Δ1 1ου Δημοτικού Σχολείο

Νέας Μηχανιώνας2013-14

Μια φορά και έναν καιρό , σε έναν χαμένο πια πλανήτη ζούσε ένα άπληστο κοριτσάκι που το έλεγαν Μαυροσκουφίτσα . Έμενε σε ένα πολύ μεγάλο σπίτι μα ήθελε πιο μεγάλο. Λίγο πιο κάτω , στον διπλανό δρόμο ζούσε η οικογένεια« Λυκάρες» .Σ ‘ αυτό το χωριό υπήρχε ένα μικρό σχολείο , ένα σούπερ μάρκετ , καφετέριες , μια εκκλησία , ένα πάρκο, ένα τεράστιο ανθοπωλείο και λίγα σπίτια .

. H οικογένεια «Λυκάρες» είχε τους γονείς

και τον γιo τον «Χοντρούλη» .

Ο Χοντρούλης πήγαινε κάθε μέρα μετά το σχολείο στη γιαγιά του . Της έπαιρνε από το ανθοπωλείο ένα λουλούδι και από το σούπερ μάρκετ δύο αβγά . Η Μαυροσκουφίτσα μισούσε πάρα πολύ τον Χοντρούλη. Έτσι μια μέρα καθώς ο Χοντρούλης έπαιρνε τα αβγά και το λουλούδι η Μαυροσκουφίτσα τον παρακολούθησε .Είχε σχεδιάσει ολόκληρο σχέδιο μα απέτυχε . Ο Χοντρούλης όταν πήγαινε στη γιαγιά του έπαιζε εκεί πολλή ώρα , το απόγευμα άρχιζε και έκανε τα μαθήματά του , κατά το βραδάκι γύριζε στο σπίτι του για να παρακολουθήσει λίγη ώρα τηλεόραση και να πάει για ύπνο .

Η Μαυροσκουφίτσα είχε κάνει τόσες προσπάθειες να διώξει τον Χοντρούλη από το χωριό μα ποτέ δεν μπόρεσε να τον διώξει .Μια μέρα είχε καταστρώσει το μεγαλύτερο σχέδιο να τον διώξει μα πάλι τα ίδια , κι’ αυτό το σχέδιο απέτυχε . Εκείνη τη μέρα εκνευρίστηκε τόσο που έσκασε από το κακό της και άρχισε να πετάει παντού ηλεκτροσόκ πάνω στον Χοντρούλη . Ο Χοντρούλης ξέφυγε από όλα . Φώναξε έναν φίλο του τον « Κυνηγό» να τον βοηθήσει να φύγουν .

Κρυφά μπήκαν στο σπίτι που έμενε η Μαυροσκουφίτσα . Εισήλθαν στο εργαστήριό της και είδαν ένα αμάξι που ήταν και διαστημόπλοιο . Ανέβηκαν στις θέσεις αυτοκινήτου . Έβαλαν μπρος και φύγανε για άλλον πλανήτη μπας και σωθούν. Κατά λάθος όμως σπάσανε τον τοίχο του εργαστηριού. Η Μαυροσκουφίτσα δεν άργησε όμως να πάει στο σπίτι . Είδε τις ζημιές που είχαν κάνει στο εργαστήριο της και εκνευρίστηκε πάρα πολύ, όταν όμως κατάλαβε ότι της έκλεψαν το Q412004 αυτοκινητοδιαστημόπλοιό της εκνευρίστηκε ακόμα πιο πολύ. Ύστερα από λίγο πήρε την σκούπα ,πήγε στον ουρανό και έψαχνε τον Χοντρούλη και τον Κυνηγό .

Μετά από λίγες ώρες είδε ένα άσπρο αυτοκίνητο

στον ουρανό .Τότε κατάλαβε ότι ήταν Q412004 .

Το κυνηγούσε γι’ ώρες. Ο Κυνηγός είδε έναν πλανήτη και είπε στον Χοντρουλή να

σταματήσουν εκεί . Ο Χοντρούλης συμφώνησε. Μόλις

κατέβηκαν προχώρησαν για λίγο και είδαν ένα τεράστιο κάστρο το «Χοντροκαστρέξ» .

Εκεί τους υποδέχτηκε ο βασιλιάς και τους κάλεσε σε γεύμα, εκείνοι όμως του είπαν ότι η Μαυροσκουφίτσα τους κυνηγούσε . Ο βασιλιάς παρέταξε 100 στρατιώτες έξω από την πύλη και πάνω στα τείχη 110 τοξότες . Η Μαυροσκουφίτσα όταν τους είδε άρχισε και τους πετούσε κεραυνούς, ούτε ένας στρατιώτης δεν έμεινε .

Τότε ο βασιλιάς παρέταξε 224 ιππότες . Η Μαυροσκουφίτσα όταν τους είδε λιποθύμησε .Όταν πια είχε νικηθεί όλα τα κακά που είχε

κάνειέγιναν καλά και όσους είχε ηλεκτρίσει

ξαναέζησανμια χαρά . Ο Κυνηγός και ο Χοντρούλης

ευχαρίστη-σαν πολύ τον βασιλιά και γύρισαν πάλι στο

χωριό τους . Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Ακουαρέλ το πειραχτήρι

Η Οργανούπολη

Κάποτε σε μια πόλη έρημη από ανθρώπους, την Οργανούπολη, ζούσαν τα όργανα: κλαρίνα, βιολιά, κιθάρες ,τύμπανα, σαξόφωνα και άλλα πολλά που ούτε εγώ δεν τα ξέρω όλα . Τα όργανα περνούσαν πολύ ωραία. Έπαιζαν πολλά παιχνίδια. Κολυμπούσαν στην λίμνη του χωρίου. Συμμάζευαν τα σπίτια τους. Πήγαιναν στο σχολείο. Πού και πού κάνανε και καμιά

Χαζομαρίτσα,όπως να πιτσιλιούνται με τα κεράσια και τα καρπούζια, να τρομάζουν ο ένας τον άλλον, να τρώνε τις πίτες του Άλμπερντ του τύμπανου και να βάζουν καρφίτσα στην καρέκλα του δασκάλου. Η δουλειά τους ήταν να παίζουν στις μπάντες κάτι που του άρεζε πολύ. Μια μέρα ενώ ήταν να πάνε να παίξουν στη μπάντα του επιτάφιου αρρώστησε ο Μάρση ,το κορνέ. Τι να κάνουν, τι να κάνουν ;Φώναξαν τον Doctor Τρελούνη.

-Ποια είναι τα συμπτώματά σου Μάρση;-Όταν γελάω βγάζω λέιζερ από την μύτη, όταν κατσουφιάζω βγάζω φωτιά από τα χέρια και έχω και ένα μεγάλο πονοκέφαλο και πολύ πυρετό.-Κατάλαβα είσαι βαριά άρρωστος. Πρέπει λοιπόν να κάτσεις τρεις μέρες στο κρεβάτι.-Μα και η μπάντα …είπε η Λίνα η τρομπέτα.-Δεν έχει μπάντα για τον Μάρση.Τα όργανα ήταν πολύ λυπημένα. Ξαφνικά λέει ο Doctor Tρελούνη:-Θα κάνω ότι μπορώ άλλα χρειάζομαι και την βοήθειά σας.- Εντάξει.

Κάποια όργανα βοηθούσαν τον Μάρση να μην γελάσει άλλα ούτε να κατσουφιάσει, άλλα του έφερναν το σιρόπι και την κουβέρτα και άλλα βοηθούσαν τον Doctor Τρελούνη να φτιάξει το μαγικό φίλτρο.Μόλις το ήπιε έγινε καλά. Έτσι πήγαν στη μπάντα και έπαιξαν ένα καταπληκτικό τραγούδι και όλα αυτά χάρις τον Doctor Τρελούνη.

Χαρούμενη παπαρούνα

H Kοκκινοσκουφίτσα από την ανάποδη.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρόχαριτωμένο λυκάκι που ζούσε κοντά στο δάσος. Για κακή του τύχη όμως είχε για γείτονα ένα κακό κοριτσάκι ,που το έλεγαν Κοκκινοσκουφίτσα . Ο μικρός γλυκός λύκος ήτανε τόσο φοβισμένος , γιατί κάθε φορά που ήθελε να βγει να παίξει με τα άλλα λυκάκια η στριμμένη κοκκινοσκουφίτσα άρπαζε, μία πέτρα και του την πετούσε στο κεφάλι . Ο καημένος λύκος φώναζε :

-Άουτς , άουτς ! δεν αντέχω άλλο ! Tο κεφάλι μου έχει γεμίσει καρούμπαλα από αυτήν την στριμμένη . Μα ποιος θα με βοηθήσει να απαλλαγώ από αυτήν ;-Χαχαχα ! Έκανε κάθε φορά η κοκκινοσκουφίτσα . Από την χαρά της ξεκαρδιζότανε από τα γέλια .-Ποπό δεν μπορώ άλλο . Πρέπει να κάνω κάτι για αυτό ! Σκέφτηκε ο λύκος .Ένας φίλος του λύκου δεν άντεχε να τον βλέπει έτσι και του είπε : -Μην ανησυχείς από αύριο δεν θα σε ενοχλήσει πότε ξανά .

Έτσι την επόμενη μέρα ο φίλος του περίμενε να εμφανιστεί . Λίγο αργότερα εμφανίστηκε η Κοκκινο-σκουφίτσα , τότε χράπ ! Την άρπαξε από τα οπίσθια εκείνη τη στιγμή ηκοκκινοσκουφίτσα όπου φύγει–φύγει.

Έλλη Ανδρεαδάκη

Η ιστορία ενός νάνου.

Μια φορά κι ένα καιρό σε ένα τόπο ξεχασμένο απ' τον χάρτη σε ένα καταπράσινο δάσος ζούσε ένας νάνος. Αυτός ο νάνος ήταν πάρα πολύ κοντός κι όταν αποφάσιζε να βγει έξω μόλις τον έβλεπαν τα παιδιά τον κορόιδευαν και γελούσαν μαζί του. Ξαφνικά θυμήθηκε μια μάγισσα που έκανε μαγικά οτιδήποτε την ζητούσε κανείς. Έτσι λοιπόν ντύθηκε βιαστικά και έτρεξε να πάει να τη βρει .Μόλις τη βρήκε της είπε «Σε παρακαλώ μάγισσα κάνε με μεγάλο, όλοι με κοροϊδεύουν».

Μόλις το άκουσε αυτό η μάγισσα ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να κάνει. Είχε ένα φίλτρο που σε έκανε να μεγαλώνεις. Ο νάνος χάρηκε πολύ που ήπιε το φίλτρο και έγινε μεγάλος. Τι χαρά, τι έκπληξη ένιωσε. Ευχαρίστησε την μάγισσα και έφυγε χαρούμενα Από τότε όταν έβγαινε έξω τα παιδιά δεν τον κορόιδευαν πια. Έγινε φίλος τους παίζαμε διάφορα παιγνίδια και είχαν συνηθίσει πολύ την παρέα του και δεν μπορούσαν χωρίς αυτόν. Σιγά σιγά όλοι είχαν ξεχάσει ότι ο καλός αυτός φίλος ήταν ένας μικρούλης νάνος. Και έζησαν αυτοί καλά κ εμείς καλύτερα.

Χρυσή Πεταλούδα

Η Ιστορία των πειρατών

Μια φορά κι έναν καιρό, στη μέση του πουθενά της θάλασσας, υπήρχε μια ομάδα δεκαεννέα ατρόμητων πειρατών, με αρχηγό τους τον Τζακ τον φοβερό. Σκοπός τους ήταν να βρουν το χαμένο θησαυρό, που βρισκόταν σ΄ ένα νησί ξεχασμένο απ’ το χάρτη.Το πλοίο τους ήταν τεράστιο, είχε κατάρτια, δυο αμπάρια, ένα μικρό δωμάτιο γεμάτο με πολλά όπλακαι μια καμπίνα του πολυμήχανου καπετάνιου, γεμάτη με πειρατικά βιβλία, βιβλία της θάλασσας, χάρτες παπύρους και άλλα πολλά διάφορα πράγματα.

Όμως είχαν κάτι που δεν το είχε κανένας άλλος πειρατής. Είχαν έναν μαγικό χάρτη που εντόπιζε καθετί που βρισκόταν στις απέραντες θάλασσες, κάθε νησί και στεριά που είχε θησαυρό. Επίσης εντόπιζε ακόμη και θαλάσσια τέρατα. Τόσο μαγικός ήταν. Έξι χρόνια και είκοσι δύο μέρες έψαχναν για το νησί, περνώντας πολλούς κινδύνους. Μια μέρα κόντεψαν να χάσουν τη ζωή τους από ένα γιγάντιο καλαμάρι που τα έτρωγε σχεδόν όλα. Ευτυχώς ο πολυμήχανος Τζακ σκέφτηκε ένα σχέδιο. Πήγε στο κανόνι, έβαλε μέσα μια βόμβα

στόχευσε τις βεντούζες από ένα πλοκάμι, πυροβόλησε και μόλις η βόμβα κόλλησε στο πλοκάμι, το χταπόδι την έφαγε και ανατινάχτηκε δυνατά. Εκεί που συνέχιζαν το ταξίδι τους, ο καπετάνιος κοίταξε το χάρτη και ξαφνικά χωρίς να το περιμένει εμφανίστηκε ένα κόκκινο λαμπερό Χι κοντά στο πλοίο. Ανέβηκε βιαστικά στο κατάστρωμα και τι να δει. Περίπου διακόσια μέτρα μπροστά από το πλοίο βρισκόταν το νησί που έψαχνε τόσα χρόνια. Μόλις άραξαν, ακολού-θησαν το σημείο στο χάρτη και επιτέλους βρήκαν το θησαυρό. Το όνειρό του έγινε πραγματικότητα. Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Μίστερ Καρπεναντέρ

Ιστορία με την αρκούδα

Μια φορά κι έναν καιρό σε έναν τόπο ξεχασμένο από τον χάρτη σε ένα καταπράσινο δάσος ζούσε ένας ξυλοκόπος που κάθε πρωίόπως συνήθιζε γυάλιζε το κοφτερό του τσεκού-ρι και πήγαινε στο πυκνό δάσος να κόψει ξύλαγια να ζεσταθεί. Ένα φθινοπωρινό πρωινό καθώς πήγαινεστην δουλειά του ξαφνικά εμφανίστηκε μιαπου ετοιμάστηκε να τον ορμίσει. Ο τρομαγμένος ξυλοκόπος άρχισε να παλεύει σκληρά με την μανιασμένη αρκούδα

ώσπου ξαφνικά έφτασαν δύο κυνηγοί καισκότωσαν την φοβερή αρκούδα. Κι έτσι ο ξυλοκόπος επειδή ένοιωθε μεγάλη ευγνωμοσύνη για τους κυνηγούς τους πήρε στοσπίτι του να φάνε μαζί.

Βιολονίστας

Ο Κακοσκουφίτσος

Σε ένα τόπο ξεχασμένο από το χάρτη, σε ένα χωριό, το Κοκκινισκούφ, ήταν παράδοση όλοι να φορούσαν κόκκινα ρούχα, κραγιόν κόκκινο και άλλα. Το πιο βασικό όμως, ήταν η κάπα που ήταν σίγουρα κόκκινη. Γενικά λάτρευαν το κόκκινο. Το κόκκινο άρεσε σε όλους εκτός από ένα κάτοικο τον Κοκκινοσκουφίτσο που αντίθετα με όλο το χωριό δεν του άρεσε καθόλου το κόκκινο… Άλλαξε ακόμη και το όνομα του! Από Κοκκινοσκουφίτσο το έκανε Κακοσκουφίτσο. Ο Κακοσκουφίτσος όλα τα έκανε αντίθετα, δηλαδή τα ρούχα που φορούσε ήταν: μπλε, κίτρινο, άσπρο, πορτοκαλί, αλλά ποτέ κόκκινα.

Μια μέρα, επειδή δεν άντεχε να βλέπει τα πάντα κόκκινα, το έσκασε από το σπίτι του και πήγε σε μια παρατημένη παραλία. Ξαφνικά όπως περπατούσε αμέριμνος βρέθηκε μπροστά του ένας λύκος. Αυτός ο λύκος δεν έτρωγε κρέας και…… γιαγιάδες όπως οι κανονικοί. Εκείνος φορούσε πουκάμισο και πρόσεχε τον εαυτό του. Ύστερα τον ρώτησε ο Κακοσκουφίτσος προς τα πού πήγαινε. Ο λύκος του απάντησε ότι πάει στην Πολογκρί, μια κακή θλιβερή πόλη. Εσύ γιατί είσαι μόνος; τον ρώτησε. Ο Κακοσκουφίτσος είπε ότι δεν τον νοιάζει προς τα πού πάει, απλά θέλει να φύγει από το Κοκκινοσκούφ.

Απορημένος ο λύκος τον ρώτησε γιατί κάποιος να θέλει να αφήσει αυτόν τον ωραίο τόπο; Μόλις το άκουσε ο Κακοσκουφίτσος κοκκίνισε και φώναξε στο αυτί του λύκου: «Γιατί είναι χάλιαααααααα!!!!!» Ο λύκος σχεδόν κουφός είπε: «Eγώ θα έδινα τα πάντα για να μείνω μια μέρα στο όμορφο χωριό σου……». Εκείνος αναρωτήθηκε: « Kαι τι ξέρεις εσύ; Έχεις πάει ποτέ; Έχεις δει τα χάλια του;» τον ρώτησε. Ο λύκος του απάντησε ότι σίγουρα θα είναι πολύ καλύτερα από την γκρι Πολογκρί. ο Κακοσκουφίτσος τότε του ρώτησε: « Τι είναι το γκρί;».

Ο λύκος χωρίς να χάσει ώρα του εξήγησε ότι το γκρι είναι ένα σκούρο χρώμα. Το παιδί τον παρακάλεσε να τον πάει κάπου να δει το χρώμα , γιατί επειδή είναι σκούρο χρώμα θα του αρέσει πολύ. Ο λύκος τον πήγε στον ζωολογικό κήπο και του έδειξε μεγάλους ελέφαντες, του έδειξε κολόνες και γκρι τοίχους .Καθώς ήταν μέσα στον ζωολογικό κήπο και περπατούσαν ήσυχα στο μονοπάτι τους, ο Κακοσκουφίτσος βρήκε ένα μπουκάλι που έγραφε «νερό» και το ήπιε. Αν και έγραφε « νερό » δεν ήταν! Ήταν ένα φίλτρο που το άφησε μια κακιά μάγισσα η οποία είχε φύγει πριν πέντε λεπτά .

Το φίλτρο σε έκανε να λιποθυμάς για δύο λεπτά όταν ξυπνούσες, όποιο χρώμα έβλεπες το λάτρευες. Οι δύο φίλοι έφυγαν από το ζωολογικό κήπο. Στην έξοδο συνάντησαν τους γονείς του Κακοσκουφίτσου. Φυσικά με κόκκινα ρούχα. Έτσι ο Κακοσκουφίτσος λάτρεψε το κόκκινο χρώμα και κάθε μέρα φορούσε κόκκινα ρούχα!! Ο λύκος ήρθε στο Κοκκινοσκούφ στο σπίτι του φίλου του .

Έτσι άλλαξε η ζωή των δύο φίλων σαν το όνομα του Κακοσκουφίτσου δηλαδή του Καλοσκουφίτσου…. Ήμουνα και εγώ εκεί με ένα κίτρινο βρακί.

Παρλαπίπα

Τα τρία κακά γουρουνάκια Κάποτε, στα πολύ παλιά χρόνια, σε ένα καταπράσινο δάσος που μέσα του κυλούσε ένα πανέμορφο ποτάμι, ζούσαν τρία κακά, ζωηρά και πονηρά γουρουνάκια και ένας καημένος λύκος. Ολημερίς τα γουρουνάκια έκαναν ζημιές και τυραννούσαν τα ζώα του δάσους κυρίως το λύκο. Κάθε μέρα που τον έβλεπαν τον πείραζαν, τον τρόμαζαν, τον έκαναν να τρέχει, τον πετούσαν στο ποτάμι, έβαζαν φωτιά στην ουρά του και άλλα πολλά. Άλλες φορές πάλι τον έδεναν και τον κρεμούσαν στο δέντρο. Αυτός φώναζε και αυτά χαζογελούσαν.

Μια μέρα ο λύκος αποφάσισε να χτίσει ένα σπίτι να προστατευτεί αλλά τα γουρουνάκια του έκλεβαν τα υλικά και το σπίτι δεν μπορούσε να τελειώσει. Σκέφτηκε και φώναξε τους φίλους του, τα άλλα ζώα του δάσους, να τον βοηθήσουν και έτσι κατάφεραν και έκτισαν το σπιτάκι. Τότε τα τρία γουρουνάκια πήγαν στο σπίτι του λύκου και προσπάθησαν να ρίξουν την πόρτα για να μπουν μέσα. Ο καημένος ο λύκος τρόμαξε πολύ και κρύφτηκε κάτω από το τραπέζι. Κάποια στιγμή όμως θύμωσε και αυτό του έδωσε θάρρος.

Άνοιξε με δύναμη την πόρτα, τη στιγμή που τα γουρουνάκια την έσπρωχναν και αυτά πετάχτηκαν με φόρα στο αναμμένο τζάκι. Αυτό τους έγινε μάθημα και έφυγαν πολύ μακριά. Κανείς δεν τα ξαναείδε στο δάσος.

Τα ζώα του δάσους και κυρίως ο λύκος χάρηκαν και ησύχασαν και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Μπαρμπα -Σταθάκης

Ο λύκος και η βασιλοπούλαΣ΄ένα τόπο ξεχασμένο από το χάρτη στα παλιά χρόνια ζούσε μια βασιλική οικογένεια που είχαν μόνο μια κόρη.Η βασιλοπούλα συνήθιζε να πηγαίνει φαγητό στη γιαγιά της που ήταν άρρωστη και έμεινε κάπου μακριά από το παλάτι μαζί με τον παππού. Καθώς προχωρούσε ,εκεί που κανείς δεν το περίμενε, βγήκε μπροστά της ο λύκος, εκείνη τρόμαξε πολύ .Ο λύκος της είπε: «Όποιος θα πάει πρώτος θα είναι ο νικητής» Ο λύκος διάλεξε τον κοντινότερο δρόμο και στη βασιλοπούλα άφησε το μεγαλύτερο δρόμο.

Όμως η βασιλοπούλα νίκησε γιατί ο λύκος μπέρδεψε το δρόμο. Η βασιλοπούλα πήγε στη γιαγιά και της έδωσε το φαγητό. Μετά όταν πήγαινε για το σπίτι έτρεχε μήπως ξαναδεί το λύκο,γιατί τον φοβόταν πολύ.Καθώς έτρεχε εμφανίστηκε ο λύκος από πίσω της,εκείνη έτρεχε όσο πιο γρήγορα μπορούσε για να μην την φτάσει.Ευτυχώς τελικά του ξέφυγε. Πήγε στο σπίτι φοβισμένη και τα είπε όλα στους γονείς της.Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Ο ΣΚΥΛΟΣ ΚΑΙ ΓΑΤΑ Σε μια πόλη μακρινή, ζούσαν δυο ζωάκια, ο σκύλος και η γάτα. Όπως πάντα η γάτα κυνηγούσε τον σκύλο αλλά δεν μπορούσα να τον πιάσει. Ξαφνικά, η γάτα

πήδηξε πάνω του και του δάγκωσε την ουρά.Ο σκύλος σταμάτησε, της έδωσε μια μπουνιά και κατάπιε το

δόντι της. Του είπε: «Ε! θκύλε έλα εδώ τώδα» και ο σκύλος γύρισε και της είπε: « Όχι, φαφούτα» ξερόβηξε

και η γάτα είπε θυμωμένη: «Το άκουθ' αυτό». Τότε εμφανίστηκε το αφεντικό της γάτας η κ. Μαρία και είπε: «Αμάν! Σου έσπασε το δόντι! Πρέπει να πάμε

στο ιατρείο».

Το απόγευμα την πήγε στον γιατρό να της βάλει καινούριο δόντι και η γάτα είπε: «Μαμά αυτό θα πονέθει πολύ;» Μια ώρα μετά γύρισαν σπίτι και η γάτα είδε τον σκύλο. Ο σκύλος αντί να την κοροϊδέ-ψει της ζήτησε συγνώμη που την είπε φαφούτα και που της έσπασε το δόντι. Από τότε έγιναν οι καλύτεροι φίλοι!!! Ήμουν εγώ εκεί μ' ένα κόκκινο βρακί!!! Κατερίνα η κλέφτρα

Ο χαμένος ναυαγός Μια φορά κι έναν καιρό στη μέση του πουθενά ταξίδευε ένα μεγάλο καράβι. Η θάλασσα ήταν λάδι.

Μ α ξαφνικά έπιασε μπουρίνι. Φύσαγε ένας τρομερός ανεμοστρόβιλος. Το πλοίο πάλεψε με τα κύματα και

τέλος κόπηκε στα δυο. Ένας απ’ αυτούς που προσπα-θούσε να σωθεί, βρήκε μια βάρκα του πλοίου του να επιπλέει, μπήκε μέσα και έπεσε ξερός στον ύπνο. Τα

ρεύματα τον παράσυραν και τον έβγαλαν σε ένα ακα-τοίκητο νησί.

Όταν ξύπνησε ο άνθρωπος τράβηξε τη βάρκα έξω κι εκεί έκανε μια πρόχειρη σκηνή για να μείνει.

Τις πρώτες μέρες πέρασε με τις προμήθειες που ήταν στη βάρκα. Αργότερα βρήκε μια πηγή νερού και έτρωγε ρίζες και καρπούς σαν πρωτόγονος. Κάπου κάπου έτρωγε κανένα ψάρι άμα έπιανε. Αλλά ο καιρός περνούσε κι καράβι δεν φαινόταν. Τι να κάνει; Σκέφτηκε τότε να στείλει γράμμα με μπουκάλι. Πάνω σε ένα ξερό φύκι έγραψε λίγα λόγια με κάρβουνο, το έβαλε μέσα σε μπουκάλι και το άφησε στο νερό. Την άλλη μέρα έκανε πάλι το ίδιο. Τα μπουκάλια όμως είχαν τελειώσει και δεν ερχόταν κανένας να το σώσει, άρχιζε να απελπίζεται.

Μια μέρα που κοίταζε τον ουρανό είδε ένα αεροπλά-νο και του ήρθε μια ιδέα. Σχημάτισε με μεγάλες άσπρες πέτρες τις λέξεις: «Εδώ ναυαγός» Έπειτα από πολύ καιρό το αεροπλάνο τα είδε γιατί έτυχε και πετούσε χαμηλότερα ο ναυαγός τρελάθηκε απ’ τη χαρά του.Την ίδια μέρα ένα πλοίο, που το είχε ειδοποιήσει με τον ασύρματο ο πιλότος, έφτασε στο νησί και πήρε το ναυαγό. Ευτυχώς εκεί τελείωσε η οδύσσειά του!Και έζησε αυτός καλά και εμείς καλύτερα.

Θανάσης ο πράκτορας

Οι ήρωες του υφάλου

Mια φορά κι έναν καιρό σ’ έναν ύφαλο που ονομαζό-ταν «Το χρωματιστό κοράλι» ζούσαν ειρηνικά πολλά ψάρια κι ήταν όλα ευτυχισμένα, ώσπου μια μέρα εμφανίστηκε ένας μεγάλος, άγριος και λευκός καρχα-ρίας.Ο καρχαρίας αυτός τρομακρατούσε όλο τον ύφαλο. «Πού είστε μικρά μου μεζεδάκια;» Αυτό έλεγε κάθε φορά , ώσπου μια μέρα τέσσερις φίλοι αποφάσισαν να τον διώξουν απ’ το χρωματιστό κοράλι.

Ο καρχαρίας πιάστηκε στα δίχτυα και ο μικρός Πέρι ξεγλίστρησε με ευκολία από τα ανοίγματα του διχτυού. Αλλά ο καρχαρίας είχε δύο φίλους τους τρομερούς αστακούς που με τις δαγκάνες τους έκοψαν το δίχτυ και τον ελευθέρωσαν. Τότε ο έξυπνος κάβουρας τον οδήγησε στα δίχτυα των ψαράδων και παγιδεύτηκαν και οι δυο. Ο κάβουρας κατάφερε να κόψει λίγο από το δίχτυ και να φύγει. Ο καρχαρίας όμως δεν μπόρεσε να φύγει.

Έτσι λοιπόν τα ψάρια του υφάλου αφού βράβευσαν του τέσσερις φίλους συνέχισαν ήρεμα τη ζωή τους και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Γιώργος Πήγασος

Οι πέντε τυφλοί

Πέντε τυφλοί άντρες μια φορά κάτω από έναν φοίνικα στην όχθη του ποταμού Γάγγη στην Ινδία ένιωσαν πως κάποιος ή κάτι γλίστρησε σιωπηλά και κάθισε μαζί τους. «Ποιος είναι εκεί;» ρώτησε ο πρώτος τυφλός. Δεν πήρε απάντηση κι έτσι σηκώθηκε και περπάτησε ευθεία με τα χέρια του τεντωμένα. Μετά από μερικά βήματα τα χέρια του ακούμπησαν κάτι σκληρό. «Είναι ένας τοίχος!» φώναξε ενθουσιασμένος.

«Μην είσαι ανόητος!» είπε ο δεύτερος τυφλός και σηκώθηκε κι αυτός. «Πώς γίνεται να έχτισαν έναν τοίχο και να μην τον καταλάβαμε;» Άπλωσε κι εκείνος τα χέρια του μπροστά και αναφώνησε: «Αχά! Ένα ραβδί, ναι σίγουρα είναι ένα ραβδί» Ο τρίτος τυφλός είπε: «Ένας τοίχος και ένα ραβδί.» καθώς έπιανε κάτι φθαρμένο και τσαλακωμένο. «Δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα κομμάτι παλιό σκοινί» «Πώς μπορείς και το λες αυτό;» διαφώνησε ο τέταρτος τυφλός «Στέκομαι εδώ με τα χέρια μου τυλιγμένα γύρω από κάτι τόσο που τα δάχτυλά μου ίσα που αγγίζονται. «Σας λέω πως είναι κορμός. Ένας κορμός!»

«Φαντάζομαι ότι θα πρέπει να τακτοποιήσω το θέμα.» είπε ρουθουνίζοντας καθώς σηκωνόταν ο πέμπτος τυφλός. Άπλωσε τα χέρια του με σιγουριά και άρπαξε κάτι μακρύ που κουνιόταν. «Bοήθεια!» φώναξε. «Ένα φίδι! Ένα φίδι!» Ξαφνικά ήχος από γέλια ακούστηκε από ένα αγορά-κι. «Κάνετε όλοι λάθος! Πιάνετε διάφορα σημεία ελέφαντα και αυτό δείχνει πως είστε πραγμα- τικα ανόητοι!» Με τα λόγια αυτά ο πρώτος τυφλός σταμάτησε να χτυπά τα πλευρά του ελέφαντα, ο δεύτερος να χαϊδεύει τον χαυλιόδοντα του ελέφαντα, ο τρίτος σταμάτησε να κρατά την ουρά του, ο τέταρτος σταμάτησε να αγκαλιάζει το πόδι του και ο πέμπτος

άφησε την προβοσκίδα του. Και από ’κείνη τη στιγμή, οι πέντε τυφλοί δεν διαφώνησαν ποτέ ξανά. Ήμουνα κι εγώ εκεί με ένα πολύχρωμο βρακί! Tόνι ο παντελόνι

Το κουνελάκιΤο κουνελάκι είχε πολύ μεγάλα αυτιά « Τι αστεία αυτιά! » έλεγαν τα σκιουράκια. Μια μέρα όταν στο δάσος υπήρχε ησυχία. Το κουνελάκι άκουσε βήματα ενός κυνηγού « Κίνδυνος! Τρέξτε μακριά » φώναξε. Τα σκιουράκια σκαρφάλωσαν πάνω στο δέντρο. Τα σκιουράκια δεν θα ξανάκοροϊδέψουνποτέ το κουνελάκι , γιατί τα μεγάλα του αυτιά τα σώσανε. Οδυσσέας Φίκος

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν τρία κακά λυκάκια που ήταν πολύ κακομούτσουνα ,αχάριστα και στριμένα. Μια μέρα τα ψώναξε η μαμά τους και τα είπε: «Λυκάκια μου κακά έχετε μεγαλώσει πια και γι΄αυτό πρέπει να μείνετε μοναχά σας.» Τα λυκάκια βγήκαν στο δρόμο να ψάξουν διάφορα υλικά για να φτιάξουν ένα σπίτι, αλλά σε όποιον πήγαιναν κοντά εκείνος έφευγε.Μετά πήγαν στο δάσος να βρουν κανένα λουλούδι ή κανένα κορμό δέντρου για να φτιάξουν το σπίτι τους.

Τα τρία λυκάκια από την ανάποδη

Μόλις μπήκαν στο δάσος είδαν ένα σπίτι που εκείμέσα ζούσε ένα γουρούνι που το έλεγαν Ρούνι Ρούνι το χαρούμενο καλό γουρούνι.Σκέφτηκαν να το τρομάξουν για να φύγει από το σπιτάκι του και έτσι να μείνουν αυτά. Ο Ρούνι Ρούνι το χαρούμενο καλό γουρούνι φοβόταν πολύ τους λύκους. Ένα λυκάκι στάθηκε στο παραθυ-ράκι, μόλις είδε το λυκάκι ο Ρούνι Ρούνι το χρούμενο καλό γουρούνι έφυγε τρέχοντας πολύ μακρυά από το σπιτάκι του και έτσι τα λυκάκια μπήκαν μέσα.Λένε ότι από εκείνον τον καιρό κανείς δεν έχει δει ξανά τον Ρούνι Ρούνι το χαρούμενο καλό γουρούνι.

Στέλιος Λυκάρης

Το κορίτσι που δεν είχε φίλους Μία φορά και έναν καιρό σε ένα χωριουδάκι απομα-

κρυσμένο από το χάρτη ζούσε ένα κορίτσι που το έλεγαν Αφροδίτη.

Η Αφροδίτη έμενε με την οικογένεια της. Κάθε μέρα έπαιζε με τους φίλους της κρυφτό, κυνηγητό, τζαμί και άλλα. Ήταν πολύ χαρούμενη που είχε φίλους.

Μέχρι που οι γονείς της αποφάσισαν να μετακομί-σουν σε μία πόλη. Η Αφροδίτη στεναχωρήθηκε πολύ

και είπε στους γονείς της:-Μαμά, μπαμπά εκεί δεν θα έχω φίλους δεν θέλω να

φύγω.

-Πρέπει να φύγουμε κορίτσι μου εδώ δεν είμαστε καλά. Και εκεί θα έχεις φίλους. -Όχι όμως σαν αυτούς! Είπε η Αφροδίτη.Δεν πειράζει σημασία έχει πως θα έχεις φίλους. Απάντησε η μαμά της. Την επόμενη εβδομάδα ξεκίνησαν το ταξίδι προς τη πόλη. Μόλις φτάσανε το κορίτσι παραξενεύτηκε. Τόσα πολλά εργοστάσια, μαγαζιά τόσες πολλές πολυκατοικίες. Εκεί βρήκαν ένα καλό σπίτι βολεύτηκαν και έγραψαν την Αφροδίτη σε ένα σχολείο. Την επόμενη μέρα ήταν η πρώτη της μέρα στο σχολείο. «Θα κάνω καινούριους φίλους; » έλεγε όλη την ώρα.

«Κορίτσι μου μην ανησυχείς θα έχεις φίλους. . Άντε πήγαινε σχολείο τώρα θες να αργήσεις;» Έτσι λοιπόν το κορίτσι πήγε σχολείο. Πήγε στη καινούρια της τάξη και κάθισε στη καρέκλα της . Το διπλανό κοριτσάκι ήταν πολύ απόμακρο από την Αφροδίτη. Στο διάλειμμα η Αφροδίτη ρώτησε το κοριτσάκι:-Θες να γίνουμε φίλες; -Φυσικά… και ΟΧΙ! Σιγά μην γίνω φίλη μαζί σου. Η Αφροδίτη στεναχωρήθηκε και άρχισαν όλοι να την περιγελάνε. Ήταν πολύ πληγωμένη. Όταν πήγε σπίτι το μεσημέρι το συζήτησε με τους γονείς της . Αυτοί της είπαν:

Κορίτσι μου ή ζωή έχει πολλές εκπλήξεις! Την επόμενη μέρα που πήγε στο σχολείο είδε την καλύτερή της φίλη την Σοφία. -Σοφία και εσύ μετακόμισες; ρώτησε η Αφροδίτη.-Σου κάναμε έκπληξη είχαμε συμφωνήσει με τους γονείς σου να έρθω και εγώ εδώ μαζί με την οικογένεια μου. Χαίρεσαι; -Πάρα πολύ! Θα παίζουμε κάθε μέρα μαζί, θα λέμε τα μυστικά μας. Θα είναι τέλια! Απάντησε. Αγκαλιάστηκαν και από τότε η Αφροδίτη δεν είχε πρόβλημα και μία φίλη της αρκούσε και μάλιστα η καλύτερη της. Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Λουλού Κλόουν