Το ρήμα «Τολμώ» Δευτέρα, Αυγούστου 25, 2014 Κάνει λίγη ψύχρα απόψε. Η θάλασσα γλείφει τα γυμνά δάχτυλα των ποδιών μου. Είναι σκοτεινή και με τρομάζει. Είναι μυστήρια και με γοητεύει. Κλείνω τα μάτια και τη νιώθω που με χαϊδεύει. Με καλεί να την εξερευνήσω, να μπω βαθιά μέσα της. Νιώθω πως θέλει να με ρουφήξει, να με πνίξει. Στα φιλιά ή στα άδυτα σκοτεινά νερά της, δεν είμαι σίγουρος. Μόνο το κάλεσμα ακούω. Το νιώθω, το μυρίζω. Ή μπορεί να μυρίζω απλώς τον φόβο μου. Τον φόβο για το άγνωστο, το πρωτόγνωρο, το ξένο, το βήμα που πρέπει να κάνω. Ψέματα… το βήμα που θέλω να κάνω και δεν τολμώ. Δειλός ακόμη και τώρα. Έρχεται κάποτε ο καιρός που το να κολυμπήσεις στα βαθιά είναι μονόδρομος. Τα βάθη πάντα σε καλούν. Το θέμα είναι πότε εσύ θα νιώσεις πως είναι ώρα να αφήσεις τα ρηχά. Είναι η στιγμή μου, δεν μπορεί να κάνω λάθος. Εκείνη η λεπτή διαχωριστική γραμμή που όταν την περνάς, δεν υπάρχει γυρισμός. Κολυμπάς ή πεθαίνεις βουτηγμένος στην ανία. Δοκιμάζεις ή καταδικάζεσαι σε θάνατο λόγω ατολμίας. Όμως, η ζωή θέλει τόλμη. Το να ζεις με όλο σου το Είναι σε εγρήγορση, θέλει τόλμη. Το να αντιμετωπίζεις τα λάθη και τα πάθη σου κατάματα, θέλει τόλμη. Το να βιώνεις τις στιγμές σου έντονα, θέλει τόλμη. Μόνο η σιγουριά της στασιμότητας δεν θέλει τόλμη. Η εμμονή να μην αφήνεις το καβούκι σου, να μην ξεμακραίνεις από την προστατευμένη περιοχή σου, σίγουρος πως η ακινησία και η απραξία θα σε σβαρνίσουν προς τα εμπρός, όλα τα «πρέπει» και τα «μη», δεν θέλουν τόλμη. Καταδικάζεις τον εαυτό σου να πλατσουρίζει σε λιμνάζοντα νερά. Να βρέχεις τα πόδια σου για να παίρνεις ψήγματα πραγματικής ζωής. Ύστερα, γυρνάς πάλι πίσω στη στεριά σου, στην ασφάλεια σου, τον άγγελο και δαίμονα σου.
