Σάκης Αθανασιάδης

το γκρεμισμένο κάστροτων ηρώων

το γκρεμισμένο κάστροτων ηρώων

Σάκης Αθανασιάδηςτο γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων

ISBN: 978-618-81935-6-7© Σάκης ΑθανασιάδηςΣεπτέμβριος 2015

εκδοτική επιμέλεια: Δήμος Χλωπτσιούδηςεπιμέλεια εξωφύλλου & εικόνων: Δήμος Χλωπτσιούδηςe-mail: ekdoseis@tovivlio.net

[Αναφορά προέλευσης ,Μη Εμπορική Χρήση,Παρόμοια Διανομή]

___________________Η ποιητική συλλογή “το γκρεμισμένο κάστρο τωνηρώων” διανέμεται ελεύθερα στο διαδίκτυο με άδειαCreative Commons. Επιτρέπεται ελεύθερα η αναδημοσίευση και η αποσπα-σματική παρουσίαση. Η αναφορά του ονόματος του ποι-ητή είναι υποχρεωτική και το έργο διατίθεται μόνο γιαμη εμπορική χρήση.

το γκρεμισμένο κάστροτων ηρώων

ISBN: 978-618-81935-6-7© Σάκης Αθανασιάδης

Λαμία 2015

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑτα όμορφα τα σύννεφα μιλάνε με βροχή

τα μάτια του δρομέατίποτα δεν είναι αδύνατο, τίποτα αν ζεις για άλλες ζωές

το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώωνάκουσα η αγάπη

το σώμα σου θέλει, μα η ψυχή δεν μπορείψυχή με αλμυρό νερό

κι είμαι εδώ απλά να σου πωκάτι με σένα τρέχειγαλάζιο ποδήλατο

τα παραμύθια κρύβουν μέσα τους καρδιέςμα ο άγγελός μου έχει κόκκινα φτερά

ήθελα όμως να μου πεις πόσο κοιμάσαιαόρατες μέρες

έτσι η ζωή που δεν τη ζεις περνάειπλατεία Απρίλη

ο κήπος που χάθηκε στο δρόμοτο ποτάμι του ήλιουσημαία της Μυκόνου

κίνδυνος…κι είπα θα πάω πιο πέρα

το σώμα μου όταν καίγεται ακούγεται η καρδιάαφού οι άγγελοι ξεχάστηκαν στη γη

τα Χριστούγεννα της Όλγαςμόνο το σώμα σου έχω θάλασσα

φωτιά και νερόόμορφη ακτή

το γυμνόκι ας είναι όπως λένε Χριστούγεννα που αναπνέει η καρδιά

την άνοιξη να βρω αριστεράτο παραμύθι της μεγάλης ζωής

το δικό σου αιώνιο ψέμα

1112131416171819202122242627282930313233343637383940424344464850

8

θα ταξιδέψω από μένα μακριάγια ποια πατρίδα θα μιλήσειςμετά τη βροχήγια να αδειάσει η ψυχή τη μοναξιάχάρτινο πλοίοξύλινες πέτρεςιδιωτική σχολή ονείρωνμα οι αγάπες μου ζούνε στο δρόμοτο αύριο καλοκαίριγια να ακούς τα αηδόνια τα μεσάνυχταη μέρα που μεγάλωσακάπου σε μια στεριάγνώρισα μόνο μια πατρίδααγκαλιασμένοι στη βροχήόλα είναι ωραία στο σκοτάδιτο δηλητήριο της σιωπήςόταν ένα παιδί πεθαίνειωραίο φωςόπως την πρώτη φοράαπ' το άρωμά σου ζω την κάθε μέραη άνοιξη ας έρθει με άλλο σώμαγι’ αυτό και ταξιδεύωη δική μας η θάλασσαας μη γίνει ανάστασηάνοιξη έρχεταιστο πρώτο μου όνειροκράτα με μόνο ζωντανό μη μεγαλώσω άλλοτο κρασί του χρόνουπόσο θα ήθελα να είμαι τώραπροσκυνητέςθα ζωγραφίσω μια φωτιάτο μαγεμένο δάσος

5152535456575859606162646566676869707172737476787980818283848586

μια μέρα Έλληναςμια μέρα σήκωσε απ’ το χώμα

καλή μου θάλασσατο νερό που καίει

δεν γελάει η άνοιξηζητούσες να με δεις

τα πιο μεγάλα μου φιλιάο κήπος με το αλάτι

γιατί ο δρόμος σου είμαι εγώαλλά θα ήταν ωραία να ήμουν το αίμα το δικό σου

χάρτινη βασίλισσαόνειρα δρόμου

να πιστεύω ακόμα πως χορεύει η αγάπη γυμνήποτέ μη ρωτάς οι αγάπες πού πάνε

γιατί ακούω την ανάσα σου κοντάήταν μια χώρα που την έχω ζήσει πριν ακόμη γεννηθώ

αυτή την άνοιξη θέλω να σου χαρίσωτο γλέντι μιας κηδείας

καλύτερα να είσαι γυμνόςαυτή η άνοιξη δεν έχει ντροπή

όταν πέσει το τείχοςκι εκεί που νόμιζα πως τίποτα δεν γίνεται

φοβάμαι το φόβο στα μάτια μουγια την ελευθερία

κλεμμένο καλοκαίριοι άγιοι της οθόνης

Ευρώπη μιας ευθείαςθάλασσά μου ελευθερία

μπλε βάρκακοίτα και μη γελάς

άοπλοςτριάντα αργύρια αριστερά

878889909192939495969899

100101102103104105106107108109110111112113114115116118119120

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

τα όμορφα τα σύννεφα μιλάνε με βροχή

Ρίχνει μια αλλιώτικη βροχή, καίει το σώμαΗ μέρα στα λιβάδια του Θεού δεν φώτισε ακόμαΑκούω του ανέμου τη φωνή στην κόκκινη νύχταΤα βήματα ακούω ενός αγγέλου κοντά

Χορεύουνε σκιές, ξεχασμένες ζωές σκάνε στον τοίχοΞημέρωνε κι ακούω της μέρας τη φωνήΟ ήλιος τελειώνει την τελευταία σκιά με κόκκινο χρώμαΗ μέρα στα λιβάδια του Θεού δεν φώτισε ακόμα

Κάθισα δίπλα σε ένα δέντρο, έκαιγε ο αέραςΆκουσα την ανάσα του δάσους όταν είδα φωτιάΈτρεξα μακριά να σωθώ δεν ήμουν ο μόνοςΉμουν κι εγώ όπως οι άλλοι γυμνός

Έπεσα μα είμαι καλά, κάπου αράζωΉθελα να ανέβω ψηλά να μάθω να διαβάζωΤου ανέμου σου τα μυστικά, τη θάλασσά σου να κοιτάζωΉξερες πως έχει βαρύ φορτίο η μνήμηΣε αυτούς που ζητούν λευτεριά και δεν γίνονται κτήνη

Φέρνει μια άλλη ζωή ο αέρας τη νύχταΚάθεσαι για ώρες σκυφτός, ο άγγελος σου λέει καληνύχταΣηκώνεσαι το άλλο πρωί, βγαίνεις στο δρόμοΠαίρνεις την ψυχή του μαζί, αλλάζεις ζωή

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

11

τα μάτια του δρομέα

Λένε τα μάτια μου πως βγάζουνε μια λάμψηΜόλις η θάλασσα τον άνεμο ξυπνάΜε παρατούν στη γη για τιμωρίαΑύγουστο μήνα και τραβάνε μακριά

Μα είναι φορές που πιάνομαι στα δίχτυαΣαν ψάρι στη συνήθεια σπαρταρώΚι άλλες φορές που τρέχω για να φτάσωΕκεί που νόμιζε το χθες πως δεν μπορώ

Θέλω να αφήσεις την ψυχή να ταξιδέψειΜόλις τα χείλη σου διψάσουν για φιλίΣτα χίλια ψέματα αγάπη αφού δεν βρήκεςΚαι το κορμί σου είναι άμμος και γυαλί

Άδειες ζωές συνάντησα στους δρόμουςΆσπρα κοστούμια που είχαν μαύρη την καρδιάΕίχα τα μάτια του δρομέαΠου έψαχνε φως στην ερημιά

Μα είναι φορές που λέω πως θα σπάσωΠως θα ’ρθει ο άνεμος να σβήσει τα κεριάΣτην παγωνιά θα πέσω της συνήθειαςΝα τρέμω γύρω απ’ τη φωτιά

Κι άλλες φορές που τρέχω για να φτάσωΕκεί που νόμιζε το χθες πως δεν μπορώ Ότι έχασα στα χρόνια το έχω χάσειΠλέον κερδίζω τα εμπόδια και περνώ

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

12

τίποτα δεν είναι αδύνατο, τίποτα αν ζεις για άλλες ζωές

Το μαχαίρι μου είπες, το μαχαίρι που τρυπάει το σύννεφοΘα πρέπει να το ψάξεις στη σκόνη των δρόμωνΤο καθαρό του το νερό που σπάει τα δόντια των νόμωνΘα πρέπει να το πιεις για να αλλάξεις

Την ψυχή σου μου είπες, την ψυχή σου που πηγαίνει στο σύννεφοΘα πρέπει να την φτιάξεις με φωτιέςΣτον άνεμο να αντέχει να καίει τις κραυγέςΤίποτα δεν είναι αδύνατο, τίποτα αν ζεις για άλλες ζωές

Από τότε γυρίζω στους δρόμουςΣημαδεύω τα σύννεφα και πετώ τη φωνή μουΣημαδεύω τον εαυτό μου, μα φοβάμαι να παραιτηθώΓιατί το όνειρο φωνάζει: Έλα πιάσε με, είμαι εδώΤίποτα δεν είναι αδύνατο, τίποτα αν ζεις για άλλες ζωές

Και ελπίζω πως θα βρω το μαχαίρι να τρυπήσω το σύννεφοΤο καθαρό του το νερό να μου φέρει πίσω την ψυχήΠου φεύγει λίγο λίγο απ’ το κορμί μουΤίποτα δεν είναι αδύνατο, τίποτα αν το θέλεις πολύ

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

13

το γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων

Φανατικοί πολεμιστέςΣτο γκρεμισμένο κάστρο των ηρώωνΦρεσκοντυμένοι με σκοτάδι Να πολεμάνε με το φως

Μαύροι απ’ το αίμα των αθώωνΑίμα που τρέχει στο ποτάμι των ηρώωνΠου λούζονται οι αθάνατοι θεοί

Αυτό που υπάρχει εδώ Είναι η πείνα της πατρίδας για ψωμίΕίναι οι πέτρες που πετάνε οι αστοίΣτο άρρωστο κορμί της Να ηδονίζονται στο πόνο της αθανασίας

Αυτό που υπάρχει εδώΕίναι σκοτάδι τυλιγμένο με χρυσάφιΜια απάτη που τελειώνει πριν αρχίσει η ζωήΠου οι αστοί ονόμασαν δημιουργία

Κάθε Μεγάλη ΠαρασκευήΜεγαλώνει η στάχτη στην ψυχήΚι αυτή η στάχτη μένει εκείΓια μέρες, για μήνες για χρόνια, για μια ζωή

Βουνό που κρύβει τον ήλιο να μη γελάω, να φοβάμαιΓιατί ο φόβος τρέφει το μίσοςΚαι πρέπει να μισώ κάθε τι διαφορετικόΓια να υπάρχω στη σιωπή των αθώων

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

14

Αυτό που υπάρχει εδώ Είναι η άνοιξη που κλαίειΚάθε άρνηση είναι ο θάνατός σου λέειΣτο κοπάδι αν δεν μπεις πολεμιστής

Αυτό που υπάρχει εδώ Είναι το άρμα των κομπάρσωνΤο πλήθος των άσσων, των ειδικώνΤων μαλακισμένων -απλά στα λαϊκά- παιδιώνΠου φτύνουν τα μάτια της ιστορίας Να μη βρεθεί η αλήθεια στο χώμα Κι ελευθερώσει το φως

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

άκουσα η αγάπη

Άκουσα η αγάπη γρατζουνά τον αέρα πονά η ψυχήΆκουσα η αγάπη αγγέλου έχει το βλέμμαΚι αυτό το βλέμμα μπορεί να σου αλλάξει Σε μια στιγμή τη ζωή

Έμαθα η ανάγκη τα μάτια σου κάνει σαν πέτραΑυτό που πονά, το χτυπάς δυνατάΈμαθα το σκοτάδι άλλοθι δίνει να αλλάζειςΣτον καθρέπτη να μη βλέπεις καλά

Άκουσα η αγάπηΕίναι μια έρημη πόληΜια στενή για να ζεις φυλακήΆκουσα η αγάπηΆμμος είναι και τέφραΜοναξιά για να βρεις στη ζωήΆκουσα για αγάπη, γνώρισα την αγάπηΚαι είμαι εδώ να σου πωΠως μαζί της η ψυχή μου γελά

Έμαθα η αγάπη μια χώρα είναι του αέραΠου κρατά με τα χάδια την ψυχή δροσερήΆκουσα για αγάπη, γνώρισα την αγάπηΚαι είμαι εδώ να σου πωΠως μαζί της το κορμί μου ξυπνά

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

16

το σώμα σου θέλει, μα η ψυχή δεν μπορεί

Στα άσπρα σεντόνια σου αγκαλιά με ένα ξένο κορμίΤο ταξίδι σου έχει τώρα τελειώσειΌμως η γη μου εσύ και το χώμα αυτό εμένα με σώζει

Είχα βρει το νησί να πετάξω μακριά σου το χρόνοΔεν ήξερα πώς, το σώμα σου θέλει μα η ψυχή δεν μπορεί

Φοβάμαι να ανάψω φωτιά το δάσος της ψυχής σου μην κάψωΑυτό που σε κρύβει καλάΝα φαίνεσαι ίδια, στους ίδιουςΤα μάτια σου βγάζουν φωνέςΑκούω περίεργους ήχουςΒοήθεια να λένε απλά ή να γράφουν ετούτους τους στίχους

Δεν θέλω να κλάψω απόψε ξανά για να πέσω σε τοίχοΕίπα για σήμερα όλα καλά θα ανοίξω τον ήχοΑφού δεν πιστεύεις σε σένα κερδίζει ο χαμένοςΤο σώμα σου θέλει, μα η ψυχή δεν μπορεί

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

17

ψυχή με αλμυρό νερό

Κάθε όνειρο για να έχει τη δική του τη ζωή αφήνει το λιμάνιΦεύγει για ταξίδια μακρινάΚι αν εμένα, αν με αφήσεις δεμένο στη νύχτα ξανάΤου χρόνου η σκουριά θα με φάειΤο καράβι της ψυχής μου στα βράχια θα πάρει τη λάθος στροφή

Αυτό που αγάπησα πολύ ταΐζω τα σκυλιάΤα μάτια τους τα άγρια να σωπάσουνΝα νοιώσει το κορμί τους ηδονήΚι αν πείνα τους κρατάει ακόμα πολύΜπορώ να τους χαρίσω, ψυχή με αλμυρό νερό

Κάθε δέντρο τη ζωή του να χαρεί χορεύει στον αέραΨηλώνει για να δει τον ποταμόΚι αν εμένα με αφήσεις μονάχο εδώ ακίνητο στους λύκουςΤο σώμα θα χαρίσω, ψυχή με αλμυρό νερό

Αυτό που αγάπησα πολύ χαρίζω στα παιδιάΠου πέρασαν του φόβου την παγίδα την άγρια που νικήσαν μοναξιάΚι αν τα μάτια τους θα καίνε με φωτιά το ξύλινο άλογό μουΜπορώ να τους προσφέρω μια πέτρα να μου ρίξουν στην καρδιά

18

κι είμαι εδώ απλά να σου πω

Βροχή μου έστελνες να ακούω τα όνειρά σουΞεχάστηκες μακριά, έσβησε η φωνή σουΣτη σκόνη έβαλες τα μάτια σου μωρό μουΓια να σκεπάσεις την ψυχή

Μα τώρα έφτασες κοντά, φωτιά να ανάψειςΤο σώμα μου να καίγεται ξανά όπως παλιάΣπηλιά μου έλεγες την αγκαλιά μου έχειςΤο σώμα σου να κρύβεται καλά

Μέσα απ’ τις στροφές, τις άγριες ξέρεςΠέρασα και είμαι ζωντανόςΔεν μίλησα ποτέ γι’ αυτές τις μέρεςΟύτε θα ήθελες να μάθεις ευτυχώς

Κι είμαι εδώ απλά να σου πωΠως στα μεγάλα τα ταξίδιαΥπάρχει ουρανός που το σώμα σκεπάζειΚαι η θάλασσα χωράει στην ψυχήΓια να σε πάει το κύμα της μακριά

Σαν άγριο χώμα το κορμί μουΔιψούσε μα μου έλεγες η δίψα θα περάσειΗ αγάπη έλεγες ποτέ της δεν θα χάσειΘα έρθει η στιγμή που θα γελά

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

19

κάτι με σένα τρέχει

Ένα τραίνο όταν κλαίει στο έρημο βουνόΚάποιο δάσος έχει χάσει το σώμα τουΘα γελάς πονηράΜε τσιμέντο θα του κλείνεις το στόμα

Τα μάτια αν γεμίζουν με λύπηΟ ουρανός που κοιτά δεν φταίει Κοίτα μακριά ένα αστέρι τρέχειΜία ψυχή έχει πάρει φωτιά

Κάτι με σένα τρέχειΜία ακόμη ευκαιρία και μετά ο καθρέπτης σπάειΚοίτα μακριά ένα αστέρι τρέχειΜία ψυχή έχει φύγει μακριά

Μια θάλασσα όταν πονάει το σώμα τηςΓιατί την έχεις φράξει κλαίειΚοίτα μακριά ένα αστέρι τρέχειΚάποιος άγγελος είναι κοντά

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

20

γαλάζιο ποδήλατο

Μες τη σκόνη του δρόμου έχω βρει τη φωνήΌταν όλοι σωπαίνουν να ακούγεται αυτήΜη με βάζεις στο κόλπο για να βγάζω λεφτάΖω μονάχα με πάθος για να ανέβω ψηλά

Όσα όνειρα κάνω τα έχω πάντα μαζίΕίτε μέσα στο δάσος είτε πάνω απ’ τη γηΜη μου δείχνεις τον τρόπο να τα χάσω κι αυτάΈχω φύγει, απ’ τον φόβο ταξιδεύω μακριά

Ένα γαλάζιο ποδήλατο με τραβάει απ’ τη γηΣτο πρώτο σύννεφο που το όνειρο ζειΠετάει στον άνεμο, γίνεται πουλίΧαλάει τα σύνορα απ’ τη δική μου ζωή

Μα δεν μπορείς να με δειςΑν δεν θέλεις να βγεις απ’ τον κόσμο που ζειςΣτη μεγάλη τη θάλασσα στην καρδιά να βρεθείςΚαι εδώ μένεις στα νερά της συνήθειας

Γιατί είναι έτσι η ζωή που αν το πάθος χαθείΜόνο στάχτη θα μείνει στο βλέμμαΚαι στο δρόμο των αστέγων ψυχώνΤο γαλάζιο το ποδήλατο θα φαντάζει ένα ψέμα

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

21

τα παραμύθια κρύβουν μέσα τους καρδιές

Είχα ακούσει πολλά για φωτιές που δεν καίνεΓια παιδιά που πετάν σαν νεράιδες ψηλάΕίχα ακούσει πολλά για τα δέντρα που κλαίνεΣαν σκαλώνουν στα σύννεφαΓια να χτίσουν αγγέλοι φωλιά

Αλλά μέσα σε αυτές τις φωνές είχα πιστέψειΠως το ψέμα κοντά μου μιλούσε χιλιάδες φορέςΌτι τελειώνει, πως μένει για πάντα στη λήθηΜέχρι που είδα στο χώμα ψυχέςΤότε κατάλαβα πως η ύλη σκοτώνειΤην πίστη που είχα στο όνειρο χθες

Τα παραμύθια λένε πάντα την αλήθειαΤα παραμύθια κρύβουν μέσα τους καρδιέςΚι αν δεν πιστεύεις πως σου λέω την αλήθειαΚοίτα κοντά σου μες το χώμα τις ψυχές

Τα παραμύθια λένε πάντα την αλήθειαΤα παραμύθια δίνουν σώμα στις φωνέςΒάζουν τα βήματα στο δρόμο να γνωρίσειςΛίγο απ’ τον άνεμο που ανθίζει τις ψυχές

Είχα ακούσει πολλά για ανθρώπους που σπάνεΜε ένα βλέμμα τις πέτρες και τις καίνε μετάΓια πουλιά που πετάν και γελάνεΜε ανθρώπους που ζουν μια ζωή στα κλουβιά

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

22

Είχα ακούσει πολλά και τα μάτια μου καίνεΠου φοβούνται, νομίζω, να βλέπουν κοντάΣε ένα κόσμο που τα όνειρα φταίνεΠου κυλιέται στο χώμα για μια χούφτα λεφτά

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

23

μα ο άγγελός μου έχει κόκκινα φτερά

Νομίζεις έχασα το δρόμοΚαι ταξιδεύω σε μια έρημο χωρίς νερόΠως ξέχασα για πάντα αυτό το τρένοΠου έλεγα θα βγει στον ουρανό

Αυτό που ξέχασα είναι αυτό που λες ζωήΑυτό το ψέμα που μου στέλνεις να με σώσειΔεν έχει αγκαλιά ψυχής για το κορμίΈχει αιμάτινο φιλί με κρύα στάχτη

Μα ο άγγελός μου με κρατάει αγκαλιάΜε περπατάει στο σκοτάδιΤα βήματά σου να ακούω βιαστικάΒοήθεια να φωνάζουν κάθε βράδυ

Μα ο άγγελός μου έχει κόκκινα φτεράΚαι μου χαρίζει κάθε νύχτα ένα χάδιΤόσο μακριά απ’ το φόβο με πετάΠου το κορμί καθόλου δεν με νοιάζει

Νομίζεις τρέμω μη χαθώ μέσα στην κρίσηΝομίζεις τρέχω να γλιτώσω απ’ τη λάσπη εποχήςΚαι ελπίζεις να γυρίσω με σπασμένα φτεράΣτο χώμα να με βλέπεις για να με λυπηθείς

Αυτό που κέρδισα, αυτό που λες εσύ φυγήΕίναι ο δρόμος που το βλέμμα μου έχει σώσειΔεν έχει κρύο η ψυχήΚαι ο άγγελος ποτέ δεν θα προδώσει

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

24

Μα ο άγγελος μου με κρατάει αγκαλιάΜε ταξιδεύει από πόλη σε άλλη πόληΚάτι ανέραστα κορμιά πυροβολούν ξανάΤα μάτια τα ανοιχτά και τη ζωή τους όλη

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

25

ήθελα όμως να μου πεις πόσο κοιμάσαι

Άμμο το όνειρο είπες θα αφήσειςΜόνη σου διάλεξες να μη λυπάσαιΤρέχει η ζωή και δεν χωράνε συγκινήσειςΑν δεν χτυπήσεις κάποιοι σε χτυπάνε

Αλλάζει ο δρόμος, ίδιες οι εποχέςΟι σταυροφόροι στην πόλη κι εσύ τα τείχη μου καις

Ήθελα όμως να μου πεις πόσο κοιμάσαιΌταν το σώμα σου διψάει για μια βροχήΑν μένει κάτι εντός σου που θυμάσαιΑν έχεις μνήμη ή την έσβησες κι αυτή

Αλλάζει ο κόσμος, σκουπίδια οι ζωέςΟι σταυροφόροι στην πόλη κι εσύ τα τείχη μου καις

Χρόνο δεν έχασες να αποφασίσειςΤι θα αγαπάς, τι θα φοβάσαιΤρέχει η ζωή και δεν χωράνε συγκινήσειςΆμμο το όνειρο είπες θα αφήσεις

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

26

αόρατες μέρες

Μέσα απ’ τις φωνές σας προσπαθώΤη σιωπή μου να περάσωΠιάνονται και πιάνονται εδώΟι ψυχές μέσα στο λάσο

Λέω μες του έρωτα θα μπω το μεγάλο πλοίοΝα’ χω τα ταξίδια στο μυαλόΣτα μάτια έναν ήλιο ελληνικό

Οι πέτρες που πετάει στο φως το γκρίζοΈχουν χαμηλώσει τις ψυχές γνωρίζωΣτον Όλυμπο δεν μένει πια θεόςΚάπου στις λάσπες θα τον δειςΝα περπατάει γυμνός

Μπήκα στις ζωές σαςΓια να δω ένα μαύρο βυθόΤίποτε που έψαχνα να βρωΔεν βρήκα να πιαστώ

Έτρεξα να φύγω μακριάΣε άγνωστο τοπίοΕίναι ευκαιρία για να βρωΤα χρώματα που σβήσατε εδώ

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

27

έτσι η ζωή που δεν τη ζεις περνάει

Μέσα Αυγούστου το καράβι περνάειΜα αφήνει εδώ, απλά για να δωΣτη λευκή την πανσέληνο της αγάπης τα χέρια

Μα το ξέρω δεν μπορώ να μιλήσω πολύΝα σου πω πως έχεις γίνει παγωμένο φιλίΣε μια πόλη που πουλάει το φωςΚι αγοράζει σκοτάδι

Δεν νομίζω να πάειΣτα μάτια σου θάλασσαΚαι η ψυχή να διψάειΤόσα μυστικά, τόσο μακριάΤο σώμα σου νομίζω δεν πονάειΈτσι η ζωή που δεν τη ζεις περνάει

Όμως γνωρίζω πως καίειΑλάτι τη μνήμη σουΚαι μια φωνή θα σου λέειΗ αγάπη είναι πέτρα βαριά

Δεν νομίζω να σκάειΚύμα στον ύπνο σουΚαι το κορμί να πονάειΑργία ψυχής δεν κάνεις μόνο εσύΕίναι χιλιάδες οι προσκυνητέςΜε τα ίδια τα μάτια σαν τα δικά σουΗ αγάπη είναι πέτρα βαριάΈτσι η ζωή που δεν τη ζεις περνάει

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

28

πλατεία Απρίλη

Τα όνειρα που είχες παλιά σαΐτες καρφωμένεςΣε σύννεφα συρμάτινα ψηλάΤρέχεις να φτάσεις ως το δρόμο βιαστικά τις κρύες μέρεςΜα ο δρόμος έχει φύγει πια μακριά Κάτι κουστούμια ακριβά πολύ ψηλά για σέναΣου λένε πέρνα τη βροχή με τη φωτιά

Τώρα χαμένος στην πλατεία του ΑπρίληΝα περιμένεις ένα ψέμα για αμοιβήΟ αρχηγός είναι απέναντι και πίνειΚαι θα πληρώνεις τα κεράσματα εσύ

Χαμένος μες τη λογική με τους σοφούς που λένεΝα σώσεις την παρτίδα με ψυχή Και αυτοί για την πατρίδα σου θα κλαίνε Η θάλασσα έξω πρώτη φορά ναΤου αρέσει στο σκοτάδι να βγει

Κι αν δεν το έχεις καταλάβει τι σου λένεΚλείσε τα μάτια για να δεις προσεκτικάΚάτι κουστούμια ακριβά να παίζουνΤα όνειρά σου μπάλα στη φωτιά

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

ο κήπος που χάθηκε στο δρόμο

Μέσα στης δύσης το φωςΚουράστηκα μόνος και κάθισαΜα είπα να τρέξω μακριάΓιατί τη φωνή μου θα χάριζα

Τι να πιστέψω από αυτήΑφού δεν ξυπνάει την άνοιξηΟ κήπος μου χάθηκε στο δρόμοΈγινε άγαλμα μαύρο απ’ τη μετάλλαξη

Σου στέλνω ξανά μια αγκαλιά Γιατί μες τον ήλιο σου σκάλωσαΠου μου έμαθες ελληνικάΑιχμάλωτος που δεν μεγάλωσα

Γυρίζω τα χρόνια στο φωςΚοιτάζω της δύσης τα ονόματα Αυτό με φοβίζει πολύΠως το άγριο θηρίο θα ’ρθει

Μονάχα με ανάσα μικρήΓυρίσω και βλέπω τη θάλασσαΗ γλώσσα μου είχε κοπείΜε άνωθεν εντολή

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

30

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

31

το ποτάμι του ήλιου

Θα έρθει μου έλεγες άνοιξηΠου τα λουλούδια θα περνούν στην καρδιάΘα περπατάμε στο ποτάμι του ήλιουΚαι η σιωπή μας θα γίνει αγκαλιά

Θα ταξιδεύουν στα μάτια μας φώταΘα σε φιλώ να κοιτάς την καρδιάΤη μουσική του ανέμου θα ακούμεΚαι θα χορεύεις στην όχθη κοντά

Στο ποτάμι του ήλιου θα είσαι το νησίΤην ψυχή μου να κρύψω εκεί να ζεσταθείΣτο ποτάμι του ήλιου η αγάπη λένε ζειΌταν όλα πέφτουν και χάνονται στη λήθη

Εσύ θα είσαι απλά το νησίΚι εγώ μια βάρκα που ταξιδεύει να σε βρειΘα με σκέφτεσαι λες κι είμαι κοντά σου εκείΚαι θα μου στέλνεις τον άνεμο να σε μυρίζω

σημαία της Μυκόνου

Ένα αστέρι στα μάτια σου χορεύειΨυχή μου έχεις πάρει φωτιάΝτρέπομαι τόσο που είμαι καλάΜακάρι να γινόταν αλλιώς μα πρέπει να φύγω

Τα φώτα θα χορεύουν στο δρόμοΘα μου λένε γύρνα πίσωΠόσες φωνές θα πρέπει να νικήσωΓια να αφήσω τη ζωή που με πας

Ξαπλωμένη στα σεντόνιαΚρατάς τη σημαία της Μυκόνου Ένα όνειρο που μαυρίζει δικό μου κοιτάςΣτα μπαράκια της ερήμου πριν παςΝα κάψεις κι άλλα χρόνια

Μα όπως τότε και τώραΤο κορμί σου δεν φτάνειΝα περάσεις απέναντιΣτην πλευρά της καρδιάς

Μια μέρα θα με βλέπεις και δεν θα μου μιλάςΘα πίνεις τα ποτά σου ιδρωμένη Χωρίς ποτέ να μάθεις τι είναι να διψάςΤι είναι ένα όνειρο χωρίς ζωή να μένει

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

32

κίνδυνος…

Πρωινή περίπολος, πρώτη αναφορά:Χορεύουνε ψυχές στο ποτάμι κοντάΟ ήλιος επιμένει στον ουρανό να γελάΟ φόβος πια δεν αναπνέει, κίνδυνος

Φίλα με απόψε η θάλασσα νάτη Παίρνει το μαύρο το πετάει στα βαθιάΑπό τα μάτια σου ένα χαμόγελοΈχω ζητήσει να το βάλω στην καρδιά

Ευτυχώς δεν σου αρέσει να είμαι στη μέσηΤο σώμα δεξιά και η ψυχή αριστερά

Τόσα ξενύχτια μη πιαστούμε στα δίχτυα Μα εμείς αφήσαμε μακριά μας τα νερά Δεν ψάξαμε άμμο να κρυφτούνε τα μάτια Γιατί αγαπήσαμε όλα τα αληθινά

Ευτυχώς που ακούω τα τραγούδια του δρόμουΕυτυχώς που μου αρέσει η καρδιά σου σαν χτυπά Η μόνη μου σχέση με αυτή την ομίχληΕίναι να διώχνω περιστέρια στα βουνά

Πρωινή περίπολος, δεύτερη αναφορά:Οι ψυχές δεν πέφτουν, οι σφαίρες τελειώνουνΗ θάλασσα στις πλατείες σκορπάει με βοήΣηκώθηκε η ελπίδα, περπατάειΚίνδυνος… κίνδυνος…

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

33

κι είπα θα πάω πιο πέρα

Μέσα στο στάδιο κόκκινα χαλιάΣε μια άλλη πατρίδαΈβλεπες πλήθος γελαστό, μα εγώ την παγίδαΈβλεπα αυτό που αγάπησα πως είναι πλαστικόΝα καίει στον αέρα κι είπα θα πάω πιο πέραΠληγές τα μάτια μου μη βγάλουν ξαφνικά απ’ τα βεγγαλικά

Σκέπασα τη συνήθεια στα σεντόνια τα παλιάΑυτό είναι αλήθεια το ξέρεις, δεν το ξέρειςΧίλιες φωνές άκουγα ίδιες σταμάτα να υποφέρειςΧτύπα τις μετοχές γεράΧίλιες φωνές άκουγα ίδιες σταμάτα να υποφέρειςΜη γίνεσαι κορόιδο το μέλλον σου περνάΜπες σε ένα κόμμαΧίλιες φωνές άκουγα ίδιες και ακούω ακόμα

Έπρεπε να είμαι κάπου να αρέσωΝα ντύνομαι καλά, να λέω λόγια ίδιαΓι’ αυτό δεν άρεσες ποτέΕίναι βαριές οι αλυσίδες να σε δέσω,Καημένε μου εαυτέ

Ελεύθερος όμως δεν είσαιΔεν ήσουνα ελεύθερος ποτέΜου είπες όταν έφυγες απ' την κρίσηΝα πας στη δύση

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

34

Κοίταζες μια οθόνη σαν γιαγιάΦορούσες τις πιτζάμεςΠαιδιά μου έλεγες θέλω να κάνωΔύο, όχι πολλάΜε δόσεις ένα σπίτι σιγουριάΜια δουλειά, ψυχή για να ξαπλώσειςΚάποια ψυχή όμως δεν σκέφτηκεςΠως ίσως τη σκοτώσεις τελικά

Έβλεπα αυτό που αγάπησα πως είναι πλαστικόΝα καίει στον αέρα κι είπα θα πάω πιο πέραΠληγές τα μάτια μου μη βγάλουν ξαφνικά απ’ τα βεγγαλικάΚι είπα θα πάω πιο πέρα να βρω τα αληθινά

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

35

το σώμα μου όταν καίγεται ακούγεται η καρδιά

Το σώμα μου όταν καίγεται ακούγεται η καρδιάΦεύγει η ψυχή από μέσα μου κοιτάει από ψηλάΜα εσύ μου λες για εφήμερα που ζουν μια φοράΑυτό που είναι πολύτιμο στο αύριο το πετάς

Βγάλε τα ρούχα που φοράς τα λέρωσε η βροχήΒάζω κρασί να ζεσταθείς, να ακούσεις τη σιωπήΜικρή θα είναι η ζωή αν τρέχεις συνεχώςΤo σώμα σου θα μοιάζει με το χώμα

Άσε το σώμα σου γυμνό, μην ντρέπεσαι για αυτόΑν δεν παραδοθείς στον έρωτα τι θα έχειςΜονάχα σκόνη θα πετάς στα μάτια της βροχήςΤα υλικά στα μάτια σου της μοναξιάς θα δειςΣά

κης

Αθα

νασ

ιάδ

ης

36

αφού οι άγγελοι ξεχάστηκαν στη Γη

Πετάω τα όπλα στο νερό Γεμίζω μια άδεια μέραΓυρίζω σελίδα, μα ακόμη είμαι εδώΚι εσύ μια στεριά πιο πέρα

Κοιτάζω ένα τρένο που φέγγει το βουνόΤις ήττες μου που σβήνει ο καπνός τουΤα μάτια σου η άνοιξη μου φέρνει να τα δωΤα μάτια σου που κράτησα, το φως μη χάσει

Αφού οι άγγελοι ξεχάστηκαν στη Γη γιατί να πρέπειΜες της ανάγκης τη βροχή συνέχεια να διψώΑφού οι άγγελοι σε άφησαν εδώ Τον ήλιο μου στα μάτια σου θα δω

Ανοίγω τα παράθυρα στους ήχους να κρυφτώΦυσάει αέρας δυνατός μα πόσο θέλωΑφού αγάπησες τη Γη και ακόμη είσαι εδώΤο άρωμά σου να περάσει

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

37

τα Χριστούγεννα της Όλγας

Την είχα γνωρίσει παλιά σε ένα μεγάλο μου κύμαΜετά το καράβι της ζωής μου με πήρε μακριάΜπορεί να ήτανε αλήθεια, μπορεί να ήτανε ψέμα Μες τα χιλιάδες μου πρέπει η μνήμη με απατά

Κατόπιν περνούσε συχνά η βροχή μου έφερνε νέαΜέχρι που έφτιαξα καράβι με άστρα μικράΝα ταξιδεύει Χριστούγεννα νύχταΝα μου γεμίζει τα μάτια βοριά

Τα Χριστούγεννα της Όλγας ίσως είναι μαγικάΊσως να μαζεύει άστρα να τα έχει αγκαλιάΤα Χριστούγεννα της Όλγας ίσως μοιάζουν με πουλιάΠου πετάνε απ’ τα δέντρα και περνάνε τα βουνά

Αυτό που θυμάμαι τις μεγάλες γιορτές είναι οι ευχέςΠου πέφτουν στο χώμα και οι αγάπες τους λιώνουν σαν χιόνι Κι αυτό το μικρό της ψυχής μια αφορμή να βγω πιο πέραΠου τα όνειρα στα φώτα απλά μεγαλώνουν μια μέρα

Τα Χριστούγεννα της Όλγας, της Μαρίας, τα δικά μουΊσως να είχανε αξία αν μιλούσε η ψυχήΑν πετούσε ο βαρδάρης το κορμί σε μια γωνίαΚαι χανόταν η αγωνία και τα πίναμε μαζί

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

38

μόνο το σώμα σου έχω θάλασσα

Κολυμπούσα ρηχά στα εφήμεραΓια να βρω το νησί δεν περίμεναEίχα αφήσει τον ήλιο εκεί που μεγάλωσαΜες της νύχτας τα βράχια νομίζω σκάλωσα

Είχα φτάσει Αθήνα απλά να τη δω και ξεχάστηκαΔεκαπέντε χρονάκια μοναχά και κουράστηκαΚολυμπούσα ρηχά στα εφήμεραΜα η ζωή δίνει μόνο μαθήματα

Μόνο το σώμα σου έχω θάλασσαΕλευθερία να δραπετεύω απ’ το κορμί μουΜόνο τα μάτια σου έχω φώτα μουΤη μουσική τη δυνατή στη σιωπή μου

Κι αυτό μου φτάνει, σου λέω είναι αρκετόΜες το σκοτάδι το βαθύ, αυτό μου φτάνει

Κολυμπούσα βαθιά και ξεχάστηκαΚαι ο ήλιος κρυβόταν, μα πιάστηκαΜες τα όνειρα που είχα και έτρεχανΣε δυο μάτια που είδα και έφεγγαν

Κι αυτό μου φτάνει, να ταξιδεύω μακριάΝα ξεδιψάω με της αγάπης το νερόΑυτό μου φτάνει…Σου λέω είναι αρκετό αυτό μου φτάνει

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

39

φωτιά και νερό

Καθόμουν στο κύμα κοντάΤις βάρκες που έφευγαν κοίταζαΚαι είχα πιστέψει ξανάΠως ήμουν φωτιά και νερό

Απέναντι είδα καλάΤα πράσινα μάτια σου έλαμπανΜα σκέφτηκα πως δεν μπορώΣτα μάτια αυτά για να μπω

Είπα θα φύγω μακριάΚάπου αλλού θα είναι καλύτεραΚι έτρεξα απλά να κρυφτώΜέσα στο κρύο νερό

Το άλλο πρωί μοναχός Κάτω απ’ τον ήλιο περίμεναΠως θα έρθεις και πάλι εσύΜακριά να πετάξεις το γκρι

Το άλλο πρωί ένα φως Πήρε η ψυχή απ’ τα μάτια σουΞέχασα όλα τα πώςΣτην αγκαλιά σου να μπω

Απέναντι ήσουν εσύΤα πράσινα μάτια σου έλαμπαν

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

40

Μα ήταν αργά να σκεφτώΑν μες σε όνειρο ζωΕίπες απλά σε αγαπώΚάποια θα κάψουμε σύνοραΔεν ξέρω πώς μα μπορώΝα περπατώ στο νερό

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

42

όμορφη ακτή

Έριξα φως στον ουρανόΝα δω αγγέλου χέριαΜα έπεσα σε σύννεφοΠου έκρυβε μοναξιά

Βρήκα μια όμορφη ακτήΝα χτίσω μες την άμμοΑφού η αγάπη με μισείΚαι χάνεται μακριά

Έτσι περνάει ο καιρόςΟι εποχές αλλάζουνΜα έχει η θάλασσα φωνέςΝα μάθω τη ζωή

Έχει φωνές που περπατούνΠρωί σαν ξημερώνειΚαι τίποτα πια δεν μπορείΣτο ψέμα να κρυφτεί

Μάζεψα ξύλα για φωτιάΝα κάψω την καρδιά μουΑφού η αγάπη με μισείΚαι χάνεται μακριά

Βρήκα μια όμορφη ακτήΝα βλέπω τα αστέριαΜα τη βροχή η αγάπη μου Έστειλε να με βρει

το γυμνό

Σπίτι δεν κάθισα πολύ, είπα να περπατήσωΣτους άδειους δρόμους να ακούσω την καρδιάΉθελα πάλι να σου πω τόσα που είχα ξεχάσειΓιατί φοβόμουνα πολύ να βγω απ’ τη μοναξιά

Άκουγα πως οι ποιητές γράφουν χωρίς να ζούνεΜα οι σελίδες γέμιζαν το πάτωμα λευκέςΌσα αστέρια έφτιαχνα μες το χαρτί να μπούνεΣτάχτη σκορπίζανε πρωί στου ήλιου τις φωνές

Μες το σκοτάδι άκουσα βήματα από πίσωΣαν κάτι να πλησίαζε ολοένα πιο κοντάΞεκίνησα να περπατώ για να το αποφύγωΜα ό,τι και να έκανα ήταν πλέον πια αργά

Έτσι απλά περίμενα τον άλλο να με φτάσειΤα λίγα να του δώσω στην τσέπη μου λεφτάΜα τη φωνή σου άκουσα: Σάκη, με έχεις σκάσειΣταμάτα να μου κρύβεσαι στης νύχτας τη σκιά

Άκουγα πως οι εραστές ρίχνουνε το χειμώναΤα ρούχα τους στο πάτωμα κι αρπάζουνε φωτιάΚαι το κορόιδευα αυτό τον περασμένο αιώναΏσπου μια μέρα γνώρισα πως γίνονται όλα αυτά

Μα πώς μπορεί να γίνει αυτό αν νοιώθεις ήδη πτώμαΜες τα χιλιάδες πρέπει σου που άφησε η ζωήΘέλω εσύ να μου το πεις τώρα που έχεις έρθειΠώς γίνεται έτσι ξαφνικά άνοιξη η βροχή

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

43

κι ας είναι όπως λένε Χριστούγενναπου αναπνέει η καρδιά

Πέφτουν τα χρώματα στα μάτιαΓίνεται κόκκινη η νύχταΈνα δέντρο φωτεινό αγγίζει ουρανό Μα αυτό που μένει το πρωί είναι της μοναξιάς τα πόδια Στης πόλης τα χαλάσματα να μυρίζουν βαριάΚι ας είναι όπως λένε Χριστούγεννα που αναπνέει η καρδιά

Νομίζω δεν θα είσαι εκεί Τους άρχοντες να δεις να αποφασίζουν Τις ενοχές τους σαν δικές σου ενοχές να δεχθείςΝα παραδοθείς στη λάσπη

Αν πιστεύεις πως μπορείςΚάτι απ’ τον κόσμο σου να αλλάξειςΚάτσε κοίτα τη ζωή σου απ’ την αρχήΚι αυτό που πέφτει και χτυπάειΕδώ κοντά στη γειτονιά σουΠου μπορεί να είμαι εγώ, μπορεί να είσαι εσύ

Αν πιστεύεις πως μπορείςΜέσα απ’ το μαύρο τζάμι να περάσειςΠέτα μακριά τα όπλα που σου δίνουν για να χάσειςΤο πάθος για ελεύθερη φωνή

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

44

Τώρα που ξέχασες που μένειςΚαι πού πηγαίνεις δεν ρωτά κανείςΤην οδό αστέγων θα τη βρειςΚι αν το θες θα πεις στον εαυτό σουΠως πάντα πρέπει να αναπνέει η ψυχή

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

45

την άνοιξη να βρω αριστερά

Πετάω τη μέρα απ’ το παράθυροΔιώχνω το χειμώναΤα μαύρα τα πουλιά φωνάζουν δυνατά:Ποτέ δεν έχασε κανείςΜε τα λεφτά στα χέριαΚαλύτερα χωρίς ψυχή παρά χωρίς αυτάΣτη μέση της ερήμουΜου λένε εδώ να μείνωΝα μη τραβήξω αριστεράΓιατί πολύ χρυσός θα βγει Κι αν το βουνό θα κλαίει γκρίζοΑπλά να αδιαφορήσωΓιατί είναι η ζωή εδώ πολύ σκληρή

Μα εγώ μεγάλωσα σε πέτρεςΜε αίμα απ’ το χρυσάφι της ερήμουΠου άφησαν στα χέρια μου φωτιάΚαι είναι λίγα τα λεφτάΓια να πουλήσω την ψυχή μουΓια μια εφήμερη ζωή χωρίς καρδιάΜα εγώ αγκάλιασα τις λεύκεςΚαι πήρα την ψυχή μαζί μουΚαι τόσο φως θα είναι κρίμα να χυθείΜε τα νερά του Αξιού στης θάλασσας τη μοναξιά

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

46

Ρωτάω η άνοιξη που τρέχειΚανένας δεν γνωρίζειΧειμώνιασε βαριά στις γειτονιέςΠοτέ δεν έχασε κανείς ακούω Με τα λεφτά στα χέρια του όταν τρέχειΚαλύτερα να σώζεις το κορμί παρά ψυχές

Μα εγώ μεγάλωσα στον ήλιο Με ασπίδες από χιόνιΝα έρχεται δροσιά μες την ψυχήΓι’ αυτό καλύτερα να στρίψωH ευθεία πριν τελειώσειΤην άνοιξη να βρω αριστερά

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

47

το παραμύθι της μεγάλης ζωής

Πίνω το τελευταίο ποτήρι κρασί, αλλάζει ο χρόνοςΤο 2015 πλησιάζει, για εβδομήντα μου μοιάζει

Είναι αλήθεια πως περίμενες χρόνιαΜια ζαριά για να ρίξεις Μα έχεις γίνει για μια τράπεζα πτώμαΚαι χρωστάς και σε άλλους το χώμαΣτο παραμύθι της μεγάλης ζωής

Μα σε ξέχασε τώρα η συμμορίαΠου τελείωσε πρόωρα η ευφορία Και τα μάτια σου κάηκανΣτο παραμύθι της μεγάλης ζωής

Πίνω το τελευταίο ποτήρι κρασί αλλάζει ο χρόνοςΤο 2015 πλησιάζει, για εβδομήντα μου μοιάζει Χιονίζει απόψε δειλά το λευκό πλησιάζειΟ τελευταίος μεγάλος χειμώνας είναι εδώΜα η αγάπη είναι εδώ κι αυτή που δίνει το φωςΜπροστά μου να δω

Οι μάγοι δεν φάνηκαν με τόσα κρύαΠου τα δίχτυα σε έπιασαν με την πρώτη ευκαιρία Κάπου εδώ κοντά σε μια εφορίαΚαι σου σφίγγουν πολύ το λαιμό

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

48

Είναι αλήθεια πως μεγάλωσες τώραΠως μεγάλωσες μέσα σε τέσσερα χρόνιαΠου ελπίζω να έχεις προλάβει να δειςΤο μαύρο το αίμα που κρύβει Το παραμύθι της μεγάλης ζωής

Χιονίζει απόψε δειλά το λευκό με πλησιάζειΟ τελευταίος μεγάλος χειμώνας είναι εδώ

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

49

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

50

το δικό σου αιώνιο ψέμα

Πετούσε η ψυχή, κοιτούσε τη θάλασσαΜε φως του φεγγαριού τα μάτια μου τα χάλασαΜα κάθε άνθρωπος στη γη που ξέρει από αυτάΓνωρίζει της αγάπης του το αίμα

Που όταν τρέχει πονάΧτυπάει τα μάτια, το κορμί και τον αέρα Και δεν γνωρίζει πια πού πάει ο δρόμος Και μια μέρα ζει το δικό του αιώνιο ψέμα

Έτσι κοιτάνε τις φωτιές οι εραστέςΝα καίνε την ψυχή τους στο σκοτάδιΠου τριγυρνάει γυμνή και ξένη με το σώμαΚαι δεν γνωρίζουν γιατρειά με ένα χάδι

Έτσι μιλάνε οι εποχές στους εραστέςΠου αφήσουν το κορμί τους στο χαλάζιΝα το χτυπάει ο άνεμος, ο ήλιος, οι βροχές Και τίποτα πια να μην τους νοιάζει

Πετούσε η ψυχή, κοιτούσε τις στάχτεςΤο φως του φεγγαριού εκεί, τα μάτια μου κλειστάΜα κάθε άνθρωπος στη γη που ξέρει από αυτάΓνωρίζει την αγάπη απ' το τέρμα

θα ταξιδέψω από μένα μακριά

Έχω ξεχάσει στην κορυφή πώς πάνεΤα όνειρά μου είναι χαμηλάΣου είπα κράτα με φοβάμαιΤους δρόμους που ανεβαίνουνε ψηλά

Τόσο πολύ ο άνεμος φυσούσεΠου σου ζητούσα μόνο αγκαλιάΜα έλεγες να μη φοβάμαιΜέχρι τις Πρέσπες έχει δάσος που γελά

Φτιάχνω μια λίμνη στο μυαλό μουΝεράιδες χορεύουν με τα στήθη γυμνάΧιλιάδες όνειρα σκόρπια του δρόμουΘα ταξιδέψω από μένα μακριά

Πιάνω ένα αστέρι στον ύπνο δικό μουΠριν το αγγίξουν τα κρύα νεράΑνοίγω τα μάτια, το βάζω στο όνειρό μουΘα ταξιδέψω από μένα μακριά

Καπνίζει το κορμί της λίμνης, ξημερώνειΜια νεράιδα περπατά στα νεράΜε ρωτάει αν φοβάμαι στο όνειρο μόνοςΘα ταξιδέψω από μένα μακριά

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

51

για ποια πατρίδα θα μιλήσεις

Κάπου θα ακούς τον άνεμο να λέει:Έλα μαζί μου, ταξιδεύω τις ψυχέςΘα είσαι γυμνός και η ψυχή θα πλέειΣτη θάλασσα γεμάτη γρατσουνιές

Χιλιάδες όνειρα μέσα στο δάσοςΤα έχεις κόψει για να χτίσεις μοναξιάΤα έχεις ρίξει στη φωτιά με πάθοςΝα μη φοβάσαι πως θα φτάσει η χαρά

Για ποια πατρίδα θα μιλήσειςΓια ποια πατρίδα που όλο κλαίειΠου όλο προσεύχεται στη δύση της και λέει:Πάρε και θάλασσα και γη

Πάρε το αίμα απ’ το βλέμμα μουΓια να σκουπίσεις την ψυχή σου μια φοράΜόλις οι γέφυρες θα πέφτουνΜόλις στο τέρμα θα ζυγώνεις ξαφνικά

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

52

μετά τη βροχή

Βρήκα τον άνεμο στα μάτια μου και πάωΈνα ταξίδι κοντινό ως την καρδιάΔεν θα χαθώ αφού τον ήλιο θα κοιτάωΈχω κρατήσει και ψυχή για τα παιδιά

Βγήκα απ’ το δρόμο του ανθρώπου μαύρο βλέμμαΣε κάδους που χορταίνει μοναξιάΚάποιοι δειλοί με ικετεύουν για ένα ψέμαΓια να κρατήσουν την ψυχή τους αγκαλιά

Ένας δειλός είμαι κι εγώ μα και δραπέτηςΠου η μνήμη μου δεν σβήνει με φωτιάΨάχνω να μπω στην αμαρτία σαν ικέτηςΜήπως μπορέσει η ψυχή μου να πετά

Μετά τη βροχή όταν το χώμα θα φέρει ζωήθα μυρίσω τη γη, εσέναΤα μάτια μου θα τρέχουν να σε φτάσουνΓυμνή να σε δούνε στο ψέμαΣτους χάρτινους τους μάγους των καιρών

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

53

για να αδειάσει η ψυχή τη μοναξιά

Μόνη η βάρκα των ψυχώνΘα ταξιδεύει ως τα σύννεφα ψηλά

Μα εσύ πετάς την ψυχή στα σκυλιάΜεγαλώνεις τους τοίχους, να σβήσεις τον ήλιοΡίχνεις τα δέντρα, φέρνεις την έρημο στην αυλή σουΗ δύση είναι η μόνη λύση στη μοναξιά

Πολλές φορές βαρύ φορτίοΈνα ταξίδι της ψυχής ως τη φωτιά

Ξέρεις νομίζω το μεγάλο ρέμαΠού έχει αίμα, πού νερό να ξεδιψάςΑυτή η βάρκα θα σε πάει ως το τέρμαΣκόνη να γίνεις ή να ζεις και να πετάς

Με θεατές γεμάτο το λιμάνιΜε λιτανείες και ευχές

Να γεράσει το σώμα Να ψηλώσει το δόγμαΝα προσκυνάς το δυνατό, να γίνεις στρατιώτηςΤο διαφορετικό να πολεμάς, να πεθαίνει

Άδεια όπως πάντα η ψυχή από αγάπηΚαι μου φαντάζουνε τα μάτια σαν λεκές

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

54

Βλέπεις νομίζω το μεγάλο δέντροΠου ακουμπάει της σελήνης την καρδιάΑν καταφέρεις και περάσεις το λιμάνιΘα έχεις αφήσει ένα μίσος μακριά

Πέφτουν αστέρια λαμπερά μέσα στη λίμνηΚαι χίλια μάτια έχουν σβήσει ξαφνικάΣκέφτονται το μέλλον που πρέπει να χτίσουνΚαι η αγάπη ξυπόλητη περνά

Μόνη η βάρκα των ψυχώνΘα ταξιδεύει ως τα σύννεφα αργάΟι θεατές χορεύουν στο λιμάνιΓια να αδειάσει η ψυχή τη μοναξιά

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

χάρτινο πλοίο

Η θάλασσα φωνάζει πολύ όταν φυσάει αέραςΧτυπάει τα όνειρα αυγά στα βράχια της ζωήςΤα κόκκινα τα μάτια τους αφήνει μονάχα ανοιχτάΝα καίνε για μέρες αργά, την ψυχή σου να δεις

Συνήθιζε να περπατά στη βροχή, να θυμάταιΣτο παρελθόν να μιλάει και μετά να γελάειΣυνήθιζε να βοηθάει πολύ και μετά να ξεχνάειΑν είναι νύχτα, αν είναι πρωί και που θέλει να πάει

Του αρέσει στο σκοτάδι να ζει, τη μυρωδιά του ζητάειΔεν σκάβει το χώμα βαθιά γιατί απλά το αγαπάειΥπάρχουν όρκοι που δεν βρήκε ποτέΠου οι αλυσίδες τους σπάνεΦωτιές που αγκαλιάζουν ψυχές να μπορούν να πετάνε

Όταν χαλάει ο καιρός και ο βαρδάρης θυμώνειΦωνάζει να έρθω να τον δωΜέσα στη νύχτα οδηγά ένα χάρτινο πλοίοΜέσα στη νύχτα τη ζωή μου να δω

Θέλω να γνωρίζεις κι εσύ όταν το σώμα ζητάειΠως είναι ελαφριά η ψυχή και ο Θεός δεν κοιτάειΜια ομπρέλα μαζί σου με φως και ο φόβος σου πάειΜου είπε, αυτά να θυμάσαι και η ψυχή σου θα ζει

56

ξύλινες πέτρες

Σου λέω ένα γεια, βγαίνω στο δρόμοΑυτό που ανταμώνω με τρομάζει πολύΈνα παιδί το κυνηγάνε με ξύλαΈχει αρπάξει ένα καρβέλι ψωμί

Παρόλα αυτά κανείς δεν ρωτάειΟ χειμώνας που φτάνει τι άλλο θα δειΑυτό θα το πει η μικρή η οθόνηΜε ξύλινες πέτρες να πονάει η ψυχή

Δεν με νοιάζει αν κερδίσω, αναπνέω να μη σβήσωΜέσα στο μαύρο που έχει γύρω απλωθείΤο συρμάτινο το άστρο που μου λεν’ να αγαπήσωΗ σκουριά του θα μου φάει και τη λίγη μου φωνή

Σου λέω ένα γεια, στην τράπεζα τραβάωΤους φόρους να πληρώσω για μια άλλη φοράΤώρα τι να ελπίζω αφού πρέπει να ξεχάσωΤη θάλασσα, το φως και τα βουνά

Παρόλα αυτά κανείς στο τραπέζιΔεν βλέπει τη βροχή που το τζάμι χτυπάΓεμίζει την κοιλιά του και ατάραχα σπάειΤο αυγό του φιδιού το ερπετό και κοιτά

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

57

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

58

ιδιωτική σχολή ονείρων

Ήρθαν αστυνόμοι μέσα στην αυλήΚι ήταν όλοι οπλισμένοιΖήταγαν να βγάλω το όνειρο γυμνόΓια να το σκοτώσουν οι καημένοι

Έλεγαν πως πέρασε ο νόμος ξαφνικάΠου οι ποιητές θα πρέπει να είναι εγγεγραμμένοι Σε σχολή ονείρων ιδιωτικήΔιαφορετικά παράνομος ο στίχος τους θα βγαίνει

Φοβάμαι να σου πω πως λίγο κι άλλο λίγοΠάλι η φωνή μου φεύγειΜα μια αγκαλιά μου είναι αρκετήΜα σφαίρες να γεμίσει την ψυχήΦοβάμαι να σου πω πως έμεινα εδώ μόνο για σέναΤα τείχη όταν πέσουν Στα μάτια σου το γέλιο σου να δω

Έλεγαν πως πέρασε ο νόμος ξαφνικάΠου οι ποιητές θα πρέπει να είναι εγγεγραμμένοι Σε ένα σύλλογο πνευματικόΚαι να προσκυνούν τους χορηγούς υποταγμένοι

Μου είπαν να κρυφτώ μέσα στη σιωπή Κι εκεί να παραμένωΜέχρι να εγγραφώ σε εκείνη τη σχολήΑλλιώς την τιμωρία μου να περιμένω

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

59

μα οι αγάπες μου ζούνε στο δρόμο

Μα εγώ που θέλω τα μάτια σου να βλέπωΓιατί μου κρύβεσαι και κοιτάς χαμηλάΑπ’ τη φωνή σου αναγνωρίζωΠως έχεις φύγει μίλια μακριά

Ήθελες λέει να με κρατάς απ’ το χέριΜήπως αλλάξω για σένα μυαλάΜα εγώ μεγάλωσα με ένα μαχαίρι Και δεν φοβάμαι τη μοναξιά

Μα εγώ που το κορμί σου γνωρίζω σαν το δρόμοΣε κάθε ταξίδι μου έχω εσένα μαζίΤις πόλεις που κλαίνε να συνηθίζω Το θαύμα πάντα που αργεί

Σε κάθε άγριο δίνω το χέριΤο αγκαλιάζω για να πάρει φωνήΚαι από λύκο στο κοπάδι με βρίσκειςΝα θεραπεύω μια ακόμη πληγή

Ήθελες λέει να αφήσω το δρόμοΚαι με το νόμο να ζούμε μαζίΜα οι αγάπες μου ζούνε στο δρόμοΚαι πως φοβάμαι να φύγω από εκεί

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

60

το αύριο καλοκαίρι

Όμορφες μέρες της ψυχής το χιόνι όταν πέφτειΤο μαύρο της ζωής χαλίκι αν πατάςΣτα μάτια σου λευκό χορεύει Όμορφες μέρες της ψυχής που εσύ αναζητάς

Αν και γνωρίζεις πως ο φόβος περισσεύειΠάντα ελπίζεις σε ένα τόπο όταν παςΠως μια αγάπη θα σε πάρει από το χέριΘα σε φιλήσει στο φεγγάρι όταν μιλάς

Όμορφες μέρες της ψυχής ο ήλιος όταν πέφτειΚαι η θάλασσά σου ντύνεται με κόκκινο φωτιάςΤίποτε τότε δεν μπορεί να ζήσει με τα πρέπειΤο σώμα όταν καίγεται και έρωτα ζητάς

Αν και γνωρίζω πως η αγάπη έχει ταίριΤο φόβο που τη βγάζει εκτός φωτιάςΘέλω να γίνω το δικό σου το μαχαίριΓια να περάσει η ψυχή σου όπου κι αν πας

Όμορφες μέρες της ψυχής η άνοιξη όταν φέρνειΈνα λουλούδι κόκκινο στα χέρια να κρατάςΤότε νομίζω πως θα βρεις το αύριο καλοκαίριΤη θάλασσα που έκρυβες στα βάθη της καρδιάς

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

61

για να ακούς τα αηδόνια τα μεσάνυχτα

Ζωγράφισε στον τοίχο έναν ήλιο Αν δεν μπορείς να βρεις μες τη ζωή σου τη φωτιάΚοίτα καλά το φως που τρέχειΓια να περάσει και να φύγει η μοναξιά

Για να ακούς τα αηδόνια τα μεσάνυχταΠου ξενυχτάνε με το φως κάτω απ’ τα αστέριαΜην ψάχνεις τη χαμένη άνοιξη σε άδειο βλέμμαΤα μάτια άνοιξε κι απλά αυτή θα ’ρθει

Για να σε βρει όπου κι αν είσαι Και να σου πάρει απ’ την ψυχή τα μυστικάΥπάρχουν πόρτες που ποτέ δεν έχεις βρειΤα μάτια άνοιξε κι απλά αυτή θα 'ρθει

Ζωγράφισε στο τζάμι ένα δάσοςΑν δεν μπορείς να βρεις μες τη ζωή σου πάθοςΚαι χάρισε στους άλλους λίγο αγάπηΚι ας χτίζουν πιο πολύ τον ουρανό

Για να ακούς τα αηδόνια τα μεσάνυχταΜην κάνεις τίποτα, απλά σταμάταΣταμάτα να φοβάσαι Σταμάτα να λυπάσαι πως είσαι έξω απ’ το κοπάδιΚαι οι λύκοι θα σου φάνε την καρδιάΓια να ακούς τα αηδόνια τα μεσάνυχταΓια να μπορείς να λες η αγάπη είναι εδώ

η μέρα που μεγάλωσα

Πετάω μια πέτρα στο νερό Ακούω τον ήχοΤην πόρτα που κλείνειΜετά τη σιωπή που μιλά

Κλείνω με χώμα τις πληγές Κοιτάζω το τοίχοΚανείς δεν γελάΟύτε δακρύζω εγώ

Η μέρα που μεγάλωσαΉλιο είχε χρυσόΠου απότομα τον έκρυψανΤα ψεύτικα φιλιάΚι όσες φορές παράτησα Ψυχή για ένα σώμαΉρθε σκοτάδι να μου πειΑς μείνουμε αγκαλιά

Πέφτω κοιμάμαι αργάΞυπνάω νωρίς και δουλεύωΠαλεύω εντός μου καλάΣτο τέλος νικώ

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

62

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

63

Πετάω το χθες στο νερόΚαθαρίζω τη μέραΑνοίγω το βήμα προχωρώΗ μέρα που μεγάλωσαΉλιο είχε χρυσόΠου λίγο μόνο χάθηκε Και τώρα είναι εδώ

κάπου σε μια στεριά

Κάπου σε μια στεριάΣκοτείνιασε η μέραΟ ήλιος ξαφνικάΚρύφτηκε στα βουνά

Χιόνι πολύ θα ’ρθείΕίπε ο γερο-ΠέτροςΜα μέσα στο λευκόΘα βρεις αν θες ψυχή

Πέρασε ο καιρός το χιόνι είχε λιώσειΜα κάποιοι ευτυχώς είχαν αγγίξει φωςΠέρασε ο θυμός η αγάπη είχε σώσειΌτι ήταν δυνατό στο μίσος μη χαθεί

Κάπου σε μια στεριάΑγάπη μου όπως τώραΤρέχανε τα παιδιάΜέσα στην παγωνιά

Μα οι γέροι οι πολλοίΣοφοί δεν είχαν γίνειΚαι λέγανε μαζίΣτο διάολο η ψυχή

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

64

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

65

γνώρισα μόνο μια πατρίδα

Τα σύννεφα χαμήλωναν, πλησίαζε βροχήΜε ουρλιαχτό ο άνεμος ζητούσε να με πάρειΤότε εγώ αγκάλιασα ένα κορμό σφιχτάΝύχτωσε και φοβόμουνα των λύκων το κοπάδι

Κι όσο εκεί περίμενα το τέλος μου να ’ρθείΣκεφτόμουνα τους φίλους μου που έφυγαν στις πόλεις Σπίτια που έχτισαν ψηλά και σβήσανε τη μνήμηΜακριά από όλα τα κακά και την οργή αυτή

Γνώρισα μόνο μια πατρίδα που είχε αφήσει τη σκιάΠου περπατούσε μες τον ήλιο, είχε τα πόδια της γυμνά Που ήξερε τι είναι αγάπη, πώς να χαρίζει δανεικάΓνώρισα μόνο μια πατρίδα κι έμαθα ελληνικά

Τα σύννεφα αδειάσανε, αστέρια είχαν βγειΟι λύκοι δεν εφάνηκαν μέχρι να ξημερώσειΑργότερα μου είπανε σε πόλεις είχαν βγειΤους πήρανε τα κόμματα και γίνανε καμπόσοι

αγκαλιασμένοι στη βροχή

Αγκαλιασμένοι στη βροχή μαζίΝα σε κοιτώ στα μάτια να σου λέω εσύΕίσαι φωτιά μες το μυαλό μουΕίσαι νερό στο όνειρό μου

Αγκαλιασμένοι στη βροχή μαζίΝα με κοιτάς στα μάτια να μου λες εσύΕίσαι τα φώτα όλου του κόσμουΕίσαι ουρανός δικός μου

Τον άνεμο να βρούμε, τα σύννεφαΝα μπούμε αγκαλιασμένοι στη βροχήΤη θάλασσα να βρούμε, τα κύματαΝα βγούμε απ’ το σκοτάδι δυνατοί

Κάτω απ’ το γελαστό το σύννεφοΝα βλέπουμε παιδιά να παίζουνΑγκαλιασμένα με τα χρώματαΟ άνεμος να μυρίζει ζωήΑγκαλιασμένοι στη βροχή μαζίΝα τρέχει η θάλασσα τα μάτια μας να φτάσει

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

66

όλα είναι ωραία στο σκοτάδι

Τι σε νοιάζει εσένα Η φωτιά στο δάσοςΒάλε ένα φράχτη, χτίσε κάπου εκείΤίποτε δεν είδες, δεν υπάρχει λάθοςΈτσι πας μπροστά σε ετούτη τη ζωή

Ξέρεις πόσοι σώθηκαν γιατί απλά δεν είδανΣπίτια που καιγότανε στα μάτια τους μπροστάΞέρεις πόσοι φτιάχτηκαν και γύρισαν σελίδαΜόνο γιατί κράτησαν τα μάτια τους κλειστά

Όλα είναι ωραία, ωραία στο σκοτάδιΜόνο αυτό μου έλεγαν να βάλω στο μυαλόΜα εγώ λάθος κατάλαβα και μίλαγα για ήλιοΓι’ αυτό με τιμωρήσανε πρώτη φορά μικρό

Όλα είναι ωραία, ωραία στο σκοτάδιΚαλή επιτυχία στη νέα σου ζωή

Τι σε νοιάζει εσένα Αν βουτούν στις ράγεςΑν φτωχοί πεινάνε, συμβαίνουνε αυτάΜάθε αυτά που είπαμεΤα μάτια σου να κλείνειςΝα μη βλέπεις τίποταΚι όλα θα παν’ καλά.

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

67

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

68

το δηλητήριο της σιωπής

Κόκαλα μέρες πεταμένα στο δρόμοΚάδοι γεμάτοι άδειες ψυχέςΚράτησα μόνο συμβουλές του πατέρα:Παιδί μου, χάρισε χαρά αν το θες

Κι έμαθα μόνο το νερό να προσέχω Που μένει ακίνητο στον ποταμόΜα χάθηκε κι αυτό δεν αντέχω Στο μνήμα του θα του το πω

Τοίχος ο χρόνος μικραίνει το βλέμμαΗ λίμνη σταγόνες, κλεμμένο νερόΚυλάει μέσα μου το δηλητήριο της σιωπής

Πέτρα τα μάτια χτυπάνε στον ήλιοΓίνονται μαύρα βγάζουν θυμόΌ,τι ζυγώνει το λιώνουν στο χώμαΑν είναι διαφορετικό

Σταυρός που λάμπει στο στήθος τη μέραΤη νύχτα γίνεται όπλο ιερόΓια να πετάξει στην καρδιά μου μια σφαίραΣτην αγάπη

69

όταν ένα παιδί πεθαίνει

Μακριά απ’ τα ακίνητα σώματα Μια μηχανή γαυγίζει σαν σκυλίΓια ποια αγάπη να μιλήσω αυτή τη στιγμήΌταν ένα παιδί πεθαίνειΚαλύτερα το μάτι μου να κλείσωΣτο πρώτο του το όνειρο: Μια πυρκαγιά που καίει τις πέτρες και ελευθερώνει το νερό

Μια φωτιά που καίει πέτρες Είναι καλύτερη ξέρεις από μια άνοιξη που κλαίειΕίναι καλύτερη από μένα που είμαι εδώΚαι βλέπω το μίσος να γελάει

Σου δίνουν ένα όπλο όχι για να σκοτώσειςΑπλά να νοιώσεις δυνατός να σκοτωθείςΣου δίνουν θέαμα φτηνό τα μάτια σου να χάσειςΤον έρωτα να μάθεις να μισείς

Σκορπά στη γειτονιά μου μια καμένη θάλασσα Ο αέρας την φέρνει στα μαλλιά Το μαύρο της ψυχής της μυρίζει βαριά Χαμηλώνω συνέχεια έχω μάθει να χάνω

Σου δίνουν τη φωτιά το δάσος σου να κάψειςΣτο μαύρο τους να μάθεις πώς να ζειςΈτσι δεν θα έχεις μια σκιά να φτάσειςΈτσι θα γίνεις αριθμός και θα χαθείς

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

ωραίο φως

Τι κάνεις στο υπόγειο μέρα-νύχταΟ ήλιος μου σε περιμένειΑν αγαπάς το φως πέρασε έξωΗ βία σήμερα πεθαίνει

Ξέχνα τα όλα και το φόβο θα πατήσεις Αυτόν που σκότωσαν μια ΚυριακήΝα είναι ελεύθεροι να πολεμήσουνΤο άγριο μέσα στην ψυχή

Να είναι ελεύθεροι να πολεμήσουνΓια κάτι παραπάνω από ψωμίΚι αν προδοθούν να ζήσουνΜες το αιώνιο μια στιγμή

Τι κάνεις στο υπόγειο φοβισμένοςΠέρασε έξω δεν υπάρχουν ηττημένοιΠέρασε έξω αν αγαπάς το ωραίο φως

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

70

όπως την πρώτη φορά

Είναι πολύ λίγο απόψε Να σε χαϊδέψω τρυφεράΠου πέφτει το φεγγάρι απόψε Και μοιάζεις με θεά

Απόψε θέλω να μείνεις γυμνή Να ακούω την ανάσα σουΌπως την πρώτη φοράΤα μάτια σου να βλέπω, να τρέμω απλά

Το χρόνο σταμάτα, μη λες αλλού θα παςΚλείσε τα μάτια ,μάθε πως να πετάςΨηλά περπάτα να ’ρθω κι εγώ εκείΣε ένα σύννεφο να γίνουμε βροχή

Απόψε θέλω να μείνεις γυμνή Το σώμα να διψά όπως την πρώτη φοράΑπόψε θέλω να ακούγεται η σιωπήΜε ένα δάκρυ με μια ανάσα καυτή

Είναι αστείο, το ξέρεις καλάΝα είσαι εδώ για τελευταία φορά Που πέφτουν αστέρια στο γυμνό σου κορμίΠου η άνοιξη φτάνει…

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

71

απ' το άρωμά σου ζω την κάθε μέρα

Είναι φορές που μπορώ κι άλλοτε που δεν μπορώΝα δω τη θάλασσα στα μάτια σου Μα αυτό το όνειρό μου δεν πληρώνεται Δίνει ανάσες στις μέρες κι αυτό είναι σπουδαίο

Από αυτά που διαβάζειςΑπό αυτά που φαντάζεσαιΑπό αυτά που σε φοβίζουν τα χρόνιαΣου λέωΕίναι καλύτερα να είσαι εραστής παρά να προσκυνάςΈναν ήσυχο θάνατο

Στο σώμα μου ξέρεις βάζω αλυσίδες Όταν σε σκέφτομαιΝα μείνω εδώ στο ίδιο μέρος ακίνητοςΜα σε ήθελα δικιά μουΠάντα δικιά μου αυτό είναι όλο Και τίποτε περισσότερο

Έχει χαθεί η φωνή απ’ την ψυχή μου τις μέρεςΠου οι σύντροφοι διψούν για ελευθερίαΚαι πνίγονται στο αλκοόλΜα εγώ να σε κοιτώ στα μάτια ζητάω, να σε αναπνέωΚαι το θέλω ακόμα

Κι αν μοιάζω με ελεύθεροςΣτον πόλεμο αυτό με το στρατό του μαύρου Απ' το άρωμά σου ζω την κάθε μέρα

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

72

η άνοιξη ας έρθει με άλλο σώμα

Χορεύεις κοντά μου στην πρώτη βροχήΣκαλίζω τις μέρες που πέρασανΣε ποιον άνεμο τρέχεις και έχεις κρυφτείΣε μυρίζω μα τα μάτια με γέλασαν

Στα χείλη μου το χώμα της ζωήςΜια γεύση απ’ της μάνας μου το σώμαΣε ετούτο τον κόσμο η μόνη αμοιβήΘα είναι μια άνοιξη ακόμα

Χορεύεις κοντά μου στην πρώτη βροχήΜα αυτός ο χορός σου κρύβει θάνατοΓιατί το κορμί μου, γιατί η ψυχήΞεχνάει το ταξίδι για το αθάνατο

Σταγόνες του φιλιού σου η βροχή Με πνίγει μες του έρωτα τη χώραΣτα χείλη άμμο της καρδιάς μου έχω δειΘυμάμαι πως ξεχάστηκε το σώμα

Κρατάω τα μάτια μου ανοιχτάΟ άνεμος με βρίζει λίγο ακόμαΣε ετούτο το μέρος μετά τη βροχήΗ άνοιξη ας έρθει με άλλο σώμα

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

73

γι’ αυτό και ταξιδεύω

Πέφτει στο όνειρο βροχήΚι όταν ξυπνάω το πρωίΤο βλέπω να κρυώνειΦτιάχνω στα γρήγορα καφέΜήπως μπορέσω για να βγω Απ’ του μυαλού τη σκόνη

Τι κι αν ο ήλιος χαιρετά Μέσα μου η θάλασσα χτυπάΆγριο με δέρνει κύμαΈχω δυο μήνες να σε δωΠέφτω κοιμάμαι είμαι εδώΣε ένα γραφείο μνήμα

Μάλλον μεγάλωσα πολύΑπ’ της σιωπής σου τη φωνήΓι’ αυτό και ταξιδεύωΜε όποιο πλοίο κι αν φανείΣτη θάλασσα, στο όνειρο Τον ουρανό γυρεύω

Έχω δυο μήνες να σε δωΚαι η σιωπή μου λέει εδώΟ χρόνος σου τελειώνειΜεγάλωσα και δεν μπορώΝα έχω χιόνι στο μυαλόΤο σώμα να κρυώνει

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

74

Τι κι αν ο άνεμος φυσά Τη σκόνη που έχουν τα φιλιάΤην ξέρουνε οι μόνοι

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

75

η δική μας η θάλασσα

Ζητούσα λίγο αέρα, μιαν ανάσαΌμως κανείς δεν ήξερε τι είναι αυτό Χανόταν στο κρυφτό παρόν και μέλλονΈχτιζε τις ζωές να μη τις δω

Κι εγώ μαζί τους έμοιαζα με πέτρα Το ποτάμι που φράζει το νερό να μην κυλάΜια βίδα για την ψυχή και για το σώμαΣιωπή να μοιράζω για να είμαι καλά

Αφού τις ρίζες μου τις πέταξα πες φταίωΤα λύματα που πήρα αγκαλιάΣε καταθέσεις, μετοχές, μεταλλαγμένες τροφέςΤο μυαλό μου να καίωΠες φταίω, που ξέχασα πως η δύση είναι πουτάνα παλιά

Μα όσο περνούσε ο καιρός είχα αρχίσει να κλαίωΤα βλέφαρα στα μάτια μου καρφιάΣαν έσβηνε το φως πολύ κενό σου λέωΟ αέρας μύριζε καπνό από καμένη καρδιά

Γι’ αυτό πήρα απόφαση να πάω ΑχερουσίαΜήπως και βρω κάποιο γνωστό πνεύμα εκείΗ λίμνη είχε χαθεί μα βρήκα το μαντείοΚάθισα ώρες μέσα σκάλιζα την ψυχή

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

76

Το λόφο όταν κατέβηκα έπεσα στο ποτάμιΚαι ο άγριος ο Αχέροντας με πήρε μακριάΤο παγωμένο του νερό στη θάλασσα με πάειΣαν να μου έλεγε κρυφά: Γέμισες την ψυχή

Σαν να μου έκλεγε κρυφά: αυτή η δική μας θάλασσα Θα περπατάει στο αίμα μας για πάντα σαν φωτιά το

γκρεμ

ισμ

ένο κά

στρ

ο τω

ν ηρώ

ων

ας μη γίνει ανάσταση

Στάζει το αίμα της δημοκρατίαςΣτα μάτια, στο δρόμο, στις γειτονιέςΚάποια κουρέλια της ιστορίαςΚοιτάζουν ακόμα τις δικές τους ζωές

Ξυπνάς τα μεσάνυχτα ανοίγεις το ράδιοΡίχνεις στη φωτιά ένα ξύλο χοντρόΜέσα στις φλόγες ακούς στο σταθμόΤο όνειρο αίμα θα στάζειΦοβάσαι ακόμη την άνοιξη νέαΦοβάσαι μη γίνει ανάστασηΚαλή η ελευθερία, η θάλασσα, η αγάπηΜα πιο ωραία είναι τα λεφτά

Στάζει το αίμα της δημοκρατίαςΓια ποιο λόγο άραγε μην το ρωτάςΚάτσε απόψε το κορμί μου να φαςΑς μη γίνει ανάσταση

Φοβάσαι ακόμη τα όνειρα μοιραίαΦοβάσαι τη φτώχια μη δείξουν πού ζειςΚαλή η προσευχή και η ιστορία ωραίαΜα πιο ωραία είναι τα λεφτά

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

78

άνοιξη έρχεται

Πέρασε καιρός που έσβησες το φωςΗ νύχτα έμεινε Τα μάτια, την ψυχήΑυτό που λες κορμί παρέδωσες

Έψαχνες θεό βρήκες Γερμανό που έλεγε:Με την προσευχή δεν κλείνει η πληγήΠαρά με θάνατο

Ζούσε ο θυμός με το κρύο φωςΠέτρες πέταγεΑίμα με ψυχή σκάψε στην αυλή σου φύτεψε

Άνεμο βροχή βγάλε απ’ την ψυχήΆνοιξη έρχεται Φέρνει ότι μπορεί, ελπίδα ή αστραπήΜα έρχεται

Tης άνοιξης το φως Πέρασε λίγο εντός, αλήθεια Γίνε αιρετικός, κοίταξε πόσοι πωςΈλιωσαν στην ουρά συνήθεια

Μην κρύψεις τη φωνή, η νύχτα σε καλείΝα μπεις στα δίχτυα Αίμα με ψυχή πάρε απ’ την αυλή Άνοιξη έρχεται

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

79

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

στο πρώτο μου όνειρο

Είναι στιγμές που ζούνε μια φοράΚι άλλες στιγμές που ζούνε απλά για πάνταΤις διώχνεις, μα έρχονται όταν δεν θεςΣτο τέλος μένει το αίμα τους να ζήσεις

Χτυπάει ο καιρός, σβήνει το φωςΜάτια γυαλιά σπασμέναΜα εγώ ευτυχώς βλέπω μακριάΠολύ φωτιά για μένα

Μετά τη βροχή θα είμαι εκείΣτο πρώτο σου όνειροΜια ακόμη φορά να σε πάρω αγκαλιάΣτο πρώτο σου όνειρο

Κι αν κλάψεις μετά θα είναι γιατίΈχεις ξυπνήσει πρωί και το όνειροΤο είδες μισό, μα το κορμί σου ζεστόΑπό το δικό μας το όνειρο

Είναι φορές που φεύγω και λεςΜες τη ζωή μου θα μείνειςΝα μου μιλάς όταν βλέπω κενόΝα με χαϊδεύεις στο πρώτο μου όνειρο

80

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

81

κράτα με μόνο ζωντανό μη μεγαλώσω άλλο

Τα μάτια σου όαση βρίσκει τη σκιά της η ψυχή Νερό μου δίνουν να μην καίει το αίμαΤαξιδεύω μια στιγμή να τα δω και ζω ακόμαΕίμαι ο αθλητής που δεν κέρδισε ποτέ κανένα αγώναΟύτε έμαθε ποτέ τι λένε νίκη

Χτυπάνε ξημέρωμα σαν ρολόγια τα όνειραΚάποιοι μεθυσμένοι εραστές μαλώνουν στο δρόμοΟ νόμος ο δικός μου στη σιωπή είναι σιωπή Γιατί η αγάπη έχει εδώ πολύ σκοτάδι

Κράτα με μόνο ζωντανό μη μεγαλώσω άλλοΚράτα με μόνο ζωντανόΈνας ξενύχτης θεός να λυπηθεί την ψυχή

Περιφερόμενα πτώματα χύνουν πόνο για σπέρμαΓιατί φοβούνται το θάνατο στο σώμαΑφού η ψυχή έχει φτάσει στο τέρμα τηςΌπως όλοι οι θνητοίΜαζεύουν τα λεφτά για τον βαρκάρηΝα έχουν τύχη καλή στο θάνατο

Σταματάει το τρένο στο σταθμό μια ώρα μονάχαΤι να προλάβω άραγε να πω τον εαυτό μου ρωτάωΚαλύτερα να μη πω τίποτα θα χάσω το χρόνοΈτσι κι αλλιώς τα μάτια σου ήρθα να δω Γιατί η αγάπη έχει εδώ πολύ σκοτάδι Κράτα με μόνο ζωντανό μη μεγαλώσω άλλο

το κρασί του χρόνου

Γύρισα όλη τη χώρα, ήπια ερημιάΈνα δάσος η ψυχή μου που έχει πάρει φωτιάΕίσαι άνεμος της νύχτας που στο σώμα μου περνάΜε χαϊδεύεις υποφέρω και διψώ μες τα νερά

Έσκισα πριν λίγες μέρες το τετράδιο το παλιόΌλες μου οι αναμνήσεις πεταμένες στο γκρεμόΉπια το κρασί του χρόνου έχω αδειάσει την καρδιάΜα είναι δύσκολο ακόμα να σε σβήσω οριστικά

Σε ένα όστρακο της άμμου κρύβω μέσα του φιλιάΠεριμένω να ξαπλώσεις να σου δώσω μερικάΜα είναι άσκοπο το ξέρω, δεν υπάρχει λογικήΝα είμαι εδώ να υποφέρω, να είναι η άνοιξη μισήΣά

κης

Αθα

νασ

ιάδ

ης

82

πόσο θα ήθελα να είμαι τώρα

Πόσο θα ήθελα να είμαι τώραΆνεμος βροχή μαζίΜια πέτρα που θα σπάσει η σιωπή μουΠόσο θα ήθελα να είσαι τώραΦλόγα να ζεστάνεις την ψυχήΜια άνοιξη να περπατήσω

Άνοιξε τα μάτια σου, κοίτα την ψυχή μουΜια ψιχάλα μικρή φωτιάΒγες απ’ τη συνήθεια σου, γίνε αναπνοή μουΜια σπίθα για την καρδιά

Πόσο θα ήθελα να ρίξω τώραΤοίχους για να σπάσω τη σιωπήΝα μου τραγουδήσεις

Έπλυνα τις λάσπες από το κορμί μουΕίδα χελιδόνια στην αυλήΞέρω θα αργήσω να φτάσω στην ψυχή σουΜα αργά πλησιάζω σε αυτή

Πέταξα τις πέτρες, άδειασα τις σφαίρεςΈκανα όπλα τα φιλιάΜίλησα με τον αέρα, ξενύχτησα κάτω απ’ τα αστέριαΜέσα στον ήλιο βρήκα τη γιατρειά

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

83

προσκυνητές

Έσκυψε η άνοιξη μέσα στο χιόνιΓέμισε η θάλασσα προσκυνητέςΤα όμορφα τα λόγια τους τα φτύνω αναπνέωΗ χάρτινή τους άνοιξη στα μάτια μου λεκές

Είπαν να βγω αριστερά να δω το κύμαΤον άνεμο να τραγουδά, της άνοιξης τα μάτιαΜα ο δρόμος τους με έβγαλε σε τράπεζες με φράχτηΝα βλέπω μαύρο ουρανό

Το χρώμα των ματιών μου θυμάμαι όταν πέφτειΤο αίμα στη φωτιά και οι θεοί χορεύουνΤι άλλο απόψε για να πιουν γυρεύουν Ψυχή μου μην ακούς τον κεραυνό

Μη με ρωτάτε πόσο αντέχω στο σκοτάδιΣτιχάκια γράφω εδώ και υποφέρω Τα όνειρά μου που σκοτώνω κάθε μέραΟι σταυροφόροι πριν φανούν

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

84

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

85

θα ζωγραφίσω μια φωτιά

Σαν ερωτευμένα τα δέντρα είχαν σκάσειΗ άνοιξη ήταν έτοιμη να εκραγείΈβγαλα τα μάτια μου μέσα απ’ το συρτάριΈφτασα στη θάλασσα πρωί

Περίμενα στο πλοίο να με βρεις είχα χάσειΑναμμένες μηχανές σε λίγο ξεκινάΔεν πίστευα, αλλά με έχεις ξεχάσει Συμβαίνει όμως κι αυτό για να πονά η καρδιά

Έβλεπα στον ύπνο μουΤα μάτια σου για ήλιοΣε όλα μου τα όνειραΉσουν πάντα εκείΈτρεχα στον κύκλο μουΈπινα το λίγοΉταν ξινισμένο το κρασί

Τώρα ο αέρας φυσάει δυνατά στο ΑιγαίοΤο καράβι χορεύει στα μποφόρ μια χαράΓια λάφυρο στον άνεμο δίνωΤη θλίψη, μα δεν τη ζητά

Θα ζωγραφίσω μια φωτιά να κοιτάζωΤα όμορφά σου μάτια σαν καίγεται το σώμαΌτι έχασα να μην το δικάζωΝα το αγαπώ σαν να είναι εδώ

το μαγεμένο δάσος

Φωτοβολίδες όνειρα μυρίζουνε στο χώμαΚλείνω τη μύτη τα περνάω βιαστικάΈνα φιλί ζητούσα και ζητάω ακόμα Που θα περάσει μες το σώμα τη φωτιά

Γυρίζω πάλι μες το μαγεμένο δάσοςΝα πάρω δύναμη να μείνω εδώ στη γηΠυκνή ομίχλη με σκεπάζει σαν το λάθοςΚλείνω τα μάτια να ακούσω τη σιωπή

Φωνές ακούω, ο αέρας μου μιλάειΤην άδεια μου καρδιά γεμίζει χώμαΣυνέχεια ο δρόμος μου φωνάζει πως διψάειΓια μυστικά που έχουν τα άγνωστα τα δώρα

Το δρόμο μου μεγάλωσα να αναπνέωΣε κάθε μέσο ήμουν πάντα ο τροχόςΚάπου εδώ, κάπου εκεί γελάω, κλαίωΚι όλο ελπίζω να έχει μάτια ο θεός

Μακριά ακούγεται στη θάλασσα η φωνή μουΤις νύχτες πριν μη με δέσει ο καιρόςΚάποιο πρωί μικρή ανάσα μου ζωή μουΠάρε το θάρρος να αφήσεις το κορμί

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

86

μια μέρα Έλληνας

Ήρθε πάλι ξαφνικά άνοιξη στη σκεπήΤης λέω πήγα στη φωτιά, μα βρήκα ένα κελίΦύγε αν θες πολύ μακριά, η δύση μη σε βρειΘα σου αρπάξει την καρδιά, ο ήλιος θα χαθεί

Κανείς δεν βλέπει σίδερα, όλοι ζητούν φαΐΑγάπησαν το σήμερα, το σώμα να σωθείΤα όνειρα που έγραφαν στα μάτια το πρωίΤα έσβησαν και τα άφησαν στο χώμα μην τα δεις

Στα χέρια μου έχω πληγές με κόκκινα καρφιάΤο ψέμα ζει χίλιες ζωές μα μια η καρδιάΤι να τις κάνω τις φωνές, για τίποτα μου μοιάζουνΕυνούχους βλέπω από χθες τους ίδιους με προχθές

Άκουγα για ανάσταση με κόκκινα φιλιάΜα εγώ μέσα στο σώμα μου μυρίζω για καλάΌλοι ζητούν στο δρόμο μου να πάρουν πληρωμήΕυνουχισμένα όνειρα για ένα κιλό ψωμί

Ήρθε πάλι ξαφνικά άνοιξη στη σκεπήΤης λέω πήγα θάλασσα, μα αλάτι βρήκα εκείΚάτι κουρτίνες κόκκινες που αρπάξανε φωτιάΤα μάτια σου γυρεύουνε να κάψουνε κι αυτά

Το ψέμα ζει χίλιες ζωές μα εγώ μια φοράΓι’ αυτό ζητώ το αίμα σου να ζήσω αληθινάΓια ένα ξεροκόμματο δεν προσκυνάω ξανάΣηκώνομαι απ’ το χώμα, τώρα…

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

87

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

μια μέρα σήκωσε απ’ το χώμα

Τρέχει η αγάπη μου μπροστά κι εγώ την κυνηγάωΛαχανιασμένος στη βροχή πάλι παραπατώΛάσπες γεμίζει το κορμί έμαθα να χαλάωΣτο πρώτο σώμα που θα βρω κι άλλο την ψυχή

Κανείς δεν μου είπε στη ζωή πως το κορμί πονάειΑν το μαχαίρι καρφωθεί στο βάθος της ψυχήςΠληγές γεμίζει η καρδιά και μόνιμα ζητάειΝα πέσει πάνω στη φωτιά να λυτρωθεί

Όλοι μου δίνουνε κρασί να καίγεται το αίμα Μα κάθε μέρα που περνά κρυώνω πιο πολύΜια μέρα σήκωσε να δω μια μέρα σήκωσε απ’ το χώμαΚάπου να βρω να κρατηθώ ο άνεμος πριν βγει

Φεύγουν τα σύννεφα μακριά, μα εγώ τα ακολουθάωΏσπου τα μάτια να κουραστούν και γίνουνε πάλι υγράΦώτα γεμίζουν τη σιωπή, μα φώτα δεν ζητάωΒλέπω μονάχα τον καπνό που βγάζει η καρδιά

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

89

καλή μου θάλασσα

Το όνειρό μου βιαστικά το δρόμο περνάειΠεραστικοί το κυνηγούν το ρίχνουνε κλωτσιέςΗ φωνή μου κάθε μέρα μικραίνει Η αγάπη κάθε τόσο με βρίζειΤα μάτια σου ζητάω για να φύγουν οι πληγές

Κρατάω του σπιτιού σου τα κλειδιά για ασπίδαΣβήνω χιλιόμετρα για να σε πάρω αγκαλιάΑκούω του ανέμου τη φωνή που σφυρίζειΜεγάλη ελευθερία αν η μέρα μου γελά

Η ανάσα μου κουράστηκε εδώ μακριά στα ξέναΔεν έχω θάλασσα έχω τα μάτια κλειστάΤι ψάχνω, τι ζητάω να βρω στο φως που φεύγειΚαλή μου θάλασσα έχω χάσει τη φωτιά

Το άρωμά σου μου φωνάζει πως ζειΗ ψυχή μου ακόμα Η φωνή μου κάθε μέρα μικραίνει, μα δεν τέλειωσα ακόμαΜεγάλη ελευθερία αν η αγάπη ξενυχτά

το νερό που καίει

Όταν θα περάσεις τις πύλες του Άδη Κι όλοι οι φίλοι σου σταθούν προσοχήΣτα μάτια ένα χάδι αν καταλάβειςΠάει να πει πως έχεις δώσει ψυχή

Πάει να πει πως τη νύχτα έχεις κόψειΜε το μαχαίρι της φωνής σου βαθιάΚαι τώρα πια είσαι εντάξειΜέσα στα σύννεφα να κάνεις βουτιά

Όλα αυτά που η ζωή σου χρωστούσεΘα επιστρέφονται σαν δανεικάΚι ένα φιλί που η βροχή σου πετούσε Θα το κρατάς σφιχτά αγκαλιά

Πάει να πει πως η στάχτη του φόβουΜέσα στη γη έχει κρυφτεί πιο βαθιάΚι ένα φιλί που η βροχή σου πετούσε Θα το κρατάς για πάντα κοντά

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

90

δεν γελάει η άνοιξη

Περίμενα για μέρες ένα πλοίοΠου θα έφερνε τα όνειρα εδώΠου θα έφερνε στα μάτια το φεγγάριΑπ’ το σκοτάδι θα μπορούσα για να βγω

Δεν γελάει η άνοιξηΗ φωνή σου φωνάζει: ΒοήθειαΤο τραγούδι μου έχει θυμόΑκούς…

Χωρίς τα όνειρα ο άνεμος θα έρθειΝα σε αρπάξει να σε πάρει από εδώΝα σε πετάξει σε ένα βράχο για να σπάσειςΚαι να περάσεις σαν καπνός τον ουρανό

Δεν γελάει η άνοιξηΤα βήματα μου λένεΈχω χειμώνα στα μάτια Ακούς…

Δεν γελάει η άνοιξηΤα σύννεφα μου λένε, χτύπα το φως να βραχείςΠέτα μια πέτρα μπορείςΤο χειμώνα να διώξεις μακριά

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

91

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

92

ζητούσες να με δεις

Βρέχει να μυρίζω τη δική σου την κολόνιαΒρέχει να νομίζω πως γυρνάς εδώ κοντάΜέσα στη νύχτα σαν σταγόνα να με φτάσειςΝα μου χαρίσεις μια στιγμή λίγη δροσιά

Ζητούσες να με δεις, μα εγώ τα όνειρα είχα σπάσειΧίλια κομμάτια και τα πέταγα μακριάΖητούσες να με δεις, μα εγώ από μένα είχα χάσειΚαι περπατούσα κυνηγώντας μια σκιά

Πέρασαν τα χρόνια και η σκόνη σου έχει φτάσει Μέσα στο αίμα, στην ψυχή μου πιο βαθιάΧτυπάνε τα ρολόγια το κεφάλι μου θα σπάσειΤρέχω ευθεία προς το δρόμο μοναξιά

Ζητούσες να με δεις, μα εγώ τα μάτια μου είχα χάσειΑπό του δάσους τα συρμάτινα κλαδιάΖητούσες να με δεις, μα εγώ το σώμα είχα σκεπάσειΚόκκινη λάσπη για να σβήνω τη φωτιά

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

93

τα πιο μεγάλα μου φιλιά

Τα πιο μεγάλα μου φιλιά στη θάλασσα χορεύουνΈγιναν σπίτια με κουπιά γέννησαν και παιδιάΠετάξανε σαν τα πουλιά, τα όνειρά μου δέρνουνΤα πιο μεγάλα μου φιλιά κάηκαν στη φωτιά

Έκοψα τα παπούτσια μου, ξυπόλυτος δεν τρέχωΈκαψα και τα μάτια μου μέσα στο λίγο φως Δεν μπορώ να τρέχω πίσω από μια αγάπηΔεν μπορώ να τρέχω να χάνω συνεχώς

Τους μεγάλους έρωτες τους παίρνει ο αέραςΤους ρίχνει σε άγρια νερά, πνίγονται στα βαθιάΝερό παίρνει το αίμα τους, καίγεται και η μνήμη Καπνός φτάνει στα σύννεφα και πίσω δεν γυρνά

Δεν μπορώ να τρέχω πίσω από μια αγάπηΔεν είναι αυτό αγάπη είναι υποταγήΝα είμαι το τασάκι της που σβήνει το τσιγάροΜε ένα ρολόι στο μυαλό να ζω κάθε στιγμή

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

94

ο κήπος με το αλάτι

Τη νύχτα που θα έβρεχε ο ουρανός αστέριαΚαι το κορμί σου έλεγες θα ζήσει τη φωτιάΤη νύχτα αυτή κατάλαβα πως πέρασε το πλοίοΚαι η αγάπη έφυγε σε άγονα νησιά

Μακριά λοιπόν τραβήχτηκα μακριά με ένα αντίοΓιατί η φωτιά σου έγινε αλάτι στο κορμίΚι όταν η νύχτα πέρασε, πήρα το πρώτο πλοίοΔιψούσε τόσο η ψυχή να δει ανατολή

Αν δεν είχες στα όνειρα σκουριασμένα φρέναΘα γυρνούσα μαζί σου, θα σε κρατούσα αγκαλιά Αν δεν είχες στα όνειρα τα μάτια σου δεμέναΈνα κήπο θα σου έδειχνα γεμάτο με φιλιά

Όσο οι μέρες πέρναγαν, αναζητούσα εμέναΠνιγμένος σε άγνωστα φιλιά σε ατέλειωτα ποτά Με αυτά λοιπόν χτυπήθηκα και χάλασα το βλέμμαΚαι τώρα ψάχνω θάλασσα να βάλω στην καρδιά

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

95

γιατί ο δρόμος σου είμαι εγώ

Βγαίνω στο δρόμο να μαζέψω θλιμμένες φωνέςΝα τις φέρω στο σπίτι, να μάθω το χθεςΝα μάθω πώς έχασαν στον άγριο καιρό το σακάτη Και ζουν χωρίς αγάπη με πέτρες στην καρδιά

Ρίχνουν τα σύννεφα βρισιές, η μοναξιά κοντάΧίλια φιλιά με ενοχές πέτρωσαν την καρδιάΓι’ αυτό κι εγώ τραβήχτηκα μόνος κάπου μακριάΠοτέ μου δεν κατάλαβα τι είναι η σιγουριά

Μα ακόμα τώρα μπορώ να σου πω πως αντέχωΚι ας μη σε έχω εδώ να ερωτευτώ το φωςΓιατί στα σίγουρα ποντάρισες το μέλλονΚι έχασες εμένα και μάλλον εσένα δυστυχώς

Πέφτουν θεοί μες τις φωτιές καίγονται τα μυαλάΜα οι αγάπες οι παλιές χορεύουν στη φωτιάΧορεύουν πάλι σαν τρελές ξυπνάνε την καρδιάΑν ήταν όλα όπως χθες, θα ήμασταν καλά

Μα τώρα μπορώ να σου πω πως αντέχω Κι ας μη σε έχωΓιατί ο δρόμος σου όπου κι αν παςΕίμαι απλά εγώ

αλλά θα ήταν ωραία να ήμουν το αίμα το δικό σου

Κράτα με όσο μπορείς στο φως να σε κοιτάζω γυμνήΓια μια φορά να ζήσω τη μεγάλη εκδρομήΜακριά από εδώ ψηλά στα βουνάΉ σε ένα νησί που ο άνεμος μιλά

Κράτα όσο μπορείς στο φως να είμαι ο εαυτός μουΚαθρέπτης που δεν σπάει στη μέση το όνειρό μουΘέλω να με κοιτάς να μεγαλώνω την ψυχήΝα πέφτω, να σηκώνομαι, να μη φοβάμαι το κακό πως θα ’ρθεί

Πολλά ζητάω ξέρω, πολλά ζητούσα πάνταΚι έτσι έμαθα να υποφέρω με λεπίδες ελπίδεςΘα ήταν ωραία όμως να ήμουν το αίμα το δικό σουΘα ήταν ωραία να άνθιζε μέσα στην κρίση η ψυχή

Πολλά ζητάω ξέρω, πολλά ζητούσα πάνταΜέσα στο στίχο να ακούς που αναπνέωΘα ήταν ωραία όμως να ήμουν ο ήχος ο δικός σουΘα ήταν ωραία να έβαζες εσύ τη μουσική

Όταν τα μάτια μου είναι κλειστά Να μου μιλάς για το δρόμο που βλέπεις Θα ήταν ωραία να με αγκάλιαζες τα κρύα πρωινάΜετά να πετούσες στο κορμί μου φωτιά

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

96

Πολλά ζητάω ξέρω πολλά ζητούσα πάνταΈτσι έμαθα να υποφέρω με λεπίδες ελπίδεςΜα τις φωνές τις αντέχω, τη σιωπή μου την είδεςΑλλά θα ήταν ωραία να ήμουν το αίμα το δικό σουΘα ήταν ωραία να άνθιζε μέσα στην κρίση μια καρδιά

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

97

χάρτινη βασίλισσα

Χόρευε η βασίλισσα στην πίσταΆνοιγαν οι σαμπάνιες για να πιειΑυτή η κατηφόρα αν με σώσειΝυχτερινές εκπτώσεις θα ’χω βρει

Ήπια πολύ τόσο πολύ που δεν θυμάμαιΆλλο πρωινό με τόσο φωςΊσως είχα μείνει τυφλός απ’ το ποτόΊσως είχαν μεγαλώσει τα μάτια

Γεμάτο με γαρύφαλλα έχει φύγειΤο τελευταίο μου καλάθι με αλήθειαΣτα πόδια της βασίλισσας μα τρέχωΞυπόλητος στην άμμο την υγρή

Ήπια πολύ τόσο πολύ που δεν θυμάμαι Αν στα μάτια μου έτρεχε ο ουρανόςΜέχρι που άναψα φωτιάΝα κάψω την χάρτινη βασίλισσα Πριν η αγάπη μου μεγαλώσει το μίσος

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

98

όνειρα δρόμου

Πέφτει ένα αστέρι το μαζεύωΑπ’ του Αυγούστου την καρδιάΨάχνω ένα όνειρο που θέλειΝα το κρατήσει αγκαλιά

Πετάνε οι μέρες μου τις πέτρεςΚομμάτια σπάνε απ’ τα φτεράΜα εγώ τις νύχτες βρίσκω ασπίδαΜες του ονείρου τη φωτιά

Μικρά μου όνειρα του δρόμουΤαξίδια χίλια μακρινάΜακριά απ’ τα σύρματα του νόμου Με ταξιδέψατε ψηλά

Κάποια στιγμή έρχεστε πίσωΣαν μια ψιχάλα στην καρδιάΜικρά μου όνειρα του δρόμουΠου μου χαρίζετε αγκαλιά

Χτυπάνε οι μήνες σαν μαχαίριαΝα μου τρυπήσουν την καρδιάΜα βρίσκω όνειρα και φεύγωΑπό τα βρώμικα νερά

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

99

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

100

να πιστεύω ακόμα πως χορεύει η αγάπη γυμνή

Με γεμάτο το κεφάλι ταξίδια Στη σκόνη του δρόμου εικόνες μαζεύωΝα φτιάξω το δικό μου νησίΝα περνάνε τα σύννεφα χαμηλά το χειμώναΝα πιστεύω ακόμα πως χορεύει η αγάπη γυμνή

Και θυμάμαι που έλεγες τη νύχτα θα δούμεΠως χορεύει στα σύννεφα η αγάπη γυμνήΜα τα χέρια του χρόνου μόνο πέτρες μας δώσανΚαι το μέλλον μας έγινε μια άμμος καυτή

Θα γεράσεις το ξέρω θα αντέξεις την κρίσηΟγδόντα θα φτάσεις να κοιτάς την τιβίΘα ξανάρθει η δεξιά θα σου δώσει τη λύσηΜα νομίζω κάπου εκεί στα τριάνταΕίχες πει πως πετάς στο κουβά την ψυχή

Τα όμορφα τα σύννεφα μιλάνε με τα αστέριαΛένε ιστορίες άγνωστες που εγώ δεν έχω ζήσειΛένε για κάτι έρωτες που κράταγαν μαχαίριαΛένε για τις αγάπες μου που έγιναν βροχή

Με γεμάτο το κεφάλι ταξίδια στη σκόνη του δρόμουΣτα μάτια σβησμένα τα φώτα πρωίΤρέχω να φτάσω στη δουλειά να γεμίσωΑξία να δώσω σε ένα άδειο κορμί

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

101

ποτέ μη ρωτάς οι αγάπες πού πάνε

Προχωρούσα στο δρόμο, τα μάτια μου σκάλωσανΈνα βλέμμα βαθύ είχε ρίξει φωτιάΔεν είχα όμως τη δύναμη ούτε μια λέξη να πω Πολλές φορές τα λόγια είναι περιττά

Περπατούσα στο κορμί σου ο δρόμος μεγάλωνε Κάθε μέρα μαζί σου είχε ώρα φωτιάςΠοτέ μη ρωτάς γιατί οι αγάπες πετάνεΚαι πηγαίνουνε αλλού εσύ να πονάς

Πόσα φώτα γεννήθηκαν ξαφνικά στο μυαλό μουΠόσα αστέρια μεγάλωσαν σε ένα μόνο λεπτό Μη ρωτήσεις ποτέ να σου πω δεν θυμάμαιΤο νερό μοναξιά έχω εδώ

Ποτέ μη ρωτάς οι αγάπες πού πάνεΤα μάτια όταν σπάνε σαν να είναι γυαλί Ποτέ μη ρωτάς οι αγάπες πώς ζούνεΑν γίνονται άνεμος, αν λιώνουν στη γη

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

102

γιατί ακούω την ανάσα σου κοντά

Μιλάνε οι μέρες για φωτιέςΣτα μάτια μου κρύες ΚυριακέςΚρατάω μια ασπίδα αγκαλιά ακούω τη βροχή

Πόσες φορές προσπάθησα τη μνήμη μου να σβήσωΜα αυτό είναι αδύνατο αν καίει η ψυχήΠόσες φορές μου έλεγαν ο χρόνος θα μου φέρειΤον έρωτά μου πίσω μα εγώ δεν θα είμαι εδώ

Πίνω γιατί η ζωή αχόρταγα με πίνειΠίνω γιατί ακούω την ανάσα σου κοντάΜέσα στη νύχτα Το σώμα μου φωνάζω να μου φέρειςΤο σώμα που έχω χάσει και ψάχνω να το βρω

Πετάνε αδέσποτα φιλιάΣε ένα ποτήρι που αδειάζω την καρδιάΜιλάει η σιωπή μου δεν ακούςΠου σε φωνάζει να ’ρθείς

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

103

ήταν μια χώρα που την έχω ζήσει πριν ακόμη γεννηθώ

Έπεσε το τείχος, μεγάλωσε ο χάρτης Γέμισαν τα μάτια της παιδιάΈψαχνε τον ήλιο κάπου που δεν δύειΚάπου που η θάλασσα γελά

Έψαχνε το δόρυ πιο μακριά να ρίχνει Το όνειρό της πάντα να χτυπάΓια να περπατήσει βασίλισσα στον ήλιοΈπρεπε να πέσω χαμηλά

Ήταν μια χώρα που την έχω ζήσειΠου την έχω ζήσει πριν ακόμη γεννηθώΜέσα από τη στάχτη στα μάτια της γιαγιάς μουΚαι παρακαλούσα μπροστά μου μη τη βρω

Ήταν μια χώρα που την έχω ζήσειΠου την έχω ζήσει πριν ακόμη γεννηθώΜέσα στο δωμάτιο η φωτιά στην άκρηΝα μου καίει μέρα-νύχτα το μυαλό

Μεγάλωσε η χώρα έπεσε το τείχοςΠείναγαν τα μάτια για πολλάΖήταγε τη θάλασσά μου στα πόδια της να πάει Ζήταγε να φάει τα παιδιά σου ζωντανά

Λέρωσε τη θάλασσα στα μάτια μου η δύσηΤώρα θα λερώσει τα δικά σου όνειραΉταν μια χώρα που την έχω ζήσειΠου την έχω ζήσει πριν ακόμη γεννηθώ

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

104

αυτή την άνοιξη θέλω να σου χαρίσω

Πέφτει ο ήλιος στα νερά να κοιμηθείΛέω να μπω κι εγώ να περπατήσωΝα μου μιλάει η θάλασσά μου σαν μητέρα σε παιδίΑυτή την άνοιξη θέλω να σου χαρίσω

Κάθομαι ώρες στην ακτήΧαϊδεύω τα μαλλιά σουΗ θάλασσά μου άτακτο παιδίΜοιάζει πολύ στην αγκαλιά σου

Αυτή την άνοιξη θέλω να σου χαρίσωΘέλω να σου χαρίσω νέο φως…

Κάθομαι ώρες στην ακτήΦέρνει άνοιξη τα χάδιαΈτσι αφήνω τα καράβια μου μακριάΝα ζωγραφίσουν τα ταξίδια μου στα μάτια

Μια μέρα δίχως έρωτα είναι βρισιά το ξέρωΚατάδικος των υλικών θα νοιώθω ότι ζωΜια μέρα δίχως έρωταΠοτέ σου μη σκεφτείς να μου χαρίσεις

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

105

το γλέντι μιας κηδείας

Νύχτα η ανάσα μου μισή, μα τρέχω μες την μπόραΧωρίς να βλέπω ένα φως μια πόρτα ανοιχτήΧαλάω τα παπούτσια μου στα λασπωμένα χρόνιαΜα δυναμώνει η ψυχή κι αυτό είναι αρκετό

Προφήτες βγαίνουν στο γυαλί με πληρωμένους ρόλουςΜε ξεφτιλίζουν σαν σκουπίδι, σαν λεκέ Χτυπάνε πέτρες την ψυχή την παρασέρνουνΜου κλείνουν τη φωνή

Χτυπάει μια σφαίρα το κορμίΜα η πληγή μου κλείνειΟι αστυνόμοι είχαν βγειΝα ρίξουν στην ψυχή

Ο φόβος με αρρώστησε για μήνες σαν εσέναΚατόπιν με παράτησε σαν βρήκα τη φωνήΜόλις το αποφάσισα όρθιος κι όπως ζήσωΑντί να καίω το αίμα μου το μαύρο για να ζει

Δώρα στα μάτια μου πολλά της δύσης είχαν βάλειΜα κάθε δώρο δυτικού έχει εύφλεκτα υλικάΤο γλέντι μιας κηδείας αρχίζει πάντα με φωτιάΣτο σώμα της δημοκρατίαςΝα το θυμάσαι, φίλε μου, καλά

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

καλύτερα να είσαι γυμνός

Υπάρχει ένα μέλλον στο νερό που οι άνθρωποι κοιτάνεΜα η αύρα του είναι θολή, χάνεται στα βαθιάΨάχνουν βυθούς για να το βρουν, μες το σκοτάδι πάνεΚι άμα το βρουν είναι αργά χάθηκε η ζωή

Υπάρχουν μέρες που γελάνε και μέρες που χτυπάνεΜα έτσι είναι η ζωή κι ας λες ευχαριστώΥπάρχουν και τα μάτια σου που άνεμο κρατάνεΤο πρώτο σύννεφο να βρω όταν μικρύνει η γη

Κοιτάζω κάποια βράδια μου τα αστέρια που γελάνεΜε τους στρατιώτες του θεού που σκότωναν το φωςΠαρέα με τα όνειρα στη θάλασσα ας πάμεΚαλύτερα να είσαι γυμνός παρά άδειος εντός

106

αυτή η άνοιξη δεν έχει ντροπή

Αυτή η άνοιξη δε λέει να φύγειΑυτή η άνοιξη με βγάζει μισόΑυτή η άνοιξη με ρίχνει στο χώμαΜα μου σκοτώνει αυτά που μισώ

Αυτή η άνοιξη ζητάει να πάρειΈνα χαμόγελο από χείλη ξεράΑυτή η άνοιξη τη θάλασσα φέρνειΝα ταξιδέψω από εμένα μακριά

Κάπου μπορεί να γεννιέται το λάθοςΠου την αγάπη να ευλογείΚάπου μπορεί να υπάρχει το δάσοςΠου να μοιράζει τη δροσιά στην ψυχή

Χτυπάει αέρας με μανία το σώμαΑυτή η άνοιξη δεν έχει ντροπήΒάζει φωτιά ρίχνει το φράχτηΜήπως περάσω και τρέξω σε αυτή

Θα αναζητήσω στους δρόμους τη λύσηΚάπου μπορεί να υπάρχει πηγήΠου το νερό της αγάπης θα καίειΚι αυτό το λάθος να ευλογεί

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

107

όταν πέσει το τείχος

Μέσα στα μάτια σου ένα παιδί Θα πάγωνε σε μια στιγμή το μίσος Θα έτρεχε η καρδιά ξυπόλητη στο δρόμο Τα πρέπει σου θα ξέχναγες πρώτη φορά

Απ’ την πατρίδα μου την άγρια τη σιωπή Θα είχα βγει για να σε συναντήσωΤα μάτια μου θα έπλενες με ένα φιλίΘα μίλαγες στον άνεμο για θάλασσα

Περνάνε τα σύννεφα μα ο ήρωάς σου είναι τυφλόςΔεν τον βλέπεις Γιατί προσεύχεσαι να μην υπάρχει ΘεόςΣτα λιβάδια των νεφών γυμνός θα περπατήσω Την έρημο εδώ γιατί γνωρίζωΑφού αντέχω τη δίψα του πλήθους

Απ’ την πατρίδα μου την άγρια σιωπή βγήκα για να μιλήσωΣε ένα πλήθος που πουλάει ψυχή για ψωμίΠαράτα τα ακούω από παρατημένουςΑυτό το παιγνίδι έχει πλέον χαθεί

Μα δεν χάνεται έτσι η ζωή όταν κυλάει το ποτάμιΚάπου μακριά το καθαρό νερό θα φανείΚι η θάλασσα θα ’ρθει αυτή να με βρειΌταν πέσει το τείχος

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

108

κι εκεί που νόμιζα πως τίποτα δεν γίνεται

Μέσα στην κρίση τα μάτια μου κουράστηκανΉτανε το φεγγάρι μου μαύρο πανίΚι εκεί που νόμιζα πως τίποτα δεν γίνεταιΚι εκεί που νόμιζα πως το σκοτάδι θα με πιειΉρθες εσύ και γύρισε στο σώμα η ψυχή

Μια μεγάλη αγκαλιά μου έσβησε το γκρίζοΞανάφερε τα φώτα στην καρδιάΜια μεγάλη αγκαλιά ξανάνοιξε το δρόμοΈφερε τη θάλασσα κοντά

Σκιές περνούσαν μα ήταν άδεια σώματα Κλωτσούσαν πέτρες και μπουκάλια πλαστικάΈτσι πληρώνονται οι σκλάβοι για το ζήλο τουςΝα προσκυνούν γονατιστοί το βασιλιά

Κι εκεί που νόμιζα πως τίποτα δεν γίνεταιΚι εκεί που νόμιζα πως το σκοτάδι θα με πιειΜέσα στο δάσος σου το δέντρο μου μεγάλωνεΓια να προλάβει μια άνοιξη να δει

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

109

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

110

φοβάμαι το φόβο στα μάτια μου

Φοβάμαι τη λίγη ψυχή σου την έχεις καταπιείΣε μια μεγάλη μπουκιά ένα πρωίΚι έμεινε μόνο η τρέλα σου να σώσεις το εφήμεροΚαταναλώνοντας σκουπίδια ξανά και ξανάΦοβάμαι το φόβο στα μάτια μου

Φοβάμαι πως πάντα πεινάςΤρως-τρως και δεν χορταίνειςΗ αθανασία περνάει μέσα απ’ την κοιλιά σου Αυτή η θεωρία αρέσει πολύ στην Ευρώπη Φοβάμαι το φόβο στα μάτια μου

Φοβάμαι μη διώξεις από κοντά μου το φωςΜείνει εντός μου το μαύρο της σκλαβιάςΠεριμένοντας το θάνατο απ’ τη δύση Φοβάμαι το φόβο στα μάτια μου

Μεγάλωσες το σώμα σουΤην λίγη ψυχή σου την έχεις καταπιείΠόσες ημέρες σου έμειναν ακόμαΤον ουρανό να ρωτάς, το κόκκινο χώμα

Φοβάμαι το φόβο στα μάτια μουΦοβάμαι τους «Έλληνες»Πατρίδα καημένηΑυτούς φοβάμαι πιο πολύ

για την ελευθερία

Τι νομίζεις δεν κρυώνω εδώ;Τι νομίζεις πως καλά περνάω;Σε χάρτινες σκηνές σου λέω κατοικώΑκούω τη βροχή και πιο πολύ διψάω

Τι νομίζεις πως έχασα το σώμα;Τι νομίζεις πως είμαι άυλος και δεν πονάω;Μα πού να πάω να μπορώΣτα μάτια ενός παιδιού να ζήσω

Στην άγρια τη θάλασσα δεν έλιωσανΤο γέρικο της ιστορίας σώμαΚι ακόμα πιστεύω να το δωΈνα καλοκαίρι να περπατάει στον αέρα

Τι νομίζεις με κρατάει εδώ;Μια φωτιά με κρατάειΜια φωτιά που ταΐζει το σώμαΚι αυτό αντέχει το χειμώνα

Κι αυτή η φωτιά δεν λέει να φύγει Μένει στο βλέμμα σαν φωνήΓι’ αυτό σου λέω, τι νομίζεις πως κρατάω εδώ;Λίγο αίμα κρατάω ζεστό για την ελευθερία

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

111

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

112

κλεμμένο καλοκαίρι

Μπορεί να αλλάξω χώραΧρόνια να ταξιδεύωΧρώματα για να βρω να ζωγραφίσωΝα ψάχνω όλο το κόσμοΤους άπιστους να βρωΤους άπιστους που στην αγάπηΔεν έκαναν ποτέ τους πίσω

Γιατί σε αυτή τη χώρα στο σπίτι των θεώνΚοιτάνε το ευρώ σαν φυλαχτόΛατρεύουν το εφήμερο σαν την αθάνατη φωτιάΛατρεύουν και τη λόγχη που τρύπησε το σώμα στο σταυρό

Γι’ αυτό σου λέω, γιέ μου, ποτέ μην κάνεις πίσωΌσο χτυπάει η καρδιά σου για αυτό που αγαπάςΓι’ αυτό θα ζωγραφίσω ήλιο να σου χαρίσωΤα μάτια σου μη χάσεις, τα όνειρα μην κάψεις Σε τούτο το κλεμμένο καλοκαίρι

Μπορεί να φύγω τώρα ο αέρας που μυρίζειΜπορεί και να έχω φύγει το σώμα να είναι εδώΓι’ αυτό σου λέω γιέ μου ποτέ μην κάνεις πίσωΚράτα το καλοκαίρι σαν να είναι μυστικό

Ίσως να μην μπορέσω πολύ μακριά να φτάσωΣτα πρώτα μου χιλιόμετρα πέσω και τσακιστώΜα ο δρόμος έχει μάθει στο όνειρο να τρέχειΚι εκεί που είναι ασήμαντο να φτάνει ουρανό

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

113

οι άγιοι της οθόνης

Ένα κουρέλι έχω αγκαλιά που κρύβει λίγο αίμαΝα μπαινοβγαίνει η ψυχή το παρελθόν να δειΠώς να πετάξω άραγε τις πέτρες με το ψέμαΠροσκυνητές φανατικοί χειροκροτούνε τη σφαγή

Πέρασε η θάλασσα, αλάτι η ψυχή μουΠού να πετάξω το θυμό να δροσιστώΠέρασε ο άνεμος, μου πήρε το κορμί μουΠώς να φωνάξω τα πουλιά να ψάξω να το βρω

Οικονομικοί δολοφόνοι, άγιοι στην οθόνηΧάρτινα νομίσματα, άγγελοι στα εικονίσματαΜια μεγάλη παρέα στο άρμα του ΑχιλλέαΣέρνουν στο χώμα της ιστορίας το σώμα

Πέρασε το σύννεφο πήρε το φιλί μουΝα στο πετάξει από ψηλά κάπου αγκαλιά να ζωΜόνο τα βράχια έμειναν να κρύψω τη φωνή μουΓιατί οι λύκοι του βορρά έρχονται κατά δω

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

114

Ευρώπη μιας ευθείας

Το βλέπω δεν μπορείς αργά να πας το βήμαΕυρώπη μιας ευθείας στα μάτια έχεις καρφιάΚι όλο απορείς πώς καίγεται το σχέδιοΚι οι χώρες σου κατάντησαν πολύχρωμα κουμπιά

Το ξέρω δεν ρωτάς οι πρόσφυγες πού πάνεΤην πίστη όμως ζητάς κρατώντας τα σπαθιάΚαι πάντα τους ρωτάς πώς έχασαν το δρόμοΠώς γέρασε η θάλασσα κι έγινε φωτιά

Πάνω απ’ τα σπαθιά σου το βλέμμα των θεώνΚι αυτών που δεν προσκύνησαν και είναι εδώ παρώνΠάνω απ’ τα λεφτά σου τα όνειρα παιδιώνΠου μεγαλώνουν... μεγαλώνουν... μεγαλώνουν, τρώγοντας πέτρεςΠου δεν πουλιούνται για ηδονές στις αγορές

Όσο στρατό με μισθοφόρους κι αν μαζέψειςΜε χαλασμένες τις οθόνες απλά θα καταρρεύσειςΓιατί θεό και νόμισμα έκανες ένα κι αργά ή γρήγοραΤο νηστικό παιδί το αίμα σου θα πιει

Κι αν τώρα τους ζητάς στα πόδια σου τον Όλυμπο να φέρουνΤο αίμα αθάνατων στο θρίαμβό σου πάνω για να πιειςΕίναι ασέβεια μεγάλη και το αγνοείςΓιατί εσύ χρωστάς τα μάτια σου στον Όλυμπο, Ευρώπη

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

115

θάλασσά μου ελευθερία

Πέρασα την προκυμαία η σημαία είχε σκιστείΣτο γαλάζιο είδα κουρέλι της πατρίδας την πληγή

Δεν περίμενα στους ώμους να με πάρουν νικητήΜόνος είπα πως θα ρίξω πέτρες μέσα στη βροχή Οι μεγάλες μου αγάπες ζούνε πίσω απ’ τη σκηνήΔίχως σώμα δίχως μάτια μες του ανέμου τη φωνή

Έκλεισα μέσα στις πόρτες λιποτάκτες σύννεφα Μια ελπίδα να κρατήσω πριν χτιστούν τα σύνοραΔεν περίμενα τις μέρες που ο ήλιος θα κρυφτείΜόνος είπα θα βαδίσω, κάπου η άνοιξη θα βγει

Κάθε νύχτα ένα αηδόνι κάνει βόλτες στην αυλήΗ βροχή κι αν το μαλώνει, το τραγούδι του θα πειΣτο γαλάζιο είδα κουρέλι της πατρίδας την πληγήΘάλασσά μου ελευθερία

Οι μεγάλες μου αγάπες δεν ζητάνε πληρωμήΞέρουν μάτια να χαρίζουν μάτια να έχει η ψυχήΟι μεγάλες μου αγάπες δεν ζητάνε ούτε ψωμίΜόνο φέρνουν το φεγγάρι να γλυκάνει το φιλί

μπλε βάρκα

Έναν ήλιο ζητούσα, έναν ήλιο να περνάει πρωίΧρώματα να μαζεύω στο νησί μου το άσπροΝα ξυπνάει τη θάλασσα το σώμα μου το άγριοΜες τα ταξίδια του τα όνειρα να έχουνε φωτιά

Μα ο καιρός περνούσε κι εγώ δεν βρήκα γηΆνεμο που μυρίζει το πρωινό φιλί σουΑυτά καθόμουν και σκεφτόμουν στην όχθη του ΑξιούΑκίνητος αν πρέπει να μένω κοιτώντας σώματαΠου βυθίζονται στα νερά της συνήθειας

Μια ανάσα σου ζήτησα, μια ανάσα σου να την πιωΝα περάσω το ρεύμα, το βαθύ ποτάμιΑστέρια να μαζέψω στην απέναντι όχθηΕκεί που δεν μπορούσα να φτάσω μονάχοςΓιατί χωρίς το αίμα να καίει το ποτάμι είναι άγριο

Είναι ωραία να πατάς στη γηΜα πιο ωραία είναι να μπορείς τα αστέρια να αγγίζειςΕίναι ωραία να βουτάς στη θάλασσαΜα πιο ωραίο είναι το φιλί της να γνωρίζεις

Έναν τρόπο ζητούσα να μιλήσωΌταν κοιτούσα στο βουνό τις φωτιές Χωρίς την ανάσα σου με είχε πνίξει ο καπνός Κι έτσι άρχισα να γράφω στίχους Κλωτσιές να ρίχνω στη θάλασσα να σου μιλάει

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

116

Μα ο καιρός περνούσε το φράγμα είχε φτιαχτείΜαζεύτηκαν οι λάσπες μεγάλωσε το μίσοςΤίποτα δεν κατάλαβες ως σήμερα Ποτέ σου δεν κατάλαβες πως χάνονται τα καλοκαίρια της ψυχήςΤο ταξίδι όμως συνεχίζεται στη μπλε μου τη βάρκα

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

118

κοίτα και μη γελάς

Άκουγα τις φωνές, ο δρόμος σταματάειΚάτσε μαζί με εμάς, το δάσος μη περνάςΜα έφτιαξα φτερά με φύλλα από δέντραΝα πάω πιο ψηλά που η άνοιξη περνά

Άναψαν μια φωτιά, άφησαν μόνο χώμαΓέμισαν την καρδιά με σκόνη από φλουριάΠέρασε ο καιρός, ο χρόνος είχε λιώσει Ότι είχε μαραθεί κι αδειάσει από φωνήΜέσα σε όλα αυτά μου χάθηκες κι εσύΣκέπασες το φιλί σου με άμμο να χαθεί

Κάτσε να με κοιτάς μες τη φωτιά που τρέχωΣτη θάλασσα να φτάσω τα μάτια μου να βρωΚοίτα και μη γελάς τα τείχη που ανεβαίνωΣτο κάστρο της Λαμίας να πιάσω ουρανό

Έπεφτε η βροχή στο όνειρο τις νύχτεςΚόντεψα να πνιγώ στο κάστρο μου πριν βγωΚοίταζα το φεγγάρι τη θάλασσα να φέγγειΚι είπα δεν φοβάμαι να ανέβω το βουνόΓιατί αν δεν μπορώ έξω να βγω απ’ το δρόμοΝομίζω θα έχω χάσει στο μίσος την ψυχή.

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

119

άοπλος

Ζητούσες πάλι να με δεις, η πόλη σε είχε σπάσειΜου έστελνες μηνύματα: Καίγεται το κορμί μουΉταν μεγάλο λάθος μου, εσένα που έχω χάσειΚανένας δεν μου άφησε ποτέ λίγο ψυχή

Μάζεψα τη βαλίτσα μου και βγήκα λίγο έξωΜες τη βροχή για να σταθώ μήπως τα παρατήσωΜα το κορμί μου έκαιγε κι ας ήτανε βρεγμένοΖητούσε μόνο αγκαλιά μέσα της να κρυφτεί

Καθόμουν και σκεφτόμουνα στο ατέλειωτο ταξίδιΠάλι στην πόλη την τρελή θα αρχίσω να υποφέρωΠάλι το λίγο σου φιλί διπλή δίψα θα φέρνειΣυχνά κάτω απ’ το πάτωμα θα κρύβεται η ψυχή

Μια φεύγεις, μια έρχεσαι, μια χύνεις το φαρμάκιΜια λες αιώνια με αγαπάς, μα αλλάζεις στη στιγμήΤον εαυτό σου αγάπησες πολύ πάνω από μέναΚι αυτό τον ερωτεύτηκες για πάντα στη ζωή

Μέσα στις σκέψεις τις πολλές το κρύο είχε αρχίσειΚαι το ταξίδι έγινε μεγάλη αποτυχίαΔεν άντεχα με τίποτα στην πόρτα σου να φτάσωΆοπλος πάλι στον ιστό αμέσως να πιαστώ

Σαν έφτασα ως το σταθμό, είπα γυρίζω πίσωΣε μια κρύα αγκαλιά τι έχω εγώ να δώσωΌλα μου τα υπάρχοντα στα χάρισα να ελπίζωΑπ’ τα στιχάκια μου να βγεις να ελευθερωθώ

τριάντα αργύρια αριστερά

Μια αγκαλιά ζητούσες με αστέριαΝα σε κρατάει μες το φως να ξεδιψάςΉταν φορές που ήθελες να ζήσειςΚι ήταν φορές που ξέχναγες το φλαςΜα με ρωτούσες η αγάπη αν είναι πλοίοΤο εισιτήριο στα χέρια αν κρατάςΑν μεγαλώνεις ή μικραίνεις με ένα αντίοΑυτό που χάνεις σε ψυχή αν το κρατάς

Έτσι σε βρήκα μες τη νύχτα κουρασμένηΜέσα στους δρόμους τους ελεύθερους που παςΕίναι φορές που έλεγες θα ζήσειςΝα δεις την άνοιξη που έρχεται σε εμάς

Μια μικρή προσευχή θα πω απόψε για σέναΣτα σύννεφα να την ακούς μακριά απ΄ το ψέμαΜια μικρή προσευχή θα πω μόνο για σένα…

Πάρε ένα πλοίο κι έλα Τρύπα τα σύννεφα, μια ακόμα κάνε τρέλαΘέλω να δω τα μάτια τους να σπάνε σαν γυαλιάΜες τα γραφεία τους τα θλιβερά με νόμους

Θέλω να δω το βλέμμα τους να σβήνειΜόλις ακούσουν τον αέρα που μιλά:Κουφάλες για τριάντα αργύρια δυτικάΣτα βράχια η πατρίδα μου αριστερά

Σάκη

ς Αθ

ανα

σιά

δης

120

το γκρ

εμισ

μένο

κάσ

τρο

των ηρ

ώω

ν

121

122

έργα του ιδίου:

ΠΟΙΗΣΗ-Σαν θεατές (Αθήνα, 1988) -Δικαίωμα Άρνησης (Σικυώνιος, 1990) -Σε ηλικία παραίτησης (Άποψη, 1993)-Ο μικρός ήλιος (Άποψη, α΄ έκδοση 2009)-Τα παπούτσια του μάγου (Άποψη,

α΄ έκδοση 2013, β΄ έκδοση 2014 )-Ανάσες εραστών (τοβιβλίο, 2014)-Ο μικρός ήλιος (τοβιβλίο, 2014)

ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ-Υπακοή εις τους ανωτέρους (νουβέλα, Ταχυδρομική, 1989)-Η λεωφόρος των αθώων (διηγήματα, Απόπειρα, 1998)-Η συμμορία του απογεύματος (διηγήματα, Ιωλκός 1999)-Το φιλί της Δευτέρας (μυθιστόρημα, Ιωλκός 2001)

123

Ο Σάκης Αθανασιάδηςγεννήθηκε το 1965

στον Άγιο Πέτροτου Κιλκίς.

Ποιήματά του βρίσκονταισε πολλές ανθολογίες

και το έργο τουέχει αποσπάσει

τιμητικές διακρίσεις.Υπήρξε ιδρυτικό μέλος λογοτεχνικών ομάδων

και κινήσεων για ένα διαφορετικό βλέμμα.Είναι μέλος της ΑΕΠΙ

και μέλος σε κάθε προοδευτική καλλιτεχνική κίνηση.

Οι ArpeggiosMp το 2012είναι οι πρώτοι που μελοποίησαν στίχους του

σε μορφή demo & video,ενώ η πρώτη του δισκογραφική παρουσία γίνεται

στο τέλος του 2012 στο CD άλμπουμ“Απ’ το Μηδέν”, του Γιώργου Δημητριάδη.

Σάκης Αθανασιάδηςτο γκρεμισμένο κάστρο των ηρώων

ISBN: 978-618-81935-6-7© Σάκης ΑθανασιάδηςΣεπτέμβριος 2015

εκδοτική επιμέλεια: Δήμος Χλωπτσιούδηςεπιμέλεια εξωφύλλου & εικόνων: Δήμος Χλωπτσιούδηςe-mail: ekdoseis@tovivlio.net

[Αναφορά προέλευσης ,Μη Εμπορική Χρήση,Παρόμοια Διανομή]

___________________Η ποιητική συλλογή “το γκρεμισμένο κάστρο τωνηρώων” διανέμεται ελεύθερα στο διαδίκτυο με άδειαCreative Commons. Επιτρέπεται ελεύθερα η αναδημοσίευση και η αποσπα-σματική παρουσίαση. Η αναφορά του ονόματος του ποι-ητή είναι υποχρεωτική και το έργο διατίθεται μόνο γιαμη εμπορική χρήση.