Μήπως... σε αγαπώ;

Μήπως… σε αγαπώ;

Ειρήνη

Παπαδαντωνάκη

1η Έκδοση

Ειρήνη Παπαδαντωνάκη Μήπως… σε αγαπώ;

Ειρήνη Παπαδαντωνάκη~~~~

Μήπως… σε αγαπώ;ΧΑΝΙΑ, 2016

Αφιερωμένο σε όλους τους ονειροπόλους έφηβους και μεγάλους

Στην οικογένεια μου και τους φίλους μου,

~ 1 ~


ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Ονομάζομαι Ειρήνη Παπαδαντωνάκη και έχω γεννηθεί στα Χανιά της Κρήτης το 1999. Η οικογένεια μου αποτελείται από τους γονείς μου και από τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια μου που είναι αγόρια. Από μικρή ήθελα να ασχολούμαι με δημιουργικές δραστηριότητες έτσι στην ηλικία των 16 ξεκίνησα να γράφω το πρώτο μου βιβλίο το όποιο κρατάτε αυτήν την στιγμή. Μου πήρε περίπου τρείς μήνες (Φεβρουάριος 2015 – Μάιος 2015) για να το ολοκληρώσω και μερικές μέρες για να το διορθώσω. Ήταν μία καταπληκτική και πρωτόγνωρη εμπειρία για εμένα και επιδίωκα καθημερινά να δημοσιεύω ένα νέο κομμάτι από την ιστορία μου για τους αναγνώστες μου καθώς και για να ικανοποιήσω το πάθος μου για τα βιβλία και τις ρομαντικές ιστορίες. Από καιρό πριν ονειρευόμουν να γράψω ένα δικό μου βιβλίο καθώς διάβαζα συχνά βιβλία και είχα μια καλή πηγή ιδεών. Τα ρομαντικά βιβλία καθώς και ταινίες ήταν πάντα τα αγαπημένα μου. Η ιδέα για το βιβλίο ήταν απλά μία ιδέα αλλά όταν έκανα λογαριασμό στον ιστότοπο Wattpad ξεκίνησα σχεδόν αμέσως να γράφω και να δημοσιεύω στην ίδια διαδικτυακή σελίδα. Η χαρά μου ήταν μεγάλη όταν έβλεπα πως είχε απήχηση και πως σε λιγότερο από ένα μήνα είχε 1.000 αναγνώσεις ανά τον κόσμο. Σας ευχαριστώ όλους για την υποστήριξη.Αυτό το βιβλίο έχει γραφεί για την αγάπη και για όσους έχουν αγαπήσει και έχουν αγαπηθεί…

ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ

~ 2 ~


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1Σήμερα δεν είναι μια συνηθισμένη μέρα. Όλοι λένε πως η πρώτη μέρα σε άλλο σχολείο μετράει. Για αυτό σηκώθηκα από τις επτά! Ακούγεται πολύ νωρίς αλλά δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να καθυστερήσω τις φίλες μου. Ντύθηκα γρήγορα και έφαγα. Έτοιμη για μια καινούργια μέρα, την πρώτη μέρα στο λύκειο.Δεν αργώ ούτε λεπτό! Η μια φίλη μου η Ευτυχία είναι ήδη έξω από το σχολείο στο παγκάκι που συναντιόμαστε και με περιμένει.Ευτυχία: Καλημέρα!! Τι κάνεις; Μου λέει και με αγκαλιάζει με ένα πλατύ χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο της.Ειρήνη: Καλημέρα! Καλά είμαι. Ανυπομονώ να μπω στην τάξη να δω το καινούργιο μας τμήμα και να ξεκινήσω το λύκειο.Ευτυχία: Και εγώ! Τα πιο πολλά παιδιά θα είναι τα ίδια. Λέει κοιτώντας προς τα πίσω καθώς μόλις ήρθαν και οι άλλες δυο φίλες μας! Η Έμμα και η Άλεξ! Έμμα: Γεια σας κορίτσια!! Λέει με ενθουσιασμό.Άλεξ: Γεια σας!! Ειρήνη: Καλημέρα! Λέω και τις αγκαλιάζω με ενθουσιασμό. Ευτυχία: Γεια! Τι κάνετε;Έμμα: Καλά.Άλεξ: Έχουμε άγχος για την νέα χρονιά.Ευτυχία: Η αλήθεια είναι πως και εγώ έχω αλλά θα το ξεχάσω. Λέει και καθόμαστε στο παγκάκι έξω από το σχολείο.Με τα κορίτσια γνωριζόμαστε από το Γυμνάσιο και πάντα κάναμε μαζί παρέα. Έχουμε τον τρόπο μας για αυτό πάντα όταν είμαστε μαζί περνάμε καλά. Το Γυμνάσιο που πηγαίναμε είναι δίπλα στο Λύκειο σε μία παραλιακή πόλη των Χανίων.Όση ώρα καθόμαστε στο παγκάκι περνάνε αρκετοί γνωστοί μας συμμαθητές και τους χαιρετάμε. Βέβαια μιας και είμαστε σε άλλο σχολείο οι περισσότεροι είναι άγνωστοι. Έχουμε ακόμα αρκετά λεπτά μέχρι να ακουστεί ο ήχος του πρώτου κουδουνιού και να μαζευτούμε

~ 3 ~


στο προαύλιο. Έτσι κάνουμε μία βόλτα τριγύρω από το σχολείο και συζητάμε τα νέα μας. Υπάρχουν αρκετά παιδιά στον χώρο του σχολείου καθώς και από έξω. Πολλοί είναι χαρούμενοι και αισιόδοξοι άλλοι πάλι είναι στεναχωρημένοι που ξαναβρίσκονται στο σχολείο μετά το καλοκαίρι. Εμείς πάλι είμαστε αισιόδοξες και ελπίζουμε να αρχίσει και να τελειώσει και αυτή η χρονιά ωραία.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2Συνεχίζουμε να προχωράμε και κτυπάει το κουδούνι. Το πρώτο κουδούνι για αυτή την σχολική χρονιά. Πρέπει να το συνηθίσω..! Προχωράμε και φτάνουμε στο προαύλιο. Τα παιδιά είναι πολλά και όσο περνάνε τα λεπτά αυξάνονται. Σε λίγα λεπτά μας λένε να πάμε στις τάξεις. Χωριζόμαστε σε πέντε τμήματα και ανεβαίνουμε προς την τάξη μας μιας και είναι στον δεύτερο όροφο. Εγώ με τα κορίτσια είμαστε στο Α4. Το βρίσκουμε σχετικά εύκολα και καθόμαστε αμέσως στα θρανία. Εγώ με την Ευτυχία καθόμαστε μαζί και στην διπλανή σειρά από θρανία κάθονται η Έμμα με την Άλεξ.Σιγά-σιγά μπαίνουν στην τάξη τα πρώτα παιδιά. Οι πιο πολλοί έχουν αργήσει να ξυπνήσουν καθώς το καλοκαίρι όλοι ξεκουραστήκαμε. Έτσι αργούν να έρθουν και όταν έρχονται δεν έχουν και πολύ όρεξη. Εγώ και οι κολλητές μου περάσαμε ένα ήρεμο καλοκαίρι σε παράλια και σε βόλτες. Αλλά το πρωινό ξύπνημα είναι πάντα δύσκολη αρχή. Ευτυχία: Επιτέλους! Μέχρι να ανέβουν θα έχουμε τελειώσει το λύκειο! Λέει και γελάμε.Ειρήνη: Χαχαχα! Δίκιο έχεις. Τους πιο πολλούς τους ξέρω από πέρυσι. Δυο αγόρια μπαίνουν μέσα και δεν τους ξέρω. Επίσης μπαίνει άλλος ένας που ενώ τον ξέρω δεν μπορώ να θυμηθώ ποιος είναι..!Ειρήνη: Ποιος είναι αυτός με το καστανόξανθο μαλλί που μπήκε μέσα;Ευτυχία: Εμ… κάποιον μου θυμίζει γνωστό μας... Λέει και ρωτάει την Έμμα και την Άλεξ μήπως τον ξέρουν. Μόλις η Έμμα συνειδητοποιεί ποιος είναι εντυπωσιάζεται!

~ 4 ~


Έμμα: Ο Γιώργος από το Γυμνάσιο..! Λέει κρυφά για μην μας ακούσουν. Ευτυχία: Πλάκα μου κάνεις; Ρωτάει εντυπωσιασμένη την Έμμα και γυρίζει προς το μέρος μου. Ο Γιώργος από το Γυμνάσιο!Ειρήνη: Σοβαρά; Και πότε ομόρφυνε τόσο πολύ; Ρωτάω έκπληκτη.

Ευτυχία: Ναι! Είδες πόσο ωραίος έχει γίνει;

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3Δεν μπορώ να πιστέψω στα μάτια μου! Αυτό είναι το απλό μελαχρινό αγόρι από το Γυμνάσιο; Πως εξελίχτηκε έτσι μέσα σε ένα καλοκαίρι..; Άπειρα ερωτήματα έρχονται στο μυαλό μου.Ειρήνη: Πράγματι είναι πολύ ωραίος! Λέω και αρχίζω να τον θυμάμαι περισσότερο από το Γυμνάσιο. Η Ευτυχία συμφωνεί με εμένα με ένα θετικό νεύμα.Πηγαίναμε στο ίδιο τμήμα σε κάθε τάξη του Γυμνάσιου. Δεν μιλούσαμε σχεδόν ποτέ. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι μπορεί να γίνει τόσο ωραίος! Μπαίνει μέσα ο πρώτος μας καθηγητής διακόπτοντας την βροχή από σκέψεις μέσα στο μυαλό μου.Καθηγητής: Καλημέρα σας παιδιά και καλή σχολική χρόνια!Θα είναι! Σκέπτομαι αυθόρμητα παρατηρώντας τα νέα και παλιά παιδιά μέσα στην τάξη. Τελικά το καλοκαίρι σε ομορφαίνει! Σε μαυρίζει, σε κάνει χαρούμενο και μετά από αυτό ξαναβλέπεις τους συμμαθητές σου. Ο καθηγητής θα μας κάνει μαθηματικά. Δεν είναι και από τα αγαπημένα μου μαθήματα αλλά είναι κάπως ενδιαφέρον..! Κάνω μια περιστροφή με το κεφάλι μου και παρατηρώ διακριτικά όλα τα παιδιά μέσα στην τάξη. Καινούργια κορίτσια και παιδιά. Κάτι μου λέει πως θα γνωρίσω πολλά καινούργια άτομα φέτος. Και αυτά που ήδη ξέρω ευκαιρία να τα μάθω καλυτέρα. Η σκέψη μου πάει αυθόρμητα στον Γιώργο... Φαίνεται πολύ καλό παιδί και δεν είχα ακούσει τίποτα αρνητικό για αυτόν στο Γυμνάσιο. Μακάρι να τον γνωρίσω και να μάθω για αυτόν..!

~ 5 ~


Ευτυχία: Εεε Ειρήνη! Λέει χαμογελώντας. Που έχεις τον νου σου;Ειρήνη: Ε... ωχ... ναι... τι;Ευτυχία: Ααα καλά κατάλαβα! Ποιος;Ειρήνη: Ο ''καινούργιος''.Ευτυχία: Τι εννοείς; Ειρήνη: Ο Γιώργος! Σαν καινούργιο άτομο έχει γίνει!Ευτυχία: Δεν έχεις καθόλου άδικο! Πολύ ωραίος έχει γίνει αλλά εγώ παρατήρησα ένα άλλο παιδί από το σχολείο που μάλλον δεν πάει πρώτη. Είναι ψηλός με ωραία καστανά μαλλιά.Ειρήνη: Ααα μάλιστα! Καλά θα περάσει η σχολική χρονιά! Λέω έχοντας καλό ένστικτο για το υπόλοιπο της πρώτης λυκείου.Η ώρα παιρνάει ήρεμα αφού παίρνουμε απουσίες, μιλάμε για το καλοκαίρι μας και λέμε τι περιμένουμε από το λύκειο. Το κουδούνι δεν αργεί να χτυπήσει ξυπνώντας με από άλλη μια ονειροπόληση, ευτυχώς δεν ήμουν τόσο απορροφημένη όσο πριν..! Κατεβαίνουμε κάτω για να πάρουμε τα βιβλία μας. Σε όλη την διαδρομή είμαι πίσω από τον Γιώργο παρακολουθώντας, όσο πιο διακριτικά μπορώ, κάθε του κίνηση. Πως γίνεται τόσο ξαφνικά να με έλκει τόσο πολύ και τόσο έντονα;Αφού έχουμε πάρει τα βιβλία οι τσάντες μας είναι πολύ βαρύτερες και η Άλεξ έχει την φαεινή ιδέα να πάμε για καφέ στο λιμάνι το οποίο απέχει λίγα μέτρα από το σχολείο.Άλεξ: Άντε σας παρακαλώ. Να ξεσκάσουμε και λίγο!Έμμα: Μετά το πολύ διάβασμα..! Άλεξ: Χαχαχα!!Ευτυχία: Άντε πάμε δεν έχω κάτι να κάνω και αν πάω σπίτι θα βαριέμαι.Ειρήνη: Και εγώ το ίδιο! Άντε πάμε.Έμμα: Οκ αλλά αν πονάει η μέση μου εσύ θα με τρίβεις! Λέει χαμογελαστά πειράζοντας την Άλεξ ενώ ξεκινάμε να περπατάμε.

~ 6 ~


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4Σε πέντε λεπτά έχουμε φτάσει στο λιμάνι και αφού κάνουμε μια βόλτα καθίζουμε για να πιούμε κάτι δροσιστικό καθώς η μέρα είναι υπερβολικά ζεστή.Έμμα: Νομίζω θα πάρω ένα μιλκ-σέικ.Άλεξ: Και εγώ!Ευτυχία: Εγώ έναν καφέ γλυκό.Ειρήνη: Εγώ έναν μέτριο.Ευτυχία: Καλώς τα δέχτηκες!Ειρήνη: Τι... ποια..; Και πριν προλάβω να καταλάβω για ποιο πράγμα μιλάει βλέπω τον Γιώργο με την παρέα του να κάθονται στο δίπλα τραπέζι.Ευτυχία: Καλώς τον!Έμμα: Τι έγινε; Άλεξ: Κάτι με τα αγόρια;Ευτυχία: Της αρέσει ο Γιώργος.Άλεξ: Μμμ για αυτό τον κοίταζες έτσι μέσα στην τάξη.Έμμα: Μάλιστα! Σσσ θα μας ακούσουν.Ευτυχώς μιλάνε και δεν καταλαβαίνουν κάτι. Δεν μπορώ να διακρίνω καθαρά τι λένε γιατί είναι ένα παιδί που μιλάει δυνατά! Ευτυχία: Εγώ παρατήρησα έναν αλλά φαίνεται να πηγαίνει δευτέρα ή τρίτη.Άλεξ: Καλός είναι;Ευτυχία: Πολύ!Έμμα: Και εγώ είδα έναν ωραίο με ξανθά μαλλιά και πολύ ωραία γαλανά μάτια.Αλέξ: Ααα ωραία!Ειρήνη: Πράγματι είναι πολύ ωραίος συνδυασμός αυτά τα δύο.Έμμα: Ναι!Ξαφνικά δυο κοπελιές εμφανίζονται και κάθονται στην παρέα. Τα αγόρια είναι τέσσερα. Μια σκέψη παίρνει πρώτη από το μυαλό μου! Μήπως είναι κάποια του Γιώργου;

~ 7 ~


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5Οι δυο κοπέλες κάθονται και ο Γιώργος δεν κάνει τίποτα. Προς το παρών...Ευτυχία: Ποιες είναι πάλι αυτές;Ειρήνη: Δεν τις ξέρω πάντως.Μέσα σε πολύ λίγα λεπτά ο Γιώργος σηκώνεται και πιάνει από το χέρι την μια κοπελιά. Ωχ φωνάζω από μέσα μου και έχω τα μάτια μου καρφωμένα πάνω του!Άλεξ: Οππ...Έμμα: Σιγά. Μην είσαι λυπημένη, τόσοι είναι!Κατά βάθος ξέρω ότι έχει δίκιο η Έμμα αλλά κάτι μέσα μου δεν θέλει να κοιτώ τους άλλους αλλά μόνο το γλυκό πρόσωπο του..!Ειρήνη: Εε… ναι… σωστά.Ευτυχία: Δεν πειράζει! Ξέχασέ το. Μου λέει με παιχνιδιάρικα φωνή και το μόνο που κάνω αυθόρμητα είναι να χαμογελάσω. Μαζί μου και τα κορίτσια για να αισθανθώ καλύτερα.Ειρήνη: Απλά δεν μπορώ να καταλάβω κάτι!Ευτυχία: Τι; Ειρήνη: Γιατί φαίνεται τόσο σκεπτικός και προβληματισμένος;Έμμα: Ναι. Το παρατήρησα!Άλεξ: Και εγώ αλλά δεν ξέρω τι να υποθέσω..Ευτυχία: Μήπως δεν τα πάνε και τόσο καλά και απομακρύνθηκαν για να της ξεκαθαρίσει κάποια πραγματάκια...Άλεξ: Όπως...Έμμα: Μπορεί να θέλει να χωρίσουν...Ξαφνικά μια σπίθα ελπίδας αρχίζει να ανάβει μέσα μου.. Μήπως…!Ειρήνη: Η αλήθεια είναι πως ήταν αρκετά ψυχρός.Έμμα: Ποτέ δεν ξέρεις! Ίσως μπορείς ακόμα να πιστεύεις..Η σπίθα όλο και μεγαλώνει και εξελίσσεται σε φωτιά όταν ενώ έχουν πάει λίγα μέτρα μακριά μέσα σε ένα στενό μπορώ να διακρίνω το λυπημένο πρόσωπο του Γιώργου. Ακόμα και λυπημένος ωραίος είναι... Σκέπτομαι ελπίζοντας να μην έχει καταλάβει η παρέα του Γιώργου που κοιτάζει προς το μέρος μας... Ευτυχώς απλά κοιτάνε καθώς και αυτοί με δυσκολία διακρίνουν τον Γιώργο στο στενό.

~ 8 ~


Ευτυχία: Τι κοιτάς έτσι;Ειρήνη: Εμ… τι; Λέω τραυλιστά με ένα αμήχανο χαμόγελο στα χείλη.Ευτυχία: Α... ναι!Ο Γιώργος γυρίζει στην παρέα του και η κοπελιά φεύγει. Μετά από λίγα λεπτά και τα αγόρια φεύγουν ενώ ο Γιώργος ακολουθεί πίσω κοιτάζοντας το πάτωμα με τα χέρια στις τσέπες.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6Μετά από την βόλτα και αυτό που συνέβη στην καφετέρια γυρίζω σπίτι έχοντας πλέον να αντιμετωπίσω τα βιβλία της καινούργιας μου τάξης. Πφφ είναι τόσο πολλά και τόσο μεγάλα. Απορροφημένη από την στοίβα με τα βιβλία στο γραφείο μου ξαφνιάζομαι όταν ακούω το τηλέφωνο μου να κτυπάει.Θεό: Έλα τι κάνεις; Ειρήνη: Έλα καλά είμαι! Εσύ;Η Θεό είναι μια φίλη μου που την γνώρισα στο φροντιστήριο αγγλικών μου πριν δύο χρόνια και είναι ένα χρόνο μικρότερη μου. Το Θεό είναι από το Θεοδοσία αλλά ποτέ δεν την λέμε έτσι.Θεό: Μια χαρά! Πως ξεκίνησε η νέα χρόνια;Ειρήνη: Εμμ… καλά!Θεό: Ωχ τι έγινε;Ειρήνη: Όχι μωρέ τίποτα ένα αγόρι..Θεό: Κατάλαβα. Θα μου τα πεις αναλυτικά όταν συναντηθούμε!Ειρήνη: Αμέ! Αφού λέμε τα νέα μας για λίγη ώρα ακόμη κλείνουμε το τηλέφωνο.Η ώρα περνάει γρήγορα ταχτοποιώντας την στοίβα από τα βιβλία μου. Μετά το μεσημεριανό φαγητό κάθομαι λίγο στον υπολογιστή. Η πρώτη μου κίνηση είναι να μπω στο Facebook και συγκεκριμένα στο προφίλ του. Το πρώτο πράγμα που μου τραβάει την προσοχή είναι η πιο πρόσφατη δημοσίευση του.''Η καλή σχολική χρονιά από την πρώτη μέρα φαίνεται''.Τι εννοεί; Μήπως εννοεί το συμβάν στην καφετέρια… μήπως ότι δεν θα είναι καλή η χρονιά..;

~ 9 ~


Τα ερωτήματα είναι άπειρα..! Δεν μπορώ να ξέρω… ή μήπως μπορώ..;Το μυαλό μου πάει αμέσως στην κουτσομπόλα της τάξης που από ότι παρατήρησα θα μας ακολουθεί και στην πρώτη, εκτός από το Γυμνάσιο... Αλλά τώρα θα μου φανεί χρήσιμη! Βρίσκω το όνομα της εύκολα στην συνομιλία και φυσικά είναι μέσα για να ελέγξει όλα τα νέα κουτσομπολιά.Ειρήνη: Γεια!Άννα: Γεια!Είμαι σίγουρη για την τωρινή έκφραση της πίσω από την οθόνη αλλά τώρα θέλω να μάθω για αυτόν.Ειρήνη: Τι νέα; Πως ξεκίνησε η νέα σχολική χρονιά;Άννα: Μια χαρά.Ειρήνη: Ωραία! Να σε ρωτήσω κάτι μήπως και ξέρεις;Άννα: Ναι αμέ! Άλλο που δεν θέλει..! Σκέπτομαι από μέσα μου.Ειρήνη: Ξέρεις αν ο Γιώργος από την τάξη μας έχει κοπελιά;Άννα: Από ότι έχω ακούσει ήταν με μια κοπελιά από το καλοκαίρι αλλά αυτή δεν είναι του είναι πιστή και τον στεναχωρεί. Τον Αύγουστο ακούστηκε πως τον απάτησε με έναν άσχετο σε ένα πάρτι και όταν το έμαθε ο Γιώργος δεν τους πίστευε μέχρι που πριν δυο-τρεις μέρες είδε μια εικόνα που είναι αγκαλιά αυτή με τον άλλο και τρελάθηκε...Μόλις το διαβάζω στενοχωριέμαι. Κρίμα που το πέρασε αυτό. Λογικό που ήταν έτσι το πρωί...Ειρήνη: Ωχ για αυτό ήταν στενοχωρημένος το πρωί.Άννα: Ναι τον παρατήρησα και εγώ.Ειρήνη: Κρίμα.Άννα: Ναι. Είναι καλό παιδί. Εσύ γιατί ρωτάς;Είμαι σίγουρη πως αν πω της πω γιατί ρωτάω θα το μάθει αμέσως όλη η πόλη. Πρέπει να βρω μια πρόφαση.Ειρήνη: Γιατί ξέρω πως είναι καλό παιδί και είναι κρίμα να είναι έτσι.Άννα: Ααα ναι δίκιο έχεις!Ειρήνη: Ωραία θα τα πούμε αύριο στο σχολειό. Καλό βράδυ.

~ 10 ~


Με τις σκέψεις για το πως μπορεί να νιώθει ακλουθούμε στο κρεβάτι για να κοιμηθώ. Μετά από αυτή την μέρα είναι ότι χρειάζομαι αφού κάνω ένα δροσερό μπάνιο. Ο ύπνος καλύβει γρήγορα το σώμα μου και κοιμάμαι περιμένοντας το πρωί…

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7Ένα απρόσμενο όνειρο με ξυπνάει από τον ύπνο μου. Έχω κρύο ιδρώτα στην πλάτη και στο μέτωπο. Δεν αισθάνομαι και πολύ καλά… Τι είδα; Δεν μπορώ εύκολα να θυμηθώ... Ο Γιώργος. Ναι ήταν ο Γιώργος και εγώ σε μια θάλασσα. Ήμασταν μέσα και κολυμπούσαμε. Ξαφνικά αυτός πηγαίνει προς τα βαθιά και εγώ δεν μπορώ να τον ακολουθήσω. Γιατί; Τι συμβολίζει αυτό; Η ώρα είναι πέντε και μισή το πρωί και δεν έχω πλέον όρεξη για ύπνο μετά από αυτό. Είμαι κάπως σοκαρισμένη από το τι ήθελε να μου πει αυτό το όνειρο. Ποτέ δεν πίστευα σε όνειρα αλλά τώρα ήταν τόσο παραστατικό και ζωντανό. Ήταν ακριβώς σαν να ήμουν εκεί!Με τις πολλές σκέψεις και τα ερωτήματα στο κεφάλι μου η ώρα παιρνάει και κατά τις έξι και μισή σηκώνομαι νιώθοντας λίγο κουρασμένη από τον άστατο ύπνο αλλά και προβληματισμένη από το απρόσμενο και ανεξήγητο όνειρο που με βρήκε απροετοίμαστη καθώς δεν ξέρω καλά τον Γιώργο και τον χαρακτήρα του για να υποθέσω τι μπορεί να σημαίνει το όνειρο.Πηγαίνω στο μπάνιο και πλένομαι με παγωμένο νερό για να συνέλθω. Πηγαίνω λίγο στην τηλεόραση. Οι γονείς μου και τα αδέρφια μου κοιμούνται και πηγαίνω ήρεμα να πιω λίγο γάλα. Παίρνω μια κούπα, βάζω γάλα και κάθομαι στην τηλεόραση να χαζέψω. Μετά από λίγο ξυπνάει ο ένας μου αδερφός γιατί πρέπει να πάει στο γραφείο με τον πατερά μου.Αντώνης: Καλημέρα. Νωρίς νωρίς σήμερα.Ειρήνη: Δεν είχα ύπνο και σηκώθηκα.Ο αδερφός μου ο Αντώνης είναι ο μεγαλύτερος και είναι 25 χρονών. Έχουμε μια μεγαλούτσικη διαφορά αλλά καταλαβαινόμαστε. Έχει σπουδάσει μηχανολόγος και δουλεύει μαζί με τον πατερά μου στην

~ 11 ~


επιχείρηση με ηλεκτρολογικά που έχουμε. Συνήθως είναι ο πρώτος που ξυπνάει και του κάνει εντύπωση το γεγονός πως είμαι ξύπνια από νωρίς.Αντώνης: Μάλιστα..Ειρήνη: Τι ώρα έχει πάει; Αντώνης: Επτά και είκοσι.Ειρήνη: Πφφ. Βαριέμαι να πάω σχολείο.Αντώνης: Χαχαχα άντε πήγαινε να ντυθείς. Θα σε πάω εγώ γιατί ξύπνησα νωρίτερα και δεν έχω κάτι να κάνω.Ειρήνη: Εντάξει, πάω.Πηγαίνω να αλλάξω. Η μέρα προβλέπεται ζεστή και ντύνομαι άνετα. Μέχρι να αλλάξω ο αδερφός μου είναι έτοιμος και τρώει. Αντώνης: Έφαγες κάτι;Ειρήνη: Όχι μόνο γάλα ήπια. Αντώνης: Πάρε. Και μου δείχνει κάτι φρυγανιές με μελί που μόλις έφτιαξε.Αφού τρώμε με πηγαίνει στο σχολείο. Στο μέρος όπου συναντιόμαστε με τα κορίτσια είναι η Άλεξ και περιμένει.Άλεξ: Καλημέρα!Ειρήνη: Καλημερούδια!!Άλεξ: Τι γίνεται; Πως κοιμήθηκες;Ειρήνη: Καλά... σχεδόν.Άλεξ: Γιατί σχεδόν;Ειρήνη: Είδα ένα παράξενο… βασικά... ανεξήγητο όνειρο.Άλεξ: Για πες μου. Αρχίζω να της λέω το όνειρο και να το εξηγώ. Δεν έχω κάποια λογική εξήγηση καθώς με προβλημάτισε αρκετά.Άλεξ: Πράγματι ανεξήγητο. Δεν ξέρω τι μπορεί να συμβολίζει αυτό.Ειρήνη: Ούτε εγώ. Βέβαια από την άλλη δεν πιστεύω στα όνειρα αλλά αυτό ήταν διαφορετικό. Πολύ… ζωντανό.Άλεξ: Μμμ....ναι. Δεν ξέρω!Εκείνη την στιγμή έρχονται και η Ευτυχία με την Έμμα και τους εξηγώ το όνειρο καθώς ανεβαίνουμε προς την τάξη.Έμμα: Τι μπορεί να συμβολίζει αυτό;

~ 12 ~


Ειρήνη: Και εγώ από το πρωί αυτό αναρωτιέμαι...Καθώς ανεβαίνουμε πάνω στην τάξη είμαστε οι πρώτες και καθόμαστε στις θέσεις μας. Το θρανίο μου είναι μόλις μπαίνεις στην τάξη ακριβώς δεξιά. Η έδρα είναι απομακρυσμένη στην απέναντι μεριά της τάξης προς τα παράθυρα.Μέσα σε λίγα λεπτά η τάξη αρχίζει να γεμίζει. Αρχίζουμε να συζητάμε με τις υπόλοιπες κοπελιές, καινούργιες και παλιές, για το καλοκαίρι μας.Άννα: Εγώ ήμουν όλη μέρα στην παράλια και τα βράδια πήγαινα σε διάφορα πάρτι. Λέει με το πιο γελοίο ύφος που έχω δει ποτέ.Ευτυχία: Όχι που θα έχανες εσύ. Μου ψιθυρίζει στο αυτί και εγώ πνίγω ένα γέλιο.Μαρίνα: Εσύ Ειρήνη;Η Μαρίνα είναι μια ήρεμη κοπελιά. Υπερβολικά ήρεμη. Καμία φόρα γίνεται κουραστική και βαρετή αλλά έχει καλό χαρακτήρα.Ειρήνη: Μια χαρά. Τον Ιούλιο πήγα στην Αγγλία γιατί ο αδερφός μου αποφοίτησε και τον Αύγουστο πήγα στην κατασκήνωση. Πολύ ωραία ήταν!Ο άλλος μου αδερφός, ο μεσαίος δηλαδή, γιατί εγώ είμαι η μικρότερη, σπούδαζε στην Αγγλία πολιτικός μηχανικός και τον Ιούλιο πήρε το πτυχίο του. Ήταν από τις πιο περήφανες στιγμές της οικογένειας μας και περάσαμε τέλεια.Άννα: Ωραία! Ο εγωισμός της είναι πληγωμένος!Το κουδούνι κτυπάει και σε λίγα λεπτά οι τάξεις γεμίζουν. Το καλοκαίρι μας έχει χαλαρώσει αλλά νιώθουμε νοσταλγικά. Η καθεμία για τον δικό της λόγο. Καθώς τα παιδιά ανεβαίνουν βλέπω τον Γιώργο. Με το να καθόμαστε ακριβώς μπροστά στην πόρτα βλέπουμε όποιον περνάει.Ευτυχία: Καλώς τον. Μου λέει στο αυτί αφού περνάει από μπροστά μας.Ειρήνη: Ναι...!Κάθεται στο θρανίο μπροστά από την έδρα αλλά μετά αλλάζει γνώμη και κάθεται στο θρανίο δίπλα μας. Στην πρώτη σειρά ακριβώς μπροστά από τον πίνακα.

~ 13 ~


Ευτυχία: Καλά θα περάσουμε. Λέει με αστείο ύφος και γελάμε.Ειρήνη: Μάλλον..! Λέω με χαμόγελο και με ελπίδα!Πρώτη ώρα έχουμε Φυσική. Η ώρα παιρνάει γρήγορα και κατεβαίνουμε στο προαύλιο. Καθόμαστε σε ένα τοιχίο χτισμένο μπροστά από το γήπεδο ποδοσφαίρου.Ξαφνικά βλέπω τον Γιώργο να πλησιάζει προς την παρέα μας! Τι μπορεί να θέλει να μας πει; Έχει τόσο ωραίο χαμόγελο καθώς περπατάει προς το μέρος μας!

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8Τι μπορεί να θέλει και μας πλησιάζει; Φαίνεται χαρούμενος. Μέσα μου νιώθω αγχωμένη αλλά και ανακούφιση βλέποντας τον χαρούμενο. Γιώργος: Γεια σας!Πρώτη από όλες μιλάω καθώς τον παρακολουθούσα όταν ερχόταν και ήμουν έτοιμη.Ειρήνη: Γεια!Με κοιτάζει με ένα ανακουφισμένο βλέμμα. Νόμιζε πως δεν θα τον πρόσεχα;Κορίτσια: Γεια.Γιώργος: Πως ξεκίνησε η νέα σχολική χρόνια;Ειρήνη: Πολύ καλά. Πάλι απαντάω πρώτη. Άλλο ένα υπέροχο βλέμμα συναντάει το δικό μου!Ευτυχία: Εσύ; Ξέρω γιατί ρωτάει! Αυτή η αδελφική συμπαράσταση με τρελαίνει. Αν προσπαθούσα εγώ να τον ρωτούσα θα κόλλαγα στις λέξεις.Γιώργος: Καλά..! Όμως δεν το εννοεί απόλυτα.Έμμα: Ωραία.Το λέει και το βλέμμα του κολλάει στο δικό μου. Για μερικά δευτερόλεπτα κοιταζόμαστε μόνοι μας αγνοώντας τον κόσμο γύρω μας αλλά εγώ νιώθω υπέροχα και ελπίζω και αυτός το ίδιο. Το τέλεια σχηματισμένο χαμόγελο του μου δίνει την ελπίδα αυτή!Γιώργος: Εεε… ναι.. Ήρθα για να σας προσκαλέσω σε ένα πάρτι που

~ 14 ~


θα κάνω αύριο στο σπίτι μου και θα καλέσω και τους καινούργιους συμμαθητές για να γνωριστούμε καλυτέρα. Τι λέτε;Ευτυχία: Λογικά μπορούμε. Τι ώρα; Γιώργος: Κατά τις επτά λέμε. Αλέξ: Ωραία!Έμμα: Ναι αμέ!Γιώργος: Εσύ Ειρήνη;Ειρήνη: Τι..; Και το χαμόγελο είναι μόνιμα στα χείλη μου κοιτάζοντας τον.Γιώργος: Μπορείς για αύριο;Ειρήνη: Ναι φυσικά!Γιώργος: Ωραία. Άρα θα τα πούμε αύριο στο σπίτι μου!Ειρήνη: Ναι!Γιώργος: Πολύ ωραία θα περιμένω!

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9Οι επόμενες μέρες περνάνε γρήγορα και το Σάββατο στις πέντε πάω στο σπίτι της Ευτυχίας να κάτσω και μετά θα πάμε στο σπίτι του Γιώργου για το πάρτι. Ευτυχία: Γεια. Ειρήνη: Γεια! Λέω με χαρά και ανεβαίνουμε στο σπίτι της.Ευτυχία: Έτοιμη για σήμερα;Ειρήνη: Ναι αλλά δεν ξέρω αν μου πιάσει την κουβέντα τι να συζητάμε.Ευτυχία: Ναι... δεν ξέρω. Μπορείτε να πείτε για τα ενδιαφέροντα σας. Ρώτα τον, ας πούμε, αν κάνει κάποιο άθλημα.Ειρήνη: Καλή ιδέα. Αλλά για πόση ώρα;Ευτυχία: Ναι δεν μπορείτε να πείτε πολλά για αυτό… Λέει προβληματισμένη και μπαίνουμε στο δωμάτιο της. Πιστεύω ότι ο ίδιος θα αρχίσει την κουβέντα αν θέλει να σε γνωρίσει. Αυτό που πρέπει εσύ να κάνεις είναι να είσαι άνετη και όλα καλά!Ειρήνη: Ωραία! Αλλά αν με πιάσει σε κάτι απροετοίμαστη..;Ευτυχία: Για παράδειγμα...

~ 15 ~


Ειρήνη: Αν βλέπω ταινίες ή αν διαβάζω βιβλία ή αν ακούω μουσική..;Ευτυχία: Σιγά τις ερωτήσεις θα τις απαντήσεις άνετη. Απλά από το άγχος τα σκέπτεσαι αυτά.Η αλήθεια είναι πως έχω άγχος. Μην τα θαλασσώσω. Σήμερα είναι μια τέλεια ευκαιρία να γνωρίσω τον Γιώργο καλυτέρα και θα προσπαθήσω να φάνω αντάξια. Ειρήνη: Εσύ βρήκες αυτόν που είχες δει στο σχολειό;Ευτυχία: Όχι… μπήκα στο Facebook αρκετών από το λύκειο μήπως και υπάρχει καμία φωτογραφία με αυτόν αλλά τίποτα… Είναι απογοητευμένη και λίγο πληγωμένη γιατί είναι δύσκολο να πλησιάσεις έναν άγνωστο που δεν έχετε κοινές παρέες.Ειρήνη: Υπομονή… ποτέ δεν ξέρεις. Μικρή πόλη είμαστε και μέσα από μια σύμπτωση θα τον γνωρίσεις. Έχω ένα παράξενο αίσθημα αλλά είμαι σίγουρη για αυτά που λέω!Ευτυχία: Μακάρι..! Λέει αλλά δεν το πιστεύει.Η ώρα παιρνάει γρήγορα και είκοσι λεπτά πριν τις επτά ξεκινάμε από το σπίτι της και παραλιακά πάμε προς το σπίτι του Γιώργου. Είχαμε πάει και σε ένα πάρτι μασκέ πέρυσι… ή μήπως πρόπερσι..; Έστω! Θυμάμαι που είναι. Έχουμε δώσει ραντεβού με τα κορίτσια έξω από το σπίτι στις επτά. Μας περιμένουν και πάμε προς τα μέσα.Έμμα: Γεια σας!Ειρήνη: Γεια!Αλέξ: Τι γίνεται; Ευτυχία: Καλά εδώ η Ειρήνη είναι λίγο αγχωμένη..!Ειρήνη: Έχει αρχίσει να μου περνάει. Λέω και μπαίνουμε προς τα μέσα.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10Το σπίτι είναι πολύ ωραία φτιαγμένο. Τόσο από έξω όσο και από μέσα. Είναι αρκετά μεγάλο και μας χωράει όλους άνετα. Είμαστε περίπου τριάντα άτομα. Περά από το τμήμα μας έχει καλέσει και αλλά παιδιά. Αμέσως εντοπίζω τον Γιώργο. Είναι στην κουζίνα και βάζει φαγητό σε διάφορα μπολ.

~ 16 ~


Ειρήνη: Γεια σου! Λέω με χαρά καθώς τον πλησιάζω. Μου ανταποδίδει αμέσως το χαμόγελο.Γιώργος: Γεια σου Ειρήνη! Χαίρομαι πολύ που ήρθες! Λέει με άνεση και καλοσύνη. Τα κορίτσια είναι λίγο πιο πίσω και χαιρετάνε συμμαθητές.Ειρήνη: Πολύ ωραίο σπίτι και άνετο. Μήπως θέλεις κάποια βοήθεια με το σερβίρισμα;Γιώργος: Σε ευχαριστώ. Το έχω διακοσμήσει προσωπικά. Ευχαριστώ αλλά προς το πάρων τα καταφέρνω. Αν χρειαστώ βοήθεια θα στο πω. Λέει και η καλοσύνη είναι από τις κύριες λέξεις για να τον περιγράψει κάνεις. Θα έρθω σε λίγο να σας γνωρίσω μερικά παιδιά που έχω καλέσει από το ποδόσφαιρο.Ειρήνη: Ασχολείσαι με ομάδα ποδοσφαίρου;Γιώργος: Ναι τώρα και αρκετό καιρό και τα παιδιά τα έχω συμπαθήσει αρκετά και κάνουμε πολύ καλή παρέα!Ειρήνη: Ωραία. Θα είμαι με τα κορίτσια έξω.Γιώργος: Θα σας βρω σε λίγο.Το χαμόγελο είναι ζωγραφισμένο στα χείλη του διαρκώς. Έχει τόσο ωραίο και ζεστό χαμόγελο που σε κάνει αμέσως να αισθανθείς τόσο οικεία. Το σπίτι είναι πραγματικά ωραίο. Έχει πολύ καλό γούστο στην διακόσμηση. Από έξω έχει έναν μικρό κήπο με χρωματιστά

λουλούδια και ξύλινο φράκτη τριγύρω. Καθώς μπαίνεις προς τα μέσα υπάρχει ένα καθιστικό και δίπλα υπάρχει μια πόρτα. Θα είναι ή το μπάνιο ή το δωμάτιο του. Διπλά υπάρχει ένας μεγάλος ελεύθερος χώρος και μετά είναι μια άνετη κουζίνα. Τα χρώματα που κυριαρχούν είναι το μπλε και το καφέ. Είναι και μοντέρνο και κλασσικό. Έξω είναι οι περισσότεροι και καθώς βγαίνω εντοπίζω τα κορίτσια να μιλάνε με μια κοπελιά που από όσο θυμάμαι είναι μια από τις καινούργιες της τάξης.Ειρήνη: Γεια σου! Της λέω με άνεση και προθυμία. Πως σε λένε;Ιωάννα: Με λένε Ιωάννα και ήρθα φέτος στα Χανιά. Είμαι από το Ηράκλειο.Ειρήνη: Χάρηκα με λένε Ειρήνη. Τι σε έκανε να έρθεις στα Χανιά;Ιωάννα: Η μητέρα μου είναι δασκάλα και την μετέθεσαν προσωρινά

~ 17 ~


εδώ. Ειρήνη: Ωραία. Οτιδήποτε ξενάγηση χρειαστείς θα σε βοηθήσουμε!Ιωάννα: Αμέ! Σας ευχαριστώ!Ειρήνη: Ωραία! Λέω και κοιτάζω προς την Ευτυχία η όποια έχει τα μάτια της καρφωμένα σε ένα αγόρι και είναι σοκαρισμένη. Ευτυχία... τι έγινε;Ευτυχία: Δεν θα πιστέψεις ποιον είδα!Ειρήνη: Ναι είδα πως είχες τα μάτια σου καρφωμένα σε αυτό το αγόρι. Ποιος είναι;

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11Είναι ενθουσιασμένη και δεν μπορεί να πάρει τα μάτια της από πάνω του.Ευτυχία: Αυτό είναι το αγόρι που είχα δει προχθές!Ειρήνη: Σοβαρά;Ευτυχία: Ναι! Είμαι σίγουρη!Ειρήνη: Είδες... Τι σου είχα πει; Κατά μια σύμπτωση θα βρισκόσασταν!Ευτυχία: Απίστευτο! Λέει χαμογελαστή και η ανακούφιση είναι έντονη στο βλέμμα της!Ειρήνη: Ναι αλλά πως θα τον πλησιάσεις;Ευτυχία: Σωστά… δεν ξέρω.Ειρήνη: Ας το πάνω μου!Ευτυχία: Σίγουρα; Να αγχώνομαι;Ειρήνη: Καθόλου! Λέω και μου χαμογελάει ελπίζοντας να τον γνωρίσει.Πηγαίνω προς την κουζίνα και ψάχνω τον Γιώργο. Δεν είναι εκεί και κατευθύνομαι προς το καθιστικό. Έχει και εκεί κόσμο και είναι λίγο δύσκολο να τον βρω. Τον πετυχαίνω πηγαίνοντας προς το καθιστικό. Είναι εκεί όρθιος και συζητάνε με ένα παιδί. Με βλέπει, σταματάει την συζήτηση και με πλησιάζει.Γιώργος: Τι γίνεται; Πως περνάς;

~ 18 ~


Ειρήνη: Μια χαρά ευχαριστώ! Να σε ρωτήσω κάτι;Γιώργος: Ναι ό,τι θες. Μου λέει με προθυμία.Ειρήνη: Ένα παιδί που είναι έξω με μια πορτοκαλί μπλούζα. Να αυτός εκεί διπλά στο τοιχίο. Λέω και τον δείχνω διακριτικά. Τον ξέρεις; Για λίγο παγώνει και το ύφος του ψυχραίνει. Ξεροκαταπίνει.Γιώργος: Ναι, πάμε μαζί προπόνηση. Γιατί ρωτάς;Ειρήνη: Τον έχει δει η Ευτυχία από προχθές στο σχολειό και της αρέσει. Γιώργος: Ααα! Τον λένε Κέβιν και πάει δευτέρα λυκείου. Η ανακούφιση είναι έντονη στο ύφος του και είναι πιο άνετος. Γιατί; Γιατί αγχώθηκε και φοβήθηκε όταν τον ρώτησα για το παιδί; Και γατί μετά η διάθεση του άλλαξε προς το καλύτερο; Μια σκέψη παιρνάει από το μυαλό μου αλλά δεν θέλω να την σκέπτομαι γιατί το πιθανότερο είναι να απογοητευτώ. Θέλει να τον γνωρίσει η Ευτυχία; Ρωτάει γλυκά ξυπνώντας με από τις αλλόκοτες σκέψεις μου.Ειρήνη: Ναι θα το ήθελε.Γιώργος: Ωραία, πήγαινε έξω με τα κορίτσια και θα έρθουμε.Ειρήνη: Εντάξει θα περιμένουμε.Γιώργος: Δεν θα αργήσουμε.Του χαμογελώ γλυκά και βγαίνω έξω.Ειρήνη: Τυχερή! Λέω στην Ευτυχία η όποια μόλις με βλέπει περιμένει μια απάντηση γεμάτη ανυπομονησία.Ευτυχία: Άντε πες μου και ανησυχώ...!Ειρήνη: Μίλησα στον Γιώργο για το παιδί και πήρα ό,τι πληροφορίες χρειάζονται.Ευτυχία: Πες τώρα!Ειρήνη: Τον λένε Κέβιν και πάει δευτέρα λυκείου. Ο Γιώργος τον ξέρει γιατί πάνε μαζί στην ομάδα ποδοσφαίρου.Ευτυχία: Ποδόσφαιρο. Ωραία! Λέει ενθουσιασμένη.Ειρήνη: Ααα και έχω και μια έκπληξη... Να στην πω..;Ευτυχία: Πες μου!Κοιτώ πίσω μου και βλέπω τον Γιώργο με τον Κέβιν να πλησιάζουν. Είναι και οι δυο τόσο χαμογελαστοί.

~ 19 ~


Ειρήνη: Αυτήν! Λέω φέρνοντας το βλέμμα μου προς τα πίσω. Κανόνισε να κομπλάρεις..!Ευτυχία: Όπ! Λέει εμφανώς σοκαρισμένη αλλά και χαρούμενη. Γιώργος: Γεια σας κορίτσια. Θέλετε κάτι να πιείτε;Ευτυχία: Μάλλον όχι! Λέει αφού κοιτάζει και τα υπόλοιπα κορίτσια. Είναι εύκολο κάποιος να καταλάβει ότι βιάζεται να τον γνωρίσει και όλες γελάμε διακριτικά. Γιώργος: Ααα εντάξει. Αν θέλετε κάτι να μας το πείτε. Το παιδί από εδώ έχει δουλέψει σε καφετέρια και ξέρει από αυτά. Ααα να σας τον συστήσω. Από εδώ ο Κέβιν. Κέβιν: Γεια σας! Λέει χαρούμενα και μας χαρίζει μια χειραψία ενώ λέμε και εμείς τα ονόματα μας.Γιώργος: Να σας αφήσω να τα πείτε. Ειρήνη αν θες έλα στο κήπο πίσω που καθόμαστε. Μου λέει διακριτικά στο αυτί.Ειρήνη: Ααα εντάξει θα έρθω σε λίγο.Γιώργος: Ωραία. Λέει και φεύγει.Αυτό ήταν κάπως απρόσμενο. Να πάω; Θα είμαι λίγο ντροπαλή και έξω από τα νερά μου. Βέβαια ο Γιώργος θα με κάνει να νιώσω άνετα... Δεν ξέρω.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12Τελικά αποφασίζω να πάω. Λέω στην Έμμα να πάμε και η Άλεξ θα κάτσει με την Ευτυχία, τον Κέβιν και τα άλλα κορίτσια τριγύρω.Ειρήνη: Θα τα πούμε σε λίγο.Ευτυχία: Εντάξει. Το βλέμμα της είναι γεμάτο χαρά για την γνωριμία της με τον Κέβιν.Πηγαίνουμε με την Έμμα πίσω στον κήπο. Είναι ένας σχετικά μεγάλος χώρος με διάφορα φυτά, δυο καναπέδες και ένα τραπέζι με αναψυκτικά και φαγητό. Είναι περίπου δέκα αγόρια και κορίτσια. Από τα αγόρια ξέρω μόνο τον Γιώργο και έναν φίλο του, τον Νίκο. Και από τα κορίτσια μόνο δυο καθώς πηγαίναμε μαζί στο Γυμνάσιο. Πλησιάζω τον Γιώργο που είναι στο τραπεζάκι και παίρνει ένα ποτήρι με αναψυκτικό.

~ 20 ~


Ειρήνη: Ήρθαμε!Γιώργος: Ωραία! Θες κάτι να φας;Ειρήνη: Θα πάρω ένα κομμάτι πίτσα. Λέω και μου χαμογελάει ζεστά.Γιώργος: Εσύ Έμμα θες κάτι;Έμμα: Θα πάρω και εγώ λίγη πίτσα.Γιώργος: Εντάξει. Ξέρετε τα παιδιά;Ειρήνη: Μόνο τον Νίκο και δυο κορίτσια.Γιώργος: Ελάτε να σας συστήσω.Είναι όλοι καλά παιδιά και ευγενικά όμως για κάποιο λόγο το βλέμμα μου είναι συνεχώς κολλημένο στον Γιώργο και τα χαμογέλα μεταξύ μας δεν σταματάνε.Μετά καθόμαστε σε έναν καναπέ εγώ, ο Γιώργος και η Έμμα και συζητάμε. Ξαφνικά βλέπουμε την Άλεξ να έρχεται.Ειρήνη: Που χάθηκες; Ρωτάω παρόλο που ξέρω γιατί έφυγε από εκεί.Άλεξ: Ο Κέβιν με την Ευτυχία πήγαν μια βόλτα εδώ γύρω. Απαντάει και σιγουρεύομαι.Γιώργος: Ααα κατάλαβα. Λέει πονηρά.Η Άλεξ κάθεται μαζί μας όμως ο Γιώργος έχει άλλα σχέδια. Γιώργος: Ειρήνη θες να πάμε μια βόλτα από εδώ; Μου λέει και μου δείχνει έναν διάδρομο εκεί κοντά.Εκπλήσσομαι από αυτήν την πρόταση αλλά συμφωνώ και καθώς φεύγω κλείνω το μάτι στα κορίτσια ενώ μου κλείνουν και οι δυο το μάτι. Κατεβαίνουμε μια σκάλα που είναι μετά τον διάδρομο και βρισκόμαστε σε ένα κήπο με δέντρα. Ακλουθούμε ένα δρομάκι και περπατάμε αργά.Γιώργος: Ξέρεις ο Κέβιν είναι καλό παιδί. Θα ταιριάξουν με την Ευτυχία.Ειρήνη: Ναι το πιστεύω!Γιώργος: Ααα. Παραλίγο να το ξεχάσω. Την Παρασκευή θα παίξουμε έναν σχολικό αγώνα ποδοσφαίρου. Θα είναι και ο Κέβιν. Θέλετε να έρθετε;Ειρήνη: Ααα ωραία. Θα το πω στην Ευτυχία.Γιώργος: Μην κάνεις τον κόπο το έχει πει ήδη ο Κέβιν. Λέει χαμογελώντας.

~ 21 ~


Ειρήνη: Χαχαχα. Πνίγω ένα γέλιο και με κοιτάζει γλυκά. Θα κάνουμε καλή κερκίδα.Γιώργος: Είμαι σίγουρος.Ειρήνη: Ανυπομονώ.Γιώργος: Και εγώ. Συνεχίζουμε να περπατάμε ανάμεσα στα δέντρα. Τι σου αρέσει να κάνεις στον ελεύθερο σου χρόνο; Ειρήνη: Μμμ... Λέω σκεπτική. Συνήθως πάω βόλτα με το ποδήλατο ή ακούω μουσική ή διαβάζω ένα βιβλίο. Γιώργος: Ενδιαφέρον. Τι είδους μουσική ακούς; Ειρήνη: Πιο πολύ ξένα τραγούδια.Γιώργος: Ωραία. Και εγώ.Ειρήνη: Εσύ; Τι σου αρέσει... τι σε χαλαρώνει;Γιώργος: Μου αρέσει το ποδόσφαιρο και συνήθως έρχομαι εδώ και παίζω με φίλους. Αρκετά συχνά κάθομαι εδώ ή κάπου ήρεμα και σκέπτομαι για το μέλλον μου. Ειρήνη: Και πως το φαντάζεσαι;Γιώργος: Ωραίο..! Λέει κοιτάζοντας τον ουρανό. Κυρίως θέλω να είμαι ευτυχισμένος στο μέλλον.Ειρήνη: Τι σε κάνει ευτυχισμένο;Γιώργος: Αν για παράδειγμα έχω ένα συγκεκριμένο πρόσωπο κοντά μου. Ειρήνη: Την κοπελιά σου; Βγαίνει εντελώς αυθόρμητα από το στόμα μου χωρίς να σκεφτώ μήπως τον πλήγωσα. Δεν έπρεπε να το πω αλλά θα ήθελα να μάθω γιατί ήταν έτσι προχθές.Γιώργος: Δεν έχω κοπελιά. Βασικά χώρισα πριν λίγες μέρες.Ειρήνη: Ωχχ. Συγγνώμη που στο θύμισα. Στο βλέμμα του όμως δεν φαίνετε πληγωμένος αλλά ανακουφισμένος. Ξαφνικά βλέπουμε μπροστά μας τον Κέβιν με την Ευτυχία να μιλάνε και να είναι πρόσωπο με πρόσωπο.Γιώργος: Οππ... Καλύτερα να τους αφήσουμε μόνους τους.Ειρήνη: Ναι καλύτερα να τα πούνε. Λέω και με πιάνει από το χέρι οδηγώντας με στην μπροστινή αυλή. Εκεί έχουν βάλει την μουσική δυνατά.

~ 22 ~


Γιώργος: Θες να πάμε μέσα;Ειρήνη: Ναι πάμε. Λέω γιατί η δυνατή μουσική δεν μου αρέσει και μάλλον ούτε και του Γιώργου.Γιώργος: Ακολούθησέ με. Τον ακολουθώ και με οδηγεί στο δωμάτιο του. Τελικά αυτή ήταν η πόρτα που είχα παρατηρήσει πριν.Το δωμάτιο του είναι πολύ ωραία διακοσμημένο και καλοφτιαγμένο. Υπάρχει ένα σχετικά μεγάλο κρεβάτι και μια ντουλάπα διπλά. Υπάρχει και ένα μεγάλο γραφείο και δίπλα μια μεγάλη τζαμαρία που οδηγεί σε ένα μπαλκόνι.Γιώργος: Κάθησε. Μου λέει και μου δείχνει μια καρέκλα δίπλ στο κρεβάτι. Κάθομαι ενώ αυτός ξαπλώνει στο κρεβάτι κοιτώντας με. Δεν μου αρέσει η φασαρία. Έχω μάθει να απομονώνομαι και μου αρέσει.Ειρήνη: Ούτε εμένα μου αρέσει η πολύ φασαρία. Όπως μάθει κανείς και εγώ έχω μάθει στην ησυχία. Λέω ενώ παρατηρώ στο ύφος του σαν να μου κρύβει κάτι αλλά δεν θέλω να τον φέρω σε δύσκολη θέση. Καλύτερα να αλλάξω θέμα. Ωραίο το δωμάτιο σου!Γιώργος: Ευχαριστώ. Μου αρέσει το μπλε και το καφέ.Ειρήνη: Ναι..! Τι άλλο θα ήθελες να κάνεις στο μέλλον σου που να σε κάνει χαρούμενο;Γιώργος: Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αλλά είναι πολλά πράγματα που θα ήθελα.Ειρήνη: Είναι ωραίο να κάνει κάποιος όνειρα.Γιώργος: Ναι πολύ. Εσύ τι θα... Πριν προλάβει να ολοκληρώσει η πόρτα κτυπάει. Με κοιτάζει. Ποιος είναι; Ρωτάει δυνατά καθώς η μουσική φτάνει μέχρι το δωμάτιο του.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13 Η πόρτα είναι έτοιμη να ανοίξει.Γιώργος: Ποιος είναι; Ξαναρωτάει.Ευτυχία: Εγώ είμαι. Φωνάζει δυνατά και ο Γιώργος σηκώνεται και πηγαίνει να της ανοίξει.Γιώργος: Έλα. Είναι δυνατά η μουσική και δεν σε ακούγαμε.

~ 23 ~


Ευτυχία: Δεν πειράζει. Ειρήνη μπορώ να σου μιλήσω;Ειρήνη: Ναι έρχομαι. Περίμενε ένα λεπτό. Λέω χαμογελαστά στο Γιώργο και μου ανταποδίδει το χαμόγελο. Τι έγινε; Ρωτάω την Ευτυχία ενώ είμαστε έξω από το δωμάτιο με την πόρτα κλειστή.Ευτυχία: Κάτι που χρειάζομαι την γνώμη σου.Ειρήνη: Πως ήξερες ότι είμαστε εδώ;Ευτυχία: Η Έμμα σας είδε. Γιατί ήρθατε εδώ; Έξω γίνεται χαμός. Ειρήνη: Γιατί δεν του αρέσει η φασαρία όπως και εμένα και για να συζητήσουμε. Τελοσπάντων, τι θες; Ευτυχία: Εμ... Ο Κέβιν με φίλησε και δεν ξέρω αν και εγώ θέλω να είμαι μαζί του.Ειρήνη: Πφφ...! Δεν ξέρω. Ίσως αν ρωτήσω τον Γιώργο που ξέρει καλά τον Κέβιν... Είπα και άνοιξα την πόρτα. Ο Γιώργος είναι καθισμένος στο κρεβάτι του και κοιτάζει κάτι στο κινητό του.Γιώργος: Τι έγινε;Ειρήνη: Κάτι συνέβη με τον Κέβιν και την Ευτυχία και θέλουμε την γνώμη σου μιας και ξέρεις τον Κέβιν.Γιώργος: Νομίζω ξέρω ήδη τι έγινε. Λέει χαμογελαστά. Μόλις μου έστειλε ένα μήνυμα ο Κέβιν και μου είπε πως σε φίλησε αλλά δεν αντέδρασες όπως περίμενε. Είπε με ένα ώριμο ύφος.Ευτυχία: Ναι... Εσύ τι πιστεύεις πως πρέπει να κάνω; Δεν τον ξέρω καλά και δεν ξέρω πως θα μου φερθεί.Γιώργος: Εγώ θα πω την γνώμη μου, ως φίλος του, και εσύ μετά κάνε ότι θες. Εγώ σε συμβουλεύω να είστε μαζί. Του αρέσεις πολύ και για να σε φίλησε σήμερα σημαίνει ότι τον ενδιαφέρεις πολύ. Είναι καλό παιδί και θα σου φερθεί καλά. Είχε μια σχέση και χώρισε πριν μερικούς μήνες. Τον πλήγωσε αλλά τώρα είναι πολύ καλά.Ευτυχία: Ναι…! Λέει και δείχνει λίγο σκεπτική.Γιώργος: Καλύτερα να πας έξω να του μιλήσεις γιατί έχει αναστατωθεί. Το κατάλαβα από το μήνυμα.Ευτυχία: Εντάξει. Θα πάμε κάπου να τα συζητήσουμε.Ειρήνη: Καλύτερα κάπου ήσυχα.Ευτυχία: Δύσκολο.Γιώργος: Ελάτε εδώ. Εμείς Ειρήνη θα πάμε κάπου αλλού.

~ 24 ~


Ευτυχία: Ωραία πάω!Ειρήνη: Καλή επιτυχία! Είπα και μου χαμογέλασε με ανακούφιση. Που θα βρούμε ήσυχο μέρος; Τον ρωτάω με απορία.Γιώργος: Έλα. Μου λέει και βγάζει από το συρτάρι δίπλα στο γραφείο του κάτι κλειδιά. Μου δείχνει την τζαμαρία. Από εδώ. Την ανοίγει και οδηγούμαστε στο μπαλκόνι. Στο πλάι υπάρχει ένας διάδρομος. Τον ακολουθούμε και βρισκόμαστε έξω από μια πόρτα. Βγάζει τα κλειδιά και την ανοίγει. Εδώ είναι το σπίτι του πατέρα μου. Ειρήνη: Θα είναι ήσυχα;Γιώργος: Πολύ.Τι εννοεί του πατέρα του; Μήπως η μαμά του δεν ζει ή μήπως έχουν χωρίσει. Πάντως το σπίτι είναι ψυχρό. Καμιά σχέση με το άλλο. Οπ... Το άλλο σπίτι…; Ο Γιώργος ζει μόνος του; Δεν ξέρω τίποτα για το παρελθόν του. Δεν θέλω να αναφέρω κάτι και έτσι αλλάζω θέμα. Μου δείχνει ένα μεγάλο καναπέ και καθόμαστε.Γιώργος: Λοιπόν τι λέγαμε;Ειρήνη: Νομίζω λέγαμε για τα όνειρα μας και με ρώτησες τι θα ήθελα να κάνω.Γιώργος: Ααα. Ναι. Τι ονειρεύεσαι λοιπόν εσύ;Ειρήνη: Να κάνω μια δουλειά που να μου αρέσει, να έχω έναν άντρα που θα με αγαπάει και να είμαι καλά με τον εαυτό μου και με τους γύρω μου. Γιώργος: Σου εύχομαι να τα πετύχεις όλα.Ειρήνη: Ευχαριστώ, αν και είναι δύσκολο να βρεις αγάπη στις μέρες μας αλλά ελπίζω...!Γιώργος: Σίγουρα θα βρεθεί κάποιος να σε αγαπήσει. Μου λέει και είναι σαν να υπονοεί ότι… Δεν ξέρω αν εννοεί εμένα αλλά εκεί το πάει.Ειρήνη: Δεν ξέρω. Μακάρι..!Γιώργος: Έχεις αγαπήσει ποτέ;Ειρήνη: Όχι. Βασικά δεν είμαι σε μια ηλικία που να γνωρίζω τι ακριβώς είναι αγάπη. Πάντως είναι ένα πολύ δυνατό συναίσθημα. Εσύ; Τον ρωτάω με περιέργεια.

~ 25 ~


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14 Το σκέφτεται για λίγο και μου απαντάει.Γιώργος: Όχι. Γιατί την ακρίβεια δεν βιάζομαι να ερωτευτώ και να αγαπήσω αλλά ξέρω μια κοπελιά που εδώ και πολύ καιρό την βλέπω με άλλο μάτι. Πηγαίναμε μαζί από το Γυμνάσιο στο ίδιο σχολείο και μου άρεσε. Μετά μπήκε στην ζωή μου η πρώην μου και ασχολήθηκα με αυτήν αλλά τώρα καταλαβαίνω ότι ακόμα την θέλω.Ειρήνη: Την ξέρω;Γιώργος: Ναι αλλά θα σου κάποια άλλη φορά ποια είναι.Ειρήνη: Εντάξει. Λέω και η συνηθισμένη υπόνοια είναι πάλι στο μυαλό μου. Γιώργος: Σε συμπαθώ πολύ! Και η παρέα μαζί σου μου κάνει καλό. Για παράδειγμα έμαθα τα όνειρα σου.Ειρήνη: Ναι..! Είδες έμαθες και κάτι παραπάνω για έμενα. Γιώργος: Μμ! Μου λέει χαμογελαστός και κοιταζόμαστε για λίγα δευτερόλεπτα. Θες να πάμε έξω; Να δούμε και τι έγινε με την Ευτυχία και τον Κέβιν.Ειρήνη: Ναι πάμε. Κοιτάζω το κινητό μου και η ώρα είναι εννέα. Ποτέ πέρασε η ώρα; Έχει πάει εννέα! Του λέω έκπληκτη.Γιώργος: Άμα έχεις καλή παρέα περνάει γρήγορα η ώρα, λέει ενώ βγαίνουμε έξω και κλειδώνει το σπίτι.Ειρήνη: Πράγματι. Περπατάμε τον διάδρομο και βρισκόμαστε στο μπαλκόνι έξω από το δωμάτιο του. Δεν μπορούμε να δούμε καλά μέσα και έτσι δεν ξέρουμε αν είναι μέσα η Ευτυχία και ο Κέβιν.Γιώργος: Ωχχ, πως θα μάθουμε αν είναι μέσα;Ειρήνη: Περίμενε. Του απαντάω ενώ βγάζω από την τσέπη μου το κινητό μου και καλώ την Ευτυχία.Ευτυχία: Έλα τι έγινε;Ειρήνη: Καλά εσύ; Είσαι στο δωμάτιο του Γιώργου;Ευτυχία: Όχι μόλις βγήκα.Ειρήνη: Ααα ωραία! Ξαναμπές και άνοιξε μας την πόρτα του μπαλκονιού. Της λέω ενώ παρατηρώ τον Γιώργο που με κοιτάζει χαμογελαστός.

~ 26 ~


Ευτυχία: Ααα. Έρχομαι.Μας ανοίγει την πόρτα και πίσω της είναι ο Κέβιν.Ευτυχία: Καλά έξω σας αφήσαμε;Γιώργος: Όχι ήμασταν εδώ διπλά στο σπίτι. Ευτυχία: Ααα εντάξει.Μπαίνουμε μέσα και εγώ με την Ευτυχία προχωράμε μπροστά και συζητάμε ενώ τα αγόρια είναι πίσω μας και συζητάνε επίσης. Ειρήνη: Λοιπόν τι είπατε;Ευτυχία: Αχχ Ειρήνη είμαι τόσο χαρούμενη. Του είπα ότι θέλω να είμαστε μαζί αλλά θέλω να τον γνωρίσω καλυτέρα και εκείνος συμφώνησε. Μετά συζητούσαμε γενικά. Εσείς;Ειρήνη: Είναι πολύ καλό παιδί ο Γιώργος και είναι ο τύπος μου. Μου λέει διαφορά υπονοούμενα αλλά δεν θέλω να τα πιστέψω γιατί αν πληγωθώ αργότερα… Απλά συζητήσουμε. Και είναι και κάτι άλλο που θέλω να σου πω αλλά καλυτέρα αύριο. Ευτυχία: Οκ.Γιώργος: Εμείς πάμε ένα λεπτό στην κουζίνα.Ειρήνη: Ααα εντάξει θα είμαστε έξω εμείς.Γιώργος: Εντάξει.Βγαίνουμε έξω και ψάχνουμε για την Έμμα και την Άλεξ. Είναι έξω και συζητάνε με μια κοπελιά.Ειρήνη: Γεια.Άλεξ: Έλα που χαθήκατε;Ευτυχία: Εεε... εδώ τριγύρω! Λέει και μου κλείνει το μάτι ενώ εγώ χαμογέλα.Έμμα: Η κοπελιά από εδώ είναι καινούργια και είναι στο τμήμα μας.Μαίρη: Γεια σας με λένε Μαίρη. Ειρήνη: Χάρηκα.Ευτυχία: Και εγώ! Στην τάξη; Νομίζω δεν σε θυμάμαι.Μαίρη: Ναι δεν ήρθα τις προηγούμενες μέρες γιατί τα χαρτιά της εγγραφής μου δεν ήταν έτοιμα.Ειρήνη: Ααα εντάξει! Καλή σχολική χρονιά!Μαίρη: Ευχαριστώ! Περνάει από διπλά μας ο Γιώργος μαζί με τον φίλο του τον Νίκο και

~ 27 ~


μου χαμογελάσει.Μαίρη: Οπ..! Τρέχει κάτι; Ρωτάει χαμογελαστή;Ειρήνη: Όχι αλλά δεν ξέρω αν θα γίνει κάτι;Μαίρη: Ααα. Πάντως εγώ που τον ξέρω λίγο έχω να σου πω ότι είναι πολύ καλό παιδί.Ειρήνη: Που τον ξέρεις;Μαίρη: Η φίλη μου είναι ξαδέρφη του και μου τον έχει αναφέρει πολλές φορές. Από όσο ξέρω δεν έχει περάσει καλά παιδικά χρονιά. Μου το έχει πει η φίλη μου.Ειρήνη: Ααα. Ναι είναι καλό παΐδι.Το είχα καταλάβει ότι κάτι είχε γίνει στο παρελθόν του. Δεν θέλω να κάθομαι και να τον ρωτάω γιατί είναι πιθανό να έχει συμβεί κάτι στο παρελθόν του και δεν θέλω να γίνομαι αδιάκριτη.Σε λίγο χαιρετάμε τον Γιώργο και φεύγουμε. Γυρίζω την περισσότερη διαδρομή προς το σπίτι μου με τα κορίτσια καθώς μένουμε κοντά. Φτάνω στο σπίτι και αφού αλλάζω ρούχα πηγαίνω στο κρεβάτι μου και ξαπλώνω. Σκέπτομαι για την μέρα που πέρασα σήμερα και για την μικρή υποψία μου σχετικά με τον Γιώργο. Ο ύπνος με παίρνει εύκολα και αποκοιμάμαι.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 15To πρωί της Κυριακής περνάει γρήγορα καθώς ξυπνάω στις έντεκα. Κάθομαι στον υπολογιστή ακούγοντας μουσική. Ξαφνικά κτυπάει το κινητό μου. Είναι η Ευτυχία.Ευτυχία: Έλα τι κανείς;Ειρήνη: Καλά είμαι. Εσύ; Λέω πνίγοντας ένα χασμουρητό.Ευτυχία: Μια χαρά, μιλούσα με τον Κέβιν πριν.Ειρήνη: Ααα ωραία.Ευτυχία: Θάμασε χθες που μιλούσαμε για τον Γιώργο και μου είπες πως ήθελες να με ρωτήσεις κάτι;Ειρήνη: Ααα ναι...! Θες να βρεθούμε να στο πω από κοντά;Ευτυχία: Ναι. Πάμε μια βόλτα στο πάρκο;Ειρήνη: Άμε! Θα σε δω σε ένα τέταρτο στο δέντρο που

~ 28 ~


συναντιόμαστε.Ευτυχία: Οκ τα λεμέ. Γεια.Ειρήνη: Γεια.Κλείνω τον υπολογιστή και πάω να ντυθώ. Το πάρκο είναι κοντά από το σπίτι μου και η Ευτυχία μένει σχεδόν δίπλα στο πάρκο. Περπατώ και σε δέκα λεπτά έχω φτάσει. Η Ευτυχία είναι ήδη εκεί και με περιμένει. Ευτυχία: Γεια! Μου χαμογελάει και με αγκαλιάζει.Ειρήνη: Γεια! Πολύ χαρούμενη σε βλέπω.Ευτυχία: Εεε βέβαια γιατί όχι;Ειρήνη: Αυτό να μου πεις! Ξεκινάμε να περπατάμε.Ευτυχία: Λοιπόν για πες τι έγινε; Σε είδα λίγο προβληματισμένη χθες.Ειρήνη: Ναι..! Ήμουν και είμαι. Της εξηγώ τι έγινε και τις υποψίες μου. Ευτυχία: Τι να σου πω... δεν ξέρω. Δεν είχα μάθει ποτέ για το παρελθόν του Γιώργου ούτε για το αν του αρέσεις.Ειρήνη: Ναι το ξέρω. Απλά δεν έχω ιδέα τι να κάνω.Ευτυχία: Και εγώ στην θέση σου θα το σκαφτόμουν σοβαρά αλλά ο Γιώργος δεν είναι κακό παιδί και μην ανησυχείς για το τι έχει περάσει. Το θέμα είναι πως και εγώ από ότι κατάλαβα του αρέσεις.Ειρήνη: Δεν μπορώ να υποθέτω έτσι... οτιδήποτε. Ευτυχία: Μμ ναι έχεις δίκιο. Αν θέλει να είστε μαζί; Τι θα του πεις;Ειρήνη: Δεν ξέρω πάντως δεν έχω κανένα παράπονο από την συμπεριφορά του.Ευτυχία: Αν θες να είστε μαζί κάνε την προσπάθεια και δεν θα πάει χαμένη. Φαίνεται ότι έχει αισθήματα για εσένα.Ειρήνη: Ναι έχω καταλάβει κάτι αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς μπορεί να νιώθει για εμένα.Ευτυχία: Ούτε εγώ μπορώ να ξέρω.Συζητάμε ακόμα διάφορα πράγματα και μετά γυρίζω στο σπίτι μου. Στην διαδρομή σκέπτομαι τι νιώθω μέσα μου. Τουλάχιστον πρέπει να ξέρω τι αισθάνομαι. Ο Γιώργος μου αρέσει και σαν χαρακτήρα και σαν ομορφιά.

~ 29 ~


Προβληματισμένη από τις σκέψεις μου δεν έχω τίποτα άλλο να σκεφτώ και ο χρόνος περνάει καθώς είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι και σκέπτομαι το Σαββατοκύριακο μου.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 16Οι μέρες στο σχολείο κυλάνε ομαλά και με τον Γιώργο μιλάμε κανονικά. Τα διαλλείματα κάνει παρέα με τους φίλους του και όταν παιρνάει από μπροστά μου, μου χαμογελάει και εγώ του το ανταποδίδω.Ξημερώνει η μέρα της Παρασκευής. Θέλω πολύ να τον δω να παίζει ποδόσφαιρο. Σηκώνομαι στις 8:30 και έχω δώσει ραντεβού με τα κορίτσια στο πάρκο καθώς είναι και κοντά στα σπίτια μας και στο γήπεδο. Ετοιμάζομαι και φεύγω από το σπίτι στις εννιά. Τα αγόρια είναι ήδη στο γήπεδο και προετοιμάζονται. Μόλις φτάνω είναι εκεί η Άλεξ και περιμένει.Άλεξ: Καλημέρα!Ειρήνη: Καλημέρα! Τι κανείς;Άλεξ: Καλά. Εσύ;Ειρήνη: Καλά. Ανυπομονώ να δω τον Γιώργο να παίζει ποδόσφαιρο.Άλεξ: Χιχιχι. Να τον υποστηρίζεις!Ειρήνη: Ναι αμέ!Εκείνη την στιγμή έρχεται η Έμμα με την Ευτυχία και τον Κέβιν. Γιατί είναι εδώ; Δεν θα παίξει αυτός;Ειρήνη: Καλημέρα σας!Έμμα: Γεια!Ευτυχία: Καλημέρα.Ειρήνη: Καλημέρα Κέβιν. Γιατί δεν είσαι στα αποδυτήρια με τους άλλους;Κέβιν: Δυστυχώς χθες στην προπόνηση στραμπούλιξα το πόδι μου και δεν θα μπορέσω να παίξω.Ειρήνη: Κρίμα...!Ευτυχία: Ναι είδες...;Άλεξ: Δεν πειράζει θα κάνει καλή κερκίδα.

~ 30 ~


Κέβιν: Χαχαχα! Εννοείται.Ενώ κουβεντιάζουμε πηγαίνουμε προς το γήπεδο και καθόμαστε στις κερκίδες. Καθόμαστε δυο σειρές πάνω από το γήπεδο. Προς το πάρων δεν υπάρχει πολύς κόσμος. Οι ποιο πολλοί είναι μαθητές του σχολειού μας και οι άλλοι είναι του αντίπαλου σχολειού. Κέβιν: Μήπως θέλετε καφέ; Εδώ κοντά έχει μια καλή καφετερία.Ειρήνη: Ναι άμε! Λέω κοιτάζοντας τα κορίτσια ενώ μου ανταποδίδουν ένα χαμόγελο.Κέβιν: Ωραία. Ευτυχία θες να πάμε μαζί;Ευτυχία: Ναι πάμε. Λέει και πάνε χέρι-χέρι προς τα έξω. Είναι ωραίο ζευγαράκι και ταιριάζουν. Είχε δίκιο ο Γιώργος.Εγώ με τα κορίτσια περιμένουμε καθώς συζητάμε. Η Έμμα κάθεται στην άκρη και οι θέσεις διπλά της είναι κενές. Στην άλλη μεριά κάθεται η Άλεξ μετά εγώ και η Ευτυχία και τέλος ο Κέβιν. Διπλά στην Έμμα έρχονται και κάθονται τρία αγόρια διπλά της. Σε πέντε λεπτά έρχεται η Ευτυχία με τον Κέβιν και μας δίνουν τους καφέδες μας. Ο αγώνας αρχίζει μετά από λίγη ώρα και στο γήπεδο εμφανίζονται τα δυο αντίπαλα σχολεία. Ο Γιώργος μπαίνει μέσα και με εντοπίζει στο γήπεδο σχεδόν αμέσως. Δεν είναι μεγάλο σαν γήπεδο και τα σχολεία είναι ξεχωριστά. Ξεκάνει το παιχνίδι και το σχολείο μας παίζει πολύ καλά. Περίπου μισή ώρα μετά το αντίπαλο σχολείο μας βάζει ένα γκολ και η απογοήτευση στο πρόσωπο του Γιώργου είναι έντονη. Σε λίγο λήγει το πρώτο ημίχρονο και ο Κέβιν πάει να μιλήσει με τον Γιώργο. Αφού γυρίζει μας λέει ότι είναι λίγο απογοητευμένοι αλλά δεν τα παρατάνε. Το δεύτερο ημίχρονο αρχίζει και σχεδόν αμέσως ισοφαρίζουμε. Αμέσως πεταγόμαστε πάνω και φωνάζουμε για να τους εμψυχώσουμε. Λίγο πριν το τέλος του αγώνα ο Γιώργος βάζει ένα γκολ κάνοντας το 2-1 για το σχολείο μας. Σηκώνομαι αμέσως πάνω και χτυπά παλαμάκια τόσο δυνατά. Ο Γιώργος με βλέπει και μου χαμογελάει υπερήφανα... Νιώθω τόσο αναστατωμένη και εύχομαι να μην κατάλαβαν πως με κοίταξε αλλά η Ευτυχία με κοιτάει με ένα ζωηρό βλέμμα. Ο αγώνας λήγει μετά από δέκα λεπτά και το σχολείο μας νικήσει

~ 31 ~


χάρη στον Γιώργο! Οι παίκτες του σχολειού μας πηγαίνουν προς τα αποδυτήρια ενώ εμείς χειροκρότημα ζητωκραυγάζοντας. Όπως σηκωνόμαστε για να πάμε προς την έξοδο η Έμμα ρίχνει κατά λάθος τον καφέ της πάνω στο αγόρι που είχε κάτσει διπλά της. Έμμα: Ωχχ... Χίλια συγγνώμη σε έκανα χάλια.Δημήτρης: Δεν πειράζει. Της απαντάει χαμογελαστός. Με λένε Δημήτρη.Έμμα: Χάρηκα Έμμα! Και πλέον ο λεκές είναι το τελευταίο πράγμα που τους απασχολεί. Πραγματικά συγγνώμη που σε λέρωσα. Δεν το ήθελα.Δημήτρης: Μην ανησυχείς δεν έπεσε και πολύς.Έμμα: Εντάξει τότε. Λέει και πνίγει ένα γέλιο. Πρέπει να φύγω. Θα τα πούμε.Δημήτρης: Ναι! Της λέει κοιτάζοντας την με ανέμελο ύφος. Γεια!Έμμα: Γεια!Κατεβαίνουμε προς τα κάτω και εκείνη την στιγμή ο Γιώργος βγαίνει από τα αποδυτήρια και μας πλησιάζει.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 17Καθώς έρχεται προς το μέρος μας βλέπω το ζεστό και περήφανο χαμόγελο του ζωγραφισμένο τέλεια πάνω στο πρόσωπο του. Πηγαίνω προς το μέρος του.Ειρήνη: Μπράβο! Παίξατε πολύ ωραία! Το γκολ σου στο τέλος μας έσωσε.Γιώργος: Σε ευχαριστώ πολύ! Άμα δεν μας υποστηρίζατε όμως...!Ειρήνη: Χαχαχα! Βοηθήσαμε και εμείς. Κοιτιόμαστε για λίγο ανέμελα και μετά πλησιάζουμε και τα υπόλοιπα παιδιά. Αφού λένε μπράβο στον Γιώργο και συζητάμε λίγο για τον αγώνα η ώρα είναι πλέον περασμένη και έχει μεσημεριάσει.Γιώργος: Πεινάω πολύ! Ο αγώνας με κούρασε.Ειρήνη: Έχει μια καλή πιτσαρία εδώ κοντά. Άλεξ: Ναι! Εγώ μπορώ.Έμμα: Και εγώ πάμε. Λέει και μας κοιτάξει κουνώντας θετικά το

~ 32 ~


κεφάλι της. Κέβιν: Η αλήθεια είναι πως όλοι πεινάμε και μια πίτσα θα ήταν ότι πρέπει. Γιώργος: Ωραία πάμε!Η πιτσαρία είναι σχετικά κοντά στο γήπεδο και με τα ποδιά είμαστε εκεί δε δέκα λεπτά. Εγώ με τον Γιώργο είμαστε στο τέλος και συζητάμε για τον αγώνα και λέμε τα νέα μας. Μόλις φτάνουμε στην πιτσαρία ο Γιώργος με τον Κέβιν πάνε και παραγγέλλουν. Το φαγητό έρχεται γρήγορα και αφού έχουμε όλοι χορτάσει είναι ώρα να φύγουμε. Δεν θέλω... Πέρασα μια πολύ καλή μέρα σήμερα και χάρηκα πολύ που το σχολείο μας κέρδισε. Η Έμμα με την Άλεξ φεύγουν και έχουμε μείνει πλέον οι τέσσερις μας.Γιώργος: Ειρήνη θες να πάμε μια βόλτα εδώ γύρω;Ειρήνη: Ναι άμε! Του απαντάω ενώ κοιτάζω το χαρούμενο βλέμμα της Ευτυχίας. Χαιρετάμε τα παιδιά και όταν του προτείνω το πάρκο κοντά στην γειτονιά μου πάμε αμέσως. Όταν φτάνουμε κάνουμε μια βόλτα και μετά καθόμαστε σε ένα τεζάκι δίπλα σε δέντρα. Ο καιρός είναι ζεστός και το μέρος πολύ ρομαντικό. Κοντά μας δεν υπάρχει κανείς.Γιώργος: Πέρασα πολύ καλά σήμερα!Ειρήνη: Και εγώ! Πρέπει να είσαι πολύ περήφανος που νικήσαμε...!Γιώργος: Είμαι πολύ περήφανος και χαρούμενος που έχω τους ανθρώπους που θέλω κοντά μου. Ειρήνη είναι κάποια πράγματα που αισθάνομαι για εσένα. Από τότε στο Γυμνάσιο μου άρεσες αλλά ποτέ δεν τόλμησα να στο πω. Η κοπελιά που μπήκε μετά στην ζωή μου ήταν ένα τίποτα αλλά δεν το είχα καταλάβει. Ποτέ δεν αισθάνθηκα κάτι αληθινό για αυτήν. Ειρήνη... Μου λέει σοβαρά και μου κρατάει τα χέρια σφικτά. Παίρνει μια βαθιά ανάσα. Μου αρέσεις και θέλω να σε είμαστε μαζί. Πολύ! Με κοιτάει στα ματιά. Έχω κοκαλώσει και κάθε χιλιοστό του σώματος μου έχει ανατριχιάσει. Δεν μπορώ να πιστέψω τι μου συμβαίνει. Ειρήνη: Γιώργο και εσύ μου αρέσεις. Άπλα δεν το περίμενα. Του απαντάω και μου χαμογελάει ζεστά. Θέλω και εγώ να είμαστε μαζί.Γιώργος: Χαίρομαι για δυο πράγματα. Και που θέλεις και εσύ και που

~ 33 ~


βρήκα την τόλμη να σου πω τι αισθάνομαι.Κοιταζόμαστε για λίγο ακόμα και τα ματιά του είναι καρφωμένα στα δικά μου. Το χαμόγελο του είναι τόσο ζεστό και γαλήνιο και χάνομαι μέσα στο τόσο γλυκό πρόσωπο του. Μου κρατάει τα χέρια σφικτά και πριν καταλάβω κάτι τα χείλη του αγγίζουν τα δικά μου.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 18Mε φιλάει και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να αφεθώ στα χείλη του. Σταματάει και με αγκαλιάζει σφικτά. Τόσο σφικτά που μπορώ να αισθανθώ τους δυνατούς παλμούς τους. Τον αγκαλιάζω και εγώ και μετά με κοιτάζει με το μεγαλύτερο χαμόγελο που έχω δει ποτέ! Μια εικόνα έρχεται στο μυαλό μου. Εντελώς αντίθετη με αυτό που αντικρίζω τώρα. Ο Γιώργος πριν λίγες μέρες στο λιμάνι. Τότε που καθόμουν και έβλεπα το τόσο στενοχωρημένο πρόσωπο του και τώρα που τον βλέπω τόσο χαρούμενο καθώς με κοιτάει στα μάτια. Εγώ έκανα το λυπημένο πρόσωπο τόσο χαμογελαστό; Πραγματικά το απολαμβάνω να τον βλέπω έτσι! Μου πιάνει το χέρι και σηκωνόμαστε από το τοιχάκι. Γιώργος: Που μένεις;Ειρήνη: Εδώ κοντά, με τα πόδια είναι πέντε λεπτά.Γιώργος: Τι ώρα πρέπει να γυρίσεις;Ειρήνη: Περίπου σε μια ώρα.Γιώργος: Ωραία! Μου λέει και προχωράμε προς την έξοδο του πάρκου. Κοντά στο πάρκο υπάρχει ένα ποταμάκι που οδηγεί μετά από πολλά μετρά σε θάλασσα. Πλησιάζουμε προς το ποτάμι.Γιώργος: Τι παγωτό σου αρέσει;Ειρήνη: Μμμ...! Φράουλα ή σοκολάτα. Εσένα; Γιώργος: Σοκολάτα! Ειρήνη: Μια χαρά. Σταματάει σε ένα περίπτερο που είναι εκεί και παίρνει δυο παγωτά. Μου δίνει το ένα που είναι φράουλα και αυτός παίρνει αυτό με την σοκολάτα.

~ 34 ~


Γιώργος: Ορίστε! Με φράουλα που σου αρέσει. Μου λέει χαμογελαστά ενώ μου δίνει το παγωτό.Ειρήνη: Σε ευχαριστώ πολύ!Γιώργος: Παρακαλώ! Μου πιάνει το χέρι και καθόμαστε σε ένα παγκάκι διπλά στην λίμνη. Λιπών για πες μου τα ενδιαφέροντα σου. Ειρήνη: Μου αρέσει να ακούω μουσική, να κάνω ποδήλατο και να ζωγραφίζω.Γιώργος: Ναι ζωγραφίζεις..! Ωραία. Θα ήθελα πολύ να δω τις ζωγραφιές σου.Ειρήνη: Ευχαρίστως! Οπότε θες! Εσύ;Γιώργος: Διαβάζω πολλά βιβλία. Κυρίως μυθιστορήματα.Ειρήνη: Και έμενα μου αρέσουν τα βιβλία! Τι άλλο;Γιώργος: Μμμ... Περιποιούμαι τον κήπο μου έξω από το σπίτι μου!Ειρήνη: Ααα εσύ έχεις τον έχεις κάνει τόσο ωραίο; Μπράβο!Γιώργος: Ευχαριστώ. Είναι τελεία απασχόληση.Ειρήνη: Ναι! Συζητάμε λίγο ακόμα και μετά φεύγουμε από το τόσο ωραίο μέρος που ήμασταν. Είναι ένα πολύ ωραίο πάρκο με δέντρα και το ποταμάκι είναι απίστευτα ωραίο και γαλήνιο. Γιώργος: Εγώ πρέπει να πάω από εδώ. Μου λέει δείχνοντας προς τα δεξιά ενώ εγώ πρέπει να πάω προς τα αριστερά.Ειρήνη: Εγώ από εδώ! Του λέω και με αγκαλιάζει ενώ νιώθω το πρόσωπο του πιο ήρεμο από ποτέ. Με κοιτάει και με φιλάει.Γιώργος: Θα σε πάρω τηλέφωνο αργότερα. Αύριο τι θα κάνεις;Ειρήνη: Το πρωί έχω μάθημα και μετά το μεσημέρι δεν έχω κάτι.Γιώργος: Ωραία. Θα μιλήσουμε.Ειρήνη: Εντάξει. Γεια!Γιώργος: Γεια σου!Καθώς πηγαίνω προς το σπίτι σκέπτομαι όλα αυτά που μου συνέβησαν σήμερα. Ήταν μια υπέροχη μέρα! Φτάνω στο σπίτι και εκεί είναι ο αδερφός μου.Αντώνης: Καλώς την! Που ήσουν; Σε χάσαμε σήμερα. Μου λέει πειράζοντας με.Ειρήνη: Σε έναν αγώνα ποδόσφαιρου του σχολειού μας.

~ 35 ~


Αντώνης: Ααα... Μόνο; Είμαι σίγουρη πως έχει καταλάβει κάτι γιατί τα μάγουλα μου είναι αναψοκοκκινισμένα.Ειρήνη: Πολλά θες. Σιγά μην σου πω.Αντώνης: Ειρήνη...! Μου λέει χαμογελώντας πονηρά.Ειρήνη: Καλά θα σου πω αλλά μην πεις κάτι. Είναι ένα παιδί που μου είπε ότι νιώθει κάτι για έμενα και.... και αυτό!Αντώνης: Καλά. Αλλά πρόσεχε.Ειρήνη: Εντάξει. Κρατάω την συμβουλή του και πηγαίνω στο δωμάτιο μου.Είναι απόγευμα και με τόσο καλό καιρό το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να πάω για μια βόλτα με το ποδήλατο. Με χαλαρώνει απίστευτα πολύ. Φοράω την στολή μου και παίρνω το ποδήλατο πηγαίνοντας προς ένα μέρος που μόνο εγώ ξέρω και πάω. Είναι ένας μεγάλος λόφος κοντά στο σπίτι μου οπού αν ακολουθήσεις ένα μονοπάτι, που έχω βρει, βρίσκεσαι σε ένα σχετικά ψηλό σημείο οπού μπορείς να δεις σχεδόν όλη την πόλη. Το μέρος είναι τόσο ήρεμο και πηγαίνω εκεί όταν θέλω να απομακρυνθώ από το παρόν και να ταξιδέψω στις σκέψεις μου. Φτάνω προς τον λόφο και απομακρύνω το κλαδί που οδηγεί στο μονοπάτι. Είναι ένα μέρος που το ξέρω μόνο εγώ. Καθώς φτάνω παίρνω μια βαθιά ανάσα, αφήνω το ποδήλατο στο γρασίδι και κάθομαι κάτω. Πλημμυρισμένη από τις σκέψεις μου ξαφνιάζομαι όταν ακούω το κινητό μου που κτυπάει.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 19Είναι ο Γιώργος. Είχα ξεχάσει εντελώς ότι μου είχε πει πως θα με πάρει τηλέφωνο. Το σηκώνω Αμώς.Ειρήνη: Γεια σου.Γιώργος: Γεια και σε εσένα! Μου λέει και είμαι σίγουρη ότι το χαμόγελο είναι σχηματισμένο στα χείλη του. Τι κανείς;Ειρήνη: Καλά! Είμαι σε ένα μέρος που μπορώ να δω σχεδόν όλα τα Χανιά!!Γιώργος: Ποτέ πρόλαβες και πηγές σε τέτοιο σημείο;

~ 36 ~


Ειρήνη: Είναι μόλις λίγα λεπτά από το σπίτι μου. Με το ποδήλατο.Γιώργος: Πολύ ωραία. Λοιπόν τι λες για αύριο;Ειρήνη: Μπορώ μετά το μεσημέρι ο,τι ώρα θες! Που θα πάμε;Γιώργος: Ααα δεν μπορώ να σου πω είναι έκπληξη!Ειρήνη: Δηλαδή να μην ανησυχώ...;Γιώργος: Με εμπιστεύεσαι;Ειρήνη: Ναι!Γιώργος: Ωραία. Μην ανησυχείς για τίποτα τότε.Ειρήνη: Τι ώρα περίπου;Γιώργος: Το βραδάκι. Περίπου στις οκτώ.Ειρήνη: Εντάξει. Που θα σε συναντήσω;Γιώργος: Θα είμαι στην είσοδο του πάρκου στις επτά και μισή.Ειρήνη: Ωραία δεν θα αργήσω.Γιώργος: Θα σε περιμένω. Καλή συνέχεια με την βόλτα σου!Ειρήνη: Σε ευχαριστώ! Γεια!Γιώργος: Γεια!Κάθομαι για λίγα ακόμα λεπτά ενώ σκέπτομαι που μπορεί να με πάει αύριο...! Δεν του αρέσουν τα μέρη με φασαρία αρά δεν θα πάμε σε καφετέρια ή κάτι τέτοιο. Δεν μπορώ να φανταστώ...Γυρίζω στο σπίτι και μπαίνω για ένα μπάνιο. Αύριο έχω μάθημα αρχαίων στο σπίτι μου και κάθομαι να διαβάσω. Η ώρα παιρνάει γρήγορα και στις δέκα το βράδυ είμαι έτοιμη για ύπνο. Κάθομαι για λίγη ώρα στην τηλεόραση και χαζεύω. Σκέπτομαι όμως κάτι... Έχω μια απορία, την απορία για το μέρος που θα με πάει ο Γιώργος. Λογικά για να μου έχει πει στο πάρκο δεν θα πάμε μακριά καθώς εκεί κοντά έχει πολλά μέρη. Μια σκέψη μου έρχεται. Εκεί κοντά είναι και το σπίτι του... Μήπως θέλει να πάμε και κάτσουμε εκεί; Πάντα μου άρεσαν οι εκπλήξεις όμως τώρα είμαι πολύ περίεργη και ανυπομονώ για αύριο. Το πρωί σηκώνομαι στις εννέα και έχω μάθημα στις δέκα. Κοιμήθηκα καλά και έχω όρεξη για την ήμερα που με περιμένει. Ντύνομαι, τρώω και είμαι έτοιμη για το μάθημα. Αφού τελειώνω, παίρνω τηλέφωνο την Ευτυχία να της διηγηθώ όλα τα τρέλα πράγματα που μου συνέβησαν χθες.

~ 37 ~


Ευτυχία: Έλα τι κανείς; Μου λέει χαρούμενα.Ειρήνη: Καλά! Εσύ;Ευτυχία: Μια χαρά!Ειρήνη: Έχω ένα πολύ καλό νέο...!Ευτυχία: Πες το!!Ειρήνη: Χθες ο Γιώργος μου είπε κάποια πράγματα που αισθάνεται για έμενα και..!Ευτυχία: Είστε μαζί;Ειρήνη: ...Ναι!!Ευτυχία: Μπράβο! Ήμουν σίγουρη πως κάτι τέτοιο θα συνέβαινε!Ειρήνη: Ναι... είδες!Ευτυχία: Μια χαρά. Και τι θα κανείς σήμερα;Ειρήνη: Μου είπε ότι θα με πάει κάπου αλλά είναι έκπληξη.Ευτυχία: Ααα εντάξει. Δεν θα σε απογοητεύσει. Είμαι σίγουρη!Ειρήνη: Το ελπίζω! Θα τα πούμε αύριο ή μπορεί να σε πάρω το απόγευμα πάλι.Ευτυχία: Οκ καλά να περάσεις.Ειρήνη: Σε ευχαριστώ! Γεια.Ευτυχία: Γεια.Κλείνω το τηλέφωνο και βγαίνω έξω από το σπίτι για να πάω στον κήπο. Έχω έναν μικρό κήπο με γρασίδι και φυτά και μου αρέσει να τον φροντίζω. Θυμάμαι τον Γιώργο. Ταιριάζουμε σε πολλά πράγματα. Τελειώνω με τον κήπο και μετά πάω να φάω μεσημεριανό. Μετά κάθομαι στο δωμάτιο μου όταν κτυπάει το τηλέφωνο μου. Γιώργος: Γεια σου! Μου λέει με έναν γλυκό τόνο.Ειρήνη: Γεια! Τι κανείς;Γιώργος: Καλά είμαι. Το πρωί ήμουν στην προπόνηση. Εντάξει για σήμερα;Ειρήνη: Ναι, αλλά έχω περιέργεια για το μέρος...Γιώργος: Εεε για αυτό είναι η εκπλήξεις! Ειρήνη: Σωστά! Γιώργος: Εντάξει, αρά θα τα πούμε στο πάρκο.Ειρήνη: Ωραία! Γεια σου!

~ 38 ~


Γιώργος: Γεια σου Ειρήνη!Το απόγευμα ετοιμάζομαι και ξεκινώ από το σπίτι για το πάρκο. Η μέρα είναι πραγματικά ζεστή και μέχρι να φτάσω νιώθω ιδρωμένη. Εκεί είναι ο Γιώργος και με περιμένει κρατώντας ένα τριαντάφυλλο. Φαίνεται απορροφημένος από σκέψεις και τον ξαφνιάζω λίγο όταν φτάνω.Ειρήνη: Γεια σου. Του λέω και γυρίζει να με κοιτάξει.Γιώργος: Γεια. Μου λέει και με αγκαλιάζει. Τι κανείς;Ειρήνη: Καλά είμαι. Προς το παρών. Του λέω χαμογελώντας.Γιώργος: Μην αγχώνεσαι, θα είναι ωραία. Μου λέει ενώ τα χέρια του είναι τυλιγμένα γύρω από την μέση μου. Αυτό είναι για εσένα. Ειρήνη: Ευχαριστώ πολύ! Με πιάνει από το χέρι και προχωράμε προς το σπίτι του. Θυμάμαι την διαδρομή αλλά δεν του λέω τίποτα για να μην του χαλάσω τα σχέδια. Φτάνουμε στο σπίτι και πηγαίνουμε προς το μεγάλο χωράφι που είχαμε περπατήσει την προηγούμενη φορά. Είναι τόσο ωραίο μέρος. Υπάρχουν πορτοκαλιές και λεμονιές ενώ κάτω είναι ένας διάδρομος φτιαγμένος από πέτρες. Τελικά είναι πιο μεγάλο από ότι νόμιζα πως είναι την περασμένη φορά. Προχωράμε από τον διάδρομο και φτάνουμε σε ένα παγκάκι.Γιώργος: Κάθισε. Μου λέει γλυκά ενώ δείχνει το παγκάκι. Έχω περάσει πάρα πολλές ώρες εδώ, κάθομαι και ηρεμώ. Δεν υπάρχει καμιά κακή σκέψη όταν βρίσκομαι εδώ. Σκέπτομαι και εσένα όταν κάθομαι...!Ειρήνη: Δηλαδή είμαι στις καλές σκέψεις σου; Γιώργος: Πάντα. Μου χαμογελάει και τα μάτια του είναι καρφωμένα πάνω στα δικά μου. Ειρήνη, θα είμαι πάντα ειλικρινής μαζί σου. Δεν μου αρέσουν τα ψέματα. Μου λέει ήρεμος.Ειρήνη: Μου αρέσουν πολύ οι ειλικρινής άνθρωποι, και εσύ ένα παραπάνω!Γιώργος: Ααα ωραία τότε.Ειρήνη: Είναι πολύ ωραίο μέρος εδώ!Γιώργος: Ναι μου αρέσει πολύ και θέλω να το περιποιούμαι.Συζητάμε για λίγο ακόμα και η ώρα έχει πάει εννέα πάρα. Έχει

~ 39 ~


αρχίσει να σκοτεινιάζει.Γιώργος: Θες να πάμε μέσα;Ειρήνη: Ναι γιατί έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει.Γιώργος: Έλα από εδώ. Μου δείχνει τον δρόμο προς τα πίσω και προς το σπίτι του. Σπίτι του...; Δεν έχω ιδέα αν μένει μόνος του ή ποιανού το σπίτι είναι αυτό...! Μπαίνουμε μέσα και καθόμαστε στον καναπέ.Γιώργος: Πείνας;Ειρήνη: Ναι. Γιώργος: Σου αρέσει η μακαρονάδα;Ειρήνη: Ναι! Εσύ θα ψήσεις;Γιώργος: Ναι.Ειρήνη: Θα έρθω να σε βοηθήσω.Γιώργος: Ωραία! Απλά την κάνω λίγο διαφορετική. Βάζω μέσα διαφορά μπαχαρικά.Ειρήνη: Τρελαίνομαι για πικάντικα!Γιώργος: Χαχαχα..! Πες μου ένα πράγμα που δεν ταιριάζουμε...!Ειρήνη: Πράγματι. Λέω ενώ σηκώνομαι από τον καναπέ και πηγαίνω προς την κουζίνα.Ξεκινάμε και βράζουμε τα μακαρόνια ενώ εγώ βάζω τα μπαχαρικά. Σε λίγα λεπτά είναι έτοιμα και καθόμαστε να φάμε.Γιώργος: Την πετύχαμε!Ειρήνη: Ναι είναι πολύ ωραία! Γιώργος: Ααα η έκπληξη δεν έχει γίνει ακόμα... Ως το μεγαλύτερο κομμάτι της.Ειρήνη: Δηλαδή...Γιώργος: Θα δεις μετά που θα φάμε.Ειρήνη: Εντάξει!Τρώμε και βάζουμε τα πιάτα στον νεροχύτη. Μου πιάνει το χέρι και πάμε έξω από το σπίτι. Ανεβαίνουμε μια σκάλα που δεν την είχα παρατηρήσει, παρόλο που είναι σε εμφανές σημείο. Δεν ξέρω που οδηγεί. Και άλλο σπίτι...;

~ 40 ~


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 20Ανεβαίνουμε την σκάλα και βρισκόμαστε στην ταράτσα. Δεν είναι πολύ ψηλά αλλά φοβάμαι τα ύψη. Υπάρχουν δυο καρέκλες και γύρω - γύρω υπάρχουν διαφορά παρτέρια. Είναι πλέον βράδυ και το μόνο φως είναι αυτό του φεγγαριού.Γιώργος: Σήμερα έχει πανσέληνο και τα αστέρια θα πέφτουν.Ειρήνη: Αλήθεια; Τέλειο. Παρόλο που είναι βράδυ μπορώ να δω σχετικά καλά με το φεγγάρι.Γιώργος: Ναι είδες. Είναι υπέροχο πράγμα! Κάτσε. Κάθομαι στην μια καρέκλα και εκείνος διπλά μου. Δεν έχει καθόλου κρύο.Ειρήνη: Οφείλω να ομολογήσω ότι η έκπληξη σου είναι τέλεια. Πάντα μου άρεσε να κάθομαι και να βλέπω τα αστέρια.Γιώργος: Και έμενα... Τώρα έχω και ένα κοντά μου...!Ειρήνη: Τι εννοείς...;Γιώργος: Εσένα...! Ειρήνη είναι ακόμα η αρχή και όμως σε νιώθω πολύ κοντά σε εμένα. Τα γούστα μας μοιάζουν και αυτό είναι σπάνιο.Ειρήνη: Ναι! Δεν υπάρχει τίποτα που να διαφέρουμε. Προς το πάρων! Θα γνωριστούμε καλυτέρα και όλο και κάτι θα βρεθεί. Του λέω παιχνιδιάρικα και μου χαμογελάσει.Γιώργος: Χάχα..! Όλο και κάποια λεπτομέρεια θα υπάρχει..!Ενώ συζητάμε σε τι μπορεί να διαφέρουν τα ενδιαφέροντα μας το μόνο που βρίσκουμε είναι πως προτιμάει το βουνό από την θάλασσα ενώ εγώ το ανάποδο. Καθώς συζητάμε ενώ την περισσότερη ώρα κοιτάμε τα αστέρια ξαφνικά βλέπω ένα και πέφτει. Ειρήνη: Ααα!!! Μόλις έπεσε ένα αστέρι! Λέω διακόπτοντας την κουβέντα μας.Γιώργος: Ναι...! Κάνε μια ευχή!Ειρήνη: Έκανα...!Γιώργος: Ελπίζω να πραγματοποιηθεί.Ειρήνη: Και εγώ το εύχομαι.Ευχήθηκα να κρατήσει η σχέση μας και να είμαστε χαρούμενοι. Μένουμε λίγο ακόμα να κοιτάμε τα αστέρια χωρίς να μιλάμε. Σηκώνεται επάνω και με τραβάει από την καρεκλά σηκώνοντας με όρθια.

~ 41 ~


Γιώργος: Σου άρεσε που πέρασες το σημερινό σου απόγευμα και βράδυ μαζί μου; Μου κρατάει το χέρι ενώ με το άλλο με αγκαλιάζει απαλά από την μέση.Ειρήνη: Πάρα πολύ. Περνάω πολύ ωραία μαζί σου Γιώργο.Γιώργος: Και εγώ! Μου λέει ενώ είμαστε σε απόσταση λίγων εκατοστών. Με φιλάει και νιώθω να πετάω στα ουράνια μετά από την σημερινή ημέρα. Έχει αρχίσει να κάνει λίγο κρύο. Ειρήνη: Ναι..! Λέω ενώ κάνω μια κίνηση πως κρυώνω.Γιώργος: Πάμε μέσα;Ειρήνη: Ναι αλλά για λίγο. Δυστυχώς πρέπει να φύγω. Λέω ενώ κοιτάω την αναπάντητη κλήση από την μάμα μου.Γιώργος: Εντάξει. Κατεβαίνουμε την σκάλα και είμαστε στο δωμάτιο του Γιώργου. Είναι τόσο καθαρό. Καθόμαστε για λίγο αλλά πρέπει να φύγω και μετά με αποχαιρετά με τον υπέροχο τρόπο που ξέρει...!Η ώρα είναι δέκα και μετά από λίγα λεπτά φεύγω και γυρίζω στο σπίτι. Πέρασα πραγματικά ωραία και ταιριάζω με τον Γιώργο. Το βράδυ ξαπλώνω και κοιμάμαι δύσκολα αφού θυμάμαι την σημερινή μέρα και ανυπομονώ να ξαναέρθει μια παρόμοια.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 21(Βρισκόμαστε λίγες εβδομάδες μετά. Η Ειρήνη έχει τα γενέθλια της και περιμένει τον Γιώργο, την Ευτυχία, την Έμμα, την Άλεξ και τον Κέβιν στο σπίτι.)<<Με τον Γιώργο συνεχίζουμε και είμαστε χαρούμενοι. Η Ευτυχία με τον Κέβιν το ίδιο. Όμως έχω κάποια προβληματάκια. Τόσο καιρό που είμαστε μαζί, δεν μου έχει αναφέρει ποτέ κάτι για τους γονείς του και γενικά για την οικογένεια του. Ξέρω ότι δεν έχει αδέρφια αλλά δεν μου έχει πει τίποτα για τους συγγενείς του. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι κάτι δεν πάει καλά και ανησυχώ μήπως θέλει να μου πει κάτι ο Γιώργος και δεν νιώθει άνετα. Κάποιες φορές πήγαινα το θέμα προς τα εκεί αλλά πάντα κατά κάποιον τρόπο άλλαζε το θέμα και το ξεχνούσαμε.>>

~ 42 ~


Τώρα είμαι σπίτι και περιμένω τα παιδιά. Έχω πει στην Ευτυχία να έρθει νωρίτερα για να με βοηθήσει με τα φαγητά. Το κουδούνι κτυπάει και ξυπνώντας με από τις σκέψεις μου. Ανοίγω αμέσως την πόρτα.Ευτυχία: Γεια σου! Μου λέει και με αγκαλιάζει.Ειρήνη: Γεια! Μου δίνει το δώρο μου. Ευχαριστώ!Ευτυχία: Χρόνια πολλά!! Είναι ένα βιβλίο που το έχει γράψει μια έφηβη και αφηγείται μια προσωπική της ιστορία. Ξέρει τόσο καλά ότι αυτά είναι τα αγαπημένα μου.Ειρήνη: Ευχαριστώ. Πάμε προς το δωμάτιο μου και καθόμαστε στο κρεβάτι.Ευτυχία: Λοιπόν τι σου έχει μείνει να ετοιμάσεις;Ειρήνη: Να βάλω τα φαγητά στα μπολ και να στρώσω το τραπέζι. Έχω υποσχεθεί στην μάμα μου ότι θα τα κάνω όλα εγώ... με εσένα!Ευτυχία: Χάχα καλά άμα δεν ήμουν και εγώ...!Ειρήνη: Χάχα. Τι δώρο λες να μου έχει πάρει ο Γιώργος;Ευτυχία: Μμμ... Δεν ξέρω. Ίσως κάποιο ρούχο ή κάτι άλλο... δεν ξέρω.Ειρήνη: Ναι και εγώ έχω περιέργεια.Ευτυχία: Υπομονή.Καθόμαστε λίγο ακόμα στο δωμάτιο μου και μετά πάμε να ετοιμάσουμε τα φαγητά. Ευτυχώς προλαβαίνουμε γιατί με την πολλή κουβέντα η ώρα παιρνάει γρήγορα. Το κουδούνι κτυπάει. Τρέχω από την κουζίνα και ανοίγω.Έμμα: Χρόνια πολλά!!!Άλεξ: Χρόνια πολλά!!!Ειρήνη: Ευχαριστώ πολύ. Λέω και τις αγκαλιάζω. Μπαίνουμε προς τα μέσα ενώ ανοίγω τα δώρα τους. Η Έμμα μου έχει πάρει μια κάρτα με ευχές και μια μπλούζα. Η Άλεξ ένα κασκόλ και μια κάρτα με ευχές. Είναι τόσο ωραία όλα! Σας ευχαριστώ για τα δώρα!Άλεξ: Τίποτα! Έμμα: Πολύχρονη!Ειρήνη: Πάμε μέσα. Τα έχουμε ετοιμάσει όλα και πλέον περιμένουμε τα αγόρια.

~ 43 ~


Άλεξ: Εντάξει πάμε!Πάμε στο δωμάτιο μου και καθόμαστε ενώ συζητάμε. Λίγο μετά παρατηρώ το ρόλοι μου και συνειδητοποιώ ότι τα αγόρια έχουν αργήσει περίπου μια ώρα.Ειρήνη: Ευτυχία ποτέ μίλησες με τον Κέβιν;Ευτυχία: Μμ... πριν φύγω από το σπίτι μου τον πήρα τηλέφωνο και μου είπε πως είναι στο σπίτι του Γιώργου και θα ότι θα έρθουν σε λίγο. Ειρήνη: Ααα οκ. Γιατί έχουν αργήσει λίγο.Ευτυχία: Σιγά μωρέ. Μου λέει και καθησυχάζομαι.

Περίπου δέκα λεπτά μετά ακούω το κουδούνι να κτυπάει. Πηγαίνουμε και οι τέσσερις και ανοίγουμε την πόρτα.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 22Ανοίγουμε την πόρτα και βλέπουμε τον Γιώργο με τον Κέβιν. Ο Γιώργος είναι μπροστά και κρατεί μια τούρτα και ο Κέβιν πίσω ένα δώρο.Γιώργος και Κέβιν: Χρόνια πολλά!!!Ειρήνη: Ευχαριστώ! Λέω με ένα μεγάλο χαμόγελο και αγκαλιάζω τον Γιώργο. Μπαίνουμε μέσα και καθόμαστε στο δωμάτιο μου αφού αφήνουμε την τούρτα στο ψυγείο. Είναι πολύ ωραία. Λέει πάνω ΄΄ Χρόνια πολλά Ειρήνη ΄΄ και είναι σοκολατένια. Πάμε στο δωμάτιο μου και ανοίγω το δώρο. Είναι μια μεγάλη καρδιά που είναι γραμμένο επάνω ΄΄πολύχρονη΄΄. Αφού καθόμαστε παρατηρώ κάτι στο μάτι του Γιώργου. Μοιάζει με μελανιά...Ευτυχία: Γιατί αργήσατε; Ρωτάει τον Κέβιν πειράζοντας τον.Κέβιν: Εεε... Μπερδέψαμε την ώρα και ξεχαστήκαμε. Λέει και ούτε ο ίδιος το πιστεύει.Ευτυχία: Ααα...! Κοιτάζω τον Γιώργο ο όποιος με κοιτάζει με το πιο ένοχο βλέμμα που θα μπορούσα να δω ποτέ. Δεν έχω όρεξη να ρωτά γιατί άργησαν και καλυτέρα να σταματήσει εδώ αύτη η συζήτηση.

~ 44 ~


Ειρήνη: Πάμε μέσα να φάμε; Είναι όλα έτοιμα.Γιώργος: Ναι πάμε πεινάω πολύ. Πάμε στην τραπεζαρία και καθόμαστε να φάμε. Αφού τρώμε αρκετά προτείνω να πάμε έξω να κάτσουμε και συμφωνούν όλοι. Καθόμαστε έξω σε να παγκάκι που έχουμε. Κάθομαι κοντά στον Γιώργο. Τόσο κοντά που είμαι σίγουρη πως αυτό στο μάτι του είναι μελάνια. Δεν φαίνεται σχεδόν καθόλου από μακριά.Γιώργος: Ειρήνη πάμε μια βόλτα εδώ τριγύρω;Ειρήνη: Ναι άμε. Σηκωνόμαστε και προχωράμε προς το πάρκο. Μου πιάνει το χέρι και προχωράμε.Γιώργος: Ειρήνη σου εύχομαι πραγματικά να έχεις ότι επιθυμείς και να είσαι πάντα χαρούμενη.Ειρήνη: Σε ευχαριστώ πολύ. Όσο σε έχω θα είμαι χαρούμενη και θα έχω ο,τι επιθυμώ...! Γυρίζει έτσι ώστε να με κοιτάει και με φιλάει. Για άλλη μια φορά μπορώ να νιώσω τους τόσο δυνατούς παλμούς της καρδίας του. Έχουμε φτάσει σχεδόν το πάρκο αλλά γυρίζουμε πίσω. Στην διαδρομή ο Γιώργος κάνει ότι μπορεί για να κρύψει την μελάνια του. Φτάνουμε στο σπίτι και τα παιδία κάθονται ακόμα έξω.Γιώργος: Καλά εδώ σας αφήσαμε και εδώ σας βρίσουμε.Κέβιν: Χαχαχα! Ναι έχουμε κάτσει και χαλαρώνουμε.Ειρήνη: Θέλετε να κόψουμε την τούρτα;Άλεξ: Γιατί όχι;Γιώργος: Πάμε. Πηγαίνουμε μέσα και καθόμαστε στο τραπέζι. Φέρνουμε την τούρτα και αφού τραγουδάμε το τραγούδι και τρώμε από την τούρτα καθόμαστε και βλέπουμε μια ταινία στην τηλεόραση. Η ώρα είναι δέκα και μισή και η Άλεξ με την Έμμα φεύγουν. Εμείς είμαστε στον καναπέ και είναι η καλύτερη ώρα να ρωτήσω κάτι τον Γιώργο. Ειρήνη: Μήπως συνέβη κάτι άλλο και αργήσατε; Γιώργος: Όχι..!Ειρήνη: Γιώργο σίγουρα δεν έγινε κάτι;Γιώργος: Πφφ...! Καλά παραιτούμε θα σου πω. Ο Κέβιν με την Ευτυχία είναι κοντά μας αλλά δεν μας ακούνε. Μου συνέβη κάτι και αν παρατήρησες έχω μια μικρή μελανιά στο μάτι;

~ 45 ~


Ειρήνη: Ναι το είδα. Του λέω με μια μικρή έκπληξη στο ύφος μου για αυτό που θα μου πει.Γιώργος: Εεε... να όπως ερχόμασταν, στην ώρα μας, είχα μια απρόβλεπτη συνάντηση που δεν μου βγήκε σε καλό....!Ειρήνη: Γιώργο με αγχώνεις! Θα μου πεις...;

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 23Το ύφος μου είναι τρομαγμένο και με κοιτάει έτοιμος να μου πει αυτό που θέλει.Γιώργος: Εεε... την πρώην μου..!Ειρήνη: Την πρώην σου..; Και η μελανιά;Γιώργος: Ήταν με το καινούργιο...!Ειρήνη: Ποιο καινούργιο;Γιώργος: Αγόρι. Λέει με νευριασμένο ύφος από την συμπεριφορά του.

Ειρήνη: Μάλιστα...! Δηλαδή βγήκατε έξω, σας είδε και σε χτύπησε…Γιώργος: Περίπου. Προχωρούσαμε και ήταν κοντά στο σπίτι μου αλλά προχωρούσε στο απέναντι πεζοδρόμιο. Εμείς περπατούσαμε κανονικά με τον Κέβιν και δεν τους είχαμε δει στην αρχή γιατί συζητούσαμε. Μετά κοίταξα τυχαία προς το απέναντι πεζοδρόμιο και τους είδα. Το είπα διακριτικά στον Κέβιν και με έπιασε από τον αγκώνα και προχωρούσαμε πιο γρήγορα ενώ αυτός πλησίαζε μόνος του. Το ύφος του είναι εξομολογητικό και μου τα εξηγεί ήρεμος αλλά μέσα του καταλαβαίνω ότι είναι νευριασμένος. Μας γύρισε έτσι ώστε να τον κοιτάμε και μου είπε: ''Εσύ είσαι που την έκανες και έκλεγε;'' Δεν απαντούσα μέχρι που ο Κέβιν του είπε: '' Δεν την πείραξε. Φύγε και ασχολήσου με κάτι άλλο.'' Μετά γύρισε προς το μέρος μου και με έσπρωξε προς τον τοίχο πίσω μου εκεί χτύπησα δεν είναι μπούνια για αυτό δεν φαίνετε πολύ. Το βλέμμα του ηρεμεί μετά που μου τα λέει και με κοιτάει περιμένοντας την απάντηση μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα.Ειρήνη: Είσαι καλά;Γιώργος: Ναι έχει αρχίσει να μην με πόνεϊ.

~ 46 ~


Τον αγκαλίζω και νιώθω την καρδιά του να ηρεμεί μέσα στην αγκαλιά μου. Ξέρω ότι νιώθει καλυτέρα όταν μου λέει τι τον απασχολεί. Με κοιτάξει στα ματιά και μου χαμογελάσει.Ειρήνη: Σε ευχαριστώ που είσαι εδώ για εμένα. Γιώργος: Πάντα θα είμαι για ο,τι χρειαστείς. Του λέω και με φιλάει.Κέβιν: Εμ… συγγνώμη που ενοχλώ αλλά πρέπει να φύγω.Ειρήνη: Δεν πειράζει.Γιώργος: Θα έρθω και εγώ.Κέβιν: Εντάξει.Γιώργος: Μήπως θες να κάτσω; Ειρήνη: Όχι δεν πειράζει, πήγαινε. Του χαμογελάω και μου το ανταποδίδει.Τα αγόρια φεύγουν και είμαστε εγώ με την Ευτυχία στο καθιστικό.Ειρήνη: Πως πέρασες;Ευτυχία: Πολύ καλά!!Ειρήνη: Ωραία.Ευτυχία: Σου είπε κάτι ο Γιώργος;Ειρήνη: Ναι, γιατί άργησαν.Ευτυχία: Μην ανησυχείς ελπίζω να έληξε εδώ. Ειρήνη: Και εγώ το ελπίζω.Καθόμαστε για λίγο ακόμα και αφού η ώρα είναι περασμένη η Ευτυχία φεύγει και εγώ μαζεύω το σπίτι και πάω να κοιμηθώ. Η ώρα είχε πάει δώδεκα και μισή. Ξαπλώνω στο κρεβάτι και παρόλο που ήμουν κουρασμένη δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Οι σκέψεις πάλι είχαν καλύψει το μυαλό μου. Και τα ερωτήματα. Γιατί χώρισαν..; Τι μπορεί να συνέβη; Ποιος έφταιγε; Δεν μπορώ να φανταστώ τον Γιώργο να πληγώνει έναν άνθρωπο. Είναι τόσο μακριά από τον χαρακτήρα του. Και αύτη η κοπελιά ποια είναι; Τι ήθελε από τον Γιώργο; Μετά από πολλές σκέψεις κοιμάμαι.Το πρωί ξυπνάω στις έντεκα. Δεν είναι και πολύ αλλά ήμουν κουρασμένη. Το βράδυ ξέχασα να σκουπίσω αλλά φρόντισε η μάμα μου για αυτό. Δεν έχω πολύ όρεξη και όλη μέρα δε κάνω τίποτα. Ετοιμάζω τα μαθήματα για αύριο και κάθομαι να παρακολουθήσω μια ταινία.

~ 47 ~


Το βράδυ κοιμάμαι νωρίς και το επόμενο πρωί ξυπνάω και πηγαίνω σχολειό. Ανεβαίνω στην τάξη και είναι εκεί η Ευτυχία.Ευτυχία: Καλημέρα!Ειρήνη: Καλημέρα! Λέω και κάθομαι στην θέση μου δίπλα στην Ευτυχία.Ευτυχία: Τι κανείς;Ειρήνη: Βαριέμαι...! Και έχω και κάποιες σκέψεις στο μυαλό μου...Ευτυχία: Πες!Ειρήνη: Εεε… να ποια ήταν αύτη; Τι μπορεί να ήθελε;Ευτυχία: Τι να σου πω δεν ξέρω...! Ααα θάμασε που η Ιωάννα μας είχε πει για την φίλη της που είναι ξαδέρφη του Γιώργου;Ειρήνη: Εεε; Ποτέ;Ευτυχία: Στην αρχή της χρονιάς, στο πάρτι που είχε κάνει ο Γιώργος σπίτι του.Ειρήνη: Ααα ναι! Την ξέρω αλλά δεν είχα θυμηθεί αυτό που μου είχε πει τότε. Κάθεται λίγο πιο πίσω μας στην τάξη. Το διάλλειμα της δεύτερης ώρας που είναι μεγάλο πάμε και της μιλάμε.Ιωάννα: Γεια σας κορίτσια! Μας λέει με χαμόγελο.Ειρήνη: Γεια.Ευτυχία: Τι γίνεται;Ιωάννα: Καλά! Εσείς;Ειρήνη: Μια χαρά.Ιωάννα: Είσαι πολύ ωραίο ζευγάρι με τον Γιώργο και εσύ με τον Κέβιν. Η καλοσύνη της και η ευγένεια της είναι έντονη.Ευτυχία: Ευχαριστούμε!Ειρήνη: Να σε ρωτήσω κάτι;Ιωάννα: Ναι άμε!Ειρήνη: Θάμασε στην αρχή του χρόνου στο πάρτι του Γιώργου που μας είχες πει πως ξέρεις την ξαδέρφη του Γιώργου;Ιωάννα: Ναι πάει στο τμήμα Α2.Ειρήνη: Ααα ναι. Πως την λένε;Ιωάννα: Εύη. Θα πάω μετά να την δω άμα θέλετε ελάτε.Ειρήνη: Ναι θα έρθουμε.

~ 48 ~


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 24Το διάλειμμα πηγαίνουμε στο άλλο και η Ιωάννα μας συντείνει την φίλη της την Εύη. Μας λέει ότι είναι δεύτερη ξαδέρφη του Γιώργου και γνωρίζει καλά την οικογένεια. Όμως είναι κάτι που θα πρέπει να με εμπιστεύεται πάρα πολύ για να μου πει τι του συνέβη στο παρελθόν. Είναι κάτι που δεν το ξέρουν πολλά άτομα.Ειρήνη: Τι εννοείς; Να ανησυχώ;Εύη: Κοίτα δεν υπάρχει λόγος απλά αν σου πει κάτι για το παρελθόν του να του συμπαρασταθείς έτσι θα φανεί αν τον θέλεις στην ζωή σου.Ειρήνη: Χμμ... Λέω ενώ σκέπτομαι τα λόγια της. Εντάξει χάρηκα και πάλι για την γνωριμία θα τα ξαναπούμε.Εύη: Ναι άμε! Το κουδούνι κτυπάει και πηγαίνουμε με την Ευτυχία προς την τάξη μας.Ειρήνη: Έχω αρχίσει να φοβάμαι..!Ευτυχία: Εγώ πάλι πιστεύω ότι έγινε κάτι σοβαρό με την οικογένεια του και το ξέρουν μόνο τα άτομα που εμπιστεύεται.Ειρήνη: Ναι άπλα αν δεν νιώθει άνετα να μου το πει..;Ευτυχία: Καλυτέρα να περιμένεις. Πάντα ο Γιώργος συνήθιζε να απομονώνεται και εσύ τον έχεις κάνει πιο κοινωνικό και χαρούμενο. Όταν θα σε χρειαστεί για ένα τόσο σοβαρό θέμα θα στο πει αμέσως είμαι σίγουρη.Ειρήνη: Ναι και εγώ το πιστεύω. Ήμαστε στην τάξη και μετά έρχεται ο καθηγητής μαθηματικών. Αμέσως μετά μπαίνει στην τάξη ο Γιώργος. Πάντα όταν με βλέπει στο σχολειό μου χαμογελάει και μιλάμε, αλλά τώρα ήμουν σκεπτική και η συμπεριφορά του άλλαξε. Ήμουν πραγματικά βυθισμένη στις σκέψεις μου που όταν ήρθε διπλά μου, και δεν τον κατάλαβα και ξαφνιάστηκα.Γιώργος: Έχεις κάτι;Ειρήνη: Εε… ναι...! Λέω ενώ εκπλήσσομαι και σχεδόν τρομάζω όταν τον βλέπω διπλά μου να με κρατάει από στο χέρι. Το ζεστό του χαμόγελο όμως με επαναφέρει στην γη.

~ 49 ~


Γιώργος: Σίγουρα; Φαίνεσαι λίγο ζαλισμένη.Ειρήνη: Πονάει λίγο το κεφάλι μου αλλά είμαι εντάξει. Γιώργος: Καλά... Αν έχεις κάτι θέλω να μου το πεις.Ειρήνη: Εντάξει, κάτσε τώρα γιατί έχουμε μαθηματικά.Γιώργος: Θα σε παρακολουθώ. Θα βλέπω αν είσαι καλά. Μου λέει με παιχνιδιάρικο ύφος και πηγαίνει χαμογελαστός προς το θρανίο του.Η μέρα παιρνάει γρήγορα και ο Γιώργος παρόλο που με κοιτάζει μέσα στην ώρα του μαθήματος δεν με ξαναρωτάει. Με ξέρει αρκετά καλά πλέον και έχει καταλάβει πότε θέλω να σκεφτώ κάποια πράγματα. Και αύτη είναι η αλήθεια αλλά εγώ ανησυχώ πιο πολύ. Δεν ξέρω αν όταν γυρίζει σπίτι είναι εκεί κάποιος. Συχνά μιλάμε για τέτοια θέματα αλλά αποφεύγει την συζήτηση γύρω από αυτά. Μια φορά που τον είχα ρωτήσει τι κάνει όταν γυρίζει στο σπίτι μου είχε πει ότι διαβάζει και διαφορά άλλα. Δεν είχα σκοπό να πάω εκεί την κουβέντα αλλά έτσι εξελίχθηκε. Γυρίζω στο σπίτι και κάθομαι στον υπολογιστή. Ανοίγω τον λογαριασμό μου στο Facebook, έχω μια ειδοποίηση από την σελίδα του σχολειού μου. Την ανοίγω και λέει πως το Σάββατο έχουμε τον ετήσιο χορό του σχολειού μας. Καλή ιδέα, θα πάω! Σίγουρα θα περάσουμε καλά.Την επομένη μέρα το λέω στα κορίτσια και στον Γιώργο και φυσικά συμφωνούν. Ο Γιώργος λίγο διστάζει αλλά του επιβεβαιώνω ότι οπότε βαρεθεί ή δεν του αρέσει θα φύγουμε. Συνήθως σε αυτά τα πάρτι χάνεται λίγο ο έλεγχος. Έχει φτάσει Σάββατο απόγευμα. Το πάρτι αρχίσει στις εννέα και τώρα είναι επτά και έχω πάει στην Ευτυχία για να ετοιμαστούμε. Με τον Γιώργο και τους φίλους του θα συναντηθούμε στις εννέα έξω από το μπαρ που θα γίνει το πάρτι. Πριν πάμε θα περάσουμε να πάρουμε την Άλεξ και την Έμμα.Αφού ετοιμαζόμαστε με την Ευτυχία ξεκινάμε να προχωράμε και πάμε στο σημείο που έχουμε δώσει ραντεβού με τα κορίτσια. Είναι ήδη εκεί και ξεκινάμε να προχωράμε προς το μπαρ. Πηγαίνουμε αργά καθώς έχουμε χρόνο και πάμε παραλιακά για να φτάσουμε. Ο καιρός είναι καλός και ευτυχώς δεν βρέχει. Φοράω ένα φόρεμα λίγο κοντό

~ 50 ~


και αν αρχίσει να βρέχει δεν θα μας βγει σε καλό. Φτάνουμε εκεί στην ώρα μας και τα αγόρια είναι ήδη έξω και συζητάνε. Ο Γιώργος είναι πολύ ωραία ντυμένος. Φοράει ένα μπλε πουκάμισο και ένα εκρού παντελόνι. Χαιρετιόμαστε και μπαίνουμε μέσα.Γιώργος: Ειρήνη είσαι πολύ ωραία. Μου λέει ενώ μου πιάνει το χέρι και μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο. Είναι πραγματικά πολύ χαρούμενος. Ειρήνη: Και εσύ. Σου πάει πολύ το μπλε.Γιώργος: Ευχαριστώ. Προχωράμε προς τα μέσα και μπαίνουμε στο μπαρ. Είναι σχεδόν γεμάτο. Βρίσκουμε ένα κενό τραπέζι και αφήνουμε τα πράγματα μας. Τα αγόρια πηγαίνουν και φέρνουν τα ποτά και σιγά σιγά το μπαρ γεμίζει με κόσμο. Αφού καθόμαστε λίγο και πίνουμε σηκωνόμαστε και χορεύουμε. Ο Γιώργος με πιάνει από την μέση και αφού βρίσκουμε με δυσκολία λίγο χώρο πάμε να χορέψουμε. Η μουσική είναι πολύ δυνατά και δυσκολεύομαι να μιλήσω και να με ακούσει ο Γιώργος.Ειρήνη: Περνάς καλά; Γιώργος: Όσο σε έχω παρέα..! Μου λέει στο αυτί και χορεύουμε στον ρυθμό της ποπ μουσικής. Αφού κάνουμε κάποια διαλειμματα καθώς βλέπουμε πολλούς γνωστούς και τους χαιρετάμε πηγαίνουμε προς το τραπέζι μας. Εκεί είναι η Ευτυχία και ο Κέβιν. Ειρήνη: Χορέψατε; Φωνάζω και με ακούνε με δυσκολία.Κέβιν: Αμέ! Εσείς;Γιώργος: Εεε βεβαία!!Ευτυχία: Ειρήνη έλα να σου πω.Την πλησιάζω και ο Γιώργος πάει με τον Κέβιν και χαιρετάνε μία παρέα από φίλους.Ειρήνη: Τι είναι; Η φωνή μου είναι στα όρια της.Ευτυχία: Για δες εκεί πίσω. Κοιτάζω προς το μέρος που μου δείχνει το δάχτυλο της και βλέπω την Έμμα. Την βλέπω να χορεύει με ένα αγόρι.Ειρήνη: Ποιος είναι; Κάτι μου θυμίζει.

~ 51 ~


Ευτυχία: Θάμασε το αγόρι που η Έμμα έριξε τον καφέ πάνω του στον αγώνα.Ειρήνη: Ααα ναι.Ευτυχία: Πέρασε πριν από εδώ και μιλούσε με την Έμμα και μετά φύγανε για να χορέψουν.Ειρήνη: Ααα..! Μια χαρά. Δείχνουν να τα πηγαίνουν καλά.Ευτυχία: Ναι! Καλά χορεύουν.Ειρήνη: Χαχαχα. Γελάω αλλά το χαμόγελο μου κόβεται όταν βλέπω τον Γιώργο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 25Κοιτάζω προς το μέρος του Γιώργου και τον βλέπω να πίνει πολύ. Πίνει σχεδόν αμέσως ένα μεγάλο ποτήρι με ποτό. Τον πλησιάζω.Ειρήνη: Γιώργο μήπως το παράκανες;Γιώργος: Εεε; Μου απαντάει με ένα ζαλισμένο βλέμμα. Ειρήνη: Μήπως ήπιες πολύ;Γιώργος: Όχι εντάξει είμαι. Μόνο εντάξει δεν είναι.Τον πιάνω από το χέρι και πάμε έξω πάρα την θέληση του να μείνουμε μέσα. Βγαίνουμε έξω από το μπαρ και πάμε σε ένα καναπέ που υπάρχει και καθόμαστε. Έξω υπάρχουν πολύ λίγα άτομα που δεν τα ξέρω. Καθόμαστε και τον κοιτάω στα ζαλισμένα μάτια του. Φαίνετε ξεκάθαρα ότι είναι μια από τις πολύ σπάνιες φορές που πίνει. Μπορεί να είναι και η πρώτη.Ειρήνη: Δεν νομίζεις πως ήπιες πολύ;Γιώργος: Όχι σιγά..!Ειρήνη: Γιώργο! Γιατί ήπιες τόσο γρήγορα ένα ποτήρι με ποτό;Γιώργος: Ήμασταν εκεί με τα αγόρια και μου λένε να το πιω γιατί είναι ωραίο και... σιγά... Που είναι το πρόβλημα σου; Πρώτη φορά τον βλέπω τόσο έξω από τα νερά του.Ειρήνη: Που είναι το πρόβλημα μου; Είσαι ένας άνθρωπος που νοιάζομαι και δεν σε βλέπω καλά.... και με ρωτάς που είναι το πρόβλημα μου; Ο τόνος της φωνής μου αυξάνεται.Γιώργος: Εντάξει συγγνώμη. Φαίνεται λίγο καλυτέρα, σαν να άκουσε

~ 52 ~


και να σκέφτηκε αυτά που του είπα. Πάμε μέσα;Ειρήνη: Θα πάμε με ένα όρο.Γιώργος: Καλά. Πες μου.Ειρήνη: Αν σε ξαναδώ να πιείς θα φύγω και θα σε πάρω και εσένα να ξεμεθύσεις γιατί ήδη είσαι λίγο...Γιώργος: Εντάξει. Πάμε.Πηγαίνουμε μέσα και με πιάνει από το χέρι κάνοντας μια κίνηση να με φιλήσει. Απομακρύνομαι λίγο λέγω της μυρωδιάς αλλά με φίλιοι και πλέον μυρίζω και εγώ πότο. Πάμε στο τραπέζι μας και εκεί είναι και τα αλλά παιδιά. Μιλάμε για λίγο ακόμα και γνωρίζω καλυτέρα τον Δημήτρη. Ο Γιώργος φαίνεται ακόμα λίγο ζαλισμένος αλλά καθόμαστε και ηρεμεί λίγο.Ειρήνη: Είσαι καλυτέρα; Τον ρωτάω και τον ακουμπώ στο πρόσωπο.Γιώργος: Ναι. Μου απαντάει αλλά δεν πείθομαι.Ειρήνη: Καλά, αν θες μπορούμε να φύγουμε...Γιώργος: Όχι εντάξει.Είμαστε στο τραπέζι και εκεί που μιλάμε και χορεύουμε με τα κορίτσια κοιτάω προς τον Γιώργο και δεν είναι εκεί. Προσπαθώ να κοιτάξω καλυτέρα κάτω από το λίγο φως του μπαρ και βλέπω ότι είναι πιο πίσω. Δεν δίνω σημασία γιατί είναι με τους φίλους του. Μετά από λίγο κοιτάω αλλά δεν τον βλέπω. Ο Κέβιν είναι διπλά στο τραπέζι και τον ρωτάω αν ξέρει που είναι ο Γιώργος. Μου λέει πως τον είδε πριν ένα λεπτό μαζί με μια παρέα και πως είναι κοντά στην έξοδο του μπαρ. Πάμε με την Ευτυχία προς τα εκεί για να δούμε μήπως ζαλίζεται αλλά βλέπω κάτι που δεν προμήνα ποτέ να αντικρίσω. Είναι αγκαλιά με μια κοπελιά που παρόλο που είναι σκοτεινά μου θυμίζει κάτι. Κοιταζόμαστε με την Ευτυχία μετά το θέαμα που αντικρίσαμε και μου προτείνει να τον πλησιάσω. Δεν έχω ιδέα τι να πω ή τι να κάνω και μου βγαίνει αυθόρμητα όλο. Πηγαίνω και πιάνω από το χέρι τον Γιώργο ο όποιος δείχνει εντελώς ζαλισμένος και τον τραβάω προς τα έξω. Η κοπελιά που ήταν αγκαλιά δεν θα μου ξεφύγει. Βγαίνουμε έξω και έχει κρύο αλλά είναι το τελευταίο πράγμα που με απασχολεί αυτήν την στιγμή. Πάμε σε ένα μέρος οπού κανένας δεν είναι τριγύρω. Τον γυρίζω έτσι ώστε να

~ 53 ~


με κοιτάει. Έχει πιει αρκετά και προχωράει σχεδόν παραπατώντας.Ειρήνη: Ποια ήταν αύτη που ήσασταν αγκαλιά; Τον ρωτάω με ανακριτικό ύφος.Γιώργος: Εεε... Ααα... η Μαρίνα. Η Μαρίνα; Έπρεπε να το περιμένω αυτό! Πάντα ήταν ήρεμη αλλά κάποτε πρόδιδε ακόμα και την καλύτερη της φίλη.Ειρήνη: Και γιατί ήσασταν μαζί;Γιώργος: Σιγά μωρέ. Ποτέ δεν τον έχω δει τόσο νευρικό και θυμωμένο. Ελπίζω να μιλάει το ποτό.Ειρήνη: Τι να σου πω μωρέ; Άντε πήγαινε να ξεμεθύσεις και ασχολήσου με όποια θες! Τα λόγια βγαίνουν εντελώς αυθόρμητα από το στόμα μου και φαίνεται πως είναι πληγωμένος.Γιώργος: Ειρήνη, όχι... δηλαδή συγγνώμη.Ειρήνη: Αστό! Καληνύχτα Γιώργο! Λέω και φεύγω προς την αντίθετη κατεύθυνση. Είμαι πραγματικά σοκαρισμένη από τα λόγια του και δεν με ενδιαφέρει τι θα κάνει. Προχωράω ενώ με το κινητό μου προσπαθώ να καλέσω την Ευτυχία. Ακούω βήματα από πίσω μου. Κάποιος παραπατάει. Με πιάνει από τον ώμο. Γυρίζω και είναι ο Γιώργος.Γιώργος: Ειρήνη συγγνώμη έχω πιει δεν κατάλαβα πότε μου ξαναέβαλαν ποτό και πότε το ήπια. Έγιναν όλα τόσο γρήγορα!Ειρήνη: Γιατί; Μου είπες πως δεν θα πιεις αλλά φαίνεται δεν εννοείς ο,τι λες.Γιώργος: Όχι Ειρήνη. Δεν είμαι καλά, σε παρακαλώ... Μου λέει ενώ κοιτάει προς τα κάτω ζαλισμένος.Ειρήνη: Είσαι καλά; Ο τόνος της φωνής μου χαμηλώνει απότομα και τον πλησιάζω.Γιώργος: Σε παρακαλώ συγχώρεσε με. Δεν κατάλαβα τίποτα. Ακόμα ζαλίζομαι και θέλω να πέσω κάτω. Ειρήνη: Καλά έλα. Καταλαβαίνω ότι δεν είναι καλά.Τον παίρνω αγκαλιά και τηλεφωνώ στην Ευτυχία. Μετά από λίγα λεπτά το ακούει και το σηκώνει.Ευτυχία: Έλα τι έγινε; Ειρήνη: Μπορείς να πάρεις τα πράγματα μου έμενα και του Γιώργου

~ 54 ~


και να τα φέρεις έξω;Ευτυχία: Εγώ τώρα είμαι έξω γιατί λέμε με τον Κέβιν να φύγουμε.Ειρήνη: Εντάξει μπείτε ένα λεπτό μέσα πάρτε τα πράγματα μας και ελάτε έξω στο παρκινγκ. Είμαστε κοντά στην έξοδο.Ευτυχία: Εντάξει ερχόμαστε.Κλείνω το τηλέφωνο και νιώθω τον Γιώργο σιγά σιγά να καταρρέει στους ωμούς μου. Βρίσκω εκεί ένα παγκάκι και καθόμαστε. Ο Γιώργος είναι ακόμα στην αγκαλιά μου και είναι έτοιμος να κοιμηθεί.Ειρήνη: Γιώργο είσαι καλά;Γιώργος: Πονάει το κεφάλι μου.Ειρήνη: Ηρέμησε. Λέω σιγανά και τον χαϊδεύω στα μαλλιά. Η ώρα είναι έντεκα και η μάμα μου έχει ήδη αρχίσει να με παίρνει τηλέφωνο. Της απαντάω και της λέω ότι δεν έχει τελειώσει ακόμα. Δεν μπορώ να αφήσω τον Γιώργο έτσι. Τα παιδιά έρχονται.Κέβιν: Ωχχ... Γιώργο; Λέει και μας πλησιάζει. Καταλαβαίνει αμέσως ότι δεν είναι καλά.Γιώργος: Μμ! Μουγκρίζει χωρίς να έχει διάθεση.Κέβιν: Είσαι καλά;Ειρήνη: Όχι, έχει πιει και πόνεϊ το κεφάλι του.Κέβιν: Μάλιστα. Να τον πάμε σπίτι; Με ρωτάει.Ειρήνη: Ναι. Αλλά πως;Ευτυχία: Θα πάρουμε ένα ταξί.Ειρήνη: Εσείς κορίτσια;Έμμα: Έμενα και την Άλεξ θα μας πάρει η μαμά μου.Αφού χαιρετάμε τα κορίτσια και φεύγουν ο Κέβιν καλεί ένα ταξί και σε δυο λεπτά είναι εκεί. Μπαίνουμε μέσα και πηγαίνουμε προς το σπίτι του Γιώργου. Ο Κέβιν μένει λίγο πιο μακριά αλλά μας λέει πως θα πάει με τα ποδιά. Φτάνουμε στο σπίτι του και βγάζω τα κλειδιά του από την τσέπη του και ανοίγω την πόρτα. Κρατάω τον Γιώργο από τους ωμούς και όταν μπαίνουμε μέσα τον κρατάει ο Κέβιν. Καθόμαστε στον καναπέ αλλά ο Γιώργος ξαφνικά σηκώνεται και πηγαίνει τρέχοντας προς την κουζίνα. Τον κοιτάμε και σηκώνομαι όρθια. Πηγαίνει στον νεροχύτη και κάνει εμετό. Πλησιάζουμε όλοι

~ 55 ~


και είμαστε διπλά του. Ο Κέβιν τον κρατεί και εγώ με την Ευτυχία καθαρίζουμε τον νεροχύτη. Κέβιν: Δεν γίνεται να τον αφήσουμε έτσι... Λέει και κάθετε στο τραπέζι της κουζίνας σκεπτικός.Ειρήνη: Σωστά...!Παίρνω το κινητό μου και καλώ την μάμα μου. Της λέω τι ακριβώς συνέβη. Ξέρει για τον Γιώργο. Την ρωτάω αν μπορώ να κοιμηθώ σπίτι του για να βλέπω αν είναι καλά και μετά από λίγο δέχεται ξέροντας ότι ο Γιώργος είναι καλό παιδί. Τον ξέρει από το Γυμνάσιο και τον συμπαθεί.Ειρήνη: Εγώ πήρα τηλέφωνο την μάμα μου και με άφησε να κοιμηθώ και να τον προσέχω.Κέβιν: Θέλω να μείνω και εγώ. Σπίτι δεν είναι κανείς γιατί οι γονείς μου λείπουν σε ταξίδι. Δεν θα τους το πω. Ευτυχία: Και εγώ δεν θέλω να γυρίσω σπίτι. Αν ρωτούσα την μάμα μου;Κέβιν: Πες της τι έγινε και ρώτα την. Της λέει ενώ ταυτόχρονα κοιτάει τον Γιώργο. Ευτυχία: Οκ.Παίρνει τηλέφωνο και μετά από λίγη ώρα την αφήνουν να μείνει. Ο Γιώργος είναι εξαντλημένος και δεν μπορεί να κουνήσει. Τον μεταφέρουμε σιγά σιγά στο δωμάτιο του και τον σκεπάζουμε καλά ενώ βρίσκουμε και μία μικρή λεκάνη και το βάζουμε διπλά του για κάθε ενδεχόμενο. Εμείς βρίσκουμε κάτι κουβέρτες και πηγαίνουμε στο καθιστικό. Ο ένας καναπές ανοίγει και γίνεται μεγάλος. Κοιμούνται εκεί ο Κέβιν με την Ευτυχία και εγώ διπλά τους στον άλλο καναπέ. Συζητάμε για τα αποψινά και για αυτά που συνέβησαν στον Γιώργο. Ο Κέβιν μου επιβεβαιώνει ότι έχει πιει πολύ ο Γιώργος και ότι δεν έχει συμβεί ξανά. Ελπίζουμε πως αύριο θα είναι καλυτέρα. Κλείνουμε τα φώτα και σκεπαζόμαστε καλά γιατί η νύχτα προβλέπεται κρύα. Είμαι κουρασμένη αλλά περισσότερο ψυχικά εξαντλημένη από τα σημερινά και κοιμάμαι μέσα σε λίγα λεπτά.

~ 56 ~


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 26Νιώθω ένα άγγιγμα στον ώμο και ένα φιλί στο μάγουλο. Μήπως είναι όνειρο; Ανοίγω τα ματιά μου και βλέπω τον Γιώργο διπλά στο κεφάλι μου. Έχει γονατίσει και με κοιτάει με ένα τόσο ήρεμο και γαλήνιο βλέμμα. Ανοίγω καλυτέρα τα ματιά μου και καταλαβαίνει πως ξυπνάω. Με χαϊδεύει με το χέρι του στο μάγουλο μου.Γιώργος: Καλημέρα Ειρήνη μου...! Πρώτη φορά μου μιλάει τόσο γλυκά. Ειρήνη: Καλημέρα! Είσαι καλυτέρα; Γιώργος: Πολύ. Σε ευχαριστώ που έμεινες εδώ.Ειρήνη: Και τα παιδιά... Λέω και κοιτάω προς το υπόλοιπο σπίτι αλλά δεν είναι εκεί και προς στιγμή ξαφνιάζομαι λίγο.Γιώργος: Φύγανε εδώ και λίγη ώρα. Ειρήνη: Ααα. Δεν μπορούσαμε να σε αφήσουμε έτσι χθες. Ζαλιζόσουν και πονούσε το κεφάλι σου. Μετά σε φέραμε εδώ και έκανες εμετό και... Με διακόπτει πριν τελεύσω την πρόταση μου ακουμπώντας τα χείλη του πάνω στα δικά μου φιλώντας με. Με πιάνει από το χέρι και σηκώνομαι. Προχωράμε προς την κουζίνα. Εκεί έχει φτιάξει ένα πλούσιο πρωινό με πορτοκαλάδα, κρουασάν, δημητριακά και πολλά αλλά. Γιώργος: Κάθισε. Μου λέει τραβώντας την καρέκλα από το τραπέζι. Κάθεται και εκείνος διπλά μου.Ειρήνη: Όλα αυτά είναι για πρωινό;Γιώργος: Ναι! Πρέπει να φας καλά μετά από το βράδυ που πέρασες.Θυμάμαι τα χθεσινά. Πως είναι δυνατόν να τα ξεχάσω; Ο Γιώργος να πίνει και μετά να τον βρίσκω αγκαλιά με την Μαρίνα!Γιώργος: Ειρήνη, χίλια συγγνώμη για χθες. Είχα πιει παραπάνω από όσο άντεχα και δεν ήξερα τι έλεγα και τι έκανα. Συγγνώμη. Η ειλικρίνεια φαίνεται στην φωνή του και στο ύφος του. Μου ζητάει πραγματικά να τον συγχωρήσω.Ειρήνη: Εντάξει αλλά ποιος σε ρωτούσε μήπως ήθελες να φύγεις;Γιώργος: Εσύ. Και έπρεπε να σε είχα ακούσει.Ειρήνη: Εντάξει δεν πειράζει που έκανες λάθος. Όλοι κάνουμε. Μην ανησυχείς άπλα μείνε μακριά από την Μαρίνα.

~ 57 ~


Γιώργος: Εννοείται. Μου το έπαιζε και φίλη μου... Φαίνεται θυμωμένος και με το δίκιο του. Ενώ ξεκινάμε να τρώμε κτυπάει το τηλέφωνο του. Είναι πάνω στο τραπέζι προς την μεριά του. Αυθόρμητα κοιτά προς την οθόνη και βλέπω το όνομα. Λέει '' Πατέρας''. Λογικά είναι ο μπαμπάς του αλλά δεν φάνετε και πολύ καλά μόλις το βλέπει. Σηκώνεται απότομα όρθιος και πηγαίνει προς την πόρτα. Σηκώνει το τηλέφωνο και το μόνο που λέει είναι: ‘’Εντάξει θα το κανονίσω. Γεια’’ . Κλείνει το τηλέφωνο και κάθεται πίσω στην καρέκλα. Φαίνεται ταραγμένος.Ειρήνη: Ποιος ήταν; Ρωτάω ήρεμα.Γιώργος: Εεε τίποτα ο μπαμπάς μου.Ειρήνη: Ααα. Δεν το έχω γνωρίσει.Γιώργος: Εεε... ναι δεν μένει εδώ. Στο σπίτι διπλά.Ειρήνη: Ααα; Λέω με παραξενιά αλλά είμαι χαλαρή.Γιώργος: Ναι εγώ μένω εδώ για να είμαι πιο ανεξάρτητος.Ειρήνη: Ααα!Γιώργος: Ναι καλυτέρα έτσι. Καταλαβαίνω αμέσως ότι νιώθει άβολα και αλλάζω κουβέντα. Μιλάμε για λίγο ακόμα και τρώμε. Κοιτάζω το κινητό μου και η ώρα είναι δέκα και μισή. Υποτίθεται ότι έπρεπε να ήμουν σπίτι μου. Μέσα σε ένα λεπτό με παίρνει τηλέφωνο η μάμα μου και μου λέει πως θα πάνε με τον μπαμπά μου επίσκεψη σε ένα σπίτι και πως θα έρθει να με πάρει ο αδερφός μου οπότε τελειώσω. Τέλεια. Εύκαιρα να περάσω λίγο ακόμα χρόνο με τον Γιώργο. Η μέρα είναι καθώς ο ήλιος λάμπει.

Ειρήνη: Μπορώ να μείνω μέχρι το μεσημέρι περίπου.Γιώργος: Σοβαρά; Τέλεια!Ειρήνη: Ναι είδες! Έρχεται μπροστά μου και με αγκαλιάζει από την μέση. Μετά με φιλάει και για άλλη μια φορά νιώθω πως πετάω στους ουρανούς. Μετά από λίγο με κοιτάξει και με ρωτάει που θέλει να πάμε. Του προτείνω να πάμε μια βόλτα.Γιώργος: Έχω και εγώ μια ιδέα.Ειρήνη: Λοιπόν..;

~ 58 ~


Γιώργος: Έχω ένα ποδήλατο εδώ πίσω και μπορούμε να πάρουμε και το δικό σου και να πάμε μια βόλτα.Ειρήνη: Πολύ καλή ιδέα! Τον αγκαλιάζω και πηγαίνει να ετοιμαστεί. Το βράδυ βρήκα κάτι δικά σου ρούχα και κοιμήθηκα. Έχω μόνο το φόρεμα. Του το λέω και προσφέρεται να πάει από το σπίτι μου και να πάρει μια αλλαξιά και το ποδήλατο μου και να έρθει.Ειρήνη: Εντάξει.Γιώργος: Μείνε εδώ. Στο σπίτι είναι κανείς;Ειρήνη: Όχι, πάρε το κλειδί και το φόρεμα μου και άφησε τα πάνω στο κρεβάτι μου.Γιώργος: Ωραία. Αρά θα πάω και θα σου φέρω κάποια ρούχα και θα αφήσω αυτά πάνω στο κρεβάτι σου και θα πάρω το ποδήλατο σου.Ειρήνη: Σωστά.

Φεύγει από το σπίτι και εγώ κάθομαι στο δωμάτιο του. Παρατηρώ τα πράγματα στα ράφια του. Υπάρχουν διάφορα πράγματα πάνω αλλά παρατηρώ και κάτι άλλο. Δυο μικρά κάδρα με φωτογραφίες. Στο ένα είναι ο Γιώργος μικρός, περίπου στα πέντε και διπλά του είναι ένα ανδρόγυνο. Οι γονείς του! Σκέπτομαι αυθόρμητα. Ο πατέρας του είναι ίδιος ο Γιώργος και τα γαλανά ματιά του είναι ίδια με την μητέρα του. Στην διπλανή φωτογραφία είναι το ίδιο ανδρόγυνο στον γάμο τους. Φαίνεται λίγο παλιά η φωτογραφία. Θα έλεγα πως είναι περίπου είκοσι χρόνια πριν. Καθώς παρατηρώ τους γονείς του και το πόσο του μοιάζουν ακούω την πόρτα να ανοίγει. Προχωράω προς την είσοδο και βλέπω μια γυναίκα με τα δικά της κλειδιά να μπαίνει μέσα. Σίγουρα δεν είναι η γυναίκα στις φωτογραφίες. Πλησιάζω σιγά σιγά και γυρίζει προς το μέρος μου.Ειρήνη: Γεια σας. Της λέω με ένα ζεστό χαμόγελο στα χείλη.Ζωή: Γεια σου κορίτσι μου! Εσύ πρέπει να είσαι η Ειρήνη..; Με ρωτάει και μου δίνει το χέρι της και εγώ ανταποδίδω μια χειραψία.Ειρήνη: Ναι! Που με γνωρίζεται;Ζωή: Με λένε Ζωή και είμαι η θεία του Γιώργου.Ειρήνη: Ααα. Κάτι μου είχε πει. Λέω αλλά είναι ψέμα. Ποτέ δεν μου είχε μιλήσει για την θεία του.

~ 59 ~


Ζωή: Ναι είναι λίγο κλειστός... Δεν θέλω κάτι, να πάρω κάτι λογαριασμούς και να φύγω. Ο Γιώργος που είναι;Ειρήνη: Έχει πεταχτεί να πάρει κάτι. Δεν θα αργήσει. Της λέω ενώ πηγαίνει προς την κουζίνα. Δεν προλαβαίνω να κλείσω την πόρτα και βλέπω να έρχεται ο Γιώργος.Γιώργος: Δεν άργησα..;Ειρήνη: Καθόλου, Γιώργο έχει έρθει η θεία σου. Μόλις του το λέω το χαμόγελο εξαφανίζεται από το πρόσωπο του αλλά όχι από θυμό. Κυρίως από έκπληξη. Γιώργος: Ααα ναι μου είχε πει πως θα περνούσε.Ειρήνη: Για κάτι λογαριασμούς. Είμαστε ακόμα στην πόρτα ενώ μπαίνουμε προς τα μέσα ψιθυρίζοντας.Γιώργος: Γεια σου θεία! Γνώρισες την Ειρήνη;Ζωή: Ναι, πολύ καλό κορίτσι. Με κοιτάει με χαμόγελο και της το ανταποδίδω.Γιώργος: Ναι! Πήρες αυτό που ήθελες;Ζωή: Ναι, ναι θα φύγω.Γιώργος: Θα πάμε για μια βόλτα.Ζωή: Ααα ωραία έχει πολύ καλό καιρό σήμερα. Πρέπει να φύγω έχω κάποιες δουλείες. Είναι πραγματικά μια συμπαθητική γυναίκα.Γιώργος: Εντάξει θα τα πούμε.Ζωή: Ναι. Λέει και φιλάει τον Γιώργο και με αγκαλιάζει. Χάρηκα για την γνωριμία.Ειρήνη: Και εγώ, γεια σας.Ζωή: Γεια σας, καλή βόλτα! Φεύγει και εγώ κοιτάζω με ένα έκπληκτο βλέμμα τον Γιώργο.Ειρήνη: Γιατί δεν μου είχες πει κάτι νωρίτερα;

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 27Είμαι λίγο νευριασμένη αλλά φροντίζω να μην το δείχνω.Γιώργος: Το είχα ξεχάσει εντελώς. Ειρήνη: Εντάξει αλλά σε παρακαλώ άλλη φορά να μου το λες. Γιώργος: Θα στο λέω. Μου χαμογελάει και με πλησιάζει. Ειρήνη μια

~ 60 ~


μέρα θα σου πω κάποια πράγματα για εμένα.Ειρήνη: Τι εννοείς; Το βλέμμα μου παγώνει για λίγο καθώς με χαϊδεύει στο πρόσωπο με το ένα του χέρι και με το άλλο με αγκαλιάζει.Γιώργος: Μην είσαι ανυπόμονη... Θα σου πω κάποια στιγμή. Με κοιτάξει στα ματιά και με φιλάει.Πηγαίνω στο δωμάτιο του και αλλάζω ρούχα. Φοράω τα άνετα ρούχα που μου έφερε ο Γιώργος και πηγαίνω στο καθιστικό οπού έχει κάτσει και με περιμένει.Γιώργος: Έτοιμη;Ειρήνη: Ναι! Πάμε;Γιώργος: Ναι. Αλλά που περίπου; Σηκώνεται από τον καναπέ και έρχεται προς το μέρος μου.Ειρήνη: Έχω μια ιδέα..! Θα δεις. Γιώργος: Εντάξει πάμε, σε εμπιστεύομαι. Αυτό το ‘’σε εμπιστεύομαι’’ ακούγεται σε κάθε μέρος του σώματος μου και αμέσως του χαμογελώ.Ξεκινάμε από το σπίτι του και πηγαίνουμε προς την γειτονιά μου. Η ιδέα που έχω είναι να πάμε στο μέρος οπού πηγαίνω εγώ μόνη μου και χαλαρώνω. Πάντα πάω μόνη μου εκεί. Ποτέ δεν έχω πάει με κανέναν άλλο και κανένας δεν το ξέρει. Πλησιάζουμε προς τα εκεί αλλά πιο πριν υπάρχει μια σχετικά μεγάλη ανηφόρα. Την ανεβαίνουμε και συνεχίζουμε να πλησιάζουμε αυτό το μέρος.Ειρήνη: Λοιπόν εδώ υπάρχει ένα μέρος που μόνο εγώ το ξέρω και μόνο εγώ πηγαίνω. Σκέφτηκα να σε φέρω να το δεις.Γιώργος: Τι το ιδιαίτερο έχει; Γιατί για να μην έχει ξαναέρθει κάποιος κάτι θα σημαίνει για εσένα.Ειρήνη: Όχι κάτι ιδιαίτερο, άπλα με μαγεύει και με χαλαρώνει η θέα του.Γιώργος: Η θέα..;Ειρήνη: Καλυτέρα να φτάσουμε για να δεις.Γιώργος: Εντάξει, ανυπομονώ!Προχωράμε λίγα μέτρα ακόμη και βρισκόμαστε εκεί... σχεδόν. Τραβάω το κλαδί που αφήνω για να μην φαίνεται το μονοπάτι και

~ 61 ~


πηγαίνουμε στο σημείο οπού έχεις θέα σχεδόν όλη την πόλη.Γιώργος: Ποο..! Λέει και παίρνει μια βαθιά ανάσα. Είναι πραγματικά τέλεια.Ειρήνη: Ναι είναι πολύ ωραία. Πάντα όταν έχω κάποια πράγματα να σκεφτώ έρχομαι εδώ πάνω και χαλαρώνω. Τα προβλήματα μου λύνονται εδώ. Καμιά φορά λύνονται μόνο με την σκέψη αλλά μου αρκεί για να ηρεμήσω.Γιώργος: Λογικό! Είναι πολύ ήρεμα εδώ πάνω. Λέει και με κοιτάζει χαμογελώντας μου γαλήνια.Αφήνουμε τα ποδήλατα κάτω και καθόμαστε σε έναν μεγάλο βράχο που μοιάζει με παγκάκι. Αυτός κάθεται κανονικά και με αγκαλιάζει ενώ εγώ έχω το κεφάλι μου κάτω από τον λαιμό του. Καθόμαστε έτσι και χαζεύουμε την θέα για λίγα λεπτά. Παίρνει μια βαθιά ανάσα.Γιώργος: Ειρήνη..;Ειρήνη: Ναι. Του απαντάω και κοιτάω προς τα πάνω έτσι ώστε να συναντηθούν τα ματιά μας.Γιώργος: Το βράδυ είδα ένα όνειρο.Ειρήνη: Όνειρο ή εφιάλτη;Γιώργος: Όνειρο.Ειρήνη: Πες μου. Δεν μου αρέσουν οι εφιάλτες.Γιώργος: Είδα εμάς. Ήμασταν περίπου στα τριάντα και ήμασταν αγκαλιά. Αυτό θυμάμαι και ότι ήμασταν χαρούμενοι. Ποτέ δεν είχα δει τον εαυτό μου τόσο ευτυχισμένο. Έστω σε όνειρο.Ειρήνη: Πιστεύεις ότι μαζί μου θα μπορούσες να είσαι τόσο χαρούμενος όσο στο όνειρο;Γιώργος: Πολύ! Με κοιτάζει γλυκά και μου χαμογελάει. Με φιλάει τόσο γλυκά και μοναδικά ως συνήθως..! Για άλλη μια φορά βρίσκομαι στον ουρανό...Ειρήνη: Σε αγαπώ..! Τον κοιτάζω στα ματιά και αύτη είναι η πρώτη φορά αύτη η λέξη βγαίνει από το στόμα μου. Την εννοώ. Δεν περιμένω όμως αυτού του είδους την αντίδραση από τον Γιώργο...

~ 62 ~


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 28 Το πρόσωπο του σκοτεινιάζει και με κοιτάζει με ψυχρό ύφος. Σε καμιά περίπτωση δεν περίμενα να με κοιτάζει έτσι μετά από αυτό που μόλις του είπα. Ξέρω πως δεν θέλει να λέει πράγματα που δεν ισχύουν αλλά το βλέμμα του είναι πιο ψυχρό από ποτέ. Το χαμόγελο του στραβώνει και κοιταζόμαστε στα ματιά για λίγα δευτερόλεπτα.Γιώργος: Τι... εννοείς...;Ειρήνη: Το εννοώ. Γιώργο το ξέρω ότι είναι μια σοβαρή λέξη η αγάπη αλλά μόνο μαζί σου την νιώθω.Γιώργος: Θέλω να πω... πως; Με ρωτάει σχεδόν τραυλίζοντας.Ειρήνη: Τι πως... δεν είναι κάτι που το σχεδίαζα αλλά το ένιωσα και στο είπα. Θέλω να λέω ό,τι νιώθω. Ειδικά σε εσένα. Σηκώνομαι από την αγκαλιά του και είμαστε πρόσωπο με πρόσωπο.Γιώργος: Ειρήνη... Παίρνει μια βαθιά ανάσα. Δεν μπορείς να το ξέρεις. Αν το μετανιώσεις...Ειρήνη: Ναι έχεις δίκιο αλλά... το αισθάνομαι!Γιώργος: Θέλουν καιρό αυτά.Ειρήνη: Ναι... Απαντάω και δείχνω πληγωμένη. Είμαι. Δεν περίμενα αυτού του είδους την αντίδραση και είμαι λίγο σοκαρισμένη. Το καταλαβαίνει ότι είμαι απογοητευμένη. Με αγκαλιάζει αλλά εγώ δεν κάνω τίποτα. Είμαι τελείως ψυχρή και σκεπτική. Βγάζει τα χέρια του από τους ωμούς μου και μου πιάνει τα χέρια κοιτάζοντας με. Γιώργος: Συγγνώμη, δεν θέλω να σε πληγώσω. Ούτε να σου λέω πως σε αγαπώ και να το παίρνω πίσω. Δεν είπα το αντίθετο, αλλά σε θέλω στην ζωή μου. Ειρήνη πες μου... Με κοιτάει περιμένοντας την απάντηση μου. Ειρήνη: Ναι το ξέρω. Απλά πες μου τι αισθάνεσαι για εμένα. Τόσο καιρό δεν ξέρω καλά τι νιώθεις για εμένα. Γιώργος: Τα καλυτέρα. Ειρήνη ειλικρινά δεν έχω ξανανιώσει έτσι! Δεν ξέρω αν είναι αγάπη αλλά χρειάζομαι και εγώ και εσύ κάποιο χρόνο για να ξέρουμε καλά. Ειρήνη: Ναι το ξέρω..! Άπλα μου βγήκε αυθόρμητα. Με κρατάει και αρχίζει να με χαϊδεύει στα χέρια απαλά.Γιώργος: Μην ανησυχείς. Σιγά σιγά ένα πολύ ωραίο χαμόγελο

~ 63 ~


σχηματίζεται στο πρόσωπο του. Αμέσως χαλαρώνω και κοιτάω προς τα κάτω. Με πιάνει από το πιγούνι και με φιλάει. Μένουμε για λίγη ακόμα ώρα εκεί και μετά παίρνουμε τα ποδήλατα μας και εγώ πηγαίνω στο σπίτι μου. Πρέπει να κάτσω και να σκεφτώ πολλά πράγματα. Μπαίνω μέσα και πηγαίνω αμέσως να κάνω ένα ζεστό μπάνιο για να χαλαρώσω. Στο σπίτι είναι μόνο ο αδερφός μου ο όποιος ετοιμάζεται να φύγει. Στεγνώνω τα μαλλιά μου και κάθομαι στην τηλεόραση. Την ανοίγω αλλά ο νους μου δεν είναι εκεί. Δεν μπορώ με τίποτα να ξεχάσω το πρόσωπο του όταν του το είπα.... Δεν τον έχω ξαναδεί τόσο έκπληκτο. Δεν μπορώ να ξεχάσω τα λόγια του. Ξέρω ότι με εμπιστεύεται και ότι έχει κάποια συναισθήματα για εμένα αλλά γιατί δεν μπορεί να μου πει τι του συνέβη και είναι τόσο κλειστός. Δεν μπορώ να ξέρω, και δεν πρέπει να τον πιέσω. Έχω αρχίσει όμως να ανησυχώ. Το τηλεφώνημα.., η θεία που ήρθε για τους λογαριασμούς.., ο φόβος του για αυτήν την λέξη...! Γιατί είναι τόσο σκεπτικός τις περισσότερες φορές; Τι τον ταλαιπωρεί; Για άλλη μια φορά έχω αρκετά ερωτήματα... Η ώρα παιρνάει και εγώ είμαι στον καναπέ ξαπλωμένη και είμαι τόσο σκεπτική που δεν ακούω τον αδερφό μου όταν με πλησιάζει.Αντώνης: Ειρήνη!!Ειρήνη: Εεε… ναι!Αντώνης: Φεύγω . Με πηρέ τηλέφωνο η μάμα και μου είπε πως θα γυρίσουν το βράδυ.Ειρήνη: Ααα εντάξει.Αντώνης: Να πας να διαβάσεις..!Ειρήνη: Εντάξει! Θα διαβάσω. Προχωράει προς την πόρτα και την ανοίγει. Παγώνει για λίγο μόλις βλέπει τον Γιώργο. Το καθιστικό από την πόρτα απέχουν λίγα μόλις μέτρα και καταλαβαίνω την φωνή του.Γιώργος: Εεε... γεια. Με λένε Γιώργο. Του λέει και δίνουν τα χέρια.Αντώνης: Γεια σου. Την Ειρήνη θέλεις;Γιώργος: Ναι, είναι μέσα;Αντώνης: Ναι από εδώ. Σηκώνομαι από τον καναπέ και βλέπω τον Γιώργο μπροστά μου. Ο

~ 64 ~


αδερφός μου κλείνει την πόρτα και με κοιτάει με ένα λίγο απειλητικό βλέμμα. Ειρήνη: Γεια! Δεν σε περίμενα.Γιώργος: Ναι το ξέρω..! Μου λέει χαμογελαστά και με αγκαλιάζει. Καθόμαστε στον καναπέ.Ειρήνη: Τι έγινε; Τον ρωτάω ήρεμα;Γιώργος: Δεν έγινε κάτι άπλα ήρθα για να δω τι κανείς. Δεν ήθελα να σε πάρω τηλέφωνο γιατί δεν θα μπορούσα να δω το πρόσωπο σου. Έχεις κάτι;Ειρήνη: Όχι... όχι. Λέω αλλά δεν το εννοώ.Γιώργος: Ειρήνη... Πες μου. Το ξέρω ότι κάτι έχεις. Και δεν έπρεπε να σε αφήσω έτσι. Ήσουν πολύ σκεπτική.Ειρήνη: Εε… ναι.Γιώργος: Θα μου πεις;

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 29Δεν θέλω να του πω για ποια πράγματα φοβάμαι. Για αυτόν και για τα συναισθήματα και την συμπεριφορά του. Θα τον φέρω σε δύσκολη θέση και δεν το θέλω. Είναι πολύ καλός μαζί μου αλλά με προβληματίζει η συμπεριφορά του μερικές φορές. Γιώργος: Ειρήνη, κάτι έχεις και το ξέρω. Θα μου το πεις;Το κεφάλι μου κοιτάζει προς τα κάτω και εκείνος σκύβει λίγο για να μπορεί να με κοιτάξει. Σηκώνω το κεφάλι μου και τον κοιτάζω στα μάτια. Όταν τον κοιτάω δεν μπορώ να του κρύψω πράγματα αλλά πρέπει να προσπαθήσω.Ειρήνη: Γιώργο δεν είναι τίποτα. Καλά είμαι... Είμαι σίγουρη πως δεν με έχει πιστέψει.Γιώργος: Κοίτα σίγουρα κάτι σκέπτεσαι αλλά δεν θα να σε πιέσω να μου πεις. Όταν θέλεις σε παρακαλώ πες μου γιατί έχω αρχίσει να ανησυχώ. Ειρήνη: Εντάξει. Λέω σιγανά και με παίρνει αγκαλιά. Ο παλμός του αρχίζει να κτυπάει πιο δυνατά. Καθόμαστε λίγο ακόμα και μιλάμε για την μέρα μας. Περάσαμε πολύ

~ 65 ~


ωραία. Έτσι καταλαβαίνω από αυτά που μου λέει αλλά εγώ έχω κάποια ερωτήματα που θα πρέπει να του τα πω. Αγχώνομαι και μόνο στην ιδέα του πως θα του εξομολογηθώ τις ανησυχίες μου. Δεν του λέω ή μου λέει για αυτό το θέμα και σε λίγη ώρα φεύγει. Είμαι μόνη στο σπίτι και δεν μπορώ με τίποτα να ξεχάσω τα λόγια του και το τόσο ωραίο χαμόγελο του όταν μου είπε πως με εμπιστεύεται. Οι σκέψεις πέφτουν βροχή. Είναι δύσκολο για εμένα να λέω αυτά που σκέπτομαι γιατί συνήθως ντρέπομαι αλλά μαζί του νιώθω πιο άνετα και οικεία. Αυτός όμως ο προβληματισμός μου δεν μπορεί να φύγει από το μυαλό μου. Διαβάζω τα μαθήματα μου και πηγαίνω να κοιμηθώ. Το πρωί σηκώνομαι νωρίς και ετοιμάζομαι γρήγορα. Φτάνω στο σχολειό και καθώς πηγαίνω προς την σκάλα παρατηρώ τον Γιώργο με τους φίλους του κοντά μου. Τους πλησιάζω και μόλις με καταλαβαίνει γυρίζει προς το μέρος μου. Χαιρετάω τον Γιώργο και τους φίλους του.Γιώργος: Ειρήνη μπορώ να σου πω; Μου ψιθυρίζει στο αυτί.Ειρήνη: Ναι. Απαντάω και πηγαίνουμε λίγο πιο πέρα. Έγινε κάτι;Γιώργος: Ειρήνη ξέρω ότι θες να μου πεις κάτι αλλά ειλικρινά δεν θέλω να σε βλέπω προβληματισμένη. Ειρήνη: Εντάξει άσε μου λίγο χρόνο και θα σου πω.Γιώργος: Ωραία. Πάμε μαζί στην τάξη;Ειρήνη: Ναι. Του απαντάω και μου πιάνει απαλά το χέρι ενώ ξεκινάμε να ανεβαίνουμε τις σκάλες.Πηγαίνουμε στην τάξη και η συζήτηση αλλάζει θέμα. Μιλάμε για άλλα πράγματα. Οι ώρες πέρανε γρήγορα και αφού τελειώνει το σχολείο γυρίζω στο σπίτι. Η Ευτυχία δεν ήρθε σήμερα και αποφασίζω να την πάρω τηλέφωνο. Ευτυχία: Έλα τι γίνεται;Ειρήνη: Καλά εσύ;Ευτυχία: Όχι και πολύ. Το πρωί που σηκώθηκα είχα ζαλάδες και μετά ανέβασα λίγο πυρετό.Ειρήνη: Ωχχ..! Τώρα πως είσαι;Ευτυχία: Έχει αρχίσει να πέφτει και νιώθω λίγο καλυτέρα. Εσύ;Ειρήνη: Εγώ έχω κάποια προβληματάκια...!

~ 66 ~


Της εξηγώ τα πάντα. Και ότι έγινε χθες και τι έγινε σήμερα.Ευτυχία: Μμ είναι λίγο δύσκολη η κατάσταση αλλά όπως και να έχει πρέπει να του το πεις. Ειρήνη είμαι σίγουρη πως θα δε καταλάβει. Ειρήνη: Ναι, έχει αρχίσει να υποψιάζεται αλλά δεν ξέρω τι νομίζει.Ευτυχία: Καλυτέρα να του το πεις αύριο κιόλας γιατί όσο κάθεται και το σκέφτεται μπορεί να φαντάζεται χειρότερα σενάρια.Ειρήνη: Έχεις δίκιο..! Απλά ντρέπομαι.Ευτυχία: Ναι λογικό. Μην φοβάσαι ο εαυτός σου θα είσαι και θα του πεις τι ακριβώς νιώθεις.Ειρήνη: Ναι αυτό θα κάνω! Θα έρθεις αύριο; Ευτυχία: Δεν ξέρω αναλόγως. Μπορεί να έρθω. Αν δεν έρθω την πρώτη ώρα μάλλον δεν θα είμαι καλά.Ειρήνη: Εντάξει. Θα τα πούμε. Περαστικά!Ευτυχία: Ευχαριστώ! Γεια.Κλείνω το τηλέφωνο και προετοιμάζομαι για αύριο. Δεν ξέρω πως να του το πω ή πως να αρχίσω την συζήτηση. Θα είναι δύσκολο...! Διαβάζω και τρώω. Το βράδυ βλέπω μια ταινία και κοιμάμαι νωρίς. Το πρωί σηκώνομαι και ετοιμάζομαι. Σε όλη την διαδρομή σκέπτομαι αυτό το πράγμα. Πως θα κοιτάξω τον Γιώργο στα ματιά και θα του το πω; Φτάνω στο σχολειό και ο Γιώργος είναι στην πόρτα.Γιώργος: Καλημέρα! Λέει και με αγκαλιάζει.Ειρήνη: Καλημέρα! Τι κάνεις;Γιώργος: Όλα καλά εσύ;Ειρήνη: Μια χαρά.Γιώργος: Σίγουρα..;Ειρήνη: Ναι! Γιώργος: Καλά...!Προχωράμε λίγο ακόμα και εκείνη την στιγμή κτυπάει το κουδούνι για προσευχή. Βγαίνουμε έξω και πηγαίνουμε στην σειρά που μαζεύεται το τμήμα μας. Κοιτάζω τριγύρω μας για την Ευτυχία αλλά δεν την βλέπω. Την χρειάζομαι! Είναι ένα στήριγμα αυτές τις στιγμές. Κάνουμε την προσευχή και ο διευθυντής μας ενημερώνει για κάποιες αλλαγές στο πρόγραμμα. Πηγαίνουμε με τον Γιώργο στο γραφείο οπού υπάρχει ένα χαρτί με τις ώρες και λέει πως σχολνάμε

~ 67 ~


στις έντεκα και μισή. Ωραία! Θα έχουμε χρόνο και είναι ευκαιρία να του πω αυτά που θέλω. Γιώργος: Τετράωρο έχουμε! Με κοιτάζει χαρούμενος.Ειρήνη: Ναι! Τέλεια. Εμμ... θες να πάμε μια βόλτα μετά που θα σχολάσουμε; Λέω και ξεροκαταπίνω καθώς είμαι λίγο αγχωμένη.Γιώργος: Ναι αμέ! Πηγαίνουμε πάνω και αφού λείπει η Ευτυχία κάθομαι μαζί με τον Γιώργο. Οι τέσσερις ώρες μαθήματος όπως είναι φυσικό περνάνε γρήγορα και μετά βγαίνουμε με τον Γιώργο έξω από το σχολειό. Ακόμα είμαι λίγο αγχωμένη αλλά πάντα ξέρει να με χαλαρώνει. Παιρνάει τα χέρια του γύρω από την μέση μου και με φιλάει. Δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεχάσω αυτά τα φιλιά του.Γιώργος: Λοιπόν που θα πάμε;Ειρήνη: Λιμάνι; Γιώργος: Μμ το έχω βαρεθεί. Άσε έχω ένα καλύτερο μέρος. Έλα. Με πιάνει από το χέρι και τον ακολουθώ χωρίς να ξέρω που έχει σκοπό να πάει. Μετά από λίγο περπάτημα φτάνουμε σε ένα μέρος το οποίο το είχα ξαναδεί αλλά δεν το είχα παρατηρήσει. Είναι πετρόκτιστο και στην κορυφή του έχει δέντρα και φυτά. Είναι σαν μικρός πύργος. Υπάρχουν λίγα σκαλάκια πριν φτάσεις στην κορυφή και αφού φτάνουμε πάνω μπορώ να μαγευτώ από την θεά που μου χαρίζει. Μπροστά μας είναι το πέλαγος. Ο καιρός είναι πολύ καλός και ο ήλιος δεν καίει. Δεν υπάρχουν παγκάκια εκεί πάνω πάρα μόνο μερικές μεγάλες πέτρες που μπορείς να κάτσεις. Καθόμαστε σε μια από αυτές και βλέπουμε το πέλαγος. Δεν υπάρχει πολύς κόσμος εκεί γύρω μιας και δεν είναι και τόσο γνωστό μέρος και η έκταση του δεν είναι μεγάλη. Νιώθω έτοιμη να του πω για ποια πράγματα προβληματίζομαι.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 30Γυρίζω προς το μέρος του και κοιτάω το τόσο ήρεμο και γαλήνιο πρόσωπο του. Το φως του ήλιου πέφτει υπέροχα πάνω του και μπορώ να διακρίνω το τέλεια σχηματισμένο χαμόγελο του. Είμαι έτοιμη να

~ 68 ~


του τα πω και να ακούσω και τι έχει αυτός να μου πει ή να εξομολογηθεί. Ειρήνη: Γιώργο..;Γιώργος: Ναι. Μου λέει και γυρίζει προς το μέρος μου έτσι ώστε να είμαστε πρόσωπο με πρόσωπο. Οι παλμοί μου αυξάνονται απότομα.Ειρήνη: Θέλω να σου πω κάτι.Γιώργος: Ναι, τι; Είναι σχετικό με τις σκέψεις σου τις τελευταίες μέρες;Ειρήνη: Ναι.Γιώργος: Ειρήνη πες μου δεν αντέχω να σε βλέπω τόσο σκεπτική και να μην ξέρω τι σε βασανίζει. Το μυαλό μου έχει κάνει άπειρα σενάρια σχετικά με αυτό. Πες μου. Μου λέει ήρεμα και μου πιάνει τα χέρια.Ειρήνη: Ναι..! Άπλα δεν ξέρω πως να στο πω.Γιώργος: Κοίτα είμαστε οι δυο μας και γύρω μας κανένας. Μην σκέφτεσαι ότι θα σε ακούσει κανένας, επίσης σου υπόσχομαι πως δεν θα το βάλω στα πόδια. Μου απαντάει παιχνιδιάρικα και με κάνει να αισθανθώ πιο άνετα.Ειρήνη: Λοιπόν, με έχει προβληματίσει η συμπεριφορά σου και κάποιες άλλες καταστάσεις, που δεν ξέρω πως να τις εξηγήσω.Γιώργος: Δηλαδή... Πες μου Ειρήνη...Παίρνω μια βαθιά ανάσα και προσπαθώ να μην τον κοιτάω στα μάτια γιατί θα κοκκινίσω ακόμα περισσότερο. Χαϊδεύω τα χεριά του και του απαντώ.Ειρήνη: Μια το γεγονός ότι μένεις μόνος σου, από την άλλη δεν έχω γνωρίσει τους γονείς σου και γενικά δεν ξέρω για τα παιδικά σου χρόνια, μετά η θεία σου που ήρθε για να πάρει τους λογαριασμούς, το άλλο σπίτι διπλά στο δικό σου... Σταματάω και τον κοιτάζω όσο πιο αργά μπορώ. Έχει παγώσει το ύφος του πράγμα που με κάνει να ανησυχώ.Γιώργος: Το υποψιάστηκα ότι ήταν αυτό. Κοίτα Ειρήνη όπως σου έχω ξαναπεί είναι κάποια πράγματα για εμένα που δεν τα ξέρεις... Θα στα πω μια μέρα αρκεί να μπορώ και εγώ να είμαι πιο ανοικτός μαζί σου. Δεν θέλω να με παρεξηγήσεις αλλά είναι λίγο μπερδεμένη η

~ 69 ~


κατάσταση. Σε παρακαλώ. Χαίρομαι πάντως που μου το είπες γιατί δείχνει ότι μπορείς να μου εμπιστευτείς κάποιους φόβους σου.Ειρήνη: Ναι. Θα σου δώσω χρόνο αρκεί να ξέρω ότι είσαι καλά. Ότι νιώθεις καλά και μαζί μου και μόνος σου. Τότε θα είμαι χαρούμενη. Γιώργος: Εντάξει, ευχαριστώ που με καταλαβαίνεις! Μου λέει και με αγκαλιάζει. Νιώθω τόσο καλά που το έβγαλα από μέσα μου. Δεν θέλω να τον πιέσω και να τον ρωτάω πότε θα μου πει για το παρελθόν του. Την επομένη ώρα απλά χαζεύουμε την θάλασσα. Μετά προχωράμε προς τα κάτω και παίρνουμε έναν καφέ. Η συζήτηση μας είναι φυσιολογική και δεν αναφέρουμε καθόλου αυτό το θέμα. Γυρίζω στο σπίτι και αφού η Ευτυχία δεν ήρθε σήμερα την παίρνω τηλέφωνο.Ειρήνη: Έλα τι κανείς;Ευτυχία: Γεια! Όχι και πολύ καλά..!Ειρήνη: Τι έχεις και δεν ήρθες;Ευτυχία: Το πρωί που σηκώθηκα ήμουν καλά αλλά μετά είχα απίστευτους πόνους στο στομάχι και πονοκέφαλους και δεν ήθελα να πάω.Ειρήνη: Λογικό..!Ευτυχία: Μμ! Εσύ;Ειρήνη: Καλά...Ευτυχία: Τι έγινε;Ειρήνη: Του το είπα!Ευτυχία: Επιτέλους. Τι σου είπε;Ειρήνη: Με κατάλαβε και μου είπε πως θα μου πει κάποια πραγματάκια για το παρελθόν του μια μέρα, αρκεί να νιώσει πιο άνετα.Ευτυχία: Ααα. Αυτό με το παρελθόν με προβληματίζει πάρα πολύ.Ειρήνη: Και εμένα αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι.Ευτυχία: Ναι σωστά. Περίμενε και θα σου πει. Πιστεύω ότι ήδη νιώθει καλύτερα.Ειρήνη: Ναι είμαι σίγουρη! Θα τα πούμε αύριο τότε.Ευτυχία: Ναι θα σε περιμένω στην τάξη.Ειρήνη: Οκ τα λεμέ. Καλό βραδύ.

~ 70 ~


Ευτυχία: Καληνύχτα.Κλείνω το τηλέφωνο και αφού κάνω ένα μπάνιο διαβάζω αυτά που έχω για αύριο, τρώω και το βραδύ κοιμάμαι νωρίς. Νιώθω ένα βάρος να έχει φύγει από πάνω μου. Επιτέλους του είπα κάτι που έκρυβα μέσα μου. Είναι ένα μεγάλο βήμα. Το πρωί ξυπνάω και πηγαίνω σχολειό λίγα λεπτά νωρίτερα για να συζητήσω με την Ευτυχία. Στην διαδρομή προς την αίθουσα βλέπω τον Γιώργο με την παρέα του και τους χαιρετάω από μακριά, ενώ ο Γιώργος με πλησιάζει χαρούμενος.Γιώργος: Καλημέρα, τι κανείς; Με ρωτάει και περνάει τα χεριά του γύρω από την μέση μου.Ειρήνη: Καλημέρα! Καλά είμαι! Και εσύ φαίνεσαι πολύ χαρούμενος.Γιώργος: Ναι είμαι! Πηγαίνεις πάνω;Ειρήνη: Ναι.Γιώργος: Έρχομαι και εγώ. Με πιάνει από το χέρι και ανεβαίνουμε τις σκάλες προς την τάξη.Μπαίνουμε μέσα και εκεί είναι η Ευτυχία και με περιμένει στο θρανίο μας. Ο Γιώργος καταλαβαίνει ότι θέλουμε να τα πούμε και έτσι αφήνει την τσάντα του και αφού βρίσκει μια δικαιολογία κατεβαίνει κάτω.Ευτυχία: Λοιπόν για πες.Ειρήνη: Τίποτα τα ίδια. Φυσιολογικά μου συμπεριφέρεται. Μάλιστα είναι χαρούμενος σήμερα.Ευτυχία: Ναι το παρατήρησα.Ειρήνη: Ναι. Εσύ πως τα πας με τον Κέβιν;Ευτυχία: Μια χαρά. Θα βγούμε το Σάββατο.Ειρήνη: Ααα! Ωραία.Το κουδούνι κτυπάει και σε λίγα λεπτά ο καθηγητής μπαίνει μέσα. Ο Γιώργος κάθεται στην θέση του μαζί με τον κολλητό του και δεν δείχνει ανήσυχος. Μετά από το τέλος των μαθημάτων είναι μεσημέρι και γυρίζω σπίτι κουρασμένη. Ακολουθώ την συνηθισμένη καθημερινότητα και το βραδύ πέφτω στο κρεβάτι και κοιμάμαι αμέσως.

~ 71 ~


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 31Το πρωί ξυπνάω νιώθοντας ιδρωμένη στην πλάτη μου και στον αυχένα μου. Και κρυώνω και ζεσταίνομαι. Δεν μου έχει ξανασυμβεί αυτό. Σιγά σιγά σηκώνομαι και αρχίζω να θυμάμαι το όνειρο που είδα το βραδύ και λογικά με έκανε να ιδρώσω. Μου έρχονται μόνο εικόνες και καθώς τις ενώνω αρχίζω να θυμάμαι την εξέλιξη του ονείρου μου... Είδα εμένα να κάθομαι στο δωμάτιο μου σκεπτική, πολύ σκεπτική. Το κινητό μου χτυπούσε συνεχεία αλλά δεν θυμάμαι ποιος ήταν. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι ήμουν τόσο σκεπτική επειδή έπρεπε να πάρω μια σημαντική απόφαση. Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ τι απόφαση ήταν αύτη αλλά δεν τα καταφέρνω και σηκώνομαι για να πάω να πλύνω το πρόσωπο μου με κρύο νερό. Πρέπει να συνέλθω λίγο και ίσως θυμηθώ και το υπόλοιπο όνειρο. Γυρίζω στο δωμάτιο μου και κοιτάω το ρόλοι μου. Είναι ακόμα επτά. Έχω χρόνο και ο κρύος ιδρώτας στην πλάτη και τον αυχένα μου δεν λέει να στεγνώσει. Έτσι μπαίνω για ένα ντους. Τελειώνω γρήγορα και αφού πηγαίνω στο δωμάτιο μου νιώθω καλύτερα αλλά ένα άγχος με κυριεύει. Γιατί; Μάλλον το όνειρο μου προκάλεσε τόσο άγχος. Μου έρχεται μια εικόνα στο μυαλό. Το όνομα αυτού που με έπαιρνε τηλέφωνο. Ο Γιώργος! Αλλά γιατί; Τι μπορεί να ήθελε και γιατί ήμουν τόσο σκεπτική και δεν απαντούσα στο τηλέφωνο; Τουλάχιστον θυμήθηκα το όνομα..! Ντύνομαι και πηγαίνω να φάω πρωινό. Έχω ακόμα χρόνο οπότε χαζεύω λίγο στην τηλεόραση. Στις οκτώ ξεκινώ από το σπίτι μου και πηγαίνω προς το σχολειό. Ακόμα κάνω προσπάθειες να θυμηθώ το όνειρο αλλά τίποτα. Δεν ξέρω τι έκανα μετά. Αν σήκωσα το τηλέφωνο και απάντησα στον Γιώργο...; Πριν φτάσω στο σχολειό βλέπω την Ευτυχία να προχωράει στο απέναντι πεζοδρόμιο. Περνάω τον δρόμο και την πλησιάζω.Ειρήνη: Καλημέρα! Της λέω χαμογελαστά.Ευτυχία: Καλημέρα! Τι κανείς;Ειρήνη: Σχετικά καλά..!Ευτυχία: Γιατί; Έγινε κάτι με τον Γιώργο;

~ 72 ~


Ειρήνη: Όχι, έγινε κάτι με εμένα..!Ευτυχία: Τι εννοείς;Της εξηγώ το όνειρο που είδα και έχει μείνει να με κοιτάει προβληματισμένη.Ειρήνη: Με έχει μπερδέψει και δεν ξέρω πως να το εξηγήσω.Ευτυχία: Ναι και εμένα. Κοίτα λογικά κάτι θα σκεπτόσουν κάτι σχετικά με αυτόν και δεν ήθελες να απαντήσεις το τηλέφωνο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς.Ειρήνη: Ναι, αυτό που λες μου ακούγετε λογικό. Αλλά τι μπορεί να σκεπτόμουν;Ευτυχία: Μάλλον την συμπεριφορά του. Γενικά. Δεν σε προβληματίζει ήδη;Ειρήνη: Ναι αλλά νιώθω καλύτερα τώρα που του τα είπα και με κατάλαβε.Ευτυχία: Μμ..! Δεν ξέρω. Ειρήνη: Ούτε εγώ αλλά με έχει μπερδέψει. Μέχρι χθες το βραδύ αισθανόμουν καλά και με εμένα και με τον Γιώργο γιατί του είχα πει ό,τι ήθελα. Αλλά μετά το όνειρο έχω αρχίσει να σκέπτομαι μήπως δεν έκανα καλά και που του το είπα. Μπορεί να τον πλήγωσα και να μην ήθελε να μου το δείξει.Ευτυχία: Έχεις δίκιο εδώ αλλά ο Γιώργος πάντα σου έλεγε την αλήθεια. Και ειδικά σε ένα θέμα σαν και αυτό που είναι τόσο προσωπικό δεν μπορεί να λέει πως είναι εντάξει και να ισχύει το αντίθετο γιατί θα το είχες καταλάβει. Ειρήνη: Πραγματικά δεν ξέρω...!Ευτυχία: Το καλύτερο που έχεις να κανείς είναι υπομονή. Πρέπει να περιμένεις για να δεις τι έχει να σου πει και μετά βλέπεις τι θα κανείς.Ειρήνη: Ναι..! Πρέπει να περιμένω..!Φτάνουμε στο σχολειό και δεν βλέπω τον Γιώργο στην αυλή. Πηγαίνουμε με την Ευτυχία πάνω στην τάξη και καθόμαστε στο θρανίο μας. Το κουδούνι κτυπάει αλλά καθόμαστε πάνω καθώς έχει λίγο κρύο έξω. Σε λίγα λεπτά ανεβαίνουν και τα υπόλοιπα παΐδια. Δεν βλέπω όμως τον Γιώργο. Ξέρω ότι δεν του αρέσει να κάνει

~ 73 ~


απουσίες και είναι παράξενο που δεν έχει εμφανιστεί ακόμα. Ξεκινά η πρώτη ώρα και η θέση του διπλά στον φίλο του είναι άδεια. Το διάλειμμα πηγαίνω προς τον φίλο του τον Νίκο που σίγουρα θα ξέρει.Ειρήνη: Γεια!Νίκος: Γεια τι κανείς;Ειρήνη: Καλά εσύ;Νίκος: Μια χαρά!Ειρήνη: Μήπως ξέρεις γιατί δεν ήρθε σήμερα ο Γιώργος;Νίκος: Μου είπε χθες το βραδύ που μιλούσαμε πως μπορεί να μην έρθει γιατί δεν νιώθει καλά.Ειρήνη: Ααα ναι γιατί μιλήσαμε το απόγευμα και ακουγόταν εντάξει.Νίκος: Ναι, ίσως το βραδύ μπορεί να ανακατευόταν ή... δεν ξέρω... Δεν το λέει πιστικό! Σίγουρα κάτι ξέρει και δεν θέλει να μου το πει.Ειρήνη: Ναι ίσως... Του λέω και πηγαίνω προς τα έξω να βρω τα κορίτσια.Έμμα: Τι έγινε και είσαι έτσι;Άλεξ: Ναι είσαι λίγο θυμωμένη...Ειρήνη: Ναι.Ευτυχία: Ρώτησες τον Νίκο;Ειρήνη: Ναι.Έμμα: Ε.. και..!Ειρήνη: Δεν μου τα είπε και πολύ καλά...Άλεξ: Τι εννοείς;Ειρήνη: Μου είπε ότι ο Γιώργος δεν ήρθε γιατί το βραδύ που μίλησαν δεν ένιωθε καλά.Ευτυχία: Δηλαδή..;Ειρήνη: Ότι μπορεί να ανακατευόταν ή κάτι άλλο.Ευτυχία: Μμ δεν ακούγεται και πολύ πειστικό αυτό..!Ειρήνη: Ούτε εμένα! Μήπως έγινε κάτι με την οικογένεια του..;Άλεξ: Ναι πιθανόν. Το απόγευμα πάρε τον ένα τηλέφωνο να δεις πως είναι.Ειρήνη: Ναι θα μιλήσουμε!Το μεσημέρι γυρίζω σπίτι και αφού τρώω και διαβάζω λίγο η ώρα είναι έξι. Συνήθως τέτοια ώρα μιλάμε γιατί γυρίζει από την

~ 74 ~


προπόνηση. Παίρνω το κινητό μου και είναι το πρώτο όνομα στην λίστα με τις κλήσεις. Τον καλώ και σχεδόν αμέσως απατάει.Γιώργος: Γεια σου Ειρήνη μου!Ειρήνη: Γεια σου Γιώργο! Του λέω γλυκά. Γιώργος: Τι κανείς;Ειρήνη: Εγώ καλά είμαι εσύ γιατί δεν ήρθες σήμερα; Είσαι κρυωμένος;Γιώργος: Όχι άπλα δεν αισθάνομαι καλά και είπα να μην έρθω.Ειρήνη: Ααα προπόνηση πήγες;Γιώργος: Ναι αλλά ζήτησα να φύγω προς το τέλος γιατί ζαλιζόμουν.Ειρήνη: Γιώργο είσαι σίγουρα καλά;Γιώργος: Ναι, ναι μην ανησυχείς.Ειρήνη: Καλά... Αύριο θα έρθεις;Γιώργος: Ναι. Είμαι καλύτερα έκανα ένα μπάνιο και έφαγα κάτι ελαφρύ. Ειρήνη: Εντάξει. Θα σε περιμένω στην αυλή.Γιώργος: Οκ αγάπη μου! Πρώτη φορά με λέει έτσι. Συνήθως με αποκαλεί Ειρηνάκι ή κάτι άλλο πάντως όχι αυτό. Τον ακούω πιο χαλαρό από πότε. Μήπως έχει πυρετό..; Καληνύχτα! Μου λέει με τον ίδιο γλυκό τόνο.Ειρήνη: Καληνύχτα και σε εσένα! Μπορώ να φανταστώ το χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του.Κλείνω το τηλέφωνο και ετοιμάζομαι για το μάθημα που έχω στο φροντιστήριο. Είμαι χαλαρή και το βραδύ που γυρίζω κοιμάμαι εύκολα μετά από τα τόσο γλυκά λόγια του... Ελπίζω να μην δω και σήμερα κανένα παράξενο όνειρο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 32Ξυπνάω το πρωί και είμαι ανακουφισμένη που δεν είδα κάποιο παράξενο όνειρο όπως το χθεσινοβραδινό. Ετοιμάζομαι και πηγαίνω στο σχολειό. Ο Γιώργος είναι στην αυλή έξω με τον Νίκο και δείχνει τόσο χαρούμενος. Είμαι λίγο διστακτική μέχρι να τον πλησιάσω γιατί σκέπτομαι μήπως τους διακόψω από κάποια συζήτηση. Τον

~ 75 ~


βλέπω που κοιτάει προς την πόρτα και με εντοπίζει. Μου χαμογελάει και ξεκινώ να προχωράω προς τα καθίσματα διπλά στο γήπεδο. Τριγύρω στην άυλη δεν έχει πολλά άτομα και είναι μόνο οι δυο τους στα τσιμεντένια καθίσματα. Σηκώνεται και με αγκαλίζει μόλις φτάνω. Χαιρετάω τον Νίκο και ο Γιώργος με πιάνει από το χέρι και μου προτείνει να πάμε μια βόλτα γύρω από την άυλη του σχολειού. Αφήνουμε τις τσάντες μας εκεί και ξεκινάμε να περπατάμε τριγύρω.Ειρήνη: Λοιπόν είσαι καλύτερα;Γιώργος: Ναι πολύ.Ειρήνη: Τι αλλά νέα;Γιώργος: Όχι... τίποτα; Μου απαντάει και κοιτάζει αδιάφορα προς τα κάτω.

Τι μπορεί να έχει γίνει και δεν θέλει να μου το πει; Από την απάντηση του καταλαβαίνω ότι κάτι έγινε χθες ή προχθές και δεν ξέρω και μάλλον ούτε πρόκειται.... Δεν με εμπιστεύεται! Αυτό συμβαίνει και είχαμε υποσχεθεί ότι θα είμαστε ειλικρινής ο ένας απέναντι στον άλλον. Τι το τόσο σοβαρό του συνέβη που δεν θέλει να το συζητήσουμε; Όταν έχω ένα πρόβλημα του το λέω και μου δίνει συμβουλές. Από την πλευρά του πότε δεν θέλει να συζητάμε και πολλά πράγματα για την ζωή του. Δεν τον ξαναρωτάω κάτι τέτοιο και για λίγα ακόμα λεπτά μιλάμε για διαφορά άσχετα θέματα.Σε λίγο κτυπάει το κουδούνι και πηγαίνουμε να πάρουμε τις τσάντες που τις είχαμε αφήσει στο γήπεδο και είμαστε στην άυλη. Μετά την προσευχή ανεβαίνουμε στην τάξη οπού είναι η Ευτυχία και με περιμένει. Κάθομαι στο θρανίο μαζί της και ο Γιώργος στο δικό του. Ανεβαίνει και ο φίλος του ο Νίκος και τα υπόλοιπα παιδιά. Το μάθημα ξεκινάει. Έχουμε λογοτεχνία μάθημα που μου αρέσει και παρακολουθώ με χαρά ενώ δεν έχω διάθεση να ξανασκεφτώ το θέμα με την διάθεση και την συμπεριφορά του.Την υπόλοιπη μέρα στο σχολειό δεν λεμέ κάτι για αυτό το θέμα και δεν τον ρωτάω μήπως μου είπε ψέματα χθες και σήμερα. Πράγμα που θέλω αλλά έχω πεισμώσει και δεν έχω όρεξη να κάνω άπειρες ερωτήσεις παίρνοντας μικρές απαντήσεις που δεν μου λένε τίποτα

~ 76 ~


πάρα μόνο με γεμίζουν αμφιβολίες.Γυρίζω στο σπίτι και αφού ακολουθώ την συνηθισμένη καθημερινότητα ξεχνάω να πάρω τηλέφωνο τον Γιώργο το απόγευμα. Έχει φτάσει βράδυ και ξαφνικά θυμάμαι ότι δεν μιλήσαμε καθόλου μετά το σχολειό. Ανοίγω τον υπολογιστή και μπαίνοντας στο Facebook βλέπω ότι είναι συνδεδεμένος. Του στέλνω μήνυμα.Ειρήνη: Γεια σου! Συγγνώμη που δεν σε πήρα τηλέφωνο αλλά ξεχάστηκα.Γιώργος: Δεν πειράζει έτσι και αλλιώς κάτι έπαθε το κινητό μου και κόλλησε. Πριν λίγο έφτιαξε.Ειρήνη: Ααα οκ! Όλα καλά; Γιώργος: Ναι άμε! Αύριο θα είμαι στο ίδιο μέρος με σήμερα. Μπορείς να περάσεις για λίγο;Ειρήνη: Ναι. Πέντε λεπτά πριν χτυπήσει το κουδούνι θα είμαι εκεί.Γιώργος: Εντάξει καληνύχτα γλυκιά μου!Ειρήνη: Όνειρα γλυκά και σε εσένα αγάπη μου.Πρώτη φορά τα υποκοριστικά πέφτουν βροχή. Κλείνω τον υπολογιστή και ξαπλώνω για να κοιμηθώ. Είμαι κουρασμένη και αποκοιμάμαι περιμένοντας την αυριανή μέρα για να μάθω τι θέλει ο Γιώργος γιατί από ότι κατάλαβα θέλει να μου πει κάτι.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 33Το πρωί ξυπνάω νωρίς και πηγαίνω σχολειό ήρεμη. Χθες που μιλούσα με τον Γιώργο κατάλαβα ότι κάτι θέλει να μου πει σήμερα και με ανυπομονησία πηγαίνω στο προαύλιο για να τον βρω. Κάθεται στην συνηθισμένη θέση με τους φίλους του και με βλέπει που τον πλησιάζω. Σηκώνεται και έρχεται προς το μέρος μου. Φαίνεται χαρούμενος αρά κάτι καλό θα μου πει.Γιώργος: Καλημέρα! Μου λέει και με αγκαλιάζει.Ειρήνη: Καλημέρα! Τι κανείς;Γιώργος: Πολύ καλά.Ειρήνη: Το βλέπω!Γιώργος: Χαχαχα ναι!

~ 77 ~


Ειρήνη: Τι έγινε;Γιώργος: Όχι δεν έγινε τίποτα. Άπλα ήθελα να σε ρωτήσω αν μπορείς το Σάββατο να έρθεις σπίτι μου.Ειρήνη: Ναι. Δεν έχω κανονίσει κάτι με τα κορίτσια.Γιώργος: Ωραία. Τι ώρα μπορείς;Ειρήνη: Μμμ... μετά τις πέντε.Γιώργος: Εντάξει πέντε και μισή έλα στο πάρκο να κάνουμε μια βόλτα και μετά πάμε.Ειρήνη: Οκ! Απαντάω με χαρά ενώ αν κρίνω από το ύφος του κάτι θέλει να μου πει. Τι άλλα νέα;Γιώργος: Τίποτα, τα ίδια.Δεν είμαι και τόσο σίγουρη για την απάντηση του αλλά το αφήνω. Περπατάμε μέχρι ένα μικρό κήπο που υπάρχει εκεί κοντά και μετά που κτυπάει το κουδούνι μπαίνουμε στην τάξη. Πηγαίνω και κάθομαι στον θρανίο με την Ευτυχία και ο Γιώργος με τον φίλο του.Ειρήνη: Καλημέρα.Ευτυχία: Καλημέρα!!Ειρήνη: Μμμ... Τι έχεις εσύ και είσαι τόσο χαρούμενη;Ευτυχία: Τίποτα άπλα ετοιμάζομαι για την βόλτα μου αύριο.Ειρήνη: Ααα... Με τον Κέβιν;Ευτυχία: Ναι!Ειρήνη: Που θα πατέ;Ευτυχία: Μάλλον στο λιμάνι για μια βόλτα και μετά δεν ξέρω. Εσύ τι θα κανείς;Ειρήνη: Μου είπε ο Γιώργος να πάω σπίτι του.Ευτυχία: Ααα εντάξει. Τι ώρα;Ειρήνη: Το απόγευμα στις πέντε και μισή στο πάρκο για μια βόλτα και μετά.Ευτυχία: Μια χαρά.Ειρήνη: Ναι...Ευτυχία: Τι έγινε πάλι;Ειρήνη: Κάτι θέλει να μου πει. Τόσες μέρες τώρα τον βλέπω πως κάτι θέλει...Ευτυχία: Πιθανόν να στο πει αύριο.

~ 78 ~


Ειρήνη: Το ελπίζω γιατί έχει αρχίσει να είναι λίγο απόμακρος.Ευτυχία: Ναι. Το έχω παρατηρήσει.Ειρήνη: Ναι..!Μπαίνει μέσα η καθηγήτρια και ξεκινάμε το μάθημα. Έχω μεγάλη αγωνία για αύριο. Θέλω πολύ να μάθω μήπως έχει κάτι να μου πει. Κάνουμε μάθημα και μετά δεν συζητάμε κάτι άλλο με τον Γιώργο πάρα μόνο τα καθημερινά. Το μεσημέρι γυρίζω σπίτι κουρασμένη από αυτήν την εβδομάδα. Τρώω και διαβάζω για το απογευματινό μου μάθημα. Το απόγευμα που μιλάω με τον Γιώργο από το τηλέφωνο δεν τον ρωτάω κάτι αλλά μόνο επιβεβαιώνουμε το αυριανό. Το βράδυ κοιμάμαι αργά καθώς χαζεύω στην τηλεόραση.Το πρωί ξυπνάω σχετικά νωρίς γιατί έχω μάθημα. Είμαι πολύ κουρασμένη και δεν με έφτασε ο ύπνος. Αφού τελειώνω το μάθημα βγαίνω με το ποδήλατο για μια βόλτα. Πηγαίνω στο μέρος όπου μου αρέσει. Εκεί πάνω που μπορώ να έχω θέα και να ηρεμώ. Αφού φτάνω και κάθομαι θυμάμαι εκείνη την μέρα που του είχα πει πως τον αγαπώ. Εδώ που κάθομαι... Μήπως θέλει να μου πει κάτι σχετικό με αυτό..; Ωχχ...! Πρέπει να φοβάμαι..; Κάθομαι λίγο ακόμα εκεί πάνω και σκέπτομαι διαφορά πιθανά σενάρια.Γυρίζω σπίτι, κάνω ένα μπάνιο και κάθομαι λίγο στον υπολογιστή μέχρι να περάσει η ώρα. Λίγο πριν τις πέντε σηκώνομαι και ετοιμάζομαι. Αργότερα ξεκινάω από το σπίτι μου και πάω μετά πόδια προς το πάρκο. Εκεί είναι ήδη ο Γιώργος καθισμένος σε ένα τοιχάκι δίπλα στην είσοδο του πάρκου. Με βλέπει, σηκώνεται και έρχεται προς το μέρος μου με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη του.Γιώργος: Γεια σου! Μου λέει γλυκά και με αγκαλιάζει.Ειρήνη: Γεια! Τι κανείς;Γιώργος: Μια χαρά. Εσύ;Ειρήνη: Τα ίδια. Ήρεμα.Γιώργος: Ωραία. Μου απαντάει με ζεστό ύφος και με πιάνει από το χέρι.Ξεκινάμε να περπατάμε μέσα στο πάρκο. Είναι μεγάλο και με πολλά δέντρα και φυτά. Είναι πολύ άνετος πράγμα που με κάνει να νιώθω

~ 79 ~


και εγώ το ίδιο χαλαρή με αυτόν. Περπατάμε λίγο ακόμα και καθόμαστε σε ένα παγκάκι. Με κρατάει σφικτά και αφού με κοιτάει ήρεμος γυρίζει και με φιλάει. Νιώθω τόσο ωραία μαζί του. Είναι ένα συναίσθημα που δεν μπορώ να αφήσω με τίποτα. Δεν μπορώ να τον αφήσω. Τον χρειάζομαι και με χρειάζεται και αυτό τουλάχιστον από την μεριά μου είναι σίγουρο. Συζητάμε για λίγη ώρα και μετά σηκωνόμαστε και πηγαίνουμε προς το σπίτι του. Το χαμόγελο δεν παύει στιγμή να βρίσκεται πάνω στο τόσο όμορφο πρόσωπο του. Μαζί με αυτόν είμαι και εγώ χαρούμενη που τον βλέπω έτσι. Συζητώντας δεν καταλαβαίνω ποτέ παιρνάει τόσο γρήγορα η ώρα και φτάνουμε στο σπίτι του. Ανοίγει την πόρτα και περνάμε μέσα. Το σπίτι είναι όπως πάντα καθαρό και πηγαίνουμε να κάτσουμε στον καναπέ. Η συζήτηση μας είναι γύρω από ταινίες. Μετά από λίγο μου προτείνει να δούμε μια ταινία δράσης. Δεν με τρελαίνουν αυτού του είδους οι ταινίες αλλά μου αρέσουν. Προτιμώ τις ρομαντικές. Πάμε στην κουζίνα και φτιάχνουμε ποπ-κορν. Ανοίγει και ένα πακέτο πατατάκια και βάζουμε την ταινία να παίζει. Γεμίζω δυο ποτήρια με νερό και καθόμαστε στον καναπέ. Το κεφάλι μου ακουμπάει στον ώμο του και τα χέρια του είναι περασμένα γύρω μου. Σε όλη την διάρκεια μιλάμε για την ταινία και είναι πολύ χαλαρός και άνετος μαζί μου. Θυμάμαι στην αρχή, τότε στο πάρτι, ήταν τόσο αγχωμένος και αισθάνονταν λίγο αμήχανα. Έχει αλλάξει προς το καλό και μου αρέσει αυτό.Μετά που τελειώνει η ταινία καθόμαστε όπως πριν αλλά κοιταζόμαστε στα ματιά. Σχολιάζουμε την ταινία και μετά σηκωνόμαστε και μαζεύουμε τα πράγματα. Κάποια στιγμή γυρνάει προς το μέρος μου.Γιώργος: Θάμασε τότε που είχαμε πάει πάνω και βλέπαμε τα αστερία;Ειρήνη: Ναι, ήταν τόσο ωραία νύχτα!Γιώργος: Μπορούμε να πάμε και τώρα. Δεν βρέχει και έχουμε ένα κλειστό σκέπαστρο πάνω και αν μπεις μέσα είναι ζεστά.Ειρήνη: Ναι! Μου αρέσει πολύ να χαζεύω τον ουρανό! Του λέω ενθουσιασμένη και τον αγκαλιάζω.

~ 80 ~


Γιώργος: Ωραία πάμε. Μου λέει και με φιλάει. Με πιάνει από το χέρι και ανεβαίνουμε πάνω. Έλα από εδώ. Μου λέει και μου δείχνει το σκέπαστρο. Κάθισε.Ειρήνη: Τελικά δεν έχει και τόσο κρύο. Λέω και κάθομαι σε μια ξύλινη καρέκλα που υπάρχει. Γιώργος: Ναι είδες..! Κάθεται διπλά μου και μου κρατάει το χέρι.Ειρήνη: Δεν έχει πολλά αστερία σήμερα.Γιώργος: Δεν πειράζει μου αρκείς εσύ!Ειρήνη: Χαχαχα! Χαμογελάω κοιτώντας τον γλυκά και μετά με φιλάει.Υπάρχουν κάποια λεπτά σιωπής και μετά παίρνει μια βαθιά ανάσα.Γιώργος: Ειρήνη σου είπα σήμερα να έρθεις εδώ γιατί έχω να σου πω κάποια πράγματα που θέλω να ξέρεις για εμένα. Ειρήνη: Δηλαδή; Τι εννοείς; Τον ρωτάω σχεδόν τραυλίζοντας.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 34Έχω παγώσει. Τι θα μου πει; Γιατί το ύφος του είναι τόσο σοβαρό; Μου πιάνει και τα δυο χέρια με τα δικά του και τα χαϊδεύει. Είναι ζεστός. Τόσο πολύ που η ζέστη από τα χεριά του παιρνάει στα δικά μου και αναψοκοκκινίζω. Έχει γυρίσει έτσι ώστε να με κοιτάει στα μάτια και εγώ δεν λέω τίποτα. Περιμένω να βρει το θάρρος και να μου πει αυτό που θέλει. Περνάνε μερικά δευτερόλεπτα που μόνο κοιταζόμαστε και τα μάτια μας δεν μπορούν να πουν κάτι. Μόνο μένουν και κοιτούν το ένα το άλλο. Από την σιωπή μας καταλαβαίνω ότι δυσκολεύεται να πάρει τον λόγο και να μου πει τι τον απασχολεί. Δεν θέλω να μιλήσω γιατί μπορεί να το μετανιώσει. Παίρνει μια βαθιά ανάσα ενώ συνεχίζει να αγγίζει τα χέρια μου τόσο απαλά και γαλήνια κάνοντας με να νιώσω πιο άνετα.Γιώργος: Ειρήνη είναι κάποια πράγματα μου έχουν συμβεί που εσύ δεν τα ξέρεις. Τα ξέρουν λίγα άτομα και είναι άνθρωποι που εμπιστεύομαι απόλυτα. Μια είσαι και εσύ. Ήθελα να στο πω την κατάλληλη στιγμή. Τώρα. Που έχουν περάσει κάποιοι μήνες που ήμαστε μαζί και μερικά χρόνια που σε ξέρω. Είμαστε μαζί τρεις

~ 81 ~


μήνες και νιώθω έτοιμος να σου μιλήσω για αυτό το θέμα. Μου λέει αργά και με ήρεμο τόνο στην φωνή του.Μένω σιωπηλή και δεν σταματάω να τον κοιτάζω στα μάτια. Ειρήνη: Τι θέμα..;Γιώργος: Είναι για το παρελθόν μου Ειρήνη. Δεν μεγάλωσα όπως ένα συνηθισμένο παιδί. Σταματάει και κοιτάξει κάτω σκεπτικός.Ειρήνη: Γιώργο αν μπορώ να κάνω κάτι για να αισθανθείς καλυτέρα και πιο άνετα πες μου το.Γιώργος: Αγκάλιασε με.Τον αγκαλιάζω και νιώθω τις βαθιές ανάσες του στον λαιμό μου.Ειρήνη: Είσαι εντάξει; Γιώργος: Ναι. Σε ευχαριστώ.Ειρήνη: Παρακαλώ. Αν νιώθεις πιεσμένος μην… Γιώργος: Όχι, όχι καλά είμαι. Όπως λοιπόν σου είπα δεν μεγάλωσα όπως ένα απλό παιδί. Γεννήθηκα εδώ από τον πατέρα μου τον Γιάννη και την μητέρα μου την Ελένη. Δυστυχώς όταν ήμουν δυο χρονών η μητέρα μου μας άφησε. Σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό.Παίρνω μια βαθιά κόψτε ανάσα και τον αγκαλιάζω.Ειρήνη: Λυπάμαι πάρα πολύ Γιώργο. Του λέω σιγανά στο αυτί.Γιώργος: Το ξέρω. Και εγώ. Δεν σταματάει όμως εδώ η ιστορία αυτή.Ειρήνη: Ωχχ..! Τι συνέβη μετά..;Γιώργος: Μετά ο πατέρας μου σοκαρίστηκε. Τόσο πολύ που κατέληξε να πίνει για να το ξεχάσει. Έπινε πάρα πολύ. Κατέληξε να γίνει αλκοολικός.Ειρήνη: Και εσύ που ήσουν ακόμη μικρός;Γιώργος: Εγώ τα οφείλω όλα στην θεία μου.Ειρήνη: Ααα τι Ζωή που είχα δει πριν λίγο καιρό;Γιώργος: Ναι αύτη. Λέει και τα μάτια του λάμπουν από χαρά. Είναι χρυσή γυναίκα Ειρήνη.Ειρήνη: Ναι το κατάλαβα! Φαίνεται πάρα πολύ καλή.Γιώργος: Αύτη λοιπόν με μεγάλωσε.Ειρήνη: Και ο πατέρας σου;

~ 82 ~


Γιώργος: Η θεία μου φρόντισε και για αυτόν. Είναι αδερφός της και δεν το άφησε έτσι. Είναι νοσηλεύτρια και ξέρει από αυτά. Τον είχε στο σπίτι και έμενα στο δικό της. Με φρόντιζε και ο άντρας της μερικές φορές. Πήγαινε λοιπόν από σπίτι σε σπίτι και φρόντιζε μια έμενα και μια τον πάτερα μου. Ευτυχώς είναι κοντά τα σπίτια. Μετά όμως από μερικούς μήνες ο πατέρας μου είχε γίνει τόσο εθισμένος που ήταν όλη μέρα με ένα μπουκάλι ποτό.Μπορώ να διακρίνω τα μάτια του πεντακάθαρα, είναι βουρκωμένα και είναι έτοιμος να κλάψει. Συνεχίζω να τον χαϊδεύω στο χέρι μέχρι τον αγκώνα του, με αργές κινήσεις και καταλαβαίνω ότι ηρεμεί. Ειρήνη: Είσαι σίγουρα καλά..;Γιώργος: Ναι. Μην ανησυχείς. Τον πήγε λοιπόν σε ένα κέντρο για απεξάρτηση από το πότο και ήταν εκεί για τέσσερα χρόνια. Ήταν σε αθλία κατάσταση. Μετά γύρισε στο σπίτι, αυτό που είναι εδώ δίπλα, και εγώ ζούσα ακόμα με την θεία μου. Τον έβλεπα περίπου δυο φορές την εβδομάδα. Δεν ήταν όμως και πολύ καλά και αν και ήμουν μικρός το καταλάβαινα. Μετά ζούσα κανονικά με την θεία μου, τον θειο μου και την κόρη τους. Την Εύη. Πρέπει να την έχεις γνωρίσει.Ειρήνη: Ναι αύτη που πάει στο άλλο τμήμα.Γιώργος: Ναι, μεγαλώσαμε μαζί.Ειρήνη: Και τώρα γιατί ζεις μόνος σου;Γιώργος: Ααα ναι ξέχασα να στο πω. Πέρυσι λοιπόν θεώρησε η θεία μου ότι έπρεπε να μείνω μόνος μου, κοντά στον πάτερα μου, για να είμαι πιο ελεύθερος. Έτσι έκτισαν το σπίτι αυτό εδώ και ήρθα από την αρχή του χρόνου εδώ και μένω μόνιμα. Βέβαια πάω συχνά στην θεία μου. Πριν λίγες μέρες είχε έρθει για να πάρει τους λογαριασμούς και να τους πληρώσει. Δεν αφήνει κανέναν να μπλέκεται σε αυτό το θέμα. Ειρήνη: Και ο πατέρας σου είναι στο σπίτι δίπλα;Γιώργος: Τώρα ναι.Ειρήνη: Πριν..; Συγγνώμη που γίνομαι αδιάκριτη άπλα θέλω να ξέρω όσο περισσότερα μπορώ για εσένα. Αν δεν θέλεις να μου πεις δεν σε πιέζω.

~ 83 ~


Γιώργος: Όχι, όχι. Θέλω να ξέρεις Ειρήνη. Ο,τι απορία έχεις ρώτα με. Ξέρω ότι είναι πολλές πληροφορίες και μπορεί να μπερδεύτηκες. Ο πατέρας μου μετά που βγήκε από το κέντρο απεξάρτησης έμενε με την θεία μου μέχρι να μην πίνει ούτε σταγόνα ποτό την ημέρα και να είναι καλά. Βλέπεις του χρειάστηκαν κάμποσα χρόνια μέχρι να το ξεπεράσει. Για να σου πω την αλήθεια εγώ δεν είχα αναμνήσεις από τότε και δεν θυμάμαι καλά την μητέρα μου. Ενώ αυτοί είχαν ζήσει πολλά χρόνια μαζί και ήταν πολύ δύσκολο και απότομο. Παρατήρησες πριν λίγες μέρες που ήμουν χαρούμενος;Ειρήνη: Ναι ήσουν πολύ.Γιώργος: Ο πατέρας μου βρήκε δουλειά ως καθηγητής αγγλικών σε ένα φροντιστήριο. Αυτό είχε σπουδάσει και είχε δικό του φροντιστήριο αλλά το άφησε μετά από αυτά.Ειρήνη: Ναι λογικό. Γιώργο δεν ξέρω τι να πω... Πέρασες πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια. Το μόνο που θέλω να ξέρεις είναι ότι θα είμαι εδώ για εσένα. Ο,τι και αν χρειαστείς θα είμαι δίπλα σου να σε στηρίζω.Γιώργος: Σε ευχαριστώ πάρα πολύ! Μου λέει χαρούμενα και με αγκαλιάζει. Είναι και κάτι άλλο που έχει να κάνει με εμένα πιο πολύ αλλά θα στο πω άλλη φορά γιατί τώρα δεν έχεις ακόμα συνειδητοποιήσει όλα αυτά που σου είπα. Μια άλλη μέρα θα στο πω.Ειρήνη: Καλά. Οπότε νιώσεις άνετα. Η αλήθεια είναι πως έμαθα πολλά σήμερα.Γιώργος: Ναι για αυτό. Ειρήνη σε ευχαριστώ πολύ που είσαι εδώ για έμενα. Είσαι πολύ σημαντική για έμενα. Μου λέει και με αγκαλιάζει για άλλη μία φορά.Καθόμαστε εκεί για κάμποση ώρα χωρίς να μιλάμε όμως και μόνο με τα μάτια και την σιωπή λέμε πολλά. Έχω καταλάβει ότι ήθελε πολύ να μου το πει και να το βγάλει από μέσα του. Σίγουρα νιώθει καλυτέρα και είναι λογικό. Και εγώ το ίδιο. Τουλάχιστον ξέρω τι τον απασχολούσε όσο δυσάρεστο και να είναι αυτό. Θα προσπαθώ να τον κάνω να νιώσει καλυτέρα... Δεν ξέρω ακόμα πως ακριβώς να το χειριστώ αλλά ελπίζω να βρω μια λύση. Μετά ο καιρός γίνεται όλο

~ 84 ~


και πιο κρύος και πηγαίνουμε να καθίσουμε κάτω. Είναι όμως βράδυ και πρέπει να γυρίσω σπίτι. Πηγαίνουμε στο καθιστικό. Ειρήνη: Πρέπει να φύγω.Γιώργος: Εντάξει. Θα τα πούμε αύριο από το τηλέφωνο και την Δευτέρα στο σχολειό.Ειρήνη: Ωραία. Καληνύχτα. Του λέω και τον αγκαλιάζω σφιχτά. Νιώθω τα χείλη του στον λαιμό μου.Γιώργος: Σε ευχαριστώ! Είσαι υπέροχη! Οι λέξεις χτυπάνε αμέσως σε όλο μου το σώμα και η χροιά που τις είπε είναι μαγευτική και χάνομαι στην αγκαλιά του και μετά στα φιλιά του. Αυτές οι λέξεις που μόλις μου είπε ακούγονται ακόμα μέσα στο μυαλό μου σαν μελώδια. Ανοίγω την πόρτα και με συνοδεύει μέχρι την άυλη έξω από το σπίτι του. Όταν πάω να απομακρυνθώ για να φύγω με πιάνει από τον καρπό και με γυρίζει προς το μέρος του.Γιώργος: Καληνύχτα! Μου λέει και με φιλάει. Ειρήνη: Όνειρα γλυκά! Το χαμόγελο είναι για άλλη μια φορά ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του. Φεύγω και πηγαίνω στο σπίτι μου. Έχει λίγο κρύο και πηγαίνω γρήγορα. Κάθομαι στο κρεβάτι και αρχίζω να σκέπτομαι τι μπορεί να έχει περάσει ο Γιώργος τόσα χρόνια τώρα. Σίγουρα ήταν πολύ δύσκολα και άσχημα για αυτόν...Είμαι κουρασμένη και αμέσως ξαπλώνω να κοιμηθώ. Συνεχίζω να σκέπτομαι αυτόν και το πόσο δύσκολο είναι μετά από όλα αυτά να είναι χαμογελαστός και να μου λέει για το τόσο σκληρό παρελθόν του. Με τις σκέψεις αποκοιμάμαι γρήγορα...

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 35Το πρωί της Κυριακής ξυπνάω χαλαρή μιας και το άγχος αν ο Γιώργος αντιμετωπίζει κάτι που δεν μπορεί να μου πει έχει πλέον φύγει. Από χθες το βράδυ έχω μάθει για το παρελθόν του και τουλάχιστον ξέρω ότι μπορώ να είμαι εδώ για αυτόν. Και αυτό θα κάνω. Ξέρω πως χρειάζεται υποστήριξη και αυτό είναι κάτι που

~ 85 ~


σίγουρα έχει καταλάβει και ο ίδιος. Αν και τώρα που θυμάμαι δεν μου τα είπε όλα... Μου είπε πως μια άλλη φορά θα μου πει και κάτι για αυτόν...! Δεν έχω ιδέα τι μπορεί να είναι και καλυτέρα να περιμένω τον ίδιο να μου το πει παρά να τον πιέζω μόνο και μόνο με το βλέμμα μου. Νομίζω πως τις προηγούμενες μέρες αυτό έκανα. Τώρα νιώθω πιο άνετη και είναι πιο εύκολο για έμενα να τον κοιτάω στα μάτια γιατί όπως είπε και ο ίδιος είμαι ένα άτομο που εμπιστεύεται. Τη υπόλοιπη μέρα ασχολούμαι με τα μαθήματα του σχολείου και γενικά είμαι ήρεμη χωρίς να έχω πολλούς προβληματισμούς. Το απόγευμα μίλησα για λίγο με τον Γιώργο και ακουγόταν καλά. Το βράδυ κοιμάμαι νωρίς και το πρωί ξυπνάω εύκολα. Ετοιμάζομαι και πηγαίνω στο σχολείο. Περνάω από το προαύλιο και δεν βλέπω τον Γιώργο στην συνηθισμένη θέση. Μάλλον θα άργησε. Παρατηρώ τον φίλο του τον Νίκο και πηγαίνω να του μιλήσω.Ειρήνη: Καλημέρα! Του λέω με χαρά αλλά ξαφνιάζεται και απομακρύνεται λίγο.Νίκος: Καλημέρα... Τι... τι κανείς; Με ρωτάει σχεδόν τραυλίζοντας.Ειρήνη: Καλά. Εσύ;Νίκος: Μια χαρά.Ειρήνη: Σίγουρα..; Φαίνεσαι λίγο αναστατωμένος...Νίκος: Όχι καλά είμαι.Ειρήνη: Ο Γιώργος που είναι;Νίκος: Ε... εδώ...! Θα έρθει.Ειρήνη: Ααα... εντάξει! Τον κοιτάζω με ένα απορημένο βλέμμα και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα τον ακούω που παίρνει μια βαθιά ανάσα και γυρίζει προς το μέρος μου.Νίκος: Πφφ...! Δεν μπορώ να το κρατάω άλλο. Σχεδόν ψιθυρίζει αλλά τον ακούω μιας και είμαι δίπλα του. Ειρήνη ο Γιώργος χθες χτύπησε στο ποδόσφαιρο. Ήμασταν περίπου δέκα άτομα και είχαμε πάει σε ένα γήπεδο για να παίξουμε ποδόσφαιρο μεταξύ μας. Ειρήνη: Ναι... και; Τι έπαθε ο Γιώργος;Νίκος: Έπεσε και χτύπησε στον ώμο και στο γόνατο.Ειρήνη: Δηλαδή..; Ρωτάω αναστατωμένη και πιάνω το κεφάλι μου.

~ 86 ~


Νίκος: Έχει χτυπήσει σοβαρά στον ώμο και στο γόνατο είχε μια μικρή αιμορραγία.Ειρήνη: Πω... Λέω και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Που είναι τώρα;Νίκος: Στο νοσοκομείο.Ειρήνη: Χθες που μιλήσαμε από το τηλέφωνο δεν μου είπε τίποτα από αυτά που μου είπες εσύ τώρα..!Νίκος: Ναι το ξέρω. Μαζί του καθόμουν. Δεν ήθελε να μάθεις κάτι γιατί είπε πως δεν είναι κάτι σοβαρό. Έμεινε μέσα για να του βάλουν γύψο και να ελέγξουν την αιμορραγία. Λίγο μετά αφού σε πηρέ τηλέφωνο έφυγα.Ειρήνη: Είναι καλά;Νίκος: Ναι. Σήμερα το μεσημέρι θα πάει στο σπίτι.Ειρήνη: Νίκο σίγουρα;Νίκος: Ναι, ναι. Όταν έφυγα ήταν ήδη καλυτέρα.Ειρήνη: Τι ώρα θα είναι σπίτι;Νίκος: Λογικά μετά τις δώδεκα το μεσημέρι.Ειρήνη: Εντάξει. Σε ευχαριστώ που μου το είπες. Απλά μην του πεις τίποτα από αυτά που συζητούσαμε. Νίκος: Εντάξει. Τον χαιρετάω και πηγαίνω στην τάξη. Βρίσκω την Ευτυχία και της λέω για την συζήτηση μας με τον Νίκο και τι σκοπεύω να κάνω στον Γιώργο... Δεν της έχω πει ακόμα για εκείνο το βράδυ που ο Γιώργος μου είπε για την ζωή του και ούτε σκοπεύω. Είναι κάτι προσωπικό που μου το εμπιστεύτηκε.Το μεσημέρι γυρίζω στο σπίτι και είμαι έτοιμη για το σχέδιο...! Θα πάω στον Γιώργο και θα του χτυπήσω την πόρτα. Ο Νίκος είπε ότι λογικά θα είναι σπίτι. Θα του κάνω μια επίσκεψη. Έτσι τρώω και με την πρόφαση ότι πηγαίνω έναν περίπατο φεύγω από το σπίτι. Τις καθημερινές δεν βγαίνω με τον Γιώργο και τώρα θα ακουστεί παράξενο. Ντύνομαι και βγαίνω έξω από το σπίτι. Στον δρόμο βλέπω ένα μαγαζί με ευχετήριες κάρτες και σταματάω να δω αν έχει κάτι. Βλέπω μια κάρτα που λέει: ΄΄Καλή ανάρρωση΄΄ και την παίρνω. Φτάνω στο σπίτι και χτυπάω την πόρτα. Περιμένω για λίγο και μετά ακούω βήματα.

~ 87 ~


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 36Η πόρτα ανοίγει και βλέπω έναν άντρα που δεν ξέρω. Από πίσω, στον καναπέ, κάθεται ο Γιώργος σχεδόν ξαπλωμένος και βλέπει τηλεόραση. Ο άντρας που στέκεται μπροστά μου είναι ψηλός και αδύνατος και μοιάζει με τον Γιώργο. Μάλλον είναι ο πατέρας του...! Δεν έπρεπε να έρθω. Ο Γιώργος έχει χτυπήσει και δεν έχει ανάγκη από απρόοπτες επισκέψεις σαν την δική μου. Δεν μπορώ όμως να φύγω έτσι. Ο άντρας στέκεται μπροστά μου χαμογελαστός βαστώντας το πόμολο.Ειρήνη: Γεια σας! Με λένε Ειρήνη και ήρθα για να δω τον Γιώργο.Γιάννης: Ααα εσύ είσαι η Ειρήνη! Λέει χαμογελαστά και μου δίνει το χέρι του ανταλλάσοντας μια χειραψία. Έμενα με λένε Γιάννη και είμαι ο πατέρας του Γιώργου.Ειρήνη: Χάρηκα!Γιάννης: Πέρασε μέσα. Ο Γιώργος είναι εδώ. Μου λέει και μου δείχνει τον καναπέ.Είναι πολύ καλός και ευγενικός κύριος και τον συμπαθώ αμέσως. Εκείνη την στιγμή θυμάμαι τις φωτογραφίες στο δωμάτιο του Γιώργου. Ναι αυτός ήταν! Άρα η γυναίκα δίπλα του ήταν η μητέρα του Γιώργου. Λογικά. Πλησιάζω τον Γιώργο και γυρίζει προς το μέρος μου. Ξαφνιάζεται που με βλέπει αλλά μου χαμογελάει και αμέσως νιώθω καλύτερα.Γιώργος: Γεια σου Ειρήνη!Ειρήνη: Γεια σου! Του λέω χαμογελαστή και τον αγκαλιάζω προσέχοντας τον χτυπημένο ώμο του.Γιώργος: Δεν σε περίμενα αλλά καλυτέρα που ήρθες. Ειρήνη: Αύτη η κάρτα είναι για εσένα! Του λέω και του δίνω την κάρτα.Γιώργος: Σε ευχαριστώ πολύ! Μου λέει με ένα πλατύ χαμόγελο.Γιάννης: Έμενα με συγχωρείτε αλλά έχω κάτι δουλίτσες να τακτοποιήσω.Ειρήνη: Ναι. Και πάλι χάρηκα για την γνωριμία.Γιάννης: Και εγώ! Να σε καλά. Γεια.Γιώργος: Γεια σου μπαμπά.

~ 88 ~


Φεύγει και ο Γιώργος μου δείχνει μια καρέκλα που είναι εκεί να κάτσω δίπλα του.Ειρήνη: Αρχικά περαστικά!Γιώργος: Ευχαριστώ! Τι εννοείς αρχικά..;Ειρήνη: Γιατί έχω και κάτι άλλο να σου πω... Γιατί δεν μου το είπες χθες που μιλήσαμε; Τον ρωτάω ήρεμα και τον κοιτάζω στα μάτια.Γιώργος: Δεν ήθελα να ανησυχήσεις.Ειρήνη: Γιώργο..! Θέλω να μου τα λες! Γιώργος: Εσύ πως το έμαθες;Ειρήνη: Μην σε απασχολεί αυτό.Γιώργος: Καλά..! Πως σου φάνηκε ο πατέρας μου;Ειρήνη: Είναι πολύ καλός άνθρωπος. Χάρηκα που τον γνώρισα.Γιώργος: Ναι είδες! Λέει και χαμογελάσει.Δεν κάθομαι πολύ ώρα ακόμα γιατί έχω μάθημα σε λίγο. Πάω στο σπίτι, διαβάζω και κάνω το μάθημα. Μετά κάθομαι λίγο στην τηλεόραση και πάω για ύπνο. Το πρωί ξυπνάω και πηγαίνω σχολειό. Χθες που μιλούσα με τον Γιώργο μου είπε πως δεν θα ερχόταν για αυτό πάω αμέσως στην τάξη. Εκεί είναι η Ευτυχία και κάθεται στο θρανίο. Πάω και κάθομαι στην θέση μου δίπλα της.Ειρήνη: Καλημέρα!Ευτυχία: Καλημέρα... Μου λέει και δείχνει να μην έχει καθόλου όρεξη.Ειρήνη: Είσαι καλά;Ευτυχία: Όχι και πολύ καλά...Ειρήνη: Πες μου.Ευτυχία: Είναι μια κοπελιά στην τάξη του Κέβιν που είναι συνεχεία διπλά του. Χθες που πήγα μια στιγμή από την τάξη του ήταν δίπλα του και του χαμογελούσε. Ειρήνη: Και αυτός; Το έχετε συζητήσει;Ευτυχία: Όχι. Αυτός δεν της δίνει σημασία αλλά εκείνη επιμένει.Ειρήνη: Ευτυχία πες του το! Πρέπει να το συζητήσετε.Ευτυχία: Ναι, αλλά δεν ξέρω πως θα αντιδράσει.Ειρήνη: Δεν πειράζει. Θα πας και θα του το πεις.

~ 89 ~


Ευτυχία: Εντάξει. Λέει και φαίνεται αποφασισμένη να του το πει. Θα του το πω αύριο. Μου είπε να πάμε μια βόλτα. Ειρήνη: Ααα εντάξει. Βρες την ευκαιρία και πες του το. Αλλά πρόσεξε γιατί αν νευριάσεις τότε θα εκνευριστεί και ο ίδιος γιατί θα νομίζει πως τον θεωρείς ένοχο. Εντάξει;Ευτυχία: Ναι, αυτό θα κάνω.Ειρήνη: Ωραία. Αν θες μετά πάρε με τηλέφωνο να μου πεις τι έγινε.Ευτυχία: Ναι.Το κουδούνι κτυπάει και σε λίγα λεπτά το μάθημα αρχίζει. Η Ευτυχία δεν μου ξαναλέει τίποτα για τον Κέβιν και δεν είναι τόσο σκεπτική όσο πριν. Το μεσημέρι γυρίζω σπίτι και αφού τρώω παίρνω τηλέφωνο τον Γιώργο.Ειρήνη: Γεια σου!Γιώργος: Γεια σου Ειρήνη! Τι κανείς ;Ειρήνη: Καλά είμαι. Εσύ πως είσαι;Γιώργος: Το γόνατο μου είναι πολύ καλυτέρα και μπορώ να κουνήσω λίγο τον ώμο μου.Ειρήνη: Ααα μια χαρά!Γιώργος: Ναι πολύ καλά. Πως πήγε το σχολειό;Ειρήνη: Πολύ καλά.Γιώργος: Ωραία. Ειρήνη: Αύριο θα έρθεις;Γιώργος: Ναι, περπατάω κανονικά και δεν πονάω όσο χθες.Ειρήνη: Ωραία, άρα θα τα πούμε αύριο.Γιώργος: Ναι. Θα είμαι στα καθίσματα του γηπέδου.Ειρήνη: Ωραία, θα περάσω από εκεί.Γιώργος: Ειρήνη, μου λείπεις..!Ειρήνη: Και έμενα... Υπομονή. Θέλω πολύ να περάσω να σε δω αλλά είναι δύσκολο γιατί έχω μάθημα και πρέπει να διαβάσω.Γιώργος: Δεν πειράζει. Θα περιμένω μέχρι αύριο.Ειρήνη: Και εγώ..! Γιώργος: Πρέπει να φύγω. Θα έρθει η θεία μου να με πάρει να κάτσω σπίτι της για να μην είμαι μόνος.Ειρήνη: Ααα εντάξει. Θα τα πούμε αύριο. Περαστικά.

~ 90 ~


Γιώργος: Σε ευχαριστώ πολύ! Φιλάκια.Ειρήνη: Παρακαλώ. Γεια!Κλείνω το τηλέφωνο και κάθομαι στο γραφείο για να διαβάσω. Σήμερα έχω μαθηματικά και διαβάζω και αυτά και μαθήματα του σχολειού. Η ώρα περνάει γρήγορα και αφού τελειώνω το μάθημα κάνω ένα μπάνιο, κάθομαι στον υπολογιστή και κοιμάμαι.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 37Η μέρα ξεκινάει και σηκώνομαι νωρίς. Ντύνομαι, τρώω και ξεκινάω με όρεξη για το σχολείο. Ο Γιώργος με περιμένει στα καθίσματα του σχολείου και πηγαίνω αμέσως εκεί. Είναι ήδη καθισμένος εκεί στα καθίσματα και μιλάει με τους φίλους του. Τον πλησιάζω και σηκώνεται και με αγκαλιάζει. Προχωράμε μαζί και ανεβαίνουμε για την τάξη. Ανοίγουμε την πόρτα και βλέπω την Ευτυχία να κάθεται στο θρανίο μας και να κλαίει. Αμέσως την πλησιάζουμε.Ειρήνη: Ευτυχία τι έχεις;Ευτυχία: Εε… εε τίποτα.Γιώργος: Μήπως να φύγω..; Μου ψιθυρίζει στο αυτί. Ειρήνη: Κάθισε στις καρέκλες που είναι έξω από την τάξη. Γιώργος: Εντάξει. Μου λέει και ανοίγει την πόρτα φεύγοντας από την τάξη.Ειρήνη: Ευτυχία... πες μου!Ευτυχία: Σχετικά με αυτό που λέγαμε χθες για τον Κέβιν... ήθελα να του το πω σήμερα για την αλλά χθες γυρίζαμε μαζί μετά το σχολείο και δεν άντεχα άλλο. Κάτσαμε στο πάρκο και του είπα ότι με ενοχλεί η συμπεριφορά της άλλης και νιώθω αμήχανα.Ειρήνη: Και... τι είπε;Ευτυχία: Δεν αντέδρασε όπως περίμενα... Αρχικά με κοίταξε με ένα πολύ ψυχρό βλέμμα και μετά σηκώθηκε από εκεί που είχαμε κάτσει και...Ειρήνη: Με ποιον τρόπο του το είπες; Ρωτάω διακόπτοντας την.Ευτυχία: Κανονικά άλλα το πήρε με τελείως διαφορετικό τρόπο.Ειρήνη: Καλά. Και μετά τι έκανε;

~ 91 ~


Ευτυχία: Σηκώθηκε και ήταν νευριασμένος. Σηκώθηκα και εγώ όρθια και τον έπιασα από τα χεριά ενώ τον κοίταζα. Τότε θυμήθηκα αυτό που μου είπες χθες. Ότι αν νευριάσω εγώ θα νομίζει πως τον θεωρώ ένοχο. Έτσι του εξήγησα ήρεμα ότι με ενοχλεί η συμπεριφορά αυτής και ότι δεν τον θεωρώ ένοχο. Αλλά μάλλον δεν του αρκούσε και εκείνη την στιγμή χωρίς καμία εξήγηση με αγκάλιασε και έφυγε.Ειρήνη: Και εσύ;Ευτυχία: Δεν έκανα τίποτα, δεν ήθελα να τον ακολουθήσω και να τον παρακαλάω γιατί θα ήταν σαν να είχα φταίξει σε κάτι.Ειρήνη: Και δεν μιλήσατε από χθες;Ευτυχία: Όχι..Ειρήνη: Μάλιστα...! Εντάξει άσε τον να κάνει αυτός την κίνηση του. Δεν μπορεί να περιμένει έτσι. Το διάλειμμα θα πάω και θα βρω τον Κέβιν να του μιλήσω. Δεν θα πω κάτι στην Ευτυχία γιατί θα θυμώσει.Περνάει η πρώτη ώρα και χτυπάει το κουδούνι για διάλειμμα. Κατεβαίνω τις σκάλες και πηγαίνω στο μέρος που κάθεται συνήθως ο Κέβιν. Δεν είπα τίποτα ούτε στην Ευτυχία ούτε στον Γιώργο. Βρίσκω τον Κέβιν εκεί και πηγαίνω να του μιλήσω. Εκεί είναι ένας φίλος του και ο Κέβιν του λέει να φύγει γιατί είμαι σίγουρη πως υποψιάζεται αυτό που θέλω να του πω μιας και δεν μιλάμε συχνά.Ειρήνη: Γεια σου. Τι κάνεις;Κέβιν: Καλά, εσύ;Ειρήνη: Μια χαρά. Κέβιν ξέρω τι έγινε με την Ευτυχία και αν θες την γνώμη μου η Ευτυχία τώρα είναι λυπημένη και δεν αξίζει..!Κέβιν: Το ξέρω ότι δεν αξίζει άλλα ήταν σαν να μην με εμπιστεύεται...! Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω κάτι που θα πληγώσω την Ευτυχία.Ειρήνη: Εντάξει. Κοίτα τώρα είναι στην τάξη και σου προτείνω να πας και να της μιλήσεις. Κανένας δεν φταίει οπότε μην της ζητήσεις συγνώμη ή να περιμένεις να σου ζητήσει αυτή. Κέβιν: Ωραία, σε ευχαριστώ.Ειρήνη: Τίποτα. Πήγαινε..!Μου χαμογελάει και πηγαίνει προς την τάξη. Αφού κάνω μια βόλτα ανεβαίνω και εγώ πάνω και κάθομαι στο θρανίο. Η Ευτυχία δεν είναι

~ 92 ~


εκεί. Βλέπω τον Γιώργο στο θρανίο του να μιλάει με τον Νίκο. Δεν τον ενοχλώ και περιμένω την Ευτυχία. Σε πολύ λίγο έχει έρθει και κάθεται δίπλα μου. Το χαμόγελο της είναι πλατύ και με κάνει και εμένα να χαμογελώ. Ευτυχώς τα βρήκανε.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 38Την βλέπω χαρούμενη και δεν χρειάζεται να την ρωτήσω τι έγινε. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά! Οι ώρες περνάνε γρήγορα και ξεκινάω με τον Γιώργο από το σχολείο για το σπίτι. Συνήθως γυρνάμε μαζί αν και καμία φορά πηγαίνει με τους φίλους του. Καθώς προχωράμε συζητάμε διάφορα πράματα αλλά φαίνεται λίγο ανήσυχος. Ειρήνη: Γιώργο, είσαι εντάξει;Γιώργος: Εμ… όχι.Ειρήνη: Πονάει ο ώμος σου;Γιώργος: Όχι δεν έχει να κάνει με αυτό....Ειρήνη: Γιώργο, πες μου..!Γιώργος: Λοιπόν, καταρχήν έχεις ώρα;Ειρήνη: Ναι, έχω μάθημα το απόγευμα και έχω διαβάσει.Γιώργος: Ωραία. Πάμε στο πάρκο;Ειρήνη: Ναι, πάμε. Είμαι λίγο τρομοκρατημένη καθώς ο τόνος της φωνής του δεν είναι ο συνηθισμένος γλυκός και ήρεμος. Προχωράμε και μου κρατάει το χέρι. Πηγαίνουμε σε ένα παγκάκι και καθόμαστε. Συνεχίζει να μου κρατάει το χέρι και τα μάτια του καρφώνονται στα δικά μου. Γιώργος: Ειρήνη θυμάσαι πριν λίγες μέρες που σου αποκάλυψα το παρελθόν μου; Ειρήνη: Ναι.Γιώργος: Θυμάσαι μήπως που μετά σου είπα πως έχω και κάτι άλλο να σου πω το οποίο άφορα πιο πολύ εμένα;Ειρήνη: Ναι κάτι θυμάμαι.Γιώργος: Είναι κάτι πιο προσωπικό που δεν το ξέρει κανένας άλλα θέλω να στο εμπιστευτώ.Ειρήνη: Γιώργο με κάνεις να ανησυχώ.

~ 93 ~


Γιώργος: Όχι χαλάρωσε. Λοιπόν μετά από την ιστορία με την μαμά μου κατάλαβα ότι ο μπαμπάς μου είχε φτάσει σε αυτό το σημείο επειδή μέσα στην καρδιά του υπήρχε ένα μεγάλο ερώτημα. Αυτό ήταν το γιατί. Γιατί έφυγε ένας άνθρωπος που αγάπησε μακριά του. Και αυτό Ειρήνη εγώ μπορώ να το εξηγήσω μόνο με μια λέξη. Την αγάπη. Κατάλαβα ότι την αγαπούσε. Και η αγάπη είναι ένα πολύ σπάνιο γεγονός στις μέρες μας. Σταματάει και με κοιτάει.Ειρήνη: Έχεις δίκιο σε αυτό και το καταλαβαίνω.Γιώργος: Σε ευχαριστώ! Απλά αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι δεν έχω αγαπήσει ποτέ. Πέρα από την αγάπη που έχω για τους συγγενείς μου, δεν έχω αγαπήσει ή ερωτευτεί ποτέ. Όμως μαζί σου νιώθω κάτι πρωτόγνωρο. Κάτι που δεν έχω ξανανιώσει και δεν ξέρω ακόμα αν λέγεται αγάπη.Ειρήνη: Ναι... Λέω σιγανά.Γιώργος: Ειρήνη δεν χρειάζομαι χρόνο μόνο κατανόηση από εσένα.Ειρήνη: Ναι. Και σε κατανοώ και δεν θα σε πιέσω να ξεκαθαρίσεις τι νιώθεις για εμένα.Γιώργος: Όχι Ειρήνη. Ξέρω τι αισθάνομαι για εσένα. Δεν ξέρω όμως αν είναι αληθινό για να μπορώ να είμαι σίγουρος για εσένα.Ειρήνη: Έχω μπερδευτεί...Γιώργος: Λογικό...! Κοίτα το μόνο που θέλω είναι να καταλάβεις γιατί τότε που μου είπες πως με αγαπάς εγώ σώπασα. Είναι επειδή αυτά που νιώθω για εσένα δεν ξέρω αν λέγονται αγάπη και αν εκφράζονται με το ''σε αγαπώ.''Ειρήνη: Εντάξει αυτό το καταλαβαίνω. Γιώργος: Συγνώμη που σε μπέρδεψα σήμερα αλλά ήθελα μέρες να το πω. Λέει και παίρνει μια βαθιά ανάσα.Ειρήνη: Δεν πειράζει. Καλά έκανες. Μην ανησυχείς θα σε αφήσω να τα σκεφτείς.Γιώργος: Σε ευχαριστώ! Μου λέει και με αγκαλιάζει.Καθόμαστε για λίγο ακόμα και συζητάμε και μετά σηκωνόμαστε και πηγαίνουμε προς το σπίτι του. Πρώτα είναι το δικό του και μετά πηγαίνω προς το δικό μου. Τον αποχαιρετάω και γυρίζω στο σπίτι.

~ 94 ~


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 39Βλέπω τον Γιώργο να πηγαίνει προς το σπίτι του και προχωράω προς το δικό μου. Περπατάω σκεπτική καθώς δεν μπορώ να βάλω σε μια σειρά αυτά που έχω μάθει από τον Γιώργο. Με μπέρδεψε πολύ η σημερινή μας κουβέντα και πρέπει να σκεφτώ καλά την σχέση μου με τον Γιώργο. Τι σημαίνει πως δεν ξέρει τι σημαίνουν τα αισθήματα του για εμένα; Ή με θέλει ή όχι. Δεν έχει πολλές επιλογές. Πέρα από αυτά χρειάζεται να ξεκαθαρίσει πρώτα τι νιώθει ο ίδιος σχετικά με την ιστορία που του συνέβη στο παρελθόν. Δεν θέλω να τον πιέσω αλλά πρέπει να ξέρω τι συμβαίνει μέσα του. Θα προσπαθήσω να αφήσω αυτό το θέμα από το μυαλό μου.Γυρίζω στο σπίτι και αφού τρώω κάθομαι και διαβάζω. Καθώς είμαι απορροφημένη ξαφνιάζομαι από τον ήχο του κινητού μου. Κοιτάω και έχω ένα μήνυμα από τον Γιώργο που γράφει: ‘’Ελπίζω να κατάλαβες αυτά που σου είπα. Έχω προπόνηση και μετά θα πάω στης θείας μου. Θα τα πούμε αύριο στις κερκίδες. Φιλάκια! Κλείνω το κινητό και συνεχίζω να διαβάζω. Μετά έχω μάθημα και πρέπει να έχω διαβάσει. Γυρίζω από το μάθημα και έξω είναι σχεδόν βράδυ. Δεν παίρνω τον Γιώργο τηλέφωνο, αν και θέλω, γιατί μπορεί να είναι ακόμη με την οικογένεια του. Έτσι ξαπλώνω στο κρεβάτι και σκέπτομαι τι πρέπει να κάνω με τον Γιώργο. Από την μία τον θέλω γιατί με κάνει να χαμογελάω και να περνάω καλά αλλά από την άλλη δεν μπορώ να καταλάβω τι νιώθει για εμένα. Με δυσκολεύει το γεγονός να κρίνω τα αισθήματα του για εμένα γιατί δεν μπορώ να είμαι σίγουρη και πέρα από αυτό δεν μπορώ να τον αναγκάσω να μου πει τώρα αν με θέλει ή όχι. Αυτό είναι πέρα από τον χαρακτήρα μου. Αυτό που πρέπει να κάνω και το θέλω είναι να είμαι δίπλα του....Η ώρα περνάει και κόβονται οι σκέψεις μου από την φωνή της μητέρας μου που μου λέει να κοιμηθώ. Δεν είναι και δύσκολο μιας και είναι αργά και με τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μου ο ύπνος δεν αργεί να έρθει.

~ 95 ~


Οι μέρες περνάνε και το Σάββατο το απόγευμα πηγαίνω μια βόλτα με τον Γιώργο. Έχουμε πει στις έξι στο πάρκο και ως συνήθως είναι εκεί. Με αγκαλιάζει, μου πιάνει το χέρι και ξεκινάμε να προχωράμε προς το λιμάνι των Χανίων. Αφού κάνουμε μια βόλτα εκεί και καθόμαστε σε μια καφετέρια γυρίζουμε πίσω. Η μέρα δεν είναι και πολύ καλή και είναι πιθανό να βρέξει. Έτσι δεν καθόμαστε πολύ και γυρίζουμε στο σπίτι του. Μπαίνουμε μέσα και καθόμαστε στο δωμάτιο του. Αφού μιλάμε για λίγη ώρα πηγαίνει στην κουζίνα να φέρει κάτι να φάμε. Μου λέει να κάτσω στο δωμάτιο του και να τον περιμένω παρόλο που επιμένω να τον βοηθήσω. Έτσι κάθομαι στο κρεβάτι και περιμένω. Ξαφνικά ακούω έναν ήχο ο οποίος είναι από το κινητό του Γιώργου. Το κοιτάω και τον παίρνει τηλέφωνο ένα όνομα το οποίο μου θυμίζει κάποια γνωστή... Το επεξεργάζομαι ενώ πάω να βγω από το δωμάτιο και να το πάω του Γιώργου. Λίγο πριν βγω από το δωμάτιο θυμάμαι ποια είναι. Είναι η πρώην του Γιώργου! Τι θέλει πάλι αυτή; Δεν μπορώ με τίποτα να ξεχάσω το στεναχωρημένο πρόσωπο του Γιώργου τότε στο λιμάνι και μετά την μελανιά στο μάτι του..! Εκείνη την στιγμή το κινητό κλείνει. Πρέπει να του το πάω. Προχωράω προς την κουζίνα και τον πλησιάζω ενώ προσπαθώ να ηρεμήσω. Ειρήνη: Είχες μια κλήση στο κινητό. Λέω και του το δίνω.Γιώργος: Ααα ναι; Με ρωτάει χωρίς να ξέρει με τι έχει να κάνει.Ειρήνη: Μήπως έχεις να μου πεις κάτι..; Τον ρωτάω ήρεμη και τον κοιτάζω στα μάτια.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 40Το ύφος του παγώνει και για λίγα δευτερόλεπτα δεν λέει τίποτα. Μέχρι να κοιτάξει τις αναπάντητες και να με κοιτάξει στα μάτια. Καταπίνει και φαίνεται έτοιμος να απαντήσει στην ερώτηση μου.Γιώργος: Ειρήνη... θα στο έλεγα αλλά ειλικρινά το ξέχασα εντελώς. Χθες άκουσα ότι ο αδερφός της πρώην μου χτύπησε σε ένα τροχαίο και σκέφτηκα να την πάρω τηλέφωνο για να την ρωτήσω. Τον ξέρω

~ 96 ~


αλλά δεν ήθελα να τον ενοχλήσω γιατί δεν ξέρω την κατάσταση που βρίσκεται. Έτσι το πρωί την πήρα τηλέφωνο και δεν το σήκωσε. Δεν ήθελα να την ξαναενοχλήσω και δεν πήρα τηλέφωνο. Μάλλον είδε την κλήση μου και με σκέφτηκε να με πάρει. Μου λέει και φαίνεται ότι μου λέει αλήθεια. Ειρήνη: Γιώργο σε εμπιστεύομαι και ξέρω ότι μου λες αλήθεια απλά μόλις είδα το όνομα και συνειδητοποίησα ποία είναι πάγωσα και δεν ήξερα τι να υποθέσω.Γιώργος: Εντάξει. Χαίρομαι που με εμπιστεύεσαι! Μου λέει ήρεμα και με αγκαλιάζει χαϊδεύοντας με στην πλάτη. Γυρίζει προς το μέρος μου και με φιλάει. Πάντα με κάνει να αισθανθώ καλύτερα μόνο με ένα του φιλί. Δεν ξέρω πως μπορεί και το καταφέρνει αυτό αλλά είναι μία διαφορετική αλλά υπέροχη αίσθηση που διαπερνά όλο μου το σώμα. Ειρήνη: Και σχετικά με το θέμα που λέγαμε πριν καλύτερα να στείλεις ένα μήνυμα γιατί ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω την μελανιά στο μάτι σου.Γιώργος: Σωστά..! Πάντα έχεις τις καλύτερες συμβουλές.Ειρήνη: Μου αρέσει να συμβουλεύω ανθρώπους που νοιάζομαι..! Του λέω και χαμογελάω.Τα χέρια του βρίσκονται στον λαιμό μου και στο πιγούνι μου και με τραβάει προς το μέρος του. Με κοιτάει στα μάτια χωρίς να σταματάει και από το ύφος του καταλαβαίνω ότι κάτι σκέφτεται. Δεν μου λέει τίποτα αλλά με φιλάει με πάθος στο στόμα και στον λαιμό και δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα.Δεν μου λέει τίποτα άλλο και καθόμαστε να φάμε. Μετά καθόμαστε στο καθιστικό και συζητάμε. Είναι τόσο ήρεμος και άνετος μαζί μου και ελπίζω και εγώ να δείχνω το ίδιο. Καθόμαστε στον καναπέ και συζητάμε για διάφορα θέματα. Μετά από λίγο προτείνει την ιδέα να παίξουμε επιτραπέζιο παιχνίδι και συμφωνώ αμέσως καθώς τρελαίνομαι για επιτραπέζια. Είναι τόσο γλυκός μαζί μου και χαίρομαι να τον βλέπω να χαμογελάει, πράγμα που κάνει συχνά όταν είμαστε μαζί. Μόνο με το χαμόγελο του μπορεί να αλλάξει όλη μου η μέρα προς το καλύτερο και να ξεχάσω οτιδήποτε με απασχολεί.

~ 97 ~


Έχει νυχτώσει και πρέπει να φύγω. Όταν του το λέω κάνει μια λυπημένη έκφραση αλλά γελάω και μαζί μου και αυτός. Με αγκαλιάζει σφικτά και με φιλάει.Γιώργος: Πέρασα πολύ ωραία σήμερα! Ειρήνη: Και εγώ! Παρόλο που με νίκησες στο παιχνίδι.Γιώργος: Χαχαχα! Μου αρέσει πολύ να περνάω χρόνο μαζί σου Ειρήνη.Ειρήνη: Είναι πράγματι πολύ ωραία! Του λέω χαρούμενη και τον αγκαλιάζω. Παίρνω τα πράγματα μου και είμαι έτοιμη να φύγω. Πάω να ανοίξω την πόρτα αλλά μπαίνει μπροστά ο Γιώργος και με τραβάει πάνω του. Το πρόσωπο μου είναι πάνω στο δικό του χωρίς να έχουν επαφή τα χείλια μας. Νιώθω την ανάσα του και αυτός την δικιά μου πάνω στα χείλη του. Δεν λέω τίποτα απλά περιμένω την κίνηση του καθώς αυτός μπήκε μπροστά μου και είμαι τώρα κολλημένη πάνω του. Μου πιάνει τα χέρια και ξεκινάει να με φιλάει. Δεν θέλω να σταματήσει ποτέ..! Αφήνω κάτω την τσάντα που βαστάω και τον αγκαλιάζω ενώ συνεχίζουμε να φιλιόμαστε. Με σηκώνει από την μέση και προχωράμε προς την κρεβατοκάμαρα του. Αφήνομαι και δεν μπορώ μα τίποτα να σταματήσω την τέλεια αυτή σκηνή. Μπαίνουμε μέσα και ξαπλώνουμε στο κρεβάτι. Συνεχίζει να με φιλάει και να με ακουμπάει και τα χέρια του γλιστράνε πάνω στο κορμί μου και καταλήγουν στους μηρούς μου ακουμπώντας τους ελαφριά. Συνειδητοποιώ που βρίσκομαι και τι κάνω. Υποτίθεται ήθελα να φύγω και βρίσκομαι στο κρεβάτι με τον Γιώργο έτοιμη να...! Ωχχ!! Απομακρύνομαι από πάνω του και κάθομαι στο κρεβάτι με τα πόδια να πατάνε κάτω.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 41Γυρίζει και αυτός προς το μέρος μου και με κοιτάει περιμένοντας να του πω τον λόγο που διέκοψα αυτό το τόσο ωραίο που συνέβαινε.Ειρήνη: Γιώργο συγνώμη αλλά δεν είμαι ακόμα έτοιμη για κάτι τέτοιο.

~ 98 ~


Γιώργος: Εγώ ζητάω συγνώμη που έκανα κινήσεις χωρίς να σε ρωτήσω.Ειρήνη: Εντάξει. Λέω παίρνοντας μία βαθιά ανάσα ενώ κοιτάζω το πάτωμα.Γιώργος: Ειρήνη λειτούργησα πολύ αυθόρμητα χωρίς να το σκεφτώ. Έκανες καλά και με σταμάτησες.Ειρήνη: Δεν πειράζει και εγώ έτσι λειτούργησα.Γιώργος: Τουλάχιστον μπορώ να σου αποκαλύψω κάτι;Ειρήνη: Ναι, πες μου.Γιώργος: Μου άρεσε πολύ αυτή η... παρόρμηση. Μου λέει παιχνιδιάρικα και μου χαμογελάει ενώ κοιτάει προς το πάτωμα σαν να ντρέπεται.Ειρήνη: Ναι, έχεις δίκιο. Ήταν μία ωραία παρόρμηση..! Λέω και χαμογελάω. Γελάμε και οι δύο για λίγο και μετά με αγκαλιάζει. Αρχίζω να αισθάνομαι πιο άνετα.Γιώργος: Θα τα πούμε!Ειρήνη: Ναι. Ελπίζω να με αφήσεις να φύγω τώρα.Γιώργος: Δυστυχώς ναι...! Λέει χαμογελαστός και με φιλάει.Προχωράω προς την πόρτα την ανοίγω, βγαίνω έξω και κατεβαίνω ένα σκαλί.Γιώργος: Δεν θα μου πεις μια καληνύχτα;Ειρήνη: Οπ! Συγνώμη με όλα αυτά ξεχάστηκα. Γυρίζω προς το μέρος του και προχωράω. Τον αγκαλιάζω και τον φιλάω. Καληνύχτα και όνειρα γλυκά.Γιώργος: Σε ευχαριστώ. Καλό σου βράδυ! Γυρίζω και πάλι και προχωράω προς την αυλή για να βγω έξω. Λίγο πριν περάσω από την αυλή έξω γυρίζω και τον κοιτάω. Έχει μείνει στην πόρτα και με κοιτάει με ένα πλατύ χαμόγελο. Του το ανταποδίδω και προχωράω αργά προς το σπίτι μου. Σκέπτομαι αυτό που έγινε πριν λίγο. Έκανα καλά που τον σταμάτησα. Δεν νιώθω ακόμα έτοιμη για κάτι τέτοιο και νομίζω ούτε αυτός. Ήταν κάτι που βγήκε αυθόρμητο εκείνη την στιγμή και είναι λογικό να μην μπορούσε να το σταματήσει. Φτάνω στο σπίτι και ξαπλώνω αμέσως να κοιμηθώ.

~ 99 ~


Το πρωί ξυπνάω στις δέκα καθώς δεν έχω τίποτα να κάνω και επιπλέον ο καιρός δεν μου αφήνει και πολλά περιθώρια. Ο ουρανός είναι γεμάτος σύννεφα έτοιμα για βροχή. Έτσι σηκώνομαι και αφού τρώω πρωινό κάθομαι να διαβάσω. Διαβάζω για λίγη ώρα και μετά παίρνω τηλέφωνο τον Γιώργο για να δω πως είναι. Όση ώρα μιλάμε δεν αναφέρει κανένας το χθεσινό συμβάν και μιλάμε φυσιολογικά. Η φωνή του είναι γλυκιά, ως συνήθως, και είναι ήρεμος. Δεν μιλάμε πολύ ώρα καθώς ήμασταν μαζί όλο το απόγευμα και το βράδυ και δεν έχουμε και πολλά να πούμε. Συνεχίζω να κάνω τα μαθήματα που για αύριο και όλη την ημέρα μένω μέσα λόγω του χάλια καιρού. Πέφτω νωρίς για ύπνο και το πρωί σηκώνομαι με όρεξη. Ετοιμάζομαι και πηγαίνω στο σχολείο. Λίγο πριν μπω στο προαύλιο βλέπω την Ευτυχία και την πλησιάζω.Ειρήνη: Καλημέρα! Της λέω χαμογελαστή.Ευτυχία: Καλημέρα! Γιατί τόση όρεξη;Ειρήνη: Επειδή πέρασα ένα ωραίο Σαββατοκύριακο. Κυρίως Σάββατο.Ευτυχία: Ααα ναι θα πήγαινες βόλτα με τον Γιώργο και από ότι φαίνεται πέρασες καλά!Ειρήνη: Ναι! Της λέω και της εξηγώ με κάθε λεπτομέρεια τι συνέβη το Σάββατο. Ευτυχία: Μπράβο! Ασυγκράτητος ο Γιώργος!Ειρήνη: Εγώ τον συγκράτησα όμως..!Ευτυχία: Καλά έκανες. Δεν πρέπει να το αφήνεις να κάνει πράγματα που πιθανόν να μην θέλεις.Ειρήνη: Ναι, δεν το μετανιώνω. Αν και ήταν ωραίο...Ευτυχία: Χαχαχα! Λογικό. Προχωράμε ενώ συζητάμε για τα μαθήματα. Περνάμε κοντά από τις κερκίδες για να πάμε προς την τάξη. Εκεί είναι ο Γιώργος με τους φίλους του. Δεν πηγαίνω να του μιλήσω γιατί δεν θέλω να τον διακόπτω. Έτσι πηγαίνουμε αμέσως στην τάξη. Καθόμαστε στο θρανίο και σε λιγότερο από ένα λεπτό βλέπω τον Γιώργο να ανεβαίνει μόνος του.

~ 100 ~


ΚΕΦΑΛΑΙΟ 42Δεν είναι μαζί του οι φίλοι του και πλησιάζει προς την τάξη. Μπαίνει μέσα και έρχεται δίπλα μου.Γιώργος: Καλημέρα.Ειρήνη: Καλημέρα.Γιώργος: Αφού με είδες κάτω γιατί δεν ήρθες να μου μιλήσεις; Ειρήνη: Εεε εντάξει σκέφτηκα πως ήσουν με την παρέα σου και θα σε ενοχλούσα.Γιώργος: Εσύ θα με ενοχλούσες; Ειρήνη...Ειρήνη: Καλά. Συγνώμη. Του λέω και τον φιλάω στο μάγουλο.Γιώργος: Συχωρεμένη. Μου λέει ήρεμα και με ένα τέλεια σχηματισμένο χαμόγελο στο πρόσωπο του.Η μέρα περνάει γρήγορα και ο Γιώργος δείχνει χαρούμενος και άνετος. Το μεσημέρι γυρίζω σπίτι και ακολουθώ την γνωστή καθημερινότητα. Σχεδόν κάθε Σάββατο είμαι με τον Γιώργο όπως και το Σάββατο αυτής της εβδομάδας. Έχουμε ραντεβού στο πάρκο και από εκεί μετά από μία βόλτα θα πηγαίναμε σπίτι του για να δούμε μία ταινία. Φτάσαμε στην καφετέρια και κάτσαμε. Μέσα σε λίγα λεπτά χτύπησε το κινητό του Γιώργου και έτσι όπως είχαμε κάτσει δεν μπορούσα να δω ποιος ήταν αλλά έδειχνε λίγο ανήσυχος μόλις είδε το όνομα.Γιώργος: Ναι... Εεε τώρα; Εντάξει έρχομαι.Ειρήνη: Τι έγινε; Τον ρώτησα καθώς δεν είχα καταλάβει τι συνέβαινε.Γιώργος: Εεε... ο Νίκος.Ειρήνη: Και τι ήθελε; Φαίνεσαι λίγο αναστατωμένος.Γιώργος: Όχι εντάξει είμαι. Με θέλει κάτι τώρα και μιας και είναι κοντά θα πάω τώρα. Ειρήνη: Εντάξει. Να φύγω από εδώ;Γιώργος: Όχι. Αν αργήσω πάνω από πέντε λεπτά πάρε με τηλέφωνο. Αλλά δεν νομίζω να αργήσω.Ειρήνη: Εντάξει. Τα χαιρετίσματα μου στον Νίκο.Γιώργος: Ναι.. θα τα δώσω. Μου απαντάει αλλά δεν δείχνει να το λέει πειστικά.

~ 101 ~


Μένω στο τραπέζι για λίγα λεπτά και χτυπάει το κινητό μου. Είναι η Ευτυχία και μου λέει πως έχει κατέβει μία βόλτα με την Άλεξ καθώς η Έμμα είναι με τον Δημήτρη και ο Κέβιν είναι σπίτι του άρρωστος. Μου προτείνει να πάω και εγώ μιας και ο Γιώργος έχει αργήσει λίγο και θα τον πάρω αργότερα τηλέφωνο γιατί μπορεί να τον ενοχλήσω τώρα. Έτσι σηκώνομαι και πηγαίνω προς το μέρος που μου είπε η Ευτυχία. Είναι εκεί με την Άλεξ και δείχνουν χαρούμενες. Προχωράμε για λίγο και μετά καθόμαστε να φάμε κάτι. Η αλήθεια είναι πως έχει περάσει λίγη ώρα από όταν έφυγε ο Γιώργος αλλά δεν ανησυχώ καθώς τον εμπιστεύομαι. Αφού τρώμε κάτι καθόμαστε ακόμα εκεί και συζητάμε τα νέα μας. Όπως καθόμαστε ανέμελα έξω και συζητάμε παρατηρώ κάτι που με κάνει να αναστατωθώ και σηκωθώ πάνω γεμάτη θυμό!

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 43Αυτό που βλέπω με τα ίδια μου τα μάτια αρνούμαι να το πιστέψω και μου φαίνεται τρελό. Ο Γιώργος να φιλιέται με την πρώην του; Μόλις καταλαβαίνουν τα κορίτσια τι συμβαίνει σηκώνονται και αυτές πάνω και η Ευτυχία πηγαίνει νευριασμένη προς τον Γιώργο ο οποίος φαίνεται επίσης νευριασμένος με αυτήν και μόλις βλέπει την Ευτυχία να τον πλησιάζει και μετά εμένα παγωμένη τρομάζει και ξεκινάει να έρθει προς το μέρος μου. Δεν προλαβαίνει καθώς η Ευτυχία τον σταματάει και ξεκινάει να του μιλάει ενώ εκείνος κοιτάζει εμένα τρομοκρατημένος. Ξεσπάω σε κλάματα μετά από αυτό που βλέπω και αμέσως η Άλεξ με αγκαλιάζει και απομακρυνόμαστε. Προχωράμε λίγα μέτρα και βρίσκουμε ένα παγκάκι χωρίς να υπάρχει κόσμος τριγύρω και καθόμαστε. Μου είναι εντελώς απίστευτο αυτό που αντιμετώπισαν τα μάτια μου πριν και που τώρα έχει να αντιμετωπίσει το μυαλό μου και να πλημμυρίσει από σκέψεις και χάλια συναισθήματα. Η Άλεξ συνεχίζει να με έχει αγκαλιά και εγώ να κλαίω ασταμάτητα. Πως μπόρεσε να γίνει αυτό; Έχω σταματήσει να σκέπτομαι και το μόνο πράγμα που έρχεται αυτόματα στο μυαλό μου είναι η εικόνα του Γιώργου με αυτήν!

~ 102 ~


Τίποτα άλλο. Το χειρότερο είναι ότι δεν μπορεί να φύγει από την σκέψη μου με τίποτα. Μέσα σε ένα λεπτό μας έχει βρει η Ευτυχία και κάθεται νευριασμένη δίπλα μου και προσπαθεί να χαλαρώσει. Αμέσως γυρίζω προς το μέρος της.Ειρήνη: Τι του είπες; Την ρωτάω ενώ προσπαθώ να σταματήσω τα δάκρυα που τρέχουν ασταμάτητα πάνω στα μάγουλα μου.Ευτυχία: Δεν χρειάζεται να ξέρεις. Μου λέει αφού παίρνει μία βαθιά ανάσα.Ειρήνη: Πες μου! Θέλω να ξέρω.Ευτυχία: Καλά... Του είπα πως είναι όπως όλοι και πως δεν ξέρει να εκτιμάει τίποτα. Ήταν πανικοβλημένος και έσπρωξε ελαφρά την άλλη μόλις του το είπα. Με ρωτούσε που πήγες και προσπαθούσε να σε βρει αλλά του είπα να σταματήσει γιατί χρειάζεσαι χρόνο. Ήταν νευριασμένος και έτοιμος να κλάψει. Ειρήνη αν θες την γνώμη μου μιας και πήγα κοντά του η άλλη έκανε ότι έκανε. Δεν είχε καμία ευθύνη αυτός.Ειρήνη: Και με άφησε από εκεί που καθόμασταν για να δει αυτή. Γιατί δεν ήταν σίγουρα ο Νίκος ο λόγος που έφυγε.Ευτυχία: Έχεις δίκιο Ειρήνη. Μου λέει και με χαϊδεύει απαλά στον ώμο.Ακούω ένα θόρυβο από πίσω και γυρίζω να δω. Είναι ο Γιώργος και έρχεται προς το μέρος μας. Πραγματικά δεν θέλω να το βλέπω μπροστά μου αλλά θέλω πολύ να δω τι θα κάνει. Τα κορίτσια δεν έχουν καταλάβει τίποτα ενώ εγώ συνεχίζω να κοιτάω πίσω και ο Γιώργος να πλησιάζει γρήγορα. Προχωράει λίγο ακόμα και απέχει πολύ λίγο από το παγκάκι.Γιώργος: Ειρήνη συγνώμη. Δεν έκανα τίποτα εγώ. Δεν ήθελα τίποτα από αυτά να συμβεί. Λέει και μπορώ να διακρίνω μερικά δάκρυα πάνω στα μάγουλα του. Ευτυχία: Σου είπα ότι θέλει χρόνο και να είναι μακριά σου. Δεν το κατάλαβες; Του λέει νευριασμένη αλλά δεν σηκώνεται να τον απομακρύνει.Γιώργος: Ειρήνη σε παρακαλώ πρέπει να σου εξηγήσω.Άλεξ: Γιώργο φύγε και θα της εξηγήσεις άλλη στιγμή. Μην το κάνεις

~ 103 ~


πιο δύσκολο από ότι ήδη είναι.Δεν λέει τίποτα και αφού παίρνει μια βαθιά ανάσα αγανάκτησης, φεύγει.Δεν έχω πλέον όρεξη για τίποτα και γυρίζω σπίτι προσπαθώντας να κρύψω από τους γονείς μου την στεναχώρια μου. Πρέπει να πω κάπου αυτό που μου συνέβη και να ακούσω συμβουλές που ίσως βοηθήσουν την κατάσταση ή τουλάχιστον την κατεστραμμένη ψυχολογία μου.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 44Η πρώτη μου σκέψη είναι ο αδερφός μου ο Αντώνης. Δουλεύει και θα γυρίσει στο σπίτι το βράδυ. Έχω ακόμα χρόνο για αυτό κάνω ένα μπάνιο και ξαπλώνω στο κρεβάτι διαβάζοντας ένα βιβλίο προσπαθώντας να χαλαρώσω. Λίγη ώρα μετά έρχεται και πηγαίνω αμέσως στο δωμάτιο του. Ειρήνη: Αντώνη...!Αντώνης: Έλα πες μου. Τι έχεις; Είναι εύκολο να καταλάβει ότι δεν είμαι καλά.Του εξηγώ αναλυτικά τι έγινε σήμερα και δείχνει να με καταλαβαίνει.Αντώνης: Κοίτα Ειρήνη δεν ξέρω καλά τον Γιώργο αλλά από ότι έχω καταλάβει δεν είναι κακό παιδί και δεν το ήθελε αυτό που έγινε. Βέβαια δεν ήμουν μπροστά για να δω ακριβώς αλλά είναι εύκολο να καταλάβω ότι κάτι έγινε με αυτή που ήταν μαζί. Καλύτερα να τον αφήσεις μέχρι να κάνει αυτός την κίνηση να σου εξηγήσει. Ειρήνη: Δηλαδή να περιμένω μέχρι την Δευτέρα στο σχολείο;Αντώνης: Ναι. Καλύτερα να μην μιλήσετε αύριο. Ειρήνη: Εντάξει.Μιλάμε λίγο ακόμα και μετά πηγαίνω για ύπνο. Δεν είναι πολύ αργά αλλά νιώθω εξαντλημένη μετά την σημερινή μέρα.Το πρωί σηκώνομαι και η ενέργεια δεν είναι κάτι που χαρακτηρίζει την τωρινή μου κατάσταση. Δεν έχω καθόλου όρεξη και αφού τρώω κάθομαι να διαβάσω αλλά το μυαλό μου δεν είναι εκεί. Θα ήθελα

~ 104 ~


πολύ να ακούσω τι έχει να μου πει ο Γιώργος μετά από αυτά. Θέλω να ξέρω πως νιώθει τώρα και τι έγινε χθες. Γιατί με άφησε για να βρεθεί να φιλιέται με την πρώην του έστω και αν δεν το ήθελε; Γιατί πήγε; Είμαι απορροφημένη από τις σκέψεις και τα ερωτήματα και ξαφνιάζομαι όταν ακούω το κινητό να χτυπάει. Κοιτάω και βλέπω πως είναι ο Γιώργος. Δεν πρέπει να το σηκώσω και να απαντήσω. Δεν θέλω να του μιλήσω τώρα γιατί μπορεί να ξεσπάσω σε κλάματα.Αυτό δεν συμβαίνει μόνο μια φορά αλλά πολλές φορές μέσα στην μέρα. Το κινητό μου χτυπάει πολλές φορές και εγώ δεν απαντάω. Θα ήθελα πολύ να απαντήσω και να ακούσω τι έχει να μου πει αλλά θέλω χρόνο και ηρεμία προς το παρών. Ωχχ! Αμέσως θυμάμαι το πρόσφατο μου όνειρο. Εκείνο που είχα δει λίγες μέρες πριν και δεν μπορούσα με τίποτα να εξηγήσω. Ήμουν μόνη, το κινητό χτυπούσε και ήταν ο Γιώργος. Δεν ήθελα να το σηκώσω γιατί κάτι είχε συμβεί. Όπως ακριβώς και τώρα! Ποτέ μου δε πίστεψα τόσο πολύ στα όνειρα όσο τώρα...! Ίσως μπορώ να καταλάβω τι ήθελε να μου πει το όνειρο σε συνδυασμό με το πρώτο όνειρο μου με τον Γιώργο. Ήταν τόσο παραστατικό και ζωντανό που το θυμάμαι ακόμα με κάθε λεπτομέρεια. Ήμασταν σε μια θάλασσα και ο Γιώργος κολυμπούσε προς τα μέσα ενώ εγώ δεν μπορούσα να τον ακολουθήσω και αυτός συνέχιζε την πορεία του όλο και πιο βαθιά στην θάλασσα. Τι μπορεί να σημαίνουν αυτά τα όνειρα. Αν το συνδυάσω το μόνο μήνυμα που μου δίνουν είναι πως δεν πρέπει να είμαι άλλο πια με τον Γιώργο...

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 45Δεν θέλω να τον αφήσω..! Είναι ξεχωριστός και μοναδικός. Δεν αντέχω μακριά του. Είναι κάτι σημαντικό για εμένα και με κάνει χαρούμενη. Εκτός από χθες... Η εικόνα να φιλιέται με αυτήν έρχεται συνεχώς στο μυαλό μου και με στεναχωρεί. Αν το έχει ξανακάνει όσο ήμαστε μαζί; Αν την θέλει ακόμα; Τι θα κάνω; Είμαι πολύ μπερδεμένη και αναποφάσιστη. Αφού τον θέλω γιατί σκέφτομαι έντονα την εικόνα της απόρριψης; Νιώθω διαλυμένη. Δάκρυα κυλούν για άλλη μια φορά από τα μάτια μου. Γιατί Γιώργο; Γιατί έγινε και είμαστε

~ 105 ~


έτσι τώρα, ενώ πριν λίγες μέρες ούτε που μπορούσα να φανταστώ αυτό που θα συνέβαινε. Αν τον συγχωρήσω και το ξανακάνει; Δεν ξέρω! Δεν θέλω να αποφασίσω κάτι τώρα, που είμαι πληγωμένη. Φοβάμαι πως αυτό που θα αποφασίσω θα επηρεάσει και τους δυο μας αρνητικά πράγμα που δεν θέλω. Θα περιμένω να δω τι έχει να μου πει αύριο. Αν έχει... Μπορεί να άλλαξε γνώμη...Έχω εξαντληθεί από τις σκέψεις και τα ερωτήματα τα οποία πέφτουν βροχή. Αφού διαβάζω και κάνω ένα μπάνιο ξαπλώνω και προσπαθώ να ηρεμήσω. Οι σκέψεις σιγά-σιγά αποχωρούν χαρίζοντας μου έναν ήρεμο ύπνο.Ξυπνάω απότομα και νιώθω ζαλισμένη. Κοιτάω το ρολόι μου και η ώρα είναι τέσσερις τα ξημερώματα! Αμέσως ξυπνούν εικόνες στο μυαλό μου. Συνειδητοποιώ ότι για άλλη μια φορά είδα ένα όνειρο...! Συνδέοντας τις εικόνες μπορώ και το θυμάμαι. Είδα τον Γιώργο ξαπλωμένο στο κρεβάτι του να είναι τόσο λυπημένος και έτοιμος να κλάψει. Ήταν ξαπλωμένος μπρούμυτα και η μόνη εικόνα που αποτυπώνεται αμέσως στο μυαλό μου είναι το τόσο στεναχωρημένο πρόσωπο του. Ποτέ ξανά δεν τον έχω δει τόσο λυπημένο έστω και από όνειρο. Μήπως είναι αληθινό; Γιατί και τα προηγούμενα όνειρα μου απόδειξαν κάτι παρόμοιο. Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι και ξαπλώνω. Κοιμάμαι σχετικά εύκολα περιμένοντας την αυριανή μέρα.Το πρωί με ξυπνάει η μαμά μου και πηγαίνω σχολείο προσπαθώντας να κρύψω την λύπη μου. Στον δρόμο συναντάω την Ευτυχία και την πλησιάζω. Αφού της εξηγώ τι συνέβη χθες και το όνειρο μου περπατάμε προς την τάξη χωρίς να πηγαίνουμε κοντά στις κερκίδες. Ανεβαίνουμε στην τάξη και ανοίγω την πόρτα. Αμέσως αντικρίζω τον Γιώργο να κάθεται στην θέση του και να συζητάει με τον Νίκο. Παρατηρώ το πρόσωπο του και είναι λυπημένο ενώ είμαι σίγουρη ότι κάτι σκέφτεται καθώς φαίνεται πολύ προβληματισμένος. Με βλέπει που στέκομαι στην πόρτα και σηκώνεται πάνω. Ξεκινάει να με πλησιάζει αλλά απομακρύνομαι. Δεν θέλω να μιλήσουμε. Τουλάχιστον προς το παρών. Ακόμα δεν νιώθω έτοιμη. Πηγαίνω έξω από την τάξη με την Ευτυχία και καθόμαστε σε ένα παγκάκι λίγα μέτρα μακριά. Ο Γιώργος έρχεται προς το μέρος μας αλλά

~ 106 ~


βλέποντας με να μην θέλω να μιλήσω γυρίζει απογοητευμένος πίσω στην τάξη. Την υπόλοιπη μέρα προσπαθώ και τον αποφεύγω παρά τις προσπάθειες του να μου μιλήσει. Τελειώνω το σχολείο και προχωράω προς το σπίτι μου. Ξαφνικά νιώθω κάποιον να μου πιάνει τον καρπό και να με τραβάει προς την δικιά του κατεύθυνση. Γυρίζω και βλέπω τον Γιώργο. Γιώργος: Ειρήνη επιτέλους σε πλησιάζω. Πρέπει να μιλήσουμε. Ή τουλάχιστον αν δεν θες να μου μιλήσεις άκουσε με. Σε παρακαλώ..!

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 46Χρειάζομαι εξηγήσεις και πρέπει να τις ακούσω από τον ίδιο. Δεν μπορώ να περιμένω άλλο. Όλη μέρα που τον έβλεπα τόσο προβληματισμένο θέλω να ακούσω τι τον απασχολεί. Μένω για λίγο ακίνητη προσπαθώντας να σκεφτώ τι έχει να μου πει.Ειρήνη: Εντάξει σε ακούω.Γιώργος: Ωραία. Λέει φανερά ανακουφισμένος. Δεν έκανα τίποτα εγώ. Ό,τι έγινε ήταν αποκλειστικά δική της ευθύνη.Ειρήνη: Ποιας; Αυτής; Για αυτήν δεν έφυγες και με άφησες λέγοντας μου ότι ήταν ο Νίκος; Τον ρωτάω ανεβάζοντας λίγο τον τόνο της φωνής μου. Γιώργος: Ειρήνη ούτε εγώ ήξερα!Ειρήνη: Και πήγες για να μάθεις.Γιώργος: Όχι! Στο τηλέφωνο ήταν αυτή και μου είπε πως κάτι σοβαρό συνέβη και έπρεπε να με δει τώρα. Δεν ήθελα να πάω αλλά νόμιζα πως έγινε κάτι πραγματικά σοβαρό. Για αυτό πήγα. Για κανέναν άλλο λόγο.Ειρήνη: Για αυτό σας βρήκα έτσι! Λέω με αγανάκτηση και κάνω μία κίνηση να φύγω αλλά αμέσως με πιάνει από τον ώμο και με γυρίζει κοντά του. Τι θέλεις; Δέχτηκα να σε ακούσω αλλά αυτά που λες με κάνουν να θυμώνω. Άσε με να φύγω!Γιώργος: Όχι δεν σε αφήνω. Δεν είσαι για εμένα κάτι που πρέπει να αφήσω. Ό,τι σου έχω πει είναι έτσι όπως ακριβώς έγινε. Πήγα λοιπόν εκεί και αφού περίμενα για λίγο ήρθε και μου είπε πως έχει

~ 107 ~


μετανιώσει για αυτά που έκανε και θέλει να είμαστε ξανά μαζί. Εγώ άρχισα να της λέω ότι δεν σημαίνει τίποτα για εμένα και της έλεγα να φύγει. Μετά είδε εσάς που καθόσασταν εκεί και είπε να σε κάνει να θυμώσεις. Και από ότι φαίνεται το κατάφερε. Ειρήνη αυτή η είναι η αλήθεια και πραγματικά δεν ήθελα τίποτα από όλα αυτά να είχε συμβεί. Σου ζητάω πραγματικά συγνώμη που πήγα εκεί ενώ δεν έπρεπε. Ειρήνη: Γιώργο δεν ξέρω τι να πω... Σε πιστεύω αλλά από την άλλη δεν μπορώ να ξέρω αν την θες ακόμα.Γιώργος: Τι λες; Εγώ...; Σε καμία περίπτωση. Με πλήγωσε τόσο πολύ και ούτε που νοιάστηκε γι αυτό. Ποτέ μου δεν την συγχώρεσα και ούτε πρόκειται; Ειρήνη: Γιώργο δεν ξέρω. Και επίσης δεν ξέρω τι νιώθεις για εμένα. Ποτέ δεν μου έχεις πει. Με έχεις μπερδέψει λίγο...Γιώργος: Θα σου πω κάποια στιγμή...Ειρήνη: Δεν νομίζω να υπάρξει άλλη στιγμή...! Του λέω και με κοιτάει απελπισμένος.Γιώργος: Γιατί το λες αυτό; Ειρήνη: Γιατί δεν νομίζω να υπάρχει κάτι άλλο να πούμε. Κρίμα...Γιώργος: Υπάρχουν πολλά που πρέπει να σου πω.Ειρήνη: Για παράδειγμα; Ότι δεν με ήθελες ποτέ και ότι δεν είμαι τίποτα για εσένα..; Γιώργος: Όχι! Ειρήνη σε παρακαλώ. Είναι πολλά που θέλω να σου πω.Ειρήνη: Δηλαδή... Δεν σκοπεύω να σου δώσω και άλλο χρόνο.Γιώργος: Πρέπει!Ειρήνη: Δεν πρέπει!Γιώργος: Χρειάζεται να ξέρεις ότι... Μου λέει και σταματάει κοιτάζοντας προς τα κάτω.Ειρήνη: Τι..; Ρωτάω απορημένη.Γιώργος: Ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα και ότι σε αγαπώ; Ο τόνος της φωνής του αυξάνεται απότομα όταν το λέει με αποτέλεσμα να γυρίσουν και να μας κοιτάζουν μερικά παιδιά που είναι τριγύρω.

~ 108 ~


Το ΄΄σε αγαπώ΄΄ αντηχεί μέσα στα αυτιά μου πολύ δυνατά και για λίγα δευτερόλεπτα μένω ακίνητη χωρίς να πω τίποτα.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 47Έχω παγώσει και δεν λέω τίποτα. Με κοιτάζει και περιμένει μια απάντηση. Η ένταση που υπήρχε πριν δεν υπάρχει τώρα. Απλά κοιταζόμαστε.Ειρήνη: Τι...;Γιώργος: Αυτό που άκουσες. Σε αγαπώ. Το έχω καταλάβει τώρα και μέρες ότι δεν μπορώ χωρίς εσένα. Και μετά από αυτό που έγινε δεν είχα όρεξη να κάνω τίποτα και ο πατέρας μου είχε ανησυχήσει. Όταν του είπα τι συνέβη μου είπε ότι πρέπει να σου πω τι έγινε και να σου εξηγήσω τι νιώθω για εσένα. Έχω πολλά ακόμη να σου πω αλλά αν θέλεις και εσύ να μου δώσεις χρόνο...Ειρήνη: Θέλω..! Του λέω με χαμόγελο και περιμένω αυτήν την μέρα.Γιώργος: Σε ευχαριστώ! Μου λέει χαρούμενος με ανακούφιση στο ύφος του. Αυτό το Σάββατο μπορείς; Ειρήνη: Ναι. Γιώργος: Ωραία! Θα σου πω την ώρα αύριο γιατί θα έρθει η θεία μου αλλά δεν ξέρω πότε ακριβώς.Ειρήνη: Εντάξει. Θα μου πεις αύριο. Λέω χαμογελαστή και μου το ανταποδίδει αμέσως με ένα ζεστό και πλατύ χαμόγελο.Με αγκαλιάζει και πηγαίνει προς το σπίτι του. Κάνει δυο βήματα και μετά γυρίζει προς το μέρος μου.Γιώργος: Θες να προχωρήσουμε μαζί;Ειρήνη: Ναι! Λέω με χαρά και πηγαίνω δίπλα του ενώ ξεκινάμε να περπατάμε.Προχωράμε λίγα μέτρα και κανένας δεν μιλάει. Μετά από λίγο παίρνει την απόφαση να μιλήσει εκείνος.Γιώργος: Ειρήνη δεν ξέρω πόσες φορές να σου ζητήσω συγγνώμη. Πραγματικά έγιναν όλα τόσο γρήγορα και δεν πρόλαβα να ελέγξω τίποτα.Ειρήνη: Το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή αλλά είχα τις αμφιβολίες μου.

~ 109 ~


Γιώργος: Λογικό. Ελπίζω να με έχεις συγχωρέσει.Ειρήνη: Εεμμ... Ναι. Του λέω χαμογελαστή και καταλαβαίνει πως τον έχω συγχωρήσει. Γιώργος: Θέλω να τα διορθώσω όλα όσα συνέβησαν εκείνη την ημέρα και δεν πρόκειται να σε αφήσω ξανά μόνη.Ειρήνη: Εντάξει. Σε εμπιστεύομαι και αυτό το ξέρεις καλά.Γιώργος: Για αυτό ήμουν στεναχωρημένος. Γιατί η εμπιστοσύνη κερδίζεται δύσκολα και χάνεται εύκολα. Νόμιζα πως σε είχα χάσει για πάντα... Λέει και σταματάει να περπατάει. Γυρίζει προς το μέρος μου και σταματάω και εγώ ενώ κοιταζόμαστε στα μάτια. Δεν θέλω να σε χάσω.Ειρήνη: Ούτε εγώ..! Του λέω και με αγκαλιάζει. Δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα και αφήνομαι στους ώμους του ενώ ένα συναίσθημα ανακούφισης και χαράς μα κατακλύζει. Γυρίζει και με κοιτάει στα μάτια ενώ μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα τα χείλη του αγγίζουν τα δικά μου και το αίσθημα της χαράς αυξάνεται απότομα.Γιώργος: Μου έλειψες. Μου ψιθυρίζει στο αυτί.Ειρήνη: Και εμένα...

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 48Παρόλο που ήταν λίγες οι ώρες μακριά του μου έλειψε και το ξέρω καλά. Όλα πάνω του. Το τόσο ωραίο και ζεστό χαμόγελο του, η αγκαλιά του που μόνο με χαρά με γεμίζει... Το πρόσωπο του και ο τρόπος που μου μιλάει και με κάνει να νιώθω μοναδική. Είναι όλα πάνω του που είναι δύσκολο να περιγράψω με τις λέξεις. Νιώθω την ανάγκη να τον αγαπήσω. Ελπίζω και ο ίδιος. Γιώργος: Είμαι εδώ για να μην σου λείψω ποτέ ξανά και να μην σε στεναχωρήσω. Θα είμαι εδώ για εσένα.Ειρήνη: Σε ευχαριστώ. Και εγώ..!Το υπέροχο χαμόγελο που μου χαρίζει είναι αρκετό για να με κάνει και εμένα να χαμογελώ πιο συχνά. Περπατάμε λίγο ακόμα και

~ 110 ~


φτάνουμε στο σπίτι του. Σταματάμε από έξω και γυρίζει προς το μέρος μου αγκαλιάζοντας με. Γιώργος: Χαίρομαι πάρα πολύ που με συγχώρεσες. Μου λέει το αυτί ενώ με κρατάει στην ζεστή αγκαλιά του.Ειρήνη: Και εγώ που σε έχω. Γιώργος: Εγώ να δεις. Τα χείλη του κολλάνε για άλλη μια φορά στα δικά μου κάνοντας με να πετάξω απότομα προς τον ουρανό. Αυτό το αίσθημα δεν το έχω νιώσει ποτέ ξανά. Είναι τόσο ευχάριστο και με γεμίζει με τόση χαρά και αυτοπεποίθηση όση ποτέ δεν είχα νιώσει μέσα μου.Σταματάει και με κοιτάει στα μάτια.Γιώργος: Μην ξεχάσεις ότι σου είπα σήμερα. Ήθελα καιρό να το πω και ισχύει απόλυτα.Ειρήνη: Δεν πρόκειται να τα ξεχάσω.Γιώργος: Θα σε δω αύριο, θα είμαι στο παγκάκι στην είσοδο.Ειρήνη: Ωραία. Πηγαίνει προς το σπίτι του και εγώ αλλάζω κατεύθυνση και πηγαίνω προς το δικό μου. Φτάνω στο σπίτι μου και αφού αλλάζω κάθομαι να διαβάσω. Δύσκολο καθώς μετά από ότι συνέβη σήμερα το μυαλό μου είναι δύσκολο να συγκεντρωθεί στο διάβασμα.Το απόγευμα δεν έχω τίποτα να κάνω και παίρνω τηλέφωνο την Ευτυχία να της πω τι συνέβη.Ειρήνη: Γεια!Ευτυχία: Γεια σου. Τι νέα;Ειρήνη: Καλά νέα...Ευτυχία: Με τον Γιώργο δεν έχουν να κάνουν..;Ειρήνη: Ναι..!Ευτυχία: Ήμουν σίγουρη! Πες μου!Ειρήνη: Το μεσημέρι που γύριζα σπίτι με βρήκε και μου είπε πως είμαι σημαντική για αυτόν και πως με αγαπάει!Ευτυχία: Μπράβο!! Το ήξερα πως δεν θα μπορούσατε να είστε χώρια.Ειρήνη: Ναι, το κατάλαβα και εγώ αυτό.

~ 111 ~


Μιλάμε για λίγη ώρα ακόμα. Έπειτα κλείνουμε το τηλέφωνο και αφού κάνω ένα μπάνιο κάθομαι στον υπολογιστή. Το βράδυ είμαι κουρασμένη και κοιμάμαι για να αποκτήσω ενέργεια για αύριο.Το πρωί σηκώνομαι με όρεξη και πηγαίνω στο σχολείο. Καθώς προχωράω βλέπω στο απέναντι πεζοδρόμιο την Έμμα και την πλησιάζω ενώ συζητάμε τα νέα μας. Όταν φτάνουμε στο σχολείο παρατηρώ τον Γιώργο να περιμένει στο σημείο που είχαμε πει. Έμμα: Καλύτερα να σας αφήσω μόνους...Ειρήνη: Εντάξει. Θα τα πούμε στην τάξη. Της λέω και πηγαίνει προς την πόρτα για την είσοδο του σχολείου ενώ εγώ πλησιάζω τον Γιώργο.Γιώργος: Καλημέρα! Μου λέει χαρούμενος και σηκώνεται από το παγκάκι ενώ με αγκαλιάζει.Ειρήνη: Καλημέρα! Τι κάνεις;Γιώργος: Καλά είμαι. Εσύ;Ειρήνη: Πολύ καλά. Του λέω και για λίγα δευτερόλεπτα τα μάτια μας δεν σταματάνε να κοιτιούνται.Γιώργος: Τελικά για το Σάββατο που λέγαμε μπορώ στις πέντε. Ειρήνη: Ωραία θα μπορώ. Που;Γιώργος: Από όσο ξέρω ο καιρός θα χαλάσει οπότε έλα αμέσως σπίτι μου. Θα σε περιμένω από έξω.Ειρήνη: Εντάξει θα είμαι εκεί. Μου πιάνει το χέρι και αφού κάνουμε μια βόλτα γύρω από το σχολείο πάμε στην τάξη. Η μέρα κυλάει κανονικά καθώς και οι υπόλοιπες μέχρι το Σάββατο. Σηκώνομαι το πρωί του Σαββάτου και μετά το πρωινό μάθημα είμαι σπίτι και διαβάζω. Λίγο πριν τις πέντε ετοιμάζομαι και ξεκινάω για το σπίτι του Γιώργου. Σε όλη την διαδρομή τα σύννεφα είναι μαύρα και ακούγονται συνεχώς θόρυβοι από τον ουρανό που είναι έτοιμος για βροχή. Έτσι όσο μπορώ πηγαίνω όλο και πιο γρήγορα για να μην καταλήξω βρεγμένη στο σπίτι του. Φτάνω και είναι έξω από το σπίτι. Ανοίγω την μικρή ξύλινη πόρτα που βρίσκεται πριν το σπίτι και αφού διανύω το μικρό διάδρομο πηγαίνω εκεί που είναι ο Γιώργος. Είναι χαμογελαστός και με πλησιάζει.

~ 112 ~


Γιώργος: Γεια σου! Μου λέει ενώ μου χαρίζει μια ζεστή αγκαλιά.Ανοίγει την πόρτα και μπαίνουμε στο σπίτι. Καθόμαστε στον καναπέ και αφού συζητάμε τα νέα μας υπάρχουν μερικά λεπτά όπου κοιτάμε την θέα που μας χαρίζει η τζαμαρία απέναντι από το καναπέ. Ψιχαλίζει και δεν υπάρχει αμφιβολία πως θα βρέξει. Νιώθω το χέρι του να πλησιάζει το δικό μου και να το κρατάει σφικτά. Γυρίζω προς το μέρος του και βλέπω το τόσο ωραίο πρόσωπο του να με κοιτάει.Γιώργος: Σου είχα πει πως ήθελα να σου πω και άλλα πράγματα σήμερα. Θυμάσαι;Ειρήνη: Ναι το θυμάμαι. Λέω και περιμένω με χαμόγελο να μου πει ό,τι θέλει.Γιώργος: Ήθελα λοιπόν να σου πω ότι από την πρώτη στιγμή που σε είδα τότε στον Γυμνάσιο, τέσσερα χρόνια πριν, κατάλαβα ότι κάτι νιώθω για εσένα. Δεν ήξερα τι ήταν αυτό το συναίσθημα. Ένιωθα τόσο χαρούμενος με τον εαυτό μου και τους γύρω μου όταν σε έβλεπα. Αλλά δεν ήθελα να αγαπήσω. Φοβόμουν με αυτά που είχαν συμβεί στην οικογένεια μου. Νόμιζα πως ο έρωτας ήταν ένα δύσκολο πράγμα. Τώρα δεν το νομίζω. Είναι! Είναι πολύ δύσκολο να αγαπάς και να αγαπιέσαι από το ίδιο άτομο. Όταν μου είπες τότε πως με αγαπάς δεν πίστευα τα αυτιά μου και παρόλο που σε ήξερα καλά για μια στιγμή είχα τις αμφιβολίες μου. Σταματάει να μιλάει και μου πιάνει και το άλλο χέρι σφικτά. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις..;Ειρήνη: Ναι, μην ανησυχείς για αυτό. Αν δεν θες να μην μου πεις κάτι δεν σε πιέζω. Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Λέω με ήρεμο τόνο ενώ ένα γαλήνιο χαμόγελο σχηματίζεται πάνω στο ανακουφισμένο πρόσωπο του.Γιώργος: Ωραία. Όπως σου έλεγα λοιπόν από την αρχή ένιωθα κάτι για εσένα αλλά φοβόμουν. Αν με θυμάσαι ποτέ δεν ήμουν πολύ κοινωνικός και μετά από το περιστατικό το οποίο συνέβη στην οικογένεια μου κλείστηκα περισσότερο στον εαυτό μου. Άλλα δεν σταμάτησα να σε θέλω. Την ημέρα που σου είπα τι αισθάνομαι για εσένα ήμουν τόσο ανακουφισμένος και χαρούμενος. Δεν το πίστευα. Την προηγούμενη εβδομάδα που συνέβη αυτό... Κάνει μία μικρή παύση ενώ κοιτάει προς τα κάτω. Ένιωθα τόσο άχρηστος γιατί μου

~ 113 ~


δόθηκε η ευκαιρία να σε έχω και σε έχασα απότομα χωρίς να μπορώ να το ελέγξω. Ήταν χάλια αυτό το συναίσθημα. Τώρα που έχω άλλη μια ευκαιρία δεν πρόκειται να την αφήσω να πάει χαμένη... Δεν θα αφήσω να συμβεί κάτι το οποίο θα μας απομακρύνει ξανά.Τα λόγια του περνούν από το μυαλό μου και δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Δεν λέω τίποτα καθώς δεν υπάρχουν λόγια ή σκέψεις για να εκφραστώ. Τον αγκαλιάζω και τον κρατάω πιο σφικτά από ποτέ. Αυτά που λέει ξέρω ότι τα εννοεί και ότι ήθελε καιρό να μου τα πει.Ειρήνη: Θα είμαι εδώ για εσένα. Σε αγαπώ..! Του ψιθυρίζω στο αυτί και νιώθω τους παλμούς του και τους δικούς μου να αυξάνονται και να χτυπάνε δυνατά.Γιώργος: Και εγώ σε αγαπώ. Μου λέει ενώ με κοιτάει στα μάτια και μου χαρίζει ένα υπέροχο και ζεστό φιλί.Καθόμαστε στο καναπέ ενώ έξω βρέχει. Γιώργος: Έχω μια ιδέα.Ειρήνη: Πες μου..!Γιώργος: Βρέχει... και σκέφτηκα να βγούμε έξω. Τι λες..;Ειρήνη: Ναι! Του απαντάω ενθουσιασμένη από την απρόσμενη αλλά ωραία ιδέα του. Προχωράμε από το καθιστικό και βγαίνουμε έξω στην αυλή. Πάμε σχεδόν στο κέντρο της αυλής και με αγκαλιάζει ενώ μετά με φιλάει και για άλλη μια φορά νιώθω το σώμα μου να πετάγεται προς τον ουρανό..! Έπειτα κοιταζόμαστε στα μάτια και χαμογελάμε ενώ η βροχή δεν σταματάει. Γιώργος: Σε αγαπώ!Ειρήνη: Σε αγαπώ! Σχεδόν φωνάζουμε κάτω από τον θόρυβο της βροχής. Αυτή την ημέρα δεν θα ξεχάσω ποτέ γιατί εκπληρώθηκε ένα από τα μεγαλύτερα όνειρα μου. Να αγαπώ και να αγαπιέμαι από το ίδιο άτομο. Τελικά λοιπόν κανείς δεν φοβάται να αγαπήσει αλλά φοβάται μήπως αγαπήσει λάθος άτομα. Άτομα που δεν του προσφέρουν την αγάπη όπως ο ίδιος. Αν λοιπόν αγαπήσουμε και ίσως κάποτε το ξεχάσουμε... ένα είναι σίγουρο. Ότι ποτέ δεν θα ξεχαστούν οι μέρες που αγαπήσαμε και αγαπηθήκαμε.

~ 114 ~


Τ Ε Λ Ο Σ

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αυτό λοιπόν ήταν το Μήπως… σε αγαπώ; Ελπίζω να το ευχαριστηθήκατε όσο εγώ όταν αφιέρωνα τον χρόνο να το γράφω. Αν και μου πήρε αρκετό χρόνο μέχρι να σκεφτώ καλά την ιστορία και έπειτα να την υλοποιήσω, ήταν μια καταπληκτική εμπειρία που είχα την τύχη να ζήσω μέσα σε λίγους μήνες. Σίγουρα είναι μία εμπειρία που θα χαρώ πολύ να επαναλάβω καθώς με χαροποιεί ιδιαίτερα η συγγραφή ενός βιβλίου με θέμα που βρίσκω ενδιαφέρον όπως δηλαδή η εφηβεία και οι σχέσεις μεταξύ των νέων. Ένα θέμα που θα είναι πάντα επίκαιρο μιας και η εφηβεία είναι η σημαντικότερη περίοδος στην ζωή του ανθρώπου προς την ενηλικίωση. Ήταν λοιπόν ένα βιβλίο που είχα την χαρά να αφιερώσω ακόμα και δύο ώρες από τον ελεύθερο μου χρόνο αλλά πάντα να τις ευχαριστηθώ και αφού τελειώσω να είμαι χαρούμενη που

~ 115 ~


πραγματοποιώ σιγά-σιγά ένα από τα όνειρα μου. Δεν θα μπορούσα βέβαια να παραλείψω το Wattpad. Ένας χώρος όπου ο καθένας μας έχει την ευκαιρία να γράψει ένα βιβλίο με οποιοδήποτε θέμα και να διαβαστεί από κάθε γωνιά του κόσμου. Ένας μαγικός χώρος όπου διαβάζεις βιβλία, μπορείς να κάνεις μια κριτική πάνω σε οποιοδήποτε ακόμα και να συνομιλήσεις μέσω μηνυμάτων με τον ίδιο τον συγγραφέα του βιβλίου.Σας ευχαριστώ όλους και τον καθένα ξεχωριστά που διαβάσατε το βιβλίο μου και δώσατε πνοή στο όνειρο μου.

Όνομα χρήστη στο Wattpad: 038447

All Rights Reserved (Wattpad 2015)

ΜΗΠΩΣ… ΣΕ

ΑΓΑΠΩ;Νεανική φαντασία

Η Ειρήνη είναι μία έφηβη που μόλις μπήκε

στο Λύκειο. Η χρονιά ξεκινάει αναπάντεχα

για την ίδια καθώς θα συμβούν πράγματα

που ποτέ δεν περίμενε. Θα καταλάβει την

αγάπη μέσα από έναν συμμαθητή της που

~ 116 ~


ποτέ δεν είχε δει με αυτό το μάτι. Ένα

καλά κρυμένο μυστικό και πολλά

ερωτήματα θα αναστατώσουν την Ειρήνη.

Εκεί που όλα είναι μπερδεμένα θα

καταφέρει να είναι ευτυχισμένη και να

κατακτήσει την καρδιά του αγοριού; Ή

μήπως θα απογοητευτεί μαθαίνοντας για

την ζωή του;

Πρώτη Έκδοση

~ 117 ~

Documents

Μήπως... σε αγαπώ;