ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕΤΗΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ!

ΝΑ ΗΤΤΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ!

ΠΡΟΤΑΣΗΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣΤΗΣ ΣΠΟΥΔΑΖΟΥΣΑΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ

Αγωνιστικές ΚινήσειςΜάρτης 2003

Τιμή: 1 ευρώ

1

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

1. Εισαγωγή........................................................................................................ σελ. 3

2. Η πρόταση των ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΙΝΗΣΕΩΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ

των φοιτητικών-σπουδαστικών συλλόγων...................................................... σελ. 4

3. Μια σύντομη τοποθέτηση για τις δυνάμεις της ευρύτερης Αριστεράς ΦΟΡΟΥΜ: Νεωτερισμός χειραγώγησης-Ποικιλοχρωμία υποταγής!......... σελ. 6 ΚΝΕ-ΠΚΣ: Ναι στις μεταρρυθμίσεις-Όχι στο κίνημα!.............................. σελ. 8 ΕΑΑΚ: Τα κλισέ κλονίζονται..................................................................... σελ. 10

1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

2

Ολοένα και περισσότερο η πολιτική παύει να ακούγεται σαν «ειδική λέξη», σαν όρος που αναφέρεται σ’ ένα ιδιαίτερο πεδίο και αρχίζει να αποκτά την καθημερινή διάσταση που της καθορίζουν οι ανησυχίες, η οργή, η κινητικότητα, οι αναζητήσεις για την καθημερινή ζωή και το αύριο των μαζών παντού στον κόσμο.

Η αιτία γι’ αυτή τη νέα πορεία βρίσκεται στον ίδιο τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, στις βασικές του αντιφάσεις, στις αντιθέσεις στις οποίες πατά και θρέφεται αυτός και οι θηριωδίες του, που ολοφάνερα πλέον απειλούν τους λαούς, τους εργαζόμενους τον πλανήτη ολόκληρο. Η ιμπεριαλιστική εισβολή στο Ιράκ αποτελεί ασφαλώς την κορυφαία και κυρίαρχη έκφραση αυτής της κατάστασης και, έτσι ή αλλιώς, αποτελεί ταυτόχρονα και το πιο «επίσημο» άνοιγμα μιας νέας πολεμικής περιόδου, με οξύτατες αντιθέσεις, αντιπαραθέσεις, συγκρούσεις. Σε μια περίοδο με τέτοια χαρακτηριστικά είναι που πρόκειται να δοκιμαστεί και να συγκροτηθεί αυτή η νέα πορεία των μαζών για την οποία κάνουμε λόγο.

Δεν μπορεί να νοηθεί και να υπάρξει νέα πορεία στη στάση των μαζών, χωρίς την καθοριστική συμμετοχή της νέας γενιάς, της σπουδάζουσας νεολαίας που στη χώρα μας έχει μεγάλο μερίδιο στην ιστορία των αγώνων του λαϊκού κινήματος. Και πράγματι ήδη λέξεις όπως κίνημα και αγώνας ψηλαφίζονται από χιλιάδες νεανικά χέρια, συναντώνται στα στόματα ολοένα και περισσότερων σπουδαστών και φοιτητών. Πλατιές μάζες της νεολαίας αισθάνονται κάτω και από την ασφυκτική πίεση των καταιγιστικών εξελίξεων πως δεν υπάρχει χώρος θεατή, πως πρέπει να πάρουν ενεργή θέση κόντρα στην ιμπεριαλιστική θύελλα, στο πλάι του λαού μας και των μαχόμενων λαών όλου του κόσμου, να μπουν στο στίβο της πάλης. Αυτή με τη σειρά της φέρνει πολιτικά ερωτήματα, ιδεολογικά και θεωρητικά ζητήματα. Και για όσους δεν πάσχουν από ανεμπιστοσύνη στη δύναμη της μαζικής πάλης, φέρνουν την ανάγκη μιας ειλικρινούς συζήτησης για την κατάσταση του κινήματος, για τους όρους και τις κατευθύνσεις πάνω στις οποίες θα πατήσει η αγωνιστική συγκρότησή του.

Γιατί είναι αναμφίβολα πολλά αυτά που πρέπει να ξαναδούμε από «την αρχή», για να ανατρέψουμε τους σημερινούς αρνητικούς συσχετισμούς, να πετάξουμε στα σκουπίδια τη γυαλιστερή σκουριά που σε πολλές ...συσκευασίες κυκλοφορεί γύρω μας και να οικοδομήσουμε το κίνημα που αντιστοιχεί στις ανάγκες της εποχής μας. Έτσι κι αλλιώς σε μια τέτοια εποχή είναι βέβαιο πως θα κλονιστούν και ίσως θα καταρρεύσουν πολλές βεβαιότητες και ...μορφοποιήσεις που αφορούν το κίνημα, την Αριστερά και τη γραμμή πλεύσης που απαιτείται.

Με αιτία λοιπόν αυτές τις ανάγκες και αφορμή τις φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές της 9 Απρίλη, καταθέτουμε μ’ ένα πιο συνολικό τρόπο την ΠΡΟΤΑΣΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΤΗΣ ΣΠΟΥΔΑΖΟΥΣΑΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ. Θεωρούμε πως η πρότασή μας αυτή απ’ τη μια αποτελεί επείγουσα αναγκαιότητα για την υπόθεση της λαϊκής αντιπολεμικής πάλης και σε αναφορά με αυτό καθαυτό το ζήτημα της ιμπεριαλιστικής εισβολής. Από την άλλη, θεωρούμε ότι η λογική της αποτελεί όρο για τη μαζική αγωνιστική ανασυγκρότηση, σε πολιτική αντιιμπεριαλιστική βάση του κινήματος της σπουδάζουσας νεολαίας. Ταυτόχρονα κρίναμε, πως στη σημερινή σύνθετη κατάσταση με τις συγχύσεις να πολλαπλασιάζονται σχετικά τόσο με τις διακηρύξεις όσο και με τη στάση των δυνάμεων της ευρύτερης Αριστεράς, θα ήταν χρήσιμη μια σύντομη τοποθέτησή μας για τις δυνάμεις αυτές.

3

2. Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΙΝΗΣΕΩΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΙΚΩΝ-ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ

Η ιμπεριαλιστική εισβολή στο Ιράκ είναι πια γεγονός. Οι φονιάδες των λαών έχουν κινητοποιήσει την πιο δολοφονική στρατιωτική μηχανή που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα ενάντια στο λαό του Ιράκ ο οποίος πληρώνει γι’ άλλη μια φορά βαρύ φόρο αίματος για τα συμφέροντα των αμερικάνων.

Έχει ήδη γίνει φανερό ότι δεν πρόκειται για έναν πόλεμο λίγων ημερών, στον οποίο οι εισβολείς θα καταλάβουν το Ιράκ κάνοντας, λίγο ως πολύ, περίπατο. Ήδη φαίνεται ότι αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα και ότι βγαίνουν έξω από τους αρχικούς τους σχεδιασμούς. Οι αιτίες γι’ αυτό και ταυτόχρονα οι παράγοντες που θα επηρεάσουν την εξέλιξη του πολέμου είναι:

Οι σοβαρές αντιθέσεις που προβάλλονται από μια σειρά ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (Γαλλία, Γερμανία, Ρωσία, Κίνα), για τις οποίες το ζητούμενο δεν είναι η υπεράσπιση των συμφερόντων των λαών, αλλά το φρενάρισμα της αμερικανικής επιθετικότητας και το μπλοκάρισμα του στόχου της υπερδύναμης για παγκόσμια κυριαρχία.

Η ηρωική αντίσταση του Ιρακινού λαού, που, παρά την υπεροπλία του αντιπάλου, δείχνει ότι δεν είναι διατεθειμένος να παραδώσει εύκολα τον τόπο του στους εισβολείς. Το μίσος αυτού του λαού για τους Αμερικάνους και το αίσθημα του χρέους για την υπεράσπιση της πατρίδας γίνονται ένα όπλο που μπορεί να είναι πολύ πιο ισχυρό από τους υπερσύγχρονους πυραύλους των αμερικάνων.

Το αντιπολεμικό κίνημα που πεισματικά εξακολουθεί να φουντώνει σε όλον τον κόσμο. Δεν πέρασαν παρά λίγα χρόνια από τότε που κάποιοι βιάστηκαν να προφητέψουν το τέλος της ιστορίας. Και να που η πραγματική υπερδύναμη, οι λαοί, τους διαψεύδουν πανηγυρικά, ξεχύνονται στους δρόμους κατά εκατοντάδες χιλιάδες και διατρανώνουν την αντίθεσή τους στον άδικο πόλεμο. Το μεγαλειώδες αντιπολεμικό κίνημα έχει ήδη καταφέρει να δημιουργήσει προβλήματα στους αμερικάνους, οι οποίοι μέρα με τη μέρα αντιλαμβάνονται πως απέναντί τους δεν έχουν μόνο το καθεστώς του Σαντάμ, ούτε μόνο τον Ιρακινό λαό, αλλά τους λαούς όλου του κόσμου.

Ο λαός μας, μαζί με τους λαούς όλου του κόσμου έδειξε στις κινητοποιήσεις των τελευταίων εβδομάδων πως θέλει και μπορεί να ορθώσει ένα πελώριο αντιπολεμικό μέτωπο -που ξεπερνά τα όρια κάθε επιμέρους κομματικού και παραταξιακού σχεδιασμού- με στόχο να σταματήσει την ιμπεριαλιστική εισβολή και να συμβάλλει στην ήττα των αμερικάνων. Για να ανοίξει, έτσι, μια άλλη προοπτική στην πάλη για τα δικαιώματά του.

Η νεολαία της χώρας ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ! Οι φοιτητικές και σπουδαστικές μάζες μπορούν οργανωμένα, στα πλαίσια του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος και στη βάση των φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων, να πυροδοτήσουν και να ευνοήσουν έναν παρατεταμένο παλλαϊκό αντιιμπεριαλιστικό-αντιπολεμικό ξεσηκωμό. Ένα μέτωπο αλληλεγγύης με τους λαούς της περιοχής και ολόκληρου του κόσμου.

Γιατί, οι τεχνητοί διαχωρισμοί και οι μικροπαραταξιακές αντιθέσεις που επιβάλλονται άνωθεν δεν αφορούν και δεν εκφράζουν τις πλατιές μάζες της σπουδάζουσας νεολαίας

Γιατί η υπόθεση της αντιπολεμικής πάλης είναι υπόθεση κάθε φοιτητή και σπουδαστή, είναι το ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ των φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων, του κινήματος της νεολαίας. Δεν είναι ιδιοκτησία καμιάς πολιτικής δύναμης, παράταξης, σχήματος.

Γιατί, περισσότερο από ποτέ, στους φοιτητικούς και σπουδαστικούς συλλόγους. απαιτείται η μαζική ενεργητική συμμετοχή, η δημοκρατική αντιπαράθεση με πολιτικούς όρους, κόντρα στην πρακτική παραρτημοποίησης και άτυπης διάσπασής τους που προωθείται στη βάση των ξεχωριστών παραταξιακών συγκεντρώσεων

Οι φοιτητικές και σπουδαστικές μάζες έχουν και θέλουν να εκφράσουν τα αντιπολεμικά-αντιιμπεριαλιστικά τους αισθήματα. Μέσα από τη συμμετοχή τους στο αντιπολεμικό κίνημα έχουν ήδη συνταχθεί με το μέτωπο των λαών ενάντια στον πόλεμο. Κι έχουν ήδη αρχίσει να συναισθάνονται το χρέος τους να συνεχίσουν αυτόν τον αγώνα πιο μαζικά, πιο μαχητικά, πιο αποφασιστικά. Όλες οι δυνάμεις που

4

αναφέρονται στην αριστερά και στο κίνημα οφείλουν να ευνοήσουν με κάθε τρόπο την ανάπτυξη του αντιπολεμικού κινήματος στη σπουδάζουσα νεολαία με όχημα τους φοιτητικούς και σπουδαστικούς συλλόγους.

Η αντιπολεμική πάλη της νεολαίας μπορεί και πρέπει να αποτελέσει συνολικότερο σταθμό στην πορεία ανασυγκρότησης των κινημάτων της. Μπορεί και πρέπει να γίνει η αρχή μιας νέας αγωνιστικής πορείας για τις φοιτητικές και σπουδαστικές μάζες.

Στη βάση αυτής της λογικής, απευθύνουμε πρόταση ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ και συντονισμού σε κάθε φοιτητή και φοιτήτρια, σε κάθε σπουδαστή και σπουδάστρια, σε όλες τις παρατάξεις που αναφέρονται στην ευρύτερη Αριστερά (Δίκτυο, Αριστερά Σχήματα, Π.Κ.Σ., Ε.Α.Α.Κ., Γένοβα, Πορεία, Δ.Ε.Α., Ματσέτα) σε κάθε προοδευτικό σχήμα και συλλογικότητα σε σχολές και εστίες, στη βάση ενός ελάχιστου πολιτικού πλαισίου:

ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ. Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΡΕΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΝΟΝΙΑ Να σταματήσουμε την ιμπεριαλιστική εισβολή των ΗΠΑ και των συμμάχων τους ενάντια στο λαό

του Ιράκ. Να ηττηθούν οι Αμερικάνοι Να απεμπλακεί η χώρα μας από κάθε συμμετοχή στο βρώμικο πόλεμο. Καμιά βοήθεια στους μακελλάρηδες

των λαών Να κλείσουν-να φύγουν οι βάσεις

5

3. ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΕΥΡΥΤΕΡΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

ΦΟΡΟΥΜ: Νεωτερισμός χειραγώγησης-Ποικιλοχρωμία υποταγής!

«Είναι πρόσφορο για τους οικονομικούς οργανισμούς να χρησιμοποιούν τα μέσα που έχουν για να αναπτύξουν ένα ανοικτό και τακτικό διάλογο με τις οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτών, ιδιαίτερα αυτές που αντιπροσωπεύουν τους φτωχούς... Ο κοινωνικός κατακερματισμός μπορεί να μετριαστεί φέρνοντας κοντά ομάδες μέσω επίσημων και ανεπίσημων φόρουμ και διοχετεύοντας τις ενέργειες σε πολιτικές διαδικασίες αντί για ανοικτές συγκρούσεις»

Αυτά σημείωνε, μεταξύ άλλων, η ετήσια αναφορά της Παγκόσμιας Τράπεζας για το 2000-2001, και είναι μια καλή αφορμή για να αναρωτηθούμε: Τι σχέση έχει ένα ολόκληρο δυναμικό -τμήμα των κολασμένων της Γης-, που αγωνίζεται και διαδηλώνει στις πέντε ηπείρους, με τις κυρίαρχες και κινούσες δυνάμεις των δομών των διάφορων Κοινωνικών Φόρουμ; Τι σχέση μπορεί να έχει η Παγκόσμια Τράπεζα, το ίδρυμα Φορντ, η Action Aid, η Toshiba, οι γάλλοι υπουργοί, οι δεκάδες χιλιάδες ΜΚΟ (που ο προϋπολογισμός τους στηρίζεται από κυβερνητικές πηγές...) με τις αγωνίες και την πάλη των φτωχοδιάβολων αυτού του κόσμου; Τι άλλη, από σχέση χειραγώγησης και υπονόμευσης των τάσεων ριζοσπαστικοποίησης -αντίστασης-χειραφέτησης που καθημερινά γεννιούνται μέσα στις λαϊκές και εργατικές μάζες και τα κινήματα αντίστασης στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο!Είναι λοιπόν τα πράγματα όπως κάποιοι τα παρουσιάζουν; Είναι αλήθεια ότι τα κινήματα παντού στον κόσμο «αυθορμήτως προσελθόντα» συνεδρίασαν και αποφάσισαν τη συγκρότηση του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ και των εκφράσεών του ανά Ήπειρο και χώρα; Πρόκειται για μια «κινηματική δομή» έξω από κόμματα, κόντρα στις κυρίαρχες κοινωνικοπολιτικές δυνάμεις (ποιες είναι αυτές;), μακριά από καπελώματα και πολιτικά παιχνίδια; Μόνο πολύ αφελείς θα μπορούσαν να πιστέψουν κάτι τέτοιο! Να πιστέψουν ότι μια προσπάθεια παγκόσμιας κλίμακας στήνεται αυθορμήτως πέρα και έξω από κάθε ήδη υπάρχουσα πολιτική και κοινωνική δύναμη! Και για όσους αρέσκονται στο μύθο του ακομμάτιστου, για όσους εγκλωβίζονται στην κυρίαρχη προπαγάνδα που δυσφημεί κάθε οργανωμένη προσπάθεια και πάλη -γιατί θέλει να διατηρήσει αλώβητη την καπιταλιστική ...οργάνωση- θα πούμε τούτο: Δεν υπήρξε, ούτε θα υπάρξει, στην ιστορία των ταξικών κοινωνιών, καμία κίνηση μαζών μικρή ή μεγάλη που να μην καθοδηγήθηκε, να μην ευνοήθηκε, να μην κοντραρίστηκε, να μη συνέπλευσε, να μη βοήθησε ή αποδυνάμωσε τους πολιτικούς-κομματικούς σχηματισμούς και τις αντίστοιχες κοινωνικές τάξεις που αυτοί υπηρετούν!Αν λοιπόν ξεπεράσουμε τα τεχνάσματα περί «παρθενογένεσης» του Φόρουμ, τις προκλητικές και πελώρια ...καπελωματικές εξισώσεις του τύπου: Κίνημα=Φόρουμ (πιστά αντίγραφα των ανάλογων λογικών που εκπορεύονται από το ΚΚΕ) τους μύθους περί δικτύων ...συνελεύσεων και δημοκρατικών αποφάσεων που τάχα καθορίζουν τις πολιτικές επιλογές και τη δράση του Ε.Κ.Φ., θα πρέπει να σταθούμε στην ουσία, δηλαδή στο πολιτικό περιεχόμενο, στις κατευθυντήριες αποφάσεις και αντιλήψεις που κυριαρχούν και αποτελούν τα δομικά πολιτικά χαρακτηριστικά αυτού του εγχειρήματος. Θα επιλέξουμε πέντε βασικά σημεία-ερωτήματα, τα οποία κατά τη γνώμη μας είναι καθοριστικά για την πολιτική φυσιογνωμία και τις πραγματικές στοχεύσεις κάθε πολιτικής κατεύθυνσης.1. Υπάρχει ...καπιταλισμός;Είναι ταξική η κοινωνία, η οικονομία, η εκπαίδευση; Το ...»κίνημα των κινημάτων» αρχίζει και τελειώνει την πάλη του ενάντια στο «νεοφιλευθερισμό» που έχει πάρει κεντρική θέση στις αναλύσεις του. Όμως, ο νεοφιλελευθερισμός αποτελεί μόνο μια πολιτική έκφραση, ένα τρόπο κίνησης του καπιταλιστικού συστήματος, είναι ο όρος που επιχειρεί να εκφράσει την ξέφρενη επιθετικότητα του κεφαλαίου ενάντια στο σύνολο των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων των μαζών. Ο αντινεοφιλελευθερισμός, προβάλλεται λοιπόν ως εναλλακτική διαχείριση, ως μια άλλη πρόταση-ευχή, για έναν «ήπιο καπιταλισμό», που όχι μόνο θα δώσει «κάτι παραπάνω» στις μάζες, αλλά και τη δυνατότητα «ανάπτυξης» και ισχυροποίησης ενός οικονομικοκοινωνικού συστήματος που βρίσκεται στην ιστορική φάση της κρίσης του...

2. Υπάρχει ...ιμπεριαλισμός και φονιάδες;Σύμφωνα με το παραμύθι της «παγκοσμιοποίησης» και του «πλανητικού χωριού» -που αποτελεί θεμέλιο λίθο στη συγκρότηση και στην πάλη που προτρέπει το Φόρουμ- όχι! «Διευθυντήρια», «παγκόσμιες

6

κυβερνήσεις» -που εφαρμόζουν βέβαια το «νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο», παραπέμπουν στην ανάγκη διόρθωσης μιας ...φανταστικής πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας κατά την οποία, ο κόσμος έχει ήδη «ενωθεί», αλλά οι πολιτικές που εφαρμόζονται με βάση αυτή τη δεδομένη, αντικειμενική, ανυπέρβλητη πραγματικότητα είναι λάθος! Μπορούν, λοιπόν, πολλά να διορθωθούν: από το «λαθρεμπόριο γυναικών και παιδιών» ως το «εξωτερικό χρέος των χωρών του Νότου», αλλά αυτός ο κόσμος θα μείνει ίδιος! Γιατί οι διακηρύξεις των Πόρτο Αλέγκρε δεν «προβλέπουν» πουθενά «χώρο» για τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, λευτεριά και εθνική ανεξαρτησία για τη μεγάλη πλειοψηφία των χωρών που όντας εξαρτημένες βρίσκονται κάτω από το στρατιωτικό και οικονομικοπολιτικό ζυγό των ιμπεριαλιστών. Εξάλλου, αφού οι τελευταίοι έχουν «ενωθεί» είναι έξω από κάθε ιστορική εκδοχή και δυνατότητα, η ανατροπή τους ... Απομένει βέβαια να εξηγηθεί από πού ξεφύτρωσαν όλες τούτες οι τεράστιες αντιθέσεις που διατρέχουν το δυτικό αλλά και ολόκληρο τον ιμπεριαλιστικό κόσμο και πως, εν μέσω «παγκοσμιοποίησης» εμφανίστηκε ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος!... Και ποιο είναι και πώς κερδίζεται το μέλλον των λαών!!

3. Τι είναι η ΕΕ;Πάντως, σίγουρα όχι μια λυκοσυμμαχία των βασικών ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για την καταλήστευση και εκμετάλλευση των λαών και των χωρών της Ευρώπης και με φιλοδοξίες για έναν παγκόσμιο ρόλο... Κατά το Φόρουμ, η ΕΕ είναι μάλλον μια σωστή κίνηση -στην «αντικειμενική» κατεύθυνση της «παγκοσμιοποίησης» αλλά με λάθος περιεχόμενο και τρόπο! Και σίγουρα για το Φόρουμ η «δημοκρατική κοινωνική Ευρώπη» (αλήθεια τι θα πει αυτό;) αποτελεί μια κρυφή-φανερή ελπίδα, ένα αντίβαρο και δυνάμει αντίπαλο δέος στις ακραίες δυνάμεις που ολοένα και περισσότερο κάνουν πιο ...στρεβλή την «παγκοσμιοποίηση». Ωστόσο, τα πολιτικά ερωτήματα είναι κρίσιμα και συγκεκριμένα: Ναι ή όχι στη διεύρυνση της ΕΕ; Ναι ή όχι στον ευρωστρατό -ανεξάρτητα από τις δυνατότητες των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών να τον συγκροτήσουν; Ναι ή όχι στην ένταξη της Κύπρου (διχοτομημένης ή ενιαίας) στην ΕΕ; Αποτελεί η ΕΕ εχθρική δύναμη για τους λαούς των Ευρώπης και της ευρύτερης περιοχής;

4. Ελλάδα και ΕΕΥπάρχει ζήτημα εξόδου της χώρας μας από την ιμπεριαλιστική αυτή λυκοσυμμαχία; Υπάρχει ζήτημα εξάρτησης της χώρας, παραρτημοποίησης της οικονομίας της στη βάση των αναγκών των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, προσαρμογής της εκπαίδευσης σε όρους και μορφές που ν’ ανταποκρίνονται σ’ αυτή τη σχέση πραγμάτων; Μπορεί το κίνημα στη χώρα μας, να παλεύει και να διεκδικεί δικαιώματα στη μόρφωση και στη δουλειά, δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες χωρίς να αμφισβητεί τη σχέση εξάρτησης με την ΕΕ και συνολικά τη σχέση εξάρτησης και υποτέλειας στους αμερικανονατοϊκούς και ευρωπαίους ιμπεριαλιστές; Σ’ όλα αυτά -και σ’ άλλα πολλά ανάλογα- το ΕΚΦ «δεν έχει» απάντηση. Στην πραγματικότητα έχει την «απάντηση» της «Ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας σε μια άλλη Ευρώπη» Δεν πρόκειται απλά για αυταπάτη. Πρόκειται για αποδοχή της εξάρτησης, πρόκειται για συμβολή στην προσπάθεια υποταγής του κινήματος και στον κίνδυνο να υπαχθεί ένα δυναμικό στην ουρά της γηραιάς αλλά «δημοκρατικής» Ευρώπης...

5. Τι είναι η συνδιοίκηση;Πολιτικός μοχλός για την κυριαρχία του κράτους και την απονεύρωση-διάλυση του κινήματος ή πεδίο πάλης πρόσφορο για την κατάκτηση θέσεων για το κίνημα; Το ΕΚΦ απαντά φανατικά υπέρ του δεύτερου σκέλους, δείχνοντας σ’ ένα κρίσιμο ζήτημα πόσο πραγματικές είναι οι διακηρύξεις του υπέρ της δημοκρατικής κινηματικής αντίληψης! Δείχνοντας πόσο στενά δεμένοι είναι οι καθοδηγητές του εγχειρήματος με τις παμπάλαιες λογικές -τόσο του «ανανεωτικού» όσο και του «δογματικού» ρεφορμισμού- περί εκδημοκρατισμού του κράτους και των θεσμών του, και επιβεβαιώνοντας -αναφορικά με το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα- πως το «νέο» που εισάγεται στο κίνημα και στην πάλη της σπουδαστικής νεολαίας, αναμασά τα άρθρα των ΠΑΣΟΚικών νόμων 1268 και 1404, που είκοσι χρόνια πριν έδωσαν σημαντικό χτύπημα στη σπουδαστική-φοιτητική πάλη...

Όλα τα παραπάνω και τα μεγάλα ζητήματα που ανοίγουν σχετικά με τον προσανατολισμό της πάλης των μαζών στη χώρα μας και παντού στον κόσμο, θεωρούμε ότι αποτυπώνουν το κυρίαρχο και βασικό στίγμα του πολιτικού εγχειρήματος του Φόρουμ παγκόσμια και στην ελληνική εκδοχή του, αποτυπώνουν την πολιτική ταυτότητα και τους σχεδιασμούς των κυρίαρχων δυνάμεων στο εγχείρημα αυτό. Ωστόσο, θεωρούμε συσκότιση του πραγματικού προβλήματος -όταν δεν είναι συνειδητή λαθροχειρία- το επιχείρημα που διατυπώνεται από τις πιο αριστερές-περιθωριακές φωνές του ΕΚΦ, που δηλώνει πως το Φόρουμ είναι

7

μια κινηματική συνάντηση στην οποία διεκδικείται η ηγεμονία της πολιτικής κατεύθυνση. Συσκότιση, γιατί το επιχείρημα αυτό θέλει να «αγνοεί» πως σ’ όλες τις κρίσιμες στιγμές ως τώρα το ΕΚΦ λειτούργησε ως αυτό που πολιτικά προορίζεται να είναι στην κεντρική πολιτική σκηνή. Στο Κυπριακό σιώπησε και σιωπά, στο Ναύπλιο έβγαλε στην εξέδρα τους βουλευτές και τη νεολαία του ΠΑΣΟΚ, στο Σύνταγμα τους αντίστοιχους «κεντροαριστερούς» κ.λπ. κ.λπ. Λειτούργησε δηλαδή πετυχημένα ως ένα κεντροαριστερό υβρίδιο, ως μια καταρχήν συγκρότηση -και μάλιστα «βαπτισμένη» στο κίνημα- της περιβόητης κεντροαριστεράς, μια επανέκδοση δηλαδή της ηττημένης και καταδικασμένης στη συνείδηση των μαζών «αλλαγής», «πραγματικής αλλαγής», «παναριστεράς του συστήματος» κ.ο.κ.Απ’ την άλλη, αν κάποιες δυνάμεις( τροτσκιστικές ομάδες, Αριστερά Σχήματα, οικολογικές, φεμινιστικές ομάδες) θεωρούν ότι λύνουν το πρόβλημα της ύπαρξής τους εντασσόμενες με φανατισμό στο ΕΚΦ, είναι λαθροχειρία, να απαιτούν τη συναίνεση, τη συμπαράταξη και τη συμμετοχή των φοιτητών-σπουδαστών σ’ αυτή την «περιπέτειά» τους!Στ’ αλήθεια γιατί «πρέπει», η σπουδαστική φοιτητική οργή και ριζοσπαστικότητα στα πρώτα βήματά της να μπει στην αυλή του ΣΥΝ και του «αριστερού» ΠΑΣΟΚ; Γιατί «πρέπει» να αγνοηθεί ακόμη και να υπονομευτεί η αναγκαιότητα ανασυγκρότησης των φοιτητικών-σπουδαστικών συλλόγων σε μια αγωνιστική αντιιμπεριαλιστική βάση, υπέρ μιας νέας «κινηματικής δομής» που ξεκινά από τα αποθέματα της Παγκόσμιας Τράπεζας και καταλήγει στα ελληνικά πειράματα ανασύνθεσης και εξευρωπαϊσμού της πολιτικής της υποταγής και χειραγώγησης των μαζών;

ΚΝΕ-ΠΚΣ: Ναι στις μεταρρυθμίσεις-Όχι στο κίνημα!

Μία συνολική τοποθέτηση για τις πολιτικές θέσεις και το ρόλο της ΚΝΕ-ΠΚΣ στο κίνημα, προϋποθέτει μια αναλυτική αναδρομή στην πορεία της σ’ αυτό. Πρέπει να θέσει το ερώτημα της διάλυσής της την περίοδο 89-91 στο φόντο της κατάρρευσης («ανατροπής» κατ’ αυτούς) των καθεστώτων του (αν)ύπαρκτου σοσιαλισμού. Όχι μόνο για να τοποθετηθεί και να κρίνει τη φύση αυτών των σοσιαλιμπεριαλιστικών καθεστώτων και να αναζητήσει τις πραγματικές αιτίες της ήττας του κομμουνιστικού κινήματος στον 20ό αιώνα. Αλλά για να δει πως η ύπαρξη της δύναμης αυτής -και μάλιστα κυρίαρχης εκλογικά στη δεκαετία 80-90- στηρίχτηκε σε ξένες πλάτες, και όχι σε μια πραγματική σχέση με το κίνημα και τους αγώνες. Αυτή την πραγματική σχέση δεν μπορούσε να την έχει στο βαθμό που οι πολιτικές της θέσεις συνιστούσαν μια πρόταση για το σύστημα και όχι για το κίνημα! Γι αυτόν ακριβώς το λόγο, έχει μεγάλη σημασία ο απολογισμός που λείπει, ο απολογισμός που ποτέ δεν παρουσίασε η ΠΚΣ-ΚΝΕ στο κίνημα της σπουδάζουσας νεολαίας για τη διάλυσή της! Ο απολογισμός που θα έδειχνε πως η ηγεσία της και ο κομματικός της φορέας, είδαν αυτοκριτικά την πολιτική αντίληψη του ρεφορμισμού και των προτάσεων μεταρρύθμισης της κοινωνίας και της εκπαίδευσης, είδαν αυτοκριτικά τις γνωστές θλιβερές πολιτικές επιλογές στις οποίες οδηγήθηκαν στη βάση αυτής της ρεφορμιστικής πολιτικής, και άλλαξαν ρότα, αποφασίζοντας να κινηθούν με κριτήριο τα συμφέροντα των μαζών και τις ανάγκες του κινήματος!Και ο απολογισμός λείπει, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν ανατράπηκε στο ελάχιστο ο πυρήνας αυτής της πολιτικής λογικής, της λογικής των προτάσεων για «μια εκπαίδευση στην υπηρεσία του λαού και του τόπου». Στα δέκα περίπου τελευταία χρόνια της ανασυγκρότησης της ΠΚΣ-ΚΝΕ, και ανάλογα με τις συγκυρίες, ενισχύθηκαν ή μειώθηκαν οι αγωνιστικοί βερμπαλισμοί, οι παλιές συνταγές της καπηλείας των αγώνων του λαϊκού και κομμουνιστικού κινήματος, αλλά αταλάντευτα ενισχύθηκε σε ακόμη πιο δεξιά κατεύθυνση η πρόταση για ένα «φιλολαϊκό μοντέλο παιδείας» που τελευταία για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ ακούει στο όνομα της «Ενιαίας Ανώτατης Εκπαίδευσης». Με φόντο το θολό και προς πάσα χρήση σχήμα της «λαϊκής οικονομίας», επανεκδίδεται στην ουσία -αλλά σε πολύ διαφορετικές συνθήκες στη χώρα και διεθνώς- η κακόφημη λογική της πραγματικής αλλαγής» για να ΜΗΝ ΚΛΕΙΣΟΥΝ, οι δρόμοι για ένα άλλο ρόλο της ηγεσίας του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στο πολιτικό σκηνικό .Η οργανωτική ανασυγκρότηση αυτής της δεξιάς γραμμής θεωρούμε ότι στηρίχθηκε και τροφοδότησε την αποσυγκρότηση του φ.κ. και του σ.κ., συνέβαλλε καθοριστικά την τελευταία δεκαετία στη σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό μέσα στις γραμμές του κινήματος, μέχρι του σημείου να «δανείσει» τις πιο δεξιές αναλύσεις σε ομάδες και δυνάμεις που αναζητούν ή τουλάχιστον ξεκίνησαν από μια αγωνιστική αφετηρία (π.χ. ΕΑΑΚ). Και από αντικειμενική άποψη συνέπλευσε με το κυρίαρχο ρεύμα αυτής της δύσκολης δεκαετίας, αποτέλεσε το «αγωνιστικό» συμπλήρωμα της δεξιάς κυριαρχίας, ή στην καλύτερη περίπτωση, αποτέλεσε την απλή ένδειξη ότι η νεολαία δεν μπορεί να χωρέσει στις δυνάμεις της υποτέλειας, της ανεργίας και των ταξικών φραγμών. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί ότι η σταθερή εκλογική ισχυροποίηση των ΠΚΣ σε ΑΕΙ-ΤΕΙ δεν αμφισβήτησε ούτε εκλογικά την κυριαρχία-ενίσχυση του αντιδραστικού δίπολου των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ;

8

Ωστόσο, καθώς αγριεύει η καπιταλιστική επίθεση, καθώς ο ιμπεριαλισμός αποκαλύπτει πλατιά και κυνικά το βάρβαρο πρόσωπό του και συνακόλουθα οι λαοί και η νεολαία ψάχνουν και απαιτούν συγκρότηση και γραμμή πραγματικής αντίστασης, ΤΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ και αμφισβητείται η αξία μιας συγκρότησης που διακηρύσσει την «επανάσταση» και προτείνει τη μεταρρύθμιση, που φωνασκεί υπέρ των αγώνων και υλοποιεί κομματικού χαρακτήρα παρεμβάσεις...Ας δούμε λοιπόν, προσπερνώντας μια σειρά ζητήματα, λίγα στοιχεία σχετικά με τις θέσεις και την πρακτική της ΚΝΕ-ΠΚΣ για το κορυφαίο ζήτημα του πολέμου και του ιμπεριαλισμού, στο οποίο ΚΝΕ και ΚΚΕ φέρονται να μη δέχονται ... «μύγα στο σπαθί τους» και να διεκδικούν τον αποκλειστικό και πέρα για πέρα συνεπή πολιτικό αντιιμπεριαλιστικό ρόλο!

Παλινωδίες και αυταπάτες

«...Καλούνται τα φιλειρηνικά κινήματα και οι προοδευτικές δυνάμεις σε όλο τον κόσμο, να εντείνουν τους αγώνες τους ώστε ο ΟΗΕ και το Συμβούλιο Ασφαλείας να προχωρήσουν στα παρακάτω μέτρα:-Την άμεση άρση όλων των απάνθρωπων διεθνών κυρώσεων σε βάρος του ιρακινού λαού.-Την ένταση της πολιτικής και διπλωματικής απομόνωσης του δικτατορικού καθεστώτος.-Την εφαρμογή του ψηφίσματος 688 (Απρίλης 1991) του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως και των σχετικών με την εξάλειψη των όπλων μαζικής καταστροφής αποφάσεων με την αποστολή παρατηρητών του Οργανισμού και την πίεση στο καθεστώς του Ιράκ, να σταματήσει τις μαζικές εκτελέσεις πολιτικών κρατουμένων» (σ.σ. οι υπογραμμίσεις δικές μας)

Όχι! Δεν πρόκειται για κείμενο του ΣΥΝ, του ΠΑΣΟΚ ή κάποιας επιτροπής της ΕΕ. Είναι απόσπασμα «σχεδίου απόφασης» που προτείνει ο «Ριζοσπάστης».Όχι! Δεν είναι κείμενο του ’92, ΄93 όταν ακόμη ήταν νωπή η επίδραση των «αναθεωρητών» στο ΚΚΕ και στην ΚΝΕ. Είναι κείμενο της 8/10/02 και ενώ βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη τη προετοιμασία της ιμπεριαλιστικής εκστρατείας ενάντια στο Ιράκ.Σ’ αυτές τις λίγες γραμμές, και με τη βοήθεια των συγκλονιστικών εξελίξεων των λίγων μηνών που μεσολάβησαν από τότε μπορεί κανείς να «διαβάσει» πολλά:-Τις αυταπάτες για τον ιμπεριαλισμό και τη φύση του -που το κείμενο τον «νομιμοποιεί» να επεμβαίνει πολιτικοδιπλωματικά σε ανεξάρτητο κράτος.-Τη σύγχυση και τις πελώριες αυταπάτες για τον ΟΗΕ που -εξ ονόματος των ιμπεριαλιστών- εμφανίζεται ως υπερασπιστής των «ανθρώπινων δικαιωμάτων» και ως εγγυητής της ειρήνης αφού αποφασίζει και προωθεί την «εξάλειψη των όπλων μαζικής καταστροφής»-Το ρόλο του «φιλειρηνικού κινήματος» (όχι αντιπολεμικού ούτε, πολύ περισσότερο, αντιιμπεριαλιστικού...) ως μοχλού πίεσης «ώστε ο ΟΗΕ...» δηλαδή ως μοχλού πίεσης για έναν «εξανθρωπισμένο» και «ειρηνικό» ιμπεριαλιστικό κόσμο!Από πού και πώς προκύψαν λοιπόν αυτές οι φιλοϊμπεριαλιστικές προτάσεις; Από τον ίδιο πυρήνα παλινωδιών και αυταπατών που προέκυψαν και θα προκύπτουν μια σειρά ανάλογες προσεγγίσεις που είτε από τα δεξιά είτε από τα «αριστερά» βεβαιώνουν πως η ηγεσία της ΚΝΕ και του κομματικού της φορέα κάθε άλλο παρά αταλάντευτα βρίσκονται απέναντι στον ιμπεριαλισμό: «Διζωνική-διακοινοτική ομοσπονδία» ζητούσε για την Κύπρο ο «Οδηγητής» και η ΚΝΕ εν μέσω σχεδίου Ανάν και η ίδια η Α. Παπαρήγα έκανε κριτική στον ...ΟΗΕ που έχει εγκαταλείψει παλιότερες «σωστές θέσεις του». Στηρίγματα για τη λαϊκή πάλη και ίσως και «επαναστατικά κέντρα» αναζητούσε και αναζητά στο διεθνές επίπεδο σε δυνάμεις τύπου Ζουγκάνοφ και Κ.Κ.Κίνας (!) η ηγεσία του ΚΚΕ. Θολή παραμένει η τοποθέτησή τους επίσης απέναντι στο μύθο της «παγκοσμιοποίησης» ως σχήμα ανάλυσης και ερμηνείας του κόσμου σήμερα...Το βέβαιο είναι -πέρα από τις όποιες άλλες ανεπάρκειες- πως η ηγεσία του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, ανήκουν σ’ ένα φορέα που η ιστορία του -όπως αυτή ξεκινά μετά την ήττα του κομμουνιστικού κινήματος- δεν έχει καμία σχέση ούτε με τη λαϊκή πάλη ενάντια στη μεγαλοαστική τάξη και τα ιμπεριαλιστικά στηρίγματά της στη χώρα, ούτε με τη διεθνή πάλη των λαών και των κινημάτων τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Αυτή η ...μη σχέση, και, κυρίως, η διαπαιδαγώγηση που έγινε στη λογική της αναζήτησης στηριγμάτων έξω από το στρατόπεδο των λαών (στα «πεφωτισμένα» αστικά τμήματα στη χώρα, σε χώρες «μη καπιταλιστικού τύπου» διεθνώς), συγκρούεται σήμερα με τις απαιτήσεις της πάλης, με την ανάγκη πραγματικής αντίστασης και διαμορφώνει αυτόν τον πυρήνα συγχύσεων και αυταπατών που αναφέραμε...

Η στάση στο αντιπολεμικό κίνημα

9

Στο φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα, συνολικά στο νεολαιίστικο αλλά και στο λαϊκό κίνημα από τη μεριά της ΚΝΕ-ΠΚΣ και του ΚΚΕ τηρείται μια ακραία απομονωτική ή καλύτερα ...αντικινηματική στάση, σε σχέση με το ζήτημα της ιμπεριαλιστικής επιδρομής στο Ιράκ και όλα όσα αυτό σημαίνει. Μια στάση φανερά αναντίστοιχη όχι μόνο με τις ανάγκες αλλά και με τις εκφρασμένες δυνατότητες της νεολαίας, να βγει στο προσκήνιο μαζικά, αντιπολεμικά, αντιιμπεριαλιστικά. Αυτό Δε στηρίζεται μόνο στο ότι η ΚΝΕ-ΠΚΣ σε ΑΕΙ-ΤΕΙ «προσπερνά» και απορρίπτει ως τώρα την πρόταση αντιπολεμικής Συμπαράταξης μέσα στους συλλόγους των ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΙΝΗΣΕΩΝ. Αλλά κυρίως στο γεγονός ότι η ίδια (ως η πρώτη δύναμη του ευρύτερου αριστερού φάσματος και ως φανατικά ...αντιπολεμική-αντιιμπεριαλιστική) δεν αναλαμβάνει καμιά πρωτοβουλία με κινηματικό χαρακτήρα και μαζική απεύθυνση και στη βάση των φοιτητικών-σπουδαστικών συλλόγων! Αρκείται στις όποιες εκδηλώσεις της στις Σχολές και υπερθεματίζει στη στήριξη της «λογικής» των χωριστών κεντρικών συλλαλητηρίων. Κινείται δηλαδή με τη λογική μιας ομάδας που ικανοποιείται να αναπαράγει την επιρροή της και δεν μπορεί να δει και να υπηρετήσει την ανάγκη πολιτικοποίησης, στράτευσης, κινητοποίησης της πλατιάς μάζας της σπουδάζουσας νεολαίας!Αυτή η πρακτική περιχαράκωσης -που συνοδεύεται από τα γνωστά αμήχανα «κορδόνια» στις διαδηλώσεις και ενίοτε τους θλιβερούς τραμπουκισμούς απέναντι σε αγωνιστές- μπορεί προσωρινά να απαντά σε ιδιαίτερες ανάγκες της ΠΚΣ-ΚΝΕ, αλλά δεν απαντά σε κραυγαλέα πολιτικά ερωτήματα:Α) Πώς θα σπάσει το πλέγμα της δεξιάς κυριαρχίας των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ αν συντεταγμένα και πολιτικά δεν ευνοηθεί στους συλλόγους μαζική αντιπολεμική κίνηση και δράση;Β) Πώς και που θα στρατευτούν οι πλατιές μάζες της νεολαίας αν δεν δουν τους συλλόγους και τις ΓΣ σαν πραγματικά όργανα τις δικιάς τους πάλης και των δικών τους συμφερόντων και όχι σαν τεμαχισμένα παραμάγαζα παρατάξεων και κομματικών δυνάμεων;

Ασφαλώς, αυτή η περιχαράκωση είναι αποτέλεσμα των πολιτικών αδιεξόδων και αντιφάσεων της ΚΝΕ-ΠΚΣ και έκφραση της «φοβίας του κινήματος» που αυτά τα αδιέξοδα της διαμορφώνουν. Ο πολιτικός λόγος που προβάλλεται ως επιχείρημα άρνησης της αντιπολεμικής συμπαράταξης της «απόλυτης διαφωνίας» με τις δυνάμεις του ΣΥΝ και του Φόρουμ είναι η ανεστραμμένη πραγματικότητα: Η ανασφάλειά τους πηγάζει ακριβώς από το ότι είναι πολλά και σημαντικά τα πολιτικά σημεία επαφής και συμφωνίας με αυτές τις δυνάμεις, και μια κινηματική όσμωσή τους θα καθιστούσε επισφαλή την πρωτοκαθεδρία και την εκλογική ηγεμονία τους! Εξάλλου δεν είναι ιδιαίτερα αντιφατικό να αρνούνται κάθε συντονισμό σε επίπεδο κινήματος, αλλά στην «κορυφή» η κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ να συνυπογράφει αντιπολεμικό μήνυμα με ολόκληρο τον ΣΥΝ και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ; Ή η ΚΝΕ να συνδιοργανώνει -με απόφαση κορυφής- συναυλία με ΟΝΝΕΔ, Ν.ΠΑΣΟΚ, Ν.ΣΥΝ και ΔΗΚΚΙ;Όσο δεν είναι απάντηση -στις απαιτήσεις του αντιπολεμικού αγώνα-, οι αυταπάτες για μερίδες του ιμπεριαλιστικού κόσμου και για αστικές δυνάμεις, άλλο τόσο δεν είναι απάντηση στις απαιτήσεις που ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΜΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ όρους τίθονται η θέση «η λύση είναι ο σοσιαλισμός» όπως «βαρύγδουπα» άρθρα του «Ριζοσπάστη» υπαινίσσονται από τα ... «αριστερά» για να υπεκφύγουν το ζήτημα. Ο αγώνας «ξεκινάει» σήμερα με δοσμένους συσχετισμούς, αντιφάσεις ή προβλήματα. Και απαιτεί πολιτικές απαντήσεις που θα θεωρήσουν ως θεμελιακή προϋπόθεση την εμπιστοσύνη στις μάζες που κινούνται και παλεύουν. Η ΠΚΣ-ΚΝΕ στηρίζει ή ξορκίζει και υπονομεύει αυτή την κίνηση και τη δυναμική της;

ΕΑΑΚ: Τα κλισέ κλονίζονται...

Οι συγκλονιστικές εξελίξεις των τελευταίων μηνών και εβδομάδων -αλλά και αυτές που αναμένεται να ακολουθήσουν- τόσο στο επίπεδο των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και της ιμπεριαλιστικής εισβολής στο Ιράκ, όσο και σ’ αυτό της παγκόσμιας αναστάτωσης και πάλης λαών και νεολαίας, συντελούν σε μια έκρηξη για το σύνολο των ζητημάτων του κινήματος, σε μια διάρρηξη «βέβαιων αναλύσεων» και «προσχεδιασμένων διαδρομών». Κατά τη γνώμη μας αποτελούν και μια βαθιά αμφισβήτηση-διάψευση της πολιτικής ανάλυσης, των στοιχείων της, της «ατμόσφαιράς» της και της λογικής στη βάση της οποίας αναπαράγεται και εξελίσσεται η συγκρότηση των ΕΑΑΚ. Καθώς τα κυρίαρχα πολιτικά ερωτήματα για τον κόσμο και τις αντιθέσεις του δε είναι πλέον έρμαια του υποκειμενισμού και της θεωρητικολογίας, καθώς οι απαιτήσεις και οι δυνατότητες του κινήματος μπαίνουν σε μια άλλη κλίμακα που δείχνει πόσο ασήμαντη είναι η λογική της «αγωνιστικής φασαρίας», διαψεύδονται και κλονίζονται μια σειρά θεμελιακά στοιχεία της συγκρότησης των ΕΑΑΚ:Α) Κλονίζονται και διαψεύδονται δραματικά οι αναλύσεις για έναν «παγκοσμιοποιημένο κόσμο», στον οποίο ανθούν οι «ολοκληρώσεις», δηλαδή η ενοποίηση-ισχυροποίηση του συστήματος που παραπέμπει και σημαίνει μια ιστορική μετατόπιση της δυνατότητας πάλης και νίκης των λαών. Κλονίζεται και διαψεύδεται

10

συνολικά η αντίληψη της ΜΙΑΣ ΑΝΤΙΘΕΣΗΣ (κεφάλαιο-εργασία), που στη σπουδάζουσα νεολαία μεταφέρθηκε με το σχήμα του «επιχειρηματικού πανεπιστημίου» και του φοιτητή-σπουδαστή «εργάτη».Β) Συνακόλουθα, αναδεικνύεται με ένταση ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ του κινήματος της σπουδάζουσας νεολαίας κόντρα στις λογικές του συντεχνιασμού, που στο όνομα ενός «οραματικού μοντέλου εκπαίδευσης» (αντίγραφο των κλασικών ρεφορμιστικών μοντέλων) καλλιεργήθηκαν και ενισχύθηκαν ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια από τα ΕΑΑΚ. Κόντρα σε μια ιδιόμορφη «αγωνιστική απαισιοδοξία» που έβλεπε τη νεολαία αποκομμένη από το λαό, απέναντι σε ένα πανίσχυρο σύστημα, ανίσχυρη για μαζικούς πολιτικούς αγώνες, να εκφράζει μέσα από μια ισχνή «πρωτοπορία», κάποιο «όραμα» για κάποιο μέλλον, τα γεγονότα των ημερών πιστοποιούν πως «εδώ και τώρα» μπορεί να υπάρξει μαζική πάλη και βήματα συγκρότησης κινήματος. Κινήματος όχι «εικονικού» ή «παραδειγματικού», αλλά πραγματικού, που θα πατά στην πολιτική βάση ενοποίησης της νεολαίας και θα αποτελεί συνιστώσα ενός ευρύτερου λαϊκού κινήματος. Κινήματος που δεν θα «σνομπάρει» το ένστικτο και τις αγωνίες του λαού, και που θα παλεύει μακριά από δοξασίες και θεωρητικές αφαιρέσεις κόντρα στα πραγματικά προβλήματα για τα πραγματικά συμφέροντα των μαζών.Γ) Ανάλογα κλονίζεται και δείχνει πολύ φτωχό σε σχέση με την πραγματικότητα και τις ανάγκες που θέτει, το μοντέλο μιας ταχέως υλοποιημένης «ριζοσπαστικής πτέρυγας», «κομμουνιστικών» μάλιστα προδιαγραφών! Όχι μόνο γιατί ο υπερδεκαετής απολογισμός αυτής της προσπάθειας δεν έχει να καταγράψει καμιά ουσιαστική συμβολή στη μετατόπιση των αρνητικών συσχετισμών μέσα στο φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα. Αλλά κυρίως γιατί τώρα που η νεολαία βρίσκεται στο δρόμο με όλες τις πραγματικές αντιφάσεις της, αλλά πάντως ενάντια στον κύριο και πραγματικό εχθρό, το πολιτικό περιεχόμενο των ΕΑΑΚ και των πολιτικών οργανώσεων που την συγκροτούν φαντάζει αφυδατωμένο σε σχέση με τον πλούτο αυτής της πάλης, και πάντως με κατευθύνσεις άσχετες με τα ζητούμενα αυτής της πάλης.Ασφαλώς δεν υπάρχει πουθενά... έτοιμη μια πλήρης ανάλυση που ν’ απαντά σε όλα τα ζητήματα, να λύνει όλες τις αντιφάσεις και να καταθέτει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο μέχρι τον... κομμουνισμό! Και είναι άλλο τόσο σίγουρο πως όλες οι δυνάμεις που παλεύουν σε αναφορά με τη νεολαία, το λαό και τα συμφέροντά τους, βιώνουμε τον ίδιο αρνητικό συσχετισμό και τις ανεπάρκειες των προσπαθειών μας. Απ’ αυτή τη σκοπιά, το βασικό ερώτημα για το δυναμικό των ΕΑΑΚ, δεν είναι το γιατί δεν... υλοποιείται το προδιαγεγραμμένο σχέδιο! Ούτε η προσέγγιση σε σχέση με τις καταιγιστικές εξελίξεις μπορεί να είναι ότι πρόκειται για μια ανορθογραφία, μια παρένθεση σε ότι «κανονικά» εξελισσόταν, που σύντομα θα κλείσει! Το βασικό ερώτημα (σε σχέση με τις οξύτατες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις που επιμένουν να μοιράζουν με τον πόλεμο τον κόσμο, σε σχέση με την αστική τάξη που επιμένει στην υποτέλεια και τις δύο βάρκες, σε σχέση με τη νεολαία που επιμένει να μην είναι «τάξη» και αναζητά πολιτικοποίηση, δικαιώματα, πολιτική γραμμή πάλης και κίνημα να ενταχθεί και όχι μοντέλα αταξικής κοινωνίας και εκπαίδευσης...) είναι αν θα μπορέσει να τα δει και να τα πιστέψει όλα αυτά! Αν θα μπορέσει με άλλα λόγια να πιστέψει στη δύναμη και τον κυρίαρχο ρόλο των μαζών που μόνο αυτές και μόνο μ’ αυτές μπορούν να γίνουν τα πολιτικά και τα ιστορικά βήματα που έχουμε μπροστά μας...

11

Η νεολαία στην πρώτη γραμμή, ενάντια

στον ΠΟΛΕΜΟ,τον ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟκαι την ΕΞΑΡΤΗΣΗ!

ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ

ΟΤΑΝ ΣΥΝΤΡΙΒΕΙ Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ!

ΨΗΦΙΣΤΕ-ΣΤΗΡΙΞΤΕ

12

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΑΕΙ-ΤΕΙ

13