Κεφάλαιο πρώτο

Τα λεφτά δεν είναι το μόνο πράγμα που παίρνω απ’το γραφείο του πατέρα μου όταν φεύγω απ’το σπίτι. Παίρνω και έναν μικρό , παλιό χρυσό αναπτύρα__Μου αρέσει το σχέδιο και η αίσθησή του__ και ένα σουγιά με πραγματικά κοφτερή λεπίδα. Φτιαγμένη για να κόβει βαθιά, η λεπίδα έχει μήκος 13 εκατοστά και ωραίο βάρος. Πιθανώς είναι ένα ακόμη απ’τα πράγματα που έφερε από κάποιο μακρινό του ταξίδι στο εξωτερικό. Παίρνω επίσης και ένα χοντρό, γυαλιστερό φακό, απ’το συρτάρι.Συν ένα ζευγάρι μπλε γυαλιά ηλίου Revo για να κρύψω την ηλικία μου.Σκέφτομαι να πάρω το αγαπημένο μπλε Ρόλεξ του πατέρα μου. Είναι ωραίο ρολόι, αλλά κάτι φανταχτερό σαν κι αυτό, θα τραβήξει την προσοχή. Το φθηνό πλαστικό μου Casio με το ξυπνητήρι και το χρονόμετρο, θα κάνει μια χαρά τη δουλειά του, και ίσως αποβεί χρησιμότερο. Απρόθυμα, επιστρέφω το Ρόλεξ στο συρτάρι.Απ’το βάθος ενός άλλου συρταριού βγάζω μία φωτογραφία με εμένα και τη μεγαλύτερη αδελφή μου όταν είμασταν μικρότεροι, οι δυο μας σε μία ακρογιαλιά κάπου, με ένα πλατύ χαμόγελο στα πρόσωπά μας. Η αδελφή μου κοιτάει στην άλλη πλευρά και το μισό της πρόσωπο είναι στη σκιά οπότε το χαμόγελό της μοιάζει να κόβεται στα δύο. Μοιάζει με μία από εκείνες τις μάσκες ελληνικής τραγωδίας που βλέπουμε στα σχολικά βιβλία, που η μια γελά και η άλλη κλαίει. Φως και σκοτάδι. Ελπίδα και απελπισία. Γέλιο και λύπη. Εμπιστοσύνη και μοναξιά. Εγώ απ’την πλευρά μου κοιτάζω ευθεία μπροστά,ασάλευτος, στην κάμερα. Κανείς άλλος δεν είναι στην παραλία. Η αδελφή μου και εγώ φοράμε μαγιό- το δικό της κόκκινο με ένα λουλούδι- το δικό μου ένα παλιό μπλε σαν σορτς. Κρατώ ένα πλαστικό μπαστούνι στο χέρι. ‘Ασπροι αφροί πλένουν τα πόδια μας.Δεν έχω ιδέα ποιος, που και πότε πήρε αυτή τη φωτογραφία. Και πώς μπορούσα εγώ να δείχνω τόσο ευτυχισμένος; Και γιατί ο πατέρας μου φυλάσσει αυτή τη συγκεκριμένη φωτογραφία; Το όλο πράγμα είναι πραγματικό μυστήριο. Πρέπει να ήμουν τριών και η αδελφή μου εννιά. Αλήθεια, τα πηγαίναμε ποτέ καλά; Δεν θυμάμαι να πήγα ποτέ με την οικογένειά μου στην παραλία.Δεν έχω την παραμικρή ανάμνηση πως πήγαμε ποτέ οπουδήποτε μαζί. Δεν πειράζει. ‘Οπως και να χει δεν πρόκειται να την αφήσω στον πατέρα μου, και τη βάζω στο πορτοφόλι. Δεν έχω καμία φωτογραφία της μητέρας μου. Ο πατέρας μου τις πέταξε όλες.

Αφού το σκέφτηκα λίγο,αποφάσισα να πάρω μαζί μου το κινητό τηλέφωνο. Μόλις ανακαλύψει ότι του το πήρα, είναι σίγουρο πως θα πει στην τηλεφωνική εταιρία να κόψει τη σύνδεση. Παρόλα αυτά, το ρίχνω στο σακίδιο, μαζί με έναν φορτιστή. Δεν προσθέτει βάρος, επομένως γιατί όχι.’Οταν θα σταματήσει να δουλεύει θα το πετάξω.

Χρειάζομαι μόνον τα απολύτως απαραίτητα. Το πιο δύσκολο είναι να διαλέξω τα ρούχα που θα πάρω μαζί μου. Θα χρειαστώ κανά δυο πουλόβερ και μερικά εσώρουχα. Να πάρω πουκάμισα και παντελόνια; Γάντια, καπέλο, σορτς ή παλτό; Η λίστα δεν έχει τέλος. Ξέρω όμως ένα πράγμα. Δε θέλω να κυκλοφορώ σε κάποι περίεργο μέρος με ένα τεράστιο σακίδιο στην πλάτη που θα ξεφωνίζει «’Εϊ, ακούστε όλοι, κοιτάξτε αυτόν που το έσκασε απ’το σπίτι του!» Αν το κάνω είναι σίγουρο πως κάποιος θα με παρατηρήσει. Μετά θα με καταδιώξει η αστυνομία και θα με στείλνουν πίσω στο σπίτι. Εάν δεν με περιλάβει πρώτα καμία συμμορία.Αποκλείω έτσι οποιοδήποτε κρύο μέρος. Επομένως, επιλέγω ένα ζεστό μέρος. Συνεπώς, αφήνω κατά μέρος τα γάντια και το παλτό και παίρνω τα μισά ρούχα και πράγματα πλύνε-βάλε, τα πιο ελαφριά, τα διπλώνω καλά, και γεμίζω το σακίδιο. Παίρνω και έναν υπνοσάκο παντός καιρού, έναν που τυλίγεται πανεύκολα, σαμπουάν, αφρόλουτρο και άλλα είδη μπάνιου, ένα αδιάβροχο πόντσο, σημειωματάριο και στυλό, ένα γουώκμαν και 10 δίσκους__πρέπει να έχω τη μουσική μου__μαζί με επαναφορτιζόμενη μπαταρία.Αυτά. Δε χρειάζομαι κατσαρολικά ή γκαζάκι αφού μπορώ να αγοράσω τρόφιμα σε οποιοδήποτε μίνι-μάρκετ. Σε λίγο, καταφέρνω και απορρίπτω πράγματα απ’τη λίστα. Βάζω άλλα, ξεγράφω κάποια, ξαναβάζω καινούρια ώσπου τα ξεγράφω και αυτά.

Τα 15α γενέθλια είναι η ιδανική ηλικία για να το σκάσω απ’ το σπίτι.Νωρίτερα θα παραήταν πρώιμο. Αργότερα, θα έχανα την ευκαιρία.Από τα δύο πρώτα χρόνια στο γυμνάσιο, άρχισα να γυμνάζομαι και να προετοιμάζομαι γι’αυτή τη μέρα. Ξεκίνησα κάνοντας τζούντο τα πρώτα δύο χρόνια στο δημοτικό και το συνέχισα μερικές φορές και στο γυμνάσιο.Ωστόσο δεν μπήκα στις σχολικές ομάδες. Όποτε είχα το χρόνο έκανα τζόκινγκ γύρω απ’το σχολικό προαύλιο, κολιμπούσα ή πήγαινα

στο τοπικό γυμναστήριο. Οι νεαροί προπονητές μου έκαναν δωρεάν μαθήματα και μου έδειξαν το καλύτερο είδος ασκήσεων διάτασης και πώς να χρησιμοποιώ αποδοτικότερα τα μηχανήματα γυμναστικής. Μου έδειξαν ποιους μύες να χρησιμοποιώ κάθε μέρα και ποιους μπορούσα να αναπτύξω μόνον με τα μηχανήματα, ακόμη και το σωστότερο τρόπο για να κάνω κοιλιακούς. Είμαι αρκετά ψηλός, οπότε με όλες αυτές τις ασκήσεις ανέπτυξα αρκετά ευρείς ώμους και θώρακα. Οι περισσότεροι που δεν με ήμεραν με πέρναγαν για 17χρονο. Εάν το σκάσω δείχνοντας την κανονική μου ηλικία, τότε φαντάζεσαι τι προβλήματα θα έχω να αντιμετωπίσω.

Δε μιλούσα σε κανέναν άλλον εκτός απ’τους προπονητές στο γυμναστήριο, την οικονόμο που ερχόταν μέρα παρά μέρα στο σπίτι μας και βέβαια το ελάχιστο δυνατό που απαιτούνταν για να περνάω τις τάξεις στο σχολείο.Για καιρό, ο πατέρας μου και εγώ αποφεύγαμε να βλεπόμαστε. Ζούμε κάτω από την ίδια στέγη, αλλά τα προγράμματά μας είναι τελείως διαφορετικά. Περνάει την περισσότερη ώρα του στο γραφείο του, μακριά, και εγώ κάνω ό,τι μπορώ για να τον αποφύγω.

Πηγαίνω σε ένα ιδιωτικό γυμνάσιο για παιδιά της ανώτερης τάξης ή των πλουσίων. Είναι το είδος του σχολείου που σε οδηγεί αυτόματα στο λύκειο, που βρίσκεται στις ίδιες εγκαταστάσεις, εκτός και να τα πας τελείως χάλια. ‘Ολοι οι μαθητές ντύνονται όμορφα, έχουν ωραία ίσια δόντια και είναι βαρετοί μέχρι θανάτου. Φυσικά δεν έχω ούτε έναν φίλο. ‘Εκτισα ένα τείχος γύρω μου, ώστε να μην αφήνω ποτέ κανέναν μέσα και εγώ να μην ξεμυτίζω από δαύτο. Σε ποιον θα μπορούσε να αρέσει ένας τέτοιος τύπος; Δεν έχω περάσει απαρατήρητος και όλοι με παρακολουθούν από απόσταση. ‘Ισως να με μισούν, ακόμη και να με φοβούνται, αλλά εγώ χαίρομαι που δεν με ενοχλούν. Γιατί έχω να κάνω χιλιάδες πράγματα, όπως να καταβροχθίζω στον ελεύθερο χρόνο μου βιβλία απ΄τη σχολική βιβλιοθήκη.Πάντα πρόσεχα πολύ ό,τι λεγόταν στην τάξη μου. Ακριβώς όπως μου υπέδειξε το αγόρι που το έλεγαν Κοράκι.Τα γεγονότα και οι τεχνικές ή ο,τιδήποτε τέλος πάντων σου διδάσκουν στην τάξη δεν είναι ιδιαίτερα χρήσιμο στον πραγματικό κόσμο, αναμφίβολα. Ας δούμε κατάματα την αλήθεια. Οι δάσκαλοι είναι ουσιαστικά ένα μάτσο ηλίθιοι. Πρέπει όμως να θυμάσαι ένα πράγμα: το σκας απ’το σπίτι σου.’Ισως να μην ξαναέχεις την ευκαιρία να επιστρέψεις στο σχολείο ποτέ ξανά, επομένως είτε σ’αρέσει είτε όχι είναι καλύτερα να ρουφήξεις ό,τι μπορείς όσο μπορείς και έχεις την ευκαιρία. Να γίνεις ένα είδος σφουγγαριού που θα τα απορροφήσει όλα. Αργότερα θα ξεδιαλύνεις τι θα κρατήσεις και τι θα ξεφορτωθείς.

--------------------------‘Εκανα ό,τι είπα, όπως κάνω πάντα. Ο εγκέφαλός μου είναι σαν σπόγγος, εστιάζω σε κάθε λέξη που λέγεται στην τάξη και την αφήνω να βυθιστεί μέσα του, ώστε να καταλάβω την έννοιά της και να την απομνημονεύσω για πάντα. Χάρη σ’αυτό, σπανίως μελετώ εκτός της τάξης, αλλά πάντα είμαι μεταξύ των πρώτων στις εξετάσεις. ΄Οσο οι μύες μου γίνονταν σκληροί σαν ατσάλι, άλλο τόσο γινόμουν περισσότερο απόμακρος και ήσυχος καθώς μεγάλωνα. Προσπάθησα σκληρά να μην δείχνω τα συναισθήματά μου, ώστε ούτε οι συμμαθητές μου, ούτε οι δάσκαλοι, να έχουν ιδέα για το τι σκεπτόμουν. Σύντομα, θα βρισκόμουν στον σκληρό κόσμο των ενηλίκων, και ήξερα ότι έπρεπε να είμαι σκληρότερος από όλους σν ήθελα να επιβιώσω.Τα μάτια μου στον καθρέφτη είναι τόσο ψυχρά όσο και αυτά μίας σαύρας, οι εκφράσεις μου σταθερές και δυσανάγνωστες. Δεν μπορώ καν να θυμηθώ την τελευταία φορά που γέλασα ή έδειξα το παραμικρό χαμόγελο στους άλλους. Ακόμη και στον εαυτό μου.Δεν προσπαθώ να σας πείσω ότι θα διατηρήσω για πάντα αυτή την σιωπηλή και απόμακρη εικόνα. Μερικές φορές, ο τοίχος που έχω υψώσει γύρω μου καταρρέει. Δε συμβαίνει πολύ συχνά αλλά μερικές φορές, προτού καν συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει , είμαι γυμνός, ανυπεράσπιστος και τελείως μπερδεμένος. Μερικές φορές νιώθω έναν οιωνό που μοιάζει να με καλεί σαν μέσα από μία σκοτεινή, πανταχού παρούσα, στέρνα.

Μία σκοτεινή, πανταχού παρούσα, στέρνα.Πιθανώς ήταν πάντα εδώ, κρυμμένη κάπου μακριά. Αλλά όταν έρχεται η ώρα, εξαφανίζεται σιωπηλά, παγώνοντας κάθε κύτταρο του κορμιού σου. Πνίγεσαι στο ψυχρό αίμα, παλεύοντας να πάρεις αναπνοή. Σφιχταγκαλιάζεις τον αεραγωγό κοντά στο ταβάνι, παλεύοντας, αλλά ο αέρας που προσπαθείς να εισπνεύσεις είναι ξηρός και σου καίει το λαιμό.Νερό και δίψα,ψυχρό και ζεστό—αυτά υποτίθεται τα αντίθετα στοιχεία κάνουν συνδιασμένη επίθεση εναντίον σου.Ο κόσμος είναι ένα τεράστιο μέρος, αλλά το μέρος που εσύ θα καταλάβεις—και δε χρειάζεται να είναι ιδιαίτερα μεγάλο—δεν βρίσκεται πουθενά. Αναζητείς μία φωνή αλλά τι παίρνεις; Σιγή. Αναζητείς τη σιωπή, αλλά μάντεψε:.Το μόνο που ακούς, ξανά και ξανά, είναι η φωνή αυτού του οιωνού. Και ενίοτε αυτή η προφητική

φωνή πατά ένα μυστικό διακόπτη κρυμμένο βαθιά μέσα στον εγκέφαλό σου.Η καρδιά σου μοιάζει σαν ένα μεγάλο ποτάμι μετά από μία φοβερή, πολύωρη, βροχή που έχει ξεχυλίσει. ‘Ολες οι πινακίδες που κάποτε ήταν στο έδαφος εξαφανίστηκαν,και παρασύρθηκαν απ’ την ορμή του νερού. Και ακόμη και τώρα, η βροχή κατεβαίνει, πέφτοντας, στην επιφάνεια του ποταμού. Κάθε φορά που βλέπεις μία παρόμοια πλημμύρα στις ειδήσεις λες στον εαυτό σου: Αυτό είναι. Αυτή είναι η καρδιά μου.Πριν το σκάσω απ’το σπίτι πλένω τα χέρια και το πρόσωπό μου, κόβω τα νύχια μου, καθαρίζω τα αυτιά μου και βουρτσίζω τα δόντια μου. Με το πάσο μου. Σιγουρεύομαι ότι όλο το κορμί μου έχει καθαριστεί καλά. ‘Οτι είναι πραγματικά καθαρό και αυτό μερικές φορές είναι το πιο σημαντικό πράγμα που υπάρχει. Κοιτώ προσεχτικά το πρόσωπό μου στον καθρέπτη.Γονίδια που πήρα απ’τον πατέρα και τη μητέρα μου—όχι ότι θυμάμαι πώς ήταν αυτή--- δημιούργησαν αυτό το πρόσωπο. Κάνω ό,τι μπορώ για να μην φανεί οποιοδήποτε συναίσθημα, να μην αποκαλύψουν το παραμικρό τα μάτια μου, σφύγγω τους μύες μου για να φανώ μεγαλύτερος αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι περισσότερο για να αλλάξω την εμφάνισή μου. Έχω πάρει αυτά τα μεγάλα και παχιά φρύδια καθώς και τις γραμμές ανάμεσά τους απ’τον πατέρα μου. ‘Ισως θα μπορούσα να τον σκοτώσω εάν ήθελα---είμαι αρκετά δυνατός---και μπορώ να σβήσω τη μητέρα μου απ’τη μνήμη μου. Αλλά δεν υπάρχει κανένας τρόπος για να διαγράψω το DNA που μου έδωσε. Εάν ήθελα κάτι τέτοιο θα έπρεπε να ξεφορτωθώ τον εαυτό μου.Υπάρχει κάποιος οιωνός σ’αυτό. ‘Ενας μηχανισμός θαμμένος μέσα μου.‘Ενας μηχανισμός θαμμένος μέσα σου.Κλείνω το φως και βγαίνω απ’το μπάνιο. Μία βαριά, υγρή ακινησία υπάρχει στο σπίτι. Οι ψίθυροι των ανθρώπων που δεν υπάρχουν, η αναπνοή των νεκρών. Κοιτάω τριγύρω, στέκοντας ακίνητος, και παίρνω βαθιά αναπνοή. Το ρολόι δείχνει 3.00 μ.μ., οι δύο ωροδείχτες δείχνουν ψυχροί και απόμακροι. Κάνουν πως τάχα είναι άσχετοι, αλλά ξέρω πως δεν είναι με το μέρος μου. Είναι ώρα να πω αντίο. Παίρνω το σακίδιο στους ώμους. Το κουβάλησα αμέτρητες φορές, αλλά τώρα το αισθάνομαι πιο βαρύ.Στο Σικόκου, αποφασίζω. Εκεί θα πάω. Δεν υπάρχει κανένας ιδιαίτερος λόγος για να αποφασίσω το Σικόκου, αλλά αφού μελετήσω το χάρτη διαισθάνομαι πως σ’αυτό το μέρος θα πρέπει να πάω. ‘Οσο πιο πολύ κοιτώ στο χάρτη---στην πραγματικότητα, κάθε φορά, τον μελετάω—τόσο περισσότερο νιώθω το Σικόκου να με τραβάει. Είναι αρκετά χιλιόμετρα νότια του Τόκιο, χωρίζεται απ’την ηπειρωτική γη με νερό, και έχει θερμό κλίμα. Δεν έχω ξαναπάει εκεί, δεν έχω ούτε φίλους, ούτε συγγενείς,

επομένως όποιος και να ψάξει να με βρει---αν και αμφιβάλλω--- σίγουρα το Σικόκου θα είναι το τελευταίο μέρος που θα σκεφθεί.Παίρνω το εισιτήριο που έβγαλα στο ταμείο και δρασκελίζω στο νυχτερινό λεωφορείο. Εϊναι ο φθηνότερος τρόπος για να πάω στο Τακαμάτσου---κάτι λιγότερο από εννενήντα δολάρια. Κανείς δε μου δίνει σημασία, δε ρωτά πόσο χρονών είμαι, ή δεν με ξανακοιτάει δεύτερη φορά. Ο οδηγός ελέγχει μηχανικά το εισιτήριό μου.Μόνον το ένα τρίτο των θέσεων του λεωφορείου είναι γεμάτες.Οι περισσότεροι ταξιδιώτες ταξιδεύουν μόνοι, όπως και εγώ, και το λεωφορείο έχει μία περίεργη ησυχία. Είναι μακρινό το ταξίδιο μέχρι το Τακεμάτσου, δέκα ώρες σύμφωνα με το πρόγραμμα, και θα φθάσουμε νωρίς το πρωί. Αλλά δε με νοιάζει. ‘Εχω άφθονο χρόνο. Το λεωφορείο φεύγει απ’το σταθμό στις οκτώ και κάθομαι βαθιά στο κάθισμά μου. Πριν καλά καλά καθίσω, η συνείδησή μου, σαν μπαταρία που ξεφορτίστηκε,τελειώνει και κοιμάμαι. Κάπου μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα, αρχίζει να πέφτει μία δυνατή βροχή. Ξυπνώ κάθε τρεις και λίγο, τη μια για να τραβήξω λίγο την κουρτίνα και να δω έξω τη λεωφόρο ενώ τρέχουμε. Οι σταγόνες πέφτουν στο τζάμι, θολώνοντας τα φώτα που βρίσκονται κατά μήκος του δρόμου και εκτείνονται κατά τακτά διαστήματα επίτηδες σαν για να μετρήσουν την επιφάνεια της γης. Ένα καινούριο φως ανάβει εκεί κοντά και το επόμενο δευτερόλεπτο σβήνει πίσω μας.Κοιτάω το ρολόι και βλέπω περασμένα μεσάνυχτα. Αυτόματα μπροστά εμφανίζονται τα 15α γενέθλιά μου.«Έϊ, ευτυχισμένα γενέθλια» λέει το αγόρι που το λένε Κοράκι.«Ευχαριστώ» απαντώ.Ο οιωνός παραμένει μαζί μου, σαν σκιά.Ξανακοιτάω για να βεβαιωθώ πως το τείχος τριγύρω μου παραμένει στη θέση του.Τραβώ την κουρτίνα και πέφτω για ύπνο.