Aleksandro Grin .

Tradukis el rusa Jurij Finkel

http://www.esperanto.mv.ru/

http://www.esperanto.mv.ru/

ruslanko@hotmail.com

Skarlataj veloj

Ferakonto

Al Nina Nikolajevna Grin omaas kaj dedias la Atoro.

la 23-an de novembro de 1922, Petrogrado. , 23 1922 .

I. La antadiroI

Longren, matroso de Oriono, fortika tricent-tuna brigo, sur kiu li servis dek jarojn kaj al kiu li estis ligita pli forte, ol iu filo al propra patrino, devis, finfine, forlasi la servon. , "", , , , , , .

En tiu cxi vespero estis malvarmTio okazis tiel. Dum unu el liaj maloftaj revenoj hejmen li ne ekvidis, kiel iam jam el malproksime, sur la hejma sojlo sian edzinon Mary-n, levantan siajn manojn, kaj poste kurantan renkonten is perdo de la spiro. Anstata i, e infana lito nova ao en la malgranda domo de Longren staris emociigita najbarino. . , , , , , . , .

Dum tri monatoj mi vartis in, maljunulo, diris i, rigardu al via filino. , , , .

Stuporiante, Longren klinis sin kaj ekvidis ok-monatan estaon, koncentrite kontemplantan lian longan barbon, poste eksidis, mallevis la okulojn kaj komencis tordi la lipharon. La lipharo estis malseka, kiel pro pluvo. , , , , . , .

Kiam mortis Mary? demandis li. ? .

La virino rakontis la malgajan historion, intermitigante la rakonton per karesa kolombumado al la knabino kaj per kredigoj, ke Mary estas en la paradizo. Kiam Longren eksciis detalojn, la paradizo ekajnis al li ne multe pli hela ol brulligna edo, kaj li pensis, ke fajro de simpla lampo se ili estus iuj kune, triope estus nesuperebla ojo por la virino, forpasinta en la nekonatan regnon. , , . , , , , .

Anta irka tri monatoj financaj aferoj de la juna patrino estis en tute malbona stato. El mono, lasita de Longren, preska duono foriris por kuracado post la malfacila akuo, por zorgoj pri sano de la novnaskitino; finfine, perdo de monsumo, negranda, sed necesa por vivo, devigis Mary-n peti Menners-on pruntedoni monon. Menners tenis tavernon, butikon kaj estis opiniata bonhava homo. . , , , ; , , . , .

Mary ekiris al li je la sesa horo vespere. irka la sepa la rakontantino renkontis in sur la vojo al Liss. Larmokovrita kaj agrenita Mary diris, ke i iras en la urbon por lombardi la fianigan ringon. i aldonis, ke Menners konsentis doni monon, sed postulis kontra tio amoron. Mary nenion atingis. . . , . , , . .

En nia hejmo ne estas e panero, diris i al la najbarino. Mi iros en la urbon, kaj mi kun la knabino iel tenos nin is la edzo revenos. , . , - .

En tiu vespero estis malvarma, venta vetero; la rakontantino vane persvadadis la junan virinon ne iri en Liss-on anta nokto. Vi malsekios, Mary, komencias pluvo, kaj vento, povas esti, alportos pluvegon. , ; . " , , , , , ".

Irado kaj reveno el la apudmara vilao en la urbon konsistigis ne malpli ol tri horojn da rapida paado, sed Mary ne obeis la konsilojn de la rakontantino. Jam sufie mi estis por vi vundo en la okulo, diris i, jam estas preska neniu familio, kie mi ne prunteprenus panon, teon a farunon. Mi lombardos la ringon, kaj finite. i iris, revenis, kaj en la sekva tago kuis en febro kaj deliro; la malbona vetero kaj vespera pluveto trafis in per ambaflanka pnemonio, kiel diris urba kuracisto, vokita de la bonkora rakontantino. Post semajno en la duobla lito de Longren restis malplena loko, kaj la najbarino transloiis en lian domon por varti kaj nutri la knabinon. Por i, soleca vidvino, tio estis nemalfacila. Krome, aldonis i, estus enue sen tia bebeto. , . " , , , , . , ". , , ; , , . , . , , . , , .

Longren ekveturis en la urbon, maldungiis, adiais la kamaradojn kaj komencis kreskigi la etan Assol-on. Dum la knabino ne povis firme paadi, la vidvino lois e la matroso, anstataante por la orfino patrinon, sed tuj kiam Assol esis faladi, levante la piedeton super la sojlo, Longren decide deklaris, ke nun li mem faros ion por la knabino, kaj, dankinte la vidvinon pro la helpo kaj kompato, ekvivis per soleca vivo de vidvo, koncentrinte iujn pensojn, esperojn, amon kaj rememorojn al la eta estao. , , . , , , , , , , , , , , , .

Dek jaroj da vaga vivo lasis en liaj manoj tre malmulte da mono. Li komencis labori. Balda en urbaj vendejoj aperis liaj ludiloj arte faritaj etaj modeloj de boatoj, alupoj, unuferdekaj kaj duferdekaj velipoj, krozipoj, vaporipoj unuvorte, de tio, kion li proksime konis, kio, pro la karaktero de la laboro, parte anstataigis al li bruon de havena vivo kaj pitoreskan laboron de marvojaoj. Per tiu maniero Longren akiradis sufie por vivi en kadroj de modera parado. Nekomunikema la sia naturo, li, post la morto de la edzino, iis e pli fermita kaj homevitema. Dum festoj oni lin fojfoje vidis en la taverno, sed li neniam eksidadis, sed haste eldrinkadis e la verotablo glason da vodko kaj foriradis, mallonge etante flanken jes, ne, saluton, adia, iel-tiel al iuj alparoloj kaj salutoj de najbaroj. Gastojn li malategis kaj foririgadis ilin ne per forto, sed per tiaj aludoj kaj elpensitaj cirkonstancoj, ke al la vizitanto restis nenio alia, krom elpensi kazon, ne permesantan sidi plu. . . , , , , , , , , , . , . , , , . , , , "", "", "", "", "" . , , , , , .

Li mem same vizitadis neniun; tiel inter li kaj la najbaroj ekkuis malvarma fremdio, kaj se la laboro de Longren ludiloj pli dependus de aferoj de la vilao, li pli sentus konsekvencojn de tiaj rilatoj. Varojn kaj provianton li aetadis en la urbo Menners ne povus fanfaroni e pri alumetujo, kiun Longren aetus de li. Li same faradis mem tutan hejman laboron kaj pacience lernadis la tiom neordinaran por viro arton kreskigi knabinon. ; , , . , . .

Assol ais jam kvin jarojn, kaj la patro komencadis iam pli kaj pli milde rideti, etante rigardojn al ia sentema, bonkora vizaeto, kiam, sidante sur liaj genuoj, i klopodis super sekreto de la butonumita veto a amuze kantetadis matrosajn kantojn terurajn bru-rimaojn. Plenumitaj per infana voo kaj ne ie kun litero r, tiuj kantetoj impresis kiel dancanta urso, ornamita per lazura rubandeto. Tiutempe okazis evento, kies ombro, falinta sur la patron, kovris anka lian filinon. , , , , , , . "" , . , , , .

Estis printempo, frua kaj severa, kiel vintro, sed alispeca. Por tri semajnoj al la malvarma tero alpremiis akra borda norda vento. , , , . .

Fiistaj boatoj, eltrenitaj sur la bordon, kreis sur blanka sablo longan vicon da malhelaj kiloj, similaj al spinoj de grandegaj fioj. Neniu kurais eliri en la maron en tia vetero. Sur la sola strato de la vilaeto oni malofte povus vidi homon, forlasintan sian hejmon; la malvarma kirlovento, fluganta de la bordaj montetoj en vakuon de la horizonto, faris la liberan aeron severa torturo. iuj tuboj de Kaperno fumis de mateno is vespero, tazante la fumon la krutaj tegmentoj. , , , . . , ; , , " " . , .

Sed tiuj tagoj de la nordovento ellogadis Longren-on el lia malgranda varma domo pli ofte, ol la suno, kiu etadis en serena vetero sur la maron kaj Kapernon kovrilojn de aera oro. Longren eliradis sur marponteton, sternitan la longaj vicoj da palisoj, kie, sur la fino mem de tiu tabula albordiejo, li longe fumadis sian pipon, blovekscitatan de la vento, rigardante, kiel la fundo, nudigita e la bordoj, fumas per griza amo, apena postsekvanta ondegojn, kies tondra kuro al la nigra, torma horizonto plenigadis la spacon per gregoj da fantaziaj kolharaj estaoj, impetantaj en senbrida feroca despero al malproksima konsolo. emoj kaj bruoj, hurlanta pafado de grandegaj ekflugoj de la akvo kaj, ajnis, videbla strio de la vento, vipanta la irkaaon, tiel forta estis ia glata kuro, donadis al la elturmentita animo de Longren tiun obtuzon, surdigitecon, kiu, mallevante malfelion al nebula tristo, egalas per sia efiko al profunda dormo. , , . , , , , , , , , , , . , , , , , , , , , , .

En unu el tiaj tagoj la dekdujara filo de Menners, Hin, rimarkinte, ke la patra boato batias sub la marponto kontra palisojn, frakasante siajn flankojn, iris kaj diris pri tio al la patro. La tormo komenciis antanelonge; Menners forgesis eltreni la boaton sur la sablon. Li tuj ekiris al la akvo, kie ekvidis sur la fino de la marponto starantan kun la dorso al li fumantan Longren-on. Sur la bordo, krom ili du, estis neniu. Menners trairis la la marponto is la mezo, malleviis en la furioze pladantan akvon kaj malligis la koton; starante en la boato, li komencis movii al la bordo, kaptante palisojn per la manoj. Remilon li ne prenis, kaj en tiu momento, kiam, anceliinte, li ne sukcesis kapti vican palison, forta bato de vento etis la pruon de la boato for de la marponto al la oceano. Nun e per la tuta longo de la korpo Menners ne povus atingi la plej proksiman palison. Vento kaj ondoj, balancante, portis la boaton en la pereigan vastaon. Ekkonsciinte la staton, Menners intencis eti sin en la akvon, por nai al la bordo, sed lia decido malfruis, ar la boato estis turnianta jam apud la fino de la marponto, kie granda profundo de la akvo kaj furiozo de ondegoj promesis certan morton. Inter Longren kaj Menners, tirata en la torman foron, estis ne pli ol dek klaftoj da ankora sava distanco, ar sur la marponto sub la mano de Longren pendis volvao de nuro kun pezao, enplektita en ties finon. Tiu nuro pendis por okazo de albordio en torma vetero kaj oni etadis in de sur la marponto. , , , , , . ; . , , , , . , , . , - ; , , . , , , , , . . , , . , , , , , . , , , . .

Longren! ekkriis morte terurita Menners. Ne staru kiel stumpo! Vi ja vidas, mi estas fortirata; etu la nuron! ! . , ? , ; !

Longren silentis, trankvile rigardante al Menners, etianta en la boato, nur lia pipo ekfumis pli forte, kaj li, post pazo, elprenis in el la buo, por pli bone vidi la okazantaon. , , , , , , .

Longren! kriegis Menners. Ja vi adas min, mi pereas, savu! ! . , , !

Sed Longren ne diris al li e unu vorton; ajnis, li ne adis la desperan kriegon. Anta ol la boato iis fortirita tiel malproksime, ke apena povis alflugi vortoj-krioj de Menners, li e ne movis sian pezon sur la alian piedon. Menners ploregis pro teruro, petegis la matroson kuri al fiistoj, por voki helpon, promesadis monon, minacadis kaj etadis malbenojn, sed Longren nur aliris pli proksime al la rando mem de la marponto, por ne tuj perdi el vido etiojn kaj saltojn de la boato. Longren, atingis lin obtuze, kiel de sur tegmento al sidanto en domo, savu! Tiam, profunde enspirinte la aeron, por ke ne perdiu en la vento e unu vorto, Longren kriis: i same petis vin! Pensu pri tio, dum vi ankora vivas, Menners, kaj ne forgesu! ; , . , - , . , , , , , , . ", , , !" , , , : ! , , , !

Tiam la krioj esis, kaj Longren ekiris hejmen. Assol, vekiinte, ekvidis, ke la patro sidas anta la estingianta lampo en profunda medito. Adinte la voon de la knabino, kiu vokis lin, li aliris al i, firme kisis kaj kovris per la flankeniinta kovrilo. , . , , , . , , , .

Dormu, kara, diris li, is mateno estas ankora malproksime. , , , .

Kion vi faras? ?

Nigran ludilon mi faris, Assol, dormu! , , !

En la sekva tago iuj loantoj de Kaperno babiladis nur pri malaperina Menners, kaj en la sesa tago oni alveturigis lin mem, mortantan kaj malicoplenan. Lia rakonto rapide irkaflugis najbarajn vilaetojn. is la vespero Menners-on tiradis ondoj; frakasita per puioj kontra la flankojn kaj la fundon de la boato, dum la terura lukto kontra feroco de ondoj, senlace minacantaj eleti en la maron la freneziintan butikiston, li estis prenita de vaporipo Lukrecia, kiu iris en Kasset-on. Malvarmumo kaj oko pro la teruro finis la tagojn de Menners. Li travivis iom malpli ol kvardek ok horojn, vokante al Longren iujn malfeliojn, eblajn sur la tero kaj en imago. La rakonto de Menners, kiel la matroso observis lian pereon, rifuzinte helpon, elokventa des pli, ke la mortanto malfacile spiradis kaj emadis, okis la loantojn de Kaperno. Ne dirante e pri tio, ke apena iu el ili kapablis memori ofendon e pli gravan, ol la spertita de Longren, kaj sopiri tiel forte, kiel sopiris li is la fino de la vivo pri Mary, por ili estis abomena, nekomprenebla, miriga tio, ke Longren silentis. Silente, is siaj lastaj vortoj, etitaj al Menners, Longren staris; staris senmove, severe kaj kviete, kiel juisto, montrinte profundan malestimon al Menners io plia, ol malamo, estis en lia silento, kaj tion iuj sentis. Se li krius, esprimante per gestoj a per malice-oja agitio, a per io alia sian jubilon e vido de la malespero de Menners, la fiistoj komprenus lin, sed li agis alie, ol agadis ili agis impone nekompreneble kaj per tio starigis sin super la ceteraj, unuvorte, faris tion, kion oni ne pardonas. Oni ne plu riverencadis al li, ne manpremadis, ne etadis rekonan, salutan rigardon. Tute por iam restis li ekster la vilaaj aferoj; knaboj, ekvidinte lin, kriadis postsekve: Longren dronigis Menners-on!. Li ne atentadis tion. Same, ajnis, li ne rimarkadis anka tion, ke en la taverno a sur la bordo, inter boatoj, fiistoj eksilentadis en lia eesto, deirante flanken, kiel for de pestulo. La okazo kun Menners firmigis la fremdion, antae neplenan. Iinte plena, i kazis firman reciprokan malamon, kies ombro falis anka sur Assol-on. , , , . . ; , , , , , "", . . , , . , , , , , . , , , , , , , , . , , , ; , , , , , , . , , , , , , , , , . , , , . ; , , : " !". . , , , , , , , . . , , .

La knabino kreskis sen amikinoj. Du a tri dekoj da samaaj infanoj, lointaj en Kaperno, sorbinta, kiel spongo akvon, krudan familian etoson, kies bazo estis la neancelebla atoritato de patrino kaj patro, imitemaj, kiel iuj infanoj en la mondo, elstrekis por iam la etan Assol-on el la sfero de sia favoro kaj atento. Okazis tio, certe, iom post iom, per admonoj kaj skoldoj de plenauloj ricevis karakteron de terura tabuo, kaj poste, fortigita per klaoj kaj onidiroj, elkreskis en la infanaj mensoj en timon al la domo de la matroso. . - , , , , , , , , . , , , , , , .

Krome, la fermita vivmaniero de Longren liberigis nun la histerian langon de klao; pri la matroso oni diradis, ke li ie iun murdis, pro tio, kvazae, oni lin ne plu akceptas servi sur ipojn, kaj li mem estas morna kaj homevitema, ar lin ronas rimorsoj de krima konscienco. Ludante, la infanoj forpeladis Assol-on, se i alproksimiadis al ili, etadis koton kaj mokadis per tio, ke kvazae ia patro manis homan viandon, kaj nun faras falsan monon. Unu post la alia, iaj naivaj penoj proksimii finiadis per amara ploro, batbluaoj, grataoj kaj ceteraj rivelaoj de la publika opinio; i esis, finfine, ofendii, sed plu fojfoje demandadis la patron: Diru, kial oni nin ne amas? He, Assol, diradis Longren, u ili kapablas ami? Necesas kapabli ami, sed uste tion ili ne povas. Kio estas kapabli? Jen kio! Li levadis la knabinon kaj forte kisadis la malgajajn okulojn, premfermiantajn pro la karesa plezuro. ; , - - , , , , , " ". , , , , , . , , , ; , , , : ", ?" ", , , ? , - ". " ?" " !" , .

La plej atata amuzo de Assol estis vespere a dum festo, kiam la patro, forovinte vazojn kun amelgluo, instrumentojn kaj nefinitan laboraon, eksidadis, demetinte la antatukon, por ripozi, kun la pipo en la dentoj, surgrimpi sur liajn genuojn kaj, turniante en gardema ringo de la patra brako, tuadi diversajn partojn de ludiloj, demandante pri ilia destino. Tiel komenciadis siaspeca fantazia lekcio pri vivo kaj homoj lekcio, en kiu, danke al la antaa vivmaniero de Longren, al hazardaoj, al hazardo entute, al miraklaj, mirindaj kaj neordinaraj okazaoj estis donata la unua loko. Longren, dirante al la knabino nomojn de nuroj, veloj, rigiloj, iom post iom absorbiadis, transirante de klarigoj al diversaj epizodoj, en kiuj rolis jen vindaso, jen rudrorado, jen masto a iu tipo de boato k.t.p., kaj de tiuj apartaj ilustraoj transiradis al vastaj bildoj de maraj vagadoj, enplektante superstiojn en la realon, kaj la realon en imagojn de sia fantazio. Tie aperadis kaj tigra katino, la heroldino de ippereo, kaj parolanta flugfio, ne obei kies ordonojn signifis perdi la kurson, kaj Fluganta Holandano kun sia furioza ipanaro; antasignoj, fantomoj, niksoj, piratoj unuvorte, iuj fabeloj, kiuj ornamas liberan tempon de maristo dum senventeco a en atata drinkejo. Rakontadis Longren anka pri anoj de pereintaj ipoj, pri sovaiintaj homoj, forgesintaj parolon, pri misteraj trezoroj, pri ribeloj de punlaboruloj, kaj pri multo alia, kion la knabino askultadis pli atente, ol, eble, oni askultis unuafoje la rakonton de Kolumbo pri nova kontinento. Nu, parolu plu, petadis Assol, kiam Longren eksilentadis enpensiinte, kaj ekdormadis sur lia brusto kun la kapo, plena de miraklaj sonoj. , , , , , , , , , , , . , , , , , , . , , , , , , , , - . ., , , . , , , , ; , , , , , . , , , , , . ", ", , , , , , .

Same por i estis granda, iam materie grava plezuro aperado de komizo de urba ludila vendejo, volonte aetanta laboraojn de Longren. Por akiri favoron de la patro kaj elmarandi pli, la komizo kunprenadis por la knabino paron da pomoj, dolan kuketon, manplenon da nuksoj. Longren ordinare petadis veran koston pro malato de marando, kaj la komizo malaltigadis la prezon. Hontu, diradis Longren, ja mi dum semajno sidis super tiu boato. La boato estis ok-cola. Rigardu, kia firmeco, kaj enakvio, kaj kvalito? Jen tiu i dek kvin homojn eltenos en ajna vetero. io finiadis per tio, ke kvieta murmurado de la knabino super sia pomo forprenadis de Longren persiston kaj deziron disputi; li cedadis, kaj la komizo, plentopinte sian korbon per bonegaj, firmaj ludiloj, foriradis, subridante en la lipharojn. , , . , , , . , . ", , , . . , , , ? ". , , , ; , , , , , .

La tutan hejman laboron Longren faradis mem: fendadis lignaon, portadis akvon, hejtadis la fornon, kuiradis, lavadis kaj gladadis vestaojn kaj, krom io i, sukcesadis labori por akiri monon. Kiam Assol ok-jariis, la patro instruis in legi kaj skribi. Li komencis fojfoje prenadi in en la urbon, kaj poste e sendadi in sola, se estis necese ricevi iom da mono en la vendejo a liveri tien la varon. Tio okazadis ne ofte, kvankam Liss situis nur je tri mejloj for de Kaperno, sed la vojo al i iris la arbaro, kaj en arbaro multo povas timigi infanojn, krom fizika danero, kiun, verdire, estas malfacile renkonti en tia proksima distanco disde urbo, sed tamen atenti in ne malhelpas. Tial nur en bonaj tagoj, matene, kiam la densejo, irkaanta la vojon, estas plena je suna pluvego, floroj kaj silento, tiel ke al la impresemo de Assol ne minacis fantaziaj fantomoj, Longren forpermesadis in en la urbon. : , , , , , , , . , . , , . , , , , , , , , - . , , , , , .

Foje, meze de tia vojao al la urbo, la knabino eksidis apud la vojo por mani pecon de pasteo, metita en la korbon por matenmano. Manetante, i turnadis la ludilojn; el ili du-tri evidentiis novaj por i: Longren faris ilin nokte. Unu tia novao estis miniatura sporta jato; la blanka ipeto levis skarlatajn velojn, faritajn el tranaoj de silko, kiun Longren uzadis por tapeti vaporipajn kajutojn de ludiloj por riaj aetantoj. i-okaze, evidente, farinte la jaton, li ne trovis konvenan materialon por velo, uzinte tion, kio estis irpecojn de skarlata silko. Assol ekadmiris. La flama gaja koloro tiel hele brulis en ia mano, kvaza i tenis fajron. La vojon estis kruciganta rojo, kun transetita super i palisa ponteto; la rojo dekstre kaj maldekstre estis foriranta en la arbaron. Se mi metos in sur la akvon navigi iomete, pensis Assol, i ja ne malsekios, mi in poste vios. Deirinte en la arbaron trans la ponteton, la la fluo de la rojo, la knabino gardeme mallevis la ipon, ravintan in sur la akvon e la bordo mem; la veloj tuj ekbrilis per skarlata spegulio en la diafana akvo: la lumo, penetrante la tofon, ekkuis per roza radio sur blankaj tonoj de la fundo. Vi el kie venis, ipestro? gravmiene demandis Assol imagitan vizaon kaj, respondante al si mem, diris: Mi venis... venis... venis mi el inio. Kaj kion vi alveturigis? Kion mi alveturigis, pri tio mi ne diros. A, vi ne deziras, ipestro! Nu, tiam mi vin sidigos reen en la korbon. us la ipestro prepariis humile respondi, ke li ercis kaj ke li pretas montri elefanton, kiam subite milda kuro de eborda akvostrio turnis la jaton per la pruo al la mezo de la rojo, kaj, kiel reala ipo, plenrapide forlasinte la bordon, i glate ekiris malsupren. Momente aniis la skalo de la vidata: la rojo ajnis al la knabino grandega rivero, kaj la jato malproksima, granda ipo, al kiu, preska falante en la akvon, timigita kaj konsternita, i estis etendanta la manojn. La ipestro ektimis, pensis i kaj ekkuris post la forflosantan ludilon, esperante, ke i estos ie etita al la bordo. Haste trenante la ne pezan, sed malhelpantan korbon, Assol ripetadis: A, mia Dio! Jen kia okazo... i penis ne perdi el vido la belan, glate forkurantan triangulon de la veloj, stumbladis, faladis kaj ree kuradis. , , , . , ; - : . ; , , . , , , , . . , . , ; . " , , , ". , , ; : , , . " , ? , , : " ... . ? , . , , ! , ". , , , , , , . : , , , , , , . " ", , , - . , , : ", ! ..." , , , .

Assol neniam estis tiel profunde en arbaro, kiel nun. i, absorbita de malpacienca deziro kapti la ludilon, ne rigardis irkaen; apud la bordo, kie i kuris, estis sufie da obstakloj, okupantaj la atenton. Muskokovritaj trunkoj de falintaj arboj, kavoj, altaj filikoj, eglanterioj, jasmenoj kaj avelujoj malhelpadis iun ian paon; trairante ilin, i iom post iom perdadis la fortojn, haltante iam pli kaj pli ofte, por ripozi a forvii de sur la vizao gluecan araneaon. Kiam komencis aperadi, en pli laraj lokoj, kareksaj kaj kanaj densejoj, Assol tute perdis el vido la skarlatan brilon de la veloj, sed, irkakurinte sinuon de la rojo, i ree ekvidis ilin, majeste kaj sencede kurantajn for. Foje i retrorigardis, kaj la arbara maso kun ties bunteco, transiranta de fumaj fostoj de lumo en foliaro al malhelaj fendoj de densa obskuro, profunde afekciis la knabinon. Por momento ektiminte, i denove rememoris pri la ludilo kaj, kelkfoje eliginte profundan f-fu-u-u, ekkuris per tuta forto. , . , , ; , , , . , , , , ; , , , . , , , , , , , . , , , . , , "---", .

En tia sensukcesa kaj maltrankvila persekuto pasis irka horo, kiam kun miro, sed anka kun facilio Assol ekvidis, ke arboj antae libere disiis, tralasinte bluan vaston de la maro, nubojn kaj randon de flava sabla deklivo, sur kiun i elkuris, preska falante pro laco. i tie estis la enfluejo de la rojo; disfluinte lare kaj malprofunde, tiel ke videblis striianta bluo de tonoj, i estis malaperanta en renkonta mara ondo. De sur la nealta deklivo, kavigita de radikoj, Assol ekvidis, ke e la rojo, sur plata granda tono, kun la dorso al i, sidas homo, tenante en la manoj la fuintan jaton, kaj iuflanke pririgardas in kun scivolemo de elefanto, kaptinta papilion. Parte trankviligita de tio, ke la ludilo estas sendifekta, Assol derampis la la deklivo kaj, proksime alirinte al la nekonato, ekcelis al li esploran rigardon, atendante, kiam li levos la kapon. Sed la nekonato tiel enprofundiis en la kontempladon de la arbara surprizo, ke la knabino sukcesis pririgardi lin de la kapo is la piedoj, konstatinte, ke homojn, similajn al tiu nekonato, i ankora neniam vidis. , , , , , , , . ; , , . , , , , , , , , . , , , , , , . , , , , , .

Sed anta i estas neniu alia, ol vojaanta perpiede Egle, fama kolektisto de kantoj, legendoj, mitoj kaj fabeloj. Grizharaj bukloj estis falde elfalantaj el sub lia pajla apelo; griza bluzo, enovita en bluan pantalonon, kaj altaj botoj donis al li aspekton de asisto; blanka kolumo, kravato, zono, kovrita per arento de ildetoj, apogbastono kaj saketo kun novega nikela buko elmontris urbanon. Lia vizao, se eblas tiel nomi nazon, lipojn kaj okulojn, elrigardantajn el sovae diskreskinta radia barbo kaj pufaj, feroce kornigitaj supren lipharoj, ajnus malvigle diafana, se ne estus la okuloj, grizaj, kiel sablo, kaj brilantaj, kiel pura talo, kun rigardo kuraa kaj forta. , , , , . - ; , , ; , , , , . , , , , , , , , , , , .

Nun redonu al mi, timeme diris la knabino. Vi jam ludis. Vi kiel kaptis in? , . . ?

Egle levis la kapon, faliginte la jaton, tiel neatendite eksonis la emocia voeto de Assol. La maljunulo dum minuto pririgardis in, ridetante kaj malrapide tralasante la barbon en la granda, vejneca mankavo. Multfoje lavita katuna robo estis apena kovranta is la genuoj la maldikajn, sunbrunajn krurojn de la knabino. iaj malhelaj densaj haroj, metitaj sub puntan kaptuketon, malordiis, tuante la ultrojn. iu trajto de Assol estis esprime malpeza kaj pura, kiel flugo de hirundo. La malhelaj, kun nuanco de malgaja demando, okuloj ajnis iom pli aaj ol la vizao; ties malregula glata ovalo estis kovrita de tiaspeca arma sunbruno, kia karakterizas sanan blankecon de hato. La duonmalfermita buo brilis per milda rideto. , , . , , . , . , , , . , . , ; , . .

Mi uras per Grimm-oj, Ezopo kaj Andersen, diris Egle, rigardante jen al la knabino, jen al la jato. Tio estas io speciala. Askultu, vi, planto! io tio estas via ao? , , , , . - . - , ! ?

Jes, mi kuris post in la la tuta rojo; mi pensis, ke mi mortos. u i estis i tie? , ; , . ?

e miaj piedoj mem. ippereo estas la kazo de tio, ke mi, kiel borda pirato, povas enmanigi al vi tiun i trofeon. La jaton, forlasitan de la ipanaro, eletis sur la sablon kvin-cola ondego inter mia maldekstra kalkano kaj la fino de la bastono. Li frapis per la apogbastono. Kiu estas via nomo, etulino? . , , , . , , . . , ?

Assol, diris la knabino, kaante en la korbon la ludilon, donitan de Egle. , , .

Bone, darigis la nekompreneblan parolon la maljunulo, ne deirante la okulojn, en kies profundo briletis subrido de amikema animagordo. Mi, propre, ne devus demandi vian nomon. Estas bone, ke i estas tiel stranga, tiel unutona, muzika, kiel fajfo de sago a bruo de mara konko: kion mi farus, se vi nomius per unu el tiuj belsonaj, sed netolereble kutimaj nomoj, kiuj fremdas al la Bela Nekono? Des pli mi ne deziras scii, kiu vi estas, kiuj estas viaj gepatroj kaj kiel vi vivas. Por kio rompi la armon? Mi estis okupianta, kiam mi sidis sur tiu i tono, pri kompara esploro de finnaj kaj japanaj rakontotemoj... kiam subite la rojo eletis tiun i jaton, kaj poste aperis vi... Tia, kia vi estas. Mi, kara, estas poeto en la animo kvankam neniam verkis mem. Kio estas en via korbo? , , , . , , . , , , , : , , , ? , , . ? , , ... , ... , . , , . ?

Boatetoj, diris Assol, skuante la korbon, krome vaporipo kaj ankora tri tiaj dometoj kun flagoj. Tie soldatoj loas. , , , . .

Bonege. Oni sendis vin por vendi. Dum la vojo vi okupiis pri ludo. Vi sendis la jaton iom navigi, kaj i fuis ja estis tiel, u? . . . , ?

u vi vidis tion? kun dubo demandis Assol, penante rememori, u i mem rakontis tion. u al vi iu diris? A vi divenis? ? , , . - ? ?

Mi tion sciis. Sed kiel? . ?

ar mi estas la plej efa magiisto. Assol konfuziis; ia streo e tiuj vortoj de Egle transiris la limon de timo. La dezerta mara bordo, silento, la ena aventuro kun la jato, la nekomprenebla parolo de la maljunulo kun brilantaj okuloj, majesteco de lia barbo kaj liaj haroj komencis ajni al la knabino miksao de supernaturao kun la realo. Se Egle nun farus grimacon a ekkrius ion la knabino ekkuregus for, ekplorinte kaj mortante pro timo. Sed Egle, rimarkinte, kiel lare malfermiis iaj okuloj, faris glatan turnon. . : . , , , , . - , . , , , .

Vi ne devas min timi, serioze diris li. Male, mi deziras konversacii kun vi konfide. Nur nun li komprenis, kio en la vizao de la knabino tiel impresis lian atenton. Nevola atendo de belo, de beata sorto, decidis li. A, kial mi ne naskiis verkisto? Kia mirinda temo. Kaj nun, darigis Egle, penante rondigi la originalan scenon (emo al mitokreado rezulto de la iama laboro estis pli forta, ol timo eti en nekonatan grundon semojn de granda revo), kaj nun, Assol, askultu min atente. Mi estis en tiu vilao el kiu vi, verajne, iras, unuvorte, en Kaperno. Mi atas fabelojn kaj kantojn, kaj sidis mi en tiu vilao tutan tagon, penante adi ion, de neniu aditan. Sed e vi oni ne rakontas fabelojn. e vi ne kantas kantojn. Kaj se rakontas kaj kantas, do, vi scias, tiujn historiojn pri ruzaj kamparanoj kaj soldatoj, kun iama lado al friponeco, tiujn malpurajn, kiel nelavitaj piedoj, krudajn, kiel ventra murmuro, mallongajn kvarversaojn kun terura motivo... Atendu, mi flankeniis. Mi komencu ree. , . , . , . " , , . , ? ". -, , ( , ), -, , . , , , , . , , - . . . , , , , , , , , , ... , . .

Pensinte iom, li darigis tiel: Mi ne scias, kiom da jaroj pasos, sed en Kaperno ekfloros unu fabelo, kiun oni memoros longe. Vi elkreskos, Assol. Foje matene en mara foro sub la suno ekbrilos skarlata velo. Brilanta maso da skarlataj veloj de blanka ipo ekiros, distranante ondojn, rekte al vi. Kviete navigos tiu mirakla ipo, sen krioj kaj pafoj; sur la bordo kolektios multaj homoj, mirante kaj aante; kaj vi staros tie. La ipo aliros majeste al la bordo mem sub sonoj de bela muziko; ornamita, en tapioj, en oro kaj floroj, ekiros de i rapida boato. Por kio vi venis? Kiun vi seras? demandos la homoj sur la bordo. Tiam vi ekvidos kuraan belan princon; li staros kaj etendos al vi la manojn. Saluton, Assol! diros li. Fore, fore de i tie mi vidis vin en sono kaj venis, por forveturigi vin por iam en mian relandon. Vi loos tie kun mi en roza profunda valo. Vi havos ion, kion vi deziros; mi kaj vi vivos tiel amike kaj gaje, ke neniam via animo konos larmojn kaj malojon. Li sidigos vin en la boaton, veturigos sur la ipon, kaj vi forveturos por iam en brilan landon, kie levias la suno kaj kie steloj mallevios de sur la ielo, por gratuli vin pri la veno., : , , , . , . . , , . , ; , : ; , , , . " ? ?" . ; . ", ! . - , . . , ; , ". , , , , .

u io i por mi? mallate demandis la knabino. iaj seriozaj okuloj, pligajiinte, ekbrilis per fido. Danera magiisto, certe, ne parolus tiel; i aliris pli proksime. Eble, i jam venis... tiu ipo? ? . , , . , , ; . , ... ?

Ne tiel rapide, kontradiris Egle, unue, kiel mi diris, vi elkreskos. Poste... Kial diri? Tio estos, kaj finite. Kion vi tiam farus? , , , , . ... ? , . ?

u mi? i etis rigardon en la korbon, sed, evidente, trovis tie nenion indan por servi kiel konvena rekompenco. Mi lin amus, haste diris i, kaj ne tute certe aldonis: Se li ne batas. ? , , , . , , : .

Ne, li ne batos, diris la magiisto, mistere palpebruminte, ne batos, mi uras pri tio. Iru, knabino, kaj ne forgesu tion, kion al vi diris mi inter du glutoj de aroma brando kaj meditoj pri kantoj de punlaboruloj. Iru. Kaj pacon al via lanuga kapo! , , , , , . , , , . . !

Longren estis laboranta en sia malgranda legomardeno, irkafosante terpomujojn. Levinte la kapon, li ekvidis Assol-on, rapidege kurantan al li kun oja kaj malpacienca vizao. , . , , .

Nu, jen... diris i, penante ekregi la spiradon, kaj kaptis per amba manoj la antatukon de la patro. Askultu, kion mi rakontos al vi... Sur bordo, tie, malproksime, sidas magiisto... i komencis per la magiisto kaj lia interesa antadiro. Febro de pensoj malhelpis al i glate transdoni la okazaon. Poste sekvis priskribo de la aspekto de la magiisto kaj en mala ordo la persekuto de la perdita jato. , ... , , . , ... , , , ... . . .

Longren elaskultis la knabinon, ne interrompante, sen rideto, kaj, kiam i finis, la imago rapide pentris al li la nekonatan maljunulon kun aroma brando en unu mano kaj la ludilo en la dua. Li forturniis, sed, rememorinte, ke en grandaj okazoj de infana vivo oni devas esti serioza kaj mirigita, majeste ekkapjesis, aldirante: Jes, jes; la iuj signoj, povas esti neniu, krom magiisto. Dezirus mi vidi lin... Sed vi, kiam iros denove, ne turnu vin flanken; estas facile misvojii en arbaro. , , , , , . , , , , , : , ; , , . ... , , ; .

Lasinte la fosilon, li eksidis al la malalta plektobarilo kaj sidigis la knabinon sur siajn genuojn. Terure laca, i penis ankora aldoni iajn detalojn, sed la varmego, la emocio kaj la malforteco dormigis in. iaj okuloj fermiis, la kapo kliniis sur la malmolan patran ultron, momento kaj i forflugus en la sonolandon, kiam subite, maltrankviligita de neatendita dubo, Assol eksidis rekte, kun la fermitaj okuloj kaj, apogiante per la pugnetoj al la veto de Longren, late diris: Kiel vi pensas, u venos la magiista ipo por mi a ne? , . , - , , . , , , , , , , , : , ?

Venos, trankvile respondis la matroso, se oni tion al vi diris, do, io estas usta. , , , .

i elreskos kaj forgesos, pensis li, kaj dume... ne indas forpreni de i tian ludilon. Ja vi estonte multajn velojn vidos, ne skarlatajn, sed malpurajn kaj rabajn: de malproksime ornamitajn kaj blankajn, de proksime iritajn kaj arogajn. Pretervojaanta homo ercis kun mia knabino. Kio do?! Bona erco! Taga erco! Jen, kiel vi ekdormis, duontagon estis en arbaro, en densejo. Kaj pri la skarlataj veloj pensu, kiel mi: vi havos viajn skarlatajn velojn. ", , , ... . , : , . . ?! ! ! , , , . , : ".

Assol dormis. Longren, preninte per la libera mano la pipon, ekfumis, kaj vento traportis la fumon tra la plektobarilo, en arbuston, kiu kreskis e la ekstera flanko de la legomardeno. e la arbusto, per la dorso al la barilo, maante pasteon, sidis juna vagabondo. La konversacio de la patro kun la filino bonhumorigis lin, kaj la odoro de bona tabako agordis akireme. Donu, mastro, fumi al la malria homo, diris li tra la vergoj. Mia tabako kontra la via estas ne tabako, sed, eblas diri, veneno. . , , , , , . , , , . , . , , , . , , , .

Mi donus, duonvoe respondis Longren, sed mia tabako estas en tiu poo. Mi, vi vidas, ne deziras veki la filinon. , , . , , .

Jen malfelio! Vekios, ree ekdormos, sed la preteriranta homo ja fumos. ! , , .

Nu, kontradiris Longren, vi ja ne malhavas tabakon, kaj la infano laciis. Venu, se vi deziras, poste. , , -, . , , .

La vagabondo malestime krais, levis sur la bastono sian sakon kaj sarkasmis: Princino, certe. Enbatis vi en ian kapon tiujn transmarajn ipojn! Strangulo vi estas, sed ne mastro! , : , . ! , -, !

Askultu, flustris Longren, mi, probable, vekos in, sed nur por bati vian dikan kolon. Iru for! -, , , , , , . !

Post duonhoro la vagabondo sidis en la taverno e tablo kun dozeno da fiistoj. Malanta ili, jen tirante la edzojn je la manikoj, jen prenante super iliaj ultroj glason da vodko, por si, certe, sidis altaj virinoj kun densaj brovoj kaj brakoj, rondaj, kiel pavimtonoj. La vagabondo, bolante pro ofendio, estis rakontanta: Kaj ne donis al mi tabakon. Vi, diras, atingos plenaan jaron, kaj tiam, diras, speciala rua ipo... Por vi. ar via sorto estas edzinii al princo. Kaj al tiu, diras, magiisto kredu. Sed mi diras: Veku, veku ja, por preni tabakon. Do li ja post min duonvojon kuris. . , , , , , , . , , : . ", , , , , ... . . , , ". : ", , , - ". .

Kiu? Kio? Pri kio parolas? adiis scivolemaj vooj de la virinoj. La fiistoj, apena turnante la kapojn, eksplikis kun subridoj: Longren kun la filino sovaiis, kaj eble, freneziis; jen la homo rakontas. Soristo estis e ili, tiel ni komprenas. Ili atendas he, inoj, ne perdu vian ancon! transmaran princon, kaj e sub ruaj veloj! ? ? ? . , , : , , ; . , . , ! , !

Post tri tagoj, revenante el la urba vendejo, Assol adis unuafoje: He, pendumulino! Assol! Rigardu i tien! Ruaj veloj venas! , , : , ! ! - ! !

La knabino, tremerinte, nevole etis rigardon el sub la mano al la mara vasto. Poste i turniis al la ekkrioj; tie, je dudek paoj for de i, staris amaseto da infanoj; ili grimacis, elovante la langojn. Suspirinte, la knabino ekkuris hejmen., , - . ; , , ; , . , .

II. GrayII

Se Cezaro opiniis, ke estas pli bone esti unua en vilao, ol dua en Romo, do Arturo Gray povis ne envii al Cezaro pro ties saa deziro. Li naskiis ipestro, deziris esti ipestro kaj iis ipestro. , , , . , .

La grandega domo, en kiu naskiis Gray, estis morna interne kaj majesta ekstere. Al la antaa fasado limis florejo kaj parto de parko. La plej bonaj specoj de tulipoj arente lazuraj, violkoloraj kaj nigraj kun roza ombro sinuis en gazono per linioj de fantazie etitaj kolieroj. Maljunaj arboj de la parko dormetis en difuza duonlumo super karekso de serpentumanta rojo. La barilo de la kastelo, ar tio estis vera kastelo, konsistis el spiralaj krudferaj fostoj, kunigitaj per fera arabesko. iu fosto estis finianta supre per pompa krudfera lilio; tiuj tasegoj en solenaj tagoj estis plenigataj per oleo, flamante en nokta mallumo per vasta fajra spaliro. , , . . -, . . , , , . ; , .

La gepatroj de Gray estis orgojlaj sklavoj de sia stato, rio kaj de leoj de tiu socio, rilate al kiu ili povis diri ni. Unu parto de ilia animo, okupita de la galerio de prauloj, malmulte meritas priskribon, la alia parto imagata darigo de la galerio estis komencianta per la eta Gray, kondamnita la certa, anticipe farita plano travivi la vivon kaj morti tiel, ke lia portreto povu esti pendigita sur la muro sen damao al la familia honoro. En tiu plano estis farita eta eraro: Arturo Gray naskiis kun viva animo, tute ne inklina darigi la linion de la familia desegno. , , "". , , , , , , . : , .

Tiu vigleco, tiu plena perverseco de la knabo komencis rivelii en la oka jaro de lia vivo; la tipo de kavaliro de bizaraj impresoj, seranto kaj faranto de mirakloj, t. e. la tipo de homo, preninta el sennombra diverseco de vivroloj la plej daneran kaj kortuan la rolon de la providenco, montriis en Gray jam tiam, kiam, almetinte al la muro seon, por atingi pentraon, montrantan la krucumadon de Jesuo, li elprenis la najlojn el la sangantaj manoj de Kristo, t. e. simple superfarbis ilin per blua farbo, telita disde farbisto. En tia aspekto li trovis la pentraon pli tolerebla. Absorbita de la siaspeca okupio, li komencis jam superfarbi anka la piedojn de la krucumito, sed estis trovita de la patro. La maljunulo demetis la knabon de sur la seo je liaj oreloj kaj demandis: Por kio vi difektis la pentraon? , ; , , . . , , , , , , , , . . , . . , , . : ?

Mi ne difektis. .

Tio estas verko de fama pentristo. .

Por mi estas egale, diris Gray. Mi ne povas toleri, ke en mia eesto el manoj elstaru najloj kaj fluu sango. Mi tion ne deziras. , . , . .

En la respondo de la filo Lionelo Gray, kainte sub la lipharoj rideton, rekonis sin kaj ne punis la filon. , , .

Gray senlace esploradis la kastelon, farante mirindajn malkovrojn. Ekzemple, en la subtegmento li trovis talan kavaliran rubaon, librojn, binditajn per fero kaj ledo, putrintajn vestojn kaj armeojn da kolomboj. En la kelo, kie estis konservata vino, li ricevis interesajn sciojn rilate de lafito (speco de bordoza vino (Chteau Lafite Rothschild) (rim. de la tradukinto)), madejro, ereo. i tie, en malklara lumo de akrapintaj fenestroj, kunpremitaj de oblikvaj trianguloj de tonaj volboj, staris malgrandaj kaj grandaj bareloj; la plej granda, en formo de plata rondo, okupis la tutan transversan muron de la kelo, la centjara malhela kverka ligno de la barelo brilis kiel polurita. Inter bareletoj staris en plektitaj korboj dikventraj boteloj de verda kaj blua vitro. Sur la tonoj kaj la tera planko kreskis grizaj fungoj kun maldikaj kruretoj: ie estis imo, musko, humido, acida, sufoka odoro. Grandega araneao oris en la malproksima angulo, kiam vespere la suno rigardis al i per sia lasta radio. En unu loko estis enfositaj du bareloj da plej bona Alikanto (vino, ricevinta la nomon de samnoma urbo en Hispanio, fama pro siaj vinberardenoj (rim. de la tradukinto)), kiu ekzistis en la tempoj de Kromvelo, kaj la kelisto, almontrante la malplenan angulon por Gray, ne perdadis okazon ripeti la historion de la fama tombo, en kiu kuis mortinto, pli viva, ol grego da vulpohundoj. Komencante la rakonton, la rakontanto ne forgesadis provi, u funkcias la krano de la granda barelo, kaj deiradis de i, evidente, kun faciligita koro, ar nevolaj larmoj de tro forta ojo brilis en liaj pligajiintaj okuloj. , . , , , , . , , , , . , , , ; , , , . . : , , , , . , , , . , , , , , , , . , , , , , , .

Nu, jen kio, diradis Poldichoque al Gray, eksidante sur malplenan keston kaj plentopante sian akran nazon per tabako, u vi vidas i tiun lokon? Tie kuas tia vino, pro kiu pluraj drinkemuloj permesus eltrani al si la langon, se oni permesus al ili drinki almena etan glason. En iu barelo estas cent litroj da substanco, kiu eksplodigas la animon kaj transformas la korpon en senmovan paston. ia koloro estas pli malhela, ol de erizo, kaj i ne fluos el botelo. i estas densa, kiel bona kremo. i estas fermita en bareloj de nigra ligno, firma, kiel fero. Sur ili estas duoblaj ringoj el rua kupro. Sur la ringoj estas latina surskribo: Min drinkos Gray, kiam li estos en Paradizo. Tiun surskribon oni interpretadis tiel multvorte kaj kontradire, ke via praavo, la nobla Simeono Gray, konstruis vilaon, nomis in Paradizo, kaj intencis tiamaniere konformigi la misteran frazon kun la realo per senkulpa sprito. Sed kion vi pensas? Li mortis, tuj kiam oni komencis debati la ringojn, pro koratako, tiel emociiis la maljuna frandemulo. Ekde tiam oni ne tuas tiun i barelon. Aperis opinio, ke la valorega vino alportos malfelion. Vere, tian enigmon ne faris e la egipta sfinkso. Kvankam i ja demandis unu saulon: u mi voros vin, kiel mi voras iujn? Diru la veron, kaj vi restos viva, sed e tiuokaze post serioza pripensado... , , , ? , , . , . , . , . , , . . : " , ". , , , , "", . ? , , , . . , . , . , : " , ? , ", , ...

ajnas, la krano denove likas, interrompadis sin mem Poldichoque, per malrektaj paoj direktante sin en la angulon, kie firmiginte la kranon, revenadis kun la vizao malfermita kaj hela. Jes. Bone cerbuminte, kaj efe, sen hasto, la saulo povus diri al la sfinkso: Ni iru, frajo, drinku, kaj vi forgesos pri iuj i stultaoj. Min drinkos Gray, kiam li estos en Paradizo! Kiel tion kompreni? Drinkos, kiam mortos, u tiel? Strange. Sekve, li estas sankta, sekve, li drinkas nek vinon, nek simplan vodkon. Ni supozu, ke Paradizo signifas felion. Sed se tiel staras la demando, ajna felio perdos duonon de siaj brilaj plumoj, kiam feliulo sincere demandos sin: u i estas la paradizo? Jen kia afero. Por facilkore drinki el tia barelo kaj ridi, mia knabo, bone ridi, necesas per unu piedo stari sur la tero, per la alia sur la ielo. Estas ankora tria supozo: ke iam Gray ebriios is beata paradiza stato kaj adace malplenigos la bareleton. Sed tio, knabo, estus ne plenumio de la antadiro, sed taverna diboo. , , , , , , , . . , , , : ", , , ". " , !" ? , , ? . , , , , . , "" . , , : ? - . , , , , . : - - . , , , .

Konvinkiinte ankorafoje pri bona stato de la krano de la granda barelo, Poldichoque koncentrite kaj morne finadis: Tiujn barelojn alveturigis en la 1793-a jaro via praulo, Johano Gray, el Lisbono, sur ipo Beagle; kontra la vino estis pagitaj du mil oraj piastroj. La surskribo sur la bareloj estis farita de armilisto Benjameno Ellian en Pondiero. La bareloj estas enfositaj en la grundon je ses futoj kaj superutitaj per cindro de vinberaj tigoj. Tiun vinon neniu drinkis, ne gustumis, kaj ne gustumos. , : 1793 , , , ""; . . . , .

Mi drinkos in, diris foje Gray, stamfinte per la piedo. , , .

Jen kuraa junulo! rimarkis Poldichoque. u vi drinkos in en Paradizo? ! . ?

Certe. Jen la paradizo!.. Mi havas in, u vi vidas? Gray mallate ekridis, malferminte sian malgrandan manon. La delikatan, sed firmkonturan polmon prilumis la suno, kaj la knabo kunpremis la fingrojn en pugnon. Jen i, i tie!.. Jen i tie, jen ree ne... . !.. , ? , . , , . , !.. , ...

Parolante tion, li jen malfermadis, jen kunpremadis la manon kaj finfine, kontenta pri sia erco, elkuris, antainte Poldichoque-on, la la morna tuparo en la koridoron de la unua etao. , , , , , , .

Vizitado de la kuirejo estis strikte malpermesita al Gray, sed, foje jam malkovrinte tiun mirindan, flamantan pro fajroj de fornoj mondon de vaporo, fulgo, siblado, gluglado de bolantaj likvaoj, de frapado de traniloj kaj de bongustaj odoroj, la knabo frekventis la grandegan ejon. En severa silento, kiel pastroj, moviadis kuiristoj; iliaj blankaj apoj sur fono de la nigriintaj muroj donadis al la laboro karakteron de solena servado; gajaj, dikaj vazlavistinoj e bareloj kun akvoj lavadis vazaron, sonorigante porcelanon kaj arento; knaboj, fleksiante sub pezo, enportadis korbojn, plenajn je fioj, ostroj, kankroj kaj fruktoj. Tie sur longa tablo kuis ielarkaj fazanoj, grizaj anasoj, buntaj kokoj; tie porka korpo kun mallonga vosteto kaj bebe fermitaj okuloj; tie rapo, brasiko, nuksoj, bluaj sekvinberoj, sunbrunaj persikoj. , , , , , , , , . , , ; ; , , ; , , , , , . , , : ; , , , , .

En la kuirejo Gray iom timetis: al li ajnis, ke i tie ion movas malhelaj fortoj, kies potenco estas la efa risorto de la vivo de la kastelo; krioj sonis kiel ordonoj kaj sorformuloj; movioj de la laborantoj, pro longa kutimo, ricevis tiun klaran, avaran precizecon, kiu ajnas inspiro. Gray ankora ne estis tiom alta, por povi rigardi en la plej grandan kaserolon, gluglantan simile al Vezuvio, sed sentis al i specialan respekton; li tremetante spektis, kiel in trenas du servistinoj; sur la fornon tiam elveriadis fuma amo, kaj vaporo, leviante de sur la ekbruinta forno, onde plenigadis la kuirejon. Foje da likvao elveriis tiom multe, ke i brogis la manon de unu junulino. La hato momente ruiis, e la ungoj iis ruaj pro alfluo de sango, kaj Betsy (tiel nomiis la servistino), plorante, estis miranta per oleo la vunditajn lokojn. Larmoj nereteneble ruliis la ia ronda timigita vizao. : , , ; ; , , , , . , , , ; , ; , , , . , . , , ( ), , . .

Gray rigidiis. Kiam aliaj virinoj klopodis irka Betsy, li travivis senton de akra aliula sufero, kiun li ne povis sperti mem. . , , , .

u tre al vi doloras? demandis li. ? .

Provu mem, kaj vi scios, respondis Betsy, kovrante la manon per la antatuko. , , , .

Kuntirinte la brovojn, la knabo grimpis sur tabureton, erpis per longa kulero la varmegan likvaon (alvorte, tio estis supo kun afao) kaj veris sur la manradikon. La impreso evidentiis ne malforta, sed malforteco pro la forta doloro ancelis lin. Pala, kiel faruno, Gray aliris al Betsy, kainte la brulantan manon en la poo de la pantalono. , , ( , ) . , . , , , .

Al mi ajnas, ke al vi tre doloras, diris li, silentante pri sia eksperimento. Ni iru, Betsy, al la kuracisto. Ni iru do! , , , . , , . !

Li persiste tiris in je la jupo, dum adeptoj de hejmaj rimedoj, interrompante unu la alian, donadis al la servistino savajn receptojn. Sed la junulino, forte suferante, ekiris kun Gray. La kuracisto mildigis la doloron, surmetinte bandaon. Nur post kiam Betsy foriris, la knabo montris sian manon. Tiu sensignifa epizodo faris dudek-jaran Betsy-n kaj dek-jaran Gray-on veraj amikoj. i plentopadis liajn poojn per kukoj kaj pomoj, kaj li rakontadis al i fabelojn kaj aliajn historiojn, legitajn en siaj libroj. Foje li eksciis, ke Betsy ne povas edzinii al la evalisto Jim, ar ili ne havas monon por arani propran hejmon. Gray frakasis per fajroprenilo sian porcelanan parmonujon kaj elskuis el tie ion, kio konsistigis irka cent pundojn. Ellitiinte frue, kiam la sendotulino foriris en la kuirejon, li teliris en ian ambron kaj, ovinte la donacon en la kofron de la junulino, kovris in per mallonga letereto: Betsy, tio estas via. Bandestro Robin Hood. Tumulto, kiun kazis en la kuirejo tiu historio, iis tiom granda, ke Gray devis konfesi la faritaon. Li ne reprenis la monon kaj ne plu deziris paroli pri tio. , . , , . , . , , . . , , . , , . , . . , , , : ", . ". , , , . .

Lia patrino estis unu el tiuj homoj, kiujn la vivo muldas en preta formo. i vivis en duondormo de prospero, kiu antazorgas ajnan deziron de ordinara animo, tial por i restis neniaj aferoj, krom konsilii kun siaj tajlorinoj, kuracisto kaj majordomo. Sed pasia, preska religia alligiteco al sia stranga infano estis, verajne, la sola klapo de tiuj iaj inklinoj, kloroformitaj de la eduko kaj la sorto, kiuj jam ne vivas, sed malklare vagas, lasante la volon malvigla. La nobela sinjorino similis al pavino, elkovinta ovon de cigno. i dolore sentis la belan apartecon de la filo; malgajo, amo kaj enio plenigadis in, kiam i alpremadis la knabon al la brusto, kie la koro parolis alion, ol la lango, kutime reflektanta konvenciajn formojn de rilatoj kaj pensoj. Tiel nuba efekto, bizare konstruita de sunaj radioj, penetras en simetrian internon de ofica konstruao, senigante in je ties banalaj meritoj; la okulo vidas kaj ne rekonas la ejon: misteraj nuancoj de lumo ene de la mizerao kreas blindigan harmonion. , . , , , , . , , , , , , , . , . ; , , , , , . , , , ; : .

La nobela sinjorino, kies vizao kaj figuro, ajnis, povis respondi nur per silento al fajraj vooj de la vivo, la sinjorino, kies fajna belo estis pli forpuanta, ol altiranta, ar en i sentiis orgojla volstreo, senigita je virina altiremo, tiu Lilian Gray, restante sola kun la knabo, iadis simpla panjo, parolanta per amanta, milda tono uste tiujn elkorajn bagatelojn, kiuj ne transdoneblas sur papero ilia forto estas en la emocio, ne en ili mem. i absolute ne povis rifuzi al la filo ion ajn. i pardonadis al li ion: estadon en la kuirejo, abomenon al lecionoj, neobeemon kaj multenombrajn strangaojn. , , , , , , , , , , , , , , . . : , , .

Se li ne deziris, ke oni tondu la arbojn, la arboj restadis netuitaj, se li petis pardoni a rekompenci iun, la interesita persono sciis, ke uste tiel estos; li povis veturi sur ajna evalo, preni en la kastelon ajnan hundon; fosi tra librojn en la biblioteko, kuri nudpiede kaj mani, kion li deziris. , , , -, , ; , ; , , .

Lia patro dum ioma tempo luktis kontra tio, sed cedis ne al la principo, sed al deziro de la edzino. Li limiis per forigo el la kastelo de iuj infanoj de la servantoj, timante, ke pro la malnobla kompanio la kapricoj de la knabo transformios en inklinojn, malfacile elradikigeblajn. enerale, li estis tute absorbita de sennombraj familiaj procesoj, kies komenco perdiis en la epoko de apero de paperaj fabrikoj, kaj la fino en morto de iuj ikanuloj. Krome, tataj aferoj, aferoj de bienoj, diktado de memoraoj, paradaj asadoj, legado de gazetoj kaj komplika korespondado tenis lin en ioma interna malproksimo disde la familio; la filon li vidis tiom malofte, ke fojfoje forgesadis, kiom li aas. , , . , , , -. , , , . , , , , , ; , , .

Tiamaniere, Gray vivis en sia mondo. Li ludadis sola ordinare sur la malantaaj kortoj de la kastelo, kiuj en la antikveco havis batalan signifon. Tiuj vastaj malplenaj terspacoj, kun restaoj de altaj fosaoj, kun muskokovritaj tonaj keloj, estis plenaj je trudherboj, urtikoj, lapoj, prunelujoj kaj modeste buntaj sovaaj floroj. Gray dum horoj restadis i tie, esplorante talpajn truojn, batalante kontra trudherboj, embuskante papiliojn kaj konstruante el brikaj rompaoj fortikaojn, kiujn li bombardis per bastonoj kaj tonoj. , . , . , , , , , , . , , , , .

Li estis atinganta jam sian dekduan jaron, kiam iuj aludoj de lia animo, iuj disigitaj trajtoj de la spirito kaj nuancoj de sekretaj impetoj kuniis en unu forta strebo kaj, per tio ricevinte klaran esprimon, iis nebridebla deziro. Anta tio li kvaza trovadis nur apartajn partojn de sia ardeno sunmakulon, ombron, floron, densan kaj pufan trunkon en multaj aliaj ardenoj, kaj nun subite ekvidis ilin klare, iujn en belega, afekcianta konformo. , , . , , , , , , .

Tio okazis en la biblioteko. Ties alta pordo kun supra malhela vitro ordinare estis losita, sed la klinko de la seruro malforte teniis en la nesto de la pordoklapo; premita per la mano, la pordo deoviadis, streiadis kaj malfermiadis. Kiam la esploremo igis Gray-on penetri en la bibliotekon, lin afekciis polva lumo, kies tutan forton kaj specifecon kazis kolora arabesko de la supra parto de la fenestraj vitroj. Silento de forlasiteco staris i tie, kiel akvo en lageto. Malhelaj vicoj de librorankoj iuloke estis tuantaj la fenestrojn, irminte ilin duone, inter la rankoj estis pasejoj, topitaj per amasoj de libroj. Tie malfermita albumo kun elglitintaj internaj folioj, tie rulaoj, ligitaj per ora nuro; stakoj da mornaspektaj libroj; dikaj tavoloj da manuskriptoj, monto da miniaturaj volumetoj, krakantaj, kiel arboelo, kiam oni ilin malfermas; i tie desegnaoj kaj tabeloj, vicoj da novaj eldonoj, mapoj; diverseco de bindaoj, krudaj, delikataj, nigraj, buntaj, bluaj, grizaj, dikaj, maldikaj, raspaj kaj glataj. La rankoj estis plentopitaj per libroj. Ili ajnis muroj, fermintaj la vivon en sia interno mem. En spegulaoj de rankaj vitroj videblis aliaj rankoj, kovritaj de senkolore brilantaj makuloj. Grandega globuso, katenita en kupran sferan krucon de ekvatoro kaj meridiano, staris sur ronda tablo. . , ; , , . , , . , . , , , . , , ; ; , , , , ; , , ; , , , , , , , , , . . , . , . , , .

Turniinte al la elirejo, Gray ekvidis super la pordo grandegan pentraon, kiu tuj per sia enhavo plenigis la sufokan senmovecon de la biblioteko. La pentrao montris ipon, leviantan sur kreston de mara ondego. amaj strioj estis defluantaj la ia flanko. i estis montrita en la lasta momento de ekflugo. La ipo estis iranta rekte al la spektanto. La alte leviinta busprito estis irmanta la radikojn de la mastoj. La kresto de la ondego, displugita de la ipa kilo, rememorigis pri flugiloj de giganta birdo. amo flugis en la aeron. La veloj, nebule videblaj el trans la babordo kaj super la busprito, plenaj je furioza torma forto, estis falantaj malantaen per tuta sia masego, por, post transiro de la ondego, rektii, kaj poste, kliniante super la abismo, peli la ipon al novaj lavangoj. Disiritaj nuboj estis malalte tremantaj super la oceano. Malhela lumo estis senespere luktanta kontra alrulianta nokta obskuro. Sed plej rimarkinda estis en tiu pentrao la homa figuro, staranta sur la tego kun la dorso al la spektanto. i estis esprimanta la tutan staton, e la karakteron de la momento. La pozo de la homo (li disstarigis la piedojn, svinginte la manojn) nenion propre diris pri tio, per kio li estas okupita, sed i estis supoziganta ekstreman streon de atento, direktita al io sur la ferdeko, nevidebla al la spektanto. Falditajn baskojn de lia kaftano tazis la vento; la blanka harligo kaj la nigra spado etendite impetis en la aeron; rieco de la kostumo montris en li ipestron, la dancanta pozo de la korpo la eksvingon de la ondego; sen apelo, li estis, evidente, absorbita de la danera momento kaj krianta sed kion? u li vidis, kiel falas ekster la iprandon homo, u li estis ordonanta ani halson a, superante la venton, vokis la ferdekestron? Ne pensoj, sed ombroj de tiuj pensoj elkreskis en la animo de Gray, dum li estis spektanta la pentraon. Subite ajnis al li, ke maldekstre aliris, ekstarinte apude, nevidebla nekonato; sufiis turni la kapon, kaj la bizara sento malaperus senspure. Gray sciis tion. Sed li ne estingis la imagon, sed fiksaskultis. Sensona voo elkriis kelkajn abruptajn frazojn, nekompreneblajn, kiel la malaja lingvo; adiis bruo kvaza de longaj lavangoj; eo kaj morna vento plenigis la bibliotekon. ion i Gray adis interne de si. Li irkarigardis: momente estiinta silento dispelis la sonoran araneaon de la fantazio; la ligo kun la tempesto malaperis. , , . , . . . . . , , . . , - , , , , , , , , . . . , . , . ( , ) , , , - , . ; ; , ; , , , ? , , , , ? , , . , , , ; , . . , . , , ; ; . . : ; .

Gray kelkfoje venadis por spekti tiun i pentraon. i iis por li tiu necesa vorto en la konversacio de la animo kun la vivo, sen kiu estas malfacile kompreni sin. En la malgranda knabo iom post iom estis metianta la grandega maro. Li parenciis kun i, fosante en la biblioteko, eltrovante kaj avide legante tiujn librojn, trans kies ora pordo malfermiadis blua brilo de oceano. Tie, semante post la popoj amon, iradis ipoj. Parto de ili perdadis velojn, mastojn kaj, kovrata de ondo, malleviadis en obskuron de la abismo, kie briletas fosforeskaj fiaj okuloj. Aliaj, kaptitaj de surfo, batiadis kontra rifojn; kvietianta ondio minace anceladis la ipkorpon; la senhomiinta ipo kun irita rigilaro longe agoniadis, is nova tormo plene frakasadis in. Triaj estis bonorde arataj en unu haveno kaj malarataj en la alia; la ipanaro, sidante e taverna tablo, prikantadis la vojaon kaj ame drinkis vodkon. Estis tie ankora ipoj-piratoj, kun nigra flago kaj terura, svinganta per traniloj anaro; ipoj-fantomoj, brilantaj per morta lumo de blua areolo; militaj ipoj kun soldatoj, kanonoj kaj muziko; ipoj de sciencaj ekspedicioj, esplorantaj vulkanojn, vegetaojn kaj animalojn; ipoj kun malbona mistero kaj ribeloj; ipoj de malkovroj kaj ipoj de aventuroj. . , . . , , , . , , . , , , , . , , ; ; , . ; , , . -, , ; -, ; , ; , , ; ; .

En tiu i mondo, nature, altis super io la figuro de ipestro. Li estis la sorto, la animo kaj la racio de la ipo. Lia karaktero determinis la laboron kaj la amuzojn de la ipanaro. La ipanaro mem estis elektata de li persone kaj en multaj aspektoj konformis al liaj inklinoj. Li sciis kutimojn kaj familiajn aferojn de iu homo. Li havis en la okuloj de la subuloj magian scion, danke al kiu li certe iris, ekzemple, el Lisbono en anhajon, la neirkarigardebla spaco. Li rebatadis tempeston per kontraago de sistemo de komplikaj penoj, mortigante panikon per mallongaj ordonoj; li navigadis kaj haltadis, kie li deziris; estris eknavigon kaj aradon, riparon kaj ripozon; pli granda kaj pli racia potenco en viva afero, plena de seninterrompa movado, estis malfacile imagebla. Tiu potenco per fermiteco kaj pleneco egalis al la potenco de Orfeo. , , . , . . . . , , , , . , ; , ; , ; , , . .

Tia imago pri ipestro, tia aspekto kaj tia vera realeco de lia stato okupis, la rajto de animaj eventoj, la efan lokon en la brilanta konscio de Gray. Neniu profesio, krom tiu, povus tiel sukcese kunfandi en unu tutaon iujn trezorojn de la vivo, konservinte netuebla delikatan plektaon de iu aparta felio. Danero, risko, potenco de la naturo, lumo de fora lando, mirakla nekono, ama amo, floranta per rendevuo kaj disio; absorbanta bolo de renkontoj, vizaoj, okazaoj; senlima diverseco de la vivo, dum alte en la ielo staras jen la Suda Kruco, jen la Ursino, kaj iuj kontinentoj estas en la atentaj okuloj, kvankam via kajuto plenas je neforlasanta patrujo kun ties libroj, bildoj, leteroj kaj sekaj floroj, irkavolvitaj per silka harbuklo en ama amuleto sur la malmola brusto. Atune, en la dekkvina jaro de la vivo, Arturo Gray kae forlasis la hejmon kaj penetris trans la oran pordegon de la maro. Balda el haveno Dubelto eliris en Marsejlon skuno Anselmo, forveturigante ipknabon kun malgrandaj manoj kaj aspekto de alivestita knabino. Tiu ipknabo estis Gray, la posedanto de eleganta vojasako, de maldikaj, kiel ganto, lakitaj botetoj kaj de batista subvesto kun teksitaj kronoj. , , , . , , , . , , , , , , ; , , ; , , , , , , , . , , . "", . , , , , .

Dum jaro, kiam Anselmo vizitadis Francion, Amerikon kaj Hispanion, Gray fordisipis parton de sia havao al kukoj, pagante per tio tributon al la pasinteco, kaj la ceteran parton por la nuno kaj la estonteco forkartludis. Li deziris esti diabla maristo. Li, sufokiante, drinkadis vodkon, kaj dum banio, kun haltanta koro, saltadis en la akvon per la kapo malsupren de sur duklafta alto. Iom post iom li perdis ion, krom la efa sia stranga fluganta animo; li perdis la malfortecon, iinte larultra kaj fortika muskole, la palecon li anstataigis per malhela sunbruno, la rafinitan senzorgecon de movioj fordonis kontra certa precizeco de laboranta mano, kaj en liaj pensantaj okuloj reflektiis brilo, kiel e homo, rigardanta al fajro. Kaj lia parolo, perdinte malglatan, orgojle sineneman fluon, iis konciza kaj preciza, kiel bato de mevo en strion de tremanta fia arento. , "" , , , , . "" . , , , , , . - , ; , , , , , , . , , , , .

La ipestro de Anselmo estis bona homo, sed severa maristo, preninta la knabon pro ioma malicemo. En la despera deziro de Gray li vidis nur ekscentran kapricon kaj anticipe jubilis, imagante, kiel post du monatoj Gray diros al li, evitante rigardi en la okulojn: ipestro Hop, mi gratvundis la kubutojn, grimpante la nuroj; al mi doloras la flankoj kaj la dorso, la fingroj ne malfleksias, la kapo krevas, kaj la kruroj tremas. iuj i malsekaj nuroj, okdek funtojn pezaj, sur la manoj; iuj i ralikoj, vantoj, vindasoj, haseroj, topmastoj kaj topoj estas kreitaj por turmenti mian delikatan korpon. Mi deziras al panjo. Askultinte pense tian deklaron, ipestro Hop faradis, same pense, jenan parolon: Iru do kien vi deziras, mia birdido. Se al viaj sentemaj flugiletoj algluiis peo, vi povas forlavi in hejme per odekolono Rozo-Mimozo. Tiu elpensita de Hop odekolono pleje ojigis la ipestron, kaj, fininte la imagatan rebaton, li late ripetadis: Jes. Iru al Rozo-Mimozo. "" , , . , , , : " , , ; , , , . ; , , , , . ". , , , : " , . , "-". , , : . "-".

Tamen la impona dialogo venadis en la kapon de la ipestro iam pli kaj pli malofte, ar Gray iris al la celo kun kunpremitaj dentoj kaj paliinta vizao. Li eltenadis enan laboron kun decida volstreo, sentante, ke al li ias iam pli kaj pli facile, dum la severa ipo enrompiadis en lian organismon, kaj nescipovon anstataigadis kutimo. Okazadis, ke mao de ankra eno faligadis lin, batante kontra la ferdekon, ke kablo, nefiksita sur bito, eliriadis el liaj manoj, forgratante la haton de sur la polmoj, ke vento batadis lin la la vizao per malseka angulo de velo kun enkudrita en in fera ringo, kaj, mallonge dirante, tuta laboro estis torturo, postulanta streitan atenton, sed, malgra tio, ke li peze spiris kaj malfacile povis malfleksi la dorson, malestima rideto ne forlasadis lian vizaon. Li silente toleris priridojn, mokojn kaj neeviteblan sakradon, is iis en la nova sfero sia, sed post tiam nepre respondadis per bokso al ajna ofendo. , . , , , , . , , , , , , , , , , , , , . , , "", .

Foje ipestro Hop, vidinte, kiel li majstre ligas velon sur jardon, diris al si: Venko estas sur via flanko, fripono. Kiam Gray malleviis sur la ferdekon, Hop vokis lin en sian kajuton kaj, malferminte eluzitan libron, diris: Askultu atente! esu fumi! Ni komencas fari el hundido ipestron. , , , : " , ". , , , : ! ! .

Kaj li komencis legi, pli uste, paroli kaj krii, la la libro antikvajn vortojn de la maro. Tio estis la unua leciono de Gray. Dum jaro li ekkonis navigacion, ipkonstruadon, maran juron, ipgvidadon kaj kontadon. ipestro Hop manpremadis lin kaj diradis: Ni. , . . , , , , . : "".

En Vankuvero Gray-on kaptis letero de la patrino, plena de larmoj kaj timo. Li respondis: Mi scias. Sed se vi vidus, kiel mi: rigardu per miaj okuloj. Se vi adus, kiel mi: almetu al la orelo konkon: en i estas bruo de eterna ondo; se vi amus, kiel mi ion, en via letero mi trovus, krom amo kaj la eko, rideton... Kaj li plu navigadis, is Anselmo venis kun kargo en Dubelton, de kie, uzante la halton, la dudek-jara Gray direktis sin por viziti la kastelon. io estis la sama irkae; same nedetrueble en detaloj kaj en enerala impreso, kiel anta kvin jaroj, nur pli densa iis la foliaro de junaj ulmoj; ia arabesko sur la fasado de la domo deoviis kaj diskreskis. , . : " . , ; . , : : ; , , , , ..." , "" , , , . ; , , ; .

La servistoj, alkurintaj al li, ekojis, vigliis kaj rigidiis en la sama respekto, kun kiu, kvaza anta ne pli longe ol hiera, ili renkontadis tiun i Gray-on. Oni diris al li, kie estas la patrino; li trairis en la altan ejon kaj, mallate ferminte la pordon, sensone haltis, rigardante al la grizhariinta virino en nigra robo. i staris anta krucifikso: ia pasia flustro estis sonora, kiel plena batado de koro. Kaj benu marirantojn, vojaantojn, malsanantojn, suferantojn kaj kaptitojn, adis, mallonge spirante, Gray. Poste estis dirite: kaj mian knabon... Tiam li diris: Mi... Sed ne plu povis ion eldiri. La patrino turniis. i maldikiis: en la orgojleco de ia maldika vizao lumis nova esprimo, simila al reveninta juneco. i impete aliris al la filo; mallonga elbrusta rido, retenita ekkrio kaj larmoj en la okuloj jen io. Sed en tiu i minuto i vivis pli forte kaj pli bone, ol dum la tuta vivo. Mi tuj rekonis vin, ho, mia kara, mia eta! Kaj Gray vere esis esti plenaa. Li askultis pri la morto de la patro, poste rakontis pri si. i atentis sen riprooj kaj kontradiroj, sed interne de si en io, kion li asertadis, kiel la veron de sia vivo, i vidis nur ludilojn, per kiuj amuzas sin ia knabo. Tiuj ludiloj estis kontinentoj, oceanoj kaj ipoj. , , , , , , . , ; , , , . : , . " , , , ", , , . : " ..." : " ..." . . : , . ; , . , . " , , , !" . , . , , , , , . , .

Gray estis en la kastelo sep tagojn; en la oka tago, preninte grandan monsumon, li revenis en Dubelton kaj diris al ipestro Hop: Dankon. Vi estis bona kamarado. Adia do, mia mentoro, i tie li firmigis la veran sencon de tiu i vorto per terura, kiel vajco, manpremo, nun mi navigados aparte, sur propra ipo. Hop ruiis, krais, eliris la manon kaj ekiris for, sed Gray, atinginte, brakumis lin. Kaj ili eksidis en gastejo, iuj kune, dudek kvar homoj, inklude la ipanaron, kaj drinkis, kaj kriis, kaj kantis, kaj eltrinkis kaj formanis ion, kio estis en la bufedo kaj en la kuirejo. ; , , : ". . , , , , , , ". , , , , , . , , , , , , , .

Pasis ankora malmulta tempo, kaj en la haveno Dubelto vespera stelo brileris super nigra linio de nova masto. Tio estis Sekreto, aetita de Gray; trimasta galioto (Grin eraris: ekzistas nur dumastaj galiotoj (rim. de la tradukinto)) je ducent sesdek tunoj. Tiel, estante ipestro kaj proprulo de la ipo, Arturo Gray navigadis ankora kvar jarojn, is la sorto venigis lin en Liss-on. Sed li jam por iam enmemorigis tiun mallongan elbrustan ridon, plenan de kora muziko, per kiu li estis renkontita hejme, kaj dufoje dum jaro vizitadis la kastelon, lasante al la virino kun arentaj haroj nefirman certecon pri tio, ke tia granda knabo, verajne, sukcesos regi siajn ludilojn. , . "", ; . , , . , , , , , , , .

III. MatenioIII

ama strio post la popo de Sekreto, la ipo de Gray, trairis la oceanon kiel blanka streko kaj estingiis en brilo de vesperaj lumoj de Liss. La ipo ekstaris en rodo proksime de la lumturo. , "", . .

Dum dek tagoj Sekreto estis malaranta silkon, kafon kaj teon, la dek unuan tagon la ipanaro pasigis sur la bordo, en ripozo kaj vinaj vaporoj; en la dek dua tago Gray obtuze eksopiris, sen ajna kazo, ne komprenante la sopiron. "" , , , ; , , .

Jam matene, us vekiinte, li tuj eksentis, ke tiu tago komenciis por li en nigraj radioj. Li morne vestis sin, malvolonte matenmanis, forgesis legi urnalon kaj longe fumis, enprofundiinta en neesprimeblan mondon de sencela streo; inter malklare aperantaj vortoj vagis neagnoskitaj deziroj, reciproke neniigante sin per egala peno. Tiam li okupiis pri laboro. , , , . , , , ; , . .

Akompanata de la ferdekestro, Gray pririgardis la ipon, ordonis strei la vantojn, malstrei la droson, purigi la klusojn, ani la ibon, gudri la ferdekon, senpolvigi la kompason, malfermi, aerumi kaj balai la holdon. Sed la laboro ne distris Gray-on. Plena de maltrankvila atento al la tristeco de la tago, li travivis in incitieme kaj malgaje: lin kvaza vokis iu, sed li forgesis, kiu kaj kien. , , , , , , , , . . , : -, , .

Vespere li eksidis en sia kajuto, prenis libron kaj longe kontradiradis al la atoro, farante sur la marenoj paradoksajn notojn. Dum ioma tempo lin amuzadis tiu ludo, tiu konversacio kun mortinto, potencanta el la erko. Poste, preninte la pipon, li dronis en blua fumo, vivante inter fantomaj arabeskoj, aperantaj en iaj anceliemaj tavoloj. Tabako havas teruran povon; kiel oleo, elverita en saltantan disiraon de ondoj, mildigas ilian furiozon, same efikas anka tabako: mildigante incition de emocioj, i malaltigas ilin je kelkaj gradoj; ili sonas pli glate kaj muzike. Tial la sopiro de Gray, perdinte finfine post tri pipoj agreseman karakteron, transiris en mediteman distriemon. Tia stato daris ankora irka horon; kiam malaperis la anima nebulo, Gray rekonsciiis, ekdeziris movion kaj eliris sur la ferdekon. Estis plena nokto; ekster la ipo en dormo de la nigra akvo dormetis steloj kaj lumoj de la mastaj lanternoj. Varma, kiel vango, aero odoris je maro. Gray levis la kapon, mallarigis la okulojn al ora brao de stelo; momente tra kapturnaj mejloj penetris en liajn pupilojn fajra pinglo de la fora planedo. La obtuza bruo de la vespera urbo estis atinganta la adon el profundo de la golfo; fojfoje kun vento la la sentema akvo enflugadis borda frazo, dirita kvaza sur la ferdeko; klare soninte, i estingiadis en knarado de rigilaro; sur la tego ekbrilis alumeto, priluminte fingrojn, rondajn okulojn kaj lipharojn. Gray fajfis; la fajro de la pipo movetiis kaj eknais al li; balda la ipestro ekvidis en mallumo la manojn kaj la vizaon de la vaanto. , , . , . , , , , . ; , , , : , ; . , , . ; , , . ; . , , . , , ; . ; , ; , ; , , . ; ; .

Diru al Letiko, diris Gray, ke li veturos kun mi. Li prenu fikaptilojn. , , . .

Li malleviis en boaton, kie atendis dum irka dek minutoj. Letiko, lerta, iom friponema junulo, brue frapinte per la remiloj la flankon de la boato, donis ilin al Gray; poste li malleviis mem, ordigis la remilingojn kaj ovis sakon kun provianto en la popon de la boato. Gray eksidis al la rudro. , . , , , , ; , . .

Kien vi ordonas navigi, ipestro? demandis Letiko, rondirigante la boaton per la dekstra remilo. , ? , .

La ipestro silentis. La matroso sciis, ke en tiun silenton oni ne rajtas enmeti e vorton, kaj tial, eksilentinte mem, komencis forte remi. . , , , , .

Gray prenis kurson al la alta maro, poste komencis teni sin e la maldekstra bordo. Al li estis tutegale, kien navigi. La rudro obtuze lirladis; tintadis kaj pladadis la remiloj, io cetera estis maro kaj silento. , . , . ; , .

Dum tago homo atentas tioman multon da pensoj, impresoj, paroloj kaj vortoj, ke io i povus konsistigi plurajn dikajn librojn. La vizao de la tago ricevas certan esprimon, sed Gray hodia vane rigardis en tiun vizaon. En ties malklaraj trajtoj lumis unu el tiuj emocioj, kiaj multas, sed ne havas nomon. Kiel ajn nomu ilin, ili restos por iam ekster vortoj kaj e nocioj, similaj al sugesto de aromo. Sub potenco de tia emocio estis nun Gray; kvankam li povus diri: Mi atendas, mi vidas, mi balda ekscios..., sed e tiuj vortoj egalis al nenio pli, ol apartaj desegnaoj rilate de aritektura koncepto. En tiuj ideoj estis ankora forto de hela ekscito. , , , . , . , , . , , . ; , , : " , , ...", , . .

Tie, kie ili navigis, maldekstre per onda densio de mallumo videblis la bordo. Super rua vitro de fenestroj flugis fajreroj de fumtuboj; tio estis Kaperno. Gray adis insultadon kaj bojadon. Lumoj de la vilao estis rememorigantaj pri forna pordeto, trabrulinta per truetoj, tra kiuj videblas flamanta karbo. Dekstre estis la oceano, evidenta, kiel eesto de dormanta homo. Preterinte Kapernon, Gray turnis al la bordo. i tie la akvo estis malrapide levianta; lumiginte la lanternon, li ekvidis kavojn de la deklivo kaj ties suprajn, pendantajn elstaraojn; tiu loko ekplais al li. , , . ; . . , , . , , . , . ; , , ; .

i tie ni fikaptos, diris Gray, frapante la ultron de la remanto. , , .

La matroso eligis nedifinitan sonon. .

Unuafoje mi navigas kun tia ipestro, murmuris li. La ipestro estas bona, sed malsimila. Komplika ipestro. Tamen, mi atas lin. , . , . . , .

Enpikinte la remilon en limon, li alligis al i la boaton, kaj ili amba leviis supren, grimpante la tonoj, elsaltantaj el sub la genuoj kaj kubutoj. De la deklivo estis etendianta arba densejo. Adiis frapado de hakilo, fortrananta sekan trunkon; faliginte la arbon, Letiko aranis lignofajron sur la deklivo. Ekmoviis ombroj kaj flamo, reflektita de la akvo; en retiriinta obskuro iis prilumitaj herbo kaj branoj; super la lignofajro tremis, brilante, aero, irkavolvita per fumo. , , , - . . , ; , . ; ; , , , .

Gray eksidis e la lignofajro. .

Jen, diris li, etendante botelon, drinku, Letiko, kamarado, je la sano de iuj sobruloj. Interalie, vi prenis ne la kininan, sed la zingibran. -, , , , , . , , .

Pardonu, ipestro, respondis la matroso, restarigante la spiradon. Permesu al mi almani per tio... Li forronis tutan duonon de kokido kaj, elpreninte el la buo la flugileton, darigis: Mi scias, ke vi atas la kininan. Sed estis mallume, kaj mi hastis. Zingibro, vidu, krueligas homon. Kiam mi bezonas interbatii, mi drinkas zingibran likvoron. Dum la ipestro manis kaj drinkis, la matroso etadis oblikvajn rigardojn al li, poste, ne deteninte sin, diris: u estas vero, ipestro, kion oni diras, ke vi devenas el nobela familio? , , , . ... , , : , . , . , , . , . , , , , : , , , ?

Tio estas ne interesa, Letiko. Prenu la fikaptilon kaj kaptu, se vi deziras. , . , .

Kaj vi? ?

u mi? Mi ne scias. Eble. Sed... poste. Letiko malvolvis la fikaptilon, aldirante per versoj, en kio li estis majstro, por granda admiro de la ipanaro: El nureto kaj bastono elfariis longa vip', almetinte hokon fine, longe fajfis mi per lip'. Poste li tiklis per la fingro vermojn en la skatolo. Tiu verm' en tero vagis, vivo pasis kun plezur', sed sur hokon fine trafis, kaj formanos in silur'. ? . . ... . , , , : , , . . , .

Finfine, li foriris kun kantado: Nokt' silentas, brando belas, sturgoj preas al Fortun', kaj haringo time svenas kaptas ja Letiko nun! , : , , , , , , !

Gray ekkuis e la lignofajro, rigardante al la akvo, reflektanta la fajron. Li pensis, sed sen partopreno de la volo; en tiu stato la penso, distre tenante la irkaaon, malklare vidas in; i kuras, simile al evalo en densa homamaso, dispremante, dispuante kaj haltigante; vakuo, tumulto kaj prokrasto alterne akompanas in. i vagas en la animo de la aoj; de intensa emocio i hastas al sekretaj aludoj; i rondiras la la tero kaj la ielo, vive konversacias kun imagataj personoj, estingas kaj ornamas rememorojn. En tiu nuba movio io estas viva kaj kontrasta, kaj io estas malkonsekvenca, kiel deliro. Kaj ofte ridetas la ripozanta konscio, vidante, ekzemple, kiel en meditojn pri la sorto subite venas gaste tute malkonvena imago: iu vergeto, rompita anta du jaroj. Tiel pensis e la lignofajro Gray, sed estis ie ne i tie. , . , ; , , ; , , , ; , . ; ; , , . , . , , , : - , . , "-" .

La kubuto, per kiu li apogis sin, subtenante per la mano la kapon, malsekiis kaj rigidiis. Pale lumis la steloj, la obskuron plifortigis antamatena streo. La ipestro komencis ekdormi, sed ne rimarkis tion. Li ekdeziris drinki, kaj etendis la manon al la sako, malligante in jam en sono. Poste li esis soni; sekvaj du horoj estis por Gray ne pli longaj ol tiuj sekundoj, dum kiuj li klinis la kapon sur la manojn. Dum tiu tempo Letiko aperadis e la lignofajro dufoje, fumadis kaj rigardadis pro scivolemo en buojn de kaptitaj fioj kio estas tie? Sed tie, memkompreneble, estis nenio. , , , . , , . , . , , . ; , . , ? , , .

Vekiinte, Gray por momento forgesis, kiel li trafis en tiun i lokon. Kun mirego vidis li la felian brilon de la mateno, la deklivon de la bordo inter tiuj branoj kaj la flamantan bluan foron; super la horizonto, sed samtempe anka super liaj piedoj pendis folioj de avelujo. Malsupre de la deklivo kun impreso, ke uste sub la dorso de Gray siblis mallata surfo. Glitinte de sur folio, rosa guto disfluis la la dormema vizao per malvarma frapo. Li ekstaris. ie jubilis lumo. La malvarmiinta brao de la lignofajro estis kroianta al la vivo per maldika strieto de fumo. Ties odoro donis al la plezuro spiri per la aero de arbara verdao sovaan armon. , , . , ; , . , . , . . . . .

Letiko forestis; li absorbiis; li, vitinte, estis fikaptanta kun entuziasmo de pasia ludanto. Gray eliris el la densejo en arbustaron, disetitan la la deklivo de la monteto. Fumis kaj brulis herbo; humidaj floroj aspektis kiel infanoj, perforte lavitaj per malvarma akvo. La verda mondo spiris per sennombraj etaj buoj, malhelpante al Gray pasi inter sia jubilanta denso. La ipestro elgrimpis sur malfermitan lokon, prikreskitan de bunta herbo, kaj ekvidis i tie dormantan junulinon. ; ; , , . , . ; , . , . , , .

Li singarde forovis per la mano branon kaj haltis kun sento de danera trovao. En distanco de ne pli ol kvin paoj, volviinte, alfleksinte unu kruron kaj etendinte la alian, kuis per la kapo sur la komforte submetitaj manoj la laca Assol. iaj haroj malordiis; e la kolo malagrafiis butono, malferminte blankan kaveton; la disetiinta jupo nudigis la genuojn; la okulharoj dormis sur la vango, en ombro de la delikata, elstaranta tempio, duonfermita de malhela buklo; la etfingro de la dekstra mano, kiu estis sub la kapo, alfleksiis al la nuko. Gray ekkaris, rigardante en la vizaon de la knabino de malsupre, kaj ne suspektis, ke li similas al la fano el la pentrao de Arnoldo Bcklin. . , , , . ; , ; ; , , , ; , , . , , .

Probable, en aliaj cirkonstancoj tiu knabino estus rimarkita de li nur per la okuloj, sed i tie li alie ekvidis in. io ekmoviis, io ekridetis en li. Certe, li konis nek in, nek ian nomon, nek, des pli, kial i ekdormis sur la bordo, sed li estis tre kontenta pri tio. Li atis bildojn sen klarigoj kaj subskribaoj. Impreso de tia bildo estas nekompareble pli forta; ia enhavo, ne ligita per vortoj, ias senlima, konfirmante iujn konjektojn kaj pensojn. , , . , . , , , , , , . . ; , , , .

Ombro de foliaro aloviis pli proksime al la trunkoj, sed Gray plu sidis en la sama maloportuna pozo. io dormis sur la junulino: dormis la malhelaj haroj, dormis la robo kaj la faldoj de la robo; e herbo apud ia korpo, ajnis, ekdormetis pro simpatio. Kiam la impreso iis plena, Gray eniris en ian varman subkaptantan ondon kaj fornais kun i. Jam delonge Letiko estis krianta: ipestro, kie vi estas? sed la ipestro ne adis lin. , . : ;! , ; , , . , . : ". ?" .

Kiam li finfine ekstaris, inklino al neordinaraoj kaptis lin subite kun decidemo kaj inspiro de incitita virino. Penseme cedante al i, li demetis de sur sia fingro antikvan valoran ringon, ne senbaze meditante, ke, eble, per tio li sufloras al la vivo ion gravan, similan al ortografio. Li garde mallevis la ringon sur la malgrandan etfingron, blankantan el post la nuko. La etfingro malpacience ektiris sin kaj malstreiis. etinte ankorafoje rigardon al tiu ripozanta vizao, Gray turnis sin kaj ekvidis en la arbustoj la alte levitajn brovojn de la matroso. Letiko, malferminte la buon, gapis al la okupioj de Gray kun tia miro, kun kiu, verajne, rigardis Jona al la fako de sia meblita fiego. , . , , , , , , . , - . . , . , , , , , .

Ha, tio estas vi, Letiko! diris Gray. Rigardu al i. i belas, u ne? , , ! . - . , ?

Mirakla arta pentrao! flustre ekkriis la matroso, kiu atis librajn esprimojn. En la prezento de la cirkonstancoj estas io dispozicia. Mi kaptis kvar murenojn kaj ankora iun dikan, kiel veziko. ! , . . - , .

Silenton, Letiko. Ni foriru de i tie. , . .

Ili deiris en arbustojn. Ili devis nun direkti sin al la boato, sed Gray prokrastis, pririgardante la foron de la malalta bordo, kie super verdao kaj sablo estis verianta matena fumo de tuboj de Kaperno. En tiu fumo li ree ekvidis la junulinon. . , , , . .

Tiam li decide turnis sin, malleviante lalonge de la deklivo; la matroso, ne demandante, kio okazis, iris malantae; li sentis, ke ree venis nepra silento. Jam apud unuaj konstruaoj Gray subite diris: u vi povas determini, Letiko, per via sperta okulo, kie estas taverno i tie? Probable, jen tiu nigra tegmento, divenis Letiko, sed, tamen, povas esti, ke ne tiu. , ; , , , ; , . : , , , ? , , , , , , .

Kio do en tiu tegmento estas speciala? ?

Mi mem ne scias, ipestro. Nenio pli, ol la voo de la koro. , . , .

Ili aliris al la domo; tio vere estis la taverno de Menners. En malfermita fenestro, sur tablo, videblis botelo; apud i ies malpura mano estis melkanta duongrizan lipharon. ; . , , ; - .

Kvankam la horo estis frua, en la komuna halo de la taverneto instaliis tri homoj. e la fenestro sidis karbisto, la posedanto de la ebriaj lipharoj, jam rimarkitaj de ni; inter la bufedo kaj la interna pordo de la halo, anta ovao kaj biero situis du fiistoj. Menners, alta junulo kun lentuga enua vizao kaj kun tiu speciala esprimo de ruza vigleco en la miopaj okuloj, kiu estas enerale karaktera por vendistoj, estis vianta vazaron e la vendotablo. Sur la malpura planko kuis la suna kadro de la fenestro. , , , ; , . , , , , . .

Kiam Gray eniris en strion de fuma lumo, Menners, respekte riverencante, eliris el sia fermao. Li tuj divenis en Gray veran ipestron la specon de gastoj, malofte viditaj de li. Gray petis rumon. Kovrinte tablon per tablotuko, flaviinta en iutaga tumulto, Menners alportis botelon, anticipe lekinte per la lango la randon de la malgluiinta etikedo. Poste li revenis trans la vendotablon, rigardante atente jen al Gray, jen al la telero, de kiu li estis deiranta per la ungo iun algluiintan sekaon. , , , - . , . . , , . , , , - .

Dum Letiko, preninte la glason per amba manoj, modeste flustris ion al li, etante rigardojn en la fenestron, Gray vokis Menners-on. Hin memkontente eksidis sur randon de la seo, flatita de tiu voko kaj flatita uste tial, ke i esprimiis en simpla balanco de la fingro de Gray. , , , , , . , , .

Vi, certe, konas i tie iujn loantojn, trankvile ekparolis Gray. Min interesas nomo de junulino en kaptuko, en robo kun rozaj floroj, brunhara kaj nealta, en ao de dek sep is dudek jaroj. Mi renkontis in nemalproksime de i tie. Kia estas ia nomo? , , , . , , , . . ?

Li diris tion kun firma simpleco de forto, ne permesanta eviti la donitan tonon. Hin Menners interne ekturniis kaj e subridis facile, sed ekstere obeis al la karaktero de la alparolo. Tamen, anta ol respondi, li iom silentis nure pro senfrukta deziro diveni, en kio estas la afero. , . , . , , ,