1

1

Εξήντα δευτερόλεπτα. Τόσο είμαστε υποχρεωμένοι να στα-θούμε πάνω στις μεταλλικές μας πλάκες προτού ο ήχος ενός σήμαντρου μας ελευθερώσει. Αν βγεις από τον κύκλο πριν πε-ράσει το λεπτό, νάρκες θα σου κάνουν τα πόδια κομμάτια. Eξή-ντα δευτερόλεπτα για να δεις τον κύκλο από τους υπόλοιπους φόρους υποτέλειας που βρίσκονται όλοι σε ίση απόσταση από το Κέρας της Αμάλθειας, ένα τεράστιο χρυσό κέρας με μια κυρτή ουρά, το στόμιο του οποίου βρίσκεται τουλάχιστον έξι μέτρα ψηλά και ξεχειλίζει από πράγματα που θα μας δώσουν ζωή εδώ στην αρένα. Τροφή, δοχεία με νερό, όπλα, φάρμακα, ρούχα, σπίρτα. Γύρω από το Κέρας της αφθονίας βρίσκονται σκόρπιες κι άλλες προμήθειες, ενώ η αξία τους μειώνεται όσο πιο μακριά βρίσκονται από αυτό. Για παράδειγμα, ελάχιστα μονάχα βήματα από τα πόδια μου βρίσκεται ένα τετράγωνο κομμάτι από πλαστικό μήκους ενός μέτρου. Σίγουρα θα μπο-ρούσε να μου φανεί χρήσιμο σε περίπτωση νεροποντής. Αλλά μέσα στο στόμιο μπορώ να δω διπλωμένο ένα αντίσκηνο που θα μπορούσε να με προστατεύσει σχεδόν από κάθε είδος και-ρικών συνθηκών. Μόνο να είχα τα κότσια να μπω εκεί μέσα και να το διεκδικήσω από τους άλλους είκοσι-τρεις παίκτες. Κάτι που με έχουν δασκαλέψει να μην κάνω.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11

2

Suzanne Collins

Βρισκόμαστε σε ένα επίπεδο, ανοιχτό έδαφος. Μια πεδιά-δα με χώμα. Πίσω από τους παίκτες που βρίσκονται απέναντί μου, δε βλέπω τίποτα, και καταλαβαίνω ότι εκεί βρίσκεται είτε μια απότομη πλαγιά είτε ένας γκρεμός. Στα δεξιά μου υπάρχει μια λίμνη. Στα αριστερά και πίσω μου, αραιά πευκοδάση. Εκεί ακριβώς θα ήθελε να πάω ο Χέιμιτς. Αμέσως τώρα.

Μπορώ να ακούσω τις οδηγίες του στο κεφάλι μου. «Απλά εξαφανίσου. Απομακρύνσου όσο περισσότερο μπορείς από τους άλλους, και βρες μια πηγή νερού».

Αλλά είναι δελεαστικό, τόσο δελεαστικό, όταν βλέπω εκεί-νη την αφθονία πραγμάτων να με περιμένει. Και ξέρω ότι αν δεν τα πάρω, θα το κάνει κάποιος άλλος. Ξέρω επίσης ότι οι Επαγγελματίες που θα επιβιώσουν από το λουτρό αίματος θα μοιραστούν τα περισσότερα λάφυρα επιβίωσης. Υπάρχει κάτι που τραβά την προσοχή μου. Εκεί, πάνω σε μια στοίβα από κουβέρτες, υπάρχει ένα ασημένιο θηκάρι με βέλη κι ένα τόξο, έτοιμο με χορδή, περιμένοντας να χρησιμοποιηθεί. Αυτό είναι δικό μου, σκέφτομαι. Για μένα είναι.

Είμαι γρήγορη. Μπορώ να τρέξω πιο γρήγορα από όλα τα κορίτσια στο σχολείο μας παρόλο που υπάρχουν κάνα δυο που μπορούν να με κερδίσουν σε αγώνα μεγάλων αποστάσεων. Αλλά αυτή η απόσταση των τριάντα πέντε μέτρων είναι ό,τι πρέπει για μένα. Το ξέρω ότι μπορώ να το πάρω, το ξέρω ότι μπορώ να το φτάσω πρώτη, αλλά το ερώτημα είναι πόσο γρή-γορα θα μπορέσω να φύγω από εκεί; Μέχρι να σκαρφαλώσω στα πακέτα και να πάρω τα όπλα, θα έχουν φτάσει κι άλλοι στο Κέρας, και ένας-δυο μπορεί να καταφέρουν να με χτυπήσουν, αλλά ας πούμε ότι είναι μια ντουζίνα, από τόσο κοντινή από-σταση, θα μπορούσαν να με σκοτώσουν με τις λόγχες και τα ρόπαλα. Ή ακόμα και με τις πανίσχυρες γροθιές τους.

Ωστόσο, εγώ δε θα είμαι ο μόνος στόχος. Βάζω στοίχημα ότι πολλοί από τους άλλους παίκτες θα παρέβλεπαν ένα πιο μι-κρόσωμο κορίτσι, ακόμα κι αν πήρε έντεκα στην εκπαίδευση,

3

Αγώνες Πείνας

για να εξουδετερώσουν τους πιο άγριους αντιπάλους τους. Ο Χέιμιτς δε με έχει δει ποτέ να τρέχω. Αν με είχε δει ίσως

να μου έλεγε να το τολμήσω. Να πάρω το όπλο, εφόσον αυτό το όπλο ίσως να αποτελεί τη σωτηρία μου. Και δε βλέπω παρά μόνο ένα τόξο σε ολόκληρη τη στοίβα. Ξέρω ότι το λεπτό θα πρέπει να τελειώνει και πρέπει να αποφασίσω ποια θα είναι η στρατηγική μου και καταλήγω να ετοιμάζομαι να τρέξω, όχι να δραπετεύσω προς το δάσος αλλά προς τη στοίβα, προς το τόξο. Όταν ξαφνικά προσέχω τον Πίτα, είναι περίπου πέντε παίκτες πιο δεξιά από εμένα, αρκετά μεγάλη απόσταση, ωστό-σο μπορώ να διακρίνω ότι με κοιτάζει και μου φαίνεται ότι πρέπει να κουνάει το κεφάλι του. Αλλά με τυφλώνει ο ήλιος, κι ενώ προσπαθώ να καταλάβω τι μου λέει, ακούω το σήμαντρο.

Και το έχασα! Έχασα την ευκαιρία μου! Γιατί αυτά τα δυο επιπλέον δευτερόλεπτα που έχασα καθώς δεν ήμουν έτοιμη, είναι αρκετά για να μου αλλάξουν γνώμη. Τα πόδια μου σέρ-νονται για μια στιγμή, μπερδεμένα ως προς την κατεύθυνση που θέλει να ακολουθήσει ο εγκέφαλός μου και μετά βουτάω μπροστά, αρπάζω το κομμάτι πλαστικού κι ένα καρβέλι ψωμί. Τα αντικείμενα που κατάφερα να πάρω είναι τόσο ασήμαντα, και είμαι τόσο θυμωμένη με τον Πίτα που μου απέσπασε την προσοχή ώστε τρέχω δέκα μέτρα προς το Κέρας για να πάρω ένα ανοιχτόχρωμο πορτοκαλί σακίδιο που ίσως να μην περιέ-χει τίποτα, απλά και μόνο επειδή δεν αντέχω να φύγω χωρίς να έχω ουσιαστικά τίποτα στα χέρια μου.

Ένα αγόρι, νομίζω από την Περιοχή 9, πιάνει το σακίδιο την ίδια στιγμή μ’ εμένα και για ένα σύντομο διάστημα πα-λεύουμε γι’ αυτό και μετά βήχει, πιτσιλίζοντας το πρόσωπό μου με αίμα. Τρεκλίζω προς τα πίσω, αηδιασμένη από το ζε-στό, κολλώδες υγρό. Μετά το αγόρι γλιστρά στο έδαφος. Τότε βλέπω το μαχαίρι στην πλάτη του. Άλλοι φόροι υποτέλειας έχουν φτάσει ήδη στο Κέρας της Αμάλθειας και ετοιμάζονται να πραγματοποιήσουν επίθεση. Ναι, το κορίτσι από την Πε-

4

Suzanne Collins

ριοχή 2, οχτώ μέτρα μακριά, τρέχει προς το μέρος μου, ενώ στο ένα της χέρι κρατά μισή ντουζίνα μαχαίρια. Την έχω δει να τα ρίχνει στην εκπαίδευση. Δεν αστοχεί ποτέ. Κι εγώ είμαι ο επόμενος στόχος της.

Όλος ο αόριστος φόβος που αισθάνομαι συμπυκνώνεται σε ένα συγκεκριμένο φόβο γι’ αυτό το κορίτσι, αυτό το αρπα-κτικό που μπορεί να με σκοτώσει μέσα σε δευτερόλεπτα. Με πλημμυρίζει η αδρεναλίνη και αφού περνάω το σακίδιο από τον ένα μου ώμο, τρέχω προς το δάσος. Μπορώ να ακούσω τη λεπίδα να σφυρίζει προς το μέρος μου και σηκώνω ενστικτω-δώς το σακίδιο προς τα πάνω για να προστατεύσω το κεφάλι μου. Η λεπίδα καρφώνεται στο σακίδιο. Και με τα δυο λουριά περασμένα στους ώμους μου τώρα, τρέχω προς τα δέντρα. Με κάποιο τρόπο ξέρω ότι το κορίτσι δε θα με κυνηγήσει. Ότι θα επιστρέψει στο Κέρας της Αμάλθειας προτού εξαφανιστούν όλα τα καλούδια. Ένα χαμόγελο χαράζεται στο πρόσωπό μου. Ευχαριστώ για το μαχαίρι, σκέφτομαι.