Η αναγέννηση των ηρώων - ΥΔΩΡ (Έκδοση δεύτερη)

Η αναγέννηση των ηρώων - ΥΔΩΡ

Νεκτάριος Μπουτεράκος 1



ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Πρόλ. Η φωτιά στα έγκατα μιας σπηλιάς σελ. 4

1. Ο δαίμονας Ζμέου σελ. 17

2. Χρήστος σελ. 25

3. Τα χρυσά μήλα των εσπερίδων σελ. 41

4. Ζωή σελ. 57

5. Η γη των θεών σελ. 78

6. Φανή σελ. 104

7. Στο βωμό των θεών σελ. 122

8. Αλέξανδρος σελ. 144

9. Ο θεός Έρωτας σελ. 165

10. Αρχαιοελληνιστές σελ. 182

11. Δωδεκάθεο σελ. 199

12. Θεοί της Ανατολής σελ. 217

13. Θεοί και δαίμονες σελ. 234

14. Μια περίεργη οικογένεια σελ. 251

15. Η αναγέννηση των ηρώων σελ. 267

Επίλ. Το τέλος πάντα είναι μια αρχή σελ. 290



Η αναγέννηση των ηρώων

ΥΔΩΡ

Βιβλίο 1ο

Μυθιστόρημα Φαντασίας

Copyright 2011



Πρόλογος

Η φωτιά στα έγκατα μιας σπηλιάς

29 Σεπτεμβρίου 1990. Μετά την επίσκεψή του στο Σερμπούλ

Καρπαντίν, μια φυλακή του 16ου

αιώνα, όπου πλέον διακοσμεί

τον χώρο ένα ατμοσφαιρικό εστιατόριο, ο Κωνσταντίνος

Εμπέογλου, ζαλισμένος από το δυνατό κρασί, κατέβηκε την οδό

Λούνγκα, της Ρουμάνικης πόλης Μπρασόβ, για να πάει στο

ξενοδοχείο του. Η μέρα που ξημέρωνε ήταν γεμάτη. Είχε πολλά

να ανακαλύψει και έπρεπε να είναι νηφάλιος και ξεκούραστος.

Στρίβοντας στην οδό Κρισάν, με προορισμό το Έσπριτ, ένα

παραδοσιακό ξενοδοχείο, ένιωσε μια παρουσία πίσω του. Με το

αδιαπέραστο σκοτάδι και τον υποφωτισμένο δρόμο, δεν είχε την

δυνατότητα να δει καθαρά. Ούτε η αίσθηση της ακοής τον

βοηθούσε, λόγω της καταρρακτώδους βροχής. Το μόνο που

πρόλαβε να διακρίνει, με την άκρη του ματιού του, ήταν μια

σκιά να κατηφορίζει προς τη γωνία του δρόμου. Κατέβασε τη

βρεγμένη τραγιάσκα του, κρύβοντας τα σμαραγδένια μάτια του,

και με βήμα ταχύ έφυγε.

Δεν ήταν δυνατόν να είχαν ανακαλύψει τόσο γρήγορα τα

ίχνη του. Ήταν πολύ νωρίς γι’ αυτό. Έπρεπε οι κινήσεις του,

πλέον, να γίνουν γρήγορες και μεθοδικές, φτάνοντας έτσι στον

στόχο του πριν από τους άλλους. Με αυτές τις σκέψεις ο

Κωνσταντίνος έπεσε στο κρεβάτι του δωματίου του. Έφερε στο

μυαλό του την οικογένειά του και με ένα χαμόγελο έκλεισε τα

μάτια.

Ο ύπνος του εκείνο το βράδυ ήταν ανήσυχος και τα όνειρα

του πολύπλοκα. Είδε έναν δράκο να κατασπαράζει την ουρά του

και να μεταμορφώνεται σε κύκλο. Στη συνέχεια πήρε τη μορφή

μια σφαίρας από λέπια, όπου φλεγόμενη άρχισε να καίει τα



πάντα γύρω της. Ξύπνησε ταραγμένος και μούσκεμα στον

ιδρώτα. Η ώρα στο ηλεκτρονικό ξυπνητήρι έδειχνε έξι με έξι

πρώτα λεπτά και έξι δεύτερα. Ανατρίχιασε στην εικόνα του

διαβολικού αριθμού. Σηκώθηκε να ρίξει νερό στο πρόσωπό του

για να συνέλθει. Κάθε διάθεση για ύπνο είχε κοπεί. Σήκωσε το

ακουστικό και σχημάτισε τον αριθμό του δωματίου της Αλίκης,

της συνεργάτιδάς του.

«Καλημέρα, σε ξύπνησα;... Ναι μόλις σηκώθηκα... Καλό

είναι να ετοιμάζεσαι για να φύγουμε... Έγινε, θα τα πούμε στην

είσοδο».

Έκανε ένα ντους κι έπειτα ετοίμασε τα πράγματά του.

Φόρεσε στο δάχτυλό του το χρυσό του δαχτυλίδι, με το

σκαλιστό κλαδί ελιάς. Πριν αφήσει το δωμάτιο, έριξε μια ματιά

από το παράθυρο. Ήταν ακόμα νωπή στο μυαλό του η σκιά, που

είδε φευγαλέα το προηγούμενο βράδυ. Ο δρόμος ήρεμος και

άδειος. Ο ουρανός είχε ένα μωβ σκούρο χρώμα και τα πάντα

καλύπτονταν από ένα σύννεφο υγρασίας. Στερέωσε καλά την

τραγιάσκα στο κεφάλι του, έριξε το σακίδιο στον ώμο και

έφυγε.

Η Αλίκη, μια σαραντάρα καλοστεκούμενη γυναίκα,

αρχαιολόγος και ερευνήτρια με ειδικότητα στους αρχαίους

πολιτισμούς, βρισκόταν ακόμα στο δωμάτιο της. Έπιασε τα

ξανθά της μαλλιά σε αλογοουρά και φόρεσε τα γυαλιά της.

Παρατήρησε το είδωλό της στον καθρέφτη. Τα γυαλιά ήταν

άκομψα πάνω της. Δεν μπορούσε, όμως, να τα πετάξει.

Δυστυχώς, ο αστιγματισμός της είχε αυξηθεί επικίνδυνα και

μόνο τα γυαλιά την ανακούφιζαν από τους τρομερούς

πονοκεφάλους.

Κρέμασε την τσάντα χιαστί στους ώμους της. Με το που

έπιασε το πόμολο, είδε ένα μικρό φακελάκι πεταμένο μπροστά

από την πόρτα. Το άνοιξε κι άρχισε να διαβάζει το περιεχόμενο.



Μην τον ακολουθήσεις αν θες την ζωή σου. Στην κάτω δεξιά

γωνία του απειλητικού αυτού σημειώματος υπήρχε μια μικρή

σφραγίδα. Ένα ερπετό, μάλλον φίδι ήταν, με ακτίνες

περιμετρικά του κεφαλιού του. Γύρω από το ερπετόμορφο αυτό

σχέδιο, στις τέσσερις κατευθύνσεις του ορίζοντα, υπήρχαν

τέσσερα άγνωστα σύμβολα, σχηματίζοντας ένα σταυρό. Το

κεφάλι της πήγε να σπάσει και ένιωσε μια πέτρα να κατεβαίνει

στο στομάχι της. Τα μηνίγγια της άρχισαν να χτυπούν και οι

παλάμες της ίδρωσαν. Μια απρόσμενη κρίση πανικού τάραξε το

κορμί της. Έκατσε στα πόδια της κι έχωσε το κεφάλι της

ανάμεσα. Το λεπτό της σώμα τη βοηθούσε σε αυτό. Πήρε μια

βαθιά αναπνοή και συνήλθε λίγο. Δεν ήταν σίγουρη αν έπρεπε ή

όχι να κρύψει από τον Κωνσταντίνο αυτό το σημείωμα.

Κατέβηκε στη ρεσεψιόν, άφησε το κλειδί του δωματίου της

και βγήκε έξω. Ο Κωνσταντίνος την περίμενε με ένα τσιγάρο

στην άκρη των χειλιών του.

«Θα σε σκοτώσει αυτό. Δεν ξύπνησες με πολύ καλή

διάθεση έτσι;».

Τα μάτια του έδειχναν πολύ κουρασμένα, άυπνα.

«Είδα εφιάλτη. Θα στα πω στο δρόμο. Τα πήρες όλα μαζί

σου; Τον χάρτη;».

Δεν είχε διάθεση για συζήτηση και ιδιαίτερα να μιλήσει για

τον εφιάλτη που τον τάραξε τόσο. Τουλάχιστον εκείνη τη

στιγμή.

«Τσέκαρα τρεις φορές ότι τον έχω στην τσάντα μου».

Μπήκαν στο αυτοκίνητο και ξεκίνησαν.

Η πόλη ακόμα ήταν φωτισμένη. Μυστήριο και

αισθησιασμό απέπνεε κάθε πλακόστρωτο σοκάκι της

Μεσαιωνικής πόλης Μπρασόβ, πρώην Στεφανούπολης, η οποία

ήταν σφηνωμένη ανάμεσα στα Τρανσυλβανικά όρη. Με το

αυτοκίνητο πέρασαν μπροστά από την Αγία Τριάδα, μια

ελληνική εκκλησία. Στηριγμένη στο προστατικό τείχος του



κάστρου, χτισμένη από τούβλα και πέτρα, είχε το σχήμα

σκάφους. Όλο το κτήριο παρουσίαζε μια ολότητα τρόπου και

σύνθεσης με τους εσωτερικούς θόλους να κλείνουν σε κομψές

καμπύλες. Ένα πραγματικό αριστούργημα. Τα φώτα της πόλης,

περιτριγυρισμένα από τη θολούρα της υγρασίας, έδιναν την

αίσθηση ατμοσφαιρικής ταινίας τρόμου.

Κι αυτό ακριβώς αισθάνθηκε και ο Κωνσταντίνος να τον

κυριεύει, όσο περνούσε η ώρα. Τρόμος. Τα χέρια του ήταν

ιδρωμένα, έτσι ώστε συχνά του γλιστρούσε το τιμόνι.

«Όλα καλά;». Ρώτησε η Αλίκη, παρατηρώντας τη

νευρικότητά του.

«Ναι μια χαρά. Απλά νιώθω λίγο κουρασμένος. Σχεδόν δεν

κοιμήθηκα καθόλου».

Ο Κωνσταντίνος της διηθήθηκε το όνειρο που είδε. Η

Αλίκη στο άκουσμα του δράκου αναρρίγησε. Αμέσως πέρασε

από τη σκέψη της το σημείωμα με τη σφραγίδα του ερπετού,

που είχε βρει το πρωί. Αισθάνθηκε την ανάγκη να μιλήσει στον

Κωνσταντίνο για αυτό. Με το που ξεκίνησε τη φράση της,

ακούστηκε ένας πυροβολισμός. Ο Κωνσταντίνος έχασε τον

έλεγχο και μπήκε στο αντίθετο ρεύμα. Συνήλθε αμέσως με το

ουρλιαχτό της Αλίκης και, αρπάζοντας το τιμόνι, επανέφερε το

αυτοκίνητο στην κανονική του πορεία. Κοίταξε από τον

καθρέφτη και είδε μια μαύρη λιμουζίνα με φιμέ τζάμια να τον

ακολουθεί. Ένα γαντοφορεμένο χέρι πρόβαλε μέσα από το

παράθυρο του συνοδηγού και τους σημάδεψε. Πάτησε με όλη

του τη δύναμη το γκάζι. Η Αλίκη κόλλησε στο κάθισμα. Έξω

επικρατούσε ερημιά, γιατί είχαν απομακρυνθεί εδώ και ώρα από

την πόλη. Κανένας μάρτυρας, λοιπόν, για το γεγονός. Έξυπνη

κίνηση από μέρους των εχθρών. Με αυτήν τη σκέψη ο

Κωνσταντίνος άκουσε και τον δεύτερο πυροβολισμό. Η σφαίρα

βρήκε το πίσω τζάμι του αυτοκινήτου και τα θρύψαλα



πετάχτηκαν πάνω τους. Ένα από αυτά πέτυχε το μάγουλο του

Κωνσταντίνου, αφήνοντάς του μια γρατζουνιά για ενθύμιο.

«Είσαι καλά;», φώναξε η Αλίκη, πιάνοντας το μπράτσο του

Κωνσταντίνου.

«Χρειάζεται κάτι περισσότερο από μια γρατζουνιά για να

μου κάνει κακό. Θέλω τη βοήθειά σου».

Η γυναίκα συνοφρυώθηκε, σχεδόν πάγωσε, όμως ο

Κωνσταντίνος δεν έδωσε σημασία και συνέχισε.

«Κάτω από το κάθισμά σου έχω ένα κουτί, τράβηξέ το.

Πρέπει να έχει μέσα τέσσερις παγίδες για ζώα. Τις ανοίγεις και

τις απασφαλίζεις. Περνάς στο πίσω κάθισμα και πετάς στον

δρόμο τις δύο από την αριστερή πλευρά και τις υπόλοιπες από

την δεξιά. Το κατάλαβες;».

Αλίκη με ένα νεύμα του κεφαλιού της έδωσε την

καταφατική της απάντηση. Είχε καταλάβει, αλλά το σώμα της

ακόμα το ένιωθε παγωμένο, άκαμπτο.

«Οι παγίδες να έχουν τα δόντια προς τα πάνω, αλλιώς δεν

έχει νόημα», είπε, τελειώνοντας ο Κωνσταντίνος την φράση

του.

Η Αλίκη έβγαλε την ζώνη της. Τράβηξε το κουτί κάτω από

το κάθισμα του συνοδηγού και με γρήγορες κινήσεις

ενεργοποίησε και απασφάλισε τις παγίδες. Πέρασε στο πίσω

κάθισμα, όπου για μια ακόμα φορά το λεπτοκαμωμένο σώμα

της λειτούργησε υπέρ της. Άνοιξε πρώτα τη δεξιά πόρτα του

αυτοκινήτου και έριξε προσεκτικά τις δύο πρώτες παγίδες.

Καμία δεν αναποδογύρισε, αλλά η μια έφυγε εκτός δρόμου. Η

Αλίκη θυμωμένη για την απροσεξία της, έκλεισε την πόρτα με

δύναμη. Πήγε μετά από την αριστερή πλευρά, ακολουθώντας

την ίδια διαδικασία. Η προσπάθεια της αυτή τη φορά στέφθηκε

με επιτυχία. Το μαύρο αυτοκίνητο πάτησε την παγίδα, με

αποτέλεσμα να αναποδογυρίσει. Ο τύπος από το μαύρο

αυτοκίνητο, όμως, πρόλαβε να πυροβολήσει. Η σφαίρα βρήκε



τη ρόδα τους. Η Αλίκη δεν είχε προλάβει να κλείσει την πίσω

πόρτα. Το αυτοκίνητο γλίστρησε.

«Πρόσεξε», ούρλιαξε ο Κωνσταντίνος.

Η γυναίκα πετάχτηκε έξω, αλλά τελευταία στιγμή πρόλαβε

να πιαστεί από την ανοιχτή πόρτα και το κάθισμα. Ο κορμός της

έχασκε έξω από το αυτοκίνητο, το πρόσωπό της απείχε σχεδόν

ένα εκατοστό από το τσιμέντο του δρόμου και η αλογοουρά της

χάιδευε την άσφαλτο. Ο Κωνσταντίνος για άλλη μια φορά

προσπαθούσε απεγνωσμένα να ανακτήσει τον έλεγχο. Η

ιλιγγιώδης ταχύτητα, που είχε αναπτύξει για να ξεφύγει, δεν τον

βοηθούσε. Είχε χάσει από το πεδίο όρασης του την Αλίκη.

Κοίταξε από τον καθρέφτη πίσω, αλλά ήταν άφαντη. Με

μεγάλη δυσκολία κατάφερε να σταματήσει στην άκρη του

δρόμου. Πήδηξε έξω και την είδε να έχει αφεθεί ξέπνοη στον

δρόμο.

«Είσαι καλά; Έχεις χτυπήσει κάπου;». Κοιτούσε την Αλίκη

ερευνητικά, μήπως και εντοπίσει κάποιο τραύμα.

«Δεν νομίζω. Αν και αισθάνομαι το δεξί μου χέρι

μακρύτερο κατά δέκα εκατοστά τουλάχιστον από το τράβηγμα.

Μην φοβάσαι, δεν με ξεφορτώνεσαι τόσο εύκολα εμένα. Ποιοί

ήταν αυτοί; Τι θέλουν;».

Οι απορίες της ήταν καταιγιστικές, αλλά εύστοχες.

«Δεν ξέρω. Από χτες το βράδυ είχα την υποψία ότι κάποιοι

με παρακολουθούν. Σήμερα απλά βεβαιώθηκα».

Ο Κωνσταντίνος παρατήρησε πως η Αλίκη ήταν λίγο

αφηρημένη. Δεν είχε να κάνει μόνο με την ένταση της στιγμής.

Κάτι άλλο τη βασάνιζε, κάτι που ήταν έτοιμη να του

αποκαλύψει, μα ακόμα έψαχνε το σωστό τρόπο. Της έδωσε το

πράσινο φως με ένα νεύμα του.

«Πρέπει να σου πω κάτι». Το βλέμμα της έφυγε από τα

μάτια του και πλανήθηκε άγαρμπα στον γύρω χώρο. «Βρήκα

ένα απειλητικό σημείωμα το πρωί στην πόρτα μου. Μόλις



ετοιμαζόμουν να σου μιλήσω γι’ αυτό, αλλά ήρθε η πρώτη

σφαίρα... Δώσε μου μια εξήγηση σε παρακαλώ! Τι συμβαίνει;».

Ο Κωνσταντίνος χαμήλωσε τα μάτια του στο έδαφος.

«Δεν έχω ακόμα συνδυάσει τα γεγονότα. Δώσε μου το

σημείωμα». Άπλωσε το χέρι του περιμένοντας το χαρτί, που

είχε αναστατώσει την Αλίκη.

Από την τσέπη του στενού της τζην έβγαλε το σημείωμα

και το έδωσε στον Κωνσταντίνο. Διαβάζοντάς το, δεν έμεινε

τόσο στις λέξεις, όσο στη σφραγίδα που στόλιζε την κάτω δεξιά

γωνία του χαρτιού. Κρύος ιδρώτας τον έλουσε και χοντρές

στάλες φάνηκαν στο μέτωπό του. Δεν την κοίταξε στα μάτια.

«Δεν μπορώ να το κατανοήσω», είπε, κάνοντας πως

κοιτάζει καλύτερα το σημείωμα.

«Δεν σου έρχεται στο μυαλό από που μπορεί να είναι; Το

σύμβολο το πρόσεξες;». Ο Κωνσταντίνος κούνησε θετικά το

κεφάλι του, αλλά από την έκφρασή του κατάλαβε πως δεν

γνώριζε περισσότερα.

«Και αυτοί οι συνδυασμοί που έκανες πριν;». Η Αλίκη

πάλευε απεγνωσμένα για μια απάντηση.

«Νόμιζα πως είναι κάποιος ανταγωνιστής μας, που ψάχνει

κι αυτός να βρει έγγραφα με την παλιά Κυριλλική γραφή. Δεν

νομίζω, όμως, ότι θα έφτανε στο σημείο να μας σκοτώσει για

έναν τέτοιο λόγο». Κοίταξε την γυναίκα μέσα στα μάτια και

είδε έκδηλο τον φόβο της. «Αν θέλεις να αποχωρήσεις, μην

έχεις ενδοιασμούς. Νομίζω ότι είναι και το πιο σωστό. Εγώ θα

συνεχίσω με γρήγορους, αλλά προσεκτικούς ρυθμούς, ώστε να

χάσουν τα ίχνη μου».

Μια σπίθα γενναιότητας έλαμψε στα μάτια της Αλίκης. Δεν

είχε τη δύναμη να τον αφήσει μόνο του. Εξάλλου, όλο αυτό το

μυστήριο είχε εξάψει την περιέργειά της.

«Σε ακολούθησα, γιατί είσαι χρόνια φίλος και συνεργάτης.

Δεν μου εξήγησες ποτέ τους λόγος αυτού του ταξιδιού, ούτε



γιατί θες αυτόν τον πάπυρο. Δέχτηκα να σε βοηθήσω χωρίς

ερωτήσεις, οπότε η απόφασή μου είναι να μείνω μαζί σου. Δεν

θα σε εγκαταλείψω σε μια τέτοια δύσκολη στιγμή. Άσε που θα

με κατατρώνε αργότερα οι ενοχές αν πάθεις κάτι. Αλλά και η

ζήλεια αν τα καταφέρεις χωρίς εμένα».

Αγκάλιασε την Αλίκη, νιώθοντας ευλογημένος, που είχε

δίπλα του μια τόσο καλή φίλη. Με τη βοήθειά της άλλαξαν την

τρυπημένη ρόδα του αυτοκινήτου κι έβαλαν τη ρεζέρβα. Είχε

πλέον ξημερώσει για τα καλά και ο ήλιος διέλυε την υγρασία.

Συνέχισαν την πορεία τους, ανεβαίνοντας προς το χιονοδρομικό

κέντρο Ποϊάνα. Ένα γραφικό χωριό, δώδεκα χιλιόμετρα έξω

από την Μπρασόβ, με εμφανή τα στοιχεία της Τρανσυλβανίας

και με έντονο το παραδοσιακό του χρώμα. Τον δρόμο τους

έκοψαν κάτι άμαξες, που μετέφεραν κόσμο από το χωριό στο

χιονοδρομικό κέντρο. Έκαναν μια στάση να πάρουν προμήθειες

και ξεκίνησαν πάλι την πορεία τους. Όλα έδειχναν πως δεν

κινδύνευαν πλέον. Έφτασαν σε ένα αδιέξοδο, όπου και άφησαν

το αυτοκίνητο. Η συνέχεια του ταξιδιού θα γινόταν με τα πόδια.

Ο ήλιος είχε ζεστάνει αρκετά και όλα μύριζαν φθινόπωρο.

Περίπου μετά από μια ώρα πεζοπορίας, κατέληξαν στον

προορισμό τους. Ένα φυσικό κάλυμμα από κλαδιά και φύλλα

σκέπαζαν το στόμιο μιας σπηλιάς, που με την απομάκρυνσή

τους φάνηκε απύθμενη και σκοτεινή, παρθένα και άβατη από

άνθρωπο.

«Αυτή είναι η σωστή σπηλιά;». Ρώτησε η Αλίκη ενώ

έμπαιναν όλο και πιο βαθιά. Ο Κωνσταντίνος της έκλεισε το

μάτι. «Το ξέρει κανείς ότι είμαστε εδώ; Ρωτάω σε περίπτωση

που μας συμβεί κάτι».

«Θα έπρεπε να μου έχεις εμπιστοσύνη μετά από τόσα

χρόνια». Η αποφασιστικότητα στο πρόσωπό του την χαλάρωσε

κι έγιναν τα βήματά της πλέον πιο σταθερά.



Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε ένας περίεργος θόρυβος από

το βάθος της σπηλιάς. Σαν να καιγόταν ξύλο και να έτριζαν οι

σπίθες του. Η Αλίκη κοίταξε τον Κωνσταντίνο ερευνητικά. Δεν

έδειχνε να ανησυχεί. Στις σπηλιές εξάλλου πορεύονται πολλά

ζώα, οπότε τέτοιοι θόρυβοι είναι συνήθεις και αναμενόμενοι.

Συνέχισαν με κατεύθυνση καθοδική. Σε λίγη ώρα το φυσικό

φως μειώθηκε αισθητά και έβγαλαν τους φακούς από τα σακίδια

τους. Η σπηλιά φωτίστηκε και ένιωσαν πιο άνετα. Ο

Κωνσταντίνος παρατήρησε κάτω στάχτες και ξέρα κλαδιά,

σπαρμένα παντού. Ο χώρος είχε έντονη τη μυρωδιά του

καμένου. Δεν μίλησε όμως, παρότι είδε την απορία

ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της Αλίκης. Για να αποφύγει τυχόν

ερωτήσεις της, επιτάχυνε το βήμα του και προηγήθηκε της

πορείας τους.

Όσο προχωρούσαν, τόσο η σπηλιά γινόταν και στενότερη,

ώσπου κατέληξαν να περπατάνε σκυφτοί. Έτριβαν τα γόνατά

τους και τη μέση τους από τον πόνο και ανά διαστήματα

σταματούσαν να ξεμουδιάσουν το πονεμένο τους κορμί. Τελικά

έφτασαν σε ένα αδιέξοδο.

«Τώρα πως θα συνεχίσουμε;».

Ένα πέτρινο φράγμα ορθωνόταν μπροστά τους.

«Αλίκη μου δεν ξέρω. Σύμφωνα με τον χάρτη, η διαδρομή

της σπηλιάς δεν τελειώνει εδώ. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί

υπάρχει αυτό το αδιέξοδο».

Το βλέμμα του έπεσε σε ένα σωρό από πέτρες με μια

στρώση σκόνης σκορπισμένη πάνω τους, ίσως από μια

πρόσφατη κατολίσθηση. Ο δρόμος ήταν φραγμένος. Με το που

σήκωσε τα μάτια παρατήρησε κάτι που του προκάλεσε ένα

μικρό μειδίαμα.

«Χμμμ. Κοίτα εκείνον τον ιστό αράχνης εκεί δεξιά».



Με το δάκτυλό του έδειξε το σημείο, όπου κρεμόταν το

μεταξένιο πλέξιμο του ιστού. Η Αλίκη δεν έπιασε το

υπονοούμενο.

«Πρέπει να γίνεις περισσότερο παρατηρητική νομίζω.

Κοιτά πως κινείται! Ρεύμα αέρος δεν υφίσταται, αν ο χώρος έχει

μόνο μια είσοδο».

Ο Κωνσταντίνος πλησίασε το χώρο, όπου βρισκόταν ο

ιστός και παρατήρησε τους τοίχους από βράχια και πέτρες πίσω

του. Σε εκείνο ακριβώς το σημείο του τοίχου δεν υπάρχει

σκόνη. Οι πέτρες ήταν αρκετά καθαρές. Άρα, από κάπου

έμπαινε αέρας. Κάπου κοντά βρισκόταν η έξοδος.

Ακούμπησαν τα πράγματά τους κάτω και άρχισαν με τα

χέρια τους να αφαιρούν τις πέτρες. Σύντομα είχε δημιουργηθεί

ένα μικρό πέρασμα, που ίσα ίσα χωρούσε ένας άνθρωπος. Ο

Κωνσταντίνος σύρθηκε μέσα στο στενό άνοιγμα, για να ελέγξει

τον χώρο. Ύστερα από λίγο φάνηκαν πάλι τα πόδια του, όπου

με τον ίδιο τρόπο που εισχώρησε, τώρα έβγαινε.

«Είναι ένα μικρό τούνελ που σίγουρα καταλήγει σε μια

άλλη μεγάλη σπηλιά. Όσο προχωρούσα, τόσο ο αέρας γινόταν

πιο δυνατός και πιο υγρός. Έχω κι αυτό το προαίσθημα που μου

λέει ότι βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο. Ας μην χάνουμε άλλο

χρόνο». Τα μάτια του έλαμπαν μέσα στο σκοτάδι από την

έξαψη της πρόσφατης ανακάλυψής του.

Η Αλίκη έσφιξε το σακίδιό της γύρω από το σώμα της,

κούμπωσε τη ζακέτα της και έδεσε καλά τα κορδόνια από τα

αθλητικά της. Άφησε τον Κωνσταντίνο να προηγηθεί και

ακολούθησε. Το τούνελ είχε πολλές διακυμάνσεις, ανηφόρες,

κατηφόρες και στριφογυρίσματα, που τους δυσκόλεψαν αρκετά.

Έφτασαν σε ένα σημείο που αναγκάστηκαν να σκαρφαλώσουν.

Με τα χέρια και τα πόδια να βρίσκουν πέτρες και προεξοχές

βράχου, ανέβαιναν το τούνελ σαν τις αράχνες. Κατέληξαν σε

ένα χώρο με μορφή κανάτας, όπου μια χοάνη έχασκε ψηλά,



πάνω από το κεφάλι τους. Οι πρώτες τους προσπάθειες να

σκαρφαλώσουν, αποδείχτηκαν μάταιες. Τότε ο Κωνσταντίνος

έπιασε την Αλίκη από τη μέση και την ανέβασε στους ώμους

του. Αυτή πάτησε πάνω του και με ένα μικρό πηδηματάκι

πιάστηκε με τα χέρια στην άκρη. Ανέβηκε και αμέσως μετά

έριξε ένα σκοινί στον Κωνσταντίνο, για να ανέβει κι αυτός.

Είχαν φτάσει σε μια τεράστια σπηλιά, όπου από ψηλά

κρέμονταν σταλαχτίτες, στάζοντας νερό. Μπροστά τους υπήρχε

ένα αχανές διάκενο, το οποίο συνδεόταν με την απέναντι

πλευρά με έναν βράχο. Από κάτω το χάος. Πέρασε πρώτος ο

Κωνσταντίνος. Η Αλίκη είχε τρομοκρατηθεί. Ήταν υψοφοβική

κι αυτό που ετοιμαζόταν να κάνει ήταν άθλος. Πήρε μια βαθιά

ανάσα και προχώρησε. Ένιωθε τα γόνατα της να κόβονται στα

δύο. Μούδιασε και δεν μπορούσε να κινηθεί. Με μεγάλη

δυσκολία αποφάσισε να κάνει ένα βήμα. Ο βράχος ήταν υγρός

από τις σταγόνες νερού. Η Αλίκη γλίστρησε και την τελευταία

στιγμή κρατήθηκε με το ένα χέρι της από μια εξοχή του βράχου.

Το σώμα της κρεμόταν μετέωρο στο κενό. Κοίταξε προς τα

κάτω. Τα γυαλιά της γλίστρησαν και έπεσαν. Πάγωσε. Ένιωθε

ότι έχανε τις δυνάμεις της, καθώς γλιστρούσε από την

προεξοχή. Τελευταία στιγμή ένα χέρι την τράβηξε πάνω και της

έσωσε τη ζωή.

«Δεν είναι η μέρα μου σήμερα. Είναι η δεύτερη φορά που

φτάνω στα πρόθυρα... Αχ, τα γυαλιά μου... Δεν μπορώ να δω

καθαρά χωρίς αυτά».

Η Αλίκη κοίταξε με μισόκλειστα μάτια το χαώδες έβενος

που απλωνόταν στα πόδια της. Χωρίς τα γυαλιά της ένιωθε

αδύναμη, αβοήθητη. Για μια ακόμα φορά ένιωσε το χέρι του

Κωνσταντίνου να την καθοδηγεί. Το σώμα της άρχισε να

χαλαρώνει.

Προχώρησαν κι έφτασαν στην είσοδο μιας πιο μικρής

σπηλιάς. Ο Κωνσταντίνος έριξε τη δέσμη φωτός από τον φακό



του κι έμεινε έκπληκτος. Στο βάθος της έστεκε ένα ξύλινο

σκαλιστό σεντούκι. Στο σκέπασμα του σεντουκιού υπήρχε,

περίτεχνα σκαλισμένο, ένα ερπετό με ακτίνες γύρω από το

πρόσωπό του και τέσσερα σύμβολα σταυρωτά γύρω του. Με

τρεμάμενα χέρια πήρε το σεντούκι στα χέρα του. Το άνοιξε

αργά και απαλά, σαν να ήταν από εύθραυστο γυαλί και

επρόκειτο να σπάσει με μια απότομη κίνηση. Η Αλίκη στεκόταν

πάνω του, προσπαθώντας να διακρίνει το αντικείμενο που

βρισκόταν μέσα. Ο Κωνσταντίνος έβγαλε από το σεντούκι ένα

διπλωμένο ύφασμα, βελούδινο και πορφυρό. Ξεδιπλώνοντάς το,

φάνηκε μια κιτρινισμένη περγαμηνή σε ρολό. Την άνοιξε αργά

και κοίταξε το περιεχόμενό της. Δάκρυσε από συγκίνηση.

«Επιτέλους, το βρήκα», ψιθύρισε.

Η Αλίκη έδεσε τα χέρια κάτω από το στήθος της κι ένα

πέπλο θυμού σκίασε το πρόσωπό της.

«Είναι άδικο. Δεν μπορώ να διαβάσω τίποτα. Χωρίς τα

γυαλιά μου είναι όλα θολά. Πες μου τι δείχνει, σε παρακαλώ;».

Η αγωνία της και η δίψα για γνώση είχε φουντώσει μέσα

της, σαν λαίλαπα τρικυμίας.

«Είναι ένα κείμενο στα Λατινικά από ότι μπορώ να

καταλάβω και από κάτω υπάρχει ένα ακόμα, σε μια γραφή που

δεν έχω ξαναδεί».

Με τα δάχτυλά του ψηλαφούσε το κιτρινισμένο χαρτί,

χωρίς αυτό να τον βοηθάει να το κατανοήσει.

«Η Κυριλλική...».

Από την έξαψη είχε κοκκινίσει το πρόσωπό της. Οι κόρες

των ματιών της είχαν διασταλεί από το σκοτάδι, αλλά και από

την προσπάθεια να διακρίνει τα διπλά γράμματα που χόρευαν

μπροστά της.

«Διάβασε μου λίγο από το πρώτο κείμενο».

«Αν και τα Λατινικά μου δεν είναι πολύ καλά, θα

προσπαθήσω».



Άρχισε να διαβάζει γρήγορα, παρασυρόμενος από τον

ενθουσιασμό του. Προτού συνειδητοποιήσει η Αλίκη τι γίνεται,

ο Κωνσταντίνος είχε τελειώσει την ανάγνωση του κειμένου.

«Σταμάτα...», ούρλιαξε η γυναίκα με τον τρόμο να την έχει

καταλάβει. «Πες μου ότι δεν το τελείωσες το κείμενο;».

Τα χείλη της έτρεμαν από την αγωνία και η αναπνοή της

είχε φρακάρει στον οισοφάγο της. Έδειχνε να κρέμεται η ζωή

της από την απάντηση του. Παρέλυσε ολόκληρη, όταν

συνειδητοποίησε από το ύφος του. πως είχε ολοκληρώσει την

ανάγνωσή του.

«Θεέ μου, είναι η επίκληση ενός Δαίμονα».

Στο άκουσμα της τελευταίας λέξης ο άντρας απέναντί της

είχε παγώσει. Από το χέρι του γλίστρησε η περγαμηνή και

έπεσε μαλακά στο πάτωμα.

«Μα τα λατινικά μου δεν είναι τόσο καλά! Μπορεί να μην

υπάρξουν συνέπειες…», ψέλλισε ο Κωνσταντίνος.

«Το διάβασες σωστά! Πολύ σωστά!».

«Γιατί δεν με έκοψες νωρίτ....».

Δεν πρόλαβε να τελειώσει την φράση του, όταν μια βοή

σαν κεραυνός ακούστηκε στον χώρο. Η Αλίκη έπεσε στα

γόνατα και ο Κωνσταντίνος μπήκε μπροστά της για να την

προστατέψει, κρύβοντας την περγαμηνή μέσα στο πουκάμισό

του. Μια εκτυφλωτική λάμψη φώτισε τη μικρή σπηλιά και μια

σκιά, σαν καπνός που διαλύεται, άρχισε να γεμίζει τον χώρο.

Πριν συνειδητοποιήσει το τι γίνεται, ο Κωνσταντίνος

εκσφενδονίστηκε απέναντι. Ζαλισμένος και μισολιπόθυμος από

το κτύπημα, σαν σε όνειρο, είδε την Αλίκη να αναφλέγεται και

να διαλύεται, όπως ένα καμένο φύλλο χαρτιού. Ήταν η

τελευταία εικόνα που καταγράφτηκε στον εγκέφαλό του, πριν

κλείσει τα μάτια του.



Κεφάλαιο 1

Ο Δαίμονας Ζμέου

Ναύπλιο 2010. Το παράθυρο έτριζε από τον αέρα που φυσούσε

έξω, η κουρτίνα άρχισε να κινείται, σαν να θέλει να

προειδοποιήσει για το κακό που έρχεται, το κακό που άφησαν

να μπει. Το κερί στο τραπέζι τρεμούλιασε από το φύσημα του

ανέμου και έσβησε, σαν ψυχή που χάνεται στα άδυτα του κάτω

κόσμου. Όλοι ταράχτηκαν με το ημίφως, που απλώθηκε στο

καθιστικό. Ένα ημίφως, που μύριζε θάνατο και παγωνιά. Η Ζωή

από τον φόβο της χώθηκε στην αγκαλιά του Αλέξανδρου. Με το

πόδι της κούνησε το τραπεζάκι και το ποτήρι που βρισκόταν

πάνω, έπεσε με έναν δυνατό γδούπο στο ξύλινο πάτωμα και

κατρακύλησε, φτάνοντας στον καναπέ. Ήταν αρκετό αυτό το

μικρό γεγονός, ώστε να προκαλέσει έναν τεράστιο πανικό και

στους τέσσερις. Η Φανή ούρλιαξε και ο Χρήστος

κουλουριάστηκε, χώνοντας το κεφάλι του ανάμεσα στα πόδια

του.

«Τι κάναμε;», ψιθύρισε και πηγαινοερχόταν μπρος – πίσω

σαν εκκρεμές.

«Δεν έπρεπε…», συνέχισε η Ζωή, που είχε διπλωθεί σαν

μωρό στην αγκαλιά του Αλέξανδρου.

Η Φανή σηκώθηκε, πήρε την περγαμηνή που κείτονταν στο

πάτωμα και την πέταξε στο τζάκι. Μέσα από τις φλόγες φάνηκε

μια δαιμονική μορφή.

«Τι κάνεις εκεί;», φώναξε ο Χρήστος και έτρεξε προς το

τζάκι.

Έβαλε το χέρι του στην φωτιά και άρπαξε το

μισοκιτρινισμένο χαρτί, που με τόση δυσκολία είχε ανακαλύψει.

Στην προσπάθειά του να σώσει την πολυπόθητη περγαμηνή, το



χέρι του ακούμπησε τις φλόγες και το δωμάτιο πλημμύρισε από

τη μυρωδιά καψαλισμένης τρίχας. Ευτυχώς το παμπάλαιο χαρτί

δεν πήρε φωτιά, πέρα από την κάτω δεξιά άκρη, όπου ήταν

ζωγραφισμένο ένα σύμβολο ερπετού. Κοιτάζοντας το έγγραφο,

παρατήρησε ότι στο σημείο εκείνο, το ερπετό είχε πλέον μείνει

μισό.

Η περγαμηνή, πέρα από το κείμενο επίκλησης κάποιου

δαίμονα, που ήταν γραμμένο στα Λατινικά, είχε ακόμα ένα

μισοσβησμένο από τα χρόνια. Σύμφωνα με τα λόγια ενός

γλωσσολόγου που το είδε, ήταν γραμμένο στην παλιά

Κυριλλική Ρουμάνικη γραφή.

«Γιατί δεν το άφησες να καεί το καταραμένο; Τόσο κακό

μας έκανε και συνεχίζει ακόμα», είπε κλαίγοντας η Φανή.

«Είναι κληρονομιά του πατέρα μας ηλίθια, το μόνο που έχει

μείνει από εκείνον και το βρήκα με μεγάλη δυσκολία, δεν θα

αφήσω να καταστραφούν όλα αυτά μέσα σε δευτερόλεπτα».

«Μα..», ψέλλισε εκείνη.

«Σκάσε!», φώναξε ο Χρήστος και διπλώθηκε στα δύο,

αγκαλιάζοντας τον πολύτιμο θησαυρό του, σαν να φοβόταν πως

θα τον χάσει.

Ο Αλέξανδρος σηκώθηκε, αφήνοντας μόνη τη Ζωή, έκλεισε

το μισάνοιχτο παράθυρο και άναψε το φως δαπέδου. Όλα πήραν

πάλι το κανονικό τους σχήμα. Η φωτιά από το τζάκι έπαψε να

μοιάζει με δαίμονα και η κουρτίνα χύθηκε στο πάτωμα. Σήκωσε

το ποτήρι και το ακούμπησε πάνω στο τραπεζάκι, όπου και

βρισκόταν ο πίνακας Ουίτζα με τα επίχρυσα γράμματα να

λαμπιρίζουν από τη φωτιά που έκαιγε.

«Δεν είναι τυχαίο που όλα αυτά έγιναν φτάνοντας στο

γράμμα Ζήτα», είπε ο Αλέξανδρος, χαϊδεύοντας με τα

ακροδάχτυλά του το επίχρυσο Ζήτα του πίνακα.

«Τι εννοείς;», ρώτησε ο Χρήστος με το βλέμμα του

καρφωμένο στην φωτιά.



Ο Αλέξανδρος πήρε στα χέρια του ένα φύλλο χαρτί, που

βρισκόταν στη βιβλιοθήκη δίπλα του, και ένα μολύβι και άρχισε

να γράφει. Μόλις τελείωσε ακούμπησε το χαρτί στο τραπεζάκι.

«Δείτε», είπε.

Μαζεύτηκαν όλοι πάνω από το χαρτί και διάβασαν τις

σημειώσεις του Αλέξανδρου.

Ζ = Ζεύξις δυνάμεων

Η = ήλιος

Τ = τύπτω

Α = αρχή

Η σύζευξης δυνάμεων του ηλίου (είναι) η πλήττουσα αρχή.

Ο Αλέξανδρος Γεωργίου, Κύπριος στην καταγωγή, είχε

σπουδάσει ιστορικός – αρχαιολόγος και είχε μια αδυναμία στη

γλωσσολογία. Η ετυμολογία των λέξεων ήταν το χόμπι του.

Ώρες αμέτρητες σπαταλούσε, αναλύοντας λέξεις και γράμματα,

χαμένος στον δικό του παράδεισο, που ήταν σπαρμένος με

σύμβολα και αριθμούς.

Η ανάλυση που έκανε συγκλόνισε τα παιδιά. Το αίμα από το

πρόσωπο του Χρήστου στραγγίχτηκε.

«Το Ζήτα, όπως όλοι ξέρουμε, είναι το έκτο γράμμα του

ελληνικού αλφάβητου και ο ήχος που βγάζει, όταν το

προφέρουμε, είναι ο αντίστοιχος της δραστηριότητας», συνέχισε

ο Αλέξανδρος.

«Η δραστηριότητα του Ηλίου… η πλήττουσα αρχή»,

ψιθύρισε η Φανή, καθώς το μυαλό της άρχισε να δουλεύει

πυρετωδώς.

Οι σπουδές της στη φυσική ήταν οι απαιτούμενες, για να

λύσει τον γρίφο που απλωνόταν μπροστά της.

Ο Αλέξανδρος συνέχισε τον συλλογισμό του.



«Επίσης το έξι μας παραπέμπει και στην έκτη μέρα της

δημιουργίας, όπου και ο Θεός δημιούργησε το τελειότερο από

όλα του τα πλάσματα...».

«Τον άνθρωπο…», τελείωσε τη φράση του η Ζωή.

«Η έκτη μέρα είναι η μέρα της… Ζωής», είπε ο

Αλέξανδρος και καρφώθηκε στην κοπέλα.

Δεν κατάλαβε, αν ο συνειρμός που έκανε την αφορούσε

κατά κάποιον τρόπο, όμως η επίμονη ματιά του την

ανατρίχιασε. Τα πράσινα της μάτια γύρισαν προς την φωτιά και

έμειναν εκεί παγωμένα να παρατηρούν τις φλόγες.

«Πρέπει να βρούμε τα ονόματα των δαιμόνων που ξεκινούν

με το γράμμα Ζήτα», είπε ο Χρήστος και πήγε στη βιβλιοθήκη.

Κατέβασε το χοντρό βιβλίο με μαύρο σκληρό εξώφυλλο,

όπου ήταν χαραγμένος με πορφυρά γράμματα ο τίτλος

ΔΑΙΜΟΝΟΛΟΓΙΑ. Αγαπημένο βιβλίο του πατέρα του. Σαν

όνειρο το θυμάται στα χέρια του, να το μελετάει μερόνυχτα. Το

άνοιξε και χάθηκε στις σελίδες του.

«Ζαγκάν, Ζενό, Ζμέου...».

Στο άκουσμα του ονόματος Ζμέου, η φωτιά στο τζάκι

τρεμόπαιξε και σφύριξε με θόρυβο. Το χοντρό βιβλίο έπεσε από

τα χέρια του Χρήστου στο πάτωμα. Για μερικές στιγμές, που

φάνηκαν αιώνες, πάγωσαν όλα, καμία κίνηση, σαν να έβαλε ο

χρόνος τελεία. Τη σιωπή έσπασε η Ζωή.

«Αυτός είναι ο δαίμονας που καλέσαμε...».

«Πρέπει να μάθουμε τα πάντα γι’ αυτόν», συμπλήρωσε η

Φανή.

Ο Χρήστος σήκωσε αργά το βιβλίο, σαν να φοβόταν ότι, αν

έκανε μια απότομη κίνηση, όλος ο κόσμος θα κατέρρεε στα

πόδια του. Άρχισε να ψάχνει για τον δαίμονα.

«Είναι ένα φανταστικό πλάσμα, που προέρχεται από τη

Ρουμάνικη λαογραφία και μυθολογία. Έναντι άλλων

φανταστικών πλασμάτων έχει συνήθως σαφή ανθρωπόμορφα



γνωρίσματα και έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί και να

χρησιμοποιήσει αντικείμενα, όπως όπλα. Σε μερικές ιστορίες, ο

Ζμέου εμφανίζεται στον ουρανό μέσα από φωτιά, σαν μαύρος

καπνός. Σε άλλες ιστορίες, έχει έναν μαγικό πολύτιμο λίθο στο

κεφάλι του, που λάμπει στο φως του Ηλίου…».

Η Φανή συνοφρυώθηκε. Πήρε στα χέρια της την

περγαμηνή του πατέρα τους και κοίταξε το, μισό πλέον,

σύμβολο του ερπετού, που, ευτυχώς, είχε μείνει ανέπαφο το

μέρος του κεφαλιού. Εκεί υπήρχε ένα πετράδι, όπου γύρω του,

ακτινωτά, έφευγαν γραμμές και σταυρωτά, γύρω από το ερπετό,

τέσσερα άγνωστα σύμβολα.

«...έχει έναν μαγικό πολύτιμο λίθο στο κεφάλι του που λάμπει

στο φως του Ηλίου…», επανέλαβε τα λόγια του αδελφού της,

κοιτάζοντας το εύθραυστο χαρτί.

Ο Χρήστος συνέχισε να διαβάζει από το βιβλίο.

«Συμπαθεί τα όμορφα νέα κορίτσια, τα οποία σκοπός του

είναι να απαγάγει. Σχεδόν πάντα νικιέται από έναν πρίγκιπα ή

έναν περιπλανώμενο ιππότη. Η φυσική μορφή του είναι αυτή του

δράκου…».

«Δεν είναι ένα οποιοδήποτε ερπετό», είπε η Φανή, «είναι

κεφάλι δράκου. Μάλιστα τον νικά ένας πρίγκιπας, όπως ο Άγιος

Γεώργιος σκοτώνει τον δράκο με το δόρυ».

Όλοι την κοίταξαν. Τα χέρια της έτρεμαν τόσο, ώστε η

περγαμηνή που κρατούσε ήταν έτοιμη να διαλυθεί.

«Αυτός είναι ο δαίμονας, είμαι πλέον σίγουρη», φώναξε η

Φανή, ενώ δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της. «Εξαιτίας αυτού

του δαίμονα χάσαμε τον πατέρα μας και τώρα είναι εδώ για να

εξαφανίσει κι εμάς. Και το χειρότερο είναι ότι εμείς οι ίδιοι τον

καλέσαμε. Σκάψαμε το λάκκο μας και εμείς τώρα ρίχνουμε και

το χώμα πάνω μας».

«Ηρέμησε Φανή μου, θα βρούμε τη λύση στο υπόσχομαι».



Προσπάθησε να καθησυχάσει ο Χρήστος την αδελφή του,

αλλά μέσα του ένιωθε ανήμπορος και ανίκανος να βρει την

όποια λύση, όπως ακριβώς ένοιωθε και τη μέρα που

ανακοινώθηκε και η εξαφάνιση του πατέρα του.

Η ανάμνηση ήταν κολλημένη στο μυαλό του, όπως η βδέλλα

κολλάει στο δέρμα και ρουφάει το αίμα. Εκείνο το χτύπημα του

κουδουνιού της πόρτας στο πατρικό τους σπίτι στο Ναύπλιο,

την μητέρα του να τρέχει αλαφιασμένη να δει ποιος είναι

ξημερώματα, τη στολή του αστυνομικού που έφερε το μήνυμα,

το σπαραχτικό κλάμα της μάνας του μόλις άκουσε για την

εξαφάνιση και εκείνον τον μαρτυρικό χρόνο, μέχρι να

ξεψυχήσει η δύσμοιρη από τη στενοχώρια της. Αδύναμη η

καρδιά της και δεν άντεξε. Κι αυτός ορφανός πλέον, με μόνη

του παρηγοριά τη μεγάλη του αδελφή, που έγινε και η νέα του

μάνα. Όλη του η παιδική ηλικία είχε χαθεί σε μια στιγμή, πίσω

από τα κάγκελα μιας σκάλας, ζώντας, σαν ταινία δραματική,

την εξαφάνιση του πατέρα του. Αδύναμος και μετέωρος, έπρεπε

να πορευθεί σε ένα αβέβαιο μέλλον.

«Συνέχισε σε παρακαλώ να διαβάζεις», είπε με επιτακτικό τόνο

ο Αλέξανδρος, επαναφέροντάς τον στην πραγματικότητα.

«Κατά τη Ρουμάνικη παράδοση ο δαίμονας Ζμέου θέλει να

κλέψει τον ήλιο και το φεγγάρι από τον ουρανό, με αυτόν τον

τρόπο εγκλωβίζεται όλη η ανθρωπότητα στο σκοτάδι…».

«Αλέξανδρε, αυτό δεν έχει σχέση με την ετυμολογία του

γράμματος Ζήτα που μας ανέλυσες πριν»; ρώτησε η Ζωή,

παίρνοντας μετά από ώρα τα μάτια της από τις φλόγες που

χόρευαν στο τζάκι.

Ο Αλέξανδρος έγνεψε καταφατικά και έκανε νόημα στον

Χρήστο να συνεχίσει.



«Συνήθως, ο δαίμονας κατοικεί στον ‘άλλο κόσμο’ και

πολλές φορές φεύγει από τη γη, για να κατεβεί στο σκοτεινό

βασίλειό του, υπονοώντας έτσι ότι ο Ζμέου ζει υπόγεια».

«Και εκεί πρέπει να τον στείλουμε, μια για πάντα»,

αναφώνησε οργισμένη η Φανή, χτυπώντας την παλάμη της στον

πέτρινο τοίχο.

Το χέρι της βρήκε πάνω σε ένα καρφί με αποτέλεσμα να

σκιστεί η επιδερμίδα και να ματώσει. Μια σταγόνα αίμα κύλισε

και έπεσε πάνω στην περγαμηνή με την επίκληση του δαίμονα,

που κρατούσε στο χέρι της. Ήταν, όμως, ξεθωριασμένη και δεν

μπορούσαν να βγάλουν νόημα. Ή μάλλον έτσι νόμιζαν. Μια

στάλα αίμα χρειάστηκε, για να εμφανιστεί πεντακάθαρα το

κείμενο. Το κιτρινωπό, διάφανο πλέον, χαρτί γέμισε με έντονα

κόκκινα γράμματα, σε μια γραφή, όμως, που δεν γνώριζε

κανείς.

«Πως έγινε αυτό;», αναρωτήθηκε η Φανή.

«Με το αίμα σου», απάντησε γεμάτος απορία ο Χρήστος.

Μαζεύτηκαν όλοι πάνω από το παλιό έγγραφο και

κοιτούσαν το, ασύλληπτο για αυτούς, κείμενο.

«Αύριο το πρωί θα το πάω στον γλωσσολόγο στην Αθήνα.

Ίσως αυτό είναι η απάντηση στο πρόβλημά μας», πήρε τον λόγο

ο Αλέξανδρος, σπάζοντας την περίεργη αυτή σιωπή.

«Ή θα μας βάλει σε μεγαλύτερους μπελάδες!», συνέχισε η

Ζωή.

«Πως κατάντησε έτσι η ζωή μας; Να κυνηγάμε μαύρους

δαίμονες χωρίς να ξέρουμε τον τρόπο να τους πολεμήσουμε»,

είπε, κλείνοντας το πρόσωπό της στα χέρια της η Φανή.

Ο Χρήστος, φανερά κουρασμένος και προβληματισμένος

πήρε τη λαβίδα και άρχισε να σκαλίζει αφηρημένα τη φωτιά στο

τζάκι. Με το φως από τις φλόγες να παίζει στο λευκό του

πρόσωπο και στα ξανθά του μαλλιά, έμοιαζε με άγγελο

ζωγραφισμένο από χρυσοκίτρινη μπογιά. Στα μάτια των άλλων



έδειχνε τόσο δυνατός και ικανός να πολεμήσει το κακό, που

ένιωσαν μια μικρή ανακούφιση στα τόσα δεινά που τους είχαν

βρει, έτσι ξαφνικά. Δεν μπορούσαν όμως να ξέρουν πως πίσω

από τη αγγελική αυτή μορφή υπήρχε ένας δειλός και αδύναμος

άνθρωπος. Ή, μάλλον, κάποιος που αυτό πίστευε για τον εαυτόν

του.

«Δαπανηρή ιδέα η ζωή. Ναυλώνεις έναν κόσμο για να

κάνεις το γύρω μιας βάρκας», είπε και χαμογέλασε αφηρημένα

κάνοντας την εικόνα του ακόμα πιο όμορφη.

Documents

Η αναγέννηση των ηρώων - ΥΔΩΡ (Έκδοση δεύτερη)