1

ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ ΚΑΙ ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Β. Η ΜΑΡΙΑ ΚΑΙ Ο ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ (Α) – Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ

Α. Η ΜΑΡΙΑ ΚΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ

«Σ’ όλα της τα ποιήματα υπήρχε απαραίτητα ο Εκείνος, η Εκείνη,

συγκλονιστικό ερωτικό πάθος και μόνιμο φινάλε ο θάνατος.

Κάποτε η μητέρα της τη ρώτησε:

- Δε θα ‘τανε πιο όμορφο το τραγούδι σου, Μαρία, αν άφηνες

τους ήρωές σου να ζήσουνε και να χαρούνε την τόση αγάπη

τους;

- Για να γίνει το τραγούδι, απαντούσε, πρέπει να πεθάνουνε.»

Λ.Ζωγράφου, Καρυωτάκης- Πολυδούρη, Η εποχή της αμφισβήτησης, σ. 103

2

Λ.Ζωγράφου, Καρυωτάκης- Πολυδούρη, Η εποχή της αμφισβήτησης, σ. 45-46,48

3

Γ. Η ΜΑΡΙΑ ΚΑΙ Ο ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ (Β) – ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ ΦΑΛΗΡΟ

{{ Ένα απόγευμα τον παρασέρνει να πάνε περίπατο ως

το Φάληρο. Έξω από τον Αη- Σώστη, τους παίρνει το μάτι ενός

χωροφύλακα να περπατούν αγκαλιασμένοι. «Αυτό, τα χρόνια

εκείνα», μου εξηγεί ο Σακελλαριάδης [σημ: φίλος και βιογράφος

του Καρυωτάκη], «ήταν προσβολή της δημοσίας αιδούς. Το Τμήμα

Ηθών επαγρυπνούσε και αλίμονο σ’ όποιο ζευγάρι συλλαμβανόταν

χωρίς να κρατά μαζί του το … πιστοποιητικό του γάμου του. Ο

χωροφύλακας τους κάλεσε να τον ακολουθήσουν στο Τμήμα . Ο

Καρυωτάκης πάνιασε και ισχυρίστηκε πώς έπρεπε να πάρουν ένα

μόνιππο, γιατί ήταν πολύ μακριά. Ο χωροφύλακας δέχτηκε.

Κάθισε αυτός δίπλα στον αμαξά και το ζευγάρι πίσω. “Χαθήκαμε”,

ψιθυρίζει στη Μαρία, μόλις το μόνιππο ξεκίνησε. “Και τι να

κάνουμε;”, τον ρώτησε εκείνη. Αλλά βλέπει το κατάχλωμο

πρόσωπό του και τα γεμάτα αγωνία μάτια του και του λέει

αποφασιστικά: “Τότε άντε, πήδα”. Κάποια στιγμή που το αμάξι

σιγάνεψε, ο Καρυωτάκης πήδηξε και την άφησε μόνη. Ο

χωροφύλακας άφρισε από το κακό του σα φτάσανε στο Τμήμα και

διαπίστωσε πως μετέφερε μόνο εκείνη» }}

Λ.Ζωγράφου, Καρυωτάκης- Πολυδούρη, Η εποχή της αμφισβήτησης, σ. 51