Embed Size (px)
Citation preview
1
จากใจนักเขียน
กําแพงใจไรเดียงสา
ผูแตง : ดอกเข็มสีมวง
พิมพครั้งที่ 1 ในรูปแบบ e-book : สิงหาคม 2555
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ 2537
หามคัดลอกหรือดัดแปลงสวนใดสวนหนึ่งของหนังสือเลมนี้
เพื่อนําออกเผยแพรโดยมิไดรับอนุญาต มิฉะนั้นจะถือวา
ละเมิดลิขสิทธิ์
2
จากใจนักเขียน
“กําแพงใจไรเดียงสา” เปนผลงานนิยายขนาดสั้นเรื่องแรก
ของผู แต ง นิยายเ รื่องนี้ เปนนิยายที่ อ านไดทุก เพศทุก วัย
เปนเรื่องราวความรักโรแมนติกหวานละมุนของหนุมสาวตางวัย
สไตลโคแกกับหญาออน
หากใครเคยติดตามอานงานเขียนของ ดอกเข็มสีมวง
มากอน เรื่องนี้จะตางกับนิยายเรื่องยาวที่เคยแตงมา ดวยขนาด
ของนิยายที่สั้น จึงทําใหไมไดมีปมซับซอนยุงเหยิงมากมาย
หรือดรามาบีบคั้นอารมณมากเทาเรื่องยาว
ผูแตงจึงยินดีนอมรับทุกคําติชมของทุกทาน เพื่อนําไป
ปรับปรุงพัฒนาผลงานเรื่องสั้นในเรื่องตอๆ ไปคะ
ขอขอบคุณแฟนๆ นิยายทุกทานที่ใหการสนับสนุนผลงาน
ดวยดีเสมอมา
ดวยความขอบคุณจากใจ
ดอกเข็มสีมวง
http://mycocoshow.blogspot.com
3
บทที่ 1
ผมยาวสลวยเงางามสีดําขลับ ถูกถักทอเปนเปยเดี่ยว
ผูกชายดวยโบวลูกไมสีขาว โดยฝมือของชางผมหนุมหลอ ที่คนใน
ประเทศใหฉายาวาชางผมเงินลาน อยางสิโรจน เฉกเชนทุกเชา
กอนที่หญิงสาวจะไปเรียน เปนแบบนี้มาตั้งแตสมัยเธอเรียน
มัธยมปลาย กระทั่งวันนี้ วันสอบปลายภาควันสุดทายของ
มหาวิทยาลัยปที่หนึ่งแลว เธอก็ยังใหเขาทําผมทรงเดิมใหเธอ
สาวนอยนักศึกษาที่นั่งอยูหนาโตะเครื่องแปงภายใน
หองนอนตนเอง หันมายกมือไหวขอบคุณพรอมกับยิ้มหวาน
“ขอบคุณนะคะคุณอา...”
4
เสียงใสเอยกับผูมีพระคุณ ดวงตากลมโตของเธอจับจองไป
ยังใบหนาหลอเหลาระดับพระเอกละครบางคนยังอาย ผิวแกมของ
คุณอาหนุมผูอารีขาวเนียนอมชมพูราวกับปดบลัชออนเบาๆ คิ้ว
ของเขาเขมหนา ดวงตาโต จมูกโดงเปนสันราวกับลูกครึ่ง ริมฝปาก
บางเฉียบสีชมพูออน
กุลธิดายิ้มหวานใหคุณอาที่แสนนารักของเธอ กอนจะ
ลุกขึ้นแลวเขยงปลายเทาสงตัวเองที่เ ตี้ยกวาคุณอากวายี่สิบ
เซนติเมตร ใหสูงพอในระดับที่ปลายจมูกจะประทับลงบนแกม
คุณอาได แขนเรียวเล็กยกขึ้นคลองคอคุณอาเอาไวกันลม
แลวหอมแกมคุณอาฟอดใหญเปนการขอบคุณอีกครั้ง
“เอาอีกแลวนะหนูกุล อาบอกกี่ครั้งแลววาอยาทําอะไร
แบบนี้ เราโตแลวนะไมใชเด็กๆ เหมือนเมื่อกอน ใครเห็นเขาเขาจะ
มองไมดี ยังไงอาก็เปนผูชายนะ”
หนุมใหญดุเขาให รีบจับหัวไหลทั้งสองขางของเด็กสาว
ดันกายเธอออกหาง
แตใบหนาออนเยาวสวยหวานของเธอหาไดสลดกับการ
ถูกดุ กุลธิดายังยิ้มกวาง ดวงตากลมโตยังจองหนาเขาอยาง
บองแบว
“ก็นี่ในหองหนูนะคะคุณอา ใครที่ไหนจะเห็นกันละคะ”
“เอะ!...ดุแลวยังไมสํานึกผิดอีก นี่ตอนอยูมหาวิทยาลัย
เคยไปเลนถึงเนื้อถึงตัวกับเพื่อนผูชายแบบนี้มั้ยเนี่ย หรือเด็กสมัยนี้
5
เขาถือวาการถูกเนื้อตองตัวหอมแกมเพศตรงขามมันเปน
เรื่องปกติ”
เขาดุเธอดวยเสียงเครียดขึ้นอีก ขมวดคิ้วทําหนาดุใหเธอรู
วาเขาเอาจริง
“เปลานะคะ...หนูไมเคยกอดไมเคยหอมแกมใครเลย
นอกจากคุณอา แมแตเพื่อนผูหญิงหนูก็ไมเคยหอมแกมดวยซ้ํา
แตถาคุณอาไมอนุญาตใหหนูหอมคุณอาอีกตอไปแลว หนูไปหอม
คนอื่นก็ไดคะ”
“ไดยังไง!...เดี๋ยวเถอะ อาไมอนุญาตใหทําแบบนั้นนะ”
สิโรจนรีบรวบรางเล็กเขามากอดไวทันที ไมรูวาเธอแคพูด
ประชดหรือจะทําจริง แตไดยินแคนี้เขาก็ทนไมไดแลว
“หนูรูวาคุณอาคงไมชอบใหผูหญิงมากอดมาหอม แตหนู
ขอเปนกรณีพิเศษไมไดเหรอคะ เพราะในโลกนี้มีแคคุณอาคนเดียว
ที่หนูอยากกอดอยากหอม เด็กคนอื่นเขามีพอแมใหกอดใหหอม
แตหนูมีแตคุณอาคนเดียว”
เด็กสาวเอยดวยน้ําเสียงเศรา แขนเรียวเล็กยกขึ้นกอดตอบ
คุณอา กระชับวงแขนแนนอยางไมกลัวชุดนักศึกษาจะยับ
กุลธิดากําพราแมตั้งแตยังจําความไมได เธอโตมาอยาง
ยากลําบากในบานภรรยาใหมของพอเธอ แมเลี้ยงเกลียดเธอ
จิกดาทุบตีสารพัด แตพอเธอก็ไมกลาวาอะไร เพราะวันๆ
เอาแตเมาไมทํางานทําการตองอาศัยเกาะแมเลี้ยงกิน
6
...ครั้งที่หนักหนาที่สุดคือเมื่อแปดปกอน ตอนเธออายุได
สิบขวบ แมเลี้ยงกลาวหาวาเธอขโมยเงิน ซอมเธอปางตาย พอเธอ
จึงตัดสินใจพาเธอมาฝากใหรุนนองที่สนิทกันอยางคุณอาสิโรจน
ดูแลเลี้ยงดู จากนั้นไมกี่เดือนตอมา พอเธอก็จากโลกนี้ไปดวย
โรคมะเร็งตับ
ในตอนนั้นคุณอายังเปนแคเจาของรานเสริมสวยเล็กๆ
แตพอเธอมาอยูไดครึ่งป คุณอาไปชนะการประกวดชางทําผม
ระดับโลกจนมีชื่อเสียง ทําใหผูรากมากดีเศรษฐีไฮโซแหแหนกันมา
เปนลูกคาคุณอา รานเล็กๆ จึงตองขยายใหญโตเพื่อรองรับลูกคา
กระทั่งปจจุบัน ไมมีใครในประเทศไมรูจักชื่อรานทําผมสิโรจนแฮร
และชางทําผมเงินลานหนุมหลออยางสิโรจน ที่ทําสาวๆ ใจสลาย
ไปหลายคน เมื่อเขาไมเคยเหลียวแลผูหญิง ทั้งยังมีขาวชอบไมปา
เดียวกัน
นั่นแหละ...ที่ทําใหเธอสามารถกอดหอมเขาไดอยาง
สนิทใจ ทวาไมรูทําไม ในบางครั้งเธอก็แอบอธิษฐานในใจ ขอให
คุณอาหันกลับมาชอบผูหญิง หันกลับมาเปนผูชายปกติ แตมันคง
เปนไปไมได ตอนนี้คุณอามีแฟนเปนตัวเปนตนแลว เปนถึง
นักขาวดังที่หลอเหลาและตัวสูงสงาไมแพคุณอาเลยทีเดียว
‘เด็กคนอื่นเขามีพอแมใหกอดใหหอม แตหนูมีแตคุณอา
คนเดียว’ ประโยคที่เด็กสาวในออมกอดเอื้อนเอย ทําใหเขาใจสั่น
ชอบกล เธอเห็นเขาเปนตัวแทนพอแมอยางนั้นสินะ เด็กสาวที่แสน
7
ใสซื่อไรเดียงสาจะคิดเปนอื่นไปไดอยางไร
“ก็ได...งั้นอาอนุญาตใหกอดใหหอมอาเวลาไมมีใครเห็น”
“ฮิๆ ๆ ๆ ขอบคุณคะคุณอา”
กุลธิดาหัวเราะคิกคัก ในเมื่อคุณอาอนุญาตแลว เธอก็หอม
แกมเขาอีกหลายฟอด จนสิโรจนตองผละหนาหนีแลวบีบจมูกโดง
เล็กของเธอเบาๆ เพื่อปรามในความทะเลนของเธอ
“พอบอกวาไดก็เอาใหญเลยนะ...พอไดแลว ไมกลัวสาย
หรือไงเนี่ย ไปๆ ลงไปกินขาวเชากันไดแลว”
“ก็ไดคะคุณอา...ไปคะ ไปกินขาวกัน”
เด็กสาวยิ้มหวาน จูงมือคุณอาออกจากหองนอนของเธอ
เพื่อลงไปชั้นลางดวยกัน
เย็นวันเดียวกันนั้นเอง หลังจากกุลธิดาสอบเสร็จและ
กลับถึงบานสองชั้นสุดหรูของคุณอา เด็กสาวเปดประตูลงจากรถ
แลวรีบวิ่งพรวดเขาบาน ตรงไปยังครัวซึ่งคิดวาปานอม ปาแมบาน
ใจดีคงกําลังเตรียมอาหารเย็นอยูที่นั่น และก็เปนเชนนั้นจริงๆ
เธอรีบวิ่งไปหยุดยืนขางปานอม มือเรียวเล็กขางหนึ่งยื่นไป
จับตนแขนอวบอวนของอีกฝายเอาไว
“ปานอมขา แยแลวคะ...แฮกๆ ๆ ...แย...แยแลวคะ...”
“อะไรแยกันจะหนูกุล ใจเย็นๆ พักใหหายหอบกอนแลว
คอยเลา”
8
หญิงวัยกลางคนวางมือจากการจัดผักตรงหนา แลวหันมา
หาเด็กสาว
กุลธิดาพยักหนา พยายามหายใจเขาออกชาๆ เพื่อใหหาย
จากอาการหอบ และคอยๆ ยกสมารทโฟนในมืออีกขางขึ้นมา
อานขาวใหปานอมฟง
“สยบขาวลือตํานานรักไมปาเดียวกันราบคาบ ‘ปราบศึก’
นักขาวสุดฮอตเมินชางผมหนุมเงินลาน ควงสาวหมวยดินเนอรหรู
บนเรือสําราญแบบสวีทหวานไมแครสื่อ จนรูปหลุดวอนเน็ต
จะเด็ดแคไหนไปดูกันเอาเอง”
อานเสร็จเธอก็ยื่นหนาจอไปใหปานอม ปาแมบานรางอวบ
ไดเห็นรูปที่วา
กุลธิดาสงสารคุณอาที่เธอรักและเคารพจับใจ ริมฝปาก
อวบอิ่มสีชมพูอมแดงเมมเขาหากันกอนจะเอยถามเสียงสั่น หัวใจ
ราวเลื่อนสะเทือนอารมณราวกับถูกนอกใจเสียเอง
“ปานอมขา...ปานอมวาคุณอาจะรูขาวนี้รึยังคะ คุณอาจะรู
รึยังวาคุณปราบเขานอกใจคุณอาไปคบกับผูหญิงแลว ดูสิคะ
หอมแกมกันดวย”
ปานอมไมตอบเธอ แตกลับมองไปทางเบื้องหลังเธอดวย
สีหนาตื่น อยาบอกนะวาตอนนี้คุณอามายืนอยูขางหลังเธอแลว
เพราะขณะลงจากรถที่หนาบานเมื่อครู เธอไมไดดูตามาตาเรือใดๆ
เลยวาที่โรงรถมีรถของคุณอาจอดอยูหรือไม รีบวิ่งเขามาหา
9
ปานอมที่ครัวเพื่อคุยกับปานอมเรื่องนี้...หรือวา!...หรือวาคุณอาจะ
กลับมาแลว
เด็กสาวรีบยกมือปดปากดวยความตกใจ บางทีคุณอาจะรู
ขาวนี้ก็ เพราะเสียงอานขาวดังลั่นของเธอเ มื่อครูนั่นแหละ
และในตอนนั้นเอง เสียงหัวเราะที่แสนคุนหูก็ดังขึ้น
“หึๆ ๆ ๆ ๆ ...ไอโรจนมันรูขาวแลวละครับหนูกุล”
ที่หองรับแขกของบาน สองหนุมหลอนั่งอยูบนโซฟายาว
สีขาว สวนเด็กสาวนั่งอยูที่โซฟาตัวเดี่ยว คิ้วเรียวไดรูปสีเขมของ
กุลธิดาขมวดมุน ดวงตากลมใสฉายแววฉงนระคนวิตก
ปราบศึกหัวเราะอีกครั้งเมื่อเห็นสีหนาของเธอ กอนจะเริ่ม
เลาความจริงทั้งหมดใหฟง
“ที่ไอโรจนมันรูแลวเนี่ย เพราะผมโทรไปบอกมันตั้งแตเมื่อ
ตอนสายแลวครับหนูกุล และที่ผมมากินขาวเย็นกับคุณอาของ
หนูกุลวันนี้เนี่ย ก็เพื่อจะตกลงกันใหรูเรื่องเกี่ยวกับขาวที่วานี่แหละ
เมื่อเย็นวานผมจงใจควงสาวไปกินขาวใหเปนขาวเองละครับ
เพื่อแกขาวบาๆ ที่วาผมเปนคูขาของไอโรจนนะ”
“คะ?...”
กุลธิดาเลิกคิ้วดวยความงุนงง หมายความวาอะไรกัน
นี่คุณปราบไมไดเปนคนรักของคุณอาเธอหรอกหรือ
“ฟงใหดีนะครับหนูกุล ทั้งผมกับคุณอาของหนูกุลเนี่ย ไมได
10
มีใครเปนเกย หรือชอบไมปาเดียวกันทั้งนั้น เอาจริงๆ เลยนะ
ขาวที่วาผมเปนคูขาของไอโรจนเนี่ยมันตองมากเลยนะ ตอนอยู
เมืองนอก ผมนะเรียกวาคาสโนวาตัวพอยังไดเลย แตกลับมา
เมืองไทยแคปเดียว คนคิดวาเปนเกยซะงั้น เพราะไอเพื่อนบานี่
แทๆ ไม รูจักลุกขึ้นมาแกขาวใหตัวเองตั้งแตตน แลวดูซิ เนี่ย
ผมเพิ่งรูนะ วาหนูกุลก็ไมรูความจริง คิดวาไอโรจนกับผมไมไดเปน
คูเกยจริงๆ”
“คุณอา!...นี่คุณอาไมไดชอบผูชายหรอกเหรอคะ”
กุลธิดาจองหนาคุณอาอยางตกตะลึง
สิโรจนพยักหนาแทนคําตอบ ยิ้มเจื่อนๆ ให เ ด็กสาว
ในอุปการะของตนเอง แตอีกฝายเมื่อไดรับการยืนยันจากเขา
เธอก็ยิ้มกวาง นิ้วมือทั้งสิบสอดประสานเขาหากัน บิดมือไปมา
บนตักพรอมกับกมหนาลง เกิดอาการใบหนารอนผาวดวยความ
ขัดเขิน โสตประสาทหาได รับรูกับสิ่ งที่ปราบศึกอธิบายตอ
อีกยืดยาว
“แตหนูกุลก็อยาเขาใจผิดวาผมมีอะไรกับผูหญิงที่ผม
ไปทานขาวดวยคนนั้นนะครับ เขาแคเพื่อนสนิทผม เราสนิท
กันมากตอนเรียนที่เมืองนอกดวยกัน เธอชื่อลิซาครับ ตอนนี้
อยากจะเขาวงการดวย ก็เลยยอมทําตัวเปนขาวกับผม จะได
ปรากฏในสื่อใหคนเห็นหนาไงครับ”
ชางผมหนุมหลอก็ไมไดสนใจฟงเพื่อนตนเองพูดเชนกัน
11
เขาเองก็กําลังวางสีหนาไมถูก คาดเดาไมออกวาเด็กสาวกําลังรูสึก
เชนไร เธอจะคิดวาเขาเปนผูชายฉวยโอกาส อาศัยความเขาใจผิด
ของเธอหาเศษหาเลยกับเธอหรือไม การกอดดวยความรัก
ความเอ็นดูของเขาที่ผานมา มาถึงตอนนี้เธอจะคิดกับมันอยางไร
บางก็ไมรู
12
บทที่ 2
สามวันแลว นับจากวันที่กุลธิดาไดรูความจริง สิโรจน
ระบายลมหายใจเฮือกใหญดวยความหมนเศราในจิตใจ เด็กสาว
ในอุปการะเอาแตหลบหนาเขา เธอไมไดมาขอใหเขาถักเปยหรือ
ทําผมใหเธออีกเลย...เวลากินขาวดวยกันหรือเจอหนากัน เธอก็
เอาแตกมหนากมตา พูดกับเขาแทบจะนับคําได
“ไอโรจน...ไอโรจน...ไอโรจน!!!”
“หือ?...วาอะไรนะ แกจะตะโกนทําไมเนี่ยไอปราบ นั่งกัน
อยูใกลๆ แคนี้ รานเขาก็ยังไมทันจะเปดเพลงดังซะหนอย”
สิโรจนโวยเพื่อนสนิทที่ค่ําวันนี้มานั่งกินอาหารเย็นที่
13
รานอาหารแหงหนึ่งดวยกัน
“โห! ไอนี่ ก็ฉันเรียกแกเปนสิบรอบแลว แกเอาแตนั่งเหมอ
สรุปวาเมื่อกี้ที่ฉันพูดไปทั้งหมด แกไมไดฟงเลยใชมั้ย...”
“อือ...ไมไดฟง มัวคิดอะไรเพลินๆ นะ มีอะไรก็วามา”
ปราบศึกอมยิ้มกรุมกริ่มกอนจะเอยกับเพื่อนสนิทอีกรอบ
“เ มื่อ กี้ฉันบอกแกวา แกจะวาอะไร มั้ย ถาฉันจะจีบ
หนูกุลนะ”
“อะไรนะ!...แกพูดบาอะไรวะไอปราบ หนูกุลยังเด็กมากนะ
นี่แกคิดอกุศลอะไรแบบนี้กับหนูกุลดวยเหรอเนี่ย”
คิ้วเขมขมวดแนน ดวงตาคมจองหนาเพื่อนดวยสายตา
เอาเรื่อง
“อาวไอนี่ แรงไปมั้ย อกุศลอะไรกัน หนูกุลไมใชเด็กประถม
แลวนะ แกจะไดมาใชคํานี้กับฉันนะ หนูกุลเรียนมหาวิทยาลัยแลว
เปนสาวแลว สวยนารักดวย เด็กที่ไหนกันวะ” ปราบศึกสวนเพื่อน
“เด็กสิ ทําไมจะไมเด็ก หนูกุลอายุนอยกวาพวกเราตั้งเกือบ
ยี่สิบป”
“แคสิบเจ็ดสิบแปดป ไมถึงยี่สิบซะหนอย แกจะพูดให
ดูเยอะทําไมเนี่ย” นักขาวหนุมเถียง
“สมัยนี้เด็กบางคนมีแฟนตั้งแต ม.ตนดวยซ้ํา แลวตอใหฉัน
ไมจีบหนูกุลนะ แกนึกเหรอวาพวกหนุมๆ ที่มหาวิทยาลัยจะไมมี
ใครมาจีบหนูกุลนะ แกจะหวงหนูกุลอะไรนักหนา หรือวาจริงๆ
14
แกเริ่มชอบหนูกุลเขาแลวเลยอยากจะเก็บเอาไวเอง ใชมั้ยฮึ
ไอโรจน”
“บา!...พูดจามั่วซั่วไปใหญแลวไอปราบ”
“เออ...ใหมันจริงเหอะวาฉันพูดมั่วซั่ว มันก็ไมแนไมใชเหรอ
วาแกอาจจะหลงรักหนูกุลเขาอีกคน ในเมื่อหนูกุลนะยิ่งโตยิ่งหนา
เหมือน...”
ปราบศึกกําลังจะหลุดปากเอยชื่อใครบางคนออกมา
แตเขาก็ยั้งไวไดทันเมื่อเห็นสีหนานิ่วเกร็งเครงเครียดของเพื่อน
“ไม รูละ ก็ถาแกไมไดคิดจะเก็บหนูกุลเอาไวเอง แกก็
มาหามฉันจีบหนูกุลไมไดดวย” หนุมใหญยิ้มอยางผูมีชัย ยักไหล
อยางอารมณดี
“ฉันไมไดจะหามแก แตถามหนอยเหอะ วาแกจะมาจีบ
หนูกุล แกเคลียรตัวเองดีแลวเหรอ ชวงนี้แกคบอยูกับลิซาไมใชรึไง”
สิโรจนยกเรื่องนี้ขึ้นมา เพื่อจะลองปรามเพื่อนดูอีกครั้ง
“โอยไอโรจน คบเคิบที่ไหนกัน ควงกันเลนๆ สนุกๆ แลวก็
เพื่อกลบขาวแบบที่บอกไปนั่นแหละ ฉันไมไดมีอะไรกับลิซา ตอนนี้
ฉันโสดสนิทจริงจริ๊งงงงงงง” เขาลากเสียงสูง
“ไมรูสินะไอปราบ ถาแกอยากจะคบกับหนูกุลฉันคงหาม
ไมได แตฉันอยากบอกอยากเตือนแกในฐานะเพื่อนนะ หนูกุลเขา
นาสงสารมาก ชีวิตเขาเปนยังไงแกก็รูดี ถาแกคิดจะจีบทิ้งจีบขวาง
คบเลนเอาสนุก แกก็อยาทําแบบนั้นเลย”
15
สิโรจนพูดกับเพื่อนดวยน้ําเสียงและสีหนาจริงจัง
อีกฝายที่กําลังหนาระรื่น ฟงแลวก็มีสีหนานิ่งอึ้งไปนิดหนึ่ง
เชนกัน
“เออนะไอโรจน แกไมตองหวงหรอก ฉันรูวาหนูกุลเขา
นาสงสาร ฉันชอบเขาจริงๆ จะคบกับเขาจริงจังเลยละ ไมตองหวง
สบายใจได...”
“อืม...”
สิโรจนพยักหนา...สบายใจไดอยางนั้นเหรอ เขาจะสบายใจ
ไดอยางไรกัน ตอนนี้ในใจมันรอนรนจนแทบจะกินอะไรตอ
ไมลงแลว
รางเล็กในชุดนอนเสื้อเชิ้ตตัวยาวคลุมเขาลายตุกตาหมี
นั่งหวีผมอยูหนาโตะเครื่องแปง ดวงตากลมเหมอลอยแมจะ
จับจองเงาตัวเองในกระจกแตภาพที่ รับรูในสมองขณะนี้คือ
ภาพ ความชิดใกลของเธอกับคุณอาตั้งแตอดีตจนถึงปจจุบัน
กุลธิดารูสึกรอนวูบไปทั่วสองแกมจนตองวางหวีในมือลง
พรอมกับยกสองมือขึ้นมาตบแกมตนเองเบาๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งเขิน
คุณอาเปนผูชาย เปนผูชายแทๆ เธอเคยหอมแกมคุณอา คุณอาก็
เคยหอมแกมเธอ แลวตอนนั้นคุณอารูสึกเขินหรือรูสึกอะไร
บางไหมหนอ
ตายแลว ตายๆ ๆ ๆ นี่เธอกลายเปนเด็กใจแตกไปแลว
16
หรือนี่ ถึงไดมานั่งคิดอะไรแบบนี้ได คุณอาคงไมไดคิดอะไรหรอก
คุณอาเอ็นดูเธอเหมือนลูกเหมือนหลานมากกวา
และแลวหวงความคิดอันสับสนวาวุนของเด็กสาวก็ถูก
ขัดจังหวะดวยเสียงเคาะประตูหองนอน เมื่อเดินไปเปดประตู ก็พบ
กับคนที่เธอกําลังเอาแตเฝานึกถึง
“คุณอา...”
เสียงของเธอแผวเบา กุลธิดากมหนางุดๆ อีกตามเคย
เมื่อตองเผชิญหนากับคุณอาในระยะประชิด
“ขอเขาไปหนอยนะ อามีเรื่องอยากคุยกับหนูกุล”
สิโรจนหายใจเขาออกยาว กาวเขาไปภายในหองที่แสน
คุนเคย แตในวันนี้กลับไมคุนชินเพราะทาทีที่เปลี่ยนไปของเด็กสาว
เมื่อบานประตูปดลง กอนที่เขาจะพูดเรื่องของเพื่อนสนิท
อยางปราบศึก ชางผมหนุมใหญเลือกจะจัดการปญหาที่คางคาใจ
กับเธอใหเรียบรอยเสียกอน เขาหันหลังแลวกาวเขาไปยืนตอหนา
กุลธิดาที่ยืนเกๆ กังๆ อยูกลางหอง
“ตั้งแตเมื่อวันนั้น เหมือนวาเรายังไมไดคุยกันเลยนะหนูกุล
หนุกุลมีอะไรอยากจะพูดหรืออยากจะถามอามั้ย หนูกุลมีอะไร
สงสัยหรือของใจก็ถามอาไดนะ...”
“ไมมีคะคุณอา วันนั้นหนูก็รูความจริงแลว เขาใจทุกเรื่อง
หมดแลว ไมมีอะไรสงสัยคะ...”
กุลธิดากลั้นใจเงยหนาขึ้นมาฝนยิ้มเจื่อนๆ ใหคุณอา
17
“ถางั้นหนูกุลเปนอะไร ถึงไดทําแบบนี้ ระหวางเรามันเกิด
อะไรขึ้น หนูกุลถึงไดทําตัวไมเหมือนเดิม”
“คะ?...อะไรกันคะคุณอา หนูยังเหมือนเดิมนะคะ หนูไมได
เปนอะไรคะ คุณอาอยาคิดมากสิคะ อะไรกันคะเนี่ย หรือวาแค
ตอนเชาหนูไมขอใหคุณอาถักเปยให คุณอาก็เลยคิดมาก...ไมมี
อะไรจริงๆ คะคุณอา”
เด็กสาวยิ้มหวาน เธอตัดสินใจเขยงปลายเทาขึ้นเหนี่ยวคอ
คุณอาเพื่อหอมแกมเชนเมื่อคราวกอน เพื่อทําใหคุณอาเชื่อวาเธอ
ไมไดเปลี่ยนไป
แตชั่วอึดใจที่ปลายจมูกสัมผัสกับแกมเนียนนุมของอีกฝาย
หัวใจเธอก็เตนแรงเร็วราวกับจะหลุดมานอกอก ทั้งใบหนาและ
สองมือรีบผละออกมาจากกายสูงตรงหนาโดยอัตโนมัติ หากเมื่อ
นึกไดวากําลังแสดงพิรุธถึงอาการผิดปกติในจิตใจยามไดใกลชิด
กับคุณอา เธอก็รีบแกตัวตอ
“เออ...เห็นมั้ยคะวา...วา...ไมมีอะไรจริงๆ คะ”
สิโรจนเพงมองแกมนวลใสที่ซับสีแดงระเรื่ออยางพินิจ
อยางนี้นะหรือไมมีอะไร หนุมใหญอมยิ้มกอนจะเปนฝายรวบราง
เล็กเขามากอดไวอีกครั้ง
“ไมมีอะไรก็ไมมีอะไร...อาคงคิดมากไปเอง” ฝามือเรียว
ยกขึ้นลูบหลังเด็กสาวดวยความเอ็นดู แลวดันกายเธอออกหาง
เล็กนอยพรอมกับเชยคางของคนกําลังเขินขึ้นมาสบตากัน
18
“อาถามอะไรหนอยสิหนูกุล ตอบคําถามอามาตามตรงนะ
หนูกุลเรียนมหาวิทยาลัยมาปหนึ่งแลว หนูกุลมีใครเขามาจีบบาง
หรือเปลา หนูกุลไดคบกับใครบางหรือยัง”
“คะ?...” กุลธิดาใจเตนแรงกับคําถามของคุณอา เหตุใด
คุณอาถามเธอเรื่องนี้กันหนอ หรือวาคุณอาหวงเธอ หญิงสาวยิ้ม
เขินอายตอบเสียงเบา
“ก็มีคนมาวอแวกับหนูบาง แตหนูไมชอบใครสักคนเลยคะ
หนูเลยยังไมไดคบกับใคร...”
“อืม...”
สิโรจนยิ้มบางๆ รูสึกพอใจกับคําตอบของเด็กสาว มือที่
เชยคางเธออยู เลื่อนขึ้นไปประคองแกมเธอไว ใบหนาคมสัน
โนมลงไปจรดปลายจมูกบนหนาผากของเธอ และไมเพียงเทานั้น
ยังตอดวยหอมแกมเธออีก ทั้งยังกดแชปลายจมูกเอาไวนิ่งนานไม
ยอมผละออกมางายๆ
กลิ่นหอมจากแกมสาว ความนุมที่ไดสัมผัส และมวล
ความรูสึกมากมายหลายหลากที่รูสึกกับกุลธิดา ทําให เขา
เผลอใผลกายใจไปโดยไมรูตัว ริมฝปากที่คลอเคลียอยูกับแกมเธอ
ไลเลาะลงมาที่มุมปากของเธอตั้งแตเมื่อใดก็ไมรู เขามาไดสติอีกที
ก็ตอนที่เด็กสาวในอุปการะสะดุงขึ้นเล็กนอยเมื่อริมฝปากเขา
สัมผัสเบาๆ กับริมฝปากเธอ
“...มันก็ไมแนไมใชเหรอวาแกอาจจะหลงรักหนูกุลเขา
19
อีกคน ในเมื่อหนูกุลนะยิ่งโตยิ่งหนาเหมือน...”
เสียงของเพื่อนสนิทดังขึ้นในโสทประสาท นี่ เขากําลัง
ทําอะไรลงไป หรือวา...หรือวาเขาเคลิ้มไปเพราะคิดถึงใครคนนั้น
จริงๆ
“หนูกุล...อาขอโทษ อาไมไดตั้งใจ”
สิโรจนรีบผละออกจากรางเล็กบอบบาง พรอมกับบอกเธอ
“ดีแลวที่หนูกุลยังไมไดคบกับใคร...คือ...คืออาจะเขามาพูด
กับหนูกุลเรื่องนี้นี่ละ คือวา...พอดีวันนี้ไอปราบมันมาขออนุญาต
อาที่จะจีบหนูกุลนะ มันบอกวามันชอบหนูกุล”
สิ่ งที่ สิ โรจนพูด ทําใหความสุขประหนึ่ ง ไดลองลอย
เกลือกกลิ้งอยูบนกอนเมฆสีชมพูหวานเมื่อครูของเธอมลายไป
ทันที ราวกับเธอตกจากทองฟารวงลงสูพื้นโลก เจ็บหนักจนแทบ
กระอัก กุลธิดาขมวดคิ้วถามคุณอาอยางของใจ
“แลว...แลวคุณอาอนุญาตหรือเปลาคะ”
“แนนอน อาอนุญาต อาจะไปมีสิทธิ์อะไรไมอนุญาตละ
หนูกุลโตแลว ถึงเวลาที่จะมีความรักไดแลวละมัง” สิโรจนรีบตอบ
“มันเปนสิทธิ์ของหนูกุลนี่ วาจะลองคบกับไอปราบมันดูมั้ย
...”
กุลธิดาแทบจะน้ําตาไหลออกมา คุณอาไมไดหวงเธอ
สักนิด คุณอาอนุญาตใหเพื่อนตัวเองมาจีบเธอ หนําซ้ํายังบอกวา
ถึงเวลาที่เธอจะมีความรักไดแลว
20
21
“คะคุณอา...ขอบคุณคุณอามากนะคะ ที่คุณอาใจกวาง
ขนาดนี้ แนนอนคะ ถาคุณปราบเขามาจีบหนูจริงๆ หนูก็จะลองคบ
กับเขาดูคะ” เด็กสาวกล้ํากลืนตอบ
“อืม...ถาอยางนั้นอาขอตัวกอนนะ ดึกแลว หนูกุลพักผอน
เถอะ”
สิโรจนรูสึกเจ็บจุกจนตองรีบขอตัว เขารูสึกผิดหวังเหลอืเกนิ
ที่กุลธิดาตอบตกลงอยางงายดายเชนนี้ มันแปลวาอะไรกัน
ที่ผานมามีคนมาจีบเธอแตเธอไมไดคบกับใคร แตนี่พอบอกวา
ปราบศึกจะมาจีบ เธอก็ตอบตกลงจะคบดวย หรือวา...หรือวาเธอ
แอบชอบปราบศึกอยูกอนหนานี้แลว
ตอใหเปนเชนนั้นจริงมันก็ไมแปลกนี่นา ปราบศึกหนาตา
หลอเหลา คุณสมบัติดานอื่นๆ ก็เพียบพรอม ยิ่งเธอไดรูแลววา
ปราบศึกไมใชคูเกยของเขา ก็เทากับปราบศึกกลายเปนผูชายที่
นาหลงใหลทีเดียว
สิโรจนกาวฉับๆ ออกจากหองนอนของเด็กสาว ทิ้งให
กุลธิดายืนน้ําตาไหลดวยความนอยใจ
“คุณอาไมไดหวงหนูจริงๆ ดวย คุณอาใจราย...”
