1

2

Δάφνη Τζαμαλή «Υακίνθου»

Η Δάφνη Τζαμαλή «Υακίνθου» γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981. Από πολύ μικρή

διέθετε μια ζωηρή φαντασία και αγαπούσε να πλάθει συναρπαστικές ιστορίες. Σε

ηλικία δεκατριών ετών γράφει το πρώτο της βιβλίο, διδάσκεται μόνη της το σχέδιο,

ενώ παράλληλα ξεκινάει μαθήματα φωνητικής, για να ασχοληθεί με την άλλη της

μεγάλη αγάπη, το κλασικό τραγούδι.

Στα εικοσιπέντε, ώριμη πια, γράφει και εικονογραφεί το πρώτο της μεγάλο παιδικό

μυθιστόρημα και αφοσιώνεται σταθερά στη συγγραφή. Για πρώτη φορά το 2012

εκδίδει με τις εκδόσεις Οσελότος το βιβλίο της «Αστροζαχαρένια ιστορία», που

κυκλοφορεί σε όλα τα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία και προτάθηκε για κρατικό

βραβείο του Υπουργείου Πολιτισμού. Το 2013 ακολουθεί το δεύτερο βιβλίο της, «Το

Μάθημα του Μουρμούρα», εικονογραφημένο κι αυτό από την ίδια. Στο easywriter.gr

υπάρχουν ακόμα σε ηλεκτρονική μορφή τα βιβλία της «Άλντουιν ο Σαλιγκαρούλης

και η μεγάλη αναζήτηση», «Θέλω να γίνω Πρίγκιπας», «Το παιδί της

δροσοσταλίδας», «Ο Κρυστάλλινος Ιππότης», «Το τραγούδι του Ελαφρούλη», «Το

ευλογημένο πριγκιπόπουλο», «Η βασίλισσα της αστραπής» και τα παραμυθάκια σε

στίχους «Μια αμαδρυάδα στη γλάστρα μου» και «Ο μοναχικός χρυσόκυκνος».

Επίσης έχει εκδοθεί από τις εκδόσεις Φυλάτος σε e-book η παιδική ιστορία «Το

παραμύθι του λευκού Αρλεκίνου».

Η Δάφνη Τζαμαλή «Υακίνθου» είναι μέλος του Κύκλου Ελληνικού Παιδικού

Βιβλίου (greekibby).

Σήμερα μοιράζει τον χρόνο της σε όλες τις διαφορετικές καλλιτεχνικές της

δραστηριότητες και στα αγαπημένα της ζώα. Εξακολουθεί να μένει στην Αθήνα.

3

ΤΙΤΛΟΣ : Το πεύκο και η φωτιά ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Δάφνη Τζαμαλή (Υακίνθου)

ISBN 978-618-81422-7-5

Copyright 2016: Δάφνη Τζαμαλή (Υακίνθου)

Πρώτη Ηλεκτρονική Έκδοση: Αθήνα Ιανουάριος 2016

e-mail: tzamali_dafni@yahoo.gr

4

Αφιερωμένο στην φύση που τόσα μας

προσφέρει

5

Το πεύκο και η φωτιά

Μια φορά κι έναν καιρό σ’ έναν δασωμένο λόφο υψωνόταν ένα νεαρό πεύκο

που ζούσε ξέγνοιαστα ανάμεσα σε πολλά άλλα μεγαλύτερα πεύκα. Το πεύκο μας

περνούσε τον καιρό του παρατηρώντας τα περαστικά αγριμάκια, ακούγοντας το τσιρ

τσιρ των πουλιών και μελετώντας τα σύννεφα που γέμιζαν τον ουρανό πάνω από τα

ψηλότερα κλαδιά του.

Το πεύκο μας δεν ήξερε πολλά πράγματα για τους κινδύνους του δάσους κι

έτσι δεν ανησυχούσε ιδιαίτερα για τίποτα. Όμως καμιά φορά ευχόταν να μην ήταν οι

ρίζες του καρφωμένες στο έδαφος, για να μπορούσε κι αυτό να κατέβει στην κοιλάδα

και να λουστεί στο ποτάμι ή να τρέξει ασυγκράτητο με τ’ αγρίμια, να ζήσει

περιπέτειες και να δει πράγματα άγνωστα και ωραία. Αυτό δεν είχε βέβαια μεγάλη

σημασία, γιατί τα δέντρα δεν μπορούν να φύγουν ποτέ από το σημείο που έχουν

φυτρώσει. Αυτό το ξέρει ο καθένας.

Όμως μια μέρα απροειδοποίητα η περιπέτεια που το δέντρο τόσο λαχταρούσε

ήρθε σ’ αυτό. Ενώ το πεύκο καθότανε, χωρίς να συμβαίνει τίποτα το ενδιαφέρον,

ξαφνικά από κάπου μακριά φάνηκε να έρχεται ένα παράξενο δίποδο ζώο μ’ ένα τόξο

και μ’ έναν λαγό κρεμασμένο στη ζώνη του. Αυτό δεν παραξένεψε ιδιαίτερα το

πεύκο, ήξερε πως τα ζώα που περπατούσαν και πετούσαν πολλές φορές τρώγανε

άλλα μικρότερα ζώα. Αυτό λοιπόν το δίποδο ζώο θα είχε πιάσει αυτόν τον λαγό για

να τον φάει. Το περίεργο μ’ αυτό το παράξενο δίποδο ζώο ήταν ότι δεν είχε γούνα ή

λέπια ή φτερά αλλά ένα δέρμα παράξενο σαν ξένο.

- Τι είναι πάλι τούτο; ρώτησε ένα διπλανό ηλικιωμένο πεύκο.

- Είναι ο βασιλιάς άνθρωπος, εξήγησε το δέντρο. Eίμαστε τυχεροί που δεν

κουβαλάει μαζί του το φοβερό τσεκούρι του, αλλιώς κανένας μας δε θα στεκόταν

πολύ σίγουρα στις ρίζες του.

«Τι σόι πράγμα είναι αυτό το τσεκούρι;» σκέφτηκε το πεύκο. Όμως δεν

πρόλαβε να ρωτήσει, γιατί εκείνη τη στιγμή έγινε κάτι που του τράβηξε την προσοχή:

το παράξενο ζώο που λεγόταν άνθρωπος και που δεν ήταν παρά ένας κυνηγός άρχισε

να μαζεύει ξερόκλαδα.

«Τι κάνει;» αναρωτήθηκε το πευκάκι.

Το θέαμα ήταν τόσο παράξενο όσο θα φαινόταν σ’ έναν από εμάς αν βλέπαμε

κάποιο ζώο να μαζεύει από κάτω χωρίς λόγο τις τρίχες που πέφτουνε από τα μαλλιά

μας ή τα νύχια μας, αφού τα έχουμε κόψει. Όταν ο κυνηγός είχε μαζέψει αρκετά

ξερόκλαδα, τα έριξε στο χώμα κι έβγαλε το τσακμάκι του. Όλα αυτά ήταν τόσο

ανεξήγητα για το δέντρο που για λίγο δεν ήξερε αν ήταν ξύπνιο ή ονειρευόταν.

Και οι εκπλήξεις δεν είχαν τέλος, γιατί από αυτό το μαγικό πράγμα που

κρατούσε ο άνθρωπος ξαφνικά βγήκε κάτι τόσο όμορφο που το πευκάκι ένιωσε να

του κόβεται η ανάσα. Αυτό το απίστευτο πλάσμα πήδηξε πάνω στα ξερόκλαδα και

μέσα σε ελάχιστες στιγμές μεγάλωσε και άρχισε να χορεύει, να λικνίζεται και

σκορπάει γύρω φως και ζέστη. Τραγουδούσε και πετούσε γύρω μικρές σπίθες.

Ο άνθρωπος κάθισε κοντά σ’ αυτό το λαμπερό χρυσοκόκκινο πλάσμα και,

αφού έβγαλε ένα μαχαίρι, άρχισε να γδέρνει τον λαγό και να τον καθαρίζει από ό,τι

δεν τρωγόταν. Το δέντρο όμως είχε σχεδόν ξεχάσει το δίποδο ζώο. Τώρα

παρακολουθούσε σαν υπνωτισμένο το πλάσμα που χόρευε μπροστά του εκεί στα

ξερόκλαδα.

- Τι είσαι εσύ; ρώτησε με θαυμασμό δεν έχω δει ποτέ τίποτα ωραιότερο από

σένα.

6

7

- Είμαι η φωτιά, αποκρίθηκε αυτάρεσκα το κόκκινο πλάσμα. Είμαι το πρώτο

ανάμεσα στα τέσσερα στοιχεία, είμαι η βασίλισσα του κόσμου. Κανείς δεν μπορεί να

με πιάσει! Αν το θελήσω, μπορώ να τυλίξω ολόκληρο το δάσος και να γίνω τόσο

μεγάλη που κανένας δε θα μπορεί να με δαμάσει.

Το δέντρο άκουγε κρατώντας την ανάσα του, δεν το χωρούσε το μυαλό του.

Για φαντάσου να ήταν όλο το δάσος τυλιγμένο από αυτήν την υπέροχη φωτεινή

δύναμη!

- Χωρίς εμένα ο ήλιος δεν έχει φως, συνέχισε η φωτιά φρενιασμένη

χορεύοντας πάνω στα ξύλα. Εγώ φωτίζω και ζεσταίνω όλη τη γη και τα άστρα και

τον κόσμο ολόκληρο. Χωρίς εμένα όλα είναι σκοτάδι και πάγος.

- Είσαι στ’αλήθεια υπέροχη, είπε το πεύκο γεμάτο θαυμασμό.

- Και βέβαια είμαι, αποκρίθηκε γελώντας η φωτιά. Αν θέλω, μπορώ να τυλίξω

κι εσένα μικρό πευκάκι κι όλους τους φίλους σου.

- Αχ ναι, σε παρακαλώ, κάν’το! είπε το πεύκο.

- Δεν έχω καιρό τώρα, είπε πονηρά η φωτιά. Κοίτα όμως τι θα κάνω σ’ αυτόν

τον λαγό!

Ο κυνηγός πέρασε σε μια σούβλα τον λαγό και τον έβαλε πάνω στη φωτιά.

Αμέσως όλα γύρω γέμισαν με μια ορεκτική μυρωδιά και η σάρκα του λαγού άρχισε

να ψήνεται και ν’ αποκτά ένα όμορφο ρόδινο χρώμα. Ο άνθρωπος τράβηξε τον λαγό

από τη φωτιά κι άρχισε να τρώει.

- Είδες; ρώτησε η φωτιά. Mε το αγγιγμά μου κάνω το φαγητό του ανθρώπου

πιο νόστιμο, τον ζεσταίνω και τον φωτίζω. Νομίζει ότι τον υπηρετώ αλλά, αν το

θελήσω, μπορώ να τον καταπιώ ολόκληρο κι αυτόν και το σπίτι του και τα παιδιά

του.

- Δε θα το κάνεις, είπε το πεύκο, είσαι τόσο καλή.

Με το στομάχι του γεμάτο ο άνθρωπος ξάπλωσε δίπλα στη φωτιά και τον

πήρε ο ύπνος.

- Άκου! είπε η φωτιά στο μικρό πεύκο. Εσύ μπορείς να μ’ ελευθερώσεις,

μπορείς να με βοηθήσεις να τυλίξω όλο αυτό το δάσος. Βοήθησε με και δε θα φανώ

αχάριστη, θα σε ντύσω στο πιο λαμπερό χρυσό φως.

- Τι μπορώ να κάνω; ρώτησε το πευκάκι.

- Ρίξε μερικές ξερές βελόνες κοντά μου! είπε η φωτιά κι εγώ θα στείλω τις

σπίθες μου. Mια σπίθα αρκεί για να απλωθώ στο χώμα κι από εκεί να σκαρφαλώσω

πάνω σου. Θα σε ντύσω στο κόκκινο και στο χρυσαφί.

- Όχι, είπε το ηλικιωμένο δέντρο που τόση ώρα άκουγε με προσοχή, μην την

εμπιστεύεσαι, πευκάκι! Η φωτιά που δε βρίσκεται κάτω από την εξουσία του

ανθρώπου είναι καταστροφή κι εμάς τα δέντρα μας βλέπει μόνο σαν τροφή. Θέλει να

σε κάψει.

- Θα με ντύσει σε χρυσό φως, είπε μαγεμένο το δεντράκι.

- Όχι, είπε το γέρικο πεύκο, θα σε κάνει ένα μαύρο άψυχο κάρβουνο. Κοίτα

αυτά τα ξερόκλαδα που της έδωσε ο άνθρωπος για να την ταΐσει! Τίποτα δεν έχει

μείνει απ’ αυτά, μόνο στάχτη.

Το πευκάκι είδε με θλίψη ότι το γέρικο πεύκο είχε δίκιο.

- Συγνώμη! είπε τότε στη φωτιά, αλλά δεν μπορώ να σε βοηθήσω.

- Θα το μετανιώσεις, είπε η φωτιά. Μια απ’ αυτές τις μέρες θα ξεφύγω και

τότε κανείς δεν σας γλυτώνει από μένα. Είμαι το ανώτερο από τα τέσσερα στοιχεία

και σύντομα θα σου το αποδείξω.

Μ’ αυτά τα λόγια η φωτιά έγινε πιο μικρή, όλο και πιο μικρή, μέχρι που

έσβησε αφήνοντας πίσω της μονάχα στάχτες.

η συνέχεια στο...

http://www.easywriter.gr/ebooks/item/815