερη αντιμετώπιση του χρέ-ους, ενισχύοντας, κατά τη γνώμη μας, τις πιο ριζοσπαστικές θέσεις.

Είναι φανερό ότι αυτή η τροχιά βά-ζει τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση της Αριστεράς στην υποχρέωση σκληρό-τερης γραμμής απέναντι στους θε-σμούς και τις αποφάσεις της υπαρ-κτής ΕΕ. Η πολιτική του «καμιά θυσία για το ευρώ» αποτελεί, αν υπηρετηθεί ειλικρινά, ελάχιστη βάση διεθνιστικής

αντιμετώπισης της κρίσης στην ευρω-ζώνη, την ελάχιστη βάση ενοποίησης των εργατικών κινημάτων και της Αρι-στεράς, που είναι πιο αναγκαία από ποτέ, στην Ευρώπη.

Ανατροπή της λιτότηταςΌλα αυτά έχουν νόημα στο έδαφος της ειλικρινούς δέσμευσης για την ανατροπή της λιτότητας. Στο έδαφος της εγγύησης των μισθών και των συντάξεων, της εγγύησης του δημό-σιου σχολείου και νοσοκομείου, της ανατροπής των ιδιωτικοποιήσεων, της εθνικοποίησης των τραπεζών, της βαριάς φορολόγησης των κερδών και του πλούτου. Μια τέτοια πολιτική μπορεί πράγματι να δώσει την κοινω-νική δυναμική που θα κάνει εφικτές βαθιές ανατροπές στην Ελλάδα και την Ευρώπη.

Ακριβώς επειδή η απάντηση στη βάρβαρη λιτότητα των μνημονιακών πολιτικών είναι υπόθεση ανατροπής και όχι «διαπραγμάτευσης», δεν είναι ούτε σκόπιμο, ούτε εφικτό να διαχω-ριστεί από την απάντηση στην καταπί-εση: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να υποχωρή-σει στα ζητήματα της νομιμοποίησης και των ίσων δικαιωμάτων για τους με-τανάστες, στα ζητήματα της σύγκρου-σης με το σεξισμό, στην αντιπαράθε-ση με τον εθνικισμό.

Ειδικά απέναντι στους οπαδούς της «αξιοποίησης της γεωπολιτικής θέσης της χώρας», οφείλει να συνε-χίσει να υπενθυμίζει ότι οι μνημονι-ακές κυβερνήσεις έχουν εντάξει την Ελλάδα στον «άξονα» με το Ισραήλ, δηλαδή στην πιο βαθιά σχέση με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς

σε μια κρίσιμη και επικίνδυνη περιο-χή και εποχή.

Ενιαίος ΦορέαςΤέλος, υπάρχει το ερώτημα: Ποιο «κόμμα» μπορεί να στηρίξει μια τέτοια πορεία; Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να κατοχυ-ρώσει τα δικαιώματα και τις υποχρε-ώσεις των μελών του, να κατοχυρώσει τη δημοκρατία και τον πλουραλισμό, παίρνοντας υπόψη το συγκεκριμένο στάδιο εξέλιξής του, που ενέχει το δι-καίωμα «διπλής ένταξης» των μελών των οργανώσεων που τον συναποτέ-λεσαν.

Πρέπει να κατοχυρώσει τις υποχρε-ώσεις των στελεχικών –και ηγετικών– οργάνων του, με στόχο τη συλλογι-κότητα, την υπευθυνότητα και την ουσιαστική πολιτική αποτελεσματικό-τητα.

Πρέπει να διαφυλάξει το χαρακτήρα «φορέα» της Ριζοσπαστικής Αριστε-ράς, απορρίπτοντας τις σειρήνες μετε-ξέλιξης σε πλατειά, σοσιαλδημοκρατι-κού τύπου «παράταξη».

Πρέπει να παραμείνει στο έδαφος του μαρξισμού, τόσο ως εργαλείο ανάλυσης της συγκυρίας και της κρί-σης του αντιπάλου, όσο και ως μεθό-δου προσδιορισμού των καθηκόντων που έρχονται.

Πολλά «πρέπει» και πολλά «οφείλο-νται» μαζεύονται στις πλάτες μας. Η προϋπηρεσία, οι προηγούμενες επιτυ-χίες και –κυρίως– η πλατειά συμμετο-χή των αγωνιστών και αγωνιστριών της βάσης της Αριστεράς και του κινήματος αντίστασης, δείχνουν ότι έχουμε σοβα-ρές πιθανότητες να τα καταφέρουμε. Νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα…

Κρίσιμη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ενωτικού εγχειρήματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς

8 • αριστερά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ28 Νοέμβρη 2012

Ποιον ΣΥΡΙΖΑ θέλουμε;

Π αραθέτουμε  εκτενή  απο-σπάσματα  από  τη  συμβο-λή  στη  συζήτηση  για  το 

Σχέδιο Διακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ που κατέθεσαν  οι  Κοσμάς Πάνος,  μέλος γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, Κόκκινο, Μάρ-ταλης  Σωτήρης,  αναπληρωματικό μέλος  γραμματείας  ΣΥΡΙΖΑ,  ΔΕΑ, Νταβανέλλος Αντώνης, μέλος γραμ-ματείας  ΣΥΡΙΖΑ,  ΔΕΑ, Παπακώστας Βασίλης,  αναπληρωματικό  μέλος γραμματείας  ΣΥΡΙΖΑ,  Κόκκινο,  Σα-πουνάς  Γιώργος,  μέλος  γραμματεί-ας ΣΥΡΙΖΑ, ΑΠΟ, Ψαρρέας Πέτρος, αναπληρωματικό μέλος γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, ΑΠΟ. Ολόκληρη βρίσκεται στο rproject.gr

(…)

Θεωρούμε ότι η προσοχή των μελών και των οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ, ανάμεσα στα ζητήματα που θέτει το σχέδιο, πρέπει να στραφεί και στα εξής σημεία:

1. Επιμένουμε στη διεκδίκηση της κυβέρνησης της αριστε-

ράς ή έχουμε «νέες ιδέες» μπρο-στά στα αδιέξοδα και στη σήψη της τρικομματικής;

Το Σχέδιο Διακήρυξης δηλώνει ως βασικό στόχο του ΣΥΡΙΖΑ τη διεκδίκηση μιας κυβέρνησης της αριστεράς «στηριγμένης σε ένα ευρύ μέτωπο κοινωνικών και πολι-τικών δυνάμεων».

(…)

Η θέση αυτή τίθεται σε αμφισβή-τηση από τοποθετήσεις, όπως:

Ι) Κυβέρνηση αντιμνημονιακών δυνάμεων. Πρόκειται για καλυμ-μένη πρόταση συγκυβέρνησης με τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμένου. Είναι μια πρόταση που επιχειρεί να λύσει τα προβλήματα συμμαχιών και το πιθανό αριθμητικό ζήτημα κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, αλλά δημιουργεί σοβαρότατα ζητήματα πολιτικού και στρατη-

γικού προσανατολισμού για τον ΣΥΡΙΖΑ. (…)

ΙΙ) Κυβέρνηση κοινωνικής (ή εθνικής) σωτηρίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ πέ-ρασε με επιτυχία, αυτή τη δοκιμα-σία στο μεσοδιάστημα των εκλο-γών του περασμένου Μάη – Ιούνη. Οφείλει να αντέξει στην σχετική πίεση και σήμερα, ακόμα και κάτω από την απειλή σοβαρού οικονο-μικού αδιεξόδου ή «ατυχήματος». Η συγκυβέρνηση με πλατύ φά-σμα αστικών δυνάμεων (συμπε-ριλαμβάνοντας και το κόμμα του Σαμαρά;) σε κάθε περίπτωση θα λειτουργεί ως παράγων επαναστα-θεροποίησης του συστήματος και σε ευθύ ανταγωνισμό τόσο με τις προοπτικές της αριστεράς όσο και με τα συμφέροντα των εργαζομέ-νων και της νεολαίας. Όποιο φτια-σίδωμα αυτής της «λύσης» (π.χ. κυβέρνηση «ειδικού σκοπού») δεν είναι δυνατόν να καλύψει πειστι-κά το πρόβλημα, ενώ κανείς δεν

δικαιούται να ξεχνά την αρνητική πείρα του 1989….

2.  Ανατροπή της λιτότητας

Ο ΣΥΡΙΖΑ και δια του σ. Αλέξη Τσίπρα στη βουλή έχει πλέ-ον με σαφήνεια δεσμευτεί για τη «μονομερή πράξη» της κατάργη-σης των μνημονίων και όλων των συνοδευτικών νόμων λιτότητας.

Οφείλει να συνδυάσει τη θέση αυτή με μια εξίσου μονομερή δέ-σμευση υπέρ των αιτημάτων των αγώνων του κόσμου μας. Η απο-κατάσταση των μισθών και των συντάξεων, η εγγύηση της βιωσι-μότητας του δημόσιου σχολείου και νοσοκομείου, η αντιστροφή της «ελαστικοποίησης» των εργα-σιακών σχέσεων, πρέπει να γίνουν σημαίες του ΣΥΡΙΖΑ και να υπηρε-τηθούν με όποιο αναγκαίο μέσον.

(…)

3.  Σχετικά με τους πόρους χρη-ματοδότησης των φιλεργα-

τικών – φιλολαϊκών μέτρων μιας κυβέρνησης της αριστεράς.

Πρόκειται για το σοβαρότερο επιχείρημα των αντιπάλων μας. Η απάντηση οικοδομείται από μια σαφέστερη δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ σε τρία ζητήματα:

α) Άμεση αναστολή πληρωμής τόκων - διαγραφή του χρέους.

Εμείς, όπως και πολλοί άλλοι και άλλες σύντροφοι και συντρόφισ-σες, υποστηρίζουμε την πολιτική της άμεσης μονομερούς αναστο-λής πληρωμής τόκων και διαγρα-φής του χρέους. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επι-λέξει μια πιο «σύνθετη», αλλά και αντιφατική προσέγγιση, ανοιχτή σε επικίνδυνες ερμηνείες: έλεγχος, διαγραφή μεγάλου μέρους, απο-πληρωμή με μορατόριουμ και ρή-τρα ανάπτυξης, στο πλαίσιο μιας γενικότερης ρύθμισης σε ευρωπα-ϊκό επίπεδο. (…) Επειδή λοιπόν η τρόικα δεν θα συνεχίσει να χρημα-τοδοτεί μια κυβέρνηση της Αριστε-

Συμβολή στη συζήτηση για το Σχέδιο Διακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ

Κρίσιμη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ενωτικού εγχειρήματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς

αριστερά • 9ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ28 Νοέμβρη 2012

ράς που θα ανατρέψει τη λιτότητα και τα μνημόνια, η επιλογή είναι αναπόφευκτη και πρέπει να γίνει με σαφήνεια, που θα ενεργοποιεί κοι-νωνικές δυνάμεις ενώ θα επιδιώκει να εξουδετερώνει άλλες…

β) Φορολόγηση του κεφαλαίου και του πλούτου.

Το Σχέδιο Διακήρυξης, σωστά, προτείνει μέτρα φορολόγησης του συσσωρευμένου πλούτου. Όμως συσκοτίζει το κρίσιμο ζήτη-μα της φορολόγησης των κερδών των επιχειρήσεων. Η προεκλογική θέση του ΣΥΡΙΖΑ για συντελεστή 45% πρέπει να επανέλθει ή να αντι-κατασταθεί από κάποια άλλη συ-γκεκριμένη επιλογή. (…)

γ) Εθνικοποίηση των τραπεζών και των ιδιωτικοποιημένων ΔΕΚΟ, υπό δημόσιο δημοκρατικό, εργα-τικό έλεγχο.

Πρόκειται για την τρίτη πλευρά διασφάλισης πόρων, αλλά και ερ-γαλείων στήριξης, μιας φιλεργατι-

κής – φιλολαϊκής πολιτικής. Επίσης πρόκειται για προεκλογική δέσμευ-ση του ΣΥΡΙΖΑ («Αθηναΐδα») που πρέπει να επαναδιατυπωθεί και να υποστηριχθεί με συνέπεια. (…)

4. Αντιμετώπιση των εκβια-σμών της ΕΕ.

Κατά την προεκλογική περίοδο διατυπώσαμε τη θέση «καμιά θυ-σία για το ευρώ». Η θέση αυτή ση-μαίνει: α) Ότι μια κυβέρνηση της αριστεράς θα αρνηθεί τις άγριες θυσίες λιτότητας που η υπαρκτή ΕΕ απαιτεί ως προϋποθέσεις για τη σωτηρία του ευρώ. β) Ότι μια κυβέρνηση της αριστεράς θα με-ταφέρει την άρνησή της να υπο-ταχθεί στη λιτότητα σε ευρωπαϊκό πεδίο, υπολογίζοντας στην υπο-στήριξη των εργατικών λαϊκών κι-νημάτων και της αριστεράς. γ) Ότι μια κυβέρνηση της αριστεράς δεν μπορεί να ταυτιστεί με τμήματα των ευρωηγεσιών (π.χ. Ολάντ, Ρα-χόϊ, Μόντι κλπ) που μπορεί να υπο-

στηρίζουν πιο ευέλικτες τακτικές για την αντιμετώπιση του χρέους, επιμένουν όμως στα προγράμματα λιτότητας ως προϋπόθεση για έξο-δο από την κρίση της ευρωζώνης.

Σήμερα το ξέσπασμα των αγώνων στον ευρωπαϊκό νότο και η διεισδυ-τικότητα της θέσης μας σε άλλες δυνάμεις της αριστεράς, επιβάλ-λουν ως ελάχιστο ενοποιητικό στοι-χείο του ΣΥΡΙΖΑ, την επιμονή στη θέση «καμιά θυσία για το ευρώ» και την ειλικρινή υποστήριξή της στην καθημερινή πολιτική δράση.

5.Επιβεβαίωση του γνήσια αντιρατσιστικού χαρακτήρα

της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.

Το Σχέδιο Διακήρυξης υποβαθ-μίζει τα αντιρατσιστικά χαρακτηρι-στικά που έχει κατα-γράψει η μεγά-λη πλειοψηφία των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, αυτά που καταλογίζουν οι αντίπαλοί μας και αυτά που γνώρι-ζε ο κόσμος όταν μας εκτίναξε στο 27%. Η αναφορά στο «Δουβλίνο ΙΙ»

δεν αρκεί, (…) ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επιμείνει σε τρεις βασικές θέσεις:

I)Το πρόβλημα δεν είναι οι μετα-νάστες αλλά ο ρατσισμός: Αν απο-δεχτούμε ότι οι μετανάστες είναι το πρόβλημα (υποσχόμενοι να το λύ-σουμε «με ευαισθησία και ανθρω-πιά»), έχουμε ήδη κάνει την πρώτη και καθοριστική υποχώρηση.

II)Αποφασιστική αντιπαράθεση με τις κρατικές και ευρωπαϊκές πο-λιτικές ελέγχου στα σύνορα: Ενά-ντια στα σώματα κεφαλοκυνηγών, τη FRONTEX, τη μετατροπή του Λιμενικού σε πολεμικό σώμα κατά των μεταναστών, τους φράχτες και τα ναρκοπέδια.

III)Νομιμοποίηση όλων των με-ταναστών που επιθυμούν να παρα-μείνουν στη χώρα.

6. Ποια διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ;

Αρχίσαμε την παρέμβασή μας με τη θέση που λέει ότι η διεκδί-κηση μιας κυβέρνησης της αριστε-

ράς ταυτίζεται με την επιμονή στην πολιτική ενότητας της αριστεράς, με τις συστηματικές πρωτοβουλίες του ΣΥΡΙΖΑ προς την κατεύθυνση του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων δυνάμεων της αριστεράς. Αυτήν τη «διεύρυνση» θα συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε ως προτεραιότητα.

(…) αυτός ο προσανατολισμός δεν βρίσκεται σε καμιά αντίφαση με τη διεκδίκηση εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ μεγάλων τμημάτων της κοινωνικής βάσης της σοσιαλδη-μοκρατίας. Αντίθετα, η επιμονή στους αγώνες, στη ριζοσπαστική πολιτική, στη διατύπωση εναλλα-κτικών πολιτικών λύσεων, προσέλ-κυσε χιλιάδες και χιλιάδες λαϊκούς ανθρώπους που παλαιότερα ενα-πόθεταν τις ελπίδες τους στον σο-σιαλδημοκρατικό δρόμο. Το 27% ήταν αποτέλεσμα μιας συνολικής διαδρομής και στάσης του ΣΥΡΙΖΑ και όχι κάποιων «μεταγραφών».

(…)

Συμβολή στη συζήτηση για το Σχέδιο Διακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ

Του Μιχάλη Βεργίτση

Μ ετά από μια δίμηνη δια-δρομή με χαρακτηριστική πυκνότητα συμμετοχής

σε 647 συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ που οργανώθηκαν πανελλαδικά, ολο-κληρώθηκαν οι διαδικασίες για την Α’ Πανελλαδική Συνδιάσκεψη με εκλεγμένους αντιπροσώπους.

Στις εκατοντάδες, αν μη τι άλλο ζωντανές και μαζικές, συνελεύσεις που έγιναν σε πόλεις και χωριά, εργα-σιακούς χώρους και σχολές, εκφρά-στηκε σε μεγάλο βαθμό η διάθεση ενός κόσμου να παλέψει οργανω-μένα, με ριζοσπαστική πολιτική, για έναν πολιτικό φορέα της Αριστεράς που μπορεί να αποτελέσει το εφαλ-τήριο για αλλαγές μεγάλης κλίμακας σε όφελος των εργαζομένων, της νε-ολαίας, των λαϊκών στρωμάτων.

Και όλη αυτή η διαδικασία ξεδιπλώ-θηκε με προσπάθεια να υπάρχει η μικρότερη δυνατή εσωστρέφεια: Τα εντυπωσιακά σε μαζικότητα μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ σε όλες τις τελευταίες δι-αδηλώσεις (48ωρη Γενική Απεργία, Πολυτεχνείο, αντιφασιστικό συλλα-λητήριο κ.ά.) καταδεικνύουν τη σχε-τική επιτυχία.

ΚατακτήσειςΑυτή η διαδρομή έχει κατακτήσεις και ζητούμενα. Παρά τις όποιες πραγματικές αδυναμίες, αλλά και λανθασμένους χειρισμούς, η διαδι-κασία των συνελεύσεων και η συχνή

λειτουργία πρωτοβάθμιων οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια κατάκτηση με-γάλης πολιτικής αξίας. Το ίδιο ισχύει και για τη διεύρυνση με νέο κόσμο που έδωσε ώθηση και σε παλιότε-ρους συντρόφους και συντρόφισσες να πάνε ένα βήμα μπροστά.

Τα ζητούμενα, που απορρέουν, είναι να κρατηθούν αυτές οι πολύτι-μες συλλογικές διαδικασίες με την απαιτούμενη συχνότητα και παράλ-ληλα να διασφαλίζεται μια συνολική ριζοσπαστική πολιτική ρήξης με τα κυρίαρχα συμφέροντα, την κυβέρνη-ση των καπιταλιστών και την τρόικα –μαζί με ένα σχέδιο δράσης και κίνη-σης του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ σε εργα-σιακούς χώρους, γειτονιές, σχολές και σχολεία. Το στοίχημα αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ένας πολιτικός φορέας της «ανάθεσης» ή της μαζικής συμμετο-χής και δράσης είναι μπροστά μας.

Με δεδομένο ότι η δηλωμένη πρό-θεση είναι το δεύτερο, είναι βέβαιο ότι η απόφαση για εγγραφή μελών με δικαίωμα ψήφου κατά την ημέ-ρα της ψηφοφορίας (μελών που δεν είχαν συμμετάσχει και παρακολου-θήσει καθόλου τις συλλογικές δια-δικασίες) ήταν ένα σοβαρό πολιτικό λάθος. Πολύ δικαιολογημένα, δε-κάδες οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ (από τη συνέλευση Βούλας-Βάρης-Βου-λιαγμένης ως τη Γραμματεία της Πά-τρας) ζήτησαν προϋποθέσεις ενερ-γού συμμετοχής.

Στις συζητήσεις, που έγιναν στις συνελεύσεις, τέθηκαν ζητήματα και

απόψεις απ’ όλο το φάσμα των πο-λιτικών τάσεων που συνυπάρχουν στον υπό διαμόρφωση ενιαίο φορέα, ωστόσο φαίνεται ότι διευρύνεται το τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ που ζητά φερεγ-γυότητα και επιμονή σε ριζοσπα-στική-ανατρεπτική κατεύθυνση και πρωτοβουλίες δράσης.

ΣυζήτησηΑναμφίβολα, το μικρό χρονικό διά-στημα που υπήρξε για συζήτηση, με βάση τα κείμενα του προσχεδίου διακήρυξης, δεν έδωσε τη δυνατό-τητα για μια συγκεκριμένη πολιτική συζήτηση σε βάθος. Ωστόσο, όλο το επόμενο διάστημα ευελπιστού-με ότι αυτή η συζήτηση θα είναι ανοιχτή και παραγωγική –και τμήμα αυτής της πολιτικής συζήτησης θα γίνει και στην ίδια την Π.Σ.

Σ’ αυτήν ακριβώς τη συζήτηση, από τη σκοπιά της Αριστερής ρι-ζοσπαστικής πτέρυγας, έρχεται να συμβάλει και το κείμενο των 6 με-λών της Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι αλήθεια ότι ένα σημαντικό μέ-ρος των συζητήσεων σε συνελεύσεις και συντονιστικά αφιερώθηκε στους όρους ένταξης του νέου κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ, κατεξοχήν εκείνων που προ-έρχονται από το χώρο του ΠΑΣΟΚ. Ενώ κανείς δεν εκφράζει την αντίθεσή του σ’ αυτή την απαραίτητη και πολύτιμη διαδικασία (που προφανώς σημαίνει ότι ανοίγουμε τις γραμμές μας σ’ αυτό τον κόσμο, αλλά δεν υιοθετούμε τις προηγούμενες πολιτικές του αναφο-

ρές ή συνήθειες), είναι φυσιολογικό να εκφράζεται η επιφυλακτικότητα απέναντι σε επιλογές «χωρίς όρους και κριτήρια» (όπως εκφράστηκε σε δεκά-δες περιοχές –μεταξύ τους η Πάτρα, το Αγρίνιο, η Νέα Ιωνία κ.α.).

ΣυνδιάσκεψηΣτην ίδια τη Π.Σ., που οργανώνεται στο ΣΕΦ (30/11-2/12), είναι βέβαιο ότι θα εκφραστεί όλο το κλίμα και η ζωντάνια, αλλά και οι πολιτικές αντι-παραθέσεις που ζήσαμε στις συνε-λεύσεις που προηγήθηκαν. Και εδώ θα άξιζε τον κόπο να δοθεί περισσό-τερος χρόνος για πολιτική συζήτηση (η οποία περιορίζεται επί της ουσίας σε μία μόνο ημέρα, το Σάββατο).

Οι διαδικασίες της Π.Σ. θα ανοίξουν την Παρασκευή 30 Νοέμβρη, με ομι-λίες του Αλ. Τσίπρα, του Αρ. Μπαλτά (σχετικά με το σχέδιο διακήρυξης) και της Σ. Σακοράφα (σχετικά με το μεταβατικό διάστημα από την Π.Σ. ως το Ιδρυτικό Συνέδριο του νέου φορέα της Αριστεράς).

Το Σάββατο θα μιλήσουν οι σύ-νεδροι και οι εργασίες της Π.Σ. θα κλείσουν την Κυριακή 2/12, με τις ψηφοφορίες.

Όπως και να έχει το πράγμα, το όχημα έχει ξεκινήσει, φορτωμένο με τις ελπίδες του κόσμου, που στήριξε και στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ για τη μεγάλη ανατροπή. Ο αριστερός κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ καλείται να είναι ο κινητήρας του εγχειρήματος –χωρίς να ξεχνά ότι πρέπει να έχει θέση και στο τιμόνι.

Η ολοκλήρωση μιας πρωτόγνωρηςμαζικής διεργασίας

10 ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ28 Νοέμβρη 2012

Του Βασίλη Γιαννούλη

Σ ε μια πυκνή πολιτικά περίο-δο, τη Δευτέρα 26 Νοέμβρη, από τις εκδόσεις Red marks

πραγματοποιήθηκε συζήτηση για την Οκτωβριανή Επανάσταση με

αφορμή την επανέκδοση του κλα-σικού βιβλίου του John Reed «Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κό-σμο».

Τόσο η συμμετοχή, όσο και οι ενδιαφέρουσες παρεμβάσεις στη συζήτηση δικαίωσαν την πρωτο-βουλία για την οργάνωση αυτής της εκδήλωσης και υπενθύμισαν την ανάγκη συζήτησης για ζητήματα στρατηγικής σε αυτή τη συγκυρία.

Ο Πάνος Κοσμάς, ο οποίος ανέ-λαβε και το συντονισμό της συζή-τησης, αναφέρθηκε στην Οκτωβρι-ανή Επανάσταση χαρακτηρίζοντάς την εισαγωγικό κεφάλαιο για τις επαναστάσεις του 21ου αιώνα. Η ίδια η επανάσταση αποτέλεσε υπό-δειγμα στρατηγικής και τακτικής και, όπως ανέφερε, υπήρξε η βάση της Τρίτης Διεθνούς και δεκάδων κομμάτων και οργανώσεων παγκο-σμίως, σε όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα.

Ο Νάσος Ηλιόπουλος, γραμμα-τέας της Νεολαίας Συνασπισμού, σημείωσε την αξία της εκδοτικής προσπάθειας και επικέντρωσε την παρέμβασή του στην παρουσίαση της Οκτωβριανής Επανάστασης σαν μια διαδικασία ρήξης με τον ορθόδοξο Μαρξισμό της εποχής

και την οικονομίστικη αντίληψη που τον χαρακτήριζε.

Αναφερόμενος στην περίοδο από το Φλεβάρη μέχρι τον Οκτώβρη του 1917, θέλησε να δείξει τη ση-μασία της παρέμβασης του Λένιν και των Μπολσεβίκων σε συνθήκες που δεν επέλεξαν οι ίδιοι, τις αλλα-γές στη στάση τους ανάλογα με το διακύβευμα της εποχής, αλλά και την επιμονή τους στην προτεραιό-τητα της πάλης των τάξεων. Ίσως το σημαντικότερο συμπέρασμα από την επανάσταση του 1917 να είναι, κατέληξε στην ομιλία του, η ρήξη με το δογματισμό και η προ-τροπή να κάνουμε πολιτική και να εμπλεκόμαστε στις μάχες, χωρίς να φοβόμαστε να αναλάβουμε τις ευθύνες.

Στη συνέχεια ο Τάκης Μαστρο-γιαννόπουλος αναφέρθηκε στην ιστορία του κόμματος των Μπολσε-βίκων, απαντώντας με παραδείγμα-τα στη διαδεδομένη όσο και ψευδή αντίληψη για τον αντιδημοκρατικό και συγκεντρωτικό χαρακτήρα του μπολσεβίκικου κόμματος. Η κατάρ-γηση των τάσεων στο εσωτερικό του κόμματος το 1921 μπορεί να μην ήταν ο καθοριστικός παράγοντας, αλλά έπαιξε σημαντικό ρόλο, σύμ-

φωνα με τον εισηγητή, στην επι-κράτηση του σταλινισμού.

Όσον αφορά τα συμπεράσματα για το σήμερα και ενόψει του συ-νεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ κατέληξε, θα πρέπει να διεκδικούμε ένα κόμμα με πολιτικά ρεύματα, ιδεολογικές τάσεις, ένα κόμμα δημοκρατικό.

Ο Πανάγος Λίλλης τόνισε ότι η κρίση φέρνει επί τάπητος τα ζητή-ματα στρατηγικής και παρότι το θέμα της επανάστασης του 1917 εί-ναι μη δημοφιλές και ούτε προσφέ-ρεται για εύκολα συμπεράσματα, παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο.

Απαντώντας στην κατηγορία που αποδίδεται στην Οκτωβρια-νή Επανάσταση ότι δεν ήταν τί-ποτε άλλο παρά ένα μειοψηφικό πραξικόπημα που έσφαξε τους αντιπάλους του, αναφέρθηκε στην εκατόμβη των νεκρών του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και του εμ-φυλίου πολέμου που ακολούθησε την επανάσταση, σε αντίθεση με τους ελάχιστους νεκρούς της επα-νάστασης, όπως επίσης και στο 65% των Σοβιέτ, του πιο αντιπρο-σωπευτικού θεσμού στη Ρωσία της εποχής, το οποίο ήταν με το μέρος των Μπολσεβίκων τις μέρες της επανάστασης.

Τέλος έκλεισε την τοποθέτησή του αναφερόμενος στις κατακτή-σεις του Οκτώβρη, οι οποίες παρα-μένουν ακόμα και σήμερα επίκαι-ρες.

Η γενιά μας μεγάλωσε με την επανάσταση του 1917, σημείωσε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και ακόμη και σήμερα η συζήτηση για το ’17 δεν είναι παρωχημένη. Ανέφερε ότι μας χρειάζεται ένας νέος μπολσεβι-κισμός και στάθηκε σε δύο σημεία:

Αφενός στη δημοκρατία στο κόμμα και αφετέρου στο ζήτημα του σοσιαλισμού σε μία χώρα με την έννοια ότι δεν πρέπει να περι-μένουμε να ωριμάσουν οι συνθή-κες, αλλά μπορεί να χρειαστεί να κάνουμε το άλμα μπροστά, έχο-ντας όμως επίγνωση ότι αυτό δεν μπορεί να εδραιωθεί, αν δεν ακο-λουθηθεί από ντόμινο εξελίξεων σε άλλες χώρες.

Πολλά θέματα έμειναν ανοιχτά και αίσθηση των συμμετεχόντων ήταν ότι οφείλουμε να συνεχίσου-με τη συζήτηση. Όπως το έθεσε ο Π.Λαφαζάνης, υπάρχει μια ιδε-ολογικοποιημένη αποϊδεολογικο-ποίηση και αυτό είναι που καθιστά τέτοιες πρωτοβουλίες εξαιρετικά σημαντικές.

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρ-τητη δράση της εργατικής τάξηςΟι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινω-νία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινω-νικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμόΟ καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δρά-ση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή.

Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λει-τουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμόσε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα»Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακό-μα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργα-τικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρ-σεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών.

Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπε-λευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλι-σμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σε-ούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού,

ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπη-λία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υπο-στηρίζουμε το σύνθημα Έλληνες και Tούρ-κοι εργάτες ενωμένοι.

Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μει-ονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της εργατικής πρωτοπορίαςH εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμέ-νους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργα-νωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμή-ματα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατι-κή προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μα-ζικούς αγώνες. Eίμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει γιαΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ»Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΕΚΔΟΤΗΣ: Γιάννης Χαριτόπουλος

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Αντώνης Νταβανέλλος

ΕΚΤΥΠΩΣΗ: ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε.

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζομενών 1-3, Τ.Κ. 10440 ΑΘΗΝΑEπικοινωνία: τηλ: 210-3306286, e-mail: sidaxi@dea.org.gr , Fax: 210-3303566

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ:• Εξάμηνη 25 ευρώ • Ετήσια 50 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ

Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδρομή σας στο λογαριασμό 109/618539-82 της Εθνικής Τράπεζας.

Επικοινωνήστε μαζί μας:

www.

dea.

org.

gr

ΑΘΗΝΑ: Εξάρχεια 6909009815 ● Γκύζη 6957500105 ● Αμπελόκηποι 6973005569 ● Πετράλωνα 6974018716 ● Νέος Κόσμος

6985749304 ● Παγκράτι 6974793603 ● Κυψέλλη-Αγ.Παντελεήμονας 6957500101 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Νέα Ιωνία 6972036692 ● Χαλάνδρι

6974972217 ● Μαρούσι 6978641672 ● Ν. Ηράκλειο 6945498732 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Άλιμος 6945754555 ● Γλυφάδα 6944548787 ● Άγ.

Δημήτριος-Μπραχάμι 6932566460 ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Περιστέρι 6977710683 ● Αγ. Ανάργυροι 6936899442 ● Ίλιον 6957500102

● Χαϊδάρι 6974701829 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ: Ζωγράφου 6937271330 ● Βύρωνας 6972318747 Λαύριο 6979925065

ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6944810156 ● Σαλαμίνα 6973376378

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ● 5ο Διαμέρισμα 6972814199 ● Τούμπα 6995270465 ● Δυτικές Συνοικίες 6979942083

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ: Καλαμάτα 6932422501 ● Πάτρα 6973235894 ● Βόλος 6979459034 ● Ρέθυμνο 6932008743 ● Ηράκλειο 6976332197

● Ιεράπετρα 6976786326 ● Γιάννενα 6945704488 ● Βέροια 6977684341 ● Κοζάνη 6934374825 ● Λιβαδειά 6948364232

● Κομοτηνή 6907843752

Εκδήλωση για τα 95 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση

ιστορία • 11ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ28 Νοέμβρη 2012

Του Αντώνη Νταβανέλλου

Η εξέγερση της νεολαίας το Δεκέμβρη του 2008 ήταν ένα σημαντικό γε-

γονός, οι συνέπειες του οποίου μετράνε ακόμα για τη διαμόρφω-ση της συγκυρίας.

Η μαζικότητά του ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια της οργισμέ-νης διαμαρτυρίας για τη δολοφο-νία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Κανείς δεν δικαιούται να ξεχνά ότι πέρα από τις «νύχτες» –με τα οδοφράγματα και τους εμπρη-σμούς– υπήρχαν και οι «μέρες» με τις μαζικές διαδηλώσεις και τις καταλήψεις των σχολείων σχεδόν σε όλη τη χώρα. Το ξέσπασμα της νεολαίας στην Ελλάδα ξεπέρασε κατά πολύ –τόσο σε διάρκεια, όσο και σε κοινωνική αντιπροσωπευτι-κότητα– τα «riots» που οι χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού είχαν μέχρι τότε γνωρίσει (π.χ. στο Λος Άντζελες, στο Λονδίνο ή στα εργατικά προάστια του Παρι-σιού…). Σωστά, λοιπόν, ο διεθνής Τύπος αναγνώρισε το γεγονός ως εξέγερση και όχι ως «ταραχές».

Γι’ αυτό, άλλωστε, η τότε κυ-βέρνηση του Κ. Καραμανλή δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει το γεγονός μέσω της κρατικής καταστολής, παρότι τα ΜΜΕ (συμπεριλαμβανομένων των «δημοκρατικών» ΜΜΕ της κε-ντροαριστεράς) διατύπωναν με λύσσα το αίτημα για άμεση επι-βολή του νόμου και της τάξης. Είναι σήμερα γνωστό ότι στα υπουργικά συμβούλια της ΝΔ πολλά κεντρικά στελέχη της Δε-ξιάς (π.χ. η πανίσχυρη τότε Ντό-ρα Μπακογιάννη) είχαν ζητήσει την άμεση συντριβή του κινήμα-τος, έστω και αν αυτό προϋπέθε-τε την ενίσχυση της αστυνομίας με κινητοποίηση επίλεκτων μο-νάδων του στρατού.

Η λεγόμενη «παράλυση» του Πρ. Παυλόπουλου και το ίδιου του Κ. Καραμανλή δεν οφειλό-ταν στο χαρακτήρα τους, αλλά, αντίθετα, στην εκτίμηση ότι μια απόπειρα γενικευμένης καταστο-λής θα οδηγούσε στη γενίκευση της εξέγερσης, με την πιο άμεση εμπλοκή των εργατών. Ο φόβος ενός σύγχρονου Πολυτεχνείου επέβαλε στο καθεστώς την τα-κτική της αναμονής –με όποιο κόστος– μέχρι την κοινωνική κόπωση και τα αδιέξοδα του κι-νήματος να κάνουν εφικτή την κατασταλτική «σκούπα».

Σε αυτή την εξέλιξη συνέβαλε η στάση του ΣΥΡΙΖΑ, που εμπόδι-σε τότε τη διαμόρφωση «εθνικής ενότητας» πάνω στο αίτημα της καταστολής. Ο Αλ. Αλαβάνος –προς τιμήν του– βγαίνοντας από τη δραματική σύσκεψη των πο-λιτικών αρχηγών στο Μαξίμου, κάλεσε τους διαδηλωτές να συ-νεχίσουν να διαδηλώνουν. Αντί-θετα, η Αλ. Παπαρήγα επέλεξε να

επιτεθεί στο ΣΥΡΙΖΑ («εξακολου-θεί να χαϊδεύει τα αφτιά των κου-κουλοφόρων»), κατηγορώντας τον ως πολιτικό αυτουργό των εμπρησμών.

Η επιλογή του τότε προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ πληρώθηκε με αντίτιμο τη διακοπή της δημο-σκοπικής εκτίναξης της επιρροής του. Όμως προσωρινά: Η στάση του Αλ. Αλαβάνου στο Δεκέμβρη (όπως και στους αγώνες για το άρθρο 16) εμπέδωσε τα ριζοσπα-στικά χαρακτηριστικά στο ενω-τικό εγχείρημα της Αριστεράς, κάλυψε τις λαϊκές μνήμες από τις περιόδους του Ν. Κωνσταντό-πουλου και της Μ. Δαμανάκη, έθεσε τα θεμέλια για τη σημερινή πολιτική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ.

Αντίθετα, τα χειροκροτήματα των χειρότερων καθεστωτικών δυνάμεων για τη στάση της Αλ. Παπαρήγα, ενώ επιφανειακά και προσωρινά έμοιαζαν να ενισχύ-ουν το ΚΚΕ, στην ουσία έθεταν τα θεμέλια για τη δραματική αλλαγή των συσχετισμών στο εσωτερικό της Αριστεράς, που τελικά επιβε-βαιώθηκε στις εκλογές του 2012.

ΚρίσηΠοιος, όμως, ήταν ο κινητήρας που έδωσε στο Δεκέμβρη αυτή τη δυναμική; Ποιος ήταν ο πα-ράγοντας που έσπρωξε χιλιάδες και χιλιάδες νέους ανθρώπους να αναλάβουν για ένα μεγάλο χρο-νικό διάστημα «άμεση δράση» ενάντια στο καθεστώς και ταυτό-χρονα –και ίσως κυρίως– έσπρω-χνε μια κοινωνική πλειοψηφία να βλέπει φιλικά –ή έστω με ανοχή– αυτή τη δράση, κάνοντας ανέφι-κτη την καταστολή;

Απορρίπτοντας τις μεταφυσικές ερμηνείες των ΜΜΕ (που μιλάνε για τα μεγάλα γεγονότα σαν να μι-λάνε για πυροτεχνήματα που έρ-χονται από του πουθενά και κατα-λήγουν στο πουθενά), οφείλουμε να αναζητήσουμε τις απαντήσεις στην οικονομική-κοινωνική, αλλά και στην πολιτική κρίση του καθε-στώτος στην Ελλάδα, πριν ακόμα από το Δεκέμβρη του 2008.

Σε αντίθεση με αυτά που λέει ο Πάγκαλος, δεν τα φάγαμε μαζί. Σε αντίθεση με αυτά που λέει η

Μέρκελ, δεν είναι αλήθεια ότι οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα δού-λευαν λίγο και απολάμβαναν πολύ. Οι μανάδες και οι πατερά-δες των διαδηλωτών του Δεκέμ-βρη είχαν πίσω τους 25 χρόνια νεοφιλελεύθερης λιτότητας.

Τα δημόσια σχολεία και νοσο-κομεία είχαν μπει σε κρίση πριν τα μνημόνια, από τις μέρες του Σημίτη και του Καραμανλή. Το δη-μόσιο ασφαλιστικό σύστημα είχε αρχίσει να ξηλώνεται πριν από τη λαίλαπα Λοβέρδου-Κουτρουμά-νη, από τις μέρες του Σπράου, του Γιαννίτση, του Παναγιωτόπουλου και του Τσιτουρίδη. Η ελαστικο-ποίηση των εργασιακών σχέσεων τσάκιζε κόκαλα πολύ πριν ο Βρού-τσης την αποθεώσει…

Σε αυτό το έδαφος της οικονο-μικής-κοινωνικής κρίσης είχε ήδη προχωρήσει η πολιτική κρίση, με τη μορφή της αποδυνάμωσης των βασικών «εργαλείων» του καθεστώτος που διασφάλιζαν τον έλεγχο του λαού στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Τα μαζικά κόμματα-πυλώνες της μεταπολι-τευτικής δημοκρατίας είχαν ήδη μετατραπεί σε σκιές του εαυτού τους. Οι μαζικές αυταπάτες για τη σημασία της εναλλαγής τους στην εξουσία είχαν ήδη περιορι-στεί στο ελάχιστο.

Ο Δεκέμβρης του 2008 ση-μάδεψε την αρχή του τέλους του Καραμανλή. Πράγματι, σε σχεδόν ένα χρόνο ο ΓΑΠ θα κέρ-διζε την εξουσία. Κανείς, όμως, δεν πανηγύρισε στους δρόμους όπως στο 1981 ή ακόμα στο 1993. Η αίσθηση ότι η Δεξιά και η σο-σιαλδημοκρατία έχουν συγκλίνει απελπιστικά, είχε ήδη εμπεδω-θεί. Ένα τεράστιο κενό είχε δη-μιουργηθεί στο κρίσιμο ζήτημα της διαχείρισης των ελπίδων της μεγάλης πλειοψηφίας των εργα-ζομένων και των λαϊκών μαζών.

Η αστική τάξη πήρε έγκαιρα το μάθημα του 2008. Βλέποντας στον Δεκέμβρη «εικόνες από το μέλλον», αναθεώρησε σε πολλά την πολιτική της. Ενίσχυσε τις δυ-νατότητες των κατασταλτικών μη-χανισμών του κράτους, ανάγοντας τις πολιτικές «ασφάλειας» σε ύψι-στο αγαθό της αστικής δημοκρα-

τίας, που γίνεται όλο και περισσό-τερο αστική και όλο και λιγότερο δημοκρατία. Ενίσχυσε την τακτι-κή του «διαίρει και βασίλευε» ως πρώτη αρχή των ΜΜΕ, αλλά και γενικότερα των ιδεολογικών μη-χανισμών. Και, ασφαλώς, ενίσχυσε τις δυνατότητες της ακροδεξιάς, της πολιτικής δύναμης που σε κρί-σιμες στιγμές δεν θα έχει δισταγ-μούς για να χτυπήσει.

Αξίζει να σκεφτούμε τη διαπί-στωση ότι η ανάκαμψη της Χρυ-σής Αυγής ταυτίζεται χρονικά με την ήττα του Δεκέμβρη. Η Χρυ-σή Αυγή έδωσε προτεραιότητα, μετά το Δεκέμβρη, στη σύνδεσή της με τους αστυνομικούς, τους στρατιωτικούς και τις οικογένειές τους. Βρήκε κάποια ακροατήρια, αλλά όχι μαζικά.

Μετά την κρίση του ΛΑΟΣ, λόγω της ένταξης του Καρατζα-φέρη στο μνημονιακό τόξο, η μαζική μετατόπιση στελεχών της αστυνομίας και του στρατού προς τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής αντανακλά μια καθεστωτική επι-λογή: την ενίσχυση μιας αδίστα-κτης και μάχιμης φάλαγγας.

ΠολιτικήΑσφαλώς δεν υπήρχε τίποτα προδιαγεγραμμένο στην εξέλιξη του Δεκέμβρη. Η εξέγερση της νεολαίας θα μπορούσε να είχε νι-κήσει. Θα μπορούσε να είχε οδη-γήσει στην άμεση ανατροπή της κυβέρνησης Καραμανλή και στην επιβολή μιας «προοδευτικής» στροφής στην ελληνική κοινω-νία (με εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις, με ενίσχυση των πολιτικών δημοκρατικών δικαιω-μάτων κλπ.). Όμως αυτό είχε ως άμεση προϋπόθεση τη «διεύρυν-ση» του Δεκέμβρη, την επέκτασή του στο εργατικό κίνημα.

Ο Μάης του ’68 έμεινε στην ιστορία, γιατί, αν και άρχισε ως φοιτητικό-νεολαιίστικό γεγονός, εξελίχθηκε σε ένα μεγάλο κύμα απεργιών και καταλήψεων των ερ-γοστασίων. Τηρουμένων των ανα-λογιών το ίδιο ισχύει και για τους αγώνες της περιόδου του Πολυτε-χνείου και της Μεταπολίτευσης.

Το 2008 η συνδικαλιστική γραφειοκρατία έκανε τα πάντα

για να αποκλείσει αυτή την προ-οπτική. Τα συνδικάτα κράτησαν το εργατικό κίνημα σε αναμονή. Η ευθύνη βαρύνει κυρίως τη σο-σιαλδημοκρατία, αλλά σε ένα βαθμό και την Αριστερά.

Το ΚΚΕ ούτε θέλησε, ούτε επιχείρησε να δώσει τη μάχη. Στο ΣΥΡΙΖΑ, ένα τμήμα του δεν ήθελε και δεν μπορούσε, ενώ ένα τμήμα του επιχείρησε και δεν μπορούσε. Οι δυνάμεις της επαναστατικής Αριστεράς και λόγω μεγέθους και λόγω περιο-ρισμένης προηγούμενης εμπλο-κής στα συνδικάτα, δεν αρκού-σαν για να χτίσουν μια τόσο κρίσιμη γέφυρα.

Οι αναρχικοί έκαναν αυτό που γνωρίζουν να κάνουν. Δίνοντας έμφαση στη βία του κινήματος, στις επιθέσεις στους «ναούς του κεφαλαίου», κολυμπούσαν σαν το ψάρι στο νερό, όσο κρα-τούσε η δυναμική της «νύχτας». Υποτιμώντας τη μαζική δράση, υποτιμώντας την πολιτική πάλη, υποτιμώντας το εργατικό κίνη-μα, βρέθηκαν μετέωροι, όταν οι διαδηλώσεις –φυσιολογικά– υποχώρησαν. Το τμήμα τους που επιχείρησε να προχωρήσει, απομονωμένο πλέον, στο δρόμο της βίας εξουδετερώθηκε μέσα από τους διαδοχικούς κύκλους συλλήψεων και δικών, που με επιλεκτική άνεση μπορούσε να οργανώσει το καθεστώς.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08 πήγε μακριά. Έθεσε με προ-δρομικό τρόπο κάποια «ερωτή-ματα», που κανένα τμήμα της δεν μπορούσε να απαντήσει. Παρ’ όλα αυτά υπήρξε για όλους μια μεγάλη προειδοποίηση.

Η λαίλαπα των μνημονίων επωάζει στο βυθό της κοινωνί-ας εκρήξεις ακόμα πιο μαζικές και ισχυρές. Όποιος πιστεύει ότι το μέλλον θα κριθεί ομαλά, συ-ντεταγμένα, κοινοβουλευτικά, κάνει λάθος. Όταν στην κοινωνία επιβάλλονται γόρδιοι δεσμοί, στο εσωτερικό της προετοιμά-ζονται οι δυνάμεις που θα επι-χειρήσουν να τους κόψουν. Ο Δεκέμβρης του ’08 μας έδωσε μια πρώτη εικόνα για τις μέρες και τις νύχτες που έρχονται.

Τέσσερα χρόνια μετάΣκέψεις για το Δεκέμβρη του 2008

12 • διεθνή ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ28 Νοέμβρη 2012

Το παλαιστινιακό σε μια Μέση Ανατολή που αλλάζει

Εκεχειρία στη Γάζα: Αποτυχία για το ΙσραήλΤου Πάνου Πέτρου

Μ ετά από 8 μέρες ισραη-λινών βομβαρδισμών, που απαντήθηκαν από

την παλαιστινιακή αντίσταση με εκτοξεύσεις ρουκετών, η εκεχει-ρία στη Γάζα είναι το πρώτο δείγ-μα των αλλαγών, που βρίσκονται σε εξέλιξη στη Μέση Ανατολή.

Μετά από το ξέσπασμα της αραβικής άνοιξης, έχει επισημαν-θεί πολλές φορές η αμηχανία του Ισραήλ απέναντι στις εξελίξεις, όπως και ο κίνδυνος το κράτος-τρομοκράτης να απαντήσει με το μόνο τρόπο που ξέρει: την ωμή βία. Η εκστρατεία βομβαρδισμών ενάντια στη Γάζα εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο.

Το σιωνιστικό κράτος είχε αρ-κετούς λόγους να εξαπολύσει πόλεμο. Ένας ήταν η δοκιμή του αξιόμαχου της Χαμάς και της νέας ισραηλινής αντιπυραυλικής ασπίδας, ιδίως ενόψει ενδεχόμε-νου χτυπήματος στο Ιράν. Ένας άλλος λόγος ήταν οι εκλογές, στις οποίες το παλαιστινιακό αίμα χρησιμοποιείται συχνά ως σοβα-ρό προεκλογικό «επιχείρημα».

Αλλά ο σημαντικότερος λόγος έχει να κάνει με το γεωστρατηγι-κό τοπίο: Οι Ισραηλινοί ήθελαν να «δοκιμάσουν» τον νεοεκλεγ-μένο Ομπάμα, την Αίγυπτο των Αδελφών Μουσουλμάνων, την παλαιστινιακή ριζοσπαστικοποί-ηση, την απομόνωσή τους μετά το ξέσπασμα της αραβικής άνοι-ξης. Η επίδειξη ωμής δύναμης υποτίθεται πως θα λειτουργού-σε σαν υπενθύμιση της ισραηλι-νής στρατιωτικής ισχύος στους Παλαιστίνιους, στις αραβικές μάζες και στις νέες αραβικές κυ-βερνήσεις.

Μετά τη λήξη της επιχείρησης «Πυλώνας Ασφαλείας», όπως ονομάστηκε η νέα ισοπέδωση της Γάζας, πράγματι βγήκαν πολύτιμα συμπεράσματα. Αλλά αυτά δεν είναι καθόλου ευχάριστα για το Ισραήλ. Και στρατιωτικά, όπου η Χαμάς συνέχισε τα χτυπήματα μέ-χρι και λίγο πριν την εκεχειρία και εξέθεσε την πολυδιαφημισμένη αντιπυραυλική ασπίδα, αλλά κυ-ρίως πολιτικά.

Ο ρόλος της ΑιγύπτουΗ χώρα που δικαιολογημένα συ-γκέντρωσε τα βλέμματα όλων ήταν η Αίγυπτος. Ο βομβαρδι-σμός της Γάζας ήταν μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για το νέο πρόεδρο Μόρσι. Αν ήθελε να κινηθεί στα χνάρια του Μου-μπάρακ, είχε να λογοδοτήσει στη λαϊκή απαίτηση η επανάσταση της 25ης Γενάρη να φέρει αλλαγή στάσης της Αιγύπτου στο παλαι-στινιακό.

Η ομοβροντία από την αριστε-ρή και νασερική αντιπολίτευση, που απαιτούσε σκληρή στάση απέναντι στο Ισραήλ, η θέση του ίδιου του κόμματός του που απαι-

τούσε «πράξεις και όχι λόγια», η ιστορική πρωτοβουλία εκατο-ντάδων Αιγυπτίων να πορευτούν ως μέσα στη Γάζα κάτω από βομ-βαρδισμούς, οι οργισμένες δια-δηλώσεις κατά του Ισραήλ, δη-μιούργησαν το πλαίσιο στο οποίο έπρεπε να κινηθεί ο Μόρσι.

Και επί Μουμπάρακ η Αίγυπτος έπαιζε το ρόλο του μεσολαβητή ανάμεσα στους Παλαιστίνιους και το Ισραήλ. Αλλά αυτή τη φορά η εκεχειρία διεκδικήθηκε πιο «επι-θετικά» από την Αίγυπτο, επιβάλ-λοντας μια ατζέντα που το Ισραήλ δεν θα δεχόταν με τίποτα πριν λίγα χρόνια: Δεν υπήρξε η κλασ-σική συζήτηση για την ανάγκη η Χαμάς να αποκηρύξει τη βία, ο αποκλεισμός της Γάζας χαλάρω-σε σημαντικά κλπ.

Όλα αυτά είναι κατώτερα των αναγκών, αλλά είναι ενδεικτικά της «νέας Αιγύπτου» που φιλο-δοξεί να παίξει διαφορετικό ρόλο από αυτόν του πιστού συμμάχου του Ισραήλ.

Αδυναμία των ΗΠΑΣτη στάση του Ισραήλ ο τελευ-ταίος λόγος πέφτει πάντοτε στις ΗΠΑ. Και εκεί, η εκεχειρία ήταν αποκαλυπτική. Η υποστήριξη στο «δικαίωμα του Ισραήλ στην άμυ-να» δεν έλειψε φυσικά από την Ουάσινγκτον. Όμως η αμερικανι-κή κυβέρνηση επέλεξε να ρίξει το βάρος της στη διπλωματική πρω-τοβουλία της Αιγύπτου. Ήταν ένα σαφές μήνυμα προς το Ισραήλ ότι οι ΗΠΑ δεν επιθυμούν πόλεμο.

Για τον Ομπάμα είχε προτεραιό-τητα να κερδίσει χρόνο στην προ-σπάθειά του να προσεταιριστεί τις κυβερνήσεις του πολιτικού Ισλάμ (ιδιαίτερα την αιγυπτιακή) και έβαλε αυτό το στόχο πάνω από την άνευ όρων στήριξη στο αγαπημένο παιδί των ΗΠΑ. Είναι ένα ακόμα παράδειγμα της κρί-σης της αμερικανικής ηγεμονίας, που αδυνατεί να ελέγξει τις εξε-λίξεις στην περιοχή με την άνεση που είχε κάποτε.

Η εικόνα συμπληρώνεται από τη ματιά στις υπόλοιπες περιφε-ρειακές δυνάμεις. Η Αίγυπτος δεν κινείται μόνη της. Η κόντρα Τουρκίας-Ισραήλ και οι φιλόδο-

ξες κινήσεις της μοναρχίας του Κατάρ στην περιοχή (αναδεικνύ-εται ως προστάτης της αραβικής άνοιξης και σε αυτό το πλαίσιο ο εμίρης του Κατάρ επισκέφτηκε τη Γάζα και υποσχέθηκε εκατο-ντάδες εκατομμύρια δολάρια για την ανοικοδόμησή της) διαμορ-φώνουν ένα διαφορετικό τοπίο.

Νέοι συσχετισμοίΠροφανώς η «ανεξάρτητη» πο-λιτική αυτών των δυνάμεων έχει όρια. Η Τουρκία παραμένει μέλος του ΝΑΤΟ, το Κατάρ φιλοξενεί αμερικανικές βάσεις, η Αίγυπτος παραμένει η δεύτερη μετά το Ισραήλ χώρα σε υποδοχή αμερι-κανικής βοήθειας. Όμως το πα-ραδοσιακό σχήμα «φιλοδυτικών» και «αντιδυτικών» καθεστώτων ξεπερνιέται. Στο μεσανατολικό «Ψυχρό Πόλεμο» (φιλοαμερικανι-κή Σαουδική Αραβία ενάντια στο αντιαμερικανικό Ιράν) δημιουρ-γείται ένας πόλος «αδέσμευτων» (Κατάρ, Τουρκία, Αίγυπτος) που φιλοδοξεί να παίξει ανεξάρτητο ρόλο.

Το τοπίο στη Μέση Ανατολή εί-ναι υπό διαμόρφωση. Οι προσπά-θειες των αραβικών αρχουσών τάξεων να προσαρμοστούν στη νέα κατάσταση και των ιμπερια-λιστών να εξασφαλίσουν τη συ-νεργασία των νέων κυβερνήσεων θα ενταθούν, αλλά το ίδιο ισχύει και για τους αγώνες των αραβι-κών μαζών. Προς το παρόν είναι «άγνωστο έδαφος», χαρακτηρίζε-ται από ρευστότητα και αυτό δυ-σκολεύει τις ΗΠΑ και το Ισραήλ.

Αυτός ο διαφορετικός συσχετι-σμός δυνάμεων καθόρισε και την έκβαση του 8ήμερου πολέμου. Το Ισραήλ σύρθηκε σε μια εκε-χειρία που ισοδυναμεί με ήττα. Δικαιολογημένα η Γάζα ξέσπασε σε πανηγυρισμούς, όταν ανακοι-νώθηκε. Είναι χαρακτηριστικό πως στο εσωτερικό του Ισραήλ κυριαρχεί η γκρίνια.

Τα μεγάλα λόγια για «παραδειγ-ματική τιμωρία της Γάζας» και «επιστροφή της στο Μεσαίωνα», η προετοιμασία για χερσαία ει-σβολή έδωσαν τη θέση τους στην αναδίπλωση. Ο Νετανιάχου δέχε-ται πυρά ως δειλός και αποτυχη-μένος.

Για να κωδικοποιήσουμε το νέο σκηνικό, θα λέγαμε πως σε αυτή τη σύγκρουση, ο «παρίας» της Μέσης Ανατολής δεν είναι η Χα-μάς, αλλά το Ισραήλ.

Στους χαμένους βρίσκεται και η ηγεσία της Παλαιστινιακής Αρ-χής. Έχοντας επιλέξει το δρόμο της διπλωματίας και της συνδι-αλλαγής με το Ισραήλ και τις με-γάλες δυνάμεις, έχει να επιδείξει μόνο αποτυχίες. Αντίθετα, το προφίλ της Χαμάς ενισχύθηκε και στη Δυτική Όχθη από την επιλογή της να αντισταθεί στον κατακτη-τή και από την επιτυχία της.

Όμως πολύ πιο σημαντική είναι η αυξανόμενη ριζοσπαστικοποίη-ση στους δρόμους της Παλαιστί-νης. Αφορά κυρίως τη νέα γενιά, που εκφράζει την αποστροφή της προς τους «παλιούς ηγέτες» (αν και ξέρει να διακρίνει την προδοτική ηγεσία της Φατάχ από τους ηγέτες της Χαμάς ή των αριστερών οργα-νώσεων αντίστασης), αντιμετωπί-ζει το Όσλο ως μια καταστροφική αυταπάτη και κάνει σημαία την απελευθέρωση όλης της ιστορικής Παλαιστίνης. Στη ριζοσπαστικο-ποίηση αυτής της γενιάς προστίθε-ται πλέον το αίσθημα πως δεν είναι μόνη απέναντι στο Ισραήλ.

Οι αραβικές μάζες στο προσκήνιοΑυτή η τελευταία παρατήρηση έχει τεράστια σημασία. Οι στρα-τιωτικές επιτυχίες της Χαμάς δεν θα αρκούσαν για να επιβάλουν την υποχώρηση του Ισραήλ. Ο μεγαλύτερος φόβος του σιωνι-στικού κράτους ήταν ο «αραβικός δρόμος»: Οι οργισμένοι Αιγύπτιοι διαδηλωτές που πίεζαν τον Μόρ-σι να πάρει πιο επιθετική στάση, ο λαϊκός ξεσηκωμός ενάντια στο βασιλιά της Ιορδανίας (όπου η εξέγερση ενάντια στη φτώχεια συναντήθηκε με την οργή για όσα γίνονται στη Γάζα), η κυριαρχία των φιλοπαλαιστινιακών συνθη-μάτων στη συριακή εξέγερση.

Όπως έγραψε στους «Financial Times» ο πρώην επικεφαλής της Μοσάντ: «Αν (σ.σ.: η εκστρατεία βομβαρδισμών) εξαπλωθεί και μια χερσαία επέμβαση δημιουρ-γήσει αναπόφευκτα φωτογραφίες νεκρών και τραυματιών, το πεζο-

δρόμιο σε όλες τις αραβικές πρω-τεύουσες μπορεί να εκραγεί και να απελευθερώσει άγριες εξελίξεις».

Η αραβική άνοιξη ανέδειξε τη δύναμη της αραβικής εργατικής τάξης, που μπορεί να αποτελέσει το αντίβαρο στη στρατιωτική δύ-ναμη του Ισραήλ και να παίξει τον καθοριστικό ρόλο στην απελευ-θέρωση της Παλαιστίνης.

Εκτός από την παλαιστινιακή αντίσταση και τη δράση των αρα-βικών μαζών υπάρχει και μια τρίτη «συνιστώσα». Η ενεργή αλληλεγ-γύη από το κίνημα και την Αριστε-ρά στη Δύση. Τα αντανακλαστικά του κινήματος αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη ήταν εντυπωσιακά παγκοσμίως και πρόσθεσαν έναν ακόμα πονοκέφαλο στους ιμπερια-λιστές και το Ισραήλ: το ενδεχόμε-νο, εκτός από τις αραβικές πρωτεύ-ουσες, να εκραγούν και οι δυτικές.

Η πάλη ενάντια στις κυβερνή-σεις μας, η κλιμάκωση των δράσε-ων αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη αποδυναμώνουν τους συμμάχους του Ισραήλ, τους δυσκολεύουν να το υποστηρίξουν ανοιχτά και μπο-ρούν να κάνουν τη συνέχιση των δεσμών μαζί του «βάρος», όπως κάποτε οι κυβερνήσεις διεθνώς υποχρεώθηκαν από το κίνημα να απομονώσουν το κράτος του Απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική.

ΑριστεράΣε αυτή την πάλη χρειάζονται δύο επιλογές, που θα έπρεπε να είναι αυτονόητες.

Η πρώτη είναι η άνευ όρων υπο-στήριξη της παλαιστινιακής αντί-στασης. Το να καταγγέλλεις την ισραηλινή βία, αλλά να δυσκολεύ-εσαι να υποστηρίξεις ανοιχτά την αντίσταση σε αυτή, δεν είναι αλ-ληλεγγύη, αλλά οίκτος. Η «καταδί-κη της βίας» και οι γενικόλογες εκ-κλήσεις για «ηρεμία» ξεχνούν μια απλή αριστερή θέση: Σε έναν πό-λεμο ανάμεσα σε καταπιεσμένους και καταπιεστές, πάντα υποστηρί-ζουμε τους καταπιεσμένους.

Η δεύτερη επιλογή είναι η δι-εκδίκηση της διακοπής όλων των σχέσεων με το Ισραήλ, διπλωμα-τικών, στρατιωτικών, οικονομι-κών. Απέναντι στο κράτος-τρο-μοκράτη, το κράτος-απαρτχάιντ, δεν υπάρχουν «καλές» και «κακές» σχέσεις. Κάθε είδους νομιμοποίη-σή του, κάθε χρηματική συναλλα-γή μαζί του, το διευκολύνουν να συνεχίζει το διαχρονικό έγκλημα ενάντια στον παλαιστινιακό λαό.

Ιδιαίτερα στην Ελλάδα που ανα-δεικνύεται σε «στρατηγικό σύμ-μαχο» των δολοφόνων και όπου ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αναδειχθεί στην κυβερνητική εξουσία, αυτή η «μο-νομέρεια» στην αντιμετώπιση του παλαιστινιακού πρέπει να τηρηθεί απαρέγκλιτα. Το «Νίκη στην Ιντι-φάντα», το «Λευτεριά στην Πα-λαιστίνη», το «Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη», δεν είναι απλά συνθήματα. Είναι «οδηγοί» για την αναγκαία αριστερή πολιτική.

διεθνή • 13ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ28 Νοέμβρη 2012

Καταλονία: Ενίσχυση της Αριστεράς και του αιτήματος για αυτονομίαΟι τοπικές εκλογές στην Καταλονία επιβεβαίωσαν την πολιτική κρίση του ισπανικού κράτους, στέλνο-ντας ταυτόχρονα ελπιδοφόρα μηνύματα. Οι εκλογές προκλήθηκαν από τον Αρτούρο Μας, ηγέτη του δεξιού εθνικιστικού CiU και πρόεδρο της τοπικής κυβέρνη-σης, ως άτυπο «δημοψήφισμα» υπέρ μεγαλύτερης αυτονομίας από τη Μαδρίτη, ένα αίτημα με ισχυρή υποστήριξη μετά το ξέσπασμα της κρίσης, το οποίο επιχειρεί να διαχειριστεί προς όφελός του (αφενός στο «παζάρι» με την κεντρική κυβέρνηση και αφετέρου για να στρέψει την οργή των Καταλανών, για τη λιτότητα που εφαρμόζει, ενάντια στη Μαδρίτη).Τα αποτελέσματα πράγματι ανέδειξαν τη μαζικότητα του αιτήματος για μεγαλύτερη αυτονομία ή ακόμα και ανεξαρτησία: το άθροισμα όλων των αυτονομιστικών κομμάτων φτάνει στο 60%, σε συνθήκες αυξημένης συμμετοχής. Όμως πολύ πιο εμφατικά ανέδειξαν πως η οργή, όπως και το αίτημα για αυτονομία, στρέφεται αριστερά. Το ίδιο το κόμμα του Μας τελικά έπεσε από τις 62 στις 50 έδρες, ενώ η Ρεπουμπλικανική Αριστερά (υπέρ της ανεξαρτησίας από αριστερή σκοπιά) εκτι-νάχθηκε από το 7% το 2010 στο 13,7% και αναδείχθηκε δεύτερη δύναμη, μπροστά από τους Σοσιαλιστές και το Λαϊκό Κόμμα. Μαζί με το 10% της «Ενωμένης και Εναλλακτικής Αριστεράς», οι αριστερές δυνάμεις της Καταλονίας φτάνουν το 23,7%.Καθώς η πολιτική κατεύθυνση που θα πάρει ο καταλα-νικός εθνικισμός είναι βασικό ζήτημα για τις εξελίξεις στην Ισπανία, θα είναι κρίσιμο να μην επιβεβαιωθούν τα σενάρια για «εθνικιστική κυβέρνηση» στην οποία θα συστεγάζονται οι δεξιοί με τους αριστερούς αυτονομι-στές, αλλά να επικρατήσει το ταξικό κριτήριο…

Επιτυχίες των ανταρτών στη ΣυρίαΌσο διάστημα όλα τα βλέμματα είχαν στραφεί δικαιο-λογημένα στη Γάζα, η μάχη της Δαμασκού άναψε για τα καλά. Στις 25 Νοέμβρη οι αντάρτες κατέλαβαν μία ακόμη στρατιωτική βάση του καθεστώτος στα περίχω-ρα της πρωτεύουσας. Τα στρατόπεδα θεωρούνται τα τελευταία ασφαλή οχυρά του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία, γι’ αυτό πρόκειται για εξέλιξη που μπορεί να κρί-νει την έκβαση του εμφυλίου. Τόσο εξαιτίας της πολιτι-κής της σημασίας, όσο και αμιγώς στρατιωτικά, για τον οπλισμό που πέφτει στα χέρια των ανταρτών. Σε αυτό το φόντο, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις κάνουν «αγώνα δρόμου», ώστε να διαμορφώσουν μια ανεκτή για τις ίδιες διάδοχη κατάσταση (μέσα από τη δημιουργία και την αναγνώριση του νέου, διευρυμένου συνασπισμού της αντιπολίτευσης).Όμως τα συνθήματα των Σύριων εξεγερμένων (που συνεχίζουν να διαδηλώνουν μέσα στη φωτιά του πολέμου), τις μέρες του βομβαρδισμού της Γάζας, δεί-χνουν πως όλα αυτά μπορεί να αποδειχθούν σχέδια επί χάρτου: «Για να λευτερώσουμε την Παλαιστίνη, πρέπει να ανατρέψουμε το καθεστώς», «Παλαιστίνη-Συρία, αδέλφια με κοινό πόνο, κοινό αίμα, κοινό εχθρό», «Η πολιορκημένη Χομς χαιρετά την πολιορκημένη Γάζα», «Παρά τις δικές μας πληγές, το δικό σου τραύμα μας πονάει Γάζα», «Μετά τον Άσαντ, πάμε για τη Γάζα».

Το ιταλικό κίνημα ξυπνάειΜετά την «Ημέρα Ενάντια στον Μόντι» για την οποία διαδήλωσαν τα συνδικάτα, οι φοιτητές και –κυρίως– η ιταλική Αριστερά, τις μαθητικές διαδηλώσεις, την πα-νευρωπαϊκή απεργία στις 14 Νοέμβρη όπου συμμετείχε η εργατική συνομοσπονδία CGIL, τη σκυτάλη πήραν οι φοιτητές και οι καθηγητές στην Ιταλία. Σε δεκάδες πόλεις οργανώθηκαν συλλαλητήρια ενάντια στη διά-λυση της δημόσιας παιδείας, με το συλλαλητήριο της Ρώμης να συγκεντρώνει δεκάδες χιλιάδες διαδηλω-τές. Πέρα από τις μέρες δράσεις, αρκετά σχολεία και σχολές βρίσκονται σε κατάληψη διαρκείας. Το «πυκνό» κινηματικό πρόγραμμα μέσα σε ένα μήνα, μετά από μια παρατεταμένη περίοδο αδράνειας απέναντι στον Μόντι, δείχνει πως ο «κοιμώμενος γίγαντας», το ιταλικό κίνημα, ξυπνάει…

Ό ποιος έσπευσε να αναγγείλει το τέλος της αραβικής επανά-στασης βιάστηκε. Τις τελευταί-

ες μέρες η πλατεία Ταχρίρ είναι και πάλι γεμάτη διαδηλωτές. Ένας συνδυασμός παραγόντων οδήγησε στο σημερινό ξέ-σπασμα.

Η «επιθετική διπλωματία» των Αδελ-φών Μουσουλμάνων απέναντι στο Ισρα-ήλ μπορεί να είναι «επιθετική», και άρα ένα βήμα μπρος σε σχέση με την εποχή Μουμπάρακ, αλλά παραμένει διπλωμα-τία, πράγμα ασυγχώρητο για εκατομμύ-ρια Αιγύπτιους, που δεν θέλουν να έχει σχέση η χώρα τους με το σιωνιστικό κρά-τος.

Η οργή για τη μετριοπάθεια του προ-έδρου Μόρσι συνέπεσε με την επέτειο για την «εξέγερση του Νοέμβρη» και τη «μάχη της οδού Μαχμούντ», ένα γεγονός που έμεινε στην ιστορία ως το «δεύτερο κύμα της επανάστασης» και έπαιξε καθο-ριστικό ρόλο στην απόσυρση του στρα-τού από το προσκήνιο.

Σε αυτό το φόντο, ο πρόεδρος της Αιγύπτου ανακοίνωσε τη συγκέντρω-ση υπερεξουσιών στο πρόσωπό του. Το αποτέλεσμα ήταν η Ταχρίρ και η οδός Μαχμούντ να πλημμυρίσουν και πάλι διαδηλωτές που τώρα εξεγείρονται ενά-ντια στο «νέο Φαραώ». Η «ανατροπή του καθεστώτος» μαζί με το «ψωμί και ελευ-θερία» είναι πάλι τα κυρίαρχα λαϊκά αιτή-ματα, καθώς έχουν μείνει ανικανοποίητα μήνες μετά την ανατροπή του Μουμπά-ρακ.

Στις οδομαχίες με την αστυνομία, που αναβίωσαν στην οδό Μαχμούντ, έχασε τη ζωή του ένας 16χρονος, ο οποίος, λίγο πριν κατέβει στη μοιραία διαδήλωση,

έγραψε προφητικά στο φέισμπουκ: «Αν δεν καταφέρω να γυρίσω σπίτι, ζητώ από το λαό να συνεχίσει την επανάσταση και να διεκδικήσει τα δικαιώματά μας».

Στις κινητοποιήσεις επιχειρούν να συμ-μετέχουν και κατάλοιπα του καθεστώτος με το μανδύα των «κοσμικών», αλλά συ-χνά αποδοκιμάζονται από τους διαδη-λωτές, με πρωταγωνιστές τις αριστερές οργανώσεις που στηρίζουν τις διαδηλώ-σεις.

Την ίδια στιγμή που η Ταχρίρ καταλαμ-βάνεται για μια φορά ακόμη μετά την ανατροπή του Μουμπάρακ, η «αραβική άνοιξη» φτάνει και στην Ιορδανία. Εκεί, η κατακόρυφη αύξηση της τιμής του πετρελαίου πυροδότησε μια λαϊκή εξέ-γερση ενάντια στη φτώχεια, στην οποία συμμετέχουν κομμουνιστές, ισλαμιστές, αλλά και πολλά συνδικάτα με απεργίες και στάσεις εργασίας.

Το «Ο λαός απαιτεί την ανατροπή του καθεστώτος» έδωσε τη θέση του στα αιτήματα για ψωμί και ελευθερία και οι Ιορδανοί διαδηλωτές για πρώτη φορά στρέφονται ανοιχτά ενάντια στο βασιλιά Αμπντάλα, πράγμα παράνομο που ούτε καν ψιθυριζόταν στη χώρα. Ακόμα και οι πιο μαχητικές διαδηλώσεις στο παρελ-θόν αυτοπεριορίζονταν σε συνθήματα ενάντια στην κυβέρνηση. Στο μεταξύ στη Συρία το καθεστώς είναι σε πιο δύσκολη θέση από ποτέ (βλ. διπλανή στήλη).

Η ιστορία της αραβικής άνοιξης, που άρ-χισε να γράφεται το Δεκέμβρη του 2010 σε ένα χωριό της Τυνησίας, γράφεται ακόμα… και θα συνεχίσει να γράφεται στους δρό-μους του Καΐρου, της Δαμασκού, του Αμ-μάν, όσο οι εκρηκτικές αντιφάσεις, που γέν-νησαν την αραβική επανάσταση, μένουν άλυτες, όσο δεν υπάρχει «αξιοπρέπεια, ψωμί, ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη»…

Η αραβική επανάσταση συνεχίζεται

Του Μάνου Μαθιουδάκη

Τ ο ακριβές ποσό για την ανακεφα-λαιοποίηση των τραπεζών αναμέ-νεται να ανακοινωθεί το Δεκέμ-

βριο και εκτιμάται ότι θα είναι περίπου 10 δισ., με το συνολικό δάνειο να ανέρχεται στα 18 δισ., ποσό που ισοδυναμεί σχεδόν με ολόκληρο το ετήσιο ΑΕΠ της Κύπρου.

Το –κατά τον κυβερνητικό εκπρόσωπο– «υποφερτό μνημόνιο», αποτέλεσμα των δήθεν σκληρών διαπραγματεύσεων κυβέρ-νησης-τρόικας, επέτρεψε παρ’ όλα αυτά στη δεξιά αντιπολίτευση να ξεφυσήσει ανακουφισμένη. Και αυτό γιατί ξέρουν ότι η τακτική του «τραβάτε με και ας κλαίω» έχει διπλό όφελος για την αστική τάξη.

Καταρχήν, η χώρα δένει την τύχη της με τις νεοφιλελεύθερες στρατηγικές δια-χείρισης της κρίσης της ΕΕ και του ΔΝΤ. Η τακτική της μνημονιακής οδού και της εφαρμογής πολιτικών λιτότητας ως μονόδρομος για την αντιμετώπιση της κρίσης εδραιώνεται, αποτελώντας το κοινά συμφωνημένο πλαίσιο λήψης πε-ραιτέρω αποφάσεων στο μέλλον.

Ενδεικτικά, και σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, η ΑΤΑ (η διατήρηση της οποίας ήταν μία από τα κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης κατά τις διαπραγματεύ-σεις) παγώνει μέχρι το 2016 και στη συνέ-χεια θ’ αποδίδεται σε ποσοστό 50%, με την προϋπόθεση ότι θα αναπτύσσεται η οικονομία.

Οι μισθοί στο δημόσιο τομέα αρχικά θα μειωθούν κλιμακωτά μεταξύ 6,5%-12,5% και σε δεύτερο στάδιο θα υπάρ-ξουν μειώσεις μεταξύ 9,5%-15,5%, ενώ το όριο συνταξιοδότησης σε πρώτη φάση θ’ αυξηθεί σταδιακά στα 65 έτη και στη συ-νέχεια θ’ αυξάνεται κατά έξι μήνες κάθε πέντε χρόνια, μέχρι να φτάσει στα 67 έτη.

Κατά δεύτερο, είναι μία «κυβέρνηση της Αριστεράς» που προώθησε τις αλλαγές αυ-τές. Η αστική τάξη γνωρίζει ότι οποιαδή-ποτε κυβέρνηση –στις σημερινές συνθή-κες– επιλέγει να διαχειριστεί το σύστημα, δεν έχει άλλη επιλογή από το να υποταχθεί αργά ή γρήγορα σ’ ένα πολιτικό πρόγραμμα που θα προωθεί τα συμφέροντά της.

Η διαδρομή της κυβέρνησης Χριστόφια δεν πρωτοτύπησε. Αντιπροσώπευσε τους εργαζόμενους με ένα δεξιό σοσιαλδημο-κρατικό πρόγραμμα, τους αφόπλισε από τις ιδέες και την τακτική με τις οποίες θα μπορούσαν να αποκρούσουν τις επιθέ-σεις του κεφαλαίου και την κρίσιμη στιγ-μή σύρθηκε στις νεοφιλελεύθερες επιλο-γές ενάντια στα συμφέροντα του κόσμου που τη στήριξε. Η συμβολή της στην υλο-ποίηση της σκληρής καπιταλιστικής ατζέ-ντας είναι ανεκτίμητη για τους αστούς.

Στα πλαίσια αυτής της πορείας δεν προ-καλεί εντύπωση η δήλωση του Σ. Μαλλά, υποψήφιου στηριζόμενου από το ΑΚΕΛ στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές, ο οποίος χαρακτήρισε ανεύθυνο οποιοδήπο-τε υποψήφιο πρόεδρο δηλώσει ότι θα πρέ-πει να λειτουργήσουμε αντιμνημονιακά.

Και ο σκληρός πυρήνας του ΑΚΕΛ όμως, δια στόματος του γεν. γραμματέα του Άντρου Κυπριανού, βεβαιώνει ότι το κόμμα θα σεβαστεί πλήρως τους όρους του μνημονίου, ενώ για τα χτυπήματα που θα δεχτεί ο κόσμος της εργασίας, προε-τοιμάζει την αντεπίθεσή του «μετά την αποπληρωμή των δανείων», οπότε και θα «πρέπει να επανέλθουν βασικά ωφελήμα-τα των εργαζομένων που τώρα χάνονται».

Η Παγκύπρια Εργατική Ομοσπονδία τη-ρεί στάση σιγής, δίνοντας αβάντα στην κυ-βέρνηση, η οποία δια στόματος Χριστόφια αναγνωρίζει σαν επιτυχία της το γεγονός ότι οι συντεχνίες δεν απέργησαν, όσο διαρ-κούσε η διαπραγμάτευση με την τρόικα. Πρόκειται για θλιβερή τακτική ήττας.

Η εμπειρία των μνημονιακών πολιτι-κών στην Ευρώπη δείχνει ότι είναι τέτοιο το μέγεθος και το άδικο των επιθέσεων, που θα καταστήσει εύθραυστη την όποια κοινωνική συναίνεση φαίνεται ότι επιτυγ-χάνεται αυτή τη στιγμή στην Κύπρο. Ήδη έχει αρχίσει μια κινητικότητα σε κάποιους εργασιακούς χώρους, ενώ στις παρυφές του ΑΚΕΛ και αριστερά από αυτό εντείνο-νται οι διεργασίες συσπείρωσης ενάντια στο μνημόνιο και τη λιτότητα.

Η Επιτροπή για μια Αριστερή Ριζοσπαστι-κή Συσπείρωση (ΕΡΑΣ) αποτελεί κομμάτι αυτής της προσπάθειας και στο βαθμό που θα συνδεθεί αποτελεσματικά με την οργά-νωση των αντιστάσεων του κόσμου μας, μπορεί να διαδραματίσει σοβαρό ρόλο στις εξελίξεις.

«Υποφερτό μνημόνιο» συμφώνησαν Χριστόφιας και τρόικα!

14 • νεολαία ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ28 Νοέμβρη 2012

Του Χρήστου Κατόπη

Η τρικομματική κυβέρνηση ξανάνοιξε το φάκελο «απο-λύσεις στο δημόσιο», με απο-

λύσεις και «διαθεσιμότητες» στους συμβασιούχους αορίστου χρόνου του διοικητικού προσωπικού των πανεπι-στημιακών ιδρυμάτων.

Στα πλαίσια της εφαρμογής του Μνημονίου 3 και της ουσιαστικής ισοπέδωσης του δημοσίου τομέα, η τρόικα εσωτερικού ανακοίνωσε κύμα απόλυσης χιλιάδων εργαζομένων Δευ-τεροβάθμιας Εκπαίδευσης Διοικητι-κού στο δημόσιο.

Όλη αυτή η επίθεση δεν έμεινε ανα-πάντητη. Ο αγώνας αυτός είναι κοινός για όλους τους εργαζόμενους, ανεξαρ-τήτως του εργασιακού καθεστώτος και όπως εύστοχα σημειώνει το δελτίο τύπου της Συντονιστικής Επιτροπής Κατάληψης ΕΚΠΑ: «Για εμάς δεν υπάρ-χει διαχωρισμός μεταξύ ΙΔΑΧ και μο-νίμων, κατηγοριών ΔΕ, ΠΕ, ΤΕ και ΥΕ, εργαζόμενων στα Πανεπιστήμια και στο υπόλοιπο Δημόσιο. Εμείς ξέρουμε καλά πως, με τον πρώτο εργαζόμενο στο Δημόσιο που θα απολυθεί, ανοίγει η πόρτα της εξόδου για όλους».

Οι διοικητικοί υπάλληλοι σχεδόν σε κάθε ίδρυμα έχουν προχωρήσει τις τε-λευταίες εβδομάδες σε συνεχόμενες κινητοποιήσεις (48ωρες απεργίες, συ-νελεύσεις, παραστάσεις διαμαρτυρίας κλπ.). Ήδη, εφαρμόζοντας απόφαση γενικής συνέλευσης, οι διοικητικοί του ΕΚΠΑ επιχείρησαν να καταλάβουν το κεντρικό κτίριο (Προπύλαια) και να

το μετατρέψουν σε Κέντρο Αγώνα για τις μέρες της απεργίας. Δυστυχώς οι πρυτανικές αρχές στάθηκαν κατώτε-ρες των περιστάσεων και προχώρησαν σε λοκ-άουτ του κτιρίου, στηρίζοντας στην ουσία τις τροϊκανές πολιτικές.

Οι συνελεύσεις των διοικητικών και η συμμετοχή τους στις διαδηλώ-σεις είναι ιδιαίτερα μαζικές. Ήδη στο σύλλογο του ΕΚΠΑ έχουν αποφασίσει τη συνέχιση των κινητοποιήσεων με απεργία μέχρι την Πέμπτη και νέα Συ-νέλευση την Παρασκευή 30/11.

Χαρακτηριστικό της μαχητικής διά-θεσης και του κλίματος αλληλεγγύης που επικρατεί στους διοικητικούς εί-ναι τα καλέσματα σε κοινή συνέλευση με φοιτητές και ΔΕΠ όπως στο Πάντειο ή προς τους υπόλοιπους συλλόγους εργαζομένων (ΕΤΕΠ, ΕΕΔΙΠ, συμβασι-ούχων ορισμένου χρόνου, μελών ΔΕΠ) και φοιτητών στο ΕΚΠΑ.

Επίσης, με πρωτοβουλία του Συλλό-γου Διοικητικών του ΕΚΠΑ, πραγματο-ποιήθηκε μαζική συνάντηση συντονι-σμού των συλλόγων διοικητικών ΑΕΙ και ΤΕΙ της Αθήνας, ενώ έγινε και κίνη-ση συντονισμού των πρωτοβάθμιων συλλόγων του Δημοσίου.

Ο αγώνας των διοικητικών υπαλ-λήλων εντάσσεται σε μια περίοδο με μαχητικές κινητοποιήσεις διαρκείας σε όλο το δημόσιο τομέα ενάντια στις απολύσεις (απεργίες ΠΟΕ-ΟΤΑ, κατα-λήψεις δημοσίων κτηρίων κλπ.).

Είναι πλέον φανερό ότι η προσπά-θεια για απαξίωση και διάλυση του δημόσιου τομέα και των εργασιακών

σχέσεων γενικότερα εντείνεται ακόμη περισσότερο. Είναι επίσης φανερό στα μάτια όλων ότι η απάντησή μας πρέ-πει να είναι συνολική. Η ανατροπή της κυβέρνησης και των μνημονίων της είναι ο μόνος τρόπος να σταματήσουν οι απολύσεις και να υπερασπιστούμε τις (ήδη υποβαθμισμένες) εργασιακές σχέσεις.

Οι διοικητικοί υπάλληλοι είναι απο-φασισμένοι να μην κάνουν πίσω. Οι φοιτητές δεν μπορεί παρά να έχουν ενεργό ρόλο στις κινητοποιήσεις τους. Ο αγώνας για την υπεράσπιση του πανεπιστήμιου (μετά τις απολύσεις, πολλά ιδρύματα δεν θα έχουν ούτε τον απαιτούμενο αριθμό προσωπικού για να λειτουργήσουν) και η διεκδίκηση των εργασιακών τους δικαιωμάτων είναι (και) υπόθεσή μας. Ήδη σε διά-φορα ΑΕΙ και ΤΕΙ, οι φοιτητικοί σύλ-λογοι έχουν δηλώσει και έμπρακτα τη συμπαράστασή τους στον αγώνα των διοικητικών υπαλλήλων.

Ο ρόλος της Αριστερής Ενότητας και του ΣΥΡΙΖΑ στο πανεπιστήμιο πρέπει να είναι καθοριστικός . Με πρωτοβουλίες για κοινές συνελεύσεις φοιτητών-εργα-ζομένων στα πανεπιστήμια, παρεμβά-σεις στις κινητοποιήσεις, κοινές πορείες, συμμετοχή και στήριξη οποιασδήποτε μορφής αγώνα επιλέξουν οι διοικητικοί, η Αριστερή Ενότητα, αλλά και ΣΥΡΙΖΑ στα πανεπιστήμια μπορούν και πρέπει να πρωταγωνιστήσουν στην οργάνωση της αντίστασης και στη δημιουργία ενός μαχητικού μετώπου που θα συμβάλει στην ανατροπή των «από πάνω» και των μνημονίων τους.

Της Μυρτώς Σιδέρη

Ι διαίτερα μαζική ήταν και φέτος η πορεία μνή-μης για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυ-τεχνείου με τη συμμετοχή χιλιάδων κόσμου.

Παρά το κλίμα τρομοκρατίας και την τεράστια αστυνόμευση σε όλο το κέντρο της Αθήνας, τα μη-νύματα και οι διεκδικήσεις της γενιάς του Πολυτε-χνείου αντήχησαν στο κέντρο της πόλης μέσα από τα συνθήματα των σημερινών διαδηλωτών ενάντια στην κυβέρνηση, το φασισμό και την καταστολή, συνδέοντάς τα με τις δικές μας διεκδικήσεις και τους δικούς μας αγώνες.

Ο όγκος και ο παλμός της πορείας ήταν ένα δυνα-τό χαστούκι σε όλους όσοι προσπάθησαν τις προ-ηγούμενες μέρες να συκοφαντήσουν το νικηφόρο αγώνα των φοιτητών και των εργαζομένων κατά της χούντας.

Αυτή τη φορά μάλιστα, εξαιτίας της πρόσφατης επίθεσης των Ισραηλινών στη Γάζα, οι διαδηλωτές αποφάσισαν να ολοκληρωθεί η πορεία στην ισραη-λινή πρεσβεία, ως ένδειξή αλληλεγγύης στον αγω-νιζόμενο παλαιστινιακό λαό. Τότε βρέθηκαν αντι-μέτωποι με κλούβες και «ετοιμοπόλεμα» ΜΑΤ στη συμβολή Αλεξάνδρας και Κηφισίας. Μόνο μετά την επιμονή των παρευρισκόμενων που δεν αποχωρού-σαν «άνοιξε» ο δρόμος και ολοκληρώθηκε η πορεία όπως είχε καθοριστεί.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι το ΚΚΕ δεν δέχτηκε να συνεχίσει (μετά από ανακοίνωση την προηγούμενη μέρα ότι θα διαδήλωνε μέχρι την ισ-ραηλινή πρεσβεία), αν δεν περνούσε ολόκληρος ο κορμός των διαδηλωτών.

Εξίσου μεγάλες ήταν και οι πορείες που πραγμα-τοποιήθηκαν στη Θεσσαλονίκη και την επαρχία, ενώ οι πορείες στην Πάτρα και το Βόλο δέχτηκαν άγρια επίθεση από τις αστυνομικές δυνάμεις, χωρίς όμως αυτό να προκαλέσει και τη διάλυσή τους.

Πριν 39 χρόνια η εξέγερση των φοιτητών και των εργαζομένων στο Πολυτεχνείο σηματοδότησε την αρχή του τέλους για τη χούντα του Παπαδό-πουλου. Σήμερα οι αγώνες των εργαζομένων και των φοιτητών μαζί με την Αριστερά κατάφεραν να ρίξουν δύο μνημονιακές κυβερνήσεις, να καταλά-βουν υπουργεία, να μπλοκάρουν το νόμο πλαίσιο στα πανεπιστήμια, να «τα βάλουν» με την αστυνο-μική καταστολή και τη φασιστική βία και τώρα να απειλούν ξανά την τρικομματική κυβέρνηση και τα ισχυρά λόμπι της Ευρώπης.

Τα μηνύματα του Πολυτεχνείου είναι επίκαιρα στη μνήμη του κόσμου που αγωνίζεται εδώ και δύο χρόνια ενάντια στην πανευρωπαϊκή λιτότητα, τη στέρηση βασικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, αλλά και στη διεκδίκηση μιας δίκαιης, πραγματικά δημοκρατικής και ελεύθερης κοινωνίας.

Κινητοποιήσεις των διοικητικών υπαλλήλων ΑΕΙ και ΤΕΙ

Μεγάλες πορείες για το Πολυτεχνείο

Της Μυρτώς Σιδέρη

Σε τροπολογία του νόμου πλαίσιο για ΑΕΙ-ΤΕΙ ετοιμάζεται να προχωρήσει το υπουργείο Παιδείας. Σύμφωνα με το έγ-γραφο που έχει διαρρεύσει, η τροπολο-γία μεταξύ άλλων περιλαμβάνει:

* Πρόβλεψη για διορισμό Συμβουλίου Ιδρύματος ακόμα και στην περίπτωση που παραιτηθούν μαζικά τα εκλεγμένα μέλη και οι επιλαχόντες, με διορισμό από το υπουργείο των αρχαιότερων καθηγη-τών.

* Πρόβλεψη για εκλογή πρύτανη με κλή-ρωση των υποψηφίων σε περίπτωση μπλοκαρίσματος της ηλεκτρονικής ή επιστολικής ψήφου.

* Πρόβλεψη για εκλογή αντιπροσώπου φοιτητών στο συμβούλιο μέσω –ανα-γνωρισμένου– φοιτητικού συλλόγου, στην περίπτωση μπλοκαρίσματος της διαδικασίας με «ενιαίο ψηφοδέλτιο και μυστική ψηφοφορία».

Σχέδιο «Αθηνά»Παράλληλα, το υπουργείο έδωσε στις πρυτανικές και προεδρικές αρχές των ΑΕΙ και ΤΕΙ προθεσμία δέκα ημερών για την κατάθεση προτάσεων για τις συγχωνεύ-σεις-καταργήσεις τμημάτων. Πρόκειται

για το σχέδιο με την κωδική ονομασία «Αθηνά» –τον αντίστοιχο «Καλλικράτη» της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης– που θα οδηγήσει στη δραματική συρρίκνωση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.

Αναμένεται να απομείνουν περίπου 30% των σχολών που υπάρχουν σήμερα, ανοί-γοντας πεδίο δόξης λαμπρό για τους κο-λεγιάρχες, καθώς τα καταστήματά τους είχαν αρχίσει να μπαίνουν σε κρίση.

Προσφυγή για το «ηλεκτρονικό πραξικόπημα»Απέναντι στις μεθοδεύσεις της κυβέρ-νησης η πανεπιστημιακή κοινότητα απάντησε και με νέα προσφυγή στο Συμβούλιο Επικρατείας. Δεκατρία πα-νεπιστήμια έχουν προσφύγει στο ΣτΕ, ζητώντας να ακυρωθεί η υπουργική απόφαση για την ηλεκτρονική ψηφο-φορία των Συμβουλίων Διοίκησης. Να θυμίσουμε ότι εκκρεμούν ήδη στο ΣτΕ 19 προσφυγές καθηγητών και πρυτά-νεων κατά υπουργικών αποφάσεων που σχετίζονται με τις εκλογές των Συμβουλίων.

Οι προσφεύγοντες υποστηρίζουν πως η ηλεκτρονική ψηφοφορία προάγει την αδιαφάνεια και αποκλείει τη δικαστική προστασία, καθώς την καταμέτρηση

δεν μπορεί να ελέγξει ούτε η αρμόδια εφορευτική επιτροπή, ούτε όμως και το δικαστήριο.

Παράλληλα τονίζουν: «Το γεγονός ότι τα εξωτερικά μέλη του Ιδρύματος επιλέ-γονται από τα εσωτερικά μέλη, δηλαδή από πρόσωπα που ανήκουν στην οικεία πανεπιστημιακή κοινότητα και εκλέγο-νται από αυτή, δεν θεραπεύει ούτε την έλλειψη οποιασδήποτε ακαδημαϊκής νο-μιμοποίησης, ούτε καλύπτει την αντισυ-νταγματικότητα της σχετικής ρύθμισης, δεδομένου ότι το άρθρο 16, παράγραφος 5, εδάφιο α΄ του Συντάγματος δεν κατο-χυρώνει απλώς την “αυτοδιοίκηση” των Α.Ε.Ι., όπως το άρθρο 16 του Συντάγμα-τος του 1952, αλλά επιτάσσει την “πλήρη αυτοδιοίκησή” τους, που περιλαμβάνει και την επιλογή των μελών των οργάνων της διοίκησής τους μέσα από τα μέλη της οικείας πανεπιστημιακής κοινότη-τας».

Η μάχη για την υπεράσπιση της δημόσι-ας παιδείας δεν έχει τελειώσει, με αιχμή του δόρατος αυτή τη στιγμή να αναδει-κνύεται ο αγώνας των διοικητικών ενά-ντια στις απολύσεις. Με κοινό μέτωπο των μελών της πανεπιστημιακής κοινό-τητας ο νόμος αυτός δεν θα εφαρμοστεί και θα ανατραπεί.

Η κυβέρνηση αγωνιά να βγει από το αδιέξοδο

Συνεχίζεται η μάχη στις σχολές

μετανάστες • 15ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ28 Νοέμβρη 2012

Του Θανάση Κούρκουλα

Μ ια ενδιαφέρουσα συζήτηση έχει ανοίξει για τον τρόπο αντι-μετώπισης των φασιστών.

Πόσο ευρύ χρειάζεται να είναι το μέτωπο ενάντια στους φασίστες; Ποιες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις συμπεριλαμβάνει;

Στην ημερήσια διάταξη τη συζήτηση ανοίγουν εκ των πραγμάτων οι εκατοντά-δες αντιφασιστικές πρωτοβουλίες που δημιουργούνται καθημερινά σε γειτονιές, πόλεις, χωριά και εργασιακούς χώρους και αρνούνται το ζωτικό χώρο ανάπτυξης των φασιστών.

Στον αντίποδα, μνημονιακές δημοκρα-τικές δυνάμεις, όπως η ΔΗΜΑΡ, επικαλού-νται την ανάγκη απαγόρευσης της Χρυσής Αυγής εκ μέρους της κοινοβουλευτικής δη-μοκρατίας και εγκαλούν –μαζί με το Σαμα-ρά και το Βενιζέλο– τον ΣΥΡΙΖΑ, ως ανεύθυ-νη πολιτική δύναμη του «μπάχαλου», που στρώνει το δρόμο στην ανομία των νεοναζί.

ΣΥΡΙΖΑΣτο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ η σχετική συ-ζήτηση έχει ανοίξει με αφορμή και το σχέ-διο διακήρυξης για την Πανελλαδική Συν-διάσκεψη του σχήματος. Εκεί αναφέρεται πως ο φορέας της Αριστεράς «οφείλει να οικοδομήσει ένα πλατύ αντιφασιστικό και δημοκρατικό κίνημα που θα περιλαμβά-νει όλους εκείνους και όλες εκείνες που εναντιώνονται σε τέτοιες (σ.σ. ρατσιστι-κές και φασιστικές) ιδέες και τέτοιες πρα-κτικές, ανεξάρτητα από πολιτικές εντά-ξεις ή ιδεολογικές αναφορές».

Στον αντίποδα, προς αντικατάσταση της παραπάνω διατύπωσης, κατατίθεται αυτές τις μέρες τροπολογία της αντιφα-σιστικής επιτροπής της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, που αναφέρει πως στο δρόμο της συγκρότησης του αντιφασιστικού μετώ-που «αποφεύγουμε στο πολιτικό επίπεδο να ταυτιστούμε με τις δυνάμεις του μνη-μονίου, καθώς:

α) Αυτές ευθύνονται για την ενίσχυση των νεοναζί, είτε έμμεσα λόγω της μνη-μονιακής καταστροφής, είτε άμεσα με την απροκάλυπτη ανοχή/στήριξη της δράσης τους.

β) Γιατί κάτι τέτοιο θα ενίσχυε το «αντι-συστημικό» προφίλ των νεοναζί στη λο-γική ότι απέναντί τους βρίσκεται όλο το πολιτικό φάσμα.

Η κατεύθυνση της αντιφασιστικής επι-τροπής του ΣΥΡΙΖΑ είναι απόλυτα σωστή.

Εδράζεται στο έδαφος του υπαρκτού αντι-φασιστικού κινήματος και στις πρόσφατες νίκες του απέναντι στους φασίστες.

Από τις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρί-ου, μέχρι τις Γενικές Απεργίες από όπου οι νεοναζί είναι εξαφανισμένοι. Από την Κυψέλη και τη Γλυφάδα μέχρι το Ηρά-κλειο και τα Χανιά της Κρήτης μόλις πριν λίγες μέρες, όπου μαζικές αντιφασιστικές κινητοποιήσεις απομόνωσαν τους Χρυ-σαυγίτες, στηριγμένες στις δυνάμεις των κινημάτων αντίστασης και της Αριστεράς.

Αντιθέτως δεν είδαμε κάποια θεσμική παρέμβαση προς τη δικαιοσύνη και την αστυνομία σε κεντρικό ή τοπικό επίπεδο να αναγκάζει τους «Προστάτες του Πολί-τη» να συλλάβουν φασίστες, όταν μαχαι-ρώνουν και ξυλοκοπούν ανθρώπους.

Λαϊκά ΜέτωπαΔεν είναι η πρώτη φορά που τίθενται τέ-τοιου είδους διλήμματα. Οι φασίστες του Φράνκο στην Ισπανία πήραν την εξουσία στα τέλη της δεκαετίας του ’30 λόγω της καταστροφικής πολιτικής του ΚΚ Ισπανί-ας, που προτίμησε το δρόμο του «θεσμι-κού αντιφασισμού».

Το Λαϊκό Μέτωπο ήταν η συμμαχία που επέλεξε τότε το ΚΚ, μαζί με φιλελεύθερα δεξιά κόμματα και φωτισμένους αστούς, προκειμένου να ανακοπεί η πορεία του Φράνκο προς την εξουσία. Έτσι συμμετεί-χε στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας των Δημοκρατικών, που υλοποίησε τον αφο-πλισμό των εργατικών και αγροτικών αντι-φασιστικών πολιτοφυλακών των αναρ-χικών και της ριζοσπαστικής Αριστεράς της εποχής, προκειμένου οι φασίστες να

αντιμετωπιστούν από τον τακτικό στρατό και την αστυνομία.

Όταν ο Στάλιν έκλεισε τη στρόφιγγα της στρατιωτικής βοήθειας προς τον τακτικό στρατό της Δημοκρατικής Κυβέρνησης, ο Φράνκο με τη στρατιωτική βοήθεια του Χίτλερ συνέτριψε τον Ισπανικό Στρατό, με τραγικό απολογισμό εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς αντιφασίστες, συνδικαλιστές, αριστερούς και αναρχικούς αγωνιστές, επιβάλλοντας φασιστικό στρατιωτικό κα-θεστώς από το 1939 ως το 1975.

Σήμερα –ευτυχώς– απέχουμε πολύ από αυτό το σημείο. Όμως η τακτική της Αρι-στεράς, όσον αφορά την αντιμετώπιση του φασισμού στην Ελλάδα, είναι κρίσιμη από τώρα.

Η συμμαχία με τις δυνάμεις του εργατι-κού κινήματος που αντιστέκεται στα μνη-μόνια και η αντιφασιστική συμπαράταξη της Αριστεράς, είναι κρίσιμη επιλογή που μπορεί να περιθωριοποιήσει τη Χρυσή Αυγή, συσπειρώνοντας πολλαπλάσιες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις.

Αντίθετα η παθητική προσμονή της αντιμετώπισης του φασιστικού κινδύνου από την Αστυνομία του Δένδια και τη δημοκρατική ευαισθησία της τρικομμα-τικής κυβέρνησης και της δικαιοσύνης, μπορεί να οδηγήσει μόνο σε βασανιστή-ρια αντιφασιστών από αστυνομικούς Χρυσαυγίτες, όπως των 15 συλληφθέντων της μοτοπορείας πρόσφατα.

Και την Αριστερά να την οδηγήσει σε αδιέξοδες συμμαχίες «από τα πάνω» με τις πολιτικές δυνάμεις που ο κόσμος της εργασίας μισεί θανάσιμα και αντιμάχεται στους δρόμους.

ΑντιφΑσιστικό μέτωπό:

Με το «συνταγματικό τόξο»ή με το κίνημα και την Αριστερά;

Το απόγευμα του Σαββάτου, 24 Νοέμβρη, στην Κυ-ψέλη η φασιστοσυμμορία «Μαιάνδριοι Εθνικιστές» είχε προγραμματίσει συγκέντρωση στην ομώνυμη πλατεία και πορεία ως την πλατεία Αμερικής. Όταν έφτασαν εκεί περίπου 20(!) από αυτούς, αντίκρισαν περίπου 700 αντιφασίστες, οπότε και σκόρπισαν στους γύρω δρόμους. Πολλές διμοιρίες των ΜΑΤ έκαναν αστυνομικό φραγμό για να μη γίνει η προ-γραμματισμένη αντιφασιστική συγκέντρωση πάνω στην πλατεία Κυψέλης. Παρ’ όλα αυτά συγκροτή-θηκε αντιφασιστική πορεία από την Κυψέλη ως την πλατεία Αμερικής, αντί για την προγραμματισμένη πορεία των φασιστών με το ίδιο δρομολόγιο. Ήταν μια σημαντική νίκη για το αντιφασιστικό κίνημα στις γειτονιές της Αθήνας.

N N N

Με τεράστια επιτυχία πραγματοποιήθηκαν οι συγκεντρώσεις εναντίον της Χρυσής Αυγής στην Κρήτη. Στο Ηράκλειο, την Παρασκευή 23 Νοέμβρη, πραγματοποιήθηκε η μαζικότερη αντιφασιστική πορεία που έχει γίνει ποτέ. Το μπλοκ αντιφα-Ηρα-κλείου ήταν μεγάλο, ενώ καλή παρουσία είχε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πάρα πολύ μαζικό και συνθήματα όπως «Τη Βιαννό και τ’ Ανώγεια τα κάψαν οι ναζί – φασίστες δε χωράνε σε τούτο το νησί» και «Οι μετανάστες είναι της γης οι κολασμένοι – Έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι» έστειλαν μήνυμα στους φασίστες της Χρυσής Αυγής ότι ούτε στο Ηράκλειο θα τους αφήσουμε να χύσουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο και πως τη διέξοδο από την καθημερινή εξαθλίωση των μνημονίων θα τη βρούμε ενωμένοι. Στα Χανιά επίσης πραγματοποιήθηκε μαζική αντιφασιστική συγκέντρωση, η οποία μάλιστα κατέληξε και σε χορούς. Γιατί εμείς ξέρουμε και να χορεύουμε και να αγαπάμε και να τραγουδάμε. Ενώ εσείς, ω ρε φα-σίστες, τι ξέρετε; Μόνο να σφάζετε και να χτυπάτε!

N N N

Οι επιτυχημένες αντιφασιστικές κινητοποιήσεις στην Κρήτη προκάλεσαν την ιερή αγανάκτηση του Κασιδιάρη, που εξερράγη κατά των αστυ-νομικών, που τον προστάτευαν, κατηγορώντας τους πως κάνουν πλάτες στους αντιφασίστες, αντί να τους διαλύσουν. Τελικά οι Χρυσαυγίτες περιορίστηκαν σε μια αναιμική συγκέντρωση στην αίθουσα ενός ξενοδοχείου του Ηρακλείου, μακριά από το κέντρο της πόλης.

N N N

Ο Κοινωνικός Χώρος «Σβούρα» προσκάλεσε την Κυριακή 25/11 την Κίνηση «Απελάστε το Ρατσι-σμό» για να παρουσιάσει το βιβλίο «Ποτέ Ξανά» του Colin Sparks, που αναλύει το φαινόμενο του φασισμού και τρόπους αντιμετώπισής του. Παραβρέθηκαν δεκάδες κόσμου, ενώ ομιλητής ήταν ο Θανάσης Κούρκουλας από την ΚΑΡ.

N N N

Ο Μουσταφά Τσολάκ, μέλος της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό», μαζί με τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Ροδόπης Αϊχάν Καράγιουσουφ επισκέφτηκαν τη Σχολή Αστυφυλάκων Κομοτηνής, που την έχουν μετατρέψει σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Οι μετανάστες, στις 23/11, εξεγέρθηκαν και βάλανε φωτιά στους κοιτώνες που τους «φιλοξενούν». Κατά την επίσκεψη, 500 μετανάστες κάθονταν έξω στο κρύο ανά 5 άτομα σε ένα στρώμα, σκεπασμένοι με μια λεπτή κουβέρτα (και είχαν περάσει όλη τη νύχτα έτσι), ενώ κάποιοι απ’ αυτούς, με παντόφλες και χωρίς κάλτσες, κουβαλούσαν σπασμένα τζάμια και ξύλα. Είπαν πως εξεγέρθηκαν, επειδή κάποιοι απ’ τους αστυνομικούς εκεί τους συμπεριφέρονται απάνθρωπα, τους δέρνουν, τους ρίχνουν καυτό νερό, τους βρίζουν την ώρα που προσεύχονται, τους βάζουν να κάνουν μπάνιο με κρύο νερό, ανοίγουν τις πόρτες της τουαλέτας και τους βγάζουν έξω. Τόσο «ανθρώπινες» είναι οι συνθήκες κράτησης των μεταναστών στα κέντρα «φιλοξενίας» που τηρούν ευρωπαϊκά στάνταρντ, όπως λέει και ο Δένδιας…

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

Η κεντρική αντιφασιστική πορεία στις 24 Νοέμβρη στην Αθήνα ήταν μια εξαιρε-τικά μαζική και μαχητική απάντηση στις προκλήσεις των νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Πάνω από 5.000 διαδηλωτές πλημμύρισαν τους δρόμους του κέντρου της Αθήνας, σε μια επίδειξη δύναμης απέναντι στους φασί-στες και την κρατική καταστολή.

Παρά το γεγονός πως υποτιμήθηκε από κάποιες δυνάμεις, ήταν ένα θετικό πρώτο δείγμα των δυνατοτήτων της κοινής αντιφα-σιστικής δράσης κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων του κινήματος και της Αριστεράς.

Συμμετείχαν αντιφασιστικές πρωτοβου-λίες περιοχών όπως του Μεταξουργείου,

της Σαλαμίνας, του Γκύζη, της Καλλιθέας και της Ηλιούπολης, αντιρατσιστικές κινή-σεις όπως η Κίνηση «Απελάστε το Ρατσι-σμό», το Δίκτυο και η ΚΕΕΡΦΑ, μαθητικές και γυναικείες πρωτοβουλίες, ενώ σε πολί-τικό επίπεδο η συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της Αντιεξουσιαστικής Κίνη-σης έδωσε το στίγμα της κοινής αντιφασι-στικής δράσης και το έναυσμα σε χιλιάδες αγωνιστές να στηρίξουν την πρωτοβουλία με τη συμμετοχή τους.

Η 24η Νοέμβρη ήταν ένας κρίσιμος κρί-κος στην αλυσίδα του αντιφασιστικού κι-νήματος του τελευταίου διαστήματος στην Ελλάδα, γιατί ήταν μια πρωτοβουλία που

ανταποκρίθηκε στοιχειωδώς στην ανάγκη συντονισμού του αντιφασιστικού αγώνα από τα κάτω.

Ελπίζουμε το επόμενο διάστημα ο σπό-ρος να πιάσει και σε τοπικό επίπεδο και να ξεπεραστούν διαχωρισμοί και σεχταριστι-κές αγκυλώσεις που μόνο ζημιά μπορούν να προκαλέσουν στο αναπτυσσόμενο αντι-φασιστικό κίνημα. Δεν είμαστε όλοι το ίδιο, αλλά μπορούμε και πρέπει να βαδίζουμε συχνότερα μαζί, με στόχο την αποδυνάμω-ση των φασιστών και της κάλυψης που τους παρέχεται από την τρικομματική κυβέρνηση και τα ΜΜΕ.

Όλοι μαζί να σβήσουν οι ναζί!

24 Νοέμβρη: Πετυχημένο τεστ αντιφασιστικής ενότητας

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ

Του Σπύρου Αντωνίου

Λ ίγες μέρες μετά την ψήφιση του Μνημονίου 3 και τη δη-μοσιοποίηση των ερμηνευ-

τικών εγκυκλίων, που ανατρέπουν όλο το εργατικό δίκαιο και καθη-λώνουν του μισθούς στα 586 ευρώ μεικτά, ακόμη και κερδοφόρες επιχειρήσεις δεν άφησαν φυσικά ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία. Κα-θημερινά εκατοντάδες εργαζόμενοι καλούνται να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις με μειωμένες αποδοχές, υπό την απειλή της απόλυσης σε πε-ρίπτωση που δεν δεχτούν τις απαι-τήσεις της εργοδοσίας.

Είναι φανερό ότι το μόνο που εν-διαφέρει τα αφεντικά, σε περίοδο βαθιάς κρίσης του συστήματος, είναι να διατηρήσουν την κερδο-φορία τους, υποτιμώντας το «εμπό-ρευμα» εργατική δύναμη μέσα από την ισοπέδωση των μισθών και κάθε εργατικής κατάκτησης.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΑΕΔ, μόνο τον περασμένο Οκτώ-βριο 50.000 άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους, ενώ μέσα σε ένα χρό-νο (Α’ τρίμηνο 2011 - Α’ τρίμηνο 2012) κάθε τετραμελής οικογένεια έχασε κατά μέσο όρο 2.000 από το δια-θέσιμο εισόδημά της, κυρίως λόγω της μείωσης των αποδοχών και της αυξημένης φορολογίας (ΕΛΣΤΑΤ).

Η εικόνα αυτή αναμένεται να επιδεινωθεί δραματικά το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Και αυτό γιατί οι πρόσφατες ρυθμίσεις του υπουργείου Εργασίας βάζουν ταφόπλακα στις συλλογικές συμ-βάσεις και «κλείνουν το μάτι» στους εργοδότες για νέες μειώσεις στους ήδη συρρικνωμένους μισθούς.

Αποδοχές εξαθλίωσηςΗ πρόσφατη εγκύκλιος, που υλο-ποιεί τα μνημόνια, καθορίζει ότι σε περιπτώσεις επιχειρήσεων που

έχουν συνάψει επιχειρησιακή σύμβαση από τις 27/10/2011 έως τις 12/11/2012 και δεν είναι μέλη εργοδοτικών οργανώσεων (ΣΕΒ, ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ), μπορούν να κα-ταργήσουν τους όρους της σύμ-βασης και δεσμεύονται μόνο από τα νέα κατώτατα όρια μισθών και ημερομισθίων. Δηλαδή 586 μεικτά για τους άνω των 25 ετών και 511 μεικτά για τους κάτω από 25. Μά-λιστα, αυτός ο κατώτατος μισθός από 1/4/2013 θα διαμορφώνεται με πράξη υπουργικού συμβουλίου!

Για τις συμβάσεις που έχουν υπογραφεί μεταξύ Μνημονίου 2 και Μνημονίου 3 και οι εργοδότες δεν είναι μέλη εργοδοτικών ορ-γανώσεων, οι μισθολογικοί όροι των επιχειρησιακών συμβάσεων μπορούν να προσαρμοστούν στις τελευταίες προβλέψεις, «εφόσον υφίσταται σχετική βούληση των συμβαλλόμενων μερών». Δηλαδή, η γνωστή διαδικασία: σε φωνάζω στο γραφείο και, αν δεν υπογρά-ψεις, απολύεσαι.

Ο επιστημονικός διευθυντής του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ Σάββας Ρομπόλης υπο-στηρίζει ότι οι παραπάνω ρυθμίσεις θα προκαλέσουν μειώσεις μισθών και στις 900.000 επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στη χώρα και σημειώνει χαρακτηριστικά ότι «πλέ-ον η αγορά εργασίας στην Ελλάδα αποκτά νέα χαρακτηριστικά. Μιλά-με για τη μετάβαση από μια αγορά εργασίας με συλλογικές ρυθμίσεις σε μια αγορά εργασίας με εξατομί-κευση και ατομικότητα στις σχέσεις εργασίας. Αυτό το χαρακτηριστικό στην ιστορία των εργασιακών σχέσε-ων το συναντάμε στην περίοδο πριν τη βιομηχανική επανάσταση, όπου η εργασία ήταν πλήρως εξαρτημέ-νη από τους εργοδότες της εποχής» («Αυγή της Κυριακής», 25/11).

Την επιστροφή σε καθεστώς με-σαίωνα υπηρετούν με όλες τους

τις δυνάμεις κυβέρνηση και τρόι-κα. Τέτοιο νομοθετικό πλαίσιο, που να ισοφαρίζει τις ζημιές από την πτώση κερδών λόγω της ύφεσης, συντρίβοντας τους μισθούς και τα υπόλοιπα εργατικά δικαιώματα, είναι κάτι παραπάνω από δώρο για τους καπιταλιστές.

Ο υπουργός «εργοδοσίας» Βρού-τσης δεν δίστασε να δηλώσει: «Πολύ δύσκολα θα μπορέσει να ζήσει κάποιος με 586 ευρώ. Από την άλλη, μακάρι να είχαν όλοι τα 586 ευρώ». Από τη μια δηλαδή ισχυρί-ζεται ότι θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση πως ο μισθός των 500 ευρώ θα έχει ισχύ γενικού καθολι-κού μισθού και σε όποιον αρέσει και από την άλλη επιχειρεί να στρέ-ψει τους ανέργους ενάντια στους χαμηλόμισθους, για να υπηρετήσει την αντιδραστική αναδιάρθρωση που συντελείται με τα αλλεπάλλη-λα μέτρα φτωχοποίησης.

ΙΚΕΑΟι παροτρύνσεις του Βρούτση να εκμεταλλευτούν οι επιχειρήσεις τις δυνατότητες που τους προσφέρει ο νέος νόμος, να ενισχύσουν δηλ. την κερδοφορία τους, μειώνοντας τους μισθούς των εργαζομένων, δεν πήγαν χαμένες. Την περασμένη εβδομάδα τα καταστήματα ΙΚΕΑ, του Ομίλου Φουρλή, απαίτησαν από τους εργαζόμενους την υπογραφή ατομικών συμβάσεων με μειώσεις μισθών έως 11% (κάτω από 600

ευρώ), υπό την απειλή μαζικών απο-λύσεων όσων δεν συμμορφωθούν.

Οι εργαζόμενοι στο κατάστημα του Κηφισού αντέδρασαν και, μετά από απεργιακές κινητοποιήσεις, αρκετοί δεν υπέγραψαν, χωρίς να έχει εκλείψει ακόμα ο κίνδυνος νέας τρομοκράτησης από τον Φουρλή. Στο κατάστημα του ΙΚΕΑ βρέθηκαν από την πρώτη μέρα για συμπαράσταση πολλά σωματεία, το ΠΑΜΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Και όλα αυτά όταν ο πολυεθνι-κός όμιλος της ΙΚΕΑ, με εκατοντά-δες καταστήματα και θυγατρικές ανά τον κόσμο, καταγράφει τερά-στια ημερήσια κέρδη και παρά την οικονομική κρίση διατηρεί υψηλά ποσοστά κέρδους και προχωρά σε νέες επενδύσεις στην Κύπρο και τα Βαλκάνια. Κατά παραδοχή της ιδιοκτήτριας εταιρείας, του Ομί-λου Φουρλή: «Η λιανική οικιακού εξοπλισμού ΙΚΕΑ, παρά τον έντο-νο πτωτικό ρυθμό στην αγορά του επίπλου για τέταρτη συνεχή χρονιά, πέτυχε αύξηση μεριδίου αγοράς με πωλήσεις 122,7 εκατομ-μύρια ευρώ για το πρώτο εξάμη-νο 2012, μειωμένες κατά 9,6% σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2011. Επιπλέον, τα ενοποιημέ-να κέρδη προ φόρων έφτασαν τα 3,6 εκατ. ευρώ».

Και το «ξεσάλωμα» των αφε-ντικών δεν έχει τέλος. Στο χώρο των τηλεπικοινωνιών, η Forthnet επέβαλε από την επομένη του μνημονίου μειώσεις μισθών 35% και εξίσωση των μισθών προς τα κάτω, ενώ όλο το προηγούμενο δι-άστημα η μείωση του «εργασιακού κόστους» πέρναγε μέσω απολύσε-ων. Ίδια εικόνα υπάρχει στις Wind και Vodafone και σε πολλές άλλες εταιρίες που έχουν σημαντικό με-ρίδιο στην αγορά και οδηγούν σε κλείσιμο τόσο τους ανταγωνιστές τους, όσο και τα μικρομάγαζα.

ΣτόχοςΟ σαρωτικός χαρακτήρας των νέων ρυθμίσεων που προωθεί η συγκυ-βέρνηση, ως «πολιτικό σκέλος» της επίθεσης του κεφαλαίου στον κόσμο της εργασίας, έχει ξεκάθαρο στόχο. Να αφαιρέσει από τους εργαζόμε-νους κάθε συλλογική κατάκτηση και προστασία που υπήρχε, για να μειω-θεί η τιμή της εργατικής δύναμης. Μέσα από την αύξηση της εκμετάλ-λευσης της εργατικής τάξης, επιχει-ρείται να σταθεροποιηθεί η κερδο-φορία ακόμα και επιχειρηματικών ομίλων που, παρά την κρίση, βγά-ζουν εκατομμύρια ευρώ. Με απλά λόγια ρίχνουν το βάρος της κρίσης στις πλάτες μας και διαμορφώνουν το κατάλληλο πλαίσιο, όταν και εφό-σον η καπιταλιστική μηχανή ξαναπά-ρει μπρος, για δουλειά με αμοιβές πείνας και χωρίς δικαιώματα.

Η ντόπια αστική τάξη και οι διε-θνείς σύμμαχοί της είναι αποφασι-σμένοι να εφαρμόσουν ανατροπή των εργατικών σχέσεων σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, που θα θυμίζουν τις κοινωνίες της Ανατολικής Ευρώ-πης, μετά την κατάρρευση των καθεστώτων του κρατικού καπιτα-λισμού. Για την ώρα οι κοινωνικές αντιστάσεις, ειδικά στις χώρες του Νότου, δεν τους το επιτρέπουν.

Η οργάνωση και η αποτελεσματι-κότητα αυτής της αντίστασης στα ΙΚΕΑ και σε κάθε εργασιακό χώρο, που πάει να γίνει ζούγκλα, είναι ο μόνος φραγμός στον πόλεμο των αφεντικών. Η μαζικοποίηση «από τα κάτω» και ο αγωνιστικός προ-σανατολισμός των σωματείων, η απεργία, η ουσιαστική στήριξη της συνδικαλιστικής δουλειάς από τις δυνάμεις της Αριστεράς σε κλά-δους χωρίς παράδοση συλλογικής δράσης, είναι η αναγκαία αφετηρία για να σπάσουμε την εξατομίκευση και την εργοδοτική τρομοκρατία.

www.dea.org.grΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

28 Νοέμβρη 2012 

Η οργάνωση της αντίστασης σε κάθε εργασιακό χώρο είναι ο μόνος φραγμός στον πόλεμο των αφεντικών

Να σώσουμε τους μισθούς από την επίθεση τρόικας και αφεντικών