Αλεξάντερ Σαλίμωφ

μμεεττάάφφρραασσηη:: ΘΘεεόόδδωωρροοςς ΜΜππλλίίττσσααςς

2

3

Το μυθιστόρημα του Ρώσου συγγραφέα Αλεξάντερ Σαλίμωφ διαδραματίζεται την εποχή του Ψυχρού Πολέμου στην Ανταρκτική. Η εξαμελής αποστολή που έχει διοργανωθεί με τη συμμετοχή Αμερικανών και Ευρωπαίων, έχει εγκατασταθεί στη βάση της, στην απομακρυσμένη περιοχή της Οροσειράς της Βασίλισσας Μώντ και ήδη έχει πετύχει την σημαντική ανακάλυψη τεράστιων κοιτασμάτων ουρανίου, μια ανακάλυψη που θέλουν να κρατήσουν μυστική από τους αντίπαλούς τους της «κοντινής» Σοβιετικής βάσης. Όμως, στην παγωμένη ερημιά της «Λευκής Ηπείρου» σύντομα θα βρεθούν αντιμέτωποι με μυστηριώδη και ανεξήγητα γεγονότα…

Ο Αλεξάντερ Ιβάνοβιτς Σαλίμωφ (1917 – 1991) ήταν γεωλόγος

και συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας. Συμμετείχε σε πολλές εξερευνητικές αποστολές στη Σιβηρία και τη Σοβιετική Αρκτική και πολέμησε στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου τιμήθηκε με δύο μετάλλια ανδρείας. Μεταξύ των άλλων διηγημάτων επιστημονικής φαντασίας που

έγραψε περιλαμβάνονται «Οι κυνηγοί των δεινοσαύρων», «Όταν οι οθόνες σβήνουν», «Το τίμημα της αθανασίας», «Παράξενος Κόσμος»,

«Παράθυρα στο Άπειρο», «Επιστροφή στην Ατλαντίδα». Όλα τα διηγήματα του Александр Иванович Шалимов μπορούν να βρεθούν στο

πρωτότυπο, στον ιστότοπο της Βιβλιοθήκης της Ρωσίας (http://www.lib.ru/RUFANT/SHALIMOW/) Το έργο «Τα Φαντάσματα της Λευκής Ηπείρου» εκδόθηκε σε μορφή «filmstrip» το

1969 σε ασπρόμαυρο σχέδιο και επανεκδόθηκε το 1972 με έγχρωμο σχέδιο, με εικονογράφηση του V. Shevchenko. Έχει επίσης μεταφραστεί στα αγγλικά και διασκευάσθηκε σε ταινία filmstrip που

παρουσιάζεται στον ιστότοπο TheosBazaar (https://sites.google.com/site/theosbazaar/Home/tainiotheke).

4

5

Ο Τζάκ Ράσελ – ο αστρονόμος της αποστολής – ξαπλωμένος στην κουκέτα του, κάτω

από την οροφή της μεγάλης αίθουσας, σημείωνε κατά διαστήματα κάποιους αριθμούς, σ’ ένα κομμάτι χαρτί που είχε κολλήσει στο ταβάνι, χωρίς ούτε μια στιγμή να πάρει τα μάτια του από τον προσοφθάλμιο φακό του τηλεσκοπίου του. Από κάτω, ο γεωλόγος Ράλφ Στόνορ εξέταζε τα ορυκτά του δείγματα πάνω στο

τραπέζι της κεντρικής αίθουσας. Το βελάκι του δείκτη του ραδιομετρητή άρχισε να κινείται διστακτικά καθώς ο Στόνορ μετακίνησε τη συσκευή κοντά στους αδιόρατα λαμπερούς κρυστάλλους. Έξω από την πόρτα ακούστηκε η βαριά ανάσα και ο θόρυβος κάποιου που χτύπαγε τα παγωμένα πόδια του στο πάτωμα. Η χοντρή κουβέρτα παραμέρισε και η φιγούρα του Φρέντ Λόου, σχεδόν τετράγωνη, μέσα στη χοντρή αρκτική στολή και τις γούνινες μπότες, χώθηκε μέσα στην αίθουσα.

- «Μείον 50 και ελαφρό αεράκι», έκραξε βραχνά ο μετεωρολόγος, βγάζοντας τα γάντια του. – «Καλύτερα να τελειώνεις με τις παρατηρήσεις σου, Τζάκ. Δεν φαίνεται τίποτα εκεί έξω.»

Η κουκέτα του Τζάκ έτριξε κι ο αστρονόμος γύρισε και τον κοίταξε έκπληκτος - χωρίς να σχολιάσει ξανακόλησε τα μάτια του στο τηλεσκόπιο. Ο Λόου χωρίς να χασομερήσει έβγαλε τη στολή του, την πέταξε σε μια γωνιά και βγάζοντας από ένα ντουλάπι μια μποτίλια, την ξεβούλωσε, την έφερε στο στόμα του και αφού ήπιε αρκετά, σκούπισε την κοκκινωπή γενειάδα του με τον αγκώνα του χοντρού μάλλινου πουλόβερ που φορούσε και τεντώθηκε απολαυστικά.

- «Ο διαβολεμένος ηλεκτρικός θερμαντήρας της στολής δεν δουλεύει πάλι», είπε κουνώντας το κεφάλι του προς την πεταμένη στολή. – «Ας ελέγξει τις επαφές της, ο Χένρυ.»

- «Ο Χένρυ έμεινε στην Παγωμένη Σπηλιά, μαζί με τον Τόϊβο», είπε ο Στόνορ. –«Θέλανε σήμερα να σκάψουνε τον πάγο και να φτάσουνε στα κοιτάσματα των ορυκτών.»

6

7

- «Ανοησίες!» μουρμούρισε ο Λόου. – «Θα μείνουν αποκλεισμένοι εκεί μέχρι να

κοπάσει η χιονοθύελλα.» - «Έχουν μαζί τους τρόφιμα, υπνόσακους και τη φορητή θερμάστρα. Μπορούν να

μείνουν εκεί και μια βδομάδα ακόμα.» «Δοκίμασε να μείνεις εσύ αποκλεισμένος μια βδομάδα σε μια παγωμένη σπηλιά», είπε από

μέσα του ο Λόου, κοιτώντας θυμωμένος τη γυαλιστερή φαλάκρα του Στόνορ. «Ούτε τη μύτη σου δεν είναι να βγάλεις έξω από τη στολή…»

- «Ω!, είπε ο Στόνορ, κοιτώντας το δείκτη της συσκευής.

- «Τι έγινε;» ρώτησε ο Λόου - «Το ορυκτό παρουσιάζει υψηλή περιεκτικότητα σε ουράνιο.» - «Άρα το ορυχείο σου θα είναι κερδοφόρο» , χασμουρήθηκε ο Λόου. - «Βέβαια», γύρισε και τον κοίταξε ο Στόνορ, «είναι σημαντικό, αυτή η πρώτη

ανακάλυψη ουρανίου στην Ανταρκτική να αφορά όσο το δυνατόν μεγαλύτερα κοιτάσματα ώστε να προχωρήσουμε γρήγορα στην εκμετάλλευση τους.»

- «Γιατί λοιπόν δεν ανακοινώνουμε σ’ όλο τον κόσμο την ανακάλυψή σου;» - «Δεν μπορούμε ακόμα. Οι προϊστάμενοί μου δεν θέλουν να αρχίσουν να

ανακατεύονται και οι Ρώσοι στην έρευνα για ουράνιο στην Ανταρκτική.»

8

- «Νομίζεις ότι οι Ρώσοι είναι ανόητοι», χαμογέλασε ο Λόου – «Μη γελιέσαι Στόνορ, τα έχουν καταφέρει καλά και χωρίς εσένα.»

- «Πραγματικά, έχουν ανακαλύψει ουράνιο και συχνά ανακοινώνουν τα ευρήματά τους. Ενώ άλλοι ερευνητές δεν πίστευαν ότι θα βρούμε ουράνιο στην Ανταρκτική.»

- «Τι αξία έχει η ανακάλυψή σου; Αυτά εδώ τα βουνά του διαβόλου βρίσκονται

τριακόσια μίλια μακριά από την ακτή, μέσα σ’ αυτή την παγωμένη ερημιά που τη δέρνουν χιονοθύελλες και τυφώνες… Δε λέω, μπορεί, με μεγάλη δυσκολία, να καταφέρανε να μας φέρουν εδώ και να μας εγκαταστήσουν σ’ αυτή τη βάση και μετά να μας αφήσουν μόνους για ένα χρόνο… Αλλά να δημιουργήσουν εδώ ένα ορυχείο… ούτε οι Ρώσοι δεν θα τα κατάφερναν.»

- «Έχεις πάει ποτέ στα ορυχεία ουρανίου στο Βόρειο Καναδά;» ρώτησε ο Στόνορ,

ανακατεύοντας τους κρυστάλλους του. Ο Λόου κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. – «Οι συνθήκες εκεί δεν είναι πολύ καλύτερες από εδώ. Τα πράγματα είναι απλά… αν

συμφέρει η εξόρυξη θα γίνει, ακόμα κι αν το ορυχείο βρίσκεται στο Φεγγάρι.» - «Πραγματικά δεν ξέρω που είναι χειρότερες οι συνθήκες, στο Φεγγάρι ή στα Όρη

της Βασίλισσας Μώντ…», είπε ο Λόου, σηκώνοντας τους ώμους.

9

- «Το Φεγγάρι δεν μπορούμε ακόμα να το κατοικήσουμε, ενώ εδώ στην Περιοχή της Βασίλισσας Μώντ έχουμε ήδη εγκατασταθεί, κι ήμαστε μια χαρά εδώ και επτά μήνες.»

- «Κάνε ότι θές», είπε ο Λόου, «φτιάξε ορυχεία, πόλεις, αεροδρόμια, λιώσε τους πάγους για να βγάλεις ουράνιο… Ένα ξέρω, ότι εγώ δεν μένω εδώ ακόμα και για ένα βουνό δολάρια. Καλύτερα στη Γροιλανδία, στα Ιμαλάϊα, οπουδήποτε αλλού παρά στην Ανταρκτική – την τρισκατάρατη αυτή χώρα… Όμως…,» κι ο Λόου σταμάτησε το λογύδριο του κι αφουγκράστηκε… - «τι γίνεται με τον δημοσιογράφο; Έχει σκοπό να μας ετοιμάσει τίποτα να φάμε; Έϊ, κ. Ρίτσαρντ! Έχει περάσει προ πολλού η ώρα για το φαγητό, που να πάρει!» Κάτω από την κουκέτα του Τζάκ Ράσελ άνοιξε μια στενή πορτούλα. Πίσω της

εμφανίστηκε ο Ρίτσαρντ Γκιρώ – γιατρός, μάγειρας, ασυρματιστής και ειδικός ανταποκριτής μιας από τις μεγαλύτερες Παριζιάνικες εφημερίδες. Αντί για σκούφο ο Γκιρώ φορούσε στο κεφάλι ένα κόκκινο φέσι με μία χρυσαφένια φούντα. Η μεγάλη του μύτη και οι κοκκινωπές φαβορίτες του ήταν καλυμμένες με αλεύρι, ενώ τα μικρά πονηρά μάτια του κοιτούσαν κοροϊδευτικά πίσω από τα χοντρά γυαλιά του.

- «Δεν χρειάζεται να φωνάζεις για να ακουστείς, φίλε Φρέντ», δήλωσε κλείνοντας το

μάτι στο Λόου. – «Το γεύμα είναι έτοιμο, πλύντε τα χέρια σας… Μα τι είναι αυτό;» έκραξε, δείχνοντας το τραπέζι. – «Ρωτάω, τι είναι αυτό; Πόσες φορές σας έχω ζητήσει να μην αφήνετε πάνω στο τραπέζι τη δηλητηριώδη ραδιενεργή πραμάτεια σας. Εγώ προσπαθώ να σας διατηρώ υγιείς κι εσείς…»

10

- «Και τι θα αλλάξει αν βάλουμε το ορυκτό πιο πέρα;» ρώτησε γελώντας ο Λόου. –

«Κάνεις σαν στρουθοκάμηλος, μικρή κοκινοσκουφίτσα. Εδώ γύρω υπάρχει πολλή ραδιενέργεια. Ραδιενεργά κοιτάσματα μπορεί να βρίσκονται ούτε τρία μίλια μακριά, μπορεί κι από κάτω μας ακριβώς. Όλοι μας κινδυνεύουμε να πάθουμε μόλυνση από ραδιενέργεια.»

- «Καθαρίστε αμέσως τη ραδιενεργή σκόνη από το τραπέζι!» είπε αυστηρά ο Γκιρώ, χωρίς να δίνει σημασία στον Λόου. –«Δεν πρόκειται να σερβίρω το δείπνο αν δεν καθαρίσετε το τραπέζι. Φρέντ, πάρε ένα πανί και σκούπισε το τραπέζι.» Χαμογελώντας, ο Λόου σκούπισε την επιφάνεια του τραπεζιού με ένα πανί και καθώς ο

γιατρός χώθηκε πάλι στην κουζίνα του, πέταξε το πανί σε μια γωνιά. Ο Γκιρώ έφερε στο τραπέζι τη χύτρα κι άρχισε να γεμίζει τα πιάτα με σούπα. Ο Λόου σηκώθηκε και έβγαλε από το ντουλάπι τη μπουκάλα και τρία ποτήρια.

- «Εσύ δεν θα πιείς πολύ», είπε στο γιατρό. «Αν κρίνω από το χρώμα της μύτης σου, έχεις ήδη κατεβάσει το μερίδιό σου για αυτή την εβδομάδα.»

- «Μη κρίνατε ίνα μη κριθείτε,» είπε ο γιατρός, κοιτώντας τη μπουκάλα. – «Χρησιμοποίησα το ρούμι στο γλυκό και απλώς δοκίμασα λίγο.» Μόλις ο Λόου γέμισε τα τρία ποτήρια, ο γιατρός άρπαξε γρήγορα τη μπουκάλα, την

εξέτασε μπροστά στο φώς και έφερε το στόμιο στα χείλη του. - «Ο ουρανίσκος σου πρέπει να είναι από σίδερο», είπε με ζήλεια ο Λόου, κοιτώντας

την άδεια μπουκάλα. - «Κι όλα τα άλλα, είπε ο γιατρός τρώγοντας τις σαρδέλες του. Εσείς το βράδυ θα πέσετε για ύπνο, αλλά εγώ έχω δουλειά. Πρέπει να γράψω τις ανταποκρίσεις μου και να τις μεταδώσω από τον ασύρματο. Δεν είναι τόσο εύκολο όσο μια μετεωρολογική αναφορά! Χρειάζεται λογοτεχνικό ύφος και φαντασία. Και, μιλώντας γι’ αυτό, θέλετε να σας αναφέρω στη σημερινή ανταπόκριση;»

- «Γράψε γι’ αυτόν», είπε ο Λόου κουνώντας το κεφάλι του προς τον αστρονόμο που ήταν ακόμα ξαπλωμένος στην κουκέτα του στο ταβάνι. – «Δεν πρόκειται να κατέβει να φάει, αλλά προτιμάει να παρακολουθεί τους μετεωρίτες»

- «Ο τίτλος θα μπορούσε να ήταν Ο Κυνηγός των Μετεωριτών, είπε ο γιατρός, - και θα άρχιζε ως εξής: Για επτά συνεχείς μήνες ο αφοσιωμένος νεαρός επιστήμονας δεν ξεκόλλησε το μάτι του από το τηλεσκόπιο… επί τη ευκαιρία, νεαρέ, δεν πρόκειται να ξαναζεστάνω το δείπνο σου για δεύτερη φορά, μ’ ακούς;»

- «Ναι», είπε ο Ράσελ, χωρίς να ξεκολλήσει τα μάτια του από το τηλεσκόπιο και συνεχίζοντας να γράφει προσεκτικά τις σημειώσεις του.

- «Εσείς οι τρελό-Εγγλέζοι ήσαστε πολύ ομιλητικοί άνθρωποι, είπε ο γιατρός, ρουφώντας τη σούπα του. – Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς τον Χένρυ. Οι Πολωνοί μοιάζουν πολύ με μας τους Γάλλους.»

- «Κι εγώ; είπε ο Λόου, - δεν νομίζω ότι μπορείς να πεις ότι δεν είμαι ομιλητικός.»

11

- «Πρώτα απ’ όλα, εσύ δεν είσαι πραγματικός Εγγλέζος. Οι Αμερικάνοι είναι άλλο έθνος. Και έπειτα, είσαι ικανός να κάθεσαι με τις ώρες πάνω από μια σκακιέρα, σαν τη γάτα έξω από μια ποντικότρυπα. Εκείνος εκεί», - κι ο γιατρός έδειξε με το κεφάλι του προς τη μεριά του Στόνορ, - «ξέρει να μιλάει μονάχα για ουράνιο. Κι όσο για τον αρχιερέα του Σύμπαντος εκεί πάνω, δεν ξέρω αν έχει προφέρει δέκα λέξεις στη σειρά, όλο το χειμώνα.» Η κουκέτα στο ταβάνι έτριξε και ο γιατρός και ο Λόου γύρισαν και κοίταξαν τον

αστρονόμο που έδειχνε έκπληκτος. Πετώντας μακριά το μολύβι του, ο Ράσελ περιέστρεψε γρήγορα το δίσκο κατεύθυνσης του τηλεσκοπίου. Μετά, σαν να είχε τυφλωθεί από ένα λαμπρό φώς, απέστρεψε το κεφάλι του και για λίγες στιγμές κράτησε τα μάτια του κλειστά.

Χωρίς να διστάσει ξανακόλησε τα μάτια του στο τηλεσκόπιο, όμως την ίδια στιγμή ένα

συνεχώς αυξανόμενο βουητό κάλυψε το θόρυβο της καταιγίδας. Το βουητό γρήγορα δυνάμωσε σε ένα εκκωφαντικό θόρυβο που τράνταζε τα τοιχώματα της βάσης και έκανε τα πιάτα πάνω στο τραπέζι να τρέμουν. Ήταν σαν ένα γιγάντιο τραίνο να περνούσε έξω από τη βάση, στην ερημιά της οροσειράς της Βασίλισσας Μώντ. Ο γιατρός και ο Στόνορ πετάχτηκαν πάνω ρίχνοντας τις καρέκλες τους, αλλά γρήγορα ο θόρυβος κόπασε. Από μακριά ακούστηκε ένας ήχος σαν έκρηξη που τράνταξε για άλλη μια φορά τους τοίχους και μετά έμεινε μονάχα το γνώριμο ουρλιαχτό της χιονοθύελλας.

12

- «Τι ήταν αυτό;» φώναξε ο γιατρός, κοιτώντας ανήσυχα προς το ταβάνι. - «Έμοιαζε με σεισμό», είπε ο Στόνορ καθώς αφουγκραζόταν. Ο Λόου παρατήρησε προσεκτικά τον αστρονόμο που ήταν χλωμός από τη συγκίνηση. - «Λοιπόν Τζάκ, τι ήταν αυτό εκεί έξω;» ρώτησε καθώς είδε τον Ράσελ να ξαπλώνει

πίσω στο μαξιλάρι του και να σκουπίζει τον ιδρώτα από το μέτωπο του.

- «Απ’ ότι φαίνεται ήταν ένας γιγάντιος αερόλιθος. Έπεσε κάπου κοντά μας.» - «Τον είδες;» ρώτησε ο Στόνορ. - «Κι είσαι σίγουρος ότι δεν ήταν κάποιο αεροπλάνο;» - «Ν-ναι…» - «Μήπως ήταν κάποιο διηπειρωτικό βλήμα;» είπε διστακτικά ο γιατρός. - «Ναι μπορεί οι Ρώσοι να ήθελαν να καταστρέψουν τη βάση μας», πρόσθεσε ο Λόου. - «Μην αστειεύεσαι», είπε προσβεβλημένος ο γιατρός, - «Εσείς οι Αμερικάνοι

εκτοξεύετε πυραύλους από το Ακρωτήριο Κανάβεραλ. Μπορεί να ξέφυγαν από την πορεία τους και να έπεφταν στην Ανταρκτική.»

-«Ήταν πολύ γρήγορο», είπε ο Ράσελ, - «Εμφανίστηκε ξαφνικά στα βορειοδυτικά, πέρασε πάνω από τη βάση και έσκασε στο υψίπεδο που είναι στα νοτιοανατολικά μας. Λίγο πριν πέσει μείωσε γρήγορα την ταχύτητά του. Πριν εμφανιστεί παρατήρησα ένα σμήνος μετεωριτών.»

«Τώρα φαίνεται τίποτα;» ρώτησε ο Στόνορ.

13

- «Όχι. Η χιονοθύελλα έχει δυναμώσει και το χιόνι έχει καλύψει τους φακούς του περισκόπιου.»

- «Όταν ο καιρός καθαρίσει θα ερευνήσουμε για τα απομεινάρια του», είπε ο Στόνορ ανάβοντας ένα τσιγάρο.

- «Αυτό θα ήταν αδύνατο», είπε οργισμένος ο Λόου, - «Με την ανεμοθύελλα να μετακινεί χιλιάδες τόνους χιονιού, όλα τα ίχνη θα έχουν καλυφθεί απόλυτα. Έτσι δεν είναι Τζάκ;» Ο Ράσελ κατέβηκε και ετοιμάστηκε να βγει έξω. - «Για πού το ‘βαλες;» ρώτησε ο Στόνορ, βλέποντας τον αστρονόμο να ανοίγει το

κάλυμμα της πόρτας. Ο Ράσελ έδειξε προς τα έξω. - «Μην απομακρυνθείς πάνω από μερικά βήματα από την είσοδο», προειδοποίησε ο

Στόνορ. – «Ακούς τι λυσομανάει εκεί έξω;» Ο Ράσελ κούνησε το κεφάλι του και βγήκε έξω. Σε λίγο γύρισε, τινάζοντας το χιόνι

από πάνω του. - «Είδες τίποτα;» ρώτησε ο γιατρός. - «Όχι.»

14

Για τέσσερις μέρες η χιονοθύελλα λυσσομανούσε πάνω στις παγωμένες υπώρειες της Οροσειράς της Βασίλισσας Μώντ. Το καινούργιο χιόνι κάλυψε τα κτίρια, σαν ένας ποταμός από χιόνι να είχε ξεχειλίσει δίπλα στην απομονωμένη βάση. Ακόμα και στο καταμεσήμερο ήταν αδύνατο να δει κανείς τίποτα μέσα στο απόλυτο σκοτάδι της

Ανταρκτικής. Δεν φαινόταν τίποτα, ούτε το έδαφος ούτε ο ουρανός, οι βράχυνες πλαγιές και οι βαθιές κοιλάδες που περικύκλωναν τη βάση, σε απόσταση δεκάδων μιλίων προς τα δυτικά, μέσα σε ένα λαβύρινθο από έρημα βουνά. Μονάχα το βουητό των ατσαλένιων καλωδίων που στήριζαν την γιγάντια κεραία του ασυρμάτου ακουγόταν μέσα στο

σφύριγμα και το ουρλιαχτό της καταιγίδας. Πότε-πότε στον ουρανό φαινόντουσαν κάποια αχνά λαμπυρίσματα του σέλας των πόλων, όμως οι πολύχρωμες ακτίνες του δεν φώτιζαν και πολύ το έδαφος όπου λυσσομανούσε η χιονοθύελλα σαν πάνω από φουρτουνιασμένο ωκεανό από χιόνι. Οι ραδιοεπικοινωνίες ήταν αδύνατες. Το χάος των παρασίτων και των ηλεκτρικών παρεμβολών από την καταιγίδα έπνιγαν όχι μόνο τις φωνές των σταθμών της Νοτίου Αφρικής και της Χιλής, αλλά ακόμα και τα σήματα από το «γειτονικό» Σοβιετικό Σταθμό της Ανταρκτικής «Λαζάρεφ», που δεν απείχε παρά μονάχα εφτακόσια μίλια από την βάση των Άγγλων, Αμερικάνων και Γάλλων που διηύθυνε ο Στόνορ. Ούτε υπήρχε κάποια επαφή με τον ραδιοπομπό της Παγωμένης Σπηλιάς, όπου για τέταρτη μέρα παρέμεναν αποκλεισμένοι οι γεωλόγοι Χένρυ Κοβάλσκι και Τόϊβο Λατικάϋνεν… Το χιόνι είχε καλύψει την κύρια είσοδο της βάσης, κοντά στην οποία είχαν

εγκαταστήσει το κουβούκλιο με τα μετεωρολογικά όργανα.

15

Με δυσκολία, ο Λόου και ο Ράσελ άνοιξαν το καπάκι της εξόδου κινδύνου. Η παγωμένη ανεμοθύελλα τους χτύπησε καταπρόσωπο, τυφλώνοντάς τους. Ο Λόου σύρθηκε έξω και σκύβοντας στο χιόνι άρχισε να ψηλαφεί στα τυφλά για να βρει το σκοινί που οδηγούσε στο μετεωρολογικό κλωβό. Τα χέρια του σκούπιζαν το στεγνό, ανεμοδαρμένο χιόνι μέχρι που κάποια στιγμή έπιασαν ένα μεταλλικό στύλο που ήταν στερεωμένος στον πάγο.

– «Το καλώδιο είναι κομμένο!» φώναξε θυμωμένος στον Ράσελ που προσπαθούσε να διακρίνει γύρω του μέσα στο σκοτάδι. Ο αστρονόμος έβαλε στα χέρια του Λόου ένα λεπτό νάιλον σκοινί. Ο μετεωρολόγος το έδεσε γύρω από τη μέση του και άρχισε να σέρνεται μέσα στο σκοτάδι. Ο Ράσελ παρατηρούσε προσεκτικά καθώς το σκοινί ξεδιπλωνόταν. Πότε-πότε έριχνε βιαστικές ματιές στον ουρανό, όπου, όταν ο άνεμος καθάριζε για μια στιγμή τα σύννεφα, φωτεινές αναλαμπές από τα ασυνήθιστα λαμπερά φώτα του πολικού σέλας, φώτιζαν την περιοχή.

«Σαν να βρισκόμαστε στον ωκεανό ενός μακρινού πλανήτη», σκέφτηκε ο νεαρός αστρονόμος. «Αλλά γιατί το σέλας να είναι τόσο φωτεινό; Αυτό δεν έχει ξανασυμβεί. Και δυστυχώς, οι παρατηρήσεις είναι αδύνατες. Το χιόνι έχει καλύψει ακόμα και το περισκόπιο της βάσης…» Όταν το σκοινί έφτασε στο τέλος του, ο Ράσελ το έδεσε στη μέση του και περίμενε.

Ένα ελαφρό τίναγμα του σκοινιού επιβεβαίωσε ότι ο Λόου συνέχιζε να σέρνεται μέσα στο σκοτάδι προσπαθώντας να βρεί το μετεωρολογικό κλωβό. Κάποια στιγμή το σκοινί σταμάτησε να κινείται.

«Επιτέλους», σκέφτηκε ο Ράσελ με ανακούφιση, «θα μπορέσει να κάνει τις μετρήσεις του.» Πέρασαν μερικά λεπτά. Ο αστρονόμος άρχισε να νοιώθει έντονα το διαπεραστικό

ψύχος. Η στολή του παρά τα πολλά μάλλινα στρώματα και την εξωτερική γούνα δεν ήταν ικανή να τον προστατέψει από τον παγωμένο άνεμο. Εδώ, όπου τα τοιχώματα της βάσης έκοβαν λίγο τον άνεμο, ήταν κάπως ανεκτά αλλά ποιος ξέρει τι θα πέρναγε ο Λόου που ήταν εκεί έξω στην παγωμένη πεδιάδα…

… Εδώ και αρκετή ώρα το σκοινί δεν είχε κουνηθεί. Ο Ράσελ του έδωσε ένα ελαφρύ τράβηγμα. Όμως δεν ακολούθησε απάντηση από την άλλη μεριά. Μήπως ο Λόου ήθελε να πάει κάπου πιο μακριά και είχε τολμήσει να λύσει το σκοινί; Αυτό θα ήταν καθαρή τρέλα μέσα σ’ αυτή τη χιονοθύελλα. Ο Ράσελ τράβηξε πιο δυνατά. Τώρα δεν είχε πια καμιά αμφιβολία. Το σκοινί ήταν ελεύθερο. Ο αστρονόμος είχε μαζί του ένα φορητό φακό. Αλλά ακόμα και η δυνατή δέσμη φωτός δεν μπορούσε να φωτίσει παραπάνω από δυό-τρία μέτρα μακριά. Με παγωμένα δάκτυλα ο Ράσελ έδεσε την άκρη του σκοινιού δίπλα στην είσοδο και άρχισε να σέρνεται μέσα στο σκοτάδι.

Ο Στόνορ έριξε μια ανήσυχη ματιά στο ρολόι – σίγουρα θα έπρεπε να φτυαρίσουν χιόνι… Ο γιατρός, ξαπλωμένος στην κουκέτα του, ρουφούσε σιγά-σιγά το ρούμι του. Η όψη του Στόνορ φάνηκε αστεία στον Γάλλο. Χαμογέλασε, δείχνοντας τα μεγάλα κιτρινωπά δόντια του και ετοιμάστηκε να πει κάτι, αλλά άλλαξε γνώμη και γελώντας,

16

ξαναγέμισε το ποτήρι του. Ο Στόνορ συνοφρυωμένος, άρπαξε την μπουκάλα από τα χέρια του Γκιρώ.

- «Σε παρακαλώ, γιατρέ… τι τελευταίες μέρες το έχεις παρακάνει στο πιοτό. Εδώ που τα λέμε, γιατί δεν δοκιμάζεις τον ασύρματο μήπως πιάσεις επαφή με τον Κοβάλσκι;»

-«Είναι άχρηστο, αρχηγέ», αναστέναξε ο Γκιρώ. – «Τα παράσιτα στις ραδιοσυχνότητες είναι τόσο δυνατά που δεν ακούω τίποτα.»

-«Κάνε μια προσπάθεια έτσι κι αλλιώς, κι εγώ θα δώ γιατί άργησαν ο Λόου και ο Ράσελ.» Ο γιατρός σηκώθηκε τρεκλίζοντας και πήγε στον ασύρματο, φόρεσε τα ακουστικά και

άνοιξε τη συσκευή. Τα παράσιτα συνεχίζονταν. Αλλά, τι ήταν αυτό;… Τα μάτια του γιατρού άνοιξαν από έκπληξη. Τι ήταν αυτό που ακούστηκε για μια στιγμή; Ένα παράξενο διακεκομμένο ουρλιαχτό διαπέρασε τα ακουστικά. Το στόμα του γιατρού στέγνωσε και αμέσως το μυαλό του ξεθόλωσε. Δεν είχε ακούσει ποτέ στη ζωή του κάτι τέτοιο. Το ουρλιαχτό έσβησε για λίγο, μετά ξανάρθε πάλι. Δεν μπορεί να ήταν ατμοσφαιρικές παρεμβολές. Είχε ένα ακριβή ρυθμό, που έφερνε στο νου παράξενες μελωδίες, γεμάτες από πόνο, μελαγχολία και απερίγραπτη οργή… Ο γιατρός ένοιωσε παγωμένο ρίγος να τον διαπερνά. Πέταξε μακριά τα ακουστικά αλλά η παράξενη, απειλητική μελωδία συνέχισε να αντηχεί στ’ αυτιά του.

«Μήπως αρχίζω να τρελαίνομαι;» πέρασε από το μυαλό του και βγήκε βιαστικά από το

δωμάτιο του ασυρμάτου. Η μεγάλη κεντρική αίθουσα του σταθμού ήταν άδεια. Ο γιατρός

17

ακούμπησε το τραπέζι, δάγκωσε τα χείλη του για να συνέλθει και προσπάθησε να σκεφτεί. Τα γόνατά του έτρεμαν. Μέτρησε τους παλμούς του και σήκωσε τα χέρια απορημένος.

-«Γύρω στους διακόσιους…» και αρπάζοντας τη μπουκάλα με το ρούμι την έφερε στα χείλη του.

Όταν άνοιξε η πόρτα και ο Ράσελ καλυμμένος στο χιόνι μπήκε μέσα, κουβαλώντας

μαζί με το Στόνορ το κορμί του Λόου που δεν έδειχνε σημεία ζωής, είδαν το γιατρό να κάθεται κοιτώντας το κενό. Ούτε που κουνήθηκε καθώς έβαλαν τον Λόου στην κουκέτα του και ο Ράσελ άρχισε να βγάζει την αρκτική στολή από το σώμα του μετεωρολόγου.

-«Περιμένεις ειδική πρόσκληση;» είπε ο Στόνορ κοιτώντας το γιατρό. – «Κοίτα τι έπαθε. Ο Τζάκ τον βρήκε πεσμένο δίπλα στον μετεωρολογικό κλωβό. Ήταν θαύμα που κατάφερε να τον βρεί…»

-«Ναι… έρχομαι,» τραύλισε ο γιατρός, καθώς σηκώθηκε και πλησίασε αργά την κουκέτα όπου ήταν ξαπλωμένος ο Λόου. Ο Ράσελ έριξε μια ματιά στο Γκιρώ και τον τράβηξε ήρεμα μακριά. -«Εντάξει θα τον περιποιηθώ εγώ… εσύ κοίτα να συνέλθεις.» Ο Στόνορ έσφιξε τις γροθιές του.

18

- «Δεν μου έδωσες σημασία», είπε στο γιατρό με ήρεμη φωνή. – «Και τώρα, όταν σε χρειαζόμαστε, να ποια είναι η κατάστασή σου. Πήγαινε έξω στον προθάλαμο κι όταν ξεμεθύσεις, κλείσε την πόρτα.» Ο γιατρός βγήκε έξω τρεκλίζοντας και εξαφανίστηκε πίσω από την κουρτίνα. Ο Ράσελ

κρατώντας μια σύριγγα πλησίασε την κουκέτα του Λόου. - «Δεν μπορεί να έχασε τις αισθήσεις του από το ψύχος», είπε ο Στόνορ, - «τα χέρια

και τα πόδια του είναι ζεστά. Μήπως χτύπησε κάπου;» - «Τώρα θα μάθουμε», είπε ο Ράσελ χώνοντας τη βελόνα στο μπράτσο του Λόου.

Μετά από λίγο ο μετεωρολόγος κουνήθηκε και άνοιξε τα μάτια του. -«Πιες λίγο από αυτό, παλιόφιλε», ψιθύρισε ο Στόνορ και έφερε στα χείλη του

συντρόφου του ένα ποτήρι. Ο Λόου κατάπιε το φάρμακο και ξάπλωσε πάλι. Σιγά-σιγά το βλέμμα του έγινε πιο καθαρό. Φάνηκε σαν κάτι να θυμόταν. Ξαφνικά τα μάτια του άστραψαν από φόβο. Ο Λόου έκανε νεύμα στο Στόνορ να πλησιάσει κοντά του.

- «Ελέγξτε αν όλες οι πόρτες της βάσης είναι κλειστές», μουρμούρισε ο μετεωρολόγος,

- «γιατί …». Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση του. Η φωνή του πνίγηκε μέσα στο θόρυβο της καταιγίδας καθώς η κουρτίνα μπροστά στην έξοδο τραβήχτηκε και ο γιατρός χώθηκε γρήγορα μέσα. Τα γυαλιά και το φέσι του είχαν πέσει κάπου, και τα κοκκινωπά μαλλιά του ήταν ανακατωμένα, ενώ όλο το πρόσωπό του έδειχνε κατατρομαγμένο.

- «Βοήθεια», φώναξε πέφτοντας πάνω στον Στόνορ. –«Γρήγορα, πριν έρθει εδώ!»

19

Ο Στόνορ έσπρωξε απότομα τον γιατρό στην άκρη και βγήκε έξω στο διάδρομο και κοντοστάθηκε για μια στιγμή ψάχνοντας να πάρει μαζί του κάποιο όπλο. Την ίδια στιγμή, όλοι οι λαμπτήρες της βάσης άρχισαν να τρεμοσβήνουν. Ο γιατρός φώναξε τρομαγμένος:

- «Κάτι έπαθε η γεννήτρια, Ράλφ!» και μέσα στο μισοσκόταδο ακούστηκε η φωνή του Ράσελ:

- «Πάω να δώ τι συμβαίνει». Ο Ράσελ κρατώντας ένα τουφέκι στο ένα χέρι και ένα φακό στο άλλο βγήκε έξω στο διάδρομο.

- «Αν δεις κάτι πυροβόλησε!» φώναξε αδύναμα ο Λόου, προσπαθώντας να μισοσηκωθεί από την κουκέτα του… ο Στόνορ προσπάθησε με τρεμάμενα χέρια να ανοίξει τον πίνακα διανομής του

ηλεκτρικού ρεύματος. Γύρισε την παροχή στο σύστημα συσσωρευτών και … -«Δόξα τω Θεώ, τα φώτα άναψαν ξανά». Παίρνοντας το πιστόλι του από ένα συρτάρι

και τραβώντας την κουρτίνα, ο Στόνορ βγήκε βιαστικά στο διάδρομο. Κοντά στην είσοδο είδε τον Ράσελ να πλησιάζει αργά, να κλείνει προσεκτικά την ανοιχτή πόρτα και μπαίνοντας μέσα στην κεντρική αίθουσα, να αφήνει πάνω στο τραπέζι ένα μεταλλικό αντικείμενο. Ήταν τα σπασμένα γυαλιά του γιατρού.

- «Είδες κάτι εκεί έξω;» ρώτησε ο Στόνορ κοιτάζοντας προσεκτικά τον νεαρό αστρονόμο.

- «Δεν είδα τίποτα, βρήκα μονάχα τα σπασμένα γυαλιά του γιατρού.» - «Ανοησίες!» είπε ο Γκιρώ, σηκώνοντας το κεφάλι του. –«Αυτό το πράγμα

εμφανίστηκε ξαφνικά μέσα στο σκοτάδι και προσπάθησε να μ’ αρπάξει! Κατάφερα να ξεφύγω αλλά μου έπεσε το φέσι μου και τα γυαλιά μου.» Ο Ράσελ έδειξε σιωπηλός τα γυαλιά πάνω στο τραπέζι και ο Στόνορ ρώτησε απότομα

τον γιατρό: - «Μπορείς να περιγράψεις αυτό που είδες;» - «Δεν ξέρω τι ήταν… ζώο ή φάντασμα…» - «Φάντασμα…» επανέλαβε κοροϊδευτικά ο Στόνορ, «ώστε έτσι…» - «Έχετε δίκιο να μη με πιστεύετε», ψιθύρισε σχεδόν κλαίγοντας ο γιατρός,

«πραγματικά πίνω πολύ. Αλλά αν είχατε ακούσει κι εσείς ότι άκουσα εγώ… Πηγαίνετε στο ράδιο να ακούσετε τι ακούγεται στον αέρα! Πηγαίνετε λοιπόν!» Ο Στόνορ κάθισε στον ασύρματο κι έβαλε τα ακουστικά. Άρχισε να ψάχνει τις

συχνότητες. - «Τα συνηθισμένα παράσιτα, που σχετίζονται με τις παρεμβολές από το σέλας», είπε

τελικά βγάζοντας τα ακουστικά. - «Μήπως πραγματικά τρελάθηκα;» μουρμούρισε ο γιατρός κουνώντας το κεφάλι του. Ο Λόου έσκυψε πάνω στο τραπέζι και άρχισε να εξετάζει τα γυαλιά του γιατρού. - «Παντοδύναμε!» φώναξε κι έδειξε στον Στόνορ το συρμάτινο σκελετό. –«Μοιάζουν

σαν να έχουν πατηθεί σε πρέσα!» - «Αυτός θα τα πάτησε» είπε ο Στόνορ κι έδειξε το γιατρό.

20

Αλλά ο Λόου κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. - «Αποκλείεται, πέφτοντας στο χιόνι να έγιναν έτσι». - «Τι θες να πεις;» ρώτησε ο Στόνορ; - «Λοιπόν…», ο Λόου δίστασε για λίγο και μετά συνέχισε σκεπτικά, «Όταν ήμουν δίπλα

στο μετεωρολογικό κλωβό, ένα τριχωτό γιγάντιο πλάσμα, που έμοιαζε με τεράστιο πίθηκο, εμφανίστηκε ξαφνικά δίπλα μου. Τρόμαξα και κάνοντας πίσω μάλλον χτύπησα το κεφάλι μου στο ανεμόμετρο…»

Ως την αυγή της άλλης μέρας η καταιγίδα κόπασε και η θερμοκρασία ανέβηκε στους

μείον είκοσι βαθμούς. Καθώς ο αναιμικός ήλιος του μεσονυκτίου ανέτειλε στον ορίζοντα,

21

ο άνεμος άρχισε να κοπάζει μέχρι που μονάχα μερικές ριπές σήκωναν ένα σύννεφο χιονιού πάνω στις απότομες λευκές πλαγιές. Στις βαθιές χιονισμένες κοιλάδες όπου δύσκολα εισχωρούσαν οι ακτίνες του ήλιου έπαιζαν γαλαζωπές σκιές. Όλες οι έρευνες γύρω από την περιοχή της βάσης δεν είχαν αποτέλεσμα. Δεν βρέθηκε κανένα ίχνος πάνω στο χιόνι και τίποτα δεν φαινόταν για μίλια γύρω από τη βάση. Καμιά επαφή δεν υπήρχε με το ραδιοσταθμό της Παγωμένης Σπηλιάς. Αποφασίσθηκε ο Στόνορ και ο Ράσελ να προσπαθήσουν να πάνε εκεί με τα σκί, ενώ ο γιατρός και ο Λόου θα έμεναν στη βάση.

Μετά το πρωινό ο Στόνορ και ο Ράσελ άρχισαν να ετοιμάζονται. Πάνω από τα ρούχα τους φόρεσαν τις γούνινες αρκτικές στολές τους.

- «Είστε πανέτοιμοι;» είπε ο Λόου, «Δεν ξεχάσατε τα όπλα σας;» - «Συνεχίζεις να πιστεύεις στα τριχωτά φαντάσματά σου, Φρέντ;» είπε ο Στόνορ. Ο Λόου σήκωσε τους ώμους του. – «Για κάθε περίπτωση, θα ‘πρεπε να πάρετε μαζί

σας όπλα». - «Εντάξει Φρέντ!» είπε ο Ράσελ και έδειξε τη φουσκωμένη τσέπη της στολής του.

Ξεκίνησαν βιαστικά να ανεβαίνουν τους παγωμένους λόφους. Στην κορυφή ο Ράσελ κοίταξε πίσω του και κούνησε σε χαιρετισμό το χέρι του κι έπειτα γύρισε κι ακολούθησε τον Στόνορ πάνω στην απότομη πλαγιά.

Πάνω από τα κεφάλια των σκιέρ ορθώνονταν σειρές από σκοτεινές παγωμένες απότομες πλαγιές. Σύντομα το μονοπάτι που οδηγούσε στην Παγωμένη Σπηλιά, χάθηκε καλυμμένο κάτω από το χιόνι. Το ανοιχτό πανόραμα διαδέχθηκε μια σειρά από αφιλόξενα φαράγγια, όπου το παγωμένο χιόνι κάλυπτε τις σκοτεινές πλαγιές από βασάλτη.

22

Οι πλαγιές που είχε σχηματίσει η πανάρχαια λάβα, υψώνονταν πάνω από τα παγωμένα κύματα ενός γιγάντιου παγετώνα. Αδιόρατα, ο παγωμένος ποταμός κυλούσε από τα νοτιοδυτικά της ανεξερεύνητης οροσειράς της Βασίλισσας Μώντ. Κάποια στιγμή ο Στόνορ που είχε προχωρήσει μπροστά, σταμάτησε και σήκωσε τα κιάλια στα μάτια του.

- «Βλέπω την είσοδο της Παγωμένης Σπηλιάς, αλλά κανένας δεν υπάρχει εκεί γύρω.

Είναι παράξενο να μην έχουν βγει έξω να μας προϋπαντήσουν όταν έχουν μείνει αποκλεισμένοι τόσες μέρες στη σπηλιά.» Ο Ράσελ έσκυψε σιωπηλός και προσάρμοσε καλύτερα τα σκί που φορούσε. Βάζοντας πάλι μέσα τα κιάλια του, ο Στόνορ ρώτησε: - «Αλήθεια, Τζάκ, ποια είναι η γνώμη σου για τον χτεσινό πανικό;» Ο Ράσελ σήκωσε τους ώμους του χωρίς να μιλήσει. - «Σήμερα το πρωί», συνέχισε ο Στόνορ, «μου ήρθε μια παράξενη ιδέα. Πολύ

παράξενη… Μπορείς να μαντέψεις τι;» Ο Ράσελ κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. - «Ξέρεις, για πολύ καιρό εργαζόμουν στα Ιμαλάϊα. Αλλά μάλλον πρόκειται για μια

ανόητη ιδέα. Πάντως όπως και να ΄χει…» και ο Στόνορ ξεκίνησε απότομα να γλιστράει με τα σκί πάνω στο χιόνι αφήνοντας πίσω του ένα ασπρογάλαζο διπλό ίχνος. Σε λίγο είχαν φτάσει μπροστά στην είσοδο της σπηλιάς. Ο Στόνορ σταμάτησε και

φώναξε. Η ηχώ της κραυγής του αντήχησε πάνω στις βασάλτινες πλαγιές για πολλή ώρα, αλλά καμιά απάντηση δεν ήρθε.

23

- «Πολύ παράξενο», ψιθύρισε ο γεωλόγος, σκουπίζοντας το μέτωπο του με το γαντοφορεμένο χέρι του. Ο Ράσελ προχώρησε με τα σκί κι έκανε ένα γύρο της περιοχής. Κανένα σημάδι ότι κάποιος

είχε περπατήσει πάνω στο χιόνι δεν υπήρχε πουθενά. Το χιόνι ήταν τόσο βαθύ που καθώς έβγαλε τα σκι και προσπάθησε να περπατήσει για λίγο, μετά από λίγα βήματα βυθίστηκε μέχρι τη μέση του.

- «Φαίνεται ότι δεν προσπάθησαν καθόλου να βγουν έξω από τη σπηλιά, μετά τον αποκλεισμό τους εδώ από τη χιονοθύελλα», μουρμούρισε ο Στόνορ, ακολουθώντας προσεχτικά τον Ράσελ. Μετά από λίγο έφτασαν μπροστά στην είσοδο της Παγωμένης Σπηλιάς. Άναψαν τους

φακούς τους και κάτω από το δυνατό φώς φάνηκε η κλειστή πόρτα. Στρέφοντας την δυνατή ακτίνα του φακού του πάνω στα παγωμένα βράχια ο Ράσελ παρατήρησε δύο ζευγάρια σκί που ήταν προσεκτικά στοιβαγμένα σε μεταλλικές θήκες καρφωμένες δίπλα στην είσοδο της σπηλιάς. Παραδίπλα από την είσοδο παρατήρησε κάτι περίεργα ίχνη σαν πατημασιές πάνω στο χιόνι. - «Πρέπει να βρίσκονται ακόμα μέσα,» είπε ο Στόνορ και φώναξε δυνατά: - «Χένρυ!», αλλά καμία απάντηση… «Εϊ, Τόϊβο, Χένρυ!». Δοκίμασε να ανοίξει την πόρτα,

αλλά χωρίς αποτέλεσμα. - «Πρέπει να είναι κλειδωμένη από μέσα», είπε ο Στόνορ κι ετοιμάστηκε να χτυπήσει την

πόρτα. Αλλά ο Ράσελ του τράβηξε το χέρι. - «Η πόρτα έχει παγώσει, Ράλφ». Άρχισε να σπρώχνει την πόρτα με τον ώμο του. Με τη

βοήθεια του Στόνορ, σε λίγο η πόρτα άνοιξε διάπλατα με ένα εκκωφαντικό θόρυβο. Μέσα στην σπηλιά επικρατούσε σκοτάδι.

- «Έϊ, Τόϊβο», ξαναφώναξε ο Στόνορ, με κάποιο ίχνος ανησυχίας αυτή τη φορά. Ο Ράσελ έσκυψε, χώθηκε μέσα, βρήκε το κιβώτιο με τους συσσωρευτές κι άνοιξε το

διακόπτη. Αχνό κιτρινωπό φώς γέμισε το χώρο. Πάνω σε δυό χαμηλά ράντσα ήταν απλωμένοι δύο άδειοι υπνόσακοι. Σε μια γωνιά η φορητή θερμάστρα ήταν καλυμμένη με πάγο. Δίπλα της υπήρχαν μερικές άδειες κονσέρβες. Ο Στόνορ μπήκε κι αυτός μέσα και έριξε ένα απορημένο βλέμμα τριγύρω του.

24

- «Ένα σημείωμα», έδειξε ο Ράσελ. Σε ένα τραπεζάκι δίπλα στον ασύρματο υπήρχε ένα

κομμάτι χαρτί. Ο Στόνορ, άρπαξε βιαστικά το σημείωμα από τα χέρια του αστρονόμου και προσπάθησε να ξεδιαλύνει τις βιαστικά γραμμένες λέξεις.

- «Χτές καταφέραμε να τρυπήσουμε τους βράχους και να φτάσουμε στο κύριο κοίτασμα του ορυκτού. Ανακαλύψαμε κάποιες ήδη σκαμμένες στοές και ο Τόϊβο είπε ότι πρόκειται για παλιές στοές ορυχείου.» Ο Στόνορ σταμάτησε και κοίταξε έκπληκτος τον αστρονόμο.

- «Τι ανοησίες είναι αυτές, Τζάκ;» - «Διάβασε παρακάτω,» είπε ο Ράσελ. - «Πήγε να ερευνήσει και δεν επέστρεψε», συνέχισε ο Στόνορ, - «Πάω να τον βρω. Χένρυ.» - «Το σημείωμα έχει ημερομηνία χτές το πρωί», είπε ο Ράσελ παίρνοντας το χαρτί και

εξετάζοντάς το. - «Και δεν λένε τίποτα αν βρήκαν ουράνιο», μουρμούρισε ο Στόνορ. - «Να, αυτά εκεί πρέπει να είναι από το δείγμα εξόρυξης», είπε ο αστρονόμος δείχνοντας

ένα σωρό πέτρες δίπλα στα ράντσα. Ο Στόνορ έσκυψε αμέσως, πήρε στα χέρια του τις πέτρες κι άρχισε να τις εξετάζει.

- «Φανταστικό!», ψιθύρισε. –«Αυτά τα δείγματα έχουν μεγάλη περιεκτικότητα, σχεδόν ατόφιο ουράνιο. Καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό, Τζάκ;» Ο Ράσελ γύρισε αργά το κουμπί του ασυρμάτου. - «Τίποτα δεν ακούγεται στο ράδιο. Είναι νεκρό.» - «Δεν μπορείς να το φτιάξεις;» - «Είναι αδύνατον. Άλλωστε, πρέπει να κατέβουμε κάτω στις στοές.»

25

Ο Στόνορ δάγκωσε τα χείλη του. - «Ξέρεις Τζάκ, νομίζω καλύτερα είναι να περιμένουμε… Ίσως σε λίγο να επιστρέψουν…» - «Ο Χένρυ λείπει μια μέρα και ο Τόϊβο παραπάνω. Κάτι έχουν πάθει.» Ο Στόνορ χαμήλωσε το βλέμμα του. - «Φοβάμαι ότι δεν είναι ασφαλές να κατέβουμε κάτω στο ορυχείο. Με τόσο μεγάλη

περιεκτικότητα ουρανίου…», πέταξε μακριά τα δείγματα, - «Χρειάζομαι ένα μετρητή ραδιενέργειας και άφησα τον δικό μου πίσω στη βάση.»

- «Θα πάω μόνος μου», είπε ψυχρά ο Ράσελ. - «Σαν αρχηγός της αποστολής στο απαγορεύω. Εσύ θα μείνεις εδώ και θα περιμένεις να

γυρίσουν. Εγώ θα επιστρέψω στη βάση και μαζί με τον Φρέντ θα φέρουμε φακούς, ορειβατικό σχοινί και ανταλλακτικά για τον ασύρματο. Αν μέχρι να έρθουμε δεν έχουν φανεί, θα κατέβουμε να τους αναζητήσουμε.»

- «Αν όμως κάτι έχουν πάθει και χρειάζονται άμεση βοήθεια;» - «Δυο-τρείς ώρες δεν θα κάνουν τη διαφορά, Τζάκ. Επίσης, πιστεύω ότι ο Χένρυ μπέρδεψε

τις ημερομηνίες. Το σημείωμα γράφτηκε σήμερα το πρωί κι όχι χτές. Ο Χένρυ μπορεί να βγήκε έξω να ερευνήσει, εδώ και λίγες ώρες. Ξεχνάς εκείνα τα ίχνη που είδαμε κοντά στην είσοδο της σπηλιάς;»

- «Αν είναι ίχνη του Χένρυ, είναι πολύ περίεργο. Γιατί περπατούσε στο χιόνι ξυπόλητος;» - «Ξυπόλητος;» - «Ναι, τα ίχνη πάνω στο χιόνι ήταν από γυμνά πόδια». - «Ανοησίες, Τζάκ. Αυτά είναι απίστευτα πράγματα. Αλλά είναι εύκολο να το ελέγξουμε.» Ο

Στόνορ πήρε ένα φακό και άνοιξε την πόρτα. Σε λίγο ακούστηκε η φωνή του: - «Δυστυχώς τα ίχνη έχουν πατηθεί και δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε τώρα. Λοιπόν, θα

κάνουμε όπως είπαμε. Εγώ φεύγω κι εσύ μένεις. Γεια σου!» και ο Στόνορ βγήκε έξω κλείνοντας πίσω του την πόρτα.

26

Ο Ράσελ σηκώθηκε και σφάλισε τον σύρτη της εξωτερικής πόρτας. Τώρα, μπορούσε να

κάνει αυτό που ήθελε. Άνοιξε την ξύλινη καταπακτή που οδηγούσε κάτω στο ορυχείο. Μια παγωμένη μυρωδιά τον χτύπησε στο πρόσωπο. Αφουγκράστηκε προσεχτικά, αλλά δεν ακουγόταν τίποτα μέσα από τη στενή στοά που είχαν διανοίξει οι δύο γεωλόγοι μέσα από τον παγωμένο βασάλτη. Ο αστρονόμος έδεσε την άκρη ενός σκοινιού δίπλα στην καταπακτή και ρίχνοντας την κουλούρα με το υπόλοιπο σκοινί πάνω στον ώμο του, άρχισε προσεκτικά να κατεβαίνει μέσα στο σκοτάδι.

27

- «Δεν θα αντέξω να μείνω μόνος μου εδώ μέσα, Στόνορ, ακούς;» είπε ο γιατρός με βραχνή

φωνή. – «Θα… τρελαθώ, αν δεν γυρίσετε μέχρι το βράδυ.» Ο Φρέντ Λόου παρακολουθούσε το γιατρό και μετά βίας μπορούσε να συγκρατήσει τα

νεύρα του, καθώς άκουγε τον Στόνορ να λέει με έκπληκτο ύφος: - «Τότε θα έρθεις μαζί μου στην Παγωμένη Σπηλιά, γιατρέ. Ίσως έτσι να είναι καλύτερα.

Μπορεί να χρειαστούμε τη βοήθειά σου εκεί πέρα. Κι ο Φρέντ θα μείνει εδώ στη βάση.» Ο Φρέντ σηκώθηκε και χτύπησε με δύναμη το χέρι του στο τραπέζι κάνοντας τα ποτήρια

να χορέψουν. - «Δεν ήρθαμε εδώ να πέσουμε σε χειμερία νάρκη ούτε να κρυφτούμε στο καταφύγιο σαν

δειλοί», φώναξε θυμωμένα ο μετεωρολόγος, «Γιατί κάθεσαι και το συζητάς και δεν παίρνεις μια απόφαση, Ράλφ; Ποιόν θές να πάρεις μαζί σου; Όλο το βράδυ ήταν μεθυσμένος. Κι ούτε θα ΄θελα να τον έχω μαζί μου, αν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος.»

- «Μη φωνάζεις και πες μου ποιά είναι η γνώμη σου, Φρέντ» είπε με ήρεμη φωνή ο Στόνορ. - «Ξέρεις πολύ καλά! Να πάρουμε τα πράγματα και να τρέξουμε γρήγορα στην Παγωμένη

Σπηλιά! Κι εσύ,» και ο μετεωρολόγος σήκωσε τη γροθιά του προς το μέρος του γιατρού, «αν δώ ότι συνεχίζεται η λιγοψυχία σου θα σε τυλίξω με τις γάζες σου μέχρι το τέλος του χειμώνα. Κατάλαβες;» Ο γιατρός τραβήχτηκε τρομαγμένος πιο πέρα. Ο μετεωρολόγος συνέχισε: - «Σφάλισε καλά την είσοδο της βάσης και μη προσπαθήσεις να την ανοίξεις… ότι και να

φανταστείς ότι είναι εκεί έξω. Εντάξει; Και μην ξεκολλήσεις από τον ασύρματο, ότι και να γίνει.»

28

Από μακριά ακόμη ο Στόνορ και ο Λόου μπορούσαν να ξεχωρίσουν τη ψηλόλιγνη φιγούρα

του Ράσελ, να τους περιμένει έξω από την είσοδο της Παγωμένης Σπηλιάς. Σε λίγο είχαν φτάσει κοντά του και ο Στόνορ ρώτησε, καθώς έβγαζε τα σκί:

- «Πώς είσαι Τζάκ;» - «Ο Χένρυ είναι εδώ.» - «Α… κι ο Λατικάϋνεν;» - «Δεν βρέθηκε πουθενά.» - «Τι σου είπε ο Χένρυ;» - «Δεν μπόρεσε να πει τίποτα, είναι ακόμα αναίσθητος.» Μπήκαν και οι τρείς μέσα στην Παγωμένη Σπηλιά. Το σώμα του Χένρυ ήταν πάνω σε μια

κουκέτα σκεπασμένο με ένα υπνόσακο. Το τετράγωνο, ρυτιδωμένο πρόσωπό του ήταν παγωμένο σαν πέτρα, τα μάτια του κλειστά, τα δόντια σφιγμένα και τα νύχια του είχαν μπλε χρώμα.

- «Είναι ζωντανός», είπε ο Ράσελ καθώς ο Στόνορ γύρισε και τον κοίταξε ανήσυχος, «αλλά

δεν κατάφερα να τον ξυπνήσω.» Ο Λόου έσκυψε πάνω στον Κοβάλσκι, πήρε το σφυγμό του και κούνησε το κοκκινότριχο

κεφάλι του. - «Κρίμα που ο γιατρός είναι τόσο φοβητσιάρης.» - «Πραγματικά θα ήταν πιο χρήσιμος εδώ απ’ όλους εμάς μαζί» είπε ο Στόνορ.

29

Το κορμί του Πολωνού διέτρεξε ένα αδιόρατο ρίγος. Ο Λόου άπλωσε το χέρι του να πιάσει το μέτωπό του. Γαλαζωπές σπίθες πετάχτηκαν κι ο Λόου τίναξε πίσω το χέρι του. Ο Στόνορ, ο Λόου και ο Ράσελ κοίταξαν ο ένας τον άλλον.

- «Είναι σαν ηλεκτρική εκκένωση», ψιθύρισε ο Λόου, «το σώμα του έχει ηλεκτρισθεί». - «Πάντως δεν είναι ραδιενεργό», είπε ο Στόνορ πλησιάζοντας το μετρητή ραδιενέργειας

κοντά στο σώμα του Πολωνού. Πραγματικά, η βελόνα της συσκευής έμεινε ακίνητη. - «Μια στιγμή!» είπε ξαφνικά ο Ράσελ και σκύβοντας πάνω στους συσσωρευτές έκλεισε το

διακόπτη και το δωμάτιο βυθίστηκε στο σκοτάδι. Όμως, τα φρύδια και η γενειάδα του Πολωνού έλαμπαν με μια βιολετί ανταύγεια. Το πρόσωπό του και τα ρούχα του έλαμπαν κι αυτά, αλλά πιο αχνά. Ήταν σαν ένα ακίνητο φωσφορίζον φάντασμα να ήταν ξαπλωμένο στην κουκέτα.

Ο Ράσελ άνοιξε ξανά το διακόπτη και η φωτεινή ανταύγεια εξαφανίστηκε. - «Τι κολασμένο πράγμα είναι αυτό;» είπε αμήχανα ο Στόνορ. «Φοβάμαι ότι και να ήταν

εδώ ο γιατρός δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα. Τι λες κι εσύ Τζάκ;» - «Γνωρίζουμε βέβαια ότι κάποιο είδος άγνωστης εκκένωσης χτύπησε τον Χένρυ», είπε ο

αστρονόμος. «Αλλά πρέπει να δοκιμάσουμε κάτι.» Πήρε μια κονσέρβα, από μια στοίβα δίπλα στη θερμάστρα, την έκοψε με ένα ψαλίδι και την

ίσιωσε έτσι ώστε να γίνει ένας επίπεδος δίσκος. Κατόπιν το γείωσε με ένα καλώδιο με το έδαφος και ανοίγοντας τα ρούχα του Πολωνού, το έφερε προσεκτικά και το ακούμπησε στο στήθος του. Ένας οξύς κρότος ακούστηκε. Ο Ράσελ έκανε νόημα στο Λόου.

- «Κράτα το στο στήθος του». Ο μετεωρολόγος αμίλητος το έκανε. Ο Ράσελ έσβησε πάλι τα φώτα. Τώρα η ανταύγεια

κάλυπτε όχι μόνο την ακίνητη φιγούρα του Πολωνού αλλά και το χάλκινο καλώδιο που ένωνε το δίσκο με τη γειωμένη μεταλλική δοκό που ήταν χωμένη βαθειά στο παγωμένο έδαφος. Σύντομα η ανταύγεια άρχισε να διαχέεται προς το έδαφος και η έντασή της γύρω από το σώμα του Πολωνού να αδυνατίζει.

- «Ωραία», ψιθύρισε ο Λόου, «μπράβο, Τζάκ!» και γύρισε πάλι το διακόπτη. Το φώς πλημύρισε πάλι τη σπηλιά.

- «Πολύ καλή ιδέα, Τζάκ», συμφώνησε και ο Στόνορ καθώς παρατηρούσε την πρασινωπή ανταύγεια να χάνεται από το παγωμένο πρόσωπο του Πολωνού. – «Φαίνεται σαν να διαχέεται στο έδαφος. Μα, τι στην ευχή είναι αυτή η ακτινοβολία;»

- «Και ποιό σημαντικό, τι επιπτώσεις έχει;» είπε ο Λόου. - «Τζάκ, μήπως είναι κάποιο είδος γεωμαγνητικού πεδίου που σχετίζεται με τις χθεσινές

έντονες ακτινοβολίες από το σέλας του ουρανού;» ρώτησε ο Στόνορ. - «Αποκλείεται!» - «Τότε, τι είναι;» - «Άγνωστο.»

30

- «Ράλφ, είναι άχρηστο να προσπαθείς να κάνεις ένα αστρονόμο να σκεφτεί διαφορετικά.» είπε ο Λόου.- «Αν το πιστεύεις αυτό, συνέχισε να φαντασιώνεσαι, όπως είναι η ειδικότητά σου άλλωστε.»

- «Μην αρχίζεις τις εξυπνάδες, τώρα.» είπε θιγμένος ο γεωλόγος. - « Πρέπει να καταλάβουμε τι έχει γίνει εδώ.»

- «Για να δούμε αν πέτυχε η θεραπεία μας,» είπε ο Λόου και έφερε το χέρι του κοντά στα μαλλιά του πολωνού. –«Δεν πετάγονται σπίθες … Για σβήσε τα φώτα, Τζάκ.» Στο σκοτάδι η ανταύγεια είχε σχεδόν εξαφανιστεί. - «Φαίνεται ότι έχει περάσει σε μια κατάσταση υπνηλίας», είπε ο Ράσελ ελέγχοντας την

ανάσα του Πολωνού. - «Θαυμάσια! Και τώρα Τζάκ, πες μας, που τον βρήκες;» - «Εκατόν-εβδομήντα μέτρα μακριά, στην πρώτη διχάλα της σήραγγας που βγαίνει στα

αρχαία κοιτάσματα.»

- «Στα αρχαία κοιτάσματα; Πιστεύεις κι εσύ ότι έχουμε εδώ αρχαία εξόρυξη ορυκτού;» - «Ναι. Υπάρχει ολόκληρο σύστημα σηράγγων εξόρυξης που σχηματίζουν ένα γεωμετρικό

δίκτυο.» - «Φαίνεται ότι κάποιος άλλος γεωλόγος σε πρόλαβε, Στόνορ», αστειεύθηκε ο Λόου.

31

- «Μου φαίνεται ότι σιγά-σιγά τρελαινόμαστε όλοι!» φώναξε οργισμένος ο γεωλόγος. – «Δεν μπορεί να υπάρχουν αρχαία ορυχεία. Καταλαβαίνετε; Όχι… Είμαστε οι πρώτοι άνθρωποι που έφτασαν σ’ αυτήν την περιοχή της Ανταρκτικής.»

- «Τότε πρέπει να υποθέσουμε ότι η εξόρυξη έγινε από πιγκουΐνους ή από εκείνα τα τριχωτά φαντάσματα που μας επισκέφτηκαν χτές το βράδυ.»

- «Θα εξετάσουμε αργότερα ποιοί είναι οι κατασκευαστές των ορυχείων.» είπε ο Ράσελ. – «Τώρα, ένας από τους συντρόφους μας είναι ακόμα εκεί κάτω. Ίσως να έχει πάθει κι αυτός ότι έπαθε ο Χένρυ.»

- «Ο Τζάκ έχει δίκιο,» είπε σκεφτικός ο Λόου, -«πρέπει να δράσουμε άμεσα κι όχι να καθόμαστε να συζητάμε. Στόνορ, περιμένουμε τις εντολές σου.»

- «Ένας από μας πρέπει να μείνει να προσέχει τον Χένρυ.» - «Ωραία, μείνε εσύ και ο Τζάκ κι εγώ θα πάμε να ψάξουμε για τον Τόϊβο.» - «Όμως, θέλω να δώ με τα μάτια μου, αυτές τις αρχαίες σήραγγες που ανέφερε ο Τζάκ.» - «Τότε όρισε ποιος θα πάει!» - «Ίσως θα ήταν καλύτερα αν έμενες εσύ εδώ, Φρέντ.» είπε ο Στόνορ. – «Άλλωστε, κάποιος

πρέπει να δοκιμάσει να επισκευάσει τον ασύρματο και να έρθει σε επαφή με το γιατρό. Είσαι ο πιο κατάλληλος για αυτή τη δουλειά.»

- «Μάλιστα, αφεντικό. Κι εσείς κάντε γρήγορα και κατεβείτε στον υπόγειο κόσμο» είπε ο

μετεωρολόγος ανοίγοντας την καταπακτή που οδηγούσε στην παγωμένη σήραγγα.

32

- «Πόσο βαθειά έχουμε κατέβει, Τζάκ;» - «Ξετύλιξα το σκοινί για μήκος κάπου πεντακόσια μέτρα. Αν λάβουμε υπ’ όψη μας τις

στροφές, είμαστε περίπου τετρακόσια μέτρα σε ευθεία γραμμή από την είσοδο της σπηλιάς.» - «Πόσο σκοινί έχουμε ακόμα;» - «Άλλο τόσο.» Ο Ράσελ και ο Στόνορ συνέχισαν να κατεβαίνουν προσεκτικά την κατηφορική σήραγγα που

είχε ανοιχτεί μέσα στην παγωμένη λάβα. Τα μαύρα τοιχώματα από βασάλτη γυάλιζαν αχνά κάτω από τις δυνατές ακτίνες των φακών.

Κάποια στιγμή βρέθηκαν μέσα σε μια καινούργια σήραγγα. Ο Στόνορ χτύπησε με το σφυρί του μια προεξοχή του βράχου.

- «Κοίτα εδώ, Τζάκ. Το κοίτασμα είναι σχεδόν καθαρός ουρανίτης. Θα’ θελα να ήξερα με τι είδους εργαλεία ανοίχτηκαν αυτές οι σήραγγες. Δεν έχω ξαναδεί ορυχείο να έχει τόσο τέλεια φτιαγμένα τοιχώματα. Μοιάζουν σαν να έχουν κοπεί με το χάρακα…»

- «Και σαν να έχουν γυαλισθεί με κάποιο εργαλείο ποιο σκληρό κι από πέτρα», είπε ο Ράσελ.

- «Είναι εκπληκτικό,» είπε ο Στόνορ, «δεν μοιάζουν με κανένα ορυχείο που έχω δει. Όπως

τα αρχαία ορυχεία στη Νουβία και στο Θιβέτ, που οι στοές τους ήταν στριφογυριστές και στενές και δύσκολα μπορούσε να χωρέσει ένας άνθρωπος. Εδώ, εκτός του ότι ο βράχος είναι τέλεια σκαλισμένος, οι στοές είναι αρκετά μεγάλες για να προχωράμε χωρίς να χρειάζεται να σκύβουμε. Αν δεν βρισκόμασταν στη μέση της Ανταρκτικής, θα ΄λεγα ότι αυτό το ορυχείο δεν

33

είχε ηλικία πάνω από δέκα χρόνια. Αλλά, ειλικρινά, δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο από τα πιο μοντέρνα ορυχεία της Αμερικής, που να διαθέτει τόσο τέλειες στοές. Ακόμα και το σύστημα εξαερισμού του είναι τέλειο. Παντού υπάρχει η αίσθηση του φρέσκου αέρα.» Συνέχισαν να προχωρούν μέσα στον κατηφορικό λαβύρινθο. - «Φαίνεται σαν μην υπάρχει τέλος σ’ αυτόν τον λαβύρινθο, Τζάκ. Κι έχουμε ήδη κατέβει

κάτω από το επίπεδο της θάλασσας. Παράξενο που μπορούμε ακόμα να αναπνέουμε κανονικά. Μάλλον, λόγω του αποτελεσματικού συστήματος εξαερισμού.» Κάποια στιγμή έφτασαν στο τέλος της στοάς. Ένας τοίχος από πάγο έφραζε το δρόμο τους.

Ο Στόνορ εξέτασε προσεκτικά τον παγετώνα. - «Ακόμα ένα μυστήριο, Τζάκ. Απ’ ότι φαίνεται αυτός ο παγετώνας είναι μέρος του

παγετώνα που καλύπτει την περιοχή έξω από το ορυχείο. Όπως ξέρεις ο πάγος κυλάει σαν νερό, άρα βαθμιαία έφτασε εδώ και έφραξε τις στοές. Αλλά, αυτό θα σήμαινε ότι…» και ο Στόνορ διέκοψε το συλλογισμό και κοίταξε σκεφτικά τον Ράσελ. – «Αυτό θα σήμαινε ότι η δημιουργία του ορυχείου έγινε πριν από πολλούς αιώνες. Στην πραγματικότητα θα σήμαινε ότι η εξόρυξη έγινε πριν οι πάγοι καλύψουν ολοκληρωτικά την Ανταρκτική, δηλαδή πριν αρκετές δεκάδες χιλιάδες χρόνια.»

Ο Ράσελ ύψωσε τα φρύδια του αλλά παρέμεινε αμίλητος. - «Δεν δείχνεις να παραξενεύτηκες, Τζάκ;» - «Το συμπέρασμά σου είναι κάπως παράξενο αλλά…»

34

- «Μια στιγμή! Το άκουσες αυτό;» Πάγωσαν και οι δύο, προσπαθώντας να αφουγκραστούν. Από μακριά ακουγόταν ένα αχνό

σφύριγμα. Ήταν ο άνεμος; Ο Ράσελ σήκωσε το χέρι του. Το σφύριγμα ακούστηκε πάλι πιο κοντά. Έπειτα ακολούθησε ο ήχος ελαφριών βημάτων.

- «Πρέπει να είναι ο Τόϊβο, Τζάκ. Πάμε γρήγορα. Έϊ, Τόϊβο!...» Ξαφνικά τα δυνατά χέρια του Ράσελ σφάλισαν σφιχτά το στόμα του Στόνορ. - «Μη βγάλεις άχνα, Ράλφ. Σβήσε το φακό.» Το σκοτάδι τους τύλιξε. - «Τρελάθηκες Τζάκ;» - «Ήσυχα,» ψιθύρισε ο αστρονόμος, «η κατάσταση είναι πιο μυστηριώδης από ότι νομίζεις.

Μπορεί να κινδυνεύουμε.» Άρπαξε το όπλο του Στόνορ. – «Μη προσπαθήσεις να πυροβολήσεις, Ράλφ. Δεν ξέρουμε τι υπάρχει εκεί πέρα.» Ο Στόνορ χαμήλωσε το πιστόλι του. Το σκοτάδι και η σιωπή τους τύλιξε. Για αρκετή ώρα

περίμεναν ακίνητοι, μέχρι που δεν μπορούσαν να ακούσουν τον περίεργο θόρυβο. - «Μήπως το φανταστήκαμε, Τζάκ;» ρώτησε ο Στόνορ αλλά ο Ράσελ δεν απάντησε. –

«Καλύτερα να επιστρέψουμε, αρκετά για σήμερα.» - «Και ο Τόϊβο;» - «Μπορεί να μας περιμένει πίσω στη σπηλιά.» - «Αποκλείεται», και ο Ράσελ άναψε πάλι το φακό του και άρχισε αργά να βαδίζει προς την

επιφάνεια. Αφουγκραζόταν συνέχεια και ψηλαφούσε το σκοινί που τους οδηγούσε μέσα από τα σκοτάδια προς την έξοδο του υπόγειου λαβύρινθου. Καμιά φορά συναντούσαν πλαϊνές στοές που έχασκαν σαν σκοτεινά στόματα στα τοιχώματα, ενώ άλλες ήταν στην οροφή ή στο έδαφος. Ο Ράσελ προχωρούσε αργά, τυλίγοντας σε μια κουλούρα το σκοινί. Ξαφνικά ο Στόνορ τον είδε να σταματάει και να στρέφεται προς τα πίσω.

- «Τι συμβαίνει;» ρώτησε. Ο αστρονόμος του έδειξε σιωπηλός το σκοινί που κρατούσε. Η άκρη του ήταν κομμένη. Φωτίζοντας με τους φακούς γύρω τους δεν μπορούσαν να δουν κανένα κομμάτι του σκοινιού να συνεχίζει το δρόμο του.

- «Πολύ παράξενο» είπε ήρεμα ο αστρονόμος, εξετάζοντας την άκρη του κομμένου σκοινιού.

35

- «Μήπως κόπηκε;» είπε αμήχανα ο Στόνορ. - «Δεν φαίνεται να έχει κοπεί, είναι σαν κάτι να το τράβηξε και να ξερίζωσε την άκρη του.

Και το σκοινί αυτό μπορεί να αντέξει σε βάρος διακοσίων κιλών.» - «Μπορεί να έχεις δίκιο αλλά τώρα τι κάνουμε;» - «Θα προσπαθήσω να βρω την έξοδο, ελέγχοντας όλες τις στοές που συνεχίζουν από δώ και

πέρα.» - «Μα μπορεί να χαθείς…» - «Θα πάρω μαζί μου την κουλούρα με το σκοινί, έτσι θα μπορώ να σε ξαναβρώ Κράτα

καλά την άκρη του σκοινιού, Ράλφ.» και ο Ράσελ χώθηκε στην πρώτη στοά. Μετά από λίγο ξαναγύρισε. - «Αδιέξοδο. Είναι φραγμένη από τον παγετώνα. Ας δούμε την επόμενη στοά.» - «Περίμενε, Τζάκ» είπε ήσυχα ο Στόνορ. – «Όσο έλειπες εξέτασα την άκρη του σκοινιού…

δεν είναι κομμένο, κάτι το δάγκωσε. Πρέπει να είναι παγίδα και… μέσα στο λαβύρινθο να μας παραφυλάει κάποιο πλάσμα.»

36

Ο Λόου έκανε πολλή ώρα να επισκευάσει το χαλασμένο ασύρματο και μόνο αφού είχε αλλάξει ένα σωρό καμένες λυχνίες και πυκνωτές.

- «Θα ήταν θαύμα αν ο πομποδέκτης λειτουργήσει μετά από τόσο μεγάλη ζημιά,» μονολόγησε ο μετεωρολόγος, δοκιμάζοντας να ανοίξει τη συσκευή. Όμως, ο ασύρματος πήρε ζωή και χαμογελώντας ικανοποιημένος ο Λόου φόρεσε τα ακουστικά και άρχισε να γυρίζει το κουπί συντονισμού. Αμέσως, μέσα από τις παρεμβολές των μακρινών σταθμών ακούστηκε η διαπεραστική φωνή του γιατρού:

- «Παγωμένη Σπηλιά, Παγωμένη Σπηλιά, μ’ ακούτε; Απαντήστε μου αμέσως! Γιατί δεν απαντάτε; Ανοίξτε τη συσκευή σας! Απαντήστε μου!»

«Αυτός ο υστερικός άνθρωπος…» σκέφτηκε ο Λόου και άνοιξε το διακόπτη: - «Εδώ Παγωμένη Σπηλιά!», φώναξε στο μικρόφωνο, «Σας ακούμε! Πώς είσαι

Κοκινοσκουφίτσα;» και ο Λόου πληροφόρησε το γιατρό τι είχε συμβεί μέχρι τώρα. - «Είσαι σίγουρος ότι κοιμάται;» ρώτησε μετά από λίγο ο γιατρός. Ο Λόου έριξε μια ματιά στον Χένρυ. - «Κοιμάται του καλού καιρού και μάλιστα ροχαλίζει… Τι; Δεν μ’ ακούς; Βουητό, ποιο

βουητό; Ω, να πάρει!» κι ο Λόου χτύπησε το μέτωπό του. «Ξέχασα τη γείωση. Μισό λεπτό, Κοκινοσκουφίτσα, πρέπει να φτιάξω κάτι.» Ο μετεωρολόγος έβγαλε τα ακουστικά του και σύνδεσε το καλώδιο του πομποδέκτη με τη

γείωση. Αμέσως ακούστηκε μια έκρηξη και το πράσινο φωτάκι της συσκευής έσβησε. Ο ασύρματος είχε πάλι καεί. Γρήγορα ο Λόου τράβηξε το καλώδιο από τη γείωση. Ένας πρασινωπός σπινθήρας έσκασε μπροστά στο καλώδιο και ο αέρας γέμισε από τη έντονη μυρωδιά του όζοντος. Ο μετεωρολόγος σκούπισε με την παλάμη του το ιδρωμένο μέτωπό του.

- «Είναι δυνατόν να πρέπει να επαναλάβω την τρίωρη επισκευή του πομποδέκτη;» Φέρνοντας το χέρι του χαμηλά στο έδαφος, ένοιωσε μια ελαφριά αίσθηση ηλεκτρισμού.

Σηκώθηκε, πλησίασε τον ξαπλωμένο Χένρυ, αφουγκράστηκε την ανάσα του και πήρε το σφυγμό του. Η αναπνοή του ήταν σταθερή και ο σφυγμός σχεδόν φυσιολογικός. Ο Λόου ξαναγύρισε στον πομποδέκτη. Αυτή τη φορά είχε καεί η ασφάλεια. Γρήγορα ο μετεωρολόγος την αντικατέστησε κι άκουσε τη φωνή του γιατρού:

- «Παγωμένη Σπηλιά, εμπρός Παγωμένη Σπηλιά…» - «Σ’ ακούω Κοκινοσκουφίτσα… Δεν έγινε τίποτα σοβαρό, απλώς κάηκε η ασφάλεια.

Α, κι εσύ να διακόψεις τη σύνδεση με τη γείωση. Δεν πειράζει που έχει παράσιτα… είναι αναγκαίο… Ο ήλιος δύει και σε λίγο θα σκοτεινιάσει. Περιμένω οδηγίες για το τι θα κάνω με τον Χένρυ. Εν τω μεταξύ, εσύ διάβασε τα μετεωρολογικά όργανα στις έξι ακριβώς και προσπάθησε να δώσεις μια μετεωρολογική αναφορά, φάε κάτι και μείνε κοντά στον ασύρματο. Αν δεν σε καλέσω μέχρι τα μεσάνυχτα, προσπάθησε να κοιμηθείς. Αν ο κακός λύκος έρθει και χτυπήσει την πόρτα, μην ανοίξεις… Τέλος η συζήτηση.» Όταν τέλειωσε με το γιατρό, ο Λόου σηκώθηκε άνοιξε την καταπακτή που οδηγούσε

στο ορυχείο και αφουγκράστηκε. Η παγωμένη σπηλιά ήταν σιωπηλή. Χωρίς να κλείσει

37

την καταπακτή κάθισε στο ένα ράντσο. Χωρίς να το καταλάβει τα μάτια του βάρυναν και σε λίγο είχε κοιμηθεί.

Κάποιος τον ακούμπησε και τον ξύπνησε. Ο Λόου πήδηξε όρθιος. Ο Χένρυ ήταν

καθισμένος στο κρεβάτι και μουρμούριζε. Ο Λόου πολύ δύσκολα ξεχώριζε μια λέξη: «Ράδιο» και γρήγορα πήγε κοντά στο πομποδέκτη. Έβαλε τα ακουστικά και με δυσκολία μπόρεσε να ξεχωρίσει μέσα από τα παράσιτα τη φωνή του Γκιρώ.

- «… Έσπασε… επίθεση… Θεέ μου!» - «Γύρνα το κουμπί του συντονισμού, γιατρέ!» φώναξε ο Λόου γυρνώντας κι ο ίδιος το

κουμπί. Αλλά ένας παράξενος ήχος γέμισε το ακουστικό φάσμα και έπνιξε τη μετάδοση από τη βάση. Ο Λόου κοίταξε το ρολόι. Είχε πάει εννιά το βράδυ και ο Ράσελ με τον Στόνορ δεν είχαν επιστρέψει ακόμα. Και κάτι σοβαρό πρέπει να είχε συμβεί πίσω στη βάση στο γιατρό… Μήπως είχε μεθύσει πάλι; Ένα βογγητό από τον Χένρυ έκανε το Λόου να γυρίσει και να κοιτάξει. Από την

ανοικτή καταπακτή έβγαινε ένα απαλό πράσινο-βιολετί φώς. Ο Λόου πετάχτηκε πάνω, ρίχνοντας στην άκρη την καρέκλα του και έβγαλε από τη στολή του το πιστόλι του. Η βιολετί ανταύγεια έγινε πιο έντονη.

- «Ποιος είναι εκεί; Σταθείτε!» φώναξε ο Λόου σημαδεύοντας με το πιστόλι το άνοιγμα. Δεν υπήρξε καμία απάντηση αλλά το φώς άρχισε να απομακρύνεται.

- «Σταθείτε!» ξαναφώναξε ο Λόου και τρέχοντας, έσκυψε και κοίταξε μέσα στη καταπακτή. Η παγωμένη στοά ήταν άδεια. Μονάχα, από μακριά έλαμπε αχνά μια βιολετί ανταύγεια. Ο Λόου σήκωσε το πιστόλι του… και πυροβόλησε. Η φωτεινή ανταύγεια εξαφανίσθηκε. Ο μετεωρολόγος σφάλισε την πόρτα της καταπακτής και τράβηξε μερικά βαριά κιβώτια πάνω της. Είδε τον Χένρυ να ανακάθεται στο κρεβάτι του και να μισοσηκώνεται. Με μάτια γουρλωμένα κοίταξε τον Λόου.

- «Ποιος… τι… ήταν αυτό;» ρώτησε ο Πολωνός προφέροντας με δυσκολία τις λέξεις από το στραβωμένο στόμα του.

- «Δεν μπορούσα να δώ», είπε ο Λόου καθώς αφουγκραζόταν. – «Κι εσύ πως είσαι; Τι σου συνέβη;»

- «Δεν μπορώ… να θυμηθώ… σαν να παρέλυσαν τα χέρια και… τα πόδια μου… δεν τα αισθάνομαι…». Ένα δυνατό χτύπημα στην πόρτα της καταπακτής τον διέκοψε. Το κιβώτιο που είχε τραβηχτεί πάνω στην καταπακτή άρχισε να κινείται. Ο Κοβάλσκι προσπάθησε να σηκωθεί αλλά με ένα βογγητό ξάπλωσε πάλι στο κρεβάτι του.

38

- «Ήρεμα Χένρυ», είπε ο Λόου και πλησίασε το σύντροφό του. Και με το νού του σκέφθηκε:

«Συγκρατήσου Φρέντ. Ένας φοβητσιάρης πεθαίνει χίλιες φορές από το φόβο του, ενώ αυτός που έχει θάρρος μονάχα μια φορά. Ξέρουμε ότι κάποια διαβολικά πλάσματα τριγυρνούν εκεί έξω στα σκοτάδια και αυτό έχει κάνει τα νεύρα μας σμπαράλια.» Ένα φώς τρεμόσβησε από την καταπακτή. Ο Λόου σήκωσε το όπλο του και

ετοιμάστηκε να πυροβολήσει...

Καθώς ο Στόνορ πλησίαζε τη βάση πρόσεξε ότι η περιοχή μπροστά στην είσοδο είχε

καθαριστεί από το πολύ χιόνι, αλλά η εξωτερική πόρτα ήταν ασφαλισμένη. - «Επιτέλους επιστρέψαμε στο σπίτι μας» είπε με ανακούφιση. Και πραγματικά η βάση της

Ανταρκτικής ήταν σαν ένα φιλικό σπίτι μετά από την περιπέτειά τους στον υπόγειο λαβύρινθο

39

και ιδίως μετά από μια τρομαχτική νύχτα που την πέρασαν περιμένοντας κάποιον μυστηριώδη αντίπαλο σε μια παγωμένη σπηλιά που έβριθε από παράξενες απειλές.

«Σίγουρα, τις τελευταίες μέρες συνέβησαν πολλά ανεξήγητα και μυστηριώδη πράγματα», σκέφτηκε ο Στόνορ. «Για αυτά όμως είμαστε σίγουροι: ανακαλύψαμε τεράστια κοιτάσματα ουρανίου, ανακαλύψαμε ένα αρχαίο ορυχείο, ο Λατικάϋνεν εξαφανίστηκε μυστηριωδώς και η παράξενη παράλυση που χτύπησε τον Κοβάλσκι συνεχίζεται. Όλα τα άλλα μπορεί να είναι αποκυήματα φαντασίας ή απλώς αποτέλεσμα παραισθήσεων. Αποτέλεσμα όλων αυτών των μηνών που περάσαμε αποκλεισμένοι σ’ αυτή την ερημιά. Ο γιατρός και ο Λόου φαντάστηκαν ότι τους επιτέθηκε ένα τριχωτό φάντασμα. Ο Ράσελ φαντάστηκε ότι άκουσε θορύβους κάτω στις υπόγειες στοές… Κι εκείνη η παράξενη υπόθεση με το σπασμένο σκοινί, που μπορούσε να καταλήξει σε τραγωδία και τώρα ακούγεται ανόητη…» Όταν ο Στόνορ πρότεινε την υπόθεση ότι κάτι είχε δαγκώσει το σκοινί, αποφασίσανε μαζί

με τον Ράσελ να μη χωριστούν και να συνεχίσουν μαζί την έρευνα για την έξοδο από το λαβύρινθο. Δένοντας τη μια άκρη του σκοινιού σε ένα σακίδιο που άφησαν πίσω, προχώρησαν και πέρασαν σε μια άλλη στοά και βρέθηκαν σε ένα τεράστιο θάλαμο απ’ όπου δεν είχαν ξαναπεράσει. Ο Στόνορ σκέφτηκε να γυρίσει πίσω για να πάρει το σακίδιο κι εκεί βρέθηκε μπροστά σε μια έκπληξη. Το σκοινί δεν ήταν δεμένο στο σακίδιο, όπως το είχαν αφήσει, αλλά συνέχιζε χωρίς να είναι πια κομμένο, μέσα σε μια στοά. Δεν μπορούσαν ούτε καν να βρουν που ήταν κομμένο πριν. Ο Ράσελ, εξετάζοντας το σκοινί, βρήκε ότι στο σημείο που έπρεπε να είναι το κόψιμο, υπήρχε τώρα μια μικρή παραμόρφωση σαν κάπως να είχε ματιστεί. Ακολουθώντας το σκοινί έφτασαν στην στοά που οδηγούσε στην Παγωμένη Σπηλιά.

Παραλίγο ο Λόου να τους πυροβολήσει αλλά τελικά μπήκαν σώοι. Εκείνη τη νύχτα κανείς δεν έκλεισε μάτι. Ο Ράσελ συνέχισε να εξετάζει όλο το μήκος του σκοινιού προσπαθώντας να βρεί που ήταν το κόψιμο και ο Λόου συνέχισε να προσπαθεί να έρθει σε επαφή με τη βάση. Τέλος, όταν ξημέρωσε ξεκίνησαν κι έφτασαν στη βάση. Γύρω από τις εγκαταστάσεις όλα φαινόντουσαν τακτοποιημένα. Ο Στόνορ χτύπησε με τα

σκί την παγωμένη πόρτα στην είσοδο της βάσης. Μέσα στην παγωμένη ησυχία ο θόρυβος ακούστηκε σαν καμπάνα. Όμως, κανένας δεν απάντησε. Ο Στόνορ περίμενε δαγκώνοντας τα χείλη του. Έφτασε κι ο Ράσελ τραβώντας πίσω του το έλκηθρο με τον Χένρυ.

- «Τι έγινε; Κοιμάται;» αναρωτήθηκε νευριασμένος ο Στόνορ, χτυπώντας πάλι την πόρτα. Η ησυχία εξακολούθησε. Από τον μετεωρολογικό κλωβό, όπου είχε σταματήσει για να ελέγξει τα όργανα, ο Λόου

φώναξε: - «Τι περιμένετε; Πάω στοίχημα ότι ο γιατρουδάκος μας ούτε έβγαλε τη μύτη του έξω από

τα σκεπάσματά του. Κανείς δεν έχει ελέγξει αυτά τα όργανα, σίγουρα δεν κατέγραψε παρατηρήσεις για τη μετεωρολογική αναφορά… Έϊ, Κοκινοσκουφίτσα! ξύπνα, ήρθε η γιαγιά!» και βάζοντας δυό δάχτυλα στα χείλη του έβγαλε ένα διαπεραστικό σφύριγμα. Αλλά και πάλι κανείς δεν απάντησε μέσα από τη βάση.

- «Μήπως έπαθε τίποτα;» αναρωτήθηκε ανήσυχος ο Στόνορ. «Ακόμα και τύφλα στο μεθύσι να ήταν θα είχε ξυπνήσει μετά από τόσο θόρυβο… Πρέπει να σπάσουμε την πόρτα.»

40

- «Περιμένετε», είπε ο Ράσελ. «Χρειαζόμαστε την πόρτα άθικτη. Όμως, κάτω από τον μετεωρολογικό κλωβό υπάρχει ένας εφεδρικός πομποδέκτης.»

- «Ωραία ιδέα!» φώναξε ο Λόου. «Ας αρχίσουμε διαπραγματεύσεις μέσω ασυρμάτου.» Σε λίγο ο μετεωρολόγος γύρισε κρατώντας ένα μικρό κουτί. Τραβώντας στην άκρη το

γούνινο σκούφο του κόλλησε στο αυτί του το ακουστικό. Άνοιξε τον διακόπτη κι ετοιμάστηκε να μιλήσει αλλά ξαφνικά έμεινε έκπληκτος.

- «Τι συμβαίνει Φρέντ;» ρώτησε ανήσυχος ο Στόνορ, σταματώντας να χτυπάει με το ραβδί του την πόρτα.

- «Ακούστε!», φώναξε ο Λόου και συνέχισε φωνάζοντας στο μικρόφωνο του πομποδέκτη. «Βάλε τα ακουστικά σου! Μα, τι ανόητος που είναι!» Ο Στόνορ άρπαξε τα ακουστικά και άκουσε: - «Εμπρός, Παγωμένη Σπηλιά!, Στόνορ, Ράσελ, απαντήστε!» και μετά ακούγονταν η

τρεμάμενη φωνή του γιατρού να προσεύχεται. «Παναγία Παρθένα και Αγία Τερέζα, προστατέψτε με… είμαι στα χέρια σας…»

- «Έλα Φρέντ, μάλλον τώρα γύρισε τον ασύρματο στη λήψη.» Ο Λόου καθάρισε το λαιμό του και έστειλε μέσα στο μικρόφωνο μια ριπή από κατάρες και

βρισιές που έκαναν το Στόνορ και το Ράσελ να στρέψουν αλλού τα μάτια τους, αμήχανοι. - «Τώρα με καταλαβαίνεις, Κοκινοσκουφίτσα;» ρώτησε στο τέλος ο Λόου. «Απάντησε αν

έχεις λάβει.» - «Σας έλαβα, Δόξα τω Θεώ!» ήρθε η φωνή του γιατρού από τα ακουστικά. «Για όνομα του

Θεού, Φρέντ! Από χθες το βράδυ με πολιορκούν εδώ μέσα!» - «Ποιός σε πολιορκεί;» - «Τα Φαντάσματα! Προσπάθησαν να σπάσουν την πόρτα!» Νευριασμένος ο Λόου φώναξε μέσα στο μικρόφωνο: - «Άκου δώ, παλιό-μαϊμού! Έλα αμέσως και άνοιξε την πόρτα! Είμαστε έξω από τη βάση

εδώ και μια ώρα! Με κατάλαβες;» Καμία απάντηση από τα ακουστικά. Ο Λόου ξαναφώναξε στο μικρόφωνο:

- «Με κατάλαβες;» Πάλι ο γιατρός δεν απάντησε. Το μόνο που ακουγόταν από τα ακουστικά ήταν η βαριά ανάσα του. Ο Λόου ήταν έτοιμος να ξαναφωνάξει για τρίτη φορά, όταν ο γιατρός είπε τραυλίζοντας:

- «Δδδεν καταλαβαίνω…Που είπατε ότι περιμένετε εδώ και μια ώρα;» - «Ανέβα πάνω στην κουκέτα του Τζάκ και κοίτα από το περισκόπιο να μας δεις που

είμαστε.» - «Αυτό που λες είναι αδύνατο να γίνει, Φρέντ. Έσπασαν το περισκόπιο και το πήραν μαζί

τους.» Και πραγματικά καθώς ο Λόου κοίταξε στην κορυφή του χιονισμένου λόφου κάτω από τον

οποίο βρισκόταν η βάση, ο μακρύς σωλήνας του περισκόπιου έλειπε.

41

- «Τότε, προσπάθησε να καταλάβεις. Στεκόμαστε στην είσοδο της βάσης, δέκα μέτρα μακριά σου. Αν θές, συνέχισε να προσεύχεσαι στον ασύρματο άλλη μια ώρα. Πάντως, είναι μαζί μας ο Χένρυ και είναι άρρωστος, κατάλαβες;»

- «Κατάλαβα», ήρθε μια χαμηλόφωνη απάντηση από τα ακουστικά. Πέρασαν λίγα ακόμα λεπτά. Επιτέλους, πίσω από την πόρτα ακούστηκαν τα σερνάμενα βήματα του γιατρού που πλησίαζε. Μόλις έφτασε κοντά στην πόρτα σταμάτησε και αφουγκράστηκε. Ο Λόου έβηξε δυσοίωνα.

- «Ποιος είναι εκεί;» ακούστηκε πίσω από την πόρτα. - «Γιατρέ, καλό είναι να είσαι προσεκτικός αλλά, υπάρχουν και όρια. Άνοιξε την πόρτα.»

Πίσω από την πόρτα ακούστηκε ο θόρυβος που έκανε ο γιατρός καθώς άνοιγε τους σύρτες

και ξεκλείδωνε. Η πόρτα άνοιξε για μια χαραμάδα και φάνηκαν τα γυαλιά του γιατρού. Ο Λόου, που ήταν μπροστά στην πόρτα την έσπρωξε με τον ώμο του. Πίσω από την ορθάνοιχτη πόρτα στεκόταν ο γιατρός μισοτυφλωμένος από τον ήλιο και την αντανάκλαση του χιονιού. Μισοκλείνοντας τα μάτια του οπισθοχώρησε πίσω στο διάδρομο κρατώντας μπροστά του ένα μακρύ ατσάλινο ακόντιο. Σε μια τσέπη του είχε χώσει ένα πιστόλι ενώ στη ζώνη του είχε ένα φαρδύ χασαπομάχαιρο που μάλλον χρησίμευε για τον τεμαχισμό φαλαινών.

- «Έϊ, πρόσεχε!» φώναξε ο Λόου, κρατώντας μπροστά του τα ραβδιά από τα σκί, για προστασία από πιθανά χτυπήματα από το ακόντιο.

42

- «Ω, Θεέ μου! Καλέ μου, Φρέντ!» φώναξε ο Γκιρώ, πετώντας στην άκρη το ακόντιο και ανοίγοντας τα χέρια να αγκαλιάσει τον Λόου.

- «Ήρεμα, Κοκινοσκουφίτσα!» προειδοποίησε ο Λόου. «Μετά το πρωινό μπορούμε να

αγκαλιαστούμε. Τώρα βοήθα να μεταφέρουμε τον Χένρυ. Δεν μπορεί να κουνηθεί καθόλου.» Μετά από ένα χορταστικό πρωινό συγκεντρώθηκαν για «πολεμικό συμβούλιο». - «Το σημαντικότερο πρόβλημά μας,» είπε ο Στόνορ, «είναι η εξαφάνιση του Λατικάϋνεν και

η παράλυση του Κοβάλσκι. Αυτά είναι γεγονότα και γι’ αυτά πρέπει να σκεφτούμε τι θα κάνουμε… Εσείς τι λέτε;» Πρώτος μίλησε ο Λόου: - «Είναι απαραίτητο να μεταδώσουμε με τον ασύρματο την εξαφάνιση του Τόϊβο και να

ζητήσουμε βοήθεια. Και πρέπει να συνεχίσουμε την έρευνα στο ορυχείο.» - «Η πρώτη πρότασή σου δεν είναι ρεαλιστική, Φρέντ.» είπε ο Στόνορ. – «Μ’ αυτό τον

καιρό, κανείς δεν θα στείλει αεροπλάνο στην Ανταρκτική. Κι ακόμα, δεν έχουμε τις δυνάμεις να ετοιμάσουμε ένα αεροδιάδρομο για να προσγειωθεί ένα μεγάλο αεροσκάφος. Μην ξεχνάς ότι εδώ μας έφεραν με ελικόπτερο. Όσο για την έρευνα στο ορυχείο για τον Τόϊβο … Τη θεωρώ άχρηστη. Πριν χάσει τις

αισθήσεις του, ο Χένρυ ερεύνησε το ανώτερο μέρος του ορυχείου κι εγώ και ο Ράσελ ερευνήσαμε το κάτω μέρος. Όπως φαίνεται ο Τόϊβο δεν βρίσκεται στο ορυχείο. Και δεν υπάρχει τρόπος να έφυγε εκτός από την είσοδο. Εγώ πιστεύω το εξής: Ο Τόϊβο επέστρεψε

43

όταν ο Χένρυ βρισκόταν στο ορυχείο. Βρίσκοντας την Παγωμένη Σπηλιά άδεια και τον ασύρματο να μη λειτουργεί, προσπάθησε να προλάβει να γυρίσει στη βάση πριν χτυπήσει η επόμενη χιονοθύελλα. Γεωλόγος είναι, άρα φυσικό είναι να ήθελε να μας ενημερώσει για την ανακάλυψη του πλούσιου κοιτάσματος… Καθώς όμως το χιόνι είχε καλύψει το μονοπάτι, πρέπει να έχασε το δρόμο του…»

- «Ο Τόϊβο είναι Φιλανδός και δεν είναι πιθανό να χάσει το δρόμο του στο χιόνι,» είπε ο γιατρός και ο Λόου συμπλήρωσε:

- «Κι εγώ πιστεύω ότι είναι απίθανο. Δεν βρήκαμε καμία ένδειξη ότι είχε βγει έξω από την Παγωμένη Σπηλιά.»

- «Κι όμως, ο Τζάκ κι εγώ είδαμε κάποια ίχνη από βήματα στο χιόνι έξω από τη σπηλιά.» Ο Λόου κούνησε το κεφάλι του χωρίς να πειστεί. - «Εσύ Χένρυ τι λες; Ποια είναι η γνώμη σου;» ρώτησε ο Στόνορ. - «Δεν… ξέρω…» ψιθύρισε με δυσκολία ο Πολωνός. «Θυμάμαι ότι συνέβη… πολύ αχνά…

Σαν κάτι να μπλοκάρει το μυαλό μου…» Σήκωσε το χέρι του που δεν είχε παραλύσει και έπιασε το μέτωπό του.

– «Προσπαθώ… να θυμηθώ… και δεν μπορώ.» - «Θα σου περάσει» είπε ο γιατρός. - «Μπορεί… δεν είμαι σίγουρος… ο Τόϊβο ήταν … φίλος μου…» Η σιωπή γέμισε το δωμάτιο. Ξαφνικά, ο Ράσελ είπε: - «Υπάρχει ένα ακόμα ζήτημα. Η ύπαρξη κάποιων μυστηριωδών ιθαγενών στην περιοχή της

Οροσειράς της Βασίλισσας Μώντ.» - «Μα τι, Τζάκ, κι εσύ πιστεύεις σ’ αυτό το παραμύθι;» διέκοψε έντονα ο Στόνορ. - «Ναι. Έχουμε επίσης το θέμα του κομμένου σκοινιού και την εξαφάνιση του περισκόπιου.

Αυτά δεν είναι πράγματα που αφορούν τα «φαντάσματα» για τα οποία συνεχίζει να μιλάει ο γιατρός.»

- «Το σκοινί ήταν μια παραίσθησή μας.» - «Έστω. Το περισκόπιο;» - «Είναι φανερό ότι το έχουν ξεριζώσει.» είπε ο γιατρός. – «Όλη τη νύχτα περιφέρονταν

γύρω από τη βάση και μάλιστα προσπαθούσαν να ανοίξουν την πόρτα. Ήταν μια τρομακτική νύχτα.»

- «Καλά, και περί τίνος πρόκειται;» ρώτησε απηυδισμένος ο Στόνορ. – «Εσύ δεν μπορείς ούτε καν να μας τους περιγράψεις.»

- «Βέβαια, δεν μπορούσα να τους διακρίνω καθαρά. Με το περισκόπιο έβλεπα μονάχα σκιές. Αλλά μπορούσα να ακούσω τα βήματά τους και τα χτυπήματα στην πόρτα. Μάλιστα, όταν πλησίασαν την πόρτα, άρχισε να λάμπει με ένα παράξενο φώς.»

- «Φώς;» - «Ναι, ένα βαθύ μωβ φώς. Κι έτσι προσπάθησα να αμπαρώσω την πόρτα.»

44

- «Πολύ παράξενο», είπε ο Λόου. – «Απ’ ότι φαίνεται είχαμε την ίδια παραίσθηση. Όταν βρισκόμουν στην Παγωμένη Σπηλιά με τον Χένρυ, είδαμε κι εμείς μια βιολετιά ανταύγεια. Ετοιμαζόμουνα μάλιστα να την πυροβολήσω…»

- «Λίγο έλειψε να μας ρίξεις, Τζάκ, καθώς επιστρέφαμε» είπε νευριασμένα ο Στόνορ. – «Όλα

αυτά απλώς αποδείχνουν ότι όλοι μας είχαμε διαταραγμένα νεύρα.» - «Όχι, όλα αυτά δείχνουν ότι κοντά στη βάση μας υπάρχει κάτι ανεξήγητο.» είπε ήσυχα ο

Ράσελ. - «Ότι δεν είναι εύκολο να εξηγηθούν κανένας δεν το αμφισβητεί. Τι προτείνεις Τζάκ;» - «Μόνο ένας τρόπος υπάρχει. Αντιμετωπίζουμε φαινόμενα που δεν μπορούμε να

εξηγήσουμε και βρήκαμε αντικείμενα που χρήζουν περαιτέρω μελέτης. Ένας σύντροφός μας εξαφανίστηκε κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Μόνο ένα συμπέρασμα βγαίνει, Στόνορ. Πρέπει να έρθουμε σε επαφή με τη Σοβιετική βάση της Ανταρκτικής. Δεν είναι πολύ μακριά κι έχουν ένα ελαφρύ αεροπλάνο.»

- «Ποτέ!» φώναξε ο Στόνορ. – «Ποτέ! Να ζητήσουμε τη βοήθεια από τους Σοβιετικούς! Ξεχνάς ότι ανακαλύψαμε εδώ ένα τεράστιο κοίτασμα ουρανίου. Θα δεχόμουν τα πάντα εκτός από αυτό.»

- «Μια στιγμή Στόνορ», τον διέκοψε ο γιατρός σηκώνοντας τα μάτια του. – «Ο φίλος μας ο αστρονόμος έχει δίκιο. Στη Ρωσική βάση έχουν ένα αξιόλογο γιατρό. Με τη βοήθειά του μπορούμε να γιατρέψουμε τον Χένρυ.»

45

- «Αποκλείεται» επανέλαβε πεισμωμένα ο Στόνορ. «Ξεχάστε αυτή την ιδέα. Καλύτερα να ζητήσουμε βοήθεια από την Νότιο Αμερική.»

- «Αν ζητήσουμε βοήθεια στον ασύρματο, Ράλφ, οι πρώτοι που θα έρθουν θα είναι οι Ρώσοι, καθώς είναι οι πιο κοντινοί», είπε κοροϊδευτικά ο Λόου.

- «Τότε θα τα καταφέρουμε μόνοι μας.» και πάλι τους τύλιξε η σιωπή. Τέλος, ο Λόου ρώτησε:

- «Τι θα κάνουμε;» - «Είναι… απαραίτητο… να συνεχίσουμε… την έρευνα… για τον Τόϊβο.» ψιθύρισε με

δυσκολία ο Κοβάλσκι. Ο Στόνορ δάγκωσε τα χείλη του. - «Θα τον αναζητήσουμε πάνω στον παγετώνα… μεταξύ της Παγωμένης Σπηλιάς και της

βάσης μας. Φρέντ, το πρωί εσύ κι εγώ μαζί με τον Ράσελ θα πάμε να ψάξουμε. Μέχρι να νυχτώσει θα πρέπει να έχουμε γυρίσει στη βάση. Θα φυλάξουμε ο καθένας σκοπιά. Τζάκ, προσπάθησε να φτιάξεις ένα περισκόπιο που θα μπορεί να μας βοηθήσει να κοιτάμε γύρω από τη βάση οριζόντια.»

- «Και να διαθέτει ένα καλό προβολέα» πρόσθεσε ο Λόου. Ο Ράσελ κούνησε καταφατικά το κεφάλι του.

- «Δεν θα μεταδώσουμε τίποτα με τον ασύρματο;» ρώτησε ο Γκιρώ κοιτώντας επίμονα τα νύχια του.

- «Τίποτα… Ή μάλλον πες τους ότι κατά τη διάρκεια της χιονοθύελλας χάσαμε τον γεωλόγο Τόϊβο Λατικάϋνεν. το σώμα του δεν έχει βρεθεί ακόμα.»

- «Μόνο αυτά;» - «Μόνο αυτά.» Ο γιατρός φόρεσε το φέσι του και κούνησε μελαγχολικά το κεφάλι του.

Η έρευνα γύρω από τη βάση δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα. Ο Στόνορ και ο Λόου ξανά-

επισκέφτηκαν την Παγωμένη Σπηλιά. Όλα εκεί ήταν στη θέση τους. Το σημείωμα που είχαν αφήσει για τον Τόϊβο, ήταν ακόμα πάνω στον ασύρματο. Ο Στόνορ σήκωσε την πόρτα της καταπακτής που οδηγούσε κάτω στο ορυχείο και για πολλή ώρα αφουγκράστηκε το παγωμένο σκοτάδι. Όμως, κανένα ίχνος ζωής δεν ακουγόταν από τα έγκατα της γης.

«Είναι παράξενο που δεν βρήκαμε ούτε τους αεραγωγούς του ορυχείου, που είναι τόσο αποτελεσματικοί ώστε ο αέρας που βγαίνει να είναι τόσο φρέσκος όσο και στην επιφάνεια. Θα ‘πρεπε να τους είχαμε δει…» Το απογευματινό ταξίδι και η έρευνα για τον Τόϊβο δεν είχε φέρει αποτέλεσμα. Είχαν

σταματήσει σε πολλά σημεία του παγετώνα και ερεύνησαν όλα τα χάσματα και τις σκοτεινές ρωγμές. Στο δρόμο του γυρισμού ο Ράσελ είχε προτείνει να ανεβεί σε ένα ύψωμα που εμπόδιζε την ορατότητα προς τις κοιλάδες του νότου. Ο γιατρός, αν και καταριόνταν από μέσα του την γερή κράση του αστρονόμου, συμφώνησε. Από την κορυφή του λόφου η θέα απλωνόταν σε δεκάδες χιλιόμετρα γύρω τους. Στα βορειοδυτικά φαινόταν χαμηλά στον ορίζοντα ένας αχνός πορτοκαλί ήλιος. Πυκνές γαλάζιες σκιές κάλυπταν την κοιλάδα μπροστά

46

τους. Πέρα στα νότια, εκεί που τέλειωνε η παγωμένη θάλασσα του χιονιού, υψώνονταν τα αστραφτερά δόντια κάποιας μακρινής οροσειράς. Το σκοτεινό στερέωμα στόλιζαν πολύχρωμα ουράνια τόξα, καθώς η ανεμοθύελλα που ερχόταν από την καρδιά της λευκής ηπείρου είχε φορτίσει την ατμόσφαιρα με χιλιάδες μικροσκοπικούς χιονοκρυστάλους.

- «Πρέπει να επιστρέψουμε, κύριε αστρονόμε», είπε τραυλίζοντας από το κρύο ο γιατρός. – «Από τα νότια έρχεται τυφώνας. Και σε λίγο θα δύσει ο ήλιος…» Ο Ράσελ προσπάθησε να ξεδιαλύνει τις σκιές που τρεμόπαιζαν κάτω στην χιονισμένη

κοιλάδα. Κάπου εκεί προς τα νότιο-ανατολικά, πριν πέντε μέρες, είχε πέσει ο μετεωρίτης και τα υπολείμματα του πρέπει να ήταν ακόμα εκεί.

- «Αν είχαμε ένα αεροπλάνο…» ψιθύρισε ο αστρονόμος. - «Α, ναι,» μονολόγησε και ο γιατρός, «θα μπορούσαμε να πετάξουμε στο Ρίο Τζανέιρο.

Εννοώ», συμπλήρωσε βιαστικά καθώς είδε τη ματιά που του έριξε ο Ράσελ, «θα μπορούσαμε να μεταφέρουμε εκεί τον Χένρυ». Με τις τελευταίες ακτίνες του δύοντος ηλίου, ο αστρονόμος και ο γιατρός έφτασαν στη

βάση. Ο Λόου ήταν απασχολημένος με το μετεωρολογικό κλωβό του, ενώ ο Στόνορ είχε τοποθετήσει ήδη το καινούργιο περισκόπιο.

- «Κι έχουμε νέα από τον ασύρματα», τους είπε ο Στόνορ κάνοντας ένα μορφασμό. – «Από τη Ρωσική βάση. Απ’ ότι φαίνεται, άκουσαν το μήνυμά μας και προσφέρθηκαν να μας βοηθήσουν.»

- «Τι τους απάντησες;» - «Τους ευχαρίστησα και τους καθησύχασα.» Ο Ράσελ αμίλητος, απομακρύνθηκε και

χώθηκε στην είσοδο της βάσης. Αντίθετα από τις προβλέψεις του γιατρού, η νύχτα πέρασε ήρεμα. Ο άνεμος άλλαξε

κατεύθυνση και έσπρωξε μακριά τα σύννεφα και ο υδράργυρος έδειξε άνοδο της θερμοκρασίας στους μείον δέκα βαθμούς.

- «Κάνει ζέστη έξω», ανακοίνωσε ο Λόου, επιστρέφοντας τα μεσάνυχτα από τον μετεωρολογικό κλωβό, «έχει ησυχία… ούτε φυσάει ο άνεμος, ούτε φαντάσματα γυροφέρνουν… Και το ουράνιο σέλας είναι τόσο φωτεινό που φαίνεται μέσα από τα σύννεφα.» Πέρασαν τη νύχτα, φυλάγοντας ο καθένας σκοπιά στο περισκόπιο και σαρώνοντας την

περιοχή γύρω από τη βάση με τον ισχυρό προβολέα. Το πρωί ο άνεμος δυνάμωσε πάλι και σήκωσε χιονοθύελλα.

- «Απ’ ότι φαίνεται», είπε ο Στόνορ που φύλαγε την τελευταία βάρδια, «τα φαντάσματα αποφάσισαν να μας αφήσουν ήσυχους. Αμπαρώστε την πόρτα και πέστε για ύπνο.» Το πρωί η χιονοθύελλα σταμάτησε. Ο Λόου άνοιξε την πόρτα και άρχιζε να καθαρίζει ένα

μονοπάτι μέχρι το μετεωρολογικό κλωβό. Κοντά στον κλωβό το φτυάρι του χτύπησε κάτι σκληρό μέσα στο χιόνι. Σκάβοντας πιο βαθειά στο χιόνι, ο Λόου τράβηξε έξω το σωλήνα του περισκόπιου. Ο μετεωρολόγος το εξέτασε έκπληκτος. Έπειτα γύρισε και κοίταξε πάνω στο θόλο της βάσης το δεύτερο περισκόπιο που άστραφτε στον ήλιο.

47

- «Ώστε έτσι, λοιπόν», μουρμούρισε μέσα από τα δόντια του, «μαζί με όλα τα άλλα ταλέντα του έχει και την ικανότητα της ηθοποιίας…» και ρίχνοντας το περισκόπιο στον ώμο του ο Λόου άρχισε να βαδίζει αποφασιστικά προς την βάση. Όλοι οι συγκάτοικοι της βάσης ξύπνησαν αλαφιασμένοι από τις άγριες φωνές του

αγανακτισμένου μετεωρολόγου. - «Απατεώνα! Καραγκιόζη!» φώναζε ο Λόου, δείχνοντας στο γιατρό το παγωμένο

περισκόπιο. – «Θα σου δείξω εγώ να κοροϊδεύεις τους φίλους σου!» - «Περίμενε, Φρέντ! Τι έφταιξα εγώ;» τραύλισε ο γιατρός , οπισθοχωρώντας σε μια γωνιά

του δωματίου. – «Στόνορ, Ράσελ, γρήγορα κρατείστε τον, θα με σκοτώσει!» - «Δώσε μου να το δώ», είπε ο Ράσελ παίρνοντας το περισκόπιο από τα χέρια του Λόου. - «Θα σε κάνω να καταπιείς το φέσι σου», συνέχιζε να φωνάζει ο Λόου, προσπαθώντας να

αρπάξει το γιακά του γιατρού. - «Ηρέμησε, Φρέντ» επενέβη ο Στόνορ. – «Τι έχεις να πεις εσύ γιατρέ, γι΄αυτό το

κακόγουστο αστείο;» - «Εγώ… δεν…» προσπάθησε να τραυλίσει ο Γκιρώ. - «Γελοίε παπαγάλε!...» - «Φρέντ, συγκρατήσου!» ο τόνος του Ράσελ τους έκανε όλους να σωπάσουν. – «Κοιτάξτε,

εδώ είναι ο πάτος του περισκοπίου, όπως τον αφαίρεσα από τη βάση του.» - «Λοιπόν;» Αλλά ο Ράσελ αντί να απαντήσει, συνέδεσε τη συσκευή με τον πάτο του περισκοπίου που

είχε φέρει ο μετεωρολόγος. - «Δεν καταλαβαίνω τι θες να αποδείξεις» επανέλαβε ο Λόου. - «Το πάνω μέρος του περισκοπίου ξεκολλήθηκε τραβώντας το με δύναμη και ο σωλήνας

έσπασε. Ούτε ο γιατρός, ούτε κανείς άλλος από εμάς έχει τόση δύναμη για να το καταφέρει.» - «Να πάρει η ευχή!» φώναξε ο Λόου βλέποντας και μόνος του ότι ο Ράσελ είχε δίκιο. Καταλαβαίνοντας ο γιατρός ότι τώρα ήταν ευκαιρία για να πάρει εκδίκηση άρχισε να

φωνάζει κουνώντας τα χέρια του στον αέρα: - «Παλιάνθρωπε! Παραλίγο να με στραγγαλίσεις! Διασταύρωση πιθήκου και κατσαρίδας!

Σκουριασμένε παλιοτενεκέ! Αισθάνομαι βαθειά προσβεβλημένος σαν Γάλλος, σαν επιστήμων και σαν άνθρωπος…»

- «Σου ζητώ συγγνώμη, Κοκινοσκουφίτσα…» - «Όχι, δεν σε συγχωρώ και δεν είμαι η Κοκινοσκουφίτσα αλλά ένας καθηγητής της

ιατρικής!» - «Κύριοι!» παρενέβη ο Ράσελ, «αφήστε για άλλη φορά τη διαφωνία σας. Πρέπει αμέσως να

ερευνήσουμε το σημείο που βρέθηκε το περισκόπιο.» - «Είναι ολοφάνερο ότι δεν ήταν εδώ χθες», αποφάνθηκε ο Στόνορ όταν εξέτασε την

περιοχή που είχε βρεθεί το περισκόπιο. – «Αν είχε βρεθεί κοντά του ο Φρέντ, θα το είχε

48

εντοπίσει αμέσως. Το περισκόπιο μεταφέρθηκε εδώ κατά τη διάρκεια της νύχτας ή μάλλον τα ξημερώματα, όταν μας είχε χτυπήσει η χιονοθύελλα.»

- «Τι να σημαίνει αυτό;» μουρμούρισε ο Λόου. - «Γρήγορα! Ελάτε εδώ!» φώναξε ο γιατρός που είχε απομακρυνθεί λίγο πιο μακριά. –

«Υπάρχουν αποτυπώματα στο χιόνι κοντά στη βάση του περισκόπιου!» Ο Στόνορ, ο Λόου και ο Ράσελ έτρεξαν κοντά του. Πραγματικά, δεν υπήρχε καμία

αμφιβολία. Μια σειρά από ίχνη είχαν αποτυπωθεί στο χιόνι.

- «Ίχνη από πατημασιές», είπε σκεφτικά ο Στόνορ. – «Όπως φαίνεται, ο νυχτερινός μας

επισκέπτης τριγύρισε γύρω από το περισκόπιο και από τα ίχνη που άφησε διασώθηκαν μόνο όσα ήταν στην απάνεμη πλευρά της βάσης.»

- «Μήπως είναι δικά μας αποτυπώματα;» αναρωτήθηκε ο Λόου. - «Ήρθε κανείς από σας εδώ, γύρω από το περισκόπιο, χθες το βράδυ;» ρώτησε ο Στόνορ.

Όλοι κούνησαν αρνητικά τα κεφάλια τους. – «Κοιτάξτε!» φώναξε ξαφνικά ο Στόνορ. – «Δεν νομίζετε ότι αυτά τα ίχνη μοιάζουν να έχουν γίνει από γυμνά πόδια;»

- «Μπορεί να έχεις δίκιο…» συμφώνησε ο γιατρός. – «Να, εδώ είναι καθαρό το αποτύπωμα ενός μεγάλου δάκτυλου, εδώ ενός μικρού δάχτυλου κι εδώ μιας φτέρνας…»

- «Αυτά τα ίχνη μοιάζουν μ’ αυτά που είδα προχθές μπροστά στην είσοδο της Παγωμένης Σπηλιάς», είπε ο Ράσελ. – «Δυστυχώς, τα ποδοπατήσαμε χωρίς να προλάβουμε να τα εξετάσουμε.» Ο Στόνορ γονάτισε και εξέτασε προσεκτικά τα ίχνη. Έπειτα γέλασε ανακουφισμένος. Ο

γιατρός και ο Λόου κοιτάχτηκαν παραξενεμένοι.

49

- «Φίλοι μου, όλα είναι ξεκάθαρα.» ανακοίνωσε επίσημα ο Στόνορ. – «Δηλαδή, για την ακρίβεια, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ακόμα εκπληκτικό μυστήριο της Ανταρκτικής… Αυτά εδώ μοιάζουν με τα αποτυπώματα του μυστηριώδους γιέτι, ο οποίος, σύμφωνα με κάποιους μελετητές, κατοικεί στα χιονισμένα υψίπεδα των Ιμαλάϊων. Μέχρι τώρα οι εμφανίσεις του γιέτι στα Ιμαλάϊα ήταν σπάνιες. Κανένας Ευρωπαίος δεν έχει δει αυτά τα πλάσματα. Όμως, εγώ προσωπικά έχω παρατηρήσει παρόμοια ίχνη στα περάσματα του Όρους Έβερεστ, πριν από λίγα χρόνια. Στις δύο μεγάλες ανακαλύψεις μας θα προσθέσουμε μία ακόμα: Την διατήρηση στην Ανταρκτική των προγόνων του ανθρώπου. Πρέπει οπωσδήποτε να αιχμαλωτίσουμε ένα από αυτά.»

- «Αν κρίνουμε από τη δύναμη που έχουν για να ξεριζώνουν εύκολα τους μεταλλικούς σωλήνες του περισκόπιου… δεν θα είναι εύκολο…» είπε ο γιατρός κουνώντας το κεφάλι του. – «Ή ακόμα και να τα σκοτώσουμε! Είναι απίστευτο… Γιέτι, στην οροσειρά της Βασίλισσας Μώντ! Δεν ξέρω τι μου κάνει περισσότερη εντύπωση: Η ύπαρξη αρχαίων ορυχείων ή η ύπαρξη αρχαίων πιθηκανθρώπων τόσο βαθειά μέσα στην Ανταρκτική!»

- «Ή ακόμα και η ύπαρξη τόσο μεγάλων κοιτασμάτων ουρανίου» πρόσθεσε ο Λόου. - «Για το ουράνιο ας μη μιλήσουμε ακόμα, Φρέντ…» είπε ο Στόνορ, «αλλά… για τον

χιονάνθρωπο…» - «Μπορούμε να αναφερθούμε σ’ αυτά σε μια ανταπόκρισή μας;» ρώτησε ο γιατρός. - «Αποκλείεται. Πρέπει πρώτα να έχουμε στα χέρια μας ένα γιέτι, ζωντανό ή νεκρό. Έχουμε

τρείς μήνες μέχρι το τέλος του χειμώνα. Μπορεί να σταθούμε τυχεροί και να πιάσουμε παραπάνω από ένα από αυτά τα πλάσματα. Νομίζω ότι ένα ταριχευμένο γιέτι θα μπορούσε να μας φέρει μέχρι κι ένα εκατομμύριο δολάρια.»

- «Ώστε έτσι λοιπόν; Χτές ένα γιέτι ξερίζωσε το περισκόπιο και το βράδυ το έφερε πίσω;» ρώτησε ο Ράσελ που μέχρι τώρα είχε μείνει σιωπηλός.

- «Ναι, έτσι πιστεύω ότι έγινε.» - «Και γιατί να το κάνουν αυτό;» - «Μα αγαπητέ μου…» απάντησε έκπληκτος ο Στόνορ, «πώς να ξέρω τι περνάει από το

μυαλό αυτών των πιθήκων της Ανταρκτικής; Εσύ τι εξήγηση θα έδινες;» - «Πιστεύω ότι κάθε θεωρία θα πρέπει να στηρίζεται στα γεγονότα και στη λογική.» - «Τις επόμενες μέρες θα πειστείς κι εσύ, Τζάκ, κι αυτό δεν είναι μια απλή θεωρία. Όσο για

τη λογική… Φρέντ, έχεις την καλοσύνη να φέρεις μια φωτογραφική μηχανή; Θα ήταν καλύτερα να φωτογραφήσουμε αυτά τα ίχνη.»

Τις επόμενες τρείς μέρες, κάτω από την επίμονη καθοδήγηση του Στόνορ, όλοι

συμμετείχαν στην έρευνα για τους μυστηριώδεις χιονάνθρωπους της Οροσειράς της Βασίλισσας Μώντ. Ο καιρός ευνοούσε τις έρευνες και ο ήλιος κάθε μέρα ανέβαινε πιο ψηλά. Ο άνεμος είχε κοπάσει. Κι ακόμα και τη νύχτα η θερμοκρασία δεν έπεφτε κάτω από τους είκοσι βαθμούς υπό το μηδέν. Ο Ράσελ έβγαλε από το υπόστεγό του το χιονο-έλκηθρο και βρίσκοντας την ευκαιρία, έκανε ένα σύντομο ταξίδι στα νότιο-ανατολικά, όπου είχε υπολογίσει

50

ότι θα είχε πέσει ο γιγάντιος αερόλιθος. Όμως, δεν βρέθηκαν ούτε υπολείμματα του μετεωρίτη, ούτε ίχνη των γιέτι, παρά μονάχα οι διπλές γραμμές από τα έλκηθρα των ανθρώπων της βάσης.

- «Για τρείς μέρες δεν είχαμε χιονοθύελλα», είπε ο Στόνορ καθώς επέστρεφαν με τον Ράσελ πίσω στη βάση. – «Αν είχαν αφήσει ίχνη θα έπρεπε να είχαν διατηρηθεί κάπου σε όλη την περιοχή. Και, πιο σημαντικό, τα ίχνη που υπήρχαν γύρω από τη βάση κατά τη διάρκεια της νύχτας… Τι σημαίνει αυτό;»

- «Μήπως οι γιέτι εμφανίζονται μονάχα κατά τη διάρκεια της καταιγίδας;» αναρωτήθηκε ο Ράσελ που προσπαθούσε να οδηγήσει προσεκτικά το όχημα ανάμεσα στους πάγους.

- «Τι παράξενη ιδέα!» - «Κι όμως!» συνέχισε ο Ράσελ. –«Ακόμα και χτές το βράδυ, μας επισκέφτηκαν, μάλλον τα

ξημερώματα, όταν είχαμε πέσει για ύπνο. Και όλα τα προηγούμενα σημάδια των επισκέψεών τους συμπίπτουν με τις περιστάσεις κακοκαιρίας. Ράλφ, πρέπει να περιμένουμε να μας χτυπήσει χιονοθύελλα.» Το όχημα ανέβηκε αργά την πλαγιά πίσω από την οποία βρισκόταν η βάση. Σε λίγο

εμφανίστηκαν οι ιστοί του ασυρμάτου πάνω από το θόλο της βάσης. Κοντά στο μετεωρολογικό κλωβό τους συνάντησε ο Λόου.

- «Πως τα πάς, Φρέντ;» ρώτησε ο Στόνορ μόλις η μηχανή έσβησε και η ησυχία απλώθηκε γύρω τους.

- «Τα ίδια. Μονάχα, ο Χένρυ χειροτέρεψε. Ο γιατρός λέει ότι η παράλυση τον καταλαμβάνει όλο και περισσότερο. Φαίνεται Στόνορ, ότι θα χάσουμε και τον δεύτερο από τους συντρόφους μας.»

- «Τι έγινε με την Παγωμένη Σπηλιά;» - «Όλα είναι ίδια όπως τα αφήσαμε. Εξερεύνησα και το ορυχείο σε βάθος τριακοσίων

μέτρων.»

51

- «Μόνος σου;» - «Άφησα το γιατρό να φυλάει την καταπακτή.» - «Και τι βρήκες;» - «Ήταν αρκετά τρομαχτικό, αλλά δεν βρήκα τίποτα ενδιαφέρον.» -«Τι νέα από τον καιρό, Φρέντ;» -«Το βαρόμετρο πέφτει συνεχώς.» -«Θα έχουμε χιονοθύελλα;¨ -«Όπως φαίνεται…» -«Ο Ράσελ πιστεύει ότι είναι καλύτερα έτσι.» -«Έτσι λέω κι εγώ. Τουλάχιστον δεν θα τριγυρνάμε άσκοπα μέσα στα χιόνια. Αυτές τις

μέρες νοιώθω κουρασμένος σαν να ‘μουνα φαντάρος σε πορεία.» Μετά το δείπνο, ο γιατρός φώναξε τον Στόνορ στην κουζίνα.

52

- «Αρχηγέ, κάτι πρέπει να κάνουμε με τον Χένρυ! Αν συνεχίσει έτσι δεν θα αντέξει πάνω από

τρείς μέρες.» - «Κάνε ότι μπορείς…» - «Μα είμαι ανήμπορος να τον βοηθήσω!» φώναξε ο γιατρός. – «Καταλαβαίνεις; Ανήμπορος!

Δοκίμασα τα πάντα. Για να τον θεραπεύσω πρέπει να ξέρουμε την αιτία της ασθένειας. Δεν είναι ηλεκτροπληξία, ούτε έκθεση σε ραδιενέργεια… Δεν μπορώ να κάνω θαύματα!»

- «Λοιπόν, τι θές από μένα;» - «Δεν ξέρεις;» - «Όχι.» και ο Στόνορ κοίταξε συνοφρυωμένος το γιατρό. - «Την άδειά σου να καλέσουμε για βοήθεια τη Σοβιετική βάση. Μπορεί κι ο δικός τους

γιατρός να μην καταφέρει να βελτιώσει την κατάσταση του Χένρυ, αλλά αυτή είναι η τελευταία ελπίδα που έχουμε να τον βοηθήσουμε.» και καθώς ο Στόνορ συνέχιζε να παραμένει αμίλητος και συνοφρυωμένος, ο γιατρός φώναξε οργισμένος, – «Δεν μπορείς να αρνηθείς! Αν πεθάνει η αμαρτία θα είναι όλη δική σου!» Ο Στόνορ γέλασε: - «Τι πιθανότητες υπάρχουν να πεθάνει στα χέρια του Σοβιετικού

γιατρού;» - «Τουλάχιστον θα ξέρουμε ότι κάναμε τα πάντα για να τον σώσουμε.» - «Αυτό δεν θα είναι και πολύ χρήσιμο για τον Χένρυ.»

53

- «Μπορεί. Αλλά έτσι θα έχει κάποια ελπίδα. Γνωρίζω ότι τα τελευταία χρόνια οι Ρώσοι έχουν κάνει μεγάλη πρόοδο στη θεραπεία κάθε είδους παράλυσης. Ο γιατρός της Σοβιετικής βάσης είναι γνωστός και ικανός επιστήμονας. Όχι ότι κι εγώ δεν είμαι …» Μα ο Στόνορ τον διέκοψε χτυπώντας τον φιλικά στην πλάτη:

- «Ποιόν προσπαθείς να κοροϊδέψεις, Γκιρώ;» - «Να κοροϊδέψω;…»

- «Όλη αυτή η διπλωματία σου είναι απλώς για να μας ρίξεις στάχτη στα μάτια. Απλώς

θέλεις να μην έχεις την ευθύνη. Να μπορείς να πεις ότι δεν ήσουν εσύ η αιτία που τον έστειλε στον άλλο κόσμο. Ότι είχες συμβουλευτεί ένα συνάδελφό σου. Ηρέμησε, δεν πρόκειται κανείς να σε κατηγορήσει, αν πεθάνει.»

- «Είσαι σίγουρος για την ερμηνεία της συμπεριφοράς μου, Στόνορ;» ψιθύρισε ο γιατρός. – «Έστω, ακόμα κι όταν δεν είμαι μεθυσμένος, έχω πολύ χαμηλή υπόληψη για τον εαυτό μου, για να θίγομαι από τα λόγια σου… Αλήθεια, πόση κακία μπορεί να κρύβει κάποιος… Όμως, είναι καλό να ξέρουμε τι αξίζει ο καθένας για τον άλλο εδώ πέρα. Άς αφήσουμε την ορθή διαγωγή και τους καλούς τρόπους. Στόνορ, περιμένω μια ευθεία απάντηση χωρίς περιστροφές.»

- «Αυτός ο τόνος δεν σου ταιριάζει, γιατρέ. Δεν σε αναγνωρίζω.» - «Δεν είναι αυτή η απάντηση που περιμένω.» - «Και δεν πρόκειται να πάρεις άλλη. Ασχολήσου με τον ασθενή σου και άσε τα υπόλοιπα

στη Θεία Πρόνοια.»

54

- «Ώστε, αρνείσαι;» - «Το θεωρώ άχρηστο.» - «Κι εγώ, σαν γιατρός, το θεωρώ απαραίτητο.» Το πρόσωπο του Στόνορ άρχισε να κοκκινίζει από θυμό. - «Αν θυμάμαι καλά, εγώ παραμένω ακόμα ο αρχηγός της αποστολής.» - «Δυστυχώς, γι’ αυτό πρέπει να πάρω την άδειά σου», είπε με λύπη ο γιατρός. - «Αρκετά! Θεωρώ το ζήτημα λήξαν!» - «Εγώ όμως όχι.» και ο γιατρός συνέχισε με μια φωνή που έγινε στριγκή και απότομη, -

«Λοιπόν, αυτό είναι το τελεσίγραφό μου. Αν μέχρι το πρωί δεν μου δώσεις την άδεια, τότε θα πάρω μόνος μου την ευθύνη και θα καλέσω τη Σοβιετική βάση της Ανταρκτικής.»

- «Δεν θα τολμήσεις!» - «Θα το κάνω! Λάβε υπόψη σου ότι ο Ράσελ είναι με το μέρος μου.» - «Και ο Λόου είναι με το δικό μου… Σκέψου τις επιπτώσεις, Γκιρώ!»

55

Η χιονοθύελλα δυνάμωσε λίγο μετά το σούρουπο. Όσο πέρναγε η ώρα ο άνεμος

δυνάμωνε και τα μεσάνυχτα γύρω από τη βάση λυσσομανούσε μια καταιγίδα χωρίς προηγούμενο. Ο προβολέας του περισκόπιου ξεριζώθηκε από την ένταση του ανέμου και όταν ο Ράσελ προσπάθησε να κατεβάσει το περισκόπιο, ο σωλήνας λύγισε και έμεινε κολλημένος στη θέση του. Τα παράσιτα κάλυπταν όλες τις συχνότητες στο ράδιο. Ο γιατρός δεν ξεκόλλησε στιγμή μακριά από την κουκέτα όπου ήταν ξαπλωμένος ο Χένρυ. Ο άρρωστος ήταν ανίκανος να αρθρώσει λέξη. Μονάχα τα λαμπερά μάτια του και ένα ελαφρύ τρέμουλο στη δεξιά πλευρά του προσώπου του φανέρωναν ότι η ζωή δεν είχε ακόμα εγκαταλείψει το παραλυμένο κορμί του. Ο Λόου και ο Στόνορ προσπάθησαν να βγουν για λίγο έξω, γύρω από τη βάση, αλλά γύρισαν γρήγορα καλυμμένοι στο χιόνι από την κορυφή μέχρι τα πόδια.

- «Είναι άχρηστο», έκραξε βραχνά ο Λόου, -«δεν μπορείς ούτε να συρθείς στα τέσσερα εκεί έξω και η ορατότητα είναι στο μηδέν. Ακόμα και πρόσωπο με πρόσωπο να ερχόμασταν μ’ αυτά τα γιέτι, μπορεί να μη τα βλέπαμε. Σήμερα δεν είναι καλή μέρα για κυνήγι χιονάνθρωπων.

- «Γιατί δεν ετοιμάζεις μια ενέδρα, κρυμμένος μέσα στο ερπυστριοφόρο όχημα;» πρότεινε ο Στόνορ. – «Είναι καλά στερεωμένο στο έδαφος, προσφέρει καλή ορατότητα μέσα από την καμπίνα του και αν ανοίξεις το θερμοστάτη του το κρύο δεν θα σε πειράξει καθόλου.»

- «Πρώτα απ΄ όλα δεν μπορείς να φτάσεις στο όχημα», είπε ο Λόου, «δεύτερον δεν θα μπορέσεις να ανοίξεις καν την πόρτα του και τρίτον, αν την ανοίξεις η καμπίνα θα γεμίσει αμέσως με χιόνι.»

- «Έτσι δεν θα μπορέσουμε ποτέ να τα πιάσουμε, Φρέντ», διαμαρτυρήθηκε ο Στόνορ. – «Εγώ είμαι πρόθυμος να δοκιμάσω.»

- «Στοιχηματίζω ότι μ΄ αυτόν τον καιρό ούτε οι χιονοπίθηκοι της Ανταρκτικής δεν βγάζουν τη μουσούδα τους από τις παγωμένες φωλιές τους.» χαμογέλασε ο μετεωρολόγος.

- «Κι όμως πρέπει να προσπαθήσουμε» διέκοψε ο Ράσελ. – «Αφού δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το περισκόπιο, το όχημα είναι η μόνη μας ελπίδα να συνεχίσουμε να ελέγχουμε την περιοχή.»

- «Τζάκ! Δεν το πιστεύω!» αναφώνησε έκπληκτος ο Λόου. – «Θές κι εσύ να γίνεις εκατομμυριούχος;»

- «Πιστεύει ότι αυτά τα γιέτι προτιμούν να κυκλοφορούν όταν η κακοκαιρία είναι τόσο φριχτή όσο τώρα.» είπε ο Στόνορ. – «Και αυτό έχει κάποια λογική. Πραγματικά αυτό δεν πιστεύεις, Τζάκ;» Ο Ράσελ έγνεψε καταφατικά.

56

- «Τότε ας δοκιμάσουμε», είπε εκνευρισμένος ο μετεωρολόγος και αφού ετοιμάστηκε, βγήκε έξω. Η πρώτη προσπάθεια ήταν αποτυχημένη. Μετά από μόλις λίγα λεπτά, ο Λόου γύρισε

εξαντλημένος στην είσοδο της βάσης, όπου τον περίμεναν ο Ράσελ και ο Στόνορ. - «Λοιπόν;» ρώτησε ο Στόνορ. – «Κατάφερες να πλησιάσεις το όχημα;» Ο μετεωρολόγος με κομμένη ανάσα ξέσπασε σε βρισιές. - «Ναι, που να πάρει, αλλά δεν μπορούσα καν να ανοίξω την πόρτα!»

57

Ο Ράσελ αμίλητος, πήρε το καλώδιο του τηλεφώνου, το τύλιξε γύρω του και κρατώντας στο ένα χέρι το τηλέφωνο, όρμισε μέσα στη χιονοθύελλα. Ο Λόου γύρισε και κατευθύνθηκε προς την κεντρική αίθουσα της βάσης. Ο Στόνορ περίμενε με αγωνία στην είσοδο του σταθμού. Το καλώδιο που ήταν δεμένο στον αστρονόμο, ξετυλιγόταν αργά. Μέσα στη βοή της χιονοθύελλας δεν μπορούσε να ακουστεί τίποτα. Το όχημα ήταν στερεωμένο στο χιόνι περίπου πενήντα μέτρα από την είσοδο της βάσης και δεν φαινόταν τίποτα. Ξαφνικά, το σκοινί σταμάτησε να ξετυλίγεται. Ο Στόνορ περίμενε λίγο και μετά τίναξε το σκοινί δυό φορές. Αμέσως υπήρξε μια απάντηση από την άλλη μεριά. Ο Ράσελ ανέφερε έτσι ότι όλα ήταν εντάξει. Η χιονοθύελλα συνέχισε να μαστιγώνει την είσοδο και ο Στόνορ μισόκλεισε την πόρτα αφήνοντας μόνο μια μικρή χαραμάδα, μέσα από την οποία προσπαθούσε να ξεδιαλύνει την κατάσταση στη σκοτεινιά έξω από τη βάση. Για μια στιγμή του φάνηκε ότι είδε μια αχτίδα φωτός κοντά εκεί που βρισκόταν το όχημα. Άραγε είχε καταφέρει ο Ράσελ να μπει στο όχημα και να ανοίξει τους προβολείς του; Ο Στόνορ

συνέχισε να προσπαθεί να διακρίνει μέσα στο σκοτάδι. Ήταν έτοιμος να προσπαθήσει ξανά να τινάξει το καλώδιο για να δώσει σήμα στον Ράσελ, όταν από πίσω του άκουσε την εσωτερική πόρτα να ανοίγει και τη φωνή του Λόου:

- «Μπήκε μέσα στην καμπίνα του οχήματος». Ο Λόου έδωσε το τηλέφωνο στον Στόνορ. – «Μπορείς να του μιλήσεις.»

58

- «Εμπρός, Τζάκ!» φώναξε ο Στόνορ στο τηλέφωνο, - «Ποια είναι η κατάστασή σου;» - «Βρίσκομαι μέσα στην καμπίνα του οχήματος», ακούστηκε η φωνή του Ράσελ από το

ακουστικό. - «Έχεις ανάψει τους προβολείς;» - «Ναι» - «Μπορείς να δεις μακριά;» - «Μερικά μέτρα» - «Κρυώνεις;» - «Όχι» - «Θα είμαστε με βάρδιες στο τηλέφωνο, μήπως χρειαστεί να επικοινωνήσεις.» - «Εντάξει.» Πέρασαν δύο ώρες. Η χιονοθύελλα δεν κόπασε. Παρά τις επίμονες ερωτήσεις του

Στόνορ, ο Ράσελ συνέχιζε να αναφέρει ότι δεν φαινόταν τίποτα. Πέρασε ακόμα μια ώρα. Ξαφνικά, ο γιατρός σήκωσε τα μάτια από τον ασύρματο.

- «Ακούγεται πάλι εκείνος ο παράξενος θόρυβος που υπήρχε την προηγούμενη φορά…» είπε χαμηλόφωνα. Και αφήνοντας την πόρτα του δωματίου του ασύρματου ανοιχτή και δυναμώνοντας την ένταση στα μεγάφωνα, πήγε να ειδοποιήσει τους άλλους.

Το φύσημα από τα μεγάφωνα αντικαταστάθηκε αμέσως από ένα παράξενο χαμηλότονο παλμικό ήχο, μια μελωδία που περιείχε τόνους θλίψης, αγωνίας και απειλής. Έμοιαζε σαν πανίσχυρα φτερά κάποιων αγνώστων πλασμάτων να χτυπούσαν πάνω από τους παγωμένους εξερευνητές. Οι ήχοι της μελωδίας συνεχίστηκαν, ασταμάτητοι και η έντασή τους μεγάλωσε, σαν ήχος κάποιας προειδοποίησης για μια άγνωστη απειλή, μυστηριώδη και ακατανόητη.

- «Αυτός ο ήχος θα μας τρελάνει!» φώναξε ο Στόνορ, βουλώνοντας τα αυτιά του. Ο Λόου, μορφάζοντας σαν από πονόδοντο και κουνώντας ζαλισμένος το κεφάλι του, φώναξε:

- «Κλείστο, επιτέλους! Δεν αντέχουμε άλλο αυτό τον ήχο!» Ο γιατρός έτρεξε γρήγορα και έκλεισε το δέκτη. - «Τι ήταν αυτό;» - «Δεν έχω ξανακούσει τίποτα παρόμοιο», παραδέχτηκε ο Στόνορ. - «Με τι σου φάνηκε, λοιπόν;» - «Άγνωστο. Με έκανε να θέλω να ουρλιάξω από τρόμο.» - «Ήταν πραγματικά ένας πολύ παράξενος ήχος», είπε ο Λόου καθώς προσπαθούσε

τρέμοντας να ανάψει ένα τσιγάρο. Το τηλέφωνο χτύπησε. Γρήγορα, ο Στόνορ το άρπαξε και φώναξε: - «Εμπρός, Τζάκ;»

59

- «Μόλις είδα μια σκιά. Κάτι σαν … αρκούδα ή ένα μεγάλο πίθηκο. Μου φαίνεται ότι είναι κοντά στην είσοδο της βάσης. Βιαστείτε!»

- «Γρήγορα!» είπε ο Στόνορ στον Λόου, ενώ άρπαζε την καραμπίνα του. – «Τζακ, αν

δεις τίποτα πυροβόλησε! Γιατρέ, πάρε τα ακουστικά!» και ο Στόνορ μαζί με το Λόου βγήκαν τρέχοντας από την αίθουσα και στάθηκαν πίσω από την κλειστή πόρτα. Αφουγκράστηκαν, αλλά πέρα από το ουρλιαχτό της χιονοθύελλας δεν μπορούσαν να ακούσουν τίποτα.

- «Άνοιξε την πόρτα, Ράλφ». Η χιονοθύελλα τους χτύπησε κατά πρόσωπο. Η δυνατή ακτίνα των φακών τους

μπορούσε να εισχωρήσει μονάχα δυο-τρία μέτρα μέσα στο σκοτάδι. - «Δεν υπάρχει κανείς, Φρέντ». - «Σβήσε το φακό, γρήγορα! Κοίτα! …» Μέσα στη χιονοθύελλα φάνηκαν γαλαζοπράσινες κηλίδες. Σιγά-σιγά πλησίασαν κοντά

τους. Ο Λόου και ο Στόνορ σήκωσαν τα τουφέκια τους. - «Πυρ!» ψιθύρισε ο γεωλόγος. Ο κρότος των πυροβολισμών χάθηκε μέσα στο βουητό

της καταιγίδας. Έπειτα συνέβη κάτι εκπληκτικό. Μια λαμπερή πρασινωπή λάμψη ξέσπασε μέσα στο σκοτάδι. Μια δυνατή ριπή του αέρα καθάρισε για λίγο την ατμόσφαιρα από το πυκνό χιόνι και μπόρεσαν να δουν, λίγα μέτρα μπροστά από την είσοδο, ένα τεράστιο χνουδωτό πλάσμα να κυλιέται στο χιόνι. Η μακριά γούνα του άστραφτε με ένα λαμπρό βιολετί φώς και γύρω από το σώμα του περιστρέφονταν πρασινωπές εκκενώσεις.

60

Μια από αυτές τις αστραπές πλησίασε τον Λόου και άφησε μια έντονη μυρωδιά όζοντος .

- «Γρήγορα!» φώναξε ο Στόνορ και μαζί με το Λόου έκλεισαν την πόρτα ασφαλίζοντάς την. Ο Λόου προσπάθησε να σύρει τον σύρτη αλλά η πόρτα άρχισε να λάμπει με ένα γαλάζιο φώς και μια δυνατή ηλεκτρική εκκένωση έριξε πίσω τον μετεωρολόγο, πάνω στον ζαλισμένο Στόνορ.

Ο γιατρός αφουγκραζόταν προσεκτικά, χωρίς να ξεκολλήσει το ακουστικό από το αυτί

του. Μέσα από το ουρλιαχτό της καταιγίδας προσπαθούσε να μιλήσει με τον Ράσελ: - «Είμαι σίγουρος ότι δεν ήταν γιέτι αυτό. Μάλλον πρόκειται για …» Ξαφνικά ακούστηκε ένας πυροβολισμός! Μέσα από το ακουστικό ακούστηκε ένας

δυνατός θόρυβος και μετά μόνο ένα φύσημα. Για λίγο ακούστηκε διακεκομμένα η φωνή του Ράσελ:

- «Λάμψη… κάτι με σηκώνει ψηλά… με μεταφέρει…» μετά ακολούθησε ένα παρατεταμένο παράσιτο και το τηλέφωνο νεκρώθηκε. «Έσπασε το τηλεφωνικό καλώδιο» σκέφτηκε ο γιατρός. «Και τώρα τι θα κάνουμε;» Μια έντονη φασαρία έξω στον προθάλαμο τον έκανε να αναπηδήσει. Μέσα από την κουρτίνα, μπουσουλώντας στα τέσσερα και καλυμμένος με χιόνι, σύρθηκε ο Στόνορ. Από πίσω του ακολουθούσε ο

61

Λόου σε ακόμα χειρότερη κατάσταση. Με δυσκολία σηκώθηκαν όρθιοι και ο Λόου χωρίς καν να προσπαθήσει να τινάξει το χιόνι από πάνω του, πήγε και σωριάστηκε σε μια καρέκλα.

- «Είσαι εντάξει, Φρέντ, δεν έχεις τραυματισθεί;» ρώτησε ο Στόνορ καθώς έτριβε τα μάτια του. Ο Λόου προσπάθησε να συγκεντρωθεί:

- «Δεν νομίζω. Μα τι ήταν αυτό το πλάσμα που πυροβολήσαμε;» Ο Στόνορ κούνησε το κεφάλι του αποσβολωμένος. - «Δεν το χωράει το μυαλό μου! Ποτέ δεν θα το πίστευα… αν δεν το έβλεπα με τα ίδια

μου τα μάτια! Ο σύρτης! Προλάβαμε να ασφαλίσουμε την πόρτα;» Γύρισε και κοίταξε το Γκιρώ.

- «Γιατρέ, γρήγορα! Πήγαινε προσεκτικά και ασφάλισε την πόρτα με το σύρτη. Αλλά… πρόσεχε να μην ανοίξεις την πόρτα, ούτε να αγγίξεις το γυμνό μέταλλο.» Ο γιατρός έκλεισε τα μάτια του και σαν να αντιμετώπιζε το εκτελεστικό απόσπασμα

χώθηκε πίσω από την κουρτίνα. Όταν γύρισε, ο Στόνορ προσπαθούσε να μιλήσει στο τηλέφωνο.

- «Η πόρτα δεν λάμπει πια;» έκραξε βραχνά ο Λόου. - «Δ-δεν πρόσεξα. Ο σύρτης είναι ασφαλισμένος.»

- «Τι συμβαίνει με το τηλέφωνο, γιατρέ;» ρώτησε σαστισμένος ο Στόνορ. – «Γιατί δεν απαντάει ο Τζάκ;»

62

- «Μετά τους πυροβολισμούς, ο Τζάκ πρόλαβε μονάχα να φωνάξει ότι κάτι είχε αρπάξει το όχημα και το μετέφερε μακριά… Δεν κατάλαβα ακριβώς αλλά νομίζω ότι εννοούσε ότι κάποιος τον κουβαλούσε.»

- «Τον κουβαλούσε;» επανέλαβε σαστισμένος ο Στόνορ. Ο Λόου πετάχτηκε πάνω: - «Ο Τζάκ μπορεί να πεθαίνει κι εμείς…»

- «Ούτε βήμα, Φρέντ. Δεν μπορούμε να τον βοηθήσουμε. Και θυμήσου τι βρίσκεται

πίσω από την πόρτα.» Ο Λόου οπισθοχώρησε κι έχωσε το πρόσωπο στα χέρια του. - «Τι προτείνεις να κάνουμε, Στόνορ;» - «Να περιμένουμε να κοπάσει η καταιγίδα.» Χωρίς να μιλήσει ο μετεωρολόγος έκατσε σε μια καρέκλα. Ο γιατρός κατάλαβε

τρέμοντας ότι ο Λόου έκλαιγε.. Εκείνη η νύχτα φάνηκε να περνάει ατέλειωτα για τους εξερευνητές. Μερικές φορές ο Στόνορ τράβαγε την κουρτίνα και ανοίγοντας λίγο την πόρτα, αφουγκραζόταν με προσοχή τον προθάλαμο. Αλλά το βουητό της καταιγίδας έπνιγε κάθε θόρυβο από έξω. Ο Λόου με σταυρωμένα τα χέρια στο στήθος καθόταν στο τραπέζι, με το βλέμμα καρφωμένο στο άπειρο. Τα χαράματα ο γιατρός βγήκε από την αίθουσα του ασυρμάτου. Σέρνοντας τα πόδια του σαν γέρος, πλησίασε τον Στόνορ.

63

- «Άκουσα μια κλήση στο ράδιο από τη Ρωσική βάση. Ζητάνε να τους απαντήσουμε. Ράλφ, για χάρη της μητέρας του Τζάκ, και των οικογενειών των συντρόφων μας, δώσε μου την άδεια να επικοινωνήσω μαζί τους.»

- «Περίμενε μέχρι να ξημερώσει. Πρέπει να δούμε τι είναι αυτό που σκοτώσαμε χτές το βράδυ. Έπειτα αποφασίζουμε. Τώρα άσε με.»

Ο γιατρός πήγε κοντά στον μετεωρολόγο κι άρχισε να τον ταρακουνάει. - «Φρέντ, βλέπεις τι γίνεται εδώ; Βοήθησέ με! Ο Στόνορ λέει…» Όμως κοιτώντας

κατάματα τον Λόου, ο γιατρός σήκωσε απηυδισμένος τα χέρια και έσκυψε ξανά πάνω στο ράδιο. Κάποια στιγμή ξημέρωσε. Η καταιγίδα συνέχιζε να λυσσομανάει έξω από τη βάση. Ο άνεμος χτυπούσε αλύπητα τις εγκαταστάσεις του σταθμού. Αν και κάποια στιγμή ο ήλιος ανέτειλε, ο τυφώνας που συνέχιζε να ρίχνει τόνους χιονιού στην περιοχή έκανε αδύνατη την έξοδο από τη βάση. Ο άνεμος δεν έριχνε μόνο φρέσκο χιόνι αλλά σήκωνε και το παλιό χιόνι που είχε στρωθεί εδώ και πολλές βδομάδες. Έτσι, η έξοδος κινδύνου της βάσης που το προηγούμενο βράδυ, η χιονισμένη επιφάνεια είχε φτάσει στο ύψος της, τώρα βρισκόταν σχεδόν ένα μέτρο από την επιφάνεια. Ούτε καν μπορούσαν να βγάλουν έξω το κεφάλι τους. Κάποια στιγμή το ημίφως της μέρας αντικαταστάθηκε από το σκοτάδι της νύχτας. Μετά από πολλές προσπάθειες ο Στόνορ κατάφερε να ανοίξει την πόρτα έκτακτης ανάγκης. Γύρισε στην κεντρική καμπίνα και ταρακούνησε τον Λόου: - «Ξύπνα, φίλε! Τι κατάσταση είναι εκεί έξω! Αυτή είναι η Ανταρκτική. Πίστεψέ με, κι

εγώ λυπάμαι αλλά τι μπορούμε να κάνουμε; Αν το έλκηθρο δεν σταμάτησε πάνω σε κάνα βράχο, ο τυφώνας μπορεί να το πήγε εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Δεν θυμάμαι να έχω δει άλλη τέτοια καταιγίδα. Η ταχύτητα του ανέμου δεν έχει πέσει κάτω από τα 500 χιλιόμετρα την ώρα. Άντε σήκω, έχουμε πολλές δουλειές να κάνουμε… Μπορεί ο Τζάκ να σκοτώθηκε μπορεί και όχι. Το όχημα έχει αρκετά καύσιμα. Όταν κοπάσει η καταιγίδα θα το οδηγήσει εδώ πίσω.»

Ο Λόου σήκωσε αργά το κεφάλι του. Κοιτώντας το πρόσωπο του φίλου του ο Στόνορ ένοιωσε ένα ρίγος να τον διαπερνά. Ο Φρέντ έμοιαζε να έχει γεράσει δέκα χρόνια. Τα μάτια του άστραφταν και έντονες ρυτίδες χαράκωναν το πρόσωπό του.

- «Είσαι άρρωστος;» - «Όχι, πες μου τι θές να κάνουμε, Στόνορ.» - «Δεν νομίζω ότι θα βρούμε τα πτώματα των πλασμάτων που πυροβολήσαμε. Ο

άνεμος μπορεί να τα μετέφερε μακριά. Αυτό θα ήταν μεγάλη ατυχία, Φρέντ.» Ο Στόνορ είχε δίκιο. Μέχρι το απόγευμα ο άνεμος είχε κοπάσει τόσο που ήταν

δυνατό να βγουν έξω. Σκύβοντας χαμηλά κοντά στο έδαφος για να μπορούν να σταθούν στα πόδια τους, ο Λόου και ο Στόνορ ερεύνησαν τη γύρω περιοχή.

64

Δεν βρήκαν τίποτα. Ο άνεμος είχε σηκώσει το χιόνι σε βάθος δύο και τριών μέτρων

και είχε ελευθερώσει από το χιόνι το θόλο της βάσης, την περιοχή γύρω από το μετεωρολογικό κλωβό και μπροστά από την είσοδο της βάσης. Το φορτισμένο με ηλεκτρισμό πτώμα του νυχτερινού πλάσματος είχε εξαφανιστεί. Ούτε βρέθηκε κανένα ίχνος από το χιονο-έλκηθρο. Μονάχα το κομμένο τηλεφωνικό καλώδιο, τυλιγμένο από τον άνεμο γύρω από την κεραία του ασυρμάτου, θύμιζε τα γεγονότα της προηγούμενης νύχτας.

Έφαγαν το βραδινό τους γεύμα μέσα στη σιωπή. Ο Στόνορ ήταν απογοητευμένος από την αποτυχία της επιχείρησης. Οι σκέψεις του Λόου περιδιάβαιναν μακριά. Ο δε γιατρός δεν είχε αρθρώσει λέξη όλη μέρα.

- «Άραγε, τι θα γίνει απόψε;» είπε ο Στόνορ καθώς σηκώθηκε από το τραπέζι. – «Τι λες, Ρίτσαρντ;»

- «Δεν με ενδιαφέρει» ψιθύρισε ο γιατρός. - «Ποια είναι η κατάσταση του Χένρυ;» - «Πήγαινε να δεις μόνος σου…» Ο Στόνορ έριξε μια ματιά στο δωμάτιο όπου ήταν ξαπλωμένος ο Πολωνός. - «Φαίνεται σα να κοιμάται… ή μήπως …» Ο γιατρός κοίταξε τον Στόνορ πάνω από τα γυαλιά του και αμίλητος σηκώθηκε και

πήγε κοντά στον Κοβάλσκι. Ο Στόνορ πλησίασε τον Λόου. - «Τι γνώμη έχεις εσύ Φρέντ για χθες τη νύχτα και για εκείνα τα πλάσματα; Τι ήταν;»

65

- «Όσο και να το σκέφτηκα δεν μπορώ να βγάλω συμπέρασμα», ψιθύρισε ο μετεωρολόγος. – «Δεν ξέρω… μπορεί εσύ να ξέρεις καλύτερα.»

- «Αν λάβουμε υπόψη την ικανότητά τους να φορτίζονται με ηλεκτρισμό», σκέφτηκε μεγαλόφωνα ο Στόνορ, «πρέπει να είναι σαν κινούμενοι συσσωρευτές με τεράστια ικανότητα φόρτισης. Αυτή η δυνατότητα φόρτισης πρέπει να σχετίζεται με την ιδιότητά τους να φωσφορίζουν στο σκοτάδι. Και για κάποιο λόγο εμφανίζονται μονάχα κατά τη διάρκεια της καταιγίδας… Οι Σέρπας στα Ιμαλάϊα μου είπαν κάποιες ιστορίες για τα γιέτι, που τις θεώρησα παραμύθια, αλλά η πραγματικότητα ξεπερνάει και την πιο αχαλίνωτη φαντασία. Αν δεν ήταν η εξαφάνιση του Τζάκ, θα ήμουν έτοιμος να πιστέψω ότι είχαμε πέσει θύματα παραίσθησης.»

- «Αυτό δεν ήταν παραίσθηση, Στόνορ!» Αντί να απαντήσει ο Στόνορ χτύπησε με έκπληξη το μέτωπό του. - «Τώρα σκέφτηκα κάτι! Μήπως όταν πλησιάζουν στη βάση δημιουργούνται αυτές οι

παρεμβολές στο ράδιο; Άλλωστε, είναι φορτισμένα με ηλεκτρισμό…» - «Ξέρεις, Στόνορ… Είμαι σίγουρος ότι ο Τόϊβο είχε αιχμαλωτιστεί από αυτά τα

διαβολικά πλάσματα. Χωρίς αμφιβολία, βρίσκονται κάπου μέσα στο ορυχείο. Η φωτεινή λάμψη που είδαμε και οι παράξενοι ήχοι… σχετίζονται μ’ αυτά. Πάντως, είναι παράξενο που σας άφησαν να φύγετε, ζωντανοί…»

Ο Στόνορ ένοιωσε ρίγος. - «Έτσι νομίζεις;» - «Έχουμε μείνει τα μισά άτομα από την αποστολή» συνέχισε ο Λόου. – «Για τώρα,

δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Δεν ξέρουμε ούτε τι απέγιναν οι σύντροφοί μας που χάθηκαν. Άλλωστε, και ο Ράσελ μπορεί να βρίσκεται στο έλεος αυτών των πλασμάτων. Μπορεί κάποια από αυτά να τριγύριζαν γύρω από τη βάση χθες το βράδυ. Κι αν θελήσουν να μας επιτεθούν, σίγουρα θα χαθούμε.»

- «Να μας επιτεθούν;» - «Και γιατί όχι, Στόνορ; Σκεφτόμουν συνέχεια και δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί ο

Δρ. Ράσελ μας προειδοποίησε να μη τα πυροβολήσουμε.» - «Ανοησίες» και ο Στόνορ χώθηκε στο δωμάτιο του ασύρματου. Σε λίγο ακούστηκε

μουσική. –«Μοιάζει σαν το σταθμό του Κέϊπ Τάουν, Φρέντ» είπε ο Στόνορ γυρίζοντας – «Η ατμόσφαιρα πρέπει να καθάρισε» Απότομα η μουσική σταμάτησε. Μια μικρή παύση και μετά: - «Εμπρός, εμπρός, εδώ

Σταθμός Λαζάρεφ. Καλούμε τη βάση της Άγγλο-Αμερικανό-Γαλλικής αποστολής. Εμπρός, εμπρός. Γιατί δεν μας απαντάτε; Πείτε μας τι συνέβη; Εμπρός, εμπρός…» το μήνυμα επανελήφθη άλλες δύο φορές στα Αγγλικά, έπειτα στα Γαλλικά.

- «Δεν καταλαβαίνω γιατί να τους απαντήσουμε», είπε νευριασμένος ο Στόνορ. – «Τι δεν καταλαβαίνεις; Δεν έχουν καμία απάντησή μας και είναι οι πλησιέστεροι

γείτονες μας. Εδώ είναι η Ανταρκτική, Ράλφ». Ο Λόου σηκώθηκε. – «Πρέπει να τους απαντήσουμε αμέσως. Ίσως, πρέπει να καλέσουμε το γιατρό εδώ;»

66

- «Όχι. Άστον να μιλάει μόνος του.» Ο Λόου μπήκε στο δωμάτιο του ασυρμάτου. - «Φρέντ, μια στιγμή, στάσου!» φώναξε ο Στόνορ. – «Πες του ότι…» Αλλά δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση του. Από τα μεγάφωνα ξεχύθηκε η παράξενη

μελωδία που όλο και δυνάμωνε. Ο Λόου βγήκε από το δωμάτιο του ασύρματου. - «Οι συχνότητες είναι γεμάτες πάλι με παράσιτα. Δεν μπορώ να ακούσω τίποτα

παρεκτός από αυτή την κολασμένη μουσική.» - «Οι ηλεκτρισμένοι πίθηκοι πλησιάζουν τη βάση, Φρέντ», ψιθύρισε ο Στόνορ. –

«Χαμήλωσε την ένταση αλλά μην το κλείσεις τελείως. Προσπάθησε να διατηρήσεις το συντονισμό σ’ αυτή τη συχνότητα. Εντάξει, παλιόφιλε;»

Η παράξενη μελωδία συνέχισε να ακούγεται από τα μεγάφωνα του ράδιου για αρκετές

ώρες ακόμα. Κάποιες στιγμές η έντασή της ανεβοκατέβαινε αλλά πάντα πλημύριζε όλες τις συχνότητες και καθιστούσε αδύνατη την επικοινωνία.

- «Τριγυρίζουν γύρω από τη βάση», ψιθύρισε μέσα από τα δόντια του ο Στόνορ. - «Είναι παράξενο που δεν προσπάθησαν να μας επιτεθούν», είπε ο Λόου. – «Με τη

δύναμη που έχουν και τις άλλες παράξενες δυνάμεις τους θα ήταν πολύ εύκολο για αυτά να σπάσουν το θόλο ή την πόρτα και να μπουν μέσα.»

-«Δεν μπορούν να αποφασίσουν τι θα κάνουν», είπε αβέβαια ο Στόνορ. – «Ότι δυνάμεις και να έχουν, τελικά είναι μονάχα πίθηκοι.»

- «Κατά τη γνώμη μου, δεν πρέπει να πρόκειται για πιθήκους, Ράλφ» είπε χαμηλόφωνα ο Λόου. – «Δεν είμαι προληπτικός… αλλά πραγματικά, εδώ πιστεύω ότι έχουμε να κάνουμε με … φαντάσματα – κάποια διαβολικά πνεύματα του σκοταδιού και της παγωνιάς, που κατοικούν σ’ αυτή τη καταραμένη παγωμένη ερημιά.»

67

- «Ανοησίες! Απίστευτες ανοησίες, Φρέντ! Αφήνουν ίχνη στο χιόνι, όπως κάθε ζωντανό

πλάσμα κι εσύ ο ίδιος είσαι σίγουρος ότι οι σφαίρες μπορούν να τα πληγώσουν. Η αλήθεια είναι ότι εδώ στην Ανταρκτική, σε συνθήκες που δεν μπορούν άλλα πλάσματα να επιζήσουν, αυτά ανέπτυξαν εδώ και πολλές γενιές ικανότητες που δεν διαθέτουν άλλα όντα – όπως την ικανότητα να συσσωρεύουν ηλεκτρικό ρεύμα και ίσως να φορτίζονται και με άλλες μορφές ενέργειας. Όμως, στην επιστήμη είναι ήδη γνωστοί οργανισμοί που συσσωρεύουν ηλεκτρική ενέργεια. Θυμήσου το Διαβολόψαρο που διαθέτει ηλεκτρικά όργανα σε κάθε πλευρά του κεφαλιού του, με τα οποία μπορεί να εκτοξεύσει ηλεκτρικές εκκενώσεις έντασης μέχρι τριακόσια βόλτ.»

- «Όλα αυτά είναι θεωρίες», γκρίνιαξε ο Λόου, - «αλλά στην πράξη, εγώ μάλλον δεν έχω πια το κουράγιο να πυροβολήσω για άλλη μια φορά ένα ηλεκτροφόρο πλάσμα. Κανείς δεν μπορεί να με αποκαλέσει δειλό, αλλά ομολογώ ότι φοβάμαι.»

- «Κι όμως, σε λίγο θα πρέπει να ετοιμαστούμε και να βγούμε έξω .» - «Είσαι σίγουρος;» - «Βέβαια. Πρέπει πάση θυσία να αιχμαλωτίσουμε ένα από αυτά τα πλάσματα.

Τουλάχιστον ένα, αλλιώς κανείς δεν θα μας πιστέψει.» - «Τα τελευταία λόγια του Τζάκ, χτές το βράδυ, ήταν ότι κάνεις λάθος, Ράλφ. Και

αναφερόταν στους πιθήκους. Τι μπορεί να εννοούσε λέγοντας ότι κάνεις λάθος;» - «Ο Τζάκ ήταν ζαλισμένος. Και τι σημασία έχει; Αν δεν είναι πίθηκος θα πρόκειται

για κάποιο άλλο πλάσμα. Πρέπει να αιχμαλωτίσουμε ένα από αυτά.»

68

- «Υπάρχει κάτι σημαντικό, Στόνορ. Η περίπτωση τα πλάσματα αυτά να είναι ευφυή…» - «Τι είδους ανοησία είναι πάλι αυτή;» - «Είναι πανίσχυρα και εύκολα θα μπορούσαν να μας καταστρέψουν αλλά δεν το

κάνουν. Θυμήσου ότι μας επέστρεψαν το περισκόπιο και επιδιόρθωσαν το σκοινί στη στοά. Κι έπειτα είναι αυτή η παράξενη μελωδία. Μοιάζει σαν να προσπαθούν να μας μιλήσουν….»

- «Έχεις τρελαθεί, Φρέντ. Είδες μόνος σου περί τίνος πρόκειται. Ακόμα κι αν διαθέτουν ένα δράμι μυαλό, δεν είναι πιο ευφυή από ένα πιθηκάνθρωπο. Πρέπει οπωσδήποτε να πάρεις λίγο αέρα. Γιατί δεν ρίχνεις μια ματιά στα όργανα του μετεωρολογικού κλωβού; Τις τελευταίες μέρες δεν τηρούσες και πολύ το πρόγραμμα καταγραφής των μετεωρολογικών παρατηρήσεων.»

- «Θέλεις να βγω με τα πλάσματα αυτά εκεί έξω;» - «Θα σε καλύπτω εγώ.» - «Θέλεις να με χρησιμοποιήσεις για δόλωμα; Στην Ινδία όταν κυνηγάνε τίγρεις,

βάζουν ένα πρόβατο…. μπέε-μπέε…» - «Φοβάσαι;» -«Ναι, και δεν το κρύβω. Κι εσύ φοβάσαι, Στόνορ. Κι ο γιατρός. Κι ο καθένας θα

φοβόταν αν βρισκόταν στη θέση μας. Αντιμετωπίζουμε κάτι που είναι άγνωστο, τρομακτικό, ακατανόητο και γι’ αυτό φοβόμαστε. Αλλά ο καθένας εκφράζει το φόβο του διαφορετικά. Ο γιατρός έχωσε το κεφάλι του σε ένα μαξιλάρι και ελπίζει ότι όλα θα είναι εντάξει μετά από μερικές ώρες ύπνου, εσύ παλεύεις με τις φιλοδοξίες σου και την απληστία σου να κερδίσεις ένα εκατομμύριο δολάρια με την πώληση της γούνας του πλάσματος. Μετά το χαμό του Τζάκ εμένα δεν με ενδιαφέρει καθόλου ακόμα κι αυτό το εκατομμύριο δολάρια. Αλλά έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να τα μοιραστείς μαζί μου, Στόνορ.»

- «Ώστε θες να το παζαρέψουμε, Φρέντ. Είναι η κατάλληλη στιγμή για να το κανονίσουμε.»

- «Όχι, δεν θα σου κάνω παζάρια. Πάω.» - «Που πάς;» - «Στο μετεωρολογικό κλωβό. Έτσι δεν θα μπορείς πια να με κατηγορείς ότι δεν τηρώ

το πρόγραμμα καταγραφής των μετεωρολογικών παρατηρήσεων.» - «Ωραία, τώρα φαίνεται ότι θύμωσες με μένα, φίλε μου.» - «Όχι, δεν μπορώ να θυμώσω μαζί σου. Είσαι ο αρχηγός και είμαστε σε πόλεμο...» Πριν βγουν έξω ο Στόνορ έριξε μια ματιά στο ράδιο. Η παράξενη μελωδία ακουγόταν

τώρα πιο χαμηλά με τόνους μελαγχολίας και ανείπωτου πόνου. - «Απίστευτο», ψιθύρισε ο Στόνορ. – «Πρόκειται πραγματικά για μελωδία με ρυθμό.

Τι να σημαίνει άραγε; Αν η πηγή είναι αυτά τα πλάσματα, ίσως να έχουν απομακρυνθεί από την περιοχή. Άς μην καθυστερούμε».

69

Φορώντας λαστιχένια γάντια πάνω από τα γούνινα γάντια του, ο Στόνορ άνοιξε προσεκτικά την εξωτερική πόρτα της βάσης. Πάνω από το κεφάλι του έλαμπε το πολικό σέλας και μέσα από τα πολύχρωμα κύματα κυλούσαν στο σκοτεινό ουρανό, άστραφταν τα αστέρια. Κάπου-κάπου ο άνεμος δυνάμωνε και σήκωνε το χιόνι στον αέρα. Ο Στόνορ γύρισε ένα γύρω το φακό του και σιγουρεύτηκε ότι η περιοχή γύρω από την είσοδο της βάσης ήταν έρημη.

- «Αργήσαμε!» φώναξε στο Λόου –«Φάγαμε όλη την ώρα με τις φιλοσοφίες , ενώ ο καιρός καλυτέρευε… και τώρα εξαφανίστηκαν!

- «Πάντως ακόμα έχει παγωνιά» τραύλισε ο μετεωρολόγος καθώς έβγαινε έξω. - «Ψάξε για τα ίχνη τους!» φώναξε ξανά ο Στόνορ.

Αντί να του απαντήσει ο Λόου έσκυψε και πιάνοντας το καλώδιο που ήταν δεμένο

μεταξύ της εισόδου και του μετεωρολογικού κλωβού, άρχισε να βαδίζει μέσα στη σκοτεινιά. Όταν έφτασε εκεί δεν υπήρχε τίποτα και ο Λόου άνοιξε τη θυρίδα και άρχισε να εξετάζει τα όργανα. Τον είχε καταλάβει μια απόλυτη αδιαφορία για τα πάντα. Σαν να ήταν κάποιος άλλο κι έβλεπε τον Λόου να παίρνει τις μετρήσεις, να καταγράφει τις ενδείξεις, έπειτα να κλείνει τη θυρίδα και να ελέγχει το ανεμόμετρο. Είναι παράξενο ότι δεν αισθανόταν κανένα φόβο καθώς πήρε το δρόμο της επιστροφής. Ακόμα κι όταν, καθώς πλησίαζε την είσοδο, είδε μπροστά του κάτι σκοτεινό να ορθώνεται μέσα στη νύχτα.

- «Στόνορ;» φώναξε.

70

Όχι, δεν ήταν ο Στόνορ. Μια αχτίδα φωτός γλίστρησε μέσα από την πυκνή ασημόχρωμη γούνα και φώτισε ένα μικρό κωνικό κεφάλι με μεγάλα γουρλωτά μάτια, σαν της νυχτερίδας. Το τέρας πλησίασε αργά, βαδίζοντας άνετα πάνω στα χοντρά σαν κολώνες πόδια του. Έμοιαζε να μην έχει πρόσωπο, μονάχα δύο κοκκινωπές κουκίδες που είχαν καρφωθεί πάνω στο Λόου.

«Σίγουρα με έχει πάρει είδηση» σκέφτηκε ο Λόου «και τώρα έρχεται καταπάνω μου χωρίς να βιάζεται καθόλου!» Θυμήθηκε τις νύχτες που κυνηγούσε με ένα φακό στη ζούγκλα της Δυτικής Σουμάτρας. Τα χέρια του χώθηκαν στην τσέπη του και έπιασαν το πιστόλι του. Σε τόσο κοντινή απόσταση δεν θα δυσκολευόταν να χώσει μια σφαίρα ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο «μάτια». Αλλά πώς να πυροβολήσει, όταν καλά-καλά δεν ήξερε με τι είχε να κάνει.

Η απόσταση λιγόστεψε, οκτώ βήματα… επτά… Ο Ράσελ είχε φωνάξει ότι δεν ήταν γιέτι… Είναι ανάγκη κάθε επαφή με το Άγνωστο να αρχίζει με πυροβολισμούς; Ο Λόου σταμάτησε. Το τριχωτό τέρας σταμάτησε κι αυτό.

«Είναι παράξενο που δεν πλησιάζει πιο κοντά» σκέφτηκε ο μετεωρολόγος, «ίσως να έχει φιλειρηνικές διαθέσεις… Να καταλαβαίνει άραγε αυτό το πλάσμα της σκοτεινιάς και της παγωνιάς, την έννοια της ειρήνης; να μπορεί άραγε να σκεφτεί;»

71

Ο Λόου αισθανόταν το ρίγος να τον διαπερνά και συγχρόνως μια απέραντη βαθειά ηρεμία να τον γεμίζει.

«Μήπως είναι αυτή η ηρεμία πριν τον θάνατο; … Παράξενο, μοιάζει σαν να προσπαθεί να μου κάνει κάποια νοήματα. Τι μπορεί να σημαίνει αυτή η χειρονομία; Μείνε μακριά;» Μια εκτυφλωτική ακτίνα φωτός από κάπου πίσω από το τέρας, τύφλωσε το Λόου. Ο

μετεωρολόγος πιο πολύ μάντεψε παρά άκουσε την κραυγή του Στόνορ:

- «Φρέντ, πέσε κάτω! Θα το πυροβολήσω!» - «Όχι!» ο Λόου σήκωσε τα χέρια του «Μην πυροβολείς!» Με απίστευτη για το μέγεθός του ευελιξία, η σκοτεινή φιγούρα του νυκτερινού

επισκέπτη γλίστρησε έξω από τις διασταυρούμενες ακτίνες των προβολέων. Ο Λόου σκεφτόταν μήπως θα έπρεπε να ρίξουν μια προειδοποιητική βολή αλλά οι αμφιβολίες τον έκαναν αναποφάσιστο. Την ίδια στιγμή ο Στόνορ έστρεψε το φακό του πάνω στο πλάσμα και ακούστηκε ο κρότος δύο πυροβολισμών πολύ κοντά ο ένας στον άλλο. Οι σφαίρες σφύριξαν κοντά στον Λόου. Άλλος ένας πυροβολισμός ακούστηκε και μετά ακολούθησαν κι άλλοι. Φαίνεται, ο Στόνορ έριχνε στην τύχη μέσα στο σκοτάδι.

- «Ράλφ, μην πυροβολείς!»

72

Ακούστηκε ακόμα ένας πυροβολισμός, ο τελευταίος. Κοντά στον Λόου άστραψε μια

πρασινωπή λάμψη και φάνηκε το αχνό περίγραμμα μιας τριχωτής φιγούρας που για μια στιγμή φωτίσθηκε με μια πράσινο-βιολετί λάμψη. Ακούστηκε ο κρότος μιας ηλεκτρικής εκκένωσης και μια εκτυφλωτική αστραπή

πετάχτηκε προς το μέρος που στεκόταν ο Στόνορ.

73

Η ακτίνα του φακού του μαστίγωσε τον αέρα, έπεσε στο χιόνι και έσβησε. Ο Λόου έριξε μια ματιά προς την μεριά που βρισκόταν η αστραφτερή φιγούρα του

νυκτερινού επισκέπτη. Βασίλευε το απόλυτο σκοτάδι. Έριξε προς τα κει την ακτίνα του φακού του αλλά δεν υπήρχε τίποτα. Έφερε την ακτίνα ένα γύρω αλλά ο επισκέπτης είχε εξαφανιστεί, σαν να είχε βυθιστεί στο έδαφος. Ή μήπως πέταξε στον αέρα; Κάτι περίεργα σφυρίγματα ακούγονταν από ψηλά. Ο Λόου σήκωσε το πρόσωπο στον ουρανό αλλά το μόνο που μπορούσε να δει ήταν οι λάμψεις από τα φώτα του πολικού σέλας. Ο μετεωρολόγος πλησίασε αργά το σημείο όπου κείτονταν ο αρχηγός της

αποστολής. Αμέσως κατάλαβε τι είχε συμβεί. Ο Στόνορ ήταν πεσμένος μπρούμυτα με το πρόσωπο θαμμένο στο χιόνι.

74

Σκύβοντας χαμηλά, ο Λόου γύρισε προσεκτικά το άψυχο σώμα του και σύροντάς τον

στράφηκε αργά προς την είσοδο της βάσης.

75

Το κόκκινο αεροπλάνο πέταξε κάνοντας ένα μεγάλο κύκλο πάνω από τη βάση,

κούνησε τα φτερά του σε χαιρετισμό και κατέβηκε να προσγειωθεί. Ο γιατρός και ο Λόου περίμεναν στην είσοδο του κύριου θόλου. Τα έλκηθρα του αεροπλάνου γλίστρησαν πάνω στο χιόνι και καθώς η ταχύτητά του έπεφτε, οδηγήθηκε σε μια περιοχή που ήταν προετοιμασμένη να το υποδεχθεί, περιτριγυρισμένη από πολύχρωμα σημαιάκια. Μέσα από ένα σύννεφο χιονιού που είχε σηκώσει και πολύχρωμες ιριδίζουσες ακτίνες το αεροσκάφος πλησίασε και σταμάτησε κοντά στη κύρια εγκατάσταση της βάσης. Η πόρτα του άνοιξε κι ένας παχουλός κοντός άνθρωπος που φορούσε γαλάζια φόρμα με την κουκούλα πεταμένη πίσω, πήδησε κάτω και πλησίασε τους ερευνητές. Από πίσω ακολούθησε άλλος ένας άνδρας, μεγαλόσωμος αυτός, που φορούσε χοντρή γούνα και μπότες κι ένας τρίτος, αυτός μικρόσωμος κι ευκίνητος με γούνινο παντελόνι και καφετί δερμάτινο μπουφάν. Ο Βεριάτζε, ο αρχηγός της Σοβιετικής βάσης Λαζάρεφ, , πλησίασε τον Λόου,

προτείνοντας το χέρι του.

76

- «Οι σύντροφοί μου, ο πιλότος μας Ιβάν Λομπόφ και ο γιατρός μας Γιούρι Μπέλοφ.» Ο γιγαντόσωμος Λομπόφ έσφιξε το χέρι του Λόου τόσο δυνατά που ο μετεωρολόγος

νόμισε ότι θα του έσπαζε τα δάχτυλα. Αλλά και η χειραψία του Μπέλοφ αποδείχτηκε δυνατή. Ο Λόου σύστησε το γιατρό.

- «Που είναι οι ασθενείς;» ρώτησε στα γαλλικά ο Μπέλοφ, κοιτώντας τον Γκιρώ. - «Ο ένας περιμένει για ότι βοήθεια μπορείτε να του προσφέρετε, καθηγητά. Είναι

μέσα στην κεντρική εγκατάσταση. Ο αρχηγός της αποστολής μας, ο γεωλόγος Στόνορ, σκοτώθηκε επιτόπου.»

- «Και ποια είναι η κατάσταση του τραυματία;» - «Πολύ άσχημη. Μπορείτε να τον εξετάσετε αμέσως;» - «Και βέβαια.» - «Σύντροφοι, ας μη χάνουμε ώρα. Μόλις το αεροπλάνο εφοδιασθεί με καύσιμα και

ετοιμαστεί για πτήση θα αρχίσουμε την εναέρια έρευνα», είπε ο Βεριάτζε. – «Έχουμε κάποιο νέο;»

- «Απολύτως τίποτα.» είπε ο Λόου. – «Η χτεσινή μέρα και το βράδυ πέρασαν ήσυχα. Οι ηλεκτρικοί πίθηκοι δεν ξανά-εμφανίστηκαν.»

77

- «Προτείνω να κινηθούμε ως εξής», είπε ο Βεριάτζε τρίβοντας σκεπτικά το πηγούνι

του. – «Ο Γιούρι θα μείνει εδώ. Ο Ιβάν κι εγώ θα κάνουμε την εναέρια έρευνα. Θέλετε να μας συνοδεύσετε;»

- «Φυσικά» είπε ο Λόου, - «αλλά όσο προετοιμάζεται το αεροπλάνο, ελάτε να πιείτε ένα τσάι. Και μπορούμε να συζητήσουμε τις λεπτομέρειες της έρευνας…» και καθώς οι επισκέπτες προχώρησαν μπροστά, ο Λόου έσκυψε και ψιθύρισε στο αυτί του γιατρού:

- «Άκουσα καλά γιατρέ; Είπες ότι αυτός ο νεαρός είναι καθηγητής;» Ο Γκιρώ ξεφύσησε νευριασμένος: - «Αυτός ο νεαρός είναι μια από τις μεγαλύτερες αυθεντίες της σημερινής παγκόσμιας

ιατρικής. Είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων και εκατοντάδων άρθρων. Αυτοί οι τρείς είναι πολύ αξιόλογα άτομα, Φρέντ. Ο Βεριάτζε είναι κορυφαίος γεωλόγος και γεωγράφος, επίτιμο μέλος πολλών ακαδημιών, συμπεριλαμβανομένης και της Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ και ο Μπέλοφ είναι από τους κορυφαίους πιλότους της αρκτικής αεροπλοΐας. Στη Μόσχα έχουν στήσει μνημείο προς τιμή του.» Ο Λόου κούνησε το κεφάλι του. - «Μεγάλη τιμή μας έκαναν, αλεπουδίτσα! Κρίμα μόνο που δεν είχαν έρθει τρείς μέρες

πριν.»

78

Όταν βρέθηκαν όλοι καθισμένοι γύρω από το τραπέζι, ο Λόου ανέφερε περιληπτικά τι είχε συμβεί τις τελευταίες δέκα μέρες. Μόλις αναφέρθηκε το αρχαίο ορυχείο, ο Μπέλοφ και ο Βεριάτζε αντάλλαξαν σκεπτικές ματιές.

- «Όλα αυτά είναι πολύ παράξενα, κύριοι», είπε σκεπτικά ο Βεριάτζε όταν τέλειωσε ο Λόου. – «Θα ήθελα να σας ζητήσω κάποιες διευκρινήσεις , όμως εσείς μπορείτε να μην απαντήσετε αν δεν θέλετε.» Ο Λόου αισθάνθηκε ντροπή. - «Κάντε τις ερωτήσεις σας. Θα σας πώ ότι γνωρίζω» - «Αυτές οι αρχαίες εξορύξεις… πρόκειται για κοιτάσματα ραδιενεργών υλικών;» - «Μάλιστα, ξέχασα να σας πώ ότι πρόκειται για κοιτάσματα ουρανίου.» - «Ποιο είναι το μέγεθός τους;» - «Τεράστια» - «Και το σχέδιο των στοών είναι γεωμετρικό;» - «Ναι, όλες οι στοές διασταυρώνονται σε ορθογώνιες γωνίες. Αλλά, συγγνώμη, πώς το

γνωρίζετε αυτό;» - «Πέρυσι, η ερευνητική ομάδα που επάνδρωνε τη βάση μας, ανακάλυψε παρόμοιες

στοές κοντά στο Σταθμό Λαζάρεφ. Τα αποτελέσματα εκείνης της έρευνας πρέπει να έχουν ήδη δημοσιοποιηθεί.»

- «Είναι κρίμα που ο Στόνορ δεν ήξερε για την ανακάλυψή σας,» αναστέναξε ο Λόου. - «Κι εμείς αν γνωρίζαμε για την ανακάλυψή σας, θα σας δίναμε όλα τα στοιχεία που

είχαμε…» - «Κύριε Βεριάτζε,» διέκοψε ο Γκιρώ, «τι εξήγηση δίνουν οι ερευνητές σας για αυτό το αρχαίο ορυχείο;»

- «Υπάρχουν πολλές απόψεις για το θέμα. Ίσως να μπορέσουμε να δώσουμε κάποια εξήγηση αφού επισκεφτούμε το σημείο της ανακάλυψής σας. Στη δική μας περιοχή έχουμε πολύ μικρά ανοίγματα των στοών, μπλοκαρισμένα από τον πάγο και πιθανώς εγκαταλειμμένα εδώ και πολλά χρόνια. Επιτρέψτε μου μια ακόμα ερώτηση κύριε Λόου. Πιστεύετε ότι αυτά τα μυστηριώδη πλάσματα που συναντήσατε , ζούν υπογείως;»

- «Σε κάθε περίπτωση εκεί κινούνται. Όλα τα γεγονότα που σας ανέφερα ήδη, τείνουν να το επιβεβαιώσουν.»

- «Έχουμε ακόμα τέσσερις ώρες μέχρι να νυχτώσει», βροντοφώναξε ο Μπέλοφ, σπρώχνοντας στην άκρη το ποτήρι του. – «Εμείς θα συνεχίσουμε την προετοιμασία του αεροπλάνου».

- «Πώς θέλετε να σχεδιάσουμε την εναέρια έρευνα;» ρώτησε ο Βεριάτζε καθώς σηκωνόταν όρθιος.

- «Εκείνη τη νύχτα, μας είχε χτυπήσει μια καταιγίδα από τα νοτιοανατολικά», είπε ο Λόου. «Ίσως το όχημα να είχε παρασυρθεί προς τα βόρειο-δυτικά, προς τον ωκεανό. Νομίζω ότι θα έπρεπε να πετάξουμε προς την ακτή.»

79

- «Νομίζω», είπε ο Βεριάτζε μετά από κάποια σκέψη, «ότι η εναέρια έρευνα θα έπρεπε να αρχίσει από τα νότιο-ανατολικά. Και μην το βρείτε αυτό παράξενο κύριοι. Αν και ο άνεμος έπνεε από τα νότιο-ανατολικά, πέντε ώρες μετά την εξαφάνιση του κυρίου Ράσελ, το χιονο-έλκηθρο βρισκόταν από ότι φαίνεται νότιο-ανατολικά της βάσης σας. Οι ασυρματιστές μας δεν μπορεί να κάνουν λάθος. Το σήμα κινδύνου που λάβαμε ερχόταν από εκείνη την περιοχή. Και κανένας άλλος εκτός από τον κ. Ράσελ δεν ήταν δυνατόν να στείλει αυτό το σήμα.»

- «Εντάξει, ας αρχίσουμε την έρευνα από τα νότιο-ανατολικά,» συμφώνησε ο Λόου. - «Ο ασύρματος της βάσης σας θα πρέπει να είναι συνέχεια επανδρωμένος. Εγώ πάω

τώρα να βοηθήσω τους μηχανικούς. Το αεροπλάνο θα είναι σε συνεχή επαφή με τη βάση σας και με το Σταθμό Λαζάρεφ… Μετά από τρεισήμισι ώρες θα επιστρέψουμε.» Ακριβώς τρεισήμισι ώρες μετά, το αεροπλάνο προσγειώθηκε μπροστά στο κεντρικό

κτίριο της βάσης. Καθώς έδεναν το αεροσκάφος στην απάνεμη πλευρά του θόλου, ο Βεριάτζε απάντησε στις ερωτήσεις του γιατρού Μπέλοφ:

- «Δεν καταφέραμε να βρούμε το χιονο-έλκηθρο, αλλά βρήκαμε κάτι ενδιαφέρον. Μπορεί και να είχατε δίκιο σε όσα μας λέγατε… Το απόγευμα ο Λομπόφ θα προβάλλει τα φιλμ που τραβήξαμε. Εσείς έχετε κάποιο νέο;»

- «Ο γεωλόγος είναι σε άσχημη κατάσταση, αλλά υπάρχει κάποια ελπίδα. Θα ήταν

καλύτερα αν είχαμε καταφέρει να αρχίσουμε τη θεραπεία νωρίτερα. Ο γιατρός Γκιρώ

80

έκανε πολύ καλή δουλειά. Αν και δείχνει την εντύπωση ενός αλκοολικού, στην πραγματικότητα είναι ένας πολύ ταλαντούχος γιατρός. Έκανε ότι μπορούσε και με το παραπάνω. Αν δεν ήταν αυτός, ο Πολωνός θα είχε πεθάνει εδώ και μέρες.»

- «Εξέτασες το πτώμα του αρχηγού τους;» - «Ναι. Σκοτώθηκε από την υπερβολική έκθεση σε κάποιου είδους άγνωστης

ακτινοβολίας. Οι ιστοί του είναι εντελώς κατεστραμμένοι, αν και υπάρχουν ενδείξεις ότι δεν εκτέθηκε σε υψηλή θερμότητα.»

- «Ώστε λοιπόν, δολοφονήθηκε.» - «Όχι όμως από ανθρώπινα χέρια.» - «Είστε σίγουρος;» - «Απολύτως. Η ίδια ακτινοβολία, σε μικρότερη ένταση, προκάλεσε την παράλυση στο

γεωλόγο.» Το απόγευμα, όλοι εκτός από το Λομπόφ συγκεντρώθηκαν στην κεντρική αίθουσα.

Καθώς γίνονταν οι προετοιμασίες για την προβολή της ταινίας, ο Γκιρώ αποφάσισε να επιδείξει τις γαστρονομικές του ικανότητες και προετοίμασε ένα δείπνο με Γαλλική κουζίνα. Όμως, στο δείπνο επικράτησε βαριά σιωπή. Λίγα μέτρα πιο πέρα, χωρισμένο μόνο με μια λεπτή κουρτίνα, βρισκόταν το δωμάτιο όπου ήταν ξαπλωμένο το παράλυτο σώμα του Κοβάλσκι, ενώ έξω σε μια παγωμένη αποθήκη, το πτώμα του Στόνορ περίμενε την ταφή του.

81

Μετά το δείπνο ο Λομπόφ τους έδειξε το φιλμ. Όλοι έσκυψαν κοντά του για να το εξετάσουν.

«Κοιτάξτε αυτά τα σημάδια στη χιονισμένη επιφάνεια,» είπε ο Βεριάτζε. – «Μοιάζει σαν ένα τεράστιο επίπεδο κώνο με μια τρύπα στη μέση. Η διάμετρος του κρατήρα είναι πάνω από διακόσια μέτρα. Η τοποθεσία του βρίσκεται σχεδόν πεντακόσια μίλια μακριά. Είναι παράξενο, αλλά από αυτή την περιοχή ήρθε το σήμα κινδύνου που σας ανέφερα πριν. Κοιτάξτε πόσο βαθύ είναι το κεντρικό όρυγμα. Δεν μπορείτε να δείτε τον πάτο του αν και πετάξαμε από πάνω του σε πολύ χαμηλό ύψος.»

- «Μήπως είναι το σημείο όπου έπεσε το μετέωρο;» πρότεινε ο Γκιρώ. - «Έχετε δει αυτό το μετέωρο;» ρώτησε ο Μπέλοφ σηκώνοντας το πρόσωπό του. –

«Ποιος το παρατήρησε και πότε;» - «Ένας γιγάντιος φλεγόμενος αερόλιθος πέρασε από πάνω μας δύο βδομάδες πριν,»

είπε ο Λόου. – «Ο Ράσελ τον παρατήρησε κι εμείς ακούσαμε το βουητό του. Ο Ράσελ ισχυρίστηκε ότι τον είδε να πέφτει κάπου νότιο-ανατολικά της βάσης μας. Όταν ήμασταν στο αεροπλάνο δεν το συνειδητοποίησα. Αλλά, τώρα που βλέπω την εικόνα… Ίσως ο γιατρός να έχει δίκιο.»

- «Όχι, βέβαια, δεν μπορεί να είναι μετεωρίτης» είπε ο Βεριάτζε – «Αύριο θα προσγειωθούμε κοντά στον κρατήρα και θα ερευνήσουμε από κοντά την περιοχή.»

- «Δυστυχώς, δεν μπορούσαμε να προσγειωθούμε σήμερα και να το ερευνήσουμε πριν νυχτώσει.» αναστέναξε ο Λόου.

- «Κύριε Λόου», είπε καθησυχαστικά ο Βεριάτζε, «μην νομίζετε ότι παρασυρόμαστε από το κύριο θέμα μας που είναι η έρευνα για τους χαμένους συντρόφους σας. Αλλά είναι

82

αδύνατο ο Ράσελ με το χιονο-έλκηθρο, κινούμενος ενάντια στην καταιγίδα να έχει φτάσει σε τρείς ή τέσσερις ώρες σε απόσταση πεντακοσίων μιλίων από τη βάση σας.»

- «Κινούμενος με το χιονο-έλκηθρο αποκλείεται βέβαια…» Ξαφνικά, ένα γρήγορα αυξανόμενο βουητό ακούστηκε. Οι τοίχοι της βάσης άρχισαν

να τρέμουν. Το βουητό δυνάμωσε μέχρι που ένας εκκωφαντικός θόρυβος φαινόταν ότι θα έσπαγε τα αυτιά τους. Ο Μπέλοφ πετάχτηκε όρθιος και έτρεξε στην έξοδο. Στην πόρτα έπεσε πάνω σε ένα από τους μηχανικούς που έφτασε φωνάζοντας κάτι ακατάληπτο και με νοήματα τους καλούσε να βγουν έξω.

83

Όλοι πετάχτηκαν έξω χωρίς να σταματήσουν να φορέσουν ούτε τις γούνες τους. Ψηλά στον σκοτεινό ουρανό, ανάμεσα στα διάσπαρτα αστέρια, περνούσε ένα τεράστιο γαλαζο-πράσινο αντικείμενο που άφηνε πίσω του μια φωτεινή ουρά από καπνό. Η πορεία του

ήταν από τα νότιο-ανατολικά προς τα βόρειο-δυτικά. Όλοι έμειναν ακίνητοι, χωρίς να αισθάνονται το διαπεραστικό ψύχος, να παρακολουθούν άφωνοι, καθώς το βουητό έσβηνε σιγά- σιγά .

- «Όπου να ΄ναι θα εκραγεί…» ψιθύρισε ο Λόου. Αλλά το αντικείμενο δεν εξεράγει. Έγινε μια σχεδόν αδιάκριτη φωτεινή κουκίδα και τελικά χάθηκε ανάμεσα στα αστέρια. – «Θα πέσει πολύ μακριά, στον ωκεανό» είπε αναστενάζοντας.

- «Τι ήταν αυτό;» ρώτησε ένας από τους μηχανικούς – «Δεν έχω δει ποτέ κάτι τέτοιο.» - «Ίσως, να ήμασταν οι πρώτοι άνθρωποι που έχουμε δει κάτι παρόμοιο,» είπε

σκεφτικά ο Βεριάτζε. – «Τελικά, έπρεπε να είχαμε προσγειωθεί σήμερα για να ερευνήσουμε εκείνον τον κρατήρα. Τώρα, είναι πολύ αργά. Κύριε Λόου, πιστεύω ότι απόψε δεν θα παρατηρήσετε πλέον παράσιτα στις ραδιοεπικοινωνίες από τους «ηλεκτρικούς πιθήκους» σας.»

- «Ευλογημένη Αγία Τερέζα!» φώναξε ο Γκιρώ δείχνοντας τον ουρανό. – «Πιστεύεις ότι αυτό ήταν …»

- «Αυτό, αγαπητέ μου κύριε Γκιρώ», είπε ο Μπέλοφ, «ήταν ο αερόλιθος που παρατηρήσατε πριν δύο εβδομάδες

84

και τώρα επιστρέφει από εκεί που ήρθε. Παίρνοντας μαζί του βέβαια και τους μυστηριώδεις κοσμικούς επισκέπτες μας. Τι κρίμα που δεν μπορέσαμε να έρθουμε σε επαφή μαζί τους. Ίσως όμως αυτό να το καταφέρουν οι εξαφανισμένοι σύντροφοί σας… Τώρα πρέπει να μπούμε όλοι μέσα γιατί αλλιώς θα πάθουμε κρυοπαγήματα!»

Το αεροπλάνο πετούσε με κατεύθυνση τα νότιο-ανατολικά. Κάτω, η χιονισμένη

πεδιάδα περνούσε γρήγορα με ένα γαλαζωπό χρώμα. - «Σε λίγα λεπτά πρέπει να δούμε τον κρατήρα,» είπε ο Βεριάτζε. «Τώρα θα δούμε αν

είχαμε δίκιο σε όσα υποθέσαμε.» - «Ο κρατήρας φάνηκε στα δεξιά μας!» Επιφωνήματα έκπληξης ακούστηκαν από όλους τους επιβάτες καθώς έστρεψαν την

προσοχή τους προς τα εκεί.

Στη θέση του κρατήρα υπήρχε τώρα ένα τεράστιο κυλινδρικό «πηγάδι» με βάθος

αρκετές εκατοντάδες μέτρα και απότομα τοιχώματα κομμένα στον πάγο. - «Χτές εκεί υπήρχε το σκάφος τους» ψιθύρισε ο Βεριάτζε – «Δεν θα συγχωρήσω ποτέ

τον εαυτό μου.»

85

- «Θα προσγειωθούμε;» ρώτησε βραχνά ο πιλότος. - «Οπωσδήποτε.» Σε λίγα λεπτά βρισκόντουσαν στο χείλος του τεράστιου πηγαδιού. Δεν υπήρχε κανένα

ίχνος του διαστημόπλοιου. Κανένα υπόλειμμα, ούτε ίχνος από καύσιμα δεν υπήρχε στην περιοχή. Τα τοιχώματα του πηγαδιού ήταν από διάφανο, καθαρό πάγο.

Ο Βεριάτζε είπε σκεφτικά: - «Χρησιμοποίησαν κάποιο είδος άγνωστης σε μας ενέργειας. Το σκάφος τους χώθηκε

μέσα στον πάγο και τον έλειωσε, κόβοντάς τον σαν βούτυρο. Κι αν υπολογίσουμε το

μέγεθος της τρύπας, τότε το σκάφος πρέπει να ήταν πραγματικά τεράστιο. Φαίνεται να ήταν κυλινδρικό με μήκος περίπου τριακόσια μέτρα και διάμετρο πάνω από εκατό μέτρα. Τι θαυμαστές τεχνικές ικανότητες πρέπει να διαθέτουν αυτά τα πλάσματα!»

- «Μα γιατί έπρεπε να κρυφτούν μέσα στον πάγο;» ρώτησε έκπληκτος ο Λόου. - «Ο Μπέλοφ υποθέτει ότι πρόκειται για κατοίκους ενός παγωμένου πλανήτη. Η

ακτινοβολία του ήλιου μας είναι επικίνδυνη για αυτούς. Γι’ αυτό και εμφανίζονταν μόνο κατά τη διάρκεια της νύχτας και της καταιγίδας. Ίσως οι συνθήκες της Ανταρκτικής να προσομοιάζουν περισσότερο στις συνθήκες του πλανήτη τους.

- «Πολύ άσχημη κατάσταση», είπε ο Λόου ανατριχιάζοντας.

86

- «Όλα είναι σχετικά, κ. Λόου» είπε χαμογελώντας ο Βεριάτζε. – «Η ζωή σε άλλους πλανήτες μπορεί να εξελίχθηκε κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Μπορεί αυτά τα πλάσματα να έβρισκαν τις συνθήκες στις εύκρατες ζώνες του πλανήτη μας, εντελώς αφόρητες και δεν μιλάω μόνο για τις τροπικές περιοχές της Γής.»

- «Ίσως αυτά τα πλάσματα να είχαν κάποτε προσεδαφιστεί και στις απάτητες περιοχές των Ιμαλάϊων, ε;»

- «Μπορεί. Πάντως η πρώτη επαφή των Ανθρώπων με αυτά τα πλάσματα στην Ανταρκτική, είχε τραγικό τέλος για τους ανθρώπους», είπε ο Λόου. – «Χάσαμε τρείς από τους συντρόφους μας, ίσως και τέσσερις.»

- «Φαίνεται ότι και αυτοί έχασαν ένα μέλος τους…» - «Και από όλη αυτή την υπόθεση φαίνεται ότι εμείς φταίμε περισσότερο», συνέχισε ο

Λόου, με σκυμμένο το κεφάλι. - «Έχεις δίκιο. Αλλά αυτή η περιπέτεια θα γίνει μάθημα σ’ όλη την ανθρωπότητα για

το μέλλον. Αυτά τα πλάσματα φαίνεται ότι έχουν επισκεφθεί τον πλανήτη μας και στο παρελθόν. Μπορεί να εμφανιστούν ξανά. Και ξέρετε, κατά κάποιο τρόπο πιστεύω ότι οι δύο σύντροφοι σας, ο Λατικάϋνεν και ο Ράσελ είναι ζωντανοί. Πλάσματα που έχουν κατακτήσει τη δυνατότητα για ταξίδια στο διάστημα δεν μπορεί να είναι εχθρικά. Χάρη στην αναπτυγμένη τεχνολογία που διαθέτουν, θα μπορούν να δημιουργήσουν τις συνθήκες του περιβάλλοντος που χρειάζονται οι φίλοι σας. Αλλά αυτό θα σήμαινε ότι θα είχε επιτευχθεί ένα είδος επαφής και συνεννόησης. Ίσως να γίνουμε κάποτε μάρτυρες της επιστροφής του Ράσελ και του Λατικάϋνεν στη Γή, που θα φέρνουν γνώση και πληροφορίες που θα αποδειχτούν ανεκτίμητες για όλη την ανθρωπότητα. Οι διαφορές στην όψη ή στις συνθήκες περιβάλλοντος που μπορούν να ζήσουν πλάσματα από διαφορετικούς πλανήτες, δεν θα έπρεπε να είναι εμπόδιο στη επαφή και συνεννόησή μεταξύ τους…»

- «Όμως, ακόμα κι αν έχεις δίκιο, αυτά τα πλάσματα απήγαγαν τους συντρόφους μας.» - «Η απαγωγή μπορεί να είναι δικαιολογημένη αν δεν είχαν άλλη επιλογή… Ίσως

μάλιστα, οι σύντροφοί σας να τους ακολούθησαν με τη θέλησή τους. Εγώ, και πολλοί άλλοι σας βεβαιώνω, θα το έκανα ευχαρίστως…» Αφού εξέτασαν την περιοχή, την φωτογράφισαν και πήραν δείγματα από τον πάγο και

το χιόνι, ο Λομπόφ απογείωσε πάλι το αεροπλάνο. Για κάθε ενδεχόμενο αποφάσισαν να ερευνήσουν από τον αέρα την περιοχή γύρω από τον κρατήρα. Για πολλή ώρα οι επιβάτες παρατηρούσαν προσεκτικά το έδαφος καθώς το αεροπλάνο πετούσε πάνω από την χιονισμένη ερημιά. Κάποια στιγμή πρόσεξαν ένα κόκκινο σημάδι στο έδαφος και ο Λομπόφ γύρισε το

αεροπλάνο και πέταξε πιο χαμηλά από πάνω του. Καθώς πέταξαν πάνω από το κόκκινο σημάδι ο Βεριάτζε είπε:

- «Είναι σαν να άφησε κάποιος μια σημαδούρα… πρέπει να προσγειωθούμε.»

87

Ο Λομπόφ προσγείωσε το αεροπλάνο μερικές δεκάδες μέτρα από τη σημαδούρα. Όλοι κατέβηκαν και τρέχοντας πλησίασαν το κόκκινο αντικείμενο. Είδαν ότι ήταν ένα μεγάλο κομμάτι κόκκινου υφάσματος, δεμένο σε μια μεταλλική βέργα που ήταν χωμένη βαθειά μέσα στον πάγο. Ο αέρας από τις έλικες του αεροπλάνου έκανε το πανί να κυματίζει και το κόκκινο χρώμα το έκανε ορατό από μακριά.

- «Είναι ένα σημάδι για μας» είπε ο Βεριάτζε. – «Άς το εξετάσουμε…» Έβγαλαν τη σημαδούρα από τη βέργα και τράβηξαν προσεκτικά τη βέργα από τον

πάγο. Στο κάτω μέρος της βέργας υπήρχε μια θήκη και μέσα της ένα κομμάτι διπλωμένο χαρτί.

Ο Βεριάτζε το σήκωσε και το έδωσε στο Λόου. - «Απευθύνεται σε σας» είπε. Ο Λόου πήρε το σημείωμα. - «Είναι γραμμένο με το χέρι του Ράσελ» ψιθύρισε μέσα από παγωμένα χείλη. Ο

Βεριάτζε περίμενε καθώς ο Λόου άρχισε να διαβάζει. - «Φίλοι μου… όχι, δεν μπορώ να συνεχίσω. Διαβάστε το εσείς κ. Βεριάτζε»

- «Φίλοι μου, σε λιγότερο από μια ώρα οι δύο πρώτοι άνθρωποι θα φύγουν από τη Γή. Από

αιχμάλωτοι έχουμε γίνει φίλοι με τα πλάσματα αυτά. Πετύχαμε επικοινωνία. Πρώτα με τη βοήθεια

88

γλωσσικών διαγραμμάτων και μαθηματικών εξισώσεων και τώρα εγώ και ο Τόϊβο μπορούμε να συνεννοηθούμε πολύ καλά. Δυστυχώς, δεν είναι δυνατόν να αναβληθεί η αναχώρηση. Αλλιώς το σκάφος των φίλων μας δεν θα μπορέσει να επιστρέψει ποτέ στον πλανήτη τους. Φεύγουμε με τη δική μας θέληση. Αν δεν επιστρέψουμε, αν δεν μπορέσουμε να αντέξουμε τις συνθήκες στο μακρινό Πλούτωνα, σε μερικές δεκαετίες η αναφορά μας θα παραδοθεί στη Γή. Ελπίζουμε ότι θα πετύχουμε την επαφή και τη συνεννόηση μεταξύ των δύο μακρινών πολιτισμών του ηλιακού μας συστήματος. Έτσι ώστε να μην επαναλάβουμε τα τραγικά περιστατικά των πρόσφατων ημερών. Ο Τόϊβο δεν μπορεί ακόμα να γράψει. Τα χέρια του είναι παράλυτα, αλλά συνεχώς καλυτερεύει. Οι επιστήμονες που ηγούνται της εξερευνητικής αποστολής από τον Πλούτωνα, χρησιμοποιώντας εξειδικευμένες συσκευές κατάφεραν να θεραπεύσουν το Τόϊβο, τον οποίο είχαν άθελά τους , όπως και τον Χένρυ, πλήξει με την ακτινοβολία τους. Μαθαίνοντας για τα θανάσιμα αποτελέσματα της ακτινοβολίας τους σώματός τους, στους ανθρώπους, λαμβάνουν τώρα όλες τις προφυλάξεις όταν έρχονται κοντά μας. Δεν μοιάζουν με ανθρώπους. Στη δομή του οργανισμού τους μεγάλο ρόλο παίζει ένα

ραδιοϊσότοπο του άνθρακα. Δεν αντιλαμβάνονται τους ήχους και είναι σχεδόν τυφλοί καθώς επικοινωνούν με ραδιοκύματα, αλλά ο τρόπος σκέψης τους είναι παρόμοιος με των ανθρώπων. Όμως, ο πανάρχαιος πολιτισμός τους είναι πολύ πιο εξελιγμένος από των ανθρώπων. Είμαστε

γι’ αυτούς το ίδιο μυστηριώδεις και ενδιαφέροντες όσο κι αυτοί για μας. Απ’ ότι κατάλαβα, από τη θεραπεία του Τόϊβο, ο Χένρυ χρειάζεται να τεθεί σε μακριά νάρκη και στην υποβολή της σπονδυλικής στήλης και των αρθρώσεων με ηλεκτροθεραπεία ραδιενεργού φωσφόρου. Οι κάτοικοι του Πλούτωνα ήρθαν στην Ανταρκτική για το ουράνιο, που στον πλανήτη τους έχει

σχεδόν εξαντληθεί. Όπως φαίνεται, κάτω από τους πάγους της νότιας ηπείρου μας υπάρχουν τεράστια κοιτάσματα

ραδιενεργών στοιχείων, που είναι ίσως τα μεγαλύτερα στο ηλιακό μας σύστημα. Πιστεύω ότι θα έχετε ήδη έρθει σε επαφή με τους Ρώσους ερευνητές και ψάχνετε να μας

βρείτε. Απόψε ένα Ρώσικο αεροπλάνο πέταξε πάνω από το σημείο προσγείωσης του διαστημόπλοιου από τον Πλούτωνα. Ίσως θα ξαναγυρίσει. Ελπίζω χάρη στη σημαδούρα αυτό το σημείωμα να βρεθεί στα χέρια σας. Αντίο, φίλοι μου. Χαιρετίστε και ευχαριστείστε τους Ρώσους συντρόφους. Φρέντ, όταν γυρίσεις

στην πατρίδα, βρες την μητέρα μου και εξήγησέ της όλη την ιστορία. Δεν είχαμε άλλη επιλογή… Αντίο αγαπητοί φίλοι! Αντίο γλυκιά πατρίδα! Τζάκ Ράσελ και Τόϊβο Λατικάϋνεν.» Ο Βεριάτζε σταμάτησε. Για πολλή ώρα έμειναν αμίλητοι κάτω από τη σημαδούρα που

κυμάτιζε στον αέρα. Τελικά η βροντερή φωνή του Λομπόφ έσπασε τη σιωπή: - «Είναι ξεκάθαρο λοιπόν. Κι έτσι έφυγαν… Μπράβο τους! Το θάρρος αυτών των δύο

πρέπει να γίνει γνωστό σ’ όλο τον κόσμο.»

89

τέλος

90

91

Αφιερώνεται στους Γονείς μου

Κώστα Μπλίτσα και Χάϊδω Μπλίτσα (το γένος Λαζαρίδη) μακάρι οι ψυχούλες τους να κοιμούνται στην αγκαλιά του Θεού

και στον ήλιο της ζωής μου, τη σύζυγό μου

Κατερίνα Πάντσου μακάρι ο Θεός να της δίνει υγεία για να με συντροφεύει στο ταξίδι της ζωής μας

γράφτηκε στην Αθήνα, το 2013

Θεόδωρος Μπλίτσας

το πρωτότυπο Призраки Белого континента βρέθηκε στον ιστότοπο http://bookos.org/

92