Μάθημα αγάπης

μάθημα αγάπης

μάθημα αγάπηςμ

άθημ

α αγάπ

ηςΒασιλεία Σπηλιά

ΒΑ

ΣΙΛΕ

ΙΑ ΣΠ

ΗΛ

ΙΑΒατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108E-MAIL: [email protected]

www. ocelotos. gr

ΕΚ∆ΟΣΕ ΙΣοσελότος


Μια συγκινητική ιστορία ενός ανεκπλήρωτου έρωτα, με απαλές μεταφυσικές προεκτάσεις, στην οποία μπορεί να αναζητήσει πα-ραμυθία κάθε ευαίσθητη και πληγωμένη ψυχή.

«Άραγε αυτό το αστέρι που κοιτάζω με θαυμασμό επειδή με εκπλήσσει το έντονο φως του, να το κοιτάζεις κι εσύ αυτή τη στιγμή; Υπάρχει μια μικρή πιθανότητα γι’ αυτό. Γιατί, όπου κι αν είσαι, ο ουρανός είναι ο ίδιος. Αν κοιτάξεις ψηλά, θα δεις ό,τι βλέπω κι εγώ. Και αν το κάνεις, τότε αμέσως αισθάνομαι πως ερχόμαστε πιο κοντά. Σα να είμαστε μαζί νιώθω. Δεν έχει σημα-σία που βρισκόμαστε σε διαφορετικές γωνιές. Σημασία έχει ότι ο χώρος ξαφνικά αποκτά μικρότερες διαστάσεις απέναντι απ’ τον απέραντο κι ατέλειωτο ουρανό. Άρα αυτή τη στιγμή είμαστε πολύ κοντά, αν συγκρίνουμε την απόσταση που μας χωρίζει με την απόσταση του καθενός μας από το τελευταίο σημείο του Σύμπαντος... Ίσως και από έναν μακρινό πλανήτη να φαινόμα-στε σα να ακουμπάμε ο ένας στον άλλο [. . .] Δεν με νοιάζει αν με αυτόν τον τρόπο θα έχω κοροϊδέψει τον εαυτό μου. Ίσως, τελικά, αυτός να είναι ο μόνος τρόπος για να λυτρωθώ. Με την ιδέα της εκπλήρωσης».

ISBN 978-960-9607-90-2

Η Βασιλεία Σπηλιά γεννήθηκε στην Αθήνα στις 30 Ιουλίου του 1993. Είναι το μικρότερο παιδί μιας τετραμελούς οικογένειας. Σπουδάζει Κλασική Φιλολο-γία στη Φιλοσοφική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου της Αθήνας. Από τα παιδικά της χρόνια, η καλλιτεχνική της φύση ήταν έκδηλη. Μόλις έμαθε τα πρώτα της γράμματα, άρχισε να γράφει μυθιστορήματα μικρής έκτασης αλλά και τραγούδια. Το παρόν μυθιστόρημα το έγραψε σε ηλι-κία δεκαέξι ετών.

vasiliaspilia@gmail. com

143 × 210 SPINE: 6 FLAPS: 80 Z

Untitled-3 1 10/2/2012 1:12:05 AM

ΤιΤλος Μάθημα αγάπης ςυγγραφέας Βασιλεία Σπηλιά ςειρα Μυθιστόρημα [1358]1012/17 Copyright© 2012 Βασιλεία Σπηλιά ΠρώΤη εκδοςη Αθήνα, Οκτώβριος 2012

ISBN 978-960-9607-90-2

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108e-mail: [email protected]

www. ocelotos. gr

ΕΚΔΟΣΕΙΣοσελότος

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτο-ανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορ-φή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγ-γραφέα.

Όλοι οι χαρακτήρες και οι περιγραφές του βιβλίου είναι αποκλειστικά προϊόντα της φαντασίας της συγγραφέως. Οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.

Στον Λ. και σε όλους όσους ζητούν τη λύτρωση από τις επίμονες σκιές ενός ανεκπλήρωτου έρωτα

Τίποτα περισσότερο δεν είναι γραμμένο από αυτό που γίνεται τελικά.

ΕΚΔΟΣΕ ΙΣοσελότος

Βασιλεία Σπηλιά


7 ΜάθηΜΑ ΑγάπηΣ ™

Λίγα λόγια από τη συγγραφέα…

Το βιβλίο αυτό γράφτηκε και ολοκληρώθηκε το καλο-καίρι του 2010. Αρχική μου πρόθεση ήταν να μην εκ-

δοθεί, όπως συνέβαινε και με παλαιότερα δημιουργήματά μου. Τελικά, όμως, άλλαξα γνώμη. Ωστόσο, δεν επιχείρη-σα ν’ αλλάξω τίποτα στο κείμενο που είχα γράψει, καθώς οποιαδήποτε μεταγενέστερη παρέμβασή μου θα αλλοί-ωνε τη γνησιότητα της έκφρασής μου την εποχή που το εμπνεύστηκα.

Δεν θα ’θελα να πω πολλά γι’ αυτό το βιβλίο, γιατί κάτι τέτοιο θα είναι άσκοπο και κουραστικό. πιστεύω πως το κείμενο θα μιλήσει από μόνο του σε όσους έχουν τη διά-θεση να αφεθούν στο ταξίδι. Μια διευκρίνιση, όμως, είναι αναγκαία. Σε καμία περίπτωση δεν επιθυμώ να περάσω την άποψη πως οι καθηγητές οφείλουν να ανταποκρίνονται στα ερωτικά συναισθήματα των μαθητών τους, τουλάχι-στον για όσο χρονικό διάστημα οι δεύτεροι είναι ανήλικοι και μαθητές τους. άλλωστε, κάτι τέτοιο είναι παράνομο. Το βιβλίο αυτό εκφράζει την οπτική γωνία μιας μαθήτριας, και θα πρέπει να ληφθεί υπόψιν ο ευαίσθητος ψυχικός της κόσμος, για τον οποίο υπαίτια είναι η ηλικία της, καθώς και ο ταραχώδης χαρακτήρας της, που την έκανε να αντι-μετωπίζει τα γεγονότα με έναν άκρως υπερβολικό τρόπο.

άσχετα, όμως, από τις ιδιότητες των δύο προσώπων

8 ΒΑΣιλειΑ ΣπηλιΑ™

(καθηγητής-μαθήτρια), αυτό που διαφαίνεται είναι μια αστείρευτη αγάπη από μεριάς της. Μια αγάπη εξιδανικευ-μένη, περισσότερο πλατωνική, μια αγάπη ανεκπλήρωτη, αλλά και καθοριστική για τη ζωή της. Σε μια εποχή ρη-χότητας και χυδαιότητας, η αληθινή αγάπη κατάφερε να βλαστήσει. Και νομίζω πως αυτό είναι το σημείο στο οποίο αξίζει να επικεντρωθεί κανείς.

Τέλος, θα ήθελα να παραθέσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Φαίδρος» του πλάτωνα, στο οποίο ο φιλόσοφος κάνει λόγο για τον έρωτα και τον λόγο. Αυτό το κάνω για-τί πιστεύω πως ο τρόπος, με τον οποίο η Καταλίνα ερω-τεύτηκε και αγάπησε τον καθηγητή της, είναι πολύ κοντά στην άποψη του φιλοσόφου ότι ο αληθινός έρωτας αποτε-λεί το κίνητρο για να περιδιαβεί ο ανθρώπινος νους στον χώρο των Ιδεών.

«Όμως, ο πρόσφατα μυημένος στη θέα των αληθινών όντων, αυτός που τότε είδε πολλά, όταν αντικρίσει ένα πρόσωπο με θεϊκή όψη ή κάποια σωματική μορφή, που να είναι καλές απεικονίσεις της γνήσιας ομορφιάς, πρώτα φρίττει και τον κυριεύει ασυναίσθητα κάποιος τρόμος από εκείνους που ένιωσε τότε, και έπειτα, καθώς έχει στραμμέ-νο το βλέμμα του στον όμορφο, τον σέβεται σα θεό, και αν δεν φοβόταν μήπως νομίσουν ότι τον κατέχει ανεξέλεγκτη μανία, θα θυσίαζε στον νεαρό αγαπημένο του όπως σ’ ένα ιερό άγαλμα και σ’ έναν θεό.»


Εισαγωγή

η νύχτα απόψε είναι πιο σκοτεινή από ποτέ. Τη θέση των αστεριών έχουν πάρει τα σύννεφα, τα οποία

ζωγραφίζουν με μελαγχολικές πινελιές τον φθινοπωρινό ουρανό. Ξαφνικά, το τοπίο φωτίζεται, ακούγεται μια βρο-ντή, και πέφτουν οι πρώτες στάλες. Κοιτάζω τη σκιά μου καθώς βαδίζει μόνη της στον δρόμο. Εκείνη την ημέρα είχα αποφασίσει να φύγω. Να τρέξω μακριά από όλους και όλα όσα με πληγώνουν. Να ακούσω επιτέλους τη συμβου-λή που κάποτε μου είχες δώσει. θυμάσαι; Δεν είχα λόγο, βέβαια, να φύγω από το σπίτι μου. Όλοι όσοι είναι εκεί με αγαπούν αληθινά και θέλουν να είμαι καλά. Όμως, πράγ-ματι, κάτι θα έπρεπε να αποχωριστώ. Τελικά, τι είναι αυτό από το οποίο ήθελα να ξεφύγω; Μήπως ο εαυτός μου είναι ο μόνος που μου στήνει παγίδες; Δεν ξέρω. Νομίζω πως, τελικά, όλα παίζουν έναν μικρό ρόλο στο έργο απελπισίας που σκηνοθετώ τα τελευταία χρόνια. Και για να μιλήσω ξεκάθαρα, δεν αντέχω πλέον να ζω με ο,τιδήποτε σε θυ-μίζει.

Ούτε καν με τον εαυτό μου δεν μπορώ να ζω πια. γιατί συνεχώς μου μιλάει για σένα και με πληγώνει ανελέητα. Ναι, αποφάσισα να ζήσω για λίγο μακριά σου, να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο. Κι αν τα καταφέρω, τότε θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Νομίζω πως είμαι πολύ κοντά στη δικαίωση. Αισθάνομαι λυτρωμένη από κάθε θύμισή σου, απαλλαγμένη από κάθε ελπίδα για μας τους δυο. Καθώς περπατάω και όλα αυτά περνούν απ΄


το μυαλό μου, ξαφνικά, δυο φώτα με τυφλώνουν. Έρχο-νται ολοένα και πιο κοντά. Ακούγεται έντονα ο θόρυβος μιας μηχανής. Αυτοκίνητο είναι και βρίσκεται σε απόστα-ση αναπνοής. θεέ μου, τι να σκεφτώ τώρα που πεθαίνω; Μόνο του το μυαλό μου ξετυλίγει ένα όραμα. Ένα χαμό-γελο, ένα όμορφο, αγνό και ζηλευτό χαμόγελο, ζωγραφί-ζεται στο φως του αυτοκινήτου με τόσο έντονα χρώματα που μοιάζει αληθινό. Τελικά δεν τα κατάφερα. Ήταν το χαμόγελό σου...


Κεφάλαιο πρώτο

θυμάμαι την ημέρα που σε γνώρισα. Σαν ψέμα μου μοιάζει τώρα πια. πού να ’ξερα τότε τι θα επακολου-

θούσε. Το βλέμμα μου έπεσε πάνω σου αδιάφορα, καθώς περίμενα στον χώρο υποδοχής του φροντιστηρίου μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι. Μιλούσες με κάποιους καθηγη-τές και γελούσες. η πρώτη μου σκέψη: «Μες στην τρελή χαρά είναι αυτός! Φαντάσου τι μάθημα θα κάνει!...» H ει-κόνα αυτή, η πρώτη εικόνα που χαράχτηκε στη μνήμη μου από σένα, αν και με την πάροδο του χρόνου έχει ξεθωριά-σει, διατηρεί αναλλοίωτα ζωντανό το χαμόγελό σου. Το τόσο όμορφο, τόσο αγαθό, τόσο ζηλευτό χαμόγελό σου. Αυτό που θα ’θελα κάθε μέρα να κοιτάζω και να παρα-τηρώ. Σε λίγο χτύπησε το κουδούνι και προς μεγάλη μου έκπληξη, οδεύσαμε προς την ίδια τάξη. Έτσι, λοιπόν, βρέ-θηκα στο πρώτο μου μάθημα μαζί σου.

Καθώς παρουσίαζες την ύλη που θα διδασκόμασταν κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους, εγώ σε περιεργαζό-μουν, σε θαύμαζα. Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που κοίταγες, ο τρόπος που μιλούσες, ο τρόπος που κινιόσουν –τόσο πολύ που σκέφτηκα: «Αυτός ο άνθρωπος είναι τέλειος! Μοιάζει με όνειρο...» Κάπως έτσι άρχισαν τα πράγματα. Τόσο εύκολα, τόσο γρήγορα, τόσο απλά. O έρωτάς μου για σένα ήταν κεραυνοβόλος. Από την πρώτη στιγμή αι-σθάνθηκα κάτι περίεργο μέσα μου, κάτι που δεν μπορού-σα να εξηγήσω, αφού μου ήταν πρωτόγνωρο. Κάτι τόσο όμορφο και τόσο αγωνιώδες ταυτόχρονα! Αν ήξερα τότε


τη συνέχεια της ιστορίας, φαντάζομαι πως θα έφευγα απ’ το πρώτο λεπτό από την τάξη. Με μια φτηνή δικαιολογία θα γυρνούσα σπίτι μου τρέχοντας. Έτσι, τώρα θα ήταν κα-λύτερα τα πράγματα.

Τον καιρό εκείνο που σε γνώρισα, δεν ήμουν και στην καλύτερη ψυχολογική κατάσταση. η βδομάδα που είχε προηγηθεί στο σχολείο ήταν αρκετή για να με γεμίσει προβληματισμούς και άγχος για το αν θα καταφέρω να αντεπεξέλθω στις απαιτήσεις των μαθημάτων. Οι ψυχικές μου δυνάμεις ήταν ελάχιστες, μιας και τα τελευταία χρό-νια είχα καταπονήσει τον εαυτό μου και δεν τον άφηνα να αναπνεύσει, έχοντας υπερφίαλες προσδοκίες από αυτόν. για μένα, το να είμαι άριστη μαθήτρια ήταν πάντα το ζη-τούμενο, η προτεραιότητα μου, το μόνο πράγμα που ήθε-λα. Έκανα ό,τι μπορούσα για να τα καταφέρνω. Κοιμόμουν μόλις τέσσερις ώρες κάθε βράδυ. Δεν διασκέδαζα, μονάχα διάβαζα. Καταπίεζα κάθε επιθυμία μου να ασχοληθώ με οποιαδήποτε εξωσχολική δραστηριότητα. Δεν επέτρεπα κάτι τέτοιο στον εαυτό μου. Το θεωρούσα χάσιμο χρόνου.

Ακόμη, δεν έμενα ευχαριστημένη ποτέ με τις επιδόσεις μου, κι ας ήμουν άριστη. πάντοτε ζητούσα να επιτύχω κάτι περισσότερο. η τελειομανία μου με είχε καταστρέ-ψει, με είχε εξουθενώσει, με είχε υποβάλλει σε έναν αργό και επίπονο, καθημερινό θάνατο. Αν και προσπαθούσα να αποσπάσω τον μέγιστο δυνατό βαθμό, δεν είχα κάποιον στόχο. Επάγγελμα δεν είχα επιλέξει. Είχα απορρίψει υψη-λόβαθμες σχολές, όπως την Ιατρική και τη Νομική, αφού καθόλου ενδιαφέρον δεν μου προκαλούσαν, καθώς και την Αρχιτεκτονική, όπου είχαν σπουδάσει και οι δυο γο-


νείς μου που πολύ θα ήθελαν να ακολουθήσει την ίδια πο-ρεία η μοναχοκόρη τους. Εν τούτοις, εμένα δεν μου άρεσε καθόλου το σχέδιο παρά μόνο η ελεύθερη ζωγραφική, κι επομένως, δεν θα κατάφερνα να πειθαρχήσω στους αυ-στηρούς κανόνες του σχεδιασμού.

Ήμουν άριστη, τόσο στα θετικά όσο και στα θεωρητικά μαθήματα, και δεν είχα ιδιαίτερη προτίμηση σε καμιά από τις δύο κατευθύνσεις. Έτσι, μου ήταν δύσκολο να λάβω μια απόφαση σχετικά με τις σπουδές μου. Μάλιστα, την απόφαση αυτή έπρεπε να την πάρω κατά τη διάρκεια εκεί-νου του έτους, αφού την επόμενη χρονιά θα φοιτούσα σε τμήμα της κατεύθυνσης που θα είχα επιλέξει. Τη σύγχυσή μου ενέτεινε το γεγονός ότι είχα κλίση σε καλλιτεχνικές δραστηριότητες όπως ο χορός και η ζωγραφική. Ωστόσο, προσπαθούσα να καταπνίξω την επιθυμία μου να ασχολη-θώ με τις τέχνες, αφού άλλωστε δεν θα είχα την κατάλλη-λη υποστήριξη από τους γονείς μου. Αυτοί ήθελαν να κα-μαρώσουν την κόρη τους καταξιωμένη επιστήμονα. Όπως είναι φανερό, μέσα μου γίνονταν συγκρούσεις τόσο έντο-νες, που με παρέσερναν στο βυθό των ερωτηματικών.

Οι απαιτήσεις του σχολείου, λοιπόν, καθώς και η σφο-δρή επιθυμία μου να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να αριστεύσω, με οδήγησαν στην αναζήτηση ενός φροντι-στηρίου. Ο χρόνος μου ήταν αρκετά περιορισμένος. Έτσι, χωρίς πολλή σκέψη, γράφτηκα σε ένα φροντιστήριο της γειτονιάς, ελπίζοντας να μην το μετανιώσω. Σήμερα, αν με ρωτήσεις αν μετάνιωσα για την κίνησή μου αυτή, θα σου απαντήσω: «ναι και όχι». Βέβαια, ο λόγος που οδηγούμαι είτε στη μια είτε στην άλλη απάντηση, δεν έχει σχέση με


το πόσο καλό τελικά ήταν το φροντιστήριο, αλλά με το ότι εκεί γνώρισα εσένα. Και δεν ξέρω πόσος καιρός θα χρειαστεί για να κατασταλάξω σε κάποια απ’ τις δυο από-ψεις μου.

Έτσι, λοιπόν, η μοίρα με έφερε κοντά σου. Ήσουν ο κα-θηγητής μου, κι εγώ η μαθήτριά σου. Όταν ερχόμουν στο φροντιστήριο, χαιρόμουν που θα σε έβλεπα. Μου προκα-λούσες, βλέπεις, πολύ όμορφα συναισθήματα. Κι εκείνη τη χρονιά, περισσότερο από κάθε άλλη, τα είχα ανάγκη. Βέβαια, τα συναισθήματα αυτά δεν γεννήθηκαν από κά-ποια δική σου προσπάθεια. για μένα ήταν αρκετό μόνο και μόνο που περνούσες από μπροστά μου και είχα την τύχη να θαυμάζω την ομορφιά σου.

Εκείνη την εποχή, δεν είχα περιθώρια για απογοητεύ-σεις. Δεν άντεχα να αντιμετωπίσω ακόμα μία δυσκολία. Αναζητούσα πράγματα που θα μου έδιναν ζωντάνια, που θα με βοηθούσαν ν’ αντεπεξέλθω στη δύσκολη καθημε-ρινότητα. Έτσι, λοιπόν, δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό ότι θα μπορούσα να πληγωθώ.

Οι ημέρες κυλούσαν, και αυτή η αίσθηση της απέρα-ντης ευφορίας κάθε φορά που σε έβλεπα, όλο και αυξανό-ταν. Σταδιακά, όμως, άρχισα να συνειδητοποιώ πως όλο αυτό που μου συνέβαινε δεν ήταν ελεγχόμενο, αλλά μου απασχολούσε τη σκέψη χωρίς τη θέλησή μου. Έτσι, θύμω-να. Το θεωρούσα ανόητο. Δεν παραδεχόμουν πως ήμουν ερωτευμένη. Δεν μου είχε τύχει ποτέ ξανά κάτι τέτοιο. Αγχωνόμουν.. πίεζα τον εαυτό μου να μη σε σκέφτεται. Χρησιμοποιούσα επιχειρήματα του τύπου «αυτά σου τρώ-νε χρόνο απ΄ το διάβασμα» και άλλα ανάλογα. Μάταια,


όμως. Ο φτερωτός θεός με είχε χτυπήσει με το βέλος του για τα καλά, και δεν ήξερα τι να κάνω.

παρόλο που απ’ την πρώτη στιγμή ένιωσα συμπάθεια απέναντί σου, εσύ μου έδινες την εντύπωση πως δεν με συμπαθούσες. Ή τουλάχιστον, έτσι το εκλάμβανα εγώ. Ο τρόπος που με κοιτούσες, η ειρωνεία που διέκρινα μερι-κές φορές όταν μου μιλούσες, ο αρνητισμός σου σε ό,τι έλεγα, ήταν μερικά από τα σημάδια που με οδήγησαν σε αυτό το συμπέρασμα. Με αντιπαθούσες, χωρίς βέβαια να υπάρχει κάποιος προφανής λόγος. Αντίθετα, μάλιστα, πι-στεύω πως στα πρώτα μαθήματα ήμουν αρκετά ήσυχη κι ευγενική. Ίσως, βέβαια, να κάνω και λάθος.

γενικά, φαινόσουν αρκετά εσωστρεφές άτομο, που ήξε-ρε καλά να κρατάει τους ανθρώπους σε απόσταση, χωρίς να τους αφήνει περιθώρια να καταλάβουν τις προθέσεις του. Αυτή η πλευρά του χαρακτήρα σου, όμως, δεν με απώθησε. Αντίθετα, η ατμόσφαιρα μυστηρίου που σε πε-ριέβαλε, με παρότρυνε να την εξερευνήσω. Ήθελα να κερ-δίσω τη συμπάθειά σου, και αυτό για μένα ήταν κίνητρο.

Κάθε φορά που σ’ έβλεπα, η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που κόντευε να σπάσει. άκουγα τους χτύπους της να βουίζουν μες στα αυτιά μου. Τα πόδια μου μούδιαζαν. η αναπνοή μου κοβόταν. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τη χαρά μου. Ο ενθουσιασμός μου ήταν τόσο έντονος που καμία σκέψη δεν μπορούσε να τον σταματήσει ή να τον κατευνάσει. Όσο κι αν προσπαθούσα να συγκεντρωθώ στο μάθημα, το μυαλό μου ταξίδευε σε μονοπάτια όπου θέση είχαν μόνο δύο: εσύ κι εγώ.

Το όλο πράγμα, αν και με έκανε λιγάκι αποχαυνωμένη,


στην πραγματικότητα μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρί-σω μια άλλη πλευρά του εαυτού μου, την πιο ανθρώπινη, την πιο ευαίσθητη. Με έκανε να αναγνωρίσω την ανάγκη μου να αγαπήσω και να δώσω. Σε σκεφτόμουν συνέχεια. Δεν υπήρχε στιγμή που να μην περνούσες απ’ το μυαλό μου. Ήσουν μόνιμα εκεί. Εκεί ξυπνούσες, εκεί κοιμόσουν, εκεί ζούσες.

Αφού, λοιπόν, έπρεπε να προσέχω τον απρόσκλη-το επισκέπτη του μυαλού μου, δεν μου είχαν μείνει και πολλές δυνάμεις για άλλα πράγματα. Δεν είχα όρεξη πια για διάβασμα. για πρώτη φορά στη ζωή μου, βαριόμουν να αποστηθίσω το μάθημα της Ιστορίας και να λύσω τις ασκήσεις των Μαθηματικών. Κι αυτό, γιατί προτιμούσα να βυθίζομαι στις σκέψεις μου, παρόλο που το θεωρούσα απαράδεκτο.

Κατά βάθος, ήθελα να κατεβάσω τους ρυθμούς μου, αλλά εκείνος ο απαιτητικός εντολέας μέσα μου δεν με άφηνε να χαλαρώσω. Ήταν συνέχεια πάνω απ’ το κεφάλι μου απειλώντας πως αν δεν γράψω «είκοσι», δεν θα με αγαπούσε πια. Έτσι κι εγώ δεν έκανα τίποτα άλλο απ΄ το να ακολουθώ τις διαταγές του.

Αν και με παρέσυρε συνεχώς η σκέψη σου, δεν μειώθη-καν οι επιδόσεις μου, κι έτσι, δεν απογοητεύτηκα. Μάλι-στα, για να δικαιολογώ τον εαυτό μου, σκεφτόμουν πως ίσως η αγάπη μου για σένα να λειτουργούσε ως κίνητρο, μιας και η χρονιά αυτή, όπως έχει προαναφερθεί ήταν δύ-σκολη και είχα ανάγκη σε κάτι να πιστέψω, να βρω νόημα σε αυτό που έκανα. Έτσι, το να έχω θετικά συναισθήματα για το μάθημα, θα μου έδινε ώθηση να προσπαθήσω πε-


μά

θημα αγ

άπης

Βασιλεία Σπηλιά

ΒΑ

ΣΙΛΕ

ΙΑ ΣΠ

ΗΛ

ΙΑΒατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108E-MAIL: [email protected]

www. ocelotos. gr



Μια συγκινητική ιστορία ενός ανεκπλήρωτου έρωτα, με απαλές μεταφυσικές προεκτάσεις, στην οποία μπορεί να αναζητήσει πα-ραμυθία κάθε ευαίσθητη και πληγωμένη ψυχή.

«Άραγε αυτό το αστέρι που κοιτάζω με θαυμασμό επειδή με εκπλήσσει το έντονο φως του, να το κοιτάζεις κι εσύ αυτή τη στιγμή; Υπάρχει μια μικρή πιθανότητα γι’ αυτό. Γιατί, όπου κι αν είσαι, ο ουρανός είναι ο ίδιος. Αν κοιτάξεις ψηλά, θα δεις ό,τι βλέπω κι εγώ. Και αν το κάνεις, τότε αμέσως αισθάνομαι πως ερχόμαστε πιο κοντά. Σα να είμαστε μαζί νιώθω. Δεν έχει σημα-σία που βρισκόμαστε σε διαφορετικές γωνιές. Σημασία έχει ότι ο χώρος ξαφνικά αποκτά μικρότερες διαστάσεις απέναντι απ’ τον απέραντο κι ατέλειωτο ουρανό. Άρα αυτή τη στιγμή είμαστε πολύ κοντά, αν συγκρίνουμε την απόσταση που μας χωρίζει με την απόσταση του καθενός μας από το τελευταίο σημείο του Σύμπαντος... Ίσως και από έναν μακρινό πλανήτη να φαινόμα-στε σα να ακουμπάμε ο ένας στον άλλο [. . .] Δεν με νοιάζει αν με αυτόν τον τρόπο θα έχω κοροϊδέψει τον εαυτό μου. Ίσως, τελικά, αυτός να είναι ο μόνος τρόπος για να λυτρωθώ. Με την ιδέα της εκπλήρωσης».

ISBN 978-960-9607-90-2

Η Βασιλεία Σπηλιά γεννήθηκε στην Αθήνα στις 30 Ιουλίου του 1993. Είναι το μικρότερο παιδί μιας τετραμελούς οικογένειας. Σπουδάζει Κλασική Φιλολο-γία στη Φιλοσοφική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου της Αθήνας. Από τα παιδικά της χρόνια, η καλλιτεχνική της φύση ήταν έκδηλη. Μόλις έμαθε τα πρώτα της γράμματα, άρχισε να γράφει μυθιστορήματα μικρής έκτασης αλλά και τραγούδια. Το παρόν μυθιστόρημα το έγραψε σε ηλι-κία δεκαέξι ετών.

vasiliaspilia@gmail. com

143 × 210 SPINE: 6 FLAPS: 80 Z

Untitled-3 1 10/2/2012 1:12:05 AM


ρισσότερο. Αυτή η εκδοχή ήταν, όμως, μονάχα μια ψευδαί-σθηση για να με παραπλανεί, να με καθησυχάζει, να μου αφήνει λίγα περιθώρια να ασχολούμαι μαζί σου, χωρίς η τελειομανία μου να με γεμίζει με αχαλίνωτες ενοχές.

Με τον καιρό, τα συναισθήματά μου άρχισαν ν’ αλλά-ζουν. Το ρίγος που αισθανόμουν κάθε φορά που σε κοι-τούσα ή σε σκεφτόμουν, δεν το προκαλούσε μόνο η μα-γεία της υλικής ομορφιάς σου, αλλά σχετιζόταν και με τις συναισθηματικές προσδοκίες που μου δημιουργούσε το αίσθημα ασφάλειας και προστασίας που ένιωθα κοντά σου. Δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο ακριβώς που αι-σθανόμουν έτσι. Φαντάζομαι πως ίσως είχε να κάνει με το γεγονός ότι ήσουν μεγαλύτερος, καθώς και με το ότι ήσουν καθηγητής μου. άρα, θα μπορούσα να σου έχω εμπιστοσύνη.

Σιγά-σιγά άρχισα να δένομαι συναισθηματικά μαζί σου και να πιστεύω εσφαλμένα ότι «πάθαινες» κι εσύ το ίδιο. Με τη φαντασία μου σ’ έβλεπα μαζί μου στις δύσκολες στιγμές, να μου κρατάς το χέρι, να με συμβουλεύεις, να με στηρίζεις. Τότε, λοιπόν, άρχισα να σε αγαπάω με όλο το νόημα της λέξης. Άρχισα να σε θεωρώ δικό μου άνθρωπο, ήθελα να σου εμπιστευτώ τα πάντα. Μάλιστα, κάθε φορά που με απασχολούσε κάποιο θέμα, είχα ανάγκη να σου μι-λήσω γι’ αυτό. Έτσι, πολλές φορές εξέθεσα οικογενειακά μου ζητήματα μέσα στην τάξη και, βέβαια, με την παρου-σία των συμμαθητών μου. Για μένα, όμως, έλειπαν όλοι οι άλλοι. Μονάχα εσύ ήσουν εκεί. Εγώ εσένα μόνο έβλεπα μπροστά μου.

Χαιρόμουν πολύ που ήσουν πρόθυμος να με ακούσεις

Documents

Μάθημα αγάπης